ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2019

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Ο Ιερέας και ο Άγγελος μαζί στην προσκομιδή

Κάποιος ιερεύς, σε μία αγρυπνία, και ενώ είχε αρχίσει την Προσκομιδή, δυσκολευόταν, τρόπον τινά, με μόνο το φως ενός κεριού να διαβάζει τα ονόματα.

Ξαφνικά, διαπίστωσε ότι το φως του κεριού, πού ήταν παραπλεύρως, όλως περιέργως, εγένετο πιο δυνατό! Και τότε αναρωτήθηκε:
-Πώς είναι δυνατόν; Πώς φέγγει περισσότερο τώρα το κερί;

Κι όπως γύρισε το κεφάλι του, βλέπει να στέκεται μπροστά του στα τρία τέσσερα μέτρα με πολύ σεβασμό και ευλάβεια ένας Άγγελος.

Στην αρχή απολιθώθηκε, μαρμάρωσε στη θέση του και έκανε αρκετή ώρα να συνέλθει. Αλλά ή παρουσία του Αγγέλου, του γλύκανε την ψυχή κατά τέτοιον τρόπον, ώστε ή κατάνυξης μέσα του να αυξηθεί πολύ, να απόκτηση ή ψυχή του πολύ μεγάλη γλυκύτητα, μία, τρόπον τινά, ένωση με την παρουσία του αγίου Αγγέλου. Και παρόντος του αγίου Αγγέλου, τελείωσε την ιερά Πρόθεση, είπε το «Ευλογημένη ή βασιλεία...» και άρχισε τη Θεία Λειτουργία.

Ο Άγγελος ήταν πάντοτε παρών, μέχρι πού τελείωσε και την Κατάλυση.

Ο ιερεύς δεν μπορούσε να συγκράτηση την συγκίνηση του, την κατάνυξη και το δέος, πού τον είχε καταλάβει μπροστά σ' αυτήν την παρουσία, διότι ήταν ένα γεγονός, πού του συνέβαινε πρώτη φορά στη ζωή του. Άλλωστε, αυτά τα γεγονότα συμβαίνουν, δεν ξέρω! πιθανόν να κάνω λάθος, μια-δύο φορές στη ζωή ενός ευλαβούς και ταπεινού ιερέως.

Ασφαλώς όμως θα υπάρχουν κι άλλοι άγιοι ευλαβέστατοι και χαριτωμένοι κληρικοί παντός βαθμού, πού έχουν θεϊκές αποκαλύψεις κάπως πιο συχνά! Ό Θεός γνωρίζει...
Ο παππούλης, παρέμεινε στη θέση του. Δεν ξεντύθηκε, κάθισε σε μια καρέκλα μέσα στο ιερό Βήμα και συνεχώς έκλαιγε. Έκλαιγε και δεν μπορούσε να συνέλθη από την κατάνυξη, το δέος και την συντριβή πού ένιωθε.

Έτσι παρέμεινε για ώρα πολλή απολαμβάνοντας με συγκίνηση και ταπείνωση όσα βίωσε στη Θεία Λειτουργία με την παρουσία του άγιου Αγγέλου.

Ό διακριτικός και άγιος Γέροντας του με διαβεβαίωσε για την αλήθεια του γεγονότος.

Από τότε ή πίστης του ιερέως αυτού έγινε βράχος ακλόνητος, αυτός δε με πολύ δέος στην καρδιά λειτουργούσε πλέον τα πανάχραντα Μυστήρια.

ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΥΠΕΡΑΝΩ ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΜΟΥ - ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑ


Έναν τέτοιο γέροντα αμέριμνο, απλό, ταπεινό, με μεγάλη εμπιστοσύνη στον Χριστό και την Παναγία, γνωρίσαμε.

Ήταν από το Ριζοκάρπασο της σήμερα τουρκοκρατούμενης Κύπρου κι ήλθε στο Άγιον 'Ορος όταν κι αυτό ήταν Τουρκοκρατούμενο. Εκοιμήθη πριν δώδεκα έτη σε ηλικία εκατόν έξι ετών.Είχε στο Άγιον 'Ορος ογδόντα έξι έτη.

Εξήλθε αυτού μία δύο φορές, για να πάει προσκυνητής στα Ιεροσόλυμα. Ογδόντα έξι έτη είχε να φάει κρέας. Ογδότα έξι έτη είχε να δει γυναίκα. Είκοσι πέντε έτη είχε να πλύνει το πιάτο του. Υγιέσταστος, εγκρατέστατος, εξυπνότατος , αγαθότατος. Εκατόν τριών ετών ανέβηκε στη σκέπη του κελλιού του να διορθώσει τα κεραμίδια.

«'Οτι ζητάω από την Παναγία μου το στέλνει» έλεγε. «Έχω την εικόνα της, της Οικονόμισσας, και με οικονομεί η Υπερευλογημένη... Να, τώρα ήθελα νερό και ήλθες να μου φέρεις».

Μια φορά ήλθαν δύο φίλοι από την Αθήνα, νεαροί οικογενειάρχες, και με ρωτούσαν αν υπάρχουν γέροντες του Γεροντικού και της Φιλοκαλίας. Υπάρχουν τους είπα και τους πήγα στον γέροντα αυτόν, τον μοναχό Ιωσήφ τον Κύπριο. Ήταν τότε εκατόν πέντε ετών. Ήταν ξαπλωμένος κι έκανε κομποσχοίνι. «Οι κύριοι» του λέγω, «είναι από την Αθήνα και ήθελαν να πάρουν την ευχή σου». Τον είδαν πως δεν είχε όρεξη για κουβέντα. Αφού είπαν δύο-τρία λόγια, τους έκαμε νόημα να φύγουμε.

Φεύγοντας λένε στον γέροντα: «Γέροντα, είμαστε με πολλά προβλήματα, σας παρακαλούμε να προσεύχεσθε».

«Θα προσεύχομαι» τους απαντά, «αλλά για να προσεύχομαι θέλω και λεφτά»! Ντράπηκα πολύ, τα έχασα, δεν ήξερα τι να πω. Προσπαθούσα να δικαιολογήσω την κατάσταση. Απορούσα γιατί να το κάνει αυτό. Τους πήγα σ' έναν άγιο άνθρωπο κι αυτός να ζητάει χρήματα για να προσευχηθεί; Αυτός που δεν γνώριζε καλά-καλά την αξία των χρημάτων και δεν τους έδινε μεγάλη σημασία. Οι άνθρωποι έφυγαν και λυπήθηκα.

Την άλλη ημέρα που πήγα να τον δω, μου λέει: «Πάτερ Μωυσή την αρετή δεν τη μαζέψαμε μαζί. Μην μου φέρνεις κόσμο να με τιμάνε. Ζήτησα από τον Θεό να με τιμήσει στην άλλη ζωή, όχι σ΄αυτή την ψεύτικη».

Εξεπλάγην. Ντροπιάσθηκε στους ξένους ζητώντας χρήματα, που ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν τ' αγάπησε, με ντρόπιασε κι εμένα. Πού να τολμήσω να ξαναπάω κόσμο. Χάλασε την εικόνα του, ως σπουδαίου ασκητού. Κατέστρεψε την πρόσοψη του. Ποιος από μας το κάνει αυτό; Ήταν ταπεινός. Υπεράνω και του σκανδαλισμού. Τον ένοιαζε τι θα πει γι αυτόν ο Θεός κι όχι οι άνθρωποι. 'Οταν το είπα στους φίλους έμειναν άφωνοι...

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης, Η εύλαλη σιωπή, εκδ. «Εν πλω»


Ο ΑΪΝΣΤΑΙΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ Η ΕΠΙΚΡΙΤΗΣ ΤΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 3η Ιανουαρίου 2019

Ο ΑΪΝΣΤΑΪΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ Ή ΕΠΙΚΡΙΤΗΣ ΤΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ;

Όπως έχουμε κατ’ επανάληψη επισημάνει, η Εκκλησία του Χριστού από της ιδρύσεώς της μέχρι σήμερα, επί 20 αιώνες και πλέον, πολεμήθηκε και πολεμείται με ένα πρωτοφανές μίσος και μανία από τα ποικίλα συστήματα της αθεΐας, είτε αυτά εμφανίστηκαν υπό την μορφή του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, είτε του άθεου Ουμανισμού, είτε του Διαλεκτικού Υλισμού και Μαρξισμού, είτε υπό άλλες μορφές και προσωπεία, πίσω από τα οποία, βέβαια, κρύβεται ο εμπνευστής των, ο πατέρας του ψεύδους, ο διάβολος. Μεταξύ Χριστού και Αντιχρίστου, πίστεως και απιστίας, αληθείας και ψεύδους, φωτός και σκότους,  διεξάγεται ένας αδιάλειπτος και τιτάνιος αγώνας, ο οποίος θα συνεχίζεται μέχρι συντελείας των αιώνων. Στον αγώνα αυτόν η απιστία και ο αθεϊσμός ανέκαθεν στρατολόγησε όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του. Με ένα ιδιαίτερο τρόπο στράφηκε προς την επιστήμη, στην οποία αναζήτησε στηρίγματα, για να δικαιωθεί. Ένα δε από τα σπουδαιότερα επιχειρήματα τα οποία προέβαλε ήταν ότι η επιστήμη είναι ο μεγάλος πολέμιος του Χριστιανισμού και ότι οι μεγάλοι επιστήμονες της ανθρωπότητος με τις επιστημονικές τους ανακαλύψεις έρχονται δήθεν σε αντίθεση με τη χριστιανική πίστη και καταρρίπτουν τον «μύθο περί του Χριστιανισμού».  

