ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Τρίτη 16 Μαΐου 2023

Π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ: ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ Η ΓΑΛΗΝΗ ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ;

 π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος
Πού ὀφείλεται ἡ γαλήνη πού αἰσθάνονται οἱ Προτεστάντες;
 
—Γέροντα, εἶναι γνωστό ὅτι μόνο στήν ψυχή τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ βασιλεύει ἡ εἰρήνη. Ὅμως καί οἱ Προτεστάντες ἰσχυρίζονται ὅτι αἰσθάνονται μιά μόνιμη γαλήνη στήν καρδιά τους. Πῶς εἶναι δυνατόν νά συμβαίνη αὐτό, ἐφόσον βρίσκονται σέ πλάνη;
 
Καί ἀπάντησε:
—Στά χωριά, παιδί μου, ὅταν θέλουν οἱ χωρικοί νά δέσουν τό γαϊδούρι τους γιά βοσκή, δέν χρειάζεται νά τό δέσουν κι ἀπό τά τέσσερα πόδια.Ἀρκεῖ νά τό δέσουν ἀπό τό ἕνα.
 
Τό ἴδιο κάνει κι ὁ διάβολος μέ τούς Προτεστάντες. Ἀφοῦ τούς ἔχει δέσει ἀπό τό πόδι τῆς αἱρέσεως, δέν τούς προσβάλλει μέ ἄλλους πειρασμούς. Ἔτσι ἐξηγεῖται τό γιατί νοιώθουν εἰρήνη, ὅπως ἰσχυρίζονται. Ἡ εἰρήνη, ὅμως, αὐτή εἶναι ἐπίπλαστη καί πρόσκαιρη.
 
Ἀπό τό Βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Ἀντιαιρετικά Ἐφόδια, ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός (τηλ. 2108220542), Σταμάτα 2013.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΕΧΕΙ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΗ

Ο Άγιος Παΐσιος έχει διάλογο με Προτεστάντη
 
(Η κατωτέρω συνομιλία του π. Παϊσίου μ’ έναν ευλαβή νέο, πού είχε πλανηθεί από τις κακοδοξίες προτεσταντικής αιρέσεως, δημοσιεύτηκε στην ετησία έκδοση «Ο Όσιος Γρηγόριος» της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους του έτους 1995. Ο μακαριστός γέροντας με τις φαινομενικά απλοϊκές απαντήσεις του στις υπαρξιακές ανησυχίες ενός νέου, έσωσε κι αυτή την ψυχή από την απώλεια και τον επανέφερε στην αγκαλιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, Αρχιμανδρίτης π. Γεώργιος μας έδωσε την ευλογία του για την αναδημοσίευση του κειμένου της συνομιλίας αυτής).

Κάποια στιγμή λοιπόν αποφάσισα να πάω στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Εξομολογήθηκα και άρχισα να μεταλαβαίνω τακτικά. Είχα όμως πολλά και σοβαρά ερωτηματικά και δεν εύρισκα απάντηση. Επεδίωξα και είχα συναντήσεις με Θεολόγους κληρικούς, και πάλι όμως χωρίς αποτέλεσμα.
Η σοβαρή ασθένεια θέλει μεγάλο Νοσοκομείο.
«Κώστα, όσο κι αν προσπαθήσω δεν πρόκειται να πεισθείς με τίποτα. Θέλεις να καταλάβεις τα μυστήρια του Θεού με τη δική σου λογική. Αυτό δεν είναι ορθόδοξο. Ένα πράγμα μόνο σε σώζει: να έρθεις να πάμε στο Άγιο Όρος. Έρχεσαι;» Ήταν η γνωμάτευση του Αρχιμανδρίτη στον οποίο με οδήγησε ο Θεός, πιστεύω. Αφού συμφώνησα, μου έδωσε πληροφορίες για ένα μεγάλο χειρούργο (δικός μου ο χαρακτηρισμός) που είναι εκεί, και πήγαμε. Το όνομά του είναι π. Παϊσιος. Κάποιος άλλος ευλογημένος γέροντας από τον Πύργο έμαθα αργότερα ότι είπε για μένα: «αν τον δεχτεί ο π. Παϊσιος έχει καλώς, αν όχι, θα χαθεί από την υπερηφάνειά του». Έχει ακόμα δίκιο… Ευτυχώς που ο Χριστός έχυσε το δικό Του αίμα για τις δικές μας αμαρτίες. Δόξα στο άγιο όνομά Του. θα προσπαθήσω να μεταφέρω όσο πιστά γίνεται την κουβέντα με τον π. Παϊσιο. 
 
