ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ!

Μέγας Βασίλειος: Η αληθινή ταπεινοφροσύνη κρύβει όχι μονάχα όλες τις άλλες αρετές, αλλά ακόμα και τον εαυτό της!

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΕΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΑΙ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Είναι ανάγκη να προσεύχεται κανείς πάντοτε και ασταμάτητα, και εκείνος που βρίσκεται σε θλίψη και εκείνος που ζει με άνεση!

ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗ ΒΑΥΑΡΙΑ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΤΑΥΡΩΝ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΤΗΡΙΑ

Η Βαυαρία βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της προσφυγικής κρίσης του 2015

Υποχρεωτική είναι από σήμερα η παρουσία σταυρών στις εισόδους όλων των δημοσίων κτηρίων στη Βαυαρία καθώς τίθεται σε εφαρμογή ο νόμος Kreuzpflicht (υποχρεωτικός ο σταυρός).

Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό του γερμανικού κρατιδίου Μάρκους Σόντερ ο νόμος αυτός έχει στόχο την ενίσχυση της βαυαρικής ταυτότητας μετά την αύξηση του αριθμού των Μουσουλμάνων στην περιοχή.

Η Βαυαρία βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της προσφυγικής κρίσης του 2015 όταν ένα μεγάλο ποσοστό του 1 εκατομμυρίου προσφύγων και μεταναστών που έφτασαν στη Γερμανία μπήκαν στη χώρα από το συγκεκριμένο κρατίδιο, με την εξέλιξη αυτή να ενισχύει το ακροδεξιό κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD).

O ίδιος ο Σόντερ που έχει έναν σταυρό πάνω από το γραφείο του δήλωσε ότι «θέλουμε να στείλουμε ένα καθαρό σήμα ότι οι πολίτες θα πρέπει να θέλουν να τονίζουν την ταυτότητά τους».

Σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση από την εταιρεία Infratest το 56% των Βαυαρών τάσσεται υπέρ του συγκεκριμένου νόμου ενώ αντίθετο δηλώνει το 38%.

Οι περισσότερες θετικές απαντήσεις δόθηκαν από οπαδούς του AfD (77%) και του CSU (71%), του κόμματος το οποίο υπέστη τις μεγαλύτερες εκλογικέ απώλειες από την άνοδο των ακροδεξιών.

Αντίθετα διχασμένοι είναι οι Σοσιαλδημοκράτες με 52% να δηλώνουν υπέρ και 46% κατά ενώ οι περισσότερες αρνητικές απαντήσεις δόθηκαν από οπαδούς των Πρασίνων 74%.

Πρώτο ΘΕΜΑ

https://thriskeftika.blogspot.com 

ΠΕΝΤΕ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΕΙΣ ΔΗΘΕΝ ΑΝΤΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΩΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

«Ας μη στερήσουμε στα παιδιά τη γνωριμία με την»… πανθρησκείαν!

Πέντε επιγραμματικαί απαντήσεις εις δήθεν αντεπιχειρήματα υπερασπίσεως του νέου συγκρητιστικού μαθήματος των θρησκευτικών:

«Είναι δυνατόν οι εκπαιδευτικοί να μεταβληθούν εν μια νυκτί σε «συγκρητιστές θρησκειολόγους» και να κάνουν τέτοιου είδους μάθημα;». Ουδείς ισχυρίσθη ότι οι θεολόγοι θα μεταβληθούν εις θρησκειολόγους, αλλά ότι το προσφερόμενον διδακτικόν υλικόν έχει τοιαύτην δομήν και περιεχόμενον.

«Οι φάκελοι υλικού δεν είναι διδακτικά βιβλία κι ούτε διδακτέα ύλη ο,τι υπάρχει μέσα σε αυτούς». Οι φάκελοι δίνονται εις σχήμα βιβλίου εις τους μαθητάς και δύνανται τα ίδια η το οικογενειακόν τους περιβάλλον να τα αναγνώση ως οποιοδήποτε βιβλίο. Ο,τι υπάρχει εντός των φακέλων είναι διδακτέα ύλη απλώς δεν σημαίνει ότι θα διδαχθή όλη.

«Οι επικριτές μη μπορώντας να αποδεχθούν το γεγονός ότι πλέον το ΜτΘ δεν έχει κατηχητικό χαρακτήρα, περνάνε στο άλλο άκρο βαφτίζοντάς το «συγκρητιστικό» κ.α.

Το νέο ΠΣ θρησκευτικών δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα να γνωρίσουν την ορθόδοξη πίστη και παράδοση αυτού του Τόπου ως γνωστικό  μορφωτικό αγαθό». Οι θιασώται των νεόκοπων θρησκευτικών αρνούνται πεισματικά οποιαδήποτε κριτική αν και τους υποδεικνύεται επιστημονικά ότι το μάθημα είναι πολυθρησκειακόν. Μέμφονται ψευ­δώς όσους αντιτίθενται ότι τάχα ζητούν κατηχητικόν χαρακτήρα, ενώ το αίτημα είναι σαφώς δια ομολογιακόν μάθημα. Ωστόσον ακόμη και ο γνωστικός χαρακτήρ είναι πολύ κατώτερος του κατηχητικού χαρακτήρος, αφού η πίστις και ταυτότης των Ορθοδόξων μαθητών δεν είναι δυνατόν να υποβιβάζεται εις εγκυκλοπαιδικόν νοησιαρχικόν αγαθόν.

«Πανθρησκειακόν μάθημα σημαίνει ότι διδάσκω ισότιμα τα πάντα γύρω από όλες τις θρησκείες και μάλιστα κατά τέτοιο τρόπο που αναμειγνύω κιόλας πράγματα από τη μία η την άλλη, για να δημιουργήσω κάτι νέο π.χ. φτιάχνω μία προσευχή που έχει μέσα επίκληση και στο Χριστό και στην ινδουιστικοβουδιστική φιλοσοφία και στον Αλλάχ».

Ναι οι ίδιοι ομολογούν ότι διδάσκονται ισότιμα όλα απ’ όλες τις θρησκείες. Ο υποστηρικτής των νέων θρησκευτικών κ. Ν. Γκούνας («Χριστιανική», φ. 1006/ 22.03.2018) γράφει «αυτό που κάνουν τα νέα θρησκευτικά είναι απλά να διδάσκουν το τι λέει η κάθε θρησκεία για κάθε θέμα»! Επίσης εις την Δ  Δημοτικοῦ γράφεται ότι «Με την προσευχή οι άνθρωποι προσπαθούν να επικοινωνούν με τον Θεό που πιστεύουν.

