ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΣΚΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ: Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ!

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα: Η Θεία Λειτουργία είναι η μεγαλύτερη πνευματική ελεημοσύνη παγκοσμίως. Με τη βοήθεια της Θείας Λειτουργίας πολλοί κολασμένοι, επειδή μνημονεύονταν τα ονόματά τους, μετατέθηκαν στον παράδεισο. Επίσης βοηθιούνται και αυτοί που είναι εν ζωή, όταν κατά τη θεία λειτουργία μνημονεύεται το όνομά τους. Θα πρέπει λοιπόν να προσκομίζουμε πριν τη Θεία λειτουργία ένα χαρτί με τα ονόματα των κεκοιμημένων και των αγαπημένων μας προσώπων που βρίσκονται εν ζωή στον παππά, για να τα μνημονεύσει στην προσκομιδή, ώστε να βοηθηθούν, με το να βγαζει ο παππάς ζεχωριστή μερίδα γι’ αυτούς και η οποία μπαίνει μέσα στο Άγιο Ποτήριο, στο Αίμα του Χριστού. Έτσι όλα τα ονόματα "βαφτίζονται" στο αίμα τον Χριστού και αυτό είναι η ανωτάτη ελεημοσύνη επί της γης! 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ: "ΠΕΡΙ ΣΚΛΗΡΟΚΑΡΔΙΑΣ" (ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΚΡΙΜΑΙΑΣ).

Κυριακή ΙΑ’ Ματθαίου: Περί σκληροκαρδίας 

(Αγ. Λουκάς Κριμαίας)

Ποιος άνθρωπος δεν θα θυμώσει και δεν θα δια­μαρτυρηθεί ακούγοντας την παραβολή του κακού δού­λου στον οποίο ο Κύριος του συγχώρεσε ένα μεγάλο χρέος ενώ αυτός δεν ήθελε να συγχωρέσει στον πλη­σίον του ένα μικρό; Ταράζεται η καρδιά μας όταν βλέπουμε τις χειρό­τερες εκδηλώσεις των παθών και της αμαρτωλότητας των ανθρώπων. Σωστά είπε ο προφήτης Δαβίδ: «Και ερρύσατο την ψυχήν μου εκ μέσον σκύμνων, εκοιμήθην τεταραγμένος υιοί ανθρώπων, οι οδόντες αυτών όπλα και βέλη, και η γλώσσα αυτών μάχαιρα οξεία» (Ψαλ. 56, 5). Και δεν το λέει για τους φονιάδες και τους κακούργους αλλά για μας τους απλούς ανθρώ­πους. Εμάς μας αποκαλεί λιοντάρια και λέει ότι τα δόντια μας είναι όπλα και βέλη και η γλώσσα ακο­νισμένο σπαθί. Και το σπαθί είναι όργανο του φόνου.

Αν η γλώσσα μας είναι σαν το αιχμηρό σπαθί τό­τε μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε για να φο­νεύουμε τους ανθρώπους. Και όντως πολλές φορές το κάνουμε και δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας δολοφό­νους. Πληγώνουμε την καρδιά του πλησίον με συκο­φαντία και ψέμα, προσβάλλουμε τη δική του ανθρώ­πινη αξιοπρέπεια, ταράζουμε την καρδιά του με κακο­λογία΄ αυτό δεν είναι πνευματικός φόνος;

Ακούμε πως κάποιος από τους γνωστούς ανθρώ­πους μοιχεύει και θυμώνουμε μ’ αυτόν. Δεν είναι δύ­σκολο να θυμώνεις με τους άλλους. Δύσκολο είναι να θυμώνεις με τον εαυτό σου. Έχουμε δικαίωμα να θυ­μώνουμε με τους άλλους ενώ οι ίδιοι δεν έχουμε την καθαρότητα που ζητά από μας ο Χριστός; Πόσοι από μας δεν έχουν κοιτάξει ποτέ γυναίκα ή άνδρα με πό­θο; Λίγοι, πολύ λίγοι.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός κάθε ακάθαρτο βλέμ­μα που ρίχνουμε στη γυναίκα το ονομάζει μοιχεία. Και αν ακόμα δεν την κάναμε με το σώμα, στην καρ­διά μας την είχαμε κάνει.

