ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΕ ΜΟΥ ΓΙΑ ΟΛΑ!

ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ - ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ, ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ!

ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ! ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΝΑ ΤΟ ΛΕΜΕ.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ: Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!

«ΤΥΡΑΝΝΟΣ, ΔΕΣΜΩΤΗΣ Η ΠΡΟΔΟΤΗΣ»; Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΤΑΙ, ΟΜΟΓΕΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΣΕ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΣΟΥΠΑ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΟΥΣ «ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ»

«Τύραννος, δεσμώτης ή προδότης»;

Γίνονται κάποτε δίσεκτοι οί καιροί. Ή ήρεμη καί σταθερή πορεία των πραγμάτων άνακόπτεται. Τότε ή Ιστορία κάμπτεται κάτω άπό τό βάρος κοσμογονικών περιστάσεων, συμπτύσσεται σέ μιά στενή χρονική περίοδο, βηματίζει μέ βιάση στόν περιορισμένο γεωγραφικό χώρο ένός λαού, παρατάσσεται στά τείχη του, βαραίνει τους ώμους μετρημένων προσώπων, κάποτε άκόμη καί ένός.

Τά τείχη μπορεί νά είναι τά φυσικά σύνορα τής πατρίδας τού κάθε λαού ή τά πνευματικά του όρια, οί παραδόσεις του, οί νόμοι του. Καί τότε τόν καλεί ή Ιστορία νά τά ύπερασπιστεί. Καί τούτα καί κείνα. Όπως έπιγραμματικά τό διετύπωσε ό σκοτεινός τών φιλοσόφων, τιτάνας τού πνεύματος, ό Ηράκλειτος: ≪Μάχεσθαι χρή τόν δήμον ύπέρ τού νόμου όκωσπερ τείχεος≫・έπιβάλλεται να μάχονται οί πολίτες γιά τούς νόμους, όπως άκριβώς πολεμούν γιά τά τείχη τής πόλεως.

«Όκωσπερ τείχεος»! Σκοτείνιασε ύπερβολικά στόν τόπο μας ό ούρανός. Τά μαύρα σύννεφα πνίγουν τόν ήλιο χρόνο μέ χρόνο, μέρα τή μέρα πιό πολύ. Οί πύργοι πέφτουν ένας-ένας: ή Ιστορία τόσων αιώνων νοθεύεται, έξανδραποδίζεται, ξεπουλιέται σέ νατοϊκούς σχεδιασμούς. Ή γλώσσα έκφυλίζεται σέ γκρικλισάθυρμα. Ή ’Ορθόδοξη πίστη ύπονομεύεται, όμογενοποιείται σέ πανθρησκειακή σούπα άπό καιροσκόπους «πολυπολιτισμικούς φορείς». Ό γάμος όμοφυλοποιείται. Ή οικογένεια συστηματικά ύποσκάπτεται. Ή παιδεία άποπροσανατολίζεται. Ή κοινωνία σοδομίζεται προκλητικά.

Κι έδώ άκριβώς άναμετριέται σήμερα καθένας μέ τό χρέος. 'Η Ιστορία έδωσε ήδη τήν προσταγή: ≪Στά όπλα≫! Τά τείχη άπειλούνται. Καί τά δύο: τά σύνορα, οί νόμοι... Μά πρώτα οί νόμοι, οί παραδόσεις.

Στά τείχη λίγοι οί μαχητές. Ψάχνουν μές στό σκοτάδι νά δούν κινήσεις των έχθρών. Μά πού είναι οί έχθροί; Δεν φαίνονται έξω έπικίνδυνοι έχθροί. Δεν πέφτουν βράχοι πάνω στά τείχη κι ούτε σφυρίζουν άγρια πύρινα βέλη θανατερά.

Κι ώστόσο οί πύργοι πέφτουν στη σειρά. Ρωτάς γιατί; Μήν άπορείς. ≪Τά κάστρα πέφτουν πάντα άπό μέσα≫! Δέν είναι άπέξω ό μέγας κίνδυνος. Μέσα στό κάστρο βρίσκονται οί εχθροί, ≪ντυμένοι φίλοι... τό παμπάλαιο χώμα πατώντας... τό παμπάλαιο φώς έξουσιάζοντας≫ (Όδ. Έλύτης, ≪’Άξιον Έστί≫,ΤΑ ΠΑΘΗ Ζ ).

