ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ

Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Μνηστευθεῖσα τῷ Λόγῳ Μαρίνα ἔνδοξε, τῶν ἐπιγείων τὴν σχέσιν πᾶσαν κατέλιπες, καὶ ἐνήθλησας λαμπρῶς ὡς καλλιπάρθενος· τὸν γὰρ ἀόρατον ἐχθρὸν κατεπάτησας στερρῶς ὀφθέντα σοὶ Ἀθληφόρε. Καὶ νῦν πηγάζεις τῷ κόσμῳ τῶν ἰαμάτων τὰ δωρήματα. 

ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ

Αγία Μαρίνα η Μεγαλομάρτυς

 
Η Αγία Μαρίνα γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στα χρόνια του αυτοκράτορα Κλαυδίου του Β', το 270 μ.Χ. Λίγες μέρες μετά τη γέννησή της, η μητέρα της πέθανε, και ο πατέρας της Αιδέσιος, που ήταν Ιερέας των ειδώλων, την ανέθεσε σε μια χριστιανή γυναίκα, από την οποία η Μαρίνα διδάχθηκε το Χριστό. Όταν έγινε 15 χρονών, αποκαλύπτει στον πατέρα της ότι είναι χριστιανή. Έκπληκτος αυτός απ' αυτό που άκουσε, με μίσος τη διέγραψε από παιδί του.

Μετά από καιρό, έμαθε για τη Μαρίνα και ο έπαρχος Ολύμβριος, που διέταξε να τη συλλάβουν για ανάκριση. Όταν την είδε μπροστά του, θαύμασε την ομορφιά της και προσπάθησε να την πείσει με κάθε τρόπο να αρνηθεί το Χριστό και να γίνει σύζυγος του. Μάταια, όμως. Η Αγία Μαρίνα σε κάθε προσπάθεια του Ολυμβρίου αντέτασσε τη φράση: «Είμαι χριστιανή». Τότε ο σκληρός έπαρχος διέταξε να την ξαπλώσουν στη γη, και την καταξέσχισε άσπλαχνα με ραβδιά τόσο, ώστε η γη έγινε κόκκινη από το αίμα που έτρεξε. Έπειτα, ενώ αιμορραγούσε, την κρέμασε για πολλή ώρα και μετά τη φυλάκισε.
Μέσα στην φυλακή μάλιστα συνέβη το εξής: ο διάβολος μεταμορφωμένος σε άγριο δράκοντα, προσπάθησε να κάνει την αγία να φοβηθεί. Αυτή όμως προσευχήθηκε στον Θεό και αμέσως ο δράκοντας άλλαξε μορφή και έγινε ένας μαύρος σκύλος και τότε η αγία άρπαξε ένα σφυρί και χτυπώντας τον στο κεφάλι και την ράχη τον ταπείνωσε.

Όταν για δεύτερη φορά την εξέτασε και διαπίστωσε ότι η πίστη της Αγίας Μαρίνας ήταν αμετακίνητη στο Χριστό, την έκαψε με αναμμένες λαμπάδες. Αλλά οι πληγές της με θαύμα έκλεισαν, και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί παρευρισκόμενοι να γίνουν χριστιανοί. Μπροστά σ' αύτόν τον κίνδυνο ο έπαρχος τελικά αποκεφάλισε τη Μαρίνα, που έτσι πήρε το άφθαρτο στεφάνι της αιώνιας δόξας.

Tα άγια λείψανα της φυλάγονταν στην Κωνσταντινούπολη μέχρι την πρώτη άλωση της από τους Λατίνους, το 1204 μ.Χ., ενώ σύμφωνα με άλλες πηγές βρίσκονταν μέχρι το 908 μ.Χ. στην Αντιόχεια και στην συνέχεια μεταφέρθηκαν στην Ιταλία. Σήμερα, τα άγια λείψανα της Αγίας Μαρίνας, φυλάγονται στην Αθήνα, σε ναό που φέρει το όνομα της ενώ η χείρα της έχει μεταφερθεί στη Μονή Βατοπεδίου στο Άγιο Όρος. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Αγίας Μαρίνας στις 17 Ιουλίου.

http://www.saint.gr 

ΤΟΝ ΤΑΠΕΙΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΑΝΥΨΩΝΕΙ!

Τον ταπεινό άνθρωπο ο Θεός τον ανυψώνει, τον εγωϊστή τον αποστρέφεται.

ΝΑ ΠΟΡΕΥΕΣΘΕ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤΑ!

Να πορεύεστε πάντα με τη βοήθεια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και μη φοβάστε τίποτα.

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ: ΕΑΝ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ, ΘΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ!

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: Αν χάσουμε την ορθοδοξία μας, θα χάσουμε και την ελευθερία μας.

ΞΕΝΟΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΘΕΙΑ!

Ξένοι πρὸς τὰ θεῖα!

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

 

Πρόσφατα, καλοί μου φίλοι, δημοσιεύτηκε στὸ «ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» μία ἔρευνα τῆς γνωστῆς ἑταιρείας δημοσκοπήσεων «ΚΑΠΑ RESEARCH» μὲ τίτλο «Ἡ ταυτότητα τῆς Νέας Γενιᾶς». Τὴ νέα γενιὰ ἡ ἑταιρεία αὐτή, τὴν χώρισε σὲ δύο κατηγορίες. Τὴν ἀποκαλούμενη «γενιὰ Υ» ποὺ εἶναι οἱ ἡλικίες 25 – 39 ἐτῶν καὶ τὴν ἀποκαλούμενη «γενιὰ Ζ» ποὺ εἶναι οἱ ἡλικίες 17 – 24 ἐτῶν. Δηλαδὴ πρόκειται γιὰ τοὺς νέους 17 – 39 ἐτῶν ποὺ γεννήθηκαν στὴν ἐποχὴ τοῦ διαδικτύου καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης, ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει.
 
Ἡ ἔρευνα αὐτὴ ἔδειξε πολλὰ καὶ σημαντικὰ πράγματα. Θὰ σταθοῦμε, πρὸς τὸ παρόν, μονάχα σὲ ὅ,τι ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν Πίστη. Τὸ συμπέρασμα τοῦ διευθυντῆ ἐρευνῶν τῆς ἑταιρείας, ἔχει ὡς ἑξῆς (ὅπως δημοσιεύτηκε στὴν πιὸ πάνω ἐφημερίδα τῆς 16.05.2021):
«…Ἡ σχέση τῶν νέων μὲ τὴν Ἐκκλησία φαίνεται νὰ περνᾶ κρίση ἀμφισβήτησης. Τὸ 83% δηλώνει λίγο καὶ καθόλου ἱκανοποιημένο ἀπὸ τὴ δραστηριότητα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὰ τελευταῖα χρόνια. Δηλώνει, ἐπίσης, ξένο πρὸς τὰ θεῖα καὶ τὸ τελετουργικὸ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ ἐξαίρεση τὶς μεγάλες γιορτὲς (Χριστούγεννα, Πάσχα) καὶ τὰ μυστήρια ἐκεῖνα (γάμοι, βαπτίσεις) ποὺ ἔχουν καὶ κοινωνικὴ διάσταση…».
Ἐπὶ τοῦ συμπεράσματος αὐτὲς οἱ παρατηρήσεις, στὶς ὁποῖες θὰ μπορούσαμε νὰ προβοῦμε εἶναι οἱ ἑξῆς:
 
Πρώτη παρατήρηση. Χωρὶς νὰ θέλουμε νὰ συν­ηγορήσουμε ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας μας, θέτουμε τὸ ἁπλὸ αὐτὸ ἐρώτημα: Ἆραγε ἡ νέα γενιά, τὴν γνωρίζει τὴ δραστηριότητα τῆς Ἐκκλησίας; Γιὰ παράδει-γμα γνωρίζει τὴ φιλανθρωπική της δράση, τὴν ποικιλόμορφη συμπαράστασή της στὸν χειμαζόμενο σύγχρονο ἄνθρωπο, τὸ καθημερινὸ πρόγραμμα τῶν ἀκολουθιῶν της κ.λπ; Ταπεινὰ ἐκτιμοῦμε πὼς ὄχι! Βλέπετε ἡ Ἐκκλησία ἐλάχιστα προβάλλει τὸ ἔργο της καὶ μάλιστα στὰ μέσα ἐνημέρωσης (ἰδίως δὲ στὰ προσφιλῆ τῆς νέας γενιᾶς), ὁπότε ἐπ’ αὐτοῦ κάτι πρέπει νὰ κάνει, στὸ βαθμὸ ποὺ πρέπει νὰ τὸ κάνει καὶ σύμφωνα βέβαια μὲ τὶς ἀρχὲς καὶ τοὺς κανόνες της.
 
