ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

Είπε μοναχός: Ακολουθάει το πρόβατο ξένο τσοπάνη; Έτσι και αυτός, που αγαπά και γνωρίζει τον Χριστό, δεν ακολουθεί τους ψευτοποιμένες και τους προβατόσχημους λύκους.

ΕΛΕΓΕ ΜΟΝΑΧΟΣ: Η ΑΡΕΤΗ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΦΙΛΜ ΤΩΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΩΝ!

Έλεγε μοναχός: Η αρετή είναι σαν τα παλαιά φίλμ των φωτογραφικών μηχανών. Μόλις τα δεί το φως καίγονται. Έτσι και η αρετή, άμα διαφημιστεί, χάνεται. Να ζείτε, λοιπόν, αόρατοι μες στον κόσμο για να σας βλέπει ο Θεός. Καθόσον ό,τι καλό και δημιουργικό ζει και αυξάνεται μονάχα στην αφάνεια, όπως τα μαργαριτάρια στον βυθό της θαλάσσης και όπως το έμβρυο, που είναι κρυμμένο στην κοιλιά της μητέρας του.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!

- Γέροντα, πῶς γίνεται τὸ ἴδιο πράγμα νὰ τὸ βλέπουν διαφορετικὰ δύο ἄνθρωποι;

- Ὅλα τὰ μάτια βλέπουν τὸ ἴδιο καθαρά; Γιὰ νὰ δῆ κανεὶς καθαρά, πρέπει νὰ ἔχη τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του ὑγιέστατα, γιατὶ τότε ἔχει τὴν ἐσωτερικὴ καθαρότητα.

- Γιατί, Γέροντα, μερικὲς φορές, τὸ ἴδιο περιστατικὸ ἕνας τὸ θεωρεῖ εὐλογία καὶ ἄλλος δυστυχία;

- Καθένας τὸ ἑρμηνεύει ἀνάλογα μὲ τὸν λογισμό του.Τὸ κάθε πράγμα μπορεῖς νὰ τὸ δῆς ἀπὸ τὴν καλή του πλευρὰ ἢ ἀπὸ τὴν κακή του πλευρά. Εἶχα ἀκούσει τὸ ἑξῆς περιστατικό:Σὲ ἕνα μοναστήρι ποὺ βρισκόταν σὲ κατοικημένη περιοχὴ εἶχαν τυπικὸ νὰ κάνουν ἑσπερινὸ καὶ ὄρθρο τὰ μεσάνυχτα καὶ πήγαιναν καὶ κοσμικοί, γιατὶ τὸ μοναστήρι ἦταν περιτριγυρισμένο ἀπὸ σπίτια ποὺ σιγὰ-σιγὰ εἶχαν χτισθῆ ἐκεῖ κοντά.Μιὰ φορὰ ἕνας ἀρχάριος νέος μοναχὸς ξέχασε τὸ κελλί του ἀνοιχτὸ καὶ μπῆκε μέσα μιὰ γυναίκα. Ὅταν τὸ ἔμαθε, στενοχώρια, κακό! Ὤ, μολύνθηκε τὸ κελλί!Τρομερό, χάθηκε ὁ κόσμος! Παίρνει οἰνόπνευμα, ρίχνει στὸ πάτωμα καὶ βάζει φωτιά, γιὰ νὰ τὸ ἀπολυμάνη! Παραλίγο νὰ κάψη τὸ μοναστήρι.Τὸ πάτωμα τοῦ κελλιοῦ του τὸ ἔκαψε, τὸν λογισμό του ὅμως δὲν τὸν ἔκαψε. Ἐκεῖνον ἔπρεπε νὰ κάψη, γιατὶ τὸ κακὸ στὸν λογισμό του βρισκόταν.Ἂν ἔφερνε καλὸ λογισμὸ καὶ ἔλεγε ὅτι ἡ γυναίκα μπῆκε στὸ κελλὶ ἀπὸ εὐλάβεια, γιὰ νὰ ὠφεληθῆ, γιὰ νὰ πάρη χάρη καὶ νὰ ἀγωνισθῆ καὶ αὐτὴ στὸ σπίτι της, θὰ ἀλλοιωνόταν πνευματικὰ καὶ θὰ δόξαζε τὸν Θεό.Ἀπὸ τὴν ποιότητα τῶν λογισμῶν ἑνὸς ἀνθρώπου φαίνεται ἡ πνευματική του κατάσταση. Οἱ ἄνθρωποι κρίνουν τὰ πράγματα ἀνάλογα μὲ τὸ περιεχόμενο ποὺ ἔχουν μέσα τους.Ἂν δὲν ἔχουν πνευματικὸ περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα καὶ ἀδικοῦν τὸν ἄλλον. Ἂν λ.χ. δῆ κάποιον ἀργὰ τὸ βράδυ ἔξω ἕνας ποὺ κάνει ἐλεημοσύνες τὴν νύχτα, γιὰ νὰ μὴν τὸν βλέπουν, ποτὲ δὲν θὰ βάλη κακὸ λογισμό.Ἂν τὸν δῆ ὅμως κάποιος ποὺ ξενυχτάει στὴν ἁμαρτία, θὰ πῆ: «τὸ τέρας, ποιός ξέρει ποῦ ξενυχτοῦσε», γιατὶ τέτοιες ἐμπειρίες ἔχει.Ἤ, ἂν ἀκούγωνται τὴν νύχτα ἀπὸ τὸν ἐπάνω ὄροφο ντοὺκ-ντούκ, ἕνας ποὺ ἔχει καλοὺς λογισμοὺς θὰ πῆ: «μετάνοιες κάνει», ἐνῶ ἕνας ποὺ δὲν ἔχει καλοὺς λογισμοὺς θὰ πῆ: «ὅλη τὴν νύχτα χορεύει».Ἂν ἀκούγεται μελωδία, ὁ ἕνας θὰ πῆ: «τί ὡραῖες ψαλμωδίες», ἐνῶ ὁ ἄλλος θὰ πῆ: «τί τραγούδια εἶναι αὐτά;».Θυμᾶστε πῶς ἀντιμετώπισαν τὸν Χριστὸ οἱ δύο ληστὲς ποὺ εἶχαν σταυρωθῆ μαζί Του; Καὶ οἱ δύο ἔβλεπαν τὸν Χριστὸ ἐπάνω στὸν Σταυρό, τὴν γῆ νὰ σείεται κ.λπ.Τί λογισμὸ ὅμως ἔβαλε ὁ ἕνας καὶ τί ὁ ἄλλος!Ὁ ἕνας, ὁ ἐξ εὐωνύμων, βλασφημοῦσε καὶ ἔλεγε: «Εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς»[1].Ὁ ἄλλος, ὁ ἐκ δεξιῶν, ἔλεγε: «Ἡμεῖς μὲν ἄξια ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε»[2]. Ὁ ἕνας σώθηκε, ὁ ἄλλος κολάσθηκε.΄

[1] Λουκ. 23, 39.

[2] Βλ. Λουκ. 23, 41.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο, Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς ἀγώνας»

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ!

Η υπερηφάνεια είναι η μεγαλύτερη πνευματική αρρώστια. Σαν την βδέλλα που, αν κολλήσει επάνω σου, σου ρουφάει το αίμα, έτσι και η υπερηφάνεια ρουφάει όλο το εσωτερικό του ανθρώπου. Φέρνει και πνευματική ασφυξία, γιατί καταναλώνει όλο το πνευματικό οξυγόνο της ψυχής. Κοίταξε να πετάξεις τον εαυτό σου, γιατί αν δεν πετάξεις τον εαυτό σου, θα σε πετάξει ο εαυτός σου. Αν πετάξεις τον εαυτό σου, μετά θα πετάς. Τι τον κρατάς τον εαυτό σου για τον εαυτό σου; Το κομμάτι της αγάπης που κρατάς για τον εαυτό σου, το αφαιρείς από την ολοκληρωτική αγάπη που πρέπει να έχεις για τους άλλους.

Αν γνωρίσεις τον εαυτό σου, θα δεις ότι δεν έχεις τίποτα δικό σου και τίποτε δεν μπορείς να κάνεις χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Αν λοιπόν καταλάβεις πως ότι καλό κάνεις είναι από τον Θεό και όσες χαζομάρες κάνεις είναι δικές σου, τότε θα πάψεις να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και θα απαλλαγείς από την αυτοπεποίθηση.

Λίγο αν μας εγκαταλείψει η Χάρις του Θεού, τίποτε δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε. Είναι απλά τα πράγματα. Έχει, ας υποθέσουμε, κάποιος μερικές ικανότητες και υπερηφανεύεται γι’ αυτές. Πρέπει να σκεφθεί: Που τις βρήκε; Του τις έδωσε ο Θεός. Αυτός τι έκανε; Τίποτε. Δίνει λ.χ. ο Θεός σε κάποιον λίγο παραπάνω μυαλό και μπορεί να έχει μια μεγάλη επιχείρηση και να ζει άνετα. Να υπερηφανευτεί ότι τα καταφέρνει; Λίγο να τον εγκαταλείψει ο Θεός, μπορεί να χρεοκοπήσει και να πάει φυλακή.

Όταν κάποιος κάνει κάτι ταπεινά και με αγάπη και δεν βρει αναγνώριση, μπορεί να του έρθει και ένα παράπονο. Αυτό είναι ανθρώπινο -όχι φυσικά ότι και αυτό είναι σωστό, αλλά τότε έχει κανείς κάποια ελαφρυντικά. Όταν όμως απαιτεί την αναγνώριση, αυτό είναι βαρύ? έχει μέσα εγωισμό και ανθρωπαρέσκεια. Όσο μπορείς, να κινείσαι ταπεινά. Ότι κάνεις να το κάνεις με φιλότιμο, για τον Χριστό και όχι από κενοδοξία για να ακούσεις το «μπράβο» από τους ανθρώπους. Όταν ο άνθρωπος δε δέχεται τα «μπράβο» από τους ανθρώπους και εργάζεται μόνο για τον Θεό, τότε ανταμείβεται από τον Θεό και σ’ αυτήν τη ζωή με την άφθονη Χάρη Του και στην άλλη με τα αγαθά του Παραδείσου.

Σε κάθε σου ενέργεια, ακόμη και στην παραμικρή σου κίνηση, κέντρο να είναι ο Θεός. Στρέψε όλο τον εαυτό σου προς τον Θεό. Αν αγαπήσεις τον Θεό, ο νους σου θα είναι συνέχεια στο πως να ευχαριστήσεις τον Θεό, και όχι στο πως να αρέσεις στους ανθρώπους.

Δυστυχώς, πολλές φορές οι πνευματικοί άνθρωποι θέλουν την αρετή, αλλά θέλουν και κάτι που να τρέφει την υπερηφάνεια τους, δηλαδή αναγνώριση, πρωτεία κ.τ.λ., κι έτσι μένουν με ένα κενό στην ψυχή τους, το κενό της κενοδοξίας? δεν υπάρχει το πλήρωμα, το φτερούγισμα της καρδιάς. Και όσο μεγαλώνει η κενοδοξία τους, τόσο μεγαλώνει και το κενό μέσα τους και τόσο περισσότερο υποφέρουν.

Μόνο με τα αντίθετα των κοσμικών επιδιώξεων θα μπορέσεις να κινηθείς στον πνευματικό χώρο. Στοργή θέλεις; Να χαίρεσαι, όταν δε σου δίνουν σημασία. Ζητάς θρόνο; Κάθισε τον εαυτό σου στο σκαμνί. Ζητάς επαίνους; Αγάπησε την περιφρόνηση, για να νιώσεις την αγάπη του Περιφρονημένου Ιησού. Ζητάς δόξα; Ζήτα την αδοξία, για να νιώσεις την δόξα του Θεού. Και όταν νιώσεις την δόξα του Θεού, θα νιώθεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο και θα έχεις μέσα σου την μεγαλύτερη χαρά απ’ όλες τις χαρές του κόσμου.

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

Δεν γνωρίσαμε τον εαυτό μας. Αν τον γνωρίσουμε, η ψυχή μας θα χαίρεται και θα ζητά ταπεινά το έλεος του Θεού. Η γνώση του εαυτού μας γεννά την ταπείνωση. Γιατί, όσο περισσότερο γνωρίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του, τόσο περισσότερο ανοίγουν τα μάτια της ψυχής του και βλέπει καθαρότερα την μεγάλη του αδυναμία. Γνωρίζει την αθλιότητά του και την αχαριστία του, καθώς και την μεγάλη αρχοντιά και την ευσπλαχνία του Θεοί, οπότε συντρίβεται εσωτερικά, ταπεινώνεται πολύ και αγαπάει τον Θεό πολύ.

Όταν σε ταπεινώνει ο άλλος και το δέχεσαι, τότε έχεις πραγματική ταπείνωση, γιατί πραγματική ταπείνωση είναι η ταπείνωση στην πράξη, όχι στα λόγια. Μια φορά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ρώτησε τους ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί γύρω του: «Ποιος από σας δεν έχει υπερηφάνεια;». «Εγώ», είπε κάποιος. «Έλα εδώ εσύ που δεν έχεις υπερηφάνεια, του λέει. Κόψε το μισό μουστάκι και πήγαινε στη πλατεία». «Α, αυτό δεν μπορώ να το κάνω», του απαντά. «Ε, τότε δεν έχεις ταπείνωση», του λέει. Ήθελε να πει ο Άγιος ότι χρειάζεται έμπρακτη ταπείνωση.

Όταν ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του κάτω από όλους, κάτω, κάτω…, από εκεί βγαίνει επάνω στον Ουρανό. Αλλά εμείς τι κάνουμε; Συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους και βγάζουμε συμπεράσματα ότι είμαστε ανώτεροι από εκείνους. «Και από εκείνον είμαι καλύτερος, λέμε, και από τον άλλο… Δεν είμαι σαν κι αυτόν…». Από τη στιγμή όμως που έχουμε τον λογισμό ότι ο άλλος είναι κατώτερος από εμάς, δεν μπορούμε να βοηθηθούμε.

Ο άνθρωπος ένα μόνο μπορεί να ξέρει: ότι δεν έχει καλή πνευματική κατάσταση. Ακόμη και να έχει, δεν την βλέπει, επειδή και τότε μόνο την αμαρτωλότητά του βλέπει. Γιατί όποιος αγωνίζεται για την πρόοδο την πνευματική, ποτέ δεν βλέπει την πρόοδό του? μόνο τις πτώσεις του βλέπει. Οι ταπεινοί και αφανείς ήρωες του Χριστού είναι οι εξυπνότεροι του κόσμου, διότι κατορθώνουν να φυλάσσουν τον πνευματικό τους θησαυρό στο θησαυροφυλάκιο του Θεού. Γι’ αυτό μεγάλη χαρά να νιώθουμε όταν ζούμε στην αφάνεια, γιατί τότε θα δούμε πρόσωπο Θεού στην άλλη ζωή και θα νιώθουμε και απ’ αυτήν τη ζωή την παρουσία Του δίπλα μας.

Όταν υπάρχει ταπείνωση ο διάβολος δεν μπορεί να ρίξει την ψυχή. Ο ταπεινός δεν πέφτει, γιατί βαδίζει χαμηλά. Ο Γερο- Αββακούμ, όταν ασκήτευε στην έρημο της Βίγλας, τι είχε πάθει! Μια μέρα που έκανε προσευχή με το κομποσκοίνι επάνω σ’ ένα βράχο του παρουσιάζεται ξαφνικά ο διάβολος ως «άγγελος φωτός». «Αββακούμ, του λέει, με έστειλε ο Θεός να σε πάρω στον Παράδεισο γιατί έγινες πια άγγελος? έλα να πετάξουμε». «Μα εσύ έχεις φτερά, του λέει ο Γέροντας Αββακούμ, εγώ πώς θα πετάξω;». Και ο δήθεν άγγελος του λέει: «Κι εσύ έχεις φτερά, αλλά δεν τα βλέπεις». Τότε ο Γερο-Αββακούμ έκανε το σταυρό του και είπε: «Παναγιά μου, τι είμαι εγώ για να πετάξω;». Αμέσως ο δήθεν άγγελος έγινε ένα μαύρο παράξενο κατσίκι με φτερά σαν της νυχτερίδας και εξαφανίστηκε.

Βλέπετε πως με την ταπείνωση μπορούμε να καταλάβουμε τις παγίδες του διαβόλου;

Πηγή: Αποσπάσματα από το βιβλίο
«Πάθη και Αρετές» του γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Η ΠΟΝΗΡΙΑ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Η πονηρία!

Τέτοια είναι η πονηριά. Πέ­φτει η ίδια στις παγίδες που στήνει για τους άλλους και πάντοτε επιχειρεί έργα ακατόρθωτα. Να μη δολιευόμαστε ποτέ κα­νένα. «Γιατί», όπως λέγει ο σοφός Σολομών, «ο δίκαιος Θεός από τους διεστραμμένους ανθρώπους αφαιρεί τη Χάρη Του και τους αφήνει να ακολουθούν διεστραμμένους και καταστρεπτικούς δρόμους»… Γιατί τίποτε δεν κάνει τον άνθρωπο τόσο ανόητο, όσο η πονηριά… Ο πονη­ρός στερείται την αληθινή σοφία· και, όταν στερείται την πραγματική σοφία, είναι από όλους ο πιο ανόη­τος. Υπάρχουν βέβαια και πολλοί που θαυμάζουν τους πονηρούς, επειδή είναι επιτήδειοι στο να αδικούν και να βλάπτουν δεν γνωρί­ζουν όμως, ότι αυτούς περισσότερο από όλους πρέπει να τους ελεεινολογούν, γιατί, ενώ νομίζουν ότι βλάπτουν άλλους, στρέφουν το ξί­φος εναντίον του εαυτού τους. Αυτό βέβαια είναι απόδειξη της πιο μεγά­λης ανοησίας, το να χτυπάει δηλαδή κανείς τον εαυτό του και να μην είναι σε θέση να το καταλάβει, αλλά να νομίζει, ότι αδικεί τους άλλους, τη στιγμή που κατασφάζει τον εαυτό του. Εκείνος που η ψυχή του κυριεύθηκε από την πονηριά, γίνεται ανοητότερος από όλους.
Είναι μεγάλη η ορμή των πο­νηρών ανθρώπων. Και τίποτε δεν είναι πιο κουραστικό και πιο δύσκο­λο από τη συναναστροφή με τέτοι­ους ανθρώπους. Γιατί συνήθως δεν ενοχλεί τα μάτια τόσο ο καπνός και η ακαθαρσία, όσο ταράσσει τις ψυ­χές η συναναστροφή με πονηρούς ανθρώπους.

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΔΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ

Μια μέρα ένας πλούσιος άνθρωπος παρέδωσε ένα καλάθι με σκουπίδια σ’ ένα φτωχό άνθρωπο.

 Ο φτωχός άνθρωπος χαμογέλασε και έφυγε με το καλάθι.

Το άδειασε, το έπλυνε και το γέμισε με όμορφα λουλούδια.

Το επέστρεψε στο πλούσιο άνθρωπο και του το έδωσε.

Ο πλούσιος άνθρωπος έκπληκτος του είπε:

– Γιατί μου δίνεις όμορφα λουλούδια, ενώ σου έδωσα σκουπίδια.

Και ο φτωχός απάντησε:

– Ο καθένας δίνει ότι έχει στην καρδιά του…

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΟΥΔΕΤΕΡΟΘΡΗΣΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Ηρακλής  Ρεράκης,  Καθηγητής  Πανεπιστημίου

Τέλος στο ουδετερόθρησκο σχολείο

Οι Αποφάσεις 1749 και 1750 (Σεπτέμβριος 2019) του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) τεκμηριώνουν τους λόγους, για τους οποίους ακυρώθηκαν τα πολυθρησκειακά θρησκευτικά:

1) Το ΣτΕ αποφάσισε ότι, με βάση τη διάταξη του άρθρου 16, που προβλέπει, μεταξύ άλλων, ως υποχρεωτική για την ελληνική Παιδεία την ανάπτυξη της ορθόδοξης χριστιανικής συνειδήσεως και τη διάταξη του άρθρου 13 του Συντάγματος, που προστατεύει τη θρησκευτική ελευθερία, η διδασκαλία του μαθήματος δεν μπορεί παρά να απευθύνεται, αποκλειστικά, σε ορθόδοξους χριστιανούς μαθητές.  Κατά τη δική μας ερμηνεία και σύμφωνα με τα συμφραζόμενα των Αποφάσεων, το «αποκλειστικά» σημαίνει ότι η ορθόδοξη διδασκαλία είναι υποχρεωτική μόνον για τους ορθόδοξους μαθητές. Αντίθετα, επιτρέπεται μεν η παρακολούθησή της και από τους άθεους, αλλόθρησκους και ετερόδοξους μαθητές, αλλά γι’ αυτούς και μόνον γι΄ αυτούς το μάθημα είναι προαιρετικό, δηλαδή είναι στην κρίση (τους) ή των γονέων τους, εάν θέλουν να το παρακολουθούν ή να ζητήσουν την απαλλαγή τους.

2) Το ΣτΕ διαπιστώνει ότι από τους στόχους, το περιεχόμενο και τις θεματικές του Νέου Προγράμματος Σπουδών, που τελικά ακύρωσε, προκύπτει ότι δεν αποβλέπει στην ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως των ορθοδόξων χριστιανών μαθητών, διότι δεν περιέχει ολοκληρωμένη και διακριτή, έναντι άλλων δογμάτων και θρησκειών, διδασκαλία των δογμάτων, ηθικών αξιών και παραδόσεων της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού.

Σε άλλη συνάφεια, αναφέρει ότι η διδασκαλία, με σκοπό την ανάπτυξη της ορθόδοξης θρησκευτικής συνειδήσεως, αποτελεί αποστολή της Παιδείας και συνταγματική υποχρέωση του κράτους.

Γι΄ αυτό πρέπει να διδάσκεται επί ικανό αριθμό ωρών διδασκαλίας εβδομαδιαίως, να μην υποβαθμίζεται, κατά τη διδασκαλία και την εξέταση, σε σχέση με άλλα μαθήματα και να περιλαμβάνει, οπωσδήποτε, με σαφήνεια και πληρότητα τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις της Ανατολικής Εκκλησίας του Χριστού, χωρίς να προκαλεί σύγχυση με τη διδασκαλία άλλων δογμάτων και θρησκειών.

 Πρέπει δηλαδή να διατηρεί ως προέχουσα μέριμνα, όχι την παροχή πληροφοριών ή την επεξεργασία γνώσεων ή την ανάπτυξη προβληματισμών ιστορικής, θρησκευτικής ή κοινωνιολογικής φύσεως, αλλά την καλλιέργεια της ορθόδοξης συνειδήσεως.

3) Το ΣτΕ, επίσης, προχώρησε στην ακύρωση του Προγράμματος, διότι σε αυτό αναφέρεται ότι το μάθημα των Θρησκευτικών απευθύνεται σε όλους τους μαθητές «ανεξάρτητα από τη θρησκευτική ή όχι δέσμευσή τους» και ότι «υπερβαίνει παρωχημένες πρακτικές ομολογιακής μονοφωνίας».

4) Το Πρόγραμμα ακυρώνεται, ακόμη, διότι δεν εφαρμόζει:

α) Τον επιβαλλόμενο συνταγματικό σκοπό  του άρθρου 16, ήτοι την ανάπτυξη της ορθόδοξης χριστιανικής συνειδήσεως των μαθητών.

β) Το άρθρο 13, που κατοχυρώνει ως απαραβίαστη την ελευθερία της θρησκευτικής συνειδήσεως, διότι θα έπρεπε να απευθύνεται, αποκλειστικά, στους ορθόδοξους μαθητές και να κατατείνει στην εμπέδωση και ενίσχυση της ορθόδοξης χριστιανικής συνειδήσεώς τους.

γ) Το άρθρο 2 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης (ΕΣΔΑ) για τα δικαιώματα του ανθρώπου, διότι προσβάλλει το δικαίωμα των γονέων να διασφαλίζουν τη μόρφωση των παιδιών τους, σύμφωνα με τις δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις.

δ) Τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της ισότητας (άρθρο 4 του Συντάγματος) και (άρθρο 14 της ΕΣΔΑ), διότι στερεί από τους ορθόδοξους μαθητές το δικαίωμα να διδάσκονται αποκλειστικώς τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις τους, ενώ η νομοθεσία προβλέπει, για μαθητές Ρωμαιοκαθολικούς, Εβραίους και Μουσουλμάνους, τη δυνατότητα να διδάσκονται αποκλειστικώς τα δόγματα της πίστεώς τους (όχι δε και τα δόγματα άλλων θρησκειών).

Με βάση τους παραπάνω λόγους ακυρώσεως, είναι σαφές ότι το ΣτΕ έπραξε το λογικό και το αυτονόητο, σύμφωνα με το νομικό καθεστώς της χώρας.

Τους λόγους αυτούς, όπως θα δούμε, τους γνώριζαν,  και τους προέβαλλαν, αντιστεκόμενοι στα Νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα Φίλη - Γαβρόγλου, πολλοί σεβαστοί κληρικοί, θεολόγοι και λαϊκοί, από αυτούς που αντέδρασαν. Αντίθετα, προκλητική απείθεια και παραβατική συμπεριφορά, έδειξαν εκείνοι, που επεδίωκαν, να μην υπηρετούν τον συνταγματικό σκοπό της διδασκαλίας των Θρησκευτικών, αλλά αλλότριες σκοπιμότητες.

Τη διάθεση απόκλισης του μαθήματος από τις συνταγματικές αρχές έδειξε πολύ ενωρίς ο υπεύθυνος συντονιστής της συγγραφής του Προγράμματος, ο οποίος με άρθρα του, τότε, έθετε τα θεμέλια και τις φιλοσοφικές συντεταγμένες του σχεδίου που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί.

Πριν τη σύνταξη των Προγραμμάτων των Θρησκευτικών, άνοιξε τον χορό των συνταγματικών παραβιάσεων.

Με τις ιδεοληπτικές του αρχές συντόνιζε την κατάργηση του υπάρχοντος και πρόσφατα εγκριθέντος Ορθόδοξου μαθήματος των Θρησκευτικών (2003-2006), στην εκπόνηση του οποίου, μάλιστα, ήταν πάλι, τότε, συντονιστής ο ίδιος.

Τέσσερα χρόνια, μετά την ολοκλήρωση και την εφαρμογή του δικού του Προγράμματος (2003-2006), δηλαδή το 2010, ο ίδιος ακύρωνε τον εαυτό του και απέρριπτε το δημιούργημά του, επειδή, όπως ισχυριζόταν, ήταν ομολογιακό, μονοφωνικό, κατηχητικό και μη πλουραλιστικό.

Έτσι, οργάνωσε τη συγγραφή ενός πλουραλιστικού Προγράμματος, κατ’ αυτόν, με αναπλαισιωμένο τον θεολογικό και παιδαγωγικό χαρακτήρα  και τη φυσιογνωμία του,  που θα το διαπερνούσε η θεολογία της πολυπολιτισμικότητας και με αυτήν θα σχεδιαζόταν το ουδετερόθρησκο σχολείο, «κομίζοντας μια άλλη μαρτυρία για την αλήθεια της ζωής του ανθρώπου και του κόσμου».

Για αυτήν την οντολογική μετάλλαξη του μαθήματος (αλλά και των μαθητικών συνειδήσεων) από ορθόδοξο σε πολυθρησκειακό υπήρξαν άπειρες αναποτελεσματικές αντιδράσεις από τον εκκλησιαστικό και θεολογικό χώρο, πριν αλλά και μετά την εφαρμογή των Προγραμμάτων στα σχολεία από τον κ. Φίλη (2016) (συνεδριάσεις και αποφάσεις Ιερών Συνόδων, Συνέδρια, ημερίδες, διαλέξεις, πορείες, συλλαλητήρια, άρθρα, πρακτικά συνεδρίων, δηλώσεις Αρχιερέων και πολιτικών κ.ά.).

Η έσχατη αντίδραση, μετά την επιβολή τους στα σχολεία, ήταν η κατ΄ ανάγκη προσφυγή στο ΣτΕ και στη συνέχεια η διά τεσσάρων αλλεπάλληλων Αποφάσεων του ΣτΕ ακύρωσή τους (2018 και 2019):

Μεταξύ πολλών που ακούστηκαν ή γράφτηκαν κατά την περίοδο αυτή, που εξέφραζαν τις αντιφάσεις που εμφάνιζαν αυτά τα Προγράμματα καθώς και τις μεγάλες πνευματικές ανατροπές, που πραγματοποιούσαν στις ψυχές των ορθόδοξων μαθητών, αναφέρουμε τη θέση που εξέφρασε ο Οικουμενικός Πατριάρχης το 2013, προκρίνοντας ένα «πρόγραμμα Χριστοκεντρικό», που να  «έχει ως βαθύτερο στόχο την πνευματική καλλιέργεια των μαθητών».

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος  Ιερώνυμος, επίσης, το 2012, εξέφρασε τις θέσεις του, θεωρώντας τον ομολογιακό (ενν. ορθόδοξο) χαρακτήρα του μαθήματος, ως αναγκαίο για την ταυτότητα των Ελλήνων:

Το 2016, επίσης, ο Αρχιεπίσκοπος, αφού μελέτησε τα νέα Προγράμματα των Θρησκευτικών  έγραφε σε Επιστολή του προς την πολιτική ηγεσία της χώρας:

«Είναι απαράδεκτα και επικίνδυνα, δεν θα αποδώσουν καρπούς, αλλά μεγάλη ζημιά στην Παιδεία και γενικότερα στην Κοινωνία μας.

 Το μάθημα των Θρησκευτικών δεν μετατράπηκε σε θρησκειολογία. Απλώς καταργήθηκε και πρόκειται πλέον για ένα μη θεολογικό μάθημα.

Το εκπαιδευτικό υλικό, όχι μόνο δεν βοηθά το παιδί μιας ορθόδοξης οικογένειας στη διαμόρφωση μιας συνεκτικής εικόνας για την Ορθοδοξία, αλλά κλονίζει  τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις και του προκαλεί σύγχυση.

Τα καινούργια προγράμματα με έπεισαν ότι δεν πρόκειται για θρησκευτικά αλλά για επιχείρηση αλλοιώσεως της πίστεώς μας».

Ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ειρηναίος, επίσης, το 2017 ανέφερε: «Είναι άλλο πράγμα να μαθαίνει κανείς όλες τις θρησκείες και άλλο, να μην ξέρει ο ίδιος ποια είναι η δική του η θρησκεία… Πρώτα πρέπει να γνωρίσουμε το ποιοι είμαστε εμείς και τι πιστεύουμε και που πάμε. Να υποστηρίξουμε τον εαυτό μας, την παράδοσή μας, την Πίστη μας, και την Ελλάδα μας».

Το 2012, επίσης, οι αντιπρόσωποι των 20 Ιερών Μονών του Αγίου Όρους έγραφαν για το νέο Πρόγραμμα, σε επιστολή τους προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος: «Φρονούμεν ότι το Μάθημα των Θρησκευτικών θα έδει να είναι ομολογιακόν διά να είναι ανοικτόν, ειδάλλως θα είναι φυλακή».

Ο Μακαριστός Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους, Αρχιμ. π. Γεώργιος Καψάνης έγραφε, ακόμη, το ίδιο έτος προς την Ιερά Σύνοδο: «Τό νέο μάθημα των Θρησκευτικών δεν έχει πια Ορθόδοξο Χριστιανικό χαρακτήρα, δεν βοηθά τους μαθητάς να γνωρίσουν την Χριστιανική τους Πίστιν».

Ο Προηγούμενος της Ιεράς Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους Αρχιμ. π. Βασίλειος Γοντικάκης, επίσης, έγραφε το ίδιο έτος προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, για ό, τι πάει να συντελεσθεί στο χώρο της Παιδείας μας με τα νέα Πιλοτικά Προγράμματα Σπουδών: «Ένοιωσα ότι κάτι ιερό και άγιο προδίδεται από το κεφάλαιο της Πίστεώς μας».

Πιστεύουμε ότι το ΣτΕ με τις τέσσερις αλλεπάλληλες ακυρωτικές του αποφάσεις ακύρωσε και φυσικά έδωσε το έναυσμα για την εξαφάνιση από τα ελληνικά σχολεία των μοναδικών αντιχριστιανικών Προγραμμάτων θρησκευτικών, που για πρώτη φορά, από τότε (1836) που θεσπίστηκε το ορθόδοξο μάθημα θρησκευτικών στην ελληνική παιδεία, γράφηκαν, εγκρίθηκαν, επιβλήθηκαν και ίσχυσαν δολίως και παρανόμως από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για μια τριετία (από το 2016 – 2019). Ελπίζουμε ότι η παρούσα Κυβέρνηση θα εφαρμόσει, καθώς είναι υποχρεωμένη, τις αποφάσεις του ΣτΕ και ότι θα αποκαταστήσει το μάθημα στην ορθόδοξη κανονικότητά του, σταματώντας την δόλια εκτροπή του σε όργανο αποορθοδοξοποίησης των νέων μας

http://aktines.blogspot.com

ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ ΤΗΣ ΒΙΤΟΒΝΙΤΣΑ: Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Γέρων Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα: Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος πού ζεῖ μέσα του τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἀκτινοβολεῖ ἅγιους λογισμούς. Θείους λογισμούς. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δημιουργεῖ μέσα μας μία ἀτμόσφαιρα παραδείσου, ἐν ἀντιθέσει πρός τήν ἀτμόσφαιρα τῆς κολάσεως, τήν ὁποία ἀκτινοβολεῖ ὅποιος ἔχει τόν Ἄδη στήν καρδιά του. Ὁ ρόλος τῶν χριστιανῶν στόν κόσμο εἶναι νά φιλτράρουν τήν ἀτμόσφαιρα τῆς γῆς, ὥστε νά κερδίζει διαρκῶς ἔδαφος ἡ ἀτμόσφαιρα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ;

Ποιες είναι οι υποχρεώσεις μεταξύ των Χριστιανών;

1. Να αγαπούν ο ένας τον άλλον (Ιωαν. 13:34-35)

2. Να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον (Ρωμ. 12:5)

3. Να είναι αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλον (Ρωμ. 12:10)

4. Να τιμούν ο ένας τον άλλον (Ρωμ. 12:10)

5. Να χαίρονται ο ένας με τη χαρά του άλλου (Ρωμ. 12:15, Α Κορ. 12:26)

6. Να συμμετέχουν ο ένας στη λύπη του άλλου (Ρωμ. 12:15)

7. Να έχουν το ίδιο φρόνημα ο ένας με τον άλλον (Ρωμ. 12:16)

8. Να μην κρίνουν ο ένας τον άλλον (Ρωμ. 14:13)

9. Να δέχονται ο ένας τον άλλον (Ρωμ. 15:7)

10. Να συμβουλεύουν ο ένας τον άλλον (Ρωμ. 15:14)

11. Να ασπάζονται ο ένας τον άλλον (Ρωμ. 16:16)

12. Να φροντίζουν ο ένας τον άλλον (Α Κορ. 12:25)

13. Να υπηρετούν ο ένας τον άλλον (Γαλ. 5:13)

14. Να είναι χρήσιμοι ο ένας στον άλλον (Εφεσ. 4:32)

15. Να συγχωρούν ο ένας τον άλλον (Εφεσ. 4:32)

16. Να είναι σπλαχνικοί ο ένας στον άλλον (Εφεσ. 4:32)

17. Να παρηγορούν ο ένας τον άλλον (Α Θεσ. 5:11)

18. Να οικοδομούν ο ένας τον άλλον (Α Θεσ. 5:11)

19. Να υποτάσσονται ο ένας στον άλλον (Εφεσ. 5:21)

20. Να υποφέρουν ο ένας τον άλλον (Εφεσ. 4:2, Κολ. 3:13)

21. Να βαστούν τα βάρη ο ένας του άλλου (Γαλ. 6:2)

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ Ο ΘΕΟΣ. ΕΓΩ ΠΟΣΟ ΤΟΝ ΑΚΟΥΩ;

Στον έμπορο Σ.Τ., τον οποίο «ο Θεός δεν ακούει».

Παραπονιέσαι, ότι ο Θεός δεν ακούει τις προσευχές σου. Σε πολλές δυσκολίες προσευχόσουν στον Θεό, και ποτέ δεν σε έσωσε από καμία! Πως όχι, αναρωτιέμαι, αφού ιδού εσύ επέζησες από τις δυσκολίες;

Όμως επίτρεψέ μου μία ερώτηση: εσύ, ακούς το Θεό ;

Μέσα και από την Παλαιά και από την Καινή Διαθήκη ο Ύψιστος υποσχέθηκε να ακούει τους ανθρώπους υπό τον όρο οι άνθρωποι να ακούν Εκείνον. Εσύ ακούς τον Θεό, αφού ζητάς ο Θεός να ακούει εσένα ; Εκπληρώνεις τους θεϊκούς νόμους και κρατάς τις τάξεις Του;

Εάν δεν το κάνεις, τότε είναι παράξενη η απαίτησή σου, ο Θεός να ακούσει εσένα και να υπακούσει. Ο Θεός κατέβηκε στη γη και έπλυνε τα πόδια εκείνων που Τον αγαπούν. Στον Δημιουργό μας είναι μεγάλη χαρά να ακούει τα υπάκουα παιδιά Του.

Ο Δημιουργός υπάκουσε στον Μωυσή, τον Αβραάμ και τον Ιακώβ σ’ ότι Τον παρεκάλεσαν. Και μέσω φυσικών και υπερφυσικών ενεργειών Εκείνος άπλωνε το έλεός Τους σ’ εκείνους που εκπλήρωναν τον νόμο Του.

Εάν Αυτός δεν ήθελε να υπακούσει τις δικές μου και τις δικές σου προσευχές, τούτο συνέβη ή εξαιτίας του ότι εμείς δεν θέλαμε να υπακούσουμε τις εντολές Του από την Διαθήκη ή επειδή οι προσευχές μας ήταν ανορθόδοξες.

Μέσω του Ησαΐα έλεγε ο Κύριος στον ανυπάκουο λαό: «Εάν πληθύνητε την δέησιν, ουκ εισακούσομαι υμών» (Ησ. 1,15). Ενώ λίγο πιο μετά: «Και εάν θέλητε και εισακούσητέ μου, τα αγαθά της γης φάγεσθε» (Ησ. 1,19). Ο Θεός μας ακούει όταν ακούμε και δεν ακούει όταν δεν ακούμε.

Ακόμα, δεν ακούει ούτε τότε που ζητάμε κάτι επιζήμιο και ανόητο. Οι απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης παρακάλεσαν μία φορά τον Κύριο, ν’ αφήσει φωτιά από τον ουρανό στο χωριό, το οποίο δεν ήθελε να τους δεχθεί για να περάσουν τη νύχτα.

Αυτός «στραφείς δε επετίμησεν αυτοίς» (Λουκ. 9,55). Όχι μόνο δεν τους εκπλήρωσε τα αιτήματα, αλλά τους μάλωσε. Θυμήσου και εσύ, εάν οι προσευχές σου ήταν αξίες του ανθρώπου και αξίες του Θεού.

Κάτι ακόμα. Γιατί προσεύχεσαι στον Θεό μόνο στη δυσκολία; Μ’ αυτό ταπεινώνεις τον εαυτό σου, ενώ οι υβρίζεις τον Θεό σου.

Ο Δημιουργός μας, ζητά από μας να αισθανόμαστε αδιάκοπα τη δική Του παρουσία και ασταμάτητα να επικοινωνούμε μέσω της προσευχής μαζί Του : «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α’ Θεσ. 5,17).

Προσευχόμενος στον Θεό μόνο όταν σε βρίσκει καημός κάνεις τον εαυτό σου απλό ζητιάνο και ντροπιάζεις τον Θεό, αφού Τον καλείς σαν πυροσβέστη μόνο όταν καίγεται το σπίτι σου.

Ο Χριστός μας έδωσε το δικαίωμα να επικαλούμαστε τον δικό Του Πατέρα, ως δικό μας Πατέρα. Τι πιο γλυκό υπάρχει απ’ αυτό ; Και τι υπάρχει πιο γλυκό για τα παιδιά από το να βρίσκονται παρόντες οι γονείς τους ;

Ας φροντίζουμε, λοιπόν, κι εμείς ασταμάτητα να στεκόμαστε στην παρουσία του ουράνιου Πατέρα μας, με την καρδιά και με τις σκέψεις και με τις προσευχές.

Η προσευχή μας στον καιρό της προκοπής και της χαράς είναι σαν κάποιο κεφάλαιο προσευχής, που μας χρησιμεύει στις μέρες της δυσχέρειας και των βασάνων περισσότερο από τη στιγμιαία προσευχή όταν αυτές οι μέρες έρθουν.

Ειρήνη από τον Κύριο

(Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδ. Εν πλω, σελ. 309-310)

πηγή: askitikon.eu