ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: ΜΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ ΓΙΑ ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΗ ΖΩΗ!

Γέρων Γαβριήλ ο Αγιορείτης: Μήν προσεύχεσθε γιά εὐκολότερη ζωή. Προσεύχεσθε γιά μεγαλύτερη ἀντοχή.

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΠΟΙΟΣ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ;

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Ποιος νίκησε το διάβολο; Αυτός που γνώρισε την ασθένειά του, τα πάθη και τα ελαττώματα, που έχει. Ο φοβούμενος να γνωρίσει τον εαυτό του, αυτός βρίσκεται μακριά από τη γνώση· άλλο τίποτε δεν αγαπά παρά να βλέπει μόνο λάθη στους άλλους και να τους κρίνει. 

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΛΕΓΕΤΕ "ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ"!

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Ποτέ να μην λέγετε: «Δεν θα φθάσωμε εμείς στην απάθεια, δεν θα φθάσωμε στον αγιασμό, δεν θα μιμηθούμε τους Πατέρες μας». Αυτό είναι βλάσφημο. Θα τους φθάσωμε επειδή το θέλομε και εφ’ όσο το θέλομε θα μας το δώση ο Χριστός μας. 

ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ Ζ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

 
Μνήμη της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου 

Την Kυριακή μετά την ενδεκάτη Οκτωβρίου, μνήμη επιτελούμε των Aγίων Πατέρων της αγίας και Oικουμενικής Eβδόμης Συνόδου.

Η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος συνήλθε στη Νίκαια της Βιθυνίας από τις 24 Σεπτεμβρίου έως τις 13 Οκτωβρίου 787 μ.Χ., με πρωτοβουλία της αυτοκράτειρας Ειρήνης, η όποια ασκούσε χρέη αντιβασιλέως. Υπό την προεδρία του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Αγίου Ταρασίου συγκεντρώθηκαν τριακόσιοι πενήντα ορθόδοξοι επίσκοποι, και σε αυτούς προστέθηκαν άλλοι δεκαεπτά ιεράρχες, οι όποιοι αποκήρυξαν την αίρεση των εικονομάχων.

Πλάι στους αντιπροσώπους του Πάπα Ρώμης και των Πατριαρχών Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, οι μοναχοί οι όποιοι υπέφεραν δεινούς διωγμούς επί βασιλείας των εικονομάχων αυτοκρατόρων Λέοντος Γ’ Ίσαύρου (717 – 741 μ.Χ.) και Κωνσταντίνου Ε’ Κοπρωνύμου (741 – 775 μ.Χ.) αποτελούσαν έντονη παρουσία· ήταν περίπου εκατόν τριάντα έξι.

Μετά από επιμελή προετοιμασία, οι Πατέρες της Συνόδου αναθεμάτισαν τους αιρετικούς, οι όποιοι για περισσότερα από πενήντα έτη απαγόρευαν στους ορθόδοξους χριστιανούς να τιμούν τις σεπτές εικόνες του Χρίστου και των αγίων Του διότι αυτό αποτελούσε δήθεν ειδωλολατρία. Έθεσαν έτσι τέρμα στην πρώτη περίοδο της εικονομαχίας, η οποία όμως ξέσπασε εκ νέου λίγα χρόνια αργότερα επί Λέοντος Ε’ Αρμενίου (813 – 820 μ.Χ.) και δεν σταμάτησε οριστικά παρά το 843 μ.Χ., χάρις στην αυτοκράτειρα Θεοδώρα και στον πατριάρχη άγιο Μεθόδιο. οι άγιοι Πατέρες αναθεμάτισαν τους αιρετικούς πατριάρχες Αναστάσιο, Κωνσταντίνο και Νικήτα, αποκήρυξαν τη δήθεν οικουμενική σύνοδο που συνεκλήθη στο ανάκτορο της Ιερείας με πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου Ε’ το 754 μ.Χ., και κήρυξαν αιωνία τη μνήμη των άγιων υπερμάχων της Ορθοδοξίας: του πατριάρχου αγίου Γερμανού (715 – 730 μ.Χ.), του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, του Γεωργίου Κύπρου, και όλων όσοι είχαν υποστεί βασάνους και εξορίες ως υπέρμαχοι των αγίων εικόνων. Στον Όρο της πίστεως που ανέγνωσαν στην έβδομη και τελευταία συνεδρία της Συνόδου, οι Πατέρες διεκήρυξαν:

«Ορίζομεν συν ακριβεία πάση και εμμελεία, παραπλησίως τω τύπω του τιμίου και ζωοποιού σταυρού ανατίθεσθαι τας σεπτάς και αγίας εικόνας, τας εκ χρωμάτων και ψηφίδος και ετέρας ύλης επιτηδείως εχούσης, εν ταις αγίαις του Θεού εκκλησίαις, εν ιεροίς σκεύεσι και εσθήσι, τοίχοις τε και σανίσιν, οίκοις τε και οδοίς· της τε του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εικόνος, και της αχράντου δεσποίνης ημών της αγίας Θεοτόκου, τιμίων τε αγγέλων, και πάντων άγιων και οσίων ανδρών. Όσω γάρ συνεχώς δι’ εικονικής ανατυπώσεως ορώνται, τοσούτον και οι ταύτας θεώμενοι διανίστανται προς την των πρωτοτύπων μνήμην τε και επιπόθησιν, και ταύταις ασπασμόν και τιμητικήν προσκύνησαν απονέμειν, ου μην την κατά πίστιν ημών αληθινήν λατρείαν, η πρέπει μόνη τη θεία φύσει - αλλ’ ον τρόπον τω τύπω του τιμίου και ζωοποιού σταυρού και τοις αγίοις εύαγγελίοις και τοις λοιποίς ιεροίς αναθήμασι, και θυμιαμάτων και φώτων προσαγωγήν προς την τούτων τιμήν ποιεισθαι, καθώς και τοις αρχαίοις εύσεβώς είθισται. η “γαρ της εικόνος τιμή έπι το πρωτότυπον διαβαίνει”, και ο προσκυνών την εικόνα, προσκυνεί εν αυτή του εγγραφομένου την υπόστασιν. Ούτω γαρ κρατύνεται η των άγιων Πατέρων ημών διδασκαλία, είτουν παράδοσις της Καθολικής Εκκλησίας, της από περάτων εις πέρατα δεξαμένης το ευαγγέλιον».

Οι άγιοι Πατέρες ως εκ τούτου απεδείχθησαν υπέρμαχοι όχι μόνον των αγίων εικόνων αλλά, στην ουσία, αυτού του ιδίου του μυστηρίου της Ενανθρωπήσεως του Υιού του Θεού: «Πάλαι μεν ο Θεός ο ασώματος τε και ασχημάτιστος ουδαμώς εικονίζετο, νυν δε σαρκί οφθέντος Θεού και τοις ανθρώποις συναναστραφέντος εικονίζω Θεού το ορώμενον. Ού προσκυνώ τη ύλη, προσκυνώ δε τον της ύλης δημιουργόν, τον ύλην δι’ εμέ γενόμενον και εν ύλη κατοικήσαι καταδεξάμενον και δι’ ύλης την σωτηρίαν μου εργασάμενον, και σέβων ου παύσομαι την ύλην, δι’ ης η σωτηρία μου είργασται». Προσλαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση, ο Λόγος του Θεού την θέωσε χωρίς εκείνη να χάσει τα ιδιώματά της. Γι’ αυτό τον λόγο, ενώ εν τη δόξα Του είναι ακατάληπτη στις αισθήσεις μας, η ανθρώπινη φύση του Σωτήρος δύναται ωστόσο να αποτυπωθεί. η εικόνα του Χριστού - την πιστότητα της οποίας φυλάσσει η παράδοση της Εκκλησίας - καθίσταται κατά συνέπεια αληθής παρουσία του θεανθρώπινου προτύπου της, αγωγός χάριτος και αγιασμού σε όσους με πίστη της απονέμουν τιμητική προσκύνηση.

