ΟΣΙΟΣ ΣΙΜΩΝ Ο ΜΥΡΟΒΛΗΤΗΣ

Όσιος Σίμων ο Μυροβλήτης
Κτήτορας της Ιεράς Μονής Σιμωνόπετρας

Ο Όσιος Σίμων ο Μυροβλύτης ήταν ο κτήτορας της τολμηρότερης αρχιτεκτονικά αγιορείτικης μονής, της Σιμωνόπετρας. Υπήρξε θαυμάσιος ασκητής, θαυματουργός και μυροβλύτης.

Υποτάχθηκε σε αυστηρό Γέροντα και τόσο τον αγάπησε, ώστε την ώρα πού κοιμόταν ασπαζόταν τα πόδια του και κατά την απουσία του τον τόπο της κατακλίσεως του. Πίστευε ότι δίχως αυτόν δεν θα μπορούσε ν΄ ανεβεί στον ουρανό. Η υποταγή του έδωσε την υψοποιό ταπείνωση και αυτή τη διάκριση. Με την ευλογία του Γέροντα του κατοικεί σε σπήλαιο, πού σώζεται μέχρι σήμερα κοντά στη μονή του, για να δοθεί όλος στην προσευχή, δίχως να φοβάται τις συχνές επιθέσεις των δαιμόνων. Οι επισκέψεις των ανθρώπων τον σύγχυζαν και ετοιμαζόταν ν΄αναχωρήσει σ΄ ερημικότερο τόπο, όταν άκουσε προσευχόμενος ουράνια φωνή· «Σίμων, φίλε πιστέ, και λάτρη του Υϊού μου, μη αναχωρεί των ώδε, ότι εις φως τέθεικά σε μέγα, και μέλλω να δοξάσω τον τόπον τούτον με το όνομα σου». Πιστεύοντας στην αναξιότητά του ο άξιος, θεώρησε τη φωνή τέχνασμα του πονηρού. Τη νύκτα των Χριστουγέννων προσευχόμενος είδε αστέρα να κατεβαίνει από τον ουρανό και να στέκεται πάνω στην πέτρα, όπου σήμερα η μονή, και η φωνή της Θεοτόκου να του λέγει· «Εδώ πρέπει να θεμελίωσης, ω Σίμων, το κοινόβιόν σου, και να σώσης ψυχάς, και πρόσεχε καλώς· μη απιστήσης, ως πρότερον, εγώ θέλω είμαι βοηθός σου».

Θαυματουργικά προχώρησε στην ανοικοδόμηση της μονής ο όσιος. Την εκκλησία αφιέρωσε στο όνομα της κατά σάρκα Γεννήσεως του Κυρίου και τη μονή ονόμασε Νέα Βηθλεέμ. Με θεάρεστη πολιτεία τελείωσε τον βίο του σε προχωρημένη ηλικία στις 28 Δεκεμβρίου 1257 μ.Χ. Ανάμεσα στους τελευταίους λόγους, πού είπε στους υποτακτικούς, λίγο πριν το τέλος του, ήταν και οι εξής· «Θέλω να σας επισκέπτομαι πάντοτε, και θέλω σας φυλάττω από κάθε πειρασμόν ορατόν και αόρατον... να ήστε ειρηνικοί· φιλόξενοι· να επιτελήτε τας εορτάς πνευματικώς... να ευλαβήσθε και τον Ηγούμενον με όλην σας την δύναμιν. Αυτά εάν φυλάττητε και μετά τον θάνατον μου, καθώς και ζώντος μου τα εφυλάττετε, θέλω είμαι νοερώς μαζί σας πάντοτε...». Ονομάσθηκε μυροβλύτης, γιατί «τοις πάσιν εφαίνετο μύρον αναβλύζον από του τάφου αυτού». Δυστυχώς και το χαριτόβρυτο λείψανο του και ο τάφος του μένουν σήμερα κρυμμένα και άγνωστα. Ο Σέρβος δεσπότης Ιωάννης Ούγγλεσης (+1371 μ.Χ.), ύστερα από θαυματουργική επέμβαση του οσίου στη θεραπεία του τέκνου του, μεγάλωσε τη μικρή μονή και την πλούτισε με δωρεές και αφιερώματα.

Ο όσιος Ησαΐας έγραψε τον βίο του, τον όποιο μετέγραψε ο όσιος Νικηφόρος ο Χίος. Οι μοναχοί Θεόφιλος και Ραφαήλ συνέθεσαν κανόνες, ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης Χαιρετισμούς και Εγκώμιο, ο μακαριστός αρχιμανδρίτης Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης οκτώηχο κανόνα και εξέδωσε την ακολουθία του το 1924 μ.Χ. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 28 Δεκεμβρίου. 

https://www.saint.gr

ΠΟΛΛΟΙ ΛΕΝΕ: ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕ ΚΡΙΝΕΙ!

Πολλοί λένε:
«Μόνο ο Θεός μπορεί να με κρίνει…»
Αλλά ξεχνούν πως μια μέρα θα το κάνει.

ΘΕΕ ΜΟΥ, ΣΟΥ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΥΜΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ!

Θεέ μου, σου εξομολογούμαι ειλικρινά
για τις αμαρτίες του παρελθόντος
και σου ζητώ να με ελεήσεις
και να μου συγχωρέσεις τις αμαρτίες μου.
Είθε η καρδιά μου να σε αγαπάει για πάντα. Αμήν! 

ΚΥΡΙΕ, ΔΩΣΕ ΥΓΕΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΙ!

Κύριε, δώσε υγεία σ’ όσους είναι άρρωστοι.
Δώσε δύναμη σε όσους έχουν δυσκολίες. 

ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ, ΔΩΣΕ Σ' ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ ΤΗΝ ΠΟΘΗΤΗ ΥΓΕΙΑ!

Μάνα του κόσμου Δέσποινα,
καλή μου Παναγία,
δώσε σ’ όλους τους άρρωστους
την ποθητή υγεία. 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΠΟΙΟ ΔΩΡΟ ΜΟΥ ΕΦΕΡΕ ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;

Ποιο δώρο μου έφερε ο ερχόμενος Χριστός; 

Ήρθε και μου έφερε δώρο το αίμα Του.

Ήρθε και μου έφερε δώρο το σώμα Του.

Και τι δώρα πήρε από μένα; Την πίστη.

Και ποιος μου έδωσε τη χάρη αυτή;

Πίστεψα μεν εγώ, αλλά Εκείνος μου χάρισε την πίστη.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος 

ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ: Ο ΘΕΟΣ ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟΝ ΥΪΟΝ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ!

 

ΜΟΝΑΧΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΗ: Ο ΘΕΟΣ ΕΓΙΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ! ΕΓΩ ΠΟΙΟΣ ΓΙΝΟΜΑΙ;

Μοναχή Παρακλήτη, Δρ. Θεολογίας,

Ιερά Σκήτη Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής Λητής

Ο Θεός έγινε άνθρωπος! Εγώ ποιος γίνομαι;

 
Ο Άγιος Αθανάσιος έγραψε το γνωστό λόγο: έγινε ο Θεός άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός!
Αν μελετήσουμε προσεκτικότερα αυτήν την φράση του αγίου θα δούμε, λαϊκά μιλώντας, πόσο είναι πολύ βαριά και μεγάλη κουβέντα είναι!
Άραγε πρόκειται για μία φαντασία; Γίνομαι εγώ θεός; Στον αληθινό Θεό που πιστεύουμε και στους βίους των αγίων γνωρίζουμε ότι αυτό είναι μία πραγματικότητα. Η ρήση του αγίου Αθανασίου δεν είναι κενός λόγος. Είναι συγκλονιστική και φέρνει μεγάλη ελπίδα και μόνο η σκέψη: πώς μας εκτιμάει ο Θεός, τι αξία έχουμε! Όταν μάλιστα που δεν εκτιμάμε εμείς τον εαυτό μας ή τον άλλον! Τί αναγνώριση είναι αυτή από τον Θεό για το πλάσμα του;! Την ώρα που εμείς στη γη, σπάνια αναγνωρίζουμε εν αληθεία ο ένας τον άλλον.
Μας λέει ο Θεός «ήρθα στη γη να σας καλέσω να γίνεσθε άγιοι, σαν εμένα με την Χάρη. Ήρθα γιατί ζείτε σε κατάσταση με κατάθλιψη, χωρίς φως, ήρθα γιατί η αμαρτία σας έχει θανατώσει. Ήρθα γιατί θέλω να ζήσετε και όχι να πεθάνετε. Ήρθα για να μην είναι κάποιος σε μοναξιά και απομόνωση. Ήρθα να σας θεραπεύσω από τις ψυχικές και πνευματικές ασθένειες. Ήρθα γιατί σας βλέπω να ζείτε σε δίλημμα. Ήρθα γιατί ζείτε σε άγνοια».
Αυτό πώς ακούγεται στα ώτα, στο νου και την καρδιά; Και όταν το ακούμε τι κάνουμε γι’ αυτό;
Αν μπορούσα να φανταστώ ότι είμαι σε συνάντηση με τον Χριστό ο οποίος μου απευθύνει προσωπικά τα παραπάνω λόγια, τι θα έκανα; Μπορεί κάποιος να αναλογισθεί το μέγεθος της δωρεάς; Να δώσει χρόνο και χώρο μέσα του ώστε να σκεφτεί σοβαρά τι θα απαντούσε;
Οι Απόστολοι ανταποκρίθηκαν και έγινε η ζωή τους η ζωή του Χριστού. Έκλεισε γι’ αυτούς εκεί το θέμα. Τα υπόλοιπα της ζωής τους ήταν μέσα για να επιβιώσουν, να επιβιώσουν γύρω από το κέντρο του νοήματος αυτού, όχι γύρω από άλλο κέντρο!
Ναι, λέει ο απόστολος Παύλος, μέσω της χάρης και του αγώνα μας θα ενωθούμε με τον Χριστό με την Θεία Κοινωνία, και με τα Μυστήρια! Εμείς όμως το βιώνουμε αυτό σαν αποστολή και νόημα ζωής; Επιθυμώ να γίνω θεός – άγιος και σηκώσω ένα σταυρό, να αναλάβω την ευθύνη μου σε μία κατάσταση και το μερίδιο που μου αναλογεί σε έναν πόνο; Ποια θα είναι η προσωπική μας ανταπόκριση στην γέννηση του Χριστού; Θα είναι μία απόφαση να δηλώσουμε ότι θέλουμε να ενωθούμε με τον Χριστό και να γίνουμε θεοί – άγιοι, όχι κατ’ ουσίαν αλλά μέσω της χάριτος;
Αυτό το αντιλαμβανόμαστε; Ή μήπως βουλιάζουμε σε κάτι άλλο και ζαλιζόμαστε από τα κύματα της ζωής χωρίς να γίνουν τα κύματα τα μέσα για να θεοποιηθούμε; Μήπως “κολλάμε” εντελώς στα κύματα που μας χτυπούν και μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο λέγοντας ότι θα τα ξεπεράσουμε πνευματικά και θα πάνε «όλα καλά»;
 
Τι μου δίνει η γέννηση του Χριστού; Την ειρήνη για να ησυχάσω τις ταραχές μου και να σκεφτώ καλύτερα. Την ελπίδα ότι η ζωή μου δεν τελειώνει εδώ. Το φως για να ζήσω αυτήν την ζωή με το θείο βρέφος όχι μακριά από Αυτό. Όμως αυτό δεν είναι το ίδιο το νόημα της ζωής μας; Η ανθρωπότητα ζούσε σε σκοτάδι και σκιά θανάτου όπως λέει ο προφήτης Ησαΐας. Το σκοτάδι εκείνης της εποχής μπορεί να μοιάζει με αυτό που ζούμε και εμείς τώρα. Είχαν και τότε μεγάλες κοινωνικές ταραχές, ένας Ηρώδης θέλει να σκοτώσει τα παιδιά, μία μάνα Παρθένος θέλει να φύγει με την οικογένειά της στην Αίγυπτο για να γλυτώσει το παιδί της. Πόσες ομοιότητες με το σήμερα! Τότε και μετά και τώρα, συνεχώς ταραχές, πόλεμοι, πανδημίες, μία ολόκληρη ιστορία γεμάτη με τα ίδια που επιλαμβάνονται ξανά και ξανά. Κάθε εποχή θα έχουμε έναν νέο Ηρώδη.
Και τι γίνεται τελικά; Πού βλέπει κανείς το νόημα της Γέννησης του Χριστού; Παραμένει η σκληρότητα, η ανασφάλεια και η ματαιότητα. Αυτά όμως είναι τα δικά μας έργα, των ανθρώπων. Το αληθινά σταθερό γεγονός που έχουμε είναι το αιώνιο συμβόλαιο που υπέγραψε ο Θεός με αιώνια διαθήκη. Η διαθήκη της πατρότητάς Του. Λέει «Ήρθα στη γη, δεσμεύτηκα στην αγάπη μου, σταυρώθηκα, αναστήθηκα για σένα, άνθρωπε». Τι ψάχνει ο άνθρωπος χιλιάδες χρόνια τώρα; Ασφάλεια, δεσμευτική και σταθερή αγάπη, αμετάκλητρη συγχώρηση, αιώνια ζωή. Αυτά δηλαδή που υπήρχαν πριν από την πτώση του Αδάμ! Η Σταθερή Αγάπη δεν άντεχε να διώξει τον άνθρωπο από τον Παράδεισο εγκαταλείποντάς τον για πάντα έξω. Όλα τα έφερε ξανά το θείο βρέφος με την Καινή Διαθήκη κηρύττοντας: “Εγώ σας καλώ, από εκεί και πέρα αναμένω την δική σας ανταπόκριση!”
Το θείο βρέφος από την φάτνη μετέδωσε μία Χριστουγεννιάτικη ανάσα σε όλον τον κόσμο που τον δέχτηκε. Μία ανάσα ικανή να ανοίξει τις καρδιές και να αισθανθούν οι άνθρωποι μία διαφορετική ζέση, να βαπτιστεί τα μυαλό τους με φρόνημά του, να συγχρονιστούν οι θελήσεις με το θέλημα της Παρθένου Μαρίας.
Με αυτή την Χριστουγεννιάτικη ανάσα κοιτάμε τον Ιωσήφ και ξέρουμε ότι δεν είμαστε σε καλύτερη θέση από εκείνον. Έχουμε κι εμείς τόσες απορίες και τόσες ανθρώπινες απογοητεύσεις! Όμως έχουμε την πίστη ότι θα στείλει ο Θεός σε καθένα από μας έναν άγγελο για να μας ενθαρρύνει και να μας καθοδηγεί σε δρόμο ορθόδοξο χωρίς αμφιβολίες, σε δρόμο να φυλάξουμε το θείο βρέφος μέσα μας ως μόνιμο κάτοικο και οδηγό της ψυχής μας. Όχι να το χάσουμε ή να το σκοτώσουμε! Σε δρόμο που οδηγεί σε ενότητα της πίστεως.
Ο Θεός έγινε άνθρωπος, εγώ ποιος είμαι και ποιος γίνομαι! Αν καταλάβουμε το νόημα της γέννησης του Χριστού θα γίνει αυτή το ισχυρό θεμέλιο πάνω στο οποίο θα χτιστεί η ψυχή μας σε έναν υγιή πνευματικό τρόπο. Μας κάλεσε ο Χριστός, αν θέλουμε να ασχοληθούμε ολοκληρωτικά μαζί Του και αν θέλουμε να τον συναντήσουμε προσωπικά και να του δώσουμε όλο το χώρο μέσα μας, να κάθεται ως βασιλιάς. Συνεχώς μας συγχωρεί ο Θεός. Πολλές φορές όμως εμείς δεν συγχωρούμε τον εαυτό μας ή τους άλλους. Δεν είμαστε έτοιμοι! Εκείνος όμως συγχώρησε και συγχωρεί!
Τι γίνομαι; Ποιος είμαι; Είναι ανοιχτές ερωτήσεις, να τις σκεφτούμε σοβαρά. Να πάρουμε απόφαση, να ξέρουμε τι νόημα έχει η ζωή μας. Βρίσκομαι π.χ. σε έναν χώρο προσφοράς και πολλές φορές συντελείται διαστροφή στη πορεία μου, ώστε αντί να είναι η προσφορά μέσο για να διακονήσω τον Χριστό, κάτι συμβαίνει και χάνεται αυτό. Προσφέρω διακονία στο όνομα του Χριστού όμως κάτι χάνεται η αληθινή χαρά και η βαθιά ησυχία.
Είναι ωραία μέρα η τελευταία του Δεκεμβρίου. Αποχαιρετάμε τη Γέννηση και έρχεται το νέο έτος. Είναι μία ωραία μέρα να προβληματιστούμε και να σκεφτούμε πού βρισκόμαστε αληθινά πνευματικά. Τι κρατάμε από Χριστούγεννα και φέτος; Μέσα στο άγχος που ζούμε καθημερινά αποκαλύπτεται και φέτος το Αστέρι. Αποκαλύπτεται και μας βάζει σε σκέψη και σε στάση να κάνουμε χώρο μέσα μας για να φυσήξει ένας χριστουγεννιάτικος φωτισμένος αέρας, που θα μας κάνει να αναπνεύσουμε βαθιά! Έρχεται το αστέρι με ελπίδα και υιοθεσία αληθινή του Πατέρα Θεού. Αυτός ο Θεός που βλέπει την ανθρωπότητα να βασανίζεται ξανά και ξανά.
Πνίγεται η καρδιά πάλι φέτος γιατί μυρίζει θάνατος, καπνίζει πένθος, δεν μυρίζουν μόνο τα ξύλα τις βραδιές των Χριστουγέννων για να ζεσταθούμε και να ανταλλάξουμε τα δώρα χωρίς δάκρυ! Μακάρι να ήταν διαφορετικά! Μ’ ένα πνίξιμο καρδιάς έρχονται πάλι τα Χριστούγεννα γιατί αγαπημένοι μας άνθρωποι είτε φεύγουν είτε υποφέρουν στα κρεβάτια του κορωνοϊού ή άλλων ασθενειών. Και πάλι το μόνο σταθερό είναι το Θείο Βρέφος! Αυτό που ήρθε χωρίς θόρυβο, χωρίς εκδηλώσεις, ήρθε με τους ύμνους των αγγέλων. Και μας καλεί να πάρουμε την προσωπική απόφαση «τι θέλω να γίνω»! Μπορεί οι συνθήκες να μη με βοηθούν, όμως πάλι είναι στο χέρι μου να διαλέξω ποιος θέλω να είμαι!
Από την Σκήτη της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στη Λητή του Λαγκαδά ευχόμαστε χρόνια πολλά με φωτισμό και πνευματική απόφαση να σταθούμε σταθεροί απέναντί στα κύματα της εποχής, ενωμένοι γύρω από τη Φάτνη διαβάζοντας μαζί την επιστολή του αποστόλου Παύλου προς Εφεσίους, «μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ». Αμήν.
Χρόνια πολλά και ευλογημένο νέο έτος!
 
ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΕΓΙΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΕΟΣ!

Μέγας Αθανάσιος: Ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος Θεός!

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: "ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ;"

 Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε!

-Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;

-Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα. Κατάλαβες; Οι ποιμένες πού αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό.

-Πώς ήταν Γέροντα, το σπήλαιο;

-Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη· τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν πού να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο. Εκεί ήταν το γαϊδουράκι και το βοϊδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό! «Ἔγνω βοῦς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αὐτοῦ», δεν λέει ο Προφήτης Ησαΐας;

-Σε ένα τροπάριο, Γέροντα, λέει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος βλέποντας τον νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ὁμοῦ καὶ δακρύουσα» ἀναρωτιόταν:… «Ἐπιδώσω σοι μαζόν, τῷ τὰ σύμπαντα τρέφοντι, ἢ υμνήσω σε, ὡς Υἱὸν καὶ Θεόν μου; ποίαν εὕρω ἐπὶ σοί προσηγορίαν;»

-Αυτά είναι τα μυστήρια του Θεού, η πολύ μεγάλη συγκατάβαση του Θεού, την οποία δεν μπορούμε εμείς να συλλάβουμε!

Γέροντα, πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»;

-Για να ζήσουμε αυτά τα θεία γεγονότα, πρέπει ο νους να είναι στα θεία νοήματα. Τότε αλλοιώνεται ὁ άνθρωπος. «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού.

Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του.

Από το βιβλίο: «Περί προσευχής», Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ”