ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ

Ο Απόστολος Βαρνάβας είναι Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και ήταν Ιουδαίος Λευίτης από την Κύπρο. Στα χρόνια των Αποστόλων κατοικούσε στην Ιερουσαλήμ. Ονομαζόταν Ιωσής ή Ιωσήφ αλλά οι Απόστολοι του έδωσαν το όνομα Βαρνάβας που σημαίνει "γιος παρηγοριάς", ως ερμηνεία του σπουδαίου φιλανθρωπικού και παρηγορητικού έργου που προσέφερε στους ενδεείς συνανθρώπους του (Πράξ. 4,36).

 Ο Βαρνάβας είχε ακολουθήσει τον Ιησού και ήταν ένας εκ των 70 μαθητών Του. Ήταν ένας από τους πρωτεργάτες του κηρύγματος του Ευαγγελίου κατά την περίοδο των αποστολικών χρόνων, ο οποίος συνεργάστηκε στενά με τον Απόστολο Παύλο, με τον οποίο συμφοίτησε υπό του Γαμαλιήλ.

Ο Ευαγγελιστής Μάρκος υπήρξε ανιψιός του, καθώς η μητέρα του Μαρία ήταν αδελφή του. Ο ίδιος προερχόταν από εύπορη οικογένεια. Πούλησε όλα του τα υπάρχοντά προσφέροντάς τα χρήματα στους Αποστόλους, για να βοηθήσει τα ασθενέστερα μέλη της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων (Πράξ. 4, 36-37).

 Ο Βαρνάβας υπήρξε μεγάλη και ένδοξη εκκλησιαστική φυσιογνωμία, που διακρίθηκε για τη φλογερή του πίστη και για την ικανότητα του στο κήρυγμα του θείου λόγου. Ήταν άνθρωπος αγαθός και πλήρης Πνεύματος Αγίου και πίστης, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Αγία Γραφή (Πράξ. 11,24).

  Ο ΒΑΡΝΑΒΑΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΚΗΡΥΤΤΕΙ

 Σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων (Πράξ. 11,19-34), μετά το θάνατο του πρωτομάρτυρα Στεφάνου, οι Χριστιανοί σκορπίστηκαν στην Αντιόχεια, στη Φοινίκη και την Κύπρο. Αυτοί κήρυξαν το Ευαγγέλιο του Χριστού στις περιοχές αυτές και σιγά σιγά δημιουργήθηκαν μικρές χριστιανικές κοινότητες. Οι Απόστολοι θέλοντας να βεβαιωθούν για το έργο τους έστειλαν τον Βαρνάβα για να εξακριβώσει τα γεγονότα, αλλά και να ενισχύσει τους εκεί Χριστιανούς.

Αυτή ήταν μια επιλογή που δεν ήταν διόλου τυχαία, διότι ο Βαρνάβας ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων. Χαρακτηριστικό επίσης των ικανοτήτων του ήταν ότι ο ίδιος αποτέλεσε γέφυρα μεταξύ των πρώτων Χριστιανών και του Παύλου, που λόγω του πρότερου διωκτικού βίου του, δεν ήταν αρχικώς ιδιαίτερα ευπρόσδεκτος στην κοινότητα.

 Έπειτα ο Βαρνάβας πήγε στην Ταρσό, όπου βρισκόταν ο Παύλος και μαζί επέστρεψαν στην Αντιόχεια (Πράξ. 11,25-26). Εκεί έμειναν ένα χρόνο και εργάστηκαν για την οργάνωση και την ενίσχυση της Εκκλησίας που συνεχώς αυξανόταν αριθμητικά. Αργότερα οι Χριστιανοί της Αντιόχειας έστειλαν τη βοήθειά τους στην δοκιμαζόμενη Εκκλησία των Ιεροσολύμων με τον Βαρνάβα και τον Παύλο (Πράξ. 11,29-30). Όταν τελείωσαν την αποστολή τους, γύρισαν πίσω στην Αντιόχεια παίρνοντας μαζί τους και τον Ιωάννη (ευαγγελιστή Μάρκο) που ήταν ανιψιός του Βαρνάβα και κατόπιν μετά από οδηγία του Θεού κατέβηκαν στη Σελεύκεια (Πράξ. 12,25).

  Ο ΒΑΡΝΑΒΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΥΛΟΣ
ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ

Το Άγιο Πνεύμα φανέρωσε στην Εκκλησία της Αντιόχειας να ξεχωρίσουν τον Παύλο και τον Βαρνάβα με αποστολή να διδάξουν στον κόσμο το Ευαγγέλιο του Χριστού. Έτσι ο Παύλος με τον Βαρνάβα, μαζί με το νεαρό Ιωάννη Μάρκο τον ανιψιό του Βαρνάβα, ξεκίνησαν την πρώτη περιοδεία από την Αντιόχεια το 45 μ.Χ.

Τα γεγονότα της πρώτης αποστολικής περιοδείας του Παύλου και του Βαρνάβα, που αποτελεί την πρώτη μεγάλη εξόρμηση του Χριστιανισμού έξω από τα όρια της Παλαιστίνης, περιλαμβάνονται στα κεφάλαια 13 και 14 των Πράξεων των Αποστόλων.

 Οι Απόστολοι από την παραλιακή πόλη Σελεύκεια έπλευσαν για την Κύπρο. Έφτασαν στη Σαλαμίνα, την αρχαία παραλιακή πόλη στην ανατολική πλευρά του νησιού. Εκεί αρχικά κήρυξαν το λόγο του Θεού στις συναγωγές των Ιουδαίων.

Αφού διέσχισαν το νησί κατέληξαν στην Πάφο. Εκεί βρήκαν και κάποιον μάγο Ιουδαίο, ψευδοπροφήτη με το όνομα Ελύμας (Βαριησούς). Αυτός προσπάθησε να αποτρέψει τον ανθύπατο Σέργιο Παύλο να πιστέψει στο Ευαγγέλιο και να βαπτιστεί. Οι Απόστολοι με τη βοήθεια του Θεού τον επιτίμησαν και τον τιμώρησαν με τύφλωση. Κατόπιν βάπτισαν τον ανθύπατο, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από τη χριστιανική διδασκαλία.

 Οι Απόστολοι από την Κύπρο με πλοίο αποβιβάστηκαν στην Αττάλεια της Μικράς Ασίας. Μετά πήγαν στην Πέργη της Παμφυλίας, απ’ όπου ο νεαρός Μάρκος είχε επιστρέψει στα Ιεροσόλυμα (Πράξ. 13,13-14).

Ο Παύλος με τον Βαρνάβα με πολλούς κόπους έφτασαν στην Αντιόχεια της Πισιδίας. Εκεί κήρυξαν το λόγο του Θεού όχι μόνο στην εβραϊκή συναγωγή αλλά και στους εθνικούς που ήταν προσήλυτοι στον Ιουδαϊσμό. Πολλοί από αυτούς πίστεψαν στο Χριστό. Αυτό ξεσήκωσε τους Ιουδαίους οι οποίοι τους αποδοκίμασαν και τους ανάγκασαν να φύγουν για το Ικόνιο.

 Στο Ικόνιο ο Παύλος με τον Βαρνάβα όπως  συνήθιζαν πήγαν στη συναγωγή και το κήρυγμα τους ήταν τόσο πειστικό, ώστε πίστεψαν αρκετοί Ιουδαίοι και εθνικοί. Έμειναν αρκετό καιρό εκεί και κήρυτταν το λόγο του Θεού. Οι Ιουδαίοι ξεσήκωσαν πολλούς από τους εθνικούς εναντίον των Χριστιανών και ετοιμάζονταν να τους λιθοβολήσουν και να τους εκδιώξουν (Πράξ. 14,1-7). Οι Απόστολοι κατάλαβαν τις προθέσεις τους και πήγαν στις πόλεις της Λυκαονίας Λύστρα και Δέρβη.

