Η ΗΧΩ ΚΑΙ Η ΖΩΗ

 Η Ηχώ και η Ζωή

 

Μια φορά ένας άνδρας με τον γιο του περπατούσαν μέσα στο δάσος. Ξαφνικά το αγόρι σκουντουφλά και πέφτει κάτω. Είχε χτυπήσει στο πόδι του και φώναξε δυνατά.
– ΑΑΑΧΧΧ!
Ξαφνιασμένος, ακούει την φωνή του να επιστρέφει:
– ΑΑΑΧΧΧ!
Παραξενεμένος φωνάζει:
– Ποιός είσαι;
Όμως την μοναδική απάντηση που παίρνει είναι:
– Ποιός είσαι;
Θυμωμένος τώρα κάνει αγριεμένα:
– Είσαι δειλός!
Και η φωνή απαντά:
– Είσαι δειλός!
Γεμάτος περιέργεια ρωτά τον πατέρα του.
– Τι συμβαίνει πατέρα; τι γίνεται εδώ;
– Πρόσεξε γιε μου, του λέει εκείνος και φωνάζει:
– Σε θαυμάζω!
Η φωνή απαντά:
– Σε θαυμάζω!
Ο πατέρας φωνάζει για άλλη μια φορά:
– Είσαι υπέροχος!
Η φωνή απαντά:
– Είσαι υπέροχος!

Το αγόρι ακόμα πιο έκπληκτο από πριν, δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει.
Υστέρα ο πατέρας πιάνει να εξηγήσει στον γιο του:
Το φαινόμενο αυτό, οι άνθρωποι το λένε ΗΧΩ, αλλά στ’ αλήθεια είναι ΖΩΗ. Επειδή εκείνη σου επιστρέφει αυτό που της δίνεις. Η ζωή είναι ένας καθρέφτης των πράξεών σου. Αν θέλεις πιο πολλή αγάπη, τότε να δώσεις πολλή αγάπη! Αν θέλεις κατανόηση, τότε δώσε κατανόηση. Αν θέλεις οι άνθρωποι να σε υπομένουν, τότε να τους υπομείνεις και εσύ. Αυτός είναι ο κανόνας και έχει εφαρμογή σε κάθε τομέα της ζωής μας!
Η ζωή σου με άλλα λόγια είναι όχι απλά μια σύμπτωση από τυχαία γεγονότα αλλά ένας καθρέφτης του ίδιου σου του εαυτού!

Δημήτρης Καραβασίλης
Πηγή: Το Ζωντανό Ιστολόγιο

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Η απάντηση ήρθε από τον Ουρανό

 
Ό Επίσκοπος Παντελεήμων Φωστίνης γράφει:
Όλο το χαριτωμένο νησάκι, οι ξακουστές Οινούσσες, έκλαψαν τήν ευλογημένη νιόπαντρη νοικοκυροπούλα. Τήν καμάρωναν όλοι σαν δική τους κόρη. Κι’ ό ξαφνικός θάνατός της, στην πρώτη γέννα της, βύθισε σε πένθος όλο το νησί. Τήν άμοιρη Κωνσταντία.
Ό πατέρας της, απαρηγόρητος από τότε άρχισε να βυθίζεται σε ιδιαίτερες μελέτες, γιά τήν αθανασία της ψυχής. Οι επιστήμονες τού νησιού, τον συντρόφευαν πάντοτε και συζητούσαν ώρες ολόκληρες γιά τήν ύπαρξη και τήν αθανασία της ψυχής, γιά τήν αιωνιότητα, γιά τήν κρίσι, γιά όλες τις λεπτομέρειες της άλλης ζωής. Μερικές φορές, ετύχαινε να έχει και αντίθετο γνώμη, κάποιος άπ’ τήν παρέα και τότε άρχιζε ή συζήτησις. Και προσπαθούσε, ό πατέρας της Κωνσταντίας να πείσει όλους, γιά τήν ομορφιά της αιωνίου ζωής και να τούς παροτρύνει, να μη λησμονούν ότι σ’ αυτό τον κόσμο, είμαστε όλοι διαβατάρικα πουλιά. Αυτό γινόταν τακτικά. Κάθε μέρα σχεδόν, οι συζητήσεις αυτές.
Πρωί-πρωί, ανέβαινε συχνά στο νεκροταφείο. Είχε αναθέσει, σ’ ένα κηπουρό, να περιποιέται τον τάφο της κόρης του. Κι ό κηπουρός αληθινά ευαίσθητος και ευγενικός άνθρωπος, είχε κάνει αληθινό παράδεισο, τον τάφο της νοικοκυρούλας. Είχε κατορθώσει, να γράψει με πανσέδες το όνομά της. Και ανέβαιναν πολλές ωραίες καρδιές, γιά να χύσουν κρυφά δύο δάκρυα, αντικρίζοντας το όνομά της, ραμμένο στον τάφο της με τα λουλούδια.
Ένα πρωί, ό πατέρας της εκάθησε στο νεκροταφείο πολλές ώρες. Ήταν καλοκαίρι, Ιούλιος μήνας. Τα λουλούδια δροσερά, εσκόρπιζαν ένα λεπτό άρωμα, πού είχε εισχωρήσει στα βάθη της καρδιάς του. Δεν  τού έκανε ή καρδιά να φύγει. Επιτέλους, κατέβηκε στήν ακροθαλασσιά. Ή τακτική παρέα τον περίμενε. Ή συζήτησις πάλι, πάνω στο ίδιο θέμα. Επτά προύχοντες τού νησιού.
Δεν βαριέσαι, καημένε παπά-Μιχάλη, έδώ είναι ή κόλασις, έδώ κι ό παράδεισος. Όλα τα άλλα, είναι λόγια». Είπε, ένας από τήν παρέα, απογοητευμένος.
Ό παπά-Μιχάλης στενοχωρήθηκε: Μη λες, καπετάνιε μου, τέτοιες κουβέντες. Αλλοίμονο στον κόσμο, άν έχανε κι’ αύτήν τήν ελπίδα. Εγώ τουλάχιστον, αφ’ ότου ή Κωνσταντία μου πέταξε σαν πουλάκι, από αυτόν τον κόσμο, μ’ αύτή τήν ελπίδα ζω, ότι ζει στους Ουρανούς. Είχε τόσο ωραία, τόσο λεπτή ψυχή! Είμαι βέβαιος ότι ό Κύριός μας, της έχει δώσει το έλεος Του. Και τον επήρε, τόση συγκίνηση, πού έβγαλε το μαντήλι κι’ άρχισε να κλαίει. Συνεκινήθησαν κι’ όλοι οι άλλοι. «Συζητούμε απλώς, παπά-Μιχάλη. Μη τα πέρνης καί όλα τοις μετρητοΐς».
Εν τω μεταξύ, έφτασε το μεσημέρι και τράβηξαν όλοι, γιά τα σπίτια τους. Ό παπάς δεν έβαλε τίποτα στο στόμα του. Επήγε αμέσως και ξαπλώθηκε στο κρεβάτι του και τον πήρε ένας ύπνος γλυκός και ήρεμος. Τί ευτυχία, πού τον βρήκε! έβλεπε, ότι μαζί με τήν παρέα του ανέβαινε πρός το νεκροταφείο. Όταν ζύγωναν, τούς αφήκε λίγες στιγμές, γιά να πεταχτή επάνω, να ίδή τα λουλούδια και τον τάφο, της αλησμόνητης κόρης του. Μα, ρίγη πέρασαν το κορμί του, όταν ανάμεσα στα λουλούδια τού τάφου της, είδε τήν κόρη του.
Φορούσε ένα ολόασπρο φόρεμα κι’ έλαμπε το πρόσωπό της.
Παιδί μου, παιδί μου, είπε με λαχτάρα ό πατέρας της, πώς περνάς;»
Εκείνη, χαμογέλασε στοργικά κι’ είπε: «’Ά! σε ευχαριστώ πολύ. Έλαβα και το ψάρι, πού μου έστειλε ό θειος ό Κωστής. Ευχαρίστησε τον εκ μέρους μου».
Ό παπάς ευτυχισμένος, πού έβλεπε την κόρη του ευτυχισμένη, ήθελε να τήν δουν και οι άλλοι, πού αποτελούσαν τήν παρέα του. Και τούς εφώναξε: «Ελάτε γρήγορα, να δείτε τήν Κωνσταντία μου, ζει, είναι ευτυχισμένη». Σε λίγο έφτασαν και οι άλλοι και τήν είδαν. Εκείνη, είπε τότε. «Φεύγω, πατέρα μου, είναι ώρα• δεν μπορώ να μείνω περισσότερο». Κι’ αμέσως, άρχισε να εξαϋλώνεται.
Σε λίγες στιγμές χάθηκε. Τήν ίδια στιγμή, ξύπνησε ό πατέρα; γεμάτος ευτυχία, πού είδε τόσο ευτυχισμένη τήν κόρη του.
Έντύθηκε βιαστικά κι’ επήγε στου Καπετάν-Κωστή το σπίτι. «Σε καλό σου, παπά, τέτοια ώρα» τού είπε, ό καπετάνιος. Κι’ ό παπάς τον ρώτησε: «Γιά πες μου, βρέ Κωστή, έκανες τίποτα σύ, γιά τήν Κωνσταντία τήν κόρη μου;».
Ό καπετάνιος, τον κοίταξε περίεργα και τού είπε: «Όχι. Δεν θυμούμαι τίποτε. Γιατί, τί τρέχει;» Ό παπάς με βουρκωμένα μάτια τού διηγήθηκε το όνειρο. «Ή Κωνσταντία μου είπε να έρθω να σε ευχαριστήσω γιά το ψάρι, πού της έστειλες».
Εκείνος άρχισε να σταυροκοπιέται ανατριχιασμένος. «Ώ! Χρίστε μου! Ώ Παναγία μου! τί θαύμα είναι τούτο;» Τώρα θυμούμαι καλά. Όταν γύρισα στο σπίτι από τήν κηδεία της Κωνσταντίας, εύρήκα ένα τακτικό ψαρά, πού μου έφερνε πάντα ψάρια. Είχε φέρει μιά συναγρίδα μεγάλη. Μα εγώ δεν είχα καμιά όρεξη γιά φαΐ και τού είπα: Δεν θέλω τίποτα, βρέ παιδί μου, σήμερα. Το παλληκάρι κίνησε να φύγει. Μα μετανόησα και τού φώναξα πάλι:Έλα δώ, βρέ παιδί μου. Πόσο κάνει το ψάρι; Μου είπε τήν τιμή και εγώ έβγαλα και το πλήρωσα και τού είπα: Δός το σ’ ένα φτωχό σπίτι, να το φάνε γιά συγχώριο της Κωνσταντίας». Κι’ ό απλοϊκός καπετάνιος, άρχισε πάλι να σταυροκοπιέται και να επαναλαμβάνει: «Ώ Χριστέ μου! Ώ Παναγία μοι
Έπειτα μαζί και οι δύο, εύρισκαν την παρέα και τούς διηγήθηκαν & το περιστατικό. Έκοιτάχθηκαν, όλοι μεταξύ τους, άνατριχιασμέ- . Ένας από αυτούς, είπε σ’ αυτόν, πού δεν μπορούσε τέλεια, να πιστέψει στήν αθανασία: «Την απάντηση τήν πήρες, από τον ουρανό λες τώρα;» Εκείνος, έσκυψε το κεφάλι κάτω και έκανε το Σταυρό  του χωρίς λέξι να ειπεί.
Άς κάνωμεν και μείς όλοι το Σταυρό μας, αγαπητοί μου φίλοι, και ας συλλογιστούμε, ότι σ’ αυτόν τον κόσμο, είμαστε διαβάτες. – αληθινή ζωή, αρχίζει από τη στιγμή, πού θά άφήσωμε αύτή τήν πρόσκαιρη. Χαράστον, όποιος άντικρύση τον άληθινό κόσμο και να μπορεί να λάβη το Έλεος τού Θεού. 
 
ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ: ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!

 Π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

 

Κάποτε συζητούσε με έναν απλοϊκό Παλαιοημερολογίτη, ο οποίος του έλεγε με οργή και αυτοπεποίθησι:
- Εσείς οι Νεοημερολογίτες δεν θα πάτε στον Παράδεισο!
- Θα πάμε!, του τόνιζε χαμογελώντας ο Γέροντας.
- Δεν θα πάτε!, επέμενε αυτός.
- Θα πάμε!, επανελάμβανε ο Γέροντας.
- Αι, αν πάτε εσείς, εγώ τέτοιο Παράδεισο δεν τον θέλω!
- Βρε ταλαίπωρε, του λέει ο Γέροντας. Τι σ΄ενδιαφέρει εσένα ποιόν θα βάλη ο Θεός στον Παράδεισο; Εμένα δεν θα με πείραζε καθόλου ακόμη κι αν με έβαζε ο Θεός στον Παράδεισο παρέα με τον Νέρωνα, Τον Καλιγούλα, και τον Χίτλερ και αν μου έδινε σαν εργασία να τους γυαλίζω τα παπούτσια. Αρκεί να με βάλη και μένα μέσα, έστω και τελευταίον!
Το μόνο που φοβάμαι είναι οτι εσείς οι Παλαιοημερολογίτες , με τη στενοκεφαλιά την οποία έχετε, θα χάσετε τον Παράδεισο.

Από το βιβλίο "ΥΠΟΘΗΚΕΣ  ΖΩΗΣ"
από τη ζωή και τη διδασκαλία του Πατρός Επιφανίου
Έκδοση Ιερόν Ησυχαστήριον Κεχαριτωμένης Θεοτόκου.
από τη ζωή και τη διδασκαλία του Πατρός Επιφανίου

Π. ΣΙΜΩΝ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ: ΣΗΚΩΘΗΚΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙ, ΑΛΛΑ Η ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΚΕΛΙΟΥ ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΕ!

 Π. Σίμων Αρβανίτης

Σηκώθηκε να φύγει, αλλά η πόρτα του κελιού δεν άνοιγε

 

Κάποια μοναχή πήγε στην Κηφισιά και πήρε ένα ταξί, για να ανέβει στο Μοναστήρι [στην Ιερά Μονή Άγιο Παντελεήμονα Ν. Πεντέλης]. Ο ταξιτζής, που την μετέφερε, είχε ακούσει για τον πάτερα Σίμωνα [Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης] και ρώτησε την μοναχή γιατί ανεβαίνει επάνω.
 
Εκείνη του είπε ότι πηγαίνει, για να εξομολογηθεί. Όταν άκουσε αυτό ο ταξιτζής, την ρώτησε με έκπληξη:
– Τι αμαρτίες έχεις εσύ που είσαι μοναχή;
Εκείνη του απάντησε πως όλοι έχουμε αμαρτίες. Όταν έφτασε κοντά στο μοναστήρι, η άσφαλτος τελείωνε και άρχιζε ο χωματόδρομος, που ήταν χαλασμένος, και είπε η μοναχή να την αφήσει εκεί, αλλά ο ταξιτζής της είπε:
-Θα σε πάω μέχρι το Μοναστήρι.

Όταν έφτασαν, η μοναχή του είπε να περάσει στην κουζίνα να πάρει έναν καφέ. Μόλις τελείωσε η μοναχή την εξομολόγησή της, είπε στον ταξιτζή:
– Θέλεις να πας μέσα να πεις καμιά λέξη να εξομολογηθείς και να πάρεις την ευχή του;
Ο ταξιτζής δέχτηκε, μπήκε μέσα, πήρε την ευχή του και άρχισε να εξομολογείται. Σηκώθηκε να φύγει, αλλά η πόρτα του κελιού δεν άνοιγε. Ο ταξιτζής λέει στον Γέροντα:
– Πάτερ Σίμων, η πόρτα του κελιού δεν ανοίγει.
Ο Γέροντας του απάντησε:
– Παιδί μου, δε έχεις εξομολογηθεί όλες τις αμαρτίες· γι αυτό δεν ανοίγει.

Ο ταξιτζής τα έχασε, συγκινήθηκε και εξομολογήθηκε όλες τις αμαρτίες του. Αφού είδε ο Γέροντας ότι τα είπε όλα, του διάβασε την ευχή. Όταν σηκώθηκε να φύγει, δεν πρόλαβε να να πιάσει την πόρτα και άνοιξε μόνη της. Μόλις βγήκε έξω τον ρώτησε η μοναχή:
– Πώς σου φάνηκε ο παππούλης;
– Τι να σου πω; Είχες δίκιο, αυτός είναι άγιος άνθρωπος, και της διηγήθηκε ό,τι συνέβη. Της είπε επίσης:
– Ευχαριστώ πάρα πολύ που μου είπες να εξομολογηθώ, γιατί αναπαύτηκε η ψυχή μου, αισθάνομαι άλλος άνθρωπος και φεύγω από δω όχι όπως ήρθα, αλλά σαν να έχω φτερά και πετάω.
 
Από το βιβλίο του Μοναχού Ζωσιμά, «Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης, (1901-1988), Μαρτυρίες για τη ζωή και το έργο του», τόμος Β’.

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΗΣ ΑΝΤΩΝΙΑΣ ΚΑVESHNIKOVA

 ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΗΣ 

ΑΝΤΩΝΙΑΣ ΚΑVESHNIKOVA (1904-1996)

 

Θα έρθουν οι καιροί, που όλα θα δηλητηριαστούν. Αλλά εάν πορεύεστε με πίστη, θα ζήσετε. Και ο άλλος που θα πιει ή θα φάει το ίδιο πράγμα, χωρίς να έχει πίστη – θα πεθάνει.
 
«Ρωτήστε τον Παντοδύναμο, μην τον ξεχνάτε μέρα και νύχτα. Eίναι καλύτερο να προσεύχεστε νωρίς το πρωί και τη νύχτα. Η πιο ήσυχη ώρα. Ξυπνήστε, σηκωθείτε, πλυθείτε και μιλήστε με το Θεό, πείτε Του τα πάντα.
Ο Κύριος αγαπάει να του μιλάμε. Και θα βρει τρόπους, θα σας σώσει και θα σας βοηθήσει. Αν ο Κύριος δίνει πόνο, δίνει υπομονή και ενισχύσεις από το Άγιο Πνεύμα.
 
– Από τα μεσάνυχτα μέχρι τις τρεις το πρωί ο ουρανός είναι ανοιχτός. Είναι πολύ πολύτιμη η προσευχή κατά τη διάρκεια αυτών των ωρών. Μετά τα μεσάνυχτα, είναι καλό να βάλουμε τρεις μεγάλες μετάνοιες με προσευχή στον Σωτήρα, τη Θεοτόκο και τον Άγγελο τον Άγγελο φύλακα μας…
 
Η γερόντισσα Αντωνία ευλόγησε τα πνευματικά της παιδιά να διδάξουν στη μνήμη τούς τις προσευχές: «ΤΟ ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ «, «ΘΕΟΤΟΚΕ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΕ», «Το Σύμβολο της Πίστης», 50ος και 90ος Ψαλμό
 
Με συμβούλεψε να διαβάζουμε τον κανόνα σύντομης προσευχής στον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και τη προσευχή: «Κύριε, διαφώτισε το μυαλό μου, ηρέμησε την καρδιά μου, βοήθησε με στη ζωή, γλίτωσε με από το κακό» …
 
– Εάν τα παιδιά είναι άρρωστα, πρέπει να διαβάσετε τον 90ο Ψαλμό και το «Πάτερ ημών » επτά φορές. Εάν είναι κάτι σοβαρό, πρέπει να το διαβάσετε δώδεκα φορές … Εάν δυστυχία συνέβη σε ένα άτομο, θα πρέπει να διαβάσετε τον Ψαλμό 90 …
 
Όταν υπάρχουν ακάθαρτες σκέψεις, απελπισία, μελαγχολία – πολλές φορές διαβάστε την προσευχή «ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ». Ο Κύριος θα δώσει ειρήνη στην ψυχή για τις προσευχές στην Μητέρα του Θεού …
 
«Απλά πρέπει πριν φάτε φαγητό να κάνετε τον σταυρό σας». Θα έρθουν οι καιροί, που όλα θα δηλητηριαστούν. Αλλά εάν πορεύεστε με πίστη, θα ζήσετε. Και ο άλλος που θα πιει ή θα φάει το ίδιο πράγμα, χωρίς να έχει πίστη – θα πεθάνει.
 
«Κλείστε το στόμα σας καλύτερα, με τις επτά κλειδαριές, όπως λένε οι άγιοι πατέρες.
Δημιουργήστε μια προσευχή του Ιησού, διότι φέρνει πολύ καλό στη ζωή». Η σιωπή είναι μια αγγελική προσευχή. Δεν μπορεί να συγκριθεί με την ανθρώπινη προσευχή μας. Μείνετε ήσυχοι και ακούστε περισσότερο, γιατί από αυτήν (αγγελική προσευχή) θα βοηθηθείτε σε όλα!
 
Η γλώσσα μου είναι εχθρός μου, έτσι είναι. Πόσο κακό και απογοήτευση φέρνει στη ζωή …
 
Αν καταδικάσουμε τον γείτονα για κάποια αμαρτία, τότε ζει ακόμα σε μας η αμαρτία. Εάν ένα άτομο μετανοήσει, τότε αυτή η αμαρτία δεν τον αφορά. Όταν η ψυχή είναι καθαρή, δεν θα καταδικαστεί ποτέ. Γιατί «Μην κρίνετε, ώστε να μην κριθείτε» (Ματθαίος 7: 1). »
 
– Η Γερόντισσα ΑΝΤΩΝΙΑ συμβουλεύει καθημερινά να διαβάζουμε το 17 κάθισμα των ψαλμών. Είπε: «Στις δυσκολίες το 17 κάθισμα θα είναι ήδη άμυνα για σας».
 
Η γερόντισσα πίστευε ότι τα κεριά του Πάσχα δίνουν μια ιδιαίτερη χάρη και συγκεκριμένα είπε: «Όταν επισκέπτεστε ένα άρρωστο άτομο, διαβάστε μια προσευχή για τους πόνους και ανάψτε κεράκι από το Πάσχα (κόκκινο)».
 
Ο Λόγος του Θεού είναι τροφή για την ψυχή και το σώμα. Το καθήκον ενός χριστιανού είναι ότι δεν θα πάει να κοιμηθεί αν δεν διαβάσει ένα κεφάλαιο του Ευαγγελίου δύο κεφάλαια των Επιστολών, ξεκινώντας από τις Πράξεις των Αποστόλων και τελειώνοντας με την Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, μερικούς Ψαλμούς από το ψαλτήρι. Και έτσι θα διαβάσουμε σταδιακά ολόκληρη τη Καινή Διαθήκη και το ψαλτήρι, που είναι αυτό που χρειαζόμαστε.… Πρέπει να φτιάξουμε τρεις σελιδοδείκτες και να διαβάσουμε στη σειρά και όταν διαβάσουμε όλα πάλι από την αρχή σε όλη την διάρκεια τη ζωής μας.
 
– Πολλοί από εκείνους που ήρθαν στη μητέρα του συμβούλευε: «Ότι σε κάθε σπίτι να υπάρχουν εικόνες της Μητέρας του Θεού»! Στο σπίτι πρέπει να υπάρχει μια άγια γωνία: για ιερές εικόνες, αγιασμό, αντίδωρο, καντήλι ευχέλαιο. Μπορεί να υπάρχει ναός χωρίς βωμό ή σπίτι χωρίς στέγη; – Έτσι, η οικογένεια δεν πρέπει να ζει χωρίς μια άγια γωνία. Κατά τη διάρκεια της προσευχής ή στις αργίες, το κανδήλι πρέπει να καίει και είναι καλό να ανάβουμε ένα κερί. Στο σπίτι, όπου αυτό συμβαίνει η χάρη του Θεού πέφτει στο σπίτι αυτό".
 
– «Να είστε σε πίστη, δώστε όλες τις αμαρτίες σας στον Θεό. Όλες οι ασθένειες, όλες οι θλίψεις, όλες οι φροντίδες να τις αναθέτετε στον Θεό. Και να είναι εύκολο, να ελευθερώσετε τον εαυτό σας. Ο Θεός ξέρει για σένα. Κάθε πρόσωπο έρχεται στη ζωή να εκτελέσει ένα ρόλο: θα το εκτελέσει – και θα πάει στην αιώνια ζωή  Δεν είμαστε εδώ για πάντα, είμαστε εδώ για μια επίσκεψη. Και θα πάμε σπίτι εγκαίρως, όλοι θα πάμε σπίτι. Ο Κύριος στη γη δεν θα αφήσει κανένα, θα πάρει τον καθένα μας. Η ψυχή δεν πεθαίνει. Το σώμα είναι κοστούμι, είναι ναός της ψυχής. »
 
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΗΣ ΑΝΤΩΝΙΑΣ ΚΑVESHNIKOVA (1904-1996)

ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ: ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΕΜΙΛΗΣΕ!

Αγία Σοφία της Κλεισούρας: Το στόμα το χρυσό εμίλησε και είπε: Οι πεθεράδες να σκεπάζουν, οι γεροντάδες να σκεπάζουν. Οι νέοι να φυλάγουν τα λόγια του Θεού· τριαντάφυλλα στο στόμα, χρυσό κρασάκι στο στόμα (= η Θεία Κοινωνία), να είναι πάντα με τον Θεόν.

ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ: ΕΜΕΙΣ ΣΑΝ ΤΟ ΣΙΔΕΡΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ!

Αγία Σοφία της Κλεισούρας: Το σίδερο πώς το βάζουν στην φωτιά επάνω, και κοπανούνε. Και κοπανίζουνε και το βάζουν στην φωτιά. Και κοπανούνε και πάλι το βάζουνε στην φωτιά. Εμείς σαν το σίδερο πρέπει να είμαστε.

ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: Η ΓΛΩΣΣΑ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗ, ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ!

Μέγας Αθανάσιος: Όπως ακριβώς, όταν ένα μαχαίρι είναι ακονισμένο, σκοτώνει με πολλή ευκολία, έτσι και η γλώσσα όταν είναι διεφθαρμένη, σκοτώνει με τις διάφορες κατακρίσεις και κατηγορίες. 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΑΣ ΜΗ ΚΑΚΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΠΟ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Ας μη κακίζουμε τον κόπο, ας μην καταδικάζουμε την εργασία, γιατί από αυτήν παίρνουμε μεγάλη αμοιβή πριν από τη Βασιλεία των Ουρανών.
ΕΠΕ 31,670 

ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΟΝΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

 
Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής

(Σύναξις της αγίας κόνεως της εκπορευομένης εκ του τάφου του Ιωάννου του Θεολόγου)

 
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου, «ὁ ἐπιπεσῶν ἐπὶ τὸ στῆθος τοῦ Ἰησοῦ», είναι εκείνος που έγραψε το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, αλλά και τις τρεις Καθολικές Επιστολές, που φέρουν το όνομά του.
Η μνήμη του Αποστόλου Ιωάννου εορτάζεται στις 26 Σεπτεμβρίου. Η σημερινή εορτή συνδέεται με την ανάδυση θαυματουργικής κόνεως (σκόνης) από τον τάφο του Ευαγγελιστού, μέσω της θαυματουργικής επενέργειας του Αγίου Πνεύματος, που οι ντόπιοι την αποκαλούσαν «επίγειο μάνα».

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, αφού, ύστερα από θείο φωτισμό, προέβλεψε ότι επρόκειτο να μεταστεί από την παρούσα ζωή στην αιώνια και ατελεύτητη, παρέλαβε τους μαθητές του και βγήκε έξω από την Έφεσο. Εκεί σε ένα σημείο υπέδειξε να ανοιγεί τάφος. Μόλις έγινε αυτό, μπήκε μέσα ζωντανός και κοιμήθηκε με ειρήνη. Ο τάφος αυτός εφεξής έγινε πηγή ιαμάτων.

Η Σύναξη του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου, ετελείτο στον περιφανή ναό του, ο οποίος βρισκόταν στον τόπο που ονομάζεται Έβδομον, στο σημερινό Μακροχώρι Κωνσταντινουπόλεως. Για το ναό αυτό στον Έβδομον, που υπήρχε κατά τα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ., γνωρίζουμε σχετικά από τον Σωκράτη τον Σχολαστικό. Κατά τον 9ο αιώνα μ.Χ. ο ναός του Θεολόγου ήταν καταβεβλημένος, ίσως εξαιτίας σεισμών ή καιρικών επηρειών και γι' αυτό ανήγειρε αυτόν εκ βάθρων ο αυτοκράτορας Βασίλειος ο Μακεδών.

Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε, την φράση που συνεχώς έλεγε στους μαθητές του ο Απόστολος Ιωάννης: «Τέκνια, αγαπάτε αλλήλους» (Ιωαν. ιγ΄ 34), που σημαίνει, παιδιά μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Και όταν οι μαθητές του ρώτησαν γιατί συνεχώς τους λέει την ίδια φράση, αυτός απάντησε «διότι είναι εντολή του Κυρίου, και όταν αυτό μόνο γίνεται, αρκεί».

https://www.saint.gr