ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: "ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΔΥΣΚΟΛΑ, ΑΛΛΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕ ΘΑ ΧΑΘΕΙ".

Θα περάσετε δύσκολα, αλλά κοντά στην Εκκλησία κανένας δε θα χαθεί. Μη φοβάσαι, θα επέμβει ο Κύριος διότι η σωτηρία της Ελλάδος μόνο δια του Κυρίου θα γίνει. 

Άγιος Πορφύριος 

Απόσπασμα ομιλίας κυρίας Αθηνάς Σιδέρη

Θα σας πω ένα περιστατικό το οποίο έγινε πέρυσι την Αποκριά, την Κυριακή της Απόκρεω. 

Αυτό το βράδυ μιλούσα σε έναν ναό στην περιοχή μας και ήρθε και με συνήντησε μία κοπέλα.

Θα ευχηθώ να είναι σήμερα ανάμεσά μας μαζί με τη μητέρα της. Θα την ήθελα πραγματικά και μακάρι ο Άγιος Γέροντας να μας την φέρει κοντά .. με συγκίνησε η κοπέλα αυτή.

Έμειναν τελευταίοι και μου είπαν, κυρία Αθηνά θα θέλαμε πολύ να σας μιλήσουμε.

-Να ‘ναι ευλογημένο λέω. 

… και κάθεται η κοπέλα και μου λέει, πως σας φαίνομαι που μιλάω;

Λέω, μια χαρά κοπέλα είσαι αγάπη μου και πολύ ωραία μιλάς.

Μέχρι την Τετάρτη, μου λέει, δεν μίλαγα. Προσβλήθηκα από αφωνία και νοσηλεύτηκα σε νοσοκομείο των Αθηνών και όταν πήγα τρόμαξαν οι γιατροί διότι από τη σύγχυση που έπαθε ο εγκέφαλός μου ήθελα να πω καλημέρα και τα γράμματα κατέβαιναν ανάποδα, ανακατεμένα. Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη και μου κάνουν εισαγωγή στο νοσοκομείο για ένα μήνα γιατί μου είπαν ότι θα συνεργαστούν με ειδικό ερευνητικό κέντρο του Καναδά όπου θα στέλνουν τις εξετάσεις μου για να μπορέσουν να μου δώσουν τα ανάλογα φάρμακα.

Είχε περάσει ήδη η πρώτη βδομάδα. Εγώ, δε μιλούσα καθόλου. Η φωνή μου δεν υπήρχε, η γλώσσα μου δεν εκινείτο. [Δυστυχώς υπάρχουν αυτά τα κρούσματα. Είναι μία νέα μορφή που βλέπουμε στον χώρο των Αθηνών σήμερα.]

Την Τρίτη της δεύτερης βδομάδος κοιμόμουνα και έρχεται, ανοίγει την πόρτα και μπαίνει ένας ιερέας μέσα. Ενώ κοιμόμουν, είχα συνείδηση ότι βρισκόμουν στο νοσοκομείο.

Έρχεται ο ιερέας στο κρεβάτι και του λέω, πάτερ, είσαστε ο ιερέας του νοσοκομείου; 

Και μου λέει, όχι. Εγώ είμαι ο ιερέας που με έστειλε ο Κύριος να σε θεραπεύσω. Τώρα κιόλας θα σε θεραπεύσω αλλά δεν θα μαρτυρήσεις σε κανέναν τίποτα, διότι παρακολουθεί ο Κύριος τις έρευνες τις ιατρικές και βρίσκονται σε πολύ καλό δρόμο και δεν πρέπει να τους πούμε ότι θεραπεύτηκες εσύ από θαύμα για να συνεχίσουν τις έρευνες. Γιατί, αυτήν την ασθένεια που σου ‘λαχε θα την βλέπουμε συχνά. Προέρχεται από ισχυρό σοκ. 

-Ναι Γέροντα. του λέει. Βεβαίως. 

Της είπε τι θα κάνει, πως θα έχει το κεφάλι, πως θα ανοίξει το στόμα. Οι κινήσεις που έκανε στην κοπέλα, όντως, δεν έχω καμμία αμφιβολία, έτσι τέτοιες κινήσεις θεραπευτικές μας έκανε σε όλους όσοι είχαμε ανάγκη… 

Της είπε στο τέλος, τώρα θα μιλήσεις. Αύριο θα σου δώσουν το εξιτήριο. Θα χαρούν πολύ οι γιατροί και θα σε ρωτούν αλλά να τους πεις ότι θα συνεργαστώ μαζί σας μέχρι να βρείτε το φάρμακο αλλά δεν ξέρω τι έγινε, δεν ξέρω θα λες. Την Πέμπτη της λέει σε περιμένω στο σπίτι μου. 

-Που είναι πάτερ το σπίτι σας;

–Θα πας στο Πεδίο του Άρεως, θα πάρεις το λεωφορείο για Μήλεσι και θα πεις στον οδηγό να σε κατεβάσει στον παπα-Πορφύριο.

Αυτήν την ώρα του λέει, πάτερ, σας παρακαλώ κάντε και μια προσευχή διότι εμένα με απέλυσαν απ’ τη δουλειά μου.

Αυτή ήταν η αιτία που έπαθες αυτό, της είπε, και ξέρω ότι και ο πατέρας σου είναι άνεργος και η μητέρα σου είναι άνεργη αλλά μη φοβάσαι παιδί μου, κοντά στην Εκκλησία, μέσα στην Εκκλησία .. δεν θα πεινάσετε. Ο άρτος ποτέ δεν θα λείψει απ’ την Εκκλησία. Θα περάσετε δύσκολα αλλά κοντά στην Εκκλησία κανένας δε θα χαθεί. Μη φοβάσαι, θα επέμβει ο Κύριος διότι η σωτηρία της Ελλάδος μόνο δια του Κυρίου θα γίνει. 

Την ξύπνησε η νοσοκόμος η οποία την χτύπησε έτσι απαλά για να της δώσει το θερμόμετρο. Παίρνω λέει το θερμόμετρο και απαντώ, ‘Ευχαριστώ’. Η νοσοκόμος τα ‘χασε. Δεν είπε τίποτα. Έφυγε, το κατέγραψε στο βιβλίο αναφοράς που έχουνε οι νοσοκόμες και όταν ξαναπήγε να πάρει το θερμόμετρο της είπε πάλι ‘Ευχαριστώ’. Και πάλι δεύτερη φορά το σημείωσε στο βιβλίο αναφοράς.

Την επομένη που παρέδωσε στην προϊσταμένη, της είπε το γεγονός και πήγε η προϊσταμένη και κάναν ολόκληρη κουβέντα. Της λέει, τί έγινε πώς έγινε; Δεν ξέρω, να, μου ‘φερε το θερμόμετρο, της είπα ‘Ευχαριστώ’. 

Δεν απήντησα μου λέει, δεν είπα τίποτα, δεν μαρτύρησα τίποτα. Οι γιατροί που ήρθανε τους είπα, έτσι έχω ένα μήνυμα μέσα μου ότι οι έρευνές σας πηγαίνουν πάρα πολύ καλά. Τίποτα δεν τους είπα. Βρε πές μας τι έγινε; Κοιμήθηκα και όταν ξύπνησα μίλησα, τους είπα. 

Πραγματικά, της δίνουν το εξιτήριο και την Πέμπτη βρίσκεται στο Μήλεσι. Της είπε ότι θα πάρεις απ’ την μεγάλη καντήλα λαδάκι, θα πάρεις και τα φάρμακα των γιατρών, θα πίνεις μια κουταλιά λάδι μαζί με το αντίδωρό σου το πρωί και αυτό θα σε θεραπεύσει. Της είπε επίσης, όταν θα ‘ρθετε εγώ θα λείπω. Συνήντησαν τη Γερόντισσα. Ζήτησαν λάδι, τους έδωσε και η μητέρα λέει στη Γερόντισσα, μας είπε ο παπα-Πορφύριος ότι δεν θα είναι εδώ αλλά μπορούμε να τον περιμένουμε να έλθει; Και της απαντάει η Γερόντισσα συγκινημένη, αφού έχει κοιμηθεί μωρέ ο Γέροντας. Και έφυγε πονεμένη ... 

Εκείνες έμειναν! Πήραν το δρόμο του γυρισμού. Όταν έφτασαν άκουσαν απ’ την Πειραϊκή Εκκλησία ότι μιλούσα για τον Γέροντα τον Πορφύριο στον Άγιο Ιωάννη και ήρθαν και μου το κατέθεσαν. Έτσι λοιπόν έκαμαν προστάτη της οικογενείας τους τον Άγιο Πορφύριο.

Αυτά λοιπόν συμβαίνουν με τους αγίους αγαπητοί μου. Μην πούμε, οι άγιοι άραγε μας ακούνε; Μας ακούνε και είναι δίπλα μας … 

Απόσπασμα ομιλίας κυρίας Αθηνάς Σιδέρη στην Αγία Τριάδα Πετρουπόλεως (2015).

Πηγή: iconandlight (7/6/2019).

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΟ 1922 ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ!

Το θαύμα της Θεοτόκου – Μια αληθινή ιστορία!

~ Η χαρμόσυνη είδηση, πως θα πανηγυρίσουν και πάλι όπως τα παλιά καλά χρόνια και θα λιτανεύσουν τη θαυματουργή εικόνα στους αγρούς για να βρέξει, διαδόθηκε σαν αστραπή…

«Βρισκόμαστε στα 1922. Η επανάσταση του ’17 στη Ρωσία έχει οριστικά επιβληθεί. Οι ερυθροί παρτιζάνοι (κομμουνιστές αντάρτες) νίκησαν τους λευκούς (τσαρικούς αντάρτες) και επέβαλαν νέα τάξη πραγμάτων, καταργώντας έθιμα και παραδόσεις.

Στο χωριό Τοργίνσκ, πολύ κοντά στην πόλη Νερτσίνσκ, έκλεισαν τον ενοριακό ναό και κάρφωσαν με σανίδες τις πύλες του. Ήταν ένας ναός φημισμένος σ’ όλη την περιοχή Ζαμπαϊκάλ, για μια θαυματουργή εικόνα της Θεομήτηρος, την οποία τιμούσαν όχι μόνο οι κοζάκοι, αλλά και οι ξένοι.

Ο ναός πανηγύριζε στις 8 Ιουλίου. Πλήθος πιστών συνέρεε απ’ όλη την περιοχή. Μετά την Παράκληση, έβγαιναν όλοι από τον ναό και λιτάνευαν την ιερή εικόνα στα γύρω χωριά.

Τώρα όμως δεν γίνεται πια λιτανεία, γιατί η νέα εξουσία έχει σφραγίσει την Εκκλησία.

Εκείνη τη χρονιά είχε πέσει φοβερή ξηρασία στην περιοχή Ζαμπαϊκάλ. Η γη άνοιξε από τη ζέστη, και στέρεψαν οι πηγές, τα ποτάμια και τα πηγάδια. Τα φύλλα των δέντρων κιτρίνισαν και μαράθηκαν σαν να είχε περάσει φωτιά. Τα σπαρτά στους κάμπους ξεράθηκαν.

Πλησίαζε η 8η Ιουλίου, που άλλοτε πανηγύριζε η Παναγία του Τοργίνσκ. Την παραμονή, στη λαϊκή συνέλευση του Τοργίνσκ, οι ασπρογένηδες γέροι κοζάκοι άκουγαν σκυθρωποί το Στέφανο Καμένστσικώφ, πρώην κόκκινο παρτιζάνο και τώρα γραμματέα του χωριού να φλυαρεί:

– Λοιπόν σύντροφοι, -είπε συμπερασματικά- ο γραμματέας, πιστεύετε πως έχουμε ξηρασία, επειδή απαγόρευσε η εργατική εξουσία να λιτανεύεται η εικόνα της Παναγίας! Επειδή απαγόρευσε στους ελεεινούς παπάδες να ζαλίσουν το λαό, κι επειδή κάρφωσε με σανίδες την εκκλησία!

– Ακριβώς! Συμφώνησαν όλοι.

– Στέφανε! φώναξε ένας παλιός επίτροπος του ναού Τοργίνσκ. Εφέτος επιθυμούμε να λιτανεύσουμε την εικόνα της Παναγίας στους αγρούς μας. Τίποτα κακό δεν πρόκειται να συμβεί. Ζήτησε λοιπόν την άδεια από τους υπεύθυνους.

– Καλά σύντροφοι. Αφού επιμένετε τόσο πολύ, θα ενεργήσω σύμφωνα με την επιθυμία σας. Πάντως μην περιμένετε βροχή. Έτσι θα καταλάβετε στην πράξη ότι Θεός δεν υπάρχει.

Η αίτηση έγινε από τον γραμματέα, και η απάντηση ήρθε θετική από τα μέλη της G.Ρ.U. Η χαρμόσυνη είδηση, πως θα πανηγυρίσουν και πάλι όπως τα παλιά καλά χρόνια και θα λιτανεύσουν τη θαυματουργή εικόνα στους αγρούς για να βρέξει, διαδόθηκε σαν αστραπή.

Την επομένη το πρωί πλήθος λαού είχε κατακλύσει το ναό και το γύρω χώρο.

Κατέφθασαν όλοι ντυμένοι στα γιορτινά τους, ενώ οι κωδωνοκρουσίες συμπλήρωναν τον εορταστικό τόνο της ημέρας. Μοναδική παραφωνία αποτελούσε η παρουσία των πρακτόρων της G.Ρ.U. με τα κασκέτα και το ειρωνικό τους ύφος.

Σε λίγο λευκογένειοι κοζάκοι βγήκαν απ’ το ναό κρατώντας το βαρύ κιβώριο με την εικόνα της Θεοτόκου. Ακολουθούσαν οι ιερείς με τα χρυσοποίκιλτα άμφια τους.

Ο λαός γονάτισε. Όλων τα μάτια ήσαν δακρυσμένα. Η μεγάλη εικόνα με τα πολύτιμα πετράδια και τα ακτινοβόλα μάτια της Θεοτόκου περνούσε μπροστά από τους πιστούς.

Κάποια στιγμή αυτά τ’ ακτινοβόλα μάτια συναντήθηκαν με το βλοσυρό βλέμμα του Καμένστσικωφ και τον συγκλόνισαν. Ένοιωσε πως τον κοίταζαν στα μύχια της ψυχής του. Έκανε όμως τον αδιάφορο. Διόρθωσε το κασκέτο του κι άρχισε να καπνίζει.

Η Παράκληση είχε αρχίσει, και ο πολιός π. Ιωάννης πρόφερε αργά και καθαρά τις αιτήσεις:

– Δός υετόν τη διψώση γη, Σώτερ!

Πόσο λαχταρούσαν άνθρωποι και φύση την ευεργετική βροχούλα!

Ο ανυπόφορος καύσωνας την ώρα εκείνη έφθανε μέχρι τρέλλας. Οι ιερείς ράντιζαν με το αγιασμένο νερό το κιτρινισμένο σιτάρι και την κατάξερη γη.

Μέχρι το βράδυ λιτάνευσαν την εικόνα της Θεοτόκου σ ’όλα τα χωράφια κι έκαναν αδιάκοπες παρακλήσεις, ενώ το πλήθος ακολουθούσε ακούραστο σε λόφους, σε δρόμους, σε πλαγιές.

Ο Καμένστσικωφ, καβάλα στ’ άλογό του, χαμογελούσε ειρωνικά. Κάποια στιγμή πέταξε το τσιγάρο και μουρμούρισε θυμωμένος:

– Θα σας δείξω εγώ ποιος είναι ο Χριστός και η Παναγία σας.

Τώρα η λιτανεία πλησίασε στα σπίτια του χωριού Τοργίνσκ. Στη μέση ακριβώς βρισκόταν το σπίτι του Καμένστσικωφ. Στην πόρτα περίμενε ευλαβικά η ηλικιωμένη μητέρα του.

– Γριά! Της φώναξε. Μην τολμήσεις να βάλεις στην αυλή μας αυτή την τσιγγάνα!

– Τι λόγια είναι αυτά, Στέφανε! Τρελάθηκες; Διαμαρτυρήθηκε εκείνη.

Στο μεταξύ παρουσιάστηκαν στον ουρανό συννεφάκια, που διαρκώς μεγάλωναν. Κάποια στιγμή ο ιερέας στάθηκε για τη συνηθισμένη δέηση. Τότε ο Στέφανος, κατακόκκινος, έτρεξε κοντά του φωνάζοντας:

– Φτάνει πια η κωμωδία! Σύντροφοι, κυκλώστε αυτή την παλιοκασέλα! Τώρα θα σας δείξω πως δεν υπάρχει Θεός και Παναγία.

Και λέγοντας αυτά, έπιασε τον π.Ιωάννη από τα γένεια και τον έσπρωξε με ορμή.

Ο λευκασμένος λευίτης κυλίστηκε στη γη, ενώ ο χρυσός σταυρός που κρατούσε γλίστρησε από το χέρι του. Ο Καμένστσικωφ κλώτσησε με τη μπότα του το σταυρό κι ύστερα τράβηξε το καυκασιανό του σπαθί και χτύπησε μ’ όλη του τη δύναμη το πλαίσιο της εικόνας.

Ο κόσμος ταράχτηκε. Μεσολάβησε μια στιγμή, και ύστερα ακούστηκαν κραυγές:

– Αίμα, αίμα

– Θαύμα, θαύμα! – Θαύμα Παναγίας

Ο Στέφανος κοίταξε τριγύρω αγριεμένος. «Γιατί φωνάζουν;» αναρωτήθηκε.

– Στέφανε! Φώναξε έξαλλη η μητέρα του. Αμαρτία θανάσιμη! Κοίτα τη Δέσποινα!

Έριξε μια ματιά στην εικόνα και πάγωσε. Από το δεξί μάγουλο της Θεοτόκου έτρεχε αίμα σταγόνα-σταγόνα. Έτρεχε προς τα κάτω και πορφύρωνε το ασημένιο της πουκάμισο.

Ξαφνικά, σαν με ξένη φωνή, φώναξε ο ίδιος ο Καμένστσικωφ:

– Δάκρυα, δάκρυα!

Από τα μεγάλα μάτια της Παναγίας έτρεχαν μεγάλα, καθαρά σαν διαμάντια δάκρυα.

Κι αμέσως άρχισε να πέφτει από τον ουρανό η ευλογημένη βροχή.

Τρείς ημέρες έβρεχε συνέχεια. Η ποτιστική βροχή έπεφτε ακατάπαυστα στη διψασμένη γη, κι εκείνη ρουφούσε με απληστία το ζωογόνο νερό. Την τέταρτη μέρα ανέτειλε στον ουρανό ένας ολόλαμπρος ήλιος. Έλαμψε δείχνοντας στους ανθρώπους το θαύμα της ζωής και της ανακαινίσεως. – Θαύμα Παναγίας

Η Παναγία του Τοργίνσκ είχε κάνει το θαύμα της. Τα μέλη της G.P.U., ταπεινωμένα για το πάθημά τους, σφράγισαν και πάλι την εκκλησία και απήγαγαν την ιερή εικόνα σε μια μακρινή πόλη.

Το μεγαλύτερο όμως θαύμα συντελέστηκε στον Καμένστσικωφ, τον άθεο εκείνο μπολσεβίκο. Η Παναγία με το αίμα και το δάκρυ της πότισε την άπιστη αλλά διψασμένη ψυχή του, κι εκείνη δεν άργησε να καρποφορήσει την πίστη και τη μετάνοια».

ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΩΝ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

 Όσιος Φίλων ο Θαυματουργός,

Επίσκοπος Καρπασίας της Κύπρου

 

Τον Όσιο Φίλωνα, απλό ακόμα διάκονο, εκτίμησε πολύ ο Άγιος Επιφάνιος και τον ανέδειξε επίσκοπο Καλπασίου (Καρπασία) στην Κύπρο το 401 μ.Χ. Κατά δε τον Σουίδα, ο επίσκοπος αυτός έγραψε υπομνήματα στην Πεντάτευχο και στο Άσμα Ασμάτων.
Πολύ συγκινητική μέσα στην απλότητα της είναι και μια προσευχή του Οσίου, όπως μας την παρουσιάζει ο συναξαριστής: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός μου, ὅπου διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων ἐκατέβης εἰς τὴν γῆν, καὶ ἐφόρησας τὴν σάρκα τοῦ δούλου σου, καὶ ἔπαθες τόσους πειρασμοὺς ἀπὸ τὸν κόσμον, ὅπου ἐσταυρώθης, ἐτάφης καὶ ἀνέστης, ἔσωσας τὸν ἄνθρωπον, ἔτσι οἰκονόμησον καὶ τώρα, διὰ νὰ σωθοῦν καὶ ἐτοῦτοι οἱ πεπλανημένοι ἄνθρωποι, ὅπου τοὺς ἐπλάνεσεν ὁ διάβολος». Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 24 Ιανουαρίου.
 
http://www.saint.gr

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΣΚΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ: "ΔΙΔΑΧΕΣ".

Σε κάθε Θεία Λειτουργία, η Παναγία γονατίζει και μετά δακρύων ικετεύει το Χριστό και Υιό Της, υπέρ σωτηρίας των ανθρώπων που εκκλησιάζονται, όλου του κόσμου και των κεκοιμημένων μας (σεσωσμένοι και μη), ώστε να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι! 

Αυτό γίνεται κάθε μέρα και είναι ένα ιδιαίτερο διακόνημα της Παναγίας, το πιο σημαντικό. Αυτή είναι η τέλεια αγάπη της Παναγίας!

Πώς θα διακρίνουμε έναν άγγελο από έναν δαίμονα; Ο διάβολος ως άγγελος, δεν μπορεί να λευκάνει το φως του και να το εξισώσει, με το Άκτιστο λευκό φωτισμό - καρπός του Αγίου Πνεύματος - που εκπέμπει ο πραγματικός άγγελος. 

Ο διάβολος στερούμενος τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, είναι νοητός σκότος και αναγκάζεται να προσλάβει μια κτιστή φωτοχυσία, για να ξεγελάσει τον άνθρωπο. Γι' αυτό όταν μετασχηματίζεται σε άγγελο, ο φωτισμός του δεν είναι λευκός, αλλά κίτρινος. Το κίτρινο όμως φως του διαβόλου, μεταδίδει ταραχή, δυσοσμία (έντονη οσμή θειαφιού, βρωμάει όπως το κλούβιο αβγό χιλιοπλάσιες φορές!) και αυξάνει ο φόβος γεωμετρικά. 

Αντίθετα το λευκό Φως του αγγέλου μεταδίδει ειρήνη, ευωδία και απέραντη γαλήνη και χαρά. Εάν κάποιος φοβηθεί επειδή πρώτη φορά έχει μια τέτοια εμπειρία οράσεως, αυτόματα και αμέσως ο φόβος του φεύγει, με το να πει ο άγγελος: ''μην φοβάσαι''. 

Οι μάγοι χρησιμοποιώντας τις ηλεκτρομαγνητικές ιδιότητες και ενέργειες, στέλνουν τα μάγια σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Όταν όμως υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις από την άλλη πλευρά (προσευχή - μετάνοια), τα μάγια ''καταστρέφονται'' και γυρίζουν πίσω στο μάγο και του κάνουν κακό!

Η προσευχή είναι μια μονομαχία με τον διάβολο, από την οποία πρέπει να βγούμε νικητές. Γιατί ο εχθρός θα αρχίσει να με βομβαρδίζει με λογισμούς, για να έχουμε ρεμβασμους και να μην είμαστε προσηλωμένοι στην προσευχή. Τότε η προσευχή μας είναι ευάρεστη. Για να πετύχουμε την αμετεώριστη προσευχή, πρέπει να χύσουμε αίμα και είναι το δυσκολότερο και ιερότερο έργο επί της γης. 

Μέτρο της πνευματικής καταστάσεως του ανθρώπου είναι, το πως και πόσο προσεύχεται. 

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα Αγίου Όρους.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΣ: "ΤΟ ΤΡΙΣΑΓΙΟ".

Με το Τρισάγιο ξεκινά η επίγεια ζωή μας και με το Τρισάγιο τελειώνει… Το Τρισάγιο θα ακούν οι δίκαιοι στην Ουράνιο Λειτουργία από τους Αγγέλους συμμετέχοντας όλοι μαζί με τελετάρχη τον Μέγα Αρχιερέα, τον Βασιλέα των βασιλευόντων, τον Κύριο των κυριευόντων, Ιησού Χριστό! Γι’ αυτό να αγαπήσουμε την Αγία Τριάδα! Αυτή μας εδημιούργησε! Αυτή μας έφερε στη ζωή και όποτε θέλει αυτή μας μετακομίζει εις την αιώνια ζωή! Κανείς δεν πεθαίνει! Παρά μόνον ο αμετανόητος, ο αξομολόγητος άνθρωπος! Αυτός πεθαίνει! Γιατί πεθαίνει πρώτα η ψυχή του και ύστερα το σώμα του... Ο άνθρωπος που μετανοεί, που εξομολογείται, που κοινωνά Σώμα και Αίμα Χριστού «εἱς ἄφεσιν ἀμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον» μετέχει της αθανάτου ζωής του Τριαδικού Θεού! 

- Απόσπασμα κηρύγματος Πανιερωτάτου Μητροπολίτου μας Μόρφου κ. Νεοφύτου την 04.12.2018

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΝΕΑΡΟΥ ΜΕ ΕΝΑΝ ΙΕΡΕΑ

Ένας νεαρός είπε στον ιερέα:

-Πάτερ, εγώ δεν θα ξαναέλθω στην εκκλησία. 

Ο ιερέας τον ρώτησε ποιος είναι ο λόγος. 

Ο νεαρός του απάντησε: 

Εδώ βλέπω μία γυναίκα που κουτσομπολεύει μίαν άλλη, ο διπλανός μου κοιμήθηκε, ο άλλος δεν διαβάζει καλά και οι ψάλτες μαλώνουν καμιά φορά. Την ώρα της Λειτουργίας κάποιος άλλος ασχολείται με το κινητό του, για να μην πω για την εγωιστική τους συμπεριφορά όταν φεύγουν από τον ναό... 

Του λέει ο ιερέας: 

-Έχεις δίκιο. Πριν όμως εγκαταλείψεις οριστικά την εκκλησία, κάνε μου σε παρακαλώ μία χάρη. Πάρε αυτό το ξέχειλο καντήλι και κάνε τον κύκλο του ναού τρεις φορές χωρίς να χύσεις ούτε μία σταγόνα λάδι. Μετά μπορείς να φύγεις. 

«Μόνο αυτό;» Εντάξει, είπε ο νεαρός. 

Έκανε τους τρεις γύρους όπως ζήτησε ο ιερέας. 

Αφού τελείωσε είπε: 

-Πάτερ, το έκανα. 

Ο ιερέας τον ρώτησε: 

-Όταν έκανες τον γύρω του ναού, πρόσεξες κάποιο άτομο να κουτσομπολεύει κάποιον; 

-Όχι. 

-Είδες κάποιον να ασχολείται με το κινητό του; 

-Όχι. 

-Ξέρεις γιατί; Ήσουν συγκεντρωμένος στο καντήλι για να μην χύσεις το λάδι. Έτσι λοιπόν είναι και στην ζωή μας.

Όταν οι καρδιές μας συγκεντρώνονται στον Χριστό, δεν έχουμε χρόνο να κοιτάξουμε τα λάθη των άλλων. 

Αυτοί που εγκαταλείπουν την Εκκλησία εξαιτίας των συναμαρτωλών αδελφών τους, με βεβαιότητα δεν μπήκαν σε αυτήν για τον Χριστό.

Ο καθένας μας κουβαλάει το δικό του Σταυρό...'' 

ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΕΝ ΟΛΥΜΠΩ: "ΤΟ ΜΑΚΑΡΙΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ".

Το μακάριο τέλος του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω.

Στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος στη Σουρβιά του Πηλίου βρισκόταν ο Άγιος Διονύσιος, προκειμένου να δει και να οικοδομήσει τους μοναχούς της, όταν κατά τρόπο αποκαλυπτικό έλαβε την πληροφορία από την Υπεραγία Θεοτόκο ότι πλησιάζει το επίγειο τέλος του.

Ζήτησε λοιπόν από τους μοναχούς της Αγίας τριάδος να τον μεταφέρουν στο μοναστήρι του Ολύμπου όπου επιθυμούσε να κλείσει τα μάτια του και να ενταφιαστεί.

Φτάνοντας στον Όλυμπο προτίμησε να εγκατασταθεί σε σπήλαιο αρκετά μακριά απο το κοινόβιο,για να έχει αδιάσπαστο τον νού του προς τον Θεό, τις τελευταίες ώρες της επίγειας ζωής του.

Εκεί τον επισκέφτηκαν ο ηγούμενος και οι παλαιότεροι μοναχοί για να τον δουν και να τον συμβουλευτούν . Ο Άγιος τους νουθέτησε πνευματικά και τους προέτρεψε να επιστρέψουν στο μοναστήρι.

Κοντά του κράτησε μόνο δύο μονάχους. Με αυτούς ύστερα από τρεις μέρες πήγε στην αποκαλούμενη από τον ίδιο περιοχή «όρος των ελαιών»  η οποία ήταν πιο ησυχαστική, εκεί έμεινε μερικές ημέρες κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες γιατί ήταν χειμώνας. Οι δύο μοναχοί όταν θέλησαν να ανάψουν φωτιά για να ζεστάνουν λίγο το ταλαιπωρημένο σώμα του Αγίου από τις ασθένειες, στον κυριολεκτικά κατεψυγμένο Όλυμπο, εκείνος αρνήθηκε την περίθαλψη και ανάπαυση του σώματός του.

Όταν όμως η υγεία του επιδεινώθηκε, οι δύο αδελφοί επέμειναν και μεταφέρθηκε όχι στο κοινόβιο όπως ήθελαν αλλά στο σπήλαιο του Αγίου Λαζάρου , το οποίο βρίσκεται κοντά στο μοναστήρι και του διασφάλιζε το ησυχαστικότερον, όπως ο ίδιος επιθυμούσε.

Εκεί λοιπόν στις 23 Ιανουαρίου στα μέσα του 16ου αιώνος παρέδωσε την άγια ψυχή του στον Θεό, οι μοναχοί ενταφίασαν το τίμιο σκήνωμα του στο νάρθηκα του καθολικού της Αγίας τριάδος. Όταν μετά από χρόνια άνοιξαν τον τάφο ένιωσαν να διαχέεται από τα λείψανα του άρρητη ευωδία ενώ μαρτυρούνται και πολλά θαύματα που τελέστηκαν με την επίκληση του ονόματος του.

Στην νέα Ιερά Μονή του Αγίου οι ευλαβείς χριστιανοί επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να ασπαστούν τεμάχια ιερών λειψάνων του και να ζητήσουν την ευλογία και χάρη του.

ΑΓΙΟΙ ΚΛΗΜΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ ΚΑΙ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ

                                 Άγιοι Κλήμης Επίσκοπος Αγκύρας και Αγαθάγγελος

 

Ο πατέρας του Κλήμη ήταν ειδωλολάτρης. Πέθανε, όμως, νωρίς και η ανατροφή του Κλήμη έγινε με όλη τη χριστιανική επιμέλεια, από την ευσεβέστατη μητέρα του Ευφροσύνη.
Όταν μεγάλωσε, η παιδεία του, η φιλανθρωπία του και οι άλλες φημισμένες αρετές του τον ανέδειξαν επίσκοπο της πατρίδας του Άγκυρας. Το μεγάλο αξίωμα δεν τον έκανε να πέσει στη μεγάλη παγίδα της αλαζονείας, Αντίθετα, ανέπτυξε περισσότερο την ενεργητικότητα του, για να ανταποκριθεί στις πνευματικές και υλικές ανάγκες του ποιμνίου του. Εκείνο, όμως, που πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα στον επίσκοπο Κλήμη, είναι ότι φρόντιζε πατρικά για τα ορφανά και τους φτωχούς. Παρηγορούσε τους πάσχοντες, με ιδιαίτερη προσοχή έπαιρνε στην Εκκλησία παιδιά εγκαταλελειμμένα και έκθετα, φροντίζοντας όχι μόνο για τη συντήρηση τους, αλλά και για την κατήχηση και βάπτιση τους. Όλα αυτά μας δίνουν το δικαιωμα να πούμε ότι η πίστη του ήταν ζωντανή, με έργα.
Ο Θεός, όμως, θέλησε να δοκιμάσει τον Κλήμη και από το καμίνι του μαρτυρίου. Επί βασιλείας Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ.), λοιπόν, μεταφέρετε στη Νικομήδεια, όπου βασανίζεται φρικτά και τα υπομένει όλα καρτερικότατα, μέχρι που τον αποκεφαλίζουν, επισφραγίζοντας, έτσι, με το μαρτύριο τη μεγάλη και ζωντανή του πίστη. Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την μεταφορά του στη Νικομήδεια, αποβιβάστηκε στη Ρόδο όπου ο τότε Επίσκοπος Φωτεινός τέλεσε τη Θεία Λειτουργία με όλους τους μάρτυρες, οπότε και έγιναν σημεία θαυμαστά.
Ο δε Αγαθάγγελος καταγόταν από τη Ρώμη και έγινε χριστιανός από τον Άγιο Κλήμεντα, τον όποιο ακολούθησε. Συμμερίστηκε μάλιστα τις περιπέτειες του και τα βασανιστήρια του, και πέθανε μαζί του με αποκεφαλισμό.
Η Σύναξή τους τελείται στο Μαρτύριο, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή Ευδοξίου, πέραν του Ανάπλου και στην Εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, της παλαιάς και της νέας.
Ναό του Αγίου Κλήμεντος ανήγειρε ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β’ (976 - 1025 μ.Χ.) στα ανάκτορα, εντός του οποίου φυλασσόταν η κάρα του Αγίου με άλλα ιερά λείψανα. Από τις αρχές του 10ου αιώνα μ.Χ. η σύναξη των Αγίων άρχισε να τελείται στη μονή του Πατριάρχη Ευθυμίου (907 - 912 μ.Χ.), που βρισκόταν στην περιοχή των Υψωμαθείων Κωνσταντινουπόλεως, στην οποία, το έτος 907 μ.Χ., ο Μητροπολίτης Αγκύρας Γαβριήλ δώρισε το ωμοφόριό του Αγίου Κλήμεντος και λείψανα του Αγίου Αγαθαγγέλου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη των Αγίων στις 23 Ιανουαρίου.
 
http://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΣΑΛΑΜΑΝΗΣ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ

                Όσιος Σαλαμάνης ο Ησυχαστής

 

Ο Όσιος Σαλαμάνης καταγόταν από μια κωμόπολη, που ήταν χτισμένη στη δυτική όχθη του ποταμού Ευφράτη και ονομαζόταν Καπερσανά. Επειδή αγάπησε την ερημική ζωή, ακολούθησε την οδό της μοναχικής πολιτείας και έστησε το κελί του κοντά στον ποταμό Ευφράτη.

Ο Επίσκοπος της πόλεως, που πληροφορήθηκε την αρετή του Οσίου, πήγε ο ίδιος να τον συναντήσει, για να τον πείσει να δεχθεί την ιεροσύνη, αλλά εκείνος αρνήθηκε και αρκέσθηκε στην ησυχία, την προσευχή και την μελέτη του θείου λόγου. Έτσι παρηγορούσε κατά Θεόν και οδηγούσε τις ψυχές των ανθρώπων στον Χριστό.
Στο Συναξάρι αναφέρεται ότι μια φορά πήγαν εκεί οι άνθρωποι από την κωμόπολη της καταγωγής του, που τον ήθελαν κοντά τους και χωρίς εκείνος να αντισταθεί ή να συγκατατεθεί, τον ήραν και τον έφεραν στην κωμόπολή τους, όπου έκτισαν ένα κελί και τον έκλεισαν εκεί. Και στο κελί αυτό ο Όσιος διέμενε με ησυχία και προσευχή. Ύστερα όμως από λίγες ημέρες έφθασαν εκεί νύχτα άνθρωποι από την αντίπερα κωμόπολη, που πήραν τον Όσιο και τον μετέφεραν στην δική τους κωμόπολη. Εκείνος ούτε αντίρρηση έφερε, ούτε κατέβαλε προσπάθεια να μην τον πάρουν, ούτε, πάλι, έδωσε την συγκατάθεσή του για την πράξη αυτή.

Έτσι, λοιπόν, ο Όσιος Σαλαμάνης κατέστησε τον εαυτό του τελείως νεκρό στην παρούσα ζωή και αγωνιζόταν μόνο να τηρήσει το θέλημα του Θεού, ο Οποίος τόσο αγάπησε τον άνθρωπο και παρέδωκε τον εαυτό Του για τη σωτηρία του. Έτσι έζησε θεοφιλώς ο Όσιος Σαλαμάνης και κοιμήθηκε με ειρήνη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 23 Ιανουαρίου.
 
http://www.saint.gr

ΙΕΡΟΚΗΡΥΞ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: "ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΘΕΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ".

Θεία Κοινωνία σημαίνει Θεία επικοινωνία. Κανείς δεν είναι άξιος να Κοινωνήσει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αλλά Κοινωνεί κατά χάρην, για να γίνει άξιος.

Δημήτριος Παναγόπουλος  Ιεροκήρυξ