ΑΓΙΟΣ ΣΕΒΗΡΙΑΝΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

 Άγιος Σεβηριανός ο Μεγαλομάρτυρας

 

Ο Άγιος Σεβηριανός μαρτύρησε στα χρόνια του βασιλιά Λικινίου. Καταγόταν από τη Σεθάστεια και τον διέκρινε θερμός ζήλος, με τον οποίο υπηρετούσε το Ευαγγέλιο. Χρησιμοποιούσε τα πλούτη του για τους φτωχούς και για τους φυλακισμένους χριστιανούς. Είχε φέρει πολλούς στη χριστιανική πίστη και αρκετούς είχε ενθαρρύνει να υποστούν καρτερικά και νικηφόρα το μαρτύριο.
Όλα αυτά έκαναν τον αιμοβόρο ηγεμόνα Λυσία να καλέσει το Σεβηριανό στην Καισαρεία. Εκεί, αφού απέτυχε στην προσπάθεια του να κάμψει το φρόνημα του Αγίου, διέταξε να τον μαστιγώσουν με νεύρα βοδιού. Κατόπιν, ξέσχισαν τις σάρκες του με σιδερένια νύχια, έτσι ώστε το αίμα να τρέχει σαν χείμαρρος. Οι πόνοι ήταν αφόρητοι και οι πληγές μεγάλες και βαριές. Η υπομονή, όμως, του Σεβηριανού ήταν ισχυρότερη και αναφώνησε προς τον Κύριο θερμή προσευχή, την οποία πρέπει να χρησιμοποιεί κάθε αγωνιζόμενος χριστιανός, σε καιρό δοκιμασιών: «Κύριε Ιησού, ο ποιών θαυμάσια, ο επί του σταυρού κρεμασθείς και τον υπερήφανον τοιουτοτρόπως καταβολών, ο μέχρι και σήμερον δι' υπερθαυμάτων έργων μεγαλυνόμενος, ελθέ να με σώσης, και τον μεν βραχίονα του πονηρού αμαρτωλού σύντριψαν, τας δε ιδικός μου δυνάμεις σύσφιγξον, αγαθέ, και δος μοι τον αγώνα τούτον να διανύσω του μαρτυρίου». Και η βοήθεια ήλθε. Η ψυχή του έμεινε σταθερή και νικήτρια, το δε σώμα του έμεινε κρεμασμένο στο τείχος της Καισαρείας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Σεβηριανού στις 9 Σεπτεμβρίου.
 
https://www.saint.gr

ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ Γ' ΑΓΙΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

 Μνήμη της Γ' Αγίας Οικουμενικής Συνόδου

 

Τον 5ο αιώνα μ.Χ., διαφάνηκε η αίρεση του Νεστορίου, Πατριάρχη Κωνταντινουπόλεως. Η διαπίστωση της κακοδοξίας του Νεστορίου σημειώθηκε όταν ο νομικός Ευσέβιος, εντόπισε στα λεγόμενα του Αναστασίου (συγκέλου του Νεστορίου), αιρετικές δοξασίες, οι οποίες αφορούσαν στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Ο Αναστάσιος δεν αποδεχόταν τον όρο «Θεοτόκος» και αντ’ αυτού, παρόντος του Νεστορίου, εισηγείτο τον όρο «ανθρωποτόκος». Ο Νεστόριος, ωστόσο, για να μην προκληθεί θύελλα αντιδράσεων, εισηγήθηκε να χρησιμοποιείται ο ηπιότερος όρος «Χριστοτόκος», μη δεχόμενος έτσι την υποστατική ένωση των δύο φύσεων στο πρόσωπο του Χριστού, όπως τη διερμήνευε ο Άγιος Κύριλλος, ο οποίος υπογράμμιζε ότι ο Κύριος προσέλαβε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση και πως έγινε αντίδωση ιδιωμάτων, αλλά οι δύο φύσεις παρέμειναν ασύγχυτες και άτρεπτες.

Ο νομικός Ευσέβιος, λαϊκός τότε, μετέπειτα Επίσκοπος Δορυλαίου, κατάγγειλε τον Νεστόριο τόσο στον Αλεξανδρείας Κύριλλο, όσο και στον Ρώμης Κελεστίνο.
Ο νομικός Ευσέβιος, λαϊκός τότε, μετέπειτα Επίσκοπος Δορυλαίου, κατάγγειλε τον Νεστόριο τόσο στον Αλεξανδρείας Κύριλλο, όσο και στον Ρώμης Κελεστίνο. Τότε, ο Άγιος Κύριλλος απέστειλε δύο επιστολές στον Νεστόριο, στις οποίες αποφαινόταν για τον όρο Θεοτόκος τον Ιούλιο ή Αύγουστο του 429 μ.Χ. την πρώτη και Ιανουάριο ή Φεβρουάριο του 430 μ.Χ. τη δεύτερη. O Νεστόριος, εν τω μεταξύ, ήδη είχε γράψει δύο επιστολές στον Πάπα Ρώμης, στην προσπάθειά του να συγκαλυφθεί. Επειδή, όμως, το προκείμενο θεολογικό ζήτημα ήταν δύσβατο για τον Κελεστίνο δεν ανταποκρίθηκε, καταρχάς, στον Νεστόριο. Θεώρησε φρονιμότερο να στείλει σχετική επιστολή στον Αλεξανδρείας με διάφορα ερωτήματα, υπογραμμίζοντας ότι «πάνυ ἐσκανδαλίσθησαν», από τις θέσεις του Νεστορίου. Ο Κύριλλος απάντησε στην επιστολή του Πάπα Ρώμης, επίσης, με επιστολή, με την οποία κοινοποιούσε προς τον «συλλειτουργό» Κελεστίνο (και σε άλλους) τη χριστολογία, όπως ο ίδιος (Κύριλλος) τη διερμήνευε, εξηγούσε την πλάνη του Νεστορίου και ανακοίνωνε τις προθέσεις του για επιβολή ακοινωνησίας στον αιρεσιάρχη. Ακόμη, ο Κύριλλος προτρέπει τον Κελεστίνο να φροντίσει ώστε «δώσομεν ἀφορμᾶς τοῦ πάντας μία ψυχῄ καί μία γνώμῃ στῆναι καί ἐπαγωνίσασθαι τῇ ὀρθῄ πίστει πολεμουμένῃ». Ο Κελεστίνος απάντησε στον Κύριλλο ότι συμφωνεί μαζί του και αναγνωρίζει πως η θεωρία του Νεστορίου είναι αιρετική. Ωστόσο, δεν μπορούσε να υπεισέλθει στα βαθύτερα νερά του εν λόγω θεολογικού ζητήματος, γι’ αυτό και περιορίστηκε να τονίσει ότι πρόκειται για πρόβλημα που αφορά στη γέννηση του Χριστού. Εξάλλου και στην απαντητική του επιστολή προς τον Νεστόριο, επιπλήττει τον αιρεσιάρχη, αλλά δεν τού ορίζει ακριβώς και τι πρέπει να πιστεύει. Επιπλέον, ο Κελεστίνος έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στον Αλεξανδρείας Κύριλλο, καθιστώντας τον στο θέμα αυτό αντιπρόσωπο της Ρώμης. Με το γεγονός αυτό, κρίνουμε, ότι ο Άγιος Κελεστίνος αναγνώρισε έμμεσα πρωτείο αλήθειας στον Άγιο Κύριλλο.

Τον Οκτώβριο του ιδίου έτους ο Κύριλλος συγκάλεσε άλλη τοπική Σύνοδο, στο οικείο Πατριαρχείο, η οποία προσυπόγραψε τους «12 αναθεματισμούς» του, παρεκκλίνοντας, έτσι, από τη συμφωνία που είχε συνάψει με τον Ρώμης, για επιβολή μόνο ακοινωνησίας στον Νεστόριο. Κατόπιν, απέστειλε εκτενή συνοδική, δογματικού τύπου, επιστολή στον αιρεσιάρχη, καλώντας τον να αποδεχθεί τους αναθεματισμούς, ουσιαστικά την καθ’ υπόσταση ένωση των δύο φύσεων εν Χριστώ. Όμως, ο Νεστόριος δεν αποδέχτηκε το περιεχόμενο, παρά μόνο τον όρο Θεοτόκος, υπό τις θεολογικές του προϋποθέσεις.

Από το σημείο αυτό, λοιπόν, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τη σύγκληση της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου, αφού το ζήτημα απέβη, πλέον, «σκάνδαλο οικουμενικό».

Αν και ο Ρώμης Κελεστίνος δεν θεωρούσε απαραίτητη την σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου, εντούτοις ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Β΄, με τη σύμφωνη γνώμη του Αυτοκράτορα της δύσης Βαλεντινιανού Γ΄, αλλά και του Νεστορίου, ανακοίνωσε τη σύγκλησή της. Με την επιστολή του όριζε την έναρξη των εργασιών της κατά την ημέρα της Πεντηκοστής (7 Ιουνίου του 431 μ.Χ.) στην Έφεσο, ώστε να διαπιστωθεί ποιοι κατείχαν και εξέφραζαν την ορθή πίστη, σε σχέση με την ένωση των δύο φύσεων στο πρόσωπο του Χριστού, αλλά και για να θεραπευτούν και άλλα ζητήματα.

Τον Οκτώβριο του ιδίου έτους ο Κύριλλος συγκάλεσε άλλη τοπική Σύνοδο, στο οικείο Πατριαρχείο, η οποία προσυπόγραψε τους «12 αναθεματισμούς» του, παρεκκλίνοντας, έτσι, από τη συμφωνία που είχε συνάψει με τον Ρώμης, για επιβολή μόνο ακοινωνησίας στον Νεστόριο. Κατόπιν, απέστειλε εκτενή συνοδική, δογματικού τύπου, επιστολή στον αιρεσιάρχη, καλώντας τον να αποδεχθεί τους αναθεματισμούς, ουσιαστικά την καθ’ υπόσταση ένωση των δύο φύσεων εν Χριστώ. Όμως, ο Νεστόριος δεν αποδέχτηκε το περιεχόμενο, παρά μόνο τον όρο Θεοτόκος, υπό τις θεολογικές του προϋποθέσεις.
Από το σημείο αυτό, λοιπόν, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τη σύγκληση της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου, αφού το ζήτημα απέβη, πλέον, «σκάνδαλο οικουμενικό».
Αν και ο Ρώμης Κελεστίνος δεν θεωρούσε απαραίτητη την σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου, εντούτοις ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Β΄, με τη σύμφωνη γνώμη του Αυτοκράτορα της δύσης Βαλεντινιανού Γ΄, αλλά και του Νεστορίου, ανακοίνωσε τη σύγκλησή της. Με την επιστολή του όριζε την έναρξη των εργασιών της κατά την ημέρα της Πεντηκοστής (7 Ιουνίου του 431 μ.Χ.) στην Έφεσο, ώστε να διαπιστωθεί ποιοι κατείχαν και εξέφραζαν την ορθή πίστη, σε σχέση με την ένωση των δύο φύσεων στο πρόσωπο του Χριστού, αλλά και για να θεραπευτούν και άλλα ζητήματα.
Στην Έφεσο κατέφθασαν εγκαίρως οι Αλεξανδρείας Κύριλλος, Ιεροσολύμων Ιουβενάλιος και Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριος, όπως και οι πιο πολλοί απ’ αυτούς που είχαν προσκληθεί. Αντιθέτως, είχαν καθυστερήσει οι εκπρόσωποι του Ρώμης Κελεστίνου, λόγω του χειμώνα, καθώς και ο Αντιοχείας Ιωάννης και οι Επίσκοποι της διοικήσεως της ανατολής. Η καθυστέρησή τους οδήγησε στην ακύρωση της πρώτης ημερομηνίας.

Οι εργασίες της Συνόδου άρχισαν, τελικά, στις 22 Ιουνίου του αυτού έτους, προεδρεύοντος του Κυρίλλου Αλεξανδρείας μέσα στην «ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ ἐκκλησίᾳ τῇ καλουμένῃ Μαρίᾳ, προκειμένου τοῦ ἁγίου εὐαγγελίου ἐν τῷ μεσαιτάτῳ θρόνῳ». Συνολικά έλαβαν μέρος 210 Πατέρες.

Ως αυτοκρατορικός εκπρόσωπος παρέστη ο συνεργάτης του Θεοδοσίου Κανδιδιανός, ο οποίος με την έναρξη της 1ης συνεδρίας αποχώρησε, διαμαρτυρόμενος, αφού ο Αντιοχείας Ιωάννης και οι Επίσκοποι της ανατολής, δεν είχαν προλάβει να αφιχθούν. Η Σύνοδος, όμως, συνέχισε κανονικά τις εργασίες της. Μάλιστα, ολοκλήρωσε το ουσιαστικότερο έργο της από την 1η Συνεδρία. Ο Νεστόριος δεν προσήλθε στη Σύνοδο, αν και προσκλήθηκε τρεις φορές.

Όταν έφθασαν οι αντιπρόσωποι του Ρώμης εντάχθηκαν και μετείχαν κανονικά στις εργασίες της Συνόδου από την 2η συνεδρία και εξής. Μάλιστα, ο Κύριλλος παρίστατο και ως ο «διέπων καί τόν τόπον τοῦ ἁγιωτάτου καί ὀσιοτάτου ἀρχιεπισκόπου τῆς ρωμαίων ἐκκλησίας Κελεστίνου».

Η αντίδραση του Αντιοχείας Ιωάννη, εν τω μεταξύ, δεν ήταν ανάλογη.
Οι εργασίες της Συνόδου άρχισαν, τελικά, στις 22 Ιουνίου του αυτού έτους, προεδρεύοντος του Κυρίλλου Αλεξανδρείας μέσα στην «ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ ἐκκλησίᾳ τῇ καλουμένῃ Μαρίᾳ, προκειμένου τοῦ ἁγίου εὐαγγελίου ἐν τῷ μεσαιτάτῳ θρόνῳ». Συνολικά έλαβαν μέρος 210 Πατέρες.
Ως αυτοκρατορικός εκπρόσωπος παρέστη ο συνεργάτης του Θεοδοσίου Κανδιδιανός, ο οποίος με την έναρξη της 1ης συνεδρίας αποχώρησε, διαμαρτυρόμενος, αφού ο Αντιοχείας Ιωάννης και οι Επίσκοποι της ανατολής, δεν είχαν προλάβει να αφιχθούν. Η Σύνοδος, όμως, συνέχισε κανονικά τις εργασίες της. Μάλιστα, ολοκλήρωσε το ουσιαστικότερο έργο της από την 1η Συνεδρία. Ο Νεστόριος δεν προσήλθε στη Σύνοδο, αν και προσκλήθηκε τρεις φορές.
Όταν έφθασαν οι αντιπρόσωποι του Ρώμης εντάχθηκαν και μετείχαν κανονικά στις εργασίες της Συνόδου από την 2η συνεδρία και εξής. Μάλιστα, ο Κύριλλος παρίστατο και ως ο «διέπων καί τόν τόπον τοῦ ἁγιωτάτου καί ὀσιοτάτου ἀρχιεπισκόπου τῆς ρωμαίων ἐκκλησίας Κελεστίνου».
Η αντίδραση του Αντιοχείας Ιωάννη, εν τω μεταξύ, δεν ήταν ανάλογη. Όταν αφίχθηκε συγκάλεσε στις 27 Ιουνίου παράλληλη σύνοδο, στην οποίαν έλαβαν μέρος οι Επίσκοποι της ανατολικής διοίκησης, προκειμένου να καθαιρέσει τον Αλεξανδρείας Κύριλλο και τον Εφέσου Μέμνονα. Η κανονική Σύνοδος απάντησε κατά την 5η συνεδρία της, επιβάλλοντας στον Αντιοχείας, και τους λοιπούς 38 της παρασυνόδου, ακοινωνησία και αργία μέχρι να μετανοήσουν.

Η οξύτητα των γεγονότων προκάλεσε την επέμβαση του Αυτοκράτορα, ο οποίος έστειλε τον κόμη Ιωάννη, για να μεσολαβήσει προς εκτόνωση της κρίσης. Ο κόμης έφερε μαζί του αυτοκρατορικό γράμμα, που διακήρυσσε ως καθαιρεμένους τον Νεστόριο, τον Αλεξανδρείας Κύριλλο και τον Εφέσου Μέμνονα, τους οποίους και έθεσε υπό περιορισμό, μέχρι να επέλθει συνεννόηση μεταξύ των δύο παρατάξεων στη Χαλκηδόνα. Η επιχείρηση ναυάγησε, γι’ αυτό και ο Αυτοκράτορας επιβεβαίωσε την καθαίρεση του Νεστορίου, τον οποίο και εξόρισε. Ακολούθως, διέκοψε τις εργασίες της Συνόδου και έδωσε εντολή όπως 7 μέλη της κανονικής Συνόδου, μαζί με τους ενδημούντες Επισκόπους της Πόλης, να εκλέξουν και χειροτονήσουν νέο Πατριάρχη.
Η οξύτητα των γεγονότων προκάλεσε την επέμβαση του Αυτοκράτορα, ο οποίος έστειλε τον κόμη Ιωάννη, για να μεσολαβήσει προς εκτόνωση της κρίσης. Ο κόμης έφερε μαζί του αυτοκρατορικό γράμμα, που διακήρυσσε ως καθαιρεμένους τον Νεστόριο, τον Αλεξανδρείας Κύριλλο και τον Εφέσου Μέμνονα, τους οποίους και έθεσε υπό περιορισμό, μέχρι να επέλθει συνεννόηση μεταξύ των δύο παρατάξεων στη Χαλκηδόνα. Η επιχείρηση ναυάγησε, γι’ αυτό και ο Αυτοκράτορας επιβεβαίωσε την καθαίρεση του Νεστορίου, τον οποίο και εξόρισε. Ακολούθως, διέκοψε τις εργασίες της Συνόδου και έδωσε εντολή όπως 7 μέλη της κανονικής Συνόδου, μαζί με τους ενδημούντες Επισκόπους της Πόλης, να εκλέξουν και χειροτονήσουν νέο Πατριάρχη. Πράγμα που έγινε την 25ην Οκτωβρίου, οπότε εκλέχθηκε νέος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο Μαξιμιανός.

Ύστερα από διαβουλεύσεις και μεσολαβήσεις η διαφορά μεταξύ του Κυρίλλου Αλεξανδρείας και Ιωάννη Αντιοχείας, γεφυρώθηκε το 433 μ.Χ., με τη λεγόμενη «Ἔκθεση τῶν Διαλλαγῶν», που θεωρείται έργο του Θεοδώρητου Κύρου. Η εν λόγω έκθεση στάλθηκε από τον Ιωάννη Αντιοχείας στον Κύριλλο και αφορούσε στην ενανθρώπηση του Κυρίου, ενώ το περιεχόμενό της έγινε, τελικά, δεκτό από τον Κύριλλο Αλεξανδρείας.
Εν τέλει, η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος αποφάσισε: την οριστική καταδίκη του Νεστορίου και της θεωρίας του, επικύρωσε το Σύμβολο της Νικαίας - Κωνσταντινουπόλεως και καταδίκασε τις αιρέσεις του πελαγιανισμού και των μεσσαλιανών.

Η Σύνοδος ασχολήθηκε και με θέματα Κανονικού Δικαίου. Κατά την 7η συνεδρία της (πιθανόν κατά την 31η Ιουλίου 431 μ.Χ.), η οποία ως φαίνεται, εκ των διασωθέντων Πρακτικών, ήταν η τελευταία, έγινε ανάγνωση «λιβέλλου» που υποβλήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντίας Ρηγίνο. Ο Αρχιεπίσκοπος Ρηγίνος, που συνοδευόταν από τους Επισκόπους Κουρίου Ζήνωνα και Σόλων Ευάγριο, επικαλέστηκε ανάμιξη του Αντιοχείας στις χειροτονίες των Επισκόπων της Κύπρου (ACO 1, 1, 7, σελ. 118-122). Η Σύνοδος αποφάσισε να κατοχυρώσει - επικυρώσει, την ήδη ισχύουσα και αναγνωρισμένη, από την ίδρυσή της, αυτοτέλεια και ανεξαρτησία της Εκκλησίας της Κύπρου [Ο όρος «αυτοκέφαλος» δεν υπάρχει στα πρακτικά της Συνόδου. Τον όρο διαχειρίζεται ο Θεόδωρος ο Αναγνώστης, προκειμένου να ορίσει μονολεκτικά την απόφαση της Συνόδου (P.G. 86, 184)]. Έτσι τερμάτισε τις βλέψεις του Πατριάρχη Αντιοχείας, ο οποίος αξίωνε εναρμόνιση των εκκλησιαστικών ορίων με τα πολιτικά και διοικητικά όρια.
«Ἡ ἅγια Σύνοδος εἶπε», λοιπόν, «πρᾶγμα παρὰ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμοὺς καὶ τοὺς κανόνας τῶν ἁγίων Πατέρων καινοτομούμενον, καὶ τῆς πάντων ἐλευθερίας ἁπτόμενον, προσήγγειλεν ὁ θεοσεβέστατος συνεπίσκοπος Ρηγίνος καὶ οἱ σὺν αὐτῶ εὐλαβέστατοι ἐπίσκοποί της Κυπρίων ἐπαρχίας Ζήνων καὶ Εὐάγριος. Ὅθεν, ἐπειδή, τὰ κοινὰ πάθη μείζονος δεῖται τῆς θεραπείας, ὡς καὶ μείζονα τὴν βλάβην φέροντα, καὶ μάλιστα εἰ μηδὲ ἔθος ἀρχαῖον παρηκολούθησεν, ὥστε τὸν ἐπίσκοπόν της Ἀντιοχέων πόλεως τὰς ἐν Κύπρῳ ποιεῖσθαι χειροτονίας, καθᾶ διὰ τῶν λιβέλλων καὶ τῶν οἰκείων φωνῶν ἐδίδαξαν οἱ εὐλαβέστατοι ἄνδρες, οἱ τὴν πρόσοδον τὴ ἁγία Συνόδω ποιησάμενοι, ἔξουσι τὸ ἀνεπηρέαστον καὶ ἀβίαστον οἱ τῶν ἁγίων ἐκκλησιῶν τῶν κατὰ τὴν Κύπρον προεστῶτες, κατὰ τοὺς κανόνας τῶν ὁσίων Πατέρων καὶ τὴν ἀρχαίαν συνήθειαν, δὶ ἑαυτῶν τὰς χειροτονίας τῶν εὐλαβεστάτων ἐπισκόπων ποιούμενοι. Τὸ δὲ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων διοικήσεων καὶ τῶν ἁπανταχοῦ ἐπαρχιῶν παραφυλαχθήσεται, ὥστε μηδένα τῶν θεοφιλέστατων ἐπισκόπων ἐπαρχίαν ἑτέραν, οὐκ οὖσαν ἄνωθεν καὶ ἐξ ἀρχῆς ὑπὸ τὴν αὐτοῦ ἢ γοῦν τῶν πρὸ αὐτοῦ χεῖρα καταλαμβάνειν· ἀλλ’ εἰ καὶ τὶς κατέλαβε καὶ ὑφ’ ἑαυτὸν πεποίηται βιασάμενος, ταύτην ἀποδιδόναι· ἶνα μὴ τῶν Πατέρων οἱ κανόνες παραβαίνωνται, μηδὲ ἐν ἱερουργίας προσχήματι, ἐξουσίας τῦφος κοσμικῆς παρεισδύηται, μηδὲ λάθωμεν τὴν ἐλευθερίαν κατὰ μικρὸν ἀπολέσαντες, ἢν ἠμὶν ἐδωρήσατο τῷ ἰδίῳ αἵματι ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ πάντων ἀνθρώπων ἐλευθερωτής. Ἔδοξε τοίνυν τὴ ἁγία καὶ οἰκουμενικὴ Συνόδω σώζεσθαι ἑκάστη ἐπαρχία καθαρὰ καὶ ἀβίαστα τὰ αὐτὴ προσόντα δίκαια ἐξ ἀρχῆς καὶ ἄνωθεν, κατὰ τὸ πάλαι κράτησαν ἔθος, ἄδειαν ἔχοντος, ἑκάστου μητροπολίτου τὰ ἴσα τῶν πεπραγμένων πρὸς τὸ οἰκεῖον ἀσφαλὲς ἐκλαβεῖν. Εἰ δὲ τὶς μαχόμενον τύπον τοῖς νῦν ὠρισμένοις προκομίσοι, ἄκυρον τοῦτον εἶναι ἔδοξε τὴ ἁγία πάση καὶ οἰκουμενικὴ Συνόδω» (ACO 1, 1, 7, σέλ. 122). Ο Βαλσαμών αναφέρει πως «παλαιὸν πάντες οἱ τῶν ἐπαρχιῶν μητροπολίται αὐτοκέφαλοι ἤσαν καὶ ὑπὸ οἰκείων συνόδων ἐχειροτονοῦντο».

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Σύνοδος της Εφέσου δεν διατύπωσε κανόνες. Από τα πρακτικά και δύο επιστολές της, όμως, σχηματίστηκαν συνολικά εννέα κανόνες, οι οποίοι περιελήφθηκαν στις κανονικές συλλογές της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο 8ος κανόνας, που αφορά ιδιατέρως στην Εκκλησία της Κύπρου, σχηματίστηκε από τα πρακτικά της 7ης Συνεδρίας.
Στη συνέχεια, το έτος 478 μ.Χ., ο Αρχιεπίσκοπος Κυπρου Ανθέμιος μετά από όραμα εντόπισε τον τάφο και το τίμιο λείψανο του Αποστόλου Βαρνάβα· «Βαρνάβα τοῦ Ἀποστόλου τὸ λείψανον εὑρέθη ἐν Κύπρῳ ὑπὸ δένδρον κερατέα, ἔχον ἐπὶ τοῦ στήθους τὸ κατὰ Ματθαῖον εὐαγγέλιον, ἰδιόγραφόν του Βαρνάβα. Ἐξ ἢς προφάσεως καὶ περιγεγόνασι Κύπριοι, τὸ αὐτοκέφαλον εἶναι τὴν κατὰ αὐτοὺς μητρόπολιν καὶ μὴ τελεῖν ὑπὸ Ἀντιόχειαν» (P.G. 86, 184), σημειώνει ο Θεόδωρος Αναγνώστης.
Ο Ανθέμιος πρόσφερε το εν λόγω Ευαγγέλιο στον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ζήνωνα. Ο Αυτοκράτορας, και εις ένδειξη εκτίμησης, παραχώρησε τρία αυτοκρατορικά προνόμια στον (εκάστοτε) Αρχιεπίσκοπο Κυπρου: 1. να υπογράφει με κιννάβαρι (κόκκινο μελάνι), 2. να φέρει πορφυρούν μανδύα κατά τις ιεροτελεστίες και 3. να κρατεί αντί επισκοπικής πατερίτσας το αυτοκρατορικό σκήπτρο. Με την ενέργειά του επικύρωσε ξανά το Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας Κύπρου, υπογραμμίζοντας ότι η Εκκλησία της Κύπρου είναι Αποστολική, γι’ αυτό δικαιούται να είναι και Αυτοκέφαλη.
Την αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Κύπρου επικύρωσε αργότερα και τοπική Σύνοδος το 488 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, αφού ο Πατριάρχης Αντιοχείας εξακολουθούσε να αμφισβητεί την απόφαση της Γ' Οικουμενικής Συνόδου.

Τέλος, τα αυτοκρατορικά προνόμια και το Αυτοκέφαλο επικύρωσε και η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος το 692 μ.Χ., επίσης, στην Κωνσταντινούπολη. Επιπρόσθετα, μαλίστα, παραχωρήθηκε στον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου το δικαίωμα να συγκαλεί Μείζονα Σύνοδο.
Σε ό,τι αφορά την Εκκλησία της Κύπρου η κατάταξη στα Δίπτυχα, μετά την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο, είχε διαμορφωθεί ως εξής: Ρώμης, «μετ’ εκείνον υπάρχοντα» και «των ίσων απολαύειν πρεσβείων» (με τον Ρώμης) ο Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και ακολούθως της Κύπρου.
 
https://www.saint.gr

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΩΑΚΕΙΜ ΚΑΙ ΑΝΝΑ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΘΕΟΠΑΤΕΡΕΣ

Μνήμη των Δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης

 
Η σύναξη των δικαίων γονέων της Υπεραγίας Θεοτόκου, σύμφωνα με την αρχαία εκκλησιαστική παράδοση, ορίστηκε την επομένη του γενεσίου της Θεοτόκου, για τον λόγο ότι αυτοί έγιναν πρόξενοι της παγκόσμιας σωτηρίας με την γέννηση της αγίας θυγατέρας τους. «Τελεῖται δὲ ἡ σύναξις αὐτῶν ἐν τῷ ἑξαέρῳ οἴκῳ τῆς Θεοτόκου, πλησίον τῆς μεγάλης ἐκκλησίας ἐν τοῖς Χαλκοπρατείοις».
Να αναφέρουμε, λοιπόν, ότι ο Ιωακείμ ήταν γιος του Ελιακείμ από τη φυλή του Ιούδα και απόγονος του Δαβίδ. Έκπτωτος του θρόνου, ιδιώτευε στην Ιουδαία και το περισσότερο χρονικό διάστημα στην Ιερουσαλήμ, όπου είχε μέγαρο με βασιλικό κήπο. Παντρεύτηκε την Άννα, θυγατέρα του Ματθάν Ιερέως από τη φυλή του Λευΐ και της Μαρίας, γυναικός αυτού, από τη φυλή του Ιούδα. Επειδή οι φυλές, Βασιλική και Ιερατική, συγγένευαν μεταξύ τους, διότι η Βασιλεία εθεωρείτο ίση με την Ιεροσύνη, δεν έδιναν ούτε έπαιρναν θυγατέρες από άλλες φυλές που θεωρούνταν κοινές. Έτσι λοιπόν, αφού θεάρεστα πέρασε τη ζωή του το άγιο αυτό ζευγάρι, ο μεν Ιωακείμ πέθανε οκτώ χρόνια από τα Εισόδια της κόρης του Θεοτόκου σε ηλικία 92 ετών, η δε Άννα 11 μήνες μετά τον θάνατο του Ιωακείμ, σε ηλικία 83 ετών. (Την δε Θεοτόκο απέκτησαν θαυματουργικά, όπως σε προηγούμενο βιογραφικό σημείωμα αναφέραμε, σε ηλικία 80 ετών ο Ιωακείμ και 70 η Άννα).
 
https://www.saint.gr 

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΕΛΠΙΔΙΟ

 

ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΚΟΥΛΑΚΙΩΤΗΣ, Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

 Άγιος Αθανάσιος ο Κουλακιώτης, ο Νεομάρτυρας

 

Ο Άγιος Αθανάσιος καταγόταν από μια κωμόπολη της Θεσσαλονίκης την Κουλιακιά (σημερινή Χαλάστρα), άλλοτε έδρα της επισκοπής Καμπανίας, η οποία υπήχθει το 1930 μ.Χ. στη Μητρόπολη Βεροίας και Ναούσης. Ο πατέρας του ήταν προεστός της χώρας εκείνης και ονομαζόταν Πολύχρους, η δε μητέρα του Λούλουδα. Ήταν δε και οι δύο ευσεβείς χριστιανοί.

Στην αρχή ο Αθανάσιος παρακολούθησε μαθήματα στο Ελληνικό Σχολείο της Θεσσαλονίκης και αργότερα μαθήτευσε κοντά στον Αθανάσιο τον Πάριο. Αργότερα φοίτησε στη Σχολή του Βατοπεδίου στον Άθω, κοντά στον Παναγιώτη Παλαμά. Ύστερα ήλθε στην Κωνσταντινούπολη, για να επιστρέψει και πάλι στο Άγιο Όρος και μετά επανήλθε στην πατρίδα του, Κουλιακιά.
Εκεί κατηγορήθηκε ψευδώς, ότι ομολόγησε τη μουσουλμανική θρησκεία και έτσι τον πίεζαν καθημερινά ν' αρνηθεί το Χριστιανισμό. Ο Αθανάσιος όμως, έμεινε ακλόνητος στη Χριστιανική πίστη και φυλακίστηκε. Μετά από διάφορες προσπάθειες των Τούρκων, κατά την πολυήμερη φυλάκιση του, να εξισλαμιστεί, ο μάρτυρας ομολόγησε τον Χριστό σαν αληθινό Θεό. Έτσι τον απαγχόνισαν έξω από τη Θεσσαλονίκη στις 8 Σεπτεμβρίου 1774 μ.Χ.
 
Απότμημα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 8 Σεπτεμβρίου.
    
https://www.saint.gr

ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ- ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου

 
«Ἀποκάλυψον πρὸς Κύριον τὴν ὁδόν σου καὶ ἔλπισον ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ αὐτὸς ποιήσει» (Ψαλμός λστ' στ. 5). Φανέρωσε στον Κύριο με εμπιστοσύνη το δρόμο και τις επιδιώξεις και τις ανάγκες της ζωής σου και έλπισε σ' Αυτόν και Αυτός θα κάνει εκείνα που ζητάς και χρειάζεσαι. Μ' αυτή την εμπιστοσύνη και ελπίδα, ο Ιωακείμ και η Άννα ικέτευαν προσευχόμενοι το Θεό να τους χαρίσει παιδί, να το έχουν γλυκεία παρηγοριά στα γεράματα της. Και την ελπίδα της ο Θεός έκανε πραγματικότητα. Της χάρισε την Παρθένο Μαριάμ, που ήταν ορισμένη να γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου και να λάμψει σαν η πιο ευλογημένη μεταξύ των γυναικών. Ήταν εκείνη, από την οποία έμελλε να προέλθει Αυτός που θα συνέτριβε την κεφαλή του νοητού όφεως. Στην Παλαιά Διαθήκη δόθηκαν της προτυπώσεις της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μία είναι και η βάτος στο Σινά, την οποία ενώ είχαν περιζώσει φλόγες φωτιάς, αυτή δεν καιγόταν. Ήταν απεικόνιση της Παρθένου, που θα γεννούσε το Σωτήρα Χριστό και συγχρόνως θα διατηρούσε την παρθενία της. Έτσι, η Άννα και ο Ιωακείμ, που ήταν από το γένος του Δαβίδ, με την κραταιά ελπίδα που είχαν στο Θεό απέκτησαν απ' Αυτόν το επιθυμητό δώρο, που θα συντροφεύει τον κόσμο μέχρι συντέλειας αιώνων.
 
https://www.saint.gr 

ΑΓΙΟΣ ΣΩΖΩΝ Ο ΚΥΠΡΙΟΣ

 Άγιος Σώζων ο Κύπριος

 

Ο Άγιος Σώζων είναι ένας τοπικός Άγιος της Πάφου και μάρτυρας της Κυπριακής Εκκλησίας, που όμως αγνοείται από τους συναξαριστές. Τον αναφέρει ο μεσαιωνικός χρονογράφος Λεόντιος Μαχαιράς που γράφει: «... Ομοίως ο Άγιος Σώζοντας εις του Πλακουντουδίου, παιδίν βοσκαρίδιν, και ετρέξαν το οι Σαρακηνοί όταν εκάψαν την εικόναν της Θεοτόκου εις την Μονήν και ετυπώθην η εικόνα εις τας πλάκας και είναι μέχρι την σήμμερον. Και ετρέξαν το, και εκράτεν το γαλευτήριν με το γάλαν και εσκοντύλισεν και ετζακίστην το γαλευτήριν και εχενώθην το γάλαν, και φαίνεται ως την σήμερον. Και ενέβην εις το σπήλαιον με τα άλλα παιδιά, και εβάλαν λαμπρόν και εκάψαν τα. Και έκτισαν ναόν και εβάλαν τα αγιάσματα (τα άγια λείψανα), και θεραπεύουν πάσαν νόσον».
Κατά τον Λεόντιο Μαχαιρά, λοιπόν, όταν ήρθαν οι Σαρακηνοί στην Κύπρο κατά την διάρκεια του 7ου μ.Χ. αιώνα, έκαψαν την εικόνα της Παναγίας στην Μονή (πιθανότατα είναι το κοντινό μοναστήρι της Παναγίας Χρυσορροϊάτισσας, ή η Μονή των Ιερέων) και η μορφή της Παναγίας, από θαύμα τυπώθηκε πάνω στις πλάκες εκεί, και υπήρχε μέχρι τον καιρό του Μαχαιρά δηλαδή τον 14ο αιώνα μ.Χ. Ο Άγιος Σώζων ήταν ένας νεαρός βοσκός από το Πλακουντούδιν, μεσαιωνικό οικισμό κοντά στο χωριό Ασπρογιά της Πάφου. Ο νεαρός αυτός βοσκός καταδιώχθηκε από τους Σαρακηνούς και κατά την καταδίωξη έσπασε το δοχείο με το γάλα που κρατούσε, και εφαίνοντο τα αποτυπώματα του χυμένου γάλακτος στις πέτρες. Ο Άγιος Σώζων κατέφυγε σε ένα σπήλαιο, όπου είχαν κρυφτεί και άλλα παιδιά και όταν έφθασαν οι Σαρακηνοί έβαλαν φωτιά στο σπήλαιο και τα έκαψαν.
Το σπήλαιο αυτό βρίσκεται κοντά στο χωριό Ασπρογιά της επαρχίας Πάφου και φέρει το όνομα «σπήλιος τ΄αή Σώζοντα». Το σπήλαιο είναι πολύ μεγάλο, αλλά μέσα σήμερα δεν υπάρχει τίποτα αφού έχει σταματήσει να είναι λατρευτικός χώρος. Λέγεται ότι στα παλιά χρόνια μέσα από το σπήλαιο πήγαζε νερό το οποίο εξέρχετο από το στόμιο του και εθεωρείτο αγίασμα. Κατά την επιτόπια παράδοση το αγίασμα του Αγίου Σώζοντος θεραπεύει τα μιμίθκια (εξανθήματα). Όμως σήμερα δεν υπάρχει καμιά ένδειξη νερού εκεί. Νερό πηγάζει από πολύ μικρότερο σπήλαιο το οποίο βρίσκεται μέσα στην κοίτη του ποταμού, πιο κάτω από το μεγάλο σπήλαιο. Κατά τα παλιά χρόνια επίσης, οι πιστοί κρέμμαζαν ρούχα στους άγριους θάμνους κοντά στο σπήλαιο.
Στην περιοχή που μαρτύρησε ο Άγιος, απέναντι από το σπήλαιο και το ποτάμι, κτίστηκε αργότερα εκκλησία όπου εφυλάγοντο τα οστά του μάρτυρα που εθεωρείτο θαυματουργός. Τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου Σώζοντος στην Ασπρογιά υπάρχουν μέχρι σήμερα. Η εικόνα του Αγίου σώζεται στη Μονή Χρυσορρογιάτισσας. Λείψανα του Αγίου σώζονται στην Μονή Μαχαιρά και στη Μονή Χρυσορρογιάτισσας. Λείψανα του Αγίου σώζονται στην Μονή Μαχαιρά και στη Μονή Χρυσορρογιάτισσας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Σώζοντος στις 7 Σεπτεμβρίου.
 
https://www.saint.gr

ΑΓΙΟΣ ΣΩΖΩΝ Ο ΜΑΡΤΥΡΑΣ

 Άγιος Σώζων ο Μάρτυρας

 

Είναι ένας από τους πολλούς αγίους που μαρτύρησαν κατά τα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.). Τιμάται σε πολλές περιοχές της χώρας μας και κυρίως στη Λήμνο, όπου είναι και πολιούχος. Ήταν βοσκός στο επάγγελμα και έχει ανακηρυχθεί επίσημα προστάτης των βοσκών.
Ο Άγιος Σώζων έζησε κατά τον 3ο μ.Χ αιώνα, αλλά δεν γνωρίζουμε την ακριβή ημερομηνία της γέννησής του. Καταγόταν από τη Λυκαονία, μια περιοχή της Μικράς Ασίας, κοντά στην Κιλικία. Αρχικά ήταν ειδωλολάτρης και το όνομά του, προτού βαπτιστεί, ήταν Ταράσιος. Γρήγορα, όμως, γνώρισε το μεγαλείο του χριστιανισμού, βαπτίστηκε και έλαβε το όνομα «Σώζων». Ήταν άνθρωπος ενάρετος και θεοσεβής. Κάθε φορά που έβγαζε για βοσκή τα πρόβατά του κήρυττε τον Λόγο του Θεού και δεν ήταν λίγοι αυτοί που συγκεντρώνονταν για να τον ακούσουν. Αγαπούσε τόσο πολύ τα ζώα του που προσπαθούσε και ο ίδιος να μιμηθεί την ηρεμία και την καλοσύνη τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αποτελεί, αρκετά συχνά, αντικείμενο χλευασμού από τους υπόλοιπους βοσκούς. Εκείνος, όμως, συνέχιζε λέγοντας: «Μου είναι ντροπή να γίνω κατώτερος από τα πρόβατα που βόσκουν».
 
Σύμφωνα με την παράδοση, κάποια μέρα που ο Άγιος Σώζων βοσκούσε το κοπάδι του, αποκοιμήθηκε. Τότε παρουσιάστηκε μπροστά του μια θεϊκή μορφή, που του αποκάλυψε ότι ο τόπος στον οποίο κατοικούσε θα αποδεικνυόταν ευλογημένος και οι κάτοικοί του θα δόξαζαν την Αγία Τριάδα. Όταν ο άγιος ξύπνησε, ακολουθώντας το ένστικτό του, άφησε το κοπάδι του και κατευθύνθηκε στην κοντινότερη πόλη, την Πομπηιούπολη.
Την ίδια ημέρα, όμως, έτυχε να την επισκεφθεί και ο ηγεμόνας της Κιλικίας, Μαξιμιανός, με σκοπό να προσφέρει θυσίες και τιμές στο χρυσό είδωλο της θεάς Αρτέμιδος. Όταν έφτασε εκεί ο Σώζων, αναζητούσε έναν χριστιανικό ναό για να προσευχηθεί. Γρήγορα, όμως, διαπίστωσε πως δεν υπήρχε κανένας ναός και πως όλοι οι χριστιανοί της πόλης κρύβονταν εξαιτίας του μεγάλου διωγμού που είχε ξεκινήσει εναντίον τους. Όταν μάλιστα αντίκρισε παντού ειδωλολατρικά αγάλματα, εξοργίστηκε και αποφάσισε να μπει στον ειδωλολατρικό ναό της Αρτέμιδος, όπου έκοψε το δεξί χέρι από το χρυσό άγαλμα της θεάς.
 
Στη συνέχεια, πήγε στην αγορά, το πούλησε και μοίρασε το αντίτιμο στους φτωχούς κατοίκους της πόλης. Όπως ήταν φυσικό, οι φύλακες του ναού αναζήτησαν τον κλέφτη και αντ’ αυτού συνέλαβαν και τιμώρησαν πολλούς αθώους χριστιανούς πολίτες. Τότε, ο άγιος αποφάσισε να παραδοθεί ο ίδιος στους φύλακες, οι οποίοι τον οδήγησαν στον Μαξιμιανό.
Ο ηγεμόνας, αφού έμαθε τα πάντα για τη ζωή του Σώζοντος, του ζήτησε να αρνηθεί τον χριστιανισμό και να ασπαστεί την ειδωλολατρία. Ο Άγιος τότε του είπε πως λατρεύοντας είδωλα και ανεγείροντας ναούς για τους θεούς υποβιβάζει τον αληθινό Θεό σε χειροτέχνημα. Αυτά τα λόγια εξόργισαν τον Μαξιμιανό, ο οποίος διέταξε αμέσως να τον φυλακίσουν και να τον βασανίσουν σκληρά.
Όταν οι δήμιοι άρχισαν να τον βασανίζουν, εμφανίστηκε ο ηγεμόνας και του είπε: «Αύριο, Σώζων, που θα βγει η μεγάλη θεά, παίξε τον αυλό σου και σου ορκίζομαι ότι αυτή θα σε απαλλάξει από κάθε ευθύνη και τιμωρία». Και αυτός του απάντησε: «Εσύ, μεν, μου λέγεις αυτά που σου υποβάλλει ο εμπνευστής σου, πονηρός δαίμων, για να με περιπαίξεις· αλλά εγώ και πρώτα έπαιζα τη φλογέρα μου στους αγρούς βόσκοντας τα πρόβατά μου και τώρα ψάλλω στον Κύριό μου άσμα καινόν, ευαγγελιζόμενος σε όλους τη σωτηρία. Η δική σου όμως θεά θα στέκεται, κατά την παροιμία, απέναντι από τον αυλό μου σαν άψυχη και αναίσθητη όνος».
 
Τα λόγια αυτά του Αγίου προκάλεσαν τον θυμό του Μαξιμιανού, ο οποίος διέταξε να τον βασανίσουν ακόμα σκληρότερα. Οι δήμιοι άρχισαν να τον μαστιγώνουν και δεν σταμάτησαν ώσπου διαλύθηκε το σώμα του. Τότε, έβαλαν φωτιά για να το κάψουν. Ξέσπασε, όμως, καταιγίδα και η φωτιά έσβησε. Έτσι, οι πιστοί χριστιανοί, που είχαν μαζευτεί εκεί, κατάφεραν να συλλέξουν και να φροντίσουν τα τίμια λείψανα του μάρτυρα. Αποτμήματα αυτών φυλάσσονται σήμερα στις Μονές Σταγιάδων Καλαμπάκας, Παναγίας Κρεμαστής Ηλείας και Κύκκου Κύπρου.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Σώζοντος στις 7 Σεπτεμβρίου. Ο άγιος τιμάται κάθε χρόνο σε πάρα πολλά μέρη της Ελλάδας. Δεν θεωρείται μόνο προστάτης των βοσκών, αλλά σε κάποια νησιά (κυρίως στις Κυκλάδες) είναι γνωστός και ως προστάτης των ναυτικών με την προσωνυμία «Άγιος Σώστης». Στα νησιά Τήνο, Μύκονο, Σίφνο, Κύθνο, Σέριφο και Μήλο υπάρχουν αρκετοί ναοί, αλλά και ολόκληρες περιοχές που φέρουν το όνομά του. Ιδιαίτερα γνωστή είναι και η φράση που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι των περιοχών αυτών: «Άγιε Σώστη, σώσε μας».
 
Με μεγάλες τιμές εορτάζεται η μνήμη του αγίου και στη Λήμνο, της οποίας είναι πολιούχος. Σύμφωνα με την παράδοση, στη ΝΑ ακτή της Λήμνου, σε ένα ακρωτήρι, υπήρχε ανέκαθεν ένα πηγάδι με γλυκό νερό στο ίδιο επίπεδο με τη θάλασσα. Σε αυτό το σημείο πριν από πολλά χρόνια ένας κάτοικος του γειτονικού χωριού Φισίνη βρήκε μια παλιά εικόνα του Αγίου Σώζοντος. Αποφάσισε, λοιπόν, να τη μεταφέρει στο χωριό του, αλλά το επόμενο πρωί η εικόνα βρισκόταν πάλι στο σημείο από όπου την είχε πάρει.
Αυτό το περιστατικό επαναλήφθηκε αρκετές φορές, ώσπου ο άγιος παρουσιάστηκε σε έναν βοσκό και του υπέδειξε τον τόπο όπου ήθελε να χτιστεί ο ναός προς τιμήν του. Του είπε, μάλιστα, να σηκωθεί νωρίς το πρωί και εκείνος θα του έδειχνε τον δρόμο. Ο βοσκός ξεκίνησε να περπατάει, αλλά πίσω του ήταν νύχτα και μόνο μπροστά του, στον δρόμο προς το ακρωτήρι, ήταν πρωί. Όταν έφτασε στο ακρωτήρι, όπου βρισκόταν και η εικόνα, το παράξενο φαινόμενο σταμάτησε και έτσι κατάλαβε πως αυτό ήταν το σημείο όπου έπρεπε να χτιστεί ο ναός. Πράγματι, ο ναός χτίστηκε και από τότε άρχισε να τιμάται η μνήμη του Αγίου κάθε χρόνο στις 7 Σεπτεμβρίου.
 
ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΟΣΙΑ ΚΑΣΣΙΑΝΗ Η ΥΜΝΟΓΡΑΦΟΣ

Οσία Κασσιανή η Υμνογράφος

Η Οσία Κασσιανή (ή Κασσία ή Ικασία ή Εικασία) η Υμνογράφος γεννήθηκε μεταξύ του 805 και του 810 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Θεοφίλου (829 -842 μ.Χ.).

Όταν μεγάλωσε συνδύαζε τη σωματική ομορφιά με την εξυπνάδα της. Τρεις βυζαντινοί χρονικογράφοι, ο Συμεών ο μεταφραστής, ο Γεώργιος Αμαρτωλός και ο Λέων ο Γραμματικός, αναφέρουν ότι έλαβε μέρος στην τελετή επιλογή νύφης για τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, την οποία είχε οργανώσει η μητριά του Ευφροσύνη. Σε αυτή ο αυτοκράτορας επέλεγε τη σύζυγο της αρεσκείας του δίνοντας της ένα χρυσό μήλο. Θαμπωμένος από την ομορφιά της Κασσίας, ο νεαρός αυτοκράτορας την πλησίασε και της είπε: «Ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα» «Από μία γυναίκα ήρθαν στον κόσμο τα κακά [πράγματα]», αναφερόμενος στην αμαρτία και τις συμφορές που προέκυψαν από την Εύα. Η Κασσία, ετοιμόλογη, του απάντησε: «Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττονα» «Και από μία γυναίκα [ήρθαν στον κόσμο] τα καλά [πράγματα]», αναφερόμενη στην ελπίδα της σωτηρίας από την ενσάρκωση του Χριστού μέσω της Παναγίας. Με βάση την παράδοση ο ακριβής διάλογος ήταν:

- Εκ γυναικός τα χείρω.

- Kαι εκ γυναικός τα κρείττω.

Ο εγωισμός του Θεόφιλου τραυματίστηκε με αποτέλεσμα να απορρίψει την Κασσιανή και να επιλέξει τη Θεοδώρα για σύζυγό του.

Οι επόμενες πληροφορίες που σώζονται για την Κασσιανή είναι ότι το 843 μ.Χ. ίδρυσε ένα κοινόβιο στα δυτικά της Κωνσταντινούπολης, κοντά στα τείχη της πόλης, του οποίου έγινε και η πρώτη ηγουμένη. Αν και πολλοί ερευνητές αποδίδουν την επιλογή της αυτή στην αποτυχία της να γίνει αυτοκράτειρα, μία επιστολή του Θεόδωρου του Στουδίτου αποδίδει διαφορετικά κίνητρα στην ενέργεια της αυτή. Διατηρούσε στενή σχέση με τη γειτονική Μονή Στουδίου, η οποία έμελλε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην επανέκδοση βυζαντινών λειτουργικών βιβλίων τον 9ο και το 10ο αιώνα μ.Χ., με αποτέλεσμα τη διάσωση των έργων της (Kurt Sherry, σελ. 56).Με βάση την παράδοση ο αυτοκράτορας Θεόφιλος, συνεχίζοντας να είναι ερωτευμένος μαζί της, επιθυμούσε να την δει για μία τελευταία φορά πριν πεθάνει κι έτσι πήγε στο μοναστήρι όπου βρισκόταν. Η Κασσιανή ήταν μόνη στο κελί της γράφοντας το γνωστό τροπάριο της, που ψάλλεται στις Εκκλησίες το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης, όταν αντιλήφθηκε την άφιξη της αυτοκρατορικής ακολουθίας. Τον αγαπούσε ακόμη αλλά πλέον είχε αφιερώσει τη ζωή της στο Θεό γι αυτό και κρύφτηκε, μη επιθυμώντας να αφήσει το παλιό της πάθος να ξεπεράσει το μοναστικό της ζήλο. Άφησε όμως το μισοτελειωμένο ύμνο πάνω σε ένα τραπέζι. Ο Θεόφιλος ανακάλυψε το κελί της και μπήκε σε αυτό ολομόναχος. Την αναζήτησε αλλά μάταια. Εκείνη τον παρακολουθούσε μέσα από μία ντουλάπα στην οποία είχε κρυφτεί. Ο Θεόφιλος στενοχωρήθηκε, έκλαψε και μετάνιωσε που για μία στιγμή υπερηφάνειας έχασε μία τόσο όμορφη και έξυπνη γυναίκα. Στη συνέχεια βρήκε τα χειρόγραφα της Κασσιανής επάνω στο τραπέζι και τα διάβασε. Μόλις ολοκλήρωσε την ανάγνωση κάθισε και πρόσθεσε ένα στίχο στον ύμνο. Σύμφωνα με την παράδοση ο στίχος αυτός ήταν «ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη». Φεύγοντας εντόπισε την Κασσιανή που κρυβόταν στην ντουλάπα αλλά δεν της μίλησε, σεβόμενος την επιθυμία της. Η Κασσιανή βγήκε από την κρυψώνα της μετά την αναχώρηση του αυτοκράτορα, διάβασε την προσθήκη του και στη συνέχεια ολοκλήρωσε τον ύμνο.

Η μεγάλη αυτή ποιήτρια, υμνογράφος και μελωδός της εκκλησίας μας, η Αγία Κασσιανή, ταξίδεψε στην Ιταλία και την Κρήτη και κατέληξε στην Κάσο ετελείωσε η επίγεια ζωή της. Μετά το θάνατό της, τοποθέτησαν το σώμα της σε μαρμάρινη λάρνακα και την έβαλαν σε παρεκκλήσιο, που ήταν αφιερωμένο στο όνομά της. Σώζεται σήμερα η λάρνακα και το βυζαντινό ψηφιδωτό του 9ου αιώνα μ.Χ. Επίσης στο εκκλησάκι υπάρχει εντοιχισμένη πλάκα με σημείο του σταυρού και χρονολογία 890 μ.Χ. Κατά πληροφορίες, πάλι από την Κάσσο, τα οστά της Οσίας έχουν μεταφερθεί στην Ικαρία.

Παρόλο που την μνήμη της δεν την αναφέρει κανένας Συναξαριστής, οι Κάσιοι, από τη συγγένεια του ονόματος της με το νησί τους, καθιέρωσαν τη μνήμη αυτής την 7η Σεπτεμβρίου και ο Γεώργιος Σασσός ο Κάσιος φιλοπόνησε και ειδική Ακολουθία, που δημοσιεύθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1889 μ.Χ. στο τυπογραφείο της «Μεταρρυθμίσεως». Το παράδοξο όμως είναι, ότι η Ακολουθία αυτή αφιερώθηκε στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο, που ο ίδιος στην συνέχεια την έδωσε για εκτύπωση στον Μητροπολίτη Θηβαΐδας Γερμανό (την 1η Σεπτεμβρίου 1889 μ.Χ.) και έτσι, επισημοποιήθηκε κατά κάποιο τρόπο η Αγιοκατάταξη της Κασσιανής από την Εκκλησία της Αλεξανδρείας, όπως το ποθούσαν οι κάτοικοι της Κάσου.

Το Τροπάριο της Κασσιανής

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Γυνή,

τὴν σὴν αἰσθομένη Θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,

ὀδυρομένη μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.

Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νὺξ μοι, ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,

ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος, ἔρως τῆς ἁμαρτίας.

Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,

ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·

κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,

ὁ κλίνας τοὺς Οὐρανούς, τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει·

καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,

ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν, τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις·

ὧν ἐν τῷ Παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,

κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.

Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους,

τίς ἐξιχνιάσει ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;

Μὴ με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

https://www.saint.gr 

ΤΥΡΑΝΝΟΙ ΜΕ ΣΧΗΜΑ ΠΟΙΜΕΝΩΝ!

 Τύραννοι μὲ σχῆμα ποιμένων.

Γεώργος Κ. Τζανάκης, Ἀκρωτήρι Χανίων

 

Ζοῦμε καὶ βλέπουμε μὲ ὁδύνη τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς Ἱεραρχίας καὶ τοῦ κλήρου νὰ συμπεριφέρονται σὰν ἰδιοκτῆτες τῆς πίστεως καὶ ἐσχάτως νὰ διατάζουν καὶ νὰ ἐπιτάσσουν ἐκβιαστικά τοὺς ἀνθρώπους νὰ προχωρήσουν σὲ ἱατρικὲς πράξεις, σὲ ἐμβολιασμοὺς καὶ ὅτι ἄλλο σχεδιάζουν καὶ παρουσιάζουν οἱ τύραννοι ποὺ ἐξουσιάζουν τὸν τόπο.
Τὸ τραγικὸ δὲν εἶναι μόνον ὅτι αὐτοὶ ἐπιμένουν νὰ παρουσιάζουν τὴν στάσι τους ὡς σύμφωνη «μέ τήν Ἁγιογραφική, Πατερική καί Κανονική διδασκαλία τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας» (ΔΙΣ 2021.07.20), ἀλλὰ ὅτι ὁ τρομοκρατημένος, ἐντελῶς ζαλισμένος καὶ σκοπίμως διεφθαρμένος καὶ ἀκατήχητος λαὸς δέχεται μὲ ἀνακούφισι αὐτὲς τὶς διαβεβαιώσεις.
Ὑιοθετοῦν ἀπολύτως τὴν κυβερνητικὴ προπαγάνδα καὶ τὴν ἐνισχύουν παρουσιάζοντάς την στὸν λαὸ ὡς θέσι τῆς Ἐκκλησίας καὶ μάλιστα σύμφωνη μὲ τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀπειλώντας ὅποιον δὲν ἀποδέχεται αὐτὰ ὡς ἀνυπάκουο στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
 
Μερικὰ παραδείγματα, ἀπὸ τὰ ἀμέτρητα, γιὰ ὅσους ἀμφιβάλλουν:
 Θεωροῦν τὰ ἐμβόλια ὡς «ως την αποκλειστική και επιστημονικά ελεγμένη λύση αναχαίτισης της εξάπλωσης του ιού». ΔΙΣ 13.7.2021 (1)
Ἐκβιάζουν λέγοντας ὅτι «Εδώ είναι το εμβόλιο, εκεί είναι ο τάφος. Διάλεξε και πάρε..."(2)
Συμφωνοῦν καὶ ἐπαυξάνουν στὸν κυβερνητικὸ ἐκβιασμὸ γιὰ ἀπώλεια τοῦ μισθοῦ ὅσων ἐργαζομένων δὲν ὑποκύπτουν στὸν ἐκβιασμὸ. Προτείνουν τὸν ὑποχρεωτικὸ ἐμβολιασμὸ τῶν ἱερέων: « Θὰ ἔπρεπε νὰ κόβεται ὁ μισθὸς σὲ ἐκεῖνον ποὺ μισθοδοτεῖται ἀπὸ τὸ κράτος καὶ δὲν κάνει τὸ καθῆκον του. Θὰ ἔλεγα ναὶ στὴν ὑποχρεωτικότητα ἐμβολιασμοῦ τῶν ἱερέων». (3)
«Πρέπει να είναι υποχρεωτικός ο εμβολιασμός για κάθε ένα που δεν είναι στο σπίτι του και για κάθε εργαζόμενο που είναι στο δημόσιο» (4)
Θεωροῦν παλαβοὺς ὅσους δὲν εὐθυγραμίζονται μὲ τοὺς ἐκβιασμούς τους: «Ὅπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος αφού έχουμε και παπάδες οι οποίοι είναι παλαβοί». (5)
Διατάζουν καὶ δίνουν προθεσμίες νὰ ἐμβολιαστοῦν οἱ ἱερεῖς ἤ νὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ κάνουν rapid test διαφορετικὰ θὰ ὑποστοῦν κυρώσεις: «όσοι δεν έχετε εμβολιαστεί να το πράξετε, είναι αυστηρώς υποχρεωτικό να διενεργούν κάθε εβδομάδα διαγνωστικό έλεγχο (rapid test) … Σε περίπτωση μη τήρησης θα υπάρχουν κυρώσεις».(6)
Καὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ διαβεβαιώνουν ὅτι εἶναι ἀποτελέσματα τῆς διδασκαλίας τοῦ   Χριστοῦ «Ὁ Χριστὸς ἐδίδαξε ἀγάπη καὶ ἡ ἁγάπη ἐκδηλώνεται διὰ τοῦ ἐμβολιασμοῦ» (7) καὶ ὅτι ἔτσι ἀκριβῶς θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Χριστός ἄν ἦταν στὴ γῆ!!! «Σήμερα, λοιπὸν, ἄν ἦταν ὁ Χριστὸς πάνω στὴ γῆ θἀ ἔλεγε ὅλοι νὰ προσέχουν, νὰ ἐμβολιαστοῦμε». (8)
 
Τὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι ὀ σκοπίμως ἀκατήχητος λαός μας, ἔχωντας ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο βίωμα ἀκούει καὶ ἐνστερνίζεται ὅλα αὐτὰ καὶ λόγῳ ραθυμίας καὶ λόγῳ βολέματος ἐνίοτε, ἀλλὰ καὶ πολλὲς φορὲς ἀπὸ μεγάλη ἐμπιστοσύνη στὸ τίμιο ράσο ποὺ ἀτιμάζουν κάποιοι πονηροὶ ποὺ τὸ φοροῦν σήμερα.
Ἔτσι μιλοῦσαν δίδασκαν καὶ ἔπρατταν οἱ ἅγιοι πατέρες; Ἐξουσιάζαν τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὴν πίστι τους; Διατάζανε σὰν τύραννοι; Ἐξελέγησαν γιὰ νὰ κυριαρχοῦν καὶ νὰ ἐξουσιάζουν καὶ νὰ ἐξαναγκάζουν τοὺς ἀνθρώπους; Ὑπάρχει περίπτωσις ὅσοι πράγματι ἀκολουθοῦν αὐτὸν ποὺ ἔλεγε τὸ «ὅστις θέλει»  καὶ ἐρώτησε τοὺς μαθητές του μήπως θέλουν καὶ αὐτοὶ νὰ φύγουν (Εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς τοῖς δώδεκα· μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν; Κατά Ἱωάννην ΣΤ΄67)  νὰ ἔχουν τέτοιες τυραννικές συμπεριφορές;  Τελικῶς εἴμαστε ἐλεύθεροι ἄνθρωποι ἤ εἴμαστε ὑποτεταγμένοι στὸν κάθε ἀρχομανὴ καὶ στὸν κάθε ἀνεπαρκή καὶ στὸν κάθε φιλόδοξο ποὺ ἀπλά ἔχει φορέσει ράσα καὶ παριστάνει τὸν ποιμένα; Το « Ὑμεῖς γὰρ ἐπ' ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί» (Πρὸς Γαλάτας 5, 13)  ἰσχύει ἤ εἶναι λόγια τοῦ ἀέρα γιὰ βλαμμένους; Ὅπου ὑπάρχει τὸ Πνεῦμα τοῦ Κυρίου ὑπάρχει ἐλευθερία ἤ ἴσχύουν ὅσα λένε οἱ σύγχρονοι σατράπες τῆς ἐκκλησίας; Μήπως τὸ «Ὁ δὲ Κύριος τὸ Πνεῦμά ἐστιν· οὗ δὲ τὸ Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία». (Β Κορ. 3,17), τὸ ἔλεγε ὁ ἁπόστολος Παῦλος γιὰ πλάκα, ὁπότε τὰ σύγχρονα «στόματα τῆς ἐκκλησίας» τὸ ἀφήνουν στὴν ἄκρη καὶ διατάζουν δυναστικῶς ὅσα τοὺς ὑπαγορεύουν οἱ πολιτικοὶ πάτρωνές τους;
 
Ποτὲ δὲν συμπεριφερόταν ἔτσι οἱ, πράγματι, ἅγιοι Πατέρες. Ποτέ δὲν παρουσιαζόταν ὡς αὐθέντες ποὺ μιλοῦσαν σὲ ὑποταγμένους παρακατιανούς ἤ σαλαγοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους δίκην προβάτων. Τοὺς ἔλεγαν πάντα αὐτὸ ποὺ παρέλαβαν ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους καὶ τὸ συντήρησαν ζωντανὸ καὶ ἀναλοίωτο μέχρι τὶς μέρες τους:  
«Δὲν ἐξουσιάζουμε ἐμεῖς τὴν πίστι σας, ἀγαπητοί μου, οὔτε τυρανικῶς διατάσσουμε αὐτά. Ἔχουμε ἐκλεγεῖ γιὰ νὰ διδάσκουμε διὰ τοῦ λόγου, ὄχι γιὰ νὰ κυριαρχοῦμε σὲ ἄλλους ἤ νὰ ἐξουσιάζουμε. Βρισκόμαστε σὲ θέσι συμβούλων ποὺ προτρέπουν. Ὅποιος συμβουλεύει λέει αὐτὰ ποὺ ἔχει νὰ πεῖ καὶ δὲν ἀναγκάζει τὸν ἀκροατή, ἀλλὰ τὸν ἀφήνει κύριο νὰ ἀποφασίσῃ. Σὲ τοῦτο μόνο εἶναι ὑπεύθυνος, ἀν δὲν τεκμηριώσῃ αὐτὰ ποὺ λέει».  
«Οὐ κυριεύομεν ὑμῶν τῆς πίστεως, ἀγαπητοὶ, οὐδὲ δεσποτικῶς ταῦτα ἐπιτάττομεν· εἰς διδασκαλίαν λόγου προεχειρίσθημεν, οὐκ εἰς ἀρχὴν οὐδὲ εἰς αὐθεντίαν· συμβούλων τάξιν ἐπέχομεν παραινούντων. Ὁ συμβουλεύων λέγει τὰ παρ' ἑαυτοῦ, οὐκ ἀναγκάζων τὸν ἀκροατὴν, ἀλλ' αὐτὸν ἀφίησι τῆς τῶν λεγομένων αἱρέσεως κύριον· ἐν τούτοις ἐστὶν ὑπεύθυνος μόνον, ἂν τὰ παραστάντα μὴ εἴποι».  ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 62.87
 
Αὐτὰ ποὺ λέει ὁ Χρυσορρήμων, τί, εἶναι; Εἶναι λόγια ἁγίου ἤ λόγια τσαρλατάνου; Ἄν εἶναι λόγια ἁγίου –συχώρεσέ με ἅγιέ μου, γιατὶ ἐδὼ ποὺ φτάσαμε καὶ μὲ αὐτοὺς ποὺ μπλέξαμε, ἄν τοὺς πιστέψουμε πρέπει νὰ κατεβάσουμε τὶς εἰκόνες σας ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες καὶ νὰ ἀπαγορευτοῦν τὰ λόγια σας- τότε τὰ λόγια τοῦ δεσπότη -κατ᾿ εὐφημισμὸν Χρυσοστόμου (ποὺ παραπάνω παρετέθησαν)- ποὺ ἐμμέσει στυγνῶς τὴν προπαγάνδα τῶν σημερινῶν τυραννίσκων, δὲν εἶναι λόγια τσαρλατάνου;
Καὶ ὅμως ἐπεκράτησαν οἱ τσαρλατάνοι καὶ ἐμμένουν σοβαροφανεῖς μὲ τὶς βαρύγδουπες μπουρδολογίες τους καὶ μὲ τὴν τυραννικὴ συμπεριφορά τους νὰ ὁδηγοῦν τοὺς πιστοὺς στὸν θάνατο -καὶ τὸν σωματικὸ ἑνίοτε καὶ τὸν πνευματικὸ- τὴν δὲ πίστι νὰ διαλύουν δηλώνοντας ὅτι δὲν κινδυνεύει.
Ὅτι καὶ νὰ μηχανευτοῦν, ὅσο καὶ νὰ προσπαθήσουν νὰ διαστρεβλώσουν τὴν ὑγιὴ διδασκαλία τῆς ἐκκλησίας, ποτὲ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ ξεπλύνουν τὸ ὅνειδος τῆς προδοσίας τῆς πίστεως ποὺ διέπραξαν, γιατὶ ἔφεραν τὸν φόβο μέσα στὴν ἐκκλησία, τὸν καλλιέργησαν στοὺς πιστοὺς ἀνθρώπους καὶ διέλυσαν ὅσα χρειάστηκαν αἰῶνες νὰ περάσουν στὶς ψυχές δηλαδὴ τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό καὶ στοὺς ἁγίους του.
 
 Διαιροῦν τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα. Εἰσάγουν νέα κριτήρια ἐκκλησιαστικότητος, νέες ἀρετές καὶ νέες ἁμαρτίες. Ἀρετὴ γι᾿ αὐτοὺς εἶναι νὰ εἶσαι ἕνα ἄβουλο ὑποτεταγμένο ἐνεργούμενο, μιὰ μαριονέτα στὰ χέρια τους, ὅπως εἶναι οἱ ἴδιοι στὰ χέρια τῶν δαιμονισμένων πολιτικῶν. Αὐτὸν τὸν τύπο πιστοῦ καλλιεργοῦν. Ἁμαρτία γι᾿ αὐτοὺς εἶναι νὰ μὴν κάνεις τὰ λεγόμενα ἐμβόλια τῶν δαιμονανθρώπων!!! Καὶ χρειάζονται ἐξορκισμοὶ σὲ ὅσους δὲν τὰ κάνουν, σύμφωνα μὲ τὴν ἀντίληψι ὑψηλῆς πνευματικῆς καταστάσεως ἱεράρχου. Μὲ αὐτὰ παραμυθιάζουν καὶ ἀποκοιμίζουν τὸν λαὸ, ἐνῷ οὐσιαστικῶς διαιροῦν τὸ σῶμα τῆς ἐκκλησίας.
Ἡ πρώτη, ἡ βασικὴ, ἡ οὐσιαστικώτερη διαίρεσις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος εἶναι ὅταν χαθῇ ἡ ἀγάπη. Ὅλη ἡ πολιτεία, ὅλη ἡ συμπεριφορά, ὅλες οἱ πράξεις αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, εἴτε διδάσκουν, εἴτε ὀργανώνουν τὴν ἐκκλησία, εἴτε ἐκλέγουν τοὺς διαδόχους τους, εἴτε ἱερουργοῦν, εἴτε ἐξομολογοῦν δείχνει ἔλειψι ἀγάπης. Τὸ νοιώθεις, μυρίζει ἀπὸ μακρυά, ἐξ ἄλλου ὅλα ἀποπνέουν «ὁσμὴ ζωῆς εἰς ζωὴν καὶ ὁσμὴ θανάτου εἰς θάνατον» (Κορινθίους Β΄ 16). Γι᾿ αὐτὸ ἀπομακρύνεται ἀπὸ αὐτοὺς ὁ κόσμος. Τὸν ἄνθρωπο τοῦ θεοῦ, ποὺ ἔχει ἀγάπη, ὅλοι τὸν πλησιάζουν. Καὶ αὐτοὶ ποὺ (νομίζουν ὅτι) πιστεύουν καὶ αὐτοὶ ποὺ (νομίζουν ὅτι) δὲν πιστεύουν. Ὅπως γυρίζει τὸ λουλουδάκι πρὸς τὸν ἥλιο ἔτσι γυρίζουν καὶ οἱ ψυχὲς ὅπου ὑπάρχει ἁγιότης. Μιλάει στὸ ὄν τὸ ἔσωθεν τῆς ὑπάρξεως. Σ᾿ αὐτοὺς μόνον οἱ συμφεροντολόγοι, οἱ ἀρχοντιῶντες, οἱ φιλόδοξοι, οἱ καριερίστες, καὶ ὅσοι θέλουν κάτι νὰ κρύψουν κάτω ἀπὸ τὸ ράσο πλησιάζουν. Ἕνα δοῦναι καὶ λαβεῖν δαιμονικὸ. Μιὰ συναλλαγή, μιὰ διαρκὴς σιμωνία. Ἔτσι ψύχεται ἡ ἀγάπη. Ἡ Μητρόπολη, ἡ ἐνορία, τὸ μοναστήρι, ὁλόκληρη ἠ Ἐκκλησία γίνεται ἕνα ἵδρυμα, ἕνα σύστημα, μιὰ ἱδεολογία, μιὰ πυραμίδα ἐξουσίας, ὅπου ὅμως λείπει τὸ οὐσιαστικὸ, τὸ ἕν οὖ ἐστι χρεία, ἡ ἀγάπη. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη διαίρεσις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.
Ἡ δεύτερη διαίρεσις εἶναι ὅταν πράττωμε πράγματα ἀνάξια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Δὲν χρειάζεται νὰ ἀπαριθμήσουμε ὅσα ἔχουν γίνει τὶς τελευταίες δεκαετίες καὶ ἰδιαιτέρως τὰ τελευταία χρόνια (Κολυμπάρια, Οὐκρανία, οἰκουμενιστικὲς ἀθλιότητες, ὑγειονομικὸς διωγμός). Μὲ τοὺς τρόπους αὐτοὺς στὴν οὐσία χωρίζονται οἱ ταῦτα πράττοντες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
 
«Δύο γάρ εἰσι διαιρέσεις ἀπὸ τοῦ σώματος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ· μία μὲν, ὅταν ψύξωμεν τὴν ἀγάπην, δευτέρα δὲ, ὅταν ἀνάξια τοῦ τελεῖν εἰς ἐκεῖνο τὸ σῶμα τολμήσωμεν· ἑκατέρως γὰρ χωρίζομεν ἑαυτοὺς τοῦ πληρώματος». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG62 85
Μακάρι νὰ ἀκούσουν τὶ λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος οἱ ρασοφοροῦντες αὐτουργοὶ τῶν ἀνοσιουργημάτων καὶ ὅσοι ἐπιπόλαια τοὺς ἀκολουθοῦν. Ὅσοι ἔτσι ἐνεργοῦν μὲ τοὺς δύο αὐτοὺς τρόπους χωρίζουν τὸν ἑαυτό τους ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς ἐκκλησίας. «Ἑκατέρως γὰρ χωρίζομεν ἑαυτοὺς τοῦ πληρώματος». Ψέμματα λέει ὁ ἅγιος;
 
Καὶ ἄς βγαίνουν ὑποκριτικῶς κλαυθμηρίζοντας διάφοροι ποιμένες δῆθεν ἐνδιαφερόμενοι καὶ ἀγωνιῶντες γιὰ τὴν ἑνότητα. Τὴν ἑνότητα, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος, τὴν ἔχουν ἤδη διαταράξει οἱ ἴδιοι μὲ τὶς πράξεις τους. Ὅταν σπέρνεις τὸν φόβο, τρομοκρατεῖς τοὺς ανθρώπους, ψύχεις τὴν ἀγάπη, ὑπακοῦς δουλικά τοὺς ἀλητηρίους τῆς ἐξουσίας (9) ἔχεις ἤδη πλήξει τὴν ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.
Δουλειά τους ἦταν νὰ αὐξήσουν τὸ ποίμνιο καὶ ὄχι νὰ τὸ μειώσουν. Νὰ μαζέψουν τοὺς διασκορπισμένους καὶ ὄχι νὰ διαλύσουν καὶ αὐτοὺς ποὺ ὑπάρχουν, νὰ συνηγορήσουν καὶ ὄχι νὰ διαστρέψουν τὰ πατρώα δόγματα. Αὐτὸ πρέπει νὰ ἐξετάσωμε, καὶ νὰ δοῦμε τί προέκυψε ἀπὸ τὴν διαποίμανσι αὐτῶν τῶν ποιμένων:
«Οὐκοῦν ἐξετάσωμεν τί ἠμῖν ἐβλάστησε, προσθήκην τῶν ποιμνίων ἤ μείωσιν, συναγωγὴν τῶν διεσκορπισμένων ἤ τῶν συνεστώτων διάλυσιν, συνηγορίαν ἤ ἀνατροπὴν τῶν πατρώων δογμάτων». ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG45 1125
 
Βλέπετε ποὺ ἔφεραν τὰ πράγματα. Κλειστὲς ἐκκλησίες. Δὲν προσκυνοῦνται οἱ ἅγιες εἰκόνες. Ἀπαγορεύονται οἰ λιτανείες τῶν ἁγίων εἰκόνων καὶ λειψάνων ἐνῷ περιφέρονται τὰ διάφορα ξόανα τύπου Ἀμάλ σὲ ὅλη τὴν χώρα. Τὸ δόγμα ὑβρίζεται καὶ περιφρονεῖται. Ἱερεῖς καὶ Ἐπίσκοποι ποὺ ὑπερασπίζονται τὰ πάτρια διώκονται. Ὁπότε; Τί γίνεται μὲ αὐτούς τοὺς ποιμένες;
Οἱ ἅγιοι δὲν τοὺς καλοπιάνουν, οὔτε δικαιολογοῦν τὶς προδοσίες τους.
Ἄν ἡ σπουδὴ τοῦ ποιμένος ὁδηγεῖ στὸ καλύτερο, δηλαδὴ στὴν αὔξησι τῶν ποιμνίων, στὴν συναγωγὴ τῶν διασκορπισμένων καὶ στὴν ὑπεράσπισι τῶν πατρώων δογμάτων, τότε ὁ ποιμένας εἶναι προβατο τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι λύκος. Ἀλλὰ ἄν συμβαίνει τὸ ἀντίθετο, δηλαδὴ τὸ ποιμνίον μειώνεται, διασκορπίζονται καὶ αὐτοὶ ποὺ ὑπάρχουν, ἀνατρέπονται τὰ πατρώα δόγματα τότε…
 
Ὁ Κύριος λέει: «Προσέχετε ἀπὸ τοὺς ψευδοπροφῆτες». Νὰ μὴν περνᾷ ἀπαρατήρητο τὸ στόμα ποὺ ἀκονίζει τὰ δόντια τῆς καινοτομίας καὶ κατασπαράζει τὸ ὑγιὲς σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ.  
«Εἰ μὲν οὖν πρὸς τὸ κρεῖττον ἡ σπουδὴ τοῦ προειρημένου βλέπει, πρόβατον πάντως, καὶ οὐχὶ λύκος ἐστίν· εἰ δὲ τὸ ἔμπαλιν, «Προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν», φησὶν ὁ Κύριος· μὴ λανθανέτω (=περνᾶ ἀπαρατήρητος) τὸ στόμα τὸ ἐπὶ λώβῃ (=ἀτίμωσις, ὕβρις) καὶ ἀφανισμῷ τεθηγμένον (θήγω = ἀκονίζω) τοῖς τῆς καινοτομίας ὀδοῦσι καὶ κατασπαράσσον τὸ ὑγιὲς σώμα τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας». ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG45 1125
 
Ὅλοι οἱ ἅγιοι τὸ ἴδιο λένε γιὰ τοὺς φιλάρχους αὐτοὺς σχίστες καὶ φθορεῖς ποιμένες.
Ἄν καὶ ἔχουμε ταχθῇ στὸ νὰ οἰκοδομοῦμε τοὺς ἄλλους, ἐμεῖς ποὺ δὲν οἰκοδομοῦμε, ἀλλὰ καὶ σχίζουμε τὸ ὑπάρχον ἐκκλησιαστικὸ σῶμα τί δὲν θὰ πάθουμε; Τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ διαιρέσῃ τόσο τὴν ἐκκλησία ὅσο ἡ φιλαρχία καὶ τίποτα δὲν παροξύνει τόσο τὸν Θεό ὅσο τὸ νὰ διαιρῇται ἡ Ἐκκλησία.
«Εἰ δὲ καὶ ἄλλους εἰς τὸ οἰκοδομεῖν τετάγμεθα, οἱ μὴ οἰκοδομοῦντες, ἀλλὰ καὶ πρότερον σχίζοντες, τί οὐκ ἂν πάθοιεν; Οὐδὲν οὕτως Ἐκκλησίαν δυνήσεται διαιρεῖν, ὡς φιλαρχία· οὐδὲν οὕτω παροξύνει τὸν Θεὸν, ὡς τὸ Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 62 85
 
Εἶναι παραθεολογικὰ ἐπιχειρήματα καὶ παραθεολογικὲς καὶ συνωμοσιολογικὲς ἀπόψεις ὅλα αὐτὰ ὅπως διατείνεται ἐπίσκοπος διακρινόμενος γιὰ «σοβαρὴ θεολογική σκέψι»;(10)
Βλέπετε, καταντήσαμε αὐτὰ ποὺ λένε οἱ ἅγιοι πατέρες νὰ θεωροῦνται παραθεολογία καὶ ὅσοι τὰ ἀσπάζονται νὰ λοιδωροῦνται καὶ νὰ διώκονται καὶ ἡ κάθε αὐθαιρεσία, καινοτομία ἤ ἀνοησία τοῦ κάθε ἱεράρχου νὰ ἀντιμετωπίζετε εὐλαβικὰ ὡς λόγος τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀπορῶ γιατί τόσοι ἱερεῖς, τόσοι θεολόγοι, τόσοι καλογέροι, ἁγιορεῖτες καὶ μὴ, σιωποῦν μπροστά σ᾿ αὐτὴν τὴν προδοσία τῆς πίστεως; Πρέπει νὰ βγαίνουμε ἐμεῖς, οἱ χοίροι, ποὺ ἀπλῶς σκάβουμε μές τὴ λάσπη ποὺ ζοῦμε νὰ παρουσιάζουμε μὲ ἀγωνία τὰ πολυτιμα μαργαριτάρια τῶν ἁγίων, μήπως καὶ βοηθηθοῦμε καὶ μεῖς καὶ οἱ γύρω μας; Δὲν εἶναι ἐπικίνδυνο αὐτό γιὰ τοὺς ἀνθρώπους; Δὲν θὰ ἔπρεπε αὐτοὶ νὰ ἀναλάβουν αὐτὸ τὸ βάρος;
Καὶ ὅμως δὲν μιλοῦν. Δὲν παίρνουν θέσι. Παρακολουθοῦν σὰν θεατές. Εἶναι σύνεσι αὐτό; Εἶναι σοβαρότης, νηφαλιότης καὶ ὑπευθυνότης, ὅπως παρουσιάζεται; (10) Εἶναι ταπείνωσις καὶ συναίσθησις τῶν ἱδίων ἁμαρτιῶν; Ἐδὼ γκρεμίζεται ἡ πίστις, ξεθεμελιώνεται τὸ οἰκοδόμημα καὶ σύ λὲς ὅτι στεναχωριέσαι γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου καὶ ἀσχολεῖσαι μόνο μὲ αὐτές; Ἐσὺ ἔπρεπε νὰ ἀγωνίζεσαι πρῶτος, νὰ φωνάξῃς, νὰ διαμαρτυρηθῇς -ποὺ εἶναι καὶ πολὺ πιὸ εὔκολο γιατὶ παλεύεις μὲ ὀφθαλμοφανὴ πράγματα- μὴπως καὶ σὲ λυπηθῇ ὁ Θεὸς καὶ συχωρέσει κάποιες ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες σου. Ἄν φυσικὰ ἀντιλαμβάνεσαι καὶ αἰσθάνεσαι τὸ τί συμβαίνει.
Εἶναι ξεπεσμὸς νὰ αὐτοδικαιολογούμεθα μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ φόβου. Ὅλοι φοβόμαστε γιὰ πολλά. Ἀλλὰ ἔχωμε καὶ τὰ παραδείγματα τῆς πίστεως τῶν ἁγίων μας καὶ τῶν προγόνων μας καὶ τῶν πατεράδων μας. Σὲ αὐτὰ νὰ στραφοῦμε, ἀπὸ κεῖ νὰ πιαστοῦμε, ἐκεῖ νὰ ἐλπίσουμε καὶ ὄχι στοὺς σημερινοὺς κληρικοὺς -ἐπισκόπους καὶ παπάδες- καὶ καλογήρους ποὺ, ὡς θύματα τοῦ ἀρχεκάκου, μετετέθησαν ἀπὸ τὴν πίστι γιατί φοβήθηκαν. Καὶ μετὰ τὴν ἀπρέπεια αὐτὴ ἔκαναν μεγαλυτέρα ἀπρέπεια ποὺ δείχνει ὅτι δὲν ἔχουν θάρρος σ᾿ αὐτὰ ποὺ (ἐμφανίζονται ὅτι) πιστεύουν, τὸ νὰ ἐκβιάζουν καὶ νὰ ἀναγκάζουν καὶ αὐτοὺς ποὺ δὲν θέλουν, νὰ τοὺς ἀκολουθήσουν στὸν δρόμο τοῦ φόβου, τῆς ὑποταγῆς, καὶ τοῦ ξεπεσμοῦ.
 
«Εἰ δὲ καὶ ἀπρεπὲς τὸ ὅλως ἐπὶ τούτοις φοβηθέντας τινὰς τῶν ἐπισκόπων μεταθέσθαι, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπρεπέστερον καὶ οὐ θαρρούντων οἷς πεπιστεύκασι τὸ βιάζεσθαι καὶ ἀναγκάζειν τοὺς μὴ βουλομένους». ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΕΙΑΝΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ (Berlin: De Gruyter, 1940, στὸ TLG: Historia Arianorum
Chapter 33, section 1, line 1)
 
Γεώργος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 3/9/2021
 
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1. https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/44516-i-iera-synodos-systinei-tin-eleytheri-epilogi-tou-emvoliasmoy-os-tin-apokleistiki-lysi
2.ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ https://www.romfea.gr/ekklisia-ellados/44688-arxiepiskopos-ieronymos-edo-einai-to-emvolio-ekei-einai-o-tafos
3.ΔΩΔΩΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΥΝΕΝΕΤΕΥΞΙΣ  ΣΤΟΝ Status FM 107,7 https://www.youtube.com/watch?v=uH8qWH-FDu8&ab_channel=STATUSFM1077
4. ΔΩΔΩΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ https://www.lifo.gr/now/greece/mitropolitis-dodonis-hrysostomos-tragikes-kai-aparadektes-oi-eikones-stis-sygkentroseis
5. ΔΩΔΩΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ  https://www.lifo.gr/now/greece/mitropolitis-dodonis-hrysostomos-tragikes-kai-aparadektes-oi-eikones-stis-sygkentroseis
6. ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ 26. 8 2021 https://imd.gr/2021/08/%ce%b5%cf%80%ce%b5%ce%af%ce%b3%ce%bf%ce%bd-%ce%b5%ce%b3%ce%ba%cf%8d%ce%ba%ce%bb%ce%b9%ce%bf-%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b5%ce%af%cf%89%ce%bc%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b5%ce%bc%ce%b2/
7. ΔΩΔΩΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΥΝΕΝΕΤΕΥΞΙΣ  ΣΤΟΝ Status FM 107,7 https://www.youtube.com/watch?v=uH8qWH-FDu8&ab_channel=STATUSFM1077
https://www.youtube.com/watch?v=h5YWhSJfnWk&t=158s&ab_channel=ZANTETIMES.GR
8. «Ὁ γὰρ Παῦλος οὐκ εἶπεν «Οὐ γὰρ ἔστιν ἄρχων ἤ μὴ ἀπὸ Θεοῦ·», ἀλλὰ περὶ τοῦ πράγματος αὐτοῦ διαλέγεται λέγων «οὐ γὰρ ἐστιν ἐξουσία εἰ μη ὑπὸ Θεοῦ» ... 660 Εἰ δέ τις ἀλητήριος παρανόμως εἰς ταύτην εἰσεκώμασεν, οὐ δήπου τοῦτον παρὰ Θεοῦ κεχειροτονῆσθαι φαμὲν, ἀλλὰ συγκεχωρῆσθαι» ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ 78 657 660
9. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ https://www.romfea.gr/ieres-mitropoleis/45338-nafpaktou-opoios-se-kairo-pandimias-molynei-tous-allous-krinetai-me-to-epitimio-tou-fonou