Ένας μεγάλος ιεράρχης, ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ, λέει το εξής: «Τις αμαρτίες που βλέπουμε στους άλλους τις έχουμε και εμείς». Αυτό είναι πολύ σωστό. Όλες οι αμαρτίες που βλέπουμε στους άλλους υ­πάρχουν και μέσα μας, ίσως σε βαθμό πιο μικρό, αλλά έχουμε το ίδιο ακάθαρτη καρδιά που η ακαθαρσία της φανερώνεται με τις προσβολές του πλησίον και το μίσος εναντίον του. Τέτοια ακαθαρσία υπάρχει στην καρδιά κάθε ανθρώπου. Γι’ αυτό, τον λόγο τού μεγάλου Ιεράρχη πρέπει να τον θυμόμαστε και να τον έχουμε πάντα στην καρδιά μας.

Όταν βλέπουμε την αμαρτωλότητα των άλλων πρέπει να δούμε την δική μας καρδιά και να αναρωτη­θούμε: «Εγώ είμαι καθαρός από αμαρτία, δεν υπάρχει μέσα μου το ίδιο πάθος που βλέπω στον αδελφό μου;»

Πάντα θυμόμαστε αυτά που μας προκαλούν μεγα­λύτερη εντύπωση. Θυμόμαστε, για παράδειγμα τους σεισμούς. Και όσο πιο συμπονετική είναι η καρδιά μας τόσο περισσότερο χρόνο θυμόμαστε τα δυστυχήματα. Ενώ οι σκληρόκαρδοι άνθρωποι τα ξεχνάνε πο­λύ γρήγορα.

Δεν δουλεύουν έτσι οι σεισμολόγοι. Πάντα έχουν στο νου τους τούς σεισμούς και κάθε μέρα κάνουν τις ανάλογες μετρήσεις. Απ’ αυτούς πρέπει να παίρνουμε το παράδειγμα. Όπως οι σεισμολόγοι πάντα με προ­σοχή παρακολουθούν τις δονήσεις στο εσωτερικό ή την επιφάνεια της γης, το ίδιο πρέπει εμείς να παρα­κολουθούμε ακούραστα τις κινήσεις της δικής μας καρδιάς και να διώχνουμε από μέσα της κάθε ακαθαρ­σία. Να προσέχουμε τις σκέψεις μας, τις επιθυμίες, τα κίνητρα και τις πράξεις. Να τα αναλύουμε με προσο­χή εξετάζοντας μήπως υπάρχει σ’ αυτά που κάνουν οι άλλοι και δεν θα τους κα­τακρίνουμε γι’ αυτά που κάνουν.

Προκαλεί αγανάκτηση η συμπεριφορά του κακού δούλου που ο εύσπλαχνος κύριος μόλις του άφησε μεγάλο χρέος δέκα χιλιάδων ταλάντων και εκείνος μόλις είδε κάποιον που του όφειλε μόνο εκατό δηνά­ρια τον έπιασε και άρχισε να τον σφίγγει. Ο φτωχός τον παρακαλούσε και του έλεγε ίδια λόγια που μόλις πριν λίγο ο άσπλαχνος δούλος έλεγε μπροστά στον κύριο: «Μακροθύμησον επ’ εμοί και αποδώσω σοι» (Μτ. 18, 29). Αλλά εκείνος δεν θέλει να περιμένει και βάζει στην φυλακή τον οφειλέτη του.