 Στα Λύστρα με το κήρυγμά τους πολλοί πίστεψαν στον Κύριο. Εκεί ο Παύλος θεράπευσε ένα χωλό εκ γενετής και οι κάτοικοι δε δίστασαν ν' ανακηρύξουν θεούς τους Αποστόλους. Το Βαρνάβα ονόμασαν Δία και τον Παύλο, πού μιλούσε πιο πολύ, Ερμή. Ετοιμάζονταν μάλιστα να κάμουν θυσία για χάρη τους. Οι Απόστολοι με πολύ κόπο κατόρθωσαν να τους εμποδίσουν. Κι ενώ προσπαθούσαν να τους απαλλάξουν από αυτές τις μάταιες συνήθειες, οι διαθέσεις του ασταθούς πλήθους άλλαξαν ξαφνικά. Από τη μια άκρη έφτασαν στην άλλη. Άρχισαν να τους νομίζουν για μάγους. Ιουδαίοι από την Αντιόχεια και το Ικόνιο, πήραν μαζί τους τα πλήθη και μια μέρα πού βρέθηκε μόνος του ο Παύλος, τον λιθοβόλησαν και τον έσυραν έξω από την πόλη νομίζοντας ότι πέθανε (Πράξ. 14,8-20).

 Όταν ο Παύλος με τις περιποιήσεις των πιστών  συνήλθε, μαζί με το Βαρνάβα έφυγαν και έφτασαν στη Δέρβη, όπου πολλοί δέχτηκαν τη χριστιανική πίστη (Πράξ. 14,20).

 Είχαν περάσει δυο περίπου χρόνια από τότε πού άρχισε η ιεραποστολή. Ήταν καιρός να γυρίσουν στην Αντιόχεια, απ’ όπου είχαν ξεκινήσει. Επέστρεψαν από τις ίδιες πόλεις. Πήγαν ξανά στα Λύστρα, στο Ικόνιο και στην Αντιόχεια της Πισιδίας. Οι Απόστολοι στερέωναν τους Χριστιανούς στην πίστη και έλυναν όσα προβλήματα είχαν παρουσιαστεί. Χειροτόνησαν πρεσβυτέρους σε κάθε Εκκλησία, κήρυξαν στην Πέργη και μετά στην Αττάλεια. Παντού οι πιστοί τους υποδέχονταν με μεγάλη χαρά. Με ακόμη μεγαλύτερη χαρά τους υποδέχτηκαν, σαν γύρισαν με πλοίο, οι Χριστιανοί της Αντιόχειας στη Συρία το 48 μ.Χ. (Πράξ. 14,26-28).

  Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

 Οι Απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας διηγήθηκαν στους πιστούς της Αντιόχειας, όσα έγιναν με τη βοήθεια του Θεού κατά την αποστολική τους περιοδεία. Όλοι τους ευχαριστούσαν και δοξολογούσαν το Θεό, γιατί άνοιξε τις πόρτες της πίστεως και της σωτηρίας και στους εθνικούς (Πράξ. 14,27).

 Κάποιοι Χριστιανοί, πού προέρχονταν από τους Ιουδαίους (οι λεγόμενοι ιουδαΐζοντες), απαίτησαν από τους Χριστιανούς πού προέρχονταν από τους ειδωλολάτρες να τηρούν την περιτομή και τις άλλες τυπικές διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου. Αυτή η διδασκαλία των ιουδαϊζόντων προκάλεσε την αντίδραση του Παύλου, ο οποίος στην προς Γαλάτας επιστολή αναφέρει (Γαλ. 2,11-14), ότι ήρθε αντιμέτωπος με τον Πέτρο, όταν αυτός επισκέφτηκε την Αντιόχεια, αλλά και με άλλα εξέχουσα στελέχη από την πρώτη Εκκλησία, ακόμη και με τον Βαρνάβα,  οι οποίοι παρασύρθηκαν από τις απαιτήσεις των Ιουδαιοχριστιανών.

