ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: "Ο ΝΟΜΟΣ ΜΑΣ ΒΟΗΘΑ ΜΕΧΡΙ ΕΝΟΣ ΣΗΜΕΙΟΥ".

Ο νόμος μας βοηθά μέχρις ενός σημείου

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Εικών της εξωτερικής σωματικής ασκήσεως είναι η Παλαιά Διαθήκη, της δε νηπτικής ζωής, της θεωρίας, το Ευαγγέλιο, η Καινή Διαθήκη. Και η μεν Παλαιά, όπως λέγει ο απόστολος Παύλος βασικώς στην προς Εβραίους επιστολή αλλά και στην προς Γαλάτας και αλλού έδωσε τον νόμο.

Ο νόμος όμως δεν είχε την δύναμη να τελειοποιήσει τον άνθρωπο. Όλοι ήσαν συγκεκλεισμένοι μέσα στην αμαρτία και πήγαιναν στον άδη, αφού με τον νόμο διαπίστωναν απλώς την αμαρτία τους.

Ο νόμος δηλαδή δεν βοηθούσε τον άνθρωπο, ώστε η πίστις του στον Θεό να είναι ολοκληρωμένη, βιωματική. Μόνον ο Χριστός μπόρεσε να μας ελευθερώση.

Το νόημα είναι: Όταν δεν κάνωμε νηπτική ζωή, μπορεί μεν να αγωνιζόμαστε, αλλά δεν βγαίνομε σε ξέφωτο. Απλώς διαπιστώνομε τα πάθη μας και αποφεύγομε τα βαριά αμαρτήματά μας, όπως την πορνεία, την μοιχεία, τον φόνο.

Η Παλαιά Διαθήκη έλεγε: Αν σου βγάλη ο πλησίον το μάτι ή το δόντι, να του το βγάλεις και συ. Το Ευαγγέλιο όμως οδηγεί στην πλήρη καθαρότητα, στον καινό άνθρωπο, διότι αποκόπτει ακόμη και τους λογισμούς της καρδιάς, που είναι η αφετηρία της αμαρτίας, καθώς και τις πονηρές ενθυμήσεις, τις αναπολήσεις, τις αναμνήσεις που φέρνομε μπροστά μας.

Όπως η Παλαιά Διαθήκη δεν οδηγεί μεν στην τελειότητα, αλλά μας βοηθάει να αποφεύγωμε τα βαριά αμαρτήματα, γι’ αυτό είναι χρήσιμη η ανάγνωσίς της, το ίδιο συμβαίνει και με την σωματική διακαιοσύνη και άσκηση: την νηστεία, την εγκράτεια, την χαμαικοιτία, την αγρυπνία, την στάσι, το να στέκομαι στον κανόνα μου ή στην εκκλησία, και όλα όσα επιτελούνται με το σώμα και το βοηθούν να μην αμαρτάνη.

Η σωματική άσκησις μας παιδαγωγεί και μας βοηθά να μην ενεργοποιούμε τα πάθη μας. αυτά όμως παραμένουν μέσα μας σαν φίδια, απλώς δεν τα αφήνομε να μας δαγκώσουν.

Αλλά κάποια ημέρα, που θα κοιμώμαστε κουρασμένοι από τον πολύ αγώνα, τα φίδια θα γεννήσουν και δεν θα χωρούν μέσα μας, οπότε θα βγουν και θα δαγκώσουν τους άλλους.

Αυτό παθαίνουμε, όταν επιδιδώμαστε μόνον στην σωματική άσκησι. Και αφού η σωματική άσκησις δεν μπορεί να εξαλείψη στο βάθος την αμαρτία, όπως τον φθόνο, την οργή και τα υπόλοιπα, χωρίς νήψι δεν φθάνομε στην καθαρότητα.

Όταν αποκτήσωμε την καθαρότητα της καρδιάς, τότε φθάνομε στην απάθεια, που μας την χαρίζει ο Θεός, εάν πραγματικά εφαρμόζωμε την Καινή Διαθήκη. Όταν γίνω απαθής, τότε εσύ με βρίζεις, και εγώ σε ευλογώ· εσύ με συκοφαντείς, και εγώ σε ευχαριστώ.

Χωρίς τήρησι νοός, αυτό είναι ακατόρθωτο, διότι στην περίπτωσι αυτή δεν μπορούμε να έχωμε ούτε τήρησι στόματος και οφθαλμών. Επίσης, όταν με την φυλακή του νοός φθάσω στην απάθεια, τότε, αν μου κλέψης τον χιτώνα, θα σου δώσω και το ιμάτιο, διότι βλέπω ότι ούτε ιμάτιο έχεις· αν με αγγαρεύσης ένα μίλι, θα πάω δύο.

Χωρίς νήψι, μπορείς να προσκυνήσης αυτόν που θα σου δώση γροθιά; Όχι, διότι θα ανέβη το αίμα στο κεφάλι σου και θα σε πιάσει μανία. Μόνον εάν σου πάρη η θεία χάρις τα πάθη, μπορείς να συμπεριφερθής έτσι.

Για να γίνη όμως αυτό, χρειάζεται να ανοίξης την καρδιά σου στον Θεόν, ώστε να βγάλη από μέσα σου ένα ένα τα πάθη, καινά και παλαιά, να τα εκκόψη.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Λόγος περί Νήψεως

Askitikon.eu

ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΩΥΣΗΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: "ΟΙ ΕΠΤΑ ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΘΩΣ ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ ΣΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑ ΚΑΙ ΚΑΡΦΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ".

 ● Οδηγείται ο Χριστός στον Γολγοθά και καρφώνεται στον σταυρό. Από τον σταυρό ο Χριστός είπε επτά λόγους μεγάλης σημασίας και αξίας:

• α) «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τί ποιούσι». Δικαιολογεί ο Σταυρωμένος τους σταυρωτές Του. Δεν κακιώνει μαζί τους ούτε αυτή την ώρα του φρικτού μαρτυρίου Του. Ο πόνος ήταν βαθύς και μεγάλος. Πρόκειται για λόγο άφθαστου μεγαλείου. Μόνο ένας Θεός μπορούσε να τον πει. Η μεγαλειώδης ανεξικακία απέναντι στην αδικαιολόγητη ανθρώπινη θρασύτητα, αυθάδεια, κακία και μοχθηρία. Η μεγαλόστομη κι ανυπέρβλητη αγάπη της συγχωρητικότητας μπροστά στη βαρβαρότητα της πώρωσης. Η σταυρωμένη αγάπη αντίκρυ στον επηρμένο φθόνο. Λόγια με πνεύμα και αίμα μέσα από την άφατη οδύνη, που τα έλεγε πριν, αλλά τα λέγει και τώρα από το ύψος του σταυρού· αγάπη προς δόλους και προς τους εχθρούς, ακόμη και τους σταυρωτές, ορισμένοι από τους οποίους αργότερα θα μετανοήσουν.

• β) «Αμήν, λέγω σοι. σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω». Ο αναμάρτητος Χριστός σταυρώθηκε ανάμεσα σε δύο αμαρτωλούς, σε δύο ληστές. Ό,τι έβλεπε κι άκουγε ο ένας, έβλεπε κι άκουγε κι ο άλλος. Ληστές κι οι δύο, σταυρωμένοι κι οι δύο. Ο ένας προκαλεί, βλασφημεί, ειρωνεύεται, αυθαδιάζει. Ο άλλος κάμπτεται, λυγίζει, επανορθώνει, παρακαλεί, μετανοεί. Σαν να εκπροσωπούν οι δύο συσταυρούμενοι τη σύμπασα ανθρωπότητα, τους αμετανόητους και τους μετανοημένους. Ο λόγος του Χριστού στον εκ δεξιών Του ληστή είναι λίαν παραμυθητικός για όλους τους αμαρτωλούς. Ας μην απογοητεύεται κανένας πια. Η φράση αυτή χαρίζει φτερά, κουράγια, ελπίδες σε όλους τους πολλούς αμαρτωλούς. Με πολύ λίγα λόγια αυτός ο ληστής φανέρωσε την ειλικρινή του μετάνοια, παραδέχθηκε την αμαρτωλότητά του απροφάσιστα, θέλησε να διορθώσει ταπεινά και τον συναμαρτωλό του, έστω την τελευταία αυτή ώρα, ομολόγησε τον Χριστό αναμάρτητο, Τον παρακάλεσε να τον δεχθεί στην ουράνια βασιλεία Του. Με τη γεύση του καρπού του δένδρου της γνώσεως καλού και κακού, του ξύλου εκείνου, έκλεισε ο παράδεισος για τον πρώτο Αδάμ. Με το ξύλο του σταυρού άνοιξε ο παράδεισος και πρώτος του οικήτορας έγινε ένας μετανοημένος ληστής. Πόση ενίσχυση λαβαίνουν τώρα όλοι οι αμαρτωλοί.

• γ) Προς την Παναγία: «Γύναι, ιδού ο υιός σου». Και προς τον Ιωάννη: «ιδού η μήτηρ σου». Καταπληκτική, κατανυκτική και συγκινητική η στιγμή. Την ώρα του άφατου πόνου, παραμένει ατάραχος, δεν λησμονεί τη μητέρα Του, την Παναγία, την πάνω απ’ όλες τις αγίες, τη σεμνότερη, καθαρότερη, ταπεινότερη γυναίκα όλου του κόσμου, όλων των εποχών. Εκείνη που Του δάνεισε τη σάρκα και το αίμα της, Τον μεγάλωσε και Τον φρόντισε. Δεν την αφήνει μόνη, απροστάτευτη, έρημη. Της δίνει νέο υιό. Έναν εξαίρετο κι αγαπημένο μαθητή του, που τού λέει κι αυτού πως από τώρα έχει νέα μάνα, που τη συνοδεύει και τη φροντίζει έως της μακάριας κοιμήσεως και μεταστάσεώς της. Γίνεται αδελφόθεος. Αδελφόθεοι γινόμαστε και μείς παραμένοντας στη σκιά του Εσταυρωμένου.

• δ) «Θεέ μου. Θεέ μου ίνα τί με εγκατέλειπες;». Μερικοί θεώρησαν τον εκ βαθέων αυτό λόγο ως πικρό γογγυσμό και ως απελπιστική ικεσία. Πρόκειται για λόγο που περιέχει άμετρο βάθος θεολογίας. Ο σταυρωμένος Χριστός γίνεται την ώρα εκείνη ο «επικατάρατος κρεμάμενος επί ξύλου», η «κατάρα» για μας κατά τον θείο Παύλο. Ο Σταυρωθείς σηκώνει τις αμαρτίες όλου του κόσμου, του τότε, του πριν και του μετά, όλων των αιώνων, όλων των ανθρώπων. Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, μιλά για μας τους εγκαταλελειμμένους και παραθεωρημένους, που ο Θεός μάς προσέλαβε. Ο όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, κατά τον άριστο βιογράφο του Γέροντα Σωφρόνιο, όταν έχασε τη χάρη, αισθάνθηκε τη θεοεγκατάλειψη, τον πόνο του Αδάμ έξω του παραδείσου, τον πόνο του σταυρού, την απουσία της θεοκοινωνίας.

• ε) «Διψώ». Τα προηγηθέντα μαρτύρια, η άρση του σταυρού, η κοπιώδης ανάβαση στον Γολγοθά, η αγωνία του θανάτου, η οδύνη της σταυρώσεως, έφερε τη δίψα. Τον ξεδιψούν με ξύδι και χολή, πικρό κι απαίσιο κράμα. Πρόκειται για την ύψιστη έξαρση της ανθρώπινης αναξιοπρέπειας, αχαριστίας, αναισχυντίας κι ασέβειας. Ζητά νερό και του δίνουν ξύδι. Ορισμένοι ωραία θέλησαν να ερμηνεύσουν μεταφορικά το ρήμα αυτό λέγοντας πως διψούσε για τη σωτηρία των σταυρωτών Του, το είδαμε στον πρώτο Του λόγο να τους δικαιολογεί και να ζητά από τον ουράνιο πατέρα Του να τους συγχωρέσει. Λέγουν πως διψούσε για την εξάπλωση του ευαγγελίου σε όλη την οικουμένη, για την επικράτηση της ειρήνης, της αγάπης, της αλήθειας και της ελευθερίας.

• στ) «Τετέλεσται». Μια εύκολη ερμηνεία της λέξης αυτής θα σήμαινε ότι όλα πια τέλειωσαν. Στέρεψαν επιτέλους τα μαρτύρια Του. Τί άλλο μαρτύριο θα μπορούσαν ακόμη να σκεφθούν; Λέγοντας αυτό δεν αισθανόταν ανθρώπινη ανακούφιση, Το «τετέλεσται» σημαίνει την ολοκλήρωση του απολυτρωτικού έργου Του. Ο δαίμονας είχε κατατροπωθεί. Το πανάχραντο αίμα

Του μας είχε εξαγοράσει από την κατάρα του νόμου. Το προφητικό κήρυγμα είχε πλήρως εκπληρωθεί. Οι πύλες του παραδείσου ήταν ορθάνοιχτες για όλους τους μετανοημένους, με πρώτο οίκητορα τον μετανοημένο ληστή.

• ζ) «Πάτερ εις χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου». Παραδίδει τον εαυτό Του στον Θεό Πατέρα. Πεθαίνει σωματικά ως άνθρωπος, όχι μοναχά γιατί το θέλησαν οι εχθροί Του, αλλά και γιατί το ήθελε ο ίδιος.

Αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο έγκλημα των ανθρώπων όλων των αιώνων είναι η σταύρωση του Χριστού, που έγινε όμως πηγή αγιασμού, σωτηρίας και λυτρώσεως. Δεν μπορούμε να μεταβούμε στο φως, τη χαρά και τη δόξα της Κυριακής του Πάσχα, αν απαραίτητα δεν διέλθουμε από τον λόφο της Μ. Παρασκευής, δεν αναπνεύσουμε το κλίμα που επικρατεί εκεί, δεν σκιασθούμε στον σταυρό, δεν προσκυνήσουμε ταπεινά, δεν προσλάβουμε γνήσιο ασκητικομαρτυρικό φρόνημα, δεν σταυρώσουμε πάθη κι επιθυμίες. Η μωρία, η αισχύνη, η ατίμωση, η ήττα του σταυρού, γίνεται για τους πιστούς καύχηση, τιμή, δόξα, νίκη. Το νεκρό ξύλο γίνεται ζωοπάροχο. Το σύμβολο του χριστιανισμού είναι ο απλός, λιτός, απέρριτος, μαρτυρικός σταυρός. Η Ορθοδοξία είναι σταυρωμένη, ταπεινή, αμόλυντη, αρυτίδωτη. Κόσμημα, έμβλημα, τρόπαιο της Εκκλησίας ο σταυρός. Αυτός είναι ο πλούτος της, το κάλλος της, η δύναμη της, η επιρροή της, η έμπνευσή της. Σταυρώσιμη η Εκκλησία, σταυροφόροι οι χριστιανοί. Στον σταυρό μετρούμεθα, ζυγιαζόμαστε, οριοθετούμεθα. καθρεφτιζόμαστε, καυχόμαστε με τον πρωτοκορυφαίο Παύλο. Ο ευλογημένος σταυρός του Χριστού διδάσκει, φρονηματίζει, χαριτώνει, ενισχύει, φυλάγει, παραμυθεί.

(Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Η εύλαλη σιωπή», εκδ. Εν πλω, σ. 213-219)

ΑΓΙΟΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΠΗΓΑΣ

Άγιος Μελέτιος Πηγάς

 
Ο Άγιος Μελέτιος Πηγάς υπήρξε πατριάρχης Αλεξανδρείας (1590 - 1601 μ.Χ.). Μεγάλη εκκλησιαστική προσωπικότητα του 16ου αιώνα, χρημάτισε και τοποτηρητής του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε χαλεπούς καιρούς (1597 - 1598 μ.Χ.).
Γεννήθηκε το 1549 μ.Χ. στον Χάνδακα της Κρήτης από ευκατάστατη και ευσεβή οικογένεια, έλαβε αξιόλογη εγκύκλιο μόρφωση και συνέχισε τις ανώτερες σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Παταβίου. Μετά την επιστροφή του, ασπάστηκε τον μοναχικό βίο στη μονή Αγκαράθου της Κρήτης, στην οποία ηγούμενος ήταν ο μετέπειτα Πατριάρχης Αλεξανδρείας Σίλβεστρος (1566 - 1590 μ.Χ.).
Ως ηγούμενος της μονής Αγκαράθου μετά την αποχώρηση του Σιλβέστρου, αγωνίστηκε με ζήλο εναντίον της λατινικής προπαγάνδας. Σύντομα αναφέρεται ως κληρικός και πρωτοσύγκελος του πατριαρχείου Αλεξανδρείας.
Μετά τον θάνατο του Σιλβέστρου, χειροτονήθηκε πατριάρχης Αλεξανδρείας από τον πατριάρχη Αντιοχείας Ιωακείμ (5 Αυγούστου 1590 μ.Χ.).
Αγωνίστηκε με μεγάλο ενδιαφέρον για τις ορθόδοξες σχέσεις και τα διεκκλησιαστικά προβλήματα. Περιόρισε τα χρέη του πατριαρχείου, ανοικοδόμησε με τη συνδρομή και του ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Ιερεμία νέο πατριαρχικό οίκο και έλυσε πολλά από τα πιεστικά προβλήματα του πατριαρχείου, ως τον πρόωρο θάνατο του σε ηλικία 52 ετών (1601 μ.Χ.). Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 13 Σεπτεμβρίου.

https://www.saint.gr

Π. ΙΩΗΛ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΟΤΑΝ ΣΑΣ ΑΔΙΚΟΥΝ, ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΖΗΤΑΤΕ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!

π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος: Ο Χριστιανός δεν είναι καρπαζοεισπράκτορας. Όταν σας αδικούν, έχετε δικαίωμα να ζητάτε δικαιοσύ­νη. Μα είτε την ευρίσκετε, είτε όχι, οφείλετε να έχετε αγάπη· και να συγχωρείτε. Γιατί το τέλειο είναι η αγά­πη. Ο Κύριος μία φορά εζήτησε αδικούμενος δικαιο­σύνη· για να την αγιάσει. «Εί κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κάκου· εί δε καλώς, τι με δέρεις»;

ΓΕΡΩΝ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΒΙΤΑΛΗΣ: ΑΞΙΖΕΙ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ!

Αξίζει για μερικά πράγματα να περιμένεις.
Είναι ανάγκη να περιμένεις.
Εργάζεται ο Θεός.
Μόνο που έχει τους δικούς Του ρυθμούς.
Ο Θεός εργάζεται πολύ υπομονετικά. Και η φύση το ίδιο κάνει.
Ένα λουλουδάκι θ’ ανθίσει όταν έρθει η ώρα του!
Όλα αυτά αλλάζουν, αλλά σε πολύ διαφορετικούς ρυθμούς απ’ αυτούς που μας έχει συνηθίσει η τρελή κοινωνία μας.
Αυτό το τρέξιμο, αυτός ο πανικός η ταραχή που μας κάνει όλους τόσο πολύ βιαστικούς, αφήνουν τον Θεό αμέτοχο.
Ο Θεός δεν μπαίνει σ’ αυτούς τους τρελούς ρυθμούς μας, αλλά κινείται στους ρυθμούς της δικής Του αγάπης και της δικής Του υπομονής.
 
Γέρων Νεκτάριος Βιτάλης 

ΓΕΡΩΝ ΙΣΙΔΩΡΟΣ Ο ΤΥΦΛΟΣ: ΜΑΘΕ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΘΕΟ!

Γέρων Ισίδωρος ο Τυφλός: Μάθε να έχεις εμπιστοσύνη στο Θεό. Δεν ξέρει ο Θεός και ξέρεις εσύ; Αν ο Θεός στο επιτρέπει αυτό, είναι επειδή είναι προς όφελος της σωτηρίας της ψυχής σου...Τι πράγματα είναι αυτά; Για κοίτα με στο πρόσωπο. Πως με βλέπεις εμένα; Με βλέπεις δυστυχισμένο, λυπημένο; Χαρούμενο δεν με βλέπεις; Εγώ είμαι εκ γενετής τυφλός. Και δοξάζω την Παναγία γιατί έτσι κάνω λιγότερες αμαρτίες.

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!

 Ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης μιλάει για τον Παράδεισο

 Διηγείται ο Γέροντας. Κάποτε διάβαζα το βίο του Άγιου Σεραφείμ του Σαρώφ και στο σημείο που έλεγε ο Άγιος ότι είδε τα σκηνώματα του Παραδείσου, «εν τη οικία του Πατρός μου πολλαί μοναί εισί», τότε λέω πώς να είναι άραγε Θεέ μου, αυτές οι Μονές;

Ξαφνικά μου έπεσε το βιβλίο από τα χέρια και βρέθηκα σ` ένα ωραίο μέρος. Μπροστά μου ήταν ένας δρόμος κατάφυτος με βιολέτες, όλες το ίδιο ύψος και πυκνοφυτεμένες, ευωδιαστές και δίπλα μου στεκόταν ένας Γέροντας, ο Άγιος Δαβίδ ήταν. Ήθελα να προχωρήσω και δίσταζα να μην σπάσω τα λουλούδια. Έλεγε μάλιστα ποιος τα φύτεψε τόσο πυκνά. Αν ήταν λίγο αραιότερα θα έβαζα το πόδι μου ανάμεσα και δε θα τα έσπαζα και δίσταζα να προχωρήσω.

Τότε μου λέει ο Γέροντας.

Προχώρα, προχώρα, προχώρα, πάτερ Ιάκωβε, μη φοβάσαι τα λουλούδια αυτά δεν είναι σαν και εκείνα που ξέρεις , δεν σπάζουν. Καθώς προχωρούσα λοιπόν πατούσα και δεν σπάζανε. Βλέπω δεξιά μου, ένα απότομο κατήφορο, χωματόδρομο πολύ επικίνδυνο και λέω. Τι δρόμος κατηφορικός είναι αυτός; Αν περάσει κανένα αυτοκίνητο θα κινδυνεύσει.

Μου λέει τότε ο γέροντας.

Εδώ πάτερ Ιάκωβε δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, ας` τον αυτόν τον δρόμο μην τον κοιτάζεις καθόλου, εσύ βάδιζε το δρόμο που βαδίσεις.

Βαδίζαμε λοιπόν στο ανθισμένο αυτό δρόμο και λέω. «ας κοιτάξω τι υπάρχει γύρω». Βλέπω κάτι ωραιότητα σπιτάκια, αραιοκατοικημένα, σαν παλατάκια, με τις περιφράξεις τους με τις εξώπορτες τους, γεμάτα λουλούδια και ομορφιά και φως, αλλά ήταν εντελώς άδεια, δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος μέσα. Λέω τότε στον Γέροντα που με συνόδευε.

Γέροντα, τι ησυχία και τι ομορφιά είναι αυτή;

Ας είχα και εγώ ένα τέτοιο σπιτάκι να κάθομαι στην ησυχία, να κάνω την προσευχή μου, γιατί εγώ είμαι άνθρωπος της ησυχίας. Τότε σήκωσε ο Γέροντας το χέρι του και μου έδειξε το σπιτάκι του που ήταν για μένα. Αμέσως όμως βρέθηκα στο κελί μου και είπα. Γιατί ξαναγύρισα σ` αυτό το κόσμο; Αχ να μην ξαναγύριζα, αλλά να έμενα για πάντα εκεί!

Άγιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

ΙΕΡΟΚΥΡΗΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: "ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΝΙΓΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ"

 "Για το πρόσωπο το δικό σου,  δεν θα πνιγούν και οι άλλοι.."

Όπου υπάρχουν δίκαιοι άνθρωποι, είναι ευλογία. Για παράδειγμα μέσα σε μία πολυκατοικία, που είναι 20, 30, 40, 50 οικογένειες, μπορεί να είναι μία οικογένεια, η μόνο ευλογημένη και για το χατίρι αυτής της οικογένειας, να μην τη χαλάσει ο Θεός ολόκληρη την πολυκατοικία. 

Οι Χριστιανοί είναι το άρωμα, είναι η ευλογία, είναι η εγγύηση και η ασφάλεια και όλων των άλλων κατεργαρέων και των αδιαφόρων. 

Ένα περιστατικό από την Καινή Διαθήκη που δείχνει την παρρησία που έχουν οι δίκαιοι άνθρωποι, αναφέρεται στο τελευταίο κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων, όταν ο Απόστολος Παύλος δέσμιος πηγαίνει στη Ρώμη με το καράβι. Η θάλασσα σήκωσε φουρτούνα και κινδύνευαν να πνιγούν. 

Τη νύχτα παρουσιάστηκε ένας Άγγελος τον Παύλο και του είπε: 

- Παύλε θα παραστείς στον Καίσαρα θα φτάσεις, μη φοβάσαι και όχι μόνο εσύ και οι πάντες που είναι μαζί σου στο καράβι και οι 276 επιβάτες. Και ο Θεός σου χάρισε εσένα τη ζωή αυτών, την οποία κρατάς εσύ για λογαριασμό δικό σου. Για το πρόσωπο το δικό σου, δεν θα πνίγουν και οι άλλοι. 

Τότε ο Παύλος ανακοίνωσε αυτά που του είπε ο Άγγελος και τους είπε: 

- Να μην κάνετε αυτά που κάνετε από την Κρήτη ως εδώ και σας λέω ένα νέο. 

Δεν θα χαθούμε. Θα φτάσουμε στη Ρώμη, δεν θα χαθεί ούτε ένας! Μπορεί το πλοίο να χαθεί, εμείς όμως θα ζήσουμε όλοι...

Έτσι για το χατίρι του Παύλου, έζησαν και οι 276.

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ: "ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΧΙ ΣΑΝ ΤΙΣ ΜΥΓΕΣ ΑΛΛΑ ΣΑΝ ΤΙΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ"

 «Πρέπει να είμαστε όχι σαν τις μύγες αλλά σαν τις μέλισσες οι οποίες πετάνε από το ένα λουλούδι στο άλλο μαζεύοντας το μέλι. 

Και εμείς πρέπει να μαζεύουμε το μέλι δίνοντας σημασία μόνο στο καλό που υπάρχει στον αδελφό μας. 

Γι’ αυτούς που κακολογούν και κατακρίνουν τον αδελφό τους ο ψαλμωδός και προφήτης Δαβίδ είπε: «τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών» (Ψαλ. 5, 10). 

Ανοίξτε έναν τάφο και θα δείτε τι ακαθαρσίες υπάρχουν μέσα του και τι δυσοσμία. 

Η ίδια δυσοσμία, πνευματική δυσοσμία, βγαίνει από το στόμα μας όταν κατακρίνουμε τον πλησίον».

Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας

ΓΕΡΩΝ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΩ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΟΥ, ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΟΥ"

 "Άρχισα να κουβεντιάζω με τον Θεό μου, με τον Χριστόν μου.."

Τίποτε δεν είναι τυχαίον εις τον κόσμο.

Την ζωή μας και όλα τα της ζωής μας τα διοικεί ο Δεσπότης Χριστός.

Εις τον πόνον και τας πικρίας μας έρχεται εις συνάντησιν το Άγιο Πνεύμα και εξάγει χαράν θεοδώρητον.

Δεν αντιλαμβανόμεθα πολλάκις την παρουσίαν του,διότι είμεθα απερροφημένοι από την καθημερινότητα των μεριμνών μας.Όμως Aυτό, πνέον όπου θέλει, πνέει και εις την καρδίαν μας και την δροσίζει.

Ως βάλσαμον χύνεται επάνω μας η θεία παράκλησις.

Το έλεος του Θεού κατέρχεται από τον ουρανόν κα πλημμυρίζει την ζωήν μας. 

Όσον πιο πολλαί είναι αι οδύναι μας, τόσο περισσότεραι αι επισκέψεις του Θεού.

Ανοίγεις τα πνευματικά βιβλία και βλέπεις να σου μιλά ο Θεός.

Νοιώθεις αμέσως το φτερούγισμα του Πνεύματος..

Νοιώθεις να απαντά ο Θεός στις απορίες σου.

Βλέπεις να διαλύη τα σκοτάδια σου, να ανοίγει τους δρόμους σου, όταν υπάρχει μπροστά σου αδιέξοδο.

Βλέπεις να μην αφήνει κανένα σημάδι σκοτεινό μέσα στο περασμά σου.

Τότε γεμάτος χαρά φωνάζεις “νυν ηρξάμην λαλήσαι προς τον Κύριο μου. Εγώ δε ειμί γη και σποδός”.

Άρχισα να κουβεντιάζω με τον Θεό μου, με τον Χριστόν μου. Και τι είμαι εγώ που μιλάω μαζί του;

Στάχτη είμαι, πηλός είμαι. 

Μου κάνει όμως αυτήν την χάρη ο Θεός.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης