ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕ ΒΡΕΙΣ!

Ο ΘΕΟΣ ΓΙΑΤΡΕΥΕΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΤΡΙΜΜΕΝΗ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΔΕΝΕΙ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥΣ!

ΠΟΥΤΙΝ: «Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ»

Ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν συμμετείχε στη λιτανεία προς το μνημείο του πρίγκιπα Βλαντιμίρ στην πλατεία Μποροβίτσα, στο κέντρο της Μόσχας, που σηματοδοτεί την 1030η επέτειο από τον χριστιανισμό της Ρωσίας.

Ο Πούτιν περπάτησε από την πλατεία Σομπόρναγια στο Κρεμλίνο προς το μνημείο του πρίγκιπα Βλαντιμίρ μαζί με τον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλος και τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο , στην οποία συμμετείχαν χιλιάδες πιστοί.

Στη λιτανεία συμμετείχαν εκπρόσωποι δέκα Ορθοδόξων Εκκλησιών, από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, το Πατριαρχείο Αντιόχειας, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, την Εκκλησία της Σερβίας, την Εκκλησία της Βουλγαρίας, την Εκκλησία της Γεωργίας, την Εκκλησία της Κύπρου, την Εκκλησία της Πολωνίας την Εκκλησία της Αλβανίας και την Εκκλησία Τσεχίας και της Σλοβακίας.

Ο Πρόεδρος Πούτιν όρισε τον εκχριστιανισμό της Ρωσίας ως αφετηρία της εγκαθίδρυσης της κρατικής εξουσίας της Ρωσίας.

«Ο χριστιανισμός είναι το σημείο εκκίνησης για την εγκαθίδρυση και ανάπτυξη της κρατικής εξουσίας της Ρωσίας, της πραγματικής πνευματικής γέννησης των προγόνων μας, της ευημερίας του εθνικού πολιτισμού, της εκπαίδευσης και της ανάπτυξης πολύπλευρων δεσμών με άλλες χώρες».

«Ο εκχριστιανισμός της Ρωσίας είναι ένα βασικό και σημαντικό στάδιο της ιστορίας μας, ένα γεγονός πολιτισμικού πεδίου και μετασχηματισμού της πνευματικής δύναμης. Οι πρόγονοί μας έδειξαν σοφία και μεγάλη προνοητικότητα ανοίγοντας μια εποχή στην οποία όλοι ανήκουμε τώρα», δήλωσε ο Πούτιν.

Ο Πούτιν εξήρε ιδιαιτέρως την προσωπικότητα του Πρίγκιπα Βλαντιμίρ. «Έγινε οδηγός της πίστης και είδε την ηθική υποστήριξη, την ομορφιά και τη βάση για την ανανέωση της ζωής, για την ενδυνάμωση της ενότητας και της ταυτότητας των λαών που κατοικούν στην Αρχαία Ρωσία», δήλωσε ο Πούτιν.

Αποκάλεσε τον Πρίγκιπα Βλαντιμίρ «πολεμιστή που πέρασε από σκληρές μάχες και δοκιμές και που κατέστη δημιουργός, διαφωτιστής και ιδρυτής», υπό την καθοδήγηση του οποίου χτίστηκαν εκκλησίες, μοναστήρια, πόλεις, σχολεία και βιβλιοθήκες.

orthodoxia.info

https://aktines.blogspot.com

ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ. Η ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΕΓΜΕΝΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΨΙΛΟΒΡΟΧΟ ΣΕ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ ΤΟΥ ΝΩΕ.

Μία από τις φράσεις που έχουν γίνει κλισέ αυτές τις μέρες της συμφοράς είναι η «βιβλική καταστροφή». Είναι πομπώδης, αλλά απηχεί την πραγματικότητα. Ο αριθμός των θανάτων και η έκταση των ζημιών παραπέμπουν στην Παλαιά Διαθήκη με τις φοβερές περιγραφές των τόπων που σβήστηκαν από τον χάρτη εξαιτίας πλημμυρών ή πυρκαγιών.

Τα πλάνα που αντικρίζουν αποσβολωμένοι οι τηλεθεατές είναι εικόνες Αποκαλύψεως. Οι ζωές παρανάλωμα του πυρός, τα δάση και οι περιουσίες καταναλώνονται από αδηφάγες φλόγες, όλα στάχτη. Και πριν απ' αυτά τα αβάσταχτα, η καταστροφή στη Μάνδρα Αττικής και οι θάνατοι που προκάλεσε η πλημμύρα.

Η Ελλάδα μετράει πληγές σαν αυτές της παλαιοδιαθηκικής Εξόδου (7:1-12:51) που χτύπησαν την Αίγυπτο των φαραώ. Ομως η πατρίδα μας δεν θα έπρεπε να τα έχει υποστεί όλα αυτά και θα μπορούσε να τα αποφύγει αν δεν μας είχε χτυπήσει η μεγάλη μάστιγα της πολιτικής ανεπάρκειας.

Στην Ελλάδα η κεντρική ασθένεια, η υποκείμενη νόσος είναι η ανικανότητα της πολιτικής τάξης να κάνει τα αυτονόητα. Οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι είναι οι καλύτεροι, ευφυέστεροι και εμπειρότεροι όλων (αφού διεκδικούν διά της ψήφου το πηδάλιο της κρατικής εξουσίας) αποδεικνύουν καθημερινά ότι δεν είναι κατάλληλοι ούτε για τα απλούστερα, τα στοιχειώδη.

Οι χώρες των οποίων οι πολίτες δεν σκυλοπνίγονται στη στεριά από τις πλημμύρες και δεν απανθρακώνονται στις πυρκαγιές δεν διοικούνται από ιδιοφυΐες, αλλά από επαρκείς ανθρώπους που πληρούν τις ποιοτικές προδιαγραφές των αξιωμάτων τους.

Τα κράτη που μπορούν να εγγυηθούν τη ζωή, την περιουσία, την τιμή και την αξιοπρέπεια των πολιτών τους διαθέτουν πολιτικές τάξεις οι οποίες δεν είναι επιδεικτικά ανύπαρκτες σαν τη δική μας.

Η ελληνική πληγή είναι η χειριστοκρατία της Μεταπολίτευσης. Η ακαταλληλότητα των εκλεγμένων μπορεί να μετατρέψει ακόμα και ένα ψιλόβροχο σε κατακλυσμό του Νώε. Έχουν αφήσει τόσο αθωράκιστο το κράτος, ώστε οι Ελληνες κινδυνεύουν διαρκώς και ο αίθριος καιρός είναι επικίνδυνος σαν θεομηνία.

dimokratianews 27.07.2018

https://aktines.blogspot.com

KΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΠΕΘ ΓΙΑ ΔΙΑΒΛΗΤΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Αθήνα, 25 Ιουλίου 2018

Αριθμ. Πρωτ. 80

Σημαντική καταγγελία της ΠΕΘ

Διαβλητές(;) επιλογές στην αξιολόγηση των υποψηφίων

για την ανάληψη της υλοποίησης Πακέτων Εργασίας

του έργου «Αναβάθμιση της Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης»

Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής(ΙΕΠ),  η συσταθείσα Επιτροπή ( 27/05-06-2018 Πράξη), συνεδρίασε την 17η Ιουλίου 2018 για την αξιολόγηση των υποψηφίων μέσω συνέντευξης, σύμφωνα με την με αριθ. πρωτ. 5004/21-05-2018 πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος, που αφορά στην υποβολή αιτήσεων προς σύναψη σύμβασης μίσθωσης έργου ιδιωτικού δικαίου με έως τριάντα δύο (32) ειδικούς εμπειρογνώμονες για την υλοποίηση Πακέτων Εργασίας του Υποέργου 1 «Αναβάθμιση της Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης», στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ 2014-2020. Πρόεδρος της ως άνω Επιτροπής ήταν ο κ. Κορναράκης Κωνσταντίνος, Αναπληρωτής Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Αθηνών και μέλη ο κ. Ζήσιμος Γεώργιος, Καθηγητής Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής και ο κ. Ψάλτου Ευστράτιος, Σύμβουλος Β΄ του ΙΕΠ. Από τη διαδικασία ανέκυψαν σημαντικά ερωτήματα που οφείλουν να διευρευνηθούν και έχουν να κάνουν με το αν η σύσταση της εν λόγω Επιτροπής αλλά και οι ενέργειές της εμπίπτουν σε όσα διαλαμβάνουν το Άρθρο 36 περί Κωλύματος Συμφέροντος του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα και τα λοιπά άρθρα του ίδιου Κώδικα.

Συγκεκριμένα:

Α) Ο Πρόεδρος της ως άνω Επιτροπής κ. Κορναράκης Κωνσταντίνος, βρίσκεται ναι ή όχι σε αναρρωτική άδεια από το Πανεπιστήμιο Αθηνών; Και αν πράγματι βρίσκεται σε άδεια, πόσο σύννομο είναι να μη προσέρχεται στην υπηρεσία του για την εκτέλεση των καθηκόντων του, αλλά να προσφέρει τις υπηρεσίες του στις Επιτροπές του ΙΕΠ;

Β) Ο κ. Κορναράκης Κωνσταντίνος έχει ναι ή όχι συγγενική σχέση με άλλο μέλος της συγκεκριμένης Επιτροπής, και αν ναι, με ποιο μέλος και ποια είναι αυτή η συγγενική σχέση;

Γ) Ο κ. Κορναράκης Κωνσταντίνος, έχει ναι ή όχι συγγενική σχέση με κάποιους από τους υποψηφίους που εξετάστηκαν από την Επιτροπή στην οποία προήδρευε, και αν ναι, με ποιους υποψηφίους και ποια είναι αυτή η συγγενική σχέση;

Αν υπάρξει θετική απάντηση σε ένα ή και σε περισσότερα από τα παραπάνω ερωτήματα τότε γίνεται φανερό ότι οι ενέργειες της εν λόγω Επιτροπής εμπίπτουν στις προϋποθέσεις που θέτει το Άρθρο 36   του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα το οποίο αναφέρει τα παρακάτω:

1. «Ο υπάλληλος δεν επιτρέπεται είτε ατομικώς είτε ως μέλος συλλογικού οργάνου να αναλαμβάνει την επίλυση ζητήματος ή να συμπράττει στην έκδοση πράξεων, εάν ο ίδιος ή σύζυγος του ή συγγενής του εξ αίματος ή εξ αγχιστείας έως και τον τρίτο βαθμό ή πρόσωπο με το οποίο τελεί σε σχέση ιδιαίτερης φιλίας ή έχθρας έχει πρόδηλο συμφέρον στην έκβαση της υπόθεσης.

2. Η παράβαση της διάταξης της προηγούμενης παραγράφου αποτελεί λόγο ακύρωσης της σχετικής διοικητικής πράξης.

3. Υπάλληλοι που είναι σύζυγοι ή συγγενείς μεταξύ τους έως και τον τρίτο βαθμό εξ αίματος ή εξ αγχιστείας δεν επιτρέπεται να είναι μέλη του ίδιου συλλογικού οργάνου.

4. Ο υπάλληλος υποχρεούται να ζητήσει την εξαίρεσή του από κάθε ενέργεια των παραγράφων 1 και 3 του παρόντος άρθρου, όταν ο ίδιος έχει κώλυμα.» Αλλιώς διώκεται ποινικώς κατ΄ άρθρον 254 του Ποινικού Κώδικα λόγω αποσιωπήσης  λόγου εξαιρέσεως.

Για όλους τους ως άνω λόγους συνταγματικής τάξης, νομιμότητας και ισονομίας, πρέπει να ενεργήσουν τα αρμόδια θεσμικά όργανα πράττοντας το δέον για την αποκατάσταση του δικαίου.

 Το ΔΣ της ΠΕΘ

ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ

Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ

π. Δημητρίου Μπόκου

Ήταν ένας νέος άνθρωπος η αγία Παρασκευή. Με όλες τις προοπτικές για μια ωραία ζωή. Για να τη ζήσει όπως ήθελε. Να κάνει τη ζωή της, όπως λέμε.

1.              Η επιλογή της

Μα η αγία Παρασκευή δεν βρέθηκε καθόλου σε δίλημμα, όταν τής ζητήθηκε να διαλέξει ανάμεσα στον Χριστό και τη ζωή της. Αν και ήταν μια πολύ νεαρή κοπέλα, με τα όνειρα όλα μπροστά της, αλλά και με όλες τις δυνατότητες να τα πετύχει, δεν είχε καθόλου πρόβλημα να θυσιάσει τα πάντα, παρά να αρνηθεί τον Χριστό. Είχε ήδη ευθυγραμμίσει τη ζωή της με το θέλημα του Χριστού. Νόημα της ζωής της, για να είναι αληθινή, έκαμε τον Χριστό (Ιω. 14, 6). Χωρίς αυτόν δεν ήθελε να ζήσει. Γι’ αυτό και προτίμησε το μαρτύριο με ολοπρόθυμη διάθεση, απ’ το να ζει ανοημάτιστα, μια ά-χριστη (χωρίς Χριστό) και συνεπώς άχρηστη ζωή.

Είναι η βασική της διαφορά με μάς, τους σημερινούς Χριστιανούς. Που δεν καλούμαστε φυσικά να μαρτυρήσουμε. Δεν μας οδηγούν ενώπιον βασιλέων και ηγεμόνων, δεν μας τραβολογούν «εις συνέδρια και εις συναγωγάς» (Μαρκ. 13, 9). Υπάρχουν βέβαια Χριστιανοί, σε άλλες χώρες, που και σήμερα δίνουν τη μαρτυρία τους ενώπιον βασιλέων και ηγεμόνων, βασανίζονται το ίδιο σκληρά με τους παλιούς μάρτυρες και σφραγίζουν με το αίμα τους τη μαρτυρία τους για τον Χριστό.

Εμείς όμως σήμερα εδώ ζούμε σε μια εντελώς άλλη διάσταση. Δεν καλούμαστε όπως εκείνοι να μαρτυρήσουμε. Και ευτυχώς, γιατί η διάθεση που μας χαρακτηρίζει είναι η άρνηση του μαρτυρίου. Και σ’ αυτό διαφέρουμε καίρια απ’ την αγία Παρασκευή και όλους τους μάρτυρες και τους αγίους. Για ποια όμως άρνηση του μαρτυρίου μιλάμε; Ποιο είναι αυτό το μαρτύριο;

2.              Η ψεύτικη ζωή

«Δεν θα γίνω οσιομάρτυρας», είπε μια νεαρή κοπέλα, της εποχής μας αυτή. Εννοούσε πως δεν το ’χε σκοπό να κάτσει να σκάσει υπομένοντας ένα σύζυγο, με τον οποίο πλέον δεν μπορούσε, η και ίσως να μην ήθελε, να τα βρει. Τόσες άλλες ευκαιρίες έχει πλέον η ζωή! Γιατί να μην προτιμήσει και αυτή να κάνει τη ζωή της, αντί να τη χαραμίσει; Ο σημερινός Χριστιανός ζωή θεωρεί ό,τι και ο κόσμος, που δεν έχει φρόνημα Θεού.

Ο Χριστός όμως λέγει κάποια παράξενα πράγματα. Ενάντια στη δική μας λογική. Ότι όποιος προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του, θα τη χάσει (Ματθ. 10, 39). Δεν θα ζήσει τίποτε. Δεν θα νοιώσει τίποτε από ζωή. Αυτό που θα ζει δεν θα ‘ναι ζωή, μα απουσία ζωής. Άνοστη, ανούσια, ανοημάτιστη. Φάντασμα ζωής, όχι χαρά. Όσο περισσότερο θα τη ζει, τόσο πιο πολύ θα του φεύγει από τα χέρια του και θα μένει ανικανοποίητος. Όσο θα τη γεμίζει ηδονές, απόλαυση, διασκεδάσεις, τόσο πιο άδεια θα γίνεται. Σαν το τρύπιο πιθάρι των Δαναΐδων του αρχαίου μύθου, που όσο κι αν προσπαθούσαν να το γεμίσουν με νερό, έμενε άδειο πάντοτε, αφού ήταν τρύπιος ο πάτος του.

Αυτή η ζωή θα έχει μία και μόνο προοπτική: τον θάνατο. Γιατί θα είναι ζωή χωρίς αγάπη (Α  Ἰω. 3, 14). Η ακόρεστη ικανοποίηση του εαυτού μας συνεπάγεται τον άμεσο υποβιβασμό του κάθε άλλου σε δεύτερη μοίρα. Την ανικανότητα να αγαπήσουμε κάποιον άλλον πάνω απ’ τον εαυτό μας. Αυτό όμως λέγεται: απόλυτη μόνωση, και είναι το ισοδύναμο της κόλασης, του θανάτου. Δεν είναι κόλαση το να μη σε αγαπούν, αλλά το να μην αγαπάς.

Τί τη θέλουμε τότε μια ζωή, στην οποία έχει ήδη εισβάλει και έχει κάνει κατοχή ο θάνατος; Τόσο μικρές είναι λοιπόν οι απαιτήσεις μας; Τόσο μίζερα τα όνειρά μας; Τερματίζουν μόνο σε μια χαμοζωή-κόλαση; Πού είναι τα οράματά μας;

3.              Η αληθινή ζωή

Και πάλι λέγει ο Χριστός, ότι όποιος χάσει μια τέτοια ζωή για χάρη του, αυτός θα βρει τη ζωή και θα τη ζήσει πραγματικά (Ματθ. 10, 39). Και τί εννοεί ο Χριστός, όταν λέγει να χάσει κάποιος τη ζωή του για χάρη του;

Κάποιες φορές, όπως στην περίπτωση της αγίας Παρασκευής, να τη θυσιάσουμε εξ ολοκλήρου γι’ αυτόν με το μαρτύριο.

Συνήθως όμως, καθημερινά, σημαίνει να βγαίνουμε όλο και περισσότερο απ’ τον εγωκεντρικό μας τρόπο ζωής. Να δίνουμε προτεραιότητα όχι στα δικά μας θελήματα, στο δικό μας εγώ, αλλά στον άλλον (Α΄ Κορ. 10, 24). Τον κάθε άλλον. Τον Θεό η τον άνθρωπο. Να συγκρατούμε κάθε πάθος, κάθε κακία, κάθε εγωιστική και εκδικητική κίνηση προς τον άλλο. Να αγαπήσουμε αυτόν τον άλλο, που κάποτε μπορεί να μην είναι πια του γούστου μας, να μη μας αρέσει καθόλου. Με μια σχεδόν παράλογη αγάπη, για το δικό του καλό, τη δική του σωτηρία και μόνο. Χωρίς να θέτουμε όρους ή δικές μας απαιτήσεις, ξεχνώντας κάθε δικό μας θέλημα, συμφέρον, υπολογισμό. Να ξεφύγουμε δηλαδή από τα εντελώς φυσικά (δηλαδή εγωκεντρικά και γι’ αυτό ανάξια λόγου) αισθήματά μας και να δούμε στο πρόσωπό του την εικόνα του Θεού. Τα σπάνια και ανεκτίμητα χαρίσματα με τα οποία τον τίμησε ο Θεός, και που ο τυφλός μας εγωκεντρισμός πεισματικά τα θάβει και τα αγνοεί.

