Άγιος Γρηγόριος
Θεολόγος: Μη θέλεις να με πείσεις με τα λόγια, αλλά με έργα. Μισώ τη διδασκαλία
που είναι αντίθετη με τον τρόπο ζωής.
Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2019
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ- ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Ὁ ποιμενικός αὐλός τῆς θεολογίας σου, τάς τῶν ῥητόρων ἐνίκησε σάλπιγγας· ὡς γάρ
τά βάθη τοῦ Πνεύματος ἐκζητήσαντι, καί τά κάλλη τοῦ φθέγματος προσετέθη σοι. Ἀλλά
πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, Πάτερ Γρηγόριε, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γεννήθηκε το 329 μ.Χ. στην Αριανζό, κωμόπολη της Καππαδοκίας, από τον Γρηγόριο, επίσκοπο Ναζιανζού και την Νόννα. Έχει δύο αδέρφια: τον Καισάρειο και τη πασίγνωστη για την ευσέβειά της αδερφή Γοργονία.
Στη Ναζιανζό, διδάσκεται τη στοιχειώδη εκπαίδευση, ενώ τη μέση στη Καισάρεια, όπου γνωρίζεται με το συμμαθητή του Μέγα Βασίλειο. Έπειτα, πηγαίνει κοντά σε περίφημους διδασκάλους της ρητορικής στη Παλαιστίνη και στην Αλεξάνδρεια και, τέλος, στα Πανεπιστήμια της Αθήνας. Οι σπουδές του διήρκεσαν 13 ολόκληρα χρόνια (από 17 έως 30 ετών).
Μετά τις σπουδές στην Αθήνα ο Γρηγόριος επιστρέφει στη πατρίδα του μονολότι του πρόσφεραν έδρα Καθηγητή Πανεπιστημίου. Εκεί, ο πατέρας του, επίσκοπος Ναζιανζού, τον χειροτονεί πρεσβύτερο. Αλλά ο Άγιος Γρηγόριος προτιμά την ησυχία του αναχωρητηρίου στο Πόντο, κοντά στο φίλο του Βασίλειο, για περισσότερη άσκηση στη πνευματική ζωή.
Μετά, όμως, από θερμές παρακλήσεις των δικών του, επιστρέφει στην πατρίδα του και μπαίνει στην ενεργό δράση της Εκκλησίας. Στα 43 του χρόνια ο Θεός τον ανύψωσε στο επισκοπικό αξίωμα. Έδρα του ορίστηκε η περιοχή των Σασίμων την οποία ποτέ δεν ποίμανε λόγω των Αρειανών κατοίκων της.
Όμως, ο θάνατος έρχεται να πληγώσει τη ψυχή του, με αλλεπάλληλους θανάτους συγγενικών προσώπων. Πρώτα του αδερφού του Καισαρείου, έπειτα της αδερφής του Γοργονίας, μετά του πατέρα του και, τέλος, της μητέρας του Νόννας. Μετά απ’ αυτές τις θλίψεις, η θεία Πρόνοια τον φέρνει στην Κωνσταντινούπολη (378 μ.Χ.), όπου υπερασπίζεται με καταπληκτικό τρόπο την Ορθοδοξία και χτυπά καίρια τους Αρειανούς, που είχαν πλημμυρίσει την Κωνσταντινούπολη.
Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Όλοι οι ναοί της Βασιλεύουσας ήταν στα χέρια των αιρετικών. Όμως ο Άγιος δεν απελπίζεται. Μετατρέπει ένα δωμάτιο στο σπίτι που τον φιλοξενούσαν σε ναό και του δίνει συμβολικό όνομα. Ονομάζει το ναό Αγία Αναστασία δείγμα ότι πίστευε στην ανάσταση της Ορθόδοξης Πίστης.
Οι αγώνες είναι επικίνδυνοι. Οι αιρετικοί ανεβασμένοι πάνω στις σκεπές των σπιτιών του πετούν πέτρες και έτσι ο Άγιος Γρηγόριος δοκιμάζεται πολύ. Στο ναό της Αγίας Αναστασίας εκφωνεί τους περίφημους πέντε θεολογικούς λόγους που του έδωσαν δίκαια τον τίτλο του Θεολόγου.
Μετά το σκληρό αυτό αγώνα, ο Μέγας Θεοδόσιος τον αναδεικνύει Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (381 μ.Χ.). Η Β’ Οικουμενική Σύνοδος τον αναγνώρισε ως Πρόεδρό της. Όμως μια μερίδα επισκόπων τον αντιπολιτεύεται για ευτελή λόγο. Τότε ο Γρηγόριος, αηδιασμένος, δηλώνει τη παραίτησή του, αναχωρεί στη γενέτειρά του Αριανζό και τελειώνει με ειρήνη τη ζωή του, το 390 μ.Χ.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα φιλοσοφημένα 408 ποιήματά του 18.000 περίπου στίχων. Είναι από τα μεγαλύτερα πνεύματα του Χριστιανισμού και από τους λαμπρότερους αθλητές της ορθόδοξης πίστης.
Η τίμια κάρα του φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου, στο Άγιο Όρος ενώ το ιερό σκήνωμα του φυλάσσετε στον ομώνυμο Ναό του στην Νέα Καρβάλη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 25 Ιανουαρίου.
http://www.saint.gr
Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2019
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ ΥΠΟΦΕΡΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ!
Μητροπολίτης Σιατίστης
Παύλος: Από τις αμαρτίες μας υποφέρει η πατρίδα μας
«...Αυτό που χαρακτηρίζει το
χριστιανό, είπε, είναι η αγάπη και η συγγνώμη..
Δεν μπορείς να αγαπάς αν δεν συγχωρείς. Και δεν αγαπάς ούτε το Θεό ούτε τους ανθρώπους παρά το δικό σου θέλημα. Και η συγγνώμη βγαίνει χωρίς δυσκολία απ’ την καρδιά που αγαπά το Θεό και επειδή αγαπά το Θεό αγαπά και τον αδελφό του.
Έτσι μπαίνουμε σε ένα στάδιο πνευματικού αγώνα και καλούμεθα να ετοιμάσουμε τον εαυτό μας, να τον συμμαζέψουμε. Και η Εκκλησία μας, μαζί με αυτά, μας καλεί να εξετάσουμε τον εαυτό μας και να προετοιμαστούμε.
Αγάπη – Συγγνώμη – Εξομολόγηση είναι τα βασικά δεδομένα αυτής της περιόδου. Χωρίς αυτά, όχι σαράντα, ογδόντα μέρες να νηστέψουμε μας είναι άχρηστες. Είναι πολύ σημαντικό, να το καταλάβουμε αυτό.
Όσες μέρες και να νηστέψω χωρίς συγγνώμη και αγάπη, είναι άχρηστες. Δεν με ωφελούν σε τίποτα και ίσως με βλάπτουν. Γιατί καλλιεργούν την υποκρισία μου.
Φαίνομαι στους άλλους ότι νηστεύω, αλλά εγώ γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια, του Θεού το θέλημα. Και ο αγώνας του πιστού ανθρώπου, αυτός είναι. Και η εξομολόγηση δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η αποκατάστασή μας στο Σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία του, την οποία ενότητα την έχει διασπάσει ο εγωισμός δια της αμαρτίας μας.
Ο πιο μεγάλος Σταυρός, όσων είμαστε πνευματικοί, είναι η δυσκολία των Χριστιανών μας να συγχωρήσουνε. Αλλά πόσο πιο απλά να τους πούμε ότι, δεν είστε καν χριστιανοί, ακόμη και αν κοινωνείτε χωρίς συγγνώμη και χωρίς αγάπη.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, γιατί όλα δείχνουν μια καρδιά που δεν είναι αγαθή, μια καρδιά που προσπαθεί, και το Θεό να τον εμπαίξει, και να τον κοροϊδέψει, αλλά στην ουσία κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.
Η εξομολόγηση δεν είναι για να πάμε να πούμε τα συνηθισμένα πράγματα, τα οποία θα τα επαναλάβουμε στην άλλη μας εξομολόγηση, γιατί τα έχουμε επαναλάβει στην καθημερινότητά μας. Τότε, δεν είμαστε ειλικρινείς στην εξομολόγησή μας και είναι μια εξομολόγηση χωρίς μετάνοια και με πολύ εγωισμό.
Να φανώ στο Θεό ή στον Ιερέα καλός, που εξομολογούμαι, αλλά όμως το θέλημα του Θεού δεν θέλω να το κάνω. Και αυτό είναι πραγματικά το μεγάλο σκάνδαλο. Ερχόμαστε να εξομολογηθούμε, αλλά χωρίς μετάνοια. Ο Θεός ξέρει τις αμαρτίες μας. Αυτό που ζητά είναι να δει τη μετάνοιά μας, γιατί αυτή είναι μία πράξη δική μας.
Και αυτή είναι η βασικότερη αιτία, που ο κόσμος μας δεν αλλάζει. Γιατί δεν αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι. Γιατί ο χριστιανός είναι το αλάτι, αλλά αυτό το αλάτι έχει χαλάσει και είναι άχρηστο και όχι μόνο δεν σώζει αλλά συνεργεί στο σάπισμα της κοινωνίας μας.
Και γι’ αυτό είπα, ότι, είναι η ώρα να αρχίσουμε να ξεχωρίζουμε. Ο χριστιανός ζει στον κόσμο, αλλά «δεν είναι εκ του κόσμου». Διότι υποτασσόμενος στον κόσμο και στην νοοτροπία του, τότε πλέον έχει χάσει τη χάρη του Θεού. Και πορεύεται και μόνος του και μπερδεμένος. Και γι’ αυτό δεν έχει χαρά στη ζωή του.
Σήμερα, όπως πάντα, ο διάβολος πολεμά την Εκκλησία. Η Εκκλησία πάντοτε παράγει Αγίους. Και τώρα τελευταία, ο Θεός μας χάρισε πολλούς Αγίους, για να μείνουμε τελείως αναπολόγητοι. Ο Θεός με τους Αγίους μας καλεί σε μετάνοια. Δεν έχει νόημα να θαυμάζω τους Αγίους, να μιλάω για τους Αγίους, αλλά να μην μιμούμαι τους Αγίους στην ταπείνωσή μου ενώπιον του Θεού, στην υπακοή μου στο θέλημα του Θεού. Και μέσα στην Εκκλησία υπάρχει ενότητα και τάξη.
Έτσι, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι γνήσια η εξομολόγησή μας και αυτό φαίνεται καθαρά, γιατί δεν αλλάζουμε. Γιατί δεν είμαστε ταπεινοί. Ο Τελώνης της Παραβολής, αυτός δεν έδειξε το Φαρισαίο.
Εμείς σήμερα παριστάνουμε τους τελώνες, για να δείξουμε τους Φαρισαίους. Και αποδεικνυόμαστε ότι, εμείς είμαστε οι Φαρισαίοι. Διότι ο Τελώνης ξέροντας τις αμαρτίες του δεν έκρινε απολύτως κανένα. Εμείς κρίνουμε τους πάντες. Γιατί, ακριβώς, μας λείπει η ταπείνωση, μας λείπει η αγάπη. Είμαστε μπερδεμένοι….
Με την αγάπη κερδίζεις τον άλλον, όχι με την κριτική. Με την σιωπή και την ταπείνωση κερδίζεις τον άλλον. Με το να ζεις ταπεινά και όχι με το να επιδεικνύεσαι, γιατί έτσι χάνεις και τον Θεό τον ίδιο, που μας είπε: «μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός τη καρδία».
Και είστε εσείς πρώτοι, που πρέπει να ξέρετε γιατί πάτε να εξομολογηθείτε, και πάνω από όλα πρέπει να είστε αποφασισμένοι για τη συγνώμη και την αγάπη, ακόμα και στους εχθρούς σας. Αλλιώς δεν έχει αξία η εξομολόγησή σας, και θα μας πει ο ίδιος ο Χριστός, «δι υμών το όνομα του Θεού βλασφημείται εν τοις έθνεσι».
Εξ αιτίας σας. Δεν είναι καθαρή η εξομολόγησή μας, όχι γιατί δεν λέμε την αλήθεια, αλλά γιατί δεν έχουμε πραγματικά μετανοήσει, γιατί, όπως σας είπα, δυσκολευόμαστε να συγχωρήσουμε. Και εμείς οι πιστοί χριστιανοί, εκείνο το λόγο που λέει: «εάν μη αφήτε…, ούτε ο Πατήρ ο ουράνιος θα αφήσει τα δικά σας παραπτώματα…», δεν τον υπολογίζουμε και συνεχίζουμε μία πορεία φαρισαϊκή, που διώχνει τους ανθρώπους και όχι μια ταπεινή πορεία που ελκύει τους ανθρώπους.
Το γνώρισμα όλων των μεγάλων Αγίων μας ήταν ότι, ήταν πολύ αυστηροί στον εαυτό τους και πολύ επιεικείς στους άλλους ανθρώπους. Εμείς είμαστε πολύ αυστηροί στους άλλους αλλά πολύ επιεικείς σε μας. Κι αυτή είναι η πλάνη μας…
Να ζήσουμε, λοιπόν, την Μεγάλη Τεσσαρακοστή με όλο της το ευλογημένο και πολυδύναμο πνευματικό περιεχόμενο που μας προσφέρεται. Και αυτό θα το δούμε στη ζωή μας ο καθένας. Πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι.