Ωστόσο, καθώς ο Θεός είναι «πανταχού παρών», μπορούν να προσεύχονται όποτε και όπου το θελήσουν». Εις την Στ  Δημοτικοῦ έχει φωτογραφίες από προσευχή Ορθοδόξων εις τον Χριστόν και Μουσουλμάνων εις τον Αλλάχ εις την Λέσβον και γράφει «Ζούμε και προσευχόμαστε μαζί. Διαθρησκειακή προσευχή». Εις την Γ  Γυμνασίου υπάρχει φωτογραφία από την διαθρησκειακή προσευχή της Ασσίζης του 2011. Αυτά δεν είναι συγκρητιστικά η σκοπίμως αποσιωπώνται;

«Ακόμη αναπαράγουν το ψεύδος ότι οι αλλόδοξοι/θρήσκοι διδάσκονται τη δική τους μόνο πίστη. Αυτό συμβαίνει μόνο στη Θράκη και σε ορισμένα δημόσια σχολεία της Αθήνας και των Κυκλάδων». Επομένως ισχύει ότι μουσουλμάνοι και παπικοί διδάσκονται την πίστιν τους, αν επιλέξουν κάποιο από αυτά τα σχολεία η αν μελλοντικώς ιδρυθούν και άλλα παρόμοια σχολεία…

Ορθόδοξος Tύπος

https://aktines.blogspot.com

ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΒΑΣΙΣΤΗΚΕ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Αναίρεση της επιχειρηματολογίας 

στην οποία βασίστηκε η αλλαγή του μαθήματος των Θρησκευτικών

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Ήδη από το καλοκαίρι του 2008 με τις τρεις εγκυκλίους για τις απαλλαγές από τα Θρησκευτικά, ξεκίνησε η εφαρμογή του σχεδίου μετατροπής του μαθήματος των Θρησκευτικών από ορθόδοξο θεολογικό σε πανθρησκειακό.

Οι εγκύκλιοι Στυλιανίδη αποτέλεσαν το θεμέλιο πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η θεωρία ότι αν τα Θρησκευτικά δεν αλλάξουν χαρακτήρα τότε θα χαθεί η υποχρεωτικότητά τους. Δεν είναι λίγοι μάλιστα αυτοί που πιστεύουν ότι οι εγκύκλιοι εκείνες προετοιμάστηκαν και προωθήθηκαν από τα ίδια πρόσωπα που λίγο καιρό αργότερα ανέλαβαν το έργο της αλλαγής του χαρακτήρα των Θρησκευτικών με στόχο, όπως έλεγαν, τη διάσωση της υποχρεωτικότητας του μαθήματος. Ούτε λίγο ούτε πολύ οι επίδοξοι αναμορφωτές της θρησκευτικής εκπαίδευσης ισχυρίζονταν ότι εάν το μάθημα των Θρησκευτικών πάψει να είχε χαρακτήρα αποκλειστικά ορθόδοξο και χριστιανικό και ανοιχτεί στις άλλες ομολογίες και θρησκείες, θα αφορά όλους τους μαθητές ανεξαρτήτως θρησκεύματος και θα οδηγήσει στην πλήρη κατάργηση του δικαιώματος απαλλαγής.

    Και οι μεν εγκύκλιοι Στυλιανίδη καταργήθηκαν μετά από πολυετή αγώνα, κυρίως δε με την απόφαση 115/2012 του Διοικητικού Εφετείου Χανίων, την οποία πέτυχαν με επίπονες και επίμονες προσπάθειες αγωνιστές Θεολόγοι της Κρήτης. Το Υπουργείο Παιδείας, έστω και με καθυστέρηση επτά ετών, το 2015, επί Υπουργίας Ανδρέα Λοβέρδου, επανέφερε το καθεστώς των απαλλαγών στο σημείο που αρμόζει, χορηγώντας τέτοιο δικαίωμα μόνο σε μαθητές αλλόθρησκους, ετερόδοξους ή άθεους μέσω σχετικής υπεύθυνης δήλωσης. Ωστόσο οι σχεδιαστές της "αναβάθμισης" του θρησκευτικού μαθήματος συνέχισαν το έργο τους, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι εξ αρχής στόχευαν στην αλλαγή του χαρακτήρα του μαθήματος και όχι στην επίλυση του ζητήματος των απαλλαγών, για τις οποίες σημειωτέον ουδεμία πρωτοβουλία ανέλαβαν ώστε να επιλυθούν σε επίπεδο διοικητικό και πριν εξαναγκαστούν λόγω της αναγκαίας, όπως αποδείχτηκε, παρέμβασης της δικαιοσύνης. Καρπός του σχεδιασμού τους υπήρξαν τα νέα Προγράμματα Σπουδών τα οποία αρχικά εφαρμόστηκαν πιλοτικά και κατόπιν γενικευμένα, ακολουθούμενα από τους γνωστούς Φακέλους Μαθήματος. Όλα αυτά μαζί, Προγράμματα Σπουδών και Φάκελοι Μαθήματος κρίθηκαν φέτος με δύο αποφάσεις της Ολομέλειας του ΣτΕ αντισυνταγματικά, ωστόσο αυτοί που τα εκπόνησαν επιμένουν στην εφαρμογή τους μέχρι τελικής πτώσεως παραβλέποντας τις τελεσίδικες αποφάσεις της δικαιοσύνης. Αν όμως εκείνοι έχουν επιμονή, μεγαλύτερη υπομονή, επιμονή και αγωνιστικότητα επιδεικνύουν όσοι αγωνίζονται για τη διάσωση του ορθόδοξου χριστιανικού μαθήματος.

    Έτσι τα νέα Θρησκευτικά για όλους τους μαθητές ήρθαν στα σχολεία, ποτέ όμως δεν ήρθε η κατάργηση του δικαιώματος των απαλλαγών που είχαν υποσχεθεί οι "αναμορφωτές" του μαθήματος. Αντιθέτως κανείς δεν τολμά πλέον να αγγίξει την εγκύκλιο Λοβέρδου που συνεχίζει να ισχύει και στην οποία παραπέμπουν ακόμη και τα νέα Προεδρικά Διατάγματα που αφορούν τη λειτουργία των σχολείων της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Στον συνεχιζόμενο διάλογο Εκκλησίας - Πολιτείας για τα Θρησκευτικά συχνά πυκνά επανέρχεται το επιχείρημα από την πλευρά της Πολιτείας ότι αλλάξαμε τα Θρησκευτικά και έτσι πετύχαμε να διατηρήσουμε την υποχρεωτικότητα του μαθήματος. Ατυχώς οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας δείχνουν να έχουν πεισθεί και να αποδέχονται τη θεωρία αυτή.

    Αποκαλυπτική ωστόσο για το θέμα μας ήταν η τοποθέτηση του κ. Θεοδώρου Παπαγεωργίου, Νομικού Συμβούλου της Εκκλησίας της Ελλάδος σε πρόσφατη ημερίδα. Είχε προηγηθεί εισήγηση του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου, κύριου σχεδιαστή των νέων Θρησκευτικών και επί σειρά ετών Συμβούλου του ΙΕΠ και του Υπουργείου Παιδείας για το μάθημα των Θρησκευτικών. Παίρνοντας το λόγο μετά τον κ. Γιαγκάζογλου, ο κ. Παπαγεωργίου τόνισε μεταξύ άλλων: "Από το 2015 ήταν διακηρυγμένος πολιτικός και παιδαγωγικός στόχος του Υπουργείου Παιδείας και του ΙΕΠ ότι το δικαίωμα της απαλλαγής έχει να κάνει με την ομολογιακότητα του μαθήματος. Έχει επαναληφθεί δύο - τρεις φορές η παρεμπίπτουσα κρίση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σε αποφάσεις για τουρκικές υποθέσεις και στην περίφημη Folgerο κατά Νορβηγίας ότι παρότι ένα μάθημα είναι καθαρά γνωσιολογικό, παιδαγωγικό, ενδεχομένως και ουδέτερο στην έκθεση των γνώσεων, δεν αποκλείει σε καμία περίπτωση το δικαίωμα των γονέων να θεωρήσουν ότι το παιδί τους δοκιμάζει μία συνειδησιακή σύγκρουση μεταξύ των αξιών που ακούει στο σχολείο και των αξιών που είναι μεταδιδόμενες σε αυτό από την οικογένειά του. Άρα ο στόχος του Υπουργείου ότι θέλουμε να αλλάξουμε το μάθημα των Θρησκευτικών για να αποφύγουμε τις απαλλαγές - και πρέπει να πω ότι αυτό είναι κάτι που το έχει πιστέψει και η πλευρά της Εκκλησίας της Ελλάδος, ότι αλλάζουμε το μάθημα και σώσαμε την υποχρεωτικότητα - αυτό είναι μια χίμαιρα. Δεν υπάρχει κανένα είδος μαθήματος, έστω και εγκυκλοπαιδικό, στο οποίο μπορείς να αποφύγεις τις απαλλαγές".

   Συμπερασματικά, η μετατροπή του χριστιανικού θεολογικού μαθήματος των Θρησκευτικών σε πολυθρησκειακό στα ελληνικά σχολεία που υλοποιήθηκε σταδιακά τα τελευταία χρόνια δεν βρίσκει επαρκή αιτιολόγηση σε κανένα από τα προβληθέντα κατά καιρούς επιχειρήματα των σχεδιαστών της.

      Ένα "μάθημα για όλους" δεν ζητήθηκε από κανέναν γονέα ή μαθητή ούτε ορθόδοξο ούτε άλλης ομολογίας ή θρησκείας. Καμία θρησκευτική κοινότητα στην Ελλάδα δεν ζήτησε ποτέ ένα μάθημα θρησκειολογικό ή  "ανοιχτό στις άλλες θρησκείες".

     Οι γνωμοδοτήσεις των Ανεξάρτητων Αρχών που περιέπλεξαν το ζήτημα των απαλλαγών και χρησιμοποιήθηκαν ως επιχείρημα για την δήθεν ανάγκη αλλαγής του περιεχομένου του μαθήματος, μπορούσαν εξαρχής να απαντηθούν με βάση την εγχώρια και ευρωπαϊκή νομολογία, πράγμα που τελικά έγινε, μετά από ταλαιπωρία ετών, από το Διοικητικό Εφετείο Χανίων. Η αντίστοιχη νομολογία των Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων, σε αντίθεση με όσα γενικόλογα υποστηρίζονται στη χώρα μας, δεν συνάδει με απροϋπόθετες απαλλαγές ούτε πολύ περισσότερο επιτάσσει διδασκαλία πολυθρησκευτικού μαθήματος Θρησκευτικών.

     Η σύγχρονη κοινωνία που αλλάζει, η πολυπολιτισμικότητα που αποτελεί πλέον γνώρισμα της ελληνικής κοινωνίας και παρεμφερή επιχειρήματα "εκσυγχρονιστών" θεολόγων απαντήθηκαν οριστικά και αμετάκλητα από το ΣτΕ που είχε όμως και στο παρελθόν εκφράσει την ίδια ακριβώς θέση περί των δικαιωμάτων της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων Ορθοδόξων μαθητών να έχουν μάθημα Θρησκευτικών που θα καλλιεργεί την ορθόδοξη χριστιανική συνείδησή τους.

    Επομένως, αναμένει απάντηση το ερώτημα ποιους σχεδιασμούς εξυπηρετούσαν όσοι μεθοδικά εργάστηκαν για την μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε πολυθρησκευτικό. Είναι βέβαιο ότι δεν έσπευδαν να διασώσουν την υποχρεωτικότητά του ούτε να πετύχουν τον ανέφικτο στόχο της πλήρους κατάργησης των απαλλαγών ούτε να το εμπλουτίσουν θεολογικά. Ποιον λοιπόν στόχο εξυπηρέτησαν και συνεχίζουν να υπηρετούν;

   Ο επικεφαλής της προσπάθειας αλλαγής του θρησκευτικού μαθήματος και πολλοί συνεργάτες του ακολουθούν εδώ και λίγο καιρό διαδρομές προσωπικής καταξίωσης και καριέρας άλλοι επιλεγέντες και άλλοι μεταταγέντες σε θέσεις των Θεολογικών Σχολών ενώ πολλοί από τους μέχρι πριν λίγα χρόνια πρωτοστατούντες στην προσπάθεια, μάλιστα δε μετά φωνών και ερίδων, έχουν πλέον αποσυρθεί. Το ΣτΕ με τις δύο πρόσφατες αποφάσεις του ακύρωσε εξολοκλήρου τα Προγράμματά τους και όσοι τώρα απέμειναν γραφικοί συνεχιστές αυτής της προσπάθειας μάλλον άδικα χάνουν το χρόνο και τον "καιρό" τους.