Τί πιο άδικο μπορεί να υπάρχει;

Είναι έσχατος βαθμός σκληροκαρδίας και ασπλαχνίας, είναι πλήρης απουσία της ευσπλαχνίας, της θέλησης και της ικανότητας να αφήνει κανείς στον πλησίον τα οφειλήματά του. Είναι η λήθη εκεί­νης της αίτησης που κάθε μέρα απευθύνουμε στον Θεό: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Δεν θέλουμε να αφήνουμε στον πλησίον τα οφειλήματά του, περιμέ­νουμε όμως από τον Θεό να μας αφήσει τα δικά μας.

Την πιο σκοτεινή πλευρά της ψυχής του έδειξε αυτός ο άκαρδος άνθρωπος στον πλησίον του. Ποια ήταν η αιτία να φερθεί τόσο σκληρά και να καταπα­τήσει το δίκαιο; Πρώτ’ απ’ όλα ήταν ο εγωισμός του, η φιλαυτία του. Λογάριαζε μόνο τον εαυτό του και δεν σκεφτόταν τους άλλους, μόνο για τον εαυτό του ή­θελε καλό. Όλες οι σκέψεις και επιδιώξεις του ήταν στο να αποκτήσει όσο γίνεται πιο πολλά. Ήταν πολύ μεγάλος εγωιστής. Δεν του αρκούσε ότι πήρε από τον κύριο δέκα χιλιάδες τάλαντα, δεν μπορούσε να ξεχά­σει και εκείνα τα εκατό δηνάρια που του χρωστούσε ο φτωχός.

Ας δούμε όμως τη δική μας καρδιά. Δεν υπάρχει μέσα μας σκληροκαρδία και φιλαργυρία; Πόσοι από μας περιφρονούν τα λεφτά και δεν επιδιώκουν τον πλούτο; Λίγοι, πολύ λίγοι. Φιλαργυρία είναι η αμαρ­τία των περισσότερων ανθρώπων. Αγανακτώντας για την φιλαργυρία του καλού δούλου, πρέπει με ταπείνω­ση να παραδεχτούμε ότι και εμείς ευθυνόμαστε για την ίδια αμαρτία. Στο παράδειγμα του κακού αυτού δούλου βλέπουμε την χειρότερη εκδήλωση του πά­θους του εγωισμού και της φιλαργυρίας. Όμως δεν α­γαπάμε και εμείς τον εαυτό μας πιο πολύ από τον πλη­σίον μας; Τηρούμε την εντολή: «Αγαπήσεις τον πλη­σίον σου ως σεαυτόν» (Μτ. 19, 19);

Αγαπάμε τον εαυτό μας και για τους άλλους λίγο νοιαζόμαστε. Αυτό σημαίνει εγωισμός, είναι το πάθος που σε τέτοια άσχημη μορφή εκδηλώθηκε στην περί­πτωση του κακού δούλου. Ήταν άνθρωπος σκληρόκαρδος και άσπλαχνος. Εμείς όμως μπορούμε να πούμε για τον εαυτό μας ότι τηρούμε την εντολή του Χριστού: «Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υ­μών οικτίρμων εστί;» (Λκ. 6, 36).

Ποιος αγαπάει τον πλησίον του σαν τον εαυτό του; Ποιός τον φροντίζει όπως φροντίζει τον εαυτό του; Μόνο οι άγιοι. Εμείς δεν είμαστε άγιοι γιατί ό­λοι έχουμε τα ίδια πάθη που βλέπουμε στους άλλους, όπως είπε ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ.

Πολλές φορές δεν δείχνουμε έλεος στους οφειλέτες μας. Αλλά ο απόστολος Ιάκωβος λέει: «Η γαρ κρίσις ανέλεος τω μη ποιήσαντι έλεος» (Ιακ. 2, 13). Να τρο­μάζουμε ακούγοντας αυτά τα λόγια του αποστόλου για­τί θα έχουμε την ίδια μοίρα με τον άσπλαχνο δούλο, τον οποίο οργισμένος ο κύριος παρέδωσε στους βασα­νιστές, ώσπου να ξεπληρώσει όλο το χρέος.

Στο τέλος της παραβολής ο Χριστός είπε: «Ούτω και ο πατήρ μου ο επουράνιος ποιήσει υμίν, εάν μη αφήτε έκαστος τω αδελφώ αυτόν από των καρδιών υ­μών τα παραπτώματα αυτών» (Μτ. 18, 35).

Μία άλλη φορά ο Χριστός είπε: «Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος΄ εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υ­μών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Μτ. 6, 14-15).

Ο Κύριός μας είπε να προσευχόμαστε με την προ­σευχή που έδωσε στους μαθητές του, η οποία λέει: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Αυτά τα λόγια επανα­λαμβάνουμε κάθε μέρα.

Βλέπετε ότι η απαίτηση είναι μεγάλη. Δεν μπο­ρούμε όταν, βλέπουμε τις κακίες που κάνουν οι άλλοι, μόνο να αγανακτούμε΄ πρέπει να θυμόμαστε τον λόγο: «πρόσεχε σεαυτόν».

Να προσέχεις πάντα την καρδιά σου, την κάθε κί­νησή της, ακόμα και τις πιο ασήμαντες εκδηλώσεις των παθών μέσα της. Ας θυμόμαστε πάντα τον λόγο του αποστόλου Παύλου στην επιστολή προς Εφεσίους: «Γίνεσθαι δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, χαριζόμενοι εαυτοίς καθώς και ο Θεός εν Χρι­στώ εχαρίσατο υμίν» (Εφ. 4, 32). Πρέπει να συγχω­ρούμε τους άλλους έτσι όπως το είπε ο Χριστός στο τέλος της παραβολής΄ με όλη την καρδιά.

Ας μάθουμε να κάνουμε αυτό που ζητάει από μας ο Χριστός΄ να είμαστε σπλαχνικοί, όπως είναι εύσπλαχνος ο επουράνιος Πατέρας μας και με όλη την καρδιά να συγχωρούμε στον πλησίον τα παραπτώμα­τά του. Τότε και εμάς θα μας συγχωρήσει ο επουρά­νιος Πατέρας μας. Αμήν.

(Από το βιβλίο «Αγ. Λουκά επισκόπου Κριμαίας – Λόγοι και ομιλίες» Τόμος Γ’, Εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη»)

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: "ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ Ή ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ, ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ".

"Αυτούς που φαίνονται η που είναι αμαρτωλοί, 

τους κάνει ο Χριστός ανθρώπους του παραδείσου.."

Το να γνωρίζεις την πονηριά κάποιου ανθρώπου είναι μία γνώσις που δεν σε βοηθάει. Πρώτον σου διασαλεύει την λογική, διότι αναρωτιέσαι: Όλοι τέτοιοι είναι; 

Δεν Υπάρχει Κανείς καλός; Αυτό βγαίνει σαν φυσικό συμπέρασμα, στην ουσία όμως είναι ένας παραλογισμός. Διότι ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι "μείζων ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω"; Αν ο Χριστός είναι ο μείζων, σημαίνει ότι ο Χριστός έχει περισσότερους και ότι ο Χριστός νικά. Αλλά εάν φαίνεται στενή πύλη, αυτό σημαίνει ότι εμείς τους βλέπουμε όλους ως αμαρτωλός. 

Εδώ ακριβώς έγκειται η δύναμις του Θεού. Αυτούς που φαίνονται η που είναι αμαρτωλοί, τους κάνει ο Χριστός ανθρώπους του παραδείσου. Τον ένα με την μετάνοια, τον άλλο με την αγάπη, τον τρίτο με την αρρώστια, τον τέταρτο με τη διάλυση της οικογενείας του, τους κάνει όλους δικούς του. Και εγώ παραμένω στον παραλογισμό μου ότι όλοι είναι αμαρτωλοί! 

Εάν όλοι οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί, τότε με ποιους γεμίζει η βασιλεία των ουρανών; με αυτούς γεμίζει. Μας εξαπάτησε ο πονηρός,  διέστρεψε το είναι μας. 

Έρχεται όμως η δύναμις του Θεού, μας αλλοιώνει, μας δίνει "καρδίαν καινήν και πνεύμα καινόν,"  και "ιδού τα πάντα ποιεί καινά". "Ουρανούς καινούς ποιεί," και δεν θα μπορέσει να κάνει καινή την δική μου ζωή;

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης 

(Ερμηνεία στον Αββά Ησαΐα)

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: "ΑΛΛΟ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ".

Απομαγνητοφωνημένη συζήτηση με τον Όσιο Ιακώβο του εν Ευβοία.

Τι είναι προτιμότερο τα μνημόσυνα ή οι φιλανθρωπίες;

Πάτερ, οι συγ­γε­νείς μας πνί­γη­καν στο κα­ρά­βι».–Τήν ρώτησα: Δεν θα κά­νης μνη­μό­συ­νο στον άν­δρα σου, στους συγ­γε­νείς σας;

–Μπά… δεν χρει­ά­ζον­ται τα μνη­μό­συ­να, λέ­ει. Ε­γώ έ­δω­σα 5.000 στο Ορ­φα­νο­τρο­φεί­ο της Χαλ­κί­δος. Το ί­διο εί­ναι. Πάτερ μου, ε­σύ τι λές γι᾿ αυ­τό;

Λέω, ά­κου­σε παι­δί μου να σου πώ, ε­φό­σον με ρω­τά­τε. Άλ­λο, παι­δί μου, η προ­σευ­χή και άλ­λο η ε­λε­η­μο­σύ­νη. Άλ­λο, με συγ­χω­ρεί­τε, η προ­σευ­χή που κά­νου­με με το μνη­μό­συ­νο. Δι­ό­τι, έ­τσι τα βρή­κα­με. Έ­τσι εί­ναι. Και α­πό το­ύς Α­πο­στο­λι­κο­ύς χρό­νους, αλ­λά, και α­πό τις η­μέ­ρες που ή­ταν ο Μωυσής, ο Προ­φή­της της Π. Δι­α­θή­κης.

Εμείς εδώ ση­κω­νό­μα­στε τη νύ­χτα για να μνη­μο­νε­ύ­σου­με αυ­τά τα ο­νό­μα­τα. Έχου­με χι­λι­ά­δες ο­νό­μα­τα, πε­ρί­που 20-30 χι­λι­ά­δες ο­νό­μα­τα. Εί­ναι ευ­ερ­γέ­ται του Μο­να­στη­ριού πρίν 38 χρό­νια που ήρ­θα στο Μο­να­στή­ρι.

Άλ­λος με έ­δω­σε αυ­τό το πο­τη­ρά­κι, άλ­λος αυ­τό το φλυ­τζα­νά­κι, αυ­τό το νάυλον, άλ­λος τη λάμ­πα, άλ­λος μία ει­κο­νί­τσα, άλ­λος έ­να κα­δρά­κι, άλ­λος ε­κεί­νον τον μπου­φέ, άλ­λος έ­να ρο­λό­ϊ, και έ­χω τα ο­νό­μα­τά τους α­πό το 1952 που χει­ρο­το­νή­θη­κα ι­ε­ρέ­ας του Υ­ψί­στου και τα μνη­μο­νε­ύ­ω. Αυ­τοί φύ­γαν απ᾿ τη ζωή, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι.

Τά σα­ραν­τα­λε­ί­τουρ­γα παι­διά μου βοηθούν πολύ. Έχει με­γά­λη α­ξί­α η με­ρί­δα που μοι­ρά­ζει ο ι­ε­ρέ­ας και δι­α­βά­ζου­με αυ­τά τα ο­νό­μα­τα. Τα πα­ίρ­νει κά­θε πρωΐ Άγ­γε­λος Κυ­ρί­ου, δι­ό­τι την ώ­ρα που αρ­χί­ζει η προ­σκο­μι­δή κα­τε­βα­ί­νουν Άγ­γε­λοι Κυ­ρί­ου.

Ο Ά­γιος Ι­ω­άν­νης ο Χρυ­σό­στο­μος έ­βλε­πε την ώρα που άρ­χι­ζε η προ­σκο­μι­δή, απ᾿ τη σκε­πή α­πά­νω της Εκ­κλη­σί­ας, να πε­τά­νε λευ­κο­φό­ρα παλ­λη­κά­ρια, Άγ­γε­λοι Κυ­ρί­ου. Και σε κά­θε Χρι­στια­νό στε­κό­ταν Άγ­γε­λος Κυ­ρί­ου, ο φύ­λα­κας του αν­θρώ­που, της ζω­ής του.

Και μέ­σα το Ι­ε­ρό γε­μά­το Άγ­γε­λοι και έ­παιρ­ναν την α­να­φο­ρά αυ­τή, την πά­νε στον θρό­νο του Θε­ού..

Πρέ­πει να εί­μα­στε ό­λοι ά­γιοι, έ­λα ό­μως που εί­μα­στε και άν­θρω­ποι. Ε­μείς έ­χου­με α­νάγ­κη α­πό την Εκ­κλη­σί­α, δι­ό­τι ο ι­ε­ρέ­ας εί­ναι α­νώ­τε­ρος και α­πό τον Βα­σι­λέ­α.

Πηγή: Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη, Απομαγνητοφωνημένη συζήτηση

ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ: ΤΟ ΝΑ ΑΠΕΛΠΙΣΤΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ, ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΑΜΑΡΤΗΣΕΙΣ!

Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα: Το να απελπιστείς είναι πολύ χειρότερο από το να αμαρτήσεις.

ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ: ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ!

Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα: Για να διορθώσει κάποιος τον εαυτόν του, δεν πρέπει να αρχίσει ξαφνικά τις προσπάθειες, αλλά να το κάνει, σαν να τραβά μια σχεδία: τράβα - τράβα, λάσκα – λάσκα! Όχι ξαφνικά, αλλά σιγά -σιγά. Το ίδιο συμβαίνει και με εκείνο τον πάσσαλο στο καράβι, όπου είναι δεμένα όλα τα σχοινιά του καραβιού και αν τον τραβήξουν σιγά-σιγά, τεντώνονται όλα τα σχοινιά, αν όμως τον τραβήξουν απότομα, τότε θα τα χαλάσουν όλα από το τράνταγμα.

ΟΣΙΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ: Ο ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Άγιος Ἀνατόλιος της Όπτινα: Τι είναι αυτά που λέτε; Ο Θεός την αγαπάει την ελευθερία. Όπου το πνεύμα Κυρίου εκεί ελευθερία, όπως λέει ο απόστολος. Με το ζόρι δεν θέλει να γίνεται τίποτε! Κανέναν δεν τραβάει κοντά Του με το ζόρι! Δεν δεσμεύει κανέναν. Καλούμε να ρθούν στο σπίτι μας, επειδή το θέλουν. Έτσι και ο Χριστός κάλεσε τους Ιουδαίους. Δεν αποκλείει κανέναν. Όλους, μας υπόσχεται να μας αναπαύσει κοντά Του! «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι• καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11, 28). Και όταν εμείς δεν πηγαίνωμε κοντά Του, δεν μας τραβάει με το ζόρι!

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: "Η ΘΛΙΨΙΣ, Η ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ ΓΙΑ ΟΤΙ ΕΠΡΑΞΕΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΜΑΡΤΙΑ ΣΟΥ!"

Η θλίψις, η στεναχώρια για ότι έπραξες,
είναι η μεγαλύτερη αμαρτία σου! 

Ο σατανάς, ψευδώς εισηγούμενος και σε σένα όπως στην Εύα και τον Αδάμ, δεν σου αποκαλύπτει την καινούργια αμαρτία, (θλίψη) αλλά σε πείθει να θλίβεσαι, διότι διέπραξες τόσα αμαρτήματα και λύπησες τον  Θεον. Είναι μία παγίδα στην οποία πέφτουμε σχεδόν όλοι οι άνθρωποι! 

Αυτό σου συμβαίνει διότι η θλίψις είναι η  ανάκυψις του εγώ, η ανάστασις του Παλαιού ανθρώπου! 

Είναι η υπερηφάνειά σου, ο εγωισμός σου, ο  οποίος ζητάει να επιβιώσει μέσα σου επειδή τον έθαψες με την επίγνωση του θελήματος του Θεού. 

Η θλίψις, η στεναχώρια για ότι έπραξες, είναι η μεγαλύτερη αμαρτία σου! 

Είναι σαν να αρπάζεις ένα είδωλο που έχει πέσει και το στέλνεις πάλι και το ξαναπροσκυνάς..

Γέροντος Αιμιλιανού 

(Ερμηνεία στον Αββά Ησαΐα)

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ: ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΛΕΤΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ, ΤΟ "ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ" ΑΠΑΛΑ, ΧΩΡΙΣ ΠΙΕΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΣΦΙΞΙΜΟ"!

 Μπορείτε να λέτε την ευχή, το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, απαλά, χωρίς πίεση,  χωρίς σφίξιμο

Αν δεν κάνετε υπακοή (σε ιερέα-πνευματικό) και δεν έχετε ταπείνωση, η ευχή (δηλ. το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με) δεν έρχεται και υπάρχει και φόβος πλάνης.

Να μην γίνεται η ευχή (το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με) αγγαρεία. Η πίεση μπορεί να φέρει μία αντίδραση μέσα μας, να κάνει κακό. Έχουν αρρωστήσει πολλοί με την ευχή, γιατί την έκαναν με πίεση. Και γίνεται, βέβαια, κι όταν το κάνεις αγγαρεία· αλλά δεν είναι υγιές.

Δεν είναι ανάγκη να συγκεντρωθείτε ιδιαίτερα για να πείτε την ευχή. Δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια όταν έχεις θείο έρωτα. Όπου βρίσκεσθε, σε σκαμνί, σε καρέκλα, σε αυτοκίνητο, παντού, στον δρόμο, στο σχολείο, στο γραφείο, στη δουλειά μπορείτε να λέτε την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», απαλά, χωρίς πίεση, χωρίς σφίξιμο.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: "ΠΑΤΕΡ ΕΓΙΝΑ ΑΙΤΙΑ ΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΤΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ".

Κάποτε σε κάποια πολύ όμορφη γυναίκα, που ήταν προκλητικά ντυμένη, της είπα με διάκριση:

- Με συγχωρείτε κυρία μου, αλλά με το ντύσιμό σας γίνεστε αιτία, να σκανδαλίζονται οι άνδρες.

- Να μην σκανδαλίζονται, με απάντησε. Να κλείσουν τα μάτια τους αν σκανδαλίζονται!

Την ρωτάω:

- Αν εσύ με δώσεις ένα ποτήρι δηλητήριο και εγώ το πιώ, ποιος θα δικαστεί; Εγώ που το ήπια ή εσύ που με το έδωσες;

- Δεν καταλαβαίνω τί με λες με είπε.

- Άμα δεν καταλαβαίνεις και εγώ δεν μπορώ να στο πω διαφορετικά, να σε βοηθήσω...

Εκεί έκλεισε η συζήτηση μαζί της..

Έχουμε πάει ποτέ στον εξομολόγο, να του πούμε:

- Πάτερ έγινα αιτία να σκανδαλιστεί ο άλλος;

Γιατί είναι αλήθεια, ότι πολλές αμαρτίες των άλλων οφείλονται, στο ότι εμείς τους σκανδαλίσαμε, συνειδητά ή ασυνείδητα με έναν λόγο ή με μια πράξη μας...

~ Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος