Π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ: ΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΟΠΩΣ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ ΜΙΑΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΣ!

Π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος: Τίς θλίψεις πρέπει νά τίς δεχόμαστε ὅπως δεχόμαστε τήν ταλαιπωρία μίας χειρουργικῆς ἐπεμβάσεως, προκειμένου νά ἐξασφαλίσουμε τήν ὑγεία μας. Ὁ πόνος ταπεινώνει τόν ἄνθρωπο˙ καί ὅσο αὐτός ταπεινώνεται, τόσο πλησιάζει τόν Θεό.
Στίς μεγάλες θλίψεις μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά παρηγορήση. Γι’ αὐτό, τό καλύτερο εἶναι ἡ προσευχή καί ὄχι τόσο οἱ λόγοι παρηγορίας.

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ!

Παναγία μου! Σε ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου για όσες φορές σου ζήτησα βοήθεια και προσέτρεξες στο πλευρό μου!

ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ ΣΚΕΠΑΣΕ ΜΑΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΕΠΗ ΣΟΥ!

Μεγαλόχαρη σκέπασέ μας κάτω από την σκέπη σου! Βοήθησέ μας! Σώσε μας!

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕΣ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ!

Υπεραγία Θεοτόκε Σώσον ημάς!

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: Ο ΑΦΕΝΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ!

π. Ανανίας Κουστένης: Ο Αφέντης Χριστός είναι Παντοκράτορας και με ανεπανάληπτη «μαγκιά» θα παίρνει αιώνια τα πρωτεία του «κοσμοκράτορα» διαβόλου και των πάσης φύσεως συνεργατών του.

ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ: ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΕΔΡΑΙΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ!

Όσιος Μακάριος της Όπτινα: Οι θλίψεις και τα βάσανα εδραιώνουν την πίστη μέσα μας, και μας διδάσκουν να περιφρονούμε τον κόσμο και τη δόξα του. Πίστευε πάντοτε ότι κανένα κακό, καμιά λύπη δεν μπορεί να μας βρεί-ούτε μια τρίχα δεν μπορεί να πέσει από το κεφάλι μας-χωρίς να το παραχωρήσει ο Θεός.

Τίποτα δεν γίνεται, λέει ο αββάς Δωρόθεος, χωρίς την πρόνοια του Θεού. Καί όπου υπάρχει η πρόνοια του Θεού, οπωσδήποτε αυτό που συμβαίνει, όσο πικρό κι αν είναί, θα φέρει ωφέλεια στην ψυχή. 

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ: ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΕΣ Η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ!

Άγιος Μάρκος ο Ασκητής: Όπως είναι αδύνατη η συνύπαρξη φωτιάς και νερού, έτσι είναι ενάντιες η δικαιολογία και η ταπείνωση. 

ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ: ΟΠΟΥ ΕΥΛΟΓΙΑ ΕΚΕΙ ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΘΕΟΣ ΟΥΔΕΜΙΑ ΑΝΑΓΚΗ!

Όπου ευλογία εκεί Θεός και όπου Θεός ουδεμία ανάγκη

 

Μια χειμωνιάτικη μέρα η Κ.Τ. βρισκόταν στο μοναστήρι. Καθόταν στο κελί του Γέροντα και κοίταζε ένα όμορφο καδράκι που είχε πάνω από τη πόρτα.
Το διάβαζε και το ξαναδιάβαζε γιατί της άρεσε πολύ. Ήθελε να το αντιγράψει και μετά να το κεντήσει για να το κάνει ένα ωραίο καδράκι, αλλά δεν είχε ούτε χαρτί ούτε μολύβι. Δεν πέρασε ούτε μισή ώρα κι ο Γέροντας την πλησίασε κρατώντας χαρτί και μολύβι και λέγοντας της:
«Κωνσταντίνα παιδί μου γράψε το».
 
Το καδράκι αυτό έγραφε:
«Θεία του οίκου τούτου ευλογία. Όπου πίστις εκεί και αγάπη. Όπου αγάπη εκεί και ειρήνη. Όπου ειρήνη εκεί και ευλογία. Όπου ευλογία εκεί Θεός και όπου Θεός ουδεμία ανάγκη».
 