     Ήρθε επιτέλους η ώρα να κλείσει αυτός ο φαύλος κύκλος και να εργαστούμε με την πεποίθηση ότι οι μαθητές μας θα πλουτίσουν πραγματικά εάν τους προσφέρουμε ανόθευτη την Παράδοσή μας εμπλουτίζοντάς την με τους νέους ευώδεις καρπούς των συγχρόνων αγίων όπως των Οσίων Παϊσίου του Αγιορείτου, Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, Ιακώβου του εν Ευβοία και άλλων, μακριά από τα θολά νερά της μεταπατερικής εκκοσμικευμένης ψευτοθεολογίας. 

Ορθόδοξος Τύπος, 01.06.2018

http://thriskeftika.blogspot.com 

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ..., ΘΑ ΜΠΕΙ ΦΩΣ ΚΑΙ ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΑΚΑΘΑΡΤΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ!

ΑΝΘΡΩΠΕ, ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ ΑΠΟ ΘΑΥΜΑ!

Άνθρωπε γεννήθηκες από θαύμα, ζεις μέσα στο θαύμα, η ύπαρξή μας είναι ένα πολύπλευρο θαύμα και το μόνο που δεν πιστεύεις είναι στο θαύμα!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 23η Μαΐου 2018

ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Εδώ και αρκετά χρόνια η Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. εμφανίζεται πρωτοπόρος στο συγκρητισμό. Χωρίς αμφιβολία έχει ξεπεράσει την αντίστοιχη Σχολή των Αθηνών και έχει αναδειχθεί σε πρωταθλήτρια Σχολή σε συγκρητιστικές επιδόσεις. Σε επιδόσεις και εκδηλώσεις, που πραγματικά θα τις ζήλευαν ακόμη και παπικές και προτεσταντικές Θεολογικές Σχολές της Ευρώπης. Ιδιαίτερα μάλιστα μετά την «Σύνοδο» της Κρήτης βάλθηκε με ένα πρωτοφανή οίστρο, να εφαρμόσει στην πράξη τις κακόδοξες εκκλησιολογικές αποφάσεις της.

Τι να μνημονεύσει κανείς πρώτο και τι δεύτερο σ’ αυτές τις επιδόσεις; Την πρωτιά της στη δημιουργία κατευθύνσεως μουσουλμανικών σπουδών; Ή την διοργάνωση ενός πλήθους συνεδρίων, όπως αυτό που πραγματοποιείται στις ημέρες μας από 21 έως 24 Μαΐου; Ή την προβολή και διαφήμιση πατριαρχών και επισκόπων διεθνούς φήμης, όπως πρόσφατα του πρώην οικουμενικού πατριάρχου κυρού Αθηναγόρου, (σύμφωνα με έγκυρες μαρτυρίες, μασόνου 33^ου βαθμού), του μοιραίου και τραγικού αυτού ανθρώπου, που προώθησε όσο κανένας άλλος την παναίρεση του Οικουμενισμού στην εκκλησία μας;

 Ένα ακόμη κρίκο στην αλυσίδα των ολεθρίων αυτών επιδόσεων ήρθε να προσθέσει πρόσφατα με την  διοργάνωση Ημερίδας, προκειμένου να τιμήσει έναν παπικό «αρχιεπίσκοπο». Σύμφωνα με ανακοίνωση στο διαδίκτυο «την Τρίτη 15 Μαΐου 2018 και ώρα 11:30, η Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. διοργανώνει στην αίθουσα Συνεδριάσεων της Θεολογικής Σχολής  Διεθνή Επιστημονική Ημερίδα, αφιερωμένη στον Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Καθολικών Κερκύρας, Ζακύνθου και Κεφαλληνίας και Αποστολικό Βικάριο Θεσσαλονίκης κ. Ιωάννη (Σπιτέρη), με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών ιερατικής διακονίας»! Η Ημερίδα εντάσσεται στα πλαίσια εκδηλώσεων «Διαδρομές Θεολογικού Διαλόγου και διαχριστιανικής καταλλαγής».Σύμφωνα με το πρόγραμμα εισηγητές ήταν οι: α) Ευαγγελία Αμοιρίδου, «Πνευματικοί, ακαδημαϊκοί και ποιμαντικοί βηματισμοί από τα καντούνια της Κέρκυρας στα ίχνη του Φραγκίσκου της Ασίζης και του Αντωνίου της Πάδοβας» και β)Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, Οικουμενικές εμπνεύσεις και δράσεις. Ακολούθησε επίδοση πλακέτας και μουσική εκδήλωση (http://aktines.blogspot.gr/2018/05/blog-post_41.html#more).

Με έκπληξη διαβάσαμε ότι ο τιμώμενος αιρετικός «αρχιεπίσκοπος» τιμήθηκε από την Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή «με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών ιερατικής διακονίας»του. Πράγμα που σημαίνει με απλά ελληνικά ότι η εν λόγω Σχολή, ακολουθώντας και εφαρμόζοντας πάνω στην πράξη τις κακόδοξες εκκλησιολογικές αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης, (η οποία ως γνωστόν αναγνώρισε πλήρη εκκλησιαστικότητα στους αιρετικούς παπικούς), έρχεται τώρα να τιμήσει τον εν λόγω παπικό «αρχιεπίσκοπο»! Για τους καθηγητές της Σχολής ο παπικός«αρχιεπίσκοπος»έχει πλήρη και κανονική αρχιεροσύνη, η δε 50ετής ιερατική και ποιμαντική του διακονία υπήρξε θεοφιλής και θεάρεστη, ώστε αξίζει και πρέπει να τιμηθεί όχι απλώς από τους παπικούς, αλλά και από μας τους Ορθόδοξους! Μ’ άλλα λόγια η 50ετής προσηλυτιστική του δράση εις βάρος του ορθοδόξου ποιμνίου, εξ’ αιτίας της οποίας ως άλλος προβατόσχημος λύκος κατασπάραζε και έστελνε στην απώλεια της αιρέσεως του Παπισμού πλήθος ψυχών, υπήρξε κατά πάντα θεάρεστη και γι’ αυτό έπρεπε να τιμηθεί!!!

