ΕΛΛΗΝΑΣ, ΟΠΩΣ ΒΟΥΛΓΑΡΟΣ ΚΑΙ ΡΟΥΜΑΝΟΣ: ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΒΑΣΙΚΑ ΑΓΑΘΑ

Στην τρίτη θέση της σχετικής λίστας των χωρών της ΕΕ η Ελλάδα με ποσοστό 32%, πίσω μόνο από Ρουμανία και Βουλγαρία, σύμφωνα με έρευνα της Eurostat

Μπορεί το αφήγημα περί «success story» της ελληνικής οικονομίας να την θέλει να περνά από την περίοδο της ύφεσης σε αυτήν της ανάπτυξης, ωστόσο αυτό ουδόλως αποτυπώνεται στην οικονομική κατάσταση των πολιτών.
 Τα στατιστικά στοιχεία της Eurostat προκαλούν θλίψη, καθώς η Ελλάδα κατέχει «περίοπτη» θέση στην κατάταξη με τους Ευρωπαίους πολίτες, που στερούνται τα περισσότερα κοινωνικά και υλικά αγαθά.

Ένας στους τρεις Έλληνες ή το 32%, το 2016, δεν είχε τη δυνατότητα να απολαύσει βασικά υλικά, αλλά και κοινωνικά αγαθά, γεγονός που κατατάσσει την Ελλάδα στην τρίτη θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. 
Στην κορυφή της Ευρώπης βρίσκεται η Ρουμανία και η Βουλγαρία, με τις στερήσεις να αφορούν σχεδόν έναν στους δύο πολίτες.

Τι σημαίνει όμως αυτό; Ο,τι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά πέντε από τα παρακάτω:

- Να αντιμετωπίσουν έκτακτα έξοδα
- Να κάνουν μία εβδομάδα διακοπές
- Να μην καθυστερούν την πληρωμή υποθηκών, ενοικίων, λογαριασμών κοινής ωφέλειας ή δόσεων από αγορά καταναλωτικών προϊόντων
- Να έχουν ένα γεύμα με κρέας, κοτόπουλο, ψάρι ή λαχανικά κάθε δεύτερη μέρα
- Να έχουν θέρμανση στο σπίτι
- Να διατηρούν αυτοκίνητο ή βαν για προσωπική τους χρήση
- Να αντικαταστήσουν έπιπλα στο σπίτι τους, αν έχουν φθαρεί
- Να ανανεώσουν τα φθαρμένα ρούχα τους
- Να έχουν δύο ζευγάρια παπούτσια που ταιριάζουν τέλεια στα πόδια τους
- Να ξοδεύουν λίγα χρήματα για τον εαυτό τους κάθε εβδομάδα
- Να έχουν τακτικές δραστηριότητες αναψυχής
- Να βγαίνουν μια φορά το μήνα με την οικογένεια ή με φίλους για ποτό ή φαγητό
- Να έχουν σύνδεση στο Διαδίκτυο

Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, το 2016 το 16% του πληθυσμού της ΕΕ (75.000.000 άτομα) υπέστη υλική και κοινωνική στέρηση.

Το 2016, το υψηλότερο ποσοστό υλικών και κοινωνικής στέρησης, το οποίο ισχύει για το ήμισυ περίπου του πληθυσμού, καταγράφηκε στη Ρουμανία (50%) και στη Βουλγαρία (48%), ακολουθούμενες από χώρες στις οποίες επλήγη ένα στα τρία άτομα: Ελλάδα (36%), Ουγγαρία (32%) και Λιθουανία (29%).

Αντίθετα, τα σκανδιναβικά κράτη μέλη και το Λουξεμβούργο ανέφεραν τα χαμηλότερα μερίδια υλικής και κοινωνικής στέρησης: 3% στη Σουηδία, 4% στη Φινλανδία, 5% στο Λουξεμβούργο και 6% στη Δανία.

Σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, το ποσοστό υλικής και κοινωνικής στέρησης είναι υψηλότερο μεταξύ των ατόμων με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο (δευτεροβάθμιας ή χαμηλότερης) εκπαίδευσης.

Ένα στα τέσσερα άτομα (25%) με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο στην ΕΕ πάσχει από υλική και κοινωνική στέρηση, ενώ το ποσοστό αυτό μειώνεται σε ένα στα επτά επτά (14%) για τα άτομα με ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και επιπλέον σε ένα στα 20 (5% ) μεταξύ των ατόμων με ανώτερη (τριτοβάθμια) εκπαίδευση.

http://www.protothema.gr

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΣΤΗ ΒΕΡΟΙΑ

Ομιλία με θέμα «Τα Νέα Θρησκευτικά στο Νέο Σχολείο» πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 14 Ιανουαρίου, στην κατάμεστη αίθουσα του Χώρου Τεχνών Δήμου Βέροιας.

Η εκδήλωση που διοργανώθηκε από την Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης & Καμπανίας και την Ένωση Γονέων & Κηδεμόνων Α’ βαθμιας Εκπαίδευσης Βέροιας, σε συνεργασία με την Ένωση Θεολόγων Νομού Ημαθίας, την Ενωμένη Ρωμιοσύνη, τον Σύλλογο Πολυτέκνων Βέροιας, με την στήριξη Μορφωτικών, Πολιτιστικών & Αθλητικών Συλλόγων του Ν. Ημαθίας, είχε ως σκοπό να συζητηθούν και να αποφασιστούν τρόποι δράσης και υπεράσπισης της Ελληνικής και ορθόδοξης παιδείας, της πίστης και της πατρίδας των παιδιών μας.

Την εκδήλωση παρουσίασε και συντόνισε το μέλος της Ένωσης Γονέων & Κηδεμόνων Α’ βαθμιας Εκπαίδευσης Βέροιας, Δέσποινα Σαρηγιαννίδου.

«Πρόκειται για μία σύναξη προβληματισμού και διαμαρτυρίας για την κατάσταση στον χώρο της παιδείας, προκειμένου να ακτινογραφήσουμε τα προβλήματα και να καταλήξουμε σε συμπεράσματα. Σύμφωνα με το ιερό δικαίωμα που έχουμε ως γονείς και Έλληνες πολίτες, να συζητήσουμε τις εξελίξεις που αφορούν τις αντισυνταγματικές και σκόπιμες αποφάσεις της κυβέρνησης να μεταλλάξει το μάθημα των θρησκευτικών σε μάθημα προπαγάνδας από θρησκευτικές κλείσεις των μαθητών, με σκοπό να τα απομακρύνει από την Ελληνορθόδοξη παράδοση. Το μάθημα αυτό δεν έχει καμία σχέση με την Ελληνορθόδοξη πίστη, αλλά ούτε και με τον Ελληνικό μας πολιτισμό… Τα παιδιά μας είναι το παρόν και μέλλον των Ελλήνων… Εμείς ως Έλληνες, Ορθόδοξοι πολίτες ήρθε η ώρα να δράσουμε συντονισμένα και να πάρουμε την ευθύνη στα χέρια μας. Ήρθε η ώρα των γονέων…», είπε μεταξύ άλλων.

Την εκδήλωση ευλόγησε ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης & Καμπανίας κ. Παντελεήμον ο οποίος χαιρέτησε την εκδήλωση και μίλησε για το μείζον και σοβαρό θέμα των θρησκευτικών, λέγοντας πως δεν πρέπει να γίνονται αλλαγές σκόπιμα. «Η Εκκλησία αντιδρά γιατί έχει χρέος και ευθύνη στον λαό του Θεού, στην πατρίδα, στους μαθητές. Επιδιώκει να ευαισθητοποιήσει τους πάντες και να ακουστεί από το Υπουργείο Παιδείας και να αποσύρουν τις αλλαγές…» Κλείνοντας μίλησε συγκινημένος για ακόμη ένα κρίσιμο θέμα. Για το θέμα της ονομασίας της Μακεδονίας. «Η Εκκλησία και ο λαός του Θεού καλούμαστε να υπερασπιστούμε ένα εθνικό κι εκκλησιαστικό θέμα, που αφορά την ταυτότητά μας, την ιστορία μας, την πατρίδα και την ύπαρξή μας. Να διακηρύξουμε ότι δεν είναι δυνατόν να παραχωρήσουμε το όνομα Μακεδονία, γιατί η Μακεδονία είναι μία και είναι Ελληνική, είναι ορθόδοξη και δική μας!»

Στην συνέχεια χαιρετισμό απεύθυνε ο Πρόεδρος της Ένωσης Γονέων & Κηδεμόνων Α’ βαθμιας Εκπαίδευσης Βέροιας, Κωνσταντίνος Δούκας. Ο κ. Δούκας είπε η ότι ομιλία έχει ως στόχο την ενημέρωση των γονέων. Μίλησε για τους στόχους της Ένωσης και παρουσίασε το ΔΣ της, το οποίο αποτελείτε από τους Γαβρά Μερόπη, Καραλή Καλούδα, Σαρηγιαννίδου Δέσποινα, Μαργαρίτη Δέσποινα, Τσέγκου Βάγια και Ελευθεριάδη Βασίλη.

Ο Πρόεδρος της Ένωσης Θεολόγων Ημαθίας, Ευθύμης Χωματάς, στην συνέχεια είπε «Η κυβέρνηση επιδιώκει τον αφελληνισμό των παιδιών μας… Τα νέα προγράμματα σπουδών φέρνουν τη σύγχυση στα παιδιά, τους δασκάλους και τους Θεολόγους… Τα παιδιά ανήκουν στους γονείς τους. Αυτοί πρέπει να αντιδράσουν. Είναι η ώρα των γονέων. Είναι ώρα εγρήγορσης, καιρός Ελληνορθόδοξης αφύπνισης… Εάν δεχθούμε την πανθρησκεία οδηγούμαστε στην αθεΐα. Εκεί οδηγούνται τα παιδιά μας…».

