ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΑΝΤΙΛΑΪΚΟ ΜΕΤΡΟ Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

Αντιλαϊκό μέτρο η απαγόρευση της Θείας Λατρείας

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ως υπεύθυνοι πολίτες, έχοντας ως βασικό στοιχείο της πίστεώς τους την αγάπη, την αλληλεγγύη και τον σεβασμό στον πλησίον,

κατανοούν τη δύσκολη συγκυρία που βιώνει η χώρα τους, όπως και ολόκληρη η ανθρωπότητα, στη διεξαγωγή του κοινού αγώνα για την αντιμετώπιση της ιογενούς πανδημίας του κορωνοϊού. Στο πλαίσιο αυτό, ακολουθούν πιστά τις οδηγίες των ειδικών, όπως αυτές μεταφέρονται από την ηγεσία της χώρας. Ωστόσο, η απαγόρευση των Ακολουθιών της Θ. Λατρείας, με νομοθετική πράξη της Κυβέρνησης, είναι ένα αντιλαϊκό, μη ορθόδοξο και αντισυνταγματικό μέτρο, σε βάρος της πνευματικής ζωής και τροφής των Χριστιανών, το οποίο, καθώς φαίνεται, αποτελεί καρπό της αδυναμίας να βρεθεί, με κοινή συνεννόηση, Πολιτείας και Διοίκησης της Εκκλησίας, η σοφή και συνδυαστική λύση.

Διότι, δεν είναι δυνατό να βρίσκονται ασφαλείς υγειονομικά αποδεκτοί όροι, προκειμένου να παραμένουν ανοικτά τα σούπερ μάρκετ και να τροφοδοτούνται οι καταναλωτές και να μη βρίσκονται παρόμοιοι όροι, για να παραμένουν ανοικτοί και εν λειτουργία οι ναοί για την πνευματική τροφοδοσία των χριστιανών.

Υπενθυμίζουμε τη σοφή θέση που πήρε ο ίδιος ο Χριστός, όταν διαπίστωνε ότι οι ομοεθνείς του ακολουθούσαν μεν τις επουσιώδεις διατάξεις του Νόμου, αλλά δεν τηρούσαν τα σπουδαιότερα και πιο ουσιώδη του νόμου, δηλαδή τη δικαιοσύνη, την ευσπλαχνία και την αληθινή πίστη.

Ο Χριστός τότε τους πρότεινε αυτό που έχει γίνει παροιμιώδης φράση του λαϊκού μας πολιτισμικού τοπίου: «ταύτα δε έδει ποιήσαι, κακείνα μη αφιέναι», δηλαδή, Και αυτά έπρεπε να εφαρμοστούν και εκείνα δεν έπρεπε να παραμεληθούν (Ματθ. 23,23).Καλά και αξιόπιστα τα μέτρα και οι νομοθετικές πράξεις εφαρμογής τους, προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος ευρείας μεταδόσεως του κορωνοϊού.Ωστόσο, ο λαός μας, στην πλειονότητά του, από την περίοδο της αρχαίας Ελλάδας έως και σήμερα, συνεχίζει να ζει και να εφαρμόζει στη ζωή του τον μύθο του Αισώπου «Ανήρ ναυαγός».

Ο Αίσωπος, σε αυτόν τον μύθο, περιγράφει το ταξίδι ενός πλούσιου Αθηναίου, με ένα καράβι που βυθίστηκε, εξ αιτίας της θαλασσοταραχής. Ενώ όλοι κολυμπούσαν για να σωθούν, ένας Αθηναίος προσευχόταν συνέχεια στην θεά Αθηνά και της έταζε ένα σωρό πράγματα. Τότε, ένας από τους άλλους ναυαγούς τον πλησίασε και του είπε την περίφημη φράση: «Συν Αθηνά και χείρα κίνει».

Στη δική μας περίπτωση, αποδεικνύεται ότι πολλοί από τους υπεύθυνους των αποφάσεων, σε κάποια θέματα, δεν μελετούν τη σοφία του παρελθόντος, για να κτίζουν το παρόν και να σχεδιάζουν το μέλλον.

Διότι, αν την μελετούσαν, θα διαπίστωναν ότι ο Ελληνικός λαός πέρασε στο παρελθόν και άλλες μεγάλες πανδημίες και δοκιμασίες, με παρόμοια ή δυσχερέστερα χαρακτηριστικά.

Όμως, σε αυτές, εκτός από την κοινωνική συσπείρωση και την προσεκτική υγειονομική φροντίδα, για την αποφυγή περαιτέρω εξάπλωσης της ιογενούς μεταδοτικής νόσου, υπήρχε, επίσης, η στροφή προς την άνωθεν θεία βοήθεια.

Θα παρατηρούσαν, δηλαδή ότι παράλληλα με την ανθρώπινη προσπάθεια, έσπευδαν στους ναούς και έκαναν, με μετάνοια και πίστη, πάνδημες ικεσίες, παρακλήσεις, ολονυκτίες αλλά και δημόσιες λιτανείες, στις οποίες έφερναν μαζί τους τα ιερά τους λείψανα και τις θαυματουργές τους εικόνες, προκειμένου να ζητήσουν, από τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους της Εκκλησίας τους, προστασία και βοήθεια, με κοινό αίτημα τον αφανισμό της νόσου και την ίαση των ασθενών.

Σήμερα, όμως, βλέπουμε ότι θεωρούνται επαρκή τα ανθρώπινα μέσα και μέτρα για την καταπολέμηση του κορωνοϊού.

Διαπιστώνεται μάλιστα ότι, όχι μόνον δεν ζητείται η πνευματική βοήθεια του Χριστού και της Εκκλησίας, αλλά επιπλέον κλείνουν οι ναοί, βιαίως, με νομική απαγόρευση και απειλές και αμφισβητείται στη συνείδηση του λαού μας η Ζωηφόρος και Ζωοποιός χάρις του εν τω Ποτηρίω της Θ. Κοινωνίας Ιησού Χριστού.

Παράλληλα, δεν φαίνεται να λαμβάνονται υπόψη οι χριστιανικές πεποιθήσεις του ορθόδοξου λαού, ο οποίος πιστεύει, βαθύτατα και ακράδαντα, ότι ο άνθρωπος είναι, οντολογικά, αχωρίστως, ατρέπτως και αδιαιρέτως ενιαία υλικοπνευματική ύπαρξη, γεγονός που το αισθάνεται εντονότερα, σε περιστάσεις ανάγκης και δοκιμασίας, όπου καταφεύγει στα πνευματικά του όπλα και μέσα, αναζητώντας στήριξη.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα έκφρασης της απογοήτευσης και της αγανάκτησης του λαού μας, για την απαγόρευση της Θείας Λατρείας, αποτελούν οι δηλώσεις πολλών Ιεραρχών:

Ο Μητροπολίτης Δράμας και διδάκτωρ Θεολογίας κ. Παύλος, δήλωσε: «Η Εκκλησία έφτασε στο έσχατο όριό της, γιατί η Θεία Λειτουργία είναι το οξυγόνο μας. Τώρα μας αποσυνδέετε από το οξυγόνο μας που είναι η πνευματική μας τροφή».

Ο Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ, σε μήνυμά του τόνισε: «Ο υιός του ανθρώπου ελθών ευρήσει την πίστη; Σήμερα, όποιος τολμήσει να μιλήσει για τον Θεό, για το γεγονός της πίστεως, για την παρουσία της αμαρτίας και την απουσία της μετανοίας, αυτός χλευάζεται και εισπράττει τα ειρωνικά σχόλια των συνανθρώπων του.

