ΟΣΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΧΑΡΗΣ!

Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής: Πρέπει να είμαστε άνθρωποι της χάρης, ώστε όποιος μας πλησιάζει να ξεκουράζεται.

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ: Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ Η ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ!

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης: Ποιο το όφελος αν δημιουργείς πολλούς φτωχούς με την εκμετάλλευση και κατόπιν ανακουφίζεις έναν με την ελεημοσύνη; Αν δεν υπήρχε το πλήθος των εκμεταλλευτών, δεν θα υπήρχε το πλήθος των εξαθλιωμένων!

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ;

Ένας νέος πήγε σ’ έναν σοφό γέροντα και τον παρακάλεσε θερμά:
– Με απασχολεί το ερώτημα: Υπάρχει Θεός; Ειπέ μου, σε παρακαλώ! Εσύ το πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός;

– Και βέβαια το πιστεύω, του απάντησε ο γέροντας.

– Και ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, το πιστεύεις κι αυτό;

– Και βέβαια, το πιστεύω.

– Και τον Θεό ποιος τον έφτιαξε;

– Εσύ, του απάντησε σοβαρά και ξερά ο γέροντας.

Ο νεαρός σοκαρίστηκε με την απάντηση του γέροντα.

Τον ρώτησε και πάλι λοιπόν:

– Γέροντα, εγώ σε ρωτάω σοβαρά, του είπε. Κι εσύ μου λες πως εγώ έφτιαξα το Θεό.

– Μα κι εγώ σοβαρά σου μιλάω, του απάντησε ο γέροντας. Πολύ σοβαρά. Και πρόσεξε γιατί. Εσύ μ’ όλ’ αυτά που με ρωτάς, δείχνεις πως δεν ψάχνεις να βρεις το Θεό όπως είναι. Εσύ ψάχνεις να βρεις έναν Θεό όπως τον θέλεις εσύ, όπως τον φαντάζεσαι εσύ, κομμένον στα μέτρα σου. Αυτόν τον Θεό λοιπόν θα τον έχεις φτιάξει εσύ. Δεν θα είναι ο αληθινός Θεός.

Και πρόσθεσε ο άγιος αυτός γέροντας:

– Ψάξε να βρεις τον αληθινό Θεό, παιδί μου. Να Τον δεχτείς όπως είναι. Μην Τον θέλεις όπως εσύ τον φαντάζεσαι. Προσπάθησε να γίνεις εσύ όπως σε θέλει ο Θεός. Προσπάθησε να Τον καταλάβεις όπως είναι. Και ν’ αγαπήσεις το θέλημά Του, όπως είναι.

https://www.iellada.gr

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ: «ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΛΗΘΕΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΧΙΣΜΑ»

Ο Πατριάρχης Σερβίας επικρίνει τον Βαρθολομαίο για την αυτοκεφαλία στην Ουκρανική Εκκλησία

Την αντίθεση του στην χορήγηση αυτοκεφαλίας στην Ορθόδοξη Εκκλήσία της Ουκρανίας από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, εξέφρασε ο Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος, σε συνέντευξη του σε σερβική εφημερίδα.

Η απόφαση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου της Κωνσταντινούπολης, να χορηγήσει αυτοκεφαλία στην πρόσφατα δημιουργηθείσα Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, έρχεται ως παραβίαση της παλαιάς αρχής της συνδιαλλαγής και μπορεί να αποτελέσει σημαντικό σχίσμα στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο του Πεκ και Πατριάρχη Σερβίας Ειρηναίο, σε συνέντευξη του στην εφημερίδα Pechat την Κυριακή.

Νωρίτερα σήμερα, η Κωνσταντινούπολη παρέδωσε διάταγμα ανεξαρτησίας στον επικεφαλής της ενοποιημένης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, η οποία δεν περιλαμβάνει την Ορθόδοξη Εκκλησία του Ουκρανικού Πατριαρχείου Μόσχας (UOC-MP).

«Έχουμε ήδη ένα μεγάλο σχίσμα εξαιτίας του παπισμού ως απόκλιση από το πνεύμα της συμφιλίωσης — το σχίσμα ανάμεσα στη χριστιανική Ανατολή και τη Δύση, το οποίο διήρκεσε αιώνες. Εξαιτίας αυτού του νέου ανατολικού μοντέλου του παπισμού μπορεί να προκληθεί ένα νέο μεγάλο σχίσμα», ανέφερε ο Πατριάρχης Ειρηναίος, σύμφωνα με την εφημερίδα.

Ο πατριάρχης της Σερβίας εξέφρασε επίσης την ελπίδα ότι η Κωνσταντινούπολη θα βρει τη δύναμη να μην ακολουθήσει το μονοπάτι που είχε πάρει, καταστρέφοντας την ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

«Η μόνη πιθανή διέξοδος από αυτή τη βαθιά κρίση είναι η επιστροφή στην αρχή της συνδιαλλαγής και της αιώνιας κανονικής τάξης… στην υπεύθυνη παντορθόδοξη επίλυση των προβλημάτων αντί της υπερβολικής επιμονής στην υπεροχή και στα δικά μας ιδιαίτερα και αποκλειστικά προνόμια και εξουσίες… από την αντίληψη του «πρώτου χωρίς ίσους» στην αντίληψη του «πρώτου μεταξύ ίσων», διότι η πρώτη καταργεί την μέχρι τώρα απαραβίαστη ορθόδοξη αρχή της συνδιαλλαγής», ανέφερε ο πατριάρχης.

