ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Μη φοβάσαι δεν είσαι μόνος. Μόνος είναι εκείνος που δεν γνωρίζει τον Θεό άκομα και αν όλοι οι άνθρωποι συναναστρέφονται μαζί του.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΤΑΝ ΑΠΟΧΩΡΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ, ΤΟΤΕ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΙ, ΠΩΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΞΙΑ ΑΛΛΗ!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Ενόσω ο άνθρωπος βρίσκεται εντός του σώματος σε αυτό τον κόσμο, καυχάται για πολλές από τις κοσμικές αξίες. Όταν όμως αποχωριστεί από το σώμα τότε διαπιστώνει, να δώσει ο Θεός να μην το γνωρίσει, πως έξω από τον Θεό και την ψυχή δεν υπάρχει καμία αξία άλλη. Τότε δεν θα μπορέσει να κάνει καμία σκέψη για οποιαδήποτε εξαγορά και ανταλλαγή της ψυχής. Ω, πόσο φρικτή είναι η θέση της αμαρτωλής ψυχής όταν αποκόπτονται όλα τα νήματα που την συνδέουν με τον κόσμο και τον Θεό και κείνη, γυμνή και τετραχηλισμένη, πτωχή και πάμπτωχη βρεθεί στον κόσμο των πνευμάτων!

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: "Είπε ο Κύριος: Μετανοείτε και πιστεύετε στο Ευαγγέλιο. Αληθινή μετάνοια δεν είναι μονάχα το να θλίβεται κανείς για τα αμαρτήματα που έχει διαπράξει, αλλά η πλήρης μεταστροφή της ψυχής από το σκότος προς το φως, από τα γήινα προς τα ουράνια, από το εγώ προς τον Θεό!"

-Το βάδισμα της ανθρωπότητας διά μέσου της ιστορίας είναι ένα μακρινό ταξίδι. Σ' αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα «λερώνεται» και «σκονίζεται» πάντα με την ίδια σκόνη και «πλένεται» πάντα με το ίδιο νερό. Η σκόνη είναι η αμαρτία και το νερό είναι η μετάνοια.

Αδερφοί μου, η μετάνοια του ανθρώπου είναι μία πράξη κατά την οποία ο άνθρωπος επαναστατεί στον ίδιο του τον εαυτό και αύτη την επανάσταση την ξεκινά ο άνθρωπος από μόνος όταν συνειδητοποιήσει πως ο εχθρός βρίσκεται μέσα του! Όσο ο άνθρωπος ζει με την αυταπάτη, πως όλοι οι εχθροί του είναι έξω από τον ίδιο του τον εαυτό, ως τότε δεν εξεγείρεται ενάντια στον εαυτό του. Όταν όμως μία στιγμή ανοίξουν τα ανθρώπινα μάτια και αναγνωρίσουν πως οι «κλέφτες» και οι «ληστές» βρίσκονται μέσα στην οικία του, τότε ξεχνάει εκείνους που επιτίθενται στο σπίτι απ’ έξω και χρησιμοποιεί όλη τη δύναμη του να βγάλει έξω εκείνους που απρόσκλητοι μπήκαν μέσα και εγκαταστάθηκαν.

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ: Η ΒΡΑΔΥΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

«Το βράδυ, κατάκοπη καθώς είμαι από το μόχθο της ημέρας, δεν έχω όρεξη για προσευχή. Άλλωστε, γιατί να προσευχηθώ;…». Μα πώς είναι δυνατό να μην έχει κανείς διάθεση επικοινωνίας με τον Κύριο, έστω και εξουθενωμένος σωματικά;

Μήπως οι οποιεσδήποτε διασκεδάσεις ξεκουράζουν τον άνθρωπο; Όχι, αυτές τον καταπονούν περισσότερο, ενώ η προσευχή έλκει τη θεία χάρη, που αναπαύει σώμα και ψυχή. Δεν προσεύχεστε, λοιπόν…