Δεύτερη παρατήρηση. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας, εἴτε Ἐνορία εἶναι εἴτε Μητρόπολη, εἶναι ἀνάγκη νὰ κάνει βήματα – καὶ μάλιστα συνεχῆ καὶ ἀδιάκοπα – πρὸς τοὺς νέους. Τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐπ’ αὐτοῦ μοναδικό. Ἐκείνου τοῦ Καλοῦ Ποιμένα, ποὺ ἄφησε τὰ 99 του πρόβατα γιὰ χάριν τοῦ ἑνός (1), ἐκείνου ποὺ χάθηκε στὶς ἐρημιὲς τοῦ κόσμου.
 
Τρίτη παρατήρηση. Ὅμως αὐτὸ δὲν ἀπαλλάσσει τῶν εὐθυνῶν τους καὶ τοὺς νέους, ὅπως καὶ ὅλων μας ἀσφαλῶς. Γιατί, ὅπως ἂν θέλει κάποιος νὰ βρεῖ κάτι (ὅ,τιδήποτε εἶναι αὐτὸ) τὸ βρίσκει καὶ πολὺ εὔκολα μάλιστα σήμερα, ἰδίως δὲ στὰ ἄφθονα καὶ ὅλο ἐξελισσόμενα ἠλεκτρονικὰ μέσα, τὸ ἴδιο συμβαίνει κι ἐδῶ. Ἆραγε ἐνδιαφερθήκαμε νὰ μάθουμε τί ἀκριβῶς γίνεται στὴν ἐνορία μας καὶ ἀνάλογα νὰ συμμετάσχουμε σ’ αὐτό; Γιατί, ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, εἰδικὰ ἐκεῖνο τὸ χαμένο πρόβατο ποὺ ἔσωσε ὁ Χριστός, δὲν μπορεῖ, ὅλο καὶ κάποια κραυγὴ ἀγωνίας θὰ ἔβγαλε ἐκεῖ στὶς ἐρημιὲς καὶ τὰ βουνὰ ποὺ εἶχε βρεθεῖ, δίνοντας τὸ κατάλληλο σῆμα σ’ ἐκεῖνον ποὺ ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τὴ σωτηρία του. Δηλαδὴ ἔκανε κι αὐτὸ κάτι γιὰ τὸν ἑαυτό του!
 
Τέταρτη παρατήρηση. Τὸ καλὸ εἶναι ὅτι, ὅπως φαίνεται ἀπ’ τὴν ἔρευνα, ἀλλὰ καὶ ἀπ’ τὸ πιὸ πάνω σύντομα συμπέρασμά της ἐπὶ τοῦ θέματός μας, οἱ νέοι δὲν λένε πουθενὰ ὅτι δὲν πιστεύουν στὸν Θεό, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ διατυπώνουν εἶναι ὅτι αἰσθάνονται ξένοι πρὸς τὰ θεῖα. Καὶ αὐτὸ εἶναι πάρα πολὺ σημαντικό, ξέρετε. Γιατί ἀφοῦ εἶναι θετικὰ διακείμενοι μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, ἐκεῖνο ποὺ λείπει εἶναι τὸ ἑπόμενο βῆμα, δηλαδὴ τὸ νὰ ἀκολουθήσουν τὰ τῆς Πίστης μας αὐτῆς. Καὶ αὐτό, ὅπως προκύπτει καὶ ἀπ’ τὰ προηγούμενα, εἶναι εὐθύνη ἀσφαλῶς καὶ τῶν δύο πλευρῶν. Δηλαδὴ καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τῶν νέων μας.
 
