ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!

ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!

ΑΓΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ - ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ - ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ - ΚΑΘΙΣΜΑ - ΟΙΚΟΣ - ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

http://agiostherapon.blogspot.com

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ, ΤΟΝ ΥΪΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ!

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: Όταν προσεύχεσαι στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, μην έχεις την εντύπωσι ότι βρίσκεται έξω σου. Να Του μιλάς μέσα σου, σαν σε ένοικο της καρδιάς σου. Εκεί βρίσκεται ο Θεός για τους αληθινά πιστούς. «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστέ και το Πνεύματ του Θεού οικεί εν υμίν;» (Α’ Κορ. Γ’ 16).

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

Ευχή Αγίου Εφραίμ του Σύρου

Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, 
πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας, φιλαρχίας 

καὶ ἀργολογίας μή μοι δῷς.
Πνεῦμα δὲ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, 
ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης, χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.

Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα, 
καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου, 

ὅτι εὐλογητὸς εἶ, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΓΕΡΩΝ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ: ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Είπε γέρων της ερήμου: Όταν υπάρχει Χάρη του Θεού σε αυτό που κάνεις, να περιμένεις πόλεμο από τον πειρασμό που εξαγριώθηκε!

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΧΑΙΡΕΤΑΙ, ΜΟΝΟ ΑΝ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΩΣΕΙΣ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΣΟΥ!

Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος: Δεν χαίρεται ο ουρανός, αν θρέψεις όλα τα ορφανά και όλους τους γέρους του κόσμου και κάνεις το μεγαλύτερο φιλανθρωπικό ίδρυμα. Ο ουρανός χαίρεται, μόνο αν μετανοήσεις και δώσεις τις αμαρτίες σου. Από κει και πέρα ότι καλό κάνουμε, έστω και ένα ποτήρι νερό να δώσουμε, θα έχουμε πολλαπλάσιο μισθό.

Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΠΛΑΪ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ!

Ακόμα και όταν δεν το καταλαβαίνεις ο Θεός είναι στο πλάϊ σου και σε προστατεύει! Ευχαρίστησέ Τον! 

Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Η  Κρίση της Ευρωπαϊκής Οικογένειας

Γράφει ο Πασσιάς Δημήτριος

Οικογένεια, η  πρώτη κοινωνική ομάδα, το πρώτο σχολείο της ζωής

   

Εξαρχής  θα ήθελα να τονίσω ότι το συγκεκριμένο άρθρο αποσκοπεί σε μία γενική καταγραφή και ανάλυση εκείνων των βασικών σημείων, τα οποία με βάση την προσωπική μου κρίση καθορίζουν την έννοια «Οικογένεια».  Επομένως, θα αναφερθώ με λιτό και κατανοητό τρόπο στην - διογκούμενη τα τελευταία έτη - κρίση της Ευρωπαϊκής οικογένειας συμπεριλαμβανομένης και της Ελληνικής.

  H Παγκόσμια Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναφέρει:

"Η οικογένεια είναι η φυσική και θεμελιώδης μονάδα της κοινωνίας και χρειάζεται  να προστατεύεται από την κοινωνία και το κράτος".

  Στις μέρες μας, παρατηρείται, σε μεγαλύτερο βαθμό στις ευρωπαϊκές  χώρες και λιγότερο ίσως στην Ελλάδα, ότι η οικογένεια διέρχεται μία κρίση. Οι νεότερες γενιές σταδιακά απομακρύνονται από την παραδοσιακή μορφή της οικογένειας, ενώ  έχουν εμφανιστεί ή τείνουν να εμφανιστούν εναλλακτικές μορφές της, που δεν σχετίζονται με την παραδοσιακή μορφή, όπως την γνώριζαν οι προηγούμενες γενιές.

   Άξιο αναφοράς και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το σημερινό ευρωπαϊκό γίγνεσθαι στο θέμα της οικογένειας παρουσιάζει το γεγονός ότι πολλοί από τους μεγαλύτερους ηγέτες της Ευρώπης δηλώνουν άτεκνοι είτε από επιλογή είτε όχι. Αλλά ας δούμε πρώτα τα παρακάτω στοιχεία:

   Δεν έχουν παιδιά  o   πρόεδρος   της   Γαλλίας  Εμανουέλ  Μακρόν, η   Γερμανίδα καγκελάριος  Άνγκελα  Μέρκελ, η   πρωθυπουργός   της  Βρετανίας Τερέζα Μέι, ο  πρωθυπουργός  της  Ιταλίας  Πάολο Τζεντιλόνι, ο   πρωθυπουργός  της  Ολλανδίας  Μαρκ Ρούτε, ο   πρωθυπουργός   της  Σουηδίας  Στέφαν Λεβέν, ο   πρωθυπουργός του  Λουξεμβούργου  Σαβιέ Μπετέλ, ο πρόεδρος  της   Ευρωπαϊκής  Επιτροπής  Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ο  πρόεδρος της Λετονίας Ραϊμόντς Βέγιονις, η πρόεδρος της  Λιθουανίας  Ντάλια Γκρυμπαουσίτε, ο πρόεδρος της Ρουμανίας Κλάους Γιοχάνις και πολλοί άλλοι σε καίριες πολιτικές θέσεις.

Και ο κατάλογος  συνεχίζεται...

   Αναρωτηθείτε λοιπόν κατά πόσο αυτοί οι ηγέτες και πολλοί άλλοι, οι οποίοι βρίσκονται σε κέντρα αποφάσεων βάζοντας κανόνες και ορίζοντας τις τύχες της Ευρώπης, αντιλαμβάνονται πραγματικά και ειλικρινά  τις ανάγκες και τις δυσκολίες μίας οικογένειας με παιδιά.

   Εάν σε αυτήν την πραγματικότητα, προσθέσουμε την οδυνηρή διαπίστωση πως η αναπαραγωγή δεν θεωρείται πλέον δημοφιλής από ένα μεγάλο ποσοστό των λεγόμενων ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών κοινωνιών, η κρίση του θεσμού της οικογένειας στην ήπειρό μας θα βαθαίνει όλο και περισσότερο με την πάροδο του χρόνου.

   Είναι αλήθεια ότι  οι άνθρωποι παραιτούνται από μία βασική αποστολή του ανθρώπου,  που είναι η αναπαραγωγή, θέτοντας άλλες προτεραιότητες στη ζωή τους, όπως η επαγγελματική σταδιοδρομία. Μερικοί πιστεύουν άλλου είδους δράσεις, π.χ. ότι το περιβάλλον έχει μεγαλύτερη αξία από το ίδιο το ανθρώπινο είδος. Για άλλους το αυξανόμενο οικονομικό κόστος της ανατροφής και συντήρησης ενός παιδιού αποτελεί ένα επιπλέον βάρος.

   Θα πρέπει όμως να συλλογιστούμε  τα βαθύτερα αίτια αυτής της κρίσης και εντέλει να βρούμε απαντήσεις :

- Μήπως η Ευρώπη σήμερα έχει απομακρυνθεί από τον θεσμό της οικογένειας;                                                                                               

 - Μήπως  γνωρίζουμε  ένα νέο  «παγκοσμιοποιημένο  πολιτικό πολιτισμό», που διάκειται εχθρικά στην οικογένεια;   

-  Μήπως  η οικογένεια είναι θύμα του άκρατου υλισμού;

  Η οικογένεια καθημερινά πεθαίνει στη Ευρώπη. Το κράτος φαίνεται να αποτελεί απειλή. Από την ημέρα γέννησης το παιδί είναι τεκμήριο διαβίωσης.

   Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα, όπου ο πληθυσμός της χώρας μειώνεται και γερνάει, ενώ η υπογεννητικότητα έχει σπάσει κάθε αρνητικό ρεκόρ.  Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο!

  Το οικογενειακό δίκαιο  στην Ελλάδα δέχτηκε  τόσες  εκτεταμένες αλλαγές στις δύο τελευταίες δεκαετίες όσο  κανένα άλλο πεδίο του δικαίου δεν έχει υποστεί. Έτσι,  για παράδειγμα, αντί του θρησκευτικού γάμου έχει καθιερωθεί ως εναλλακτική λύση ο πολιτικός  γάμος, που εφαρμόζεται από κάποιους ως λογική απόρροια της οικονομικής κρίσης και της λιτότητας. Επίσης, το εκσυγχρονισμένο διαζύγιο  και μαζί το συναινετικό διαζύγιο και πολλές άλλες παρεμβάσεις στο οικογενειακό δίκαιο προωθούν μία συνεχή απδόμηση του θεσμού της οικογένειας.

  Επί του πρακτέου, ποιά είναι η λύση; Πώς μπορούμε να αντισταθούμε στον μαρασμό και στον θρυμματισμό της οικογένειας;

    Προτείνονται από πολλούς διάφορα μέτρα για την στήριξη της οικογένειας, όπως στοχευμένη  δημοσιονομική πολιτική με επιδόματα και φορολογικές απαλλαγές, καθολική βρεφονηπιακή κάλυψη και πρόνοια, όπως και άλλα πολλά, τα οποία θα αντιμετωπίσουν την υπογεννητικότητα και θα μετριάσουν την δημογραφική γήρανση. Ακόμη, η  σωστή ενημέρωση και η ενθάρρυνση των νέων κρίνεται ως ιδιαίτερα ωφέλιμη, ώστε να τολμήσουν να δημιουργήσουν τη δική τους  οικογένεια. Θα πρέπει να γίνει κοινό κτήμα η άποψη ότι ο γάμος και η οικογένεια είναι θεσμοί υψίστης σημασίας για την κοινωνία και την πολιτεία, καθώς, όταν βρίσκονται  σε κίνδυνο και παρακμή, τότε υπονομεύεται  ο  ίδιος  ο πολιτισμός μας.

  Από την προϊστορική περίοδο η οικογένεια υπέστη πολλές αλλαγές στην λειτουργία της (μητριαρχική - πατριαρχική οικογένεια).   Ο Χριστιανισμός διακήρυξε την αρχή της ισότητας μεταξύ όλων των ανθρώπων και έκανε τη γυναίκα ισότιμη με τον άνδρα. Η βιομηχανική επανάσταση ώθησε τη γυναίκα να περάσει στην εργασία.  Ουδέποτε όμως επήλθαν τόσο εκτεταμένες και ριζικές αλλαγές στην δομή και λειτουργία της οικογένειας όσες σήμερα. Επειδή η μετάβαση σε αυτό το παγκοσμιοποιημένο  στάδιο έγινε χωρίς ομαλή μετάπτωση,  επέφερε μια κρίση στην ομαλότητα.

   Κρίση,  βέβαια, δεν  σημαίνει  και  καταστροφή, οπότε μένει να δούμε στο προσεχές μέλλον πόσο θα επηρεάσει την κοινωνία και τον πολιτισμό μας.

http://aktines.blogspot.com 

ΠΟΤΕ ΕΓΙΝΕ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ ΑΠΘ

Πότε ἔγινε ἡ πραγματικὴ καταστροφὴ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ

Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου ,

Δρ. Φυσικοῦ, πτ. Θεολογίας (Τμ.Κοιν.Θ.ΕΚΠΑ)

    

Ὅταν μιὰ Σχολὴ ἰδρυμένη μὲ σκοπὸ νὰ διδάσκει Ὀρθόδοξη Θεολογία, σὲ συμφωνία μάλιστα καὶ μὲ τὸ ἰσχύον σύνταγμα, τουλάχιστον ὡς τώρα, ποὺ προβλέπει γιὰ τὴν «ἐπικρατοῦσα θρησκεία» (ἄρθρο 3), ποὺ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη, καὶ ἀνάλογη παιδεία πρὸς ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης σύμφωνα μὲ αὐτή (ἄρθρο 16.2), ἀθετεῖ αὐτόν σὲ περιπτώσεις ὅπως:

Εἰσάγωντας ἐντὸς τῶν κόλπων της Εἰσαγωγικὴ Κατεύθυνση Μουσουλμανικῶν Σπουδῶν ἀπὸ 1η Σεπτεμβρίου 16 γιὰ νὰ τροφοδοτήσει τὰ σχολεία τῆς Θράκης μὲ δασκάλους τοῦ Ἰσλάμ, ποὺ ἡ κοινὴ λογικὴ ἀντιλαμβάνεται ὅτι ποιὸ ἀκατάλληλο μέρος γιὰ νὰ λυθεῖ αὐτὸ τὸ πρόβλημα τῶν μουσουλμάνων τῆς Θράκης ἀπὸ τὸ τόπο ποὺ διδάσκεται ὁ Χριστὸς δὲν ὑπήρχε κατὰ τὸ «τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;», Β Κορ. 6,14. Καὶ ὅμως κάποιοι τὸ θέλησαν καὶ τὸ τόλμησαν, πρώτα μέσα ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Σχολή, καὶ τελικὰ τὸ πετύχαν. Μάλιστα βρήκαν καὶ ἄλλοθι τοῦ «κατορθώματός» τους στὴ προτίμηση τῆς Σχολῆς ἀπὸ σχετικὰ μεγάλο ἀριθμὸ μαθητῶν, ποὺ προφανῶς εἶχαν βέβαια στὴν προτεραιότητά τους κίνητρα θρησκειολογικὰ ἤ ἐπαγγελματικὰ καὶ ὄχι τὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία καὶ θὰ προτιμοῦσαν καὶ πάλι τὴν ΕΚΜΣ ὅπου καὶ ἄν βρισκόταν, ἤ στὴ Φιλοσοφικὴ ἤ σὲ ἄλλη Σχολὴ. 

(Ἀποφεύγοντας νὰ ποῦμε κάτι γιὰ τὸ συνέδριο γιὰ τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ποὺτουλάχιστον ἄσχετα μὲ τὶς ἐπιδιώξεις του ἤταν Πατριάρχης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας)διοργανώνοντας «Διεθνή Επιστημονική Ημερίδα, αφιερωμένη στον Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Καθολικών Κερκύρας, Ζακύνθου και Κεφαλληνίας και Αποστολικό Βικάριο Θεσσαλονίκης κ. Ιωάννη (Σπιτέρη), με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών ιερατικής διακονίας» στὶς 25 Μαΐου 18. Πρόκειται λοιπὸν γιὰ ἀπόδοση τιμῆς σὲ αἱρετικὸ ἀρχιεπίσκοπο γιὰ τὰ 50 χρόνια ̍ιερατικής διακονίας̍ του στὴν Ἑλλάδα, κατὰ τὴν ὁποία εἶναι ἄγνωστο πόσες ψυχὲς Ἑλλήνων προσηλύτισε στὸν παπισμό! Βέβαια κάτι τέτοιο ἤταν ἀναμενόμενο τὴν στιγμὴ ποὺ εἶχε γίνει ἀρχὴ παλαιότερα. Ἔτσι λοιπὸν στὶς 21 Ἀπριλίου 15 ἡ Σχολὴ εἶχε διοργανώσει τὴν ἡμερίδα «Πρότυπα Θρησκευτικών Ηγετών στὸν 21ο αἰώνα» μὲ στόχο τὴν διεθνή προβολή καὶ ἀνάδειξη μαζὶ μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου καὶ τοῦ αἱρεσιάρχου πάπα Φραγκίσκου Α’. Ὀρθόδοξη Σχολὴ νὰ προβάλλει τὸν αἱρετικὸ θρησκευτικὸ ἡγέτη ὡς πρότυπο…! Ἀλλὰ βέβαια…ὅλοι ἀδέλφια εἴμαστε, τὶ μας χωρίζει;

Διοργανώνοντας τὸ 8ο Διεθνές Συνέδριο Ορθοδόξου Θεολογίας ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μὲ θέμα “Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας: Ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία στὸν 21ο αἰώνα”, ὄχι γιὰ νὰ ἐντοπιστοῦν τὰ προβλήματα στὴν διεξαγωγὴ καὶ στὶς  ἀποφάσεις της καὶ οἱ ἀποκλίσεις τους ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Συνοδικὴ καὶ Ἁγιοπατερικὴ Παράδοση, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀναδειχθεῖ αὐτὴ καὶ νὰ προβληθοῦν οἱ ἀποφάσεις της ὡς αὐθεντικὲς καὶ κατὰ συνέπεια ὡς κανόνας ζωῆς στὸν ὁποῖο ὅλοι θὰ πρέπει νὰ εὐθυγραμμιστοῦμε. Τὶ καὶ ἄν οἱ ἀντιδιαμετρικὰ ἀντίθετες σὲ πολλὰ σημεῖα τῶν προσυνοδικῶν κειμένων ἀποφάσεις τῆς ΙΣΙ τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀγνοήθηκαν, ὁμότιμοι καθηγητὲς τῆς Σχολῆς ἀντιτάχθηκαν σφόδρα στὰ προσυνοδικὰ κείμενα καὶ ποτὲ δὲν δέχθηκαν τὶς ἀποφάσεις, τὸ ἴδιο καὶ ἡ ΙΜ Πειραιῶς ἐκφράζοντας τὶς θέσεις της σὲ ἡμερίδα λίγους μήνες πρὶν τῆς Συνόδου (πρόσφατα ἔκφρασε πάλι τὶς θέσεις της στὴ «Σύναξη γιά τήν Ὀρθοδοξία» στις 5η Ὀκτωβρίου 18), τέσσερις τοπικὲς Ἐκκλησίες δὲν συμμετεῖχαν καν, πολλοὶ ἱεράρχες ποὺ συμμετεῖχαν δὲν ὑπέγραψαν κάποια κείμενα; Ἄνευ καμιᾶς σημασίας ὅλα αὐτὰ γιὰ τὸ Συνέδριο τῆς Σχολῆς.

Γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε λεπτομερειακὰ στὶς προσωπικὲς ἀπροϋπόθετες  συμμετοχὲς πολλῶν καθηγητῶν σὲ διορθόδοξους καὶ διαχριστιανικοὺς διαλόγους χωρὶς κανένα ὀρθόδοξο ὄφελος ὡς τώρα καὶ χωρὶς καμιὰ προοπτικὴ ὅπως ἀποδεικνύεται τρανταχτά, μόνο γιὰ προσωπικὴ ἀνάδειξη καὶ δόξα. Καὶ γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε σὲ συμμετοχὲς ἀπὸ τὴ Σχολὴ σὲ συμπροσευχὲς ἤ στὴν καθιερωμένη παρουσία καθηγητῶν της σὲ οἰκουμενιστικὰ κέντρα ὅπως αὐτὸ τοῦ Bose.   

 Ὅταν λοιπὸν συμβαίνουν αὐτὰ σὲ μιὰ σχολή, εἰς βάρος τῆς ἀποστολῆς της νὰ διδάσκει τὴν Ὀρθόδοξη πίστη σὲ ὅποιον τὸ ζητά, πρωτίστως στὰ ἑλληνόπουλα, μήπως ἐπειδὴ ὑπάρχει καὶ Θεός, θὰ ἔπρεπε ὅλα νὰ τὰ περιμένουμε; Τουλάχιστον ὅσοι πιστεύουμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη πίστη εἶναι ἀληθινὴ. Μήπως ὑπάρχει περίπτωση τὰ γεγονότα στὶς 6 Δεκέμβρη 18 νὰ  συνέβησαν στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ καὶ ὄχι κάπου ἀλλοῦ ἐπειδὴ οἱ ἀντιεξουσιαστὲς εἶχαν θρησκευτικὰ κίνητρα; Ἡ ἐπέτειος τῆς δολοφονίας τοῦ δεκαπεντάχρονου δὲν ἔχει καθαρὰ πολιτικοκοινωνικὸ χαρακτήρα, ἀφοῦ σκοτώθηκε ἀπὸ ἀστυνομικὸ σὲ δρόμο τῶν ἐξαρχείων, καὶ κανένας ἱερέας δὲν ἐμπλέκεται, οὔτε σὲ καμιὰ Θεολογικὴ Σχολὴ ἤ σὲ κανένα ναό δὲν συνέβηκε; Μήπως ὅμως ὑπάρχει περίπτωση νὰ ἐνέπλεξαν στὴν κινητοποίησή τους καὶ νὰ κατευθύνθηκαν ἀπὸ μιὰ γενικὴ ἀποστροφὴ στὴν Ἐκκλησία, ἔστω καὶ ἀκαίρως; Ἀλλὰ τότε γιατὶ οἱ  ̍συντροφοί̍  τους στὰ παράλληλα ἐπεισόδια στὰ ἐξάρχεια δὲν ἐπιτέθηκαν, ἀντὶ γιὰ τὴν Θεολογικὴ Σχολὴ ποὺ εἶναι μακρυά, σὲ κάποιο ναὸ ἐκεῖ γύρω; Μήπως τελικὰ ὁ πραγματικὸς λόγος ποὺ βρέθηκαν ἐκεῖ δὲν προέρχεται ἀπὸ αὐτούς, ἀλλὰ αὐτοὶ βρέθηκαν ἐκεῖ κατὰ συγκυρία ἀπὸ τὴν πλευρά τους ἤ γιὰ κάποιον δευτερεύον ἐπουσιώδη λόγο, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν βρεθεῖ καὶ σὲ ὁποιαδήποτε ἄλλη σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου καὶ νὰ κάνουν τὴν ̍δουλειά̍ τους; Γιατὶ καὶ στὴ Φιλοσοφικὴ ποὺ μπήκαν δὲν πειράξαν τίποτα αὐτὴ τὴ φορὰ παρὰ μόνο τὶς κλειδαριὲς ποὺ παραβιάσαν καὶ τοὺς καφέδες ποὺ ἤπιαν; Καὶ ἀκόμα γιατὶ ἔκαναν τέτοιες ἀνεπανάληπτες καταστροφὲς καὶ μόνο μετὰ ἀπὸ ὧρες τοὺς ἀντιλήφθηκε ἡ ἀστυνομία, ὥστε τότε καὶ μόνο νὰ ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ παραβιάσει τὸ ἄσυλο;

   Μήπως ὁ Θεὸς τελικὰ τὸ ἐπέτρεψε νὰ γίνει ἐκεῖ τὸ ἐπερχόμενο κακὸ ἀντὶ ἀλλοῦ, χωρὶς νὰ ἀφυπνίσει, οὔτε τὴ διοίκηση τοῦ Πανεπιστημίου, οὔτε τὰ ὄργανα τῆς τάξης, ἤ νὰ τοὺς ἐξασφαλίσει τὰ μέσα, νὰ δράσουν πιὸ ἔγκαιρα; Ἄρα αὐτὸ σημαῖνει ὅτι, εἴτε ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι ἡ μόνη ἀληθινὴ, ὥστε νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴν Σχολή της ὁ Θεός, ἤ πλέον ἡ Σχολὴ δὲν ὑπηρετεῖ τὴν Ὀρθοδοξία γιὰ τὴν ὁποία τὴν ἔχει προορίσει καὶ τὴν ἔχει εὐλογήσει ὁ Θεὸς, καὶ αὐτὴ ὑπάρχει καὶ λειτουργεῖ στὸ Ὀρθόδοξο Ἔθνος μας, πράγμα ποὺ διασφαλίζεται καὶ ἀπὸ τὸ ἰσχύον σύνταγμα, ὅπως προαναφέραμε ἤδη. Γιὰ ὅσους λοιπὸν πιστεύουν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη πίστη εἶναι ἡ μόνη ἀληθινὴ καὶ μόνος βέβαιος δρόμος σωτηρίας, αὐτὸ ποὺ ἰσχύει εἶναι ὁπωσδήποτε ὅτι ἡ Σχολὴ ὑπηρετεῖ ἄλλους σκοποὺς ἀπὸ αὐτὸν γιὰ τὸν ὁποῖο ἰδρύθηκε, πράγμα τὸ ὁποῖο ἰδίως μετὰ τὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης ἔχει γίνει πλέον ἄκρως ἐμφανές. Ὁ Θεὸς καταλαβαίνουμε ὅτι ἐπιτρέπει νὰ μὴν ἔχουμε μιὰ Ὀρθόδοξη Σχολὴ γιὰ τὶς πολλὲς ἁμαρτίες μας ὡς λαός, ὅμως αὐτὸ δὲν σημαῖνει ὅτι θὰ ἀφήσει ἄλλους νὰ σφετεριστοῦν ἕνα μέρος ποὺ ἔχει ὁριστεῖ στὴν ὑπηρεσία Του, οὔτε θὰ ἐπιτρέψει νὰ τὸ χρησιμοποιοῦν κατὰ βούληση σύμφωνα μὲ τὶς δικὲς τους ὀρέξεις καὶ σκοπιμότητες, ἐπαναπροσδιορίζοντας ἐκ νέου γι’ αὐτὸ ἕναν ἄλλο χαρακτήρα καὶ σκοπό του. Μήπως λοιπὸν αὐτὸ ποὺ συνέβη φέτος στὶς 6 Δεκέμβρη εἶναι ἕνα μήνυμα τοῦ Θεοῦ ποὺ προειδοποιεῖ γιὰ τὰ χειρότερα ποὺ μποροῦν νὰ ρθοῦν σύντομα στὴν Σχολή, ἄν οἱ ἰθύνοντες δὲν ἀλλάξουν γραμμὴ πλεύσης, γιατὶ προφανῶς αὐτὸ ποὺ κάνουν τώρα μόνο  σύμφωνο μὲ τὸ θέλημά τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι; Καὶ ὅποιος δὲν κάνει τὸ θέλημά Του στὸ τέλος ἀκούει τὸ «ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος», Μτ. 23,38. Πάντως ἄν ὁ Θεὸς μας δίνει πρὸς τὸ παρὸν μόνο αὐτὸ τὸ δυνατὸ μήνυμα, αὐτὸ σημαῖνει ὅτι ὑπάρχει ἀκόμα χρόνος ἐπίγνωσης καὶ διόρθωσης πρὶν εἶναι πολὺ ἀργά.

http://aktines.blogspot.com 

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ Η ΟΥΔΕΤΕΡΟΘΡΗΣΚΙΑ

Αντισυνταγματική η ουδετεροθρησκία

Οι γόνιμες θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις δεν είναι δυνατόν να γίνονται με πραξικοπήματα σε μια δημοκρατική χώρα. Είναι απαράδεκτο αυτό που επιδιώκει η κυβέρνηση και δεν πρόκειται για αναθεώρηση αλλά για ανατροπή

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Οι εκπρόσωποι της ηγεσίας της σημερινής κυβέρνησης, εισηγούμενοι την πρότασή τους για αναθεώρηση του Συντάγματος, απέδειξαν πως η κύρια αλλαγή που θέλουν να επιβάλουν στο Σύνταγμα είναι να προσδιοριστεί «ότι δεν είναι κρατική η θρησκεία», ότι δηλαδή στην Ελλάδα «υπάρχει η ουδετερότητα της θρησκείας», και εκεί να θεμελιώσουν τον χωρισμό Εκκλησίας - Πολιτείας. 

Πώς όμως είναι δυνατό να γίνει αποδεκτό από έναν λαό που στη συντριπτική του πλειονότητα είναι ορθόδοξος ότι υπάρχει αντικειμενική αναγκαιότητα αλλαγής του τρόπου λειτουργίας του κράτους, που πρέπει να αντιμετωπιστεί με αναθεώρηση του Συντάγματος; Αποδεικνύεται, επομένως, ότι ο λαός δεν έχει πρόβλημα με το ισχύον Σύνταγμα, αλλά ότι η κυβερνώσα παράταξη έχει πρόβλημα με το Σύνταγμα, το οποίο, μάλιστα, είναι υπαρξιακό - ιδεολογικό. Μάλιστα, ο γενικός εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ ομολόγησε τα εξής: Εάν αλλάξει το άρθρο 3, τότε «παύει να υπάρχει οποιοσδήποτε συσχετισμός ανάμεσα στο άρθρο 13 και στο άρθρο 16 που να δίνει ουσιαστικό περιεχόμενο στο μάθημα των Θρησκευτικών. Παύει να υπάρχει η σύγχυση που δίνει τη δυνατότητα στο Συμβούλιο της Επικρατείας αλλά και σε πολλούς άλλους να ερμηνεύουν τη θρησκευτική συνείδηση στο άρθρο 16 με όρους ομολογιακούς». 

Το μέλημα και το όραμά τους, επομένως, είναι ο αποχρωματισμός της θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων, με άλλα λόγια, η συνταγματική κατάργηση της ορθόδοξης διδασκαλίας και η συνταγματική κατοχύρωση ενός ουδετερόθρησκου στην ουσία του πολυθρησκειακού κοκτέιλ ως θρησκευτικού μαθήματος στα σχολεία. Μέσα από αυτή την αλλαγή, όπως αναφέρουν κάποιοι ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί, ελπίζουν οι ριζοσπάστες των ελληνικών αξιών να αλλοιωθεί σταδιακά η συνταγματική ιστορία της χώρας με την εισαγωγή θεσμών ξένων και αντίθετων «προς την ιδιοσυστασία των Ελλήνων και την εμπεδωθείσα συνταγματική μας παράδοση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην περαιτέρω πορεία μας, στην εθνική μας ταυτότητα, στην παιδεία μας και στον πολιτισμό μας». 

Η έτερη εισηγήτρια της ίδιας παράταξης ισχυρίστηκε: «Το κράτος πρέπει να είναι ουδετερόθρησκο», το ίδιο αφήγημα δηλαδή που χρησιμοποιούσε και ο κ. Φίλης ως υπουργός Παιδείας, όταν επέβαλε το πολυθρησκειακό και ουδετερόθρησκο στη δομή του συνονθύλευμα στους ορθόδοξους μαθητές. Στην ουσία, οι κυβερνώντες παρέλαβαν μια Ελλάδα ένθεη, δεμένη ιστορικά με την Ορθόδοξη Εκκλησία της, και βάλθηκαν να παραδώσουν με τις νομοθετικές ρυθμίσεις τους, εν μέσω μάλιστα τόσων αντίξοων εθνικών δυσχερειών, μια Ελλάδα πνευματικά πτωχευμένη, ακρωτηριασμένη, τραυματισμένη, αποκομμένη από τα πιστεύματα που μέσω μαρτυρίων διατήρησε ως κόρη οφθαλμού ο λαός μας στο πέρασμα των αιώνων.

Μια Ελλάδα αγνώριστη σε σχέση με τη θρησκευτική, την ηθικοκοινωνική και την πολιτισμική κληρονομιά της, με μια διαστρεβλωμένη, αποκομμένη από τις πνευματικές της ρίζες και αξίες, θρησκευτικότητα. Ουσιαστικά, αυτά που παρατηρεί ο εχέφρων ελληνικός λαός να επιτελούνται τον τελευταίο καιρό μέσα από τη διαρκή περιφρόνηση του λόγου του Ευαγγελίου και με το ακατάπαυστο νομοθετικό γκρέμισμα των δομών που στήριζε πάντοτε η Ορθόδοξη Εκκλησία, δηλαδή των δομών της οικογένειας, της ορθόδοξης διδασκαλίας των μαθητών, της προσφοράς των ιερέων μας στον δημόσιο βίο, που υπηρετούν ως δημόσιοι λειτουργοί, αποδεικνύουν τον σκοπό που θέλουν να πετύχουν με τη συνταγματική αναθεώρηση των συγκεκριμένων σχετικών άρθρων, η οποία θα οδηγήσει στον χωρισμό Εκκλησίας - Πολιτείας. 

Ο ιδεολογικός στόχος τους ως ριζοσπάστες, όπως αυτοονομάζονται, είναι να σπάνε τις ρίζες και τις ιερές αρχές και αξίες του τόπου. Ο χωρισμός Εκκλησίας - Πολιτείας είναι ένα ιδεολογικό όραμα του κινήματός τους, που σημαίνει συνταγματικά κατοχυρωμένη απομάκρυνση όλων των χριστιανικών αρχών της χώρας κυρίως στο σχολείο, στην κοινωνία, στην οικογένεια και στον πολιτισμό. 

Η συνταγματική αλλαγή τούς ενδιαφέρει, διότι το Σύνταγμα βρήκαν έως τώρα εμπόδιο στην πραγμάτωση των ιδεοληπτικών σχεδίων τους. Εάν το κράτος ουδετεροποιηθεί χριστιανικά, δεν μπορεί να στηρίζει πλέον την ανάπτυξη της χριστιανικής θρησκευτικής συνειδήσεως των Ελλήνων, αλλά μόνο την ανάπτυξη μιας ουδέτερης ή «άθεης» θρησκευτικότητας. Ομως τέτοιας μορφής αναθεώρηση, που επιδιώκει να περάσει η σημερινή πολιτική ηγεσία άνευ αποχρώντος λόγου, αποτελεί ένα παραταξιακό της ιδεολόγημα. Η μέσω ενός μη λαϊκού αιτήματος συνταγματική επιβολή της ουδετεροθρησκίας στο κράτος σημαίνει, στην ουσία, ότι οι χριστιανοί πολίτες, που στη μεγάλη τους πλειονότητα είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, αναγκάζονται να ζουν σε ένα άθεο κράτος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην καθημερινότητά τους. 

