ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: Ο ΕΓΩΪΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΤΡΑΓΩΔΙΩΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!

Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ: Ο εγωϊσμός είναι η αιτία όλων των τραγωδιών της ζωής του ανθρώπου, της ανθρωπότητας επάνω στη γη. Αποτελεί κατάσταση αντίθετη προς εκείνη, στην οποία μας καλεί η Εντολή του Θεού.

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΗ;

Συνδέεται η πίστη με τη γνώση;

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογίας ΑΠΘ

Η γνώση έναντι της πίστεως στην ορθόδοξη χριστιανική Πατερική Παράδοση δεν είναι ψεκτή, αλλά η πίστη είναι υψηλότερη. Η γνώση, καταρχάς, είναι εναντίον της πίστεως, ενώ η πίστη υπερβαίνει τους νόμους της γνώσεως.

Η γνώση, σε όλες τις φανερώσεις της, φυλάσσει τα όρια της φύσεως, ενώ η πίστη ενεργεί πάνω από τη φύση.

Η γνώση δεν μπορεί να γνωρίσει και να κάνει τίποτα, χωρίς εξέταση και έρευνα, ενώ η πίστη προσεγγίζει τα πάντα με απλότητα και καθαρή καρδία.

Η γνώση, με βάση τη δέσμευσή της από τη δύναμη του φόβου, απομακρύνεται από καθετί που βλάπτει και καταστρέφει την υλικότητα της φύσεως, ενώ η πίστη, επιτρέπει στον άνθρωπο να χρησιμοποιεί και να αντιμετωπίζει τα πράγματα του φυσικού κόσμου, στο πλαίσιο της ελευθερίας και της μη υποδουλώσεως σ΄ αυτήν.

Στον χώρο της παιδείας, κυρίως τα τελευταία χρόνια, κάτω από την ισχυρή επίδραση της Νεωτερικότητας και της Μετανεωτερικότητας αλλά και εντός μιας κοινωνίας ανθρώπων, που υπόκεινται συνήθως σε μια ισχυρή τάση εκκοσμίκευσης και σχετικισμού, τίθεται συχνά το δίλημμα ανάμεσα στην επιλογή της πίστης ή της γνώσης.

Ο Χριστιανισμός τους παροτρύνει να διατηρούν και να αυξάνουν την πίστη τους, η οποία είναι «ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων», ενώ ο Διαφωτισμός δίνει σχεδόν απόλυτη προτεραιότητα στην ορθολογική γνώση και στα υλικά πράγματα και αρνείται ή υποτιμά άμεσα ή έμμεσα την πίστη.

Η εκκλησιαστική παράδοση, στηριζόμενη στην πίστη, δέχεται το λογικό, αλλά πιστεύει και στο υπέρλογο, στο «ξένον και παράδοξον μυστήριον». Έτσι, κατά τον όσιο Ισαάκ τον Σύρο, είναι σαφές ότι αυτός που προσεγγίζει τη φωτιά κατακαίει τον εαυτό του και αυτός που θα βρεθεί σε ένα χείμαρρο νερού χάνει τη ζωή του.

Στην περίπτωση αυτή, η γνώση προτρέπει τον άνθρωπο να φυλάσσει και να μην παραβαίνει τους όρους της φύσεως. Ωστόσο, με την πίστη «νικούνται» οι όροι της φύσεως και αντιμετωπίζονται διαφορετικά, αφού ο άνθρωπος είναι βέβαιος ότι, διά της πίστεως, μπορεί να προκύψει προσωρινή αναστολή της ισχύος των φυσικών νόμων, όπως έχει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία.
Όλα αυτά είναι εναντίον της απολυτότητας της γνώσεως. Η γνώση εξετάζει από την αρχή το αποτέλεσμα των προσπαθειών του ανθρώπου και προτρέπει τον άνθρωπο να μην επιχειρήσει να κάνει κάτι, αν δεν έχει εξασφαλιστεί λογικά η επιτυχία του.

Η πίστη δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει τα πάντα, εφόσον όλα είναι δυνατά και τίποτα δεν είναι αδύνατο, γι΄ αυτόν που πιστεύει στον Θεό.

Η γνώση εμπνέει τον φόβο και ο φόβος τον δισταγμό κι αυτός τη λογική έρευνα και η έρευνα τους τρόπους. Πολλές φορές, μάλιστα, όταν κυριαρχούν συνθήκες έκτακτες, γεμάτες από την αίσθηση της διακινδύνευσης, καταστάσεις όπου η γνώση και η σοφία δεν μπορούν να βοηθήσουν σε τίποτε, η πίστη προσφέρει στον άνθρωπο, όχι πνεύμα υποδουλώσεως στον φόβο, αλλά πνεύμα ελευθερίας, υπομονής και ελπίδας στον Θεό.

Στο ερώτημα, ωστόσο, αν συνάπτεται η γνώση με την πίστη και αν μπορεί να ενωθεί μ΄ αυτήν, η θεολογική παράδοση απαντά θετικά, υπογραμμίζοντας ότι η γνώση ολοκληρώνεται στην πίστη και αποκτά δύναμη να ανέλθει προς τα άνω και να φτάσει στην αίσθηση του υψηλότερου από κάθε αίσθηση και να δει τα ακατάληπτα στον νου και στη γνώση.

Για τη σχέση γνώσεως-πίστεως, ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος διδάσκει ότι η γνώση δεν είναι κατηγορητέα, αλλά «η πίστις υψηλοτέρα αυτής ἐστι».

Κάτω από ορισμένες πνευματικές προϋποθέσεις, όμως, «συνάπτεται η γνώσις τη πίστει», και γίνεται μ΄αυτήν ένα και με την πίστη ολοκληρώνεται και τελειώνεται.

Στην περίπτωση αυτή, πράγματι, «η γνώσις βαθμίς ἐστι δι΄ ης ανέρχεταί τις εις το ύψος της πίστεως». Και τότε λέμε ότι «η γνώσις ανέρχεται», προσανατολίζεται προς τον Θεό, συνδυάζεται με την πίστη και κάνει τον άνθρωπο να συνειδητοποιεί ότι η γνώση είναι «δόσις παρὰ Θεού τη φύσει των λογικών».

Όταν όμως, αντίθετα, «η γνώσις κατέρχεται» καταντά, από τον τρόπο και τη μορφή της χρήσεώς της, «εναντία τη πίστει» και ονομάζεται «ψιλή γνώσις, καθ΄ ότι γυμνή ἐστι πάσης θείας μερίμνης… και τελείως η μέριμνα αυτής εν τω κόσμω τούτω εστί».

Οι παρενέργειες που εμφανίζει στην προσωπικότητα του ανθρώπου η «ψιλή γνώσις», η χωρίς τη σύνδεση με την πίστη γνώση, κατά τον όσιο Ισαάκ, ενδιαφέρουν εξαιρετικά τη σύγχρονη κοινωνία και παιδεία, προκειμένου να κατανοήσουν ποιας μορφής πρότυπα είναι δυνατό να προκύψουν από έναν μονομερή γνωσιολογικό ή και γνωσιοκρατικό προσανατολισμό της παιδείας, που την διατηρεί μακράν του Θεού.
Τέτοιες είναι: ο πλουτισμός, η κενοδοξία, η κόσμηση του σώματος, η αμφισβήτηση της θείας πρόνοιας, η μικροψυχία, η λύπη, η απόγνωση, ο φόβος των δαιμόνων, ο φόβος του θανάτου, ο φόβος των παθών, η εκρίζωση της αγάπης, η εξέταση των εγκλημάτων των άλλων, ο δογματισμός, ο εγωισμός κ.ά.

Με βάση τα παραπάνω, διαπιστώνεται ότι η λογική και η ανθρώπινη γνώση -όπως και πολλά άλλα αγαθά- είναι δώρημα, που δωρίζεται από τον Θεό. Αυτή, όμως, δόθηκε ως τάλαντο εν εξελίξει, όπως και όλα τα άλλα χαρίσματα που λαμβάνει άνωθεν ο άνθρωπος.

Από αυτόν, επομένως, εξαρτάται η προς τα άνω εξέλιξη της γνώσεως. Αν συνδυαστεί με την πίστη και την ελπίδα προς τον Θεό, βοηθά την ανθρώπινη ύπαρξη να ανέρχεται, ακόμη περαιτέρω, στην τέλεια γνώση και να μετέχει στην αποκάλυψη των θείων θεωριών, ενώ, αν δεν συμπλέκεται με την πίστη, βλάπτει τον άνθρωπο, διότι συμβάλλει στο να κατέρχεται υπαρξιακά και να πορεύεται στο σκότος και στην πλάνη.

Από τα παραπάνω βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι γνώσεις που μαθαίνουν οι μαθητές στο σχολείο, δεν είναι προς το πνευματικό τους συμφέρον να αποκόπτονται και να απομονώνονται από το όλον της ύπαρξης, δηλαδή από την οντολογική τους υποδομή, που περιλαμβάνει και την πίστη, διότι τότε δημιουργούνται τεράστια ψυχικά κενά στους νέους και μελλοντικούς ενήλικες.

Αυτό που μπορεί να γίνεται, επομένως, είναι να δίνεται στους νέους η ευκαιρία, μέσα από την παιδεία που λαμβάνουν, να καλλιεργούν και να αναπτύσσουν και την πίστη τους, έτσι, ώστε να την καταστήσουν βαθμίδα, πάνω στην οποία μπορούν να στηρίζονται, υπαρξιακά, προκειμένου να αναπτύσσεται, σταδιακά και αρμονικά, παράλληλα με όλες τις δυνάμεις της ψυχής τους, τόσο η πίστη όσο και η γνώση.

Με αυτή την μορφή ανάπτυξης, η σχολική γνώση καλλιεργείται, ολοκληρώνεται και μετατρέπεται βαθμιαία σε πνευματική γνώση, δηλαδή σε προσωπική και πνευματική σχέση προσέγγισης των νέων με τον Θεό της αγάπης και της αγαθοσύνης, τον συνάνθρωπο και την κτίση.

Η ορθόδοξη πίστη, άλλωστε, ποτέ δεν έθεσε εμπόδια στην ανάπτυξη της γνώσης. Αν υπάρχουν εμπόδια στη σχέση τους, αυτά έρχονται και εισέρχονται στην παιδεία, από την πλευρά όσων ελέγχουν τη γνώση.