Από sputniknews

http://thriskeftika.blogspot.com

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: «Ο ΧΡΟΝΟΣ, ΩΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ»

«Ο χρόνος, ως παιδαγωγός εν Χριστώ»

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης του ΑΠΘ

Η απαρχή εκάστου νέου έτους, για τα μέλη της ορθόδοξης Εκκλησίας, έχει μεγάλη σημασία, εφόσον ο χρόνος, όπως και όλα όσα υπάρχουν, αποτελεί  δημιούργημα του Τριαδικού Θεού ο οποίος δεν είναι μόνον η ζωή των πάντων αλλά και ο χορηγός της ζωής, ο «χρόνους και καιρούς εν τη ιδία εξουσία θέμενος».

Ο άνθρωπος με την ευκαιρία κάθε νέου χρόνου, οφείλει να ευχαριστεί και να δοξάζει τον Θεό σε κάθε ευκαιρία, διότι διά της θείας Του ευσπλαχνίας μας χορηγεί νέο χρόνο, νέες ευκαιρίες, νέα περιθώρια για να προλάβει να εκπληρώσει στη γη, που ήλθε ως επισκέπτης, την αιώνια αποστολή του και να μπορέσει να επιστρέψει στον Δημιουργό του νικητής της έγχρονης ζωής, άφθαρτος και αδούλωτος των παθών που οδηγούν στη αιώνια φθορά και στον αιώνιο θάνατο.

Η έλευση και παραμονή του ανθρώπου στον κόσμο είναι προϊόν της αγάπης του Θεού, ο οποίος, επειδή «θέλει πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» του δωρίζει τον χρόνο για να τον χρησιμοποιήσει προς την εκπλήρωση του βασικού σκοπού για τον οποίο δημιουργήθηκε, που είναι, πρωτίστως, η διά της καλής χρήσεως των χαρισμάτων που έλαβε από τον Θεό, πνευματική ολοκλήρωσή του.

Η επιλογή της χρήσεως του χρόνου της ζωής για προτεραιότητες άσχετες και ξένες με τον προορισμό που έχει χαραχθεί εντός της φύσεώς του από τον Δημιουργό αλλοτριώνει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στην μακράν του Θεού ζωή, εκεί που κυριαρχεί η δουλεία της φθοράς που φέρνει η παρακοή, δηλαδή στο παραφυσικό στο φθαρτό και στο παράλογο.

Η θέση των πιστών εντός της  Εκκλησίας, ως μέλη του σώματος του Χριστού, δεν είναι και δεν πρέπει να είναι νωχελική, παθητική και άγονη, αλλά δημιουργική και γόνιμη. Προς τούτο η πραγμάτωση του θελήματος του Θεού εντός του χρόνου, καθιστά τον χρόνο και τη ζωή ευλογημένα μέσα και αγαθά, που συμβάλλουν στην πνευματική ελευθερία, προκοπή και άνοδο του ανθρώπου και όχι στην υποδούλωσή του στις δυνάμεις και στα πτωτικά σχέδια του Αντίχριστου. Ο χρόνος, που χρησιμοποιείται σε μακράν του Χριστού δράσεις δήθεν απελευθέρωσης, οδηγούν σε υποδουλώσεις που θυμίζουν τη ζωή της μοναξιάς, της απόγνωσης και της οντολογικής απονοηματοδοτήσεως που ένιωθε ο Άσωτος Υιός μακράν του Πατέρα.

Ο Χριστός, δεν είναι μόνον η ζωή για τον άνθρωπο αλλά και η οδός της ζωής, γεγονός που σημαίνει ότι, μαζί με τον χρόνο, χορηγεί στον άνθρωπο και τον τρόπο να υπάρχει και να κινείται στον κόσμο χωρίς να υποδουλώνεται σ’ αυτόν, με άλλα λόγια τους κανόνες ζωής, αλλά και τη λογική και τη σοφία για να μπορεί να διατηρείται, εν ελευθερία, ελεύθερος και να μην υποπίπτει στις μεθοδεύσεις και στις παγίδες του διαβόλου.

Ταυτόχρονα, χρησιμοποιώντας τον χρόνο της ζωής του, ως παιδαγωγό ζωής, δηλαδή, ως χορηγία Θεού, συνειδητοποιεί τι σημαίνει να είναι μέλος και να ζει ως μέλος της Εκκλησίας. Έτσι, επειδή ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, δεν δοκιμάζεται, ως άτομο, αλλά ως εκκλησιαστικό πρόσωπο, που συνδέεται εν ελευθερία με τα άλλα πρόσωπα εντός της εκκλησιαστικής ζωής.

