ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ- ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Άγιος Αρτέμιος ο Μεγαλομάρτυρας 

Ο Άγιος Αρτέμιος ήταν διακεκριμένος πολιτικός του Βυζαντίου και ευσεβέστατος χριστιανός. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, εκτιμώντας τα ηθικά και πολιτικά του χαρίσματα, του έδωσε το αξίωμα του πατρικίου και τον διόρισε Δούκα και Αυγουστάλιο της Αλεξανδρείας.

Το 357 μ.Χ. πηγαίνει στην Πάτρα, κατ' εντολή του Αυτοκράτορα Κωνσταντίου, γιου του Μεγάλου Κωνσταντίνου, για να παραλάβει τα σεπτά λείψανα του Αγίου Ανδρέα και να τα ανακομίσει στον νεόκτιστο Ναό των Αγίων αποστόλων στην Κωνσταντινούπολη (3 Μαρτίου 357 μ.Χ.).
Κατά την διαμονή του στην Πάτρα και με την επίβλεψη του κατασκεύασε υδραγωγείο. Στρατοπεδευμένος στην περιοχή της Μονής Γηροκομείου ελεούσε και βοηθούσε πλήθος αναξιοπαθούντων και κυρίως γερόντων, γεγονός που δικαιολογεί την τοπωνυμία Γηροκομείο.

Όταν, το 363 μ.Χ., ο Αρτέμιος άκουσε ότι ο Ιουλιανός ο Παραβάτης βασάνιζε τους χριστιανούς στην Αντιόχεια, ήλθαν στα χείλη του τα λόγια του ψαλμωδού Δαβίδ προς το Θεό: «Κύριε, πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με» (Ψαλμός Ν' (50), στ. 14). Κύριε, στήριξε με με σκέψεις σταθερές και θέληση ισχυρή, που να κυριαρχεί μέσα μου και να με κατευθύνει στην υπεράσπιση του αγαθού με θάρρος.
Πράγματι, ο Αρτέμιος, με τη δύναμη που του έδωσε ο Θεός, πήγε αμέσως στην Αντιόχεια και με παρρησία ήλεγξε ευθέως τον Ιουλιανό για τις παρανομίες του κατά των χριστιανών. Ο Ιουλιανός, που δεν περίμενε τέτοια στάση από αξιωματούχο, τον συνέλαβε και τον μαστίγωσε αλύπητα. Έπειτα του έσπασε τα κόκαλα με πέτρες, και τελικά τον αποκεφάλισε. Το Ιερό λείψανο του Αρτεμίου παρέλαβε κάποια διακόνισσα, η Αρίστη, που το μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη, στο ναό του προφήτου Προδρόμου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Αρτεμίου στις 20 Οκτωβρίου.  

https://www.saint.gr 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: " ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΑΝ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ;".

 Αγίου Παϊσίου: Μερικὲς φορὲς ξεκινᾶμε νὰ κάνουμε μιὰ δουλειὰ καὶ παρουσιάζονται ἕνα σωρὸ ἐμπόδια. Πῶς θὰ καταλάβουμε ἂν τὰ ἐμπόδια εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό;

-Νὰ ἐξετάσουμε ἂν φταῖμε ἐμεῖς. Ἂν δὲν φταῖμε, τὸ ἐμπόδιο θὰ εἶναι ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὸ καλό μας. Γι’ αὐτὸ δὲν πρέπει κανεὶς νὰ στενοχωριέται, ἂν δὲν ἔγινε ἡ δουλειὰ ἢ ἂν καθυστέρησε νὰ τελειώση.

Μιὰ φορὰ κατέβαινα βιαστικὸς ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Στομίου, νὰ πάω στὴν Κόνιτσα γιὰ μιὰ ἐπείγουσα δουλειά.

Σὲ ἕνα δύσκολο σημεῖο τοῦ δρόμου – Γολγοθᾶ τὸ ἔλεγα – συνάντησα ἕναν γνωστὸ τοῦ μοναστηριοῦ, τὸν μπαρμπα-Ἀναστάση, μὲ τρία ζῶα φορτωμένα.

Ἀπὸ τὴν πολλὴ ἀνηφόρα εἶχαν ἀναποδογυρισθῆ τὰ σαμάρια τους καὶ ἕνα ζῶο ἦταν κοντὰ στὸν γκρεμὸ καὶ κόντευε νὰ πέση κάτω.

 «Ὁ Θεὸς σ’ ἔστειλε, Πάτερ», μοῦ εἶπε ὁ μπαρμπα-Ἀναστάσης.

Τὸν βοήθησα νὰ τὰ ξεφορτώσουμε καὶ νὰ τὰ ξαναφορτώσουμε, τὰ βάλαμε καὶ στὸν δρόμο καὶ τὸν ἄφησα.

 Ὅταν προχώρησα ἀρκετά, ἔφθασα σὲ ἕνα σημεῖο ὅπου μόλις πρὶν λίγο εἶχε γίνει κατολίσθηση σὲ μῆκος τριακόσια μέτρα καὶ εἶχε φαγωθῆ τὸ μονοπάτι.

Δένδρα καὶ πέτρες εἶχαν κατεβῆ στὸ ποτάμι. Ἂν δὲν καθυστεροῦσα, θὰ βρισκόμουν ἐκεῖ τὴν ὥρα ἀκριβῶς ποὺ ἔγινε ἡ κατολίσθηση. «Μπαρμπα-Ἀναστάση, εἶπα, μ᾿ ἔσωσες.

 Ὁ Θεὸς σ᾿ ἔστειλε».

Ὁ Χριστὸς ἀπὸ ψηλὰ βλέπει τὸν καθένα μας πῶς ἐνεργεῖ καὶ ξέρει πῶς καὶ πότε θὰ ἐνεργήση γιὰ τὸ καλό μας.

Ξέρει πῶς καὶ ποῦ θὰ μᾶς ὁδηγήση, ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ ζητοῦμε βοήθεια, νὰ τοῦ λέμε τὶς ἐπιθυμίες μας καὶ νὰ ἀφήνουμε Ἐκεῖνον ὅλα νὰ τὰ κανονίζη.

Ἐγώ, ὅταν ἤμουν στὴν Ἱερὰ Μονὴ Φιλοθέου, ἤθελα νὰ πάω στὴν ἔρημο· σκεφτόμουν νὰ φύγω σὲ ἕνα ἐρημονήσι.

Εἶχα συμφωνήσει μάλιστα μὲ ἕναν βαρκάρη νὰ ἔρθη νὰ μὲ πάη, ἀλλὰ τελικὰ δὲν ἦρθε.

Ἦταν οἰκονομία Θεοῦ, γιατὶ ἤμουν ἀκόμη ἄπειρος καὶ θὰ πάθαινα μεγάλη ζημιὰ στὸ ἐρημονήσι· θὰ μὲ ἀφάνιζαν οἱ δαίμονες.

 Ἀφοῦ δὲν μπόρεσα νὰ πάω ἐκεῖ, στράφηκα πρὸς τὰ Κατουνάκια.

Ἀγάπησα τὴν ἔρημο τῶν Κατουνακίων καὶ προσευχόμουν καὶ ἑτοιμαζόμουν νὰ πάω ἐκεῖ.

Ἤθελα νὰ ἀσκητέψω κοντὰ στὸν Γερο-Πέτρο , ἕναν πολὺ πνευματικὸ Πατέρα.

 Μοῦ συνέβη ὅμως ἕνα γεγονὸς ποὺ μὲ ἀνάγκασε νὰ πάω στὴν Κόνιτσα καὶ ὄχι στὰ Κατουνάκια.

 Ἕνα βράδυ μετὰ τὸ Ἀπόδειπνο εἶχα ἀποσυρθῆ στὸ κελλί μου καὶ προσευχόμουν ὣς ἀργά. Κατὰ τὶς ἕνδεκα τὴν νύχτα ξάπλωσα νὰ ἡσυχάσω λίγο.

Μιάμιση ἡ ὥρα ξύπνησα μὲ τὸ σήμαντρο τῆς μονῆς ποὺ μᾶς καλοῦσε στὸν Ναό.

 Ἔκανα νὰ σηκωθῶ, ἀλλὰ ἦταν ἀδύνατο.

Μιὰ ἀόρατη δύναμη μὲ κρατοῦσε ἀκίνητο. Κατάλαβα ὅτι κάτι συμβαίνει.

 Ἔμεινα καθηλωμένος στὸ κρεββάτι μέχρι τὶς δώδεκα τὸ μεσημέρι.

 Μποροῦσα νὰ προσεύχομαι, νὰ σκέφτομαι, ἀλλὰ δὲν μποροῦσα νὰ κινηθῶ καθόλου.

Ἐνῶ βρισκόμουν σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση, εἶδα σὰν σὲ τηλεόραση ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ τὰ Κατουνάκια καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὴν Μονὴ Στομίου στὴν Κόνιτσα.

 Ἐγὼ μὲ λαχτάρα γύρισα τὰ μάτια μου πρὸς τὰ Κατουνάκια.

Μιὰ φωνὴ τότε – ἦταν τῆς Παναγίας – μοῦ εἶπε καθαρά:

«Δὲν θὰ πᾶς στὰ Κατουνάκια· θὰ πᾶς στὴν Μονὴ Στομίου».

«Παναγία μου, ἐγὼ ἔρημο Σοῦ ζητοῦσα καὶ Ἐσὺ μὲ στέλνεις στὸν κόσμο;», εἶπα.

Ἄκουσα ξανὰ τὴν ἴδια φωνὴ νὰ μοῦ λέη αὐστηρά:

«Θὰ πᾶς νὰ συναντήσης τὸ τάδε πρόσωπο, τὸ ὁποῖο θὰ σὲ βοηθήση πολύ».

 Ἀμέσως λύθηκα ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ ἀόρατο δέσιμο καὶ πλημμύρισε ἡ καρδιά μου ἀπὸ τὴν θεία Χάρη.!

Μετὰ πῆγα καὶ τὸ εἶπα στὸν Πνευματικό. «Αὐτὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, μοῦ εἶπε ὁ Πνευματικός.

Μὴν κάνης ὅμως λόγο γιὰ τὸ γεγονός.

Πὲς πὼς γιὰ λόγους ὑγείας – ἔβγαζα αἷμα ἐκείνη τὴν ἐποχὴ – θὰ χρειασθῆ νὰ βγῆς ἀπὸ τὸ Ὄρος καὶ πήγαινε».

Ἄλλο ἤθελα ἐγώ, ἀλλὰ ὁ Θεὸς εἶχε τὸ σχέδιό Του.

Σκέφθηκα ὅτι ἦταν θέλημα Θεοῦ νὰ ἀνακαινίσω αὐτὸ τὸ μοναστήρι, καὶ ἔτσι θὰ ἐκπληρωνόταν καὶ ἕνα τάμα ποὺ εἶχα κάνει στὴν Παναγία, ὅταν ὑπηρετοῦσα στὸν στρατό, τότε μὲ τὸν πόλεμο.

«Παναγία μου, εἶχα πεῖ τότε, βοήθησέ με νὰ γίνω καλόγερος καὶ θὰ δουλέψω τρία χρόνια νὰ Σοῦ φτιάξω πάλι τὸ καμένο Σου μοναστήρι».

 Ὅπως ἀποδείχθηκε ὅμως ἐκ τῶν ὑστέρων, ὁ κύριος λόγος ποὺ ἡ Παναγία μὲ ἔστειλε ἐκεῖ ἦταν, γιὰ νὰ βοηθηθοῦν οἱ ὀγδόντα οἰκογένειες ποὺ εἶχαν γίνει προτεσταντικὲς νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ὀρθοδοξία.

Ὁ Θεὸς συχνὰ ἐπιτρέπει νὰ γίνη αὐτὸ ποὺ εἶναι γιὰ τὸ συμφέρον τῶν πολλῶν.

Δὲν κάνει ποτὲ ἕνα καλὸ μόνο του, ἀλλὰ τρία-τέσσερα καλὰ μαζί.

 Οὔτε ποτὲ ἐπιτρέπει νὰ γίνη ἕνα κακό, ἐὰν δὲν βγοῦν ἀπὸ αὐτὸ πολλὰ καλά.

Ὅλα τὰ ἀξιοποιεῖ γιὰ ὄφελός μας, καὶ τὰ στραβὰ καὶ τὰ ἐπικίνδυνα.

Τὸ καλὸ μὲ τὸ κακὸ εἶναι ἀνακατεμένα·

καλὰ θὰ ἦταν νὰ εἶναι χωρισμένα, ἀλλὰ μπαίνουν τὰ προσωπικὰ συμφέροντα καὶ ἀνακατεύονται.

Ὁ Θεὸς ὅμως καὶ αὐτὸ τὸ μπερδεμένο τὸ ἀξιοποιεῖ.

Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ πιστεύουμε ὅτι ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ γίνεται μόνον ὅ,τι μπορεῖ νὰ βγῆ σὲ καλό, γιατὶ ἀγαπᾶ τὸ πλάσμα Του.

 Μπορεῖ λ.χ. νὰ ἐπιτρέψη ἕναν μικρὸ πειρασμό, γιὰ νὰ μᾶς προστατέψη ἀπὸ ἕναν μεγαλύτερο.

askitikon.eu

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: "ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ".

                                                          "Περί προσευχής.."

                                                  Γέροντος Εφραίμ Αριζόνας.

• Ο άνθρωπος ο οποίος έχει σκοπό να κερδίσει το "αδιαλείπτως προσεύχεσθε"  πρέπει να συμμαζέψει αυτόν τον σκορπισμένο νού τον αλήτη που γυρίζει όλα τα σοκάκια, ώστε να συμμορφωθεί και να γίνει νοικοκύρης.

• Οι προσευχές μας που γίνονται με θερμότητα, με πόθο, με πόνο και δάκρυα, έχουν θετική απάντηση.

• Προχωρώντας στην ευχή, θα βρούμε ελάφρυνση από τα πάθη. Οι λογισμοί, οι κρυφοί λογισμοί, θα εξαφανιστούν συν τω χρόνω και η καρδιά μας θα γίνει άκακος παιδική καρδία. 

• Ας αγωνιστούμε και ας κοπιάσουμε στην προσευχή, έως ότου ο Θεός στείλει την Χάρη Του και τότε όταν έρθει εκείνη, θα μας πληροφορήσει για όλα.

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας 

(Σταχυολογήματα)

ΑΓΙΟΣ ΜΝΑΣΩΝ Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ

Άγιος Μνάσων ο αρχαίος μαθητής

 
Ο Άγιος Μνάσωνας αναφέρεται στις πράξεις των αποστόλων ως εξής: «Μετὰ δὲ τᾶς ἡμέρας ταύτας ἐπισκευασάμενοι ἀνεβαίνομεν εἰς Ἱερουσαλήμ· συνῆλθον δὲ καὶ τῶν μαθητῶν ἀπὸ Καισαρείας σὺν ἠμίν, ἄγοντες παρ' ὦ ξενισθῶμεν Μνάσων τινι Κυπρίω, ἀρχαίω μαθητή» (Πράξ. κα’ 15, 16). Δηλαδή, υστέρα από τις ήμερες αυτές οι Απόστολοι Παύλος, Λουκάς κι οι σύντροφοι τους ετοίμασαν τις αποσκευές τους κι ανέβηκαν στα Ιεροσόλυμα. Εκεί ήρθαν κι από την Καισαρεία μερικοί από τους μαθητές κι έφεραν μάλιστα μαζί τους και κάποιο Μνάσωνα, Κύπριο «αρχαίο μαθητή» στο σπίτι του οποίου επρόκειτο να φιλοξενηθούν.

Από το συναξάρι του μαθαίνουμε πως ο Άγιος Μνάσων γεννήθηκε στην Ταμασό από γονείς ειδωλολάτρες. Κάποια φορά, όταν ήταν πια μεγάλος, οι γονείς του έστειλαν αυτόν μαζί με τον φίλο του Θεωνά στη Ρώμη για να διευθετήσουν τη διαφορά που υπήρχε μεταξύ των ειδωλολατρών του Πολιτικού και του χωριού Πέρα ποιος από τους ψευδώνυμους, ειδωλολατρικούς θεούς, που είχαν προστάτες ήταν ο μεγαλύτερος. Στη Ρώμη οι δύο φίλοι συνήντησαν μερικούς αποστόλους εκ των Εβδομήκοντα οι οποίοι φαίνεται πως κατέφυγαν εκεί μετά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου, κι από αυτούς διδάχτηκαν τα περί του Ιησού Χρίστου. Τα λίγα που άκουσαν για την καινούργια θρησκεία, άναψαν μέσα τους βαθύ τον πόθο να γνωρίσουν γι' αυτή περισσότερα. Για τούτο τον λόγο έσπευσαν να συντομεύσουν τον χρόνο της παραμονής τους στη Ρώμη και να φύγουν για τα Ιεροσόλυμα. Το ταξίδι τους είχε ένα σκοπό: Να συναντήσουν εκεί τον κορυφαίο απόστολο Πέτρο και τον ευαγγελιστή Ιωάννη, για τους οποίους είχαν ακούσει πολλά καλά λόγια και να πληροφορηθούν από το στόμα τους περισσότερα για το αγαπημένο όνομα του Ιησού.

Ο ευγενικός πόθος τους, με τη βοήθεια του Θεού, βραβεύτηκε πλούσια στην Αγία Πόλη. Εδώ οι δύο φίλοι συναντήθηκαν με τον «ἠγαπημένον μαθητήν», τον Θεολόγο Ιωάννη κι από αυτόν άκουσαν καταλεπτώς για όλη τη ζωή και το έργο του Κυρίου. Στο τέλος, αφού έλαβαν και το άγιο βάπτισμα, επέστρεψαν στην πατρίδα τους την Κύπρο.
Σαν έφτασαν στην Κύπρο, με μεγάλη χαρά πληροφορήθηκαν ότι οι απόστολοι Βαρνάβας και Μάρκος και Παύλος είχαν έρθει εδώ προ καιρού κι ανέλαβαν σκληρή οδοιπορία, για να φωτίσουν τις σκοτισμένες ψυχές. Με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος ο Μνάσων κινήθηκε σε διάφορα μέρη να τους συναντήσει. Ένα πρωί οι κόποι του βραβεύτηκαν. Σ' ένα σπήλαιο, όπως είδαμε και στον βίο του Αγίου Ηρακλειδίου, ο Μνάσων συνήντησε τους αποστόλους μαζί με τον νεοφώτιστο επίσκοπο, του οποίου ο «αρχαίος, αυτός, μαθητής» έσπευσε να γίνει σύντροφος και βοηθός του.

Από το σπήλαιο της Ταμασού, στο οποίο εγκαταστάθηκαν στην αρχή οι δύο μαθητές κι οι συνεργάτες τους, άρχισαν οι σωστικές εξορμήσεις με αποτέλεσμα «ὁ λόγος ὁ τοῦ Σταυροῦ» να γίνει σε λίγο καιρό πηγή παρηγοριάς και ελπίδος για τις αποκαμωμένες καρδιές. Το φλογερό κήρυγμα ενισχυόμενο από το ζωντανό παράδειγμα μιας άγιας ζωής και τα πολλά θαύματα πρόσθεταν κάθε μέρα και νέες ψυχές στον αριθμό της πρώτης Εκκλησίας.

Πλούσια χαρίτωσε ο Θεός και τον άγιο Μνάσωνα με το θαυματουργικό χάρισμα. Από το συναξάρι του μανθάνουμε πως κάποια φορά που ο άγιος βγήκε από το σπήλαιο όπου έμενε και πήγε στην πόλη είχε περάσει από τον περικαλλή ναό του Ασκληπιού, που βρισκόταν στο κέντρο της Ταμασού. Στο αντίκρισμα του ναού με τα πλούσια αγάλματα η ψυχή του αγίου αγανάκτησε για το κατάντημα των συμπατριωτών του, μα κι όλου του αρχαίου κόσμου. «Τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν, ψέλλισε, ἀργύριον καὶ χρυσίον ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων». Κι αφού κοίταξε με παράπονο τα λευκά μάρμαρα του ναού και το αστραφτερό άγαλμα του Ασκληπιού, που ήταν στο μέσο, φώναξε: «Στο όνομα του Ιησού Χριστού, του Υιού και Λόγου του αληθινού Θεού, σε διατάζω να πέσεις και να συντριβείς».
Δεν πρόφτασε να τελειώσει ο άγιος και το θαύμα έγινε. Το άγαλμα του Ασκληπιού, αλλά κι ολόκληρος ο ναός γκρεμίστηκαν την ίδια στιγμή κι έγιναν κομμάτια. Οι ψευδοϊερείς, που βρισκόντουσαν εκεί, και παρακολουθούσαν τα γενόμενα με δάκρυα έτρεξαν και κατήγγειλαν στους Έλληνες ειδωλολάτρες τα όσα είδαν. Κι αυτοί, έξαλλοι από ιερή αγανάκτηση, όρμισαν να συλλάβουν τον Άγιο και να τον σκοτώσουν. Μα ο φλογερός ιεραπόστολος δεν τα έχασε. Με το θάρρος της χριστιανικής πίστεως που πλημμύριζε την ψυχή του, στάθηκε ατάραχος, κοίταξε κατάματα τα μανιασμένα πλήθη, και φύσηξε στο πρόσωπο τους. Μικροί και μεγάλοι με μιας σταμάτησαν κι άρχισαν να φωνάζουν με πόνο: «Τα μάτια μας. Το φως μας. Χάσαμε το φως μας. Λυπήσου μας, άνθρωπε. Πιστεύουμε στον Θεό σου. Συγχώρησέ μας και κάνε μας καλά».
Ο άγιος στις παρακλήσεις τους έσπευσε ν' ανταποκριθεί. Τους ξανάδωσε το φως τους σφραγίζοντας τον καθένα με το σημείο του σταυρού, κι ύστερα τους βάπτισε. Κι ήσαν όλοι κάπου τριακόσιοι. (Ακολουθία αγίου Μνάσωνος σελ. 16, Ενετίησιν 1774).

Ένα μεγάλο μέρος από την υπόλοιπη ζωή του αγίου Μνάσωνος είναι συνδεδεμένο με τη ζωή του πρώτου επισκόπου της Ταμασού, του αγίου Ηρακλειδίου. Μαζί έμεναν στην αρχή. Στο ίδιο σπήλαιο που χρησιμοποιόταν και ως ναός. Αργότερα ο Μνάσων έφτιαξε δικό του κελί, δίπλα στο κελί του αγίου Ηρακλειδίου. Όμως μαζί του ιερουργούσε, μαζί του προσευχόταν. Με προθυμία τον βοηθούσε. Και σε όλα του ήταν πιστός κι αφοσιωμένος ακόλουθος.
Στο ιεραποστολικό ταξίδι που ανέλαβε ο Ηρακλείδιος στην Πάφο, ο Μνάσων τον ακολούθησε πρόθυμα και πολύ του συμπαραστάθηκε στο ιερό έργο. Αλλά και στην εκτέλεση θαυμάτων, όπως αναγράφεται στην ακολουθία του, καθόλου δεν υστέρησε από τον άγιο Δάσκαλο του.

Ο Μνάσων, όπως αναφέραμε και στον βίο του αγίου Ηρακλειδίου, ανέστησε την Τροφίμη, τη μητέρα του Αετίου, που από τη βαθιά θλίψη της για τον θάνατο του παιδιού της κτύπησε το κεφάλι στον τοίχο κι έπεσε κάτω νεκρή.

Κάποια άλλη φορά ανέστησε απ' τον τάφο ένα πάλι νεκρό με αποτέλεσμα τετρακόσιοι ειδωλολάτρες να πιστεύσουν και να βαπτιστούν την ίδια μέρα.

Έφραξε το στόμα κάποιου δύστροπου χρεώστη, που μια μέρα άρπαξε ένα πιστό αδελφό και ζητούσε να τον στραγγαλίσει, για να πάρει πίσω ένα ενέχυρο που του είχε δώσει. Ο άγιος Μνάσων του πήρε το χέρι και με γλυκύτητα του είπε: «Άφησε τον, παιδί μου, και θα σου επιστρέψει ό,τι του έδωκες».
Ο δύστροπος όμως και άνομος χρεώστης, που είδε τη στιγμή εκείνη να πλησιάζουν κι άλλοι όμοιοι του, αντί να αφήσει το δυστυχισμένο θύμα του, άρχισε να το πιέζει περισσότερο και να βλαστημά τον Κύριο. Στις ύβρεις και τις βλασφημίες του σκληρού κι άδικου Αλέξανδρου - έτσι λεγόταν ο χρεώστης - ο όσιος του είπε: «Το άνομο στόμα σου, που υβρίζει και βλασφημεί τον δημιουργό, θα μείνει άλαλο και κλειστό. Και το χέρι που επιτίθεται και ζητά να βλάψει τον αθώο, θα ξηρανθεί». Δεν πρόφτασε να τελειώσει ο άγιος τα λόγια του κι η τιμωρία βρήκε τον άνομο και υβριστή. Ο Αλέξανδρος έμεινε άλαλος και ξερός.
Το θαύμα κατατρόμαξε τους παριστάμενους. Μερικοί μάλιστα έσπευσαν να δηλώσουν πίστη στον Θεό του αγίου. Ένας απ' αυτούς ήταν και κάποιος Γελάσιος που επίστευσε με όλο τον οίκο του και βαπτίστηκε. Το παράδειγμα του μιμήθηκε κι ο Αλέξανδρος. Με δάκρυα που έτρεχαν κι έβρεχαν τα ενδύματα του ζητούσε με διάφορες κινήσεις το έλεος του Θεού. Ο άγιος τον λυπήθηκε. Τον συγχώρησε, τον θεράπευσε και στο τέλος τον βάπτισε.

Στην ακολουθία του αγίου Μνάσωνος αναφέρονται κι άλλα θαύματα. Μερικά είναι και τούτα: «Μίαν των ημερών» που ο άγιος ξεκίνησε να πάει στο χωριό Πέρα, βρήκε τον ποταμό κατεβασμένο με πολύ νερό. Αφού στάθηκε κι είπε μια προσευχή, έκανε το σημείο του σταυρού και τότε τα νερά στάθηκαν κι ο άγιος πέρασε στην άλλη μεριά σαν τον προφήτη Ηλία, «ἁβρόχοις ποσί».
Θεράπευσε δαιμονισμένους και τυφλούς. Κατέπαυσε τρικυμία και πρόλαβε ναυάγιο. Σε καιρό ξηρασίας, προσευχήθηκε, κι οι καταρράκτες του ουρανού άνοιξαν κι έπεσαν ευεργετικές βροχές.

Ο άγιος Μνάσων διαδέχτηκε στον επισκοπικό θρόνο της Ταμασού τον δάσκαλο και προστάτη του, τον άγιο Ηρακλείδιο. Με την επιμονή και την ατσαλένια θέληση του, με το κήρυγμα και τα θαύματα του η στρατιά των οπαδών του Χριστού μεγάλωνε καθημερινά και το φως της καινούργιας ζωής απλωνόταν με τη δράση του σ' όλο το βασανισμένο νησί.
Το σωστικό έργο του αγίου συνεχίστηκε ως τα βαθιά του γηρατειά. Όταν πλησίασε ο καιρός ν' αφήσει τον κόσμο και να πάει στον ουρανό, κάλεσε κοντά του τους μαθητές του, κι αφού τους έδωκε χρήσιμες συμβουλές και τους παρήγγειλε να μη λυπηθούν, χειροτόνησε αντικαταστάτη του τον Ροδώνα «ψηφῶ κοινή» όλων των πολιτών της Ταμασού.

Τρεις μέρες μετά τα γεγονότα αυτά, στις 19 του Οκτώβρη, η αγία ψυχή του ταπεινού και σεμνού επισκόπου, εγκατέλειψε τα γήινα και πέταξε για τον ουρανό. Στο άκουσμα το θλιβερό του θανάτου του τα πλήθη των πιστών προσέτρεξαν από όλα τα μέρη, για να αποχαιρετήσουν τον πατέρα τους και να ασπασθούν για τελευταία φορά το τίμιο λείψανο του. Την ώρα του ασπασμού «τυφλοὶ ἀνέβλεπον, χωλοὶ περιεπάτουν καὶ δαίμονες ἔφευγον ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους». Οι μαθητές κήδευσαν το άγιο σώμα «εντίμως και ευλαβώς πλησίον του αγίου Ηρακλειδίου».

Αργότερα ο σεβασμός των χριστιανών προς τον μεγάλο αυτόν άγιο έστησε λίγο πέρα από τον τάφο του ένα μοναστήρι, το όποιο σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχει. Μια μικρή εκκλησία υφίσταται μονάχα από την παλιά εκείνη δόξα. Ο Ρώσος μοναχός περιηγητής Βασίλειος Μπάρκι στη περιοδεία του στην Κύπρο το 1735 μ.Χ. αναφέρει ότι λειτουργούσε η μονή με 6 καλογήρους. Μέρος των Ιερών Λειψάνων του Αγίου βρίσκονται στις Μονές Κύκκου και Αγίου Ηρακλειδίου Κύπρου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 19 Οκτωβρίου.
 
https://www.saint.gr

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ!

 Πνευματικὴ ζωὴ καὶ λογική

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 

Στὴν ἐποχή μας οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἐμπιστεύονται τοὺς ἐπιστήμονες καὶ ἀκολουθοῦν ὅσα ἐκεῖνοι ὑποστηρίζουν, ξεχνώντας ὅτι τὰ συμπεράσματα τῶν ἐπιστημόνων συνεχῶς ἀναθεωροῦνται. Αὐτὰ ποὺ ἔλεγαν στὸ παρελθὸν – καὶ δὲν ἐννοοῦμε τὸ ἀπώτερο – σήμερα δὲν ἰσχύουν. Ἔρχονται ἄλλες θεωρίες καὶ ἄλλα συμπεράσματα, ποὺ θέτουν στὸ περιθώριο τὰ ὅσα δέχονταν ὡς ἐπιστημονικά, δηλαδὴ ἀλάνθαστα.
Δὲν ἀπορρίπτουμε τὴν ἐπιστημονικὴ ἔρευνα σὲ ὅλους τούς τομεῖς. Ὑπάρχουν πολλὲς ἐπιτυχίες ποὺ βελτιώνουν τὴ ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ὡστόσο, ὑπάρχουν καὶ ἐπιστημονικὰ συμπεράσματα ποὺ ὁδηγοῦν στὴν καταστροφὴ τῶν ἀνθρώπων, πνευματικὴ καὶ σωματική.
Ἐδῶ πρέπει νὰ διευκρινίσουμε ὅτι στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου κυριαρχεῖ ἡ πίστη στὸ Θεό, ἡ ἐπιστήμη ἐλάχιστα βοηθάει στὸ ἔργο της, σὲ δευτερεύοντες κυρίως τομεῖς. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή, τὴν ὁποία καλλιεργεῖ στὰ μέλη της ἡ Ἐκκλησία, δὲν χρειάζεται τὴ συμπαράστασή της. Καὶ αὐτὸ τὸ βλέπουμε στοὺς ἐπιστήμονες ποὺ θρησκεύουν. Καταθέτουν στὰ πόδια τοῦ πνευματικοῦ τὸν ἐπιστημονικό τους καταρτισμὸ καὶ μὲ ταπείνωση θέλουν νὰ πληροφορηθοῦν γιὰ τὴν προσευχή, τὴ μετάνοια, τὴν οὐράνια Βασιλεία καὶ πολλὰ ἄλλα γιὰ τὴ σωτήρια πορεία ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουν. Γίνονται πνευματικοὶ ἀναζητητὲς καὶ στὴ συνέχεια διαπρύσιοι κήρυκες τῆς μεγάλης ἀξίας ποὺ ἔχει ἡ χριστιανικὴ ζωή. Καὶ ὅλα αὐτὰ χωρὶς τὴ βοήθεια τῆς ἐπιστήμης τους.
Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης εἶχε πάντα ἐπιφυλάξεις γιὰ τοὺς ἐπιστήμονες, οἱ ὁποῖοι στηρίζονται στὴ λογικὴ καὶ ἀρνοῦνται τὴν ἄνωθεν βοήθεια, γι’ αὐτὸ ἔλεγε ὅτι «ὅταν ἕνας ἀποφασίζει νὰ κάνει πνευματικὴ ζωή, τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ κάνει εἶναι νὰ πάρει διαζύγιο ἀπὸ τὴ λογική, ἐὰν θέλει νὰ προκόψει. Λογικὴ καὶ πνευματικὴ ζωή εἶναι δύο καταστάσεις ἐντελῶς ἀντίθετες, ποὺ ἀντίκεινται ἡ μία στὴν ἄλλη».
Τὰ πνευματικὰ γεγονότα δὲν εἶναι προσιτὰ στοὺς ἐπιστήμονες οὔτε ἐπιδέχονται ἔρευνα. Τὰ βιώνουν οἱ ἄνθρωποι τῆς πίστης καὶ τὰ ἐμπιστεύουνται μόνο σ’ ἐκείνους ποὺ ἔχουν καλὴ προαίρεση καὶ ἀγωνίζονται πνευματικά. Ἔτσι ἐπιτυγχάνεται ἡ ἐπικοινωνία καὶ ἀξιοποιοῦνται οἱ ἐμπειρίες, ποὺ εἶναι πιστοποίηση τῆς ὀρθῆς πορείας τους. Στὴ διαδικασία αὐτὴ ἐλάχιστα βοηθάει ἡ λογική. Εἶναι βέβαια προφανὲς ὅτι ὁ κατὰ Θεὸν ἀγωνιστὴς δὲν εἶναι παράλογος. Ἀντίθετα, ἀρνεῖ­ται τὶς ὑπερβολὲς καὶ ὅλα τὰ καθημερινά του προβλήματα τὰ ἀντιμετωπίζει μὲ ψυχραιμία καὶ μὲ ὁδηγὸ τὴν κοινὴ λογική. Στὴν πνευματικὴ ζωή ὅμως ὑπάρχουν ἄλλοι κανόνες καὶ ἄλλα μέσα, ποὺ ὑπερβαίνουν τὴ λογική.
Οἱ πιστοὶ πρέπει νὰ ἔχουν ἐμπιστοσύνη στοὺς πνευματικοὺς καὶ γενικὰ στοὺς ἄξιους κληρικοὺς καὶ μὲ ταπείνωση νὰ τηροῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ νὰ δοξάζουν τὸ Θεό.
 
Ορθόδοξος Τύπος

ΟΣΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ: ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής: Σας παρακαλώ να εφαρμόσετε αυτήν την εντολήν. Όσο μπορείτε να καλλιεργήσετε την αγάπη προς το πρόσωπο του Χριστού. Σε τέτοιο σημείο που όταν θα προφέρετε τ’ όνομά Του να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια σας. Η καρδία σας πρέπει να καίγεται πραγματικά. Τότε Αυτός θα είναι ο δάσκαλος σας. Αυτός θα είναι ο οδηγός σας, ο αδελφός σας, ο πατέρας και ο Γέροντάς σας. 

ΟΣΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ: ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΝΑ ΣΕ ΦΩΤΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΟΔΗΓΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ!

Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής: Το φως του Κυρίου να σε φωτίζει και να σε οδηγεί πάντοτε.

ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ: ΚΑΝΤΕ ΤΟΝ ΒΟΥΒΟ, ΤΟΝ ΚΟΥΦΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΥΦΛΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Άγιος Άνθιμος της Χίου: Κάντε τόν βουβό, τόν κουφό καί τόν τυφλό, γιά νά ἔρθει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ πάνω σας. 

ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ ΤΗΣ ΒΙΤΟΒΝΙΤΣΑ: ΟΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΕΣ ΨΥΧΕΣ ΒΑΣΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΠΟΛΥ!

Γέρων Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα: Οι υπερβολικά ευαίσθητες ψυχές βασανίζονται πολύ, επειδή αισθάνονται εντελώς μόνες στη γη. Ο Κύριος επέτρεψε να αισθανόμαστε έτσι, σαν να είμαστε από όλους πεταμένοι, για να μη βασιζόμαστε σε κάποιον ή σε κάτι εδώ στη γη, επειδή οτιδήποτε υπάρχει σʹ αυτόν τον πλανήτη, δεν είναι σταθερό και διαρκές. Μόνον ο Κύριος, κατά τη θεϊκή Του φύση, είναι αμετάλλακτος καί ίδιος αιωνίως, γιʹ αυτό Μόνον Εκείνον θα έχουμε για στήριγμα στη ζωή μας.

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ: ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΤΕ ΤΑ ΠΤΗΝΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ!

Παρατηρήστε τα πτηνά του ουρανού, και ίδετε ότι αυτά ούτε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συγκεντρώνουν τροφάς εις αποθήκας. Και όμως ο Πατήρ σας ο ουράνιος τα τρέφει. Σείς δεν έχετε ασυγκρίτως μεγαλυτέραν αξίαν από αυτά; (Ματθαίος 6,26)