Ακούγεται άραγε σήμερα το διαχρονικό μήνυμα της Εκκλησίας “μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών”;

Εμείς έχουμε τοποθετήσει την επιστήμη πάνω από τον Θεό.

Δεν την υποτιμούμε, αλλά και δεν την υπερτιμούμε.

Τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη ζωή μας, όμως, τον έχει ο Θεός, γι’ αυτό μας χρειάζεται η ζωντανή πίστη».

Ο Μητροπολίτης Σερρών κ. Θεολόγος, επίσης, δήλωσε: «Αντιλαμβανόμεθα πλήρως την κρισιμότητα των στιγμών και την ευθύνη του στρατηγού σε ένα πόλεμο. Γιατί σε πόλεμο είμεθα. Η απειλή είναι πραγματική και δυστυχώς ασύμμετρη.

Η Εκκλησία μας είναι εδώ, για να βοηθήσει με όλη την ψυχή της. Και το κάνει ήδη. Εντύπωση, ωστόσο, προκαλεί το γεγονός ότι δεν ακούσθηκε ένας λόγος που να έχει το άρωμα του ουρανού, της πίστεως, της ελπίδος στην θεία σκέπη.

Πολύ περισσότερο, ούτε κουβέντα για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, που υφίσταται μια πρωτοφανή κατάσταση που αγγίζει τον εσώτατο πυρήνα τού είναι Της και του σωστικού Της έργου. Τη λατρεία, την προσευχή, τον αγιασμό, την κοινωνία.

Ούτε λόγος παρηγορίας, λοιπόν, για όλους αυτούς τους συνέλληνες, τους πιστούς χριστιανούς μας, που με βαθειά οδύνη αναζητούν το φάρμακο της αθανασίας, το εμβόλιο της ζωής, την θεία Κοινωνία, στους αλειτούργητους, με κρατική απόφαση, ναούς της ελληνικής επικράτειας».

Ο Μητροπολίτης Κύκκου κ. Νικηφόρος, από την Εκκλησία της Κύπρου, επίσης, τόνισε: «Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα αλλά και ψυχή, που ζωογονεί το σώμα. Και, όπως, για να ζήσει ένα σώμα χρειάζεται το οξυγόνο, έτσι και η ψυχή, για να ζήσει χρειάζεται το δικό της οξυγόνο, που είναι το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Ο κάθε πιστός οφείλει να προσέρχεται πιστεύοντας και να κοινωνεί, ελεύθερα και αβίαστα, χωρίς δισταγμούς και αμφιταλαντεύσεις, γιατί κανένας ιός δεν μεταδίδεται μέσα από τη Θεία Κοινωνία».

Ως προς τη νομική πλευρά της απαγόρευσης της θείας λατρείας, ο Επ. Καθηγητής του Εκκλησιαστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ, δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, θεολόγος κ. Κυριάκος Κυριαζόπουλος γνωμάτευσε: «Η κοινή υπουργική απόφαση 2867/Υ1, που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 872/Β/16-3-2020, για την αναστολή, δηλαδή για την προσωρινή απαγόρευση της λατρείας όλων των θρησκευμάτων, για λόγους προληπτικής προστασίας της δημόσιας υγείας από τον κορωνοϊό, παραβιάζει ευθέως το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας της λατρείας, διότι δεν περιορίζει απλώς τη συλλογική διάσταση της ελευθερίας της λατρείας, αλλά προσβάλλει τον ίδιο τον πυρήνα της, διότι την αναστέλλει, δηλαδή την καταργεί προσωρινά.

Παρόμοια γνώμη εξέφρασε και ο δικηγόρος Χαράλαμπος Άνδραλης: Η κυβέρνηση λαμβάνει αυστηρά μέτρα, ώστε να στερεί από τους πολίτες βασικά ατομικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα της θρησκευτικής λατρείας».

Για όλα τα παραπάνω προτείνουμε σε Πολιτεία και Εκκλησία, στο τέλος αυτών των μέτρων (30-03-2020), να κάνουν ότι είναι δυνατό για να αρθεί αυτή η άδικη απαγόρευση, λαμβάνοντας υπόψιν τη μεγάλη βιβλική αλήθεια:

«Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες, εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων (Ψαλμ. 128, 1) .

«Ορθόδοξη Αλήθεια», 25-03-2020

http://thriskeftika.blogspot.com

Π. ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ!

π. Συμεών Κραγιόπουλος: Ανέκαθεν μέσα στη ζωή της Εκκλησίας υπάρχει μιά αντινομία. Όσοι την δέχονται, μυούνται στο μυστήριο της σωτηρίας και αγιάζονται, θεώνονται. Όσοι δεν την καταλαβαίνουν, μένουν απ'έξω. Αν δεν ταπεινωθείς, άνθρωπέ μου, αν δεν πετάξεις από μέσα του το όποιο τουπέ, δεν μπορείς να προσεγγίσεις τα μυστήρια του Θεού. Έτσι κάπως είναι τα θεία πράγματα. Όχι ότι πρέπει να σπουδάσεις, να μάθεις κάποια ειδικά γράμματα, για να κατανοείς τα θεία' όχι. Ο κρυπτογραφικός κώδικας είναι μέσα στην καρδιά. Και κοινωνεί ο άνθρωπος με τον Θεό, αν λειτουργεί αυτός ο κώδικας που ο ίδιος ο Θεός έβαλε μέσα μας. Ο κώδικας μπαίνει σε λειτουργία, καθώς ταπεινώνεσαι. Τότε κατανοείς τα θεία πράγματα, μυείσαι στην αντινομία αυτή. Αλλιώς, δεν νοιώθεις τίποτε. Μένεις σκέτος, άχαρος-γυμνός από θεία χάρη. "

«Πνευματικά Μηνύματα»

Π. ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΑΓΩΝΑΣ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ!

π. Συμεών Κραγιόπουλος: Ο αγώνας ο πνευματικός είναι: Να φεύγεις από τη «σκιά» και να τρέχεις στον «ήλιο». Ας πούμε, θίχτηκες, γιατί δεν σου μίλησαν καλά, έχεις αθυμία και κακή διάθεση απέναντι στον αδελφό που δεν φέρθηκε σωστά.
Όλα αυτά είναι πάθη που βλέπεις να ξυπνούν. Ναι, αλλά τι στάση παίρνεις εσύ; Γιατί τα καλοδέχεσαι, τα αγκαλιάζεις και πιάνεις φιλία; Σήκω και φύγε από την αρνητική, τη θολή, τη σκοτεινή κατάσταση που σου δημιουργούν, όπως κάνεις για τον πυρετό, για την όποια σωματική ασθένεια.

Αν τα νιώσεις αυτά ως πάθη, θα τα διώξεις. Αλλά αν συμφωνείς πως είναι σωστό να νιώθεις έτσι όπως σου 'ρχεται από μέσα, δεν θα φύγουν με τίποτε. Σήκω και πήγαινε στον Ήλιο τον Χριστό. Στην πράξη αυτό σημαίνει: Αντί να χολωθείς για την όποια μη καλή κατάσταση σου, να πεις: «Καλά που προκλήθηκε το πάθος μου και το είδα. Καλά που συνέβη αυτό που συνέβη και ένιωσα ότι ένιωσα και βλέπω ότι είναι ζωντανός ακόμη ο εαυτός μου, το εγώ, και διεκδικεί τα δίκαια του, τα συμφέροντα του». Κάνοντας έτσι, αμέσως ταπεινώνεσαι και ωφελείσαι πολύ περισσότερο από το να μην είχε συμβεί αυτό πού συνέβη.

«Πνευματικά Μηνύματα»

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΙΑΖΟΜΕΝΟΥ ΝΕΟΥ

Η θεραπεία του δαιμονισμένου παιδιού

Μάρκ. 9,17-31

Ευαγγελική περικοπή για την Κυριακή Δ' Νηστειών

17 καὶ ἀποκριθεὶς εἷς ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπε· διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον. 18 καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ρήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. 19 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν. 20 καὶ ἰδὼν αὐτὸν εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων. 21 καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν. 22 καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ᾿ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς. 23 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι. 24 καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. 25 ἰδὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐπισυντρέχει ὄχλος, ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ λέγων αὐτῷ· τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν. 26 καὶ κράξαν καὶ πολλὰ σπαράξαν αὐτὸν ἐξῆλθε, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ νεκρός, ὥστε πολλοὺς λέγειν ὅτι ἀπέθανεν. 27 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς κρατήσας αὐτὸν τῆς χειρὸς ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἀνέστη. 28 Καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτὸν κατ᾿ ἰδίαν, ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό. 29 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. 30 Καὶ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες παρεπορεύοντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ· 31 ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.

Απόδοση στη Νέα Ελληνική

17 Τότε ένας μέσα από το πλήθος τού αποκρίθηκε: «Διδάσκαλε, έφερα σ’ εσένα το γιο μου, γιατί έχει μέσα του δαιμονικό πνεύμα που τον κάνει άλαλο. 18 Κάθε φορά που τον πιάνει, τον ρίχνει κάτω και τότε βγάζει αφρούς, τρίζει τα δόντια και μένει ξερός. Είπα στους μαθητές σου να διώξουν αυτό το πνεύμα, αλλά δεν μπόρεσαν». 19 «Άπιστη γενιά!» αποκρίθηκε ο Ιησούς. «Ως πότε θα είμαι μαζί σας; Πόσον καιρό ακόμη θα σας ανέχομαι; Φέρτε μου εδώ το παιδί». Εκείνοι του το έφεραν. 20 Μόλις το πνεύμα είδε τον Ιησού, αμέσως τάραξε το παιδί, κι εκείνο έπεσε καταγής και κυλιόταν βγάζοντας αφρούς. 21 «Πόσος καιρός είναι που του συμβαίνει αυτό;» ρώτησε ο Ιησούς τον πατέρα του παιδιού. Εκείνος απάντησε: «Από μικρό παιδί. 22 Πολλές φορές μάλιστα και στη φωτιά τον έριξε και στα νερά για να τον εξολοθρέψει. Αλλά αν μπορείς να κάνεις κάτι, σπλαχνίσου μας και βοήθησέ μας». 23 Ο Ιησούς του είπε τούτο: «Εάν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά γι’ αυτόν που πιστεύει». 24 Αμέσως τότε φώναξε δυνατά ο πατέρας του παιδιού και είπε με δάκρυα: «Πιστεύω, Κύριε! Αλλά βοήθησέ με, γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή». 25 Βλέποντας ο Ιησούς ότι συγκεντρώνεται κόσμος, πρόσταξε το δαιμονικό πνεύμα μ’ αυτά τα λόγια: «Άλαλο και κουφό πνεύμα, εγώ σε διατάζω: βγες απ’ αυτόν και μην ξαναμπείς πια μέσα του». 26 Βγήκε τότε το πνεύμα, αφού κραύγασε δυνατά και συντάραξε το παιδί. Εκείνο έμεινε αναίσθητο, έτσι που πολλοί έλεγαν ότι πέθανε.27 Ο Ιησούς όμως το έπιασε από το χέρι του, το σήκωσε, κι αυτό στάθηκε όρθιο. 28 Όταν μπήκε ο Ιησούς στο σπίτι, τον ρώτησαν οι μαθητές του ιδιαιτέρως: «Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να βγάλουμε αυτό το δαιμονικό πνεύμα;» 29 Κι εκείνος τους απάντησε: «Αυτό το δαιμονικό γένος δεν μπορεί κανείς να το βγάλει με τίποτε άλλο παρά μόνο με προσευχή και νηστεία». 30 Έφυγαν από κει και προχωρούσαν διασχίζοντας τη Γαλιλαία. Δεν ήθελε ο Ιησούς να μάθει κανείς ότι περνούσε από 'κει, 31 γιατί δίδασκε τους μαθητές του και τους έλεγε: «Ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθεί σε χέρια ανθρώπων, που θα τον θανατώσουν. την τρίτη ημέρα όμως μετά το θάνατο του θ αναστηθεί.».

Ι.Μ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ ΤΗΣ ΕΠΙΔΗΜΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 26η Μαρτίου 2020

ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ ΤΗΣ ΕΠΙΔΗΜΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ

Το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, ο Αδάμ και η Εύα, όπως μας πληροφορεί το βιβλίο της Γενέσεως, πλάσθηκε από τον Θεό τελευταίο από όλα τα δημιουργήματα του Θεού, ως η κορωνίδα της δημιουργίας, ευρισκόμενο στο μεταίχμιο μεταξύ ορατής και νοητής κτίσεως, μετέχον τόσο του νοητού όσον και του αισθητού κόσμου. Πλάσθηκε κατ’ εικόνα Θεού, με προορισμό να φθάσει στο καθ’ ομοίωσιν, να αναχθεί δηλαδή στην κατά χάριν θέωση και να γίνει μέτοχος της θείας μακαριότητας, με τη δική του ελεύθερη επιλογή και προ πάντων με την πλήρη και τελεία υπακοή του στο θέλημα του Θεού, ως απαραίτητος όρος εξαρτήσεώς του από τον Θεόν. Όμως η παρακοή του στην συγκεκριμένη εντολή του Θεού ανέτρεψε,(ευτυχώς όχι ανεπανόρθωτα), αυτή τη δυνατότητα του αρχικού του προορισμού και τον οδήγησε στην τραγωδία της πτώσεως, στην τραγωδία της φθοράς και του θανάτου: «Επικατάρατος η γη εν τοις έργοις σου· εν λύπαις φαγή αυτήν πάσας τας ημέρας της ζωής σου·  ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σοι, και φαγή τον χόρτον του αγρού. εν ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τον άρτον σου, έως του αποστρέψαι σε εις γην, εξ’ ης ελήφθης, ότι γη ει και εις γην απελεύση» (Γεν.3,16-20). Αψευδής μάρτυρας αυτής της δικαίας, αλλά και φιλάνθρωπης αποφάσεως του Θεού, η ανθρώπινη ιστορία, η οποία είναι μεστή ωδίνων, πόνου, φθοράς και ασθενειών, οι οποίες τον οδηγούν στον πικρό θάνατο.