Πέμπτη παρατήρηση. Ἀλλὰ προκαλεῖ ἐντύπωση καὶ τὸ ἑξῆς γεγονός. Οἱ νέοι δηλώνουν ξένοι πρὸς τὰ θεῖα καὶ τὸ τελετουργικὸ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ ἐξαίρεση ὅμως τὶς μεγάλες ἑορτὲς (Χριστούγεννα, Πάσχα). Ἀπ’ αὐτὸ προκύπτει καθαρὰ ὅτι οἱ νέοι μας ἐκκλησιάζονται μόνο τὶς μεγάλες αὐτὲς ἑορτές, γι’ αὐτὸ καὶ αἰσθάνονται τότε, οἰκεῖοι θὰ λέγαμε, καὶ μὲ τὰ θεῖα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ τελετουργικό της. Ἑπομένως δὲν χρειάζεται «ἐκσυγχρονισμὸς» τοῦ τελετουργικοῦ, ὅπως δὲν χρειάζεται καὶ ἐπὶ τῶν «θείων», ἀλλὰ τὸ νὰ μὴ εἴμαστε Χριστιανοὶ μόνο τῶν μεγάλων ἑορτῶν. Ἂν ὅλοι κάνουμε ἕνα βῆμα, δηλαδὴ τοῦ νὰ εἴμαστε Χριστιανοὶ τῶν Κυριακῶν κατ’ ἀρχήν, ὅλων τῶν Κυριακῶν, τότε θὰ δοῦμε ἀμέσως τὸ θαῦμα νὰ γίνεται μέσα μας. Δηλαδὴ τὸ νὰ τὰ νοιώθουμε καὶ νὰ τὰ καταλαβαίνουμε ὅλα, ὅλο καὶ πιὸ πολύ. Κατ’ οὐσίαν, λοιπόν, ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπό μᾶς. Ἔτσι δὲν εἶναι;
 
Ἕκτη παρατήρηση. Σὲ ἐπιβεβαίωση αὐτοῦ, ἔρχεται καὶ τὸ ἑπόμενο τοῦ συμπεράσματος τῆς ἔρευνας. Ὅτι δηλαδὴ ἐξαίρεση αὐτοῦ τοῦ «ξένου πρὸς τὰ θεῖα», ἀλλὰ καὶ τοῦ τελετουργικοῦ τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι καὶ τὰ μυστήρια ἐκεῖνα (γάμοι, βαπτίσεις) ποὺ ἔχουν κοινωνικὴ διάσταση. Καὶ συμβαίνει αὐτό, γιατί κι ἐκεῖ συμμετέχουμε, ἔστω γιὰ λόγους κοινωνικούς. Ἐνῷ τὰ ἄλλα μυστήρια, ὅπως τοῦ εὐχελαίου γιὰ παράδειγμα, ποὺ δὲν ἔχουν κοινωνικὲς διαστάσεις καὶ συνεπῶς δὲν συμμετέχουν οἱ νέοι, πῶς νὰ τὰ κατανοήσουν; Ἄρα εἶναι θέμα κυρίως δικῆς μας διάθεσης γιὰ συμμετοχὴ καὶ σὲ αὐτά. Τότε πράγματι ὅλα θὰ ἄλλαζαν μέσα μας.
 
Ἕβδομη παρατήρηση. Γιὰ ἀκόμη μεγαλύτερη ἐπιβεβαίωση αὐτῶν, θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναφέρουμε ἕνα παράδειγμα. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι κάποιος δὲν παρακολουθεῖ τίποτα ἢ ἔστω παρακολουθεῖ ἐλάχιστα ἀπ’ ὅσα συμβαίνουν στὸν ἀθλητικὸ χῶρο. Ἂν κάποια ἑταιρεία δημοσκοπήσεων ρωτοῦσε τὴ γνώμη του γιὰ τὸν ἀθλητισμό, ἀνάλογες ἀπαντήσεις δὲν θὰ ἔδινε;
 
* * *
 
Ἑπομένως, παιδιά, τοῦτο εἶναι ἀπαραίτητο νὰ γίνει: Νὰ παύσουμε νὰ εἴμαστε Χριστιανοὶ τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως καὶ τῶν μυστηρίων της ἐκείνων ποὺ ἔχουν κοινωνικὲς διαστάσεις, καὶ νὰ γίνουμε Χριστιανοὶ τῆς Κυριακῆς. Ἂν γίνουμε Χριστιανοὶ τῆς Κυριακῆς, τότε θὰ γίνουμε καὶ Χριστιανοὶ ὅλων τῶν μυστηρίων της. Καὶ τότε οὔτε τὰ θεῖα θὰ μᾶς εἶναι ξένα, οὔτε δὲ καὶ τὸ τελετουργικὸ τῆς Ἐκκλησίας μας. Πέραν τοῦ ὅτι θὰ εἴμαστε ἀσφαλῶς πιὸ ἱκανοποιημένοι καὶ ἀπὸ τὴν ὅλη δραστηριότητά της.
Μὴ ξεχνᾶμε πὼς ὅσοι ἔζησαν τὰ θαύματα καὶ τὸ ὅλο μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τὴν ὅλη δραστηριότητά Του ἐπὶ τῆς γῆς, ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ Τὸν ἀκολουθοῦσαν καὶ Τοῦ ζητοῦσαν νὰ τοὺς ἐλεήσει…
 
Ορθόδοξος Τύπος

http://aktines.blogspot.com

ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΟΛΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ!

Αφήστε τα όλα στον Θεό για να είστε νικητές.

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙΣ!

Σε ευχαριστώ Θεέ μου που υπάρχεις! 

ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΣ ΓΡΑΨΕΙ!

Κάθε πρωΐ στην καινούργια σελίδα που ανοίγεται, να βάζουμε την υπογραφή μας εν λευκώ… ότι θέλει ο Κύριος ας γράψει.

ΟΣΙΟΣ ΟΝΙΣΙΦΟΡΟΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

Άγιος Ονησίφορος ο Θαυματουργός

 
Που ακριβώς γεννήθηκε και ήκμασε ο άγιος αυτός δυστυχώς δεν γνωρίζουμε. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πώς μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη. Οι γονείς του ήσαν άνθρωποι πολύ ευσεβείς κι ενάρετοι, μα και πολύ πλούσιοι κι είχαν τιμηθεί από τους τότε άρχοντες και βασιλείς με πολλές τιμές και αξιώματα. Παρά την ξεχωριστή όμως τούτη προβολή τους, οι άνθρωποι αυτοί έμειναν μέχρι τέλους πιστοί και ταπεινοί.
Από τέτοιους γονείς, όπως ήταν φυσικό, πήρε ο Ονησίφορος από αυτή τη βρεφική ηλικία την ανάλογο χριστιανική μόρφωση κι ανατροφή. Άφθονο κάθε μέρα του προσφερόταν το άδολο γάλα της πίστεως. Και το αποτέλεσμα; Αυτό που ψάλλει κι ο υμνογράφος της Εκκλησίας μας. «Ἐκ ρίζης ἀγαθῆς ἀγαθὸς ἐβλάστησε καρπός, ὁ ἐκ βρέφους ἱερὸς Ὀνησίφορος, χάριτι μᾶλλον ἡ γάλακτι τραφεῖς». Από άγια ρίζα, άγιος και ο καρπός. Αυτό μαρτυρεί ολόκληρη η ζωή του Αγίου.

Μεγαλώνει μέσα στο παλάτι αλλά δεν παρασύρεται από την λάμψη των αξιωμάτων, τα οποία του προσφέρονται από νωρίς. Νεώτατος χάρη στη σοφία και τη σύνεση και τις γνώσεις του έγινε Αυγουστάλιος, δηλαδή ναύαρχος του στόλου της Αυτοκρατορίας, όπως θα λέγαμε σήμερα. Κι όμως ο Ονησίφορος δεν ξιππάζεται, δεν υπερηφανεύεται. Δεν αλλάζει τρόπους ζωής. Με βαθιά συναίσθηση της θέσεως του φροντίζει απ' την πρώτη στιγμή πώς να αυξήσει με κατάλληλα καράβια τον στόλο της Αυτοκρατορίας. Πολλοί είναι οι εχθροί που επιβουλεύονται τη δύναμη της. Κι άλλοι τόσοι εκείνοι που φθονούν τη δόξα και το μεγαλείο της. Τα βλέπει αυτά ο συνετός νέος και σπεύδει να ετοιμασθεί. Δεν πρόφτασε όμως. Κάποιο πρωινό τα εχθρικά καράβια πλέουν προς την Πόλη. Κι ο Ονησίφορος, μολονότι ανέτοιμος, κινείται να τα ανακόψει. Στη ναυμαχία που έγινε, «κρίμασιν οἲς οἶδε Κύριος», τα ελληνικά εκείνα καράβια, που έπλευσαν να αντιμετωπίσουν τον εχθρό διελύθησαν. Μόνο η ναυαρχίδα διασώθηκε, στην οποία βρισκόταν κι ο Άγιος.
Η ήττα αυτή συνεκλόνισε τον φιλότιμο νέο, που συντετριμμένος εγκαταλείπει τη σταδιοδρομία του και με δέκα άλλους συντρόφους έρχεται στην Κύπρο και βγαίνει εκεί στην Πάφο. «Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα», λέγει κι επαναλαμβάνει μοναχός του. «Οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα», προσθέτουν οι άλλοι κι αποφασίζουν να διασκορπισθούν και να ζήσουν την αγγελική ζωή, τη μοναχική. Το περιστατικό, που τους συνέβη, το θεωρούν σαν επέμβαση Θεού και σαν υπόδειξη πώς για κάπου άλλου τους προορίζει. Γι' αυτό δεν απογοητεύονται. Δεν ελεεινολογούν την τύχη τους, όπως συνήθως κάμνουν οι άνθρωποι του κόσμου τούτου. Φωτισμένοι από το Πνεύμα του Θεού το οποίο συνιστά να ευχαριστούμε τον Κύριο, όχι μόνο για τα ευχάριστα, αλλά και για εκείνα που φαινομενικά φαίνονται δυσάρεστα, δοξολογούν τον Θεό, και μετά από θερμή προσευχή χωρίζονται και προχωρεί ο καθένας και σ' ένα μέρος.

Ο φιλόθεος νέος, ο Ονησίφορος, αφού περιόδευσε διάφορους τόπους, ήλθε προς τα μέρη του χωριού Αναρίτα. Η ησυχία, το άφθονο πράσινο του όμορφου εκείνου τοπίου του ικανοποιούν την ψυχή και του φλογίζουν την καρδιά. Τα λόγια του Κυρίου «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεὶν ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοί» κυκλοφορούν συνέχεια στο μυαλό του και του θεριεύουν την ιερή απόφαση. Την απόφαση να ζήσει πια με οδηγό το θέλημα του Χριστού και για τον Χριστό. Ένας ο ευγενής οραματισμός του. Να μπορέσει κάποια μέρα να αναφωνήσει κι αυτός του θείου Παύλου τα λόγια. «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγῶ' ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».

Μια σπηλιά έξω από το χωριό γίνεται τώρα ο τόπος διαμονής και το ασκητήριό του. Μέσα σ' αυτή ο φλογερός νέος «παραδοθεῖς τὴ χάριτι τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. ιέ', 40) ολόψυχα με ζήλο θερμουργό και σύνεση βαδίζει σταθερά της αρετής «τὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην ὁδὸν τὴν ἀπάγουσαν εἰς τὴν ζωήν». Ελεύθερος από κάθε γήινη φροντίδα, μια φροντίδα έχει: πώς να αρέσει στον Θεό και να επιτύχει τον ιερό οραματισμό του.
Με αδιάλειπτη προσευχή και νηστεία, αλλά και με κάθε αρετή, σαν προσεκτικός γεωργός, φροντίζει καθημερινά και με σκληρό αγώνα προσπαθεί να ξερριζώνει από της ψυχής του το χωράφι τα διάφορα αγκάθια των παθών. Οι πειρασμοί που δοκιμάζει μέσα σ' εκείνη τη στενή και υγρή σπηλιά είναι αφάνταστα πολλοί. Ο πιστός όμως και ανύστακτος ασκητής με τη δύναμη της προσευχής τους ανατρέπει όλους και κατορθώνει σε κάθε περίσταση να ξεπληρώνει την προφητική φωνή, που λέγει: «Νεώσατε ἐαυτοίς, νεώματα καὶ μὴ σπείρητε ἐν ἀκάνθαις». Δηλαδή βγάλτε από το χωράφι της ψυχής σας τα αγκάθια και κάνετε το καινούργιο. Ξεχερσώστέ το, ώστε να γίνει κατάλληλο για τη νέα καρποφορία. Προσοχή. Μη σπέρνετε ποτέ σε χωράφι που είναι γεμάτο αγκάθια (Ιερεμ. δ', 3).