Αύτή εΐναι ή έπικίνδυνη στιγμή της Ιστορίας: Νά ξέρεις πώς ό κίνδυνος βρίσκεται έδώ, κι ότι έχθροί είναι οί ≪φίλοι≫, οί τεταγμένοι φύλακες. Συμβιβασμένοι!

Λοιπόν, σ’ αύτούς τούς όντως δίσεκτους καιρούς ποιά στάση θά κρατήσεις; Δέν εΐναι πολλές οί έπιλογές. Έτσι όπως τίς όρισε ό μεγάλος Ρώσος ποιητής, ό Πούσκιν:

≪Στόν αιώνα τής έξαθλίωσης, παντού, σ’ όλες τίς τάξεις, ό άνθρωπος είναι τύραννος, δεσμώτης ή προδότης≫. Τύραννος, δεσμώτης ή προδότης!

Ή τύραννος συντεταγμένος μέ την άντίθεη έξουσία. Ή δεσμώτης, έμπαιζόμενος, εύτελιζόμενος, ύβριζόμενος, προπηλακιζόμενος καί διωκόμενος για τήν άκεραιότητα τού φρονήματος του.

Ή προδότης... ή πιό μεγάλη τραγωδία! Νά βλέπει νά νοθεύεται ή πίστη- να έξισώνεται ή άλήθεια μέ τό ψέμα- να μπαίνει σέ προκρούστεια κλίνη ό Χριστός γιά νά ≪κοντύνει≫, νά έρθει στο πυγμιαίο άνάστημα τών νάνων, πού καμώνονται τούς προφήτες καί ≪θεούς≫・ νά θεωρεί τό Εύαγγέλιο ισότιμο δίπλα σέ βέδες καί κοράνια καί τορές- νά άντικρίζει τήν ’Ορθοδοξία, τή μόνη Νύμφη τού Χριστού, άνάμεσα σέ παλλακίδες- ένα μ’ αύτές...

Κι αύτός;... νά μή μιλάει... Βουβός να μένει, άφωνος!... Νά παριστάνει τόν φιλήσυχο...

Νά τρέμει μήπως καί τόν πούν φανατικό... Κι ένώ τό ξέρει... δέν είναι άμέτρητες οί έπιλογές του. Σ’ αύτόν τόν αίώνα της έξαθλίωσης θά είναι: ≪Τύραννος, δεσμώτης ή προδότης≫!

Τώρα τό βλέπεις... ή Ιστορία βαραίνει πάνω στούς δικούς σου ώμους. Κι έσύ είναι καιρός νά άποφασίσεις πιά οριστικά:

Θά πολεμήσεις πάνω στό κάστρο της ’Ορθόδοξης άλήθειας ≪όκωσπερ τείχεος≫; Ή θά έπιλέξεις νά γενείς... Μήν έπιλέξεις νά γενείς, όχι! προδότης! Δεσμώτης νά άξιωθείς νά γίνεις για τήν άλήθεια τού Χριστού! Πιστός στην προσταγή Του: ≪Γίνου πιστός άχρι θανάτου καί δώσω σοι τόν στέφανον τής ζωής≫! (Άποκ. β' 10) .

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

https://aktines.blogspot.gr

ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ

ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ: ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΥΡΙΕ!

Δέσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Σὺ ποὺ ἔκλαψες γιὰ τὸ φίλο Σου Λάζαρο καὶ τὰ μάτια Σου ἔσταξαν δάκρυα λύπης καὶ συμπάθειας, δέξου τὰ δάκρυα τῆς πικρίας μου. Μὲ τὰ πάθη Σου θεράπευσε τὰ πάθη μου. Μὲ τὰ τραύματά Σου γιάτρεψε τὰ τραύματά μου. Μὲ τὸ Ἅγιο αἷμα Σου ἄγνισε τὸ αἷμα μου καὶ ἡ εὐωδία τοῦ ζωοποιοῦ Σου σώματος ἂς μοσχομυρίσει καὶ τὸ δικό μου σῶμα. Ἡ χολή, ποὺ Σὲ πότισαν, ἂς γλυκάνει τὴν ψυχή μου ἀπ᾿ τὶς πικρίες, ποὺ μὲ πότισε ὁ ἀντίδικος. Τὸ σῶμα Σου, ποὺ τὸ τάνυσαν πάνω στὸ Σταυρό, ἂς ἀνεβάσει σὲ Σένα τὸ νοῦ μου, ποὺ τὸν τράβηξαν κάτω οἱ δαίμονες. Τὸ κεφάλι Σου, ποὺ ἔγειρε πάνω στὸ Σταυρό, ἂς ὑψώσει τὸ δικό μου κεφάλι, ποὺ τὸ ταπείνωσε ὁ ἐχθρός. Τὰ Πανάγια χέρια Σου, ποὺ καρφώθηκαν ἀπὸ τοὺς ἀπίστους στὸ Σταυρό, ἂς μὲ τραβήξουν ἀπ᾿ τὸν γκρεμὸ τοῦ χαμοῦ, ὅπως ὑποσχέθηκε τὸ Πανάγιό Σου στόμα. Τὸ πρόσωπό Σου, ποὺ δέχθηκε χτυπήματα καὶ φτυσίματα ἀπὸ τοὺς καταραμένους, ἂς ὀμορφήνει τὸ πρόσωπό μου, ποὺ τὸ ἀσχήμιναν οἱ ἀνομίες μου. Ἡ ψυχή Σου, ποὺ ἀπ᾿ τὸ Σταυρὸ τὴν παρέδωσες στὸν Πατέρα Σου, ἂς μὲ ὁδηγήσει στὴ Χάρη Σου.

Δὲν ἔχω καρδιὰ ἔμπονη γιὰ ἀναζήτησή Σου. Δὲν ἔχω μετάνοια, οὔτε κατάνυξη, πράγματα ποὺ φέρνουν τὰ παιδιὰ στὴν κληρονομιά τους. Δὲν ἔχω, Κύριε, δάκρυ ἱκετευτικό. Σκοτίστηκε ὁ νοῦς μου μὲ τὰ βιοτικὰ καὶ ὑλικά, καὶ δὲν ἔχει τὴ δύναμη νὰ σὲ δεῖ μὲ πόνο καὶ συμπάθεια. Πάγωσε ἡ καρδιά μου ἀπ᾿ τὸ πλῆθος τῶν πειρασμῶν καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ζεσταθεῖ μὲ τὰ δάκρυα τῆς ἀγάπης γιὰ Σένα.

Ἀλλὰ Σύ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός μου, ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν, δώρησέ μου ὁλοκληρωμένη μετάνοια καὶ καρδιὰ ἔμπονη γιὰ νὰ βγῶ καὶ νὰ Σ᾿ ἀναζητήσω μ᾿ ὅλη μου τὴν ψυχή, γιατί, χωρὶς Ἐσένα, εἶμαι ξένος κάθε καλοῦ. Χάρισέ μου, λοιπόν, Ἀγαθέ, τὴν Χάρη Σου. Ὁ Πατέρας Σου... ἂς ξανακαινουργώσει μέσα μου τὴν Εἰκόνα Σου. Σὲ ἐγκατέλειψα - μὴ μ᾿ ἐγκαταλείψεις. Μακρύνθηκα ἀπὸ Σένα - βγὲς νὰ μ᾿ ἀναζητήσεις, νὰ μὲ βρεῖς καὶ νὰ μὲ ξαναβάλεις στὸ κοπάδι τῶν λογικῶν Σου προβάτων, καὶ νὰ μὲ θρέψεις, μαζὶ μ᾿ αὐτά, μὲ τὴ χλόη τῶν Θείων Σου μυστηρίων, τῶν ὁποίων τόπος εἶναι ἡ καθαρὴ καρδιά, στὴν ὁποία παρουσιάζεται καὶ ἡ ἔλλαμψη τῶν ἀποκαλύψεών Σου, ποὺ εἶναι παρηγοριὰ κι ἀναψυχὴ γι᾿ αὐτοὺς ποὺ κοπίασαν γιὰ Σένα μὲ θλίψεις καὶ ποικίλα βάσανα. Μακάρι ν᾿ ἀξιωθοῦμε κι ἐμεῖς νὰ δοῦμε αὐτὴ τὴν ἔλλαμψη, μὲ τὴ Χάρη καὶ τὴ φιλανθρωπία Σου, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ο ΑΙΡΩΝ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΤΕ! Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ ΚΙ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Μην απελπίζεστε. Ο Θεός είναι πανταχού παρών και αγαπάει τον άνθρωπο!

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΙΑΣ ΑΠΛΗΣ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης ἀνέφερε: «Μ’ ἔμαθε νά προσεύχωμαι κατανυκτικά καί μέ δάκρυα μία ἁπλῆ γυναικούλα, πού κατοικοῦσε στό Πέραμα Πειραιῶς καί τήν ἀποκαλοῦσαν περιφρονητικά ὄχι μέ τ’ ὄνομά της, ἀλλά μέ τό παρατσούκλι “ἡ Αὐγουλοῦ”, γιατί πούλαγε φρέσκα αὐγά, νά ἐξοικονομήση τόν “ἄρτον τόν ἐπιούσιον”.

Ὡς περιοδεύων πέρασα μιά μέρα ἀπ’ τό φτωχικό της σπίτι, γιά νά εἰσπράξω μιά συνδρομή γιά τό περιοδικό ΖΩΗ. Ἡ ἴδια ἀπουσίαζε καί βρισκόταν ἐκεῖ τό παιδί της, πού διήρχετο τήν ἐφηβεία. Ἔκαιγε τό καντήλι στό εἰκονοστάσι κι ἔκανα στό παιδί τήν πρότασι ἄν ἤθελε μέχρι νά ᾽λθη ἡ μητέρα του νά προσευχηθοῦμε λιγάκι. Κάπως ἀδιάφορα κούνησε καταφατικά τό κεφάλι του καί εἶπε ἄς προσευχηθοῦμε. Ὅταν τελειώσαμε τήν προσευχή, μοῦ λέει κάπως χαριτολογώντας: Α, ἐσύ δέν ξέρεις νά προσευχηθῆς! Ἐγώ κατεπλάγην ἀπ’ τήν τολμηρή αὐτή παρατήρησι καί τόν ρώτησα νά μοῦ ἐξηγήση, πῶς κατά τή γνώμη του πρέπει νά προσεύχεται ἕνας Ὀρθόδοξος Χριστιανός; Ἐγώ, κύριε, μοῦ λέει δέν ξέρω Θεολογία, ἀλλά βλέπω τό παράδειγμα τῆς μητέρας μου, πού ὅταν προσεύχεται κραυγάζει συνεχῶς “Κύριε Ἐλέησον”, πέφτει συνεχῶς σέ μετάνοιες, κτυπάει τό στῆθος της καί τρέχουν ποτάμι τά δάκρυά της!

Μετά ἀπ’ αὐτή τήν ἀφήγησι, μεγάλωσε ἡ ἐπιθυμία μου νά γνωρίσω αὐτή τήν ὑπέροχη γυναῖκα καί νά διδαχθῶ κάτι ἀπ’ τή χαρισματική προσευχή της.

Ἐκείνη τή μέρα δέν ἦλθε κι ἀποχώρησα. Μιά ἄλλη μέρα πέρασα νά τή συναντήσω καί βρέθηκα μπροστά σέ μιά συγκλονιστική σκηνή προσευχομένου ἀνθρώπου. Ὁ ἄνδρας της, ὅπως ἔμαθα, ἦταν ἕνας μέθυσος κι ἀχαΐρευτος, πού τῆς ἔπαιρνε ὅ,τι οἰκονομοῦσε ἀπ’ τά αὐγά καί μπεκρόπινε. Ἐκείνη τή μέρα κατά τήν ὁποία πῆγα, ἀπ’ τό μεθύσι του τήν εἶχε ξυλοκοπήσει, τῆς εἶχε πάρει τά χρήματα καί τῆς εἶχε πετάξει τήν Καινή Διαθήκη μέσα στό πηγάδι! Ἐγώ δέ, τή βρῆκα γονατιστή στό πηγάδι νά προσεύχεται καί νά λέη: Χριστέ μου καί Παναγία μου Μεγαλόχαρη, τό βιβλίο μέ τά ἱερά γράμματα, τό ὁποῖο ἔρριξε ὁ ἄνδρας μου στό πηγάδι δέν τό ἔκανε ἀπό ἀσέβεια, ἀλλά ἦταν μεθυσμένος. Κάνε Παναγία μου τά ἱερά αὐτά Γράμματα, πού θά λειώσουν καί θά γίνουν ἕνα μέ τό νερό, νά τά πιῆ ὁ ἄνδρας μου, νά μετανοήση, νά ἐξομολογηθῆ καί νά σωθῆ, νά μήν πάη στήν κόλασι, Χριστουλάκη μου, γιατί ὁ κόσμος μέ ἔχει γιά καλή, ἐνῶ ἐγώ ἡ τρισάθλια ἔχω πολλά ἀθεράπευτα πάθη κι ἁμαρτίες!

http://agiostherapon.blogspot.gr