Αυτό σημαίνει ότι, με βάση τους αγιοπνευματικούς κανόνες της Εκκλησίας ο χρόνος της ζωής του ανθρώπου δεν μπορεί να αναλώνεται ως να είναι ο άνθρωπος μια αυτονομημένη και ατομική ύπαρξη, αλλά στο πλαίσιο της συλλογικής εκκλησιαστικής του ζωής και λειτουργικότητας. Έτσι, οι δράσεις της ζωής του κρίνονται από τον Λόγο του Θεού, στο πλαίσιο όχι του ατομικού, αλλά του δια-προσωπικού  προσανατολισμού  της ζωής, αφού οι συνάνθρωποι θεωρούνται όχι ξένοι και απόμακροι, αλλά εν Χριστώ αδελφοί.

Εδώ έρχεται ο ρόλος των αρετών ή κανόνων ζωής, που θέτει ο ίδιος ο Χριστός ως όρους ή προϋποθέσεις της εν Χριστώ ζωής. Ο Χριστιανός, ως μέλος του σώματος του Χριστού, δεν εγκαταλείπεται, έρημος, μόνος και απροστάτευτος εντός του κόσμου. Η εν χρόνω δοκιμασία του Χριστιανού είναι θέμα προσωπικής σχέσεως, εμπιστοσύνης, αγάπης και υπακοής του προς τον Χριστό, ο οποίος είναι εκείνος που δείχνει τον δρόμο των αρετών αλλά και εκείνος που τις χορηγεί ως δώρα.

Η πρώτη και μέγιστη των αρετών είναι η προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο αγάπη, μέσω της οποίας -και σε συνδυασμό με τις άλλες αρετές- ο Χριστιανός κερδίζει εντός του χρόνου την άχρονη αιωνιότητα. Η είσοδος του αιώνιου και άχρονου Θεού στην έγχρονη Ιστορία της ανθρωπότητας, με σκοπό να βοηθήσει τον άνθρωπο να γίνει θεάνθρωπος, δηλαδή μέτοχος του άχρονου Θεού, μας δίνει το στίγμα της εν Χριστώ οδού, στην οποία μπορεί και οφείλει να εισέλθει, εν ελευθερία, αληθεία και αγάπη ο ιστορικός άνθρωπος, αν θέλει να προσεγγίσει και να συνδεθεί με τη μεταχρονική και μεταϊστορική πραγματικότητα του άχρονου Θεού, που αποτελεί το αιώνιο μέλλον του.

Ωστόσο, στην πορεία του αυτή είναι ανάγκη να γνωρίζει ότι, αν θέλει να ελπίζει στη μετάβασή του στην αιώνια ζωή του Θεού, δεν μπορεί να κινείται ατομικά, παράλογα και αυτόνομα, αλλά εν Χριστώ, διότι «εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» Πράξ. 17,28). Ο χρόνος, επομένως, της ζωής των Χριστιανών είναι πολύτιμος και έχει κάποιο σκοπό. Δεν πρέπει να αναλώνεται μάταια, αλλά να χρησιμοποιείται σωστά, όπως τονίζει ο απόστολος Παύλος: «εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισι» (Εφ. 5,16).

Ο παρών βίος του ανθρώπου είναι προσωρινός δεν είναι η μόνιμη κατάσταση της ζωής του, αλλά ένας προθάλαμός της. Το άλλο κομμάτι της ζωής του είναι η ζωή του αιώνιου μέλλοντός του, όπως αναφέρει και το Σύμβολο της Πίστεως των Χριστιανών: «Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Η τωρινή μορφή ζωής, κατά τον Απ. Παύλο, δεν έχει μεγάλη διάρκεια: «ο καιρός συνεσταλμένος το λοιπόν εστίν, ίνα και οι έχοντες γυναίκας ως μη έχοντες ώσι, και οι κλαίοντες ως μη κλαίοντες, και οι χαίροντες ως μη χαίροντες, και οι αγοράζοντες ως μη κατέχοντες, και οι χρώμενοι τω κόσμω τούτω ως μη καταχρώμενοι· παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου» (Α’ Κορ. 7,29-31).

Και, όπως αναφέρει ο Φώτης Κόντογλου, ο χρόνος περιφέρεται παντού «ολόγυρά μας, μέσα μας, σε κάθε ζωντανό, άψυχο, σε κάθε καρδιά. Είναι μαζί ευεργέτης μας και τύραννός μας». Κρατά στο ένα χέρι του ένα ποτήρι «γλυκό κρασί και πίνουμε» και στο άλλο ένα ποτήρι με «πικρό φαρμάκι».

Ο άνθρωπος, όμως, είναι κληρονόμος Θεού και συγκληρονόμος Χριστού (Ρωμ. 8, 15) και, συνεπώς, είναι εκείνος, που, με βάση το λογικό και το αυτεξούσιο που έλαβε από τον Θεό, καλείται να επιλέξει το δικό του ποτήρι, γνωρίζοντας όμως ότι εντός της πίστεώς του υπάρχει η προσδοκία της αιώνιας κληρονομιάς και των αγαθών που έχει ετοιμάσει για τους αγαπώντας Αυτόν ο Θεός. Μπορεί, επομένως, αν θέλει, να ξεφύγει από τον τύραννο χρόνο, τον χρόνο δηλαδή που υποδουλώνει και να χρησιμοποιήσει τον άλλο, τον ευεργέτη χρόνο, που απελευθερώνει, προκειμένου  να φτάσει, εν Χριστώ Ιησού, στον Άχρονο και Αιώνιο και Αθάνατο Θεό.

Διότι, κατά τον Κόντογλου, «μόνο μια ελπίδα υπάρχει γι’ αυτόν που ζει στον χρόνο, προκειμένου να γλυτώσει από τη φθορά: Ο Χριστός, ο λυτρωτής, ο καθαιρέτης της φθοράς. Εκείνος που πάτησε τον θάνατο και είπε: «Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται».

https://thriskeftika.blogspot.com 

ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Η ΕΔΑΦΙΚΗ ΤΗΣ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ!

Τελικά ἐξυπηρετοῦµε τά ὁράµατα τῆς Δύσεως;

ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΚΑΙ Η ΕΔΑΦΙΚΗ ΤΗΣ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ!

π. Γεώργιος Χάας

Πρό ἐτῶν, ὡς νέος κληρικός, Διάκονος ἀκόµα, µέ εἶχε καλέσει ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος µαζί µε τόν τότε Πρωτοσύγκελλο σέ µιά συνάντηση µέ δύο Γερµανούς Ρωµαιοκαθολικούς Καρδιναλίους, γιά νά βοηθήσω, µεταφράζοντας τίς συνοµιλίες. Τό θέµα ἦταν (τί ἄλλο) ὁ γνωστός διάλογος καί οἱ δυνατότητες συνεργασίας στό µεταναστευτικό καί σέ ἄλλους τοµεῖς. Μεταξύ ἄλλων ἐξέφρασαν οἱ Καρδινάλιοι µία δυσκολία καί συνάµα καί ἕνα παράπονό τους ὡς πρός τήν Ὀρθοδοξία: Τό ὅτι δέν µποροῦν νά τά βγάλουν πέρα µέ πολλούς συνοµιλητές, δηλ. τίς τοπικές Ἐκκλησίες, ἀλλά θά ἤθελαν νά ἔχουν ἕνα µόνο συνοµιλητή, τόν Οἰκουµενικό Πατριάρχη, ὡς κεφαλή τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλ. ὡς ἕνα εἶδος «Πάπα τῆς Ἀνατολῆς»!

Ἐµεῖς τότε τούς ἐξηγήσαµε, ὅτι κάτι τέτοιο δέν εἶναι ἐφικτό, διότι τό σύστηµα διοικήσεως στήν Ὀρθοδοξία εἶναι συνοδικό καί ὅτι ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποί Της εἶναι ἴσοι, ἁπλῶς ὁ κάθε πρῶτος προεδρεύει τῆς συνόδου του, σέ καµιά ὅµως περίπτωση δέν λαµβάνει ἀποφάσεις σέ θέµατα δογµατικῆς, πίστεως ἤ ἄλλα κρίσιµα θέµατα, πού ἅπτονται τῆς πνευµατικῆς ζωῆς τοῦ τόπου καί τῆς σωτηρίας τῶν πιστῶν.

Ὅπως µᾶς δείχνει ἡ πραγµατικότητα τῶν τελευταίων ἐτῶν, µοιάζει νά πραγµατοποιεῖται ἡ ἐπιθυµία τῶν Δυτικῶν. Παρατηροῦµε µιά πρωτοφανῆ καί ὅλο καί περισσότερο αὐξανόµενη ἀνάµειξη τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου σέ ἐσωτερικά θέµατα ἄλλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καί στίς γεωπολιτικές  ἐξελίξεις τῆς ἐποχῆς µας. Εἶναι φανερές οἱ ἐπεµβάσεις στήν Οὐκρανία, στά Σκόπια, στήν Ἀµερική καί στήν χώρα µας, ἀλλά καί ἄλλες πού θά φανοῦν σέ βάθος χρόνου. Στόχος εἶναι τά ἄλλα Πατριαρχεῖα καί οἱ ἰσχυρές αὐτοδιοίκητες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί ἡ ἀποδυνάµωσή τους. Καί τό ὅπλο στή διάθεση τοῦ Πατριαρχείου εἶναι τό πρωτεῖο Τιµῆς τοῦ Οἰκουµενικοῦ Θρόνου, ὅπως ἰσχύει ἀπό τό 381 µέ τόν τρίτο κανόνα τῆς Β΄ Οἰκουµενικῆς Συνόδου: «Τόν Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον ἔχειν τά πρεσβεῖα τῆς τιµῆς µετά τόν Ρώµης ἐπίσκοπον, διά τό εἶναι αὐτήν Νέαν Ρώµην», πρᾶγµα τό ὁποῖο ἐπικυρώθηκε καί ἀπό τήν Τετάρτη καί ἀπό τήν Πενθέκτη Οἰκουµενική Σύνοδο.

Ὁ λόγος ἀπονοµῆς τῶν πρεσβειῶν τῆς τιµῆς ἀναφέρεται ρητά στόν ὡς ἄνω κανόνα: «διά τό εἶναι αὐτήν Νέαν Ρώµην». Αὐτό σηµαίνει, ὅτι, ὅπου συγκεντρώνεται ἡ πολιτική ἐξουσία καί ὁ πολύς πληθυσµός, ἐκεῖ µεταφέρεται καί ἡ Ἐκκλησιαστική διοίκηση. Ἄρα τά Ἐκκλησιαστικά ἕπονται τῶν πολιτικῶν. Ἔτσι ἐπί Ἰουστινιανοῦ, τό Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐκλήθη «ἡ Ἁγιωτάτη Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Εὐδαίµονος Κωνσταντινουπόλεως, ὡς ἡµετέρα Πάντων Μήτηρ, ἥτις κεφάλαιόν ἐστι τῶν ἄλλων ἁπασῶν Ἐκκλησιῶν» (Ἰουστινιάνειος κωδ. 1,2,24).

Ἀπό τό σηµεῖο αὐτό, µέχρι νά ταυτισθῆ ἡ τιµή µέ τήν ἐξουσία, ὑπάρχει ἀπόσταση, καί ὡς πρός τόν τρόπο καί ὡς πρός τόν χρόνο. Χωρίς ἀµφισβήτηση ἀνεδείχθη τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ἰδιαίτερα µετά τήν ἀπόσχιση τῆς Ρώµης, τό 1054, ὡς κέντρο καί κοιτίδα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Κυρίως, µετά τήν ἅλωση τῆς Βασιλευούσης, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως θεωρήθηκε πέρα ἀπό θρησκευτικός καί πολιτικός ἀρχηγός τῶν ὑποδούλων Χριστιανῶν, ἀρχικά τῶν Ἑλλήνων (rum milleti), γρήγορα ὅµως ὅλων τῶν χριστιανικῶν πληθυσµῶν πού κατέκτησαν οἱ Ὀθωµανοί, ὅπως τῆς Αἰγύπτου, Παλαιστίνης, Συρίας καί τῶν Βαλκανικῶν λαῶν. Ὡς ὑπόλογος µόνο στόν ἴδιο τόν Σουλτάνο εἶχε ἐξουσία πάνω σέ ὅλα τά Πατριαρχεῖα, πού εἶχαν καταληφθῆ ἀπό τούς Ὀθωµανούς. Με αὐτά τά λεγόµενα «Προνόµια» κατόρθωσαν οἱ κατακτητές γιά µεγάλο χρονικό διάστηµα νά ἐλέγχουν καί νά κρατήσουν σέ σχετική ἡσυχία τούς ὑπόδουλους Χριστιανούς.

   Μέ τό τέλος τῆς Ὀθωµανικῆς Αὐτοκρατορίας, µετά τήν ἧττα της στούς Βαλκανικούς Πολέµους, µετά τόν Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο καί µετά τήν Μικρασιατική Καταστροφή, τήν ἀλλαγή δηλ. τῆς πολιτικῆς καταστάσεως, ἦταν ἀναµενόµενο νά ἀλλάξη καί ἡ Ἐκκλησιαστική κατάσταση µέ τήν ἄρση τῶν Προνοµίων καί τῆς ὑπερεξουσίας, πού εἶχε δοθεῖ στό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο. Καί πράγµατι, ζήτησε τό Νέο-Τουρκικό Κράτος στίς διαπραγµατεύσεις, πού προηγήθηκαν τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης, τήν ἀποµάκρυνση τοῦ Πατριαρχείου ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη, αἴτηµα, τό ὁποῖο ἀπέρριψαν οἱ ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν ἄλλων κρατῶν πού συµµετεῖχαν στίς συνδιασκέψεις. Στό σηµεῖο αὐτό µεταφέρουµε αὐτολεξεί τό σχετικό ἀπόσπασµα ἀπό τό βιβλίο τῆς Χρ. Καρυκοπούλου µέ τίτλο «Τό διεθνές καθεστώς τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου», ἐκδ. Γρηγόρη, Ἀθήνα 1979. Γράφει στή σελ. 56-57: «Κατά τήν διάρκεια τῆς ἱστορικῆς συνεδρίασης στίς 10 Ἰανουαρίου 1923 ἀντιτάχθηκαν ἔντονα στό αἴτηµα τῆς Τουρκίας ὅλες οἱ Συµµαχικές Ἀντιπροσωπεῖες, ὁ δέ Πρόεδρος τῆς Συνδιάσκεψης λόρδος Κῶρζον παρατήρησε ὅτι “ὁ ἀρχηγός τῆς Ἀµερικανικῆς Ἀποστολῆς (Τσάϊλντ) ἔχει ἤδη ἐκφρασθεῖ κατά τρόπον ἐπίµονον ὑπέρ τῆς διατηρήσεως ἐν Κωνσταντινουπόλει τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου”, διαδηλώσας ἔτσι πόσο οἱ Ἡνωµένες Πολιτεῖες, ὅσο κι ἄν βρίσκονται ἀποµακρυσµένες, δίνουν µεγάλη σηµασία στό ζήτηµα αὐτό. Στή συνέχεια ὁ Κῶρζον ὑπέβαλε ἐκ µέρους τῶν Συµµαχικῶν Ἀντιπροσωπειῶν τήν ἀκόλουθη πρόταση: Αἱ Σύµµαχοι Δυνάµεις ἀναγνωρίζουν ὅτι ὁ θεσµός τοῦ Πατριαρχείου δέον νά ἀποβάλη εἰς τό µέλλον τόν πολιτικόν καί διοικητικόν αὐτοῦ χαρακτῆρα καί ὅσον καί ἐάν δέν παύη τοῦτο νά ἑδρεύη ἐν Κωνσταντινουπόλει δέον ν΄ ἀποβῆ θεσµός ἀκραιφνῶς Θρησκευτικός».

   Ἐδῶ γεννιέται ἕνα ἐρώτηµα: Γιατί ἡ Ἀµερική καί ἡ Γαλλία κόπτονται τόσο ἔντονα ὑπέρ τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου, µιά Γαλλία, ἡ ὁποία ἦταν συνυπεύθυνη γιά τήν Μικρασιατική Καταστροφή, ἡ ὁποία λιγώτερο ἀπό ἕνα χρόνο πρίν ἐµπόδισε τούς πρόσφυγες στή Σµύρνη νά ἀνεβοῦν στά πλοῖα της καί τούς ἔρριξαν κυριολεκτικά στήν θάλασσα; Μιά χώρα, ἡ ὁποία ἦταν τό πλέον ἄθρησκο ἤ µᾶλλον καί ἀντίθρησκο κράτος τῆς Εὐρώπης; Προφανῶς εἶχαν ἄλλες προσδοκίες ἀπό τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο πέρα ἀπό τήν ὑπεράσπιση τῆς ἀληθοῦς Πίστεως!

   Γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία, ἐδῶ στήν Πατρίδα µας, τά ἐκκλησιαστικά δέν ἕπονται τῶν πολιτικῶν! Αὐτή ἡ ἀντίστροφη τάση ἐνισχύεται τά τελευταῖα χρόνια καί ἰδιαίτερα στίς µέρες µας. Τήν θέση τῆς Πνευµατικῆς ὑπεροχῆς καί αὐθεντίας τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου παίρνουν ἐκ νέου τά ὀθωµανικά φιρµάνια ἐξουσίας, ὑποκινούµενα καί ἐνισχυµένα ἀπό τό τόξο Ἀµερικῆς – Εὐρώπης – Βατικανοῦ. Ὑπάρχει ἡ προσπάθεια µέσῳ τῆς δηµιουργίας ἐκκλησιαστικῶν δεδοµένων νά ἐπιτευχθοῦν καί οἱ σχετικές γεωπολιτικές ἐξελίξεις µέ τήν διάσπαση τῶν τελευταίων ἰσχυρῶν κάστρων τῆς Ὀρθοδοξίας, διά τῆς δηµιουργίας µικρῶν ἀδυνάτων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν. Καί δέν διστ΄αζει τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο νά ἀποκαταστήση καθηρηµένους ἤ σχισµατικούς ἐπισκόπους γιά τήν ἐπίτευξη τῆς Νέας Τάξεως!

Ἔτσι προσπαθοῦν οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς (εὐτυχῶς µόνο τῆς γῆς, ὄχι τοῦ Οὐρανοῦ) νά δηµιουργήσουν καί στήν Πατρίδα µας κατάλληλες προϋποθέσεις γιά τήν ἀποµάκρυνση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἡ ἐξαίρεση τµηµάτων τῆς Πατρίδος µας ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, δηλ. τῆς Κρήτης, τῆς Δωδεκαννήσου καί τῶν Νέων Χωρῶν κατέστησε ἤδη τόν τίτλο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν ὡς Πάσης Ἑλλάδος, ἀνυπόστατο καί γραφικό! Ἄν πράγµατι προχωρήση καί ἡ ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγµατος µέ ἀπάλλειψι τοῦ τρόπου διοικήσεως τῆς κρατούσης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό ἄρθρο 3 καί τῆς ἐπικλήσεως τῆς Ἁγίας Τριάδος στό Προοίµιο, τότε ἀνοίγει ὁ δρόµος γιά τήν ἐπανυπαγωγή τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας στό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο καί τήν ἐπίτευξη τοῦ Δυτικοῦ ὁράµατος γιά τόν ἕνα συνοµιλητή, τόν Πάπα τῆς Ἀνατολῆς!

Ἄν συµβοῦν αὐτά, τότε δέν ἐγγυᾶται πλέον κανείς τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα, οὔτε καί τό αὐτοδιακυβέρνητο τῆς χώρας µας, καί αὐτά ὡς πολιτικά ἐπακόλουθα τῶν Ἐκκλησιαστικῶν!

   Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπός µας κλείνει ἕνα πρόσφατο πόνηµά του –µέ τίτλο « Ἡ ἀπάντηση τῆς Ἐκκλησίας στά Μυθεύµατα τοῦ Ἀντικληρικαλιστικοῦ Λαϊκισµοῦ (Ἀθήνα 2016)»– µέ τίς φράσεις: «Στούς σηµερινούς δύσκολους καιρούς χρειαζόµαστε περισσότερη φρόνηση, σύνεση, περίσκεψη, µνήµη, ἑνότητα καί συνεργασία. Καί ὅλα αὐτά ἀπαιτοῦν Τόλµη καί Ἐλευθερία».

Ὅσο αἰχµαλωτίζεται κανείς στά δίχτυα τῆς ἐξουσίας καί ὅσο στηρίζεται στίς ψευτοδηλώσεις καί ψευτοϋποσχέσεις τῶν ὑποτεταγµένων στά «Κόµµατα» κυβερνήσεως καί ἀντιπολιτεύσεως, τόσο περιορίζεται ἡ Ἐλευθερία του. Δυστυχῶς καί ἡ Ἐκκλησιαστική Διοίκηση ἔχει ἐµπλακεῖ σ’ αὐτούς τούς σχεδόν ἀοράτους ἱστούς τῶν ἀραχνῶν τῶν σηµερινῶν κρατούντων.

Γι’ αὐτό εἶναι καιρός νά ἀντιδράσουµε ὅλοι ἐµεῖς µαζί, ἐµεῖς πού δέν κατέχουµε ἀξιώµατα καί θέσεις, κληρικοί καί λαϊκοί. Ἄν ἐµεῖς σταθοῦµε στό ὕψος µας, καί οἱ κατέχοντες θέσεις θά ἐνισχυθοῦν καί θά τολµοῦν. Δέν θά ἀφήσουµε κανέναν νά καταστήση καί νά καταντήση τήν Πατρίδα µας χωρίς Θεόν, διότι µιά τέτοια Πατρίδα δέν δικαιοῦται νά φέρη τό ὄνοµα «Ἑλλάδα»!

π. Γεώργιος Χάας

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεῦχος 196- agnikolaos.gr -Δεκέμβριος 2018

https://aktines.blogspot.com

ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

Στην Αθήνα ζούσε ένα αντρόγυνο, που κάλεσε κάποτε έναν γέροντα, ο οποίος είχε Χάρη Θεού (είχε κάνει και κάποιον άλλον καλά) στο σπίτι τους, για να δει το τρίχρονο παράλυτο παιδί τους.
Φθάνοντας στο σπίτι ο γέροντας, μόνος του τράβηξε προς το δωμάτιο της τραπεζαρίας, αγνοώντας τους γονείς, που τον έλεγαν ότι το παιδί είναι στο υπνοδωμάτιο και όχι στην τραπεζαρία. Καθίσανε στην τραπεζαρία και ρωτάει ο γέροντας τον πατέρα:
- Από πότε έχεις να πας στην Εκκλησία; 
- Από τότε που με πήγαινε η γιαγιά μου, απάντησε ο πατέρας. 
- Πόσες φορές την ημέρα βλασφημάς την Παναγία; τον ξαναρώτησε ο γέροντας. 
Ψωμοτύρι το είχε αυτό και σιώπησε... 
- Πόσους έχεις αδικήσει και γιατί τον αδελφό σου, τον έκλεισες στο τρελάδικο για να του πάρεις την περιουσία; 
Κόκκαλο ο πατέρας! 
Του έκανε και μια σειρά από άλλες αποκαλύψεις, που ο πατέρας έπρεπε να τρελαθεί... 
Στη συνέχεια ο γέροντας στρέφεται στην μητέρα και της ρωτάει: 
- Ο πρώτος σου άνδρας είναι αυτός; 
- Ναι, απάντησε εκείνη. 
Ο γέροντας, ήξερε ότι τον έλεγε ψέματα, αλλά δεν της είπε τίποτα, για να μην την προσβάλει. 
- Από πότε έχεις να εξομολογηθείς; 
- Δεν θυμάμαι... έχω πολλά χρόνια! απάντησε εκείνη. 
- Πόσες εκτρώσεις έχεις κάνει; 
- Ίσα που ακούστηκε το 4 να ψελλίζει από το στόμα της. 
Τότε ο γέροντας ρωτάει: 
- Ποιός είναι τώρα παράλυτος; Το παιδάκι με την αγνή ψυχή ή εσείς; Εγώ βλέπω, ότι εσείς είστε οι παράλυτοι και όχι το παιδάκι, γι΄αυτό και δεν πήγα στο δωμάτιο του παιδιού και ήρθα κατευθείαν στο ''δικό'' σας δωμάτιο. Αν θέλετε να γίνει καλά το παιδί σας, πρέπει πρώτα εσείς τα γίνετε καλά! Να πάτε να εξομολογηθείτε όλες τις αμαρτίες σας και αν σας επιτρέψει ο πνευματικός, να Κοινωνήσετε. 
Αυτά του είπε ο γέροντας και έφυγε. 
Τα λόγια του γέροντα, ξύπνησαν από τον λήθαργο τους γονείς και την επόμενη μέρα πήγαν και εξομολογήθηκαν. Κατά οικονομία, τους άφησε και να Κοινωνήσουν. 
Ήταν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, που πήγαν στην Εκκλησία και Κοινώνησαν. Και γυρίζοντας στο σπίτι τους, βλέπουν το παιδί τους σηκωμένο από το κρεβάτι, να τους ανοίγει την πόρτα!...

