ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Ο ΤΣΑΚΩΜΟΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΑΥΤΙΑ

Ήτανε δύο ασκητές λέει το γεροντικό οι οποίοι είχαν ξεχάσει να μαλώνουν...
Κάποια στιγμή ρωτάει ο ένας τον άλλον.
Πώς μαλώνουν οι άνθρωποι;
Ε λεει ο άλλος, να πως μαλώνουν οι άνθρωποι...
Θα βάλουμε μία κανάτα στη μέση, εγώ θα πω ότι είναι δική μου, εσύ θα πεις ότι είναι δική σου, θα επιμείνουμε και θα μαλώσουμε...
Βάζουνε μία κανάτα στη μέση. Λέει ο ένας... Αυτή είναι δική μου. Λέει ο άλλος… Ε πάρτην. Όχι λέει ο πρώτος δεν το είπες καλά... Θα πεις εσύ ότι είναι δική μου. Ασε θα το κάνουμε ανάποδα.
Βάζουν την κανάτα στη μέση… Λέει ο δεύτερος. Αυτή η κανάτα ειναι δική μου.. Λέει ο άλλος... ε αφού είναι δική σου, δεν μπορώ να μην στη δώσω πάρτη... Και τελικά δεν κατάφεραν να μαλώσουν.
Ο τσακωμός αρχίζει από τη φιλαυτία... Μόλις πω αυτή η κανάτα είναι δική μου.

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Ο ΑΒΒΑΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ!

Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Μακάριο τὸν μέγα σχετικὰ μὲ τὴν τελειότητα. Καὶ ἀπάντησε ὁ Γέροντας τὰ ἑξῆς:
«Δεν μπορεῖ νὰ εἶναι κανεὶς τέλειος, ἐὰν δὲν ἀποκτήσει ταπείνωση μεγάλη στὴν καρδιὰ καὶ στὸ σῶμα, ἐὰν δὲν μάθει δηλαδή:
Νὰ μὴν ὑπολογίζει τὸν ἑαυτό του σὲ καμιὰ περίπτωση ἀλλὰ νὰ προτιμᾷ νὰ βάζει ταπεινὰ τὸν ἑαυτό του χαμηλότερα ἀπ᾿ ὅλη τὴν κτίση, νὰ μὴν κρίνει διόλου κάποιον, παρὰ μόνο τὸν ἑαυτό του, νὰ ὑπομένει τὴν καταφρόνια καὶ νὰ ἀποστρέφεται ὁλόψυχα κάθε κακία.
Νὰ βιάζει τὸν ἑαυτό του να᾿ ναι μακρόθυμος, ἀγαθός, ν᾿ ἀγαπᾷ τοὺς ἀδελφούς, νὰ εἶναι σώφρων, νὰ κυριαρχεῖ στὸν ἑαυτό του, γιατὶ λέει ἡ ἁγία Γραφὴ «ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἀνήκει σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἀσκοῦν βία στὸν ἑαυτό τους καὶ αὐτοὶ οἱ ἀγωνιστὲς τὴν κερδίζουν».
Νὰ βλέπει ἴσια μὲ τὰ μάτια, νὰ φρουρεῖ τὴ γλῶσσα καὶ ν᾿ ἀποφεύγει ν᾿ ἀκούει μάταια πράγματα ποὺ φθείρουν τὴν ψυχή.
Τὰ χέρια νὰ κινοῦνται γιὰ νὰ κάνουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἡ καρδιὰ νὰ εἶναι καθαρὴ ἔναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ σῶμα ἀμόλυντο, νὰ ἔχει τὴ μνήμη τοῦ θανάτου καθημερινά, ν᾿ ἀποκηρύσσει τὴν ἐσωτερικὴ ὀργὴ καὶ κακία.
Νὰ ἀποτάσσεται τὰ ὑλικὰ καὶ τὶς σαρκικὲς ἡδονές, νὰ ἀποτάσσεται τὸ διάβολο καὶ ὅλα τὰ ἔργα αὐτοῦ καὶ νὰ συντάσσεται σταθερὰ μὲ τὸν Βασιλιὰ τῶν πάντων Θεὸ καὶ μ᾿ ὅλες τὶς ἐντολές του, νὰ προσεύχεται ἀδιάκοπα καὶ νὰ παραμένει κοντὰ στὸν Θεὸ πάντοτε, σὲ κάθε περίσταση καὶ σὲ κάθε ἐργασία»

ΑΓΙΑ ΑΝΥΣΙΑ Η ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ

Αγία Ανυσία η Οσιομάρτυς

 
Η Αγία Ανυσία, έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (298 μ.Χ.). Καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και ήταν θυγατέρα γονέων ευσεβών και πολύ πλουσίων.
Όταν πέθαναν οι γονείς της, η Ανυσία στάθηκε κυρία του εαυτού της. Ούτε τα πλούτη που κληρονόμησε τη μέθυσαν, ούτε η ορφάνια της την παρέσυρε. Αλλά με φρόνηση και εγκράτεια, προσπαθούσε πάντα να μαθαίνει «τι εστίν ευάρεστον τω Κυρίω». Τι δηλαδή, είναι ευχάριστο και ευπρόσδεκτο στον Κύριο. Η ευσέβειά της αυτή, την έκανε γνωστή στους ειδωλολάτρες. Μια φορά λοιπόν, ενώ πήγαινε στην εκκλησία, τη συνάντησε κάποιος ειδωλολάτρης στρατιώτης. Αφού την έπιασε βίαια, την έσυρε στους βωμούς των ειδώλων και την πίεζε να θυσιάσει στους Θεούς. Η Ανυσία ομολόγησε ότι πιστεύει στον Ένα και αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό, και Αυτόν αγωνίζεται να ευχαριστεί κάθε μέρα. Ο στρατιώτης εξαγριωμένος, άρχισε να βλασφημεί το Θεό και τότε η Ανυσία τον έφτυσε στο πρόσωπο. Ντροπιασμένος αυτός, έσυρε το σπαθί του και διαπέρασε τα πλευρά της. Έτσι η Ανυσία, πήρε το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου.
Μέρος των Ιερών Λειψάνων της Οσιομάρτυρος βρίσκονται στη Βασιλική του Αγ. Δημητρίου Θεσσαλονίκης. Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου της Οσιομάρτυρος βρίσκονται στις Μονές Αναλήψεως Πρώτης Σερρών καί Κύκκου Κύπρου.
Το Απολυτίκιο της είναι το ίδιο με αυτό της Οσίας Μελάνης. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Αγίας Ανυσίας στις 30 Δεκεμβρίου. 

http://www.saint.gr

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΕΙΣ ΤΟ ΘΕΟ!

Σ' ευχαριστώ Θεέ μου! Η πραγματική ευτυχία είναι να ευχαριστήσεις το Θεό πιο πολύ από το να Του ζητάς κάτι. 

ΜΙΑ ΧΑΡΗ ΜΟΝΟ ΣΟΥ ΖΗΤΩ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΑ!

Μια χάρη μόνο σου ζητώ Δέσποινα Παναγία… Δίνε τ’ ανθρώπου τ’ αγαθό αυτό που λεν’ υγεία.

ΑΝΑΘΕΣΕ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΟΥ!

Ανάθεσε στον Κύριο τον δρόμο σου και έλπιζε σ’ Αυτόν, κι Αυτός θα ενεργήσει!

ΑΓΙΑ ΔΟΜΝΑ Η ΜΑΡΤΥΣ

 

Αγία Δόμνα η Μάρτυς

 
Η Αγία Δόμνα ήταν Ιέρεια των ειδώλων επί Μαξιμιανού στη Νικομήδεια και συγκεκριμένα στον ναό του Δωδεκάθεου. Οι επιστολές του Αποστόλου Παύλου, άνοιξαν τα πνευματικά της μάτια και βαπτίστηκε χριστιανή, μαζί με τον υπηρέτη της, από τον επίσκοπο Νικομήδειας Κύριλλο. Από τότε έκανε συνειδητή χριστιανική ζωή, μοιράζοντας στους φτωχούς ότι είχε από την περιουσία της, αλλά και ότι έπαιρνε από το παλάτι. Κάποτε όμως, το έμαθε αυτό ο αρχιυπηρέτης του παλατιού και όταν ήταν να τιμωρήσει τη Δόμνα, αυτή έκανε την τρελή και στάλθηκε στον επίσκοπο για θεραπεία. Έπειτα για να μη συλληφθεί, ντύθηκε ανδρικά και έθαβε τα λείψανα των μαρτύρων. Όταν όμως επέστρεψε ο Μαξιμιανός στη Νικομήδεια, ζήτησε τη Δόμνα και όταν έμαθε ότι έγινε χριστιανή, διέταξε να τη συλλάβουν. Επειδή όμως δεν την βρήκε, διέταξε τον γενικό φόνο των χριστιανών, μεταξύ των οποίων αναγνωρίστηκε και η Δόμνα και έτσι την αποκεφάλισαν. (Η μνήμη της επαναλαμβάνεται στις 3 Δεκεμβρίου).
Συναξαριακή πηγή, μαζί με την μνήμη της Αγίας Δόμνας, αναφέρει και τη μνήμη των Αγίων Θεοφιλής της Παρθένου και Αγάπης της Προεστώσας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Αγίας Δόμνας στις 28 Δεκεμβρίου.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΟΣ, ΑΠΟΤΕΛΟΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑ!