Στο ερημικό εκείνο μέρος περνά τις ημέρες του ο Όσιος μας. Το σώμα του δεν διστάζει να το ταλαιπωρεί με νηστείες και αγρυπνίες και να το υποτάσσει στο θέλημα του Θεού. Συγχρόνως όμως και στην ψυχή του δεν αμελεί να προσφέρει κάθε πνευματική τροφή. Με την απλότητα του χαρακτήρα του, με την πραότητα στη συμπεριφορά του και με τη βασίλισσα των αρετών, την ταπεινοφροσύνη, που φροντίζει να έχει στην καρδιά του σαν θεμέλιο της ζωής του, κατορθώνει να βγαίνει πάντα νικητής στους πνευματικούς αγώνες του. Γι' αυτό τον λόγο και ο Θεός τον τίμησε με ιδιαίτερες δωρεές και χαρίσματα. Του έδωσε πλούσια το χάρισμα της θεραπείας. Πολλά θαύματα και ιατρείες επενεργούσε καθημερινά. Θεραπείες δαιμονισμένων, λεπρών, καρκινοπαθών, παθήσεων ματιών κι ένα σωρό άλλων ασθενειών. Σε μια περίοδο τρομερής ανομβρίας με τη θερμή προσευχή του σαν τον Προφήτη Ηλία άνοιξε τους καταρράκτες του ουρανού και κατέβασε βροχές ευεργετικές, που δρόσισαν όχι μονάχα ανθρώπους και ζώα, αλλά και πότισαν τη διψασμένη γη. Στο πρόσωπο του έβρισκαν οι δυστυχισμένοι την παρρησία, οι άρρωστοι τη θεραπεία κι οι πονεμένοι την παρηγοριά. Αυτά όσο καιρό ζούσε. Μα κι όταν σε βαθιά γηρατειά παρέδωκε την αγία ψυχή του στον Κύριο, και πάλι η αγάπη του Θεού του χάρισε «δόξαν καὶ τιμὴν καὶ ἀφθαρσίαν». θριαμβευτής μπήκε ο φλογερός ασκητής «εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ» (Β' Κορινθ. δ', 15). Κι απ' εκεί συνεχίζει τα ευεργετικά θαύματα του σε όλους εκείνους που με συντριβή ψυχής και ειλικρινή μετάνοια εκζητούν τη μεσιτεία του.

Δυστυχώς το σπήλαιο του Αγίου είναι ακαθόριστο σήμερα. Ο χρόνος το έχει εξαφανίσει και ο χώρος έχει καταχωσθεί. Έξω όμως από το χωριό και στο Ν.Α. άκρον του κοιμητηρίου βλέπει κανείς ένα ερειπωμένο εκκλησάκι, που έκτισε ο ίδιος ο Άγιος με τα χέρια του. Η μικρή αυτή Βυζαντινή εκκλησούλα είναι μονόκλιτος και με στέγη καμαρωτή, στενόμακρη 10.80μ. επί 3.60μ. Δυστυχώς εδώ και ολίγα χρόνια έπαψε και να λειτουργείται. Γύρω από την εκκλησούλα υπάρχουν θεμέλια κελλιών, που μαρτυρούν ότι κάποτε εκεί ήταν κτισμένη και Ιερά Μονή προς τιμή του αγίου Ονησιφόρου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 13 Ιουλίου.
  
https://www.saint.gr