ΟΣΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΕΣ, ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΙ, ΕΝΩ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΘΕΟΣ!

Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ: Κάποιος πέρασε διαδοχικά από τον Μουσουλμανισμό, τον Ινδουϊσμό, τον Βουδισμό και την Μαύρη Μαγεία. Σε όλες τις Θρησκείες έκανε ταυτόχρονα και την μαγεία. Μόλις έγινε Ορθόδοξος, θέλησε να ασκεί παράλληλα και την μαγεία, αλλά δεν μπορούσε να το κάνει, Από αυτό κατάλαβε ότι η Μαγεία είναι το υπόβαθρο όλων των θρησκειών και ότι σι θρησκείες είναι νεκρές, σι αρχηγοί τους είναι νεκροί, ενώ ο Χριστός είναι ζωντανός Θεός.

ΟΣΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: ΟΙ ΝΕΥΡΟΛΟΓΟΙ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ..., ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΟΥΝ!

Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ: Οἱ νευρολόγοι προσφέρουν πολλὰ στὴν ὑγεία τοῦ σώματος, διότι δίνουν μερικὰ φάρμακα καὶ ἰσορροποῦν κοινωνικὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἀλλὰ καὶ αυτοὶ δὲν θεραπεύουν, ἁπλῶς κατευνάζουν τὴν ἐνέργεια τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν θεραπεία τῶν λογισμῶν. Ἀπὸ τὴν θεραπεία τῶν λογισμῶν γίνεται ἡ ἀλλαγὴ τοῦ σώματος. Ἔτσι, ναὶ μὲν οἱ νευρολόγοι μὲ τὰ φάρμακα ἰσορροποῦν τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ δὲν τὸν θεραπεύουν.

ΟΣΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!

Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ: Ο Χριστός παντοκράτορας, αλλά με τη δύναμη της ταπεινής αγάπης. Μας αγαπά πνευματικά παρά την αναίσθητη συμπεριφορά μας. Μας καλεί, είναι πάντοτε έτοιμος να απαντήσει στην κραυγή μας για βοήθεια και να οδηγήσει τα διστακτικά και αβέβαια βήματά μας, μέσα απ' όλα τα εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο μας. Μας σέβεται ως ίσους Του. Το ύψιστο ιδανικό του είναι, να μας δει στην αιωνιότητα, αληθινά ως ίσους Του, φίλους Του και αδελφούς Του και υιούς του Πατέρα. Αγωνίζεται γι' Αυτόν, το επιθυμεί διακαώς. Αυτός είναι ο Χριστός μας, και ως άνθρωπος κάθισε στα δεξιά του Πατέρα. 

ΤΡΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΔΙΑ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ.

Τρεις πνευματικοί λόγοι, δια στόματος 

του μακαριστού Γέροντος Εφραίμ, Αριζόνας:

1. Η μεγαλύτερη οδύνη είναι ν’ αγαπά κάποιος μέχρι τέλους. Ο Χριστός αγάπησε τόσο πολύ, ώστε παραδόθηκε σε φρικτό θάνατο. Οι Άγιοι το ίδιο.

2. Μη λυπάσαι για τίποτε άλλο, παρά, όταν δεν κάνεις σε καμιά υπόθεση υπομονή.
Και, τούτο, διότι ανυπομονώντας ζημιώνεσαι μισθό αιώνιο και παρρησία.
Προσεύχου, για να σου προσθέσει ο Κύριος πλούτο υπομονής και μακροθυμίας, και με αυτόν τον πλούτο και άλλους θα πλουτίσεις.

3. Η μετάνοια είναι ατέλεστος, όλες οι αρετές μπορούν με τη χάριν του Θεού, να τελειοποιηθούν από τον άνθρωπο. Τη μετάνοια κανένας δεν μπορεί να την τελειοποιήσει, διότι μέχρι και την τελευταία μας αναπνοή έχουμε ανάγκη της μετανοίας, διότι, σφάλλουμε «εν ριπή οφθαλμού», οπότε, η μετάνοια είναι ακατάκτητος.

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ: "Μ' ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΩ ΟΤΙ..."

 "Μ' εστειλε ο Θεός να σε πληροφορήσω ότι.."

Ἦταν ἕνας ἀσκητὴς κι εἶχε δυὸ ὑποτακτικούς. Προσπαθοῦσε πολὺ νὰ τοὺς ὠφελήσει καὶ νὰ τοὺς κάνει καλούς. Εἶχε, ὅμως, τὴν ἀνησυχία ἂν ὄντως προχωροῦν στὴν πνευματικὴ ζωή, ἂν προοδεύουν κι ἂν εἶναι ἕτοιμοι γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Περίμενε ἕνα σημάδι γι' αὐτὸ ἀπ' τὸν Θεό, ἀλλὰ δὲν ἔπαιρνε καμία ἀπάντηση. Κάποια ἡμέρα θὰ γινόταν ἀγρυπνία στὴν ἐκκλησία μίας ἄλλης σκήτης, ποὺ ἀπεῖχε πολλὲς ὧρες ἀπ' τὴ δική τους. Ἔπρεπε νὰ γίνει πορεία μὲς στὴν ἔρημο. Ἔστειλε τοὺς ὑποτακτικούς του ἀπ' τὸ πρωί, ὥστε νὰ φθάσουν νωρίς, γιὰ νὰ τακτοποιήσουν τὴν ἐκκλησία, κι ὁ Γέροντας θὰ πήγαινε τ' ἀπόγευμα. Οἱ ὑποτακτικοὶ εἶχαν προχωρήσει ἀρκετά, ὅταν ξαφνικὰ ἄκουσαν βογγητά. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος βαριὰ τραυματισμένος καὶ ζητοῦσε βοήθεια:

— Πάρτε με, σᾶς παρακαλῶ, τοὺς ἔλεγε, γιατί ἐδῶ εἶναι ἐρημιά, κανεὶς δὲν περνάει, ποιὸς θὰ μπορέσει νὰ μὲ βοηθήσει; Ἐσεῖς εἶστε δυό. Σηκῶστε μὲ καὶ ὁδηγῆστε με στὸ πρῶτο χωριό.

— Δὲν μποροῦμε! τοῦ εἶπαν. Βιαζόμαστε νὰ πᾶμε γιὰ τὴν ἀγρυπνία, ἔχομε πάρει ἐντολὴ νὰ ἑτοιμάσομε.

— Πάρτε με, σᾶς παρακαλῶ! Ἂν μ' ἀφήσετε, θὰ πεθάνω, θὰ μὲ φᾶνε τὰ θηρία.

— Δὲν μποροῦμε! Τί νὰ κάνομε, πρέπει νὰ πᾶμε στὸ καθῆκον μας.

Κι ἔφυγαν. Τ' ἀπόγευμα ξεκίνησε ὁ Γέροντας γιὰ τὴν ἀγρυπνία. Πέρασε ἀπ'τὸν ἴδιο δρόμο. Ἔφθασε καὶ στὸ μέρος ποὺ ἦταν ὁ τραυματισμένος. Τὸν βλέπει, τὸν πλησιάζει καὶ τοῦ λέει:

— Τί ἔπαθες, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ; Τί ἔχεις; Ἀπὸ πότε εἶσαι ἐδῶ; Δὲν σὲ εἶδε κανείς;

— Πέρασαν τὸ πρωὶ δύο μοναχοὶ καὶ τοὺς παρακάλεσα νὰ μὲ βοηθήσουν, ἀλλὰ βιαζόντουσαν νὰ πᾶνε στὴν ἀγρυπνία.

— Θὰ σὲ πάρω ἐγώ. Μὴν ἀνησυχεῖς! τοῦ λέει.

— Δὲν μπορεῖς ἐσύ, εἶσαι γέροντας, δὲν μπορεῖς νὰ μὲ σηκώσεις, ἀδύνατον!

— Ὄχι, θὰ σὲ πάρω! Δὲν μπορῶ νὰ σ' ἀφήσω!

— Μὰ δὲν μπορεῖς νὰ μὲ σηκώσεις.

— Θὰ σκύψω, καὶ σὺ πιάσου ἀπὸ πάνω μου καὶ λίγο λίγο θὰ σὲ πάω σὲ κανένα κοντινὸ χωριό. Λίγο σήμερα, λίγο αὔριο, θὰ σὲ φθάσω.

Καὶ τὸν πῆρε μὲ μεγάλη δυσκολία κι ἄρχισε νὰ βαδίζει μὲ τὸ βάρος ἐκεῖνο μὲς στὴν ἄμμο πάρα πολὺ δύσκολα. Ὁ ἱδρώτας ἔτρεχε ποτάμι καὶ σκεπτόταν: «Ἔστω καὶ σὲ τρεῖς ἡμέρες θὰ φθάσω». 

Καθὼς ὅμως προχωροῦσε, ἄρχισε νὰ νιώθει τὸ φορτίο του πιὸ ἐλαφρό, πιὸ ἐλαφρὸ καὶ σὲ κάποια στιγμὴ αἰσθάνθηκε σὰν νὰ μὴν κρατάει τίποτα. 

Τότε γυρίζει πίσω νὰ δεῖ τί συμβαίνει καὶ βλέπει μὲ ἔκπληξη πάνω του ἕναν ἄγγελο. 

Ὁ ἄγγελος τοῦ εἶπε:

— Μ' ἔστειλε ὁ Θεὸς νὰ σὲ πληροφορήσω ὅτι οἱ δύο ὑποτακτικοί σου δὲν εἶναι ἄξιοι της Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, γιατί δὲν ἔχουν ἀγάπη!

                                                                                                     

O Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, σχετικὰ μὲ τὸ παραπάνω κείμενο, τὸ ὁποῖο περιέχει ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Συμεὼν τον Νέο Θεολόγο, καὶ λόγια δικά του, παρακάλεσε: 

«Νὰ τὸ γράψετε μὲ ὡραῖα, εὐανάγνωστα γράμματα, νὰ τὸ βάλετε σὲ κορνίζα καὶ νὰ τὸ κρεμάσετε στὸ κελλί μου. 

Νὰ βγάλετε πολλὰ φωτοαντίγραφα καὶ νὰ τὰ δίνετε στὸν κόσμο ὅλο, πρὸς ὠφέλειαν».

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΣΚΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ: ΤΑ ΑΝΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΖΩΝΤΑΝΟ ΥΠΑΡΚΤΟ ΒΑΡΟΣ ΠΟΥ ΠΙΕΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ!

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα: Τα ανεξομολόγητα αμαρτήματα, είναι ένα ζωντανό υπαρκτό βάρος που πιέζει την ψυχή. Και καθώς η ψυχή πιέζεται, πιέζει με τη σειρά της το σώμα, οπότε υποφέρουν ψυχή και σώμα μαζί. Αυτός είναι ο λόγος που πάσχουμε και υποφέρουμε από κατάθλιψη, λύπη, άγχος και άλλες ψυχικές παθήσεις, που δεν θεραπεύονται με φάρμακα, αλλά με την μετάνοια και την εξομολόγηση. 

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΣΚΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ, Η ΧΑΡΗ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ!

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα: Ο άνθρωπος που προσεύχεται, η Χάρη του Θεού τον προστατεύει. Μάλιστα είδαν οι Πατέρες τη Χάρη αυτή και την περιγράφουν σαν μία σειρά από 7 τοίχους που περικυκλώνουν τον άνθρωπο και είναι αδύνατον στον διάβολο να διαπεράσει τους “τοίχους” αυτούς και να εισχωρήσει στον άνθρωπο. Τα τοίχη αυτά είναι πυρωμένα τοίχη του Αγίου Πνεύματος.
Ο άνθρωπος είναι ένας οπλίτης και ο διάβολος ένας τοξότης. Εκτοξεύει ο διάβολος τις σαΐτες του (τους λογισμούς) και εάν ο άνθρωπος είναι απροστάτευτος, διότι δεν έχει κατάσταση προσευχής, οι σαΐτες τον προσβάλλουν και διαπράττει την αμαρτία.
Εάν όμως ο άνθρωπος προσεύχεται, οι σαΐτες του διαβόλου προσκρούουν στα “τοίχη” και δεν τον προσβάλλουν. Μάλιστα τα βέλη αυτά επιστρέφουν στον τοξότη διάβολο και τον πλήττουν καίρια και οδυνηρά. 

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΣΚΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ: Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ!

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα: Η Θεία Λειτουργία είναι η μεγαλύτερη πνευματική ελεημοσύνη παγκοσμίως. Με τη βοήθεια της Θείας Λειτουργίας πολλοί κολασμένοι, επειδή μνημονεύονταν τα ονόματά τους, μετατέθηκαν στον παράδεισο. Επίσης βοηθιούνται και αυτοί που είναι εν ζωή, όταν κατά τη θεία λειτουργία μνημονεύεται το όνομά τους. Θα πρέπει λοιπόν να προσκομίζουμε πριν τη Θεία λειτουργία ένα χαρτί με τα ονόματα των κεκοιμημένων και των αγαπημένων μας προσώπων που βρίσκονται εν ζωή στον παππά, για να τα μνημονεύσει στην προσκομιδή, ώστε να βοηθηθούν, με το να βγαζει ο παππάς ζεχωριστή μερίδα γι’ αυτούς και η οποία μπαίνει μέσα στο Άγιο Ποτήριο, στο Αίμα του Χριστού. Έτσι όλα τα ονόματα "βαφτίζονται" στο αίμα τον Χριστού και αυτό είναι η ανωτάτη ελεημοσύνη επί της γης! 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ: "ΠΕΡΙ ΣΚΛΗΡΟΚΑΡΔΙΑΣ" (ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΚΡΙΜΑΙΑΣ).

Κυριακή ΙΑ’ Ματθαίου: Περί σκληροκαρδίας 

(Αγ. Λουκάς Κριμαίας)

Ποιος άνθρωπος δεν θα θυμώσει και δεν θα δια­μαρτυρηθεί ακούγοντας την παραβολή του κακού δού­λου στον οποίο ο Κύριος του συγχώρεσε ένα μεγάλο χρέος ενώ αυτός δεν ήθελε να συγχωρέσει στον πλη­σίον του ένα μικρό; Ταράζεται η καρδιά μας όταν βλέπουμε τις χειρό­τερες εκδηλώσεις των παθών και της αμαρτωλότητας των ανθρώπων. Σωστά είπε ο προφήτης Δαβίδ: «Και ερρύσατο την ψυχήν μου εκ μέσον σκύμνων, εκοιμήθην τεταραγμένος υιοί ανθρώπων, οι οδόντες αυτών όπλα και βέλη, και η γλώσσα αυτών μάχαιρα οξεία» (Ψαλ. 56, 5). Και δεν το λέει για τους φονιάδες και τους κακούργους αλλά για μας τους απλούς ανθρώ­πους. Εμάς μας αποκαλεί λιοντάρια και λέει ότι τα δόντια μας είναι όπλα και βέλη και η γλώσσα ακο­νισμένο σπαθί. Και το σπαθί είναι όργανο του φόνου.

Αν η γλώσσα μας είναι σαν το αιχμηρό σπαθί τό­τε μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε για να φο­νεύουμε τους ανθρώπους. Και όντως πολλές φορές το κάνουμε και δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας δολοφό­νους. Πληγώνουμε την καρδιά του πλησίον με συκο­φαντία και ψέμα, προσβάλλουμε τη δική του ανθρώ­πινη αξιοπρέπεια, ταράζουμε την καρδιά του με κακο­λογία΄ αυτό δεν είναι πνευματικός φόνος;

Ακούμε πως κάποιος από τους γνωστούς ανθρώ­πους μοιχεύει και θυμώνουμε μ’ αυτόν. Δεν είναι δύ­σκολο να θυμώνεις με τους άλλους. Δύσκολο είναι να θυμώνεις με τον εαυτό σου. Έχουμε δικαίωμα να θυ­μώνουμε με τους άλλους ενώ οι ίδιοι δεν έχουμε την καθαρότητα που ζητά από μας ο Χριστός; Πόσοι από μας δεν έχουν κοιτάξει ποτέ γυναίκα ή άνδρα με πό­θο; Λίγοι, πολύ λίγοι.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός κάθε ακάθαρτο βλέμ­μα που ρίχνουμε στη γυναίκα το ονομάζει μοιχεία. Και αν ακόμα δεν την κάναμε με το σώμα, στην καρ­διά μας την είχαμε κάνει.

Ένας μεγάλος ιεράρχης, ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ, λέει το εξής: «Τις αμαρτίες που βλέπουμε στους άλλους τις έχουμε και εμείς». Αυτό είναι πολύ σωστό. Όλες οι αμαρτίες που βλέπουμε στους άλλους υ­πάρχουν και μέσα μας, ίσως σε βαθμό πιο μικρό, αλλά έχουμε το ίδιο ακάθαρτη καρδιά που η ακαθαρσία της φανερώνεται με τις προσβολές του πλησίον και το μίσος εναντίον του. Τέτοια ακαθαρσία υπάρχει στην καρδιά κάθε ανθρώπου. Γι’ αυτό, τον λόγο τού μεγάλου Ιεράρχη πρέπει να τον θυμόμαστε και να τον έχουμε πάντα στην καρδιά μας.

Όταν βλέπουμε την αμαρτωλότητα των άλλων πρέπει να δούμε την δική μας καρδιά και να αναρωτη­θούμε: «Εγώ είμαι καθαρός από αμαρτία, δεν υπάρχει μέσα μου το ίδιο πάθος που βλέπω στον αδελφό μου;»

Πάντα θυμόμαστε αυτά που μας προκαλούν μεγα­λύτερη εντύπωση. Θυμόμαστε, για παράδειγμα τους σεισμούς. Και όσο πιο συμπονετική είναι η καρδιά μας τόσο περισσότερο χρόνο θυμόμαστε τα δυστυχήματα. Ενώ οι σκληρόκαρδοι άνθρωποι τα ξεχνάνε πο­λύ γρήγορα.

Δεν δουλεύουν έτσι οι σεισμολόγοι. Πάντα έχουν στο νου τους τούς σεισμούς και κάθε μέρα κάνουν τις ανάλογες μετρήσεις. Απ’ αυτούς πρέπει να παίρνουμε το παράδειγμα. Όπως οι σεισμολόγοι πάντα με προ­σοχή παρακολουθούν τις δονήσεις στο εσωτερικό ή την επιφάνεια της γης, το ίδιο πρέπει εμείς να παρα­κολουθούμε ακούραστα τις κινήσεις της δικής μας καρδιάς και να διώχνουμε από μέσα της κάθε ακαθαρ­σία. Να προσέχουμε τις σκέψεις μας, τις επιθυμίες, τα κίνητρα και τις πράξεις. Να τα αναλύουμε με προσο­χή εξετάζοντας μήπως υπάρχει σ’ αυτά που κάνουν οι άλλοι και δεν θα τους κα­τακρίνουμε γι’ αυτά που κάνουν.

Προκαλεί αγανάκτηση η συμπεριφορά του κακού δούλου που ο εύσπλαχνος κύριος μόλις του άφησε μεγάλο χρέος δέκα χιλιάδων ταλάντων και εκείνος μόλις είδε κάποιον που του όφειλε μόνο εκατό δηνά­ρια τον έπιασε και άρχισε να τον σφίγγει. Ο φτωχός τον παρακαλούσε και του έλεγε ίδια λόγια που μόλις πριν λίγο ο άσπλαχνος δούλος έλεγε μπροστά στον κύριο: «Μακροθύμησον επ’ εμοί και αποδώσω σοι» (Μτ. 18, 29). Αλλά εκείνος δεν θέλει να περιμένει και βάζει στην φυλακή τον οφειλέτη του.

Τί πιο άδικο μπορεί να υπάρχει;

Είναι έσχατος βαθμός σκληροκαρδίας και ασπλαχνίας, είναι πλήρης απουσία της ευσπλαχνίας, της θέλησης και της ικανότητας να αφήνει κανείς στον πλησίον τα οφειλήματά του. Είναι η λήθη εκεί­νης της αίτησης που κάθε μέρα απευθύνουμε στον Θεό: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Δεν θέλουμε να αφήνουμε στον πλησίον τα οφειλήματά του, περιμέ­νουμε όμως από τον Θεό να μας αφήσει τα δικά μας.

Την πιο σκοτεινή πλευρά της ψυχής του έδειξε αυτός ο άκαρδος άνθρωπος στον πλησίον του. Ποια ήταν η αιτία να φερθεί τόσο σκληρά και να καταπα­τήσει το δίκαιο; Πρώτ’ απ’ όλα ήταν ο εγωισμός του, η φιλαυτία του. Λογάριαζε μόνο τον εαυτό του και δεν σκεφτόταν τους άλλους, μόνο για τον εαυτό του ή­θελε καλό. Όλες οι σκέψεις και επιδιώξεις του ήταν στο να αποκτήσει όσο γίνεται πιο πολλά. Ήταν πολύ μεγάλος εγωιστής. Δεν του αρκούσε ότι πήρε από τον κύριο δέκα χιλιάδες τάλαντα, δεν μπορούσε να ξεχά­σει και εκείνα τα εκατό δηνάρια που του χρωστούσε ο φτωχός.

Ας δούμε όμως τη δική μας καρδιά. Δεν υπάρχει μέσα μας σκληροκαρδία και φιλαργυρία; Πόσοι από μας περιφρονούν τα λεφτά και δεν επιδιώκουν τον πλούτο; Λίγοι, πολύ λίγοι. Φιλαργυρία είναι η αμαρ­τία των περισσότερων ανθρώπων. Αγανακτώντας για την φιλαργυρία του καλού δούλου, πρέπει με ταπείνω­ση να παραδεχτούμε ότι και εμείς ευθυνόμαστε για την ίδια αμαρτία. Στο παράδειγμα του κακού αυτού δούλου βλέπουμε την χειρότερη εκδήλωση του πά­θους του εγωισμού και της φιλαργυρίας. Όμως δεν α­γαπάμε και εμείς τον εαυτό μας πιο πολύ από τον πλη­σίον μας; Τηρούμε την εντολή: «Αγαπήσεις τον πλη­σίον σου ως σεαυτόν» (Μτ. 19, 19);

Αγαπάμε τον εαυτό μας και για τους άλλους λίγο νοιαζόμαστε. Αυτό σημαίνει εγωισμός, είναι το πάθος που σε τέτοια άσχημη μορφή εκδηλώθηκε στην περί­πτωση του κακού δούλου. Ήταν άνθρωπος σκληρόκαρδος και άσπλαχνος. Εμείς όμως μπορούμε να πούμε για τον εαυτό μας ότι τηρούμε την εντολή του Χριστού: «Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υ­μών οικτίρμων εστί;» (Λκ. 6, 36).

Ποιος αγαπάει τον πλησίον του σαν τον εαυτό του; Ποιός τον φροντίζει όπως φροντίζει τον εαυτό του; Μόνο οι άγιοι. Εμείς δεν είμαστε άγιοι γιατί ό­λοι έχουμε τα ίδια πάθη που βλέπουμε στους άλλους, όπως είπε ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ.

Πολλές φορές δεν δείχνουμε έλεος στους οφειλέτες μας. Αλλά ο απόστολος Ιάκωβος λέει: «Η γαρ κρίσις ανέλεος τω μη ποιήσαντι έλεος» (Ιακ. 2, 13). Να τρο­μάζουμε ακούγοντας αυτά τα λόγια του αποστόλου για­τί θα έχουμε την ίδια μοίρα με τον άσπλαχνο δούλο, τον οποίο οργισμένος ο κύριος παρέδωσε στους βασα­νιστές, ώσπου να ξεπληρώσει όλο το χρέος.

Στο τέλος της παραβολής ο Χριστός είπε: «Ούτω και ο πατήρ μου ο επουράνιος ποιήσει υμίν, εάν μη αφήτε έκαστος τω αδελφώ αυτόν από των καρδιών υ­μών τα παραπτώματα αυτών» (Μτ. 18, 35).

Μία άλλη φορά ο Χριστός είπε: «Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος΄ εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υ­μών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Μτ. 6, 14-15).

Ο Κύριός μας είπε να προσευχόμαστε με την προ­σευχή που έδωσε στους μαθητές του, η οποία λέει: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Αυτά τα λόγια επανα­λαμβάνουμε κάθε μέρα.

Βλέπετε ότι η απαίτηση είναι μεγάλη. Δεν μπο­ρούμε όταν, βλέπουμε τις κακίες που κάνουν οι άλλοι, μόνο να αγανακτούμε΄ πρέπει να θυμόμαστε τον λόγο: «πρόσεχε σεαυτόν».

Να προσέχεις πάντα την καρδιά σου, την κάθε κί­νησή της, ακόμα και τις πιο ασήμαντες εκδηλώσεις των παθών μέσα της. Ας θυμόμαστε πάντα τον λόγο του αποστόλου Παύλου στην επιστολή προς Εφεσίους: «Γίνεσθαι δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, χαριζόμενοι εαυτοίς καθώς και ο Θεός εν Χρι­στώ εχαρίσατο υμίν» (Εφ. 4, 32). Πρέπει να συγχω­ρούμε τους άλλους έτσι όπως το είπε ο Χριστός στο τέλος της παραβολής΄ με όλη την καρδιά.

Ας μάθουμε να κάνουμε αυτό που ζητάει από μας ο Χριστός΄ να είμαστε σπλαχνικοί, όπως είναι εύσπλαχνος ο επουράνιος Πατέρας μας και με όλη την καρδιά να συγχωρούμε στον πλησίον τα παραπτώμα­τά του. Τότε και εμάς θα μας συγχωρήσει ο επουρά­νιος Πατέρας μας. Αμήν.

(Από το βιβλίο «Αγ. Λουκά επισκόπου Κριμαίας – Λόγοι και ομιλίες» Τόμος Γ’, Εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη»)

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: "ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ Ή ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ, ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ".

"Αυτούς που φαίνονται η που είναι αμαρτωλοί, 

τους κάνει ο Χριστός ανθρώπους του παραδείσου.."

Το να γνωρίζεις την πονηριά κάποιου ανθρώπου είναι μία γνώσις που δεν σε βοηθάει. Πρώτον σου διασαλεύει την λογική, διότι αναρωτιέσαι: Όλοι τέτοιοι είναι; 

Δεν Υπάρχει Κανείς καλός; Αυτό βγαίνει σαν φυσικό συμπέρασμα, στην ουσία όμως είναι ένας παραλογισμός. Διότι ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι "μείζων ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω"; Αν ο Χριστός είναι ο μείζων, σημαίνει ότι ο Χριστός έχει περισσότερους και ότι ο Χριστός νικά. Αλλά εάν φαίνεται στενή πύλη, αυτό σημαίνει ότι εμείς τους βλέπουμε όλους ως αμαρτωλός. 

Εδώ ακριβώς έγκειται η δύναμις του Θεού. Αυτούς που φαίνονται η που είναι αμαρτωλοί, τους κάνει ο Χριστός ανθρώπους του παραδείσου. Τον ένα με την μετάνοια, τον άλλο με την αγάπη, τον τρίτο με την αρρώστια, τον τέταρτο με τη διάλυση της οικογενείας του, τους κάνει όλους δικούς του. Και εγώ παραμένω στον παραλογισμό μου ότι όλοι είναι αμαρτωλοί! 

Εάν όλοι οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί, τότε με ποιους γεμίζει η βασιλεία των ουρανών; με αυτούς γεμίζει. Μας εξαπάτησε ο πονηρός,  διέστρεψε το είναι μας. 

Έρχεται όμως η δύναμις του Θεού, μας αλλοιώνει, μας δίνει "καρδίαν καινήν και πνεύμα καινόν,"  και "ιδού τα πάντα ποιεί καινά". "Ουρανούς καινούς ποιεί," και δεν θα μπορέσει να κάνει καινή την δική μου ζωή;

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης 

(Ερμηνεία στον Αββά Ησαΐα)