Αυτό, όσο και αν προσπαθεί με «έξυπνα» αφηγήματα η παράταξη των κυβερνώντων να το χρυσώσει, δεν σημαίνει απλώς κατάργηση της χριστιανικής ταυτότητας και της συνειδήσεως των Ελλήνων, αλλά πρωτίστως αποτελεί περιφρόνηση και απαξίωση της πνευματικής και της ψυχικής ζωής τους. Συνεπώς, είναι σαφές ότι για τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών οι γόνιμες θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις δεν είναι δυνατό να γίνονται με πραξικοπήματα σε μια δημοκρατική χώρα και, φυσικά, θεωρεί ότι αυτό που επιδιώκει η κυβέρνηση είναι απαράδεκτο. Ετσι, το σχέδιο στο σύνολό του είναι αντιλαϊκό και, επομένως, δεν πρόκειται για συνταγματική αναθεώρηση, αλλά για συνταγματική ανατροπή που μόνο συντακτική και όχι αναθεωρητική Βουλή μπορεί να πράξει. Πολύ ενδιαφέρον έχουν όλα όσα είπε στην Πάτρα, κατά τον εορτασμό του Αποστόλου Ανδρέα (30/11/2018), ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας για το θέμα του χωρισμού Πολιτείας - Εκκλησίας που επιχειρείται διά της συνταγματικής αναθεώρησης: «Ολοι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το τι θετικά έχει συνεισφέρει για τον λαό μας και το έθνος μας η αγαστή συμπόρευση Εκκλησίας - Πολιτείας και λαού όλα αυτά τα χρόνια.

Μπορείς να αλλάζεις κατά το δοκούν και σύμφωνα με τις διατάξεις του Συντάγματος τις διατάξεις εκείνες οι οποίες έχουν κανονιστικό περιεχόμενο. Ομως δεν μπορείς να αλλάζεις διατάξεις οι οποίες αποτυπώνουν μία ιστορική αλήθεια, η οποία παραμένει πάντοτε, χωρίς να έχει τίποτε αλλάξει. Και κατά τούτο -και ακριβώς επειδή αυτή η αλήθεια ισχύει και σήμερα- δεν δικαιολογείται η αναθεώρησή τους. Και το λέω αυτό γιατί η αναγνώριση αυτού του ρόλου της Εκκλησίας στην πορεία του λαού μας και του έθνους μας δεν αφορά μόνο εκείνους που πιστεύουν, αλλά, επειδή συνιστά ιστορική αλήθεια, αφορά τους πάντες, γι' αυτό -το τονίζω- σε όλες τις αναθεωρήσεις των Συνταγμάτων, αλλά ακόμη και σε συντακτικές συνελεύσεις, το ζήτημα αυτό έχει ομολογηθεί από όλους εκείνους που θέσπισαν αναθεωρήσεις, ανεξάρτητα από το αν πίστευαν ή όχι. 

Εχω χρέος να αναδείξω τι είναι εκείνο το οποίο δεν μπορεί, με βάση τις διατάξεις των Συνταγμάτων και του ισχύοντος Συντάγματος, να αμφισβητήσει κανείς σήμερα. Το πρώτο είναι γνωστό, ποιος υπήρξε ο ρόλος της Εκκλησίας σε ό,τι αφορά και την έκρηξη της εθνεγερσίας και την περαιτέρω πορεία, γιατί ο ρόλος αυτός υπήρξε ενεργός, καθοριστικός και πριν από την έκρηξη της εθνεγερσίας, και κατά τη διάρκεια της εθνεγερσίας, και κατά τη δημιουργία και την πορεία του νεότερου ελληνικού κράτους. Η Εκκλησία υπήρξε πάντοτε παρούσα σε όλους τους μεγάλους εθνικούς αγώνες, υπό την ευρεία έννοια του ρόλου, που δεν περιλαμβάνουν μόνο την υπεράσπιση της πατρίδας αλλά και την υπεράσπιση της κοινωνίας μας». Με όλα τα παραπάνω είναι σαφές ότι ο βίαιος χωρισμός - διαζύγιο της Πολιτείας από την Εκκλησία αποτελεί ένα ιδεολογικό αφήγημα που είναι αντίθετο στη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, αλλά προπαντός δεν εκφράζει κανέναν εθνικό ή θρησκευτικό σκοπό. 

Μάλιστα, όπως έχει ήδη ειπωθεί, «κανείς συνταγματικός νομοθέτης, όχι μόνο ο “αναθεωρητικός”, αλλά και αυτός ακόμη ο “συντακτικός”, δεν διανοήθηκε ποτέ να καταργήσει τη θρησκευτική ταυτότητα της Ελληνικής Πολιτείας». Επομένως, η ουδετεροθρησκία που προτείνεται αποτελεί κατ' ουσίαν χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας, είναι εκ του πονηρού και σαφώς αντίθετη με την ιστορική και τη θρησκευτική συνείδηση και την κληρονομιά του ελληνικού λαού.

Εφημερίδα “Ορθόδοξη Αλήθεια”

http://aktines.blogspot.com