ΕΙΠΕ Ο ΑΒΒΑΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΠΟΛΛΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΡΩΤΑΝΕ, ΕΦΑΓΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΩ;

Eἶπε ὁ ἀββᾶς Παῦλος: πολλοὶ προσκυνητὲς ἔρχονται καὶ μὲ ρωτᾶνε, ἔφαγα μπορῶ νὰ κοινωνήσω; Δὲν ἔχω δεῖ ὅμως κανέναν μέχρι τώρα νὰ μὲ ρωτήσει, κατέκρινα μπορῶ νὰ κοινωνήσω;

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΒΟΥΡΚΩΜΕΝΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ!

Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος: Ο άνθρωπος πρέπει πάντοτε να βρίσκεται με βουρκωμένα τα μάτια μπροστά στα αγαθά που του προσφέρει ο Θεός. Μα σε ένα ζεστό πιάτο φασολάδα, μα σε μερικές ελιές και λίγο ψωμί με την ωραία όρεξη και σε ένα ποτήρι κρασί. Ο άνθρωπος να βρίσκει πάντοτε την ευκαιρία να δοξολογεί και να ευχαριστεί το Θεό, για όλα τα αγαθά Του.
Που έχει ένα ρούχο πάνω του, που έχει μια καλή συντροφιά• όλα αυτά είναι από το Θεό, δεν είναι δικά μας. Αν όμως ο άνθρωπος ξεγελαστεί και πιστέψει, πως ό,τι έκανε είναι δικό του, θα έρθει μια μέρα που θα βγει σαν την τρίχα από το προζύμι και θα εξευτελιστεί.
Αλίμονο στον άνθρωπο που θα περάσει από το νου η σκέψη, ότι δεν έχει την ανάγκη του Θεού και ότι αυτά που έχει, τα έχει αποκτήσει εαυτού του και με τις δικές του δυνάμεις.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΟΣΟ ΑΠΕΡΑΝΤΑ ΣΕ ΑΓΑΠΑ Ο ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΣΟΦΟΣ ΘΕΟΣ, ΠΟΥ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ!

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: Όταν είσαι ταραγμένος και απελπισμένος από την κακία των ανθρώπων, να θυμάσαι πόσο απέραντα σε αγαπά ο παντοδύναμος και πάνσοφος Θεός, που ανέχεται το κακό «έως καιρού» και μετά το τιμωρεί με δικαιοκρισία.

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: "ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΜΕΣΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ".

Χωρίς την μεσιτεία της Θεοτόκου, δεν μπορεί κανένας να πλησιάσει τον Θεό, ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, διότι αυτή μόνη βρίσκεται στο σημείο μεταξύ της Ακτίστου Αγίας Τριάδος και της κτιστής φύσεως των αγγελικών δυνάμεων. Διότι μόνο αυτή είναι, ''Θεός'' άμεσος, μετά τον Θεό και έχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος, επειδή είναι αληθινά Μητέρα του Θεού και  αυτή είναι, όχι μόνο ο θησαυροφύλακας όλου του πλούτου της θεότητος, αλλά και ο διαμοιραστής σε όλους, αγγέλους και ανθρώπους, όλων των υπερφυσικών ελλάμψεων και πνευματικών χαρισμάτων, που δίνονται από τον Θεό στην κτίση. 

Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: "ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ".

Τα χαρακτηριστικά της Παναγίας Θεοτόκου. 

Η Κυρία Θεοτόκος κατά τον έξω χαρακτήρα και ήθος του σώματος 
ήτο σεμνή και σεβάσμια κατά πάντα, ολίγα και απαραίτητα λαλούσα, 
ήτο ογλήγορος εις το υπακούειν και ευπροσήγορος,
ετίμα όλους και επροσκύνει, 
είχε το μέγεθος του σώματος μέσον και σύμμετρον,
δεν επαρουσιάζετο εις κάθε άνθρωπον, 
ήτο μακράν από τόν γέλωτα 
και έξω από κάθε ταραχήν και θυμόν.
Το χρώμα του θεοδόχου Της σώματος
ήτο όμοιο με το χρώμα του σιταριού. 
Είχε ξανθάς τάς τρίχας της κεφαλής,
είχεν οφθαλμούς πολλά ωραίους, 
χρωματισμένους με θείαν σεμνότητα,
ωραισμένους με κόρας οξείς 
και όμοιας με τήν ελαίαν 
και καλλυνομένας με βλεφαρίδας φαιδροπρεπείς.
Είχε τα οφρύδια μαύρα, κυκλικώς σχηματισμένα.
Είχε τήν μύτην ομαλήν και ευθείαν.
Τα πανάμωμα χείλη Της ήτον ανθηρά,
λάμποντα κοσμίως με ερυθρόν χρώμα 
και γέμοντα από την των λόγων γλυκύτητα.
Είχε το ιεροπρεπές πρόσωπον ολίγον μακρύ, 
είχε τάς θεοδόχους χείρας Της μακράς 
και τούς δακτύλους των χειρών μακρούς με λεπτότητα.
Ήτο ανυπερήφανος και είχε ταπείνωσιν υπερβάλλουσαν,
εφόρει ρούχα φυσικώς χρωματισμένα, 
καθώς δηλούται από το άγιον μαφόριον, αυτόχροον υπάρχον.
Και δια να ειπούμεν καθολικώς, 
η Κυρία Θεοτόκος ήτο κατά τα εξωτερικά μέλη του σώματος γεμάτη τόση θείαν χάριν και σεβασμιότητα, 
ώστε όπου όστις έβλεπεν Αυτήν, ελάμβανε εις την ψυχήν του κάποιον φόβον και ευλάβειαν 
και χωρίς να Τήν ηξεύρη προτύτερα,
εγνώριζεν από μόνον τόν εξωτερικόν χαρακτήρα Της 
ότι Αύτη αληθώς εστί Μήτηρ Θεού.
Και ο Αρεοπαγίτης θείος Διονύσιος, 
από την πολλήν αγάπην που είχε πρός τόν Χριστόν,
ακούσας ότι έζη σωματικώς η πανάμωμος Μήτηρ Αυτού, 
επήγε να Την ιδεί, 
και λοιπόν βλέπων τήν θείαν θεωρίαν 
και τήν θαυμάσιαν και βασιλικήν ωραιότητά Της
, ίδών δε και τούς Αγγέλους ισταμένους τριγύρω Αυτής 
και Τήν εδορυφόρουν ως βασίλισσαν,
ακούσας δε και τα ουράνια λόγια εκ του αγίου στόματός Της, εξέστη ομολογήσας ότι και μόνος ο σωματικός Αυτής χαρακτήρ και το είδος Της Τήν εμαρτύρουν 
ως εστί Μήτηρ Θεού κατ' άλήθειαν.
Μεγαλείον και εξαίρετον ήτο εις μόνην τήν Θεοτόκον, 
διότι θεόθεν ήτο δεδωρημένον,
ίνα γεννηθή εν τη Παλαιά Διαθήκη Παιδίον θήλυ κατ' επαγγελίαν, και μάλιστα εκ της στείρας, της θεοπρομήτορος Άννης.
Γνωστόν όμως έστω ότι η Κυρία Θεοτόκος, 
δια τα μεγαλεία ως Της έδωκεν ό Θεός, 
εσυνερίζετο τρόπον τινά και εφιλοτιμείτο να αγωνίζεται και Αυτή μετά τήν Ανάληψιν του Υιού Της με προσευχάς,
με γονυκλισίας και με κάθε είδος ασκήσεως.
Όθεν λέγεται λόγος ότι, από τάς συχνάς γονυκλισίας,
όπου η Θεοτόκος εποίει, εβαθούλωσαν αι πλάκαι, 
επάνω εις τας οποίας τα γόνατα έκλινεν.

Όσιος Νικόδημος Αγιορείτης

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΟΥΡΟΖ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΜΠΛΟΥΜ: "ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ: ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ".

Κυριακή Ζ’ Ματθαίου: Σχετικά με την θεραπεία 

(† Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom)
(Ματθ 9, 27-35)

Ὑπάρχουν πολλὰ κείμενα στὸ Εὐαγγέλιο ὅπου ὁ Χριστὸς ἔχοντας στραφεῖ σ’ ἕνα πρόσωπο ποὺ εἶναι ἄρρωστο νοητικὰ ἤ σωματικὰ τοῦ κάνει μία ἐρώτηση, καὶ αὐτὴ ἡ ἐρώτηση εἶναι πάντα: Θέλεις νὰ γίνεις καλά; Καὶ νομίζω αὐτὴ ἡ φράση εἶναι σημαντικὴ ἐπειδὴ ὑπονοεῖ κάτι πιὸ μεγάλο, πιὸ ὁλοκληρωμένο ἀπὸ τὴν ἁπλὴ ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας ἑνὸς ἀνθρώπου: σημαίνει τὴν ἐπιστροφὴ στὴν κατάσταση ποὺ ἦταν ὁ ἄρρωστος πρὶν τὸν προσβάλλει ἡ ἀσθένεια. Ἐπειδὴ πολὺ συχνὰ ἡ ἀσθένεια εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς μας, τῆς ἀφροσύνης μας, τῆς κληρονομικότητας, τῶν ἐξωτερικῶν καταστάσεων καὶ αὐτὸ ὅλο ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν κατάσταση τῆς ζωῆς μας σ’ ἕνα κόσμο ποὺ ἀπὸ χριστιανικῆς ἀπόψεως εἶναι ἕνας κόσμος ἐκπεσμένος, ἐὰν προτιμᾶτε, ἕνας κόσμος διεστραμμένος, ἕνας κόσμος ποὺ ἔχει χάσει τὴν ἁρμονία του, τὴν ἀκεραιότητα του, ἤ ποὺ δὲν τὴν ἔχει προσεγγίσει. Ἀπὸ ὅποια πλευρὰ καὶ να τὸ δεῖτε ὁ κόσμος μας εἶναι ἕνας κόσμος θρυμματισμένος.

Κάτι ποὺ μ’ ἔχει προβληματίσει τὰ τελευταῖα χρόνια εἶναι αὐτό: γιατὶ ὁ Χριστὸς ρωτάει ἕναν ἄνθρωπο ἄν θέλει νὰ γίνει καλά. Δὲν εἶναι φανερὸ ὅτι ὁ κάθε λογικὸς ἄνθρωπος θὰ πεῖ: Φυσικὰ θέλω,- μὲ τὴ συνέπεια ποὺ ἔχει ἡ λέξη «φυσικά». Γιατὶ κάνετε μιὰ ἀνόητη ἐρώτηση; Ποιὸς ἐπιθυμεῖ νὰ εἶναι ἄρρωστος; Καὶ ὅμως νομίζω ὅτι εἶναι μιὰ πολὺ σημαντικὴ ἐρώτηση ἐπειδὴ κατὰ τὴν Εὐαγγελικὴ ἔννοια, ἀποκτᾶμε ὑγεία δὲν σημαίνει ἁπλὰ ὅτι ἀπαλλασόμαστε ἀπὸ μιὰ σωματικὴ ἀσθένεια, ἀλλὰ ἐντασσόμαστε σὲ μιὰ ποιότητα ζωῆς ποὺ δὲν εἴχαμε πρὶν καὶ ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς προσφερθεῖ ὑπὸ προυποθέσεις. Ἀποκτᾶμε ὑγεία ἔστω σωματικὰ, σημαίνει ὅτι πρέπει ν’ ἀναλάβουμε προσωπικὰ τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν νοητικὴ καὶ τὴν σωματικὴ κατάσταση στὴν ὁποία βρισκόμαστε κατὰ τρόπο που δὲν τὸ εἴχαμε κάνει πρὶν. Ἡ ἀνάκτηση τῆς σωματικῆς μας ὑγείας ἀποτελεῖ ἴσως μιὰ μικρὴ εἰκόνα τῆς ἐπιστροφῆς μας στὴν ζωὴ ἀφοῦ φτάσαμε πρὶν στὸ χεῖλος τοῦ θανάτου. Ἡ ζωὴ ποὺ θὰ συνεχιζόταν δίχως ἐμᾶς δίχως τὴν θεραπευτικὴ πράξη τοῦ Θεοῦ, θὰ ἦταν μιὰ ζωὴ ποὺ σταδιακὰ θὰ ἐπιδεινωνόταν ὁλοένα καὶ πιὸ πολὺ καὶ θὰ μᾶς ἔφερνε στὸ θάνατο, στὴ διάσπαση τῆς νοητικῆς καὶ σωματικῆς μας κατάστασης. Καὶ ἄν μᾶς προσφέρεται ξανὰ ἡ ἑνότητα ποὺ ἔχουμε χάσει ἤ ποὺ ἴσως ποτὲ πρίν δὲν εἴχαμε, σημαίνει ὅτι ἡ ζωὴ ποὺ τώρα, μετὰ τὴν θεραπεία, εἶναι δική μας, δὲν δίνεται ἁπλὰ νὰ τὴν χρησιμοποιοῦμε μὲ ὅποιον τρόπο ἐπιλέγουμε, εἶναι ἕνα δῶρο ποὺ δὲν μᾶς ἀνήκει. Εἴμασταν νεκροὶ, πεθαίναμε, ἐπιστρέψαμε σὲ μιὰ πληρότητα ζωῆς καὶ αὐτὴ ἡ πληρότητα δὲν μᾶς ἀνῆκει, εἶναι χάρισμα. Ἔτσι, κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο, ὅσο μπορῶ νὰ καταλάβω, ὅταν ὁ Χριστὸς λέει: «Θέλεις νὰ γίνεις ὑγιής;», Ἐννοεῖ: «Ἄς ὑποθέσουμε ὅτι σὲ κάνω καλά, εἶσαι ἕτοιμος νὰ ζήσεις μιὰν ἀκέραια ζωή ἤ θέλεις νὰ σὲ κάνω ὑγιῆ γιὰ νὰ ἐπιστρέψεις πίσω σὲ ὅ,τι κατέστρεψε αὐτὴν τὴν ἑνότητα, σ’ ὅ,τι σὲ κατέστρεψε σωματικὰ καὶ ψυχικὰ;» Καὶ αὐτὴ εἶναι μιὰ ἐρώτηση ποὺ τίθεται σὲ κάθε ἀσθενῆ, ἄν καὶ οἱ περισσότεροι, πρακτικὰ ὅλοι δὲν ἔχουν ἰδέα γι’ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, καὶ τίθεται σίγουρα ἐνώπιον μας ὅταν θέλουμε νὰ θεραπευτοῦμε πέρα ἀπὸ μιὰ σωματική ἀσθένεια.

Ὑπάρχει μιὰ ἄλλη διάσταση στο θέμα τῆς σωματικῆς καὶ ψυχικῆς ἀποκατάστασης, ὅπως περιγράφεται σὲ ἄλλες περιπτώσεις στὸ Εὐαγγέλιο, ὅταν ὁ Χριστὸς λέει σὲ κάποιον: «Πήγαινε καὶ μὴν ἁμαρτήσεις ξανά». Πιστεύω πρέπει να καταλάβουμε ὅτι ὅταν μιλᾶμε γιὰ θεραπεία μὲ Χριστιανικοὺς ὅρους δὲν μιλᾶμε ἁπλὰ γιὰ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ ἤ τῶν ἁγίων Του ἥ γιὰ τὴν δύναμη ποὺ ἔχουν ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἦταν μήτε ἅγιοι μήτε Θεοι, κατέχουν ὅμως ἕνα φυσικὸ χάρισμα νὰ μᾶς κάνουν ὑγιεῖς γιὰ νὰ συνεχίσουμε νὰ ζοῦμε μὲ τὸν τρόπο ποὺ ζούσαμε πρίν, γιὰ νὰ παραμείνουμε ἴδιοι δίχως ν’ ἀλλάξουμε. Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς θεραπεύει γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε ξανὰ στην ἁμαρτωλή μας κατάσταση. Μᾶς προσφέρει μιὰ νέα ζωή, ὄχι τὴν παλιὰ ποὺ ἔχουμε ἤδη χάσει. Καὶ ἡ νέα ζωὴ ποὺ μᾶς προσφέρεται δὲν εἶναι πλέον δική μας, εἶναι δική Του, εἶναι δική Του δωρεά, εἶναι δῶρο. Ἦταν δικό μου καὶ σοῦ τὸ δίνω, πάρτο. Καὶ ἀπὸ πνευματικῆς ἀπόψεως, αὐτὸ εἶναι ἀλήθεια. Ἐπειδὴ τὶ εἶναι ἁμαρτία; Προσδιορίζουμε συνεχῶς τὴν ἁμαρτία σὰν ἠθικὴ παράβαση, ἀλλά εἶναι κάτι περισσότερο ἀπο αὐτό: Εἶναι ἀκριβῶς ἐκεῖνο γιὰ τὸ ὁποῖο μιλοῦσα, εἶναι ἡ ἔλλειψη τῆς ὁλότητας. Ὅταν κρίνουμε τὸν ἑαυτό μας: Εἶμαι διχασμένος – ὁ νοῦς εἶναι κόντρα στὴν καρδιά, ἡ καρδιὰ κόντρα στὴν θέληση, τὸ σῶμα ἐνάντια σ’ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα. Δὲν εἴμαστε μόνο σχιζοφρενεῖς, ἀλλὰ σχιζοφρενεῖς στὰ πάντα, εἴμαστε ὅπως ἕνας σπασμένος καθρέφτης και ἔτσι εἶναι ἡ κατάσταση τῆς ἁμαρτίας: δὲν εἶναι τόσο ὅτι ὁ καθρέφτης δὲν ἀντανακλᾶ σωστὰ, τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι εἶναι σπασμένος, αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα. Μπορεῖτε, φυσικὰ, νὰ προσπαθήσετε νὰ πάρετε ἕνα μικρὸ κομμάτι του καὶ νὰ δεῖτε ὅ,τι μπορεῖτε, ἀλλὰ παραμένει ἕνας σπασμένος καθρέφτης. Καὶ τοῦτο τὸ σπάσιμο ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ σπάσιμο στὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Τοὺς φοβόμαστε, τοὺς ζηλεύουμε, εἴμαστε ἄπληστοι. Ἔτσι αὐτὸ δημιουργεῖ μιὰν ἁμαρτωλότητα καὶ ἀπευθύνεται κυρίως στὸν Θεό, ἐπειδὴ ὅλα ἀπορρέουν ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι χάσαμε τὴν ἁρμονία μας μὲ τὸν Θεό. Οἱ ἅγιοι εἶναι ἅνθρωποι ποὺ βρίσκονται σὲ ἁρμονική σχέση μ’ Ἐκεῖνον. Καὶ σὰν ἀποτέλεσμα τῆς σχέσης αὐτῆς μὲ τὸν Θεὸ, μποροῦν νὰ βρίσκονται σὲ ἁρμονία μέσα τους καὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.

Καὶ θέλω να σᾶς προτείνω κάτι ποὺ ἴσως θὰ βρεῖτε δύσκολο νὰ δεχτεῖτε: εἴτε κάποιος θεραπεύεται σωματικὰ εἴτε ὄχι, αὐτὸ εἶναι δευτερεῦον, ὄχι γιὰ τοὺς συγγενεῖς μας, γιὰ τοὺς φίλους μας ἀλλὰ γιὰ τὸ ἐνδιαφερόμενο πρόσωπο. Αὐτὸ ποὺ μετράει εἶναι ν’ ἀποκατασταθεῖ ἡ ἑνότητα τοῦ προσώπου καὶ ὅταν γίνει αὐτὸ καὶ συμβεῖ μαζὶ νὰ θεραπευθεῖ σωματικὰ – εἶναι καλό, ἄν ὄχι, μπορεῖ νὰ εἶναι το ἴδιο καλό.

(Ἀπόσπασμα ἀπο μιὰ ὁμιλία στὶς 22.11.1987)

(Πηγή ψηφ. κειμένου: agiazoni.gr)

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

 Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

 

«Βίος ἀνεόρταστος μακρὰ ὁδὸς ἀ­πανδόχευτος» ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι, γιατί γνώριζαν ὅτι οἱ γιορτές ἔρχονται νά ἀπαντήσουν σέ μιά μεγά­λη ψυχολογική ἀνάγκη. Κάθε ψυχικά ὑ­γιής ἄνθρωπος θέλει νά βρεῖ τρόπο νά ἑορ­τάσει, γιά νά ἐξωτε­ρικεύσει ὅ,τι πι­στεύει καί ζῆ μέσα του. Αὐτά τά συν­αι­σθήματα ἐξέφραζε ὁ Γεώργιος Θε­ο­το­κᾶς, ὅταν ἔγραφε: «Ἡ Ὀρθο­δοξία, ὅ­πως παρου­σι­ά­ζεται στά μάτια τοῦ ἑλ­ληνικοῦ λαοῦ, εἶναι θρησκεία ἐθνική, συνυφα­σμένη ἀ­ξεδιά­λυτα μέ τά ἤθη του καί τόν ὁμα­δι­κό χαρακτῆ­ρα... Οἱ μεγάλες ἑορ­τές της, ὁ Εὐαγγελισμός, τό Πάσχα, ὁ Δεκα­πεν­ταύγουστος, τά Χριστού­γεννα, τά Δω­δεκάμερα καί ἄλ­λες εἶναι κάθε χρόνο οἱ μεγάλες μέρες τῆς Ἑλλάδας, οἱ μέ­ρες ὅπου τό ἐθνικό σύνολο αἰσθά­νεται πε­ρισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ὥρα τήν ἑνό­τητά του, τήν ἀλληλεγγύη του, τήν ἀμοιβαία ἀγάπη τῶν μελῶν του. Αὐτή ἡ θαλπωρή, αὐτά τά ζεστά κύματα πού με­ταδίδονται ἀ­κατάπαυ­στα σέ ὅλη τήν Ἑλ­λάδα ἀπό τούς ὀρθόδοξους ναούς καί τίς βυ­ζαν­τινές τους ἀκολου­θίες ἀ­πο­τε­λοῦν στοιχεῖο συστατικό, ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ τῆς ἑλληνικῆς ζωῆς».
 
 Τά τελευταῖα, ὅμως, χρόνια κα­θιε­ρώθηκαν ἀπό τόν Ὀργανισμό Ἡνω­μέ­νων Ἐθνῶν (Ο.Η.Ε.) καί ἄλλους παγ­κόσμιους ὀργανισμούς οἱ λεγόμε­νες Παγ­κόσμιες Ἡμέρες, οἱ ὁποῖες τείνουν νά διεισδύσουν σέ κάθε χώρα καί τόπο. Κά­ποιες ἔχουν καθιερωθεῖ, γιά νά θυ­μᾶται ὁ κόσμος σέ ὅλο τόν πλα­νήτη σημαν­τι­κά γεγονότα, νά ἐνημε­ρώνεται ἤ καί νά εὐαισθητοποιεῖται γιά ζητή­μα­τα μεί­ζο­νος σημασίας (π.χ. ἡ­μέ­ρα πε­ρι­βάλ­λον­τος ἤ κατά τοῦ Aids). Ὡστόσο, ὑπάρ­χουν καί ἄλλες πού δη­μιουργοῦν ἐρω­τήματα· ἐνδεικτικά ἀνα­φέρω με­ρι­κές Παγκό­σμιες Ἡμέρες: 21/1 - Ἀγ­κα­λιᾶς, 22/2 - Σκέψης, 14/3 -Σταθερᾶς π, 21/3 - Ὕ­πνου, 1/5 - Νομιμοποίησης τῆς Κάν­να­βης, 23/5 - Χε­λώνας, 15/6 - Ἀνέ­μου, 22/6 - Σκα­ρα­βαίου, 20/8 - Φάρων, 2/10 - Που­λιῶν, 8/10 - Αὐ­γοῦ, 15/10 - Πλυ­σί­ματος Χε­ριῶν, 19/11 - Δημόσιας Τουαλέτας, 21/11 - Χαι­­ρε­τισμοῦ.
 Γιά τήν καθιέρωσή τους εὐθύνεται ἐν πρώτοις ἡ θρησκευτική ἀδιαφορία καί ἡ ἀποστασιοποίησή μας ἀπό τόν Θε­ό. Ἐδῶ καί χρόνια ἡ ἀθεϊστική προ­πα­γάνδα ἀπεργάζεται τήν ἀποκαθή­λω­ση τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν, παρουσιά­ζον­τας αὐτές ὡς ψεύδη καί πρω­τό­γο­νους μύθους, πού δέν ἔχουν τίποτε νά προσ­φέρουν στόν σύγχρονο κόσμο. Ση­μαν­τική στό θέμα αὐτό ὑπῆρξε καί ἡ συμ­βολή τῆς παγκοσμιο­ποίησης, οἱ ἐμ­πνευ­στές τῆς ὁποίας ὁραματίστηκαν ἕναν κόσμο μέ λαούς χωρίς ἰδιο­προ­σ­ωπία, χωρίς ταυτότητα, δίχως τά ἰδι­αί­τερα ἤθη καί ἔθιμα καθεμιᾶς ἐθνότητας.
 Εἶναι γνωστό ὅτι πολλές ἀπό τίς γιορτές αὐτές χρηματοδοτοῦνται ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, καθώς προ­βάλ­λουν συγκεκριμένα προϊόντα καί ἱκανο­ποιοῦν οἰκονομικά συμφέροντα. Ἐπι­- πλέον, ὅλοι μας εἴμαστε μάρτυρες τοῦ διαγκωνισμοῦ πού παρατηρεῖται -μετα­ξύ δήμων, φορέων τοπικῆς αὐτο­διοί­κη­σης, συλλόγων καί ἄλλων παρα­γόντων τῆς κοινωνικῆς ζωῆς- γιά τήν ἀνάληψη τέτοιων πρωτο­βουλιῶν. Ἐνί­οτε, μάλι­στα, περιβάλ­λονται ἀπό τέ­τοια αἴγλη, ὥστε νά ὑπερβαίνουν τίς χριστια­νικές γιορ­τές.
 Ὁ ἑορτασμός τῶν Παγκόσμιων Ἡ­με­ρῶν πολλές φορές ἐξελίσσεται σέ εὐ­και­ρία ἀποχαλιναγώγησης ποικίλων παθῶν, κοσμικῆς ἐπίδειξης, πρόσκαι­ρης εὐφο­ρίας καί προβληματικῆς δια­σκέδα­σης. Ὀργανωμένες γύρω ἀπό ἀ­όριστα πρόσ­ωπα (π.χ. ἡμέρες τῆς γυ­ναίκας, τοῦ πα­τέ­ρα κ.ἄ.) ἤ γενικές ἰ­δέ­ες (π.χ. ἡμέρες τῆς δασοπονίας, τοῦ διαβήτη κ.ἄ.) μοι­άζουν μέ εἰδωλο­λα­τρι­κά μυστήρια, συν­δεδεμέ­να μέ κάποιον μῦθο. Μέ τόν τόσο προσωρινό καί ἀπο­σπασματικό τους χα­ρακτήρα, φαντά­ζουν σάν ριπές... πολυ­βό­λου, οἱ ὁποῖες, ἄν δέν ἐκτελοῦν τήν ἠθική καί πνευ­ματική μας ἀκεραιότητα, σαφῶς κα­θο­δηγοῦν τίς ἐνέργειές μας σέ ἄλλες κατευθύνσεις.
 Ὡς παγκοσμιοποιημένες οἱ ἐν λόγῳ ἡμέρες ἀντιμάχονται τήν παγκοσμιό­τητα τῶν ἑορτῶν τοῦ Θεοῦ καί φιλο­δο­ξοῦν νά ἀντικαταστήσουν τίς ἐκκλη­­σι­αστικές ἑορτές ἤ τουλάχιστον νά διεκ­δι­κήσουν μιά ἰσότιμη θέση δίπλα τους. Στίς γιορτές τῆς Ἐκκλη­σίας μας ἡ παγκοσμιοποίηση ἀντιτάσ­σει τίς δι­κές της, γιά νά γιορταστεῖ καί νά προ­βληθεῖ ὁτι­δήποτε ἄλλο, καλύ­πτοντας ἐκεῖνο πού μᾶς συνδέει ἀπο­κλειστικά μέ τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία καί συμ­βάλλει στήν πνευμα­τική μας ἀνύ­ψωση.
 Τό ζητούμενο εἶναι ἄν, τελικά, ἔ­χουν ἀνταποκριθεῖ οἱ Παγκόσμιες Ἡ­μέρες στίς προσδοκίες πού ὁδήγη­σαν στή θέ­σπισή τους. Ἐξετάζοντας τά δε­δομέ­να γύρω μας, καταλήγουμε στό συμπέ­ρα­σμα ὅτι οἱ στόχοι, ποὺ ὑπο­τίθεται ὅτι πρεσβεύουν, δέν ἔχουν ἐ­πιτευχθεῖ· λόγου χάρη παρά τόν ἐκ­κω­φαντικό ἑορ­τασμό τῶν ἀντίστοιχων ἡ­μερῶν παρατη­ρεῖται αὔξηση τῶν φο­ρέ­ων τοῦ Aids, αὔ­ξηση τῆς χρήσης ναρ­κωτικῶν οὐσιῶν καί μάλιστα ἀπό ἄτομα νεαρῆς ἡλικίας, πε­ρισσότεροι πόλεμοι σέ χῶρες τῆς Ἀνα­τολῆς, ὑψηλά ποσο­στά παιδικῆς ἐρ­γασίας καί κακο­ποί­η­σης, καθώς καί ὑπε­ράριθμα περιβαλ­λοντικά προβλή­ματα.
 Καί αὐτό, γιατί δέν εἶναι δυνατό τό παγκοσμιοποιημένο ἑορτολόγιο νά ἀ­παντήσει στίς ἀγωνίες τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Πῶς μπορεῖ νά τόν ἀγγίξει ὑπαρξιακά, νά τοῦ μεταδώσει αἰσιοδο­ξία, ἐλπίδα γιά τό μέλλον, δύναμη νά συν­εχίσει τόν ἀγώνα του, νά τοῦ με­ταγγίσει ἀγαλλίαση καί εὐφροσύνη, νά τόν ἀνα­και­νίσει; Καί κάτι ἄλλο εἶναι ἄ­ξιο παρα­τηρήσεως. Ἀκόμη καί οἱ πλέ­ον ἀθῶες Παγκόσμιες Ἡμέρες, λειτουρ­γώντας θε­τικά, δέν κάνουν τίποτε ἄλ­λο ἀπό τό νά ἀποπροσα­νατολίζουν καί νά στρώ­νουν τό χαλί στή «νέα ἠθική»· ἀκόμη καί οἱ πλέον «καλές» δέν ἔχουν κανένα νό­ημα πνευματικό· ἀντίθετα ὑ­ποβάλλουν μη­νύματα σαρκικά, μά­ταια καί γήινα, καθώς δέν ἀποβλέπουν στήν αἰώνια ψυχή μας, ἀλλά στό φθαρτό σῶ­μα μας καί στό «τώ­ρα» τῆς ζωῆς μας!
 Κοντολογίς οἱ Παγκόσμιες Ἡμέρες εἶναι γιορτές τῆς «Νέας Ἐποχῆς», οἱ ὁ­ποῖες κοντά στά ἄλλα εὐνοοῦν τή στα­διακή ἐγκαθίδρυση τῆς πανθρη­σκεί­ας. Γιά τήν ἐπέλασή της μᾶς προϊ­δεά­ζουν οἱ Παγκόσμιες Ἡμέρες Σκέ­ψης (μήπως κα­λύτερα διαλογι­σμοῦ;), ἀνεκτι­κότητας      -ἀνεξιθρη­σκεί­ας, ἀν­τιρ­ρησιῶν συνείδη­­σης, βλασφημίας, γιόγ­κα. Μᾶς ἐξωθοῦν σάν «ζαλισμένο κο­πάδι» σέ σκοτεινές καί ὕποπτες ἀ­τρα­πούς. Ὅμως, ἡ φωνή τῶν ἁγίων Πατέρων διασχίζει τούς αἰῶ­νες καί κρυ­στάλ­λινη φθάνει ὥς τίς μέρες μας, δεί­χνοντάς μας τόν θεοπρεπῆ τρό­πο ἑ­­ορτασμοῦ: «Κεφά­λαιον ἑορτῆς μνή­μη Θεοῦ, Θεοῦ μνημο­νεύσωμεν... Τοι­γα­ροῦν ἑορτά­ζωμεν μὴ πανηγυρι­κῶς, ἀλλὰ θεϊκῶς· μὴ κοσμικῶς, ἀλλ’ ὑπερ­κοσμίως· μὴ τὰ ἡμέτερα, ἀλλὰ τὰ τοῦ ἡ­μετέρου, μᾶλλον δὲ τὰ τοῦ Δεσπό­του». Ἄς ἀφυπνισθοῦμε, λοιπόν!
 
Εὐδοξία Αὐγουστίνου
Φιλόλογος - Θεολόγος

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΕΔΕΣΣΗΣ: "ΔΙΩΧΝΕ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΛΟΓΙΑΣ".

Διώχνε μακριά σου το πνεύμα της πολυλογίας. Γιατί σ’ αυτή βρίσκονται φοβερότατα πάθη, το ψεύδος, η θρασύτητα, οι αστειότητες, η αισχρότητα, η μωρολογία και γενικώς όπως έχει λεχθεί:

«Από την πολυλογία δεν θα ξεφύγεις την αμαρτία» (Παροιμ. 10:19). 

Ο σιωπηλός όμως άνθρωπος είναι θρόνος της επιγνώσεως (Παροιμ. 12:23). 

Αλλά και λόγο θα δώσουμε για κάθε λόγο περιττό και ανωφελή, είπε ο Κύριος (Ματθ. 12:36). 

Επομένως η σιωπή είναι πολύ αναγκαία και ωφέλιμη.

Αγίου Θεοδώρου Εδέσσης

http://hristospanagia3.blogspot.com

ΑΒΒΑΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ: "ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ".

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι´

Περὶ διακρίσεως

83. Ἕνας ἀδελφὸς συμβουλεύθηκε τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

«Διέπραξα -εἶπε- μεγάλη ἁμαρτία καὶ θέλω νὰ μπῶ σὲ κανόνα μετανοίας γιὰ τρία χρόνια».

Καὶ ὁ Γέροντας τοῦ λέει:

«Πολύ εἶναι».

«Μήπως γιὰ ἕνα χρόνο;» ρωτάει ὁ ἀδελφός.

«Πολύ εἶναι» ἀπαντᾷ πάλι ὁ Γέροντας.

Αὐτοὶ ποὺ βρίσκονταν ἐκεῖ εἶπαν:

«Μέχρι σαράντα μέρες;»

Καὶ πάλι ὁ Γέροντας εἶπε:

«Εἶναι πολύ».

Καὶ πρόσθεσε:

«Ἐγὼ πιστεύω ὅτι ἐὰν ὁ ἄνθρωπος μετανοήσει μὲ ὅλη του τὴν καρδιὰ καὶ δὲν συνεχίσει νὰ κάνει τὴν ἁμαρτία, καὶ μέσα σὲ τρεῖς μέρες τὸν δέχεται ὁ Θεός».

96. Κάποιος ἀδελφὸς εἶπε στὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

«Ἂν δῶ κάτι, τὸ βλέπεις σωστὸ νὰ μιλήσω γι᾿ αὐτό;»

Ὁ Γέροντας τοῦ λέει: «Εἶναι γραμμένο ὅτι ὅποιος ἐκφράσει γνώμη, πρὶν τοῦ δώσουν τὸν λόγο, προδίδει ἀμυαλοσύνη καὶ εἶναι ντροπή του. Ἂν σὲ ρωτήσουν, μίλησε, ἀλλιῶς σώπαινε».

102. Κάποιος ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

«Ἐὰν βρεθεῖ ἕνας ἄνθρωπος νὰ κάνει κάποια ἁμαρτία καὶ μετανοήσει, θὰ τὸν συγχωρήσει ὁ Θεός;»

Καὶ ὁ Γέροντας τοῦ λέει:

«Μά, ὁ Θεὸς ποὺ ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς ἀνθρώπους νὰ κάνουν αὐτό, πολὺ περισσότερο δὲν θὰ τὸ κάνει ὁ ἴδιος; Εἶναι γνωστὸ ὅτι στὸν Πέτρο ἔδωσε ἐντολή: Μέχρι ἑβδομήντα φορὲς τὸ ἑφτὰ νὰ συγχωροῦμε».

111. Ρώτησε κάποιος ἀδελφὸς τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

«Τί εἶναι μετάνοια γιὰ τὴν ἁμαρτία;»

Καὶ ὁ Γέροντας ἀπάντησε: «Τὸ νὰ μὴν κάνει κανεὶς στὸ ἑξῆς τὴν ἁμαρτία. Γι᾿ αὐτὸ τὸν λόγο οἱ δίκαιοι ὀνομάσθηκαν ἄμεμπτοι, γιατὶ ἔπαυσαν νὰ ἁμαρτάνουν καὶ ἔγιναν δίκαιοι».

121. Ἄλλος ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

«Εἶναι προτιμότερο τὸ νὰ μιλάει κανεὶς ἢ νὰ σιωπᾷ;»

Ὁ Γέροντας εἶπε: «Ἐκεῖνος ποὺ μιλάει, ἐπειδὴ τὸ θέλει ὁ Θεός, καλὰ κάνει. Καὶ ἐκεῖνος ποὺ σιωπᾷ, γιατὶ τὸ θέλει ὁ Θεός, ἐπίσης καλὰ κάνει».

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΟΥΡΟΖ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΜΠΛΟΥΜ: "ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ".

"Μια Κυριακή, ο Μητροπολίτης του Σουρόζ, Αντώνιος Μπλουμ, έκανε ένα πολύ μικρό κήρυγμα ως εξής:

-"Χθες το βράδυ μια γυναίκα με ένα παιδί ήρθε σε αυτήν εδώ την εκκλησία. Φόραγε παντελόνι και ήταν χωρίς μαντήλα. Κάποιος την μάλωσε. Έφυγε.
Δεν ξέρω ποιος από εσάς το έκανε αυτό, αλλά επιβάλλω σε αυτό το άτομο να προσεύχεται γι' αυτήν τη γυναίκα και το παιδί της μέχρι το τέλος της ζωής του στο Θεό για τη σωτηρία τους. Εξαιτίας σου μπορεί να μην πάει ποτέ ξανά στην εκκλησία."

Κατόπιν ο Μητροπολίτης γύρισε με το κεφάλι κάτω, και μπήκε στο ιερό. Αυτό ήταν όλο κι όλο το κήρυγμα του.

_______________________________

Η αρετή θέλει διάκριση και μέτρο. Χωρίς διάκριση η αρετή χάνει πολλή από την αξία της ή δεν είναι καθόλου αρετή.

(Αγίου Ιωάννου Κρονστάνδης)