Η δεύτερη Σύνοδος της Νικαίας είναι η έβδομη και τελευταία Οικουμενική Σύνοδος που αναγνωρίζει η Ορθόδοξος Εκκλησία. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να συγκληθούν στο μέλλον άλλες οικουμενικές Σύνοδοι, άλλα ότι ως έβδομη η Σύνοδος της Νικαίας συμπληρώνει τον αριθμό που μέσα στην Αγία Γραφή αντιπροσωπεύει την τελειότητα και ολοκλήρωση (π.χ., Γεν. 2, 1-3). Σφραγίζει το πέρας της περιόδου των δογματικών συγκρούσεων, που επέτρεψαν στην Εκκλησία να διευκρινίσει με σαφείς και ακριβείς ορισμούς τα όρια της ορθοδόξου πίστεως. Εφεξής, κάθε αίρεση δύναται και θα δύναται να αναχθεί σε μία από τις πλάνες που αναθεμάτισε η Εκκλησία στις οικουμενικές συνόδους, από την πρώτη (325 μ.Χ.) έως την έβδομη (787 μ.Χ.) εν Νικαία Σύνοδο.  

https://www.saint.gr

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ

H παραβολή του σπορέως – Κυριακή Δ’ Λουκά

Αρχιμ. Λουκάς Τσιούτσικας

 
«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού» (Λκ. 8:5). Καθώς βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή της νέας εκκλησιαστικής χρονιάς, ο Κύριος και η Εκκλησία του παίρνοντας αφορμή από την κατά την εποχή αυτή σπορά του σιταριού, έρχονται με τρόπο παραστατικό να μας καταδείξουν τους κινδύνους μιας κακής και τις προϋποθέσεις μιας καλής πνευματικής καρποφορίας, παρουσιάζοντάς μας την παραβολή του σπορέως, καθώς και την ερμηνεία της, την οποία έκανε ο Χριστός στους μαθητές του.
 
Βγήκε λοιπόν ο σποριάς για να σπείρει στο χωράφι του. Και καθώς σκορπούσε το σπόρο ένα μέρος του έπεσε στο δρόμο, όπου καταπατήθηκε και τον έφαγαν τα πουλιά. Άλλοι σπόροι έπεσαν στις πέτρες και όταν φύτρωσαν ξεράθηκαν διότι δεν υπήρχε υγρασία. Άλλοι έπεσαν ανάμεσα σε αγκάθια και όταν φύτρωσαν πνίγηκαν από αυτά· και τέλος άλλοι έπεσαν στο χώμα το καλό και γόνιμο, φύτρωσαν και έδωσαν καρπό εκατό φορές περισσότερο.
Κατόπιν, όταν ο Κύριος ρωτήθηκε από τους μαθητές του, είπε ότι η παραβολή αυτή σημαίνει τα εξής: Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Η περίπτωση του σπόρου που έπεσε στο δρόμο είναι εκείνοι που άκουσαν μεν λόγο Θεού, έρχεται όμως ο διάβολος και τον παίρνει από τις καρδιές τους για να μη πιστέψουν και σωθούν. Η άλλη περίπτωση, του σπόρου που έπεσε στο πετρώδες έδαφος, είναι εκείνοι που όταν ακούν τον λόγο του Θεού τον δέχονται με χαρά, δεν έχουν όμως ρίζα· πιστεύουν για λίγο, και όταν έλθει ο πειρασμός, η δοκιμασία απομακρύνονται. Το μέρος του σπόρου που έπεσε στα αγκάθια μας παρουσιάζει εκείνους που ακούνε το λόγο του Θεού, συμπορεύονται όμως με τις μέριμνες, τον πλούτο και τις απολαύσεις της ζωής, πνίγονται από αυτά και δεν καρποφορούν. Τέλος με το σπόρο που έπεσε στο καλό έδαφος εννοούνται εκείνοι που ακούν τον λόγο, τον φυλάνε μέσα τους και καρποφορούν με υπομονή.
 