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος είναι διπλός, αποτελούμενος από ψυχή και σώμα, έχει επομένως διπλές τόσο τις αισθήσεις, όσο και τις αρετές τους. Οι αισθήσεις του της ψυχής, τις οποίες οι σοφοί ονομάζουν και δυνάμεις, είναι οι εξής πέντε:
Νούς, διάνοια, δόξα (γνώμη), φαντασία και αίσθηση.
Οι αισθήσεις του σώματος είναι πάλι πέντε, όραση, όσφρηση, ακοή, γεύση και αφή. Από αυτά συνάγεται ότι και οι αρετές είναι διπλές, όπως και οι κακίες. Είναι λοιπόν αναγκαίο να γνωρίζουμε με σαφήνεια πόσες οι σωματικές, ποια είναι τα σωματικά πάθη και ποια τα ψυχικά.
Ψυχικές αρετές είναι κατ᾽αρχήν οι γενικότερες τέσσερις αρετές, ανδρεία, φρόνηση, σωφροσύνη και δικαιοσύνη. Από αυτές γεννούνται οι ψυχικές αρετές, πίστη, ελπίδα, αγάπη, προσευχή, ταπείνωση, πραότητα, μακροθυμία, ανεξικακία, χρηστότητα, αοργησία, γνώση, ευθυμία, απλότητα, αταραξία, ανυποκρισία, η χωρίς έπαρση υπερηφάνεια, φθόνο και δόλο διάθεση, αφιλαργυρία, συμπάθεια, ελεημοσύνη, μεταδοτικότητα, αφοβία, έλλειψη λύπης, κατάνυξη, σεμνότητα, ευλάβεια, επιθυμία των μελλόντων αγαθών, πόθος της βασιλείας του Θεού και έπιθυμία της θείας υιοθεσίας.
Σωματικές αρετές, η μάλλον εργαλεία αρετών, οι οποίες όταν πράττονται κατά Θεόν, με γνώση και χωρίς καμία υποκρισία και ανθρωπαρέσκεια, οδηγούν τον άνθρωπο στην πραγμάτωση της ταπεινώσεως και της απάθειας, είναι οι εξής: εγκράτεια, νηστεία, πείνα, δίψα, αγρυπνία, ολονύκτια, στάση στην προσευχή, συνεχής γονυκλισία, αλουσία, χρήση μόνον ενός ενδύματος, ξηροφαγία (..) και άλλα παρόμοια, που είναι πολύ αναγκαία και ωφέλιμα όταν το σώμα είναι εύρωστο και ενοχλείται από τα σαρκικά πάθη. Όταν όμως ασθενεί και έχει κυριαρχήσει στα πάθη με την βοήθεια του Θεού, τα παραπάνω δεν είναι και τόσο αναγκαία, διότι η αγία ταπείνωση και η ευχαριστία αναπληρώνει τα πάντα.
Η αναίρεση των οκτώ (κυρίαρχων) παθών γίνεται ως εξής:
Με την εγκράτεια αναιρείται η γαστριμαργία· με τον θείο πόθο και την επιθυμία των μελλόντων αγαθών αναιρείται η πορνεία· με την συμπάθεια προς τους φτωχούς η φιλαργυρία· με την αγάπη προς όλους και την αγαθωσύνη η οργή· με την πνευματική χαρά αναιρείται η κοσμική λύπη· με την υπομονή, την καρτερία και την ευχαριστία προς τον Θεό η ακηδία· με την κρυπτή εργασία των αρετών, την αδιάλειπτη προσευχή και την συντριβή της καρδιάς η κενοδοξία. Με το να μην κρίνουμε κάποιον και να τον εξουθενώνουμε, όπως ο αλαζόνας Φαρισαίος, αλλά να θεωρούμε τον εαυτό μας έσχατο όλων, αναιρείται η υπερηφάνεια. Έτσι, καθώς ο νούς ελευθερώνεται από τα παραπάνω πάθη και ανυψώνεται προς τον Θεό, ζεί από αυτήν την ζωή την μακάρια ζωή, δεχόμενος τον αρραβώνα του Αγίου Πνεύματος. Αναχωρώντας λοιπόν από τα γήινα, με άπάθεια και αληθινή γνώση, παρίσταται ενώπιον του φωτός της Αγίας Τριάδος και λαμπρύνεται μαζί με τους θείους αγγέλους στους απέραντους αιώνες.
Ας προσθέσουμε στον άπέριττο αυτόν λόγο, σαν χρυσό επισφράγισμα, και λίγα περί του «κατ᾽εικόνα και καθ᾽ ομοίωσιν» του πλέον τιμημένου από όλα τα κτίσματα του Θεού. Το νοερό λοιπόν και λογικό «ζώον», ο άνθρωπος, αυτό μόνον από όλα τα κτίσματα πλάσθηκε «κατ᾽εικόνα και καθ᾽ ομοίωσιν» του Θεού.
Κάθε άνθρωπος λοιπόν λέγεται κατ᾽εικόνα, σύμφωνα με το αξίωμα (δωρεά) του νού και της ψυχής, δηλαδή το ακατάληπτο, το αθεώρητο, το αθάνατο και το αυτεξούσιό τους· και για όχι μόνον αυτά, αλλά και για το ότι (ο άνθρωπος) ηγείται (όλης της φύσεως), τεκνογονεί και οικοδομεί. Λέγεται πάλι καθ᾽ ομοίωσιν άνάλογα με την αρετή του και όταν, ως ενάρετος, εκτελεί όλες τις θεώνυμες και θεομίμητες πράξεις της αρετής. Δηλαδή για το ότι φερόμασθε φιλάνθρωπα προς τον συνάνθρωπο, το ότι συγχωρούμε και ελεούμε και αγαπούμε τους συνδούλους μας, δείχνοντας κάθε ευσπλαγχνία και συμπάθεια· γιατί ο Χριστός ο Θεός μας προτρέπει, να είσθε οικτίρμονες, όπως και ο Πατέρας σας στους ουρανούς είναι οικτίρμων.
Το κατ᾽εικόνα το κατέχουν όλοι οι άνθρωποι, διότι τα χαρίσματα του Θεού είναι αμετάκλητα. Το καθ᾽ ομοίωσιν όμως είναι σπάνιο· (το κατέχουν) μόνον οι ενάρετοι και οι άγιοι, που μιμούνται την αγαθότητα του Θεού, όσο είναι δυνατόν στους ανθρώπους. Ας αξιωθούμε λοιπόν και εμείς την υπεράγαθο φιλανθρωπία Του, όσοι Τον ευαρεστήσαμε με αγαθές πράξεις, και ας μιμηθούμε εκείνους που ευαρέστησαν από αιώνων τον Χριστό· διότι σε Αυτόν άνήκει το έλεος και αρμόζει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση, μαζί με τον Άναρχο Πατέρα και το Πανάγιο, αγαθό και ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων, αμήν.
 
Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΔΙΩΧΝΕΙ ΤΗ ΛΥΠΗ!

Η μελέτη της Αγίας Γραφής διώχνει τη λύπη
 

Ευχάριστο είναι το λιβάδι και ο κήπος, αλλά πολύ πιο ευχάριστη είναι η ανάγνωση των Θείων Γραφών.

Γιατί εκεί υπάρχουν άνθη που μαραίνονται, ενώ εδώ νοήματα που πάντοτε είναι ακμαία.

Εκεί ζέφυρος που φυσάει, ενώ εδώ η αύρα του Αγίου Πνεύματος.

Εκεί τα αγκάθια που περιτειχίζουν, ενώ εδώ η πρόνοια του Θεού που ασφαλίζει.

Εκεί τζιτζίκια που τραγουδούν, ενώ εδώ οι προφήτες που κελαηδούν.

Εκεί τέρψη από την εμφάνιση, ενώ εδώ ωφέλεια από την ανάγνωση.

Ο κήπος βρίσκεται σε έναν τόπο, ενώ οι Γραφές σε όλα τα μέρη της οικουμένης.

Ο κήπος υποτάσσεται στις ανάγκες των καιρών, ενώ οι Γραφές και μέσα στο χειμώνα και μέσα στο καλοκαίρι έχουν πολλά φύλλα και είναι γεμάτες καρπούς.