Στη συνέχεια ο εκπρόσωπος της Ενωμένης Ρωμιοσύνης Βέροιας, Ιωάννης Κοτσάμπασης απηύθυνε σύντομο χαιρετισμό, μιλώντας για τους σκοπούς της Ενωμένης Ρωμιοσύνης και για τον κοινό αγώνα των επιθέσεων που δέχεται η ορθοδοξία.

Επίσης ανέφερε ότι επρόκειτο να πραγματοποιηθούν σύντομα δύο εκδηλώσεις που διοργανώνει η Ενωμένη Ρωμιοσύνη. Στην πρώτη θα μιλήσει η Μαρία Μαντουβάλου, Καθηγήτρια Φιλοσοφικής Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα «Η παιδεία των τριών Ιεραρχών και η παιδεία στην Ελλάδα σήμερα, ενώ στην δεύτερη ο π. Επιφάνειος Χατζηγιάνγκος Αρχιμανδρίτης Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, που ως Φυσικός θα αναπτύξει το θέμα «Η παρουσία του Θεού μέσα στο σύμπαν».

Ο Θεόφιλος Παπαδόπουλος εκ μέρους της συντονιστικής επιτροπής για το συλλαλητήριο για την Μακεδονία ενημέρωσε τους παρευρισκόμενους ότι το συλλαλητήριο θα πραγματοποιηθεί στις 21 Ιανουαρίου 2018 και ώρα 14.00, στον Λευκό Πύργο. Τέλος, απηύθυνε κάλεσμα σε γονείς, μαθητές και σχολεία να παρευρεθούν όλοι κρατώντας ελληνικές σημαίες και λάβαρα της Μακεδονίας.

Τον λόγο πήρε ο πρώτος ομιλητής, ο Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα «Η θεολογικοπνευματική διάσταση των αλλαγών της πολιτείας στην παιδεία και στην κοινωνία». Ο κ. Ρεράκης είπε «Δηλώνουμε την αντίθεσή μας στα νέα πολυθρησκειακά προγράμματα σπουδών. Είμαστε αντίθετοι στην διάδοση της πολυθρησκείας και πολυθεΐας στην Ελλάδα, μέσω του σχολείου και των νέων φακέλων Θρησκευτικών. Απαιτούμε νέα προγράμματα σπουδών και νέα βιβλία που απηχούν την εκκλησιαστική μας διδασκαλία… Το μάθημα των Θρησκευτικών δεν είναι ορθόδοξο. Δεν είναι κατάλληλο για τους μαθητές. Γιατί προκαλεί θρησκευτική σύγχυση, μολύνει και διαστρεβλώνεται η χριστιανική συνείδηση των παιδιών μας. Ξεριζώνεται η χριστιανική τους πίστη... Πρόκειται για μεθοδευμένη αλλοίωση μέσω της παραπλάνησης…. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ένα τέχνασμα. Να υπάρχει μία θρησκεία για όλους τους μαθητές, δηλαδή για κανέναν μαθητή. Επιθυμεί την κατάργηση του χριστιανισμού και όλων των θρησκειών...». (Δείτε ένα απόσπασμα από την ομιλία του στο βίντεο).

Την σκυτάλη πήρε η Σχολική Χορωδίας της Ένωσης Α’ θμιας Εκπαίδευσης Δήμου Βέροιας, υπό τη διεύθυνση της Ελένης Αναγνώστου. Συνόδεψε ο Βαρύτονος – Σολίστ, Γιώργος Κυρόπουλος.

Ακολούθησε ο Θεολόγος Μέσης Εκπαίδευσης Λάρισας, Θεόδωρος Κουτσιώρας, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα «Φάκελοι θρησκευτικών Δημοτικού – Γυμνασίου – Λυκείου. Τι δεν γνωρίζουμε». Ο κ. Κουτσιώρας είπε «Η κυβέρνηση άλλαξε το βιβλίο των Θρησκευτικών, χωρίς να ενημερώσει τον Ελληνικό λαό. Άλλαξε τον ορθόδοξο χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, παραβιάζοντας το Σύνταγμα και τους κείμενους νόμους. Η άθεη κυβέρνηση προσπαθεί να ξεριζώσει από τα Ελληνόπουλα τα ορθόδοξα βιώματά τους, με πρόσχημα ότι διδάσκει ορθοδοξία… Οι χιλιάδες επιστροφές βιβλίων στις Διευθύνσεις και το Υπουργείο, ως πρώτο βήμα αντίστασης γονιών είναι ανεπανάληπτο φαινόμενο. Οι φάκελοι Θρησκευτικών απαξιώνουν την ορθόδοξη πίστη, αποχαρακτηρίζουν τις αιρέσεις εξισώνουν την αποκάλυψη του Ιησού με παγανιστικές και θρησκευτικές αντιλήψεις. Ανακατεύουν την αλήθεια με το ψέμα και προωθούν την παγκοσμιοποίηση και τον οικουμενισμό. Προκαλώντας σύγχυση στους ανυποψίαστους ορθόδοξους μαθητές… οφείλουμε να γίνουμε ασπίδα των παιδιών μας. Διεκδικούμε το αυτονόητο. Διεκδικούμε το αναφαίρετο δικαίωμα να διδάσκονται τα παιδιά μας την πίστη των πατέρων μας, των Αγίων μας. Να διδάσκονται ανόθευτα τη διδασκαλία του Χριστού μας». Στο τέλος, ανέφερε ενδεικτικά παραδείγματα από τα βιβλία του δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου. (Δείτε ένα απόσπασμα από την ομιλία του στο βίντεο).

Έπειτα απαντήθηκαν ερωτήματα του κοινού.

Κλείνοντας, η κα Σαρηγιαννίδου διάβασε το ψήφισμα την Ένωσης Γονέων & Κηδεμόνων Α’ βαθμιας Εκπαίδευσης Βέροιας για το μάθημα των Θρησκευτικών, όπου εγκρίθηκε από όλους.

Ακούστε το ψήφισμα:

Δείτε και άλλες φωτογραφίες στο pliroforiodotis.gr

http://thriskeftika.blogspot.gr

ΔΙΑΒΟΛΙΚΟΤΕΡΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ!

Διαβολικότεροι τοῦ Διαβόλου!

τοῦ ἀρχ/του Δανιήλ Ἀεράκη

Ὁ Διάβολος δὲν τολμᾶ νὰ ἀσεβἠση στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τρέμει μπροστὰ στὸ Θεανδρικὸ Του πρόσωπο (Λουκ. η' 28). Ἀσεβῆ ὅμως ἄτομα τολμοῦν καὶ γράφουν καὶ λένε ἀκατονόμαστα γιὰ τὸν Ἀναμάρτητο Κύριο καὶ γιὰ τὴν Ἀειπάρθενο Παναγία.

-         Αὐτὸ δὲ πού συνέβη τὸ μῆνα Ὀκτώβριο σὲ θέατρο τῆς Θεσσαλονίκης, ξεπέρασε σὲ βλάσφημη χυδαιότητα καὶ τὸν Ν. Καζαντζάκη καὶ τὸν Μ. Ἀνδρουλάκη. Συγγραφέας τοῦ φρικώδους ἔργου εἶναι κάποιος (πεθαμένος πλέον) Πορτογάλος σατανιστής, ὁ Φερνάνδος Πεσσόα. Τίτλος τοῦ ἔργου: «Ἡ ὥρα τοῦ Διαβόλου»!

-         Ὁ πρωταγωνιστὴς ὑποδύεται τὸ Διάβολο καὶ μιά γυναίκα, ποῦ ἔχει τὸ ὄνομα «Μαρία». Me τὸ ὄνομα αὐτὸ, ὁ ἀπαίσιος Πεσσόα, ὑποστηρίζει, ὅτι παρουσιάζει τὴν... Παναγία! Ὁ Διάβολος στὸ ἔργο λέει ότι εἶναι ἀδελφὸς τοῦ Χριστοῦ! Ἀκούγεται τὸ «Πάτερ ἠμῶν», ἀλλὰ σὲ πρῶτο πρόσωπο καὶ ἀπευθύνεται στὸ Διάβολο! Ἡ «Μαρία» γονατίζει καὶ φιλάει τὸ χέρι τοῦ Διαβόλου! Καὶ ὕστερα μιὰ ὁλόγυμνη γυναίκα στὴ σκηνὴ περιμένει τὸ Διάβολο νὰ τὴν... βιάση! Καὶ στὸ πρόσωπο τῆς γυναίκας αὐτῆς ὁ ἀκόλαστος συγγραφέας ὑπονοεῖ τὴν Παρθένο Κόρη, τὴν Θεοτόκο Μαρία!

-         Ποιὸς διαμαρτυρήθηκε γιὰ τὴ φρικτὴ αὐτὴ βεβήλωσι; Σχεδὸν κανείς. Κάποιοι λίγοι, πού συνάχθηκαν ἔξω ἀπὸ τὸ θέατρο καὶ φώναζαν, συνελήφθησαν ἀπὸ τὴν ἀστυνομία, μὲ τὸ αἰτιολογικό ὅτι «ἡ τέχνη εἶναι ἐλεύθερη»! Ἡ τέχνη μπορεῖ νὰ εἶναι ἐλεύθερη, ἀλλὰ ἡ πρόστυχη ἀσέβεια δὲν εἶναι τέχνη, καὶ ἑπομένως δὲν εἶναι ἐλεύθερη. Ὁ ὑπόνομος δὲν ξεχύνεται στοὺς δρόμους ἀκάλυπτος!

-         Ἂν σὲ θέατρο παρουσίαζαν ὁλόγυμνο τὸν κ. Τσίπρα ἢ τὸν κ. Παυλόπουλο, θὰ τοὺς ἄφηναν, διότι «ἡ τέχνη εἶναι ἐλεύθερη»; Ἀμέσως θὰ τοὺς συνελάμβαναν. Μεγάλος ὁ πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας καὶ ὁ πρωθυπουργός! Μικρὸς ὁ Χριστός; Μικρὴ ἡ Παναγία;

-         Ἀλλὰ γιατί μᾶς ἐκπλήσσει ὁ Πεσσόα, ὅταν χιλιάδες Ἕλληνες, κάθε λεπτὸ, βλασφημοῦν τὴν Παναγία καὶ σκέπτονται βρωμερὰ σὰν τὸν Πεσσόα; Ὁ βλάσφημος καταντᾶ πεσῶν σὰν τὸν Πεσσόα!

http://aktines.blogspot.gr

ΠΑΙΔΙΑ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟΥ ΕΩΣ ΚΑΙ 3 ΕΤΩΝ ΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΘΑ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ ΤΟ ΦΥΛΟ ΤΟΥΣ

Τα νηπιαγωγεία στη Βρετανία ενθαρρύνουν τα παιδιά να αμφισβητούν το φύλο τους διαβάζοντας ιστορίες που προκαλούν τα στερεότυπα των ανδρών και των γυναικών.

Τα βιβλία, συμπεριλαμβανομένων χαρακτήρων που πιστεύουν ότι είναι λάθος φύλο, θα αναγνωσθούν σε παιδιά τόσο μικρά όσο και τριών ετών καθώς η ομάδα ενσωμάτωσης των ΛΟΑΤ ”Educate and Celebrate” τα έβαλε σε λίστες ανάγνωσης νηπιαγωγείου και δημοτικού σχολείου, μεταδίδει η Daily Mail.

Το Educate and Celebrate, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από το Βρετανικό Υπουργείο Παιδείας, υποστήριξε δεκάδες σχολεία για την υιοθέτηση τουαλετών και στολών ουδέτερου φύλου. Οι ιστορίες ενθαρρύνουν τα κορίτσια να εξετάσουν μια καριέρα ως πυροσβέστες και τα αγόρια να μαγειρεύουν δείπνο για τις οικογένειές τους.

Ένα βιβλίο απ’ αυτά μιλάει για ένα αρκουδάκι που ονομάζεται Thomas, το οποίο λέει «στην καρδιά μου, πάντα γνωρίζω ότι είμαι κορίτσι αρκουδάκι», σύμφωνα με την The Sunday Times.

Ένα άλλο στον κατάλογο είναι ένα βιβλίο με εικόνες που ονομάζεται ”Είσαι αγόρι ή είσαι κορίτσι;”.

Ο κύριος χαρακτήρας της ιστορίας, o Tiny, αμφισβητεί την ταυτότητα του φύλου του και θέματα συζήτησης αναφέρονται στο πίσω μέρος του βιβλίου, όπως: “Έχει σημασία αν ο Tiny είναι αγόρι ή κορίτσι; Θα έπρεπε να επιτραπεί στον Tiny να παίζει ποδόσφαιρο και να ντύνεται σα νεράϊδα;”

Ο πρόεδρος του οργανισμού ”Εκστρατεία για την πραγματική εκπαίδευση”, Chris McGovern, χαρακτήρισε την κίνηση λάθος.

«Δεν αμφισβητώ τις προθέσεις των ανθρώπων που χρησιμοποιούν και προωθούν αυτό το υλικό, αλλά είναι λανθασμένες», είπε. «Προκαλούν ενήλικες νευρώσεις για το φύλο σε παιδιά που δεν ενδιαφέρονται για το φύλο. Τα παιδιά δεν έχουν θέματα σχετικά με το φύλο τους σε 99,9% των περιπτώσεων. Οι ενήλικες πρέπει να σταματήσουν να σκέπτονται ότι τα παιδιά βλέπουν τον κόσμο με όπως αυτοί. Δεν τον βλέπουν έτσι. Μπορούν να παίξουν ότι είναι γκόμπλιν τη μια μέρα, ένας δράκος την επόμενη. Δεν βλέπουν τον κόσμο με τον τρόπο που τον βλέπουν οι ενήλικες κάνουν και το να προκαλείς ενήλικες νευρώσεις σχετικά με το φύλο στα παιδιά είναι καταστροφικό και σκληρό».

Έχει επίσης καταρτιστεί ένας κατάλογος ανάγνωσης για τους μεγαλύτερους μαθητές έως την ηλικία των 11 ετών, συμπεριλαμβανομένων της μικρής νουβέλας Gracefully Grayson, της οποίας ο κεντρικός χαρακτήρας είναι «ένα κορίτσι εσωτερικά, κολλημένο στο σώμα λάθος φύλου».

Επίσης εμφανίζεται στον κατάλογο και ο George, για ένα αγόρι που «ξέρει ότι δεν είναι αγόρι», το οποίο εμφανίζεται δίπλα στο βιβλίο ”Τζέιμι: Η ιστορία μιας τρανσέξουαλ σταχτοπούτας”.

Το offtherecord  στο Facebook

http://aktines.blogspot.gr 

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΔΑΠΕΡΓΟΛΑΣ: ΓΙΑ ΕΝΑ «ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΑΔΕΙΑΝΟ»

Του Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ιστορίας

       

Έξαρση της…καζαντζακολαγνείας πάλι εσχάτως, με αφορμή την πρόσφατη συμπλήρωση 60 χρόνων από τον θάνατό του, αλλά φυσικά και την μόλις εμφανισθείσα νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή. Του γνωστού δηλαδή ατάλαντου «δημιουργού», που εδώ και χρόνια επιμένει να βασανίζει ειδεχθώς τη δύσμοιρη Έβδομη Τέχνη. Και αυτή τη φορά, μετά τις πρωτοφανώς εκείνες άτεχνες ταινίες για τις - σημαντικές πράγματι - μορφές των Ελ Γκρέκο και Ιωάννη Βαρβάκη, σειρά έχει μία άλλη μορφή (άκρως θλιβερή αυτή τη φορά): εκείνη του Νίκου Καζαντζάκη. 

     Και την αποκαλούμε θλιβερή, γιατί θα μας επιτρέψουν βεβαίως τα πολυπληθή λιβανιστήρια της καθ’ ημάς νεοελληνέζικης πνευματικής χωματερής που στέκουν έκθαμβα μπροστά στον…«οικουμενικό Έλληνα» και τον «κορυφαίο μας συγγραφέα και στοχαστή» (μέχρι για «τον σπουδαιότερο μετά τον Όμηρο», έφτασε στο απίστευτο σημείο να γράψει πρόσφατα κάποιος σε γνωστή αθηνοφυλλάδα) να υπάρχουμε και μερικοί που δεν τον θεωρούμε τίποτε περισσότερο από ένα…κοινό ντενεκέ (που ναι μεν γυαλίζει, ουδεμία ωστόσο σχέση έχει με τον χρυσό). Ένας άνθρωπος που η αναμφίβολη ευφυΐα και η τεράστια κοσμική παιδεία του, αξεδιάλυτα όμως με την απροσμέτρητη έπαρση ενός υπερτροφικού εγωκεντρισμού, τον οδήγησαν δυστυχώς σε ένα συνεχή κατήφορο τερατώδους παραμόρφωσης (προς πλήρη μάλλον επίρρωση της γνωστής πλατωνικής ρήσης ότι «πάσα επιστήμη, χωριζομένη αρετής, πανουργία, ου σοφία φαίνεται»). Ένα τραγικό πλάσμα με συνεχή τρικυμία εν κρανίω, ένα απερινόητα αλλοπρόσαλλο ον, ένας εξεζητημένος επαΐων της πλέον φτιασιδωμένης και υπερτιμημένης, αλλά απολύτως κούφιας και βερμπαλιστικής τελικά υπαρξιστικής αμπελοφιλοσοφίας.

       Ο Καζαντζάκης «έπαιξε με όλα, με βουδισμούς, με νιτσεϊσμούς, με χριστιανισμούς, με ό,τι θέλεις», έγραφε με ειλικρινή πόνο ο σπουδαίος μας (και επί σειρά ετών φίλος του) Φώτης Κόντογλου, μαζί με τη διαπίστωση ότι «τα γραφόμενά του είναι κούφια κι ολοένα γίνονται χειρότερα». Καθόλου τυχαία και η αποστροφή που αισθανόταν, όποτε άκουγε γι’ αυτόν, ο Άγιος Παΐσιος, φτάνοντας στο σημείο να ξύνει το χαραγμένο σε βράχο του Σινά όνομά του, για να το εξαφανίσει (θεωρώντας παράταιρο να βρίσκεται το «βδέλυγμα της αθεΐας εν τόπω αγίω»), ή να συμμετέχει προς έκπληξιν πολλών στο μεγάλο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης κατά της βέβηλης ταινίας του Σκορτσέζε. Καθόλου τυχαία και η έντονη δυσφορία που προκαλούσε η μορφή και τα γραπτά του και σε άλλους σημαντικούς αυθεντικά ορθόδοξους αγωνιστές (κληρικούς και λαϊκούς) της Εκκλησίας μας. Καθόλου τυχαία όμως και η αποδοχή του από άλλους ιεράρχες πλανεμένους, ενώ ο διαβόητος οικουμενιστής Αθηναγόρας έφτανε να δηλώνει ότι «τα βιβλία του Καζαντζάκη κοσμούν την Πατριαρχική βιβλιοθήκη».

       Από την τραγική «Ασκητική» ως τον ψυχοδιαστροφικά βλάσφημο «Τελευταίο Πειρασμό» και από τον αποτρόπαια πλανεμένο «Φτωχούλη του Θεού» ως τα στερνά γραπτά του και το εωσφορικά εφιαλτικό επίγραμμα του τάφου του, βλέπει κανείς στον Καζαντζάκη μια πορεία ενίοτε παλινδρομήσεων, αλλά γενικά σταθερής και συνεχούς κατάδυσης μέσα σε ολοένα και πιο ερεβώδεις σκιές, βλέπει κανείς ένα «πλανών και πλανώμενο» καταραμένο πνεύμα, που κι όταν κάποτε έδειξε επιφανειακά να πλησιάζει προς το φως, δεν μπόρεσε (και δεν θέλησε) ποτέ του πραγματικά να το αγγίξει. Είχε τη μόρφωση, είχε τις προϋποθέσεις, είχε και τις ευκαιρίες, αλλά η επιλογή του ήταν αυτή: «ουκ ηβουλήθη συνιέναι». Αντίθετα, εκείνο που επέλεξε ήταν να βουλιάξει μέσα στους πλέον σκοτεινούς και δύσοσμους βάλτους της πλάνης, της βλασφημίας και του δαιμονισμού. Αν και φυσικά δεν είναι καθόλου υπερβολή να πει κανείς ότι αυτός πήγε κι ακόμη πιο πέρα, γιατί όσα σκέφτηκε κι έγραψε για τον Χριστό το σκοτισμένο και άρρωστο αυτό μυαλό είναι σίγουρο πως ούτε οι δαίμονες μπορούν να τα διανοηθούν ή τολμούν να τα εκφράσουν.

      Αποδείχτηκε έτσι ο Καζαντζάκης ένας μέγας «υιός της απωλείας», που πλην του εαυτού του όμως και πολλούς ακόμη παρέσυρε σ’ αυτή την οδό και χιλιάδες ανθρώπους έβλαψε πνευματικά με τα τόσο προβεβλημένα και πολυδιαβασμένα γραπτά του. Αποδείχτηκε ένα θλιβερό κύμβαλο αλαλάζον πένθιμα κι ένα τραγικό «πουκάμισο αδειανό», που εξαιτίας μάλιστα όλου του συνονθυλεύματος των πεποιθήσεών του, θα μπορούσε δικαιωματικά να θεωρηθεί και εκ των σκαπανέων και προφητών της Νέας Εποχής, ως μέγας μυστικιστικός homo universalis της διαπλανητικής συγκρητιστικής πολτοποίησης του παντός, ένας αυθεντικός συνοδοιπόρος του Χόμπαρντ, της Μπέιλι και της Μπλαβάτσκι, ένας σκοτεινός μύστης που μέσα από την ξεκάθαρα θεοσοφική και μασονική του σκέψη λάτρεψε κι υπηρέτησε αναφανδόν ένα ζοφερό «Θεό» μέσα στο όραμα της παγκόσμιας Πανθρησκείας, ένα «ανήσυχο πνεύμα» και ένας δήθεν «αμφισβητίας» (ο οποίος βέβαια τόσο αμφισβητίας ήταν, που αν ζούσε σήμερα θα ήταν από τους βασικούς πνευματικούς ινστρούχτορες για όλη τη γνωστή νεοταξίτικη πολυπολιτισμική και πολυθρησκειακή ατζέντα).

     Δικαίως λοιπόν αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια είδωλο κάθε φανατικού οικουμενιστή, κάθε μεταπατερικού ψευδοθεολογούντος και κάθε επιφανειακού ψευδοφιλολογούντος, κάθε θολοκουλτουριάρη αθεϊστή, κάθε μπερδεμένου αγνωστικιστή, κάθε βλακωδώς βαυκαλιζόμενου ως «πολίτη του κόσμου», κάθε εκκλησιομάχου γραικύλου, κάθε ψευτοπροοδευτικού της κακιάς ώρας και κάθε άλλου αφελληνισμένου φελλού. Αφελληνισμένου, γιατί ούτως ή άλλως κι ετούτος ο δήθεν «κορυφαίος» και «οικουμενικός Έλληνας», πέραν της ρηχής επιφάνειας κάποιων τύπων, δεν είχε στην πραγματικότητα καμία ουσιαστική και ζωντανή σχέση κι επαφή με την αυθεντική Ελλάδα της αείποτε ζώσας και ζήδωρης ελληνορθόδοξης διαχρονίας. Δικαίως επίσης οι ύμνοι της αναγνώρισης κλιμακώνονται ολοένα και περισσότερο σε μια εποχή τεχνητής συγκρητιστικής σύγχυσης που ταιριάζει ζηλευτά στη ζοφερά ταραγμένη του σκέψη. Είναι και αυτό απλούστατα άλλο ένα από τα πολύ φυσιολογικά «σημεία των καιρών»…

https://ellasnafs.blogspot.gr 

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΡΕΠΤΟ ΝΑ ΤΙΜΑΤΑΙ Ο Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 7η Δεκεμβρίου 2017

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΡΕΠΤΟ ΝΑ ΤΙΜΑΤΑΙ Ο Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

   

Ζώντας σε καιρούς αποκαλυπτικούς, βιώνουμε μια πρωτοφανή παραδοξότητα. Oι ευγενείς ανθρώπινες ενασχολήσεις να υπηρετούν το σύγχρονο κακό. Να προάγουν την πλάνη και να γίνονται δίαυλοι, μέσω των οποίων ο μέσος άνθρωπος να οδηγείται μακριά από το Σωτήρα Χριστό και την Εκκλησία Του και να μυείται στα φοβερά διδάγματα και τις πρακτικές της «Νέας Εποχής» και του διεθνούς σκηνικού του αποκρυφισμού, δηλαδή της δαιμονολατρίας. Μια από τις ευγενείς αυτές ανθρώπινες ενασχολήσεις, η οποία χρησιμοποιείται για το σκοπό αυτό, είναι και η λογοτεχνία, και δη όταν γίνεται δημόσιο θέαμα, δια της «Έβδομης Τέχνης», δηλαδή του κινηματογράφου. Το πλέον τραγικό είναι, όταν, αυτής της δόλιας πρακτικής, γίνονται συνήγοροι και εκκλησιαστικά πρόσωπα, και ιδίως μεγαλόσχημοι κληρικοί, οι οποίοι γίνονται (εκόντες – άκοντες) χειροκροτητές σαθρών και το χειρότερο βλάσφημων συγγραφέων, λογοτεχνών και κινηματογραφικών παραγωγών.

   Αφορμή για το παρόν σχόλιό μας πήραμε από πρόσφατη εκδήλωση των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας, στις 17 Νοεμβρίου, για τον γνωστό κρητικό συγγραφέα Ν. Καζαντζάκη, στην οποία πήρε μέρος και μίλησε και ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος. Άλλωστε η φετινή χρονιά είναι αφιερωμένη στα 60 χρόνια από το θάνατο του λογοτέχνη και για το λόγο αυτό γυρίστηκε ταινία η ζωή του και γίνονται διάφορες εκδηλώσεις. Η συμμετοχή του Πατριάρχη Αλεξανδρείας και η ομιλία του στην εκδήλωση αυτή έλαβε μεγάλη δημοσιότητα και προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση και πικρία στον πιστό λαό, διότι ο συγκεκριμένος συγγραφέας, πέρα από τις αντιφατικές και αλλοπρόσαλλες δοξασίες του, υπήρξε ένας σφοδρός πολέμιος της πίστεως της Εκκλησίας στο Πρόσωπο του Χριστού. Υπήρξε ο εισηγητής ενός«Χριστού», που είναι πιστό αντίγραφο των θεοσοφικών και νεοεποχίτικων«Χριστών» -  «Αντιχρίστων», οι οποίοι «ενσαρκώνουν» τα διδάγματα της«Νέας Εποχής». Ενός «Χριστού» ολότελα απογυμνωμένου από τη Θεότητά Του.

   Δυστυχώς ο Ν. Καζαντζάκης, ένας όντως οξυδερκής άνθρωπος και δυνατό μυαλό, με το έργο του υπήρξε ένας από τους προωθητές του «πνεύματος» της «Νέας Υδροχοϊκής Εποχής». Ένας τραγικός άνθρωπος, ο οποίος δε γνώρισε ποτέ στη ζωή του την ηρεμία και τη γαλήνη, βιώνοντας μια αδιάκοπη ταραχή και ανασφάλεια, προϊόν της εσωτερικής του κενότητας, την οποία μάταια προσπαθούσε να γεμίσει με δοξασίες του θεοσοφικού κινήματος, του ανατολικού μυστικισμού και του αποκρυφισμού. Τα έργα του είναι ο αψευδής μάρτυρας της εναγώνιας προσπάθειάς του, να δημιουργήσει μια δικής του εμπνεύσεως θρησκευτική πίστη, δομημένη με αποκρυφιστικά στοιχεία και ορθολογική φαινομενολογία, αρνούμενος την παραδεδομένη πίστη της Εκκλησίας.

   Δεν αρκέστηκε ο Μακαριώτατος στην παρουσία του στην εκδήλωση, αλλά μίλησε κιόλας, εκθειάζοντας τον Καζαντζάκη. Παρουσίασε μια στρεβλή εικόνα για κείνον, αφήνοντας κατά μέρος το αντιχριστιανικό του πρόσωπο. Είπε χαρακτηριστικά: «Ο Καζαντζάκης ήταν ένας ταξιδευτής σ’ όλη του τη ζωή. Γι’ αυτό και αισθανόταν τον εαυτό του σαν ένα πουλί, που δεν τον χωράει η γη, γιατί ήθελε να πετάξει, να γνωρίσει λαούς, να γνωρίσει θρησκείες…». Πράγματι ο Καζαντζάκης το 1922 επισκέφτηκε τη Βιέννη, όπου ήρθε σε επαφή με το έργο του Σίγκμουντ Φρόυντ και τις βουδιστικές γραφές, όπου και διαμόρφωσε τις δοξασίες του και τα πιστεύω του. Μπορούμε επομένως να εκθειάζουμε έναν άνθρωπο ο οποίος, ενώ γεννήθηκε σε ορθόδοξη χώρα, από ορθοδόξους γονείς, διδάχτηκε την ορθόδοξη πίστη στο σχολείο, συναναστράφηκε με ορθοδόξους συγγενείς και φίλους του και στο τέλος αρνήθηκε την Ορθοδοξία, ή τουλάχιστον την αμφισβήτησε και γι’ αυτό ψάχνει να βρει την αλήθεια και τις απαντήσεις στις ανησυχίες του σε άλλες θρησκείες; Ο Καζαντζάκης υπήρξε ένας αμφισβητίας της Ορθοδοξίας και αναζητητής της αλήθειας εκτός αυτής!

  Αλλά δεν είναι μόνον η αμφισβήτηση της Ορθοδοξίας και οι θρησκευτικές αναζητήσεις του κρητικού λογοτέχνη, αλλά οι ύβρεις του κατά της Εκκλησίας και των θείων και ιερών προσώπων της Πίστεώς μας. Ο ταλαίπωρος εκείνος άνθρωπος, μέσα στον στροβιλισμό των εσωτερικών του συμπλεγμάτων, ξεσπούσε συχνά σε απίστευτες βλασφημίες κατά της Εκκλησίας μας, μιμούμενος ή και ξεπερνώντας τους γνωστούς διάσημους εχθρούς του χριστιανισμού. Κύριος στόχος του υπήρξε η απαξίωση και ο υποβιβασμός του Χριστού σε έναν σημαντικό άνθρωπο. Η απογύμνωσή Του από την Θεανθρώπινη υπόστασή Του και τον υποβιβασμό του όχι απλά σε έναν έστω ενάρετο σημαντικό άνθρωπο, αλλά σε εμπαθή. Σε άνθρωπο, ο οποίος διακατέχονταν από τα πλέον ταπεινά πάθη και αδυναμίες. Στο πλέον βλάσφημο έργο του «Ο Τελευταίος Πειρασμός», φτάνει στην έσχατη κατάντια να παρουσιάζει το Χριστό επάνω στο σταυρό, να διακατέχεται από αισχρούς λογισμούς και να παραδέχεται την ήττα του! Βεβαίως εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως αυτή τη προσπάθεια του Ν. Καζαντζάκη δεν είναι δική του επινόηση, αλλά πανάρχαια απόπειρα να αναιρεθεί ο Θεανθρώπινος χαρακτήρας του Χριστού και να πάψει έτσι να είναι ο σωτήρας του κόσμου. Ο Καζαντζάκης στρατεύτηκε σε αυτή την αναποτελεσματική προσπάθεια και χρησιμοποιώντας το λογοτεχνικό του ταλέντο, αποπειράθηκε να παρουσιάσει έναν άλλο «Χριστό», από τον Χριστό της Εκκλησίας, έναν«Χριστό» άνθρωπο, ανίκανο να σταθεί εμπόδιο στις επιδιώξεις των σκοτεινών κύκλων, οι οποίοι εργάζονταν (από τότε) για την εγκαθίδρυση της«Νέας Εποχής», την εποχή η οποία στόχο έχει να σβήσει από τη μνήμη των ανθρώπων τον Θεάνθρωπο Χριστό της Εκκλησίας. Να δεχτεί τον αντί Αυτού, τον ερχόμενο Αντίχριστο, το «Χριστό» της «Νέας Εποχής». Άλλωστε, όπως είναι γνωστό, τη «Νέα Εποχή» εγκαινίασε και προώθησε το παγκόσμιο θεοσοφικό κίνημα και ο Καζαντζάκης υπήρξε αποδέκτης και φορές των θεοσοφικών αρχών και δοξασιών. Ολόκληρο το έργο του είναι εμπνευσμένο από τη Θεοσοφία.

   Η Εκκλησία δεν έμεινε απαθής μπροστά στα βλάσφημα έργα του. Υπενθυμίζουμε ότι το 1928 εκδηλώθηκε η πρώτη αντίδραση για εκείνον, όταν ο Μητροπολίτης Σύρου Αθανάσιος έφερε στην Ιερά Σύνοδο καταγγελία για το βλάσφημο βιβλίο του «Ασκητική». Το 1930 παραπέμφθηκε σε δίκη για αθεϊσμό, του εν λόγω βιβλίο του, αλλά «αόρατοι παράγοντες» φρόντισαν να μη γίνει ποτέ αυτή η δίκη. Τη δεκαετία του 1950 εγέρθηκε νέα σφοδρή αντίδραση από μέρους της Εκκλησίας για το πλέον βλάσφημο έργο του «Ο Τελευταίος Πειρασμός». Οι καθηγητές Π. Μπρατσιώτης και Ν. Λούβαρης το θεώρησαν ως «ως εμπνεόμενο από τις Φροϋδικές θεωρίες και εκείνες του ιστορικού υλισμού. Η θεανδρική μορφή του Κυρίου κακοποιείται κατά τρόπον βλάσφημον». Το Βατικανό το 1954 εκδίδει καταδίκη και το εντάσσει στον «Κατάλογο των απαγορευμένων βιβλίων». Ο Μητροπολίτης Κασσανδρείας Καλλίνικος εισηγείται στην Ιερά Σύνοδο την επίσημη καταδίκη, θεωρώντας «πως ο Καζαντζάκης προσεγγίζει τη ζωή και τα πάθη του Χριστού κατά τρόπο δοκητικό πέρα από κάθε ιστορική και δογματική βάση, υποβαθμίζοντας τον θεανθρωπικό χαρακτήρα του».Ο καθηγητής Ν. Λούβαρης, σχολίαζοντας τον «Τελευταίο Πειρασμό», χαρακτήρισε τον Καζαντζάκη «ανίδεο θρησκευτικά». Η τέχνη για τον Kαζαντζάκη, κατά τον Λούβαρη, ήταν «μέσο μηδενιστικών προταγμάτων». Ο Κασσανδρείας Καλλίνικος στο μεταξύ υπέβαλε νέα εισήγηση, ασχολούμενος με το άλλο έργο του: «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Πολλοί Ιεράρχες πίεζαν για να εκδοθεί αφοριστική απόφαση για τον βλάσφημο λογοτέχνη. Αλλά αυτή προσέκρουε στον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα, ο οποίος τον προστάτευε και του έδινε «εκκλησιαστική ασυλία», αρνούμενος κάθε καταδίκη του, με το αιτιολογικό ότι καταγόταν από επαρχία του Οικουμενικού Θρόνου! Ο ίδιος ο Καζαντζάκης δεν έμεινε απλά απαθής στις απειλές περί αφορισμού του, αλλά αντιδρούσε με ιδιαίτερη θρασύτητα, διαμηνύοντας στους Ιεράρχες: «Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω μια ευχή: Σας εύχομαι να 'ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να 'στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ»! 

   Σε διαδικτυακό δημοσίευμα αναφέρεται επίσης πως, «ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας, γεννημένος στα κρητικά χώματα, ανατράφηκε σαν παιδί με πολλές αναμνήσεις από αυτά που άφησε σαν παρακαταθήκη ο Κρητικός αυτός συγγραφέας, που κατάφερε μέσα από τα έργα του που μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες του κόσμου να αναδείξει με γλαφυρό τρόπο τη φιλοσοφία της τοπικής κρητικής κοινωνίας, ακόμη και κάποια αρνητική της πλευρά, δίνοντάς της μία άλλη όψη, με την ωραία πένα του» (Ιστ.news247 )! Αλλά «ωραία πένα» είχαν και πολλοί αιρετικοί και χριστιανομάχοι του παρελθόντος, όμως η Εκκλησία μας τους έδωσε τις απαντήσεις που τους έπρεπε.

    Επίσης ο Μακαριώτατος θέλησε να παρουσιάσει τον υβριστή του Χριστού Καζαντζάκη ως …ευσεβή προσκυνητή του Αγίου Όρους: «Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας δε λησμόνησε να αναφέρει τη συνάντηση του Νίκου Καζαντζάκη με μεγάλους ασκητές στο Άγιον Όρος, όπου γονάτισε κοντά τους, εκεί όπου σχηματοποίησε και την ιδέα του ότι «ο άνθρωπος είναι μία χούφτα από χώμα, γεμάτος από Θεό…»! Μόνο που παραβλέπει ο Μακαριώτατος πως μια μεγάλη μερίδα «προσκυνητών» του Αγίου Όρους είναι αγνωστικιστές και αλλόθρησκοι, οι οποίοι μεταβαίνουν στον Άθωνα για τουριστικούς λόγους. Προφανέστατα και η επίσκεψη του κρητικού λογοτέχνη ανήκε σε αυτή την κατηγορία. Επίσης η ανωτέρω φράση του Καζαντζάκη, τι άλλο μπορεί να σημαίνει, εκτός από τη θεοσοφική αντίληψη περί ανθρώπου;

   Το ανωτέρω διαδικτυακό δημοσίευμα συνεχίζει:«Παίρνοντας αφορμή και από τα πρόσφατα Καβάφεια και την επιρροή του Κωνσταντίνου Καβάφη στην Αλεξάνδρεια αλλά και τα όσα ακούστηκαν για τις περιγραφές του Νίκου Καζαντζάκη για την Αίγυπτο, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας πρότεινε να γίνει στο μέλλον μία ημερίδα που να αναφερθεί από κοινού στο έργο των αυτών μεγάλων της ελληνικής λογοτεχνίας, καθώς και οι δύο “αισθάνονται το χώμα όπου μυρίζει τη μυρωδιά της θνησιμότητας και μέσα τους να ανθίζει πάντα μία ελπίδα που είναι η αθανασία…”, όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο ίδιος ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος» (Όπου ανωτ.)! Ζητά λοιπόν ο Μακαριώτατος να τιμηθεί το συγγραφικό έργο, τόσο του γνωστού για την προσωπική του ζωή Καβάφη, όσο και του βλάσφημου Καζαντζάκη! Και πάλι ρωτάμε με έκπληξη για το λόγιό του: «αισθάνονται το χώμα όπου μυρίζει τη μυρωδιά της θνησιμότητας και μέσα τους να ανθίζει πάντα μία ελπίδα που είναι η αθανασία…». Έχει καμιά σχέση αυτή η θέση με την χριστιανική ανθρωπολογία και σωτηριολογία; Για «αθανασία της ψυχής» διδάσκουν όλες οι θρησκείες και φιλοσοφίες, αλλά αυτών οι αντιλήψεις είναι διαμετρικά αντίθετες με την χριστιανική διδασκαλία. Λυπούμαστε, αλλά η παραπάνω θέση είναι ταυτόσημη με την θεοσοφική ανθρωπολογία! Αλλά για ποια «αθανασία» του έργου του Καζαντζάκη μπορούμε να μιλάμε, αφού ο ίδιος παράγγειλε να γραφεί στον τάφο του το γνωστό απόφθεγμα, το οποίο συνοψίζει το πιστεύω του και το μηδενιστικό υπαρξιακό του κενό: «ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ»;

Ο αγωνιστής θεολόγος κ. Α. Κυριακού, σχολιάζοντας την επίσκεψη και ομιλία του Μακαριωτάτου Πατριάρχου στην εκδήλωση αυτή, παραθέτει ένα μικρό απόσπασμα ενός από τους πλέον εμβριθείς μελετητές του Καζαντζάκη, του Ι. Κορδορούμπα: «Απ’ τους κρατήρες που προκαλεί η απιστία του [Καζαντζάκη] εκτινάσσεται με δύναμη η καυστική λάβα των φρικτών του βλασφημιών κατά του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της πανάγνου και αειπαρθένου Μητρός του, που όμοιές των μόνο ο Σατανάς θα μπορούσε να εμπνευσθεί». 

  Δεν θέλουμε να επεκταθούμε περισσότερο, άλλωστε οι αναγνώστες μας και γενικά ο πιστός λαός μας γνωρίζει τι εστί Καζαντζάκης και πόσο μεγάλη ζημία προκάλεσε στην Εκκλησία μας. Απλά θέλουμε να εκφράσουμε τη λύπη μας για τα εκκλησιαστικά πρόσωπα, τα οποία παραβλέπουν το βλάσφημο και αντίχριστο έργο του και τον εκθειάζουν και τον τιμούν δημόσια. Λυπούμαστε ιδιαιτέρως για τη συμμετοχή και την ομιλία του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Αλεξανδρείας, ο οποίος, τιμώντας τον άνθρωπο Καζαντζάκη, τίμησε και το βλάσφημο έργο του. Προσπαθούμε να διαγνώσουμε την «αναγκαιότητα» της πατριαρχικής αυτής συμμετοχής και δε μπορούμε να τη βρούμε. Σε καμιά περίπτωση δε θεωρούμε επιτρεπτό να τιμώνται πρόσωπα σαν τον υβριστή του Κυρίου μας και άλλων ιερών προσώπων της πίστης μας Ν. Καζαντζάκη. Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είχε πει πως όποιος μας βρίζει προσωπικά έχουμε χρέος να τον συγχωρούμε, «αν όμως, όπως είπε, βρίζει το Χριστό και την Παναγία μου δεν θέλω ούτε να τον βλέπω!».Κλείνουμε, με τη βαθειά ανησυχία μας, για τα νέα ήθη, τα οποία εισήλθαν στην Εκκλησία μας και τα οποία στόχο έχουν να αλλοιώσουν το φρόνημά της, το οποίο είναι διαμετρικά αντίθετο με το φρόνημα του κόσμου.  

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

http://thriskeftika.blogspot.gr 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ: Ο ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟΥ!

Του Γιώργου Θεοχάρη

Mια μορφή της Ορθοδοξίας που εκπέμπει αγιότητα. Ένας σύγχρονος ασκητής, που ζει ταπεινά και λιτά μέσα στο δάσος της Καψάλας στο Άγιον Όρος. Εκεί όπου βλέπει μόνο ο Θεός! Συναντάμε τον θεόπνευστο γέροντα Ευθύμιο, τον διάδοχο του πατέρα Παϊσίου, όπως συνηθίζεται να τον αποκαλούν εκατοντάδες προσκυνητές που τον επισκέπτονται καθημερινά.

Βεβαίως, εκείνος σε καμία περίπτωση δεν δέχεται αυτόν τον ρόλο. «Είμαι αμαρτωλός και ανάξιος», λέει συνεχώς στον κόσμο που καταφθάνει μέσα από ένα αυτοσχέδιο μονοπάτι στο απόκρημνο κελί του. Εκεί όπου ζει με τρεις ακόμα νεότερους μοναχούς που τον διακονούν.

Γαλήνια μορφή, πράος και χαρισματoύχος. Η απόλυτη ηρεμία των κινήσεων και της φωνής του με άφησε συγκλονισμένο. Αυτός είναι ο γέροντας Ευθύμιος ο Αγιορείτης. Ζει σε ένα λιτό κελί κάτω από τις Καρυές, την Καψάλα, με πέντε ακόμα μοναχούς. Η φήμη του, αν και μόλις πενήντα χρόνων, έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Καθημερινά, δέχεται δεκάδες προσκυνητές από κάθε γωνιά του πλανήτη, για να πάρουν την ευχή του και να βρουν λύση στα προβλήματά τους. Να ακούσουν τον λόγο του, να ξαποστάσουν από το λιοπύρι της ζωής και τις τόσες τρικυμίες της. Αναζητώντας ένα ήσυχο λιμάνι…

Κάποιοι από αυτούς ήμασταν κι εμείς, που πριν από είκοσι περίπου μέρες είδαμε τον ξακουστό γέροντα στο ταπεινό κελί του. Στην παρέα ήταν και δύο πρώην βουλευτές, που είχαν, σημειωτέον, ψηφίσει τα Μνημόνια… «Νίκο, σου είπα να μην το κάνεις αυτό», είπε στον έναν από αυτούς, που είχε ξαναπάει και είχε ξαναδεί τον γέροντα.

«Να ξέρετε κάτι, παιδιά μου: η οικονομική αυτή κρίση θα κάνει καλό στην Ελλάδα. Θα το δείτε σε λίγο καιρό, μία μπόρα είναι και θα περάσει. Είναι μία ευκαιρία να ενισχύσουμε την πίστη στον τριαδικό Θεό μας», εξήγησε ο ταπεινός γέροντας.

«Γέροντα, εδώ που φθάσαμε, η Ελλάδα είναι εύκολο να σωθεί;», τον ρώτησα. «Η Ελλάδα και θα σωθεί και σύντομα θα σταθεί στα πόδια της», μου είπε και συμπλήρωσε: «Να προσέχετε εσείς οι δημοσιογράφοι τι γράφετε».

Χωρίς να γνωρίζει την ιδιότητά μου, ούτε καν το όνομά μου, αναφέρθηκε στο γράψιμο… Τον ρώτησα: «Έγραψα κάτι που δεν έπρεπε;» και χαμογελαστά απάντησε: «Είπα γενικότερα να προσέχεις, διότι οι παγίδες στη δημοσιογραφία είναι πολλές…». Η συζήτηση συνεχίστηκε με πνευματικά θέματα, αλλά και με ό,τι αφορά την Ελλάδα. Έδειχνε να πονάει ιδιαίτερα αυτόν τον τόπο, όπως άλλωστε και ο πνευματικός του καθοδηγητής, πατέρας Παΐσιος. Του ζήτησα να μου δώσει ευλογία για να τον φωτογραφήσω, αλλά αρνήθηκε, λέγοντας: «Όχι, παιδί μου…».

«Να ζείτε απλά, χωρίς ανέσεις και επιθυμίες για πολλά στη ζωή σας, να εκκλησιάζεστε τακτικά και να εξομολογείστε, να προσεύχεστε με πίστη και ταπείνωση, με αγάπη για τους συνανθρώπους μας και τον Χριστό μας και τότε ο Παντοδύναμος θα σας χτυπήσει την πόρτα», κατέληξε ο θεόπνευστος γέροντας.

Ο Γέρων Ευθύμιος της Καψάλας γράφει για την αγία μορφή του γέροντα Ευσεβίου Γιαννακάκη

Ο ιερεύς π. Παναγιώτης Τ., ο οποίος διετέλεσε και καθηγητής στην Αθωνιάδα Σχολή, σε ομιλία του στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, είχε πει μεταξύ άλλων: «Γνωρίζω πολλούς Αγιορείτας, φτασμένους στην αρετή ανθρώπους, που το όνομα και μόνο του γέροντα ακούνε και κάνουν τον σταυρό τους. Μιλούν με τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν και τον έχουν άγιο. Θα αναφέρω δύο περιστατικά, άγνωστα στους πολλούς, τα οποία γνωρίζω ο ίδιος από πρώτο χέρι: Κάποιος συμφοιτητής μου ήθελε να γίνει μοναχός. Εσκέπτετο να μεταβεί στο Άγιον Όρος… Τους χρόνους των σπουδών του, ιδίως τους δύο τελευταίους, είχε αυτόν τον προβληματισμό μέσα του. Ένα απόγευμα, το εκμυστηρεύθηκε στον π. Ευσέβιο, αν και δεν ήταν πνευματικό του τέκνο, και εκείνος παραδόξως τον απέτρεψε. Του είπε: “Δεν κάνεις, παιδί μου, για μοναχός”. Το αψήφησε, δεν το έλαβε υπόψη του. Πήγε στη μονή … (μεγάλη κοινοβιακή μονή του Αγίου Όρους), έβαλε μετάνοια στον γέροντα και παρέμεινε δόκιμος. Κάτι δεν πήγαινε καλά και αυτό ήταν η αιτία να μην προχωρήσει ο γέροντας στην κουρά του. Ένα καλοκαίρι που έτυχε να είμαι κι εγώ στη μονή, ο δόκιμος ανέφερε στον ηγούμενο αυτό που του είχε πει ο π. Ευσέβιος. Και εκείνος του είπε: “Δεν μου το έλεγες από την αρχή, παιδάκι μου, ότι ο π. Ευσέβιος σου είπε έτσι; Γιατί και εσύ να βασανίζεσαι κι εμάς να ταλαιπωρείς; Το έβλεπα κι εγώ ότι δεν κάνεις. Είχε δίκιο ο π. Ευσέβιος”. Μία φορά μόνο είχε δει τον συμφοιτητή μου ο διακριτικός γέροντας π. Ευσέβιος και με το χάρισμα της διοράσεως, που το έκρυβε μέσα του με πολλή επιμέλεια, του έδωσε τη σωστή κατεύθυνση. Ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης π. Γ.Κ., πριν φύγει για την επαρχία, όπου θα άνοιγε μοναστήρι, πέρασε από το Ιπποκράτειο, να πάρει την ευχή του π. Ευσεβίου.

– Φεύγω, πάτερ Ευσέβιε, για την … (και ανέφερε το όνομα της πόλεως).

– Για το Άγιο Όρος.

– Για την …, επανέλαβε εκείνος, νομίζοντας ότι ο γέροντας δεν είχε ακούσει καλά.

– Για το Άγιο Όρος, είπε πάλι ο γέροντας.

Δεν στάθηκε τότε στον λόγο του π. Ευσεβίου ο π. Γ. Πήγε, βέβαια, στον τόπο που είχε προγραμματίσει. Όταν όμως η Θεία Πρόνοια τον οδήγησε τελικά στο Άγιο Όρος, για να ανακαινίσει και να επανδρώσει μεγάλη κοινοβιακή μονή, τότε αξιολόγησε τη ρήση του προορατικού γέροντα…».

Αρκετοί Αγιορείτες, οι οποίοι στα φοιτητικά τους χρόνια είχαν πνευματικό τον π. Ευσέβιο, και άλλοι που μαθήτευσαν κοντά του μιλούν σήμερα με πολλή ευγνωμοσύνη και αγάπη για εκείνον. Ένας απ’ αυτούς, ο π. Ευθύμιος, ιερομόναχος στην Καλύβη της Αναστάσεως, γράφει: «Τον π. Ευσέβιο γνώρισα το έτος 1974, όταν πρωτοπήγα στην Αθήνα για εισαγωγικές εξετάσεις. Στη συνέχεια, ως φοιτητής, εκκλησιαζόμουν στον Άγιο Λουκά του Ιπποκράτειου και εξομολογούμην σε εκείνον, όσον καιρό ήμουν στην Αθήνα. Αποτελούσα μέλος μιας μικρής συνάξεως με ιεροσπουδαστές της Ροζαρίου και θεολόγους φοιτητές. Τακτικά μας συγκέντρωνε ο γέροντας και μας βοηθούσε πνευματικά με την πείρα του και τη διάκρισή του. Ήταν η λατρευτική ζωή του παρεκκλησίου όαση πνευματική και ο σεβαστός π. Ευσέβιος φύλακας άγγελος στα δύσκολα φοιτητικά χρόνια. Αισθανόμουν έναν αυθόρμητο σεβασμό και εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του. Η μειλίχια και ήρεμη μορφή του μετέδιδε παρηγοριά και αισιοδοξία. Η απλότητά του βοηθούσε να τον πλησιάσεις και να ανοίξεις την καρδιά σου. Η ιεροπρέπειά του ενέπνεε ευλάβεια. Η πνευματική του ζωή ήταν κρυφή, δεν μιλούσε για τους αγώνες του. Άνετα εν τούτοις διεφαίνετο ή ασκητικότητά του, η αυταπάρνησή του και η αφοσίωσή του στο καθήκον του.

Τον γνωρίσαμε ως ευλαβέστατο Λειτουργό και άριστο Πνευματικό. Τον βλέπαμε, παρ’ όλη την ηλικία του, να αναλώνει τον χρόνο του, τις δυνάμεις του, τον εαυτό του ολόκληρο στη διακονία των αγαπημένων του ασθενών. Έπαιρνε τη λύπη τους και τους μετέδιδε ελπίδα. Είχε το χάρισμα της παρακλήσεως. Οι προσευχές του βοηθούσαν πολλούς με τρόπο θαυματουργικό να βρουν την υγεία της ψυχής με την εξομολόγηση και κατόπιν του σώματος. Νύκτωνε στο εξομολογητήριό του και όρθριζε στη δοξολογία του Θεού. Οργάνωνε κατηχητικά, φιλανθρωπίες, έκανε ιδρύματα και πάρα πολλές κρυφές ελεημοσύνες. Μια φορά, παραμονή εορτών, είχε ετοιμάσει φακέλους με χρήματα για πρόσωπα που είχαν ανάγκη. Κάποιος άνοιξε το ντουλαπάκι του Ιερού και πήρε τα χρήματα. Ο Γέροντας ήρεμα το αντιμετώπισε και, όταν του προτείναμε να το αναφέρει στην Αστυνομία, δεν συμφώνησε. Μόνο ηύχετο για να μετανοήσει ο κλέπτης… Πολύ ωφελήθηκα κοντά του και πολλά με δίδαξε. Αλλά κυρίως δύο χαρακτηριστικά του μ’ εντυπωσίαζαν περισσότερο. Το πρώτο ήταν η προσπάθειά του να ζει και να εργάζεται αφανώς, διότι ήταν πολύ ταπεινός… Όπως η ζωή του ήταν μυστική, έτσι και το έργο του δεν ήθελε να φαίνεται στα μάτια των ανθρώπων. Αυτό είναι τεκμήριο γνησιότητος. Ό,τι έκανε το έκανε για τον Θεό και την εικόνα Του, τον άνθρωπο.

Ομολογούσε και πίστευε ότι όλα οφείλονται στη χάρη του Θεού. Ο ίδιος δεν είχε λογισμούς ότι κάνει κάτι αξιόλογο. Δεν είχε επιδιώξεις για προαγωγές και αξιώματα, ούτε για επισκοπικούς θρόνους. Αυτά δεν τον συγκινούσαν, αν και του άξιζαν. Προτιμούσε να εργάζεται στο έργο του Θεού, θαμμένος στο μικρότατο γραφειάκι του, κάτω από το Ιερό της εκκλησίας, και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Αλλά ο πνευματικός του πλούτος και η Χάρη του ήταν αδύνατον να κρυφθούν, γι’ αυτό και οι άνθρωποι έτρεχαν κοντά του. Εύρισκαν έναν στοργικό πατέρα και έναν πνευματικό οδηγό.

Το δεύτερο που με εντυπωσίαζε στον γέροντα ήταν η ειλικρινής Αγάπη του για τον μοναχισμό. Έζησε ο ίδιος ως μοναχός στη Λαύρα των Καλαβρύτων με υπακοή, ξενιτειά και προσευχή σε χρόνια πολύ δύσκολα. Στο Ιπποκράτειο διέμεινε σ’ ένα πολύ μικρό κελάκι, στον τελευταίο όροφο, δίπλα στους ασθενείς. Εκεί “ως στρουθίον μονάζον επί δώματος” (Ψαλμ. ρα’, 8) ζούσε ασκητικά, απλά και πτωχικά. Ανεδείχθη κτίτωρ δύο γυναικείων μονών και εβοήθησε πολλούς νέους ν’ ακολουθήσουν την Αγγελική ζωή των μοναχών, όπως και την αναξιότητά μου. Κάθε χρόνο επεσκέπτετο το Άγιο Όρος. Ουδέποτε διέκοψε τις σχέσεις του με το μοναστήρι της μετάνοιάς του και τον ηγούμενο παραδελφό του, π. Άνθιμο.

Ενίοτε μ’ έπαιρνε μαζί του στη Λαύρα των Καλαβρύτων για την αγρυπνία του Αγίου Αλεξίου, καθώς και στο Μοναστήρι του των Εισοδίων στον Ωρωπό. Ήρθε και με επισκέφθηκε στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων Αεροπορίας στην Τρίπολη και εκεί, καθήμενοι μόνοι μας στην αίθουσα του επισκεπτηρίου, με εξομολόγησε και δρόσισε την ψυχή μου…

Όταν εξέφρασα την επιθυμία μου να γίνω μοναχός στο “Περιβόλι της Παναγίας”, το σεβάστηκε και το χάρηκε… Αφήνοντας τον κόσμο, πέρασα να τον χαιρετήσω. Με συμβούλευσε καταλλήλως. Με χαιρέτησε δίνοντάς μου την ευχή του. Ήταν η τελευταία μας συνάντηση. Έκτοτε δεν τον ξαναείδα. Οι ευχές του με βοήθησαν να γίνω μοναχός. Αιωνία του η μνήμη. Ο Θεός να τον συναριθμήσει στη χορεία των Αγίων Του.

Αμήν.

Με άπειρη ευγνωμοσύνη, Ιερομόναχος Ευθύμιος Αγιορείτης».

https://www.tilegrafima.gr 

ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ, Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ

«Ελεημοσύνη. Η καλύτερη επένδυση»

Πρωτοπρ. Αθανασίου Πολ. Τύμπα, Θεολόγου – Μουσικού

Συχνά όταν συναντούμε στον δρόμο έναν ζητιάνο βρίσκουμε χίλιες δικαιολογίες να μην απλώσουμε το χέρι μας να δώσουμε έστω και ένα δεκάλεπτο. Άλλοι πάλι αυτές τις ημέρες, όταν βλέπουν τις κυρίες του εράνου αγάπης με τα κουπόνια στο χέρι να ζητούν την συνδρομή μας, βγάζουν όλη την γκρίνια τους.

Την 1η Δεκεμβρίου γιορτάσαμε την μνήμη του αγίου Φιλαρέτου του ελεήμονος. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του γυρνούσε στους δρόμους της Κωνσταντινουπόλεως μ΄ έναν υπηρέτη ο οποίος κρατούσε τρία πουγγιά: ένα γεμάτο χρυσά νομίσματα, ένα με αργυρά και το τρίτο με χάλκινα. Μόλις τον πλησίαζε κάποιος ζητιάνος έπαιρνε στην τύχη νομίσματα χωρίς να υπολογίζει την ελεημοσύνη με βάση την δική του κρίση αλλά άφηνε στον Θεό να αποδίδει στον καθένα ό,τι του αξίζει.

Και μην μου πείτε ότι αυτός ήταν πλούσιος άρχοντας της εποχής. Ο Θεός για να τον δοκιμάσει, όπως τον Ιώβ, του στέρησε όλα τα υλικά αγαθά. Αυτός και τότε δεν σταμάτησε να ασκεί την αρετή της ελεημοσύνης. Το μοναδικό βόδι που είχε το χάρισε σ΄ έναν φτωχό χωρικό, το άλογό του σ΄ έναν στρατιώτη που είχε χάσει το δικό του και έτσι δεν είχε την δυνατότητα να οργώσει το χωράφι του. Γκρίνια από την γυναίκα του, γκρίνια και από τα παιδιά του. Τον λυπήθηκε ένας πλούσιος γείτονας και του έδωσε ένα μεγάλο ποσό για να ζήσει για λίγο καιρό άνετα. Αυτός το χώρισε σε μερίδια όσα ήταν  τα μέλη της οικογενείας του και το δικό του μερίδιο το μοίρασε στους φτωχούς. Ακόμη και το ένδυμά του το έδωσε σ΄ έναν φτωχό ζητιάνο διότι δεν είχε τίποτε άλλο να του δώσει όταν εκείνος του ζήτησε λίγη τροφή.

Η καλύτερη επένδυση τόσο για την ψυχή μας όσο και για την οικονομική μας ευμάρεια είναι η ελεημοσύνη. Ο άγιος Φιλάρετος γρήγορα πάλι έγινε πολύ πλούσιος διότι ο Θεός βλέποντας την μεγάλη του αρετή τον αντάμειψε ανάλογα. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΣΤ΄ έστειλε σ΄ όλη την επικράτεια απεσταλμένους με εντολή να του βρουν νύφη όμορφη και ενάρετη. Όταν έφτασαν στην πόλη  Άμνεια που κατοικούσε ο άγιος δέχτηκαν την φιλοξενία του, είδαν την αρχοντιά του και την σεμνότητα της κόρης του Μαρίας και την πρότειναν για νύφη στον αυτοκράτορα. Έτσι ο πατέρας της βρέθηκε πάλι πλούσιος στα ανάκτορα.

Μου διηγήθηκε πρόσφατα ένας φίλος μου επιχειρηματίας, πώς αντιμετώπισε τα δύσκολα χρόνια της κρίσης. Όταν η επιχείρησή μου άρχισε να μην πηγαίνει καλά πήγα, μου λέει, απελπισμένος στον πνευματικό μου με την απόφαση να την κλείσω, διότι κάθε μήνα τα χρέη της μεγάλωναν. Εκείνος μου είπε να κάμω λίγο υπομονή ακόμη και να αρχίσω το ένα δέκατο των χρημάτων που περνούν από τα χέρια μου να το κάνω ελεημοσύνη. Με φώτισε ο Θεός και του έκανα υπακοή. Δεν άρχισε η ώρα που όλα στην ζωή μου αντιστράφηκαν. Και το οικονομικό θέμα λύθηκε αλλά κυρίως ήλθε η χαρά σε όλα τα μέλη της οικογενείας μου.

Ο Κύριός μας είπε: »Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. 6, 25-33). Ο κάθε άνθρωπος στις δύσκολες στιγμές δείχνει πόσο έχει εμπιστοσύνη στον Θεό αλλά και πόσα αγαπά τον συνάνθρωπο. Ο Κύριός μας επαίνεσε το δίλεπτο της φτωχής χήρας.

Αγαπητοί φίλοι η ελεημοσύνη ας γίνει τρόπος ζωής για μας και τα παιδιά μας που δυστυχώς τα μαθαίνουμε μόνο να ζητούν και όχι να δίνουν. Η πνευματική χαρά όμως έρχεται όταν δίνουμε και όχι όταν παίρνουμε. Ένας βασικός λόγος που είναι σήμερα καταθλιπτικοί οι άνθρωποι γύρω μας είναι διότι είμαστε όλη εγωιστές και ξέρουμε μόνο πώς να βολεύουμε τον εαυτούλη μας. Εάν γνωρίζαμε την ανιδιοτέλεια και τον τρόπο να βγούμε από τον εαυτό μας και να δοθούμε χωρίς ανταλλάγματα στον διπλανό μας δεν θα υπήρχε η αρρώστια της κατάθλιψης.

Και ας μην ξεχνούμε ότι υπάρχει και άλλη ζωή. Το καλύτερο εισιτήριο για την αιώνια ζωή είναι η ελεημοσύνη. Όσο εμείς ελεήσαμε τους συνανθρώπους μας σ΄αυτή την ζωή άλλο τόσο και το εκατονταπλάσιο αυτού θα μας δώσει ο Θεός στην άλλη ζωή. Επιπλέον θα ζούμε και σ΄ αυτόν τον μάταιο κόσμο χωρίς τύψεις γεμάτοι χαρά διότι πράξαμε και εμείς το ελάχιστο για τον φτωχό αδελφό μας. Η ελεημοσύνη ας γίνει τρόπος ζωής όχι μόνον για τις μέρες των Χριστουγέννων αλλά για όλη μας την ζωή.

http://aktines.blogspot.gr 

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΧΩΡΟ

Αποτελεί μία καθημερινή κατάσταση το φαινόμενο, οι άνθρωποι που ακολουθούν πνευματική ζωή, να αντιμετωπίζουν κυρίως στον εργασιακό τους χώρο, κάποια συμπεριφορά που τους φέρνει σε μία δυσχερή θέση.Ερωτήσεις επί ερωτήσεων, σχόλια, αντιδράσεις, ακόμη και ειρωνείες.

Η αντιμετώπιση πολλές φορές είναι απαράδεκτη, όχι μόνο από συναδέλφους, αλλά και από άλλους συνανθρώπους, που η στάση τους δείχνει ότι δεν σέβονται την επιλογή του άλλου.Νιώθει κανείς ότι ξεχωρίζει, σε σχέση με το σύνολο, που τις περισσότερες φορές διαφοροποιείται στα θέματα πίστεως και δεν συμφωνεί με την υιοθέτηση κάποιας στάσης ποιό «θερμής» θα λέγαμε στα θέματα αυτά, αφού μερικοί θεωρούν ότι είναι αρκετή μία χαλαρή σχέση με την Εκκλησία, δηλαδή, Βάπτιση, Γάμος, άντε και να πάνε να ακούσουν το «Χριστός Ανέστη», άσχετα αν κατά βάθος το πιστεύουν ή όχι. 

Υποστηρίζουν σθεναρά, ότι δεν χρειάζονται πολλά-πολλά με την Εκκλησία, φέρνοντας μερικές φορές και επιχειρήματα, πράγμα που τους αναδεικνύει ως «ειδήμονες» σε καταστάσεις που δεν γνωρίζουν καθόλου ή έχουν ελάχιστη γνώση. «Αυτοχρίζονται» οι ίδιοι δηλαδή ειδήμονες. 

Κατέστη αδύνατο πολλές φορές να αντιληφθούν ορισμένοι σε διάφορες συζητήσεις που παραβρέθηκα ο ίδιος, ότι η πίστη αποτελεί επιλογή τρόπου υπάρξεως και όχι μία ιδεοληψία που διακατέχει τον πιστό, όπως ένα φιλοσοφικό, ή πολιτικό σύστημα. 

Αρκετοί δε, τη θεωρούν γκέτο θρησκευτικών ανθρώπων, που λειτουργούν με παρωπίδες και με νοσηρότητα. 

Οτιδήποτε δεν συμφωνεί με το ρεύμα των ανθρώπων του σήμερα, είναι γι αυτούς ανορθολογισμός και απορρίπτεται, σύμφωνα με αυτή την ιδιόμορφη αντίληψη. 

Καλείται μερικές φορές ο χριστιανός να γίνει ο συνήγορος του κληρικού που σκανδάλισε, να απαντά σε θεολογικά θέματα, που τις περισσότερες φορές αδυνατεί να απαντήσει, διότι του λείπει η κατήχηση κλπ. ενώ ταυτόχρονα και ο ίδιος αισθάνεται στριμωγμένος και αδύναμος, λόγω της ελλιπούς κατάρτισης. 

Δύσκολο το συναίσθημα, να νιώθεις ότι μετέχεις στην αλήθεια του Χριστού και να μην μπορείς να την εκφράσεις σωστά, γιατί δεν κατηχήθηκες σωστά. 

Αρκετές φορές ο πιστός χριστιανός, αντιμετωπίζεται ως «είδος προς εξαφάνιση», αν μάθουν οι συνάδελφοί του ότι νηστεύει τη Μεγάλη Σαρακοστή. 

Όπως θα μπορούσαμε να πούμε για παράδειγμα, οι περισσότεροι δίνουν την εντύπωση ότι συμμερίζονται την άποψη, πως η νηστεία αποτελεί ένα είδος ακραίας θρησκευτικής εκδήλωσης. 

Μερικοί πιο αδιάβαστοι, προχωρούν και σε μία εννοιολογική ταύτιση της θρησκοληψίας με τον εκκλησιαζόμενο πιστό, λες και είναι το ίδιο πράγμα.

Και ερχόμαστε να εξετάσουμε τους τρόπους με τους οποίους αντιμετωπίζει κανείς αυτή την κατάσταση. 

Άλλος δυσκολεύεται να ομολογήσει την πίστη του και κρατά υποκριτική συμπεριφορά, παραβλέποντας ότι χριστιανός δεν είναι κάποιος μέχρι την εξώπορτα του σπιτιού του, ούτε μόνο εντός του Ναού. 

Ορισμένοι έχουν την εντύπωση, ότι μετά το πέρας της θείας Λειτουργίας, μπορούν άνετα να «απεκδυθούν» την χριστιανική ταυτότητα και να «ενδυθούν» μία άλλη προσωπικότητα, τελείως διαφορετική. 

Η πίστη είναι στάση ζωής και όχι μάσκα συμμετεχόντων σε καρναβάλι. 

Για να ξέρουμε τι συζητάμε. 

Η υποκρισία αποτελεί νόσο σύμφωνα με την Πατερική διδασκαλία. 

Και τίθεται το εξής ερώτημα. 

Όταν δεν μπορούμε να ομολογήσουμε την πίστη μας στον εργασιακό μας χώρο, τι σόι νερόβραστοι χριστιανοί είμαστε;

πηγή: euxh.gr