Άρχισε τότε με τρεμάμενο χέρι να το αντιγράφει, ενώ μέσα της αναρωτιόταν πως είχε διαβάσει τη σκέψη της. Έπειτα, επέστρεψε στο σπίτι, το κέντησε σε μαύρο βελούδο με βυζαντινή βελόνια και αργότερα, όταν έγινε κάτοικος Αθηνών, το έκανε έναν τεράστιο πίνακα ζωγραφικής και το τοποθέτησε στην είσοδο του σπιτιού της, ώστε όποιος μπαίνει να το βλέπει και να παίρνει δύναμη.
 
Όσιος Γεώργιος της Δράμας (Ο Άγιος των πτωχών και των πονεμένων)
 
proskynitis

ΑΓΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΙΟΣ Ο ΙΑΤΡΟΣ

 Άγιος Καισάριος ο Ιατρός, αδελφός Γρηγορίου Θεολόγου

 

Ο Άγιος Καισάριος ήταν ο μικρότερος αδελφός του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και γεννήθηκε στη Ναζιανζό της Καππαδοκίας το έτος 330 μ.Χ. Γονείς του ήταν ο επίσκοπος Ναζιανζού Γρηγόριος και η ευσεβέστατη Νόννα. Μεγαλύτερη αδελφή του ήταν η αγία Γοργονία.
Μετά τη βασική του εκπαίδευση, ο Καισάριος ακολούθησε τον μεγαλύτερο αδελφό του για ανώτερες σπουδές στην Καισαρεία της Καππαδοκίας και της Παλαιστίνης και κατόπιν στην Αλεξάνδρεια, όπου σπούδασε μαθηματικά, αστρονομία, φιλοσοφία, ρητορική και ιδιαίτερα ιατρική, που αγάπησε και περισσότερο. Έπειτα πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο βασιλιάς Κωνστάντιος και ο λαός τον δέχτηκαν με τιμές, και διορίστηκε γιατρός των ανακτόρων. Οι ευεργεσίες που πρόσφερε σ' όλους ήταν μεγάλες.
 
Ο αδελφός του Άγιος Γρηγόριος, μετά το πέρας των σπουδών του στην Αθήνα, ήλθε μεταξύ των ετών 358 – 360 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνάντησε τον Καισάριο και έτσι επέστρεψαν μαζί και οι δυο αδελφοί στην ιδιαίτερη τους πατρίδα, τη Ναζιανζό.
Αλλά ο Καισάριος επέστρεψε και πάλι στην Κωνσταντινούπολη και προσλήφθηκε ως ιατρός της βασιλικής αυλής. Τη θέση αυτή διατήρησε και μετά την ανάρρηση στον αυτοκρατορικό θρόνο, το έτος 361 μ.Χ., του Ιουλιανού του Αποστάτη. Ο Καισάριος, που είχε ανατραφεί χριστιανοπρεπώς, δεν ήταν δυνατόν να επηρεαστεί από τον χριστιανομάχο Ιουλιανό, ώστε να ενδώσει στις παροτρύνσεις και τις πιέσεις προς άρνηση της χριστιανικής πίστεως και αφού εγκατέλειψε όλες τις τιμές και τις εξουσίες που του πρόσφερε ο Ιουλιανός, επέστρεψε στην πατρίδα του Ναζιανζό, όπου έκανε το επάγγελμα του γιατρού, ευεργετώντας πλήθος συνανθρώπων του.
Αλλά και πάλι, μετά τον θάνατο του Ιουλιανού, το έτος 363 μ.Χ., επανήλθε στην πρωτεύουσα του Βυζαντίου. Επί αυτοκράτορα Ουάλεντος (364 – 378 μ.Χ.) και Ουαλεντινιανού (364 – 374 μ.Χ.) διορίστηκε επιμελητής θησαυρών και ταμίας των δημοσίων χρημάτων στη Νίκαια της Βιθυνίας. Εκεί επιδόθηκε σε νέες ευεργεσίες προς τους φτωχούς και τους πάσχοντες. Σώθηκε ως εκ θαύματος, στον σεισμό που έγινε το 368 μ.Χ. στη Βιθυνία. Η ασκητική του εγκράτεια όμως, καθώς και οι πολλές μέριμνες και δοκιμασίες, προσέβαλαν την υγεία του. Αρρώστησε βαριά και στις 9 Μαρτίου 368 μ.Χ. ἢ στις αρχές του 369 μ.Χ. πέθανε. Το Ιερό του λείψανο μεταφέρθηκε στην Αριανζό και εναποτέθηκε σε τάφο, που είχε λατομηθεί για τους γονείς του. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ομιλεί στα έργα του για την ευσέβεια και τη σωφροσύνη του Αγίου Καισαρίου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Καισαρίου στις 9 Μαρτίου.

https://www.saint.gr

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΤΑΝ ΕΛΘΕΙ ΑΥΤΗ Η ΕΠΟΧΗ, ΤΟΤΕ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!

 Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Όταν έρθει αυτή η εποχή,

τότε θα αρχίσει η αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους.

 

Αγαπάτε τους φίλους σας
Η αγάπη προς τους φίλους είναι ακριβή. Εγώ μιλώ για την αληθινή, θεία αγάπη. Βοήθησε το φίλο σου για το καλό – και ζήτησε τη βοήθειά του για το καλό – μόνον αυτό μπορεί να ονομαστεί πραγματική φιλική αγάπη.
Επιθυμώ το φίλο όχι για να κολακεύει τις αδυναμίες μου και να σκεπάζει και να δικαιολογεί τα λάθη μου αλλά, αντίθετα, να με διορθώνει στο κακό και να με υποστηρίζει στο καλό.
Τέτοια φιλία είναι καθαρτήριο, στο οποίο ο άνθρωπος καθαρίζεται από τις άγριες και χαμηλές συνήθειες και διαθέσεις. Η φιλία είναι πιο απαραίτητη στην ψυχή παρά στο σώμα. Στη θλίψη η σκέψη του φίλου φέρνει ευχάριστη όψη στο πρόσωπο. Στο νεκρικό κρεβάτι η παρουσία του φίλου ομορφαίνει το πρόσωπο του θανάτου. Η φιλία είναι πάντοτε η ζωοδότρα πνοή του αγγέλου που μας παρακολουθεί στη ζωή, που μας σηκώνει όταν πέφτουμε και μας εμπνέει όταν αποδυναμωνόμαστε.
Ανάλογα με το είδος της αγάπης που προσφέρει ένας άνθρωπος στους φίλους του τέτοιους φίλους θα βρει. Ο καθένας έχει το φίλο που του αξίζει. Ανάλογα με την ποιότητα ή το μέγεθος της θυσίας βρίσκονται οι φίλοι. Θα πρέπει να απαρνηθώ οτιδήποτε ευτελές για να μπορέσω να έχω για φίλο εκείνον που το ύψος της ψυχής του μ΄αρέσει. Και πρέπει να αποβάλω τον εγωισμό αγαπώντας έναν μη εγωιστή φίλο. Και πρέπει να αποβάλω τη θηριωδία αγαπώντας έναν ευγενή φίλο.
Η φιλία είναι σχολείο. Ό,τι είδους είναι η φιλία τέτοιου είδους είναι και το σχολείο. Κάποιον η φιλία τον ανεβάζει στον ουρανό και άλλον τον τραβά στην κόλαση. Φιλίες οι οποίες είναι συνωμοσία ενάντια στο καλό υπάρχουν αρκετές. Τέτοιες φιλίες υπάρχουν πολλές και στο περιβάλλον μας. Φίλοι μπορούν να γίνουν κι εκείνοι που ούτε γνωρίζονται ούτε σέβονται ούτε θυσιάζονται ο ένας για τον άλλον. Φίλοι μπορούν να γίνουν άνθρωποι διαφορετικής ψυχοσύνθεσης για το κέρδος. Φίλοι γίνονται άνθρωποι διαφορετικών αρχών όχι λόγω των αρχών αλλά για τον πλούτο. Λόγω ειδικού καθεστώτος για να πάρουν άδεια εργασίας και λόγω προμηθειών, λόγω πλιάτσικου και κλοπής.
Φίλοι συχνά αποκαλούνται προσωρινά και εκείνοι που στο βάθος της ψυχής τους περιφρονούν ο ένας τον άλλον. Χαμογελούν ο ένας στον άλλον συχνά εκείνοι που με χαμόγελα καταπιέζουν ξεσπάσματα μίσους ο ένας για τον άλλον. Αχ αυτά τα φιλικά χαμόγελα! Συχνά σημαίνουν αυλαία πάνω από την κόλαση. Φίλοι γίνονται συχνά άνθρωποι λόγω δειλίας, συχνά από φόβο του ενός προς τον άλλον, πολλές φορές από ματαιοδοξία, συχνά λόγω του ότι βαριούνται. Αυτή είναι πρόσκαιρη και συμφεροντολογική φιλία – το μεγαλύτερο ζιζάνιο που μεγαλώνει στη γη και η μεγαλύτερη ντροπή των ανθρώπων.
Είναι λοιπόν περίεργο που οι άνθρωποι δεν αγαπούν τους εχθρούς τους, όταν δεν ξέρουν να αγαπούν ούτε τους φίλους τους; Είναι παράξενο να μην μπορεί να διαβάσει βιβλία το παιδί που δεν έμαθε την αλφάβητο; Πώς μπορεί να αγαπήσει ο άνθρωπος τον απόμακρό του, όταν δεν μπορεί να αγαπήσει τον πλησίον του; Πώς μπορεί ο Σέρβος να αγαπήσει τον Γερμανό, όταν ο Σέρβος δεν έμαθε να αγαπά το Σέρβο; Πώς οι μη γνωρίζοντες τον Θεό Ιάπωνες να αγαπήσουν τους χριστιανούς Ρώσους, όταν οι Ρώσοι δεν αγαπούν ο ένας τον άλλο; Ποτέ δεν θα υπάρξει αγάπη προς τους εχθρούς, μέχρι να υπάρξει αγάπη ανάμεσα στους φίλους. Και δεν θα υπάρξει αγάπη ανάμεσα σε φίλους, μέχρι να οικοδομηθεί επάνω στη γνώση των άλλων, το σεβασμό και τη θυσία.
Όσο η φιλία θα αποτελεί μόνο υπηρέτρια των κατώτερων στόχων, τόσο θα κυβερνά στον κόσμο το κακό.
Η χριστιανική αγάπη κινείται κυκλικά.
Πρώτα έρχεται η αγάπη προς τον εαυτό μας, κατόπιν η αγάπη προς τους φίλους μας, μετά η αγάπη προς τους εχθρούς μας και, τέλος, η αγάπη προς τον Θεό. Ο Χριστός την αγάπη προς τον εαυτό μας την πήρε για μέτρο της αγάπης μας για τους ανθρώπους και για τον Θεό. «Όπως αγαπάς τον εαυτό σου», λέει ο Χριστός, «να αγαπάς και τον πλησίον». Αν οι άνθρωποι είχαν χριστιανική αγάπη προς τον εαυτό τους, γρήγορα θα είχαν και χριστιανική αγάπη προς τους φίλους τους και προς τους εχθρούς τους.
Αλλά αυτή η βασική αγάπη των ανθρώπων – η αγάπη προς τον εαυτό μας – ακόμα πλειοψηφεί ως ζωώδης, εγωιστική, αδηφάγα, ακάθαρτη, οπότε και κάθε άλλη αγάπη, βασιζόμενη σε τέτοια αγάπη είναι ομοίως τέτοια.
Όμως, θα έρθει μια καλύτερη εποχή, κατά την οποία οι άνθρωποι θα αγαπιούνται περισσότερο με το πνεύμα και την αλήθεια, και λόγω του πνεύματος και της αλήθειας, θα έχουν αληθινή αγάπη τόση όση είναι σήμερα η ψευδής αγάπη.
Θα έρθει εποχή κατά την οποία ο φίλος για τον φίλο θα είναι ιερέας και εξομολόγος, και όχι συνεργάτης στην συγκέντρωση πλούτου και την απόλαυση αυτού του κόσμου.
Θα έρθει εποχή κατά την οποία ο φίλος θα είναι για τον φίλο παρηγορητής και γιατρός, και όχι αποπλανητής και εξολοθρευτής της ψυχής.
Όταν έρθει αυτή η εποχή, τότε θα αρχίσει η αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους. Μα όσο μακριά και αν είναι αυτή η εποχή, βρίσκεται καθ΄οδόν και θα έρθει.
Η αγάπη με την οποία σήμερα οι άνθρωποι αγαπιούνται οδηγεί στην αυτοκτονία. Αλλά όταν έρθει εκείνη η εποχή θα φέρει μαζί της και την αγάπη η οποία θα καθοδηγεί προς τη ζωή.
Ακόμα δεν ήρθε η εποχή της αγάπης προς τους εχθρούς, αφού ακόμα δεν πληρούμε την εντολή για την αγάπη προς τους φίλους.
Αλλά θα εκπληρωθεί και η μια και η άλλη εντολή, γιατί δεν προέρχονται από τον άνθρωπο αλλά από τον Θεό. Και η θεϊκή εντολή δεν μπορεί να μείνει ανεκπλήρωτη. Δεν μπορώ, εγώ, αδελφοί μου, να σας παρακινήσω με τους αδύναμους λόγους μου, ώστε να εκπληρώσετε τις θεϊκές εντολές περί αγάπης.
Όμως, θα σας κινήσει σε αυτό ο Θεός, ο οποίος κινεί τους ήλιους. Δεν μπορώ να σας δώσω ούτε τη δύναμη για τη γνώση ούτε τη δύναμη για το σεβασμό ούτε τη δύναμη για τη θυσία. Αυτή την δύναμη θα σας τη δώσει Εκείνος που έχει την παντοδυναμία στα χέρια Του και που κινεί τα σύννεφα με τις σκέψεις.
Ο λόγος περί Θεού θα καταστρεφόταν αν εξαρτιόταν από τους λόγους μου και από τις δικές σας συνήθειες. Αλλά ο λόγος περί Θεού, ανεξάρτητα απ΄ όλους εμάς θα πετύχει και θα νικήσει. Εκείνος του οποίου τα χρόνια δεν έχουν αριθμό και η οντότητά του δεν έχει τέλος δεν μπορεί να αφήσει το επίγειο σπίτι του στις διαθέσεις μας, στα αδύναμα δημιουργήματά του, των οποίων η αρχή και το τέλος σχεδόν συναντιούνται σ΄ένα σημείο και των οποίων η οντότητα είναι μια κουκκίδα. Δεν είναι ο άνθρωπος αλλά ο Θεός φερέγγυος και πιστός εγγυητής της βασιλείας της αγάπης στη γη.
Ο Θεός μας είναι εγγυητής ότι ο ήλιος δε θα σβήσει πριν να δει τα τέκνα Του επί της γης να μοιάζουν στον επουράνιο Πατέρα τους. Κοίτα, σε λίγο καιρό θα σβήσει για μας ο ήλιος: Σκεπασμένοι από το μαύρο πέπλο του θανάτου, θα μείνουμε κρυμμένοι από τον ήλιο. Αλλά γιατί να μη μας δει ο ήλιος, όσο ζούμε, σαν τέκνα που μοιάζουν στον επουράνιο Πατέρα τους; Ας υποσχεθούμε ότι θα δώσουμε τέτοια ευχαρίστηση στον ήλιο και τόσο μεγαλύτερη ευχαρίστηση σ΄εμάς και τους φίλους μας! Ας είναι αρωγός μας σ΄αυτό ο επουράνιος Πατέρας μας, και τώρα και στους αιώνες.
 
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Αργά βαδίζει ο Χριστός» – Tου Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς