ΞΕΝΟΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΘΕΙΑ!

Ξένοι πρὸς τὰ θεῖα!

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

 

Πρόσφατα, καλοί μου φίλοι, δημοσιεύτηκε στὸ «ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» μία ἔρευνα τῆς γνωστῆς ἑταιρείας δημοσκοπήσεων «ΚΑΠΑ RESEARCH» μὲ τίτλο «Ἡ ταυτότητα τῆς Νέας Γενιᾶς». Τὴ νέα γενιὰ ἡ ἑταιρεία αὐτή, τὴν χώρισε σὲ δύο κατηγορίες. Τὴν ἀποκαλούμενη «γενιὰ Υ» ποὺ εἶναι οἱ ἡλικίες 25 – 39 ἐτῶν καὶ τὴν ἀποκαλούμενη «γενιὰ Ζ» ποὺ εἶναι οἱ ἡλικίες 17 – 24 ἐτῶν. Δηλαδὴ πρόκειται γιὰ τοὺς νέους 17 – 39 ἐτῶν ποὺ γεννήθηκαν στὴν ἐποχὴ τοῦ διαδικτύου καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης, ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει.
 
Ἡ ἔρευνα αὐτὴ ἔδειξε πολλὰ καὶ σημαντικὰ πράγματα. Θὰ σταθοῦμε, πρὸς τὸ παρόν, μονάχα σὲ ὅ,τι ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν Πίστη. Τὸ συμπέρασμα τοῦ διευθυντῆ ἐρευνῶν τῆς ἑταιρείας, ἔχει ὡς ἑξῆς (ὅπως δημοσιεύτηκε στὴν πιὸ πάνω ἐφημερίδα τῆς 16.05.2021):
«…Ἡ σχέση τῶν νέων μὲ τὴν Ἐκκλησία φαίνεται νὰ περνᾶ κρίση ἀμφισβήτησης. Τὸ 83% δηλώνει λίγο καὶ καθόλου ἱκανοποιημένο ἀπὸ τὴ δραστηριότητα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὰ τελευταῖα χρόνια. Δηλώνει, ἐπίσης, ξένο πρὸς τὰ θεῖα καὶ τὸ τελετουργικὸ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ ἐξαίρεση τὶς μεγάλες γιορτὲς (Χριστούγεννα, Πάσχα) καὶ τὰ μυστήρια ἐκεῖνα (γάμοι, βαπτίσεις) ποὺ ἔχουν καὶ κοινωνικὴ διάσταση…».
Ἐπὶ τοῦ συμπεράσματος αὐτὲς οἱ παρατηρήσεις, στὶς ὁποῖες θὰ μπορούσαμε νὰ προβοῦμε εἶναι οἱ ἑξῆς:
 
Πρώτη παρατήρηση. Χωρὶς νὰ θέλουμε νὰ συν­ηγορήσουμε ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας μας, θέτουμε τὸ ἁπλὸ αὐτὸ ἐρώτημα: Ἆραγε ἡ νέα γενιά, τὴν γνωρίζει τὴ δραστηριότητα τῆς Ἐκκλησίας; Γιὰ παράδει-γμα γνωρίζει τὴ φιλανθρωπική της δράση, τὴν ποικιλόμορφη συμπαράστασή της στὸν χειμαζόμενο σύγχρονο ἄνθρωπο, τὸ καθημερινὸ πρόγραμμα τῶν ἀκολουθιῶν της κ.λπ; Ταπεινὰ ἐκτιμοῦμε πὼς ὄχι! Βλέπετε ἡ Ἐκκλησία ἐλάχιστα προβάλλει τὸ ἔργο της καὶ μάλιστα στὰ μέσα ἐνημέρωσης (ἰδίως δὲ στὰ προσφιλῆ τῆς νέας γενιᾶς), ὁπότε ἐπ’ αὐτοῦ κάτι πρέπει νὰ κάνει, στὸ βαθμὸ ποὺ πρέπει νὰ τὸ κάνει καὶ σύμφωνα βέβαια μὲ τὶς ἀρχὲς καὶ τοὺς κανόνες της.
 