Αυτές τις ημέρες η ανθρωπότητα ολόκληρη βιώνει έναν τρομακτικό εφιάλτη, μια μεγάλη και φοβερή επιδημία παγκοσμίων διαστάσεων, την λοιμώδη νόσο του κορωνοϊού, ενός φοβερού και επικίνδυνου ιού, με ταχύτατο και ύπουλο τρόπο μεταδόσεως, με μεγάλη λοιμογόνο δύναμη και ανυπολόγιστες καταστρεπτικές συνέπειες σε ανθρώπινες ζωές, αλλά και οικονομικές. Ξεκίνησε από την πόλη Γιουχάν της μακρινής και πολυάνθρωπης Κίνας από ζωονόσο που μεταλλάχθηκε σε άνθρωπο όσο και εξαπλώθηκε με καταπληκτική ταχύτητα σε όλο τον κόσμο, μολύνοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και στέλνοντας στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες. Μόνο στη γειτονική μας χώρα, την Ιταλία, έχουν χάσει τη ζωή τους περίπου 7.000 άνθρωποι μέχρι στιγμής, ενώ έχουν μολυνθεί δεκάδες χιλιάδες, με το ρυθμό των θανάτων να αυξάνει κατά γεωμετρική πρόοδο. Όπως αναφέρουν οι ειδικοί, κάθε τρία λεπτά πεθαίνει και ένας ιταλός, ενώ η ιταλική κυβέρνηση δεν προλαβαίνει να κατασκευάζει  φέρετρα και δεν  έχει μνήματα να θάψει τους πεθαμένους. Η κατάσταση στα νοσοκομεία και στις μονάδες εντατικής θεραπείας είναι απερίγραπτα τραγική. Υπάρχει ένας υπερκορεσμός ασθενών σε συνδυασμό με ανεπάρκεια ιατρικού, νοσηλευτικού και βοηθητικού προσωπικού, ανεπάρκεια φαρμάκων και ιατρικού εξοπλισμού. Οι κυβερνήσεις όλων των κρατών σήμαναν συναγερμό και εφάρμοσαν σκληρά προληπτικά μέτρα για την μείωση της μετάδοσης του φονικού ιού. Μέτρα σκληρά έλαβε και η ελληνική κυβέρνηση, κλείνοντας χώρους εργασίας και μαζικής ψυχαγωγίας και μαζί όλους τους χώρους λατρείας, απαγορεύοντας ακόμη και την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, ένα γεγονός πρωτόγνωρο στα εκκλησιαστικά χρονικά. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα απαγορεύτηκε και η ελεύθερη κυκλοφορία των πολιτών, δημιουργώντας ένα κλίμα φόβου, αβεβαιότητας και απελπισίας.

Ο σύγχρονος άνθρωπος μέσα στην παραφροσύνη της επάρσεώς του, μεθυσμένος από τις καταπληκτικές αλματώδεις προόδους του τεχνολογικού του πολιτισμού, διεκήρυξε προ πολλού το «θάνατο του Θεού» και ανέβασε τον εαυτό του στη θέση Του. Αγνοώντας την κτιστή και πεπερασμένη του φύση, νόμισε ότι βρήκε το «σωματίδιο του Θεού» και ότι θα μπορούσε ως θεός να δημιουργήσει ανθρώπινα όντα, κάτι σαν ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη, που θα έλυναν όλα τα παγκόσμια προβλήματα της ανθρωπότητας. Όμως ένας αόρατος ιός, μεγέθους μερικών εκατομμυριοστών του χιλιοστομέτρου, ήρθε να γκρεμίσει την ανθρώπινη έπαρση και να φανερώσει την ανθρώπινη αδυναμία και σμικρότητα. Να τον προσγειώσει στην πραγματικότητα και να τον απογυμνώσει από την ύβρη της αλαζονείας του, η οποία τον εξομοίωσε με τους ανθρώπους της εποχής του πύργου της Βαβέλ. Οι υπερφίαλοι ισχυροί της γης γονάτισαν μπροστά στον αόρατο εχθρό και τρέμουν από φόβο. Κάποιοι ισχυροί ηγέτες μολύνθηκαν και απομονώθηκαν με τρόμο, για να μην έχουν την κατάληξη των τραγικών θυμάτων του ιού. Αλαφιασμένοι καταναλωτές αδειάζουν τα ράφια των καταστημάτων, τρέφοντας την ψευδαίσθηση ότι έτσι μπορούν να επιβιώσουν από έναν ενδεχόμενο αποκλεισμό. Άλλοι έντρομοι παίρνουν προληπτικά διάφορα φάρμακα, προξενώντας βλάβες στον οργανισμό τους. Κάποιοι άλλοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη «θεά» επιστήμη, να βρει το αποτελεσματικό εμβόλιο.

Βιώνοντας την θλίψη και την οδύνη όλων αυτών, των «αποκαλυπτικού» χαρακτήρος γεγονότων, εύλογα γεννώνται μέσα μας τα ερωτήματα: Γιατί άραγε επέτρεψε ο Θεός, να υποφέρει η ανθρωπότητα από αυτή τη φοβερή μάστιγα και να χάνουν τη ζωή τους χιλιάδες συνάνθρωποι μας; Γιατί δεν καταπαύει με ένα πρόσταγμά Του την εξάπλωση του ιού και τη φονική του δύναμη; Ποια είναι η βαθύτερη αιτία αυτού του κακού, αυτής της συμφοράς; Την απάντηση στα παρά πάνω ερωτήματα μας δίνουν οι άγιοι Πατέρες μας, οι οποίοι επισημαίνουν ότι η αρχική αιτία και η ρίζα όλων των κακών, των θλίψεων και των συμφορών είναι η αμαρτία και η αποστασία του ανθρώπου από τον Θεό και το θέλημά Του. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρατηρεί ότι «εάν το σπουδαιότερο νόσημα, αυτός ο θάνατος δηλαδή, έχει τη ρίζα και την αιτία του στην αμαρτία, πολύ περισσότερο τα περισσότερα από τα νοσήματα. Εκτός από αυτά στην αμαρτία οφείλεται και το ότι υποφέρουμε», (ΕΠΕ 10,222. PG 57,345). Οι πόλεμοι, οι σεισμοί, οι πλημμύρες, οι θεομηνίες, οι τυφώνες, οι φονικές επιδημίες κ.λπ. από εκεί  προέρχονται και επομένως δεν είναι αίτιος όλων αυτών των   κακών ο Θεός, αλλά ο άνθρωπος. Απλώς ο Θεός, ως άριστος παιδαγωγός, παραχωρεί να έρθουν όλα αυτά από πολλή φιλανθρωπία και αγάπη, για να οδηγήσει τον άνθρωπο στη μετάνοια και στη σωτηρία. Χρησιμοποιεί δηλαδή εν τη πανσοφία Του όλα αυτά τα κακά, που είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας, για να γίνουν φάρμακα κατά της αμαρτίας. Ο μέγας Βασίλειος σε ομιλία του με τίτλο: «Ότι ουκ έστιν αίτιος των κακών ο Θεός», παρατηρεί μεταξύ άλλων τα εξής: «Οι αφανισμοί των πόλεων και οι σεισμοί και οι πλημμύρες και οι απώλειες των στρατευμάτων και τα ναυάγια και όλες οι πολυάνθρωπες καταστροφές, είτε από την γη, είτε από την θάλασσα, είτε από τον αέρα, είτε από την φωτιά, είτε από οποιαδήποτε αιτία, προκαλούνται, γίνονται, για τον σωφρονισμό αυτών που επιζούν. Διότι ο Θεός με δημόσιες μάστιγες σωφρονίζει την γενικευμένη κακία του λαού…. Οι θάνατοι δε επέρχονται όταν συμπληρωθούν τα όρια της ζωής, που εξ’ αρχής για τον καθένα όρισε η δικαία κρίσις του Θεού, ο οποίος από μακρυά προβλέπει το συμφέρον για τον καθένα από μας», (ΕΠΕ. 7, 92-100).

Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος, ο οποίος έζησε τις φρικαλεότητες και των δύο παγκοσμίων πολέμων και εξορίσθηκε στα στρατόπεδα του Νταχάου από τους Ναζί, έγραφε χαρακτηριστικά για την καθολική αποστασία της Ευρώπης, (και γενικότερα της Δύσεως) και τον άθεο πολιτισμό της: «Οι αιρετικοί λαοί της εποχής μας έδωσαν εις τον Χριστόν και Κύριον την τελευταίαν θέσιν εις την τράπεζαν του κόσμου τούτου, ως εις έσχατον επαίτην, ενώ εις τας πρώτας θέσεις ετοποθέτησαν τους μεγάλους των άνδρας, τους πολιτικούς, τους λογοτέχνας, τους μυθοποιούς, τους επιστήμονας, τους κεφαλαιούχους, ακόμη και τους τουρίστας και τους ποδοσφαιριστάς... Ο Χριστός απεμακρύνθη από την Ευρώπην, όπως κάποτε από την χώραν των Γαδαρηνών, όταν οι Γαδαρηνοί το εζήτησαν. Μόλις όμως Αυτός έφυγεν, ήλθε ο πόλεμος, η οργή, ο τρόμος και η φρίκη, η κατάρρευσις και η καταστροφή. Επέστρεψεν εις την Ευρώπην ο προχριστιανικός βαρβαρισμός....μόνον που αυτός ήταν εκατό φορές φρικωδέστερος».

Αυτή η γενικευμένη αποστασία των ανθρώπων της εποχής που έζησε  ο άγιος Νικόλαος, μπορούμε να πούμε ότι επαναλαμβάνεται και στην εποχή μας, με αποτέλεσμα να βιώνουμε την φρίκη της πανδημίας του κορωνοϊού και πολλές άλλες παιδαγωγικές «επιφορές» που μαστίζουν την ανθρωπότητα. Και από ότι φαίνεται θα έρθουν στο μέλλον και άλλα ακόμη μεγαλύτερα κακά, εξ’ αιτίας της αμετανοησίας και σκληροκαρδίας μας. Φυσικά η αποστασία δεν απουσιάζει και από την πατρίδα μας, η οποία, ενώ ευεργετήθηκε πολυμερώς και πολυτρόπως στη διάρκεια της ιστορίας της από τον Κύριο, την Παναγία και τους αγίους μας, εν τούτοις φάνηκε αχάριστη απέναντι σε τόσες πολλές και μεγάλες ευεργεσίες. Η Ελληνική Πολιτεία και η κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια δυστυχώς όλο και περισσότερο απωθεί τον Σωτήρα Κύριο από τη ζωή της, με πλήθος νόμων αντιχριστιανικών, με την αλλοτρίωση του μαθήματος των θρησκευτικών και την σταδιακή μεταμόρφωσή του σε θρησκειολογικό, με την προοδευτική και αλματώδη ισλαμοποίηση της χώρας, την ανέγερση Τζαμιού στην Αθήνα,(αντί της εκπληρώσεως του τάματος του Έθνους), με την δημιουργία κατευθύνσεως Ισλαμικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης, με τη αλλαγή της ανθρώπινης οντολογίας και την δημόσια προβολή και διαφήμισή της με παρελάσεις υπερηφανείας και τη θέσπιση του ανίερου συμφώνου συμβίωσηςκαι της υιοθέτησης παιδιών ατόμων του ιδίου φύλου, με την προβολή θεατρικών παραστάσεων, στις οποίες ευθέως υβρίζεται το πανάγιο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, με την νομιμοποίηση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού στη «Σύνοδο» της Κρήτης, με την αποδοχή και νομιμοποίηση των σχισματικών της Ουκρανίας και με πολλά άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός. Η αποστασία της εποχής μας δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Έχει ξεπεράσει ακόμη και αυτήν επί των ημερών του Νώε και της ρωμαϊκής εποχής. Η λατρεία του αληθινού Θεού αντικαταστάθηκε με τη λατρεία του Σατανά, ενώ παράλληλα τα οικουμενιστικά ανοίγματα πολλών επισκόπων, που φθάνουν μέχρι και αυτή την μυστηριακή διακοινωνία, δημιουργούν βαθειά ρήγματα στην ενότητα της Ορθοδοξίας, αφήνοντας ψυχρούς και αδιάφορους τους εκκλησιαστικούς μας ηγέτες.

Ελάχιστοι δυστυχώς είναι εκείνοι οι οποίοι, υψώνουν τα μάτια στο Θεό, για να αναθέσουν τη λύση του προβλήματος  στον Μεγάλο Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας. Καταφεύγουν σ’ Αυτόν, που είναι η πηγή της ζωής και χορηγεί τη ζωή, στο Θεό. Γονατίζουν με δάκρυα στα μάτια και προσεύχονται όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για όλο τον κόσμο που δοκιμάζεται, να γίνει ίλεως ο Θεός «επί ταις αμαρτίαις ημών» και να καταπαύσει την επιδημία.

Η πρόσφατη απόφαση του πρωθυπουργού να απαγορεύσει, για λόγους προληπτικούς, την τέλεση στους Ιερούς Ναούς κάθε Ιερής Ακολουθίας, ακόμη και αυτής της Θείας Λειτουργίας, αποτελεί την πιο οδυνηρή παιδαγωγική μάστιγα του Θεού. Ο Θεός από αγάπη και φιλανθρωπία και αποβλέποντας στο πνευματικό συμφέρον όλων, μας στέρησε προσωρινά, από το Ποτήριο της Ζωής, επιβάλλοντας κατά κάποιον τρόπο ένα είδος ακοινωνησίας, ένα «επιτίμιο», σαν αυτά τα επιτίμια που επιβάλλει ο πνευματικός σε πιστούς, που έπεσαν σε βαριές αμαρτίες, για να μας βοηθήσει να έλθουμε εις εαυτούς, να μετανοήσουμε αληθινά και να αποβάλουμε την σκληροκαρδία μας. Στην προκειμένη περίπτωση πιστεύουμε ότι βρίσκει πλήρη εφαρμογή ο θεόπνευστος λόγος του προφήτη Ησαΐα: «ουαί έθνος αμαρτωλόν, λαός πλήρης αμαρτιών, σπέρμα πονηρόν, υιοί άνομοι· εγκατελίπατε τον Κύριον και παρωργίσατε τον άγιον του  Ισραήλ. … τι μοι πλήθος των θυσιών υμών; λέγει Κύριος· πλήρης ειμί ολοκαυτωμάτων κριών, και στέαρ αρνών και αίμα ταύρων και τράγων ου βούλομαι, ουδέ αν έρχησθε οφθήναι μοι. τις γαρ εξεζήτησε ταύτα εκ των χειρών υμών; πατείν την αυλήν μου ου προσθήσεσθαι· εάν φέρητε σεμίδαλιν, μάταιον· θυμίαμα, βδέλυγμά μοι εστι· τας νουμηνίας υμών και τα σάββατα και ημέρανμεγάλην ουκ ανέχομαι· νηστείαν και αργίαν και τας νουμηνίας υμών και τας εορτάς υμών μισεί η ψυχή μου· εγενήθητέ μοι εις πλησμονήν, ουκέτι ανήσω τας αμαρτίας υμών. όταν εκτείνητε τας χείρας υμών προς με, αποστρέψω τους οφθαλμούς μου αφ  υμών, και εάν πληθύνητε την δέησιν, ουκ εισακούσομαι υμών» (Ησ.4,11-15). Δηλαδή «Αλλά αλίμονο σε σένα, έθνος αμαρτωλό, λαέ, που είσαι γεμάτος αμαρτίες, απόγονοι πονηρών προγόνων, υιοί παράνομοι. Εγκαταλείψατε τον Κύριο και παροργίσατε τον άγιο Θεό εναντίον σας …Ο Κύριος λέγει: τι να κάμω εγώ το πλήθος των θυσιών σας; Είμαι γεμάτος και χόρτασα από θυσίες ολοκαυτωμάτων κριών, που μου προσφέρετε. Δεν θέλω πλέον ούτε το λίπος των αμνών, ούτε το αίμα των ταύρων και των τράγων. Ούτε θέλω να έρχεστε κατά τις μεγάλες εορτές και να παρουσιάζεστε ενώπιον μου στο ναό με τις προσφορές και τις θυσίες σας. Ποιος ζήτησε αυτά από τα χέρια σας; Δεν θα σας επιτρέψω λοιπόν να πατήσετε την αυλή του ναού μου. Εάν μου προσφέρετε, δια τον τύπον μόνον, θυσία σιμιγδαλιού, θα είναι μάταια και άχρηστη για σας η προσφορά. Και αυτό ακόμη το ευώδες θυμίαμα είναι σιχαμερό σε μένα, όταν δεν συνοδεύεται από καθαρότητα καρδιάς. Δεν θα ανεχτώ πλέον την εορτή της πρώτης εκάστου μηνός, ούτε καν και την ημέρα του Σαββάτου, ούτε την μεγάλη και επίσημη εορτή του Εξιλασμού. Τις νηστείες σας και τις αργίες σας των εορτών σας και τις εορτές εκάστης πρώτης του μηνός και τις άλλες εορτές  σας αποστρέφεται η ψυχή μου. Σας χόρτασα, μου καθίσατε στο στομάχι, δεν θα ανεχτώ πλέον τις αμαρτίες σας. όταν υψώνετε ικετευτικές τις χείρες σας σε μένα και ζητάτε την βοήθειά μου, εγώ γυρίζω αλλού τα μάτια μου από σας με αποστροφή. Και εάν πολλαπλασιάσετε και παρατείνετε τις δεήσεις σας, δεν θα σας ακούσω». Φοβεροί όντως λόγοι, που μιλούν από μόνοι τους και δεν χρειάζεται κανέναν σχολιασμό. Φαίνεται ότι δεν είμαστε άξιοι, κλήρος και λαός, εκτός ίσως ελαχίστων εξαιρέσεων, να κοινωνούμε το πανάγιο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και γι’ αυτό επέτρεψε ο Θεός να στερηθούμε και αυτή ακόμη τη Θεία Κοινωνία.