4.              Το μαρτύριο

Αυτό σημαίνει όμως για μάς ανά πάσα στιγμή κάποιο μικρό ή μεγάλο μαρτύριο. Πράγμα που από φυσικού μας αποστρεφόμαστε. Πώς ενεργούσαν όμως οι άγιοι;

Επισκέφθηκε κάποτε τον αββά Αχιλλά ένας γέροντας μοναχός και τον είδε να βγάζει αίμα από το στόμα του.

-  Τί είναι αυτό, πάτερ; τον ρώτησε.

-  Αυτό, απάντησε ο αββάς Αχιλλάς, είναι ο λόγος κάποιου αδελφού που με στενοχώρησε και αγωνίστηκα να μην τον φανερώσω. Και προσευχήθηκα στον Θεό να τον εξαφανίσει από μέσα μου. Και έγινε ο πικρός αυτός λόγος σαν αίμα στο στόμα μου και τον έφτυσα και έτσι ανακουφίστηκα και ξέχασα τη στενοχώρια μου.

Μας παραπέμπει το περιστατικό αυτό ευθέως στα λόγια του αββά Λογγίνου: «δος αίμα και λάβε πνεύμα» (Γεροντικόν, αββάς Αχιλλάς, δ , αββάς Λογγίνος, ε ).

Το να συγκρατείς κάποιο πάθος, να θυσιάζεις κάποια επιθυμία σου χάριν του άλλου, είναι πολύ δύσκολο. Σαν να χύνεις αίμα. Να, λοιπόν, το μαρτύριο. Χύνοντας όμως το «αίμα» αυτό, λαμβάνουμε πνεύμα. Τότε νοιώθουμε, κατά τον λόγο του Χριστού, τί θα πει αληθινή ζωή. Μόνο τότε δηλαδή χαιρόμαστε πραγματικά τη ζωή μας. Μόνο τότε αυτή έχει νόημα, ποιότητα, χαρά. Η κάθε μας θυσία έχει και άμεση αντίδοση: την εισβολή της ευλογίας του Θεού στη ζωή μας, που αντιστρέφει οριστικά την προοπτική της: αντί για προοπτική θανάτου τής δίνει προοπτική ζωής. Όλο και καλύτερης ζωής. Και όχι μόνο της αιώνιας, όπως νομίζουν μερικοί, αλλά και της επίγειας. Που με τη χάρη του Θεού και μόνο γίνεται όχι απλώς βιώσιμη, αλλά και χαρούμενη. Αλλιώς δεν υποφέρεται (άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς).

Σ’ αυτόν τον όντως δυσκολότατο αγώνα, στο καθημερινό μαρτύριο της απάρνησης των εγωκεντρικών θελημάτων, μας καλεί ο Χριστός.

5.              Η άρνηση του μαρτυρίου

Και εδώ είναι που σήμερα ο Χριστιανός αρνείται το μαρτύριο. Τού είναι αδιανόητο να απαρνηθεί όσα τού αρέσουν για χάρη κάποιου άλλου. Προσβάλλει έτσι και υβρίζει απροκάλυπτα την αγία μας Παρασκευή και όλους τους αγίους, αφού δείχνει με την πράξη του πόσο μεγάλη ανοησία και βλακεία θεωρεί τη δική τους επιλογή. Τυφλός και μωρός, αλλά και κουφός για τα λόγια του Θεού (Μαρκ. 8, 17-18), ψάχνει σαν όλους τους άλλους κι αυτός για τη δική του ευκαιρία στη ζωή. Για μια βουλιμική απόλαυσή της. Κι όσο περνάει η ηλικία, τόσο περισσότερο τον πιάνει υστερία. Μη δεν προλάβει να ρουφήξει και την τελευταία σταγόνα απ’ το ποτήρι της ηδονής.

Να μια ανάγλυφη περιγραφή της νοοτροπίας του ανθρώπου της εποχής μας, με τον οποίο ταυτίζεται δυστυχώς απόλυτα και ο Χριστιανός, που σήμερα προσβλέπει πλέον στην Εκκλησία όχι για την αλήθεια, όχι για τη σωτηρία από την αμαρτία, αλλά για ψυχολογική και μόνο ευφορία, για να νοιώσει απλώς καλά, να διώξει το άγχος και ό,τι άλλο τον ταλαιπωρεί ψυχολογικά.

«Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν κατατρέχεται από ενοχή γιατί αδυνατεί να ευθυγραμμίσει τον βίο του με κάποιον υπερκείμενο και δεσμευτικό Νόμο, αλλά από αγωνία και άγχος γιατί αδυνατεί να διακρίνει κάποιο νόημα σε ό,τι κάνει. Ζει στο απόλυτο τώρα, χωρίς τον ορίζοντα του μέλλοντος και με ισχνό έως μηδενικό ενδιαφέρον για το παρελθόν…

Το κυρίαρχο πάθος συνίσταται στο να ζεις για τη στιγμή, επικεντρωμένος στον εαυτό σου, αδιαφορώντας για προγόνους και απογόνους, χωρίς την αίσθηση της ιστορικής συνέχειας, την αίσθηση ότι ως άνθρωποι ανήκουμε σε μία διαδοχή γενεών που εκκινούν από το παρελθόν και προεκτείνονται στο μέλλον.

Το πρόβλημα εντείνεται από το γεγονός ότι οι θεραπευτές που γίνονται σήμερα δημοφιλείς, …εστιάζουν την παρέμβασή τους στην εκπλήρωση των συναισθηματικών απαιτήσεων του ανθρώπου. Το ενδεχόμενο να ενθαρρυνθεί ο σύγχρονος άνθρωπος να υποτάξει τις ανάγκες του και τα ενδιαφέροντά του σε αυτά ενός άλλου ανθρώπου, ακόμα και των πιο κοντινών και «αγαπητών», …είναι συνήθως εκτός συζήτησης. Η αγάπη ως θυσία και προσφορά, το νόημα ως υποταγή σε μία πίστη που μας υπερβαίνει, κρίνονται ως αφόρητα καταπιεστικές, προσβλητικές για τον κοινό νου και επιζήμιες για την προσωπική ευημερία του ανθρώπου επιλογές» (π. Ευαγγ. Γκανά, Η Ποιμαντική στα χρόνια της εκκοσμίκευσης, ΘΕΟΛΟΓΙΑ, 81, 2 [2010], σ. 58-59).

Ένας τέτοιος άνθρωπος αδυνατεί να κατανοήσει ότι η ζωή αληθεύει, γίνεται αυθεντική και αποκτάει πληρότητα, μόνο όταν πετυχαίνει τη θυσιαστική συνύπαρξη με τον άλλον, για χάρη του άλλου. Κάτι που μπορεί να λάβει χώρα μόνο στην αληθινή κοινωνία και αμοιβαιότητα του εκκλησιαστικού σώματος, του σώματος του Χριστού, όπου οι πάντες «μέλη εσμέν» (Εφεσ. 5, 30). «Μέσα στην αμοιβαία αυτή κοινωνία κανένας δεν προσπαθεί να κάνει κάτι για τον εαυτό του, αλλά όλοι συνδέονται μεταξύ τους με την αδιαίρετη χάρη και δύναμη της μιας πίστεως. Και όλων η καρδιά και η ψυχή είναι μία, ώστε από πολλά διαφορετικά μέλη να φαίνεται ένα σώμα άξιο αληθινά του Χριστού» (αγ. Μαξίμου Ομολογητού, Μυσταγωγία, 1, 3).

6.              Ο άθεος Χριστιανός

Η άρνηση του σημερινού Χριστιανού να συμμετάσχει στο όντως συγκλονιστικό γεγονός μιας τέτοιας κοινωνίας, είναι ακριβώς άρνηση του μαρτυρίου. Αν δεν φοβάται τις λέξεις, πρέπει να το παραδεχθεί ξεκάθαρα, πως με μια τέτοια επιλογή παύει πια οριστικά να είναι Χριστιανός. Δεν ανήκει στο ενιαίο σώμα του Χριστού. Απ’ τη στιγμή που δεν εγκολπώνεται το πνεύμα αυταπάρνησης που ζητά ο Χριστός (Λουκ. 9, 23) και απορρίπτει τα μέλη του Χριστού, (ένα ή πολλά, δεν παίζει ρόλο), έχει απορρίψει τον Χριστό. Και απορρίπτεται φυσικά και από αυτόν. «Ουκ έστι μου άξιος», λέει γι’ αυτόν ο Χριστός (Ματθ. 10, 38), που μας θέλει Χριστιανούς στα έργα και όχι μόνο στα λόγια (Ματθ. 7, 21).

Ας μη ζει κανείς λοιπόν με αυταπάτες. Ας βγει επιτέλους από την ψευδαίσθηση, με την οποία αποκοιμίζει τη συνείδησή του. Απ’ τη στιγμή που δεν σταυρώνει τις αμαρτωλές (νόει πάντα: εγωκεντρικές) επιθυμίες και τα πάθη του (Γαλ. 5, 24), αλλά συσχηματίζεται (Ρωμ. 12, 2) και ζει σαν όλο τον κόσμο που «κείται εν τω πονηρώ» (Α  Ἰ­ω. 5, 19), ζει δηλαδή μόνο για τον εαυτό του, τότε δεν είναι πια Χριστιανός, αλλά αρνητής του Χριστού. Δεν έχει καμμιά σχέση μαζί του. Δεν είναι του Χριστού. Τελεία και παύλα. Δεν γίνεται να πλέει αδιάκοπα πατώντας σε δυό βάρκες ταυτόχρονα. Είναι «υιός του αιώνος τούτου» (Λουκ. 16, 8· 13), ναι! Όχι όμως και Χριστιανός.

Και ο Χριστός με τη σειρά του, σεβόμενος απλώς ό,τι ο άνθρωπος εν ελευθερία επιλέγει, δεν μπορεί να τον αναγνωρίσει για δικόν του (Λουκ. 13, 25-27).