Ωστόσο, είναι καλό να ακούμε τους σοφούς πνευματικούς συμβούλους της παραδόσεώς μας, που, μέσα από τις εμπειρίες τους, διδάσκουν ότι, χωρίς την παρουσία της πίστεως στη ζωή των νέων μας, τα υπαρξιακά και ψυχικά κενά πληθύνονται και τα πάθη αγριεύουν και δυναμώνουν.
Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να αποβαίνει δύσκολη η καλλιέργεια προτύπων αρετής, που είναι απαραίτητα τόσο για την συγκρότηση της κοινωνίας όσο και για την πνευματική καλλιέργεια, τον καταρτισμό και την οικοδομή εκάστου από τους νέους μας «εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού (Εφ. 4, 13).

Ορθόδοξη Αλήθεια, 20/11/2019

https://thriskeftika.blogspot.com

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΜΟΡΜΟΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Οι Μορμόνοι ή  «Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών» είναι  μια παραχριστιανική κίνηση που ιδρύθηκε στις Η.Π.Α τον 19ο αιώνα από τον Joseph Smith. Η εν λόγω αιρετική και παραχριστιανική κίνηση παρουσιάστηκε στην Ελλάδα  στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Στις δημόσιες τοποθετήσεις τους και στα διάφορα έντυπά τους αναφέρονται και στην Αγία Γραφή. Η κατανόηση όμως και η προσέγγιση της Αγίας Γραφής από τους Μορμόνους έχει τελείως διαφορετικό περιεχόμενο απ’ ότι στον Χριστιανισμό.

Για τους Μορμόνους η Αγία Γραφή δεν είναι πλήρης, έχει υποστεί αλλοιώσεις. Από αυτή, ισχυρίζονται, έχουν αφαιρεθεί «πολλά τμήματα τα οποία είναι απλά και πάρα πολύ πολύτιμα. Και επίσης πολλές διαθήκες του Κυρίου έχουν αφαιρέσει»[1]. Επειδή, κατ’ αυτούς, η Αγ. Γραφή δεν περιέχει το ευαγγέλιο στο σύνολο του, συμπληρώθηκε από τις αποκαλύψεις του ιδρυτή του Μορμονισμού του Ιωσήφ Σμιθ[2], γι’ αυτό το «Βιβλίο του Μόρμον» αποτελεί και αυτό ισόκυρο λόγο του Θεού. Επιπλέον αναφέρουν ότι το Βιβλίο του Μόρμον και όχι η Αγία Γραφή «περιέχει την πληρότητα του αιώνιου ευαγγελίου»[3].

  Παραλείψεις και μεταφραστικά λάθη, κατά τους ισχυρισμούς τους πάντα, μειώνουν την αξιοπιστία της Αγίας Γραφής. Γι’ αυτό το λόγο, στο άρθρο 8 των Άρθρων της Πίστεως του Ι. Σμιθ, ισχυρίζονται, ότι η Βίβλος είναι ο λόγος του Θεού εφόσον είναι σωστά μεταφρασμένη. Επίσης στο Βιβλίο του Μόρμον χαρακτηρίζονται ως «ανόητοι» όσοι λέγουν ότι δεν χρειάζονται άλλη Αγία Γραφή[4].

Οι μορμονικές αυτές θέσεις είναι ξεκάθαρα αντιχριστιανικές και προβληματικές στο σύνολό τους. Ο απ. Παύλος με σαφήνεια τονίζει ότι ακόμη και εάν «άγγελος εξ’ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ’ ο ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω» (Γαλ 1, 7- 9).

Είναι θέσεις που αντιτίθενται στο πρόσωπο και το ευαγγέλιο του Χριστού. Αποτελούν «ετεροδιδασκαλία » (Α΄ Τιμ. 1,3), « διδαχή ξένη » (Εβρ. 13,9) Είναι απολύτως αντίθετες με αυτά που «παρέδοσαν ημίν οι απ’ αρχής αυτόπται και υπηρέται γενόμενοι του λόγου» (Λουκ. 1,2) και «επόπται γενηθέντες της εκείνου μεγαλειότητος » (Β΄ Πέτρου 1,16). Η χριστιανική πίστη στην πληρότητά της παραδόθηκε «άπαξ » (Ιούδα 3) στους χριστιανούς καθώς ο Μεσσίας- Χριστός ήλθε και μας τα δίδαξε όλα (Ιω. 4, 25-26) η κατά τον Ι. Δαμασκηνό : «Ου δυνατόν ουν τι παρά τα θειωδώς υπό των θείων λογίων της τε Παλαιάς και Καινής Διαθήκης ημίν εκπεφρασμένα ήτοι ειρημένα και πεφανερωμένα ειπείν τι περί Θεού η όλως εννοήσαι » (Βλ. Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως 1,2).

Επιπλέον, είναι θέσεις που έχουν ένα σημαντικό έλειμμα ιστορικής τεκμηρίωσης καθώς παραγνωρίζουν, ότι, ήδη από τα αποστολικά χρόνια, υπάρχει ανύστακτη και διαρκής φροντίδα της Εκκλησίας, όχι μόνο να μην υπάρξει αλλοίωση η αφαίρεση, αλλά να μην υπάρχει ούτε και διαστρεβλωμένη προσέγγιση η ερμηνεία της Αγίας Γραφής (Δευτ. 4, 2, Β  Πέτρου 3, 16, Αποκ. 22, 18 – 19).

Με χαρακτηριστική ακρίβεια τονίζει σχετικά ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς: «Του μεν παρ’ ημίν Ευαγγελίου ουδέν ουδέποτε παρ’ ουδενός εξεκόπη Χριστιανών ουδέ μεταπεποίηται το παράπαν. Αραί γαρ επί τούτω κείνται φρικταί και φρικωδέσταται και ο τολμών εκκόψαι η μετασκευάσαι τι του Χριστού μάλλον αυτός εκκόπτεται» (Βλ. Αγ. Γρηγόριου Παλαμά, Επιστολή προς την εαυτού Εκκλησίαν, 25).

Παραβλέπουν ακόμη το με πόση ευθύνη και επιμέλεια η Εκκλησία συγκρότησε τον Κανόνα της Αγίας Γραφής. Και επιπλέον, παραγνωρίζουν το τεράστιο έργο της κριτικής έκδοσης του Κειμένου της Αγίας Γραφής, γεγονός που αποδεικνύει το συνεχές και αμείωτο χριστιανικό ενδιαφέρον για το ιερό κείμενο και την αξιοπιστία του. Να υπενθυμίσουμε εν προκειμένω και την αντίστοιχη εργασία της αρχαίας Εκκλησίας με το τεράστιο έργο των Εξαπλών του Ωριγένους αλλά και τις κριτικές εργασίες των Ησύχιου και Λουκιανού.

Και με τις θέσεις αυτές των  Μορμόνων για την Αγία Γραφή, όπως και με άλλες πολλές ριζικά αντίθετες στο χριστιανισμό  σ’ άλλα θέματα πίστεως, τίθεται το ερώτημα, εάν και σε πιο βαθμό οι Μορμόνοι έχουν σχέση όντως με τον Χριστιανισμό. Πολλοί ειδικοί υποστηρίζουν ήδη, ότι οι Μορμόνοι ουσιαστικά αποτελούν μία νέα θρησκεία με συγκρητιστικά στοιχεία[5].

---

[1]. Βλ. Βιβλίο του Μόρμον, Νεφί Α΄13: 26-29,40.

[2]. Βλ. Βιβλίο του Μόρμον, Νεφί Β΄, 29: 3-10. Πρβλ. Joseph Fielding Smith, Doctrines of Salvation, Vol 3, Salt Lake City 1958, σσ. 190 -191. Bruce R. McConkie, Mormon Doctrine, Salt Lake City 19792, σ. 99.

[3]. Βλ. Διδαχή & Διαθήκες, 27:5. Βλ. καί R. Hauth. Kleiner Sekten- Katechismus, Wuppertal 20047, σσ. 48-49.

[4]. Βλ. Βιβλίο του Μόρμον, Νεφί Β΄, 29: 6.

[5]. Βλ. αναλυτικά W. Thiede, Die «Heiligen  der Letzte Tage» Christen jenseits der Christenheit, EZW Texte 161/ 2001, σσ. 2-5.

 https://www.pemptousia.gr

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΝΑΥΑΓΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ!

Ναυάγια εἰς τὴν Ἐκκλησίαν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Μέλη του "ΚΑΙΡΟΥ" στον Αρχιεπίσκοπο - 24.09.2019

Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δημιουργοῦν πολλὰ προβλήματα στοὺς πιστοὺς ἀνθρώπους, παρόλο ποὺ τὸ πρῶτο αὐτοαποκαλεῖται «Μητέρα Ἐκκλησία» καὶ ἡ δεύτερη ἀποδέχεται τὸν χαρακτηρισμὸ «θυγατέρα».

Ἡ πραγματικότητα ἀποδεικνύει ὅτι ἡ «Μητέρα Ἐκκλησία» δὲν ἔχει στοργὴ πρὸς τὴν «θυγατέρα», ὅταν μιλάει γιὰ Νέες Χῶρες, γιὰ ἡμιαυτόνομη Ἐκκλησία τῆς Κρήτης, γιὰ πατριαρχικὲς ἐπαρχίες στὰ Δωδεκάνησα καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ γιὰ σταυροπηγιακὲς μονὲς στὴν Ἑλλάδα, γιὰ τὶς ὁποῖες ποτὲ δὲν ἔχει ἐνδιαφερθεῖ γιὰ τὴν συντήρησή τους. Καὶ ἀπαιτεῖ ὅλοι νὰ ἔχουμε δουλικὸ φρόνημα ἀπέναντί του καὶ νὰ συμφωνοῦμε ἀπερισκέπτως σὲ ὅ,τι προκλητικὸ ἀποφασίζει, περιφρονώντας τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τοὺς ἱεροὺς κανόνες της. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ τὸ οὐκρανικὸ θέμα, στὰ ὁποῖα πρωτοστατεῖ ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Καὶ στὰ δύο ἔχει πλήρη ἀποτυχία, ὅπως συνέβη καὶ μὲ τὴν Σύνοδο στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης. Δέν ἐπιθυμῶ νὰ ἀσχοληθῶ περισσότερο μὲ τὸν Πατριάρχη τοῦ Γένους (ποιοῦ Γένους, τοῦ παλαιοῦ ἢ τοῦ νέου;) οὔτε καὶ νὰ ἐκδηλώσω σεβασμὸ σὲ οἰκουμενιστὲς καὶ γενικὰ σὲ ὑψηλόβαθμους κληρικούς, ποὺ ἔχουν παπικὸ φρόνημα, ἐνῷ ἀνήκουν στὴν Ὀρθοδοξία!

Στὴν πρόσφατη Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀποδείχτηκε ὅτι ἀπουσιάζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ οἱ ἀποφάσεις εἶναι ἕτοιμες ἀπὸ καιρό. Ἁπλῶς καλοῦνται οἱ Ἱεράρχες νὰ ὑπογράψουν, χωρὶς νὰ λαμβάνονται οἱ ἀπόψεις ἐκείνων ποὺ διαφωνοῦν καὶ εἶναι πάντα ἐλάχιστοι. Στὴν πραγματικότητα δὲν λειτουργεῖ τὸ συνοδικὸ σύστημα, γιὰ τὸ ὁποῖο καυχῶνται οἱ Ἱεράρχες, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἀγωνίζονται νὰ τὸ ἐφαρμόσουν. Δέχονται τὶς ἀποφάσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῶν συνεργατῶν του, δείχνουν ἀρρωστημένη ὑπακοή, τοὺς λείπει ἡ ἀρετὴ τῆς παρρησίας καὶ φοβοῦνται ἀκόμα καὶ τὴ σκιά τους. Τοὺς χρησιμοποιεῖ μὲ τρόπο ἀπαράδεκτο ὁ Πρῶτος, ὁ ὁποῖος πάρα πολλὲς φορὲς ἐνεργεῖ μὲ τρόπο ποὺ προκαλεῖ καὶ σκανδαλίζει. Σημειώνουμε τρεῖς χτυπητὲς περιπτώσεις, ποὺ οἱ ἀποτυχίες ἦταν κραυγαλέες καὶ προκλητικές.

Ὅταν συνέρχεται ἡ Ἱεραρχία γιὰ ἐκλογὴ νέων Ἐπισκόπων, οἱ πιστοὶ ἄνθρωποι ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὸ κατάντημα. Τὰ ὀνόματα τῶν ὑποψηφίων εἶναι γνωστὰ ἀπὸ τότε ποὺ ἐκοιμήθησαν οἱ Μητροπολίτες, κάποτε καὶ πρὸ τῆς κοιμήσεώς τους. Ἐπιλέγει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, δίνει τὴ γραμμὴ καὶ οἱ συνοδικοὶ ἀκολουθοῦν τὸν μεγάλο οἰακοστρόφο! Ἔτσι ὅπως πᾶμε καὶ τοὺς νεωκόρους τῶν ἐνοριακῶν ναῶν θὰ τοὺς ἐκλέγει καὶ θὰ τοὺς διορίζει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος. Καί ὕστερα διερωτώμεθα, γιατί πολλοὶ Μητροπολίτες εἶναι ἀνάξιοι τῆς ὑψηλῆς τους ἀποστολῆς ἢ γιατί ἀσχολοῦνται μὲ ἀλλότρια ἔργα ποὺ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, τὴν ὁποία πρέπει οἱ ἴδιοι νὰ ἀκολουθοῦν καὶ τὸ ποίμνιο νὰ παραδειγματίζεται ἀπ’ αὐτούς.

Στὴν πρόσφατη Ἱεραρχία ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐξέλεξε τὸν πρωτοσύγκελλό του γιὰ ἐπίσκοπο μεγάλης Μητροπόλεως, δέχθηκε ἐπίσης τὴν ἐπιστολὴ – ἐπιθυμία ἑνὸς μεγάλου (κατὰ κόσμον σοφοῦ) Μητροπολίτου τῆς Ἀττικῆς νὰ ἐκλεγεῖ καὶ ὁ δικός του πρωτοσύγκελλος, ὅπως καὶ τὴν ὑπόδειξη ἑνὸς παραιτηθέντος Μητροπολίτου νὰ ἐκλεγεῖ στὴ θέση του συνεργάτης του. Καὶ τὰ τρία πρόσωπα τὰ γνωρίζαμε. Δὲν περιμέναμε τὴν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἐκλογή τους! Καὶ ἀπορεῖ ὁ ἁπλὸς πιστὸς καὶ λέει: «Γιατί πηγαίνουν οἱ Δεσποτάδες στὴν Ἀθήνα γιὰ ἐκλογές; Γιατί πηγαίνουν, ἀφοῦ ἡ ἐκλογὴ ἔγινε πρὸ πολλοῦ;».

Ἕνας εὐαίσθητος καὶ ἁπλὸς Ἀρχιεπίσκοπος ποτὲ δὲν θὰ ἐνεργοῦσε μὲ αὐτὸν τὸν ἀντισυνοδικὸ τρόπο. Ἀλλὰ τί νὰ πεῖ κανείς; Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπαράδεκτη παράδοση στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος!

Ἕνα ἄλλο παράδειγμα τῆς ἀρχιεπισκοπικῆς ἀποτυχίας. Τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στὰ Σχολεῖα τὸ ὑποβάθμισαν καὶ στὴν οὐσία τὸ κατήργησαν οἱ στενότατοι συνεργάτες τοῦ Ἀρχιεπισκόπου παρὰ τὶς κραυγὲς ἀγωνίας ποὺ ἀκούγονταν ἀπὸ τὸ λαό. Δυστυχῶς συμφωνοῦσε- καὶ συμφωνεῖ -μὲ τοὺς συγκεκριμένους ἄσοφους κατὰ Θεὸν θεολόγους! Γι’ αὐτὸ καὶ τοὺς ἄφηνε ἥσυχους νὰ συνεχίζουν τὸ ὀλέθριο ἔργο τους.

Ἰδιαίτερη θλίψη προκάλεσε ἡ ἀπόφαση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου (δὲν γράφω τῆς Ἱεραρχίας, γιατί δὲν λειτουργεῖ τὸ συνοδικὸ σύστημα) νὰ ἀκολουθήσει τὸν ὀλισθηρὸ δρόμο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος προκάλεσε μεγάλο σχίσμα στὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὸ νὰ ἀναμειχθεῖ στὸ θέμα τῆς Οὐκρανίας καὶ νὰ πρωτοσταστήσει στὴν αὐτοκεφαλία της, ὑπηρετώντας σκοπιμότητες. Ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος συμμετέχει στὸ πνευματικὸ ἔγκλημα καὶ λαμβάνει βαρύτατες εὐθύνες ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔκαναν οἱ ἄλλες αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες, τὸ ἔκανε πρώτη ἡ «θυγατέρα» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, φοβούμενη μήπως τὴν τιμωρήσει ἡ στοργικὴ «Μητέρα»!

Δυστυχῶς, στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχουμε πολλὰ ναυάγια ἀπὸ ὑπαιτιότητα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, χωρὶς ὅμως νὰ ὑπάρχουν ναυαγοσῶστες, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε σὲ κάτι καλύτερο. Ἀλίμονο!

Ορθόδοξος Τύπος

https://thriskeftika.blogspot.com

ΤΑ 22 ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Τά  22 Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα Θεσσαλονίκης μέ ἰδιαίτερη χαρά καί ἱκανοποίηση χαιρετίζουν τήν πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ, πού ἀκυρώνει ὁριστικά τά ἀθεολόγητα προγράμματα Θρησκευτικῶν τῶν προηγούμενων ὑπουργῶν Παιδείας κκ. Φίλη καί Γαβρόγλου.

Μέ τήν ξεκάθαρη αὐτή ἀπόφαση τό Ἀνώτατο Δικαστήριο τῆς χώρας μας ἐπιβεβαίωσε  αὐτό πού ἦταν κοινή πεποίθηση ὄχι μόνον ὅσων προσέφυγαν γιά τό θέμα τῶν νέων προγραμμάτων, ἀλλά καί τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ· ὅτι δηλαδή τά προγράμματα αὐτά ὑπῆρξαν ἐξ ἀρχῆς ἀντι­συνταγματικά, καθώς σέ καμία περίπτωση δέν ὑπηρετοῦσαν τόν συνταγματικό σκοπό τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, «τό ὁποῖο πρέπει νά περιλαμβάνει ὁπωσδήποτε, μέ σαφήνεια καί πληρότητα, τά δόγματα, τίς ἠθικές ἀξίες καί τίς παραδόσεις τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, χωρίς νά προκαλεῖ σύγχυση μέ τή διδασκαλία ἄλλων δογμάτων καί θρησκειῶν», ὅπως χαρακτηριστικά τονίζει ἡ ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ.

Ὀφείλουμε δοξολογία στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό γιά τήν ἐξέλιξη αὐτή, ἀλλά καί θερμά συγχαρητήρια πρός τήν Μητρόπολη Πειραιῶς, τήν Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων, τήν  Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὅρους, τούς πιστούς γονεῖς πού συνυπέγραψαν τήν προσφυγή, ἀλλά καί ὅλους ἐκείνους, κληρικούς καί λαϊκούς,  πού ἀγωνίστηκαν μέ ἦθος ἀλλά καί ἀποφασιστικότητα, γιά νά μήν διδαχθοῦν τά Ἑλληνόπουλα αὐτό τό πολυ­πολιτισμικό καί πολυθρησκευτικό ἀνακάτεμα, πού καί τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρ­θοδόξου Πίστεως συσκότιζε, ἀλλά καί τήν σωστή θρησκειολογική ἐνημέρωση δέν ὑπηρετοῦσε.

Συντασσόμαστε ἐν τέλει στό πλευρό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Πανελ­ληνίου Ἑνώσεως  Θεολόγων, πού ζητοῦν ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας τήν ἄμεση ἀπόσυρση τῶν ἐν λόγω προγραμμάτων καί τήν σύνταξη νέου προγράμματος σύμφωνου μέ τίς συνταγματικές ἐπιταγές, ἀλλά καί τήν θέληση καί τίς πεποιθήσεις τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ πιστοῦ ἑλληνικοῦ  λαοῦ.

ΑΒΒΑΣ ΤΙΘΟΗΣ: ΠΡΟΤΙΜΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΡΩΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΡΕΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΙΝΕΙ ΚΡΑΣΙ, ΠΑΡΑ ΝΑ ΤΡΩΕΙ ΤΙΣ ΣΑΡΚΕΣ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΛΙΑ!

Αββάς Τιθόης: Προτιμότερο είναι να τρώει κανείς κρέας και να πίνει κρασί, παρά να τρώει τις σάρκες των αδελφών του με την καταλαλιά.

ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ: ΜΗ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Άγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων: Μὴ ντρέπεσαι τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἂν ἄλλος ντρέπεται καὶ τὸν κρύβει, σὺ κᾶνε φανερὰ τὸν Σταυρό σου, γιὰ νὰ δοῦν οἱ δαίμονες τὸ σημεῖο τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ καὶ νὰ φύγουν μακριὰ τρέμοντας… Εἶναι μεγάλο το φυλακτήριο. Σημάδι εἶναι τῶν πιστῶν καὶ φόβος τῶν δαιμόνων».

ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ Ο ΠΑΦΛΑΓΩΝ- Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΒΡΕΦΩΝ ΚΑΙ ΝΗΠΙΩΝ!

Ο Άγιος Στυλιανός, προστάτης των νηπίων 

Ο Όσιος Στυλιανός ήταν γιος πλουσίων γονέων (που μάλλον γεννήθηκε στην Παφλαγονία, χωρίς αυτό να είναι σίγουρο, διότι εκεί φυλασσόταν και ιερό λείψανο του), διδάχτηκε νωρίς απ' αυτούς να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων. 

Αφού έτσι ανατράφηκε, και οι γονείς του πέθαναν, διαμοίρασε όλη την κληρονομιά του και πήγε σαν ασκητής στην έρημο. Εκεί γνωρίστηκε με άλλους ασκητές, που ζούσε μαζί τους με αδελφική αγάπη, χριστιανική συγκατάβαση και επιείκεια. Δεν λύπησε ποτέ κανένα, μεγάλη του χαρά μάλιστα, ήταν να επαναφέρει τη γαλήνη στις ταραγμένες ψυχές. Η φήμη της θαυμαστής ασκητικής του ζωής έφθασε μέχρι τις πόλεις, και πολλοί έτρεχαν να τον βρουν για να ζητήσουν απ' αυτόν τις πνευματικές του οδηγίες. 

Ο όσιος Στυλιανός, παρά την ερημική ζωή του, έτρεφε στοργή και συμπάθεια προς τα παιδιά, που τόσο αγαπούσε και ο Κύριος. Αν, έλεγε, η ταπεινοφροσύνη αποτελεί θεμέλιο των αρετών, η παιδική ηλικία από τη φύση της είναι περισσότερο ενάρετη, απ' ότι οι μεγαλύτεροι των φιλοσόφων. Πολλές φορές οι γονείς έφεραν προς αυτόν τα παιδιά τους, και τότε η αγαλλίαση του οσίου ήταν πολύ μεγάλη. Ο Θεός βραβεύοντας το Ιερό αυτό αίσθημα του, προίκισε τον όσιο με το χάρισμα να θεραπεύει τα άρρωστα παιδιά και να καθιστά εύτεκνους άτεκνες γυναίκες. 

Η φήμη του Αγίου Στυλιανού είχε εξαπλωθεί και πολλοί πιστοί έρχονταν στο σπήλαιο της ερήμου να τον βρουν και να αποκομίσουν ψυχικά και σωματικά οφέλη. Εκείνη την εποχή υπήρχε μια θανατηφόρος ασθένεια που έφερνε τον θάνατο σε όλα τα νήπια. Οι πιστοί γονείς επικαλούνταν με πίστη το όνομα του Αγίου Στυλιανού, ζωγράφιζαν την εικόνα του, και κατάφερναν να γεννούν υγιή παιδιά ή να θεραπεύονται, με τη Χάρη του Θεού, τα παιδιά που είχαν ήδη αρρωστήσει. 

Ακόμη και στις μέρες μας ο Άγιος Στυλιανός θεωρείται προστάτης των παιδιών και μεσιτεύει στο Θεό ώστε να θεραπευτούν παιδιά από ασθένειες καθώς και η στειρότητα των γυναικών. Ο Όσιος Στυλιανός κοιμήθηκε πλήρης ήμερων αλλά και αρετών. Η μνήμη του εορτάζεται στις 26 Νοεμβρίου.

https://www.saint.gr

ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ

Αγία Αικατερίνη η Μεγαλομάρτυς 

Η Αγία Αικατερίνη καταγόταν από οικογένεια ευγενών της Αλεξάνδρειας, «θυγάτηρ βασιλίσκου τινός ονομαζομένου Kώνστου», και μαρτύρησε στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. (304 μ.Χ.) Ήταν ευφυέστατη και φιλομαθής. Ήδη σε ηλικία δέκα οκτώ χρονών κατείχε τις γνώσεις της ελληνικής, ρωμαικής και λατινικής φιλολογίας και φιλοσοφίας, δηλαδή γνώριζε τα έργα του Oμήρου, του λατίνου ποιητή Bιργίλιου, του Aσκληπιού, του Iπποκράτη και Γαληνού των ιατρών, του Aριστοτέλη και του Πλάτωνα, του Φιλιστίωνα και του Eυσέβιου των φιλοσόφων, του Iαννή και Iαμβρή των μεγάλων μάγων, του Διονυσίου και της Σιβύλλης και άλλων. Ήταν όμως και άρτια καταρτισμένη στα δόγματα της χριστιανικής πίστης.

Όταν επί Μαξεντίου (υιός του Mαξιμιανού) διεξαγόταν διωγμός εναντίον των χριστιανών, η Αικατερίνη δε φοβήθηκε, αλλά με παρρησία διέδιδε πώς ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος Αληθινός Θεός. Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τον έπαρχο της περιοχής, ο οποίος προσπάθησε με συζητήσεις να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της. Όταν ο έπαρχος διαπίστωσε την ανωτερότητά των λόγων της Αικατερίνης, συγκάλεσε δημόσια συζήτηση με τους πιο άξιους ρήτορες της Αλεξάνδρειας, τους οποίους όμως η Αικατερίνη αποστόμωσε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάποιοι από τους συνομιλητές της Αικατερίνης πείσθηκαν για τους λόγους της και ασπάστηκαν την Χριστιανική Πίστη.

Μπροστά σε αυτή την κατάληξη, ο έπαρχος διέταξε να τη βασανίσουν σκληρά με την ελπίδα πώς η αγία θα λύγιζε και θα αρνιόταν τον Χριστό. Όμως η Αικατερίνη έμεινε ακλόνητη στην πίστη της. Τελικά αποκεφαλίσθηκε, ύστερα από διαταγή του έπαρχου. 

Τα Ιερά Λείψανα της Αγίας βρίσκονται αδιάφθορα στην Ιερά Μονή Σινά. Δάκτυλος της Αγίας βρίσκεται στη Συλλογή των Ανακτόρων του Μπάκινγχαμ Λονδίνου. Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας βρίσκονται στη Μονή Χιλανδαρίου Αγίου Όρους, στον ομώνυμο Ναό Ν. Λιοσίων Αττικής, στη Μονή Κύκκου Κύπρου και στη Λαύρα Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Αγίας στις 25 Νοεμβρίου.

https://www.saint.gr

«ΑΝΟΙΧΤΗ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ Ο Κ.ΝΑΘΑΝΑΗΛ ΣΤΟ ΣΙΚΑΓΟ!

Δεν μας έφταναν οι λοιποί νεωτερισμοί που απειλούν την εθνική μας ταυτότητα έχουμε και τους νεωτεριστές και Οικουμενιστές της Ορθοδοξίας να επιχειρούν να αλλάξουν τα ιερά και τα όσια… 

Μαθαίνουμε από την θρησκευτική ιστοσελίδα www.protectingorthodoxchurch.blogspot.com ότι o κ.Ναθαναήλ την Δευτέρα 18 Νοεμβρίου σε συνάντηση των ιερέων της Μητρόπολης Σικάγου, επέβαλλε σε όλους τους ιερείς να μην εμποδίζουν την θεία κοινωνία σε κανένα και να την προσφέρουν χωρίς να ανακοινώνουν κανένα περιορισμό.

Και ειδικά να μην αναφέρουν τίποτα περί «αμαρτιών» και «αμαρτωλών» που όπως όλοι γνωρίζουν είναι αναπόσπαστο τμήμα της θείας κοινωνίας.  Αλλιώς τι νόημα θα είχε η διδασκαλία της Εκκλησίας μας ότι η εξομολόγηση των αμαρτιών πρέπει να προηγείται της Θείας κοινωνίας; Ασχετο εάν πολλοί προσέρχονται χωρίς εξομολόγηση κάτι που άλλωστε δεν μπορεί να γνωρίζει ο ιερέας… Τι κακό κάνει η υπενθύμιση περί αμαρτιών;  Και τι σημαίνει «καμία απαγόρευση»;  Δηλαδή όλοι όσοι τυχόν βρίσκονται στην εκκλησία, οποιουδήποτε θρησκευτικού δόγματος, θα κοινωνούν;

Αλλά φοβόμαστε ότι προφανής στόχος της «ντιρεκτίβας» του Ναθαναήλ που φαίνεται να έρχεται από το Φανάρι, είναι η ισοπέδωση των όποιων εμποδίων ώστε να επιτευχθεί η πολυπόθητη προσέγγιση με τον Πάπα και τον Καθολικισμό.  Προσπαθούν και πάλι να γκρεμίσουν την Ορθοδοξία, αλλά ας έχουν στο μυαλό τους ότι η πίστη αυτή στάθηκε όρθια για δύο χιλιάδες χρόνια και δεν θα την ισοπεδώσουν με τους νεωτερισμούς και τις απαράδεκτες διδαχές τους!

22 Νοεμβρίου 2019, n.stamatakis@aol.com

helleniscope.com,

http://aktines.blogspot.com