ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ!

Μην ακούσης ποτέ τι λέει ο κόσμος. Μπαίνουν πειρασμοί. Άνθρωποι είμεθα. Ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια, πανουργίες, παγίδες. Όλα να αντιμετωπίζονται μέσα στον γάμο με αγάπη, πραότητα, υπομονή.

Πίστη στον Θεό και προσευχή και όλα θα πηγαίνουν κατά Θεόν. Μεταξύ σας (με τον σύζυγο) να υπάρχη κλίμα απόλυτης εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας. Μην αφήνης κάτι μέσα σου, γιατί αυτό μετά θα σε πνίξη. Μην αφήνης τους λογισμούς να εμφωλεύουν μέσα σου, είναι όφεις. Η αγάπη όλα τα σκεπάζει. Με προσοχή, διάκριση, λεπτότητα και απέναντι στον κόσμο και μεταξύ σας. Αν έχετε κάτι μεταξύ σας, μην το λέτε σε τρίτους. Η προσοχή και η προσευχή όλα τα διορθώνουν, όλα τα κάνουν καλά. Να ζούμε με σωφροσύνη, νηστείες, αποχή σαρκικών επιθυμιών».

Κόρη Ιερέως πέρασε τον συνήθη πειρασμό της εφηβείας για το παντελόνι. Οι γονείς τής είπαν πολλά, συζήτησαν, την συμβούλευσαν και οι δυο, αυτή όμως επέμενε. Τότε της είπαν: «Εμείς δεν έχομε να προσθέσωμε τίποτε άλλο. Αν θέλης, όμως, να συζητήσης το θέμα με τον Γέροντα και να κάνωμε όλοι μας υπακοή σε ό,τι πη εκείνος». Πήγε, λοιπόν, κι όταν βγήκε, είχε χαλαρώσει τελείως. Ο Γέροντας της είπε: «Καλό μου παιδί, αυτό δεν το θέλει ο Θεός για τις γυναίκες. Δεν σκέπτεσαι ότι είσαι παιδί ιερέως, και αν το κάνης εσύ, θα σε μιμηθούν κι άλλες κοπέλλες; Δεν σκέπτεσαι τον πατέρα σου; Πώς θα μιλήση γι’ αυτό το θέμα στις γυναίκες;». Τα λόγια του είχαν την ζεστασιά και την ευωδία της προσευχόμενης καρδίας, γι’ αυτό αλλοίωναν τους ανθρώπους.

«Πολλές φορές λένε (κατηγορίες) για τους Ιερείς. (Αλλά) και οι παπάδες άνθρωποι είναι. Μπορεί ένας άνθρωπος να έσφαλε στην ζωή του, δεν φταίνε και όλοι οι άνθρωποι. (Και ένας παπάς μπορεί να έσφαλε, δεν φταίνε όλοι οι παπάδες.) Αλλά «μην κρίνετε » λέγει ο Χριστός «ίνα μη κριθήτε», διότι με το μέτρο που κρίνομε θα κριθούμε μια μέρα. Ποιοι είμαστε που θα κρίνωμε; Να κάνωμε προσευχή να φωτίζη ο Θεός τον κάθε άνθρωπο. Όσο μπορούμε να συγχωρούμε».

«Να κάνετε πάντοτε προσευχή και να ‘χετε πάντα την ελπίδα στον Θεό. Θα σας βοηθήση η Χάρις της Παναγίας, του οσίου Δαυΐδ και του αγίου Ιωάννου του Ρώσσου. Για όλο τον κόσμο κάνομε προσευχές και οι προσευχές στηρίζουν».

«Το ψωμάκι μας να βγάζωμε και όπου να είναι (αρκεί να εργαζώμαστε). Τα παιδιά των πρωτοπλάστων, ο ένας ήταν γεωργός και ο άλλος ποιμένας. Όλα τα επαγγέλματα καλά είναι, μόνο να είμαστε κοντά στον Θεό. Και ο Απόστολος Παύλος για να μη φάη, με συγχωρείτε, δωρεάν το ψωμί από κανένα άνθρωπο, εργαζόταν με τα χέρια. Έφτειαχνε σκηνές. Λοιπόν και αυτοί οι μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας και αυτοί εργαζόντανε. Ο ίδιος ο Χριστός μας, και εκείνος εργαζότανε στο μαραγκούδικο. Και κείνος ήταν Θεός και άνθρωπος αλλά και κείνος εργάσθηκε. Πάντοτε η εργασία είναι αρετή στον άνθρωπο».

«Λέω ότι η νηστεία ωφελεί τον άνθρωπο και στην ψυχή και στο σώμα. Πρέπει και νηστείες να τηρήσετε, αν έχετε υγεία, το κατά δύναμη με την άδεια του γιατρού, αλλά και με την εντολή του Πνευματικού. Όλα να γίνωνται με πολλή διάκριση και προσευχή. Ιδιαιτέρως να προσεύχεσθε, να αγωνίζεσθε τον αγώνα τον καλόν, διότι ο διάβολος γυρίζει ως λέων ωρυόμενος».

«Δεν ξέρομε την ημέρα, ουδέ και την ώρα. Γι’ αυτό, επειδή είμαστε προσωρινοί άνθρωποι, ας φροντίζωμε για την ψυχή μας, που είναι πράγμα αθάνατο. Πεθαίνουν οι άνθρωποι, αλλά πώς πεθαίνουν; Πεθαίνομε, αλλά να είμαστε κοντά στον Χριστό. Να αγωνιζώμαστε με προσευχή, με αγάπη».

«Παιδιά μου, σήμερα οι καιροί είναι δύσκολοι, οι ημέρες πονηρές. Γι’ αυτό, ν’ αγωνιζώμαστε. Αν δεν αγωνιζώμαστε, πώς θα σωθούμε;».

«Όταν εξομολογώ, κάνω προσευχή να κρατάω τα καλά και τα άσχημα να τα διώχνω. Αν ακούμε κάτι άσχημο, αμέσως να το διώχνωμε· από το ένα αυτί να μπαίνουν (τα άσχημα) και από το άλλο να βγαίνουν».

«Να έχης την ελπίδα σου στον Θεό. «Ο άνωθεν Κύψας βλέπει». Εμείς θα κάνωμε το ανθρώπινο, την προσπάθεια»

«Αγώνας, προσευχή, πίστη. Να ‘χουμε ταπείνωση, σεμνότητα, τιμιότητα».

«Η δύναμη του Θεού είναι πολύ μεγάλη. Η προσευχή, πάντα κάνει καλό».

«Ό,τι κάνομε, να το κάνωμε για τον Θεό και όχι για την κενοδοξία».

«Ο Θεός δέχεται την λίγη νηστεία που γίνεται με ταπείνωση».

Πηγή: (Από το βιβλίο: Ο Γέρων Ιάκωβος. Διηγήσεις-Νουθεσίες-Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» Ορθόδοξο βίωμα 4, 2016, σελ. 93.)

https://ieramonopatia.gr

Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ «ΣΚΟΠΙΑ» ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΣΕΚΤΑ;

ΕΙΝΑΙ Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ «ΣΚΟΠΙΑ» ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΣΕΚΤΑ;

Tοῦ κ. Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ

Ἡ Ἑταιρεία «Σκοπιὰ» τῶν «Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβὰ» αὐτοπροβάλλεται ὡς ἡ μόνη νόμιμη θρησκεία. Ἡ Ἐκκλησία τὴ θεωρεῖ «ἀσυμβίβαστη μέ τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική πίστη». Χρησιμοποιώντας τή διαδικασία τῶν «17 κριτηρίων»[1] πού χαρακτηρίζουν μιὰ ὁμάδα ὡς σέκτα[2], θὰ προσπαθήσουμε νὰ διαπιστώσουμε ἂν ἡ «Σκοπιὰ» εἶναι σέκτα ἢ ὄχι.

1) Στὴν Ὁμάδα θὰ βρεῖς ἀκριβῶς ἐκεῖνο, ποὺ μάταια ἀναζητᾶς μέχρι τώρα. «Αὐτὴ» ξέρει τί εἶναι αὐτό, πού σοῦ λείπει.

Ἡ «Σκοπιά», ἐκμεταλλευόμενη τὰ προβλήματα τοῦ σύγχρονου κόσμου, προσπαθεῖ νὰ προσελκύσει ὀπαδοὺς ὑποσχόμενη ἕνα «νέο κόσμο» χωρὶς προβλήματα. Ἐπίσης, ἐκμεταλλεύεται τὸν πόνο τῶν ἀνθρώπων ὑποσχόμενη ὅτι «στὸν νέο κόσμο δὲν θὰ ὑπάρχουν ἀσθένειες, γηρατειά, θάνατος» κ.λπ.

2) Ἤδη ἡ πρώτη ἐπαφή σοῦ ἀνοίγει μιὰ ἐντελῶς καινούρια θεώρηση τῶν πραγμάτων.

Τὸν πρῶτο καιρὸ ἡ «Σκοπιὰ» θὰ ἀποφύγει νὰ δείξει ποιὰ πραγματικὰ εἶναι, ἐνῶ παράλληλα θὰ φροντίσει νὰ σὲ πείσει ὅτι αὐτή ἔχει τὴν ἀλήθεια. Ἔτσι θὰ «ἀνακαλύψεις» ὅτι ἡ πίστη σου εἶναι γεμάτη λάθη· -καὶ ἂν δὲν ὑπάρχουν λάθη στὴν πίστη θὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὰ λάθη τῶν ἐκπροσώπων της- γιὰ νὰ σὲ πείσουν ὅτι ἡ «Σκοπιὰ» εἶναι ἡ «ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια». Π.χ.: «Ὁ Θεὸς δὲν ἀντέχει νὰ βασανίζει τοὺς ἀνθρώπους στὴν κόλαση, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀνασταίνει τοὺς ἁμαρτωλούς, γιὰ νὰ τιμωρηθοῦν». Ἆραγε, ἡ διδασκαλία περὶ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ «Μεγάλου Σφαγέα», τοῦ ἐξολοθρευτῆ ὅλων τῶν ἐκτός τῆς Ἑταιρείας, παρουσιάζει τὸ Θεὸ καλύτερο;

3) Ἡ κοσμοθεώρηση τῆς Ὁμάδας εἶναι ὑπερ­απλουστευμένη καὶ ἐξηγεῖ κάθε πρόβλημα.

Ὁ «πιστός καί φρόνιμος δοῦλος[3]» φροντίζει νὰ ἐξηγεῖ τὰ πράγματα ἁπλά: ὁ Σατανᾶς κυβερνᾶ τὸν κόσμο καὶ μόνο ἡ «Σκοπιὰ» μπορεῖ νὰ σὲ σώσει. Τὰ ὑπόλοιπα εἶναι ἀσήμαντες λεπτομέρειες. Δὲν εἶναι ἄλλωστε τυχαῖο ὅτι σχεδὸν σὲ κάθε τεῦχος τῆς «Σκοπιᾶς» ὑπάρχει ἕνα τουλάχιστον σχόλιο γιὰ τὸ Σατανᾶ ποὺ κυριαρχεῖ καὶ γιὰ τὸν Ἰεχωβὰ ποὺ στὸ τέλος καταστρέφει τὸ Σατανᾶ καὶ ὅλους τούς ἐκτὸς «Σκοπιᾶς».

4) Εἶναι δύσκολο νὰ ἀντιληφθεῖς τὴν πρα­γματικὴ εἰκόνα τῆς Ὁμάδας. Ἄλλωστε, δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ σκέφτεσαι ἢ νὰ ἐξετάζεις. Οἱ νέοι φίλοι σοῦ λένε: «Αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ, πρέπει νὰ τὸ βιώσεις, ἔλα στὸ Κέντρο μας».

Ἡ πλύση ἐγκεφάλου στὴ «Σκοπιὰ» γίνεται σταδιακά. Ὅταν οἱ Μ.τ.Ἰ. χτυπήσουν τὴν πόρτα σου, πρῶτα θὰ χρησιμοποιήσουν τὴν παραπλανητικὴ ὀνομασία «Χριστιανοὶ Μ.τ.Ἰ.» -πῶς ὅμως λέγονται χριστιανοί, ἀφοῦ δὲν δέχονται τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς Σωτήρα τους;-· μετὰ θὰ σοῦ προτείνουν νὰ ξεκινήσετε Γραφικὴ Μελέτη, ὕστερα θὰ σὲ προσκαλέσουν στὶς συναθροίσεις… Ἂν ἔχεις ἀπορία γιὰ κάτι ἀπὸ ὅσα σοῦ ποῦν, ἡ ἀπάντηση εἶναι μία: «Αὐτὸ δὲν μπορῶ νὰ σοῦ τὸ ἐξηγήσω, ἀλλὰ ξέρω κάποιον ποὺ μπορεῖ», καὶ θὰ σὲ παραπέμψουν σὲ στελέχη μὲ μεγαλύτερη πεῖρα.

5) Ἡ Ὁμάδα ἔχει τὸν ἀρχηγό της. Εἶναι ὁ «προφήτης» (μέντιουμ), ὁ γκουροὺ ἢ ὁ «διδάσκαλος», ποὺ αὐτὸς μόνο κατέχει ὅλη τὴν ἀλήθεια.

Ἡ «Σκοπιὰ» ἔχει τὸν «πιστὸ καὶ φρόνιμο δοῦ­λο», ὁ ὁποῖος «λαμβάνει τὶς διδαχὲς του ἀπευθείας ἀπὸ τὸν Ἰεχωβὰ» καὶ ὡς ἐκ τούτου, ὁ λόγος του εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.

6) Ἡ διδασκαλία τῆς ὁμάδας ἰσχύει σὰν ἡ μόνη αὐθεντική, αἰώνια ἀληθινὴ γνώση. Ἡ κατοχυρωμένη ἐπιστήμη, ἡ ὀρθολογιστικὴ σκέψη, ἡ λογικὴ κατανόηση ἀπορρίπτονται σὰν διαστρεβλωμένες, ἀρνητικές, σατανικὲς ἢ σκοταδιστικές.

Ἡ «Σκοπιὰ» ἀπαγορεύει ρητὰ τὴν ἐλεύθερη σκέψη. Ὅποιος ἔχει ἄλλη ἄποψη ἀπὸ τὴ δική της, ἀκόμη καὶ ὅποιος ἁπλῶς ζητᾶ ἐξηγήσεις ποὺ ἡ Ἑταιρεία δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ δώσει, λογίζεται «ἀποστάτης» καὶ τελικὰ ἀποκόπτεται. Γνωστὴ ἡ περίπτωση τοῦ Ρέϊμοντ Φρὰνς ποὺ διαφώνησε σχετικὰ μὲ τὸ ζήτημα τοῦ 607 π.Χ.[4]

7) Ἡ κριτικὴ ἀπὸ παράγοντες ξένους πρὸς τὴν Ὀργάνωση, χρησιμοποιεῖται σὰν ἀπόδειξη ὅτι ἡ Ὁμάδα ἔχει δίκιο.

Ἡ «Σκοπιὰ» χρησιμοποιεῖ περιπτώσεις κατὰ τὶς ὁποῖες Μ.τ.Ἰ. φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν ἢ ἀκόμα καὶ ἐκτελέστηκαν ἀπὸ δικτατορικὰ καθεστῶτα, γιὰ νὰ ἑδραιώσει τὴν ἄποψή της ὅτι ὁ Σατανᾶς βρίσκεται πίσω ἀπὸ τὶς κυβερνήσεις καὶ ἄρα οἱ Μ.τ.Ἰ. ὀφείλουν νὰ μὴ τὶς ὑπακούουν. Ἐπίσης στὰ χριστιανικὰ κράτη δηλώνει ἐντελῶς αὐθαίρετα ὅτι πίσω ἀπὸ τὶς κυβερνήσεις κρύβεται πάντα ἡ «κακιὰ» Ἐκκλησία.

8) Ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου εἶναι κοντά. Ἡ ἀνθρωπότητα ὁδηγεῖται στὴν καταστροφὴ καὶ μόνο ἡ Ὁμάδα ξέρει πῶς θὰ σωθεῖ αὐτὸς ὁ κόσμος.

Δὲν ὑπάρχει πιὸ προσφιλὲς θέμα στὴ «Σκοπιὰ» ἀπὸ τὴν συντέλεια τοῦ κόσμου καὶ τὸν Ἀρμαγεδδώνα. Ὅταν παρουσιάζεται μείωση στὶς πωλήσεις της, ἡ «Σκοπιὰ» ἀνακοινώνει πὼς ὁ Ἀρμαγεδδώνας ἔφτασε, καὶ μάλιστα γνωρίζει τὴν ἀκριβῆ χρονολογία (1887, 1914, 1916, 1932, 1975…). Ὅσο γιὰ τὸν τρόπο σωτηρίας, ὑπάρχει μόνο ἕνας: ἐντάξου στὴ «Σκοπιά».

9) Ἡ Ὁμάδα σου εἶναι ἡ ἐλίτ. Ὁ ὑπόλοιπος κόσμος εἶναι ἄρρωστος καὶ χαμένος, στὸ βαθμὸ ποὺ δὲ συνεργάζεται καὶ δὲν ἐπιτρέπει τὴ σωτηρία του.

Ἡ «Σκοπιὰ» ἐφηῦρε τὸ -ἐντελῶς ἀντιγραφικὸ- «Θεοσεβὲς Μῖσος» γιὰ ὅλους ὅσους δὲν ἐντάσσονται σ’ αὐτὴν ἢ ἀποκαλύπτουν τὰ σχέδιά της. «Ὀφείλουμε νὰ μισοῦμε ὅ,τι μισεῖ ὁ Ἰεχωβὰ» τονίζει στοὺς ὀπαδούς της, ἀπομακρύνοντάς τους ἀπὸ τὴν ἐλπίδα σωτηρίας -κι ἂν εἶναι ποτὲ δυνατὸν ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης, ποὺ δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο νὰ τὸν μισεῖ.

10) «Ἔχεις εὐθύνη στὸν Ἑαυτό σου καὶ στὴν Ἀνθρωπότητα. Πρέπει νὰ γίνεις μέλος ἀμέσως».

Χρησιμοποιώντας τὸ «Ἐπίμαχο Ζήτημα[5]», ἡ «Σκοπιὰ» δημιουργεῖ στοὺς ὀπαδοὺς της αἴσθημα εὐθύνης ἀπέναντι στὸν Ἰεχωβά, καθὼς καλοῦνται νὰ τὸν δικαιώσουν. Παράλληλα πρέπει νὰ «διαδώσουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ» πουλώντας τὶς ἐκδόσεις τῆς «Σκοπιᾶς», πληρώνοντας ἢ/καὶ χτίζοντας τὰ νέα τυπογραφεῖα της καὶ ἐργαζόμενοι σ’ αὐτά.

11) Ἡ Ὁμάδα ἀπομονώνεται ἀπὸ τὸν κόσμο μὲ τὴν ἐνδυμασία, τοὺς κανόνες διατροφῆς, τὴ δική της γλώσσα, τὶς δικές της «ἀνθρώπινες σχέσεις».

Τὸ «Θεοσεβὲς Μῖσος» ἀπομονώνει τοὺς Μ.τ.Ἰ. ἀπὸ τὸν κόσμο, καθὼς καλοῦνται νὰ μισοῦν τὰ πάντα ἐκτός τῆς «Σκοπιᾶς». Παράλληλα, διδασκαλίες ὅπως τὸ «ζήτημα τοῦ αἵματος» βοηθοῦν ἀκόμα περισσότερο στὴν ἀπομάκρυνση αὐτή, καθὼς πείθουν τοὺς Μ.τ.Ἰ. γιὰ τὴν «ἁμαρτωλότητα» τῶν ἄλλων.

12) Ἡ Ὁμάδα θέλει νὰ διακόψεις ὅλες τὶς «παλιές» σου σχέσεις, ἐπειδὴ αὐτὲς ἐμποδίζουν τὴν ἐξέλιξή σου.

Ἔχουν γίνει γνωστὲς πολλὲς περιπτώσεις, ὅπου ὁλόκληρες οἰκογένειες διαλύθηκαν, ἐπειδὴ ἕνας ἀπὸ τοὺς συζύγους ἔγινε Μ.τ.Ἰ. ἢ γονεῖς Μ.τ.Ἰ. πού ἀρνοῦνται νὰ βρεθοῦν μαζὶ μὲ τὰ παιδιὰ τους, ἐπειδὴ αὐτὰ ἀποχώρησαν ἀπὸ τὴν Ἑταιρεία.

13) Ἡ σεξουαλική σου συμπεριφορὰ ἐλέγχεται ἀπόλυτα. Σοῦ ἐπιβάλλουν τὴν ἐπιλογὴ τοῦ ἐρωτικοῦ συντρόφου, τὸ ὁμαδικὸ σὲξ ἢ τὴν ἀπόλυτη ἀποχή.

Οἱ ἀπόψεις τῆς «Σκοπιᾶς» περὶ γάμου ἔχουν ὑποστεῖ ἀλλαγές. Μέχρι τὸ 1987 ὁ γάμος δὲν ἀπαγορευόταν, ὅμως οὔτε καὶ ἐθεωρεῖτο Μυστήριο, ἀλλά μιά ἁπλὴ συμφωνία[6]. Ὕστερα, ἡ Ἑταιρεία ἄλλαξε τακτικὴ ἀποτρέποντας (ἀπαγορεύοντας) τοὺς ὀπαδούς της ἀπό τό νὰ παντρεύονται καὶ νὰ τεκνοποιοῦν καθὼς ὁ Ἀρμαγεδδώνας πλησίαζε… Εἶναι γνωστὸ ἄλλωστε πὼς «ὁ Ἀρμαγεδδώνας εἶναι κοντὰ καὶ οἱ Μ.τ.Ἰ. πρέπει νὰ κηρύξουν τὰ “καλὰ νέα” στοὺς ἀνθρώπους», ἀλλιῶς ἡ Ἑταιρεία δὲν θὰ ἀποκτήσει νέους ὀπαδούς. Ἔτσι, ἀφοῦ ὁ γάμος καὶ ἡ τεκνοποιία θὰ ἐμποδίσει τοὺς Μ.τ.Ἰ. ἀπὸ τὸ «ἔργο», ἡ «Σκοπιά» προσπαθεῖ νὰ ἐμποδίσει τὸ γάμο ὑποσχόμενη πὼς ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς θὰ φροντίσει γιὰ τὸ ζήτημα αὐτὸ στὴ χιλιετῆ βασιλεία, παντρεύοντας «ὅσες γυναῖκες εὐαρεστεῖται καὶ σὲ ὁποιονδήποτε ἐκλέγει»[7] χωρίς, ὅπως φαίνεται, τὴ σύμφωνη γνώμη τους, ἐνῶ θὰ ἐπιτρέψει τὶς γεννήσεις, γιὰ ὁρισμένο, ὅμως, χρονικὸ διάστημα.

14) Ἡ Ὁμάδα καλύπτει ὅλο τὸ χρόνο σου μὲ «ὑποχρεώσεις»: τὴ διάθεση ἐντύπων ἢ βιβλίων, τὴν ἐπαφὴ μὲ νέα μέλη, τὴν παρακολούθηση σεμιναρίων, τὸ διαλογισμό…

Ἡ «Σκοπιὰ» ὄχι μόνον ἀναγκάζει τοὺς ὀπαδούς της νὰ μοιράζουν τὶς ἐκδόσεις της, ἀλλὰ καὶ νὰ σημειώνουν τὶς ὧρες ἐργασίας. Ἐπίσης πρέπει νὰ παρευρίσκονται στὶς συναθροίσεις. Ἂν κάποιος δὲν μπορεῖ νὰ καλύψει τὸ πρόγραμμα αὐτὸ ἀποκόπτεται. Εἶναι ἴσως φυσιολογικὸ γιὰ μιὰ Ἑταιρεία νὰ ἀπολύσει τοὺς ὑπαλλήλους ποὺ δὲν ἐργάζονται ἐπαρκῶς, ἀλλὰ εἶναι σκανδαλῶδες γιὰ μιὰ «θρησκεία» νὰ στερεῖ ἀπὸ τοὺς πιστοὺς τὴ σωτηρία, ἐπειδὴ δὲν μποροῦν νὰ ἱκανοποιήσουν ἄλλες ἀπαιτήσεις, ἀνεξάρτητα μὲ τὴν πίστη τους. Ἄλλωστε γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀνταμείβει μόνο μὲ βάση τὸ ἔργο (Ματθ. Κ’ 1-16).

15) Εἶναι δύσκολο νὰ εἶσαι μόνος σου. Πάντοτε πρέπει νὰ εἶναι κάποιος τῆς Ὁμάδας μαζί σου.

Σπάνια θὰ δεῖτε ἕνα Μ.τ.Ἰ. νὰ μοιράζει μόνος του ἔντυπα. Μαζί του θὰ βρίσκεται καὶ ὁ ἐκπαιδευτής του, ὥστε νὰ διορθώσει ἂν τυχὸν ὁ ἐκπαιδευόμενος κάνει κάποιο λάθος ἢ ἀδυνατεῖ νὰ ἀπαντήσει σὲ ἐρώτηση ποὺ τυχὸν τοῦ τέθηκε.

16) Ἡ Ὁμάδα ἀπαιτεῖ νὰ ἀκολουθεῖς ἐπακριβῶς τοὺς κανόνες καὶ τὸ «μοναδικὸ τρόπο σωτηρίας», ποὺ αὐτή σοῦ προσφέρει.

«Ἀνταρσία ἐναντίον τοῦ δούλου εἶναι ἀνταρσία ἐναντίον τοῦ Ἰεχωβά». Τὰ σχόλια περιττεύουν.

17) Ἂν ἀμφιβάλλεις, ἂν δὲν βρῆκες τὴν εὐτυχία πού σοῦ ὑποσχέθηκαν, «φταῖς μόνον ἐσύ», γιατί δὲν πιστεύεις ἀρκετὰ καὶ δὲν δραστηριοποιεῖσαι, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἡ Ὁμάδα σοῦ λέει.

Ὅσες φορὲς ἡ «Σκοπιὰ» δημοσιεύσει ψευδοπροφητεῖες, κατηγόρησε εὐθέως τοὺς ὀπαδούς της ὡς φταῖχτες, ἀποποιούμενη κάθε εὐθύνη. Π.χ.: ἡ διδαχὴ τοῦ ἰδίου τοῦ Καρόλου Ρῶσσελ ὅτι μόνον αὐτὸς εἶναι ὁ «πιστὸς καὶ φρόνιμος δοῦ­λος» ἢ τὸ φιάσκο τοῦ ’75[8] καταχωρήθηκαν στὶς μετέπειτα ἐκδόσεις τῆς «Σκοπιᾶς» ὡς «ἀπόψεις ὁρισμένων», ποὺ φυσικὰ δὲν ἀνήκουν στὸ «Κυβερνῶν Σῶμα».

Ἀμφιβάλλει λοιπὸν κανείς μετά τὰ ὡς ἄνω πὼς ἡ «Σκοπιὰ» εἶναι ὄντως σέκτα; Ἄν κι ὁ ὅρος «ἀδίστακτη πολυεθνικὴ», πιθανὸν, τῆς ταίριαζε καλύτερα.

Σημειώσεις:

[1] Ὁ Πίνακας τῶν «17 κριτηρίων» ἔχει δημιουργηθεῖ, γιὰ νὰ ἐντοπίζει πότε μία ὁμάδα μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ ὡς σέκτα καὶ δὲν εἶχε ἐφαρμοσθεῖ μέχρι πρό τινος στοὺς Μ.τ.Ἰ.

[2] Ἡ θρησκευτική σέκτα διαφέρει ἀπὸ τὴν αἵρεση ποὺ διαφοροποιεῖται δογματικά, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ σχίσμα ποὺ διαφοροποιεῖται διοικητικά.

[3] Ἡ ἡγεσία τῆς Ἑταιρείας «Σκοπιά».

[4] Ἡ «καταστροφὴ» τῆς Ἱερουσαλὴμ ἀπὸ τοὺς Βαβυλώνιους.

[5] Ἡ «ἀποκατάσταση τοῦ τρωθέντος κύρους τοῦ Ἰεχωβὰ» ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων.

[6] Ἔντυπο «Πάντα δοκιμάζετε», σελ. 89.

[7] Περιοδικό «Σκοπιά» 15-11-1987, σελ. 10-20.

[8] Ἡ ψευδοπροφητεία περὶ τοῦ τέλους.

orthodoxostypos

ΟΙ ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ ΠΛΑΝΕΣ ΤΩΝ ΜΟΡΜΟΝΩΝ – ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ

Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Γεωργόπουλος, Αναπληρωτής Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Οι περί Θεού πλάνες των Μορμόνων – Συνοπτική θεώρηση

15 Ιανουαρίου 2020

Οι Μορμόνοι είναι μια αιρετική και παραχριστιανική κίνηση που ιδρύθηκε στις Η.Π.Α τον 19ον αιώνα από τον Joseph Smith (1805 -1844 ). Η εν λόγω παραχριστιανική κίνηση είναι γνωστή διεθνώς και με την επίσημη ονομασία της ως «Εκκλησία του Ι. Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών«. Πιο γνωστή όμως είναι με το όνομα Μορμόνοι, που το λαμβάνουν από το  ιερό  τους βιβλίο γνωστό ως «Βιβλίο του Μόρμον», το οποίο έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 100 γλώσσες στον κόσμο[1], όπως φυσικά και στην ελληνική και θεωρείται, σύμφωνα πάντα με την αίρεση, το χρονικό επικοινωνίας του Θεού με τους αρχαίους κατοίκους της Αμερικής[2].

Αξιολογώντας από ορθόδοξο πρίσμα τα πιστεύω της εν λόγω κίνησης, χωρίς δυσκολία,θα διαπιστώσουμε, ότι οι αντιλήψεις των Μορμόνων αποτελούν ένα μεταλλείο πλανών. Πραγματικότητα που επιβεβαιώνεται και από την περί Θεού διδασκαλία της αίρεσης. Κατά την μορμονική διδασκαλία υπάρχουν πολλοί θεοί[3]. Ο Θεός Πατέρας που ονομάζεται Ελωχίμ, θεωρείται πατέρας όλων των θεών, ήταν κάποτε άνθρωπος όπως εμείς, προοδευτικά εξυψώθηκε και έγινε Θεός[4]. Ως Θεός έχει επίσης σάρκα και οστά, όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρεται σε επίσημο ιερό κείμενό τους: «Ο Πατέρας έχει σώμα από σάρκα και οστά, τόσο ψηλαφητό όπως και του ανθρώπου »[5].

Επίσης, μεταξύ των θεών συναριθμούνται και άνθρωποι που πέθαναν, αναστήθηκαν, εξελίχθηκαν και υπερυψώθηκαν σε ύψιστο βαθμό δόξας[6]. Είναι πια αιώνιοι και αποκτούν απογόνους στον πνευματικό κόσμο, δηλαδή, γεννούν πνεύματα που κάποια στιγμή θα γίνουν άνθρωποι[7].

Οι μορμονικές αυτές απόψεις είναι απολύτως αντίθετες με την περί Θεού χριστιανική διδασκαλία. Απηχούν χονδροειδείς περί θεού αντιλήψεις που συναντά κάποιος σε αρχαίες ειδωλολατρικές  θρησκείες.

Είναι αυτονόητο ότι με τόσο παχυλές και άκρως αντιχριστιανικές περί Θεού αντιλήψεις δεν ήταν δυνάτον να διαφυλαχθεί ακέραιη από τους Μορμόνους η χριστιανική διδασκαλία για το μυστήριο της Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος. Για τους Μορμόνους ο Πατέρας, ο Υιός και το Αγ. Πνεύμα δεν είναι τρεις διακριτές υποστάσεις, ο ένας άμα και Τριαδικός Θεός, αλλά τρεις ξεχωριστοί θεοί[8], μεταξύ, βεβαίως, των άλλων θεών. Ο Υιός και το Αγ. Πνεύμα είναι μάλιστα κατά τους Μορμόνους απόγονοι του Θεού Πατέρα και της ουράνιας συζύγου του[9].

Ο Υιός, που ονομάζεται Ιεχωβά, δεν είναι φύσει Θεός, αλλά ον που εξελίχθηκε σε Θεό αφού πρώτα δημιουργήθηκε αρχικά ως πνεύμα και μετά κατέστη παιδί του Θεού Πατέρα και μια ουράνιας μητέρας[10]. Μάλιστα κατά την προΰπαρξή του ο Υιός και ο Σατανάς είναι αδέλφια[11]. Το Αγ. Πνεύμα, σε αντίθεση με τον Θεό Πατέρα που έχει σάρκα και οστά, αυτό δεν έχει και θεωρείται «άτομο Πνεύματος»[12].

Βλέπουμε ότι ενώ διατηρείται η χριστιανική ορολογία (π.χ. Άρθρο 1, των Άρθρων  Πίστης του J. Smith), η μορμονική κατανόηση του μυστηρίου του Τριαδικού Θεού είναι όχι μόνο κακόδοξη, αλλά και ριζικώς αντίθετη από την χριστιανική[13]. Και με αυτές τις θέσεις των  Μορμόνων, όπως και με πολλές άλλες ριζικά αντίθετες στο χριστιανισμό  σ’ άλλα θέματα πίστεως, τίθεται το ερώτημα, εάν και σε πιο βαθμό οι Μορμόνοι έχουν σχέση όντως με τον Χριστιανισμό. Πολλοί ειδικοί υποστηρίζουν ήδη, ότι οι Μορμόνοι ουσιαστικά αποτελούν μία νέα θρησκεία με συγκρητιστικά στοιχεία[14].

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] Βλ. M. Utsch,Mormonen, στο Quellentexte zur neuen Religiosität, EZW Texte 215, σ. 31.

[2] Βλ. P. Meinhold, Ökumenishe Kirchenkunde, 1962, σσ. 574-575.

[3] Βλ. Διδαχή & Διαθήκες, 121:32. Α. Hoekema, TheFourMajorCults, 1963, σσ. 36-38.W. Martin, The Kingdom of the Cults, 1997, σ. 222.

[4] Βλ. Α. Hoekema, The Four Major Cults, ὅπ.π., σ. 38.

[5] Βλ. Διδαχή & Διαθήκες, 130:22. Α. Hoekema, TheFourMajorCults, ὅπ.π., σ.35

[6] Πρβλ. S. Leuenberger, Mormonen, 20052, σ. 30.

[7] Βλ. Διδαχή & Διαθῆκες, 132:19-20, 37.

[8] Βλ. Bruce R. McConkie, MormonDoctrine, 19792, σσ. 576 – 577.

[9] Βλ.D.H.Ludlow(Ed), Encyclopedia of Mormonism, τομ. 2 (1992), σ. 649.

[10] Βλ. Bruce R. McConkie, MormonDoctrine, 19792,σσ. 546 – 547, 742.

[11] Βλ. Bruce R. McConkie, MormonDoctrine, 19792, σ. 192. Πρβλ. Panorama der neuen Religiοsität, 2001, σ.581.

[12] Βλ. Διδαχή & Διαθήκες, 130:22. Βλ. αναλυτικά W. Martin, The Kingdom of the Cults, ὅπ.π., σσ. 226 -228.

[13] Βλ. Α. Hoekema, The Four Major Cults, ὅπ.π., σ. 34.

[14] Βλ. αναλυτικά W. Thiede, Die «Heiligen  der Letzte Tage» Christen jenseits der Christenheit, EZW Texte 161/ 2001, σσ. 2-5.

Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ

Είναι διάχυτη η αντίληψη ότι τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης εξυμνούν τον λαό των Εβραίων και κακολογούν τους υπόλοιπους λαούς, μεταξύ των οποίων είναι και οι Έλληνες. Ακόμη χειρότερα, κάποιοι πιστεύουν ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι το ιερό βιβλίο των Σιωνιστών και ότι ο Σιωνισμός πηγάζει από την Βίβλο. Άραγε έχουν δίκιο;

Η αλήθεια είναι ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο! Δεν υπάρχει βιβλίο στον κόσμο, που να μιλάει με σκληρότερη γλώσσα εναντίον του εβραϊκού λαού, από την Παλαιά Διαθήκη. Αναρίθμητες φράσεις μέσα από τα διάφορα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως έκφραση του πιο ακραίου και φανατικού αντισημιτισμού!

Πού οφείλεται αυτή η φαινομενική αντίφαση, το ιερό βιβλίο των Εβραίων να βρίζει τους Εβραίους; Στο ότι πάντα υπήρχαν Εβραίοι οι οποίοι δεν πίστευαν στον αληθινό Θεό, αλλά παρέμεναν (είτε κρυφά είτε φανερά) ειδωλολάτρες, πολυθεϊστές. Επίσης, πάντα υπήρχε ένα τμήμα του εβραϊκού λαού που ήταν αποκρυφιστές, δηλαδή ασχολούνταν με την μαγεία.

Τότε, θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί εξέλεξε ο Θεός τον λαό των Εβραίων και τον ονόμασε περιούσιο λαό; Αυτό έγινε λόγω του ότι πάντα υπήρχαν και ενάρετοι Εβραίοι, λίγοι ευλαβείς, καλόκαρδοι και πιστοί Εβραίοι, οι οποίοι τελικά έγιναν Χριστιανοί, όταν ήρθε ο Μεσσίας (Ιησούς Χριστός). O ίδιος ο Θεός ξεκαθάρισε στους Εβραίους ότι ακόμη και αν είναι αριθμητικά σαν τους κόκκους της άμμου της θάλασσας, μόνο ένα μικρό τμήμα, ένα μικρό υπόλοιπο μονάχα θα σωθεί (Ησαΐας 10, 22).

Για του λόγου το αληθές, ας δούμε διάφορες φράσεις μέσα από την Παλαιά Διαθήκη, όπου ο Γιαχβέ (Θεός) κατακεραυνώνει την πλειοψηφία των κακών και των αμετανόητων Εβραίων: τους ονομάζει «πονηρά συναγωγή» (Αριθμοί 14,27), «ἐξεστραμμένη γενεά» (Δευτερονόμιο 32,20), καβγατζήδες και σκληρόκαρδους: «πᾶς ὁ οἶκος Ἰσραὴλ φιλόνεικοι εἰσι καὶ σκληροκάρδιοι» (Ιεζεκιήλ 3,7).

  Ένας από τους κορυφαίους Εβραίους Προφήτες, ο Ησαΐας, είπε χαρακτηριστικά:  «Πῶς ἐγένετο πόρνη πόλις πιστὴ Σιών» (1,22). Και πώς απευθύνεται στους ίδιους τους Εβραίους; «οὐαὶ ἔθνος ἁμαρτωλόν, λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν, υἱοὶ ἄνομοι» (1,4).

 Αντίστοιχα, ο προφήτης Ωσηέ λέει κατά λέξη στους Εβραίους ότι δεν είναι πια ο λαός του Θεού, «ὑμεῖς οὐ λαόςμου, καὶ ἐγώ οὐκ εἰμὶ ὑμῶν» (1, 9), όπως νόμιζαν και χαίρονταν, αλλά μια μοιχαλίδα, που θα υποστεί φρικτή τιμωρία, «...ἐκδύσω αὐτὴν γυμνὴν καὶ ἀποκαταστήσω αὐτὴν καθὼς ἡμέρα γενέσεως αὐτῆς. καὶ θήσω αὐτὴν ἔρημον καὶ τάξω αὐτὴν ὡς γῆν ἄνυδρον καὶ ἀποκτενῶ αὐτὴν ἐν δίψει·  καὶ τὰ τέκνα αὐτῆς οὐ μὴ ἐλεήσω, ὅτι τέκνα πορνείας ἐστίν» (2, 5-7).

Ο προφήτης Ιερεμίας, αντίστοιχα, λέει «…ἐμοιχᾶτο ἡ κατοικία Ἰσραήλ καὶ ἐξαπέστειλα αὐτὴν καὶ ἔδωκα αὐτῇ βιβλίον ἀποστασίου…» (3,8), δηλαδή ο Θεός έδωσε διαζύγιο στην μοιχαλίδα, τον λαό του Ισραήλ. Και έπειτα, απείλησε τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ ότι θα τους καταστρέψει: «Ιερουσαλήμ…ἐκτενῶ τὴν χεῖρά μου καὶ διαφθερῶ σε» (15,6), κάτι που έγινε τελικά το 587 π.Χ.

Τέλος, ο προφήτης Ιεζεκιήλ αφιέρωσε ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο βιβλίο του (κεφ.23), όπου παρομοιάζει την Σαμάρεια και την Ιερουσαλήμ με δύο πόρνες, που έκαναν ακατονόμαστες πράξεις…

Από την πλευρά τους, οι κακοί Εβραίοι δεν έμειναν αδρανείς, αλλά πέρασαν στην αντεπίθεση! Κυνηγούσαν ή σκότωναν τους προφήτες του Θεού και στο τέλος οδήγησαν στον σταυρικό θάνατο και τον ίδιο τον Μεσσία. Επιπλέον, από το 70 μ.Χ. και έπειτα, έδωσαν την χαριστική βολή στην ίδια τους την θρησκεία, τον Ιουδαϊσμό, με το να υποβαθμίσουν τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης και στην θέση τους να βάλουν το Ταλμούδ, το σύνολο των ραββινικών παραδόσεων.

Οπωσδήποτε, οι Εβραίοι Ραββίνοι δεν εξαφάνισαν εντελώς τα κείμενα του παρελθόντος. Κράτησαν όσα τμήματα της Παλαιάς Διαθήκης τούς βόλευαν (ο περιούσιος λαός, ο Μεσσίας και το παγκόσμιο κράτος του), τα ερμήνευαν όπως τους άρεσε και καθιέρωσαν την ταλμουδική θρησκεία. Το πιο ακραίο και σκληροπυρηνικό τμήμα των ταλμουδιστών Εβραίων, όσοι ήταν κρυφο-ειδωλολάτρες και δαιμονολάτρες, έκαναν ένα βήμα παραπάνω, κατά την διάρκεια του  Μεσαίωνα: δημιούργησαν την Καμπάλα (ή Καμπαλάχ), τον εβραϊκό αποκρυφισμό.

Μέσα από τους καμπαλιστές Εβραίους δημιουργήθηκε και ο Σιωνισμός, η μυστική οργάνωση που επιδιώκει να δημιουργήσει το παγκόσμιο κράτος των καμπαλιστών, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ (ή Σιών, όπως αλλιώς ονομάζεται). Εδώ, όμως, οι καμπαλιστές Εβραίοι αντιμετώπισαν ένα σοβαρό πρόβλημα, καθώς η Παλαιά Διαθήκη έλεγε ξεκάθαρα ότι πρώτα θα έρθει ο Μεσσίας στην γη και μετά θα δημιουργήσει το παγκόσμιο κράτος.

Αντίθετα, οι καμπαλιστές ήθελαν πρώτα να φτιάξουν το κράτος και μετά να βρουν και κάποιον (ψευδο)μεσσία να τους κυβερνήσει! Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα υπάρχουν παραδοσιακοί ταλμουδιστές Εβραίοι που αντιτίθενται στον Σιωνισμό.

 Συνεπώς, το μόνιμο εμπόδιο στα σχέδια των Σιωνιστών είναι η ίδια η Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός της και ο Μεσσίας της. Ο θεός των Σιωνιστών είναι ο Εωσφόρος, όχι ο Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης, τον οποίο μισούν οι καμπαλιστές, άσχετα που δεν το ομολογούν. Υποφέρουν, όταν βλέπουν τους Χριστιανούς, κυρίως τους Έλληνες, να πιστεύουν στον Μεσσία που έστειλε ο Θεός, στον Ιησού Χριστό.

Αλλά, πάνω από όλα, οργίζονται όταν ακούνε την αλήθεια, ότι το παγκόσμιο και αιώνιο κράτος του Μεσσία, που προφητεύει η Παλαιά Διαθήκη, δεν είναι η αυτοκρατορία του Ισραήλ, αλλά η Εκκλησία του Χριστού. Γι’ αυτό, με λύσσα αγωνίζονται να εξαφανίσουν και την πίστη στον Χριστό και την Εκκλησία, αλλά και το ελληνικό έθνος, που εδώ και 2000 χρόνια ταυτίστηκε με τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Οπότε, όπου βλέπουμε μίσος εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης ή του Χριστιανισμού, ξέρουμε πλέον ποιοι κρύβονται από πίσω.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του ιστορικού – αρχαιολόγου Διόδωρου Ράμμου: «Η Σιών κατά του Σιωνισμού».

https://ellasnafs.blogspot.com

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ

Ο Ιησούς Χριστός του Νεοπαγανισμού

Πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού, Γραμματέως της Σ. Ε.

επί των αιρέσεων

Στα ελληνικά νεοπαγανιστικά κινήματα συναντάμε τέσσερις διαφορετικές τοποθετήσεις έναντι του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού:
α) Σφοδρή πολεμική στάση με σκληρή και ενίοτε υβριστική (ακόμη και χυδαία) γλώσσα.

β) Ήταν Έλληνας και όχι Εβραίος.

γ) Ήταν ένας από τους θεούς του Ελληνικού Δωδεκαθέου.

δ) Μαζί Χριστός και Δωδεκάθεο και Νέα Εποχή

Δεν λείπουν και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν μυθικό πρόσωπο. Βεβαίως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλες αυτές οι τάσεις αρνούνται στην πραγματικότητα και πολεμούν το πρόσωπο του Ιησού Χριστού και καθίστανται πολέμιοι του Χριστιανισμού.

α) Οι φανεροί πολέμιοι του Ιησού Χριστού

Η τάση αυτή δεν αμφισβητεί την ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού Χριστού, τον θεωρεί όμως μόνον ως εθνικό μεσσία των Εβραίων. Το πολύ-πολύ τον αναγνωρίζει ως ένα κοινωνικό επαναστάτη, ο οποίος, ως ιδεολόγος, θυσιάστηκε για τον λαό του. Μερικοί κάνουν διάκριση μεταξύ του Ιησού της ιστορικής έρευνας και του Χριστού της Θεολογίας. Για πολλές ομάδες ο Ιησούς ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα των Εσσαίων. Άλλοι όμως ταλαντεύονται μπροστά σε ένα τέτοιο χαρακτηρισμό, καθόσον διαπιστώνουν μεν από την συμπεριφορά και τα κηρύγματα του Ιησού ότι δεν ήταν Εσσαίος, όμως υποπτεύονται πως οι αναχωρήσεις του στην έρημο δηλώνουν ότι κατά καιρούς εύρισκε καταφύγιο στην Αδελφότητα του Κουμράν.

Αυθαίρετα και βεβαίως χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, αφ' ενός μεν, υποστηρίζουν είναι σίγουρο ότι ο Ιησούς είχε την υποστήριξη των Εσσαίων, αφ' έτερου, όμως ομολογούν ότι τίποτε δεν αναφέρεται γι' αυτόν στα Κουμρανικά Χειρόγραφα έστω και υποτυπώδες (περ. Δαυλός).

Για άλλους ο ιστορικός Ιησούς αποτελεί ένα αίνιγμα, του οποίου η λύση βρίσκεται στους Εσσαίους, δηλαδή στους Ζηλωτές, αντάρτες, αντιστασιακούς, των οποίων ήταν απεσταλμένος και διεκήρυσσε το πρόγραμμα τους. Στόχος του ήταν να εγκαθιδρύσει μια νέα τάξη πραγμάτων, με την κατάργηση της ιδιοκτησίας και την τιμωρία του αισχρού ιερατείου (περ. Δαυλός). Φαίνεται δηλαδή ότι ό Ιησούς ήταν μεν, άλλα. . . και δεν ήταν Εσσαίος, δεν προσχώρησε σε οργάνωση των Εσσαίων γιατί οι Εσσαίοι δεν ήσαν οργάνωση, άλλα άνηκε ατό γένος αυτό, διότι απλούστατα άνηκε εκεί γενεαλογικά ο πατέρας του, ο παππούς του, ο προπάππος του κλπ . . . ήταν δηλ. εκ σπέρματος Εσσαίος, δηλ. απόγονος του Λύκου, του Βούτη, του Πανδίονα, του Εριχθίονα, του Ηφαίστου και του Διός. Γι' αυτό έλεγε ότι ήταν υιός του θεού, δηλ. του Μα. . . Διογένης. . . Αυτά για να μην μπερδευόμαστε (περ. Απολλώνειο Φως)!

Για μερικούς, ο Ιησούς Χριστός τοποθετείται στον χώρο των σοφιστών και των λαϊκών διδασκάλων, των ραββί, εκείνων δηλαδή που διαφωτίζουν τον λαό, καταγγέλλοντας τις αυθαιρεσίες του ιερατείου, που μονοπωλεί την ιερή γνώση καταπιέζοντας τον λαό και κρατώντας τον στο σκότος και συνεργάζεται με την Ηρωδιανή δυναστεία και τους Ρωμαίους (αυτόθι). Γι' αυτό τον λόγο διώχθηκε και εκτελέστηκε: ως σοφιστής, που διαφώτιζε και διήγειρε τα πλήθη κατά της συμβιβασμένης άρχουσας εβραϊκής τάξης και των Ρωμαίων (αυτόθι). Πάντως για τους οπαδούς αυτής της θεωρίας, ο Ιησούς υπήρξε μια προσωπικότητα και οι ιστορικές έρευνες για την δράση του θα συνεχιστούν μέχρι την ημέρα, που η Ιστορία θα απαλλαγεί πλήρως από τον μύθο που περιβλήθηκε γύρω από το όνομά του και θα αποδώσει ορθολογικά και επιστημονικά το ιστορικό διάγραμμα του προσώπου του, όπως έχει κάνει και για τους άλλους μεγάλους της Παγκόσμιας Ιστορίας (περ. Δαυλός, υπογράμμιση δική μας).

Αυτή η αμφισβήτηση σε άλλους εκφραστές του χώρου αυτού μετατρέπεται σε σφοδρή πολεμική.

Ο Χριστός χαρακτηρίζεται ως ο περιτετμημένος ραβίνος Τζεσσυά, ο σημιτικής κατασκευής Δικτατορίσκος τα' Ουρανού, (περ. Διιπετές), ο κήρυκας μίσους, διχασμού και ανθελληνισμού και με σειρά άλλων παρόμοιων χαρακτηρισμών, που συνοδεύονται από ιδιαίτερα υβριστικούς τίτλους, όπως θα δούμε σε άλλο κεφάλαιο.

β) Ο Ιησούς Χριστός ήταν Έλληνας

Η τάση αυτή εγγίζει τα όρια του φαιδρού και του παραλόγου. Ιησούς Χριστός ο Έλλην, είναι ό τίτλος άρθρου σε περιοδικό του χώρου που επιδιώκει να ακροβατεί πάνω σε δύο βάρκες και του οποίου ο εκδότης ετέλεσε τον γάμο του σε Ορθόδοξο ναό της Β. Ελλάδος. Άλλωστε είναι γνωστό, λέει, και ιστορικώς επιβεβαιωμένο ότι οι Γαλιλαίοι δεν είχαν ουδεμία φυλετική σχέση με τους εβραίους οι δε μαθητές του (του Ιησού) εκτός από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ήσαν κι αυτοί Ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι άλλαξαν τα ονόματα τους από Ελληνικά σε εβραϊκά (περ. Ιερά Ελλάς).
Οι εκπρόσωποι της γραμμής αυτής προσπαθούν να στηρίξουν την θέση τους στο χωρίο του Ευαγγελίου του Ιωάννου ιβ' 2023, διαμαρτυρόμενοι μάλιστα ότι κάποιοι περιέκοψαν τους λόγους του Ιησού. Σε κείμενο, λένε, που ήταν κρυμμένο στη γνωστή Συναγωγή της Ζυρίχης, στην Βιβλιοθήκη υπ' αριθμ. 35 του Βατικανού και στο Άγιο Όρος το γνήσιο χωρίο έχει ως εξής: Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του άνθρωπου. Ελλάς γαρ μόνη ανθρωπογέννει (ή ανθρωπογονεί) φυτόν ουράνιον και βλάστημα θείον, ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην. Νυν εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου (Ευαγγ. Τρίγκα, ο Χριστός ήταν Έλληνας, όπου γίνεται λόγος για αλλοίωση και άλλων εδαφίων της Αγ. Γραφής. Βλ. και Δ. Μ. Ηλιοπούλου, περ. Απολλώνειο Φως. Πρβλ. και Κ. Βελόπουλου, Ιησούς και Δίας).

Στο αποκαλυπτικό βιβλίο με τίτλο «Ο Χριστός ήταν Έλληνας», πληροφορούμαστε ότι το όνομα αυτού ήταν Ιάσων Πανδίρας, μιλούσε δε πάντα ελληνικά. Το βιβλίο περιέχει και το γενεαλογικό δένδρο του Χριστού ο οποίος καταγόταν από την Πανδιονίδα φυλή, και το ονοματεπώνυμο του πατέρα του, που ήταν Σαμαρείτης και Εσσαίος, σημειώνοντας μάλιστα ότι ο Ιησούς ήταν γαλανομάτης με ξανθά μαλλιά. Ο Ιησούς Χριστός, γράφει, άνηκε στο Αθηναϊκή γένος των Πανδιονίδων, με αρχηγό τον Λύκο (Ευαγγ. Τρίγκα, Ο Χριστός ήταν Έλληνας. Βλ. και άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στο περ. Ελλάνιον Ήμαρ, και συνέντευξη του στο περ. Απολλώνειο Φως, Εφημ. Χρυσή Αυγή, 27. 3. 2003). Η καλπάζουσα και αυθαίρετη φαντασία του συγγραφέα κατασκευάζει μύθους που καταγράφονται ως ιστορία, χωρίς βέβαια κάποια σοβαρή πηγή προέλευσης. Ο συγγραφέας αποκαλύπτει ακόμη, όπως υποστηρίζει, και την μεγαλύτερη απάτη των αιώνων τη μεγαλύτερη πλαστογραφία των Εβραίων. . . ότι ο Χριστός ήταν τάχα Εβραίος (περ. Ελλάνιον Ήμαρ).

Σε άλλο σημείο ο φανατικός οπαδός του Ιησού γίνεται ακόμη πιο αποκαλυπτικός: Ο Χριστός για δικούς του λόγους (και δικούς μας!) που δεν είναι του παρόντος, κρυπτογράφησε την Ελληνική καταγωγή και την θρησκεία του Δία στην οποία και πίστευε (Βίο). . . Ο Χριστός, Έλληνας αυτός Εσσαίος της Γαλιλαίας, καταγόταν από αθηναϊκό αρχιερατικό γένος των Εσσαίων Εττεοβουταίων (Απολλόδωρος βιβλ. 3, 195, Λεξικό Ησυχίου) οι οποίοι ήσαν Έλληνες μεταναστεύσαντες στην Κρήτη (Ομήρ. Οδύσσ. Τ, 175), στη Μ. Ασία, στην Παλαιστίνη, όπου τους βρήκε ο Αβραάμ (Βασιλειών Β' 7) και αργότερα ο Μωυσής κατά την Έξοδο (Αριθμ. ΙΓ, ΚΣΤ, Α') και στην Αίγυπτο (Ευαγγ. Τρίγκα, Ο Χριστός ήταν Έλληνας).

Κατά τον εν λόγω συγγραφέα, ο Χριστός αναφέρει δεκάδες φορές στα κείμενα των Ευαγγελίων το όνομα του Θεού-Διός, στον οποίο και πίστευε, αλλά με κωδικοποιημένο τρόπο. Έτσι, λοιπόν, η λέξη Αμήν είναι το κωδικοποιημένο όνομα του Πατρός-Διός που δεν είναι άλλο από το όνομα του Άμμωνος Διός. Επειδή δε οι Έλληνες της Αιγύπτου, γράφει, με τους οποίους συναναστρεφόταν ο Χριστός, όταν ζούσε στην Αίγυπτο ονόμαζαν τον Δία Αμήν ή και Αμίν, προκύπτει μετά βεβαιότητος το τελικό συμπέρασμα ότι ο Αμήν των ευαγγελίων είναι το όνομα του Δία στην αιγυπτιακή του εκδοχή. (Ευαγγ. Τρίγκα, βιβλίο, ένθ. άνωτ. )

Μεγαλύτερη σύγχυση σκέψεων δεν θα μπορούσε να συναντήσει κανείς! Η θρησκεία, λοιπόν, του Ιησού Χριστού ήταν. . . το Δωδεκάθεο!!!

Ο έκδοτης του πιο πάνω βιβλίου, δικηγόρος εν ενεργεία, δεν παραλείπει να μας ενημερώσει ότι: Ο Χριστός, μιλώντας Ελληνικά, σύμφωνα με τα Ευαγγέλια (Βίο), έλεγε επανειλημμένως ότι είναι Υιός του Θεού. Η λέξη θεός, όμως, προέρχεται από τη λατινική λέξη Deus (σ.σ και όχι από το ελληνικό ρήμα θέω!!!) και αυτή από την Ελληνική Δεύς (γεν. Διός), ή Ζευς. Άρα ο Χριστός, στην πραγματικότητα έλεγε ότι ήταν Υιός Διός!!! Εξ άλλου, κατά τον ελληνοχριστιανολάτρη συγγραφέα, πουθενά στά Ευαγγέλια δεν αποκαλεί κάποιος Ιησού (τον Χριστό) (Ο Χριστός ήταν Έλληνας, στο περ. Αβατον).

Ο εν λόγω ερευνητής δεν μπόρεσε φαίνεται να διαπιστώσει ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, μόνον στα τέσσερα Ευαγγέλια, αναφέρεται με αυτό το όνομα περισσότερες από 175 φορές, συν τις αναρίθμητες αναφορές του ονόματος αυτού στις Πράξεις, στις Επιστολές και στην Αποκάλυψη. (Τις θέσεις αυτές διακωμωδούν εκπρόσωποι άλλων ρευμάτων. Βλ. αναίρεση του Δ. Τσινικόπουλου, Γιατί ο Χριστός δεν ήταν Έλληνας, περ. Άβατον, κ. α. ).

Ο κατά δήλωσή του πρώην Ορθόδοξος κληρικός, καθηγητής της θεολογίας του Πανεπιστημίου της Β. Καρολίνας Γεώργιος Ζερβός, αποδέχεται την γνώμη ότι ο Ιησούς ζούσε και εργαζόταν σε ένα περιβάλλον, που είχε υποστεί έντονη ελληνική επίδραση. Γι αυτό, λέει: Ένα μέρος των συγχρόνων ερευνητών υποστηρίζουν την θέση ότι ο ιστορικός Ιησούς ήταν περιπλανώμενος κυνικός φιλόσοφος, καθόσον ήταν επηρεασμένος από το έντονο ελληνιστικό ήθος της Γαλιλαίας (συνέντευξη στο περ. Δαυλός). Είχε, λοιπόν, ελληνική παιδεία ο Ιησούς και κατ' άλλους ήταν μύστης της Ελληνικής Θεοσοφίας, γι αυτό οι Έλληνες τον ακολούθησαν και τον εδόξασαν.

Άλλη εκπρόσωπος με ελληνικούς ακαδημαϊκούς τίτλους, η καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος της Αμφικτυονίας Οικουμενικού Ελληνισμού, γράφει: Ο Ιησούς είναι μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. . .

Πρέπει οπωσδήποτε να ήλθε σε επικοινωνία με τον ελληνικό πολιτισμό. . . δεν έχω καμμία αντίρρηση να τον θεωρήσω ιερό και καθαγιασμένο και να τον εντάξω στο δικό μας σύστημα αξιών. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι παιδί του Δία. . . αποτέλεσε μια νέα εκδοχή ενός μέρους των άξιων που παρήγαγε ο Ελληνισμός (περ. Άβατον, υπογραμμίσεις δικές μας). Με αυτή τη θέση συμφωνεί και άλλος εκπρόσωπος του χώρου, όμως γι αυτόν ο Ιησούς Χριστός είναι και ημίθεος (περ. Απολλώνειο Φως).

Αφού όμως ο Ιησούς Χριστός ήταν Έλληνας, πρέπει, κατά την γνώμη μερικών ελληνόψυχων χριστιανών, το όνομά Του να έχει καθαρά ελληνική προέλευση. Γι αυτό είναι ανάγκη να δοθεί και ανάλογο περιεχόμενο τόσο στο όνομα Ιησούς όσο και στην λέξη Χριστός. Το όνομα Ιησούς, λοιπόν, έχει Ελληνική ρίζα: είναι η ίδια με τις λέξεις ίαση/Ιασώ (θεά της υγείας)/ιατρός, εφ' όσον το πρόσωπο αυτό παρουσιάζεται σαν θεραπευτής και σωτήρας. . . (Εφημ. Ελληνική Θρησκεία). Σ.σ: άσχετα αν τα Ευαγγέλια λένε ότι άλλο σημαίνει το όνομα αυτό: αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών (Ματθ. α' 21). Έτσι, λοιπόν, από τις δύο λέξεις Ιησούς και Χριστός η πρώτη δείχνει να είναι όχι το πραγματικό όνομα ενός μόνου άνθρωπου... αλλα μια προσωνυμία σχετική με την ιδιότητα ιατρού... Τελικά, αναπροσαρμοζόμενο στην νεοελληνική εκφορά του το όνομα Ιησούς Χριστός θα ήταν για την εποχή του κάτι σαν Ιατρός Παππάς (αυτόθι). Αντί άλλης κατακλείδος σ' αυτό το κεφάλαιο, στο οποίο αναγκαστήκαμε να αναφερθούμε σε μερικά κείμενα στερούμενα σοβαρότητος, λέμε: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιε του Θεού, ελέησον ημάς. 

γ) Ο Ιησούς Χριστός ήταν "θεός" του Δωδεκάθεου

Η καλπάζουσα φαντασία μερικών Ελλήνων αρχαιοπλήκτων δεν σταματά. Ο Ιησούς Χριστός ήταν, όχι μόνον Έλληνας, άλλα και ένας από τους «θεούς» του Δωδεκαθέου. Βέβαια όχι από τον στενό κύκλο των πρωτοκλασάτων «δώδεκα, αφού τα ονόματα τους είναι γνωστά και καθιερωμένα. Κάπου όμως μπαίνει κι αυτός μαζί με ένα σωρό άλλες θεότητες ανατολικής προελεύσεως. Κατά την γνώμη μάλιστα εκπροσώπου της κινήσεως αυτής σ' Αυτόν ήταν αφιερωμένος ο βωμός «τω Αγνώστω Θεώ» που αναφέρει ο Απ. Παύλος (Πράξ. ιζ' 23). Γι' αυτό πολλοί Δωδεκαθεϊστές στην Ελλάδα τιμούν και τους αρχαίους «θεούς» και τον Χριστό. Έτσι, συναντάμε και τον εξωφρενικό χαρακτηρισμό «χριστιανοί δωδεκαθεϊστές», οι οποίοι «δοξάζουν τους θεούς και τον Χριστό όπως αυτοί αντιλαμβάνονται» (περ. Οικογενειακός Θησαυρός. Πρβλ. και περ. GO, 30. 9. 97). Υποστηρίζουν μάλιστα ότι ο Ιησούς Χριστός προερχόταν «από σπέρμα Ηφαίστου» και ότι υπάρχουν γι' αυτόν Ελληνικές προφητείες, που ξεκινούν ήδη από τον Ερμή, ο οποίος. . . . . έζησε το 50. 000 π. Χ. (Εύαγγ. Τρίγκα, Ο Χριστός ήταν Έλληνας). 

Υπάρχουν και εκείνοι που θέλουν να βλέπουν στον Χριστιανισμό συγκρητιστική επίδραση του αρχαιοελληνικού πανθέου. Έτσι δεν διστάζουν να ταυτίζουν μυθολογικές διηγήσεις και «πιστεύματα» με ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα. Ο μελετητής των «νεοπαγανιστικών» κειμένων διαπιστώνει την προσπάθεια μετατροπής της ιστορίας σε μύθο και τον παραλληλισμό συμβολικών διηγήσεων περί θανάτου και αναβιώσεως των ειδωλολατρικών θεοτήτων, ταυτισμένων με τους φυσικούς νόμους και τις εποχιακές εναλλαγές, με το ιστορικό γεγονός της Αναστάσεως του ιστορικού Ιησού Χριστού. Ή ακόμη την ταύτιση του Ιησού Χριστού με τον Διόνυσο. Είδαμε στο προηγούμενο άρθρο μας να χαρακτηρίζεται ο Ιησούς Χριστός ως «Υιός -Διός». Ή ταύτιση του όμως με τον Διόνυσο ή τον Ορφέα είναι πιο συχνή. Ακόμη και διηγήσεις του βιβλίου των Πράξεων, όπως η απελευθέρωση του Απ. Πέτρου από την φυλακή, ή η μεταστροφή του Απ. Παύλου στην Δαμασκό, προβάλλονται ως συμβολισμός κατ' αντιγραφή από τους Διονυσιακούς μύθους (βλ. Arthour Evans, The God of ecstasy... Διόνυσος και Χριστός, κατά παράθεση, στο περ. Διϊπετές).

Εκφραστής αυτής της «θεωρίας» διερωτάται «μήπως τελικά ο Χριστός είναι η ενσάρκωση του Δία-Διόνυσου Μειλίχιου, θεού του ελέους;» (Γ. Τσαγκρινού, Ποιος είναι ο πατέρας του Ιησού; περ. Άβατον). Ο ίδιος σε άρθρο του με τίτλο «Ο Ιησούς και οι Έλληνες», βλέπει στους λόγους του Κυρίου κατά την παράδοση της Θείας Ευχαριστίας, «Λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου», «εμφανέστατη ορφικο-διονυσιακή καταγωγή».

Η λέξη «κλώμενον» των Καινοδιαθηκικών κειμένων, λέει, προέρχεται από τον Διόνυσο, διότι το σώμα του Διονύσου «κομματιάστηκε από τους Τιτάνες» ενώ ο Χριστός σταυρώθηκε (αυτόθι). Τελικά, κατά την γνώμη του καθηγητού αυτού της Φυσικής, «Φαίνεται ότι όντως ο Χριστός ήταν ήδη γεννημένος πριν από τον Ορφέα, τον Μωϋσή, τον Αβραάμ, τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, γιατί ήταν ο πρώτος θεός Δημιουργός, ο Θεός της Φιλότητας, ο Φάνης Έρωτας Δημιουργός, ο Ζεύς-Διόνυσος» (αυτόθι, υπογραμμίσεις δικές μας). 

Ο ίδιος, σε τηλεοπτική εκπομπή, υπεστήριξε: «Αν λοιπόν ο Χριστός σαν ον (σαν ον πρέπει να τον δούμε) έχει κάτι να δώσει στην ανθρώπινη ψυχή, όχι τον Ιουδαιοχριστιανισμό, γιατί ο Χριστός να είναι ο Γιαχβέ και να μην είναι ο Διόνυσος;. . . αν κάνω λοιπόν μια προσπάθεια την κάνω για να αποδείξω ότι ο Διόνυσος είναι ο ενσαρκωμένος Χριστός στην περιοχή της Ελλάδος, αυτό δεν σημαίνει όμως επειδή υπάρχει ο Διόνυσος σαν σαρκωμένος Έλληνας Χριστός, ότι οι υπόλοιποι δεν υπάρχουν» (Περ. Διϊπετές, ένθετο Ωκύρροον).

Με «μαθηματική ακρίβεια», συνεχίζει ο φυσικομαθηματικός θεολογίζων, και με «τετραγωνική λογική» μπορούμε να πούμε ότι «ο Θεός, σαν μαθηματική ιδέα, είναι αθάνατος και, σαν υλική υπόσταση, είναι θνητός. Είναι Υλόπνευμα-Οινόπνευμα και είναι ο θεός Διόνυσος. Γι αυτό και ο Διόνυσος είτε σαν Διόνυσος Ζαγρέας ή σαν Διόνυσος-Όσιρις, είτε σαν Διόνυσος-Χριστός είναι ο Θεός που γεννιέται, ζει, πεθαίνει και αναγεννιέται» (Γ. Τσαγκρινού, Οι Ζωντανοί θεοί των Ελλήνων, στο συλλογικό έργο Η αναβίωση της Ελληνικής Θρησκείας). 

Περίεργες στ' αλήθεια εκφράσεις που διατυπώνονται μέσα σε πλήρη σύγχυση του συγγραφέα τους, αποτελούν όμως χαρακτηριστικό παράδειγμα νεοεποχίτικης καθαρά απόψεως με έντονο συγκρητιστικό χαρακτήρα, που μας παραπέμπει στο «Εν το Παν», για το οποίο ήδη μιλήσαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο.

Είναι συνεπέστεροι τουλάχιστον οι αρχαιολάτρες εκείνοι που απορρίπτουν ολοτελώς τον Χριστιανισμό και τον Ιησού Χριστό, μια και ουδεμία σχέση μπορεί να υπάρξει μεταξύ «Αληθείας και πλάνης «φωτί προς σκότος. . . Χριστώ προς Βελίαλ» (Β' Κορ. στ' 1415).

δ) Δωδεκαθεϊστές και Χριστιανοί και νεοεποχίτες

Όλες αυτές οι προσπάθειες να συμβιβαστούν τα ασυμβίβαστα, να συνυπάρξουν το φως με το σκότος, η Αλήθεια με την πλάνη, η ιστορία με τον μύθο, οδηγούν σε μια ανεξέλεγκτη σύγχυση. Τα διάφορα «νεοπαγανιστικά» κινήματα δεν μπορούν να συμφωνήσουν τελικά στο αντικείμενο της «λατρείας» τους. Ταλαντεύονται ανάμεσα στις πιο ακραίες τοποθετήσεις. Η αντιπαλότης μεταξύ τους ενίοτε είναι ιδιαίτερα σφοδρή (Βλ. δειγματοληπτικά: περ. Διϊπετές, τ. 4. Η αναβίωση της αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, συλλογικό έργο. Εφημ. Ελλην. Θρησκεία και ομώνυμη ιστοσελίδα: «Θάνατος στους συμμορίτες ναζωραίους. Θάνατος στους προδότες «Δωδεκαθεϊστές» Περ. Ελλην. Πάνθεον, κ. α.). 

Η τοποθέτηση τους έναντι του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού κυμαίνεται, όπως είδαμε, από σκληρή εχθρική και απαράδεκτα υβριστική μέχρι και την «αναβάθμισή» Του σε «θεό του Ολύμπου». Ανάμεσα σ' αυτές τις τοποθετήσεις βρίσκεται και η νεοεποχίτικη εκδοχή του Ιησού Χριστού, ως του Μεσσία της «παλαιάς εποχής των Ιχθύων».

Σε άρθρο με τίτλο «Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια», ο αρθρογράφος προβαίνει σε μια άνευ προηγουμένου συγκρητιστική προσπάθεια νεοεποχίτικου τύπου και διερωτώμενος αν τελικά θυσιάστηκαν άδικα «οι ιερουργοί της ανθρωπότητας, οι μεγάλοι ιεροφάντες των θρησκειών του ανθρώπου, όπως ο Ζαγρεύς Διόνυσος, ο Άριος-Ράμα, ο Ινδός Κρίσνα, ο Αιγύπτιος Όσιρις, ο Ιησούς. . .» (Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια, εφημ. Ελληνική Αγωγή). Και σε άλλο κείμενο της ίδιας εφημερίδας ο συντάκτης του θεωρεί ότι: «Την διδασκαλία των (αρχαίων) μυστηρίων ακολούθησαν και ενίσχυσαν ή διέδωσαν ακόμη περισσότερο οι Πλατωνικοί, οι Νεοπλατωνικοί, οι Μαθητές, Απόστολοι και Ευαγγελιστές τον Ιησού Χριστού, όπως βεβαιώνουν ο Θεοδώρητος, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ο Ωριγένης, ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ακόμη και ο Αυγουστίνος, που συγκρίνοντας τα δόγματα του Πλάτωνος με τα Χριστιανικά δεν βρήκε διαφορές» (!!) (αυτόθι, υπογραμμίσεις δικές μας). 

Αναγνώστης περιοδικού υποστηρίζει σε επιστολή του ότι «Η γνώμη μου είναι ότι ο Δίας και ο Ιησούς είναι μορφές διαφορετικές αλλά όχι απαραίτητα αντίθετες θεολογικά. Σε κάθε τόπο και χρόνο στην πορεία της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους έχουν παρουσιαστεί μορφές θεανθρώπων-θεών, προφητών και αγίων. . . Αν θέλει, λοιπόν, κανείς να πλησιάσει την αλήθεια δεν μπορεί παρά να συνταιριάξει Δωδεκάθεο, Χριστιανισμό, Βουδισμό, Ισλαμισμό και άλλες θεωρίες» (Χρ. Σπυρίδης, επιστολή στο περ. «Άβατον).
Μέσα σ' αυτή την αφασία, ορυμαγδός συνθημάτων διασταυρώνονται, χωρίς καμμιά λογική συνοχή, μέσα στο ίδιο πολλές φορές κείμενο. Ας δούμε ένα παράδειγμα: «Τα Ελευσίνια Μυστήρια αναβιώνουν! Η εκδίκηση του Ελληνισμού! Ο Ελληνιστικός Χριστιανισμός αρωγός στην προσπαθεί του Έθνους για μια Μεγάλη Ελλάδα. . . Ο Χριστιανισμός εισέβαλε. . . με βία, με εμπρησμούς. . . και δολοφονίες. Όχι ο Χριστιανισμός, κάποιοι εκφραστές του. . . Ο Χριστιανισμός δεν ήρθε ποτέ αντιμέτωπος με την Αρχαία Ελληνική Θρησκεία. Και καταλήγει θριαμβευτικά η «Ομάδα Ε»: «Με μια μαγική συνταγή, θεϊκή θα έλεγα, στους κόλπους του ΕΨΙΛΟΝ, συνεβρέθησαν και συναγωνίζονται Ελληνιστές Χριστιανοί, που έχουν ασπασθεί τα υψηλά ηθικά μηνύματα της διδασκαλίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και Ελληνιστές Δωδεκαθεϊστές, εκφραστές των υψηλών φιλοσοφικών νοημάτων, που γέννησαν οι πρόγονοί μας» (Ν. Ντανάκος, περ. GO).

Συνέπεια αυτής της συγχύσεως είναι η δήλωση: «Δεν είμαι διατεθειμένος να λατρέψω τους αρχαίους θεούς. Παραμένω χριστιανός με έναν εντελώς δικό μου τρόπο, ξεριζώνοντας ό,τιδήποτε το εβραϊκό. Παρ' όλα αυτά, αν μπορούσα, και βέβαια θα παντρευόμουν με το ορφικό τελετουργικό, όπως έκανε εκείνος ο καθηγητής και κόντεψαν να τον φάνε» (Ι. Θεοδόσης, επιστολή στο περ. Διϊπετές). 

Δεν λείπει, τέλος, και η αποκρυφιστική νεοεποχίτικη εκδοχή του Χριστού. Ο Χριστός δεν είναι πλέον πρόσωπο. Είναι μια εκδήλωση του Συμπαντικού απρόσωπου «θεού» ή μία κατάσταση μυήσεως: «Η παγκόσμιος παράδοση διδάσκει ότι ο Χριστός είναι μια υλική, ανθρώπινη προσωπική εκδήλωση της Θεότητας επί της Γης. Η εμφάνιση του Χριστού γίνεται κάθε δύο χιλιάδες χρόνια περίπου» (Εφημ. Χρυσή Αυγή). Και σε άλλη συλλογική εργασία διαβάζαμε: «Η λέξη «Χριστός» χρησιμοποιούνταν στά αρχαία ελληνικά μυστήρια για το Νεόφυτο που προετοιμαζόταν για την τελετή της μύησης «Όταν . . . έφθανε το επίπεδο του μυημένου ονομαζόταν Χριστός (ο έχων το χρίσμα). Ήταν ένας όρος που συμβόλιζε μια κατάσταση συνείδησης» (περ. Φαινόμενα). 

Άλλος συγγραφέας, που δηλώνει Χριστιανός Ορθόδοξος και πικραμένος  γιατί παρεξηγήθηκε για όσα γράφει περί του Ιησού, προσπαθεί να «γεφυρώσει» το χάσμα μεταξύ της αρχαίας Ελλάδας και της Ορθοδοξίας, επειδή, λέει, «παρατηρείται από την πλευρά των αρχαιολατρών-δωδεκαθεϊστών πραγματικό ΜΙΣΟΣ απέναντι στον Ιησού Χριστό. . .» (Κ. Βελόπουλου, ένθ. άνωτ. ). Η «πίστη» του όμως στον Χριστό είναι μια νεοεποχίτικη αντιχριστιανική κακοδοξία. Ο Χριστός και γι' αυτόν δεν είναι το μοναδικό ιστορικό πρόσωπο που εγεννήθη «εν ημέραις Ηρώδου του βασιλέως» (Ματθ. β' 1) και εσταυρώθη «επί Ποντίου Πιλάτου", αλλά είναι μια «χριστική εμπειρία», την οποία και ο Ιησούς απέκτησε μέσω μυήσεως όπως και άλλοι «μυστικιστές». Ο Ιησούς και για τον συγγραφέα του βιβλίου αυτού δεν είναι Θεός αλλά «κατέστη θείος» και ήταν «ένας θεός» (Θέση όμοια μ' εκείνη των «μαρτύρων του Ιεχωβά»). «Ο Ιησούς, λέει, είναι ένας μυημένος μέσω της εγκατοίκησης της Ύπαρξης του Χριστού μέσα του. . . Ο Χριστός αφυπνίζει το Συμπαντικό Πνεύμα για άλλη μια φορά, αλλά σε ανθρώπινη μορφή, σε παρούσα ύπαρξη» (αυτόθι. Βλ. και κεφάλαιο «Εν το Παν»).

Αυτά τα «αποκαλυπτικά» συναντάμε μέσα στα κείμενα των συγχρόνων ελληνικών «νεοπαγανιστικών» κινημάτων. Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: «Εάν τις υμίν είπη, ιδού ώδε ο Χριστός ή ώδε μη πιστεύσητε. . . ιδού προείρηκα υμίν» (Ματθ. κδ' 23).

Απόσπασμα από το βιβλίο: Ο Νεοπαγανισμός της Νέας Εποχής.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ TEYXH 37-38 2004

Από impantokratoros

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, ΟΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, ΣΗΜΕΙΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ!

Άγιος Συμεὼν ο Νέος Θεολόγος: Οι Χριστιανοί όπου πιστεύουν εις τον Χριστόν, σημειώνουν τον εαυτό τους με το σημείο του Σταυρού, όχι απλώς και ως έτυχε κα με καταφρόνησιν, αλλά μεκάθε προσοχήν, σύνεσιν, φόβο, τρόμο και κάθε ευλάβειαν… ότι κατά την ευλάβεια όρου έχει κάθε ένας εις τον Σταυρό, τοιούτης λογής λαμβάνει και δύναμη και βοήθεια από τον Θεό, ὧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἱς τους αἱώνας.

ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ: ΚΙ ΟΤΑΝ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΜΙΛΑ, ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΣΥ ΝΑ ΣΙΩΠΑΣ!

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: Κι όταν η ψυχή σού μιλά, καλύτερα εσύ να σιωπάς. Και σκύψε όσο μπορείς να την ακούσεις, γιατί η φωνή της είναι πάντα ψίθυρος, για να μην ενοχλεί την επιθυμία σου...

ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ: ΟΤΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΑΓΙΟ ΓΙΑ ΚΑΤΙ, ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΣΑΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ!

Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός: Όταν θέλουμε να παρακαλέσουμε έναν Άγιο για κάτι.

- Γέροντα, τι πρέπει να κάνουμε όταν θέλουμε να παρακαλέσουμε έναν Άγιο για κάτι ρώτησαν τον άγιο Γαβριήλ.

- Πρώτα να κάνετε το σταυρό σας στο Όνομα της Αγίας Τριάδος. Μετά πείτε την προσευχή της Παναγίας ”Χαίρε, Κεχαριτωμένη Μαρία” και ύστερα επικαλεστείτε τον Άγιο τρείς φορές. Για παράδειγμα: ”Άγιε Μεγαλομάρτυρα Γεώργιε, παρακάλεσε τον Θεό για μας!”, και ύστερα ζητήστε εκείνο που θέλετε, αλλά αυτό να είναι χρήσιμο για την ψυχή. Αυτό να ζητάτε.

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ: ΨΕΥΔΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ Ή ΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ: Ψευδοδιδάσκαλος εἶναι καθένας πού γράφει γιά τόν Χριστό ἤ τή χριστιανική πίστη καί ἠθική, χωρίς νά ἀνήκει στήν Ἀνατολική Ἐκκλησία, τή μία καί μόνη ἁγία.