ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ & ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ, ΤΑ ΓΚΑΡΣΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ & ΤΟΥΣ ΣΚΛΑΒΟΥΣ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ!

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ & ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΠΟΣΟ ΚΑΛΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ & ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

ΣΕ ΕΣΕΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΘΕΕ ΜΟΥ!

ΤΑ ΑΔΥΝΑΤΑ ΠΑΡΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΑ ΠΑΡΑ ΤΩ ΘΕΩ!

ΤΑ ΑΔΥΝΑΤΑ ΠΑΡΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΑ ΠΑΡΑ ΤΩ ΘΕΩ!

24 ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! 

25 εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. 

26 εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι; 

27 ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν. 

(Λουκάς 18,24-27)

Μετάφραση:

24 Όταν ο Ιησούς τότε τον είδε, που έγινε περίλυπος, είπε: «Πόσο δύσκολα εκείνοι που έχουν τα χρήματα μπαίνουν στη βασιλεία του Θεού! 

25 Γιατί είναι ευκολότερο μια καμήλα να εισέλθει από τρύπα βελόνας παρά πλούσιος να εισέλθει στη βασιλεία του Θεού». 

26 Είπαν τότε όσοι άκουσαν: «Και ποιος δύναται να σωθεί;» 

27 Εκείνος είπε: «Τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για το Θεό».

ΟΣΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΧΑΡΗΣ!

Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής: Πρέπει να είμαστε άνθρωποι της χάρης, ώστε όποιος μας πλησιάζει να ξεκουράζεται.

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ: Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ Η ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ!

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης: Ποιο το όφελος αν δημιουργείς πολλούς φτωχούς με την εκμετάλλευση και κατόπιν ανακουφίζεις έναν με την ελεημοσύνη; Αν δεν υπήρχε το πλήθος των εκμεταλλευτών, δεν θα υπήρχε το πλήθος των εξαθλιωμένων!

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ;

Ένας νέος πήγε σ’ έναν σοφό γέροντα και τον παρακάλεσε θερμά:
– Με απασχολεί το ερώτημα: Υπάρχει Θεός; Ειπέ μου, σε παρακαλώ! Εσύ το πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός;

– Και βέβαια το πιστεύω, του απάντησε ο γέροντας.

– Και ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, το πιστεύεις κι αυτό;

– Και βέβαια, το πιστεύω.

– Και τον Θεό ποιος τον έφτιαξε;

– Εσύ, του απάντησε σοβαρά και ξερά ο γέροντας.

Ο νεαρός σοκαρίστηκε με την απάντηση του γέροντα.

Τον ρώτησε και πάλι λοιπόν:

– Γέροντα, εγώ σε ρωτάω σοβαρά, του είπε. Κι εσύ μου λες πως εγώ έφτιαξα το Θεό.

– Μα κι εγώ σοβαρά σου μιλάω, του απάντησε ο γέροντας. Πολύ σοβαρά. Και πρόσεξε γιατί. Εσύ μ’ όλ’ αυτά που με ρωτάς, δείχνεις πως δεν ψάχνεις να βρεις το Θεό όπως είναι. Εσύ ψάχνεις να βρεις έναν Θεό όπως τον θέλεις εσύ, όπως τον φαντάζεσαι εσύ, κομμένον στα μέτρα σου. Αυτόν τον Θεό λοιπόν θα τον έχεις φτιάξει εσύ. Δεν θα είναι ο αληθινός Θεός.

Και πρόσθεσε ο άγιος αυτός γέροντας:

– Ψάξε να βρεις τον αληθινό Θεό, παιδί μου. Να Τον δεχτείς όπως είναι. Μην Τον θέλεις όπως εσύ τον φαντάζεσαι. Προσπάθησε να γίνεις εσύ όπως σε θέλει ο Θεός. Προσπάθησε να Τον καταλάβεις όπως είναι. Και ν’ αγαπήσεις το θέλημά Του, όπως είναι.

https://www.iellada.gr

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ: «ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΛΗΘΕΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΧΙΣΜΑ»

Ο Πατριάρχης Σερβίας επικρίνει τον Βαρθολομαίο για την αυτοκεφαλία στην Ουκρανική Εκκλησία

Την αντίθεση του στην χορήγηση αυτοκεφαλίας στην Ορθόδοξη Εκκλήσία της Ουκρανίας από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, εξέφρασε ο Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος, σε συνέντευξη του σε σερβική εφημερίδα.

Η απόφαση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου της Κωνσταντινούπολης, να χορηγήσει αυτοκεφαλία στην πρόσφατα δημιουργηθείσα Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, έρχεται ως παραβίαση της παλαιάς αρχής της συνδιαλλαγής και μπορεί να αποτελέσει σημαντικό σχίσμα στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο του Πεκ και Πατριάρχη Σερβίας Ειρηναίο, σε συνέντευξη του στην εφημερίδα Pechat την Κυριακή.

Νωρίτερα σήμερα, η Κωνσταντινούπολη παρέδωσε διάταγμα ανεξαρτησίας στον επικεφαλής της ενοποιημένης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, η οποία δεν περιλαμβάνει την Ορθόδοξη Εκκλησία του Ουκρανικού Πατριαρχείου Μόσχας (UOC-MP).

«Έχουμε ήδη ένα μεγάλο σχίσμα εξαιτίας του παπισμού ως απόκλιση από το πνεύμα της συμφιλίωσης — το σχίσμα ανάμεσα στη χριστιανική Ανατολή και τη Δύση, το οποίο διήρκεσε αιώνες. Εξαιτίας αυτού του νέου ανατολικού μοντέλου του παπισμού μπορεί να προκληθεί ένα νέο μεγάλο σχίσμα», ανέφερε ο Πατριάρχης Ειρηναίος, σύμφωνα με την εφημερίδα.

Ο πατριάρχης της Σερβίας εξέφρασε επίσης την ελπίδα ότι η Κωνσταντινούπολη θα βρει τη δύναμη να μην ακολουθήσει το μονοπάτι που είχε πάρει, καταστρέφοντας την ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

«Η μόνη πιθανή διέξοδος από αυτή τη βαθιά κρίση είναι η επιστροφή στην αρχή της συνδιαλλαγής και της αιώνιας κανονικής τάξης… στην υπεύθυνη παντορθόδοξη επίλυση των προβλημάτων αντί της υπερβολικής επιμονής στην υπεροχή και στα δικά μας ιδιαίτερα και αποκλειστικά προνόμια και εξουσίες… από την αντίληψη του «πρώτου χωρίς ίσους» στην αντίληψη του «πρώτου μεταξύ ίσων», διότι η πρώτη καταργεί την μέχρι τώρα απαραβίαστη ορθόδοξη αρχή της συνδιαλλαγής», ανέφερε ο πατριάρχης.

Από sputniknews

http://thriskeftika.blogspot.com

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: «Ο ΧΡΟΝΟΣ, ΩΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ»

«Ο χρόνος, ως παιδαγωγός εν Χριστώ»

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης του ΑΠΘ

Η απαρχή εκάστου νέου έτους, για τα μέλη της ορθόδοξης Εκκλησίας, έχει μεγάλη σημασία, εφόσον ο χρόνος, όπως και όλα όσα υπάρχουν, αποτελεί  δημιούργημα του Τριαδικού Θεού ο οποίος δεν είναι μόνον η ζωή των πάντων αλλά και ο χορηγός της ζωής, ο «χρόνους και καιρούς εν τη ιδία εξουσία θέμενος».

Ο άνθρωπος με την ευκαιρία κάθε νέου χρόνου, οφείλει να ευχαριστεί και να δοξάζει τον Θεό σε κάθε ευκαιρία, διότι διά της θείας Του ευσπλαχνίας μας χορηγεί νέο χρόνο, νέες ευκαιρίες, νέα περιθώρια για να προλάβει να εκπληρώσει στη γη, που ήλθε ως επισκέπτης, την αιώνια αποστολή του και να μπορέσει να επιστρέψει στον Δημιουργό του νικητής της έγχρονης ζωής, άφθαρτος και αδούλωτος των παθών που οδηγούν στη αιώνια φθορά και στον αιώνιο θάνατο.

Η έλευση και παραμονή του ανθρώπου στον κόσμο είναι προϊόν της αγάπης του Θεού, ο οποίος, επειδή «θέλει πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» του δωρίζει τον χρόνο για να τον χρησιμοποιήσει προς την εκπλήρωση του βασικού σκοπού για τον οποίο δημιουργήθηκε, που είναι, πρωτίστως, η διά της καλής χρήσεως των χαρισμάτων που έλαβε από τον Θεό, πνευματική ολοκλήρωσή του.

Η επιλογή της χρήσεως του χρόνου της ζωής για προτεραιότητες άσχετες και ξένες με τον προορισμό που έχει χαραχθεί εντός της φύσεώς του από τον Δημιουργό αλλοτριώνει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στην μακράν του Θεού ζωή, εκεί που κυριαρχεί η δουλεία της φθοράς που φέρνει η παρακοή, δηλαδή στο παραφυσικό στο φθαρτό και στο παράλογο.

Η θέση των πιστών εντός της  Εκκλησίας, ως μέλη του σώματος του Χριστού, δεν είναι και δεν πρέπει να είναι νωχελική, παθητική και άγονη, αλλά δημιουργική και γόνιμη. Προς τούτο η πραγμάτωση του θελήματος του Θεού εντός του χρόνου, καθιστά τον χρόνο και τη ζωή ευλογημένα μέσα και αγαθά, που συμβάλλουν στην πνευματική ελευθερία, προκοπή και άνοδο του ανθρώπου και όχι στην υποδούλωσή του στις δυνάμεις και στα πτωτικά σχέδια του Αντίχριστου. Ο χρόνος, που χρησιμοποιείται σε μακράν του Χριστού δράσεις δήθεν απελευθέρωσης, οδηγούν σε υποδουλώσεις που θυμίζουν τη ζωή της μοναξιάς, της απόγνωσης και της οντολογικής απονοηματοδοτήσεως που ένιωθε ο Άσωτος Υιός μακράν του Πατέρα.

Ο Χριστός, δεν είναι μόνον η ζωή για τον άνθρωπο αλλά και η οδός της ζωής, γεγονός που σημαίνει ότι, μαζί με τον χρόνο, χορηγεί στον άνθρωπο και τον τρόπο να υπάρχει και να κινείται στον κόσμο χωρίς να υποδουλώνεται σ’ αυτόν, με άλλα λόγια τους κανόνες ζωής, αλλά και τη λογική και τη σοφία για να μπορεί να διατηρείται, εν ελευθερία, ελεύθερος και να μην υποπίπτει στις μεθοδεύσεις και στις παγίδες του διαβόλου.

Ταυτόχρονα, χρησιμοποιώντας τον χρόνο της ζωής του, ως παιδαγωγό ζωής, δηλαδή, ως χορηγία Θεού, συνειδητοποιεί τι σημαίνει να είναι μέλος και να ζει ως μέλος της Εκκλησίας. Έτσι, επειδή ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, δεν δοκιμάζεται, ως άτομο, αλλά ως εκκλησιαστικό πρόσωπο, που συνδέεται εν ελευθερία με τα άλλα πρόσωπα εντός της εκκλησιαστικής ζωής.

Αυτό σημαίνει ότι, με βάση τους αγιοπνευματικούς κανόνες της Εκκλησίας ο χρόνος της ζωής του ανθρώπου δεν μπορεί να αναλώνεται ως να είναι ο άνθρωπος μια αυτονομημένη και ατομική ύπαρξη, αλλά στο πλαίσιο της συλλογικής εκκλησιαστικής του ζωής και λειτουργικότητας. Έτσι, οι δράσεις της ζωής του κρίνονται από τον Λόγο του Θεού, στο πλαίσιο όχι του ατομικού, αλλά του δια-προσωπικού  προσανατολισμού  της ζωής, αφού οι συνάνθρωποι θεωρούνται όχι ξένοι και απόμακροι, αλλά εν Χριστώ αδελφοί.

Εδώ έρχεται ο ρόλος των αρετών ή κανόνων ζωής, που θέτει ο ίδιος ο Χριστός ως όρους ή προϋποθέσεις της εν Χριστώ ζωής. Ο Χριστιανός, ως μέλος του σώματος του Χριστού, δεν εγκαταλείπεται, έρημος, μόνος και απροστάτευτος εντός του κόσμου. Η εν χρόνω δοκιμασία του Χριστιανού είναι θέμα προσωπικής σχέσεως, εμπιστοσύνης, αγάπης και υπακοής του προς τον Χριστό, ο οποίος είναι εκείνος που δείχνει τον δρόμο των αρετών αλλά και εκείνος που τις χορηγεί ως δώρα.

Η πρώτη και μέγιστη των αρετών είναι η προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο αγάπη, μέσω της οποίας -και σε συνδυασμό με τις άλλες αρετές- ο Χριστιανός κερδίζει εντός του χρόνου την άχρονη αιωνιότητα. Η είσοδος του αιώνιου και άχρονου Θεού στην έγχρονη Ιστορία της ανθρωπότητας, με σκοπό να βοηθήσει τον άνθρωπο να γίνει θεάνθρωπος, δηλαδή μέτοχος του άχρονου Θεού, μας δίνει το στίγμα της εν Χριστώ οδού, στην οποία μπορεί και οφείλει να εισέλθει, εν ελευθερία, αληθεία και αγάπη ο ιστορικός άνθρωπος, αν θέλει να προσεγγίσει και να συνδεθεί με τη μεταχρονική και μεταϊστορική πραγματικότητα του άχρονου Θεού, που αποτελεί το αιώνιο μέλλον του.

Ωστόσο, στην πορεία του αυτή είναι ανάγκη να γνωρίζει ότι, αν θέλει να ελπίζει στη μετάβασή του στην αιώνια ζωή του Θεού, δεν μπορεί να κινείται ατομικά, παράλογα και αυτόνομα, αλλά εν Χριστώ, διότι «εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» Πράξ. 17,28). Ο χρόνος, επομένως, της ζωής των Χριστιανών είναι πολύτιμος και έχει κάποιο σκοπό. Δεν πρέπει να αναλώνεται μάταια, αλλά να χρησιμοποιείται σωστά, όπως τονίζει ο απόστολος Παύλος: «εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισι» (Εφ. 5,16).

Ο παρών βίος του ανθρώπου είναι προσωρινός δεν είναι η μόνιμη κατάσταση της ζωής του, αλλά ένας προθάλαμός της. Το άλλο κομμάτι της ζωής του είναι η ζωή του αιώνιου μέλλοντός του, όπως αναφέρει και το Σύμβολο της Πίστεως των Χριστιανών: «Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Η τωρινή μορφή ζωής, κατά τον Απ. Παύλο, δεν έχει μεγάλη διάρκεια: «ο καιρός συνεσταλμένος το λοιπόν εστίν, ίνα και οι έχοντες γυναίκας ως μη έχοντες ώσι, και οι κλαίοντες ως μη κλαίοντες, και οι χαίροντες ως μη χαίροντες, και οι αγοράζοντες ως μη κατέχοντες, και οι χρώμενοι τω κόσμω τούτω ως μη καταχρώμενοι· παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου» (Α’ Κορ. 7,29-31).

Και, όπως αναφέρει ο Φώτης Κόντογλου, ο χρόνος περιφέρεται παντού «ολόγυρά μας, μέσα μας, σε κάθε ζωντανό, άψυχο, σε κάθε καρδιά. Είναι μαζί ευεργέτης μας και τύραννός μας». Κρατά στο ένα χέρι του ένα ποτήρι «γλυκό κρασί και πίνουμε» και στο άλλο ένα ποτήρι με «πικρό φαρμάκι».

Ο άνθρωπος, όμως, είναι κληρονόμος Θεού και συγκληρονόμος Χριστού (Ρωμ. 8, 15) και, συνεπώς, είναι εκείνος, που, με βάση το λογικό και το αυτεξούσιο που έλαβε από τον Θεό, καλείται να επιλέξει το δικό του ποτήρι, γνωρίζοντας όμως ότι εντός της πίστεώς του υπάρχει η προσδοκία της αιώνιας κληρονομιάς και των αγαθών που έχει ετοιμάσει για τους αγαπώντας Αυτόν ο Θεός. Μπορεί, επομένως, αν θέλει, να ξεφύγει από τον τύραννο χρόνο, τον χρόνο δηλαδή που υποδουλώνει και να χρησιμοποιήσει τον άλλο, τον ευεργέτη χρόνο, που απελευθερώνει, προκειμένου  να φτάσει, εν Χριστώ Ιησού, στον Άχρονο και Αιώνιο και Αθάνατο Θεό.

Διότι, κατά τον Κόντογλου, «μόνο μια ελπίδα υπάρχει γι’ αυτόν που ζει στον χρόνο, προκειμένου να γλυτώσει από τη φθορά: Ο Χριστός, ο λυτρωτής, ο καθαιρέτης της φθοράς. Εκείνος που πάτησε τον θάνατο και είπε: «Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται».

https://thriskeftika.blogspot.com