Μέσα στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας θα πρέπει να εντάξουμε ένα πρόσφατο δημοσίευμα στην εφημερίδα «Καθημερινή», (6-12-2018), με τίτλο: «Η Επιστολή του Θεού». Ο ορθότερος τίτλος θα ήταν κατά τη γνώμη μας «Η επιστολή του Αϊνστάιν περί του Θεού», διότι έτσι όπως διατυπώνεται, τη θέση του Θεού παίρνει ο επιστολογράφος, φυσικός επιστήμονας, ο οποίος ως «θεός», αποφαίνεται για την ύπαρξη, ή μη του Θεού, κάτι το οποίο είναι βλασφημία. Αλλά και ασέβεια προς το πρόσωπο του μεγάλου επιστήμονα, ο οποίος ποτέ δεν χρησιμοποίησε τέτοιες εκφράσεις στην επιστολή του και γενικά στο έργο του. 
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «Το ποσόν των 2,89 εκατ. δολαρίων εξασφάλισε σε πλειστηριασμό του οίκου Christie’s επιστολή του Άλμπερτ Αϊνστάιν, στην οποία εκθέτει τις απόψεις του για τον Θεό. Η χειρόγραφη επιστολή, γνωστή ως ‘Επιστολή του Θεού’, έκτασης 1,5 σελίδας, συντάχθηκε το 1954 στα γερμανικά και είχε παραλήπτη τον Γερμανό φιλόσοφο Έρικ Γκούτκιντ. Θέμα της είναι οι σκέψεις του Αϊνστάιν για τον Θεό, τη Βίβλο και τον Ιουδαϊσμό». Στην επιστολή αυτή φέρεται να έγραψε ότι: «Η λέξη Θεός δεν είναι για μένα τίποτα παραπάνω από την έκφραση και το προϊόν της ανθρώπινης αδυναμίας. Η Βίβλος είναι μία συλλογή έντιμων, αλλά ακόμη πρωτόγονων μύθων, που παραμένουν αρκετά παιδαριώδεις». Ωστόσο σύμφωνα και πάλι με το δημοσίευμα: «Η φράση αυτή απομονώθηκε από την υπόλοιπη επιστολή, σε μία προσπάθεια να εμφανιστεί ο Αϊνστάιν ως άθεος. Ο Γερμανός φυσικός, όμως, είχε δηλώσει ότι δεν ήταν άθεος και ότι διαφωνούσε με τον χαρακτηρισμό του αυτόν».

Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες, ότι ο Αϊνστάιν δεν υπήρξε άθεος, με την έννοια που δίδουν στη λέξη αυτή οι Μαρξιστές. Το αντίθετο μάλιστα, χρησιμοποιούσε συχνά στις δημόσιες ομιλίες του τη λέξη Θεός. Υπάρχει μάλιστα και ένα ξεχωριστό περιστατικό της ζωής του, από τότε που ήταν φοιτητής, όπου αντέκρουσε σθεναρά και με επιχειρήματα την αθεΐα κάποιου καθηγητή του, ο οποίος, θέλοντας να περιπαίξει την πίστη στο Θεό, Τον παρουσίαζε ως «δημιουργό (και) του κακού». Ο Αϊνστάιν του απάντησε:«Το κακό δεν υπάρχει, κύριε, ή τουλάχιστον δεν υπάρχει από μόνο του. Το κακό είναι απλά η απουσία του Θεού. Είναι ακριβώς όπως το σκοτάδι και το κρύο, μια λέξη που το άτομο έχει δημιουργήσει για να περιγράψει την απουσία Θεού. Ο Θεός δεν δημιούργησε το κακό. Το κακό είναι το αποτέλεσμα που συμβαίνει όταν το άτομο δεν έχει την αγάπη του Θεού παρούσα στην καρδιά του. Είναι όπως το κρύο που έρχεται, όταν δεν υπάρχει καμία θερμότητα, ή το σκοτάδι που έρχεται, όταν δεν υπάρχει κανένα φως» (https://www.sakketosaggelos. gr/Article/1181 /)! Επίσης έλεγε συχνά, προκειμένου να εκφράσει το θαύμα της παγκοσμίου αρμονίας και των αιωνίων νόμων, που συγκρατούν το σύμπαν ότι «Ο Θεός δεν παίζει ζάρια με το Σύμπαν»! Σώζεται επίσης μία ακόμη μαρτυρία γι’ αυτόν στην οποία εκφράζεται γύρω από το θέμα της σχέσεως μεταξύ επιστήμης και θρησκείας:«Ποτέ δεν βρήκα τίποτε στην επιστήμη μου, που να μπορώ να αντιτάξω στη θρησκεία», (PhFrank, «Einsteinsa vie et son temps», παρά Ευδοκίμωφ, «Η πάλη με τον Θεόν», σελ. 37). 
Σχετικά με το ερώτημα, τι είδους θρησκευτική πίστη είχε ο Αϊνστάιν, μας δίνει μια απάντηση ο συντάκτης του δημοσιεύματος: «Σύμφωνα με βιογραφία του Αϊνστάιν από το 1996, ο φυσικός ήταν βαθιά θρησκευόμενος μέχρι την ηλικία των 13 ετών, όταν ‘εγκατέλειψε την πίστη του, νιώθοντας ότι είχε πέσει θύμα απάτης’. Ο φυσικός επέμενε ότι συνέχιζε να πιστεύει στον ‘Θεό του Σπινόζα’, αναφερόμενος στον Ολλανδό φιλόσοφο του 17ου αιώνα, ο Οποίος αποκαλύπτεται στη νομοτελειακή αρμονία του κόσμου και όχι σε έναν Θεό, που ασχολείται με τη μοίρα και τα δρώμενα της ανθρωπότητας». Σε άλλη στιγμή, ο Αϊνστάιν επέκρινε τους ‘φανατικούς άθεους, των οποίων η μισαλλοδοξία είναι όμοια με εκείνη των φανατικών θρήσκων’. Ο Νικ. Σπένσερ, στέλεχος του χριστιανικού ινστιτούτου Theos είπε στην εφημερίδα Guardian: ‘Ο Αϊνστάιν καταδικάζει και τις δύο πλευρές στην αντιπαράθεση αυτή. Η συμπαντική του πίστη και ο απόμακρος “θεϊστής” Θεός του δεν ταιριάζει στα λεγόμενα των ευσεβών, αλλά ούτε και των άθεων’».

Ο μεγάλος φυσικός επιστήμονας ασκεί επίσης δριμεία κριτική και στην ιουδαϊκή περί Θεού αντίληψη και γενικά την ιουδαϊκή θρησκεία, τη θρησκεία των πατέρων του: «Στην επιστολή, ο Εβραίος Αϊνστάιν εκφράζει την απογοήτευσή του με τον Ιουδαϊσμό. ‘Για εμένα, η εβραϊκή θρησκεία, όπως και όλες οι άλλες, ενσαρκώνει τις πλέον παιδαριώδεις δεισιδαιμονίες. Ο εβραϊκός λαός, στον οποίο με χαρά ανήκω και με του οποίου τον τρόπο σκέψης σχετίζομαι, δεν έχει ξεχωριστές ιδιότητες από εκείνες όλων των άλλων λαών’, γράφει ο Αϊνστάιν στην επιστολή του».Νομίζουμε ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει ευστοχότερη κριτική του Ιουδαϊσμού, έτσι όπως αυτός κατάντησε στην μετά Χριστόν εποχή,  από αυτή που ασκεί ο Αϊνστάιν. Είχε ακόμη την ικανότητα, αλλά και την τόλμη να αρνηθεί την άκρως λαθεμένη αντίληψη ότι ο εβραϊκός λαός δήθεν «έχει ξεχωριστές ιδιότητες από εκείνες όλων των άλλων λαών». Αναμφίβολα με αυτή του τη θέση, όχι απλά διαφοροποιήθηκε από την σιωνιστική ιδέα, αλλά και την αντέκρουσε! Γράφοντας ότι «η εβραϊκή θρησκεία, όπως και όλες οι άλλες, ενσαρκώνει τις πλέον παιδαριώδεις δεισιδαιμονίες»,θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν συμπεριλαμβάνει το θεόπνευστο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης και επομένως δεν αγγίζει τη δική μας Ορθόδοξη πίστη, η οποία δεν έχει σχέση με τις πίστεις των θρησκειών του κόσμου. Διότι η αγία μας Εκκλησία, που ίδρυσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, δεν είναι μια από τις πάμπολλες θρησκείες του κόσμου, στις οποίες θέλουν κάποιοι να την «τσουβαλιάσουν», δεν είναι καν θρησκεία.
Κλείνοντας, θα λέγαμε από την πλευρά μας, ότι θα ήταν υπερβολή αν περιμέναμε να έχει ο Αϊνστάιν την περί Θεού Ορθόδοξη χριστιανική πίστη, την οποία προφανώς δεν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει ποτέ. Το μάλλον πιθανόν είναι ότι η περί Θεού αντίληψη του Αϊνστάιν είναι βαθύτατα επηρεασμένη από τον αιρετικό και παρεφθαρμένο Χριστιανισμό της Δύσεως. Δεν αποκλείεται η πίστη του για το Θεό να είχε και δεϊστικό υπόβαθρο, αλλά σίγουρα δεν υπήρξε αρνητής της υπάρξεως του Θεού, όπως τον θέλουν οι Μαρξιστές, ούτε υποστήριξε ποτέ ότι η επιστήμη αποδεικνύει δήθεν την ανυπαρξία του Θεού.
Πάντως πέρα από το ερώτημα, πόσο άθεος, ή πόσο πιστός ήταν ο Αϊνστάιν και ποια ήταν η ποιότητα της πίστεώς του, εκείνο που αξίζει να επισημάνουμε εδώ, είναι ότι ο κορυφαίος αυτός φυσικός επιστήμονας με τις πρωτοποριακές έρευνές του πάνω στην θεωρία της Σχετικότητος, άνοιξε νέους ορίζοντες στις φυσικές επιστήμες, με τις οποίες επέφερε καίριο πλήγμα στον μέχρι τότε ακλόνητο, νόμο της αιτιότητος. Όπως εύστοχα επισημαίνει ο διακεκριμένος ερευνητής και θεολόγος αείμνηστος κυρός Νικόλαος Βασιλειάδης: «Ο νόμος της αιτιότητος, τον οποίον η άρνησις, [οι άθεοι Μαρξιστές], είχε περί πολλού, υφίστατο καίριον πλήγμα. Αντικαθίστατο από την αρχή της αβεβαιότητος. Οι άθεοι Μαρξισταί ανησύχησαν. Αι απόψεις αυταί, είπαν, ενθαρρύνουν τον…ιδεαλισμόν μεταξύ των φυσικών επιστημόνων. Διά τούτο η Ρωσική Ακαδημία των Επιστημών απέρριψε, όπως αναφέραμεν ανωτέρω, την θεωρίαν της Σχετικότητος, όπως επίσης και την θεωρίαν των κβάντα και τας θεωρίας των Μπόρ και Χάϊζενμπεργκ, τους οποίους εχαρακτήρισεν ως… ‘σκοταδιστές, εχθρούς της μαθήσεως και της επιστήμης, ή μεταφυσικούς μπουρζουαζίας’». («Η Χριστιανική Πίστις στον Αιώνα της Επιστήμης», Εκδ. Αδελφότης Θεολόγων ο Σωτήρ, Αθήναι, Ιούλιος 1997, σελ. 40). Ας μην προσπαθούν επομένως οι λογίς αθεϊστές του Μαρξισμού να τον «καπελώσουν» ως άθεο, αφού αυτοί οι ίδιοι είναι εκείνοι, που τον απέρριψαν ως «σκοταδιστή και εχθρό της μαθήσεως».

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2019

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ- ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΕΝΙΑΥΤΟΣ ΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ευλογημένος ο νέος ενιαυτός της Χρηστότητος του Κυρίου: Χριστιανική θεώρηση του χρόνου
Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής - Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ
  
Εορτάζουμε την αλλαγή του χρόνου, ο οποίος βέβαια, ως άψυχη και αναίσθητη κατάσταση, ούτε εορτάζει, ούτε αισθάνεται ότι αλλάζει και γίνεται καινούριος. Αυτός που αισθάνεται και εορτάζει την αλλαγή αυτή είναι μόνον ο άνθρωπος, για τον οποίο ο χρόνος δημιουργήθηκε, υπάρχει και γίνεται αισθητός.

Ουσιαστικά, ο νέος χρόνος δεν είναι παρά μια αφορμή ή αφετηρία, που δίνεται στον άνθρωπο για τη νέα χρονική πορεία που έρχεται, προκειμένου να ξεκινήσει μια νέα ζωή που θα έχει μέσα της το καινούριο. Με άλλα λόγια ο ιστορικός,  φθαρτός και προσωρινός για την ανθρώπινη ύπαρξη χρόνος αποτελεί ένα νέο άθλημα για να δοκιμάσει ο άνθρωπος να περάσει, συν Θεώ, στο μεταϊστορικό, στο άφθαρτο, στο αιώνιο. Ο άνθρωπος σκέπτεται, συλλογίζεται και αποφασίζει για τις στάσεις  και τον τρόπο ζωής που επιλέγει, κατά την πορεία του χρόνου. Το νέο που έρχεται, κατά τον  καινούριο χρόνο, το συνειδητοποιεί κάθε άνθρωπος, διότι ο άβουλος χρόνος ούτε φέρνει, ούτε θέλει να φέρνει, ούτε μπορεί να φέρνει κάτι στον άνθρωπο. Ό,τι έρχεται στον άνθρωπο το φέρνει ο Δημιουργός των πάντων και Θεός, που μαζί με τον άνθρωπο και τον κόσμο δημιούργησε και τον χρόνο, όταν «εποίησεν τον ουρανόν και την γην… και είπεν, γενηθήτω φως και εγένετο φως και εκάλεσεν ο Θεός το φως ημέραν και το σκότος εκάλεσεν νύκτα και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωί ημέρα μία». Ο Θεός, επομένως, «ο πάσης Δημιουργός της κτίσεως, ο καιρούς και χρόνους εν τη ιδία εξουσία θέμενος» (λειτουργική ευχή), δημιουργεί, διατηρεί και επιτρέπει στον χρόνο να υπάρχει προς παιδαγωγία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος, το μόνο ελεύθερο και λογικό ον, αποδέχεται και διαχειρίζεται το θέλημα του Θεού, διότι αυτός είναι ο εκ Θεού ορισθείς εργάτης και φύλακας του κόσμου (Γέν. 2, 15). Τίποτα καινούριο δεν φέρνει ο χρόνος στον άνθρωπο, εάν δεν το θέλει ο Θεός. Ο χρόνος όσες φορές και αν εορταστεί και με όσους δυνατούς τρόπους, ως καινούριος, δεν επηρεάζει την παλαιότητα του ανθρώπου, εάν ο ίδιος θέλει να μείνει στο παλαιό. Τι σημασία έχουν, για τον άνθρωπο  οι επιδερμικές, ανούσιες και περαστικές χαρές που νιώθει, όταν απολαμβάνει κατά την πρωτοχρονιά πράγματα, δώρα, ποτά, φαγητά, στολίδια, παρέες, διασκεδάσεις, ταξίδια κ. ά., αν δεν είναι έτοιμος και δεν μπορεί να δεχθεί τα εκ Θεού δώρα και αγαθά, που δεν επηρεάζονται, ούτε παλιώνουν, ούτε τελειώνουν με τον χρόνο; Διότι τα αγαθά που φέρνουν το πραγματικά καινούριο στον άνθρωπο είναι η αιωνιότητα που έφερε ο Θεάνθρωπος και μόνος αληθινός Θεός στον κόσμο, τα οποία είναι και τα μόνα που χαρίζουν αληθινή ανανέωση, ανακαίνιση και μένουσα υπαρξιακή χαρά στον άνθρωπο. Τι κερδίζει, επομένως ο άνθρωπος, αν γιορτάζει και χαίρεται για την είσοδο του καινούριου χρόνου, όταν γι αυτόν σημαίνει απλώς ότι φορτώνεται έναν ακόμη χρόνο, που τον εγκλωβίζει ακόμη περισσότερο στην υπαρξιακή παλαιότητα; Γι’ αυτό είναι ανάγκη, για τον κάθε χριστιανό και μάλιστα τον ορθόδοξο άνθρωπο, να φιλοσοφεί αλλιώς τη ζωή και να ξεκινά με τον καινούριο χρόνο μια καινούρια επιχείρηση απεγκλωβισμού και απελευθέρωσής του από τη χρονικότητα και τη φθαρτότητα του χρόνου, που τον φέρνει προς τα πίσω πνευματικά,  με μια νέα χρήση και αντιμετώπιση του χρόνου, δίνοντάς του, έτσι, ένα καινούριο πνευματικό νόημα και περιεχόμενο. Είναι σημαντικό, που η νέα χρονιά αρχίζει με έναν Άγιο Πατέρα της Εκκλησίας, τον Μέγα Βασίλειο, ο οποίος μέσα από τη ορθή νοηματοδότηση της δικής του ζωής και την ένταξή της στην αγάπη και στο έλεος του Θεού, έλαβε αυτή τη χάρη από τον Θεό, να γίνει ο γνωστός σε όλο τον κόσμο Άγιος, που φέρνει αυτήν την πρώτη (με τα ανθρώπινα μέτρα και κριτήρια) μέρα του χρόνου, ένα δώρο ανιδιοτελούς αγάπης που το προσμένουν όλοι οι άνθρωποι. Όμως, όλοι οι εγκλωβισμένοι στον χρόνο και στη φθορά έχουν μια ευκαιρία να πάρουν από τον Άη Βασίλη Εκείνον, που, κυρίως και πρωτίστως, φέρνει με τη ζωή του στην Εκκλησία και στον Κόσμο «το μόνον καινόν υπό τον ήλιον» που είναι ο Χριστός. Με τον Χριστό η αρχή του νέου χρόνου και όλος ο χρόνος γίνεται νέος, μέσα από ένα νέο νόημα ζωής. Εκείνος είναι που προσφέρει το νόημα της ζωής αλλά και το δρόμο και την αλήθεια της ζωής και τη ζωή της αλήθειας, της αγάπης, της δικαιοσύνης και της ελπίδας. Χωρίς αυτόν ό άνθρωπος μένει παλαιός, χωρίς ανακαίνιση και αναζήτηση για πληρότητα και καινότητα ζωής, χωρίς να μπορεί να καλύψει τα κενά που έχει στον παλαιό άνθρωπο που κρύβεται μέσα στην ύπαρξή του. Ο άνθρωπος, συνήθως, μέσα από την επίδραση της εκκοσμίκευσης, περιμένει και παίρνει μόνον το υλικό δώρο του Άη Βασίλη, αλλά ούτε προσδοκά ούτε αποδέχεται το νέο πνευματικό δώρο, το καινόν της κτίσεως και της ιστορίας, που προσφέρει ο Άη Βασίλης με τη μαρτυρία όλων που έχει πει ή έχει κάνει, που δεν είναι άλλο από τον Χριστό. Εκείνος είναι που δώρισε και δωρίζει σε όλους την αγάπη και μέσα από την αγάπη έρχεται η χάρη, η αγιότητα, το καινούριο της ιστορίας, που νικά τη φθορά και τον θάνατο και μετακινεί τον φθαρτό άνθρωπο, από αυτήν την φθαρτή και προσωρινή κατάσταση, στην αιώνια και άφθαρτη ζωή. Ο Χριστιανός, ζώντας με αυτήν τη χριστιανική αντίληψη για το νόημα της παρούσας ζωής και του ιστορικού χρόνου έχει τη δυνατότητα, μέσα από τον τωρινό χρόνο, να πορεύεται στο αιώνιο, νικώντας εν Χριστώ τη φθορά και τον θάνατο. Ο άνθρωπος, με τον Χριστό, έχει την ευκαιρία να χαρεί την καινή ζωή. Ο Απ. Παύλος, απευθυνόμενος στους Χριστιανούς, τους προτείνει με σαφήνεια: «Έχετε διδαχθεί την αλήθεια για τον Χριστό, για να μπορείτε να αποβάλετε και να πετάξετε από πάνω σας τον παλαιόν άνθρωπο, που φθείρεται και προχωρεί συνεχώς προς την απατηλή αμαρτία και κακία. Έχετε, ακόμη, διδαχθεί να ανανεώνεστε με τα πνευματικά φρονήματα και να ντύνεστε τον “καινόν άνθρωπον τον κατά Θεό κτισθέντα εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας”» (Εφεσ. 4, 17- 24). Η μετάβαση από το χρονικό στο άχρονο εισέρχεται στη ζωή των ανθρώπων, που αγωνίζονται, εντός των θείων αρετών, για κάθαρση και αγαθοποίηση και αποτελεί δώρημα του Θεού και όχι ανθρώπινο επίτευγμα ή κατόρθωμα. Ο εν Χριστώ άνθρωπος  είναι  μεν θνητός, φθαρτός και χρονικός, αλλά, στο πλαίσιο της πίστεώς του, εξαγοράζει τον καιρό, προσέχει και περιπατεί ως σοφός, σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου (Εφεσ. 5, 15-16) και γι αυτό εντάσσεται στο σώμα του Χριστού, δηλαδή, στην προοπτική της ευφροσύνης, της χαράς και της μακαριότητας της εν Χριστώ αναστάσιμης και αιωνίου ζωής. Ας είναι ευλογημένος ο νέος ενιαυτός της Χρηστότητος του Κυρίου.


ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΖΩΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

-Γέροντα, γιατί τα άγρια ζώα δεν πειράζουν τους Αγίους;

– Αφού ημερεύουν οι άνθρωποι, ημερεύουν και τα άγρια ζώα και αναγνωρίζουν ότι ο άνθρωπος είναι αφεντικό τους. Στον Παράδεισο, πριν από την πτώση, τα άγρια θηρία έγλειφαν τους Πρωτοπλάστους με ευλάβεια, αλλά μετά από την πτώση πήγαιναν να τους ξεσκίσουν.

Όταν ένας άνθρωπος επανέρχεται στην προπτωτική κατάσταση, τα ζώα τον αναγνωρίζουν πάλι για αφεντικό. Σήμερα όμως βλέπεις ανθρώπους που είναι χειρότεροι από τα άγρια θηρία, χειρότεροι από τα φίδια. Εκμεταλλεύονται απροστάτευτα παιδιά, τους παίρνουν τα χρήματα και, όταν έρχωνται σε δύσκολη θέση, τα ενοχοποιούν, καλούν την αστυνομία, τα πηγαίνουν και στο ψυχιατρείο. Γι’ αυτό τον 147ο Ψαλμό, που διάβαζε ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης ,τον διαβάζω, για να ημερέψουν οι άνθρωποι και να μην κάνουν κακό στους συνανθρώπους τους και στα ζώα.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ: Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΩΡΟΣ ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΦΟΡΤΙΑ!

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς:
Ο χρόνος και ο χώρος χωρίς Χριστό είναι τρομακτικά φορτία!


Όταν από τον χρόνο αφαιρεθεί η αμαρτία και ο θάνατος, τότε ο χρόνος γίνεται ένα θαυμάσιο προοίμιο στη θεία αιωνιότητα, μία εξοχή εισαγωγή στη θεανθρωπότητα, σύμφωνα με τον παναληθινό λόγο του Αιωνίου, του Θεανθρώπου: «Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον»(Ίωάν. 6,47).
Η πικρία του χρόνου προέρχεται από τον θάνατο και την αμαρτία και γίνεται γλυκύς ο χρόνος με την αθανασία και την αναμαρτησία. Χωρίς τον Χριστό, τον Μόνο Παντοδύναμο, ο χρόνος είναι ένα βαρύ φορτίο. Μαζί Του γίνεται ελαφρό.
Άλλα και ο παράδοξος δίδυμος αδελφός του χρόνου, ο χώρος, με ότι περικλείει μέσα του, και αυτός με όλο το βάρος του πιέζει και συντρίβει τον άνθρωπο. Φοβερό λοιπόν και τρομακτικό είναι το φορτίο του άνθρωπου• βαρύς και ακανθώδης ο ζυγός του.
«Μόνον με τη βοήθεια του πανάγαθου και παντοδυνάμου Θεανθρώπου ο ζυγός αυτός γίνεται «χρηστός» και το φορτίο «ελαφρόν». Κατά τον αληθινό λόγο της Αλήθειας: «Ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστί»(Ματθ. 11,30).

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ!

Η Ζωή Μας Ομοιάζει Με Τη Θάλασσα
Μέγας Βασίλειος PG 31,417

Είναι τελείως αδύνατον η θάλασσα να μένη επί πολύ χρονικό διάστημα ίδια. Διότι αυτήν που τώρα είναι ομαλή, ακύμαντη και ακίνητη ύστερα από λίγο θα την δεις ανώμαλη και ορμητική εξ αιτίας βίαιων ανέμων. Αλλά και αυτήν που είναι άγρια και αναβράζει από την θαλασσοταραχή, γρήγορα θα την δεις να την σκεπάζει και να την στρώνει βαθειά γαλήνη. Έτσι ακριβώς και οι καταστάσεις της ζωής μας μεταβάλλονται εύκολα και προς το ήρεμο και προς το άγριο. Γι’ αυτό χρειάζεται να υπάρχη μέσα μας καλός κυβερνήτης
ώστε και στις γαλήνιες και ήρεμες περιστάσεις της ζωής και όταν όλα τα θέματα της ζωής του κυλούν ήρεμα και κανονικά, να περιμένει τις μεταβολές προς τα δυσάρεστα και δύσκολα και να μην επαναπαύεται με τα ήρεμα παρόντα σαν να είναι αιώνια και αθάνατα. Αλλά και στην πιο θλιβερή κατάσταση της ζωής του να μην απελπίζεται ούτε να κυριεύεται από πολύ μεγάλη λύπη και βύθιση τελικά στο πέλαγος της απελπισίας… Αυτός λοιπόν είναι ο έξυπνος και συνετός καπετάνιος και κυβερνήτης του εαυτού του, αυτός ο οποίος ούτε υπερηφανεύεται και καυχάται στις ευχάριστες περιστάσεις, ούτε καταπίπτει και μελαγχολεί στις ώρες των συμφορών και των δοκιμασιών.

ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ: ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΛΑΜΠΑΔΑ ΑΝΑΜΜΕΝΗ!


Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ: Ας είμαστε μια λαμπάδα αναμμένη που θα φωτίζει πάντα τους γύρω μας και θα μοσχοβολά την πίστη μας στο Θεό!

ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ: ΕΑΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΧΑΡΑ ΜΟΥ, ΠΑΝΤΑ ΔΥΝΑΤΑ ΤΩ ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΙ!


Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ: Εάν πιστεύεις χαρά μου, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι!

ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ: ΑΠΟΚΤΗΣΕ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΓΑΛΗΝΗ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΣΩΘΟΥΝ ΓΥΡΩ ΣΟΥ!


Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ: Απόκτησε την εσωτερική γαλήνη και χιλιάδες άνθρωποι θα σωθούν γύρω σου.