Μετά την ερμηνεία της παραβολής την οποία έκανε ο Κύριος, εμείς μόνο κάποιες επισημάνσεις ας κάνουμε.
Πρώτον. Σποριάς είναι ο Θεός, είναι ο Χριστός, ο οποίος διδάσκει με πολλούς τρόπους και κατ’ αρχήν με την κτίση. Στα κτίσματα οι καλοπροαίρετοι μπορούν να δουν τη σοφία, τη δύναμη, την αγάπη του Θεού.
Κατόπιν, η διδασκαλία γίνεται με τα λόγια. Μέσα στο ναό ακούγεται το Ευαγγέλιο, τα Αποστολικά και άλλα αναγνώσματα, ακούονται τα τροπάρια, γίνεται το κήρυγμα ή και τα κατηχητικά μαθήματα. Εκτός του ιερού ναού προσφέρονται για μελέτη η Αγία Γραφή («Μακάριος ανήρ, ος… εν τω νόμω αυτού μελετήσει ημέρας και νυκτός»), έργα πατερικά, βίοι αγίων, μπορούμε να διαβάσουμε εκκλησιαστικά περιοδικά και εφημερίδες, ή να ακούσουμε ψυχωφελείς ομιλίες και συζητήσεις.
Πολύς λοιπόν ο σπόρος και ειδικά στην εποχή μας, πολλές οι δυνατότητες πνευματικής τροφοδοσίας. Αρκεί να αξιοποιήσουμε αυτές τις δυνατότητες. Να δείξουμε ενδιαφέρον, να νοιώσουμε την πνευματική τροφοδοσία ως ανάγκη. Να φροντίσουμε να βρούμε και να προσφέρουμε στη ψυχή μας γνήσιο λόγο Θεού και όχι σκουπίδια και δηλητήρια όπως αυτά της τηλεοράσεως, αν δε είναι δυνατόν αυτή την πνευματικά ωφέλιμη τροφή να την προσφέρουμε και σε άλλους.
Δεύτερον. Δεν αρκεί να σκορπιστεί ο σπόρος αλλά πρέπει και να μπει μέσα στο χώμα, να γίνει δεκτός από το έδαφος. Αυτή η δεκτικότητα είναι η πίστη. Χρειάζεται να πιστέψουμε ότι ο Χριστός είναι η ζωή μας, η σωτηρία μας και ο λόγος του λόγος αλήθειας, η οποία επιβεβαιώνεται από τα πολυάριθμα παραδείγματα των αγίων της Εκκλησίας μας.
Τρίτον. Τα αγκάθια που πνίγουν και δεν αφήνουν το λόγο του Θεού να καρποφορήσει και τα οποία επεσήμανε ο Κύριος, οι πολλές και παραπανίσιες μέριμνες, ο αγώνας για πλουτισμό και οι ποικίλες, ιδίως οι σαρκικές ηδονές, δυστυχώς αφθονούν στην εποχή μας, εποχή ιδιαίτερα αντιπνευματική. «Με όποιο τρόπο», μας λέει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, «βάζοντας κάποιος χώμα στη φλόγα αναμμένου φούρνου τον σβήνει, με τον ίδιο τρόπο και οι βιοτικές μέριμνες και κάθε προσκόλληση έστω και σε ένα μικρό πράγμα, εξαφανίζουν τη θέρμη της καρδιάς που ανάφθηκε στην αρχή». Χρειάζεται ο σημερινός χριστιανός, εντελώς ιδιαίτερα να προσέξει τους αρνητικούς αυτούς παράγοντες και όλο του τον πόθο να τον στρέψει από τις μέριμνες και τον πλούτο και τις ηδονές προς το Χριστό και την απόκτηση, κατά τρόπο αισθητό, του Αγίου Πνεύματος.
Τέλος, το πότισμα με την υπομονή και η λίπανση με την επιμονή είναι απαραίτητα. Ο Κύριος επισημαίνει ότι αυτοί που καρποφορούν, «καρποφορούσιν εν υπομονή». Και αλλού «εν τη υπομονή υμών κτήσασθε (θα σώσετε) τας ψυχάς υμών»· και ο απόστολος Παύλος προτρέπει: «Δι’ υπομονής τρέχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα».
 
Χρειάζεται λοιπόν να υπομένουμε. Να μένουμε υπό. Δηλαδή κάτω από το θέλημα του Θεού, όπως αυτό εκφράζεται ως εντολή ή ως κάποιο γεγονός που επιτρέπει ο Θεός να έλθει στη ζωή μας. Υπομονή στον κόπο και στον πόνο. Στον κόπο και τον πόνο που απαιτεί η θεραπεία της ψυχής μας. Αυτή η υπομονή είναι η πίστη στην πράξη. Η πίστη που σώζει.
Υπομονή, αλλά μέχρι πού ή μέχρι πότε; «Γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής». Όχι μέχρι εκεί που εμείς νομίζουμε ότι αντέχουμε, αλλά μέχρι εκεί που επιτρέπει ο Θεός. Αυτό το στεφάνι της ζωής, της αιωνίου ζωής, της ζωής που δίνει το Άγιο Πνεύμα είναι ο καρπός τον οποίο ήλθε να φέρει, και θέλει και σήμερα να φέρει ο Χριστός.
Αυτόν τον καρπό ποθεί βαθύτερα κάθε άνθρωπος, διότι γι’ αυτόν είμαστε πλασμένοι. Αυτόν είθε και εμείς να αποκτήσουμε, δεχόμενοι με πίστη το λόγο του Χριστού, προφυλάσσοντάς τον από όλα εκείνα που μας αποπροσανατολίζουν και μας απομακρύνουν από το Θεό, και μένοντας σταθερά κοντά του με πολλή-πολλή υπομονή. Αμήν.

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 

ΓΙΑΤΙ ΒΑΖΟΥΜΕ ΛΑΔΙ ΣΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ;

 Γιατί βάζουμε λάδι στο καντήλι;

 

Η λέξη καντήλι προέρχεται από τη λατινική candela=κερί. Στη χριστιανική Εκκλησία το Καντήλι τοποθετείται μπροστά στις άγιες εικόνες. Αυτό που τοποθετείται μπροστά στον Εσταυρωμένο, μέσα στο Ιερό Βήμα, διατηρείται πάντοτε αναμμένο και γι” αυτό λέγεται «ακοίμητο» Καντήλι.
 
Ένα Καντήλι τοποθετείται επίσης στο εικονοστάσι του σπιτιού και ανάβεται κάθε μέρα, σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση. Μια συνήθεια που διατηρεί τον βαθύ χριστιανικό συμβολισμό της με το Φώς του Χριστού που φωτίζει κάθε άνθρωπο, που θερμαίνει την ελπίδα και που παρηγορεί και συντροφεύει στις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς.
 
Το άναμμα του καντηλιού ενέχει τον συμβολισμό ότι προσφέρεται ως θυσία σεβασμού και τιμής προς τον Θεό και τους Αγίους του. Συμβολίζει επίσης, το φώς του Χριστού που φωτίζει κάθε άνθρωπο, καθώς επίσης συμβολίζει και το γνωστό παράγγελμα του Κυρίου μας ότι πρέπει να είμαστε, οι χριστιανοί, τα φώτα του κόσμου. Το έλαιον, το λάδι δηλ. που καίει στα καντήλια μας, “τον του Θεού υπεμφαίνει έλαιον” γράφει ο Άγ. Συμεών Θεσσαλονίκης, το έλεος του Θεού που φανερώθηκε όταν η περιστερά του Νώε επέστρεψε στην Κιβωτό για να σημάνει την παύση του κατακλυσμού, έχοντας στο ράμφος της κλάδο ελαίας, ή όταν ο Ιησούς, καθώς επροσηύχετο εκτενώς, επότιζε με τους θρόμβους του ιδρώτος του την ελιά, κάτω από τα κλαδιά της οποίας γονάτισε την μαρτυρική εκείνη νύχτα, στο Όρος των Ελαιών. Βέβαια, όλοι ξέρουμε πως απείρως ανώτερος του υλικού φωτισμού είναι ο εσωτερικός, αγιοπνευματικός φωτισμός. Έγραφε λοιπόν ο Θεοφόρος Πατήρ Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός: “Φωτίσωμεν… γλώσσαν” και συμπληρώνει ο σχολιαστής του: Επετεύχθη τούτο;
 
Το λάδι συμβολίζει το άπειρο έλεος του Θεού, αλλά και τα κανδήλια συμβολίζουν την Εκκλησία που είναι μεταδοτική Θείου ελέους και φωτιστική. Συμβολίζουν βέβαια τους ίδιους τους αγίους που το Φώς τους έλαμψε, κατά το λόγο του Κυρίου, «έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσι τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα τον εν τοίς ουρανοίς».
 
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους πρέπει οι Ορθόδοξοι να ανάβουμε το καντήλι όπως για παράδειγμα για να μάς θυμίζει την ανάγκη για προσευχή,για να φωτίζει το χώρο και να διώκει το σκότος όπου επικρατούν οι δυνάμεις του κακού,για να μάς θυμίζει ότι ο Χριστός είναι το μόνο αληθινό Φώς και η πίστη σε Αυτόν είναι Φώς,για να μάς θυμίζει ότι η ζωή μας πρέπει να είναι φωτεινή,για να μάς θυμίζει ότι όπως το καντήλι απαιτεί το δικό μας χέρι για να ανάψει έτσι και η ψυχή απαιτεί το χέρι του Θεού, τη Χάρη Του δηλαδή,για να μάς θυμίζει ότι πρέπει το θέλημά μας να καεί και να θυσιαστεί για την αγάπη προς το Θεό κ.ά.
 
Εννοείται, βέβαια, ότι το λάδι των καντηλιών πρέπει να είναι ελαιόλαδο και μάλιστα όσο το δυνατόν καλύτερης ποιότητος. Άλλωστε ο Κύριος προσευχήθηκε στον κήπο των Ελαιών και ο ναός με τα κανδήλια μετατρέπεται σε νέο κήπο και ελέους (λαδιού) και Ελέους Θεϊκού Το λάδι τους μας θυμίζει την ευσπλαχνία του Θεού και το φως τους στη ζωή μας, που πρέπει να είναι φωτεινή και άγια. Η φωτοχυσία του ναού συμβολίζει το θείο φως της παρουσίας του Θεού που φωτίζει τις καρδιές όχι μόνο των νεοφώτιστων αλλά και όλων των χριστιανών. Ο Κύριος φανέρωσε αυτή τη μεγάλη αλήθεια για τον εαυτό Του με τα ακόλουθα λόγια: «Εγώ ειμι το φως του κόσμου» (Ιωάν.8/η: 12).
 
Είναι φως όχι μόνο λόγω της φωτεινής διδασκαλίας Του, αλλά κυρίως λόγω της φωτεινής παρουσίας Του. Αυτό επιβεβαιώνεται κυρίως από τη θαυμαστή Μεταμόρφωσή Του, όπου «έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού εγένετο λευκά ως το φως» (Ματθ.17/ιζ: 2).
Στο Σύμβολο της Πίστεως ο Υιός του Θεού παρουσιάζεται ως «φως εκ φωτός». Στην ακολουθία του Εσπερινού επίσης ο υμνογράφος παρουσιάζει τον Κύριο ως «φως ιλαρόν».
 
ΔΟΓΜΑ

ΟΤΑΝ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΛΑΜΠΑΔΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΕΚΕΙΝΟΥ ΠΟΥ ΤΙΣ ΦΕΡΝΕΙ!

 Όταν καίγονται οι λαμπάδες μπροστά από τις Εικόνες
καίγονται και οι αμαρτίες εκείνου τις φέρνει

Θα πρέπει να γνωστοποιηθεί πως όλα τα πράγματα που βρίσκονται εντός της Εκκλησίας έχουν και το συμβολισμό τους.

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά: «Πάσα τελετή και παν επί μέρους στοιχείον αυτής, και το πλέον έτι φαινομενικώς μικρόν και ασήμαντον είναι σύμβολον και εγκρύπτει την υπέρ λόγον αλήθειαν, την οποίαν συμβολίζει, και ως εκ τούτου έχει δύναμιν και λόγους και σημασίαν». Το ίδιος ακριβώς συμβαίνει και με τα κεριά.

Τα κεριά συμβολίζουν το Φως του Χριστού, τη φλόγα της πίστεως. Πίσω από το άναμμα των κεριών κρύβεται βαθύτατος συμβολισμός. Έχετε, λοιπόν, αναρωτηθεί γιατί δεν πρέπει να σβήνονται νωρίς; 

Μαθαίνουμε από τον Συναξαριστή του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου, ότι υπήρχε κάποιος ονόματι Ονησιφόρος, στον τάφο του Αγίου, ο οποίος είχε την διακονία να ανάβει και να σβήνει τις λαμπάδες και τα κεριά που έφερναν οι Χριστιανοί μπροστά στην εικόνα του Αγίου, όταν πήγαιναν να προσκυνήσουν.

Εκείνος λοιπόν, βιαζόταν και τα έσβηνε πριν αυτά καούν επαρκώς. Μια νύκτα, φάνηκε σε αυτόν στον ύπνο του ο Άγιος και του είπε: «Γνώριζε Ονησιφόρε, ότι αυτό που κάνεις δεν μου αρέσει. Γνώριζε επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο και τον εαυτόν σου βλάπτεις, αλλά και εκείνους που φέρνουν τα κεριά και τις λαμπάδες.

Γιατί, όσο περισσότερο καίγονται οι λαμπάδες μπροστά από τις Εικόνες, τόσο περισσότερο καίγονται οι αμαρτίες εκείνου που με πίστη τις φέρνει. Όταν όμως τις αφαιρούν, και εκείνος ο οποίος τις φέρνει, χάνει τον μισθό του, και εκείνος που τις αφαιρεί θα έχει κόλαση στην ψυχή του.

Ο Ονησιφόρος, δεν έδωσε και πολύ σημασία, αλλά πράγματι σταμάτησε για λίγο καιρό να βιάζεται να τις σβήνει. Μια νύκτα, κάποιος Χριστιανός, πήγε δύο πολύ ωραίες λαμπάδες και αφού προσκύνησε παραμέρισε λίγο να προσευχηθεί και μετά έφυγε.

Τότε ο Ονησιφόρος πήγε να τις σβήσει, επαναλαμβάνοντας δηλαδή αυτή του την κακή συνήθεια. Τότε, αμέσως ο Άγιος του είπε με φοβερή φωνή: «Πάλι τα ίδια άρχισες Ονησιφόρε;».

Αμέσως τότε από τον φόβο του, έπεσε ο Ονησιφόρος λιπόθυμος και μόλις ήλθε πάλι στον εαυτό του, μετανόησε για την πράξη του και έκτοτε δεν την επανέλαβε, αλλά και μάθαμε την ωφέλεια που προκύπτει από μια τόσο απλή και ευλαβική πράξη, που όταν γίνεται με πίστη, έχει τεράστια δύναμη. 

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΤΟΥΡΚΟΛΕΚΑΣ

 Άγιος Ιωάννης ο Τουρκολέκας

 

Ο νεομάρτυρας και παιδομάρτυρας Άγιος Ιωάννης ο Τουρκολέκας γεννήθηκε το 1805 μ.Χ. στο χωριό Τουρκολέκα Αρκαδίας. Η οικογένεια του διακρινόταν για την ευλάβεια τον Θεό, για την αγάπη προς την πατρίδα και για τον ηρωισμό της. Πατέρας του ήταν ο Σταματέλος Σταματελόπουλος-Τουρκολέκας, ονομαστός αγωνιστής της περιοχής Λεονταρίου και μητέρα του, η αδελφή της συζύγου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Σοφία. Μεταξύ των τεσσάρων του αδελφών διακρινόταν ο γνωστός οπλαρχηγός Νικήτας, γνωστός ως Νικηταράς (ο τουρκοφάγος) και ο διδάσκαλος της πολεμικής τακτικής ευπαίδευτος λοχαγός Νικόλαος.
Το 1816 μ.Χ. ο Ιωάννης, 11 χρονών τότε, μαζί με τον πατέρα του και τον Αναγνώστη, γιό του αγωνιστή του Πάρνωνα Ζαχαριά, ενώ ταξίδευαν για τα Κύθηρα, λόγω θαλασσοταραχής βρέθηκαν στη Νεάπολη της Λακωνίας. Ο Αγάς της περιοχής Χουσεΐν, με δόλο τους συνέλαβε και τους έστειλε στην ανωτέρα Τουρκική αρχή της Μονεμβασίας. Εκεί οι συλληφθέντες φυλακίστηκαν στο κάστρο της.

Στη συνέχεια ο άρχοντας της Μονεμβασίας ζήτησε οδηγίες από τον Βοεβόδα του Μυστρά, ο οποίος διέταξε να αποκεφαλιστούν και οι τρεις φυλακισμένοι. Πρώτα αποκεφαλίστηκαν ο Αναγνώστης και ο πατέρας του Αγίου.

Για την ομολογία, το μαρτυρικό τέλος και το θαυμαστό σημείο, που έδωσε ο Θεός, μετά τον αποκεφαλισμό του παιδομάρτυρα, γράφει, σχετικά ο αδελφός του Αγίου, ο Νικηταράς: «Στον αδελφό μου πρότειναν ν’ αλλάξει την πίστη του. Του δείχνουν τον σκοτωμένο πατέρα του και του λέγουν κάθησε να σε κάνουμε Τούρκο. Τότε το παιδί κάνει το σταυρό του και τους απαντά: θα πάω κι εγώ εκεί που πάει ο πατέρας μου. Του ξαναλέγουν· γίνε Τούρκος. Το παιδί όμως ξανακάνει το σταυρό του. Έγινε από το αίμα του σταυρός. Πήραν τα κεφάλια τους στην Τριπολιτσά».

Η σφαγή και των τριών έγινε στις 16 Όκτωβρίου 1816 μ.Χ., έξω από τον Ιερό Ναό του «Ελκομένου Χριστού» στην πάλαια Μονεμβασία. Εκεί, στο δάπεδο της αυλής του Ναού, το αίμα του παιδομάρτυρα και νεομάρτυρα Ιωάννη, σχημάτισε Σταυρό και έτσι αποκαλύφθηκε η ένδοξη είσοδος του Αγίου στη Βασιλεία του Θεού και η ένταξή του στη χορεία των Μαρτύρων.

Οι κεφαλές, του νεομάρτυρα Ιωάννη, του πατέρα του και του Αναγνώστου εστάλησαν στον Πασά της Τριπόλεως, τα δε σώματα τους ετάφησαν στην Μονεμβασία, και μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστος ο τόπος της ταφής και των κεφαλών και των σωμάτων τους.

Στη συνέχεια ο άρχοντας της Μονεμβασίας ζήτησε οδηγίες από τον Βοεβόδα του Μυστρά, ο οποίος διέταξε να αποκεφαλιστούν και οι τρεις φυλακισμένοι. Πρώτα αποκεφαλίστηκαν ο Αναγνώστης και ο πατέρας του Αγίου.
Για την ομολογία, το μαρτυρικό τέλος και το θαυμαστό σημείο, που έδωσε ο Θεός, μετά τον αποκεφαλισμό του παιδομάρτυρα, γράφει, σχετικά ο αδελφός του Αγίου, ο Νικηταράς: «Στον αδελφό μου πρότειναν ν’ αλλάξει την πίστη του. Του δείχνουν τον σκοτωμένο πατέρα του και του λέγουν κάθησε να σε κάνουμε Τούρκο. Τότε το παιδί κάνει το σταυρό του και τους απαντά: θα πάω κι εγώ εκεί που πάει ο πατέρας μου. Του ξαναλέγουν· γίνε Τούρκος. Το παιδί όμως ξανακάνει το σταυρό του. Έγινε από το αίμα του σταυρός. Πήραν τα κεφάλια τους στην Τριπολιτσά».

Η σφαγή και των τριών έγινε στις 16 Όκτωβρίου 1816 μ.Χ., έξω από τον Ιερό Ναό του «Ελκομένου Χριστού» στην πάλαια Μονεμβασία. Εκεί, στο δάπεδο της αυλής του Ναού, το αίμα του παιδομάρτυρα και νεομάρτυρα Ιωάννη, σχημάτισε Σταυρό και έτσι αποκαλύφθηκε η ένδοξη είσοδος του Αγίου στη Βασιλεία του Θεού και η ένταξή του στη χορεία των Μαρτύρων.
Οι κεφαλές, του νεομάρτυρα Ιωάννη, του πατέρα του και του Αναγνώστου εστάλησαν στον Πασά της Τριπόλεως, τα δε σώματα τους ετάφησαν στην Μονεμβασία, και μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστος ο τόπος της ταφής και των κεφαλών και των σωμάτων τους.

Το σημείο του Σταυρού, το οποίο στο δάπεδο της αυλής του Ναού σχημάτισε το μαρτυρικό και αγνό αίμα του Αγίου Ιωάννη, έγινε πηγή συριγμού των υποδούλων χριστιανών Ελλήνων και τόπος ιερού προσκυνήματος των πιστών.
Ναός του Αγίου υπάρχει στο χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 16 Οκτωβρίου.
 
https://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ ΧΙΟΥ: ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΑΙΝΟΥΣ ΠΟΛΛΟΙ ΚΟΛΑΣΤΗΚΑΝ, ΕΝΩ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΠΟΛΛΟΙ ΣΩΘΗΚΑΝ!

Όσιος Άνθιμος ο Βαγιάνος ο εν Χίω: Από τους επαίνους, πολλοί κολάστηκαν, ενώ με τις κατηγορίες πολλοί σώθηκαν. Οι κατηγορίες, εάν ο άνθρωπος έχει γνώση, είναι πολύ ωφέλιμες. Μόνο, να μην είναι εκείνος η αιτία του σκανδάλου.

ΓΕΡΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ: ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΑΝΗ ΝΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ!

Γέρων Γεώργιος Καψάνης: Είναι μεγάλη πλάνη να θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία χωρίς να αγωνισθούμε, να αλλάξουμε τον εαυτό μας.