Δεύτερη παρατήρηση. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας, εἴτε Ἐνορία εἶναι εἴτε Μητρόπολη, εἶναι ἀνάγκη νὰ κάνει βήματα – καὶ μάλιστα συνεχῆ καὶ ἀδιάκοπα – πρὸς τοὺς νέους. Τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐπ’ αὐτοῦ μοναδικό. Ἐκείνου τοῦ Καλοῦ Ποιμένα, ποὺ ἄφησε τὰ 99 του πρόβατα γιὰ χάριν τοῦ ἑνός (1), ἐκείνου ποὺ χάθηκε στὶς ἐρημιὲς τοῦ κόσμου.
 
Τρίτη παρατήρηση. Ὅμως αὐτὸ δὲν ἀπαλλάσσει τῶν εὐθυνῶν τους καὶ τοὺς νέους, ὅπως καὶ ὅλων μας ἀσφαλῶς. Γιατί, ὅπως ἂν θέλει κάποιος νὰ βρεῖ κάτι (ὅ,τιδήποτε εἶναι αὐτὸ) τὸ βρίσκει καὶ πολὺ εὔκολα μάλιστα σήμερα, ἰδίως δὲ στὰ ἄφθονα καὶ ὅλο ἐξελισσόμενα ἠλεκτρονικὰ μέσα, τὸ ἴδιο συμβαίνει κι ἐδῶ. Ἆραγε ἐνδιαφερθήκαμε νὰ μάθουμε τί ἀκριβῶς γίνεται στὴν ἐνορία μας καὶ ἀνάλογα νὰ συμμετάσχουμε σ’ αὐτό; Γιατί, ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, εἰδικὰ ἐκεῖνο τὸ χαμένο πρόβατο ποὺ ἔσωσε ὁ Χριστός, δὲν μπορεῖ, ὅλο καὶ κάποια κραυγὴ ἀγωνίας θὰ ἔβγαλε ἐκεῖ στὶς ἐρημιὲς καὶ τὰ βουνὰ ποὺ εἶχε βρεθεῖ, δίνοντας τὸ κατάλληλο σῆμα σ’ ἐκεῖνον ποὺ ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τὴ σωτηρία του. Δηλαδὴ ἔκανε κι αὐτὸ κάτι γιὰ τὸν ἑαυτό του!
 
Τέταρτη παρατήρηση. Τὸ καλὸ εἶναι ὅτι, ὅπως φαίνεται ἀπ’ τὴν ἔρευνα, ἀλλὰ καὶ ἀπ’ τὸ πιὸ πάνω σύντομα συμπέρασμά της ἐπὶ τοῦ θέματός μας, οἱ νέοι δὲν λένε πουθενὰ ὅτι δὲν πιστεύουν στὸν Θεό, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ διατυπώνουν εἶναι ὅτι αἰσθάνονται ξένοι πρὸς τὰ θεῖα. Καὶ αὐτὸ εἶναι πάρα πολὺ σημαντικό, ξέρετε. Γιατί ἀφοῦ εἶναι θετικὰ διακείμενοι μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, ἐκεῖνο ποὺ λείπει εἶναι τὸ ἑπόμενο βῆμα, δηλαδὴ τὸ νὰ ἀκολουθήσουν τὰ τῆς Πίστης μας αὐτῆς. Καὶ αὐτό, ὅπως προκύπτει καὶ ἀπ’ τὰ προηγούμενα, εἶναι εὐθύνη ἀσφαλῶς καὶ τῶν δύο πλευρῶν. Δηλαδὴ καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τῶν νέων μας.
 
Πέμπτη παρατήρηση. Ἀλλὰ προκαλεῖ ἐντύπωση καὶ τὸ ἑξῆς γεγονός. Οἱ νέοι δηλώνουν ξένοι πρὸς τὰ θεῖα καὶ τὸ τελετουργικὸ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ ἐξαίρεση ὅμως τὶς μεγάλες ἑορτὲς (Χριστούγεννα, Πάσχα). Ἀπ’ αὐτὸ προκύπτει καθαρὰ ὅτι οἱ νέοι μας ἐκκλησιάζονται μόνο τὶς μεγάλες αὐτὲς ἑορτές, γι’ αὐτὸ καὶ αἰσθάνονται τότε, οἰκεῖοι θὰ λέγαμε, καὶ μὲ τὰ θεῖα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ τελετουργικό της. Ἑπομένως δὲν χρειάζεται «ἐκσυγχρονισμὸς» τοῦ τελετουργικοῦ, ὅπως δὲν χρειάζεται καὶ ἐπὶ τῶν «θείων», ἀλλὰ τὸ νὰ μὴ εἴμαστε Χριστιανοὶ μόνο τῶν μεγάλων ἑορτῶν. Ἂν ὅλοι κάνουμε ἕνα βῆμα, δηλαδὴ τοῦ νὰ εἴμαστε Χριστιανοὶ τῶν Κυριακῶν κατ’ ἀρχήν, ὅλων τῶν Κυριακῶν, τότε θὰ δοῦμε ἀμέσως τὸ θαῦμα νὰ γίνεται μέσα μας. Δηλαδὴ τὸ νὰ τὰ νοιώθουμε καὶ νὰ τὰ καταλαβαίνουμε ὅλα, ὅλο καὶ πιὸ πολύ. Κατ’ οὐσίαν, λοιπόν, ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπό μᾶς. Ἔτσι δὲν εἶναι;
 
Ἕκτη παρατήρηση. Σὲ ἐπιβεβαίωση αὐτοῦ, ἔρχεται καὶ τὸ ἑπόμενο τοῦ συμπεράσματος τῆς ἔρευνας. Ὅτι δηλαδὴ ἐξαίρεση αὐτοῦ τοῦ «ξένου πρὸς τὰ θεῖα», ἀλλὰ καὶ τοῦ τελετουργικοῦ τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι καὶ τὰ μυστήρια ἐκεῖνα (γάμοι, βαπτίσεις) ποὺ ἔχουν κοινωνικὴ διάσταση. Καὶ συμβαίνει αὐτό, γιατί κι ἐκεῖ συμμετέχουμε, ἔστω γιὰ λόγους κοινωνικούς. Ἐνῷ τὰ ἄλλα μυστήρια, ὅπως τοῦ εὐχελαίου γιὰ παράδειγμα, ποὺ δὲν ἔχουν κοινωνικὲς διαστάσεις καὶ συνεπῶς δὲν συμμετέχουν οἱ νέοι, πῶς νὰ τὰ κατανοήσουν; Ἄρα εἶναι θέμα κυρίως δικῆς μας διάθεσης γιὰ συμμετοχὴ καὶ σὲ αὐτά. Τότε πράγματι ὅλα θὰ ἄλλαζαν μέσα μας.
 
Ἕβδομη παρατήρηση. Γιὰ ἀκόμη μεγαλύτερη ἐπιβεβαίωση αὐτῶν, θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναφέρουμε ἕνα παράδειγμα. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι κάποιος δὲν παρακολουθεῖ τίποτα ἢ ἔστω παρακολουθεῖ ἐλάχιστα ἀπ’ ὅσα συμβαίνουν στὸν ἀθλητικὸ χῶρο. Ἂν κάποια ἑταιρεία δημοσκοπήσεων ρωτοῦσε τὴ γνώμη του γιὰ τὸν ἀθλητισμό, ἀνάλογες ἀπαντήσεις δὲν θὰ ἔδινε;
 
* * *
 
Ἑπομένως, παιδιά, τοῦτο εἶναι ἀπαραίτητο νὰ γίνει: Νὰ παύσουμε νὰ εἴμαστε Χριστιανοὶ τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως καὶ τῶν μυστηρίων της ἐκείνων ποὺ ἔχουν κοινωνικὲς διαστάσεις, καὶ νὰ γίνουμε Χριστιανοὶ τῆς Κυριακῆς. Ἂν γίνουμε Χριστιανοὶ τῆς Κυριακῆς, τότε θὰ γίνουμε καὶ Χριστιανοὶ ὅλων τῶν μυστηρίων της. Καὶ τότε οὔτε τὰ θεῖα θὰ μᾶς εἶναι ξένα, οὔτε δὲ καὶ τὸ τελετουργικὸ τῆς Ἐκκλησίας μας. Πέραν τοῦ ὅτι θὰ εἴμαστε ἀσφαλῶς πιὸ ἱκανοποιημένοι καὶ ἀπὸ τὴν ὅλη δραστηριότητά της.
Μὴ ξεχνᾶμε πὼς ὅσοι ἔζησαν τὰ θαύματα καὶ τὸ ὅλο μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τὴν ὅλη δραστηριότητά Του ἐπὶ τῆς γῆς, ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ Τὸν ἀκολουθοῦσαν καὶ Τοῦ ζητοῦσαν νὰ τοὺς ἐλεήσει…
 
Ορθόδοξος Τύπος

http://aktines.blogspot.com

ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΟΛΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ!

Αφήστε τα όλα στον Θεό για να είστε νικητές.

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙΣ!

Σε ευχαριστώ Θεέ μου που υπάρχεις! 

ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΣ ΓΡΑΨΕΙ!

Κάθε πρωΐ στην καινούργια σελίδα που ανοίγεται, να βάζουμε την υπογραφή μας εν λευκώ… ότι θέλει ο Κύριος ας γράψει.

ΟΣΙΟΣ ΟΝΙΣΙΦΟΡΟΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

Άγιος Ονησίφορος ο Θαυματουργός

 
Που ακριβώς γεννήθηκε και ήκμασε ο άγιος αυτός δυστυχώς δεν γνωρίζουμε. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πώς μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη. Οι γονείς του ήσαν άνθρωποι πολύ ευσεβείς κι ενάρετοι, μα και πολύ πλούσιοι κι είχαν τιμηθεί από τους τότε άρχοντες και βασιλείς με πολλές τιμές και αξιώματα. Παρά την ξεχωριστή όμως τούτη προβολή τους, οι άνθρωποι αυτοί έμειναν μέχρι τέλους πιστοί και ταπεινοί.
Από τέτοιους γονείς, όπως ήταν φυσικό, πήρε ο Ονησίφορος από αυτή τη βρεφική ηλικία την ανάλογο χριστιανική μόρφωση κι ανατροφή. Άφθονο κάθε μέρα του προσφερόταν το άδολο γάλα της πίστεως. Και το αποτέλεσμα; Αυτό που ψάλλει κι ο υμνογράφος της Εκκλησίας μας. «Ἐκ ρίζης ἀγαθῆς ἀγαθὸς ἐβλάστησε καρπός, ὁ ἐκ βρέφους ἱερὸς Ὀνησίφορος, χάριτι μᾶλλον ἡ γάλακτι τραφεῖς». Από άγια ρίζα, άγιος και ο καρπός. Αυτό μαρτυρεί ολόκληρη η ζωή του Αγίου.

Μεγαλώνει μέσα στο παλάτι αλλά δεν παρασύρεται από την λάμψη των αξιωμάτων, τα οποία του προσφέρονται από νωρίς. Νεώτατος χάρη στη σοφία και τη σύνεση και τις γνώσεις του έγινε Αυγουστάλιος, δηλαδή ναύαρχος του στόλου της Αυτοκρατορίας, όπως θα λέγαμε σήμερα. Κι όμως ο Ονησίφορος δεν ξιππάζεται, δεν υπερηφανεύεται. Δεν αλλάζει τρόπους ζωής. Με βαθιά συναίσθηση της θέσεως του φροντίζει απ' την πρώτη στιγμή πώς να αυξήσει με κατάλληλα καράβια τον στόλο της Αυτοκρατορίας. Πολλοί είναι οι εχθροί που επιβουλεύονται τη δύναμη της. Κι άλλοι τόσοι εκείνοι που φθονούν τη δόξα και το μεγαλείο της. Τα βλέπει αυτά ο συνετός νέος και σπεύδει να ετοιμασθεί. Δεν πρόφτασε όμως. Κάποιο πρωινό τα εχθρικά καράβια πλέουν προς την Πόλη. Κι ο Ονησίφορος, μολονότι ανέτοιμος, κινείται να τα ανακόψει. Στη ναυμαχία που έγινε, «κρίμασιν οἲς οἶδε Κύριος», τα ελληνικά εκείνα καράβια, που έπλευσαν να αντιμετωπίσουν τον εχθρό διελύθησαν. Μόνο η ναυαρχίδα διασώθηκε, στην οποία βρισκόταν κι ο Άγιος.
Η ήττα αυτή συνεκλόνισε τον φιλότιμο νέο, που συντετριμμένος εγκαταλείπει τη σταδιοδρομία του και με δέκα άλλους συντρόφους έρχεται στην Κύπρο και βγαίνει εκεί στην Πάφο. «Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα», λέγει κι επαναλαμβάνει μοναχός του. «Οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα», προσθέτουν οι άλλοι κι αποφασίζουν να διασκορπισθούν και να ζήσουν την αγγελική ζωή, τη μοναχική. Το περιστατικό, που τους συνέβη, το θεωρούν σαν επέμβαση Θεού και σαν υπόδειξη πώς για κάπου άλλου τους προορίζει. Γι' αυτό δεν απογοητεύονται. Δεν ελεεινολογούν την τύχη τους, όπως συνήθως κάμνουν οι άνθρωποι του κόσμου τούτου. Φωτισμένοι από το Πνεύμα του Θεού το οποίο συνιστά να ευχαριστούμε τον Κύριο, όχι μόνο για τα ευχάριστα, αλλά και για εκείνα που φαινομενικά φαίνονται δυσάρεστα, δοξολογούν τον Θεό, και μετά από θερμή προσευχή χωρίζονται και προχωρεί ο καθένας και σ' ένα μέρος.

