ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΘΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΘΟΥΝ ΚΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΘΑ ΔΙΑΛΥΘΟΥΝ!

Γιὰ τὰ Σκόπια, οἱ δηλώσεις τοῦ Αγίου Παϊσίου ἦταν ἐπίσης κατηγορηματικές.

α) Σὲ σχετικὴ ἐρώτηση, ὁ Γέροντας εἶπε χαρακτηριστικά: «Δὲν ὑπάρχει κίνδυνος ἀπὸ ᾽κεῖ [ἐνν. τὰ Σκόπια]. Τὸ κρατίδιο αὐτὸ ἀρχικὰ θὰ ἀναγνωριστεῖ καὶ ἀργότερα θὰ διαλυθεῖ.» [Μαρτυρία κ. Ματζουράτου Ευάγγελου. , Ὑποστράτηγου ἐ.ἀ., Ἀττική] (βιβλίο «Μαρτυρίες Προσκυνητῶν», B” Τόμος,2η Έκδοση, σελ. 379).

β) Ἐπίσης: «Τὰ Σκόπια ἔχουν θεμέλιο ἀπὸ λουκούμια, καὶ θὰ διαλυθοῦν.» [Ὁ Γέροντας ἀπευθυνόμενος στὸ Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Ξάνθης, κ. Παντελεήμονα, τὴν ἄνοιξη τοῦ 1993.] (βιβλίο «Μαρτυρίες Προσκυνητῶν», B” Τόμος, 2η Έκδοση, σελ. 380).

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΤΑ ΖΩΑ ΣΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ "ΧΑΛΑΣΕΙΣ" ΠΟΤΕ!

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Τα ζώα σου να μην τα «χαλάσεις» ποτέ. Να τα κρατήσεις και να κάνεις και άλλο μαντρί, γιατί έρχονται δύσκολα χρόνια. Θα έρθουν δύσκολες μέρες, γι’ αυτό να τα κρατήσεις, να έχεις το κρέας σου και το γάλα σου. Μετά έχει ο Θεός. Αυτά τα δύσκολα χρόνια δεν θα κρατήσουνε για πολύ. Θα έρθουνε καλύτερες μέρες, καλύτερη ζωή και θα περάσετε πολύ καλά.

ΓΕΡΩΝ ΣΙΜΩΝ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ: ΟΤΑΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΘΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ!

Γέρων Σίμων Αρβανίτης: Όταν θα γίνει ο πόλεμος, οι πιστοί θα βλέπουν τους αγίους ζωντανούς και θα τους βοηθάνε. "Αν είσαστε στο εξωτερικό, αμέσως να γυρίσετε στην Ελλάδα, η Ελλάδα δεν θα πάθει σχεδόν τίποτε...

ΓΕΡΩΝ ΕΥΘΥΜΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΣΩΘΕΙ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΣΤΑΘΕΙ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ!

Γέρων Ευθύμιος ο Αγιορείτης: Η Ελλάδα και θα σωθεί και σύντομα θα σταθεί στα πόδια της.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Θέλουν να εξαφανίσουν την Ελλάδα. Δεν θα προλάβουν.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΕΘΝΗ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Θα γίνουν πράγματα που θα συγκλονιστούν τα έθνη. Δεν θα είναι η Δευτέρα Παρουσία, αλλά θεία επέμβαση. θα ψάχνουν οι άνθρωποι να βρουν κάποιον να τους μιλήσει για το Χριστό. Θα σε τραβάν από το χέρι. Έλα δώ, κάτσε να μου πεις για το Χριστό.

Π. ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΪΔΗΣ: ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΦΟΒΑΣΤΕ!

π. Γιάννης Καλαϊδής: Τους Τούρκους μην τους φοβάστε! Θα πάθουν μεγάλη ζημιά... Να το θυμάστε καλά και να το βάλετε στο μυαλό σας τους Τούρκους μην τους φοβηθείτε!

Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ: ΟΧΙ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΑΛΛΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΑΤΟ ΤΟΙΣ ΕΚΑΤΟ ΕΚ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ

σ.σ. Υπάρχει κάποια αμφιβολία ότι η θρασύτητα με την οποία οι αντίχριστες δυνάμεις μας κουνάνε σήμερα το δάχτυλο δεν είναι απότοκο των πολύχρονων δαιμονικών διαλόγων που έχουν ανοίξει δεξιά και αριστερά πολλοί ταγοί της Εκκλησίας; Οι λεγόμενοι νεο-ορθόδοξοι, οι μεταπατεριστές και λοιποί κληρικοί και θεολόγοι που αλλοιώνουν μεθοδικά την διδασκαλία της Εκκλησίας μπροστά στους ‘δεν είδα, δεν άκουσα’ ταγούς της Εκκλησίας, δεν είναι οι δούρειοι ίπποι των διαλόγων;

 Σε άλλη ομιλία του ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος μας περιέγραψε την μέθοδο: διάλογος, συνύπαρξις, διείσδυσις, ανατροπή. Και φτάσαμε σήμερα στο σημείο να ποινικοποιείται η Πίστη μας και να μην ακούγεται κιχ. Όταν όμως επρόκειτο για τους μισθούς τους, τότε όλοι ξεσηκώθηκαν.

……………………………

Θα ‘θελα να σας έλεγα κάτι. Δεν θα το επεκτείνω πολύ αλλά σύντομα θα το πω. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να δημιουργήσουν έναν διάλογον με τον Χριστιανισμόν και αυτοί είναι η αιρετική Δύσις. Οι Προτεστάνται, το λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών» και οι Ρωμαιοκαθολικοί. 

Χρόνια επί χρονών κουβεντιάζουν και κουβεντιάζουν. Και διάλογοι επί διαλόγων συνεχώς για να βρούμε τί; Είναι τόσο απλό. Εάν, ω Προτεσταντική ή Ρωμαιοκαθολική Δύση επιθυμείς να γνωρίσεις την Αλήθειαν, δεν χρειάζονται οι διάλογοι, μετανόησε και έλα εις την Ορθοδοξία. Τελείωσε. Η οδός είναι απλή, είναι η μετάνοια.

Τόσο πολύ έχει κατηγορηθεί αυτό το «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών», και μην νομίζετε πως είναι κάτι που δεν μας ενδιαφέρει όλους, διότι απλούστατα παρέλκει τον χρόνον, δημιουργεί φθορά εις την Ορθοδοξίαν, διότι όσοι πηγαίνουν εκεί υφίστανται αυτήν την φθοράν και είναι ένα δυστύχημα πως μέχρι τώρα παρά τις τόσες ημιεπίσημες, ανεπίσημες και επίσημες κατακραυγές δεν το έχουμε κατανοήσει. Φοβερή φθορά.

Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Είναι τελευταία η δημιουργία ενός λεγομένου «νεοορθοδόξου ρεύματος». Ο χαρακτηρισμός δεν είναι δικός μου. Έχει δημοσιευθεί σε κάμποσα περιοδικά… και δεν είναι τι άλλο παρά μία προσπάθεια κάποιων θεολόγων και κληρικών «προοδευτικών» κατά τον χαρακτηρισμό των αντιθέτων -ποίων; των Μαρξιστών- να δημιουργηθεί διάλογος ανάμεσα στον Μαρξισμό και τον Χριστιανισμόν. Δεν λέγω καινούρια πράγματα ούτε κομίζω γλαύκας εις Αθήνας. Γνωστά. Δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες δήθεν υπό την μορφή μίας ερεύνης. Μία σειρά άρθρων να γίνει ένας τρόπος προσεγγίσεως και ευρέσεως -άκουσον άκουσον- κοινών σημείων. Κοινών σημείων! Ένας διάλογος λοιπόν μεταξύ Μαρξισμού και Χριστιανισμού. [σ.σ. ήδη είχαμε το «επιστημονικό»!! συνέδριο «Εκκλησία και Αριστερά»]

Είναι τόσο απλό το πράγμα. Δεν χωράει κανένας διάλογος. Εάν θα ήθελες να γίνεις Χριστιανός, θα γίνεις μόνο Χριστιανός και δεν μπορείς να είσαι Μαρξιστής. Δεν γίνεται. Και πως θα γίνεις Χριστιανός; Μόνο με μία μέθοδο. Όχι με τον διάλογο αλλά με την μετάνοια. Άλλη οδός πλην της μετανοίας δεν υπάρχει. Ή θα πεις, μετανοώ για ό,τι είμαι, Μασώνος είμαι, Μαρξιστής είμαι, ό,τι είμαι, άθεος είμαι, αναρχικός είμαι… Ό,τι είσαι, εάν θέλεις να γίνεις Χριστιανός θα μετανοήσεις χωρίς να ανοίξεις διάλογο.

Ο διάλογος στην Αγία Γραφή υπάρχει. Στην Καινή Διαθήκη υπάρχει. Ο Χριστός ανοίγει διάλογο με την Σαμαρείτιδα, αλλά ο διάλογος εκεί είναι στοιχείον παιδαγωγικόν δια να αγρευθεί ο υποψήφιος πιστός, με την έννοια να εμβαθύνει μέσα εις το νόημα των πραγμάτων. Έχομε μάλιστα αν θέλετε, δύο κυρίως διαλόγους κάπως έτσι ανεπτυγμένους. Είναι ο διάλογος του Κυρίου με τον Νικόδημο και ο διάλογος του Κυρίου με την Σαμαρείτιδα γυναίκα. Δεν υπάρχει πρόθεσις του Κυρίου ανοίγοντας διάλογο να υποχωρήσει σε κάτι από την διαλεκτική που θα διημείβετο ανάμεσα στον Χριστό και τον Νικόδημο ή την Σαμαρείτιδα γυναίκα. Ούτε στο ελάχιστο. Αλλά ο διάλογος, ξαναλέγω, έχει παιδαγωγική φόρμα για να κατανοηθεί εκ μέρους του άλλου κάτι. Φερ’ ειπείν: -«Δωσ’ μου να πιω». -«Μπα, εσύ Ιουδαίος ζητάς από μένα μία Σαμαρείτιδα;» Αν ήξερες ποιός είναι Εκείνος που σου λέγει αυτό… 

Ένας τρόπος είναι αλλά όχι με την έννοια να βρούμε κοινά σημεία. Ο διάλογος που θα καταλήξει διαλεκτική, δηλαδή να βρούμε κοινά σημεία για να ΣΥ-ΝΥ-ΠΑΡ-ΧΟ-ΜΕ… Βλέπετε πόσο αργά μιλάω; Εγώ μιλάω πολύ γρήγορα, αλλά μιλάω αργά επίτηδες… Για να ΣΥ-ΝΥ-ΠΑΡ-ΧΟ-ΜΕ… Να συνυπάρχει ο Μασωνισμός με τον Χριστιανισμό. Να συνυπάρχει ο Χριστιανισμός με τον Μαρξισμό. Να συνυπάρχει ο Χριστιανισμός με την αναρχία. Να συνυπάρχει -άκουσον και αυτό- ο Χριστιανισμός με την αθεΐα. Αυτό το πράγμα ως διαλεκτική… είναι εκ του πονηρού. ΕΙΝΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΕΚΑΤΟ ΤΟΙΣ ΕΚΑΤΟ. 

Θα ξαναπώ άλλη μία φορά. ΜΙΑΝ ΟΔΟΝ ΕΓΝΩΡΙΣΕ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΕΛΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Σ’ ΑΥΤΟΝ. ΕΙΝΑΙ Η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ. 

ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ. Και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής αυτό έλεγε και ο Κύριος με αυτό άρχιζε το κήρυγμά Του. Μετανοείτε. Θέλετε να μπείτε στην Βασιλεία του Θεού; Μετανοείτε.

ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΩ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ. Η Αλήθεια είναι πλήρης και αποκεκαλυμμένη. Ή την δέχεσαι ή δεν την δέχεσαι. Τα παραπανήσια από τον διάβολο είναι, τα περισσά εκ του πονηρού εστί.

Το λέγω με την ευκαιρία εδώ της μετανοίας και μάλιστα επειδή τελευταία πολλά γράφονται στα περιοδικά, αυτά τα κουλτουριάρικα περιοδικά που έχουνε βγει και κυκλοφορούν. Πολλά κουλτουριάρικα περιοδικά. Γράφονται αυτά τα πράγματα: διάλογος, λέει, με το Άγιον Όρος. Και εκεί βλέπετε κάτι παράξενα, παράξενα πράγματα… Αυτές οι περίεργες προσεγγίσεις χωρίς να εγκαταλείπουν τις θέσεις των εκείνοι που έχουν αυτές που έχουν. Μαρξισταί. Το λένε καθαρά. Είμεθα Μαρξισταί και θέλομε να κάνουμε διάλογο. 

Τι θα βγάλουμε; Δεν βγαίνει τίποτα. Θέλεις να σωθείς; Θα γίνεις Χριστιανός… Δεν έχουμε τίποτα να κουβεντιάσουμε. Μπορεί αύριο να ‘ρθουν και σε μένα να μου πουν «τι έχετε να πείτε;» Τα είπα πιο μπροστά. Αυτά που σας λέγω. 

Σας το λέγω καθαρά αυτό το πράγμα. ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ.
Το λέγω δια τρίτην φορά. ΜΙΑ ΟΔΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ. Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.

Είναι αληθή; Είναι Αγιογραφικά αυτά; Εάν κανείς θα ήθελε να ελέγξει αυτά που λέγω ας τα ελέγξει. Είναι Αγιογραφικά, είναι ίσια. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι σωστό.

 ……………………………..

Απομαγνητοφώνηση Φαίη. Τας Θύρας Τας Θύρας -

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Η ΣΧΟΛΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΣΥΜΠΕΙΡΙΦΟΡΑΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ;

Η σχολική θεολογική διδασκαλία και η αλλαγή της συμπειριφοράς των μαθητών;

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής –Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Το θέμα αυτό συνδυάζεται και με το γενικότερο ενδιαφέρον, που υπάρχει στο σχολείο, σχετικά με την επίδραση που ασκεί η σχολική μάθηση τόσο στις γνωστικές δομές όσο και στην αλλαγή της συμπεριφοράς των μαθητών στο πλαίσιο της σχολικής της μικροκοινωνίας, αλλά, κυρίως, της μετασχολικής μακροκοινωνίας στην οποία εισέρχονται.

Η επιρροή, όμως, που δέχονται οι μαθητές από τις θεολογικές γνώσεις, ενδιαφέρει γενικότερα και τον χώρο της Εκκλησίας, διότι και αυτή προσφέρει παρόμοιο διδακτικό έργο στους κόλπους της.

Το θέμα, μάλιστα, σχετίζεται και με την όλο και πιο έντονα διαπιστούμενη ανάγκη επανευαγγελισμού των Χριστιανών και, κατά συνέπεια, της ουσιαστικότερης σύνδεσης χριστιανικής πίστης και ζωής, γεγονός που μπορεί να σηματοδοτήσει θετικές προοπτικές για την ανανέωση τόσο της διδασκαλίας της Εκκλησίας και της συναφούς πα­ρε­χόμενης σχολικής θεολογικής αγωγής όσο και της μέσω αυτής βελτίωσης της ποιότητας της ηθικοκοινωνικής ζωής.

Η σχολική θεολογική αγωγή έχει ως αντικείμενο δι­δασκαλίας την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης, μέσα από χριστιανικές γνώσεις που προσφέρονται μεθοδικά στους μαθητές.

Η θρησκευτική συνείδηση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η θεολο­γι­κή ταυτότητα του ανθρώπου, καθώς είναι αυτή, που επηρεάζει τη σκέψη, τις αποφάσεις, την ηθική και κοινωνική ζωή και συμπερι­φο­ρά του.

Η γνώση της επίδρασης που ασκείται στον μαθητή με την καλλιέργεια της συνείδησής του βοηθά να κατανοήσει κανείς την πρακτική διάσταση της θεο­λο­γικής διδασκαλίας που έχει καταγραφεί στους εκπαιδευ­τικούς Νόμους, από το 1976.

Ειδικό­τερα παρατηρείται ότι:

α) Ο Εκπαιδευτικός Νόμος (309) του 1976, στα σημεία που αναφέρεται στους στόχους της θεολογικής διδασκα­λίας, κάνει λόγο για «αφύπνιση της ηθικής συνείδησης», «όξυνση της ηθικής κρίσης», «ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης» και «τόνωση του θρησκευτικού φρονήματος».

β) Ο ισχύων Εκπαιδευτικός Νόμος (1566) του 1985, ορί­ζοντας το έργο και τις υποχρεώσεις του σχολείου έναντι των μαθητών, τονίζει ότι το σχολείο βοηθά τους μαθητές να εξοικειώνονται «με τις ηθικές, θρησκευτικές, εθνικές, αν­θρωπιστικές και άλλες αξίες», να τις οργανώνουν και να τις διευρύνουν «σε σύστημα αξιών», «ώστε να ρυθμίζουν τη συμπεριφορά τους, να ελέγχουν και να κατευ­θύ­νουν το συναισθηματικό τους κόσμο σε στόχους δημιουρ­γικούς και πράξεις ανθρωπιστικές» και, τέλος, να συνειδη­το­ποιούν «τη βαθύτερη σημασία του ορθόδοξου χριστιανικού ήθους και της σταθερής προσήλωσης στις πανανθρώπινες αξίες».

γ) Το «Ενιαίο Πλαίσιο Προγράμματος Σπουδών στα Θρησκευ­τικά» του 1998 στοχεύει με σαφήνεια «στην καλ­λιέργεια του ορθόδοξου εκκλησιαστικού χριστιανικού φρο­νήματος και την πορεία της ζωής των μαθητών σύμφωνα με αυτό». Το θεολογικό μάθημα, σύμφωνα με το πρόγραμμα αυτό, μπορεί να «δίνει τη δυνατότητα στον πιστό μαθητή να αυξή­σει την πίστη του και να γνωρίσει καλύτερα το πρόσωπο του Χρι­στού, στον αδιάφορο την ευκαιρία να συγκινηθεί από την αγά­πη του Θεού και σ’ εκείνον που εναντιώνεται να κατα­λά­βει το λάθος του, αφού δεν είναι υποχρεωτική η αποδοχή του».

Αναφέρει ακόμη ότι το μάθημα των Θρησκευτικών έχει ως αποστολή «να καθοδηγεί τον μαθητή στη σωστή κοινωνικοποίησή του. Η ζωή της κοινότητας, της Ενορίας, με την κοινή λα­τρεία, αποτελούν τις πιο ουσιαστικές συντεταγμένες σωστού προσανατολισμού για ολοκλήρωση των ανθρώπων και εξαν­θρωπισμό της κοινωνίας».

Με βάση τα παραπάνω, οι σχολικές γνώσεις, μέρος των οποίων αποτελεί και η θεολογική μάθηση, είναι το μέσο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί, σύμφωνα με τις θεωρίες της συ­μπε­ριφοράς, για να αποκτηθεί να διορθωθεί ή να επεκταθεί μια επι­­θυ­μητή συμπεριφορά ή, ακόμη, για να αντιμετωπιστούν προ­βληματικές συμπεριφορές.

Με τη διδασκαλία των διαφόρων γνωστικών αντικειμένων στο σχολείο, μορφώνονται οι μα­θητές, με καθορισμένες δομές, που τους καθιστούν ικανούς να συμμετέχουν και να δραστηριοποιούνται στο κοινωνικό τους περιβάλλον καθώς και να προλαμβάνουν ή να αντι­με­τωπίζουν προβληματικές καταστάσεις.

Ένα παράδειγμα προσπάθειας αλλαγής συγκεκρι­μέ­νης συμπεριφοράς, μέσα από τις διδακτικές διαδικασίες της θεολογικής μόρφωσης, μπορεί να μας δείξει τον τρόπο που χρησιμοποιούνται οι γνωστικές και συναισθηματικές δομές καθώς και η ανάλογη επιχειρηματολογία για να προκύψει ένα αποτέλεσμα στην αλλαγή της συμπεριφοράς.

Αν, δηλαδή, για παράδειγμα, οι στάσεις κάποιων παιδιών έχουν επηρεαστεί από το πε­ρι­βάλλον τους, μέσα από κάποια αρνητικά στερεότυπα ή προ­καταλήψεις έναντι των ξένων, τότε, με κατάλληλους χει­ρισμούς των θεολόγων - παιδαγωγών, μπορούν να αλλάξουν τόσο οι στά­σεις όσο και οι συμπεριφορές τους.

Μια σειρά από περιεκτικές ενότητες, που διδάσκονται στην Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, προ­σφέρουν ευκαιρίες για διάλογο, προβληματισμό και ανα­συγκρό­τηση των προτύπων και των δομών της σκέψης.

Η διδακτική ενότητα των Θρησκευτικών της Γ’ Τάξης Δημοτικού, με τον τίτλο: «Όλα τα παιδιά του κόσμου είναι αδέλφια», είναι αφιερωμένη στην καλλιέργεια της αποδο­χής της διαφορετικότητας, συνδέοντας τη στάση αυτή με την πίστη στον Θεό.

Ως συνέπεια συνδέσεως της συμπεριφοράς με την πίστη στον Θεό, προβάλλεται στο συ­γκεκριμένο βιβλίο και στηρίζεται και από τον εκπαι­δευ­τικό, η θέση ότι «ο Θεός είναι πατέρας όλων και όλοι είναι αδέρφια, παιδιά της ίδιας οικογένειας».

Ανα­φέρεται, επίσης, αυτό που είπε ο Απ. Παύλος ότι «για τους χριστιανούς δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους αν­θρώπους: “Δεν υπάρχει Ιουδαίος και ειδωλολάτρης, δεν υπάρ­χει δούλος και ελεύθερος, δεν υπάρχει άντρας και γυναίκα, όλοι είμαστε ένας χάρη στον Ιησού Χριστό”».

Ακόμη, με αναφορά στην ορθόδοξη Ιεραποστολή, δίνεται η ευ­καιρία να συνδεθεί η συμπεριφορά με την η ενότητα και την οικουμενικότητα της Εκκλησίας, στην οποία ο μαθητής ανήκει ως μέλος.

Έτσι, αναφέρεται ότι η Εκκλησία «προσπαθεί να αγκα­λιάσει όλους τους ανθρώπους, χωρίς να κάνει δια­κρί­σεις, αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί, άσπροι ή μαύροι, άνδρες ή γυναίκες, μορφωμένοι ή αμόρφωτοι. Αυτό είναι το όραμα της Εκκλησίας: να γίνουν κάποτε όλοι οι άνθρωποι και οι λαοί ένα σώμα, μια μεγάλη οικογένεια, που τα μέλη της θα ζουν με αγάπη, σεβασμό και αλληλοκατανόηση, όπως οι πρώτες χρι­στιανικές κοινότητες αγάπης».

 Κατευθυντήριος άξονας της χριστιανικής ζωής, όπως αυτή παρουσιάζεται στα σχολικά βιβλία, που ίσχυαν έως το 2016, είναι η προσφορά  χριστιανικής αγάπης στους συναν­θρώ­πους. Η αγάπη αυτή παρουσιάζεται χωρίς χρώμα και σύνορα, ως μία, μοναδική και ίδια για όλους.

Μετά το 2016, δυστυχώς, η σχολική διαθρησκειακή ή πολυθρησκειακή αγωγή, που επιβλήθηκε στα ελληνικά σχολεία και ισχύει έως σήμερα, επιχειρεί -παράνομα, αντισυνταγματικά και ενάντια σε κάθε μορφή παιδαγωγικής δεοντολογίας- την αλλοίωση  της ορθόδοξης χριστιανικής παραδόσεως, την οποία παιδιόθεν έχουν οι μαθητές.

Ωστόσο, η ορθόδοξη παράδοση έχει δικές της κοινωνικές δομές, προεκτάσεις και εφαρμογές και δεν έχει ανάγκη θρησκειακών δανείων.

Διότι, όπως προκύπτει από τη θεολογική γνώση, ευθύνη για την προσφορά της αγάπης έχουν όλοι οι χρι­στιανοί, οι οποίοι, μάλιστα, καλούνται, με βάση την πίστη τους, να μοιραστούν τα αγα­θά τους με όσους δεν έχουν, αφού πρώτα νικήσουν το μεγάλο εμπόδιο, που είναι ο εγωισμός, που γεννά τον ατο­μικισμό και δεν επιτρέπει την ανιδιοτελή προσφορά  στους άλλους.

 Σε διδα­κτική ενότητα των προηγούμενων Θρησκευττικών, μάλιστα, για τον Μ. Βασίλειο, αναφέρεται ότι το όραμά του «ήταν μια κοινωνία, όπου θα ζουν ενωμένοι μεταξύ τους οι άνθρω­ποι, ανεξάρτητα από την πατρίδα, την κατα­γωγή και την κοινωνική τάξη του καθενός... Κανέναν δεν άφη­σε αβοήθητο. Ούτε τους ειδωλολάτρες, ούτε τους Εβραίους της πόλης!».

Δεν έχει επομένως ανάγκη η σχολική χριστιανική θεολογική διδασκαλία από τα ηθικοκοινωνικά διδάγματα των θρησκειών, όπως αυτά με αυταρχισμό επιβλήθηκαν να διδάσκονται στα παιδιά από το 2016 και εντεύθεν. Διότι στην ορθόδοξη θεολογία, η αγάπη και η προσφορά προς τους άλλους συνδέεται με την αγάπη και την πίστη προς τον Χριστό, αφού κάθε φορά που ο άνθρωπος προσφέρει αγάπη στους συνανθρώπους έρχεται πιο κοντά στο Χριστό.

Η αλληλεγγύη αποτελεί συνέπεια της αγάπης και της αγαθοσύνης, που καλλιεργούνται και κυριαρχούν, ως αρετές, στις καρδιές των ανθρώπων, μέσα από την προσωπική σχέση τους με τον Τριαδικό Θεό.

Τα διαθρησκειακά και  θεοσοφικά κοκτέϊλ και αφηγήματα, που εφηύραν κάποιοι από το 2016 για να τα εισάγουν αντισυνταγματικά στα σχολεία για να προσηλυτίσουν και  να διαβρώσουν την ελληνική ορθόδοξη κοινωνία και κοινωνικότητα των νέων μας, δεν έχουν τη δυναμική να υποκαταστήσουν την οικεία πίστη των μαθητών προς τον μόνο Αληθινό Τριαδικό Θεό και την θετική επίδραση που αυτή ενέχει στην αλλαγή της συμπεριφοράς των μαθητών. Για όλους τους παραπάνω λόγους, αναμένεται από την νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας η τήρηση των υποσχέσεών της για εφαρμογή των αποφάσεων του ΣτΕ που ακυρώνει τα νέα αντορθόδοξα Προγράμματα των Θρησκευτικών και η επιστροφή του μαθήματος στην ορθόδοξη πολιτισμική κανονικότητα.

Ορθόδοξη Αλήθεια, 31.07.2019

http://thriskeftika.blogspot.com

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ: ΣΤΑ ΕΣΧΑΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΚΑΚΟ ΚΑΙ Η ΑΙΡΕΣΗ!

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς: Στα έσχατα χρόνια το κακό και η αίρεση θα έχει τόσο εξαπλωθεί που οι πιστοί δεν θα βρίσκουν ιερέα και ποιμένα να τους προστατέψει από την πλάνη και να τους συμβουλέψει στη σωτηρία. Τότε οι πιστοί, δεν θα μπορούν να δεχτούν ασφαλείς οδηγίες από ανθρώπους άλλα οδηγός τους θα είναι τα κείμενα των αγίων Πατέρων. Ιδίως σε αυτήν την εποχή ο κάθε πιστός θα είναι υπεύθυνος για όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας.