Γέρων
Εφραίμ Αριζόνας: Ο Χριστός, μας επρόσταξε να συγχωρώμεν τους εχθρούς μας εβδομηκοντάκις
επτά της ημέρας, πόσον μάλλον Αυτός, η άβυσσος της συγχωρήσεως!
Εάν ηδύνασο να μετρήσης τας σταγόνας της βροχής και τους κόκκους της άμμου, τότε θα ηδύνασο να μετρήσης μικρόν την άπειρον ευσπλαχνίαν ενός απείρου Θεού.
"Πιστεύω, αλλά πιστεύω λίγο".
Του λέω:
-Άκουσε, μου έλεγε ένας γέροντας που γνώρισα στην Αθήνα, ο γερό Ευμένιος ο λεπρός,
"Να λες γιε μου στην προσευχή σου, Χριστέ μου εγώ θέλω ν' αλλάξω αλλά δεν αλλάζω γιατί σε θέλω λίγο".
Τι ωραία που μιλούσε!
"Βοήθα με να σε θέλω πιο πολύ Χριστέ μου" έλεγε ο γέροντας Ευμένιος.
Αυτός είναι ερωτικός διάλογος. Μόνο ένας ερωτευμένος μιλά έτσι.
Βοήθα με, σε θέλω λίγο. Βοήθα με να σε θέλω πιο πολύ και ο Κύριος θ' αρχίσει να σου δίνει. Αν έχεις ανάγκη από πίστη θα σου δίνει πίστη. Αν έχεις ανάγκη από πραότητα θα σου δίνει πραότητα. Στον καθένα από εμάς δίνει ό,τι έχουμε ανάγκη. Έτσι κερδίζεται η ζωή. Η ζωή η αιώνιος.
Του Πανιερωτάτου Μόρφου π. Νεοφύτου
Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας (1928-2019✞)
《 ... Ένα πρωινό πήγε να πάρει ευχή απ’ τον Άγιο Ιάκωβο για να πάει στο διακόνημά του.
-Πρόσεξε! του λέει ο Άγιος Ιάκωβος, πρόσεξε, γιατί ο διάβολος δεν σε χωνεύει και θέλει να σου βγάλει το μάτι.
-Τί του έκανα , λέει, και δεν με χωνεύει;
- Δεν ξέρω τί του έκανες, πρόσεξε!
Εκείνη την ημέρα το διακόνημά του ήταν να κόβει ξύλα με το τσεκούρι, για τη θέρμανση της Μονής.
Πρόσεχε, αλλά στο τελευταίο ξύλο και στην τελευταία τσεκουριά, όπως χτύπησε με το τσεκούρι, πετάχτηκε ένα κομμάτι ξύλου και πήγε στο δεξί του μάτι.
Πόνος φρικτός...
Εκείνη την ώρα έχασε την όρασή του, πήγε στον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο
-Τί έγινε, του λέει, στο ‘βγαλε το μάτι ο διάβολος;
- Μου το ‘βγαλε..
Πήγε, μ’ ένα αυτοκίνητο που υπήρχε εκείνη την εποχή σε όλα αυτά τα χωριά, στις Ροβιές ,όπου υπήρχε μια Αγροτική γιατρός. Του είπε «τι μπορώ να σου κάνω εγώ, θα πας αύριο στη Χαλκίδα».
Δεν μπορούσε να κοιμηθεί από τους πόνους, όταν ξημέρωνε αποκοιμήθηκε λιγάκι κι όταν ξύπνησε , είδε ότι είχε μόνο 10 λεπτά να φτάσει μέχρι τις Ροβιές, απ’ όπου θα έπαιρνε το λεωφορείο για τη Χαλκίδα.
Όπως ήταν, πήρε ευχή απ’ τον Άγιο Ιάκωβο και το ‘βαλε στα πόδια.
Εδώ με τ’ αυτοκίνητο, αδελφοί μου, για να φτάσεις απ’ το Μοναστήρι στις Ροβιές θέλεις τουλάχιστον 20 λεπτά.
Μέσα από μονοπάτια, παρόλο που δεν έκανε, ούτε καν αεράκι να πηγαίνει στο μάτι του, αυτό το πληγωμένο, πρόφθασε, με τη Χάρη των Αγίων και την ευχή του γέροντά του, την ώρα που έβαζε μπροστά στη μηχανή ο οδηγός, ανέβηκε στο λεωφορείο.
Χρειάστηκε 2 ώρες και πλέον να πάει στη Χαλκίδα με αυτό το ταλαιπωρημένο μάτι.
Πήγε στους γιατρούς, «τραυματικό καταρράκτη» του είπανε, «πρέπει να κάνεις επέμβαση».
Κάτι ενέσεις, μας έλεγε, μεγάλες που προκαλούσαν φρικτούς πόνους. Δάγκωνε τα σεντόνια για να μη φωνάξει από τους πόνους.
Περνούσαν οι μέρες, έβλεπε ότι οι άλλοι ασθενείς που είχαν κάνει καταρράκτη φυσιολογικό βγαίνανε από την Κλινική.
Οι μέρες περνούσαν κι εκείνος παρέμενε ..
-Γιατρέ μου, είπε στο γιατρό, γιατί εγώ παραμένω έτσι;
- Διότι, του λέει, το μάτι σου έχει ακόμα αιμάτωμα κι αν δεν απορροφηθεί θα υποστείς και δεύτερη διαδικασία.
Με το άκουσμα αυτό σήκωσε τα χέρια ψηλά, είπε : ΑΓΙΕ ΜΟΥ ΔΑΥΙΔ..
και αδελφοί μου - τα διηγείτο ο ίδιος, τα έζησε - , ΒΛΕΠΕΙ ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΑΥΙΔ ,αυτόν τον Άγιο Γέροντα, γονατιστό μπροστά στο κρεβάτι του, με υψωμένα τα χέρια, τρεμάμενα και να δέεται στον Κύριο της Δόξης, στον Παντοκράτορα Θεό,
να δέεται για την ίαση του δούλου του, του θεράποντά του, του πατρός Κυρίλλου.
Από κείνη την ώρα, αδελφοί μου, το αιμάτωμα απορροφήθηκε και εξήλθε του Νοσοκομείου....》
Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από το κήρυγμα του Ηγουμένου της Μονής Οσίου Δαυίδ , Γέροντος Γαβριήλ, κατά τον Εσπερινό των Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου, που έγινε στο ομώνυμο παρεκκλήσι της Μονής,την 17/1/2021.
Τους κακούς λογισμούς έξω γρήγορα με τις «κλωτσιές» να τους διώκης, «έξω, αλήτες», να φωνάζης, «από τον ναόν του Θεού, από την ψυχήν μου»!
Δίωκε τους κακούς λογισμούς αμέσως, μόλις έλθουν, μη τους αφήνης μέσα σου, διότι κινδυνεύεις να υποστής πληγήν και ύστερα χρειάζονται δάκρυα και στεναγμοί. Κάμνε υπομονήν, παιδί μου, φεύγε ως από φωτιά τους λογισμούς, διότι αυτοί ερημώνουν την ψυχήν, την ψυχραίνουν, την νεκρώνουν!
Εάν όμως τους διώκωμεν με την οργήν, με την προσοχήν και την ευχήν, γίνονται πρόξενοι μεγάλης ωφελείας.
Δια τούτο αγωνίζου, μη φοβού, επικαλού τον έτοιμον ιατρόν μας, δεν χρειάζονται πολλαί παρακλήσεις, δεν ζητεί χρήματα δεν συχαίνεται πληγάς, δέχεται τα δάκρυα, ως καλός Σαμαρείτης, περιθάλπει και επιμελείται τον τραυματισμένον από τους νοητούς ληστας. Ας σπεύσωμεν λοιπόν εις Αυτόν.
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης
~ Ἅγιος Μάξιμος ο Ομολογητής
(4 Εκατοντάδα Κεφαλαίων Περί Αγάπης ϟη΄ 98.)
Ἂν πιστεύῃς, διάβασε τὸ βίο τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ (21 Ἰανουαρίου). Πόσο πίστευε! Ἢ θὰ πάψῃς νὰ μιλᾷς γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, τοῦ εἶπαν, ἢ θὰ σοῦ κόψουμε τὴ γλῶσσα! Ἀλλ᾿ αὐτὸς ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, ἀπὸ βράχο σὲ βράχο, ἀπὸ φυλακὴ σὲ φυλακή, παντοῦ ἔλεγε• Πιστεύω στὴν Ὀρθοδοξία, καὶ πολεμοῦσε τὴν αἵρεσι. Τέλος μὲ πυρακτωμένη ψαλίδα τοῦ κόψανε τὴ γλῶσσα. Ἀλλ᾿ οὔτε τότε σταμάτησε νὰ κηρύττῃ. Ἕνωνε τὰ τρία δάχτυλά του καὶ ἔλεγε• Πατήρ, Υἱὸς καὶ ἅγιον Πνεῦμα! Καὶ ἔτσι ἀκόμα ὡμολογοῦσε.
Ἕνας ἄλλος μάρτυρας, ὅταν τοῦ κόψανε τὴ γλῶσσα, τί ἔκανε• ἔφερε τὸ χέρι στὸ αἱμόφυρτο στόμα του, πῆρε αἷμα, καὶ μ᾿ αὐτὸ ἔγραψε στὸ μάρμαρο• «Χριστέ, πιστεύω σ᾿ ἐσένα!». Ἔτσι μίλησε καὶ κήρυξε.
Ἀγαπητοί μου! Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει• «Ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα», τὸ πανίσχυρο δηλαδὴ κίνητρό μου εἶνε ἡ πίστις. Ὁ ἀρχαῖος φυσικὸς Ἀρχιμήδης μὲ ὑπερβολικὴ αὐτοπεποίθησι ἔλεγε• «Δός μοι πᾶ στῶ, καὶ τὰν γᾶν κινάσω»• δός μου μέρος, λέει, ποῦ νὰ σταθῶ, καὶ θὰ κουνήσω τὴ γῆ ὁλόκληρη. Ἐμεῖς νὰ μὴ λησμονοῦμε, ὅτι ἡ πίστι στὸ Θεὸ πράγματι μετακινεῖ καὶ βουνά, ὅπως βεβαιώνει τὸ ἀδιάψευστο στόμα τοῦ Χριστοῦ μας (βλ. Ματθ. 21,21. Μᾶρκ. 11,23). Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ἡ πίστι μας εἶνε λίγη, νὰ ζητήσουμε ἀπὸ τὸ Χριστὸ αὐτὸ ποὺ ζήτησαν οἱ ἀπόστολοι• «Πρόσθες ἡμῖν πίστιν»(Λουκ. 17,5). Πρόσθεσέ μας λίγη ἀπὸ τὴν πίστι τῶν ἀποστόλων, δός μας ἕνα δράμι ἀπὸ τὴν πίστι τῶν πατέρων μας.
Ὦ Χριστέ! Δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων, τοῦ ἁγίου Εὐθυμίου, τοῦ ἁγίου Μαξίμου καὶ ὅλων τῶν ἄλλων, ἔλα πάλι κοντά μας. Λειῶσε τὴν κολώνα τοῦ πάγου ποὺ ὑπάρχει μέσα μας. Κάνε τὴν καρδιά μας νὰ θερμανθῇ, νὰ σὲ ἀγαπήσουμε, νὰ σὲ λατρεύσουμε, καὶ μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μας νὰ λέμε• «Πιστεύω, Κύριε• βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ»(Μᾶρκ. 9,24). Κάνε ὥστε κ᾿ ἐμεῖς, μαζὶ μὲ τὸ Δαυΐδ, μαζὶ μὲ τὸν Παῦλο, μαζὶ μὲ τοὺς μάρτυρες, νὰ ποῦμε• «Καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν»(Β΄ Κορ. 4,13). Καὶ μέχρι τέλους πιστοὶ καὶ ἀφωσιωμένοι, νὰ ἀξιωθοῦμε τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν• ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ὁμιλίας. Ολόκληρη στο http://www.iskiriaki.com/entipa/filladio.kiriaki/2014/841-2.pdf