Αδυνατούν δυστυχώς οι καθηγητές της Σχολής να συνειδητοποιήσουν, ότι μέσα στην αίρεση δεν υπάρχει ποιμαντική, διότι απλούστατα δεν υπάρχει σωτηρία. Στην αίρεση μία μόνο ποιμαντική υπάρχει, η ποιμαντική, που οδηγεί στην απώλεια. Λυπούμεθα, διότι αναγνωρίζοντας τον Παπισμό ως Εκκλησία, ακυρώνουν συνοδικές αποφάσεις δέκα αιώνων, που τον καταδίκασαν ως αίρεση και τον απέκοψαν από το σώμα της Εκκλησίας. Λυπούμεθα διότι με τη διαγωγή τους εφαρμόζουν πάνω στην πράξη την κακόδοξη οικουμενιστική θεωρία περί Μιας, αλλά ταυτόχρονα και «διηρημένης Εκκλησίας»! Λυπούμεθα, διότι απεμπολούν τον όρο«Καθολική» από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας και τον χαρίζουν στους αιρετικούς παπικούς. Λυπούμεθα και οδυρόμεθα, διότι είδαμε σε φωτογραφίες της Ημερίδας, να παρίστανται σε αυτή και ορθόδοξοι Επίσκοποι, οι οποίοι «τίμησαν» με την παρουσία τους τον αιρετικό «αρχιεπίσκοπο»!  

Κλείνοντας εκφράζουμε την λύπη μας καθώς διαπιστώνουμε όλο και εναργέστερα  την απομείωση των Ορθοδόξων κριτηρίων των ακαδημαϊκών θεολόγων της πατρίδος μας, οι οποίοι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αντί να είναι οι άγρυπνοι οφθαλμοί της θεολογικής επιστήμης και οι φύλακες των Ορθοδόξων δογμάτων και των ευσεβών παραδόσεων, έγιναν φερέφωνα του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού. Ειλικρινά λυπούμεθα για τις Σχολές μας, οι οποίες, ενώ πριν μερικές δεκαετίες ήταν προπύργια της Ορθοδοξίας, τώρα απέβησαν εκκολαπτήρια θεολόγων με αλλοιωμένο, φρόνημα. Θεολόγων οι οποίοι θα μεταδίδουν στη συνέχεια στα σχολεία και στο λαό το δηλητήριο της αιρέσεως και θα οδηγούν στην απώλεια πλήθος ψυχών. Λυπούμεθα, αλλά δεν απογοητευόμεθα. Διότι το τιμόνι της Εκκλησίας το κρατάει στα χέρια του ο Θεός! Ο Θεός είναι εκείνος που θα δώσει τελικά τη νίκη στην Ορθοδοξία. Δεν θα θριαμβεύσει τελικά η αίρεση, όσο και αν φαίνεται, ότι τώρα συνεχώς κερδίζει έδαφος. Η «ένωση των εκκλησιών» δεν θα είναι τελικά μονόδρομος. Μια μέρα ο συγκρητισμός των ημερών μας θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, όπως ακριβώς κατέρρευσε ο Μαρξισμός-Λενινισμός στις χώρες του πρώην υπαρκτού Σοσιαλισμού.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

http://aktines.blogspot.com

Ο ΨΕΥΔΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ

Ο ΨΕΥΔΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ
ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ
Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ιωάννου Κ. Διώτη,
Θεολόγου και Δημοσιογράφου

Η ρίζα του κακού

Η ρίζα του μεγάλου εκκλησιαστικού κακού είναι ο Παπισμός, ο οποίος παρήγαγε τον Προτεσταντισμόν. Γέννημα δε του Παπισμού είναι και η παναίρεσις του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός είναι άκρως επικίνδυνος. Αμβλύνει το ορθόδοξον φρόνημα και δημιουργεί κλίμα ανοχής όλων των αιρέσεων.

Ο Παπισμός ενόθευσε και εδυσφήμησε τον Χριστιανισμόν με την «Ιεράν Εξέτασιν» και τας άλλας καταχρήσεις και αιρετικάς θέσεις του. Ο δε Προτεσταντισμός, κατ' ουσίαν, ηρνήθη τον πραγματικόν Χριστιανισμόν. Ο Προτεσταντισμός συνέβαλε κατά πολύ εις την εξάπλωσιν του ορθολογισμού και της αθεΐας.

Ίσως τινές θεωρήσουν ότι είναι υπερβολικαί και άκρως αυστηραί αυταί αι θέσεις και δεν θα έπρεπε να προβάλλωνται, επειδή εις την εποχήν μας γίνονται συνεχείς διάλογοι και άλλαι κινητοποιήσεις δια την κακώς εννοουμένην ένωσιν των κακώς λεγομένων «εκκλησιών», εκτός της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Δυστυχώς η μέχρι τούδε κατάληξις όλων των σχετικών προσπαθειών είναι, μεταξύ άλλων κακών, και η δημιουργία του Οικουμενισμού. Αυτό είναι σατανικόν επίτευγμα.

Τώρα λοιπόν χρειάζεται μεγαλυτέρα αυστηρότης ορθοδόξου ελέγχου, όχι ένεκα φανατισμού, αλλά δια λόγους προφυλάξεως και διασφαλίσεως του ορθοδόξου χριστιανικού φρονήματος και δια να δοθή έναυσμα αφυπνίσεως από τον λήθαργον της πλάνης όλων των αποσχισθέντων από το σώμα της πραγματικής Εκκλησίας του Χριστού.

Επιστροφή και όχι ένωσις

Η λέξις «ένωσις» να αντικατασταθή από την λέξιν επιστροφή. Ένωσις σημαίνει σύναψις, σύνδεσις, συγχώνευσις κυρίως ισοτίμων πραγμάτων. Ένωσις δύο η περισσοτέρων μερών ως έχουν, χωρίς να υποστούν διαφοροποίησιν. Λέγομεν ένωσις κρατών, ένωσις πολιτικών κομμάτων, ένωσις συλλόγων κ.λπ. Επιστροφή λοιπόν των αποκεκομμένων από τον αληθινόν Χριστιανισμόν. Επιστροφή εις την ΙεράνΠαράδοσιν και εις την απαραχάρακτον ΑγίανΓραφήν. Επιστροφή εις τας δύο αυτάς ανοθεύτους πηγάς της Θείας Αποκαλύψεως. Αυτή είναι η θεραπεία της αποστασίας, της αρνήσεως, της προδοσίας και πάσης κακοδοξίας. Η λεγομένη«ένωσις» της Ορθοδοξίας με τα αιρετικά σχήματα περιέχει ουσιαστικόν εννοιολογικόν προβληματισμόν. Δια τους αιρετικούς πρέπει να χρησιμοποιήται η λέξις «επιστροφή», αφού προηγουμένως καταδικάσουν τας αιρετικάς θέσεις των.

Κακόδοξοι και όχι «ετερόδοξοι»

Όχι «ετερόδοξοι», αλλά κακόδοξοι. Ο

όρος «ετερόδοξα» δόγματα προκαλεί σύγχυσιν, ως να υπάρχουν και άλλα διαφοροποιημένα, κατά τινα τρόπον, δόγματα. Ίσως τα δόγματα αυτά να θεωρούνται και ανεκτά. Κακόδοξα λοιπόν και αιρετικά δόγματα και όχι ετερόδοξα. Ο όρος«ετερόδοξος» δεν εκφράζει, ευθέως και σαφώς, την έννοιαν της αιρέσεως, αλλά ότι υπάρχουν και άλλα τινά δόγματα, διαφορετικά μεν, αλλ' ίσως να έχουν και χαρακτήρα τινά ουδετερότητος. Ο όρος αυτός επαναπαύει τους αιρεσιάρχας και τους οπαδούς των και δεν δημιουργεί εις αυτούς τον φόβον και τον τρόμον, ότι είναι αιρετικοί και οφείλουν να επιστρέψουν εις τας μητρικάςαγκάλας της πραγματικής Εκκλησίας του Χριστού. Αι αντικανονικαί και προκλητικαί φιλοφρονήσεις προς τους κακοδόξους αιρετικούς αποτρέπουν αυτούς να συνειδητοποιήσουν την αποστασίαν των και να επιστρέψουν εις την ορθήνπίστιν. Εδραιώνονται περισσότερον εις τας αιρετικάς πλάνας των. Το μέγα και ολέθριον κακόν των τοιούτων αναγνωριστικών φιλοφρονήσεων ήρχισε κυρίως από τον αποβιώσαντα Πατριάρχην Αθηναγόραν. Τα όσα προδοτικά της Εκκλησίας του Χριστού ερεύγματα του Αθηναγόρου εδημοσιεύθησαν εις προηγούμενον φύλλον του «Ορθοδόξου Τύπου» (27-4-2018) είναι φρικιαστικά και απίστευτα.

Ψευδοχριστιανισμός

Εάν ο Παπισμός δεν είχεν αποσκιρτήσει της “πατρώας δόξης”, ως ο άσωτος υιός της παραβολής, ο γνήσιος Χριστιανισμός θα είχεναναπτυχθή και θα είχε διαδοθή εις ολόκληρον τον κόσμον, ανά τους διαρρεύσαντας αιώνας. Ο Παπισμός και προ της οριστικής αποκοπής του από την Εκκλησίαν του Χριστού είχε δημιουργήσει πολλά προβλήματα εις την Εκκλησίαν. Η αιτία ήτο πάντοτε ο εγωισμός ωρισμένων Παπών της Ρώμης να έχουν, όχι απλώς τιμητικόν, αλλά πρωτείον εξουσίας, όπως μετέπειτα το επισημοποίησεν η Ρώμη. Η εγωιστική δοξομανία των Παπών ήτο συνεχώς πρόξενος προστριβών μεταξύ Ανατολής και Δύσεως.

Οι Παπικοί και οι Προτεστάνται δεν έχουν τον γνήσιον Χριστιανισμόν. Έχουνψευδοχριστιανισμόνκαι αποστρέφονται τον πραγματικόν Χριστιανισμόν, ο οποίος εκφράζεται και βιώνεται εις την Ορθοδοξίαν.

«Κατάκριτοι και απόβλητοι»

Και μόνον εάν τις δεχθή την αίρεσιν του φιλιόκβε είναι κατάκριτος και ανάξιος χριστιανός, ως απεφάνθη η επί του Μεγάλου Φωτίου (879-880 μ.Χ.) συγκροτηθείσα εις τον Ναόν της Αγίας Σοφίας Σύνοδος εκ 383 Επισκόπων, μεταξύ των οποίων ήσαν και εκπρόσωποι του Πάπα Ιωάννου του Η . Εις τα Πρακτικά της Συνόδου αυτής, η οποία θεωρείται ως Η  Οἰκουμενική, αναγράφεται ότι όποιος αφαιρέσει η προσθέσει τι εις το Σύμβολον της Πίστεως θα είναι«κατάκριτος και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητος» και «ανάθεμα» εις αυτόν. Η αιτία συγκλήσεως της Συνόδου αυτής ήτο η μη ακόμη επίσημος παρά των Φράγκων προσθήκη του φιλιόκβε (ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού) εις το αμετάβλητον Σύμβολον της Πίστεώς μας («Πιστεύω εις ένα Θεόν…»).

Εάν δια μίαν μόνον αίρεσιν οι Παπικοί είναι «κατάκριτοι και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητοι», πόσον μάλλον, όταν έχουν αναπτυχθή πλείσται άλλαι αιρέσεις και κακοδοξίαι εις τον Παπισμόν, όπως το πρωτείον εξουσίας, το ψευδοαλάθητον του Πάπα κ.α. Τι να είπωμεν όμως περί του Προτεσταντισμού, ο οποίος έχει πολυδιαιρεθή; Εις εκατοντάδας ανέρχονται αι προτεσταντικαί παραφυάδες. Εγράφη ότι υπάρχουν 33.000 διαφορετικαί αγιογραφικαί και θεολογικαί ερμηνείαι εις τον Προτεσταντισμόν («Ο.Τ.» 4-5-2018).

Οι Προτεστάνται έχουν παραμορφώσει και έχουν κακοποιήσει την Πίστιν μας εις τον Χριστόν με την ολοκληρωτικήνάρνησίν των της μιας πηγής της Θείας Αποκαλύψεως, ήτοι της Ιεράς Παραδόσεως, και με την διαστροφήν των νοημάτων της ετέρας πηγής της Θείας Αποκαλύψεως, δηλαδή της Αγίας Γραφής. Είναι δυνατόν να έχουν αυτοί σχέσιν με τον πραγματικόν Χριστιανισμόν; Έκαστος Προτεστάντης είναι και εις ψευδοαλάθητος Πάπας, αφού ισχυρίζεται ότι αυτός έχει πλήρη αυτάρκειαν και μόνος του αυτός γνωρίζει όλην την ευαγγελικήν Αλήθειαν.

Κατά τον Μ. Αθανάσιον (Επιστολή Α  πρὸςΣεραπίωνα), η Εκκλησία έχει θεμελιωθή«εις την εξ αρχής Παράδοσιν και Διδασκαλίαν και Πίστιν της Εκκλησίας, ην ο μεν Κύριος έδωκεν, οι δε Απόστολοι εκήρυξαν και οι Πατέρες εφύλαξαν. Εν τοιαύτη γαρ η Εκκλησία τεθεμελίωται και ο ταύτης εκπίπτων ούτ’ αν είηούτ’ αν έτι λέγοιτο Χριστιανός». Αυτός λοιπόν, ο οποίος εκπίπτει από την αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού, ούτε είναι ούτε λέγεται Χριστιανός.

Εις τους αιρετικούς ο εγωπαθής φανατισμός

Θέλω να αντικρούσω εκ των προτέρων την πιθανήν κατηγορίαν ότι είμαι φανατικός. Όχι. Ούτε φανατικός είμαι ούτε εμπαθής ούτε άκριτος, αφού δεν επιμένω εις κάτι ιδικόν μου, αλλ' εμμένω σταθερώς εις όσα εδίδαξεν ο Κύριος και Θεός ημών Ιησούς Χριστός, εις όσα εκήρυξαν οι Άγιοι Απόστολοι και εις όσα ανέπτυξαν οι Άγιοι και σοφοί Πατέρες της Εκκλησίας μας. Ο εγωπαθής φανατισμός υπάρχει εις τους αιρετικούς και αποστάτας, οι οποίοι εμμένουν και επιμένουν επί αιώνας εις τα ιδικά των αυθαίρετα και ανατρεπτικά της ορθής εις τον Χριστόν Πίστεως κατασκευάσματά των.

Παρέχω την διαβεβαίωσιν ότι ειλικρινώς αγαπώ όλους τους αδελφούς μου Παπικούς και Προτεστάντας. Ως τέκνα και δούλοι του αυτού ουρανίου Πατρός είμεθα όλοι αδελφοί. Εις τους χώρους αυτούς εγνώρισα πολλούς εξαιρετικούς ανθρώπους και με λυπεί πολύ το γεγονός ότι οι αδελφοί μου αυτοί είναι λίαν πεπλανημένοι εκκλησιαστικώς. Εκ της Πατερικής σοφίας μανθάνομεν ότι την αμαρτίαν πρέπει να μισώμεν και όχι τον αμαρτωλόν άνθρωπον. Την αίρεσιν μισώ και όχι τον αιρετικόν, δια τον οποίον προσεύχομαι να ανανήψη.

Η Ορθοδοξία είναι η πραγματική Εκκλησία

Ποιούμαι εκ βαθέων έκκλησιν προς όλους τους Παπικούς και Προτεστάντας να επιστρέψουν εκεί από όπου εξεκλαδίσθησαν. Ο κορμός του Χριστιανισμού είναι η Ορθοδοξία. Ο διακεκριμένος βυζαντινολόγος ιστορικός SirSt. Runciman προέβλεψεν ότι ο 21ος αιών θα είναι ο αιών της Ορθοδοξίας. Η τοιαύτη αντίληψις υπάρχει και εις πολλούς άλλους ξένους διανοουμένους. Η Ορθοδοξία είναι η πραγματική Εκκλησία του Χριστού. Αυτή η Εκκλησία δεν διηρέθη. Κατέχει την πλήρη και απόλυτον Αλήθειαν. Μέλη της Εκκλησίας αυτής απεστάτησαν. Όσοι υποστηρίζουν την θεωρίαν των κλάδων, δηλαδή ότι και η Ορθοδοξία εξεκλαδίσθη και συνεπώς κατέχει μόνον μέρος της Αληθείας, αυτοί διαψεύδουν τον Χριστόν, ο οποίος είπε δια την Εκκλησίαν ότι «πύλαιάδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Μτθ. ις18).

Δεν είναι πραγματικοί Χριστιανοί

Όλοι αυτοί οι πεπλανημένοι αδελφοί μας να προβληματισθούν εντόνως και να ανησυχήσουν σφοδρώς. Εν προσευχή, εν ταπεινώσει και εν μετανοία να συνειδητοποιήσουν και να αντιληφθούν, βοηθούμενοι από τον Θεόν, ότι δεν είναι πραγματικοί Χριστιανοί. Τούτο, ως εξετέθη ανωτέρω, δεν είναι προσωπική μου διαπίστωσις. Είναι διδασκαλία της Η ΟἰκουμενικῆςΣυνόδου και του Μεγάλου Αθανασίου. Εξάγεται δε τούτο και από άλλα Πατερικά κείμενα. Οι αδελφοί μας αυτοί να εξέλθουν εκ του σκότους της πλάνης και να εισέλθουν εις το ανέσπερον φως του Χριστού, το οποίον φωτίζει την Αλήθειαν της «Μιας Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας». Οι ηγέται αυτών φέρουν την πρώτηνευθύνην και αυτοί πρέπει πρώτον να συγκλονισθούν και να αφυπνισθούν από τον αιρετικόνλήθαργον. Επειδή όμως οι αιρεσιάρχαι αυτοί ηγέται δυσκόλως μετανοούν, οι ευρισκόμενοι μακράν της Αληθείας του Θεού και ακολουθούντες τους ηγέτας αυτούς να επιστρέψουν μεμονωμένως και καθ' ομάδας εκεί από όπου έγινεν η αποκοπή των. Τότε και οι εν λόγω ηγέται θα σκεφθούν με ωριμότητα και, εάν όχι όλοι, οι πολλοί θα επιστρέψουν και αυτοί. Βεβαίως δεν θα επιστρέψουν προς ικανοποίησιν ουδενός προσώπου η προσώπων, αλλά δια την αιώνιονσωτηρίαν των. Οι ενσυνείδητοι και αμετανόητοι αιρετικοί δεν θα γίνουν κληρονόμοι της ουρανίου Βασιλείας. Οι Παπικοί και Προτεστάνται δεν θα δυνηθούν ποτέ να υποστηρίξουν, μετά αποδεικτικού λόγου, ότι δεν είναι αιρετικοί και αρνηταί της Ιεράς Αποστολικής και Αγιοπατερικής Παραδόσεως.

Εφθάσαμεν εις τον θεοκατάρατον Οικουμενισμόν

Αδελφοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πιστά μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, εδώ εφθάσαμεν κατόπιν πολλών δεκαετιών με τους ψευδοενωτικούς διαλόγους και με τους προδοτικούς συμβιβασμούς κορυφαίων εκκλησιαστικών παραγόντων. Εφθάσαμεν εις τον δαιμονικόν, θεοκατάρατον και τρισκατάρατονΟικουμενισμόν. Με την ύπουλονσυνισταμένην αυτήν εκ πολλών αιρέσεων και κακοδοξιών ήρχισε και συνεχίζεται η άμβλυνσις και αλλοίωσις του ορθοδόξου φρονήματος. Αυτό επεδίωξαν και επέτυχον εις ένα βαθμόν οι μακρυνθέντες από την ΟρθόδοξονΧριστιανικήνΑλήθειαν. Μετά από τόσους διαλόγους, συνέδρια και πολλάςάλλας κινήσεις δια την ψευδοένωσιν με τον Παπισμόν και τον Πρωτεσταντισμόν δεν παρετηρήθη διάθεσις επιστροφής ούτε ενός εκατοστού του μέτρου. Εφθάσαμεν ακόμη και ευρισκόμεθα εις την πορείαν προς την πανθρησκείαν, δια της οποίας επιδιώκεται η εξαφάνισις της Ορθοδοξίας. Η υποστήριξις του Οικουμενισμού, ακόμη και από ορθοδόξους εκκλησιαστικούς ηγέτας, συντομεύει την πορείαν αυτήν προς την πανθρησκείαν.

Η ψευδοαγία Σύνοδος

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, παραδόξως και σκανδαλωδώς, η εν Κρήτη Σύνοδος , κατ’ ουσίαν, Προκαθημένων ορθοδόξων αυτοκεφάλων Εκκλησιών (Ιούνιος 2016) εχαρακτηρίσθη ως«αγία», ενώ εις την πραγματικότητα ήτο μία ψευδοαγίαΣύνοδος, διότι, όχι μόνον δεν κατεδίκασε την παναίρεσιν του Οικουμενισμού, αλλά ενίσχυσε τον Οικουμενισμόν με την παραδοχήν ότι ο κακόδοξος και αιρετικός Παπισμός, καθώς και όλαι αι παραφυάδες του ασχέτου προς τον πραγματικόν Χριστιανισμόν Προτεσταντισμού είναι «εκκλησίαι». Η Σύνοδος αυτή έπρεπε να αποφανθήαυθεντικώς ότι ο Παπισμός είναι εις συρφετός αιρέσεων και ο Προτεσταντισμός έχει αρνηθή τον πραγματικόνΧριστιανισμόν.

Επί τη ευκαιρία, δια την αμφιλεγομένην, αντιλεγομένην και σφοδρώς κατηγορουμένην αυτήν Σύνοδον, θέτω και το θέμα της μη δημοσιοποιήσεως, ως έχω αντιληφθή, του οικονομικού απολογισμού δαπανών οργανώσεως και λειτουργίας αυτής της Συνόδου. Επιβάλλεται να γνωστοποιηθούν τα εξής: Πόσον χρηματικόν ποσόν συνεκεντρώθη, από ποίας συγκεκριμέναςπηγάς προήλθε το ποσόν αυτό, πόσα χρήματα διετέθησαν, ποίον το υπόλοιπονχρηματικόν ποσόν και που διετέθη το υπόλοιπον αυτό ποσόν.

Να ισχύση η Πατερική αυστηρότης

Το καταχθόνιον σύνθημα ότι δεν είναι σημαντικαί αι διαφοραί μεταξύ της Ορθοδοξίας και των κακοδόξων και αιρετικών ομολογιών είναι εφεύρημα του Διαβόλου και δι' αυτό η σύγχρονος αντιαιρετική κριτική επιβάλλεται να γίνεται με την σχετικήν Πατερικήν αυστηρότητα. Ιδού δύο τοιαύτα παραδείγματα. Τον Πάπαν να καταράσθεείπεν ο ιερομάρτυς και εθνομάρτυς άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Ο δε άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς είπε και αυτός ότι εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου Γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: Του Αδάμ, του Ιούδα και του ΠΑΠΑ.

Ναι μεν εν αγάπη πρέπει να γίνεται ο έλεγχος των αιρετικών, αλλά μετά αυθεντικής παρρησίας και δυνάμεως πολλής. Ουδεμία συγκατάβασις εις τα της Πίστεως. Ως προς τους διαλόγους, η Ορθοδοξία δεν φοβείται τον οιονδήποτε διάλογον. Ο Θεός έκαμε διάλογον και με τον Διάβολον (οι πειρασμοί του Κυρίου, η περίπτωσις του Ιώβ κ.α.). Όμως, η Ορθοδοξία διαλέγεται, όχι ως αναζητούσα, αλλ' ως έχουσα και προβάλλουσα την πλήρη, ακεραίαν και ανόθευτον Θείαν Αλήθειαν της μοναδικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού.

http://aktines.blogspot.com

29 ΜΑΪΟΥ 1453- ΕΑΛΩ ΠΟΛΙΣ!