Κλείνοντας, θέλουμε να τονίσουμε με τον πλέον δραματικό τρόπο την ανάγκη της μετάνοιας όλων μας, κλήρου και λαού. Η φοβερή πανδημία των ημερών μας χωρίς αμφιβολία, είναι το τραγικό αποτέλεσμα της έσχατης αποστασίας μας. Και ταυτόχρονα παραχώρηση δοκιμασίας από μέρους του Θεού για να έρθουμε εις εαυτούς. Για να μετανοήσουμε αληθινά και γνήσια, όπως οι κάτοικοι της πόλεως Νινευί, για τους οποίους γίνεται λόγος στο βιβλίο του Ιωνά. Σύμφωνα με τη σχετική διήγηση, όταν ο προφήτης Ιωνάς ήρθε στην πόλη και προανήγγειλε την καταστροφή της σε τρείς ημέρες, όλοι οι κάτοικοι της πόλεως μετανόησαν έμπρακτα με νηστείες και προσευχές, σκεπτόμενοι πως «ει μετανοήσει ο Θεός και αποστρέψει εξ’ οργής θυμού αυτού και ου μη απολώμεθα» (Ιων.3,9). Και πράγματι ο Θεός της αγάπης και των οικτιρμών δεν τιμώρησε τους Νινευΐτες, διότι «είδεν ο Θεός τα έργα αυτών, ότι απέστρεψαν από των οδών αυτών των πονηρών, και μετενόησεν ο Θεός επί τη κακία, ή ελάλησε του ποιήσαι αυτοίς, και ουκ εποίησε» (Ιων.3,10). Ας αποβάλλουμε από μέσα μας κάθε φόβο, δειλία και πανικό, όπως αρμόζει σε αληθινούς χριστιανούς, αναθέτοντας την ζωή μας στα χέρια του Θεού, σύμφωνα με την προτροπή της Εκκλησίας μας: «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα», τηρώντας παράλληλα και τις οδηγίες των γιατρών και τις εντολές της πολιτείας. 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

http://thriskeftika.blogspot.com

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΕΔΕΣΣΗΣ ΙΩΗΛ: ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΝΤΩΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ; ΚΑΙ ΑΝ ΝΑΙ, ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΘΕΟ; ΣΕ ΕΝΑΝ ΒΑΡΛΑΑΜΙΤΙΚΟ ΘΕΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ Η ΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ;

Τὸ χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς καθ᾿ Ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

Μὲ ἀφορμὴ ὅσα ἔγιναν τὶς τελευταῖες μέρες μὲ τὴν παύση τῶν ἱεροπραξιῶν, ἐξ αἰτίας τοῦ πρωτοφανοῦς ἰοῦ, ταπεινὰ θὰ θέλαμε νὰ διατυπώσουμε τὴν θέση τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας ὡς πρὸς τὸ ἐὰν μεταδίδονται οἱ ἀσθένειες μέσῳ τῶν Ἁγίων Μυστηρίων, ἢ μέσῳ τῶν ἁγιαστικῶν μέσων της, τὴν προσκύνηση τῶν Ἁγίων εἰκόνων, τὸν ἀσπασμὸ τῶν χειρῶν τῶν ἱερέων ἢ ἀκόμη καὶ τὴν παραμονή μας μέσα στοὺς ἱεροὺς ναούς.

1. Ὡς πρὸς τὸ μυστήριο τῆς Θείας εὐχαριστίας: Ὑπάρχει κοινὴ παραδοχὴ ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ὅτι τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μεταδώσει ἀσθένειες. Αὐτὸ πιστεύει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καὶ ἀποδεικνύει καὶ ἡ πράξη. Ἱερεῖς ποὺ ἐπὶ δεκαετίες ὑπηρέτησαν σὲ νοσοκομεῖα μὲ λοιμώδη νοσήματα, πολὺ μεταδοτικὰ καὶ ἀνίατα γιὰ τὴν ἐποχή τους, οὐδέποτε νόσησαν. Γι' αὐτὸ ἦταν μέγα λάθος ἡ πράξη ἑνὸς ἱερέως τῆς Μητροπόλεώς μας νὰ κοινωνήσει τοὺς πιστοὺς μὲ κοχλιάρια (κουταλάκια) τῆς μιᾶς χρήσεως.

2. Ὁ ἀσπασμὸς τῶν χειρῶν τῶν ἱερέων καὶ ἡ παραμονὴ στοὺς ἱεροὺς ναούς: Ἡ συζήτηση γι' αὐτὰ ἔχει ἕναν ἐξίσου ἰσχυρὸ συμβολισμὸ στὸν χρόνο ποὺ γίνεται. Τὴν Β΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν ποὺ ἑορτάσαμε τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος διετράνωσε καὶ διεκήρυξε μὲ λόγια καὶ ἔργα τὴν δυνατότητα τῆς μετοχῆς τοῦ ἀνθρώπου στὶς ἄκτιστες θεῖες ἐνέργειες, πολλοὶ ἀπὸ μᾶς μὲ τὴν ἀποχὴ μας ἀπὸ τὸν Κυριακάτικο ἐκκλησιασμὸ σπεύσαμε νὰ διακηρύξουμε τὴν αἵρεση τοῦ Βαρλαὰμ ποὺ ἀρνοῦνταν τὴν μετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου στὶς ἄκτιστες θεῖες ἐνέργειες. Ὁ ἱερέας εἶναι ἄνθρωπος, ἀσθενής, πεπτωκώς, ἀγωνιζόμενος γιὰ τὴν κάθαρση τοῦ ἔσω ἀνθρώπου. Ὁ ἱερέας «ἐνδεδυμένος τὴν τῆς ἱερωσύνης χάριν» μετέχει καὶ μεταδίδει τὶς ἄκτιστες θεῖες ἐνέργειες διὰ τῆς ἱερωσύνης καὶ ὄχι διὰ τοῦ προσωπικοῦ του ἁγιασμοῦ. Ὅταν ὑπάρχει καὶ αὐτός, φυσικά, ἔχει διπλὴ τὴν χάρη. Ὅταν ὅμως ἀσπαζόμαστε τὰ χέρια τῶν ἱερέων, μετέχουμε τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ καὶ λαμβάνουμε τὴν Θεία Χάρη ἐν τῷ μέτρω τῆς πίστεως καὶ τῆς εὐλαβείας μας. Ὅπως ἔλεγε ὁ Ὅσιος Παΐσιος, ὁ ὁποῖος ἀσπαζόταν μὲ πολὺ πόθο τὰ χέρια τοῦ ἱερουργήσαντος ἱερέως μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία, «ὁ ἱερέας δὲν ἔχει δικά του χέρια». Ἂν πιστεύουμε ὅτι μπορεῖ ὁ ἱερέας νὰ μεταδώσει ἀσθένειες ἀρνούμαστε τὴν χάρη τῆς ἱερωσύνης, ἀρνούμαστε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἀμφιβάλλουμε ἢ ἀρνούμαστε μὲ τὶς πράξεις μας τὶς ἄκτιστες Θεῖες ἐνέργειες, κατασκευάζουμε ἕναν ἄλλο Θεὸ καὶ ἀρνούμαστε τὸν ἀληθινὸ Θεό. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς ἱεροὺς ναούς. Ὁ ναὸς εἶναι Σῶμα τοῦ ζῶντος Θεοῦ γι' αὐτὸ καὶ φέρει τὸ σχῆμα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι μόνο συμβολικό. Μέσα στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία οἱ τύποι καὶ τὰ σύμβολα περιέχουν τὴν οὐσία, τὴν Ἀλήθεια καὶ γι' αὐτὸ τοὺς τηροῦμε. Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ὁ ἱερὸς ναὸς ὡς Σῶμα Χριστοῦ δὲν δύναται νὰ εἶναι χῶρος μετάδοσης ἀσθενειῶν. Ἂν ἀμφιβάλλουμε γι' αὐτό, ἀμφιβάλλουμε γιὰ τὸ ἐὰν ὑπάρχει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. Ἐξομοιώνουμε τὸν Ναὸ μὲ μία αἴθουσα συναθροίσεων.

Ὅλη αὐτὴ ἡ συζήτηση καταλήγει σ’ ἕναν ἔντονο προβληματισμὸ καὶ σὲ μία λυπηρὴ διαπίστωση. Ὁ προβληματισμὸς εἶναι: πιστεύουμε ὄντως στὸν Θεό; Καὶ ἄν ναί, σὲ ποιὸν Θεό; Σὲ ἕναν βαρλααμιτικὸ Θεὸ ποὺ κατασκευάζει ἡ λογική μας; Σὲ ἕναν Θεὸ στὸν ὁποῖο ἀναγνωρίζουμε τόση χάρη, ὅση χωρᾷ τὸ φτωχὸ μυαλό μας;

Ἡ πικρὴ διαπίστωση εἶναι ὅτι χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουμε καὶ νὰ τὸ θέλουμε, βλασφημοῦμε κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πάσχουμε ἀπὸ αἱρετικὸ φρόνημα, ἐνῶ διακηρύσσουμε τὴν Ὀρθοδοξία μας. Βλασφημοῦμε κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ κινδυνεύουμε νὰ μὴν συγχωρεθοῦμε οὔτε ἐδῶ οὔτε αἰώνια ἀμφισβητώντας τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅταν φοβόμαστε νὰ προσκυνήσουμε τὶς ἱερὲς εἰκόνες, νὰ ἀσπασθοῦμε τὸ χέρι τοῦ ἱερέως, νὰ βρεθοῦμε μέσα στὸν ἱερὸ ναό, ἀρνούμαστε στὴν πράξη τὴν σωστικὴ καὶ ἁγιαστικὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Θεωροῦμε ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι δυνατὸν νὰ μεταδώσει κάτι «κοινὸν ἢ ἀκάθαρτον» καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ μεγίστη βλασφημία.

Ἂς ὁμολογήσουμε καὶ μὲ τὶς πράξεις μας, ὅπως ὁμολογήσαμε μὲ τὰ χείλη μας, ὅτι πιστεύουμε στὴν ἐνοικοῦσα, στὶς ἱερὲς εἰκόνες, στοὺς ἱερεῖς, στοὺς ἱεροὺς ναούς, Θεία Χάρη. Ἡ μετοχή μας σὲ αὐτὴ τὴν Χάρη εἶναι ἐξάρτηση τῆς δικῆς μας πίστεως. Ὅσο πιστεύουμε, τόση Χάρη λαμβάνουμε. Ἡ ὕπαρξή της ὅμως δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν δική μας πίστη. Ὁ Θεός, «ὁ Ὤν καὶ ὁ Ἦν καὶ ὁ Ἐρχόμενος» δὲν καταργεῖται, ἐὰν ἐμεῖς δὲν Τὸν πιστεύουμε.

Κατὰ τὰ ἀνωτέρω, τὴν παύση τῶν ἱεροπραξιῶν μὲ νόμο τῆς Πολιτείας, τὴν δεχόμαστε ὡς Θεία παιδαγωγία, διότι «ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, ἠδικήσαμεν, οὐδὲ συνετηρήσαμεν, οὐδὲ ἐποιήσαμεν καθὼς ἐνετείλατο ἡμῖν» ὁ Κύριος. Δὲν ἀποδεχόμαστε ὅμως τὴν αἰτιολόγηση τῆς Πολιτείας, ὅτι ὑπάρχει κίνδυνος μετάδοσης τῆς ἀσθένειας μέσῳ τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἐν αὐτῇ ἱερουργουμένων μυστηρίων.

Ἤδη ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ιερώνυμος καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἔστειλαν ἐπιστολὴ στὴν Ὑπουργὸ Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων καὶ τὸν Γενικὸ Γραμματέα Θρησκευμάτων ἀναφορικὰ μὲ αὐτὸ τὸ θέμα καὶ βάζουν τὰ πράγματα στὴν θέση τους.

Ἐν ὀλίγοις, εἶναι ἀδύνατον νὰ μολυνθοῦμε ἢ νά κολλήσουμε ὁποιαδήποτε ἀσθένεια ἀπὸ τὴν Θεία Μετάληψη, τὶς Ἅγιες εἰκόνες, τὸν ἀσπασμὸ τῶν χειρῶν τῶν ἱερέων καὶ τοὺς ἱεροὺς ναούς. Ἂν πιστεύουμε ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ καὶ στὴν ἐν αὐτοῖς ἐνοικοῦσα θεία Χάρη, θὰ ἔχουμε καὶ πλούσια τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Ἐὰν τὴν ἀρνούμαστε ἢ ἀμφιβάλλουμε, πάσχουμε τὴν αἵρεση τοῦ Βαρλαὰμ καὶ τῶν εἰκονομάχων. Ἀρνούμαστε τὸν Θεὸ καὶ βλασφημοῦμε κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Διὰ τοῦτο, στῶμεν καλῶς!

Πιστεύσωμεν ἁπλῶς καὶ ὀρθῶς,

καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός,

καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,

ἔσται πάντοτε μετὰ πάντων ἡμῶν.

ΑΜΗΝ.

Πρὸς Θεὸν Εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας ΙΩΗΛ

http://thriskeftika.blogspot.com

ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ: ΠΕΡΙ ΘΛΙΨΕΩΝ ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΩΝ!

Μίαν φοράν ήτο κάποιος άνθρωπος πολύ ευσεβής και ενάρετος. Αλλά, όταν του συνέβη κάτι, δηλαδή μια δοκιμασία εις την ζωήν του από τον Θεόν, άφησε αχαλίνωτη την σκέψιν του και προχωρούσε προς ζημίαν της αθανάτου ψυχής.

Η δοκιμασία ήταν αυτή: Είχε δυο παιδιά, τα οποία δεν υπάκουαν εις τους λόγους του. Ό,τι και να τα συμβούλευε είχαν εκείνα τας ιδικάς των σκέψεις και απομακρύνοντο από τον Θεόν και την συμβουλήν του πατρός των. Αλλά ο πατέρας δεν εμελέτησε τον νόμον του Θεού, δεν επειθάρχησε την σκέψιν του, ώστε να μην πλανηθή εις την ολιγοπιστίαν και αντί να μείνη ακοίμητος φρουρός εις την προσευχήν διά τα παιδιά του και να δοξάζη τον Πατέρα μας τον εν τοίς Ουρανοίς, παρεπονείτο εις τον Θεόν και έλεγε:

«Εγώ, Θεέ μου, έκανα τόσα καλά, εβοήθησα φτωχούς, δυστυχισμένους, φυλακισμένους, αλλά τα παιδιά μου μού τα άφησες χωρίς την προστασίαν Σου και αντί να με κάνης ευτυχισμένον και να με αγκαλιάση η ευλογία Σου, με άφησες έρημον και μοναχόν να πλανώμαι εις την θλίψιν. Γι’ αυτό και εγώ έφυγα μακρυά σου, διότι επερίμενα την συμπαράστασίν Σου».

Αλλά δεν πρέπει, αγαπητά μου παιδιά, κατ’ αυτόν τον τρόπον να έχωμεν μέσα μας την πίστιν μας προς τον Θεόν. Ο πατέρας και η μητέρα δεν πρέπει να χάνουν την πίστιν τους και να απομακρύνωνται από τον Θεόν. Πρέπει με πίστιν ακλόνητον και υπομονήν να παρακαλούμε τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν να μας φωτίση και να μας δυναμώση εις τας ώρας της θλίψεως, διότι, διά να σώσωμεν την ψυχήν μας, πρέπει να περνούμε ημέρας θλίψεως

Άγιος Ραφαηλ
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 108-109

Π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΪΔΗΣ: ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ!

Πατήρ Ιωάννης Καλαΐδης: Ακούστε καλά τι θα σας πω και να το βάλετε καλά στο μυαλό σας και να το θυμόσαστε : «Δοξασµένο να είναι το όνοµα του Κυρίου, που άκουσε τις προσευχές µας κι έδωσε έλεος. τα γεγονότα της παράδοσης της Πόλης στους Έλληνες θα προλάβουν την έκδοση αυτής της ταυτότητας κι έτσι θα σωθούν πολλοί άνθρωποι και πολλοί άλλοι λαοί οι οποίοι θα την παίρνανε… Γι’ αυτό το θέμα προσευχήθηκαν πάρα πολλοί – εγώ είμαι ο τελευταίος – και ο Θεός εισάκουσε την προσευχή μας! Θα προλάβουν και θα γίνουν τα γεγονότα της Πόλης για να γλιτώσουμε από την ταυτότητα!»

Από το βιβλίο Πατήρ Ιωάννης Καλαΐδης (Παπά – Γιάννης), (1925 – 2009), τόμ. Β, σελ. 159

Π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΪΔΗΣ: Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΘΑ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ!

Π. Ιωάννης Καλαΐδης: Η Αμερική θα πάψει να είναι υπερδύναμη

Πρώτα θα γίνει κάτι που θα γονατίσει την Αμερική. Θα πάψει να είναι υπερδύναμη. Υπερδύναμη θα είναι η Ρωσία και μετά θα συμβούν τα γεγονότα. Θα προηγηθεί μεγάλο κακό στην Αμερική.

Στην πρώτη μαρτυρία του κ. Απ. Σίμογλου, Αλεξανδρούπολη, αναφέρεται: :
Σε μια επίσκεψή μας στον Παππούλη και χωρίς να τον ρωτήσουμε ξαφνικά μας είπε : «Έφθασε ο καιρός να πάρουμε πίσω την Κωνσταντινούπολη, θα γίνει πάλι ελληνική!» Όταν τον ρώτησα πότε θα γίνει αυτό, μου απάντησε : «Σύντομα. Πολύ σύντομα στις μέρες μας». Τον ξαναρώτησα : «Δηλαδή πότε; Πες μας κάποια ημερομηνία». Τότε η απάντησή του ήταν : «Α! Όλα και όλα ημερομηνίες όχι, όχι. Το σχέδιο του Θεού αυτό είναι, ημερομηνίες όμως όχι.». Μας είπε, επίσης, ότι πρώτα θα γίνει κάτι που θα γονατίσει την Αμερική. Θα πάψει να είναι υπερδύναμη. Υπερδύναμη θα είναι η Ρωσία και μετά θα συμβούν τα γεγονότα. Επίσης, μας είπε : «Όλοι εσείς που είστε εδώ (ήμασταν εννέα άτομα διαφόρων ηλικιών) θα πάτε στην Πόλη και θα είναι Ελληνική. Εγώ όμως δε θα προλάβω. Θα έχω φύγει για τον ουρανό!!!»

Πηγή: Πατήρ Ιωάννης Καλαΐδης (Παπά – Γιάννης), (1925 – 2009), Σελ.141 -142)

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΒΕΡΚΙΟΣ ΤΟΣΕΒ: ΟΛΗ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ!

Ἀρχιεπ. Ἀβέρκιος Τοσέβ Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς: Ὅλη ἡ σύγχρονη ζωή, στό δημόσιο ἐπίπεδο, εἶναι μιά προετοιμασία γιά τόν ἐρχομό τοῦ ἀντιχρίστου! Ὁ χριστιανικός κόσμος, εἶναι τρομερό νά τό λέει κανείς, παρουσιάζει σήμερα μιά φρικτή εἰκόνα τῆς πιό βαθιᾶς θρησκευτικῆς καί ἠθικῆς παρακμῆς. Ὁ πειρασμός τῆς ἐγκόσμιας ἡδονῆς καί εὐημερίας ὁδηγεῖ τόν Θεό μακριά ἀπ΄ τήν ψυχή. Οἱ ὑπηρέτες τοῦ Ἀντιχρίστου, πασχίζουν περισσότερο ἀπ΄ ὁτιδήποτε ἄλλο νά ἐκδιώξουν τόν Θεό ἀπό τή ζωή τῶν ἀνθρώπων, ὥστε οἱ τελευταῖοι, ἱκανοποιημένοι μέ τά ὑλικά ἀγαθά τους, δέν θά νιώθουν καμιά ἀνάγκη νά στραφοῦν πρός τόν Θεό στήν προσευχή τους, ἴσως δέν θά Τόν θυμοῦνται κάν, ἀλλά μᾶλλον θά ζοῦν σάν ὁ Θεός νά μήν ὑπῆρξε ποτέ.