Ο Άγιος Μάξιμος λέει: «κάθε φορά που μπαίνεις στην Εκκλησία πρέπει να γυρίσεις πίσω καλύτερος. Να ’χεις ανεβεί ένα σκαλοπάτι». Αλλά εμείς πολλές φορές, ενώ ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια της Εκκλησίας κατεβαίνουμε μέσα στην Εκκλησία πολλά σκαλοπάτια, γιατί πολλές φορές ούτε το χώρο σεβόμαστε ούτε τίποτα… Για ποιον πάμε στην Εκκλησία; Πάμε για τον Θεό; Πάμε να μαζέψουμε τον νου μας; Πάμε για την προσευχή μας;
Ή πάμε να δούμε για να πούμε; Ο Τελώνης δεν έβλεπε τίποτα, ούτε τον Φαρισαίο που τον έδειχνε και γι’ αυτό έγινε δεκτός από το Θεό. Και εδώ, αγαπητοί αδελφοί, μπαίνει το τελικό ερώτημα. Μας ενδιαφέρει να είμαστε δεκτοί από το Θεό; Ή μας ενδιαφέρει να γινόμαστε δεκτοί από τους ανθρώπους; Αυτό είναι το ερώτημα, που πρέπει όλοι μας να απαντήσουμε…
…Πρέπει να επαναστατήσουμε στον εαυτό μας. Αυτή είναι η μόνη επανάσταση που θα μας σώσει. Να γίνουμε άλλοι άνθρωποι. Διαφορετικά είμαστε το αλάτι, που όχι μόνο δε σώζει αλλά βοηθάει στο σάπισμα παραπέρα.
Να ευχηθούμε, λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, ευχηθείτε και εσείς για μένα, να ζήσουμε αυτή τη Μεγάλη Σαρακοστή όπως την θέλει ο Χριστός, όπως την όρισε η Εκκλησία, με συγγνώμη, με αγάπη, με ταπείνωση, με προσευχή και με συμμετοχή στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας.
Αλλιώς δεν θα είναι Σαρακοστή, γιατί αυτά είναι τα γνωρίσματά της. Αν αυτά δεν τα ζήσουμε, τότε δεν είναι Σαρακοστή. Είναι κατ’ ευφημισμόν.
Έτσι, λοιπόν, να το προσπαθήσουμε, για να μας λυπηθεί ο Θεός, να του εκφράσουμε την αληθινή μετάνοιά μας, διότι το είπαν και οι Πατέρες μας, τότε που έπεσε η Κωνσταντινούπολη. Για έναν λόγο, είπαν, «έπεσε για τις αμαρτίες μας». Και για έναν λόγο υποφέρει η πατρίδα μας.
Για τις δικές μας αμαρτίες και δη των χριστιανών, διότι εμείς θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά για να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να αλλάξουμε εμείς, κατά το θέλημα του Θεού, χωρίς «ναι μεν αλλά» και χωρίς κρατούμενα.
Ας κάνουμε, λοιπόν, μια επανάσταση στην προσευχή μας, με αγάπη στην συγγνώμη, στην ταπείνωση, και τότε ο Θεός, θα δείτε ότι, θα σκύψει και θα μας προσέξει».
Δεν μπορείς να αγαπάς αν δεν συγχωρείς. Και δεν αγαπάς ούτε το Θεό ούτε τους ανθρώπους παρά το δικό σου θέλημα. Και η συγγνώμη βγαίνει χωρίς δυσκολία απ’ την καρδιά που αγαπά το Θεό και επειδή αγαπά το Θεό αγαπά και τον αδελφό του.
Έτσι μπαίνουμε σε ένα στάδιο πνευματικού αγώνα και καλούμεθα να ετοιμάσουμε τον εαυτό μας, να τον συμμαζέψουμε. Και η Εκκλησία μας, μαζί με αυτά, μας καλεί να εξετάσουμε τον εαυτό μας και να προετοιμαστούμε.
Αγάπη – Συγγνώμη – Εξομολόγηση είναι τα βασικά δεδομένα αυτής της περιόδου. Χωρίς αυτά, όχι σαράντα, ογδόντα μέρες να νηστέψουμε μας είναι άχρηστες. Είναι πολύ σημαντικό, να το καταλάβουμε αυτό.
Όσες μέρες και να νηστέψω χωρίς συγγνώμη και αγάπη, είναι άχρηστες. Δεν με ωφελούν σε τίποτα και ίσως με βλάπτουν. Γιατί καλλιεργούν την υποκρισία μου.
Φαίνομαι στους άλλους ότι νηστεύω, αλλά εγώ γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια, του Θεού το θέλημα. Και ο αγώνας του πιστού ανθρώπου, αυτός είναι. Και η εξομολόγηση δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η αποκατάστασή μας στο Σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία του, την οποία ενότητα την έχει διασπάσει ο εγωισμός δια της αμαρτίας μας.
Ο πιο μεγάλος Σταυρός, όσων είμαστε πνευματικοί, είναι η δυσκολία των Χριστιανών μας να συγχωρήσουνε. Αλλά πόσο πιο απλά να τους πούμε ότι, δεν είστε καν χριστιανοί, ακόμη και αν κοινωνείτε χωρίς συγγνώμη και χωρίς αγάπη.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, γιατί όλα δείχνουν μια καρδιά που δεν είναι αγαθή, μια καρδιά που προσπαθεί, και το Θεό να τον εμπαίξει, και να τον κοροϊδέψει, αλλά στην ουσία κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.
Η εξομολόγηση δεν είναι για να πάμε να πούμε τα συνηθισμένα πράγματα, τα οποία θα τα επαναλάβουμε στην άλλη μας εξομολόγηση, γιατί τα έχουμε επαναλάβει στην καθημερινότητά μας. Τότε, δεν είμαστε ειλικρινείς στην εξομολόγησή μας και είναι μια εξομολόγηση χωρίς μετάνοια και με πολύ εγωισμό.
Να φανώ στο Θεό ή στον Ιερέα καλός, που εξομολογούμαι, αλλά όμως το θέλημα του Θεού δεν θέλω να το κάνω. Και αυτό είναι πραγματικά το μεγάλο σκάνδαλο. Ερχόμαστε να εξομολογηθούμε, αλλά χωρίς μετάνοια. Ο Θεός ξέρει τις αμαρτίες μας. Αυτό που ζητά είναι να δει τη μετάνοιά μας, γιατί αυτή είναι μία πράξη δική μας.
Και αυτή είναι η βασικότερη αιτία, που ο κόσμος μας δεν αλλάζει. Γιατί δεν αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι. Γιατί ο χριστιανός είναι το αλάτι, αλλά αυτό το αλάτι έχει χαλάσει και είναι άχρηστο και όχι μόνο δεν σώζει αλλά συνεργεί στο σάπισμα της κοινωνίας μας.
Και γι’ αυτό είπα, ότι, είναι η ώρα να αρχίσουμε να ξεχωρίζουμε. Ο χριστιανός ζει στον κόσμο, αλλά «δεν είναι εκ του κόσμου». Διότι υποτασσόμενος στον κόσμο και στην νοοτροπία του, τότε πλέον έχει χάσει τη χάρη του Θεού. Και πορεύεται και μόνος του και μπερδεμένος. Και γι’ αυτό δεν έχει χαρά στη ζωή του.
Σήμερα, όπως πάντα, ο διάβολος πολεμά την Εκκλησία. Η Εκκλησία πάντοτε παράγει Αγίους. Και τώρα τελευταία, ο Θεός μας χάρισε πολλούς Αγίους, για να μείνουμε τελείως αναπολόγητοι. Ο Θεός με τους Αγίους μας καλεί σε μετάνοια. Δεν έχει νόημα να θαυμάζω τους Αγίους, να μιλάω για τους Αγίους, αλλά να μην μιμούμαι τους Αγίους στην ταπείνωσή μου ενώπιον του Θεού, στην υπακοή μου στο θέλημα του Θεού. Και μέσα στην Εκκλησία υπάρχει ενότητα και τάξη.
Έτσι, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι γνήσια η εξομολόγησή μας και αυτό φαίνεται καθαρά, γιατί δεν αλλάζουμε. Γιατί δεν είμαστε ταπεινοί. Ο Τελώνης της Παραβολής, αυτός δεν έδειξε το Φαρισαίο.
Εμείς σήμερα παριστάνουμε τους τελώνες, για να δείξουμε τους Φαρισαίους. Και αποδεικνυόμαστε ότι, εμείς είμαστε οι Φαρισαίοι. Διότι ο Τελώνης ξέροντας τις αμαρτίες του δεν έκρινε απολύτως κανένα. Εμείς κρίνουμε τους πάντες. Γιατί, ακριβώς, μας λείπει η ταπείνωση, μας λείπει η αγάπη. Είμαστε μπερδεμένοι….
Με την αγάπη κερδίζεις τον άλλον, όχι με την κριτική. Με την σιωπή και την ταπείνωση κερδίζεις τον άλλον. Με το να ζεις ταπεινά και όχι με το να επιδεικνύεσαι, γιατί έτσι χάνεις και τον Θεό τον ίδιο, που μας είπε: «μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός τη καρδία».
Και είστε εσείς πρώτοι, που πρέπει να ξέρετε γιατί πάτε να εξομολογηθείτε, και πάνω από όλα πρέπει να είστε αποφασισμένοι για τη συγνώμη και την αγάπη, ακόμα και στους εχθρούς σας. Αλλιώς δεν έχει αξία η εξομολόγησή σας, και θα μας πει ο ίδιος ο Χριστός, «δι υμών το όνομα του Θεού βλασφημείται εν τοις έθνεσι».
Εξ αιτίας σας. Δεν είναι καθαρή η εξομολόγησή μας, όχι γιατί δεν λέμε την αλήθεια, αλλά γιατί δεν έχουμε πραγματικά μετανοήσει, γιατί, όπως σας είπα, δυσκολευόμαστε να συγχωρήσουμε. Και εμείς οι πιστοί χριστιανοί, εκείνο το λόγο που λέει: «εάν μη αφήτε…, ούτε ο Πατήρ ο ουράνιος θα αφήσει τα δικά σας παραπτώματα…», δεν τον υπολογίζουμε και συνεχίζουμε μία πορεία φαρισαϊκή, που διώχνει τους ανθρώπους και όχι μια ταπεινή πορεία που ελκύει τους ανθρώπους.
Το γνώρισμα όλων των μεγάλων Αγίων μας ήταν ότι, ήταν πολύ αυστηροί στον εαυτό τους και πολύ επιεικείς στους άλλους ανθρώπους. Εμείς είμαστε πολύ αυστηροί στους άλλους αλλά πολύ επιεικείς σε μας. Κι αυτή είναι η πλάνη μας…
Να ζήσουμε, λοιπόν, την Μεγάλη Τεσσαρακοστή με όλο της το ευλογημένο και πολυδύναμο πνευματικό περιεχόμενο που μας προσφέρεται. Και αυτό θα το δούμε στη ζωή μας ο καθένας. Πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι.
Ο Άγιος Μάξιμος λέει: «κάθε φορά που μπαίνεις στην Εκκλησία πρέπει να γυρίσεις πίσω καλύτερος. Να ’χεις ανεβεί ένα σκαλοπάτι». Αλλά εμείς πολλές φορές, ενώ ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια της Εκκλησίας κατεβαίνουμε μέσα στην Εκκλησία πολλά σκαλοπάτια, γιατί πολλές φορές ούτε το χώρο σεβόμαστε ούτε τίποτα… Για ποιον πάμε στην Εκκλησία; Πάμε για τον Θεό; Πάμε να μαζέψουμε τον νου μας; Πάμε για την προσευχή μας;
Ή πάμε να δούμε για να πούμε; Ο Τελώνης δεν έβλεπε τίποτα, ούτε τον Φαρισαίο που τον έδειχνε και γι’ αυτό έγινε δεκτός από το Θεό. Και εδώ, αγαπητοί αδελφοί, μπαίνει το τελικό ερώτημα. Μας ενδιαφέρει να είμαστε δεκτοί από το Θεό; Ή μας ενδιαφέρει να γινόμαστε δεκτοί από τους ανθρώπους; Αυτό είναι το ερώτημα, που πρέπει όλοι μας να απαντήσουμε…
…Πρέπει να επαναστατήσουμε στον εαυτό μας. Αυτή είναι η μόνη επανάσταση που θα μας σώσει. Να γίνουμε άλλοι άνθρωποι. Διαφορετικά είμαστε το αλάτι, που όχι μόνο δε σώζει αλλά βοηθάει στο σάπισμα παραπέρα.
Να ευχηθούμε, λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, ευχηθείτε και εσείς για μένα, να ζήσουμε αυτή τη Μεγάλη Σαρακοστή όπως την θέλει ο Χριστός, όπως την όρισε η Εκκλησία, με συγγνώμη, με αγάπη, με ταπείνωση, με προσευχή και με συμμετοχή στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας.
Αλλιώς δεν θα είναι Σαρακοστή, γιατί αυτά είναι τα γνωρίσματά της. Αν αυτά δεν τα ζήσουμε, τότε δεν είναι Σαρακοστή. Είναι κατ’ ευφημισμόν.
Έτσι, λοιπόν, να το προσπαθήσουμε, για να μας λυπηθεί ο Θεός, να του εκφράσουμε την αληθινή μετάνοιά μας, διότι το είπαν και οι Πατέρες μας, τότε που έπεσε η Κωνσταντινούπολη. Για έναν λόγο, είπαν, «έπεσε για τις αμαρτίες μας». Και για έναν λόγο υποφέρει η πατρίδα μας.
Για τις δικές μας αμαρτίες και δη των χριστιανών, διότι εμείς θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά για να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να αλλάξουμε εμείς, κατά το θέλημα του Θεού, χωρίς «ναι μεν αλλά» και χωρίς κρατούμενα.
Ας κάνουμε, λοιπόν, μια επανάσταση στην προσευχή μας, με αγάπη στην συγγνώμη, στην ταπείνωση, και τότε ο Θεός, θα δείτε ότι, θα σκύψει και θα μας προσέξει».
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΜΑΣ
Πνευματικά τα αίτια
της κρίσης μας
Γράφει ο Γεώργιος Ι.
Μάτσος
Η Παλαιά Διαθήκη, την
οποία πολλοί συμπατριώτες μας σήμερα καταφρονούν ως δήθεν «εβραϊκή», είναι
γεμάτη διδαχές για την εύνοια και την οργή του Θεού έναντι του περιούσιου λαού
Του, που καθόρισαν τελικά και την πορεία της ιστορίας του εβραϊκού έθνους από τον
Αβραάμ μέχρι σήμερα.
Αντίστοιχη είναι η πορεία και του ελληνικού έθνους, προς το οποίο ο Κύριος
έδειξε την ιδιαίτερη εύνοια να καταστήσει όχημα μεταφοράς του Ευαγγελικού
κηρύγματος στην ανθρωπότητα.
Το 626 μ.Χ. η ανυπεράσπιστη Κωνσταντινούπολη και ενόσω ο αυτοκράτορας Ηράκλειος
πολεμούσε με το στρατό του στην Περσία για να ανακτήσει τον Τίμιο Σταυρό,
σώζεται από βέβαιο κίνδυνο με επέμβαση της Υπεραγίας Θεοτόκου. Το θαύμα εκείνο
εορτάζεται μέχρι σήμερα κατά τις πέντε σαρακοστιανές Παρασκευές του Ακαθίστου
Ύμνου.
Αμέσως μετά την ανάκτηση του Τιμίου Σταυρού, ο Ηράκλειος, προσπαθώντας να
συγκεράσει τις πολιτικές αντιθέσεις που προκαλούσε η αίρεση του μονοφυσιτισμού
σε Συρία, Παλαιστίνη και Αίγυπτο, υιοθετεί την αίρεση του μονοθελητισμού, την
επιβάλει στα πέντε Πατριαρχεία και προσπαθεί να την επιβάλει σε όλη την
αυτοκρατορία. Μόνος μένει να υπερασπίζεται το ορθόδοξο δόγμα ο Άγιος Μάξιμος ο
Ομολογητής. Κατά «σύμπτωση» όμως, εκείνη ακριβώς την περίοδο που ο Ηράκλειος
προσπαθούσε να επιβάλει τον μονοθελητισμό, ακριβώς οι μονοφυσιτικές επαρχίες
της Αιγύπτου, της Συρίας και της Παλαιστίνης κυριεύονται από τους μωαμεθανούς
εισβολείς.
Σαν άλλο χιόνι που σκεπάζει τα σπαρτά, οι μωαμεθανοί δημιούργησαν λίγο αργότερα
ασφαλές περιβάλλον για άλλο μεγάλο Άγιο της Εκκλησίας, τον Ιωάννη τον
Δαμασκηνό, κατά την περίοδο της εικονκλαστικής μανίας των βυζαντινών
αυτοκρατόρων του 8ου και 9ου αιώνα.
Με την έλευση του Μεγάλου Φωτίου στο πατριαρχικό θρόνο και την οριστική επικράτηση
του ορθοδόξου δόγματος, αρχίζει νέα εποχή ακμής του Ελληνισμού. Η οποία λήγει
όταν οι αυτοκράτορες αποδέχθηκαν την καταδυνάστευση των αγροτικών πληθυσμών της
αυτοκρατορίας από τους «Δυνατούς». Οι εξουσιαστικές διενέξεις και η καταπίεση
του λαού οδήγησαν τελικά στη δοκιμασία της πρώτης Άλωσης.
Εκεί αρχίζει το νήμα που οδηγεί στο σήμερα. Η δοκιμασία της πρώτης Αλώσεως
έληξε το 1261. Επί έναν περίπου αιώνα το Βυζάντιο διατηρήθηκε ως υπολογίσιμη
κρατική υπόσταση, έως ότου ξεκίνησαν οι λεγόμενες «ησυχαστικές έριδες». Στην
πραγματικότητα, επρόκειτο για σύγκρουση μεταξύ Ορθοδοξίας και
Ρωμαιοκαθολικισμού. Η σημασία των ερίδων αυτών για τη συλλογική μας μεταφυσική
δεν έχει κατανοηθεί ευρέως: Τότε ακριβώς το ελληνικό έθνος αποφασίζει να μην
υπολογίζει πια στον αληθινό Θεό για βοήθεια, να παραιτηθεί από την αυτοδύναμη
ανθρωπίνως, συν τη Θεία βοήθεια, υπεράσπιση του εαυτού του και να στραφεί για
«προστασία» προς τη Δύση, θαμπωμένο από την υλική της ισχύ.
Η ψευδοσύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας, όπου αποφασίζεται η ψευδοένωση των
Εκκλησιών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η οριστική συγκατάνευση του βυζαντινού
κράτους προς τον εγχώριο βαρλααμισμό του 14ου αιώνος.
Τα Χριστούγεννα του 1452, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, εμπιστευόμενος περισσότερο
τα όπλα της αιρετικής Δύσης παρά τη δύναμη του Θεού, πραγματοποιεί «ενωτική»
Θεία Λειτουργία στην Αγιά-Σοφιά. Ήταν η τελευταία χριστουγεννιάτικη Λειτουργία
στην Αγιά-Σοφιά. Η Δύση στέλνει εμφανώς ανεπαρκή στρατό και η Πόλη πέφτει στα
χέρια των μωαμεθανών.
Άραγε δεν περνάει η σκέψη από το μυαλό μήπως, εάν ο Παλαιολόγος είχε
εμπιστευθεί τη δύναμη του Θεού μάλλον παρά την αίρεση, είχε επαναληφθεί το
θαύμα της Υπεραγίας Θεοτόκου του 626 μ.Χ. και η Πόλη σωζόταν από τους
επιδρομείς;
Οι επιδρομείς λειτούργησαν πάλι όπως το χιόνι στα σπαρτά. Η αλήθεια της
Ορθοδόξου πίστεως διατηρήθηκε αλώβητη σε όλη την πρώην Ρωμανία και όταν ήλθε το
πλήρωμα του χρόνου, το έθνος αναγεννήθηκε.
Όμως ο βαρλααμισμός συνέχισε να είναι η συλλογική μεταφυσική μας. Πολλοί
συμπατριώτες μας, μάλιστα οι πιο διακεκριμένοι, υβρίζουν ανοικτά ή κρυφά την
ώρα και τη στιγμή που δεν υποβιβαστήκαμε σε κάτι σαν Κροάτες της Νότιας
Βαλκανικής. Ζηλεύουν την υλική πρόοδο της Δύσης και δεν βλέπουν ότι η
υποτιθέμενη πνευματική της πρόοδος ήταν ατελής και αδιέξοδος αγώνας για
ελευθερίες που ήδη διασφάλιζε και με το παραπάνω η Ορθόδοξη πίστη στον άνθρωπο.
Έτσι, φτιάξαμε ελλαδικό κράτος πολιτικό και πνευματικό προτεκτοράτο των ξένων.
Πρόθυμο εξαρχής να πολεμήσει την Εκκλησία, απρόθυμο να εγκολπώσει τους εκτός
Ελλάδος Έλληνες, δεκτικό κάθε υπονόμευσης των εθνικών του συμφερόντων,
συρρίκνωσε και συρρικνώνει τον Ελληνισμό.
Στη δε Κύπρο η άφρονα ανάμιξη του εκκλησιαστικού της ηγέτη με την πολιτική
οδήγησε στην εθνοκάθαρση και στην απώλεια του μισού νησιού.
Η συνθήκες πνευματικής κρίσης εντάθηκαν μετά το 1974.
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ήδη επεσήμανε ότι ποτέ δεν είχαμε προβλήματα
εθνικού πληθυσμιακού χαρακτήρα στη Θράκη, μέχρις ότου οι Ελληνίδες αποφάσισαν
να σκοτώνουν τα παιδιά τους με τις εκτρώσεις. Ήδη βλέπουμε η ισλαμική
μετανάστευση που ξεκίνησε μετά την κοίμηση του Αγίου, να αλλάζει δραματικά την
πληθυσμιακή σύνθεση όλης της χώρας.
Και να ήταν μόνον οι εκτρώσεις. Η αμαρτία και η ανταρσία έναντι του Θεού έχουν
γίνει παντού μόδα – μοιχεία, πορνεία, αλλόθρησκες τελετουργίες τύπου «γιόγκα».
Ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας έγινε ύψιστος προοδευτισμός και πεδίο συναίνεσης
των πολιτικών κομμάτων. Θεσμοποιήθηκε νομικά και κοινωνικά η ομοφυλοφιλία (το
αμάρτημα εξαιτίας του οποίου καταστράφηκαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα), εξελέγη
για πρώτη φορά άθεος πρωθυπουργός, προχωρά η αποθρησκειοποίηση της παιδείας και
της δημόσιας ζωής, κυριαρχεί η μοχθηρότητα και η συκοφαντία κατά του Χριστιανισμού.
Πώς δεν θα τεθούν σε λειτουργία οι πνευματικοί νόμοι έναντι του έθνους μας, που
τόσο παραστατικά περιγράφει ο Άγιος Παΐσιος;
Η εξέλιξη του Μακεδονικού είναι η ύστατη δοκιμασία. Θα ενταθεί και άλλο, αν δεν
μετανοήσουμε, σε συλλογικό και σε προσωπικό επίπεδο, ως έθνος και ο καθένας μας
χώρια. Η χώρα θα κινδυνεύσει με νέο 1453, με νέο 1922. Οι προφητείες από μόνες
τους δεν θα σώσουν το έθνος. Να θυμόμαστε τον Ιωνά. Ο Θεός έχει κάθε δικαίωμα
να μην υλοποιήσει τις προφητείες.
Ένα «Κύριε ελέησον» να πει ο καθένας, η βοήθεια του Θεού θα είναι μεγάλη. Και
κάποιοι μόνον από εμάς να μετανοήσουν για τις πολλές και μεγάλες αμαρτίες μας,
ο Θεός κάτι θα κάνει. Διότι οι ηγέτες που έχουμε σήμερα, είναι αυτοί που μας
αξίζουν. Επιτρέπει ο Θεός να πλήττουν το κάποτε ευσεβές έθνος μας, ακριβώς
επειδή δεν τηρούμε τις εντολές Του.
Προσευχή, μετάνοια, πνευματική ζωή. Οι δοκιμασίες μας δεν θα τελειώσουν εδώ. Η
υπερψήφιση των Πρεσπών θα είναι μόνον η αρχή. Ελπίδα μας και ασφάλειά μας στις
δυσκολίες είναι όμως ο Θεανθρώπινος οργανισμός της Εκκλησίας. «Πύλαι Άδου ου
κατισχύσουσι αυτής». Αν το έθνος μας και ατομικά ο καθένας μας μετανοήσουμε και
προσκολληθούμε στην Εκκλησία, στις εντολές του Ευαγγελίου, στη μυστηριακή ζωή,
θα βγούμε αλώβητοι και ενισχυμένοι. Ο Θεός μπορεί. Οργώνει ο διάβολος για να
σπείρει ο Θεός. Εμείς ας είμαστε με τον Θεό και τα υπόλοιπα που, όπως διαπιστώσαμε
αυτές τις ημέρες, ανθρωπίνως δεν επιλύονται, ας τα αφήσουμε πάνω Του. Σοι
Κύριε.
Γεώργιος Ι. Μάτσος
Δ.Ν., Δικηγόρος
«ΜΗ ΠΑΡΑΧΑΡΑΖΕΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ – Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ»
«Αυτό το τραγούδι γράφτηκε για
τη Μακεδονία, πριν από 30 χρόνια, στην κατασκήνωση Πρώτη Φλωρίνης!
Ήταν τότε, που μας φιλοξενούσε στην αγκαλιά της η
κατασκήνωση, υπό την σκέπη και την φροντίδα του αείμνηστου επισκόπου π
Αυγουστίνου Καντιώτη.
Η μεγάλη
του αγάπη για την Μακεδονία, ήταν αυτή που τον έκανε να προτείνει σε όλους μας
και να μας ενθαρρύνει να γράψουμε ένα τραγούδι γι’ αυτήν!
Ήμουνα η
πρώτη που ανταποκρίθηκα στο κάλεσμά του!
Ήμουν 19 χρονών και γράφοντάς το, αισθανόμουν ότι αγωνιζόμουν με την πένα μου και το ακορντεόν μου για χάριν της Μακεδονίας !… υπό την σκέπη πάντα και την ευλογία του Γέροντα.
Ήμουν 19 χρονών και γράφοντάς το, αισθανόμουν ότι αγωνιζόμουν με την πένα μου και το ακορντεόν μου για χάριν της Μακεδονίας !… υπό την σκέπη πάντα και την ευλογία του Γέροντα.
Από εμένα
το τραγούδι αυτό ξεχάστηκε!
Με έκπληξη
όμως διαπίστωσα, ότι οι Φλωρινιώτες και οι υπόλοιποι Μακεδόνες το κράτησαν στην
καρδιά τους, το τραγούδησαν, το μετέδωσαν και το ενέταξαν ψηλά στη Μακεδονική
κουλτούρα, όλα αυτά τα χρόνια!
Αισθάνθηκα,
ότι το τραγούδι μου ήρθε πάλι και με βρήκε.. και μαζί η πνευματική ευθύνη για
τις νέες γενιές!
Έκατσα με
μεράκι και ταπεινότητα και το ηχογράφησα.. του έδωσα λίγο από το μεγαλείο της
σύγχρονης μουσικής τεχνολογίας, που του άξιζε!
Νιώθω πως
η ιστορία με προλαβαίνει κάθε φορά και δεν μπορώ να την προσπεράσω!..
Μπορώ όμως να την υπηρετήσω!
Να τώρα, που το τραγούδι μου για την Μακεδονία: ‘’Μην παραχαράζετε την ιστορία΄΄ , είναι πιο επίκαιρο από ποτέ!
Μπορώ όμως να την υπηρετήσω!
Να τώρα, που το τραγούδι μου για την Μακεδονία: ‘’Μην παραχαράζετε την ιστορία΄΄ , είναι πιο επίκαιρο από ποτέ!
Η
Μακεδονία είναι Ελληνική και το τραγούδι μου, είναι δικό σας!!
Αν και δεν είμαι από την Μακεδονία , αισθάνομαι μία από εσάς και είμαι μαζί σας!
Δεν θα φοβηθούμε ΟΧΙ!
Αν και δεν είμαι από την Μακεδονία , αισθάνομαι μία από εσάς και είμαι μαζί σας!
Δεν θα φοβηθούμε ΟΧΙ!
ΘΑ
ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ, ΗΡΩΙΚΑ, ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΩΝΤΑΣ!
Όπως πάντα…»!
Όπως πάντα…»!
Μαριγώ Φ. Μπούρη.
Γενικός Ιατρός.
Γενικός Ιατρός.
Στίχοι
Υπάρχει μία περιοχή
απ’ άκρη σ’ άκρη Ελληνική
κι οι πέτρες θα το φωνάξουνε
εάν εμείς σιωπήσουμε
Είναι η γη των πατέρων μας,
απ’ άκρη σ’ άκρη Ελληνική
κι οι πέτρες θα το φωνάξουνε
εάν εμείς σιωπήσουμε
Είναι η γη των πατέρων μας,
η χώρα των Μακεδόνων,
η ρίζα της Ελλάδας μας,
το καύχημα των αιώνων.
Μην παραχαράζετε την ιστορία
η ρίζα της Ελλάδας μας,
το καύχημα των αιώνων.
Μην παραχαράζετε την ιστορία
η Μακεδονία είναι μία
λάμπει από Ελλάδα κι Ορθοδοξία ΔΙΣ
η Μακεδονία είναι Ελληνική.
Στα χρόνια αυτά που πάλι οι εχθροί
λάμπει από Ελλάδα κι Ορθοδοξία ΔΙΣ
η Μακεδονία είναι Ελληνική.
Στα χρόνια αυτά που πάλι οι εχθροί
διεκδικούν τη μάνα μας γη
νέο λόχο ιερό θα αναστήσουμε
σε ίχνη ηρώων θα βαδίσουμε
Και έτσι η γη των πατέρων μας
νέο λόχο ιερό θα αναστήσουμε
σε ίχνη ηρώων θα βαδίσουμε
Και έτσι η γη των πατέρων μας
η χώρα των Μακεδόνων
θα’ ναι Ορθόδοξη και Ελληνική
μέσα στο διάβα των χρόνων.
Μην παραχαράζετε την ιστορία
θα’ ναι Ορθόδοξη και Ελληνική
μέσα στο διάβα των χρόνων.
Μην παραχαράζετε την ιστορία
η Μακεδονία είναι μία
λάμπει από Ελλάδα κι Ορθοδοξία ΔΙΣ
η Μακεδονία είναι Ελληνική.
λάμπει από Ελλάδα κι Ορθοδοξία ΔΙΣ
η Μακεδονία είναι Ελληνική.
Αναδημοσίευση
περιγραφής από: Μαριγώ Μπούρη
Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2019
ΗΠΑ: 13ΧΡΟΝΟΣ ΞΥΠΝΗΣΕ ΛΙΓΟ "ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΤΟΥ" ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΣΤΗ ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ ΤΟΥ.
Παγκόσμια συγκίνηση
έχει προκαλέσει η ιστορία ενός 13χρονου αγοριού στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ, που
νοσηλευόταν σε κώμα για δύο μήνες, έπειτα από ατύχημα, όμως συνήλθε λίγο μετά
από την συναίνεση των γονιών του να προχωρήσουν στη δωρεά οργάνων του.
Οι γονείς του είχαν
χάσει κάθε ελπίδα να συνέλθει το παιδί τους από το κώμα, όμως εκείνος, τους
διέψευσε και λίγο αφότου η μητέρα του υπέγραψε τα απαραίτητα χαρτιά για να
προχωρήσει η δωρεά οργάνων του, άρχισε να ανακτά τις αισθήσεις του.
Ο 13χρονος Τρέντον,
είχε χτυπήσει σοβαρά το κεφάλι του όταν καρότσα πάνω στην οποία είχε ανέβει
αναποδογύρισε με αποτέλεσμα να τραυματιστεί βαρύτατα. Ήταν τόσο σοβαρές οι
εγκεφαλικές κακώσεις, που οι γιατροί είχαν σχεδόν από την αρχή ενημερώσει τους
γονείς, πως ακόμη κι αν το παιδί τους συνέλθει, δεν θα είναι ποτέ το ίδιο.
Οι μέρες περνούσαν και
η κατάσταση του Τρέντον δεν παρουσίαζε καμία βελτίωση κι έτσι η μητέρα του
αποφάσισε να συναινέσει για τη δωρεά οργάνων όταν έμαθε πως έτσι υπήρχε ελπίδα
να σωθούν πέντε άλλα παιδιά.
Όμως μία μέρα πριν
βγει από τη μηχανική υποστήριξη, ο Τρέντον άρχισε ξαφνικά να δείχνει τα πρώτα
σημάδια ανάνηψης κι έκτοτε ανακτήθηκαν οι περισσότερες από τις λειτουργίες του
οργανισμού του. Ωστόσο ακόμη υποφέρει από κρίσεις, ενώ πρόκειται να υποβληθεί
και σε χειρουργική επέμβαση.
«Από εκεί που ο
εγκέφαλός του δεν έδινε σημάδια ζωής, τώρα περπατάει, μιλάει, διαβάζει, λύνει
ακόμα και ασκήσεις μαθηματικών. Είναι ένα θαύμα», λέει η μητέρα του, σύμφωνα με
δημοσίευμα της New York Daily news.
Όσο για τον ίδιο τον
Τρέντον και για το πώς βίωσε το διάστημα που ήταν σε κώμα, λέει πως αισθανόταν
πως βρισκόταν στον παράδεισο. «Ήμουν σε ένα λιβάδι και περπατούσα όλο ευθεία»,
είπε.
Αν και ακόμη δεν
θυμάται πολλά από το ατύχημά του, περιγράφει πως «χτύπησα στο τσιμέντο και μετά
η καρότσα προσγειώθηκε στο κεφάλι μου. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο». New York Daily
news.
ΙΕΡΟΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΛΕΥΡΑΣ: ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΛΟΓΟ ΤΟΝ ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΜΑΣ ΘΕΜΑΤΑ
Όταν ένας
λαός δεν διδάσκεται από την ιστορία, δυστυχώς εκείνη επαναλαμβάνεται. Άλλωστε
οι αρχαίοι Έλληνες κατοχύρωσαν το ρητό ότι η επανάληψις, είναι η μήτηρ πάσης
μαθήσεως.
Και
όταν δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, η επανάληψη των γεγονότων της ιστορίας
ίσως είναι ο μοναδικός τρόπος να αφυπνισθεί ένα έθνος.
Όταν οι
Έλληνες επλησίασαν τον Χριστό και Εκείνος είπε ότι «ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ
υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ιω. 12,23). Από εκείνη τη στιγμή Χριστιανισμός και
Ελληνισμός έγιναν έννοιες αν όχι ταυτόσημες σίγουρα συνοδοιπόροι.
Ο Θεός
είχε προνοήσει πριν από αυτό το συναπάντημα, οι Έλληνες να είναι έτοιμοι από
αιώνες πριν. Από τους Έλληνες φιλοσόφους μέχρι τον Μέγα Αλέξανδρο που προφητεύθηκε από τον Προφήτη Δανιήλ, όλοι
εργάστηκαν ως πρόδρομοι της ελεύσεως του Μεσσία Χριστού.
Η
εξάπλωση του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος, γλώσσας και παιδείας, σε όλο τον τότε
γνωστό κόσμο, ήταν μία εκ Θείας Πρόνοιας “παγκοσμιοποίηση” στην Ελληνικότητα, ώστε
να ευδοκιμήσει μετέπειτα ο σπόρος του Ευαγγελίου δια της Ελληνικής γλώσσας.
Σε μία
εποχή που όλος ο κόσμος κλυδωνίζεται από παγκόσμιες κρίσεις εξαιτίας της κακίας
και της αμαρτίας του ανθρώπου, σε μία εποχή που η μικρή μας Ελλάδα μοιάζει
έρμαιο στα χέρια των «ισχυρών», των αγορών, των πολιτικών, των εχθρών που
επιβουλεύονται κομμάτια από την αιματοβαμμένη πατρίδα μας, θα αντλήσουμε δύναμη
από την Κυρία Θεοτόκο και τους Αγίους μας, γιατί πάντα, όπως έλεγε ο Άγιος
Παΐσιος, ο Θεός αφήνει λίγο τα πράγματα για να φανούν οι διαθέσεις όλων, αλλά
Εκείνος έχει τον τελευταίο λόγο.
Ο Άγιος Παΐσιος είναι
ο κατεξοχήν Άγιος που ο Θεός τον φώτισε για τα Εθνικά μας θέματα. Ας τον
ακούσουμε:
«Κι αν
μου πουν ότι δεν υπάρχει κανείς Έλληνας, εγώ δεν ανησυχώ. Μπορεί ο Θεός να
αναστήσει έναν Έλληνα. Φτάνει και ένας». Ακόμη πίστευε : «Και ένας Χριστιανός να
μείνει μόνο, ο Χριστός θα κάνει το σχέδιό Του». Όταν άλλοι μιλούσαν για
δυσάρεστες μελλοντικές εξελίξεις στο Έθνος και έσπερναν τον φόβο, ο Γέροντας
μετέδιδε αισιοδοξία και ελπίδα. Μιλούσε για αναστημένη Ελλάδα και για ανάκτηση
της Αγια Σοφιάς. «Υπάρχει και Θεός. Τον Θεό που τον έχεις βάλει»; είπε σε
κάποιον κληρικό που έβλεπε το μέλλον της Πατρίδας ζοφερό. («ΒΙΟΣ
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ» του Ιερομονάχου Ισαάκ σελ.475)
Πίστη και ελπίδα χρειάζεται ο Έλληνας γιατί πρέπει όλοι τα σταθούμε στο
ύψος των περιστάσεων. Ο Άγιος Νεκτάριος σε μόλις λίγες γραμμές μαρτυρεί για την
αποστολή των Ελλήνων: «Τὸ Ἑλληνικὸν ἔθνος ἀληθῶς πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦτον ἐκλήθη
ἀπὸ καταβολῆς κόσμου καὶ πρὸς τοῦτον μαρτυρεῖται διαπεπλασμένον· ὁ Θεὸς ἐν τῇ
θείᾳ αὐτοῦ προνοίᾳ διέπλασεν αὐτὸ ὀφθαλμὸν τοῦ σώματος τοῦ συγκροτουμένου ὑφ᾿
ἁπάσης της ἀνθρωπότητος· ὡς ὄργανον τοιοῦτον ἐν τῷ σώματι τῆς ἀνθρωπότητος ὁ
Ἕλλην ἐκλήθη ἵνα ἐργασθῇ καὶ ἐν τῷ ἔργῳ τῆς ἀναγεννήσεως».
Έυχομαι
το νέος έτος που ανέτειλε να δώσει ειλικρινή μετάνοια σε όλους μας και την εξ
ύψους δύναμη. Οι δοκιμασίες είναι η κάμινος που θα καθαρίσει τους Έλληνες από
τα βάρη του παρελθόντος. «ὥσπερ δοκιμάζεται ἐν καμίνῳ ἄργυρος καὶ χρυσός, οὕτως
ἐκλεκταὶ καρδίαι παρὰ Κυρίῳ». (Παρ. 17,3).
Οφείλουμε
μέσα σε αυτές τις δοκιμασίες, να σταματήσουμε να κατηγορούμε τους άλλους για τα
δεινά μας και να ρίχνουμε την ευθύνη πάντα σε αυτούς που κυβερνούν , αλλά πλέον
πρέπει ο καθένας μας ατομικά να σηκώσει το βάρος της ευθύνης που του αναλογεί.
Όλοι μιλούν ότι ζούμε στις έσχατες ημέρες, για τον ερχομό δεινών και
του Αντιχρίστου. Όμως μέσα από τα λεγόμενα των Αγίων Πορφυρίου και Παϊσίου,
έρχεται η Δόξα του Χριστού της Αλήθειας των Ελλήνων !!!
Ας μη λησμονούμε αυτό που είπε ο Έλλην ιστορικός Πολύβιος:
“Όλβιος
όστις της ιστορίης έσχεν μάθησιν “. Ευτυχής, δηλαδή Μακάριος αυτός που γνωρίζει
την ιστορία.
Πόσον
μάλλον αυτός που γνωρίζει την Εκκλησιαστική ιστορία. Μπορεί με ματιές στο
παρελθόν να ξεδιαλύνει τα “σύννεφα” και να δει καθαρά το μέλλον. Μπορεί να
ερμηνεύει, μπορεί να παραδειγματίζεται, μπορεί να αποφεύγει λάθη και να
επαναλαμβάνει τα σωστά.
Άλλωστε
ο ίδιος ο άνθρωπος είναι ο συγγραφέας της ιστορίας του. Με μια διαφορά, που
βρίσκεται στα λόγια του Σέρβου Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς:
“Οι
άνθρωποι νομίζουν ότι η ιστορία είναι μάχες, πόλεμοι, καταστροφές,
συνθήκες ακόμη και εφευρέσεις. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι είναι Θεϊκό σχέδιο
που έναν μοναδικό σκοπό έχει. Να διδαχτούν οι άνθρωποι από τα λάθη τους και
να πορευτούν προς Εκείνον αφού η Σωτηρία του ανθρώπου περνά από Εκείνον “.
Του Ιερομ. Γεωργίου Αλευρά Δικαίου της Ιεράς Σκήτης Καυσοκαλυβίων
Αγίου Όρους
ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΑ Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΥΘΗΡΩΝ
Ψήφισμα του
Μητροπολίτη και των κληρικών της εξέδωσε η Μητρόπολη Κυθήρων για το Μακεδονικό.
Μεταξύ άλλων αναφέρουν:
Ἑκατομμύρια Ἑλληνικοῦ λαοῦ διετράνωσαν εἴτε εἰς τό πρωτοφανές σέ ὄγκο καί
πατριωτικό παλμό συλλαλητήριο τῆς 20ῆς Ἰανουαρίου 2019 εἰς τό Σύνταγμα, εἴτε
ἀπό τά πέρατα τῆς Χώρας μας. Ὁ κυρίαρχος λαός τῆς πατρίδος μας διεδήλωσε, μέ
τήν αὐθόρμητη συμμετοχή του, τά πατριωτικά συνθήματα, τήν γαλανόλευκη σημαία
μας, πού κρατοῦσε, καί μέ ὅλη τήν δύναμι τῆς ψυχῆς του τήν ἀντίθεσί του πρός
τήν συμφωνία τῶν Πρεσπῶν καί ἐπιζητεῖ ἐπίμονα νά διενεργηθῇ δημοψήφισμα, πρίν
ἀπό κάθε ἀπόφασι τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)