ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ

Λευκορωσική ταινία "Ψυχοφελείς Ιστορίες και Παραβολές". Μετάφραση: Ευγενία Τελιζένκο. Επεξεργασία: Ενορία Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου 40 Εκκλησιών, Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Μια ιεραποστολική προσπάθεια του ΙΔ παρεκκλησίου Αγίου Θεράποντος επισκόπου Κύπρου στις Ερυθρές Αττικής (Κριεκούκι) προς δόξαν Θεού.

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ Π. ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΛΑΪΔΗ

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 23^η Απριλίου 2018

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Η ευρωπαϊκή ήπειρος εγκολπώθηκε την χριστιανική πίστη, αποβάλλοντας το σκοτεινό ειδωλολατρικό της παρελθόν, ήδη από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια. Τα βιβλικά κείμενα, η εκκλησιαστική παράδοση, η ιστορία και τα συναξάρια των αγίων μαρτυρούν ότι το Ευαγγέλιο έφτασε στην Ευρώπη και εδραιώθηκε η Εκκλησία του Χριστού,

παρ’ όλα τα εμπόδια και τις διώξεις του προηγούμενου παγανιστικού θρησκευτικού καθεστώτος και παρά τους απηνείς διωγμούς, που εφάρμοσε η τότε πανίσχυρη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, υποκινούμενη από την διεφθαρμένη αριστοκρατία και τα αδίστακτα ειδωλολατρικά ιερατεία, των οποίων εθίγοντο τα συμφέροντα με την εξάπλωση του Χριστιανισμού.

Για δέκα περίπου αιώνες, όσο η Δυτική Ευρώπη ήταν Ορθόδοξη, μας κληροδότησε μια πλούσια πνευματική παράδοση, αναδεικνύοντας μεγάλες πατερικές και εκκλησιαστικές μορφές, εφάμιλλες των πατερικών μορφών της Ανατολής. Ο άγιος Κλήμης Ρώμης, ο άγιος Ειρηναίος Λουγδούνου, ο άγιος Ιερώνυμος, ο άγιος Κυπριανός Καρχηδόνος, ο άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων, ο άγιος Βενέδικτος, ο άγιος Γρηγόριος ο Μέγας ο Διάλογος, ο άγιος Κασσιανός, ο Ρουφίνος κ.α. είναι μερικές από αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες, για τις οποίες σεμνύνεται η Εκκλησία μας. Ωστόσο, δυστυχώς, η πνευματική αυτή πορεία σταμάτησε τον 11^ο αιώνα, όταν η δυτική Χριστιανοσύνη αποκόπηκε από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και υιοθέτησε πλάνες και αιρέσεις. Στο εξής, σ’ αυτή, και μέχρι σήμερα, δεν θα υπάρχουν πλέον Πατέρες, διότι αυτοί αναδεικνύονται μόνο μέσα στην Εκκλησία. Θα αναδεικνύονται «θεολόγοι», οι οποίοι θα αναπτύξουν μια άλλου είδους θεολογία, νοησιαρχικής μορφής, τη λεγόμενη Σχολαστική Θεολογία, ξένη προς την Πατερική μας Θεολογία, ενώ παράλληλα, (και αυτό είναι το χειρότερο), θα επινοούν πλάνες και αιρέσεις.   

Είναι γνωστή σήμερα στους οικουμενιστικούς κύκλους η τάση και η νοοτροπία να υπερτονίζεται η κοινή χριστιανική κληρονομιά της πρώτης χιλιετίας μεταξύ Ανατολής και Δύσεως και να αποσιωπώνται οι μεταξύ αυτών χαώδεις διαφορές κατά την διάρκεια της δευτέρας χιλιετίας, εξ’ αιτίας ακριβώς των πολλών αιρετικών διδασκαλιών που αναπτύχθηκαν στη Δύση. Η νοοτροπία αυτή να υπερτονίζονται αυτά που μας ενώνουν και να αποσιωπώνται αυτά που μας χωρίζουν, αποτελεί τη νέα κυρίαρχη οικουμενιστική ιδεολογία, που καλλιεργείται ιδιαίτερα στην εποχή μας, προκειμένου να δίδεται μια ψευδής εικόνα προς τα έξω, προς τους αγνοούντες, ότι δήθεν είναι πολύ περισσότερα εκείνα που μας ενώνουν, παρά εκείνα που μας χωρίζουν.

Μια τέτοια νοοτροπία δυστυχώς εξέφρασε κάποιο Συνέδριο που διοργάνωσε πρόσφατα, (23-24 Φεβρουαρίου 2018), η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, μαζί με το Ινστιτούτο Ανθρωπιστικών Επιστημών, (που ανήκει στην κοινότητα των Ιησουιτών της Αθήνας), το Institut des Sources Chrétiennes και άλλοι τέσσερις ευρωπαϊκοί και ελληνικοί φορείς. Το Συνέδριο αυτό ιδιαίτερα πρόβαλε και εγκωμίασε με πρόσφατο δημοσίευμα του με τίτλο «Οι χριστιανικές πηγές της Ευρώπης» στην εφημερίδα των Αθηνών«Καθημερινή» (φύλ.1/4/2018), ο συγγραφέας και Διευθυντής της Εθνικής βιβλιοθήκης κ. Σταύρος Ζουμπουλάκης. Στο άρθρο του ο συγγραφέας, μεταξύ άλλων, προσπαθεί να αποδείξει ότι «όσα θεωρούμε ως διαφορές ανάμεσα στους Έλληνες και στους Λατίνους Πατέρες είναι κατά βάση προϊόν άγνοιας και πηγάζουν από προειλημμένες θεολογικές θέσεις».Κατ’ αρχήν πρέπει να επισημάνουμε, για να προλάβουμε συγχύσεις και παρανοήσεις, ότι στην πρώτη χιλιετία έχουμε Έλληνες και Λατίνους Πατέρες, που τιμώνται ως άγιοι σε Ανατολή και Δύση. Τόσο οι Έλληνες όσο και οι Λατίνοι Πατέρες κατά την πρώτη χιλιετία εξέφρασαν την ίδια πίστη και τις ίδιες δογματικές αλήθειες, διότι είχαν φωτιστεί από το ίδιο άγιο Πνεύμα, είχαν τις ίδιες πνευματικές εμπειρίες, ήταν θεοδίδακτοι. Δεν ήταν δυνατόν το άγιο Πνεύμα να διδάξει άλλες αλήθειες στους Λατίνους και άλλες στους Έλληνες Πατέρες. Οι δογματικές αυτές αλήθειες στη συνέχεια αποκρυσταλλώθηκαν και κωδικοποιήθηκαν στους όρους και τις αποφάσεις των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων και εκφράζουν το λεγόμενο consensus patrum, δηλαδή την συμφωνία των Πατέρων, ή κατ’ άλλη διατύπωση, «ό,τι πάντοτε, πανταχού και υπό πάντων επιστεύθη». Βεβαίως διαφορές μεταξύ των αγίων Πατέρων, Λατίνων και Ελλήνων, υπάρχουν, αλλ’ αυτές δεν αφορούν τα δόγματα και την πίστη της Εκκλησίας. Αναφέρονται σε άλλης, δευτερευούσης και πάντως μη δογματικής, φύσεως θέματα τα οποία, εφ’ όσον δεν έρχονται σε αντίθεση με την συμφωνία των Πατέρων, θεωρήθηκαν προσωπικές απόψεις. Αντίθετα στη δεύτερη χιλιετία έχουμε Έλληνες Πατέρες που είναι άγιοι της Εκκλησίας μας και Λατίνους «θεολόγους», οι οποίοι όχι μόνον δεν θεωρούνται ως άγιοι από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, αλλά αντίθετα μάλιστα, διατύπωσαν αιρετικές και κακόδοξες θεωρίες, τις γνωστές παπικές και προτεσταντικές πλάνες, τις οποίες ανέτρεψαν και καταδίκασαν με συγγράμματα και Συνόδους οι άγιοι Πατέρες της Ανατολής.

Παρά κάτω ο συγγραφέας μας δίδει ένα παράδειγμα, άστοχο κατά την γνώμη μας, της συμφωνίας μεταξύ των Ελλήνων και Λατίνων Πατέρων. Γράφει: «Πολλοί Ορθόδοξοι, ανάμεσά τους και σοβαροί άνθρωποι, ισχυρίζονται ότι ο Αυγουστίνος δεν κάνει λόγο για τη θέωση του ανθρώπου, αλλά για τη λύτρωσή του με δικανικούς όρους. Η εισήγηση της Isabelle Bochet έδειξε –ακολουθώντας και άλλους που έχουν προηγηθεί– πόσο μεγάλη θέση κατέχει στο έργο του Αυγουστίνου η ιδέα της θέωσης». Σχετικά με τον ιερό Αυγουστίνο και τον ρόλο του στην ανάπτυξη της φραγκολατινικής θεολογίας μεταφέρουμε κάποιες πολύ σημαντικές παρατηρήσεις του αειμνήστου καθηγητού της Δογματικής πρωτ. π. Ιωάννου Ρωμανίδη: «…Ήδη ετονίσαμεν πολλάς σπουδαίας δογματικάς και μεθοδολογικάς διαφοράς μεταξύ του Αυγουστίνου και των Λατίνων και των Ρωμαίων Πατέρων. Εκείνο όμως το οποίον προξενεί την μεγαλυτέραν εντύπωσιν είναι η κακόδοξος ερμηνεία των θεοφανειών και η κατά συνέπειαν σύγχυσις της ακτίστου θείας ενεργείας και της θείας ουσίας. Τούτο σημαίνει ότι όχι μόνον ηγνόει την σχετικήν επί των θεμάτων διδασκαλίαν των Πατέρων και του βαπτίσαντος αυτόν Αμβροσίου, αλλά ιδέαν δεν είχε περί της εμπειρίας της εν Θεώ θεωρίας, ή της θεώσεως, ως βάσιν της αγιογραφικής και πατερικής θεολογίας. Ούτως η υπό του Αυγουστίνου και των γραγκολατίνων ταύτισις της θείας ουσίας και της ακτίστου θείας ενεργείας, ήτο αποτέλεσμα της παραδόξου αγνοίας του περί της εν Χριστώ ζωής των προφητών αποστόλων και αγίων. Ούτως εθεολόγει ουχί βάσει προσωπικής εμπειρίας της εν Χριστώ θεωρίας της ακτίστου δόξης του Θεού, αλλά ούτε βάσει της εμπειρίας των εχόντων την εμπειρίαν ταύτην».[1] Από τα παρά πάνω μπορεί κανείς να βγάλει εύκολα τα συμπεράσματά του, πόσο δηλαδή «Ορθόδοξη» ήταν η περί θεώσεως διδασκαλία του Αυγουστίνου.

Βεβαίως εν προκειμένω γεννάται ένα πελώριο, καυτό και συγκλονιστικό ερώτημα: Πως είναι δυνατόν να τιμάται ως άγιος ένας άνθρωπος, ο οποίος έπεσε σε τόσο σοβαρές δογματικές πλάνες; Η απάντηση βεβαίως είναι ότι δεν ηλέγχθη συνοδικώς και ενέμεινε στις πλάνες του. Θα μπορούσαμε επιπροσθέτως μεταξύ άλλων να σημειώσουμε, ότι τα έργα του Αυγουστίνου έμειναν σχεδόν στην αφάνεια σε Ανατολή και Δύση για διακόσια και πλέον χρόνια μετά τον θάνατό του. Οι Πατέρες της Ανατολής ουσιαστικά αγνοούσαν τον Αυγουστίνο, αφού δεν υπήρχαν την εποχή εκείνη αξιόπιστες μεταφράσεις από τα λατινικά στα ελληνικά. Έτσι δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να ασχοληθούν συστηματικά με τα έργα του, ώστε να ανατρέψουν τις περί της θεώσεως εσφαλμένες απόψεις του, όπως επίσης και τις άλλες πεπλανημένες διδασκαλίες του σχετικά με το τριαδολογικό δόγμα, (από τις οποίες, ως γνωστόν, πηγάζει η αιρετική διδασκαλία του Filioque), όπως επίσης και τις περί κτιστής Χάριτος αντιλήψεις του. Μόλις τον 7^ο αιώνα τον ανέσυραν οι αιρετικοί Φράγκοι από την αφάνεια, για να προβάλλουν τις προσωπικές εσφαλμένες απόψεις του, προκειμένου να αναπτύξουν τις ιδικές τους αιρετικές διδασκαλίες και στη συνέχεια να μεταβάλλουν το Πατριαρχείο της Ρώμης, σε κοσμικό κράτος φεουδαρχικού τύπου, σύμφωνα με τις «περί Πολιτείας του Θεού» αντιλήψεις του ιερού Αυγουστίνου.

Παρά κάτω κάνει λόγο για τις εκδοτικές προσπάθειες των δυτικών των έργων των Πατέρων, Ελλήνων και Λατίνων. Αναφέρεται στη συλλογήSources Chrétiennes, την γνωστή συλλογή των Βενεδικτίνων του αγίου Μαύρου, των mauristes, κατά το 17ο αιώνα (με κορυφαίους, ανάμεσά τους, τον Jean Mabillon και τον Bernard de Montfaucon), και τη συλλογή τουαββά Migne το 19ο αιώνα, στις οποίες συμπεριλήφθηκαν και οι Έλληνες Πατέρες. Μ’ αυτόν τον τρόπο θέλει να δείξει τον «σεβασμό» και την «αγάπη» των Δυτικών προς τους Έλληνες Πατέρες. Δεν χωράει αμφιβολία ότι οι εκδοτικές αυτές προσπάθειες είναι αξιέπαινες. Δεν πρέπει όμως παράλληλα να παραθεωρείται το γεγονός των πολλών, δυστυχώς, πλαστογραφιών και παραχαράξεων των πατερικών κειμένων, Ελλήνων και Λατίνων, κυρίως από ανθρώπους του Βατικανού. Έχει διαπιστωθεί ότι οι δεκάδες κακόδοξες θεολογικές θέσεις του Θωμά Ακινάτη, (1225-1274), οφείλονται σε πλαστογραφημένα και παραποιημένα πατερικά κείμενα, τα οποία του διοχέτευε το Βατικανό. Επίσης φτάνει να μελετήσει κάποιος τα πρακτικά της ψευδοσυνόδου Φεράρας – Φλωρεντίας, (1438-1439), όπου οι παπικοί αντιπρόσωποι παρουσίαζαν πλαστογραφημένα και παραποιημένα πατερικά κείμενα, για να υποστηρίξουν τις θέσεις τους, των οποίων την πλαστότητα απεδείκνυαν πανηγυρικά οι Ορθόδοξοι, με επικεφαλής τον δεινό θεολόγο άγιο Μάρκο τον Ευγενικό!

Κλείνοντας, θεωρούμε ότι το Συνέδριο αυτό παρουσίασε μεν την ενότητα των Ορθοδόξων Πατέρων, Ανατολής και Δύσεως, της πρώτης χιλιετίας και κατά το κοινώς λεγόμενο, «παραβίασε ανοικτές πόρτες», αλλά αποσιώπησε τεχνηέντως τις χαώδεις διαφορές των Πατέρων της Εκκλησίας με τους αιρετικούς «θεολόγους» της Δύσεως, της δεύτερης χιλιετίας. Το Συνέδριο θα είχε επιτυχία, αν είχε την τόλμη να ασχοληθεί και με πατερικά κείμενα της δεύτερης χιλιετίας, βάζοντας έτσι τον «δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων». Θα είχε επιτυχία, αν αναφερόταν στα έργα των μεγάλων αντιπαπικών αγίων, όπως του μεγάλου Φωτίου, του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του αγίου Μάρκου του Ευγενικού, του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς κ.α. Αν είχε την τόλμη να συγκρίνει τα έργα των παρά πάνω αγίων Πατέρων με αυτά του Θωμά Ακινάτη, του Μποναβεντούρα, του Άνσελμου, του Γιόζεφ Ράτσιγκερ κ.α. Η σύγκριση αυτή θα ξεσκέπαζε τις πλάνες και αιρέσεις των θεολόγων της Δύσεως και θα απεδείκνυε  πανηγυρικά και με σαφήνεια ότι ο Δυτικός Χριστιανισμός, (παπικός και προτεσταντικός), έχει απορρίψει την ενιαία Πατερική Παράδοση της πρώτης χιλιετίας, ακριβώς εξ’ αιτίας των αιρετικών αυτών διδασκαλιών. Μια τέτοια όμως σύγκριση «δεν συμφέρει» στους γνωστούς κύκλους της εποχής μας!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

---

[1] Δογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, Εκδ. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 2009, Τομ. Α΄ , σελ.340.

http://thriskeftika.blogspot.gr 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: Η ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ Η ΜΕ ΤΑ "...ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ;"

Του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου

Είναι η ώρα να μιλήσουμε καθαρά και χωρίς μισόλογα.

Είναι η ώρα πού πρέπει να ζητήσουμε από την Κυβέρνηση να μας πει ξεκάθαρα εάν είναι με τα παιδιά ή εάν είναι με τα ομόφυλα ζευγάρια

Εἶναι ἡ ὥρα νά μᾶς πεῖ καί ἡ Κυβέρνηση καί τά πολιτικά κόμματα γιατί στρέφονται εὐθέως ἐναντίον τῶν παιδιῶν.

Ποιός τούς ἔδωσε τό δικαίωμα νά καταστρέψουν ἀθῶα παιδιά γιά νά ἱκανοποιήσουν μιά μικρή ἐκλογική πελατεία ἤ κάποιοι ἄλλοι γιά νά ἀγρεύσουν ψήφους ἀπό μιά μικρή ἐκλογική πελατεία.

Εἶναι ἡ ὥρα νά μᾶς ἀπαντήσουν αὐτοί πού τάχα ὑπερασπίζονται τά δικαιώματα τῶν ὀλίγων, νά μᾶς ποῦν, ποιός θά ὑπερασπίσει τά δικαιώματα τῶν παιδιῶν καί ποιός ἔχει τό δικαίωμα νά ἐφαρμόσει στά παιδιά καί γιά τά παιδιά ἕνα ἰδιότυπο παιδομάζωμα.

Εἶναι ὡρα νά μᾶς ποῦν ὄχι οἱ προοδευτικοί ἀλλά οἱ χαλασμένοι τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί τοῦ ὁποιουδήποτε κόμματος ποιός τούς ἔδωσε τό δικαίωμα νά κακουργήσουν ἐναντίον τῶν παιδιῶν.

Μέ ὅση κατανόηση καί ἐάν θέλει νά δεῖ κανείς μιά μικρή μειοψηφία ἀνθρώπων, ἡ κατανόηση αὐτή ἔχει ὅρια.

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι δέν δικαιούμεθα τά πάντα σέ αὐτή τή ζωή.

Καί ἐάν κάποιοι πιστεύουν ὅτι ἔχουν τό δικαίωμα νά κάνουν τά πάντα στόν ἑαυτό τους ΔΕΝ ἔχουν τό δικαίωμα νά κάνουν τά πάντα στούς ἄλλους καί μάλιστα στά παιδιά.

Αὐτά τά παιδιά ἔχουν δικαίωμα στήν ζωή, στήν ὁμαλή ἀνάπτυξη, στήν ψυχική καί τήν ψυχολογική τους ἰσορροπία.

Αὐτοί πού θά ψηφίσουν ἕνα τέτοιο νομοσχέδιο θά ἔχουν τό δικαίωμα νά ἑορτάσουν αὕριο «Τήν παγκόσμια ἡμέρα γιά τό παιδί;» Αὐτοί πού θά κακουργήσουν ἐναντίον τους, μετά θά ἑορτάσουν τό κακούργημα τους.

Διαχρονικά καί παγκόσμια ἡ οἰκογένεια συνίσταται ἀπό τόν γάμο ἀνδρός καί γυναικός.

Σχέσεις ὑπάρχουν πολλές, ἀκόμη καί μέ ζῶα, γάμος ὅμως εἶναι ἕνας καί μόνον αὐτός πού διαχρονικά καί παγκόσμια ἔχει θεσπισθεῖ καί ἐκφράζεται μέ τό ρητό τοῦ ἀρχαίου νομικοῦ, τοῦ Κελεστίνου.

Ὅσοι νομίζουν ὅτι αὐτά ξεπεράστηκαν, φανερώνουν πόσο ρηχοί καί ἐπιπόλαιοι εἶναι. Ἄνθρωποι τοῦ φαίνεσθαι καί ὄχι τῆς οὐσίας καί τῆς σκέψης.

Ἔχω στά ἀρχεῖα μου τήν κραυγή ἑνός παιδιοῦ ἀπό τόν Καναδᾶ πού μεγάλωσε σέ ὁμόφυλο ζευγάρι καί κραυγάζει: «Σῶστε τά παιδιά ἀπό ἕνα τέτοιο γεγονός».

Εἶναι κατάπτωση γιά τήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων νά ἔχει σήμερα βουλευτές μέ τόσο χαμηλό ἦθος, μέ τόση λαγνεία γιά τήν ἐξουσία, μέ τόσο ἀμοραλισμό.

Κάποιοι νομίζουν ὅτι ἡ ἱστορία ξεκινάει ἀπό αὐτούς.

Ἡ ἱστορία ἔχει ξεκινήσει πρό πολλοῦ καί κάτι τέτοιους τύπους θά τούς προσπεράσει καί θά τούς ἀφήσει πίσω.

Ὅσοι αὐτοβαπτίζονται προοδευτικοί γιατί ψηφίζουν νόμους ἐξανδραποδισμοῦ τῶν ἀνθρώπων προσπαθοῦν νά πείσουν τόν ἑαυτό τους καί καί μόνο.

Ὅσοι μέ τόση εὐκολία κολλοῦν τήν ρετσινιά τοῦ συντηρητικοῦ σέ ὅσουν ὑπερασπίζονται τήν ἀξιοπρέπεια τῶν παιδιῶν καί τήν φυσιολογική τους ἐξέλιξη δείχνουν πόσο ἐγκληματικά φασιστική εἶναι ἡ νοοτροπία τους.

Δέν εἶναι κύριοι βουλευτές ἡ κοινωνία μας πού δέν εἶναι ὥριμη γιά νά ἀποδεχθεῖ μιά τέτοια νομοθεσία. Ἡ κοινωνία ἀντιστέκεται γιατί εἶναι ὑγιής, γιατί δέν ἔχει παράδειγμα τούς ἀποτυχημένους καί χρεωκοπημένους οἰκογενειακά ἀνθρώπους, ἀλλά γιατί ἄν ὡριμάσει καί φθάσει στό σημεῖο νά ἀποδεχθεῖ μιά τέτοια νομοθεσία θά ἔχει σαπίσει.

Ἀντισταθεῖτε λοιπόν καί μήν σκύβετε τό κεφάλι, μήν φοβᾶσθε τούς ἀνθρώπους τοῦ τίποτα.

Ἡ εὐθύνη ὅλων εἶναι ἱστορική. Ἕνας τέτοιος νόμος κλείνει τό μάτι στούς παιδεραστές καί στούς πάσης φύσεως ἀρρωστημένους ἀνθρώπους.

Εἶναι σημαντικό νά καταλάβει ἡ κ. Φωτίου ὅτι μιά Κυβέρνηση δέν εἶναι προοδευτική γιατί «ἐκσυγρονίζει» τά κολαστήρια τῶν παιδιῶν καί ἀπό τήν Σκύλλα τά στέλνει στήν Χάρυβδη, ἀλλά ὅταν τά καταργεῖ καί δημιουργεῖ προϋποθέσεις γιά τό φυσιολογικό μεγάλωμα τῶν παιδιῶν.

Ἡ Κυβέρνηση ἐάν συνεχίσει πρός αὐτή τήν κατεύθυνση θά δικαιώσει τά ὅσα εἶπε ὁ Μίκης Θεοδωράκης.

https://kaini-ktisis.blogspot.gr 

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

«ΧΑΣΤΟΥΚΙ» ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΕ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΛΥΚΕΙΟΥ

Η Ολομέλεια έκρινε περίσσια αντισυνταγματική και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου την διδασκαλία και το πρόγραμμα που προτείνει η απόφαση του τέως υπουργού Παιδείας, Νίκου Φίλη.

Ανελέητα και διαδοχικά είναι τα πλήγματα που δέχεται η κυβέρνηση στο θέμα της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία από το Συμβούλιο της Επικρατείας,

καθώς σήμερα με απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, κρίθηκε περίσσια αντισυνταγματική και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) η διδασκαλία των θρησκευτικών στα Λύκεια της χώρας.

Τον περασμένο μήνα η Ολομέλεια του ΣτΕ (απόφαση 660/2018) είχε κρίνει αντισυνταγματική την από 7.9.2016 απόφαση του τέως υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη με την οποία επήλθε ριζική αλλαγή στο χαρακτήρα και τον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών στις τάξεις Γ΄ έως ΣΤ του Δημοτικού και του Γυμνάσιου.

Σήμερα, η Ολομέλεια του ΣτΕ με την υπ΄ αριθμ. 926/2018 απόφασή της με πρόεδρο τον Νικόλαο Σακελλαρίου και εισηγητή τον σύμβουλο Επικρατείας Ευθύμιο Αντωνόπουλο, έκρινε κατά πλειοψηφία ότι η 143579/Δ2/7.9.2016 απόφαση του τότε υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη για το πρόγραμμα σπουδών του μαθήματος των θρησκευτικών στα Γενικά Λύκεια είναι πολλαπλά αντισυνταγματική και αντίθετη στην ΕΣΔΑ. Για το λόγο αυτό την ακύρωσε.

Η Ολομέλεια του ΣτΕ στη σημερινή απόφασή της βαδίζει στα χνάρια της προηγούμενης απόφασής της για τα Δημοτικά και Γυμνάσια και μάλιστα έχει νέες σκέψεις για τον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών που είναι «σκληρότερες» για την κυβέρνηση.

Κατά τους συμβούλους Επικρατείας, «σύμφωνα με την συνταγματική αρχή της ισότητας και τις διατάξεις των άρθρων 9 και 14 της ΕΣΔΑ, το κράτος δεν μπορεί, ρυθμίζοντας το περιεχόμενο του μαθήματος των Θρησκευτικών, να στερήσει από τους μαθητές που ασπάζονται ορισμένη θρησκεία το δικαίωμα, το οποίο αναγνωρίζει σε μαθητάς που ανήκουν σε άλλες θρησκείες, να διδάσκονται αποκλειστικά τα δόγματα της πίστεώς των (όχι δε και δόγματα άλλων θρησκειών)».

Το πρόγραμμα σπουδών για το μάθημα των θρησκευτικών στα Λύκεια «έχει ποιοτική και ποσοτική ανεπάρκεια ως προς την διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, προκαλώντας σύγχυση στη θρησκευτική συνείδηση των Ορθοδόξων Χριστιανών μαθητών -στους οποίους αποκλειστικά μπορεί να απευθύνονται τα άρθρα 13 και 16 του Συντάγματος- το μάθημα των θρησκευτικών μέσω του οποίου επιτυγχάνεται η ανάπτυξη της Ορθόδοξης Χριστιανικής συνειδήσεως».

Με το πρόγραμμα σπουδών στα Λύκεια «δεν επιχειρείται ούτε καν η «θρησκειολογικού» τύπου μετάδοση γνώσεων και πληροφοριών για τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις της Ορθοδοξίας ή άλλων χριστιανικών ομολογιών ή άλλων θρησκειών, αλλά η επεξεργασία εννοιών, οι οποίες ανάγονται σε διάφορες εκτιμήσεις ή διδακτικά αντικείμενα, εξετάζοντας απλώς από θρησκευτικής σκοπιάς, όχι όμως αποκλειστικώς από Ορθόδοξη Χριστιανική οπτική γωνία».

Επισημαίνεται σε άλλο σημείο της δικαστικής απόφασης ότι τόσο από την προσβαλλόμενη υπουργική απόφαση, όσο και από το πρόγραμμα σπουδών, «οι μαθητές καθοδηγούνται προς ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και ζωής που είναι αποσυνδεδεμένο από την διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας και είναι προς ένα σύστημα αξιών που νοθεύει τη διδασκαλία αυτή».

Παράλληλα, το ΣτΕ επαναλαμβάνει πολλές σκέψεις της προηγούμενης απόφαση που αφορά το μάθημα των θρησκευτικών στα Δημοτικά και Γυμνάσια, όπως ότι η απόφαση του Νίκου Φίλη, είναι αντίθεση στο άρθρο 16 του Συντάγματος το οποίο ορίζει ότι η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και μεταξύ των σκοπών της είναι η ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης, γιατί με το πρόγραμμα σπουδών που εισάγεται «φαλκιδεύεται ο επιβαλλόμενος από τη συνταγματική αυτή διάταξη σκοπός της ανάπτυξης, δηλαδή της Ορθόδοξης Χριστιανικής συνείδησης των μαθητών στα ανήκοντα στην επικρατούσα θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού,

Ακόμη, αναφέρεται ότι προσβάλλεται ευθέως το Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ γιατί στερεί από τους μαθητές του Ορθόδοξου Χριστιανικού δόγματος το δικαίωμα να διδάσκονται αποκλειστικά τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, ενώ η νομοθεσία προβλέπει για μαθητές Ρωμαιοκαθολικούς, Εβραίους και Μουσουλμάνος να διδάσκονται αυτοτελώς το μάθημα αυτό.

Στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο είχαν προσφύγει η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων και 4 γονείς τα παιδιά των οποίων φοιτούσαν στο Λύκειο.

Μειοψηφίες

Αντίθετα, η μειοψηφία τάχθηκε υπέρ της συνταγματικότητας της επίμαχης υπουργικής απόφασης.

Συγκεκριμένα, οι 5 δικαστές που μειοψήφησαν είναι η αντιπρόεδρος Σπυριδούλα Χρυσικοπούλου και οι σύμβουλοι Επικρατείας Ιωάννης Μαντζουράνης Θεόδωρος Αραβάνης, Μιχάλης Πικραμένος και Αναστασία-Μαρία Παπαδημητρίου.

Πρώτο ΘΕΜΑ

http://thriskeftika.blogspot.gr

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΑΣ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ, ΠΟΥ ΜΑΖΕΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΧΤΙΖΟΥΝ ΤΖΑΜΙΑ

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΓΛΥΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΕΙ ΠΟΛΛΑ ΠΙΚΡΑ ΕΔΩ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Για να πάει κανείς στον γλυκό Παράδεισο πρέπει να φάει πολλά πικρά εδώ, να έχει το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι. Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον ουρανό. Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξει από μία δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώσει και τόκο.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

ΑΓΙΕ ΓΕΩΡΓΙΕ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ!

Άγιος Γεώργιος ο Μεγαλομάρτυρας και Τροπαιοφόρος

Ο λαοφιλής Άγιος Γεώργιος ο μεγαλομάρτυρας και Τροπαιοφόρος γεννήθηκε περίπου το 275 μ.Χ. στην Καππαδοκία, από γονείς χριστιανούς. Ο πατέρας του, μάλιστα, πέθανε μαρτυρικά για το Χριστό όταν ο Γεώργιος ήταν δέκα χρονών. Η μητέρα του τότε τον πήρε μαζί της στην πατρίδα της την Παλαιστίνη, όπου είχε και τα κτήματα της. Όταν έγινε 18 χρονών, στρατεύθηκε στο ρωμαϊκό στρατό. Αν και νέος στην ηλικία, διεκπεραίωνε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις τέλεια. Όλοι τον θαύμαζαν για το παράστημα του. Γι' αυτό, γρήγορα τον προήγαγαν σε ανώτερα αξιώματα και του έδωσαν τον τίτλο του κόμη και ο Διοκλητιανός τον εκτιμούσε πολύ.

Ομολογητής

Από την εποχή του αυτοκράτορα Δεκίου μέχρι την εποχή που ανέβηκε στον θρόνο ο Διοκλητιανός, το 283 μ.χ., η Χριστιανική Εκκλησία μεγάλωσε πάρα πολύ, γιατί επικρατούσε ειρήνη. Οι Χριστιανοί πήραν πολλές δημόσιες θέσεις, έκτισαν πολλούς και μεγάλους ναούς, διάφορα σχολεία και οργάνωσαν την διοίκηση και τη διαχείριση των εκκλησιών και της φιλανθρωπίας.

Ο Διοκλητιανός αρχικά εργάστηκε για την οργάνωση του κράτους του. Προσέλαβε στρατηγούς για βοηθούς του που τους ονόμασε αυτοκράτορες και Καίσαρες κι αφού πέτυχε να υποτάξει τους εχθρούς του κράτους και να σταθεροποιήσει τα σύνορα του, στράφηκε στα εσωτερικά ζητήματα. Δυστυχώς, στράφηκε εναντίον της Χριστιανικής Θρησκείας για να ανορθώσει την ειδωλολατρία. Γι' αυτό το λόγο λοιπόν, κάλεσε τους βοηθούς του Καίσαρες το 303 μ.χ. και τους στρατηγούς στην πρωτεύουσα του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους σε τρεις γενικές συγκεντρώσεις. Ανάμεσα τους βρισκότανε και ο 28χρονος Γεώργιος, που διακρίθηκε πολλές φορές στους πολέμους.

Συγκεντρώθηκαν λοιπόν όλοι, για να πάρουν αποφάσεις για την εξόντωση και τον αφανισμό της Χριστιανικής πίστης. Πρώτος μίλησε ο Διοκλητιανός και επέβαλε σε όλους ν' αναλάβουν τον εξοντωτικό αγώνα εναντίον του Χριστιανισμού. Όλοι υποσχέθηκαν ότι θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια, για να εξαλείψουν την Χριστιανική Θρησκεία από το Ρωμαϊκό κράτος. Τότε ο γενναίος Γεώργιος σηκώθηκε και είπε: «Γιατί, βασιλιά και άρχοντες, θέλετε να χυθεί αίμα δίκαιο και άγιο και να εξαναγκάσετε τους Χριστιανούς να προσκυνούν και να λατρεύουν τα είδωλα»; Και διακήρυξε την αλήθεια της Χριστιανικής Θρησκείας και την Θεότητα του Χριστού.

Μόλις τέλειωσε, όλοι συγχυστήκανε μ' αυτή την ομολογία του και προσπάθησαν να τον πείσουν να μετανοήσει για όσα είπε, καταπραΰνοντας έτσι και τον Διοκλητιανό. Αλλά ο Γεώργιος ήταν σταθερός και με θάρρος διακήρυσσε την Χριστιανική του πίστη.

Στη φυλακή

Οργισμένος ο Διοκλητιανός διέταξε να τον κλείσουν στην φυλακή κα να του περισφίγξουν τα πόδια στο ξύλο και αφού τον ξαπλώσουν ανάσκελα, να βάλουν πάνω στο στήθος του μεγάλη και βαριά πέτρα.

Το άλλο πρωί ο Διοκλητιανός διέταξε να του παρουσιάσουν τον Γεώργιο για να τον ανακρίνει . Και πάλι αυτός έμεινε ακλόνητος στην ομολογία του και παρ' όλες τις κολακείες και τις υποσχέσεις του αυτοκράτορα διακήρυττε την πίστη του και μιλούσε για τους ουράνιους θησαυρούς. Ο Διοκλητιανός οργίστηκε από τα λόγια του και διέταξε τους δήμιους να δέσουν τον Άγιο σε ένα μεγάλο τροχό για να κομματιαστεί το σώμα του. Μάλιστα ειρωνεύτηκε την ανδρεία του Αγίου και τον κάλεσε να προσκυνήσει τα είδωλα. Ο Γεώργιος ευχαρίστησε τον Θεό που τον αξίωνε να δοκιμαστεί και δέχτηκε με ευχαρίστησε να υποστεί το φοβερό αυτό μαρτύριο, που χώριζε σε μικρά λεπτά κομμάτια ολόκληρο το σώμα του, επειδή γύρω γύρω από τον τροχό υπήρχαν μπηγμένα κοφτερά σίδερα, που μοιάζανε με μαχαίρια. Πραγματικά μόλις ο τροχός κινήθηκε τα κοφτερά σίδερα άρχισαν να κόβουν το σώμα του. Τότε ακούστηκε μια φωνή από τον ουρανό που έλεγε : «Μη φοβάσαι, Γεώργιε, γιατί εγώ είμαι μαζί σου» και αμέσως ένας άγγελος ελευθέρωσε τον Άγιο, λύνοντας τον από τον τροχό και θεραπεύτηκε όλο το καταπληγωμένο σώμα του.
Ο Γεώργιος αφού απέκτησε το θαυμάσιο παράστημα του, με όψη αγγελική, παρουσιάστηκε στον Διοκλητιανό που είχε πάει με άλλους να κάνει θυσία. Μόλις τον είδαν έμειναν όλοι έκθαμβοι και απορημένοι. Μερικοί δε ισχυριζόντουσαν ότι είναι κάποιος που του μοιάζει και άλλοι ότι είναι φάντασμα. Καθώς όμως σχολιάζανε το γεγονός, εμφανίστηκαν μπροστά στον βασιλιά δύο από τους αξιωματικούς του, ο Πρωτολέοντας και ο Ανατόλιος (βλέπε 23 Απριλίου) με χίλιους στρατιώτες και ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό. Ο Διοκλητιανός θύμωσε τόσο που έγινε έξαλλος και διέταξε να τους σκοτώσουν, πράγμα που έγινε αμέσως.
Έπειτα διέταξε να γεμίσουν αμέσως ένα λάκκο με ασβέστη και νερό και αφού ρίξουν μέσα τον Γεώργιο, να τον αφήσουν μέσα τρεις μέρες και τρεις νύχτες έτσι που να διαλυθούν και τα κόκκαλα του.
Πραγματικά οι δήμιοι ρίξανε τον Άγιο στον ζεματιστό ασβέστη και κλείσανε το στόμα του λάκκου. Μετά από τρεις μέρες ο Διοκλητιανός έστειλε στρατιώτες να ανοίξουν το λάκκο. Με μεγάλη τους έκπληξη όμως βρήκαν τον Γεώργιο όρθιο, μέσα στον ασβέστη και προσευχόταν. Το γεγονός εντυπωσίασε και προκάλεσε θαυμασμό και ενθουσιασμό στο λαό, που φώναζε: «Ο Θεός του Γεωργίου είναι μεγάλος». Ο Διοκλητιανός ζήτησε εξηγήσεις από τον Γεώργιο, που έμαθε τις μαντικές τέχνες και πως τις χρησιμοποιεί. Ο Γεώργιος τότε του απάντησε ότι τα γεγονότα ήταν αποτέλεσμα της θείας χάρης και δύναμης και όχι μαγείας και γοητείας.
Ο Διοκλητιανός οργισμένος διέταξε να του φορέσουν πυρακτωμένα παπούτσια με σιδερένια καρφιά και τον εξαναγκάσουν να περπατά. Ο Άγιος προσευχόταν και περπατούσε χωρίς να πάθει τίποτα. Πάλι διέταξε να τον φυλακίσουν και σκέφτηκε να φωνάξει του άρχοντες για να συσκεφτούν τι έπρεπε να κάμουν στον Γεώργιο. Και αφού τον δείρανε τόσο πολύ με μαστίγια και καταπλήγωσαν ολόκληρο το σώμα του Αγίου, τον παρουσίασαν στον Διοκλητιανό, που έμεινε έκπληκτος βλέποντας τον Γεώργιο να λάμπει σαν Άγγελος. Σκέφτηκε, λοιπόν, ότι το φαινόμενο αυτό οφειλόταν στις μαγικές του ικανότητες. Γι' αυτό κάλεσε τον μάγο Αθανάσιο (βλέπε 23 Απριλίου), για να λύσει τα μάγια του Γεωργίου.

Αβλαβής από το δηλητήριο

Ήλθε, λοιπόν ο μάγος Αθανάσιος, κρατώντας στα χέρια του δύο πήλινα αγγεία, όπου υπήρχε δηλητήριο. Στο πρώτο αγγείο το δηλητήριο προξενούσε τρέλα, ενώ στο δεύτερο τον θάνατο.
Αμέσως οδήγησαν τον Άγιο στον Διοκλητιανό και στον μάγο Αθανάσιο. Ο βασιλιάς διέταξε να του δώσουν να πιει το πρώτο δηλητήριο. Ο Άγιος χωρίς δισταγμό ήπιε το δηλητήριο του πρώτου δοχείου, αφού προηγουμένως προσευχήθηκε , λέγοντας: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ο ειπών καν θανάσιμον τι πίωτιν, ου μη αυτούς βλάψει, θαυμάστωσον νυν τα ελέη σου». Και δεν έπαθε απολύτως τίποτα!
Μόλις είδαν ότι δεν έπαθε απολύτως τίποτα, ο βασιλιάς διέταξε να του δώσει ο μάγος και το δεύτερο αγγείο. Το ήπιε και αυτό χωρίς να πάθει το παραμικρό. Τότε όλοι έμειναν έκπληκτοι από αυτό το θαύμα. Ο Διοκλητιανός εξακολουθούσε να επειμένει ότι για να μην πεθάνει ο Γεώργιος είχε δικά του μάγια. Ο μάγος Αθανάσιος που ήξερε πόσο δραστικά ήταν τα δηλητήρια, αφού γονάτισε μπροστά στον μάρτυρα, ομολόγησε την πίστη του στον αληθινό Θεό. Τότε ο Διοκλητιανός διέταξε και φόνευσαν τον Αθανάσιο αμέσως. Εκείνη την στιγμή έφθασε και η γυναίκα του Διοκλητιανού Αλεξάνδρα (βλέπε 21 Απριλίου), που ομολόγησε την πίστη της στον αληθινό Θεό. Και ο σκληρός και άκαρδος Διοκλητιανός διέταξε να την φυλακίσουν και την επομένη να της κόψουν το κεφάλι. Η Αλεξάνδρα ενώ προσευχόταν στην φυλακή, παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού.

Το μαρτυρικό τέλος του Αγίου

Ο Άγιος Γεώργιος κλείστηκε στην φυλακή και την νύκτα είδε στ' όνειρο του τον Χριστό, που του ανάγγειλε ότι θα πάρει το στεφάνι του μαρτυρίου και θα αξιωθεί της αιωνίου ζωής. Σαν ξημέρωσε διατάχτηκαν οι στρατιώτες από τον ο Διοκλητιανό να παρουσιάσουν μπροστά του τον Άγιο. Πραγματικά ο Άγιος βάδιζε γεμάτος χαρά προς τον βασιλέα, επειδή προγνώριζε ότι έφτασε το τέλος του. Μόλις λοιπόν τον αντίκρισε ο Διοκλητιανός, του πρότεινε να πάνε στον ναό του Απόλλωνα για να θυσιάσει στο είδωλο του. Όταν μπήκε ο Άγιος στον ναό, σήκωσε το χέρι και αφού έκανε το σημείο του σταυρού διέταξε το είδωλο να πέσει. Αμέσως τούτο έπεσε και έγινε κομμάτια.

Ο ιερέας των ειδώλων και ο λαός τόσο πολύ θύμωσαν, που φώναζαν στον βασιλέα να θανατώσει τον Γεώργιο. Ο Διοκλητιανός έβγαλε διαταγή και του έκοψε το κεφάλι.
Ο πιστός υπηρέτης του Αγίου, Πασικράτης, εκτελώντας την επιθυμία του Αγίου, παρέλαβε το Άγιο λείψανο του Μάρτυρα μαζί με αυτό της μητέρας του Αγίας Πολυχρονίας (βλέπε 23 Απριλίου) και το μετέφερε στη Λύδδα της Παλαιστίνης. Από εκεί, όπως βεβαιώνουν οι πηγές, οι Σταυροφόροι πήραν τα ιερά λείψανα της Αγίας Πολυχρονίας και τα μετέφεραν στη Δύση.
Κατά την Εκκλησία μας, ο ένδοξος αυτός μεγαλομάρτυρας είναι ο μαργαρίτης ο πολύτιμος, ο αριστεύς ο θείος, ο λέων ο ένδοξος, ο αστήρ ο πολύφωτος, του Χριστού οπλίτης, της ουρανίου στρατιάς ο συνόμιλος. 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Γεωργίου στις 23 Απριλίου. Εάν όμως το Πάσχα πέφτει μετά τις 23 Απρίλη, τότε η μνήμη του Αγίου εορτάζεται την επόμενη μέρα του Πάσχα (Δευτέρα της Διακαινησίμου).

http://www.saint.gr