Ο φιλόθεος νέος, ο Ονησίφορος, αφού περιόδευσε διάφορους τόπους, ήλθε προς τα μέρη του χωριού Αναρίτα. Η ησυχία, το άφθονο πράσινο του όμορφου εκείνου τοπίου του ικανοποιούν την ψυχή και του φλογίζουν την καρδιά. Τα λόγια του Κυρίου «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεὶν ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοί» κυκλοφορούν συνέχεια στο μυαλό του και του θεριεύουν την ιερή απόφαση. Την απόφαση να ζήσει πια με οδηγό το θέλημα του Χριστού και για τον Χριστό. Ένας ο ευγενής οραματισμός του. Να μπορέσει κάποια μέρα να αναφωνήσει κι αυτός του θείου Παύλου τα λόγια. «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγῶ' ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».

Μια σπηλιά έξω από το χωριό γίνεται τώρα ο τόπος διαμονής και το ασκητήριό του. Μέσα σ' αυτή ο φλογερός νέος «παραδοθεῖς τὴ χάριτι τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. ιέ', 40) ολόψυχα με ζήλο θερμουργό και σύνεση βαδίζει σταθερά της αρετής «τὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην ὁδὸν τὴν ἀπάγουσαν εἰς τὴν ζωήν». Ελεύθερος από κάθε γήινη φροντίδα, μια φροντίδα έχει: πώς να αρέσει στον Θεό και να επιτύχει τον ιερό οραματισμό του.
Με αδιάλειπτη προσευχή και νηστεία, αλλά και με κάθε αρετή, σαν προσεκτικός γεωργός, φροντίζει καθημερινά και με σκληρό αγώνα προσπαθεί να ξερριζώνει από της ψυχής του το χωράφι τα διάφορα αγκάθια των παθών. Οι πειρασμοί που δοκιμάζει μέσα σ' εκείνη τη στενή και υγρή σπηλιά είναι αφάνταστα πολλοί. Ο πιστός όμως και ανύστακτος ασκητής με τη δύναμη της προσευχής τους ανατρέπει όλους και κατορθώνει σε κάθε περίσταση να ξεπληρώνει την προφητική φωνή, που λέγει: «Νεώσατε ἐαυτοίς, νεώματα καὶ μὴ σπείρητε ἐν ἀκάνθαις». Δηλαδή βγάλτε από το χωράφι της ψυχής σας τα αγκάθια και κάνετε το καινούργιο. Ξεχερσώστέ το, ώστε να γίνει κατάλληλο για τη νέα καρποφορία. Προσοχή. Μη σπέρνετε ποτέ σε χωράφι που είναι γεμάτο αγκάθια (Ιερεμ. δ', 3).

Στο ερημικό εκείνο μέρος περνά τις ημέρες του ο Όσιος μας. Το σώμα του δεν διστάζει να το ταλαιπωρεί με νηστείες και αγρυπνίες και να το υποτάσσει στο θέλημα του Θεού. Συγχρόνως όμως και στην ψυχή του δεν αμελεί να προσφέρει κάθε πνευματική τροφή. Με την απλότητα του χαρακτήρα του, με την πραότητα στη συμπεριφορά του και με τη βασίλισσα των αρετών, την ταπεινοφροσύνη, που φροντίζει να έχει στην καρδιά του σαν θεμέλιο της ζωής του, κατορθώνει να βγαίνει πάντα νικητής στους πνευματικούς αγώνες του. Γι' αυτό τον λόγο και ο Θεός τον τίμησε με ιδιαίτερες δωρεές και χαρίσματα. Του έδωσε πλούσια το χάρισμα της θεραπείας. Πολλά θαύματα και ιατρείες επενεργούσε καθημερινά. Θεραπείες δαιμονισμένων, λεπρών, καρκινοπαθών, παθήσεων ματιών κι ένα σωρό άλλων ασθενειών. Σε μια περίοδο τρομερής ανομβρίας με τη θερμή προσευχή του σαν τον Προφήτη Ηλία άνοιξε τους καταρράκτες του ουρανού και κατέβασε βροχές ευεργετικές, που δρόσισαν όχι μονάχα ανθρώπους και ζώα, αλλά και πότισαν τη διψασμένη γη. Στο πρόσωπο του έβρισκαν οι δυστυχισμένοι την παρρησία, οι άρρωστοι τη θεραπεία κι οι πονεμένοι την παρηγοριά. Αυτά όσο καιρό ζούσε. Μα κι όταν σε βαθιά γηρατειά παρέδωκε την αγία ψυχή του στον Κύριο, και πάλι η αγάπη του Θεού του χάρισε «δόξαν καὶ τιμὴν καὶ ἀφθαρσίαν». θριαμβευτής μπήκε ο φλογερός ασκητής «εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ» (Β' Κορινθ. δ', 15). Κι απ' εκεί συνεχίζει τα ευεργετικά θαύματα του σε όλους εκείνους που με συντριβή ψυχής και ειλικρινή μετάνοια εκζητούν τη μεσιτεία του.

Δυστυχώς το σπήλαιο του Αγίου είναι ακαθόριστο σήμερα. Ο χρόνος το έχει εξαφανίσει και ο χώρος έχει καταχωσθεί. Έξω όμως από το χωριό και στο Ν.Α. άκρον του κοιμητηρίου βλέπει κανείς ένα ερειπωμένο εκκλησάκι, που έκτισε ο ίδιος ο Άγιος με τα χέρια του. Η μικρή αυτή Βυζαντινή εκκλησούλα είναι μονόκλιτος και με στέγη καμαρωτή, στενόμακρη 10.80μ. επί 3.60μ. Δυστυχώς εδώ και ολίγα χρόνια έπαψε και να λειτουργείται. Γύρω από την εκκλησούλα υπάρχουν θεμέλια κελλιών, που μαρτυρούν ότι κάποτε εκεί ήταν κτισμένη και Ιερά Μονή προς τιμή του αγίου Ονησιφόρου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 13 Ιουλίου.
  
https://www.saint.gr 

ΟΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ Ο ΣΑΒΒΑΪΤΗΣ

Όσιος Στέφανος ο Σαββαΐτης

 
Ανεψιός του Ιωάννου Δαμάσκηνου ο Στέφανος, γεννήθηκε στη Δαμασκό το 725 μ.Χ. Τον πατέρα του έλεγαν Θεόδωρο Μανσούρ και ήταν αδελφός του Ιωάννου Δαμάσκηνου.

Σε ηλικία δέκα ετών, ο Στέφανος εισήχθη από το θείο του στη Λαύρα του Αγίου Σάββα, όπου για 15 χρόνια εκπαιδεύτηκε πολύ καλά στη μοναχική ζωή. Μετά το θάνατο του θείου του, αποσύρθηκε στην έρημο και εντρυφούσε ακόμα περισσότερο στη μελέτη του λόγου του Θεού. Εκεί ασχολήθηκε και με την ποίηση, στην οποία διακρίθηκε και αναδείχθηκε ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της Εκκλησίας μας.

Ο Στέφανος, ότι δημιουργούσε με το ταλέντο που του έδωσε ο Θεός, το αφιέρωνε στη δόξα του Θεού και όχι στο θαυμασμό των ανθρώπων. Διότι τον ενέπνεαν τα λόγια της Αγίας Γραφής, που λένε: «Πὰν ὅτι ἂν ποιῆτε ἐν λόγῳ ἢ ἐν ἔργῳ, πάντα ἐν ὀνόματι Κυρίου Ἰησοῦ, εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ δι' αὐτοῦ» (Προς Κολασσαείς, γ' 17). Δηλαδή, κάθε τι που κάνετε με λόγο ή με έργο, όλα να τα πράττετε για να αρέσετε στον Κύριο Ιησού και για τη δόξα Του, ευχαριστούντες μέσω Αυτού το Θεό και Πατέρα, που τόσο πολύ μας αγάπησε.

Ο Στέφανος, αφού κόσμησε την Εκκλησία με τα ποιήματα του, πέθανε ειρηνικά το 794 μ.Χ. (κατά άλλους το 807 μ.Χ.). Η μνήμη του Οσίου Στεφάνου επαναλαμβάνεται και στις 28 Οκτωβρίου. Για ποιόν λόγο υπάρχει διπλή μνημόνευση του Οσίου Στεφάνου, δεν γνωρίζουμε. Ίσως σήμερα να εορτάζουμε την Ανακομιδή των λειψάνων του Οσίου και στις 28 Οκτωβρίου την κυρίως μνήμη του.
Απότμημα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Προυσού Ευρυτανίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 13 Ιουλίου.

https://www.saint.gr 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΤΟ ΕΓΩ ΜΑΣ!

– Και πώς πεθαίνει, Γέροντα, ο εγωισμός;
– Πρέπει να θάψουμε το εγώ μας, να σαπίση και να γίνη κοπριά, για να αναπτυχθή η ταπείνωση και η αγάπη.

ΑΓΙΕ ΠΑΪΣΙΕ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΗΜΩΝ!

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

ΟΣΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ

Όσιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ, του Έσσεξ

 

Ο Όσιος Σωφρόνιος (κατά κόσμον Σεργκέι Σεμιόνοβιτς Σάχαρωφ, ρωσικά: Сергей Семёнович Сахаров‎; 22 Σεπτεμβρίου 1896 μ.Χ. – 11 Ιουλίου 1993 μ.Χ.) ήταν Ρώσος Ορθόδοξος Ιερομόναχος που ξεκίνησε τη μοναχική του ζωή στο Άγιο Όρος, στη Ρωσική Μονή του Αγίου Παντελεήμονος και θεωρείται από την ορθόδοξη παράδοση ως ένας από τους χαρισματικότερους μοναχούς του 20ου αιώνα.

Γεννήθηκε στη Μόσχα και ήταν το δεύτερο παιδί μιας 9μελούς οικογένειας. Το κοσμικό όνομά του ήταν Σέργιος, ενώ έδειχνε από μικρός ιδιαίτερη θεολογική κλίση. Στην αρχή ασχολήθηκε με την ζωγραφική, ενώ ασχολήθηκε και με τον Βουδισμό και τον Ινδουισμό. Όταν απογοητεύτηκε από τη φιλοσοφία των Ανατολικών θρησκειών, στράφηκε προς το Χριστιανισμό και πιο συγκεκριμένα την Ορθοδοξία. Σε ηλικία 25 ετών μετακινήθηκε στη Γαλλία, προσπαθώντας να βρει εργασία ως ζωγράφος. Στη Γαλλία κατάφερε να γίνει δεκτός στους καλλιτεχνικούς κύκλους, όμως τελικά στράφηκε προς το χριστιανισμό με περισσότερο ζήλο αφού ούτε αυτό τον γέμιζε όπως ο ίδιος αργότερα ομολόγησε και έτσι στράφηκε σε ηλικία 29 ετών στη θεολογία, εισαγόμενος στο Ορθόδοξο Θεολογικό Ινστιτούτο στο Παρίσι.

Με το πέρας των σπουδών έλαβε την απόφαση να μονάσει. Έτσι εγκαταστάθηκε στη Ρωσική Μονή του Αγίου Παντελεήμονος στο Άγιο Όρος, το 1925 μ.Χ. 4 έτη αργότερα γνώρισε τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη, ο οποίος έγινε ο πνευματικός καθοδηγητής του. Στη συνέχεια αναχώρησε για τα Καρούλια του Αγίου Όρους το 1938 μ.Χ., που ασκήτεψε αυστηρά. Το 1948 μ.Χ. έφυγε από το Άγιο Όρος ώστε να χειρουργηθεί στη Γαλλία ενώ εξέδωσε σε βιβλίο το βίο του Αγίου Σιλουανού, που εν τω μεταξύ πέθανε. Στη συνέχεια εξέδωσε και άλλα βιβλία το «Περί προσευχής», το «Άσκηση και Θεωρία» και «Η ζωή Του ζωή μου». Την ίδια εποχή επισκέφτηκε και τη Μόσχα μετά από πολλά χρόνια και έκτοτε είχε πιο στενούς δεσμούς με την πόλη. Το 1963 μ.Χ. εγκατέλειψε το Άγιο Όρος και ίδρυσε μια χριστιανική αδελφότητα, χτίζοντας παράλληλα και ένα μοναστήρι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο στο Έσσεξ το οποίο υπήχθη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1965 μ.Χ. Εκεί έμεινε μέχρι που κοιμήθηκε το 1993 μ.Χ. σε ηλικία 97 ετών.

Στις 27 Νοεμβρίου 2019 μ.Χ. αποφασίστηκε η κατάταξη του Οσίου Σωφρονίου του Έσσεξ στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 11 Ιουλίου.

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΤΟ ΕΣΣΕΞ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ

Η Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου στην περιοχή Έσσεξ της Ανατολικής Αγγλίας ιδρύθηκε το 1959 μ.Χ. από τον Όσιο Σωφρόνιο Σαχάρωφ. Είναι ένα μοναστήρι που αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους ανά την οικουμένη Ορθόδοξους πιστούς και όχι μόνο.
Βρίσκεται στην περιοχή Tolleshunt Knights του Maldon στο Essex της Αγγλίας, κοντά στο Λονδίνο. Στο μοναστήρι υπάρχουν γύρω στις 15-20 μοναχές και ένας μικρότερος αριθμός μοναχών. Η Ιερά Μονή στο Έσσεξ οφείλει την σύστασή της στον γέροντα Σωφρόνιο Σαχάρωφ, ο οποίος ξεκίνησε τη μοναστική του ζωή από το Άγιον Όρος. Μετά από την αναχώρησή του από εκεί και την εγκατάστασή του στο Παρίσι, απεφάσισε να μείνει σε ένα ρώσικο γηροκομείο βοηθώντας τον εκεί Ιερέα. Το 1958 μ.Χ., ο γέροντας Σωφρόνιος απέκτησε μια συνοδεία έξι ατόμων που ποθούσαν να γίνουν και αυτοί μοναχοί και αποφασίζουν να αναχωρήσουν για το Έσσεξ. Την άνοιξη του 1959 μ.Χ., η νεοσύστατη μοναστική αδελφότητα του Τιμίου Προδρόμου συγκροτείται εκεί. Το μοναστήρι ανήκει απευθείας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο από το 1965 μ.Χ.
Η μονή έχει καταφέρει να προσελκύει Ορθοδόξους μοναχούς και μοναχές, αλλά και δόκιμους και λαϊκούς από όλες τις εθνικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, αποδεικνύοντας έτσι στην πράξη ότι η Ορθοδοξία είναι η πραγματικά «η μία Καθολική, Αποστολική και Οικουμενική» Εκκλησία. Η χαρακτηριστική και ίσως μοναδική ιδιαιτερότητα του μοναστηριού αυτού είναι το γεγονός ότι εκεί μονάζουν μοναχοί και μοναχές. Εκείνοι που δεν γνωρίζουν καλά την παράδοση της Εκκλησίας χαρακτηρίζουν το μοναστήρι «μικτό». Όμως, η σωστή ορολογία είναι «διπλό».
 
https://www.saint.gr