7.   Η αντιστροφή της πορείας

Ο σημερινός Χριστιανός θα ‘πρεπε να συγκλονισθεί από την ειλικρινή ομολογία της Γαλλίδας συγγραφέως Σιμόν ντε Μποβουάρ (στο έργο της «Πώς έγινα συγγραφέας»): «Ποτέ δεν απαρνιόμουν πράγματα που μ’ ευχαριστούσαν, επειδή δήθεν ο Θεός τα απαγόρευε. Άρα δεν πίστευα πια σ’ εκείνον!»

Καιρός λοιπόν να αλλάξει πορεία, να διαχωρίσει τον δρόμο του από τον κόσμο. Να αρχίσει να γίνεται σιγά-σιγά του Χριστού, σταυρώνοντας τα αναρίθμητα, ανόητα και καταστροφικά «θέλω» του, τα φυσικά του (και γι’ αυτό καθόλου πνευματικά) αισθήματα, αποδεχόμενος με καλή, θυσιαστική και αγαπητική διάθεση τον κάθε άλλον «αδελφό» του Χριστού. Από τη λατρεία του εαυτού του, που συνιστά έμπρακτη απιστία και αθεΐα, να γίνεται όλο και πιο συνειδητά πιστός, «ποιών το θέλημα του Πατρός» (Ματθ. 7, 21), δηλαδή τη μία και μοναδική εντολή του για γνήσια, θυσιαστική αγάπη, χωρίς όρους και υπολογισμό, προς τον κάθε άλλον (Α΄ Ἰω. κεφ. 3, 4, 5· Β΄ Ἰω.· Α΄ Κορ. 10, 24· 33). Και ο Χριστός απ’ τη μεριά του πάντα τον περιμένει, τον αγαπάει, τον αγκαλιάζει οποτεδήποτε θελήσει να επιστρέψει, να ξαναγίνει πιστός.

Η αγία Παρασκευή που θυσίασε ολοκληρωτικά τη ζωή της προσφέροντας το αίμα της για τον Χριστό, ας μας ενισχύει με τις πρεσβείες της να κατανοούμε πρώτα και κατόπιν να αποδεχόμαστε το καθημερινό μαρτύριο της θυσίας των εγωκεντρικών μας θελημάτων. Και εν συνεχεία να προσφέρουμε με πρόθυμη διάθεση το «αίμα» της θυσίας μας αυτής ως λογική λατρεία στον Κύριο (Ρωμ. 12, 1), για να λάβουμε κι εμείς πνεύμα, χάρη, ζωή αληθινή, όπως εκείνη, μετά πάντων των αγίων. Αμήν.

  

Α ν τ ι ύ λ η

Ι. Ναός Αγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα

Τηλ. 26820 25861/23075/6980 898 504

e-mail: antiyli.gr@gmail.com 

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’.
Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασαμένη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευὴ ἀθλοφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Η ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΥΡΚΑΪΕΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Του Μητροπολίτου Γόρτυνος Ιερεμίου

Πολύ θλιβερά καί δραματικά, ἀδελφοί μου χριστιανοί Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, αὐτά πού συνέβησαν μέ τίς πυρκαϊές πρίν ἀπό λίγες μέρες στήν πατρίδα μας καί μάλιστα στήν πρωτεύουσά μας τήν Ἀθήνα.

Τί νά ποῦμε; Δέν ξέρουμε τί νά ποῦμε! Τό πρῶτο πού ἔχουμε χρέος νά κάνουμε εἶναι νά προσευχηθοῦμε γιά τίς πληγεῖσες οἰκογένειες νά τούς δώσει ἡ Παναγία κουράγιο νά παρηγορηθοῦν καί νά σταθοῦν στά πόδια τους καί νά εὐχηθοῦμε ἔπειτα ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν θανατωθέντων ὑπό τοῦ πυρός, ἄν καί ὁ μαρτυρικός τους θάνατος ὑπῆρξε ἐξιλεωτικός γι᾽ αὐτούς.

Τό κακό πού ἔγινε ἔχει βέβαια τήν φυσική του ἑρμηνεία, πού εἶναι ἡ σατανική ἐνέργεια τῶν κακοποιῶν ἐκείνων ἐμπρηστῶν, οἱ ὁποῖοι προκάλεσαν τόν μαρτυρικό θάνατο ἑκατό ἀνθρώπων καί μικρῶν παιδιῶν ἀκόμη. Φρικτό!

Ἀλλά κατά τήν Ἁγία Γραφή, γενικά κάθε κακό πού συμβαίνει στόν κόσμο, εἴτε κοινωνικό εἴτε οἰκονομικό καί αὐτό ἀκόμη τό φυσικό κακό, αἰτία ἔχει τήν ἁμαρτία. Γι᾽ αὐτό καί οἱ προφῆτες ἤδη στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀλλά καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, κάθε κακό πού συνέβαινε, εἴτε ἀπρόοπτες καταστροφές, εἴτε ἀνομβρίες εἴτε ὁποιοδήποτε ἄλλο συμβάν, τό λάμβαναν ὡς ἀφορμή νά κηρύξουν μετάνοια στό λαό.

Ἔχουμε πάμπολλα παραδείγματα γι᾽ αὐτό καί ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Καί αὐτή τήν δουλεία μας στούς Τούρκους ἡ Ἐκκλησία τήν ἑρμήνευσε ὄχι φυσικά, ἀλλά πνευματικά, ὅτι δηλαδή συνέβηκε λόγω τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Διαβάστε τήν Παράκληση στήν Παναγία Προυσιώτισσα, πού λεγόταν ἀπό τούς χριστιανούς τά χρόνια ἐκεῖνα, καί θά τό δεῖτε σέ πολλά σημεῖα αὐτό πού σᾶς λέγω. Καί τήν πολύκλαυστο, λοιπόν, πρόσφατη περίπτωση στήν πατρίδα μας πρέπει νά τήν ἑρμηνεύσουμε θεολογικά, ὅπως ἔτσι τήν ἑρμηνεύει ὁ εὐσεβής λαός μας ἐδῶ.

Βαθιά αἰτία τοῦ κακοῦ αὐτοῦ εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ὄχι ἡ ἁμαρτία τῶν θανατωθέντων ἤ τῶν οἰκογενειῶν τους, ἀλλά ἡ ἁμαρτία ὅλων μας γενικά. Τῶν ἀρχόντων πρῶτα τά ἁμαρτήματα, ἐκκλησιαστικῶν καί πολιτικῶν ἀρχόντων, καί τοῦ λαοῦ ἔπειτα.

Καί λόγῳ, λοιπόν, τῶν ἁμαρτιῶν μας, λόγῳ τῆς ἀποστασίας μας ἀπό τόν Θεό, ὁ Θεός ἀποστρέφει τό Πρόσωπόν Του ἀπό ᾽μᾶς. Αὐτό λέγεται «ὀργή Θεοῦ», γιά τήν ὁποία ὁμιλεῖ ἡ Ἁγία Γραφή καί δεόμεθα στήν Ἐκκλησία μας, «Ὑπέρ τοῦ ρυσθῆναι ἡμᾶς ἀπό πάσης θλίψεως, ὀργῆς».

Ὁ Θεός, χριστιανοί μου, δέν ὀργίζεται, γιατί εἶναι ἀγάπη. Καί δέν μπορεῖ, λοιπόν, νά ἀλλοιωθεῖ ἀπό ἀγαπῶν Θεός νά γίνει ὀργιζόμενος. Ἀλλά τί σημαίνει «ὀργή» Θεοῦ; Σημαίνει ὁ Θεός νά μᾶς πάρει τήν Χάρη Του.

Νά ἀποστρέψει τό Πρόσωπό Του ἀπό ᾽μᾶς. Δέν ψάλλουμε τό «Μή ἀποστρέψεις τό πρόσωπόν Σου...»; Καί ἀποστρέφει, ἀγαπητοί μου, ὁ Θεός τό Πρόσωπό Του ἀπό ᾽μᾶς, γιατί, κατά βασική πατερική διδασκαλία, εἶναι ἀδύνατο γιά τόν Θεό νά ἑνωθεῖ μέ ἀκάθαρτο.

Ὅταν λοιπόν τά ἔργα μας εἶναι ρυπαρά, ὁ πεντακάθαρος Θεός ἀποστρέφει τό Πρόσωπό Του ἀπό ᾽μᾶς καί μᾶς παίρνει τήν Χάρη Του. Καί δέν ὑπάρχει χειρότερο ἀπό αὐτό, ἀδελφοί μου, τό νά μᾶς πάρει ὁ Θεός τήν Χάρη Του... Τότε μᾶς ἔρχονται ἀπανωτά ὅλα τά κακά.

Ἄς προσευχόμαστε, λοιπόν, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός νά συγχωρεῖ τά ἁμαρτήματά μας καί νά μή μᾶς πάρει τήν Χάρη Του, ἀλλά νά φυλάγει καί ᾽μᾶς καί ὅλο τόν κόσμο ἀπό παρόμοια κακά, σάν τό πρόσφατο τό δικό μας.

Πάντως ὡς Ἐκκλησία, νομίζω καί πιστεύω, ὅτι ἀκολουθοῦντες τό παράδειγμα τῶν Προφητῶν καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, μαζί μέ τόν παρηγορητικό καί τονωτικό λόγο στούς θλιμμένους καί τήν ἀδελφική μας βοήθεια πρός αὐτούς, πρέπει, μέ ἀφορμή τό συμβάν, νά μιλᾶμε στόν λαό καί γιά μετάνοια καί ἐπιστροφή στόν Θεό τῶν Πατέρων μας, τονίζοντες τήν βιβλική ἀλήθεια ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν, φυσικῶν καί ἠθικῶν.

http://thriskeftika.blogspot.com