Ας προσέχουμε λοιπόν στην ανάγνωση των Γραφών, γιατί εάν προσέχεις στην Γραφή, σου ξεριζώνει τη λύπη, σου φυτεύει την ευχαρίστηση, αναιρεί την κακία, ριζώνει την αρετή, δεν αφήνει μέσα στην αναταραχή των πραγμάτων να παθαίνεις όπως οι ναυτικοί στην τρικυμία.

Η θάλασσα μαίνεται, αλλά εσύ πλέεις με γαλήνη, γιατί έχεις κυβερνήτη την ανάγνωση των Γραφών, επειδή αυτό το σκοινί δεν το σπάζει η δοκιμασία των περιστάσεων.

 

Προς Ευτρόπιον Β΄ επιστολή

Αγίος Ιωάννης ο Χρυσοστόμος

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: ΠΕΣ ΜΟΥ, ΤΙ ΛΟΓΟ ΘΑ ΔΩΣΕΙΣ ΣΤΟ ΘΕΟ!

Πες μου, τι λόγο θα δώσεις στο Θεό εσύ που ντύνεις τους τοίχους και όχι τους ανθρώπους;

Εσύ που στολίζεις ένα ζώο και αδιαφορείς για τα κουρέλια που φοράει ο συνάνθρωπος σου;

Εσύ που σου σαπίζουν τα φαγητά και δε δίνεις σ’ αυτούς που πεινάνε;

Βλέπεις αυτούς τους τοίχους που καταρρέουν από το χρόνο, και που τα ερείπια τους ξεφυτρώνουν μέσα στην πόλη όπως οι σκόπελοι αναδύονται μέσα από το νερό; Όταν χτίζονταν, οι πλούσιοι νοιάζονταν για τους τοίχους και αδιαφορούσαν για τους φτωχούς.

Πού πήγε λοιπόν η μεγαλοπρέπεια τους;

Πού πήγε κι αυτός που περηφανευόταν γι’ αυτή τη μεγαλοπρέπεια; Βλέπεις πώς γκρεμίζονται και χάνονται σαν τα παλάτια που χτίζουν τα παιδιά στην άμμο για να παίξουν; Κι ο πεθαμένος κλαίει στον Άδη για τη ζωή που χαράμισε σε μάταια πράγματα. Να έχεις ψυχή μεγάλη.

Οι τοίχοι, οι μικροί και οι μεγάλοι, κάνουν την ίδια δουλειά.

Όταν μπω σε σπίτι ανθρώπου κακόγουστου και νεόπλουτου και το δω πνιγμένο στα στολίδια, ξέρω πως ο άνθρωπος αυτός δεν έχει τίποτα πιο πολύτιμο από αυτά που φαίνονται, και πως στολίζει τα άψυχα ενώ αφήνει αστόλιστη την ψυχή του.

Πες μου ποια ανάγκη εξυπηρετούν καλύτερα τα πολυτελή κρεβάτια ή τραπέζια, οι πολυθρόνες και τα αμάξια, ώστε να, μην περνάει το χρήμα στους φτωχούς, που χιλιάδες παρακαλάνε έξω απ’ τις πόρτες με σπαρακτική φωνή;

Και συ αρνείσαι να δώσεις, γιατί λες πως δεν έχεις για όλους αυτούς.

Κι ενώ τα χείλη σου ορκίζονται, το χέρι σου σε προδίδει. Γιατί το χέρι σου σε διαψεύδει, φωνάζοντας χωρίς να μιλά, έτσι καθώς λάμπει πάνω του το δέσιμο του δαχτυλιδιού.

Πόσους μπορεί να σώσει από τα χρέη ένα σου δαχτυλίδι; Πόσα σπίτια που χάνονται θα έκανε να ορθοποδήσουν;

Μία σου ντουλάπα μπορεί να ντύσει πόλη ολόκληρη που τρέμει από το κρύο. Κι εσύ κάθεσαι και διώχνεις το φτωχό αβοήθητο, χωρίς να φοβάσαι το Θεό που θα σε κρίνει.

Δεν έδωσες συμπόνια, δε θα πάρεις συμπόνια. Δεν άνοιξες την πόρτα, θα σε διώξουν από τη Βασιλεία. Δεν έδωσες ψωμί, δε θα πάρεις αιώνια ζωή!

Μ. Βασίλειος
«Μικρή Φιλοκαλία της καρδιάς», Ελένη Κονδύλα, Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ, Β΄ΕΚΔΟΣΗ