Ή είστε θυμωμένη με το Θεό ή πιστεύετε ότι δεν Τον έχετε ανάγκη. «Γιατί να προσευχηθώ;», αναρωτιέστε. Νιώθετε αυτάρκεια και αυτοϊκανοποίηση. Είστε χορτάτη! Και δεν θέλετε να ζητάτε…

Κάθε βράδυ, όσο κουρασμένη κι αν είστε, μην παραλείπετε να καταφεύγετε σ’ Εκείνον. Να προσεύχεστε γονατιστή ή καθισμένη. Και όταν μπορείτε, να σηκώνεστε όρθια. Δεν έχει τόση σημασία ή στάση, φτάνει να προσεύχεστε.

Να ευχαριστείτε τον Κύριο για την ημέρα που πέρασε, όσο δύσκολη κι αν ήταν, να Τον παρακαλάτε για μια καλή νύχτα και να ζητάτε συγχώρηση με βαθειά μετάνοια για τα σφάλματά σας. Προσευχή τη νύχτα στο κρεβάτι.

Στη διάρκεια της νύχτας, όποτε ξυπνάτε για λίγο και πριν σας ξαναπάρει ό ύπνος, να προσεύχεστε έτσι όπως είστε ξαπλωμένος. Αυτό δεν είναι κακό.

Απεναντίας μάλιστα, αν συνηθίσετε να λέτε την ευχή ή κάποιον ψαλμό στα μεσοδιαστήματα του ύπνου, θα διώχνετε όλους τους κακούς λογισμούς, που σας πολεμούν εκείνη την ώρα.

(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Χειραγωγία στην πνευματική ζωή, Ι. Μ. Παρακλήτου, Έκδ. ε΄, σ. 47-48)

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: ΗΤΟΙΜΑΣΘΗΝ ΚΑΙ ΟΥΚ ΕΤΑΤΑΧΘΗΝ!