Τότε αποφασίστηκε κι έγινε μια επιτροπή από τον Παύλο, το Βαρνάβα, τον Τίτο και άλλους πιστούς, οι οποίοι με τις ευχές της Εκκλησίας έφυγαν για τα Ιεροσόλυμα, όπου μαζί με τους Αποστόλους και τους πρεσβυτέρους θα έλυναν το ζήτημα αυτό (Πράξ. 15,2).

 Στη Σύνοδο που έγινε το 49 μ.Χ., ο Παύλος κι ο Βαρνάβας διηγήθηκαν, όσα έγιναν με τη βοήθεια του Θεού κατά την περιοδεία τους. Ύστερα από αρκετή συζήτηση επικράτησε η γνώμη του Παύλου, την οποία υποστήριξαν ο Πέτρος, ο Ιάκωβος, ο Βαρνάβας και άλλοι.

Σύμφωνα με την απόφαση της Συνόδου το βάπτισμα ήταν αρκετό και δεν θα απαιτούνταν τίποτα άλλο από τους ειδωλολάτρες που θα γίνονταν Χριστιανοί, παρά μόνο να μη συμμετέχουν  σε ειδωλολατρικές γιορτές και θυσίες, να μην τρώνε από τα ειδωλόθυτα και να μην πίνουν από το αίμα των πνιγμένων ζώων (Πράξ. 15,28-29).

 Οι αποφάσεις της αποστολικής Συνόδου έγιναν δεκτές απ' όλους και έφεραν την ειρήνη στην Εκκλησία. Κοινοποιήθηκαν μάλιστα με επιστολή της Συνόδου στις νεώτερες αδερφές Εκκλησίες της Αντιόχειας, της Συρίας και της Κιλικίας. Η Σύνοδος εξέλεξε τον Παύλο και το Βαρνάβα, οι οποίοι συνοδευόμενοι από τον Ιούδα (Βαρσαββάς) και το Σίλα, να μεταφέρουν στην Εκκλησία της Αντιόχειας την απόφαση της Συνόδου (Πράξ. 15,22-27).

  ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΒΑΡΝΑΒΑ
ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

 Μετά την Αποστολική Σύνοδο ο Παύλος πρότεινε στο Βαρνάβα να ξεκινήσουν για τη δεύτερη ιεραποστολική περιοδεία. Ο Βαρνάβας όμως διαφώνησε με τον Παύλο, για το αν θα έπαιρναν τον Ιωάννη Μάρκο στη νέα περιοδεία τους, ο οποίος κατά την πρώτη έχοντας δειλιάσει, επέστρεψε στην πατρίδα του (Πράξ. 15, 35). Το αποτέλεσμα της διαφωνίας ήταν ο μεν Παύλος με το Σίλα να πάνε στη Συρία, την Κιλικία και την Ελλάδα, ο δε Βαρνάβας με τον ανιψιό του Μάρκο να πάνε στην Κύπρο, όπου οργάνωσαν την εκεί Εκκλησία (Πράξ. 15,37-41 και Γαλ. 2,13).

Παρόλη τη διαφωνία τους, η  αμοιβαία εκτίμηση και ο δεσμός αγάπης μεταξύ Παύλου και Βαρνάβα ποτέ δεν κλονίστηκε και αυτό φαίνεται στις επιστολές του Παύλου όταν αναφέρεται στο Βαρνάβα (Α' Κορ. 9,6. Γαλ. 2,1-9. Κολ. 4,10).