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ - ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ - ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ - ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

http://agiostherapon.blogspot.com

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ- ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Σύναξη του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου και Βαπτιστού 

Την επομένη ημέρα των Θεοφανίων καθιερώθηκε να εορτάζουμε, τη μνήμη του πανίερου προφήτη Ιωάννη Προδρόμου. Ο Ιωάννης ήταν γιος του ιερέα Ζαχαρία και της Ελισάβετ. Μέχρι τα τριάντα του χρόνια, ζει ασκητική ζωή στην έρημο της Ιουδαίας, αφιερωμένη ολοκληρωτικά στην προσευχή, τη μελέτη και την πνευματική και ηθική τελειοποίηση. Το ρούχο του ήταν από τρίχες καμήλας, στη μέση του είχε δερμάτινη ζώνη και την τροφή του αποτελούσαν ακρίδες και άγριο μέλι. Με μορφή ηλιοκαμένη, σοβαρός, αξιοπρεπής και δυναμικός, ο Ιωάννης φανέρωνε αμέσως φυσιογνωμία έκτακτη και υπέροχη. Είχε όλα τα προσόντα μεγάλου και επιβλητικού κήρυκα του θείου λόγου. Έτσι, με μεγάλη χάρη κήρυττε «τα πλήθη». Κατακεραύνωνε και χτυπούσε σκληρά τη φαρισαϊκή αλαζονική έπαρση, που κάτω από το εξωτερικό ένδυμα της ψευτοαγιότητας έκρυβε τις πιο αηδιαστικές πληγές ψυχικής σκληρότητας και ακαθαρσίας. Γενικά, η διδασκαλία του συνοψίζεται στη χαρακτηριστική φράση του: «Μετανοείτε· ήγγικε γαρ ή βασιλεία των ουρανών», προετοιμάζοντας, έτσι, το δρόμο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού για το σωτήριο έργο Του. Όταν ο Χριστός άρχισε τη δημόσια δράση του, ο κόσμος άφηνε σιγά-σιγά τον Ιωάννη και ακολουθούσε Αυτόν. Η αντιστροφή αύτη, βέβαια, θα προκαλούσε μεγάλη πίκρα και θα γεννούσε αγκάθια ζήλειας και φθόνου σ' έναν, εκτός χριστιανικού πνεύματος, διδάσκαλο ή φιλόσοφο. Αντίθετα, στον Ιωάννη προκάλεσε μεγάλη χαρά και ευφροσύνη. Η γιορτή αυτή του Ιωάννου του Προδρόμου, για τον όποιο ο Κύριος είπε ότι κανείς άνθρωπος δε στάθηκε μεγαλύτερος του, καθιερώθηκε τον 5ο μ.Χ. αιώνα.

Επίσης, σήμερα εορτάζουμε και το γεγονός της μεταφοράς στην Κωνσταντινούπολη της τιμίας Χειρός του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, που έγινε κατά τον ακόλουθο τρόπο: Όταν ο Ευαγγελιστής Λουκάς πήγε στην πόλη Σεβαστή, όπου τάφηκε ο Πρόδρομος, παρέλαβε από τον τάφο του το δεξί του χέρι, το μετέφερε στην Αντιόχεια, όπου χάριτι Θεού επιτελούσε πολλά θαύματα. Από την Αντιόχεια, το Ιερό χέρι, μετακομίστηκε στην Κωνσταντινούπολη το 957, από τον διάκονο Ιώβ. Εκεί ο φιλόχριστος αυτοκράτορας, αφού την ασπάστηκε με πολύ σεβασμό, την τοποθέτησε στα βασιλικά ανάκτορα. Η σύναξη των πιστών, σε ανάμνηση του γεγονότος της μετακομιδής της τιμίας Χείρας του Προδρόμου στην Κωνσταντινούπολη, ετελείτο στην περιοχή του Φορακίου (ή Σφωρακίου).

Επίσης, σήμερα εορτάζουμε και το Θαύμα του Προδρόμου στη Χίο κατά των Αγαρηνών. 

https://www.saint.gr

ΧΙΟΥ ΜΑΡΚΟΣ ΚΑΤΑ ΕΡΝΤΟΓΑΝ: "ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΕΦΤΟΥΝ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΑΣΟΥΝ ΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΣΤΑΥΡΟ"

"Άστραψε και βρόντηξε" ο Μητροπολίτης Χίου στην εορτή των Θεοφανείων από το ακριτικό νησί των Οινουσσών

Ο Μητροπολίτης Χίου κ. Μάρκος στο τέλος του αγιασμού των υδάτων είπε χαρακτηριστικά: "Ο Θεός να σκεπάζει την Αιγνούσα. Οι Έλληνες πέφτουν στη Θάλασσα μόνο για να πιάσουν τον Τίμιο Σταυρό!"

Νωρίτερα στην Θεία Λειτουργία στον I.N. Αγίου Νικολάου Οινουσσών είπε στο κήρυγμα του: "Να αγιάσουμε τα νερά του Ελληνικού αρχιπελάγους. Στα νερά του Αιγαίου δεν τους ρίχνει κανείς τους Έλληνες, πέφτουν μόνοι τους οι Έλληνες και πέφτουν μόνο για να πιάσουν τον Τίμιο Σταυρό!"

https://www.katanixis.gr