Άμα είμαστε ετοιμασμένοι, δεν θα ταραχθούμε όταν έρθει η φοβερή ώρα του θανάτου. Θα ‘ρθει η φοβερή ώρα. Ο θάνατος είναι πάρα πολύ φοβερός, δεν τον έχουμε γευτεί και δεν ξέρουμε.
Όταν θα έρθει δεν θα μπορούμε να το ομολογήσουμε, μόνο θα το υποστούμε. Έρχεται ο αρχάγγελος και ποτίζει και από την πίκρα η ψυχή εξέρχεται.
Γι’ αυτό βλέπουμε και καταπίνει ο ετοιμοθάνατος, γι’ αυτό βλέπουμε και δακρύζει, γι’ αυτό βλέπουμε το απλανές βλέμμα του ετοιμοθάνατου. Δεν έχει έλεγχο του περιβάλλοντος, αυτός βλέπει άλλα. Τα μάτια χάνουνε τη φυσικότητα. Είναι ανοιχτά, αλλά βλέπουνε τα από μέσα μάτια, βλέπουν τους αγγέλους, βλέπουν τους δαίμονες.
Και βλέπουμε να δακρύζουν· γιατί δακρύζουν; Ικετεύει η ψυχή εκείνη την ώρα, εκεί μιλούν οι άνθρωποι, αυτός όχι. Αυτόν τον θάνατο όλοι θα τον περάσουμε μηδενός εξαιρουμένου. Επομένως όλοι τώρα χαιρόμαστε, γελάμε, κάνουμε, φτιάχνουμε, αλλ’ όμως θα έρθει η ώρα αυτή.
Λοιπόν ας ετοιμαζόμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε τουλάχιστον συνειδητά τον θάνατο. Να έχουμε τη συνείδηση να μη μας κατηγορεί δυνατά. Θα φύγουμε πάλι με πταίσματα, δεν θα είμαστε λευκή περιστερά, αλλά αυτά που θα έχουμε να μην είναι αυτά που θα μας βουλιάξουν.
Διότι θα έχουμε και αντιστάθμισμα, θα έχουμε και καλά έργα, τα οποία να είναι δυνατά, τα οποία θα τεθούν στο άλλο μέρος της πλάστιγγος κι έτσι να υπερακοντίσουν τα αμαρτήματα τα απλά, διότι τα άλλα θα τα έχουμε ξεκαθαρίσει με το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως.
Θα έχουν φύγει, θα είναι τα απλά, τα οποία τα έχει και ο άγιος άνθρωπος. Και μια σκέψη, και ο θυμός είναι αμάρτημα, «το εκ συναρπαγής ουκ αφαιρεί την αγιότητα του ανθρώπου».
Υπάρχουν αμαρτήματα που είναι τόσο ελαφρά και δεν προσβάλουν την αγιότητα ενός αγίου ανθρώπου, αλλά απλώς επιτρέπονται από τον Θεό για να τον κρατάει τον άγιο στην ταπείνωση.
Διότι καμία αρετή δεν τελειώνεται μέχρι τέλους τελείως. Η μετάνοια ποτέ δεν τελειώνει, αλλά πάντα είναι ανοιχτή, γιατί είναι άνθρωπος κι ενδέχεται να πέσει.
Επομένως, επειδή αυτά όλα είναι αλήθειες αναντίρρητες, θεμελιωμένες μέσα στον λόγο του Θεού, πρέπει να μας γίνουν ζωή, να μας γίνουν πίστη, να μας γίνουν το μεγαλύτερο μέλημα της υπάρξεώς μας. Όπως τώρα έχουμε το πώς θα ζήσουμε, το πώς είναι τα παιδιά μας και η υγεία μας.
Πέρα όμως απ’ όλα αυτά, αυτό που θα με συνέχει είναι αν είμαι έτοιμος. Κι όπου βλέπετε ότι κάπου κουτσαίνετε, κάτι δεν πάει καλά, μην το αφήνετε, βάλετε φάρμακο να γίνει καλά.
Διότι όλους κάπου πάει να μας πιάσει, κι όταν το δούμε, τα γόνατα έτοιμα στην προσευχή μετά δακρύων: «Κύριε, πρόφθασον, διόρθωσέ με σ’ αυτό, διόρθωσέ με σ’ εκείνο».
Όταν δεν θα έχουμε βασικά σφάλματα –θανάσιμα αμαρτήματα–, τα πλημμελήματα και τα μη θανάσιμα δεν μας απειλούν άμεσα με τον κίνδυνο της κολάσεως. Διότι βοηθά η μετάνοια, τα καλά έργα, η Εκκλησία

(Απόσπασμα ομιλίας)
(Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 17, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, άρθρο «Ητοιμάσθην και ουκ εταράχθην», σελ. 178.)

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ!

Ύμνος στην συγχώρηση

Για να μας συγχωρήσει ο Θεός, ας συγχωρούμε κι εμείς τούς ανθρώπους. Είμαστε όλοι σ’ αυτή τη γη προσωρινοί, ως φιλοξενούμενοι. Η παρατεταμένη νηστεία και η βαττολογία στην προσευχή είναι ματαιοπονία, χωρίς τη συγχωρητικότητα και το αληθινό έλεος.

Ο Θεός είναι ο αληθινός Ιατρός οι αμαρτίες είναι η λέπρα. Όποιον ο Θεός καθαρίζει, επίσης και τον δοξάζει. Κάθε ελεήμονα πράξη των ανθρώπων ο Θεός με έλεος την ανταμείβει. Εκείνος πού ανταποδίδει την αμαρτία με αμαρτία, χωρίς έλεος απόλλυται. Το πύον δεν καθαρίζεται με πύον από μολυσμένες πληγές. Ούτε το σκοτάδι της υπόγειας φυλακής διαλύεται με σκοτάδι. Το αγνό βάλσαμο επουλώνει τα έλκη των πληγών και το φως διαλύει το σκοτάδι της υπόγειας φυλακής. Στους βαριά τραυματισμένους το έλεος είναι σαν βάλσαμο. Με το έλεος όλοι αγάλλονται, όπως με το φως στο σκοτάδι. Ο τρελός λέει: «Δεν έχω ανάγκη από έλεος!». Όταν όμως συγκλονίζεται από τη δυστυχία, τότε κραυγάζει για έλεος! Οι άνθρωποι κολυμπούν μέσα στο έλεος του Θεού- αυτό, το έλεος του Θεού, μάς ξυπνάει στη ζωή!

Για να μάς συγχωρήσει ο Θεός, ας συγχωρούμε κι εμείς τούς ανθρώπους, είμαστε όλοι σ’ αυτή τη γη προσωρινοί, ως φιλοξενούμενοι.

Αγίου Νικολάου Αχρίδος
Περιοδικό «Ο Άγιος Λάζαρος»
Απρίλιος 2019, Εκδ. Ι.Ν. Αγ. Λαζάρου Λάρνακος

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ!

Επιστολή στον έμπορο Κ. Κ. της Πάλανκα.

Αναρωτιέστε γιατί τόσος κόσμος δεν κρατά τη νηστεία! Επειδή δεν γνωρίζει τους καρπούς της νηστείας. Τα ιδρύματα υγείας στη χώρα μας θα έπρεπε να συνιστούν τη νηστεία κατά τον ίδιο τρόπο που κάνει και η Ορθόδοξη Εκκλησία. Διότι οι καρποί της νηστείας είναι μεγάλοι και θαυμαστοί, όχι μόνο από άποψη πνευματική αλλά και σωματική. Για απόδειξη θα μπορούσα να σας αναφέρω αμέτρητα παραδείγματα, όμως εγώ θα κρατηθώ σ’ ένα, το πιο πρόσφατο. Τούτο είναι το παράδειγμα μιας χήρας γυναίκας από το Μπέτσεγι:

«Άρχισα να νηστεύω πέρσι για την Πεντηκοστή», μου αφηγήθηκε εκείνη η χήρα. «Έτσι, μου ήρθε ότι πρέπει να νηστεύω, εφόσον πηγαίνω στην Εκκλησία και προσεύχομαι στον Θεό. Όσο ζούσε ο άνδρας μου δεν ξέραμε για την νηστεία. Και αρρωσταίναμε συχνά και οι δυο μας. Μόλις ο ένας σηκωνόταν από το κρεβάτι, ο άλλος έπεφτε. Κι έτσι πέρασε για μας σχεδόν όλος ο καιρός. Εγώ ήμουν συνέχεια θυμωμένη. Η ελάχιστη προσβολή απ’ οποιονδήποτε μ’ έφερνε στα όριά μου. Είχα φόβο απ΄ όλα στον κόσμο, ακόμα και από τις σκέψεις μου και τις προαισθήσεις. Από τότε που άρχισα να νηστεύω – ένα χρόνο τώρα – είμαι ήρεμη και ήσυχη, χαρούμενη πνευματικά και ελαφριά στο σώμα. Κανείς και τίποτα δεν μπορούν να με αγριέψουν. Και στην ψυχή μου ηχούν εκκλησιαστικά άσματα και προσευχές. Τα όνειρά μου είναι όμορφα και απαλά. Τίποτα στον κόσμο δεν έχω. Ζω σε μια ευκατάστατη φίλη. Αλλά αισθάνομαι σαν να είναι ολόκληρος ο κόσμος δικός μου. Είμαι εντελώς υγιής, αν και είμαι γριά. Τίποτα δεν φοβάμαι˙ ούτε τον θάνατο. Το μόνο που αχόρταγα θέλω είναι η ησυχία, η νηστεία και η προσευχή και σ’ αυτό βρίσκω απόλυτη ευτυχία».

Έτσι μιλά για τον εαυτό της η γερόντισσα από το Μπέτσεγι. Και μ’ αυτή την εμπειρία της εκείνη βεβαιώνει στις μέρες μας, την ευαγγελική διδαχή και την εμπειρία αιώνων της Εκκλησίας.

(Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνον η πίστη…». Ιεραποστολικές επιστολές Β’, Εκδόσεις «Εν πλω». Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη)

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ ΚΑΙ ΖΙΤΣΗΣ

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος και Ζίτσης

Ο Άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς) γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1880 μ.Χ. στο χωριό Λέλιτς της κεντροδυτικής Σερβίας. Ήταν το πρώτο από τα εννέα τέκνα των ευσεβών αγροτών Δραγομίρου και Αικατερίνης. Ασθενικός στην σωματική του διαπλαση και κράση, επέδειξε από μικρός την ευφυΐα του, τη μεγάλη του αγάπη προς τον Θεό και την Εκκλησία και την κλίση προς τον μοναχικό βίο. Σπούδασε, παρά το γεγονός της μεγάλης πτωχείας της οικογένειάς του, στη θεολογική σχολή Βελιγραδίου, ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Θεολογίας στη Βέρνη της Ελβετίας (1908 μ.Χ.), διδάκτωρ στην Οξφόρδη της Αγγλίας (1909 μ.Χ.) και το Χάλλε της Γερμανίας (1911 μ.Χ.). Γνώριζε επτά γλώσσες, μεταξύ των οποίων και την ελληνική.

Ο Νικόλαος λάτρευε τον Θεό εξ όλης της καρδίας, ισχύος και διανοίας αυτού, και ο Θεός του έδωσε στόμα και σοφία ασυναγώνιστο και ακαταγώνιστο. Εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στη μονή Ρακόβιτσα, κοντά στο Βελιγράδι, τον Δεκέμβριο του έτους 1909 μ.Χ. Είχε αρρωστήσει βαριά από δυσεντερία και έταξε, εάν ο Κύριος τον θεραπεύσει, να Του αφιερωθεί διά βίου με όλη του την ύπαρξη, όπως και έγινε.

Κατά την περίοδο 1915 - 1919 μ.Χ. απεστάλη στην Αμερική και στην Αγγλία, για να συντρέξει και να ενισχύσει τον πολύπαθο Σερβικό λαό. Το έτος 1919 μ.Χ. εξελέγη Επίσκοπος Ζίτσης στην κεντρική Σερβία και το έτος 1920 μ.Χ. μεταφέρθηκε στην Αχρίδα, όπου ανέπτυξε ένα τεράστιο ιεραποστολικό, ποιμαντικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο.

Ο Επίσκοπος Νικόλαος, παρά την τεράστια μόρφωσή του και τα πολλά του χαρίσματα, διακρινόταν για την απλότητα του ήθους του, την καλοσύνη και την αγάπη του. Η αρετή, η οποία κατ' εξοχήν τον στόλιζε, ήταν η ταπείνωση. Η μελέτη των Πατέρων της Εκκλησίας και η συναναστροφή του με Αγιορείτες Πατέρες πλούτιζαν την πνευματικότητά του. Με τα συγγράμματά του και την πνευματική του καθοδήγηση ο λαός αναγεννιέται πνευματικά και ο μοναχισμός ανθίζει.

Το 1941 μ.Χ. οι αρχές κατοχής της χώρας του, οι Γερμανοί, τον συλλαμβάνουν, τον περιορίζουν και το 1944 μ.Χ. τον στέλνουν στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Νταχάου στη Γερμανία, όπου υπέστη πάνδεινα βασανιστήρια. Ο δούλος του Κυρίου βάσταζε τα στίγματα του μαρτυρίου στο σώμα του, που όλο είχε γίνει μια πληγή. Μάλιστα δέρμα στην πλάτη και στα πέλματα δεν υπήρχε.

Μετά την απελευθέρωσή του, το Μάιο του 1945 μ.Χ., δεν θέλησε πλέον να επιστρέψει στην πατρίδα του. Το τότε καθεστώς τον θεωρούσε ανεπιθύμητο πρόσωπο. Πήγε, λοιπόν, στην Αμερική και παρά την κλονισμένη υγεία του συνέχισε το φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό έργο του Χριστού. Δίδαξε στην ιερατική σχολή της μονής του Αγίου Σάββα στο Λίμπερτβιλ του Ιλλινόις και από το 1951 μ.Χ. εγκαταστάθηκε στη Ρωσική μονή του Αγίου Τύχωνος στην Πενσυλβάνια, όπου καθοδηγούσε τους μοναχούς και διηύθυνε το θεολογικό σεμινάριο της μονής. Οι δυσκολίες και τα προβλήματα δεν τον αποθάρρυναν ποτέ. Αισθανόταν έντονα την παρουσία της Θείας Πρόνοιας στο βίο του και αυτό του έδινε δύναμη, ανδρεία και χαρά.

Η προσευχή του ήταν αδιάλειπτη και έρεε ως ποταμός του παραδείσου. Πενθούσε αβίαστα και έχυνε δάκρυα μετάνοιας, παρακλήσεως, μεσιτείας και δοξολογίας. Προσευχόμενος το πρωί της Κυριακής του έτους 1956 μ.Χ. στο ταπεινό κελί του και προετοιμαζόμενος να λειτουργήσει, κοιμήθηκε με ειρήνη. Το ιερό του σκήνωμα επέστρεψε στην Σερβία το 1991 μ.Χ. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου στις 5 Μαρτίου.

https://www.saint.gr

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΧΑΝ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΑΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ ΛΙΠΟΨΥΧΟΥΣΑΝ!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Ἂν οἱ ἄνθρωποι εἶχαν τὸν Θεὸ πάντα μπροστὰ στὰ μάτια τους δὲν θὰ λιποψυχοῦσαν, οὔτε καὶ θὰ σκορπίζονταν. Μερικοὶ ὅμως τὸν βλέπουν, ἄλλοι τὸν ἀναζητοῦν γιὰ νὰ τὸν δοῦν, ἐνῶ ἄλλοι εἶναι τυφλοὶ ἢ ἐμπαίζουν ἐκείνους ποὺ ψάχνουν γιὰ νὰ Τὸν δοῦν. Ἔτσι οἱ ἄνθρωποι λιποψυχοῦν, διασκορπίζονται, γίνεται ὁ καθένας ὁδηγὸς στὸν ἑαυτό του κι ἀκολουθεῖ τὸ δικό του δρόμο.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΕΧΟΝΤΑΣ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Αισιόδοξος είναι ο άνθρωπος που εργάζεται έχοντας πίστη και ελπίδα. Εάν θέλετε να είσθε αισιόδοξοι, εργασθείτε. Η απαισιοδοξία είναι αρρώστια και το φάρμακό της είναι η εργασία. Ποτέ η Ιατρική δεν θα βρει πιο τέλειο φάρμακο εναντίον της απαισιοδοξίας από την εργασία και την ενεργητικότητα. Χρειάζεται να έχεις χρόνο να τεμπελιάζεις, για να είσαι απαισιόδοξος. Ο Ντοστογιέφσκι, ενώ ήταν άρρωστος και είχε κακή υγεία, κάθε μήνα έγραφε τέσσερα φύλλα τυπογραφείου. Αυτά που έγραφε ήταν τα πιο ωραία λογοτεχνικά και ουσιώδη πεζογραφήματα που υπάρχουν στη Ρωσική γλώσσα. Και παρόλο που ήταν φτωχός και άρρωστος, ήταν αισιόδοξος. Αισιόδοξοι ήταν όλοι εκείνοι οι μεγάλοι και μικροί άνθρωποι που δημιούργησαν σ’ αυτόν τον κόσμο όλα όσα ήταν καλά και χρήσιμα. Όλος ο πολιτισμός τον οποίο απολαμβάνετε εσείς, δημιουργήθηκε από αισιόδοξους ανθρώπους.