ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: "ΤΡΕΧΕ ΓΕΩΡΓΙΕ ΙΝΑ ΛΑΒΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΘΟΥΜΕΝΟΝ ΚΥΡΙΟΝ!".

 Τρέχε Γεώργιε ίνα λάβεις τον ποθούμενο Κύριον.!!! 

Έχει ένα συγκινητικό στιγμιότυπο από τη ζωή και τα μαρτύρια του Αγ. Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, το οποίο πραγματικά το λέω συχνά αλλά είναι τόσο σημαντικό και τόσο εκφραστικό.

Λέει λοιπόν στο βίο του Αγίου Γεωργίου ότι μέσα στα πολλά μαρτύρια που υπέμεινε ο Μάρτυς αυτός, ο γενναίος αυτός Μάρτυρας, ο αδάμαντας αυτός του Χριστού και της Εκκλησίας, νέος στην ηλικία 20-22 χρόνων παλικάρι, τον οδήγησαν στο στάδιο μέσα στο πλήθος εκείνων των ανθρώπων οι οποίοι φώναζαν και έλεγαν διάφορα. Και τι έκαναν; Πήραν σιδερένια παπούτσια τα οποία μέσα είχαν καρφιά. Σκεφτείτε εμάς καμιά φορά μπαίνει στο παπούτσι μας μια μικρή πέτρα και δεν μπορούμε να περπατήσουμε, μας πληγώνει, θέλουμε να τη βγάλουμε, δεν μπορούμε, είναι πολύ οδυνηρό και ενοχλητικό. Είχε καρφιά μέσα στα παπούτσια του τα σιδερένια και τα έβαλαν στη φωτιά και τα πύπρωσαν τόσο, λέγει ο βίος του, ώστε έγιναν ένα με το πυρ. Κατακόκκινα τα παπούτσια αυτά. Και έφεραν άλογα, Αραβικά άλογα, που τρέχουν πολύ, και τα έδεσαν και φόρεσαν τα πυρακτωμένα παπούτσια του μάρτυρος Γεωργίου με τα καρφιά αυτά και τον έδεσαν πίσω από τα άλογα. Κι άρχισαν να τρέχουν τα άλογα και αυτός έπρεπε ή να τρέξει ή αν έπεφτε κάτω θα γινόταν χίλια κομμάτια, θα τον διέλυαν μέσα στο δρόμο με τη φόρα αυτή και την ταχύτητα των αλόγων. Και λέγει ο βίος του, "το πλήθος φώναζε εναντίον του Γεωργίου και ούρλιαζε και έκαναν αλαλαγμούς". Σκεφτείτε λοιπόν εκείνη την ατμόσφαιρα! "Ο δε γενναίος μάρτυς του Χριστού, Γεώργιος" -λέγει το συναξάριο- "μετά πολλής προθυμίας έτρεχεν λέγων εις ευατόν", έλεγε στον εαυτό του: "Τρέχε Γεώργιε ίνα λάβεις τον ποθούμενο Κύριον." Είχε μπροστά του, όχι το πλήθος, όχι τα άλογα, όχι την κακία των ανθρώπων αλλά τον ποθούμενον Κύριο. Έτρεξε δε τόσο ώστε πέρασε και τα άλογα. Ουδόλως αισθανόμενος τον πόνο. Δεν πονούσε; Βεβαίως πονούσε. Δεν αισθανόταν; Ασφαλώς! Δεν ήταν αναίσθητος, δεν ήταν φάντασμα, ήταν άνθρωπος. Αλλά τι ήταν αυτό που εκμηδένισε τον πόνο; Ο Εσταυρωμένος Χριστός. Αυτός εκμηδένισε το δικό του πόνο. Αυτός του έδωσε τη δύναμη, όχι να σώσει τη ζωή του αλλά να λάβει αυτό που ήθελε, να καταισχύνει αυτούς που περιφρόνησαν τη δύναμη του Χριστού. Έτσι λοιπόν τρέχοντας ίνα λάβει τον ποθούμενον Κύριο, έχοντας τον Χριστό ενώπιόν του διαπαντός, μπόρεσε και πέρασε τα μαρτύρια όλα και μπήκε στη βασιλεία του Θεού.

Μητροπολίτου Λεμεσού Αθανασίου.

Π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΜΕ ΚΑΤΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΕΩΣ "ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ"!

Π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος: Εμείς δεν λειτουργούμε κατά τα μέτρα της αρχαιοελληνικής εκφράσεως: «πίστευε και μη ερεύνα». Αυτό είναι αρχαιοελληνικό, δεν το έχουμε εμείς. Δεν έχει καμία σχέση με το χριστιανικό μέγεθος. Ο Χριστιανός έχει νου και μπορεί κατά τα μέτρα της διανοητικής του λειτουργίας και του νου του να ψάξει τα πράγματα - όσο μπορεί να ψάξει φυσικά, γιατί το μυαλό του δεν μπορεί να πάει παραπάνω και να ερευνήσει τα μυστήρια του Θεού.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗΣ: ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ!

ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ

Ιωάννου Μ. Φουντούλη, Λογική Λατρεία, Αθήνα 1997

3, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, σελ. 88-94

 
Της αναστάσεως του Κυρίου το χαρμόσυνο άγγελμα εδόνησε κατά το μεσονύκτιο του Πάσχα την ήσυχο εαρινή νύκτα. Το ακούσαμε και πάλι με σκιρτήματα χαράς κάτω από τον έναστρο ουρανό στα προαύλια των ναών μας. Οι λόγοι του λευκοφόρου αγγέλου «Ηγέρθη, ουκ εστιν ώδε » (Μάρκ. 16,6) ε πανελήφθησαν από τα στόματα των αρχιερέων και των ιερέων μας και τα χείλη μας έψαλαν τον θριαμβευτικό ύμνο «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας». Και ημείς, «οι εν τοις μνήμασι», οι συνταφέντες με τον Κύριο, μαζί με τους απ' αιώνος κατεχομένους στα δεσμά του ’δου, νοιώσαμε το σκίρτημα της νέας ζωής, της εκ νεκρών αναστάσεως, «ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν», κατά τον απόστολο (Ρωμ. 6,4). Και επαναλάβαμε δέκα, είκοσι, εκατό φορές τον παιάνα αυτόν για να δείξωμε την άμετρη χαρά μας και την ακλόνητη βεβαιότητά μας, για να συνειδητοποιήσωμε την νίκη του Χριστού, που είναι και δική μας νίκη, κατά του θανάτου και του ’δου. Σ' αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η πεμπτουσία του Χριστιανισμού. Γι' αυτό και το γεγονός της αναστάσεως αποτελεί το κεντρικό θέμα της λατρείας μας, το θέμα του Πάσχα, αλλά και όλων των Κυριακών του έτους. Ο Χριστιανισμός στηρίζεται επάνω στον κενό τάφο του Κυρίου - χωρίς την ανάστασι «κενό» - χωρίς περιεχόμενο, άχρηστο - θα ήταν το χριστιανικό κήρυγμα, «ματαία η πίστις» μας (Α΄Κορ. 15,17). Αλλά και η ζωή του καθενός μας πηγάζει από το γεγονός της αναστάσεως του Χριστού. Μαζί Του συνεσταυρώθη και απέθανε ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο παλαιός άνθρωπος των παθών και της κατάρας, ο υπόδουλος στον φόβο του θανάτου και της φθοράς. Τώρα όμως ο θάνατος έχει συντριβή. Έχει χάσει την εξουσία και την δύναμί του. Ο τύραννος έγινε καταγέλαστος. Η φθορά «κατεπόθη» από την άφθαρσία. Τώρα πανηγυρίζομε την νίκη μας και δοξάζομε εκείνον, που με τον θάνατό Του μας χάρισε την ζωή. Και επάνω στον δέσμιο θάνατο και στον ’δη πατεί όχι μόνο ο Χριστός, όπως παραστατικά εικονίζεται στην ορθόδοξο εικονογραφία της αναστάσεως, αλλά και ολόκληρο το συνανιστάμενο γένος των ανθρώπων, των σεσωσμένων. Την φωνή του θριάμβου των απελευθέρων του Χριστού συνοψίζει ο ιερός Χρυσόστομος στον Κατηχητικό του λόγο, που ακούσαμε στο τέλος της παννυχίδος του Πάσχα:
 
«Κανείς ας μη φοβάται τον θάνατο, γιατί μας ελευθέρωσε του Σωτήρος ο θάνατος. Κατεχόμενος απ' αύτόν τον εξαφάνισε. Κατέβηκε στον ’δη και τον ελαφυραγώγησε. Τον πίκρανε, όταν γεύθηκε την σάρκα Του. Και αυτό προφητεύοντας ο Ησαΐας, φώναξε - Ο ’δης, είπε, επικράνθη, όταν σε συνήντησε κάτω. Επικράνθη, γιατί κατηργήθη. Επικράνθη, γιατί ενεπαίχθη. Επικράνθη, γιατί ενεκρώθη. Επικράνθη, γιατί εδεσμεύθη. Έλαβε σώμα και βρήκε Θεό. Έλαβε γη και συνήντησε ουρανό. Έλαβε αυτό που έβλεπε, και έπεσε απ' εκεί που δεν έβλεπε. Πού είναι, θάνατε, το κεντρί σου; Πού είναι, ’δη, η νίκη σου; Ανέστη ο Χριστός και συ έπεσες. Ανέστη ο Χριστός και κρημνίσθηκαν οι δαίμονες. Ανέστη ο Χριστός και χαίρουν οι άγγελοι. Ανέστη ο Χριστός και κυριαρχεί η ζωή. Ανέστη ο Χριστός και κανείς νεκρός δεν θα βρίσκεται πια στο μνήμα. Γιατί ο Χριστός, εγερθείς εκ νεκρών, έγινε αρχή της αναστάσεως των νεκρών. Σ' αυτόν ανήκει η δόξα και η εξουσία εις τους απεράντους αιώνας».
 
Μέσα στην ατμόσφαιρα αυτή της νίκης, της χαράς και της πανηγύρεως, του φωτός που μετεδόθη στον κόσμο από το ανέσπερο φως που έλαμψε από τον τάφο, σκοτεινά πάθη, μικρότητες, θανατηφόρα μίση και μνησικακίες δεν έχουν χώρο υπάρξεως. Και αυτό είναι το άμεσο δώρο της αναστάσεως: Η συγγνώμη που ανέτειλε εκ του τάφου. Η αγάπη και η ειρήνη του Θεού προς τον άνθρωπο, του ανθρώπου προς τον Θεό και του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο. Κορύφωμα αυτής της πασχαλινής αγάπης είναι ο ασπασμός που αντήλλασσαν οι πιστοί την ημέρα του Πάσχα, στον οποίον και μας προτρέπει το θαυμάσιο και πανηγυρικώτατο δοξαστικό των αίνων του πλ. α΄ ήχου:
 
«Αναστάσεως ημέρα
και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει
και αλλήλους περιπτυξώμεθα.
Είπωμεν, αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς·
Συγχωρήσωμεν πάντα τη αναστάσει
και ούτω βοήσωμεν
Χριστός ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασι
ζωήν χαρισάμενος».
 
Ο πανηγυρισμός του Πάσχα συνεχίζεται καθ' όλη την εβδομάδα που το ακολουθεί, την Διακαινήσιμο, την νέα εβδομάδα. Όλη αυτή λογίζεται ως μία πασχάλιος ημέρα, κατά την οποία «αυτήν την ζωηφόρον ανάστασιν εορτάζομεν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού», κατά το συναξάριο. Και η εβδομάς κατακλείεται με την ογδόη ημέρα, την Νέα Κυριακή, την άλλως λεγομένη Κυριακή του Θωμά ή του Αντίπασχα. Αυτή είναι ο τύπος της ογδόης ημέρας του μέλλοντος αιώνος, «ότι εις εικόνα τάττεται της απεράντου εκείνης ημέρας, της εν τω μέλλοντι αιώνι, ήτις και πρώτη και μία έσται πάντως, μη νυκτί διακοπτομένη», κατά το συναξάριο.
 
Δεν είναι όμως η Κυριακή του Θωμά εξεικόνισμα του μέλλοντος αιώνος απλώς και μόνο γιατί είναι η ογδόη ημέρα από του Πάσχα. Αλλά και γιατί είναι η ημέρα της παρουσίας του Χριστού στο μέσον του κύκλου των ένδεκα μαθητών, της διαπιστώσεως του γεγονότος της αναστάσεως, της άρσεως κάθε αμφιβολίας, της προσωπικής κοινωνίας και της ψηλαφήσεως του αναστάντος. Ακριβώς δε η παρουσία αυτή και η ψηλάφησις είναι τύπος της αιωνίου παρουσίας του Χριστού κατά τον μέλλοντα αιώνα εν τω μέσῳ της Εκκλησίας Του. Τότε τίποτε δεν θα εμποδίζη την ποθητή θέα του Θεού, του Χριστού, και την προσωπική κοινωνία με αυτόν. Τότε τα φράγματα της δυσπιστίας θα πέσουν και μαζί με τον Θωμα ο λαός του Θεού θα ομολογή την σωτήριο ομολογία: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιωαν. 20,28).
 
Από την υμνογραφία της εορτής σταχυολογούμε το δοξαστικό του εσπερινού του πλ. β' ήχου. Αναφέρεται στην είσοδο του Χριστού κεκλεισμένων των θυρών κατά την Κυριακή του Πάσχα στο υπερώο της Σιών. Ο Θωμάς απουσίαζε και με δυσπιστία εκφράζεται για το γεγονός της αναστάσεως. Θέλει για να βεβαιωθή να ίδη με τα ίδια του τα μάτια τον Κύριο. Να ίδη την πλευρά, από την οποία έρρευσε το αίμα και το ύδωρ, ο τύπος του βαπτίσματος. Να ίδη την πληγή, από την οποία ιάθη η μεγάλη πληγή, ο άνθρωπος. Να ίδη ότι ο αναστάς δεν είναι πνεύμα, φάντασμα, αλλά άνθρωπος με σάρκα και οστά. Και αυτόν τον αναστάντα Κύριο, που πάτησε τον θάνατο και πληροφόρησε την αλήθεια της αναστάσεώς Του στον δύσπιστο Θωμά δοξολογεί ο ποιητής του ύμνου.
 
«Των θυρών κεκλεισμένων επέστης, Χριστέ, προς τους μαθητάς.
Τότε ο Θωμάς οικονομικώς ουχ ευρέθη μετ' αυτών.
Έλεγε γαρ·
Ου μη πιστεύσω,
εάν μη ίδω καγώ τον δεσπότην
ίδω την πλευράν,
όθεν εξήλθε το αίμα, το ύδωρ, το βάπτισμα· ίδω την πληγήν,
εξ ης ιάθη το μέγα τραύμα, ο άνθρωπος· ίδω πως ουκ ην ως
πνεύμα, αλλά σαρξ και οστέα.
Ο τον θάνατον πατήσας και Θωμάν πληροφορήσας,
Κύριε, δόξα σοι».
 
Και κλείνομε την εκπομπή με την ενάτη ωδή του κανόνος της ημέρας, ποίημα του Ιωάννου Δαμασκηνού, τοὒ α' ήχου. Ο ειρμός δοξολογεί την Θεοτόκο, την μητέρα του αναστάντος. Τα τρία τροπάρια αναφέρονται στην εμφάνισι του Χριστού στους μαθητάς, στην ψηλάφησι του Θωμά και στην βεβαίωσι της θείας αναστάσεως. Είναι από τα ωραιότερα τροπάρια της Νέας Κυριακής:
 
«Σε την φαεινήν λαμπάδα
και μητέρα του Θεού,
την αρίζηλον δόξαν
και ανωτέραν πάντων των ποιημάτων,
εν ύμνοις μεγαλύνομεν».
«Σου την φαεινήν ημέραν
και υπέρλαμπρον, Χριστέ,
την ολόφωτον χάριν,
εν η ωραίος κάλλει τοις μαθηταίς σου
επέστης, μεγαλύνομεν».

«Σε τον χοϊκή παλάμη ψηλαφώμενον πλευράν και μη φλέξαντα ταύτην πυρί τω της αΰλου θείας ουσίας, εν ύμνοις μεγαλύνομεν».
«Σε τον ως Θεόν εκ τάφου αναστάντα Χριστόν, ου βλεφάροις ιδόντες, αλλά καρδίας πόθω πεπιστευκότες, εν ύμνοις μεγαλύνομεν».

Αποστολική Διακονία 

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΓΡΑΒΑΝΟΣ Ο ΝΙΣΥΡΙΟΣ

 Άγιος Γρηγόριος Γραβανός ο Νισύριος

 

Ο Άγιος Γρηγόριος ήταν μέλος του κινήματος των Κολλυβάδων. Όταν το κίνημα των Κολυββάδων ξεπέρασε τα όρια του Αγίου Όρους, οι μοναχοί διασκορπίστηκαν στα νησιά του Αιγαίου. Ο Άγιος Γρηγόριος μαζί με άλλους ήρθε στην Πάτμο και αργότερα στους Λειψούς, όπου έχτισε ερημητήριο προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Εξαιτίας πειρατικών επιδρομών, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το νησί και να επιστρέψει αργότερα στην Πάτμο, όπου συνάντησε το Μακάριο το Νοταρά, που έμενε στο Κάθισμα των Αγίων Πάντων που δημιούργησε ο ίδιος στο λόφο της Κουμάνας. Ο Άγιος Γρηγόριος παρέμεινε με το Μακάριο για λίγο και μετά έφυγε για ένα άλλο μέρος του νησιού, που ονομάζεται Γραβά (το Γραβανός προέρχεται από το μέρος αυτό).
Έγινε ευρέως γνωστός ως πνευματικός και υπάρχει η παράδοση ότι ακόμη και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως τον επισκέφθηκε. Κάποια στιγμή, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Πάτμο για την Ικαρία, όπου και κοιμήθηκε το 1812 μ.Χ. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 22 Απριλίου.
 
https://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΑΝΑΝΙΑΣ ΕΚ ΜΑΛΛΩΝ ΚΡΗΤΗΣ

Όσιος Ανανίας εκ Μαλλών Κρήτης

 

Πρώτος Αδελφός, ανακαινιστής και Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Παναγίας Εξακουστής Μαλλών Ιεράπετρας, υπήρξε ο Χατζη-Ανανίας, κατά κόσμον Αντώνιος Μπαρμπεράκης, που γεννήθηκε το έτος 1837 μ.Χ. στις Μαλλες Ιεράπετρας από απλούς, φτωχούς αλλά θεοσεβείς γονείς, τον Ιωάννη και την Αθηνά, οι οποίοι μεγάλωσαν το παιδί τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».

Ο Αντώνιος δεν έμαθε γράμματα, αλλά από μικρός είχε έφεση στα ιερά γράμματα και επιθυμούσε να περιβληθεί το αγγελικό σχήμα. Απέφευγε κάθε σωματική απόλαυση. Ως βρέφος δεν θήλαζε Τετάρτη και Παρασκευή και αρνούνταν πεισματικά να πιάσει τον μαστό της μητέρας του. Δεν έφαγε ποτέ κρέας, ψάρι και τυροκομικά. Μόνο τα Σαββατοκύριακα και τις μεγάλες εορτές έτρωγε λάδι και το Πάσχα κατέλυε οστρακοειδή, σουπιές και καλαμάρια. Ήταν πάντοτε ξυπόλυτος και ντυμένος κατάσαρκα με τρίχινα και χονδρά ράσα ενώ για κρεββάτι του είχε το δέρμα ενός ζώου, συνήθως προβάτου, και μαξιλάρι του μία κακόβολη πέτρα. Έτσι, σε ηλικία μόλις 14 ετών εγκατέλειψε το πατρικό του σπίτι και κατέφυγε στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καψά Σητείας, όπου εκάρη Μοναχός και υπήρξε μαθητής και συμμοναστής του Οσίου Ιωσήφ του Γεροντογιάννη, ιδρυτού της σημερινής Μονής Καψά, ο οποίος τον όρισε διάδοχό του.

Μετά το θάνατο του Οσίου Ιωσήφ το 1870 μ.Χ. εξελέγη Ηγούμενος της Μονής, αλλά κάποιες συκοφαντίες τον ανάγκασαν αργότερα να καταφύγει στα Ιεροσόλυμα. Επειδή έμεινε στους Αγίους Τόπους, όπου είχε πάει να προσκυνήσει τα Ιερά Προσκυνήματα φέρει τον τίτλο του Χατζή, που στα αραβικά σημαίνει προσκυνητής.

Ο νόστος και η αγάπη του για την πατρίδα τον έφεραν πίσω στις Μάλλες το έτος 1877 μ.Χ., όπου κατέφυγε στην Εξακουστή και επιδόθηκε στο ανακαινιστικό έργο της Μονής. Συγκαταλέγεται ανάμεσα στους δραστήριους εκείνους μοναχούς που έδρασαν κατά τα τέλη του 19ου αιώνα μ.Χ., ως ανακαινιστές ξεχασμένων μοναστηριών και ως ιδρυτές καινούργιων.

Ο Χατζη-Ανανίας ανακαίνισε το σπηλαιώδη ναό και ανοικοδόμησε τον παλαιό ναό, τον οποίο και μετέτρεψε σε καθολικό της νεοσύστατης Μονής. Σύμφωνα με τον Γάλλο αρχαιολόγο Πωλ Φωρ βρήκε εκεί «ερείπιόν τι ναού, αγνώστου ονόματος και μικρόν τι Εξωκκλήσιον, επωνομαζόμενον δε Παναγία Εξακουστή...». Αυτό επιβεβαιώνεται και από άλλες πηγές, που αναφέρουν ότι ο Χατζή- Ανανίας ανακαίνισε την εκκλησία που υπήρχε εκεί και άρχισε να οικοδομεί την καινούργια Μονή κοντά στο σπήλαιο. Η αποπεράτωση των εργασιών της ανακαίνισης της Μονής έγινε πέντε χρόνια μετά και αναφέρεται σε επιγραφή που σώζεται στη βάση του κωδωνοστασίου του Ναού: «ΤΗ 21η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1882 / ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΞΑΚΟΥΣΤΗΣ / ΜΝΗΣΘΗΤΙ ΚΥΡΙΕ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ ΣΟΥ ΑΝΑΝΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ / ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΕΙΑΣ ΑΥΤΟΥ».

Ο Ναός έχει σχήμα μονόκλιτης Βασιλικής, με στέγη σαμαροειδή, όπως συνηθίζεται στην Κρήτη. Οι εικόνες του τέμπλου είναι νεώτερες, όμως δεξιά και αριστερά του Τέμπλου βρίσκονται εντοιχισμένες δύο παλιές εικόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου Βρεφοκρατούσης και του Τιμίου Προδρόμου, ενώ παλιός είναι και ο Δεσποτικός Θρόνος. Το τέμπλο είναι ξυλόγλυπτο εξαιρετικής τέχνης και είναι έργο των περίφημων ξυλογλυπτών (νιταδόρων) αδελφών Παναγιώτου και Ιωάννου Μακράκη και Ζαχ. Φαρσάρη από το Μέσα Λασίθι Οροπεδίου. Στη νότια πλευρά του περιβόλου και σε μικρή απόσταση υπάρχει βράχος, η κορυφή του οποίου καλύπτεται από τους κλάδους συκιάς.
Στη βάση του υπάρχει μικρός σπηλαιώδης ναός αφιερωμένος στην ένδοξη Μεταμόρφωση του Κυρίου. Αρχικά ήταν μικρό φυσικό σπήλαιο, το οποίο διαμορφώθηκε πρόχειρα σε ναΰδριο και γι’ αυτό θεωρείται αχειροποίητος η θεόκτιστος ναός, στον οποίο ανακαλύφθηκε η εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αργότερα καλύφθηκε με τοίχο η δυτική πλευρά του και κλείσθηκε με πόρτα, ενώ σοβατίσθηκε το εσωτερικό του και κατασκευάσθηκε μικρό τέμπλο. Το Θυσιαστήριο του είναι φυσικός βράχος. Πάνω στο Θυσιαστήριο υπάρχει βράχος, χωρίς όμως να έχει ερευνηθεί γιατί η διάμετρος είναι πολύ μικρή.

Συμφώνα με την παράδοση το ναΰδριο αυτό δεν υπήρχε, αλλά υπήρχε απλώς μικρό φυσικό σπήλαιο. Σ’ αυτό αναγκάσθηκε να καταφύγει μικρό παιδί ο Αντώνιος Μπαρμπεράκης, ο μετέπειτα Μοναχός Χατζη-Ανανίας, μία μέρα του χειμώνα που έβοσκε εκεί κοντά τα ζώα της οικογένειας του για να προφυλαχθεί από τη βροχή και αποκοιμήθηκε. Τότε είδε στο όνειρό του την Παναγία, η οποία του είπε ότι είναι εκεί και να ερευνήσει να βρει την εικόνα της. Το παιδί εκείνο ξύπνησε φοβισμένο και έφυγε. Το ίδιο όνειρο είδε και την επόμενη μέρα όταν αναγκάστηκε και πάλι να καταφύγει στο σπήλαιο αυτό για να προφυλαχθεί από τη βροχή και αποκοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε ερεύνησε στο βάθος του σπηλαίου και ανακάλυψε μία εικόνα της Παναγίας, την οποία μετέφερε το βράδυ στο πατρικό σπίτι του. Ο πατέρας του Αντωνίου φοβήθηκε να κρατήσει την εικόνα στο σπίτι του, επειδή θεωρούσε ανάξιο και ακατάλληλο τον χώρο αυτό για την Παναγία. Έτσι παρήγγειλε στο γιό του να επιστρέψει την εικόνα στον τόπο που την βρήκε. Από τότε ο μικρός Αντώνιος πήγαινε καθημερινά στο χώρο αυτό και άναβε κανδήλι μπροστά στην εικόνα. Αργότερα μαζί με τον πατέρα του διαμόρφωσαν εκείνο το σπήλαιο σε Ναΰδριο.

Μετά από πολλά χρόνια, ο Αντώνιος έγινε Μοναχός στη Μονή Καψά και έλαβε το όνομα Ανανίας, και επέστρεψε, όπως είπαμε, στη γενέτειρά του το έτος 1877 μ.Χ. για να εγκατασταθεί στην μέχρι τότε ερειπωμένη Μονή Εξακουστής. Η φωτισμένη προσωπικότητα και η αγιότητα του Χατζή- Ανανία προσέλκυσε και άλλους Μοναχούς στο Μοναστήρι, οι οποίοι πρόσφεραν και την πατρική τους περιουσία, με αποτέλεσμα τη σύντομη αποπεράτωση και επάνδρωση της Μονής. Η γύρω περιοχή ανήκε στην οικογένεια Τσακιράκη, που τη δώρισε για την ανέγερση της Μονής και βοήθησε τον Χατζή-Ανανία στο έργο του. Νέοι προσκυνητές κατέφθαναν καθημερινά στο νεόδμητο τότε μοναστήρι και υποψήφιοι μοναχοί εγκαταστάθηκαν σ' αυτό. Το 1881 μ.Χ. η Μονή αριθμούσε οκτώ μοναχούς και δύο λαϊκούς κατοίκους. Ηγούμενος της Μονής παρέμεινε ως το 1895 μ.Χ. ο Χατζή-Ανανίας, ο οποίος προσπάθησε με τα πλούσια διοικητικά του χαρίσματα να αποκτήσει το μοναστήρι πόρους για να μπορέσει να επιβιώσει. «...Η της Μονής περιουσία, η οποία κατ’ αρχάς αποτελείτο κατ’ έκτασιν εκ κτήματος οκτώ στρεμμάτων πέριξ της Μονής, ηυξήθη δι’ αγορών εις τριάκοντα στρέμματα, καλλιεργημένα και δενδροφυτευμένα. Εις την περιουσίαν ταύτην, δι’ αγορών ομοίως και αφιερώσεων, προσετέθησαν και άλλα εις εννέα διαφόρους θέσεις κτήματα, εν οις και ελαιοτριβείον εντός του χωρίου Μαλλών...», σημειώνει ο Ν. Ι. Παπαδάκης στο έργο του «Η Εκκλησία της Κρήτης».

Το 1893 μ.Χ. κανονικός Ηγούμενος της Μονής εξελέγη ο Ιερομόναχος Μεθόδιος Βρυγιωνάκης από τους Αρμένους, αλλά τίποτα δεν γινόταν στη Μονή χωρίς τη γνώμη και του Χατζή-Ανανία, τον οποίο όλοι αναγνώριζαν ως κτίτορα. Τα χρόνια αυτά η Αδελφότητα της Μονής είχε δύναμη οκτώ Μοναχούς και δύο δοκίμους, ενώ διέθεται αξιόλογη κτηματική περιουσία και ικανό αριθμό αιγοπροβάτων. Το επόμενο έτος ο π. Μεθόδιος παραιτήθηκε και στη θέση του ηγουμένου εξελέγη ο Ιερομόναχος Ιερόθεος Μπαρμπεράκης, ανηψιός του Χατζή-Ανανία. Λίγο αργότερα, λόγω δύσκολων συνθηκών, ο τότε Επίσκοπος Ιεράς και Σητείας Αμβρόσιος ανέθεσε πάλι στον Χατζή-Ανανία την επιστασία της Μονής από τις 7 Απριλίου 1898 μ.Χ. έως 3 Φεβρουαρίου 1899 μ.Χ.

Η σπουδαία αυτή πορεία του Μοναστηριού διακόπηκε με το ξεκίνημα του 20ου αιώνα μ.Χ., αφού η Μονή κρίθηκε διαλυτέα σύμφωνα με τον Καταστατικό Νομό της Κρητικής Πολιτείας 276/1900 της εν Κρήτη Ορθοδόξου Εκκλησίας, με την οποία οι δέκα (10) μοναχοί μετατέθηκαν και εγγράφησαν στη Μονή Φανερωμένης. Όμως το 1903 μ.Χ. η Μονή επανασυστάθηκε και ο Χατζή-Ανανίας με όλη την αδελφότητα των μοναχών επανήλθαν στον αγαπημένο τους τόπο, την Μονή της μετανοίας τους.

Λίγα χρόνια αργότερα, ο ίδιος ο Ηγούμενος Ανανίας εκοιμήθη οσιακά τη νύκτα του Πάσχα, στις 22 Απριλίου του 1907 μ.Χ., την ώρα μάλιστα της τελετής της Αναστάσεως.
Στη συνείδηση όσων τον γνώρισαν από κοντά είναι ένας άγιος, που η φήμη του φτάνει ως τις μέρες μας και διατηρείται ζωντανή στους κατοίκους της περιοχής Ιεράπετρας και Βιάννου. Εκτός από το χάρισμα της ιάσεως ασθενών, ήταν προικισμένος από τον Θεό και με το προορατικό χάρισμα, με το οποίο βοήθηκε πολλούς πιστούς να συναισθανθούν την αμαρτωλότητά τους και να μετανοήσουν. Τα Λείψανά του μετά την εκταφή αποπνέουν άρρητη ευωδία και επιτελούν θαύματα σε όσους με πίστη επικαλούνται την βοήθεια του.

Όπως είναι φυσικό μετά τον θάνατο του Οσίου Ανανία η Μονή γνωρίζει περίοδο παρακμής, αφού ο βασικός πόλος έλξεως των προσκυνητών δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Το 1920 μ.Χ. αριθμούσε μόλις τέσσερις μοναχούς, ενώ το 1935 μ.Χ. η Μονή κρίθηκε διαλυτέα και άρχισε η ερήμωσή της. Ο Οργανισμός Διαχειρίσεως Εκκλησιαστικής Περιουσίας πώλησε στην τότε Κοινότητα Μαλλών όσα κτήματα είχαν απομείνει.
Κατά το διάστημα της Γερμανοϊταλικής Κατοχής τα κελλιά λεηλατήθηκαν και ερημώθηκαν. Δεν καταστράφηκαν μόνο το παρεκκλήσιο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, αλλά και το Καθολικό της Μονής και το κελλί του Ιερομονάχου π. Ιωακείμ Χατζάκη, που πήγαινε τακτικά για να λειτουργεί στο Μοναστήρι του. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 22 Απριλίου.
 
https://www.saint.gr

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ: ΕΙΔΑ ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ!

Γερόντισσα Γαλακτία: Είδα στον Άδη τί γίνεται. Να μην πάει κανείς ούτε δευτερόλεπτο. Είδα χωριανούς μου. Δεν φανέρωσα σε κανέναν αυτούς που είδα. Μετά άναβα κεριά. Έκανα προσευχή. Άρχισαν να χοροπηδούν οι καημένοι.
Εκεί είναι οι αιρετικοί. Οι μάγοι, οι μάγισσες. Να ξέρανε τι τους περιμένει αυτούς καλύτερα να μην είχανε γεννηθεί.
Εκεί ποιοί άλλοι είναι; Οι ασεβείς ιερωμένοι. Ω τους κακομοίρηδες. Εκεί είναι οι βλάσφημοι, οι κακούργοι, οι μαγαρισμένοι στο σώμα, οι άτιμοι, οι μοιχοί, οι πόρνοι, προπαντός οι αρσενοκοίτες. Αφόρητα βάσανα. Τώρα τα κάνουνε και οι παντρεμένοι αυτά. Φρίκη. Φρίκη.

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ: ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥΣ ΩΣΑΝ ΤΟΥΣ ΒΟΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ!

Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος: Έλεγε μια σύγχρονη αγία που γνώρισα, η αγία Γαλακτία της Κρήτης, «κατάντησαν οι σύγχρονοι άνθρωποι το σώμα τους ωσάν τους βόθρους, έτσι ακριβώς έλεγε, οι άγιοι δεν ντρέπονται να λεν την αλήθεια, της Νέας Υόρκης». Και την ερώτησα, «έχουμε και εμείς βόθρους. Μόνον η Νέα Υόρκη έχει η καημένη; Γιατί μας παρουσιάζεις τα σύγχρονα σώματα σαν τους υπονόμους της Νέας Υόρκης»; «Διότι εκεί, μου λέει, υπάρχει η γέννα της αμαρτίας και απ᾿ εκεί διαδίδεται σε όλο τον ντουνιά, σε όλο τον κόσμο. Ό,τι εκεί κάμουν γίνεται μόδα στον κόσμο ολόκληρο. Απ᾿ εκεί ξεκινά, μου λέει, η αμαρτία. Και ενώ, μου λέει, την αμαρτία τη συλλαμβάνει η ψυχή, τη μεταδίδει στο σώμα». Τί λέει στην παράκληση; «Ἀσθενεῖ μου τὸ σώμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή».

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ: ΝΑ ΜΗ ΓΥΜΝΩΝΕΣΤΕ!

Γερόντισσα Γαλακτία: Να μη γυμνώνεστε. Και σε μένα έρχονται γυναίκες... ντρέπομαι εγώ που τις βλέπω. Τους λέω απαλά: "θα κρυώσεις παιδί μου" "Όχι" μου απαντούν, "κάνει ζέστη". "Στην ψυχή θα κρυώσεις" συμπληρώνω, "και θα κολλήσεις μετά τη γρίπη και σε άλλους (σκανδαλισμό)" Κάτι καταλαβαίνουν μετά αλλά ελάχιστες αλλάζουν. Άλλοτ£ συμβου­λεύω πιο έντονα. Όλα αυτά, βγάζουν μαύρο καπνό (δαιμονική ενέργεια). Πνίγει ο καπνός αυτός τα σπίτια τους, το σύμπαν ολόκληρο... Το βλέπω καθαρά. Κλαίω με πόνο... 

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ: Η ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΙΚΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ!

Γερόντισσα Γαλακτία: Η αγνότητα είναι η καλύτερη προίκα των νέων για το μέλλον. Αν τη χάσεις ανοίγονται χάσματα στη ψυχὴ που δεν κλείνουν εύκολα. Η τιμή, τιμή δεν έχει και χαράς τον που την έχει. 

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ: ΤΟ ΚΡΙΝΑΚΙ!

Τό κρινάκι
ποίημα Γερόντισσας Γαλακτίας (Γαλάτειας)
 
Ἕνα κρινάκι ὁλόλευκο
φύτρωσε στήν αὐλή μου
πῶς θἄθελα νά τοῦ ‘μοιαζε
ἡ ἄθλια ψυχή μου.
 
Τά πέταλά του ἄνοιξε
τόν οὐρανό κοιτάζει
κι Αὐτόν πού τό ‘στειλε στήν γῆ
ὑμνεῖ καί Τόν δοξάζει.
 
Μέ τήν λευκή του φορεσιά
καί τήν ἁγνότητά του
γεμίζει τήν καρδούλα μου
καί δίνει τ’ ἄρωμά του.
 
Σάν νά μοῦ λέει πῶς κι ἐγώ
νά γίνω σάν ἐκεῖνο
καί ἡ ψυχή μου στόν Χριστό
νά πάει ἄσπρο κρῖνο.
 
orthodoxianewsagency.gr
 
H αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το ORTHODOXIANEWSAGENCY.GR με ενεργό σύνδεσμο στην εν λόγω καταχώρηση.