ΟΣΙΟΣ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ ΤΟΥ ΤΣΕΡΝΙΓΚΩΦ: ΑΝ ΞΕΡΑΤΕ ΕΣΕΙΣ, ΠΟΣΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΣΥΜΠΙΕΖΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ!

Όσιος Λαυρέντιος τού Τσέρνιγκωφ: "Αν ξέρατε εσείς, πόσοι άνθρωποι υπάρχουν και συμπιέζονται μέσα στην Κόλαση, όπως οι ρέγκες σε ένα βαρέλι...έλεγε χαρακτηριστικά, κλαίγοντας...

Δεν θα χαθούν όλοι, όσοι είναι μέσα στον κόσμο (λαϊκοί άνθρωποι), αλλά ούτε και ο καθένας θα σωθεί, επειδή μόνο και μόνο βρίσκετε μέσα σε μοναστήρι....

Οταν δείτε ότι εκείνοι πού φοράνε χρυσά καλύμματα και άμφια (Αρχιμανδρίτες δηλαδή και Πατριάρχες) απαγορεύσουν την ανάγνωση τού Ψαλτηρίου στην αρχή, και των Ωρών αργότερα, τότε τα πράγματα δεν θα είναι καλά...Προσέξτε, ό Κύριος θα τα υπομείνει όλα αυτά, αλλά όμως για πολύ λίγο...Γιατί μετά, θα τούς εγκαταλείψει ολότελα ! Και τότε, ή Δευτέρα Παρουσία θα είναι πολύ κοντά..."

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΘΕΟ!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Πουθενά αλλού σε αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει μεγαλύτερη αληθινή ανάπαυση παρά μόνο στον Θεό, γιατί αυτός ο κόσμος είναι σαν ένας ανεμοστρόβιλος.

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ;

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Τί είναι ο παράδεισος; 

Και πότε αρχίζει ο παράδεισος και η κόλαση του
ανθρώπου; Από την ελεύθερη επιλογή για το θεϊκό αγαθό ή για το δαιμονικό κακό, για τον Θεό ή για τον διάβολο. Και ό παράδεισος μα και η
κόλαση του ανθρώπου αρχίζουν εδώ από την γη για να συνεχιστούν αιώνια στην άλλη ζωή. Τί είναι ο παράδεισος; Είναι η αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Άμα ο άνθρωπος αισθάνεται εντός του τον Θεό, είναι ήδη στον παράδεισο, γιατί όπου είναι ο Θεός εκεί είναι και η Βασιλεία του Θεού, εκεί και ο παράδεισος. Από τότε πού ο Θεός Λόγος κατέβηκε στην γη και έγινε άνθρωπος, ο παράδεισος έγινε η αμεσότερη πραγματικότητα για την γη και τον άνθρωπο. Επειδή, όπου είναι ο Χριστός εκεί και ο παράδεισος.

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ: ΘΑ ΕΛΘΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ!

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος: Θα έλθη φυσικά και για μας η ώρα του θανάτου. Ο θάνατος δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς ν’ αποφύγη. Άλλος χθες, άλλος σήμερα, άλλος αύριο, όλοι αναχωρούμε για την αιώνια ζωή.
Σημασία δεν έχει το πότε, αλλά το πως θα φεύγει κανείς. Ετοιμαστήκατε καθόλου;
Αλλοιώς κανείς αντικρύζει τον θάνατο από μακρυά και αλλοιώς από κοντά. Ο υγιής και ακμαίος δυσκολεύεται να νοοήση τον εαυτό του στα πρόθυρα της άλλης ζωής. Ο θάνατος είναι μεγάλο μυστήριο για όλους. Φωτίζεται αρκετά με την πίστη στον Χριστό, παραμένει όμως βασικά σαν μυστήριο. Δεν υπάρχει λόγος να θλιβώμαστε με ανώφελους φόβους. Ο ίδιος ο Κύριος πέθανε και πέρασε το κατώφλι του θανάτου. Έτσι έκανε ευκολώτερη την διάβασι αυτή για μας. Βαδίζοντας κι εμείς στα ίχνη Του ας μην φοβηθούμε διότι μαζί Του θα βρεθούμε στην αιώνια μακαριότητα.

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ: ΠΑΝΤΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΩΘΕΙΤΕ!

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος: Παντού μπορείτε να σωθείτε. Η σωτηρία δεν εξαρτάται τόσο από τον τόπο και τις εξωτερικές συνθήκες, όσο από την εσωτερική διάθεση.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

Η αγάπη αψηφά τους νόμους της αριθμητικής. Όταν διαιρείται, πολλαπλασιάζεται.

Πριν γράψεις, σκέψου!
Πριν κατακρίνεις, περίμενε!
Πριν προσευχηθείς, συγχώρα!
Πριν παραιτηθείς, προσπάθησε!

Η συγχώρεση λυτρώνει!

ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΣΥΡΟΣ: ΑΣ ΒΑΔΙΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΣΤΕΝΟ ΚΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΘΛΙΨΕΙΣ ΔΡΟΜΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ!

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος: Ας βαδίσουμε αυτό τον στενό και γεμάτο θλίψεις δρόμο, διότι μ' αυτόν το δρόμο θα συμβασιλεύσουμε με τον Χριστό!

ΑΡΧ. ΣΑΒΒΑΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΩΣΤΗ ΠΙΣΤΗ!

Λοιπόν, παιδιά, στήν πράξη φαίνεται. Ἄν ἔχουμε σωστή πίστη, θά ἔχουμε καί συνέπεια στήν ζωή μας. Γιατί ἁμαρτάνουμε; Γιατί δέν ἔχουμε συνέπεια στήν ζωή μας; Γιατί δέν ἔχουμε σωστή πίστη.
Δέν ἐμπιστευόμαστε τόν Χριστό, βάζουμε τήν λογική μας καί λέμε: ἐντάξει, λέει ὁ Χριστός νά μήν λέμε ψέματα, νά μήν ἁμαρτάνουμε σαρκικά, ἀλλά νά, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔτσι κάνουνε. (...)
Μήπως εἶμαι ἄρρωστος; Μήπως εἶμαι τρελός;
Μά ὁ Χριστός λέει αὐτό. Μά, ὅλοι κάνουν τό ἀντίθετο...
Ἐκεῖ φαίνεται ἄν πιστεύουμε.
Ἀκόμα κι ἄν ὅλος ὁ κόσμος κάνει τό ἀντίθετο, ἐσύ νά κάνεις αὐτό πού λέει ὁ Χριστός καί ἄς εἶσαι μόνος σου.
Ἐκεῖ κρινόμαστε παιδιά, ἄν εἴμαστε πιστοί ἤ ὄχι. Κρατῆστε το αὐτό, γιατί ἔρχονται καιροί πού θά μείνουμε σχεδόν μόνοι μας. Καί ὁ Κύριος τό εἶπε ὅτι «θά γίνετε μισητοί ἀπ’ ὅλους»(Ματθ. 24,9).
Τό ἀκοῦτε; θά σᾶς μισήσουν, λέει, ὅλοι. «Διά τό ὄνομά μου», ἐπειδή θά φέρετε τό ὄνομά Μου καί θά λέτε ὅτι εἶστε χριστιανοί.
Ἔρχονται τέτοιοι καιροί, πού δέν θά τολμᾶς νά πεῖς ὅτι εἶσαι χριστιανός. Θά σέ μισοῦν ἀμέσως, θά σέ θεωροῦν ἀντικοινωνικό, φανατικό κ.λ.π. Ἄν λές ὅτι μόνο ὁ Θεός σώζει, θά σέ θεωροῦνε ρατσιστή.
Θά σέ θεωροῦν ὅτι εἶσαι ἀπόλυτος, ὅτι κάνεις κοινωνικό ἀποκλεισμό στούς ἄλλους.
Μή λές ὅτι ὁ Χριστός μόνο σώζει.
Καί οἱ ἄλλοι σώζουν καί ὁ Μωάμεθ καί ὁ Βούδας... Θά ἔχουμε τέτοια. Καί ἤδη μπαίνουν στή ζωή μας αὐτά. Γιατί λένε, ἄν πεῖς ὅτι μόνο ὁ Χριστός σώζει, προσβάλλεις τόν μουσουλμάνο πού λέει ὅτι ὁ Μωάμεθ σώζει. Προσβάλλεις τόν βουδιστή. (...)
Ὄχι, ἐμεῖς θά ποῦμε τήν ἀλήθεια κι ἄς μᾶς μισήσουν. Γιατί, ἄν τό πεῖς αὐτό, ὅτι μόνο ὁ Χριστός σώζει, φυσικά οἱ μουσουλμάνοι θά σέ μισήσουνε, δέν θά σέ μισήσουνε; Καί οἱ βουδιστές θά σέ μισήσουνε καί ὅλοι οἱ ἄθεοι γενικά.
Καί οἱ χριστιανοί ἀκόμα, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι πραγματικά χριστιανοί, θά σοῦ ποῦνε δέν πᾶς καλά...
πρέπει νά εἴμαστε ἀνοιχτοί, νά τούς ἀγαπᾶμε ὅλους...
Δέν εἶναι ἀγάπη ὅμως, νά λές στόν ἄλλον ψέματα, ὅτι καί οἱ ἄλλοι θεοί σώζουν.
Δέν ὑπάρχουν ἄλλοι θεοί. Ὄχι, θά σοῦ ποῦνε, ὅλοι στόν ἴδιο Θεό πιστεύουμε, ἁπλῶς ἔχουν ἄλλα ὀνόματα οἱ θεοί. Ὁ Θεός ἔχει ἄλλα ὀνόματα... στούς βουδιστές λέγεται ἔτσι... στούς μουσουλμάνους κ.λ.π.
Καί ἕνας πού θά λέει ὅτι δέν εἶναι οἱ ἄλλοι πραγματικοί θεοί, ἀλλά εἶναι δαίμονες, θά γίνει μισητός.
Ἐκεῖ θά φανεῖ, παιδιά, ἄν εἴμαστε πιστοί. Καί στά ἔσχατα χρόνια, ἐπειδή θά ἔχει ἐλαττωθεῖ πάρα πολύ ἡ πίστις, θά σώζονται αὐτοί οἱ ὁποῖοι θά ὁμολογοῦν Χριστό ὡς μόνο ἀληθινό Θεό καί φυσικά θά ἔχουν καί τήν ἀνάλογη ζωή. Μόνο αὐτοί θά σώζονται.
Μπορεῖ νά μήν κάνουμε μεγάλες ἀσκήσεις, μεγάλες προσευχές, μεγάλες νηστεῖες, ὅπως ἔκαναν οἱ παλιοί Ἅγιοι, ἀλλά θά εἶναι οἱ πιό μεγάλοι Ἅγιοι στά χρόνια τοῦ Ἀντιχρίστου.
Καί τώρα, στά χρόνια πού ζοῦμε, συμβαίνουν αὐτά, καί ἔρχονται ὅλο καί πιό ἔντονα αὐτά τά φαινόμενα.
Ἄς κρατήσουμε τήν ζωντανή ὀρθόδοξη πίστη, τήν πίστη πού συνδέεται μέ τά ἔργα τῆς πίστεως.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Πηγή: hristospanagia3.blogspot.gr
https://pneumatoskoinwnia.blogspot.com 

Π. ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΤΟ ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΟΡΩΝ ''ΑΙΡΕΣΗ'' ΚΑΙ ''ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ''

π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος : Τό ἐννοιολογικό περιεχόμενο τῶν θεολογικῶν ὄρων ''αἵρεση'' καί ''αἱρετικός''

28-08-2019

Ἡ πασίγνωστη καί ἀγωνιστική «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν» τόν περασμένο Ἰούνιο τοῦ 2019 δημοσίευσε τρία ἐξαιρετικά καί ἀποκαλυπτικά κείμενα[1][1], πού περιλαμβάνουν τά οἰκουμενιστικά λεχθέντα καί πραχθέντα τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρου, ἀπό τά ὁποῖα ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ προρηθείς Ἱεράρχης, σύμφωνα μέ τήν «Σύναξη», εἶναι «φοβερά αἱρετίζων, βαμμένος οἰκουμενιστής, φιλοπαπικός, θαμώνας τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», δηλ. αἱρέσεων, ἐφευρέτης τῆς φρικώδους αἱρέσεως ὅτι ὁ ἐκάστοτε Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶναι πρῶτος ἄνευ ἴσων, στρεβλώνοντας τήν Ὀρθόδοξη Τριαδολογία, Κολυμπαριστής, φιλοουνίτης, φιλομονοφυσίτης, ὑπέρμαχος τῆς Οὐκρανικῆς ψευδοαυτοκεφαλίας καί σχετίζεται μέ ἐπιφανεῖς μασόνους».

Ἡ «Σύναξη», κάνοντας λογοπαίγνιο μέ τό ὄνομα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, διετύπωσε τόν ἰσχυρισμό ὅτι ὁ νέος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς εἶναι ἐλπιδοφόρος γιά τόν Οἰκουμενισμό καί τήν Πανθρησκεία καί ἐλπιδοκτόνος γιά τήν Ὀρθοδοξία. Ὁ παραπάνω ἰσχυρισμός δικαιώνεται ἀπολύτως, ἄν λάβει κανείς ὑπ’ὄψιν τήν γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, ἐπ’Ἐκκλησίας καί ἐπ’ἄμβωνος, ἀφόρητη στρέβλωση τοῦ ἐννοιολογικοῦ περιεχομένου τοῦ θεολογικοῦ ὄρου «αἱρετικός», πού ἔκανε ὁ ρηθείς Ἀρχιεπίσκοπος, μόλις εἰκοσιτρεῖς ἡμέρες μετά τήν ἐνθρόνισή του, στίς ἀπαρχές δηλ. τῆς νέας Ἀρχιεπισκοπείας του. Μία στρέβλωση ἕωλης ἐλπιδοφόρειας ἔμπνευσης, ἡ ὁποία δέν στηρίζεται σέ ἐπιστημονικές, θεολογικές καί πατερικές πηγές, ἐπιχειρήματα καί βιβλιογραφία, ἀλλά συστοιχεῖται στό μινιμαλιστικό, συγκρητιστικό, μεταπατερικό καί σατανοκίνητο ἀκάθαρτο πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, πού ἀνεγνώρισε τίς αἰρέσεις ὡς Ἐκκλησίες καί νομιμοποίησε τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί τῆς ἀντορθοδόξου οἰκουμενιστικῆς ἀρχῆς περί δῆθεν «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν». Τό χειρότερο εἶναι ὅτι ὁ νέος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς, μέ τήν ἀθεολόγητη αὐτή ἀκροβασία καί τά ἀνήκουστα αὐτά φληναφήματα, κατατάσσει ἑαυτόν στή χορεία τῶν ψευδοδιδασκάλων καί ψευδεπισκόπων καί θέτει ἑαυτόν στόν χῶρο ἐκτός Ὀρθοδοξίας καί Ἀληθείας, δηλ. στόν χῶρο τῆς πλάνης καί τῆς αἱρέσεως. Τό δυστύχημα γιά τόν Ἀρχιεπίσκοπο εἶναι ὅτι, ὅσο κι ἄν προσπαθεῖ μέ ἐφεύρεση νέων ὁρισμῶν, θεωριῶν καί διατυπώσεων νά ἀμνηστεύσει καί ἀθωώσει τίς αἱρέσεις καί τούς αἱρετικούς, τόσο ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμός καί ὁ Μονοφυσιτισμός θά παραμένουν αἱρέσεις καί οἱ Παπικοί, οἱ Προτεστάντες καί οἱ Μονοφυσῖτες θά παραμένουν αἱρετικοί, ἐφ’ὄσον δέν ἔχουν ἀρθεῖ τά αἴτια, πού τούς ὁδήγησαν στήν διατύπωση τῶν αἱρέσεών τους, ἀλλά παραμένουν ἑωσφορικῶς ἀμετανόητοι.

Πιό συγκεκριμένα, τήν 14η-07-2019 (Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Δ΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου) στό κήρυγμά του στὸν Καθεδρικὸ Ἱερό Ναὸ Ἁγίου Δημητρίου στὴν Ἀστόρια τῆς Νέας Ὑόρκης, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἐλπιδοφόρος, εἶπε, μεταξύ ἄλλων, τά ἑξῆς : «Πρὶν κλείσω, θέλω νὰ σᾶς θυμίσω κάτι, ποὺ εἶπε ὁ Ἀπόστολος στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Τί εἶπε; «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ». Τί θὰ πεῖ αὐτὸ τώρα; Εἶναι ἀρχαία, δὲν τὰ καταλαβαίνουμε , ἀλλὰ νὰ σᾶς ἐξηγήσω. Γι᾿ αὐτὸ ὑπάρχει τὸ κήρυγμα˙ γιὰ νὰ μᾶς ἐξηγάει αὐτὰ τὰ δύσκολα πράγματα. Τί λέει ἐκεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος; Τὸν αἰρετικὸ ἄνθρωπο μετὰ μία, δύο, τρεῖς συμβουλὲς ἄφησέ τονα, γιατὶ αὐτὸς δὲν ἀλλάζει μυαλό. Ποιὸς εἶναι ὁ αἰρετικὸς ἄνθρωπος αὐτός; Εἶναι αὐτὸ, πού λέμε «οἱ ἄλλες ἐκκλησίες;», ὅσοι  δὲν εἶναι ὀρθόδοξοι; Αὐτοὶ εἶναι οἱ αἰρετικοὶ, ποὺ λέει ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος; Ὄχι. Αἰρετικὸς εἶναι ὁ καυγατζῆς. Αὐτὸς, ποὺ κάνει διχασμούς. Αὐτὸς, ποὺ φέρνει διχόνοιες. Αὐτὸς, ποὺ φέρνει μίση. Ξέρετε, δὲν ζοῦμε στὸν παράδεισο, ζοῦμε σὲ ἀνθρώπινες κοινωνίες. Ξέρετε ὅλοι σας τέτοιους ἀνθρώπους. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ χωρίζουν, θέλουν νὰ διχάζουν τοὺς ἀνθρώπους, θέλουν νὰ κάνουν καυγά, θέλουν νὰ κάνουν φασαρία. Θέλουν νὰ πάρουν κάποιους μὲ τὸ μέρος τους καὶ νἄ’ναι οἱ ἄλλοι ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος. Αὐτὸς εἶναι ὁ αἰρετικὸς ἄνθρωπος. Οἱ ἄλλοι ἀδελφοί μας οἱ χριστιανοὶ, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι ὀρθόδοξοι, δὲν εἶναι αἰρετικοί. Εἶναι ανθρωποι, οἱ ὁποῖοι χωρὶς νὰ φταῖνε, χωρὶς νὰ τὄ’χουν διαλέξει οἱ ἴδιοι, γεννήθηκαν σὲ μία ἄλλη ἐκκλησία. Γεννήθηκαν σὲ ἕνα ἄλλο δόγμα. Ὅπως καὶ ἐμεῖς. Δὲν νομίζω ὅτι ἐμεῖς, λίγοι θὰ πρέπει νἄ’ναι ἀνάμεσά μας οἱ προσήλυτοι, οἱ ὁποῖοι πραγματικὰ γνώρισαν τὴν ὀρθοδοξία καὶ τὴν διάλεξαν συνειδητά. Οἱ περισσότεροι γεννηθήκαμε ὀρθόδοξοι. Δὲν τὸ διαλέξαμε. Ἐπομένως, αἱρετικὸς δὲν εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἀνήκει σὲ μία ἄλλη ἐκκλησία, γιατὶ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀνήκουν σὲ ἄλλες ἐκκλησίες, πρέπει νὰ τοὺς ἀγαποῦμε, εἶναι ἀδέλφια μας, εἶναι χριστιανοί. Μπορεῖ νὰ μὴν ἔχουμε κοινωνία μεταξύ μας, ἀλλὰ εἶναι γείτονές μας, καὶ οἱ χριστιανοί πρέπει νὰ μάθουμε νὰ ἀγαποῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, νὰ ὑποστηριζόμαστε καὶ νὰ συνεργαζόμαστε, γιατὶ βλέπετε οἱ ἄλλες θρησκεῖες πόσο αὐξάνονται καὶ πόσο ἐμεῖς λιγοστεύουμε, καὶ πόσο μᾶς πλησιάζουν ἀπειλητικά οἱ ἄλλες θρησκεῖες καὶ ἐμεῖς κοιτάζουμε νὰ τσακωνόμαστε οἱ χριστιανοί μεταξύ μας»[1][2].

Πρός ἀνασκευή τῶν ἀνωτέρω αἱρετικῶν λόγων τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς, παραθέτουμε τό ἀληθές καί ὀρθόδοξο ἐννοιολογικό περιεχόμενο τῶν θεολογικῶν ὅρων «αἵρεση» καί «αἱρετικός», σύμφωνα μέ τήν ἁγιοπατερική παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.    

Ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας κατενόησε πάντοτε τόσο τήν αἵρεση καί τούς αἱρετικούς ὅσο καί τό σχίσμα και τούς σχισματικούς ὡς μέσα, μέ τά ὁποῖα ἐπιχειρεῖ ὁ Διάβολος νά διαμερίσει τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μέ σκοπό τήν ματαίωση τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. «Τάς τῶν αἱρετικῶν ζιζανίων ἐπισποράς ἐν τῇ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ ὁ παμπόνηρος καταβαλών καί ταύτας ὁρῶν τῇ μαχαίρᾳ τοῦ πνεύματος ἐκτεμνομένας προῤῥίζους, ἐφ’ἑτέραν ἦλθε μεθοδείας ὁδόν, τῇ τῶν σχισματικῶν μανίᾳ τό Χριστοῦ Σῶμα μερίζειν ἐπιχειρῶν»[1][3].  

Ὁ Μέγας Βασίλειος στόν Α΄ Ἱερό Κανόνα του ὀρίζει ὡς ἐξῆς τήν αἵρεση καί τούς αἱρετικούς : «Αἱρέσεις (ὠνόμασαν οἱ παλαιοί) τούς παντελῶς ἀπερρηγμένους καί κατ’αὐτήν τήν πίστιν ἀπηλλοτριωμένους». Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Αγιορείτης ἑρμηνεύει αὐτόν τόν ὀρισμό ὡς ἑξῆς : «Αἱρετικοί δέ ὀνομάζονται ἐκεῖνοι, τῶν ὁποίων ἡ διαφορά παρευθύς καί ἀμέσως εἶναι περί τῆς εἰς Θεόν πίστεως, ἤτοι οἱ κατά τήν πίστιν καί τά δόγματα χωρισμένοι ἀπό τούς Ὀρθοδόξους καί παντελῶς ἀπομεμακρυσμένοι»[1][4]. Οἱ ἅγιοι Πατέρες θεωροῦν τούς αἱρετικούς, πού ἐπιμένουν στήν αἵρεσή τους, ὡς «ἀκαθάρτους», «ἀντιπάλους Χριστοῦ», «ἱεροσύλους καί ἁμαρτωλούς», «ἀντικειμένους (τῷ Χριστῷ) τουτέστι πολεμίους καί ἀντιχρίστους», «τούς ὁποίους ὁ Κύριος πολεμίους καί ἀντιπάλους ὀνομάζει στά Εὐαγγέλια»[1][5], «νεκρούς»[1][6], «ἐχθρούς τῆς ἀληθείας»[1][7]. Κατά τόν Γεώργιο Σχολάριο, αἱρετικός εἶναι καθένας, πού κατ'εὐθεῖαν ἤ πλαγίως πλανᾶται σχετικά μέ κάποιο ἀπό τά ἄρθρα τῆς Πίστεως. Ἐπιπλέον, αἱρετικός εἶναι αὐτός, πού παρεκκλίνει, ἔστω καί σέ κάτι μικρό, ἀπό τήν ὀρθή πίστη. Ὁ ἅγιος Ταράσιος λέγει ὅτι «τό νά ἁμαρτάνει κανείς στά δόγματα εἴτε αὐτά εἶναι μικρά εἴτε μεγάλα, εἶναι τό ἴδιο˙ γιατί ἐξαιτίας καί τῶν δύο ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ἀθετεῖται». Τέλος, ὁ Μέγας Φώτιος προσθέτει  ὅτι «τό νά παρεκκλίνει κανείς ἔστω καί λίγο στά περί τῆς πίστεως, ἰσοδυναμεῖ μέ τό νά ἁμαρτάνει θανάσιμα»[1][8].

Ἡ αἵρεση χαρακτηρίζεται ὡς «πλάνη» καί «φαυλότης», ἡ ὁποῖα φέρνει τόν ὄλεθρο[1][9], ὡς «στρεβλότης»[1][10], ὡς «ἐλεεινή πλάνη», στήν ὁποῖα «κατεδέθησαν» οἱ αἱρετικοί[1][11], ὡς «μεμιασμένη κοινωνία»[1][12] καί ὡς «ρίζα πικρίας ἄνω φύουσα», ἡ ὁποῖα «ἔγινε μίασμα στήν καθολική Ἐκκλησία, ἡ αἵρεσις τῶν χριστιανοκατηγόρων»[1][13]. Ἡ αἵρεση, «ἐπειδή ἐγκαταλείπει» ἀμέσως ἤ ἐμμέσως «τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ» καταντᾶ «κεκρυμμένη εἰδωλολατρεία»[1][14] καί ἀθεΐα καί γι’αὐτό αὐτός, πού τήν ἀκολουθεῖ, «πρέπει νά βγεῖ ἔξω ὡς ξένος καί νά ἐκπέσει ἀπό τόν χριστιανικό κατάλογο»[1][15]. Ὁ πρωτοκορυφαῖος Ἀπόστολος Πέτρος κάνει λόγο γιά «αἱρέσεις ἀπωλείας»[1][16]. Ἡ αἵρεση ὀνομάζεται καί ἀδικία, διότι ἀδικεῖ καί παραβαίνει τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία μαρτυρεῖται στίς Ἅγιες Γραφές. Ὁ μισθός καί ἡ πληρωμή, πού ἀνταποδίδει σ’αὐτούς, πού τήν ἀκολουθοῦν, εἶναι ἡ φθορά, μέ τήν ὁποία αὐτοί καταφθείρονται ἀπό τίς ἡδονές[1][17]. Ἡ αἵρεση εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία. Λέγει ο Μέγας Βαρσανούφιος ὅτι οἱ αἱρέσεις εἶναι δόγματα τῶν ἑλλήνων (εἰδωλολατρῶν), ματαιολογίες ἀνθρώπων, πού νομίζουν  ὅτι κάτι εἶναι, καί ρήματα ἀργῶν ἀνθρώπων. Τίς αἱρέσεις γέννησε ἡ πλάνη. Μποροῦμε νά τίς ἀναγνωρίσουμε ἀπό τούς καρπούς τους, πού εἶναι ἡ φυσίωση, ἡ ἐξουδένωση, ἡ χαύνωση, ἡ ἀμέλεια, τό πρόσκομμα, ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ νόμου ἤ καλύτερα τοῦ νομοθέτου Θεοῦ. Εἶναι οἰκητήριο δαιμόνων καί τοῦ ἄρχοντός τους διαβόλου. Δέν φέρνουν στό φῶς, ἀλλά στό σκότος. Δέν προτρέπουν σέ φόβο Θεοῦ, ἀλλά στήν κατά διάβολον προκοπή. Δέν γλυτώνουν ἀπό τόν βόρβορο, ἀλλά καταποντίζουν σ’αὐτόν. Αὐτές εἶναι τά ζιζάνια, πού ἔσπειρε ὁ ἐχθρός στόν ἀγρό τοῦ οἰκοδεσπότου. Αὐτές εἶναι τά ἀγκάθια, πού φύτρωσαν στήν καταραμένη ἀπό τόν Δεσπότη Θεό γῆ. Εἶναι ψεῦδος, σκότος, πλάνη, καί ἀλλοτρίωση Θεοῦ[1][18].

Χαρακτηριστικότατο εἶναι καί τό περιστατικό, πού γράφεται στό Γεροντικό[1][19] γιά τόν Ὅσιο Ἀγάθωνα, ἡ μνήμη τοῦ ὁποίου τελεῖται κάθε χρόνο στίς 8 Ἰανουαρίου. Ἀκούγοντας κάποιοι ὅτι ὁ Ὅσιος ἔχει μεγάλη διάκριση, θέλησαν νά τόν δοκιμάσουν ἄν ὀργίζεται˙ γι’αὐτό τοῦ εἶπαν˙ «Ἐσύ εἶσαι ὁ Ἀγάθων; Ἀκοῦμε ὅτι εἶσαι πόρνος καί ὑπερήφανος». Ὁ δέ Ὅσιος εἶπε˙ «Ναί, ἔτσι ἔχει ἡ ἀλήθεια». Πάλι τοῦ εἶπαν˙ «Ἐσύ εἶσαι ὁ Ἀγάθων ὁ φλύαρος καί καταλάλος»; Ὁ Ὅσιος ἀποκρίθηκε˙ «Ναί, ἐγώ εἶμαι». Τοῦ εἶπαν πάλι˙ «Ἐσύ εἶσαι ὁ Ἀγάθων ὁ αἱρετικός»; Ὁ Ὅσιος ἀποκρίθηκε˙ «Δέν εἶμαι αἱρετικός». Ἐκεἶνοι τόν παρακάλεσαν, λέγοντας˙ «Γιατί τίς μέν ἄλλες ὕβρεις τίς δέχθηκες, αὐτή δέ δέν τήν βάσταξες»; Ἀποκρίθηκε ὁ Γέρων˙ «Ἐκείνες μέν τίς δέχθηκα, διότι εἶναι ὄφελος στήν ψυχή μου, ἡ δέ λέξη «αἱρετικός» σημαίνει χωρισμό ἀπό τόν Θεό καί γι’αὐτό δέν τήν δέχθηκα». Οἱ δέ, ἀφοῦ ἄκουσαν, θαύμασαν τήν διάκρισή του[1][20]

---

[1][1] ΣΥΝΑΞΗ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Νέου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρου οἰκουμενιστικά λεχθέντα καί πραχθέντα (Μέρος Α΄, Β΄, Γ΄), https://katanixi.gr/2019/06/02/νέου-αρχιεπισκόπου-αμερικής-ελπιδο/,  https://katanixi.gr/2019/06/10/νέου-αρχιεπισκόπου-αμερικής-ελπιδοφ/,  https://katanixi.gr/2019/06/18/νέου-αρχιεπισκόπου-αμερικής-ελπιδοφ-2/

[1][2] ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ, Κήρυγμα στὸν καθεδρικὸ ναὸ Ἁγίου Δημητρίου στὴν Ἀστόρια Νέας Ὑόρκης στὶς 14 Ἰουλίου 2019 τὴν Κυριακὴ τῶν Πατέρων τῆς 4ης  Οἰκουμενικῆς Συνόδου,  http://aktines.blogspot.com/2019/08/blog-post_70.html, https://youtu.be/EssHKq-pqB0

[1][3] Σχ. βλ. ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ιγ΄ ΑΒ΄, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σ. 357.

[1][4] Ὅ. π., σσ.  587-590.

[1][5] Ὁ. π., Κανών Καρχηδόνος, σ. 368.

[1][6] Ὁ. π., Ἁγίου Ἀθανασίου λθ΄ ἑορταστική ἐπιστολή, σ. 583.  

[1][7] Ὁ. π., Α΄ Κανών τῆς ΣΤ΄, σ. 217.

[1][8] Ὁ. π., σσ. 587-588.

[1][9] Ὁ. π., νζ΄ Καρθαγένης, σ. 491.

[1][10] Ὁ. π., Κανών Καρχηδόνος, σσ. 368-369.

[1][11] Ὁ. π., ξστ΄ Καρθαγένης, σσ. 495-496.

[1][12] Ὁ. π., ξθ΄ Καρθαγένης, σ. 498.

[1][13] Ὅ., π., ιστ΄ Ζ΄Οἰκ. Συν., σ. 335.

[1][14] Ὅ. π., λε΄ Λαοδικείας., σ. 433.

[1][15] Ὅ. π., α΄ ΣΤ΄Οἰκ. Συν., σ. 218.

[1][16] Β΄ Πέτρ. 2, 1.

[1][17] Τοῦ ίδίου, Ἑρμηνεία εἰς τάς ἑπτά καθολικάς ἐπιστολάς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἰακώβου, Πέτρου, Ἰωάννου καί Ἰούδα, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1986, σ. 392.

[1][18] Τοῦ ἰδίου, Βίβλος Βαρσανουφίου καί Ἰωάννου, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσσαλονίκη 1997, σσ. 283-284.                      

[1][19] Σχ. βλ. ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ ΣΥΝΑΓΩΓΗ, ἔκδ. Ἀντ. Γεωργίου, Ἀθήναι 1901, σ. 326.

[1][20] Σχ. βλ. ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Συναξαριστής τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ  ἑνιαυτοῦ, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, τ. Γ΄, Θεσ/κη 2002, σσ. 49-50.

 http://aktines.blogspot.com

Π. ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ : Ο ΟΜΟΤΙΜΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ Α.Π.Θ., ΑΙΔΕΣΙΜΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΣ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΙΜΗΘΕΝΤΑ ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΧΡΗΣΤΟ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος : Ὁ Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης γιά τόν τιμηθέντα ὑπό τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου Χρήστο Γιανναρᾶ

04-09-2019

Μέ ἀφορμή τήν ἀπονομή τοῦ ὀφφικίου τοῦ Ἄρχοντος Μεγάλου Ρήτορος τῆς Μ.τ.Χ.Ε. στόν ὁμότιμο καθηγητή Φιλοσοφίας Χρήστο Γιανναρᾶ ἀπό τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο στίς 31-08-2019 στό τέλος τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἰνδίκτου, Ἀρχῆς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἔτους, πού τελέστηκε στήν Ἱερά Πατριαρχική Μονή Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλῆ, στόν ὁποῖο χοροστάτησε ὁ Πατριάρχης[1][1], θεωρήσαμε ὠφέλιμο νά παρουσιάσουμε τίς θέσεις τοῦ Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., Αἰδεσιμολογιωτάτου Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση γιά τόν κ. Χρήστο Γιανναρᾶ.

Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης στήν εἰσήγηση ὑπό τόν τίτλο «Γένεση καί ἐξέλιξη τῆς πατρομαχικῆς μεταπατερικότητας»[1][2], πού ἔκανε στήν Θεολογική Ἡμερίδα, πού πραγματοποιήθηκε στόν Πειραιά στίς 14-02-2012 μέ θέμα : «Πατερική Θεολογία καί μεταπατερική αἵρεση»[1][3], γράφει γιά τόν Χρ. Γιανναρᾶ :  «Διαφορετική εἶναι ἡ ἀντιπατερική μεταπατερικότητα τοῦ καθηγητοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ, γιατί δέν ἐμπλέκεται πολύ στά οἰκουμενιστικά δρώμενα, ὅπως σχεδόν στό σύνολό τους οἱ ἄλλοι μεταπατερικοί, μολονότι σέ παλαιά δημοσιεύματά του υἱοθετεῖ τίς ἀθηναγόρειες θέσεις ἐναντίον τῆς ἀντιρρητικῆς θεολογίας τῶν Πατέρων καί ὁμιλεῖ γιά «τή ματαιοπονία τῶν ἀσχολουμένων μέ τήν ἔρευνα τοῦ Filioque»[1][4], ἐπαινεθείς μάλιστα γιά τίς προοδευτικές του θέσεις ὑπό τῶν Οὐνιτῶν. Ὁ βαρύς φιλοσοφικός ἐξοπλισμός του καί ἡ στοχαστική του διάθεση δέν τόν ἄφησαν νά θέσει ἐν ταπεινώσει τά ἀναμφισβήτητα χαρίσματά του στήν προβολή καί ἑρμηνεία τῆς διά τῶν αἰώνων ἐκφαινομένης συμφωνίας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, νά ἀκολουθήσει τούς Ἁγίους Πατέρες, ὅπως πολλοί ἐξ αὐτῶν φιλόσοφοι, πανεπιστήμονες, στοχαστές ἔπραξαν μέ τούς πρό αὐτῶν Ἁγίους Πατέρες.

Ὑπενθυμίζουμε ἁπλῶς τό παράδειγμα τοῦ σπάνια φιλοσοφική συγκρότηση διαθέτοντος Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, ὁ ὁποῖος ἐν ταπεινώσει μᾶς λέγει ὅτι ἀπό ὅσα γράφει τίποτε δέν εἶναι ἰδικό του, ἀλλά ἀνθολόγηση τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων. Γι’ αὐτό καί θεωρεῖται ὡς ὁ ἐκφραστής τῆς πρό αὐτοῦ Πατερικῆς Παραδόσεως, γι’ αὐτό καί ἡ Δογματική του, τό ἔργο του δηλαδή «Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως», εἶναι καί θά παραμείνει ἡ αὐθεντικώτερη καί γνησιώτερη καί ἀκριβέστερη πηγή τῶν δογμάτων τῆς Πίστεως. Δυστυχῶς ὁ καθηγητής Γιανναρᾶς ὑπερέβη τούς Πατέρες, δέν ἀκολουθεῖ τούς Πατέρες· διατυπώνει διδασκαλίες ἀντιπατερικές καί ἠθικά ἐπικίνδυνες, ὅπως ἡ διδασκαλία του γιά τόν ἀνθρώπινο ἔρωτα ὡς ὁδό θεογνωσίας, γιά τήν ὁποία ἐλέγχθηκε μέ δυνατή καί ἀκαταμάχητη ἐπιχειρηματολογία ἀπό τόν ἀείμνηστο Γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη, μέ σειρά δημοσιευμάτων, στά ὁποῖα αὐτή ἡ διδασκαλία χαρακτηρίζεται ὡς ἐπανεμφάνιση τῆς αἱρέσεως τοῦ Νικολαϊτισμοῦ, ὡς Νεονικολαϊτισμός. Ὁ π. Θεόκλητος μάλιστα εὑρίσκει ὄχι ἁπλῆ ὑπέρβαση, ἀγνόηση τῶν Πατέρων, ἀλλά πολεμική καί ὕβρεις ἐναντίον τους.

Γράφει : «Καί ἐπειδή μέν διαθέτει “μιά κάποια ἀνεπτυγμένην σκέψι καί κρίσι”, δέν διαθέτει δέ ἐπαρκῆ πνευματικήν πεῖραν, καί μή ὑποψιαζόμενος τήν ἀνεπάρκειάν του, ἔχει ἀθεοφόβως στρατεύσει κατά τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας δι’ ἄρθρων κατηγορῶν αὐτῆς... μανιχαϊσμόν! Μέ τήν ἰδέαν αὐτήν ἔχει ὑποστῇ ψύχωσιν, ἔγινε στόχος του, τήν χρησιμοποιεῖ εἰς τάς ἀναπλαστικάς του προσπαθείας καί πανταχοῦ τῆς Πατερικῆς πνευματικῆς διδασκαλίας διακρίνει ἐπιδράσεις μανιχαϊκάς. Εἰς ἕνα δέ τολμηρότατον βιβλίον του, πού ἐξέδωκε τελευταίως... αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά μνημονεύση “τήν διαστροφήν τῆς χριστιανικῆς ψυχῆς ἀπό μανιχαϊκάς ἐπιδράσεις”! Τί νά εἴπωμεν; Ἡ Ἐκκλησία δέν προσέχει αὐτά τά αἱρετικά φρονήματα τοῦ ἀνιδέου αὐτοῦ θεολόγου; Δέν ὑπάρχει ἕνα γραφεῖον τύπου... νά παρακολουθῇ τάς κατά τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικῆς διδασκαλίας ἐκτοξευομένας ὕβρεις ὑπό θεωρουμένων ὀρθοδόξων θεολόγων»[1][5].

Καί σέ ἄλλο σημεῖο ἀπευθυνόμενος ὁ π. Θεόκλητος πρός τόν καθηγητή Γιανναρᾶ γράφει : «Μέ μιά ἀντιεπιστημονική ἐλαφρότητα καί δημοσιογραφική ρηχότητα θίγεις τά βασικότερα θέματα τῆς Ἐκκλησίας, ἀδιαφορώντας γιά τίς ἀποκλίσεις σου σέ διάφορες αἱρέσεις. Ἀρχίζεις τήν θεολογική σου καριέρα μέ πόλεμο κατά τῶν ἱερῶν Κανόνων -τόν ὁποῖον καί συνεχίζεις ἐμμέσως- καί ἀπό οἶστρον οἰήσεως δέν ὀκνεῖς νά ἀποδώσῃς σαρκική συσσώρευση στούς Ἁγίους Πατέρες, χωρίς αὐτό νά σέ ἐμβάλλη σέ ἀνησυχία γιά τήν ἀπύθμενη ἐκτροπή σου. Καί ἤδη συνεχίζεις ἤ νά τούς διαστρέφεις ἤ νά τούς ἀγνοῆς ἤ νά τούς σπιλώνης»[1][6].

Συνέχισε πράγματι ὁ καθηγητής Γιανναρᾶς νά σπιλώνει καί νά συκοφαντεῖ τούς Ἁγίους Πατέρες μέ συγκεκριμένο τώρα στόχο τόν ἐπιφανέστερο καί πολυγραφώτερο τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων Πατέρων τόν Ἅγιο Νικόδημο Ἁγιορείτη, τόν ὁποῖο κατηγορεῖ ὅτι μέ τά συγγράμματά του δημιούργησε μιά «νοοτροπία πού θέλει νά ἐνσπείρει σέ μιά παραδοσιακή χριστιανική κοινωνία τόν μανιχαϊκό διαχωρισμό “καθαρῶν” καί “ἀκαθάρτων” ἀνθρώπων» καί ὅτι δῆθεν εἶναι «διάσπαρτη στά ἔργα τοῦ Νικοδήμου ἡ ἐμμονή στήν ἀνσέλμεια καί θωμιστική διδασκαλία “περί ἱκανοποιήσεως τῆς θείας Δικαιοσύνης διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ”» καί ὅτι στό «Ἐξομολογητάριον» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου «κυριαρχεῖ τό δικανικό, τελείως δυτικό πνεῦμα»[1][7].

Θεμελιώδη καί ἐπιτυχῆ κριτική τῆς ἀτεκμηρίωτης, ἄδικης καί βλάσφημης πολεμικῆς τοῦ Γιανναρᾶ ἐναντίον ἑνός μεγάλου Πατρός καί Διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας ἐξεπόνησε ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης στό ἐξαίρετο ἔργο του «Ὀρθοδοξία καί Χρ. Γιανναρᾶς», ὅπου στό τέλος δημοσιεύεται καί κείμενον τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους μέ τίτλο : «Ἀναίρεσις τῶν πεπλανημένων θέσεων τοῦ κ. Χρήστου Γιανναρᾶ περί τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου».

Ἡ μεταπατερικότητα λοιπόν τοῦ καθηγητοῦ Γιανναρᾶ προσλαμβάνει βαρύτερο χαρακτήρα τῆς τῶν ἀναφερθέντων ἄλλων μεταπατερικῶν Οἰκουμενιστῶν, διότι καταλήγει σέ ἐμφανῆ ἀντιπατερικότητα μέ ὑβριστική, ἄδικη καί ἀθεμελίωτη πολεμική ἐναντίον συνόλου τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως καί ἐξαιρέτως τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ἀλλά καί σέ παρότρυνση τῶν νέων σέ ἠθική χαλαρότητα. Ὅπως ἐπισημαίνει τό κείμενο τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους «ὁ κ. Γιανναρᾶς προωθεῖ τούς ἀναγνώστας του καί μάλιστα τούς νέους νά γίνουν κριταί τῶν Ἁγίων καί νά μένουν μέν εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἱκανοποιοῦντες ὅμως τά πάθη των, χωρίς νά παιδαγωγοῦνται εἰς τήν ἀπόκτησιν τῆς ἀληθοῦς μετανοίας, ταπεινοφροσύνης, ἁγνότητος καί ὑπακοῆς, ἄνευ τῶν ὁποίων εἶναι ἀνέφικτος ἡ ἀληθής ἐν Χριστῷ ἐλευθερία»[1][8].

Ἐπίσης, ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, σέ κείμενό του μέ τίτλο «Ὑπάρχουν δυτικές ἐπιδράσεις στή διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου»[1][9]; ἀφιερώνει ὁλόκληρο κεφάλαιο στόν Χρ. Γιανναρᾶ, τό ὁποῖο ἐπιγράφεται «Οἰ νέες κατηγορίες τοῦ καθηγητοῦ Χρ. Γιανναρᾶ», τό ὁποῖο παραθέτουμε σέ μορφή PDF.

---

[1][1]Πατριαρχική χοροστασία στό Βαλουκλή - ἀπονομή ὀφφικίου στόν καθηγητή Χρήστο Γιανναρᾶ, 31-08-2019, http://fanarion.blogspot.com/2019/08/blog-post_83.html  

[1][2] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Γένεση καί ἐξέλιξη τῆς πατρομαχικῆς μεταπατερικότητας», ἐν περιοδικῷ Θεοδρομία ΙΔ 1 (Ἰανουάριος – Μάρτιος 2012) 18-56, https://www.tideon.org/thriskeymata-aireseis/2012-02-28-20-33-21/11177-2017-09-30-20-28-39

[1][3] ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, Πατερική Θεολογία και μεταπατερική αἵρεση, Πρακτικά Θεολογικῆς Ἡμερίδος, Πειραιεύς 2012.

[1][4] Σχ. Βλ. ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ, Περί θείου καί ἀνθρωπίνου ἔρωτος. Α΄. Ὁ Νεονικολαϊτισμός τοῦ Χρ. Γιανναρᾶ, ἐκδ. Σπηλιώτη, Ἀθῆναι 2003, σ. 27.

[1][5] Αὐτόθι, σσ. 28-29.

[1][6] Αὐτόθι, σ. 77.

[1][7] ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ, ᾽Ορθοδοξία καί Χρ. Γιανναρᾶς, Ἀθήνα 1993, ἐκδ. «Ὑπακοή», σσ. 37, 53-54.

[1][8] Αὐτόθι, σσ. 268.

[1][9] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Ὑπάρχουν δυτικές ἐπιδράσεις στή διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου»; ἐν Κολλυβαδικά, Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης, Ἅγιος Ἀθανάσιος Πάριος, ἐκδ. Βρυέννιος, σειρά ‘’Φίλη Ὀρθοδοξία 9’’, Θεσ/κη 2004, σσ. 11-23.

 

http://aktines.blogspot.com