 Για τη μετέπειτα δράση του Βαρνάβα δεν υπάρχουν στοιχεία στην Αγία Γραφή. Ο Απόστολος Βαρνάβας θεωρείται ο ιδρυτής και ο προστάτης της Εκκλησίας της Κύπρου και υπήρξε ο πρώτος επίσκοπος Σαλαμίνος. Σύμφωνα με μια παράδοση ο Βαρνάβας από την Κύπρο κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Ιερουσαλήμ, στη Ρώμη και την Αλεξάνδρεια και επέστρεψε πάλι στην Κύπρο όπου και μαρτύρησε στη Σαλαμίνα. Εκεί λιθοβολήθηκε από τους Ιουδαίους και τους ειδωλολάτρες γύρω στο 57 μ.Χ., και στη συνέχεια τον έκαψαν.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμάει τη μνήμη του Αποστόλου Βαρνάβα μαζί με τον Απόστολο Βαρθολομαίο στις 11 Ιουνίου. Στη βυζαντινή αγιογραφία συχνά παρουσιάζεται μαζί με τον Απόστολο Παύλο να κρατούν μια Εκκλησία, ή μόνος του με το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο στα χέρια του.

 Σύμφωνα με το απόκρυφο βιβλίο "Πράξεις Βαρνάβα", που υποτίθεται ότι εγράφη από τον Ευαγγελιστή Μάρκο, ο Βαρνάβας ετάφη βιαστικά, μαζί με το χειρόγραφο Ευαγγέλιο του Ματθαίου που κατείχε και χρησιμοποιούσε.

Κοντά στην αρχαία πόλη της Σαλαμίνας, αργότερα Κωνσταντία και σήμερα Αμμόχωστο, βρίσκεται το μοναστήρι του Αποστόλου Βαρνάβα. Εκεί βρίσκεται και ο τάφος του Αγίου, όπου βρέθηκε και το χειρόγραφο Ευαγγέλιο του Ματθαίου στο στήθος του, κατόπιν οράματος του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Ανθέμιου το 477 μ.Χ., όταν ο Απόστολος Βαρνάβας του εμφανίστηκε υποδεικνύοντάς του που βρισκόταν ο τάφος του.

Στην Κύπρο υπάρχουν αρκετοί ναοί αφιερωμένοι στον Απόστολο Βαρνάβα. Παράδειγμα αποτελεί η σταυροπηγιακή μονή στα Κατεχόμενα, έξω από την Αμμόχωστο, θεμελιωμένη από τον αυτοκράτορα Ζήνωνα (474-491 μ.Χ.).

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΣΟ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

Τίποτα δεν υπάρχει τόσο πολύτιμο στην ζωή μας όσο η προσευχή.

ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!

ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!

ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!

ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!

ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

Άγιος Κύριλλος Πατριάρχης Αλεξανδρείας

Ο Άγιος Κύριλλος έζησε επί βασιλείας Θεοδοσίου του Μικρού και γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 370 μ.Χ. από εύπορους γονείς της ελληνικής κοινωνίας της πόλεως. Ανεψιός του αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας Θεοφίλου ο Κύριλλος, έλαβε μεγάλη θεολογική μόρφωση, ώστε έγινε κατόπιν διάδοχος του θείου του, στον αρχιεπισκοπικό θρόνο Αλεξανδρείας.

Όταν έγινε η Γ' Οικουμενική Σύνοδος το 431 μ.Χ. στην Έφεσο, ο Κύριλλος υπήρξε πρόεδρος αυτής και συνετέλεσε να γκρεμιστούν οι κακοδοξίες του δυσεβούς Νεστορίου, για το πρόσωπο της υπεραγιάς Δεσποίνης ημών Θεοτόκου.

Με πολλά πνευματικά κατορθώματα στο ενεργητικό του, ο Κύριλλος παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του στον Κύριο την 27η Ιουνίου του 444 μ.Χ., αφού πατριάρχευσε για 32 περίπου χρόνια. Δικαίως ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης τον προσονόμασε «σφραγίδα των Πατέρων».

Η Εκκλησία θέλησε να αδελφώσει την μνήμη των δύο Μεγάλων Πατέρων αυτής και Αρχιεπισκόπων Αλεξανδρείας, του Μεγάλου Αθανασίου, πρωταγωνιστή κατά του Αρειανισμού, και του Αγίου Κυρίλλου, πρωταγωνιστή κατά του Νεστοριανισμού και όρισε το συνεορτασμό τους στις 18 Ιανουαρίου. Η Σύναξη των Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου ετελείτο στη Μεγάλη Εκκλησία. Η μνήμη του Αγίου εορτάζεται και στις 9 Ιουνίου.

http://www.saint.gr

ΑΓΙΑ ΚΑΛΛΙΟΠΗ Η ΜΑΡΤΥΣ

ΑΓΙΑ ΚΑΛΛΙΟΠΗ Η ΜΑΡΤΥΣ

Η Αγία Καλλιόπη, έζησε στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ., στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου. Διακρινόταν για τη φυσική της ομορφιά, αλλά και τα πλούσια ψυχικά και πνευματικά χαρίσματά της. Απέρριπτε μετά βδελυγμίας κάθε πρόταση γάμου γιατί είχε αφιερώσει τη ζωή της στο Χριστό, τη διδασκαλία του Θείου Λόγου Του και τη διακονία και παραμυθία των ασθενών και πασχόντων αδελφών της. Στο φοβερό διωγμό που εξαπέλυσε ο φοβερός διώκτης των χριστιανών Δέκιος, η Καλλιόπη συνελήφθη και οδηγήθηκε μπροστά στον τοπικό άρχοντα, ο οποίος θαύμασε την ομορφιά της και προσπάθησε με διάφορες κολακείες και υποσχέσεις να την δελεάσει και να την σύρει στην ανόσια ζωή των ψυχοφθόρων ηδονών και της μισερής ειδωλολατρίας. Όμως η Αγία με ηρωική σταθερότητα, εμμονή και αγωνιστικό φρόνημα, ομολόγησε την πίστη της στο Χριστό, τον μοναδικό Σωτήρα και Λυτρωτή. Εξοργισμένος ο τύραννος διέταξε και τη μαστίγωσαν ανελέητα. Κατόπιν, τη χαράκωσαν με μαχαίρια και έκαψαν τις πληγές της. Τελικά την αποκεφάλισαν χαριζόντάς της, την ουράνια και άφθαρτη δόξα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Αγίας Καλλιόπης στις 8 Ιουνίου.

http://www.saint.gr

ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ!

«Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό κύριον, τό ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον, τό σύν Πατρί καί Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καί συνδοξαζόμενον, τό λαλῆσαν διά τῶν προφητῶν».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Κυριακή της Πεντηκοστής

«Τη αυτή ημέρα, Κυριακή ογδόη από του Πάσχα, την αγίαν Πεντηκοστήν εορτάζομεν. Πνοή βιαία γλωσσοπυρσεύτως νέμει, Χριστός το θείον Πνεύμα τοις Αποστόλοις. Εκκέχυται μεγάλω ενί ήματι Πνεύμ' αλιεύσι. Ταις των αγίων Αποστόλων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν»

Μετά την Ανάληψη του Κυρίου στους ουρανούς, οι Απόστολοι και οι υπόλοιποι μαθητές του, καθώς και οι γυναίκες που από την αρχή τον είχαν ακολουθήσει, η Παναγία Παρθένος Μαρία η Μητέρα του, περίπου 120 άτομα, γύρισαν στο όρος των Ελαιών στην Ιερουσαλήμ και, μπαίνοντας στο υπερώο, δηλαδή στον πάνω όροφο του σπιτιού εκεί, περίμεναν με προσευχή την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με την υπόσχεση του Σωτήρα Χριστού. Στο μεταξύ εκεί, εξέλεξαν και τον Ματθία και τον συναρίθμησαν με τους ένδεκα Αποστόλους.

Τότε αυτοί πληρωθέντες από το Πνεύμα το Άγιο, άρχισαν να κηρύττουν και να καλούν τους ανθρώπους να βαπτισθούν και να λάβουν κι αυτοί την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ό,τι είχαν ακούσει και ζήσει κοντά στο Χριστό και δεν το είχαν τότε κατανοήσει, τώρα εν Αγίω Πνεύματι το γνώρισαν και το επαγγέλλονται στο λαό.

Τώρα γνωρίζουν ποια είναι η προοπτική της καινής ζωής και που πρέπει να οδηγήσουν το λαό, γι’ αυτό και τους πρώτους τρεις χιλιάδες που βαπτίστηκαν, τους οδηγούν στο Δείπνο της Ζωής, την Τράπεζα της Θείας Ευχαριστίας, όπου στο εξής θα βρίσκεται συναγμένη η Εκκλησία ως σώμα Χριστού, θα τρέφεται με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου και θα συμμετέχει έτσι στην αιώνια ζωή της Βασιλείας του Θεού.

Με την Πεντηκοστή δεν γεννήθηκε η Εκκλησία ως απλός θεσμός, αλλά ως συνεχής παρουσία της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, και γι’ αυτό η Πεντηκοστή δεν είναι ένα γεγονός που συνέβη μια φορά κάποτε, αλλά είναι η ζωή της Εκκλησίας, ως αδιάκοπη κοινωνία του Αγίου Πνεύματος.

Η Πεντηκοστή, αποτελεί τη γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας.

ΟΣΙΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ Ο ΝΕΟΣ

Όσιος Ιλαρίων ο Νέος, Ηγούμενος Μονής Δαλμάτων

Ο Όσιος Ιλαρίων γεννήθηκε το 775 μ.Χ. και καταγόταν από την Καππαδοκία. Οι γονείς του, Πέτρος που ήταν προμηθευτής άρτου των ανακτόρων και Θεοδοσία, ήταν ευσεβείς και ενάρετοι άνθρωποι και γαλούχησαν τον μικρό γιο τους με τα νάματα της ορθόδοξης πίστης. Όταν ενηλικιώθηκε, ποθώντας το δρόμο της αρετής και της άσκησης πήγε στο μοναστήρι της Ξηρονησίας, στην Κωνσταντινούπολη, όπου αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι στην άσκηση, την αυστηρή νηστεία, τη σιωπή και την μελέτη των Θείων Γραφών. Αργότερα πήγε στη Μονή Δαλμάτων, όπου και έγινε μεγαλόσχημος. Εκεί παρέμεινε μία δεκαετία σαν κηπουρός και γρήγορα έγινε παράδειγμα άσκησης, ταπεινοφροσύνης και μεγαθυμίας για όλους τους αδελφούς, οι οποίοι παμψηφεί τον ανέδειξαν ηγούμενο της Μονής. Όταν ξέσπασε η θύελλα της Εικονομαχίας ο αυτοκράτορας Λέων ο Αρμένιος, με τον ασεβή πατριάρχη Θεόδοτο το Μελισσηνό, προσπάθησαν, ανεπιτυχώς, να κάμψουν το αγέρωχο φρόνημα του Οσίου. Εκείνος όρθωσε το πνευματικό του ανάστημα και στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Τότε άρχισε ο απηνής διωγμός του. Επί οκτώ ολόκληρα χρόνια, υπέστη αγόγγυστα και με θαυμαστή καρτερία περιορισμούς σε απομακρυσμένες Μονές, φυλακίσεις, ξυλοδαρμούς και εξορίες. Άντεξε όμως, όλες τις ταλαιπωρίες «ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού», ευχαριστώντας και δοξάζοντας τον δωρεοδότη Κύριο, πού τον αξίωσε να μείνει αλύγιστος στις επάλξεις του αγώνα. Μετά το θρίαμβο της Ορθοδοξίας, επέστρεψε στη Μονή του, έζησε τρία ακόμη χρόνια και εκοιμήθη ειρηνικά σε ηλικία 70 ετών, το 845 μ.Χ. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου Ιλαρίωνα στις 6 Ιουνίου.

http://www.saint.gr

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

Άγιος Μάρκος ο νεομάρτυρας o «ἐν Χίῳ»

Ο Άγιος Μάρκος γεννήθηκε στη Σμύρνη. Ο πατέρας του καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και ονομαζόταν Χατζή Κωνσταντής, ή δε μητέρα του από τη Σμύρνη και ονομαζόταν Μαρία. Ο ίδιος παντρεύτηκε το έτος 1788 μ.Χ. Μπλέχτηκε όμως στην Έφεσο με άλλη χριστιανή γυναίκα και κάποια ημέρα συνελήφθησαν επ' αυτοφώρω. Ο άγιος και η ερωμένη του αρνήθηκαν την πίστη τους ενώπιον του κριτή.

Ο Μάρκος, γρήγορα αισθάνθηκε τύψεις συνειδήσεως για την εξωμοσία του, πήγε με δάκρυα και εξομολογήθηκε σε κάποιο πνευματικό, ο όποιος τους διευκόλυνε να φύγουν στη Σμύρνη. Από εκεί, αφού επιβιβάστηκαν σε πλοίο που πήγαινε στην Τεργέστη, το 1792 μ.Χ., αποβιβάστηκαν στη Βενετία, όπου χρίστηκαν με Άγιο Μύρο, κοινώνησαν και παντρεύτηκαν. Αργότερα, ο Μάρκος, αφού περιπλανήθηκε σε διάφορους τόπους, αποφάσισε να μαρτυρήσει για τη χριστιανική πίστη και επέστρεψε στη Χίο και από εκεί στην Έφεσο.

Στην πόλη αυτή συνάντησε τον πνευματικό του και εξομολογήθηκε τον πόθο του, αλλά ο πνευματικός του τον απέτρεψε, λόγω ανοικοδομήσεως του νέου Ναού και του πρόσφατου τότε μαρτυρίου του Αγίου Νεομάρτυρα Γεωργίου, οι Τούρκοι ήταν πολύ εξαγριωμένοι και θα γκρέμιζαν τον Ναό αυτό. Όποτε ο μάρτυς αναγκάσθηκε να επιστρέψει στη Χίο.

Εκεί, αφού προσευχήθηκε και κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, πήγε στο κριτήριο, όπου με θάρρος κήρυξε τη χριστιανική του πιστή. Παρά τις κολακείες του κριτή, ο μάρτυρας παρέμεινε αμετάπειστος. Τότε τον έκλεισαν στη φυλακή, όπου υπέστη σκληρά και ανελέητα βασανιστήρια. Όταν για δεύτερη φορά τον οδήγησαν στον κριτή, ο Μάρκος και πάλι ομολόγησε τον Χριστό. Οι Τούρκοι εξαγριωμένοι τον γκρέμισαν από τις σκάλες και τον έκλεισαν πάλι στη φυλακή, όπου αυτή τη φορά τον βασάνισαν ακόμα πιο φρικτά. Αλλά ο Μάρκος, αντί να γογγύζει, έψαλλε ευχαριστημένος.

Οι χριστιανοί της Χίου, όταν έμαθαν την υπομονή του μάρτυρα, άρχισαν να νηστεύουν και να προσεύχονται στον Θεό, για να τον ενισχύσει στον μαρτυρικό του αγώνα. Ο Μάρκος αφού κοινώνησε και πάλι των αχράντων μυστηρίων μέσα στη φυλακή, για τρίτη φορά ομολόγησε τον Χριστό μπροστά στον κριτή. Τελικά τον οδήγησαν στον τόπο της εκτέλεσης και τον αποκεφάλισαν στις 5 Ιουνίου 1801 μ.Χ., ημέρα Τετάρτη και ώρα 02.00 το πρωί στη Χίο. Τότε όλοι οι Χριστιανοί της Χίου, έψαλλαν ύμνους ευχαριστήριους στον Θεό για την λαμπρή μαρτυρία του Νεομάρτυρα Μάρκου. Απότμημα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκεται στη Μητρόπολη Χίου.

http://www.saint.gr