Ερώτηση: Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι μόνο ο Ιησούς Χριστός σώzει. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία παρακαλούμε και την Παναγία να μας σώσει. Είναι σωστό; 
 
Απάντηση: Ο Ιησούς είναι ο μοναδικός Σωτήρας. Αυτός πρόσφερε τον εαυτό Του για μας. Άκου τώρα. Αν ήσουν κάποιος μεγάλος με εξουσία και πήγαινες σε μια πόλη με τη μάνα σου, όλοι που θα σε περίμεναν εκεί θα χαιρέταγαν και σένα και την μάνα σου. θα έλεγαν και τα καλύτερα λόγια γι’ αυτήν, κι ας μη γνώριζαν τίποτα για την ίδια. Εσύ που θα τ’ άκουγες, θα χαιρόσουν, θα καμάρωνες για την μάνα σου. Έτσι κι ο Χριστός χαίρεται και καμαρώνει για την μάνα Του, όταν μας ακούει να λέμε καλά λόγια γι’ αυτήν. Κοίτα. Αν μια φτωχιά πήγαινε στη μάνα σου και την παρακαλούσε να σου ζητήσει να την διορίσεις σε μια θέση κι εσύ έκαμνες τη χάρη της μάνας σου, τότε εκείνη η φτωχιά θα έλεγε ότι η μάνα σου την έσωσε, αν και εσύ την διόρισες. Ε, έτσι κι εμείς λέμε η Παναγία να μας σώσει. και ο γιος Της που έχει την εξουσία, αλλά είναι ταπεινός, χαίρεται να μας ακούει να λέμε καλά λόγια για τη μάνα Του. 
 
Ερώτηση: Ο Κύριος δίδαξε να προσευχόμαστε στο Θεό-Πατέρα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία προσεύχεται στη Θεοτόκο και τούς Αγίους που ήταν άνθρωποι. Είναι σωστό; 
 
Απάντηση: Άκου. Όλες οι προσευχές πάνε στο Θεό. Εμείς προσευχόμαστε στην Παναγία και τούς Αγίους, δηλαδή τούς παρακαλούμε να προσευχηθούν και αυτοί στον Κύριο για μας και η προσευχή τους έχει μεγάλη δύναμη.
– Ναι, αλλά… (τον διέκοψα) η Παναγία και οι Άγιοι ήταν άνθρωποι και πέθαναν. δεν μας ακούνε, ούτε είναι πανταχού παρόντες. Μήπως o Θεός θυμώνει να προσευχόμαστε σ’ αυτούς; Εδώ είναι μεγάλη η υποχρέωσή μου να τονίσω με κάθε έμφαση αυτό που μου συνέβη. Τη στιγμή που έλεγα τη λέξη «αλλά», ένιωσα να με καρφώνει κάτω στη γη ένα δόρυ και χωρίς να πονάω δεν μπορούσα να κάνω «κιχ», ενώ κάτι άνοιξε μέσα μου και «ρούφηξα» όσα ο άγιος γέροντας μου έλεγε.
– Παιδί μου, συνέχισε, για το Θεό κανένας δεν πεθαίνει. Όταν κάποιος πεθάνει, πέθανε για μας που μείναμε ακόμα στη γη. δεν πεθαίνει για το Θεό. Κι αν αυτός έχει παρρησία κοντά Του, μαθαίνει από το Χριστό ότι τον παρακαλούμε να προσευχηθεί για μας και προσεύχεται, ενώ o Χριστός ακούει και χαίρεται. Η προσευχή του δικαίου έχει μεγάλη δύναμη. 
 
Ερώτηση: Ο Κύριος λέει: «Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου. μη κάνεις είδωλο, ούτε κανενός ομοίωμα. μη προσκυνήσεις αυτά. Μήτε να τα λατρεύσεις, διότι εγώ Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος». Η Ορθόδοξη Εκκλησία προσκυνάει τις εικόνες. Είναι σωστό; 
 
Απάντηση: Ακου. Η μάνα που έχει το παιδί της στον πόλεμο, φοβάται γι’ αυτό νύχτα-μέρα. Έχει πολλή αγωνία. Ξαφνικά παίρνει ένα γράμμα από το παιδί της με μια φωτογραφία του μέσα. Όταν τη βλέπει τι κάνει; Την πιάνει στα χέρια της και τη φιλί, τη βάzει στον κόρφο της ν’ αγγίξει την καρδιά της. Ε, τι νομίζεις; Αυτή η μάνα με τέτοιο φλογερό πόθο που έχει για το παιδί της πιστεύει ότι φιλί τη φωτογραφία; Το ίδιο το παιδί της πιστεύει ότι φιλί. Το ίδιο πιστεύει και όποιος έχει φλογερό πόθο για την Παναγία και τον άγιο πού προσκυνάει. δεν προσκυνάμε τις εικόνες γιατί είναι οι εικόνες, αλλά για τούς αγίους. και αυτούς όχι γιατί είναι τα πρόσωπα που είναι, αλλά γιατί αγωνίστηκαν για το Χριστό. Ο Θεός είναι ζηλότυπος, είναι αλήθεια. Όχι όμως για τούς δικούς Του, αλλά για τον διάβολο. Ο πατέρας δε ζηλεύει τα δικά του παιδιά. Μην ανησυχείς, ο Κύριος χαίρεται όταν σε βλέπει να σέβεσαι και ν’ αγαπάς τη Μάνα Του και τούς Αγίους. 
 
Ερώτηση: οι Προτεστάντες…, οι Ευαγγελικοί…, οι Πεντηκοστιανοί… 
 
Απάντηση: Ο Λούθηρος είχε παράπονα από τον Πάπα και δικαιολογημένα. Αν ήταν ειλικρινής, τότε γιατί δεν πήγε στην Ορθόδοξη Εκκλησία από την οποία δεν είχε κανένα παράπονο, αλλά έφτιαξε άλλη «εκκλησία» δική του; Άφησε τους αυτούς. Μην ξαναπάς εκεί. να πηγαίνεις στην Εκκλησία, να εξομολογηθείς εσύ και η γυναίκα σου στον ίδιο πνευματικό και όλα θα πάνε καλά.
 
Ερώτηση: Πάτερ Παϊσιε, δεν ξέρω να προσεύχομαι. Πώς πρέπει να προσεύχομαι;
 
Απάντηση: να αισθάνεσαι ότι είσαι μικρό παιδί και ο Θεός Πατέρας σου. Άρχισε τότε να του γυρεύεις. Αν του γυρέψεις και τίποτα χαζά πράγματα, μη στενοχωρηθείς, δε θυμώνει. Αυτός κοιτάει την καρδιά σου και θα σου δώσει ό,τι είναι το καλύτερο για σένα. Είναι όπως ένα παιδί πού ζητάει από τον πατέρα του να του αγοράσει μηχανάκι, γιατί πιστεύει ότι μεγάλωσε, και o πατέρας επειδή φοβάται μήπως πάθει το παιδί του κανένα κακό, μπορεί να αργήσει, αλλά στο τέλος του αγοράζει αυτοκίνητο. 
 
Ερώτηση: Όταν προσευχόμαστε είναι καλό να περιμένουμε στην προσευχή μέχρι να αισθανθούμε χαρά; Το κάνω πολλές φορές και μου συμβαίνει.
Απάντηση: Όχι. Τότε θα είναι σαν το παιδί που ζητάει κάτι από τον πατέρα του, όχι για να του το αγοράσει, αλλά για να το χαϊδέψει μόνο.
Ευχαριστώ και δοξάζω το Θεό πού με αξίωσε να γνωρίσω έναν άγιο άνθρωπο όσο είναι ζωντανός στη γη, να τον συμβουλεύομαι και να προσεύχεται για μένα και την οικογένειά μου.
Αλήθεια πόσο θαυμάσιος είναι ο Θεός. Πόσο πανάγαθος και πολυεύσπλαχνος! Δόξα στο άγιο όνομά Του. Έτσι έγινα – όχι έγινα, μ’ έκανε ο Κύριος – Ορθόδοξος Χριστιανός, χωρίς βέβαια να ξεχνώ και κάτι ακόμα που μου είπε o π. Παϊσιος, ότι δηλαδή δίνουμε εξετάσεις κάθε στιγμή… 
 
Πηγή: Περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ
 
ΑΓΑΠΗ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΛΑΘΗΤΟΣ ΠΑΠΑΣ

 Ο Άγιος Παΐσιος και ο αλάθητος Πάπας
 
Όταν το 1978 εκοιμήθη ο Πάπας, κάποιος καθολικός μοναχός έτυχε να επισκεφθεί τον Άγιο Παΐσιο στο Άγιον Όρος.
Πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη την χρονιά είχαν κοιμηθεί σχεδόν ταυτόχρονα δύο Πάπες, ο Παύλος ΣΤ΄, που είχε συγκαλέσει την Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο, και ο Ιωάννης Παύλος ο Α΄, που έμεινε Πάπας μόνο για ένα μήνα (ένα από τα πιο σύντομα ποντιφικάτα στην ιστορία). Τον τελευταίο διαδέχθηκε ο Ιωάννης Παύλος ο Β΄, ο οποίος, όταν εκλέχθηκε, στις 16 Οκτωβρίου 1978, έγινε ο πρώτος μη-ιταλός Πάπας τα τελευταία 455 χρόνια, και ο πρώτος πάπας σλαβικής καταγωγής στην ιστορία του Ρωμαιοκαθολικισμού.
Ο καθολικός μοναχός, περίλυπος για την κοίμηση του Πάπα, παρακάλεσε τον Γέροντα να προσευχηθεί ώστε ο Θεός να αναδείξει έναν νέο καλό Πάπα.
Τότε ο Άγιος τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη, και, με το γνωστό χιούμορ που τον διέκρινε, του απάντησε:
– Μην στενοχωριέσαι καθόλου. Όποιος και να γίνει Πάπας, και αυτός αλάθητος θα είναι! Δεν πρέπει να ανησυχείς.
 
Βήμα Ορθοδοξίας

Δευτέρα 15 Μαΐου 2023

ΓΕΡΩΝ ΣΙΜΩΝ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ: Ο ΠΑΠΑΣ ΠΟΥ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕ ΤΟΝ ΒΛΑΣΦΗΜΟ ΑΝΤΑΡΤΗ ΤΟΥ ΕΛΑΣ!

 Γέρων Σίμων Ἀρβανίτης: Ὁ παπάς πού ταπείνωσε
τόν βλάσφημο ἀντάρτη τοῦ ΕΛΑΣ
 
Μια ημέρα, στο Μοναστήρι της Μεταμορφώσεως στην Κύμη, είχε μαζευτεί πολύς κόσμος. Είχαν πάει και μερικοί αντάρτες και είχαν και ένα κοντάρι με το κεφάλι κάποιου παπά που είχαν σκοτώσει. Ένας από αυτούς είχε ανέβει ψηλά σε μια εξέδρα και φώναζε: Ζήτω η ελευθερία, κάτω η παρθενία!
Ο Γέροντας, ακούγοντας αυτά, κυριεύθηκε από ζήλο Κυρίου Σαβαώθ και ξεκίνησε να πάει να δώσει ένα μάθημα στον ασεβή. Ένας από τους πατέρες της Μονής προσπάθησε να τον συγκρατήσει, λέγοντάς του: «Τι πας να κάνεις πάτερ Σίμων; Δεν βλέπεις το κεφάλι του παπά στο κοντάρι»;
 
Ο Γέροντας δεν του έδωσε σημασία και προχώρησε προς τον αντάρτη. Ανέβηκε πάνω στην εξέδρα και τον ήλεγξε με πολύ αυστηρό τρόπο και κατέληξε:
 
«Όλα όσα λες είναι αμαρτία. Πού ξέρεις εσύ, τι είναι παρθενία; Πώς τολμάς να λες τέτοιες βλακείες και ανοησίες για πράγματα που δεν ξέρεις; Δεν μπορείς να λες «ζήτω η ελευθερία, κάτω η παρθενία. Και επί πλέον δεν σου επιτρέπεται να μιλάς με τον τρόπο αυτό σε ένα άγιο χώρο, όπως είναι το Μοναστήρι».
 
Και τον πιάνει ο π. Σίμων και με δύναμη, που εκείνος δεν φανταζόταν πως είχε ετούτος ο παπάς, τον κατέβασε από την εξέδρα. Ο κόσμος όλος, που ήταν μάρτυρας της σκηνής εκείνης, έμεινε κατάπληκτος από το θάρρος του π. Σίμωνα και από την παρρησία και την αφοβία, με την οποία μίλησε για την παρθενία.
 
Μαινόμενος ο αντάρτης όπλισε το όπλο του έτοιμος να σκοτώσει τον π. Σίμωνα. Όμως, ένας άλλος αντάρτης, που ήταν μαζί του, τον σταμάτησε, λέγοντάς του: «Για όνομα του Θεού! Μην το κάνεις αυτό! Αν τον σκοτώσεις, όλο το χωριό θα ξεσηκωθεί εναντίον μας, γιατί, αν το χωριό αυτό ζει ακόμη, το οφείλει στον παπά αυτόν. Αυτός είναι ένας άγιος άνθρωπος. Μάλιστα κάνει και θαύματα». «Έτσι, σταμάτησε το κακό ως εκεί. Φανερή ήταν η επέμβαση του Θεού», τελειώνει ο αφηγητής. 
 
Πηγή: ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑΝ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ (ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΔ’)!

 

ΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕΝ
Ο ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑΝ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ
(ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΔ’)
του μακαριστού γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή

Μη ξενίζεσαι, τέκνον μου. Έτσι είναι ο μοναχός. Ο βίος τού μονάχου είναι μαρτύριον διαρκές. Ο γλυκύς Ιησούς μέσα εις τας θλίψεις γνωρίζεται. Και μόλις θα τον ζήτησης, θα σου προβάλη τας θλίψεις. Η αγάπη Του είναι μέσα στα βάσανα. Ολίγον μέλι σου δείχνει και αποκάτω έχει κρύψει ολόκληρον αποθήκην πικρίας. Προηγείται το μέλι της χάριτος και ακολουθεί η πικρία των πειρασμών.
Όταν θελήση να σου στείλη τα βάσανα σε ειδοποιεί και ως αγγελιαφόρον σου στέλνει ανάλογον χάριν. Ως να σου λέγη: Γίνου έτοιμος! Να περιμένης πόθεν θα σε προσβάλη και θα χτυπήση ο εχθρός.Και ούτως αρχίζει ο σος αγών και η πάλη.
Πρόσεχε, μη δειλιάσης. Μη ξενίζεσαι, όταν πέ­φτουν κανόνια, αλλά στήθι ανδρείως ως τού Χριστού στρατιώτης, ως δόκιμος αθλητής, ως γενναίος πολεμιστής. Διότι εδώ η παρούσα ζωή είναι στάδιον του πολέμου. Εκείθεν θα είναι η ανάπαυσις. Εδώ εξο­ρία, εκείθεν η αληθινή μας πατρίδα.
Δεν σε είπον και άλλην φοράν; Οκτώ έτη εις την αρχήν είχα μάχην φρικτήν μετά των δαιμόνων. Κάθε νύκτα λυσσώδης αγών και την ημέραν οι λογισμοί και τα πάθη. Ήρχοντο με σπαθιά, αξίνες, μπαλτάδες και φτυάρια.
- Όλοι επάνω του! φώναζαν. Μαρτύριον ετραβούσα.
- Πρόφθασε, Παναγία μου! φώναζα- και άρπαζα ένα- και δος του εκτυπούσα στους άλλους˙ έσπαζα τα χέρια μου στα ντουβάρια.
Και κατά τύχην ήλθε κάποιος γνωστός μας από τον κόσμον, να μας ιδή. Και την νύκτα τον έβαλα στο μικρό μου καλυβάκι να κοιμηθή. Και έρχονται οι δαίμονες, καθώς είχαν συνήθειαν εις εμένα, και τον πιάνουν στο ξύλο, και βάζει κάτι φωνές! Έφριξεν ο άνθρωπος. Κόντευσε να τα χάση. Τρέχω ευθύς.
- Τι έχεις; τον λέγω.
- Οι δαίμονες, λέγει, παρ’ ολίγον με έπνιγαν! Με σκότωσαν στο ξύλο!
- Μη φοβείσαι, τον λέγω, εδικές μου ήταν αυτές και απόψε κατά λάθος τις έφαγες εσύ! Όμως μην ανησυχής. Τον είπα και άλλα τοιαύτα φαιδρά να τον ηρεμήσω. Άλλ’ εστάθη αδύνατον. Δεν ημπορούσε πλέον να μείνη στον τόπον εκείνον του μαρτυρίου.
Έντρομος εκύτταζε δεξιά-αριστερά και παρεκάλει να φύγη. Νύχτα-μεσάνυχτα τον ωδήγησα στην Αγία Άννα και επέστρεψα.
Ήμεθα εις τον Άγιον Βασίλειον τότε.
Λοιπόν μετά οκτώ έτη τοιαύτα, από το ξύλον, όπου έδινα κάθε ημέραν στο σώμα μου δια τον πόλεμον της σαρκός, από την νηστείαν που έκαμα,αγρυπνίαν και λοιπά αγωνίσματα, έγινα πτώμα. Και έπεσα ασθενής. Καιαπελπίσθηκα πλέον ότι δεν υπάρχει ελπίς να νικήσω τους δαίμονας και τα πάθη.
Και μίαν νύκτα όπως ήμουν καθήμενος άνοιξεν η θύρα. Εγώ σκυφτός ευχόμην νοερώς και δεν κύτταξα. Είπα ότι ο π. Αρσένιος άνοιξε. Κατόπιν αισθάνο­μαι κάτω μου ένα χέρι να με ερεθίζη προς ηδονήν. Κυττάζω και βλέπω τον δαίμονα της πορνείας, τον ψωριάρη. Όρμησα επάνω του ωσάν σκύλος – τέτοια μανία τον είχα – και τον άρπαξα. Και στην αφήν μου αι τρίχες του ήσαν όπως του χοίρου. Και έγινεν άφαντος. Εγέμισε βρώμα όλος ο τόπος. Και απ’ αυτήν την στιγμήν έφυγε μαζί του και ο πόλεμος της σαρκός. Και έγινα πλέον ως βρέφος σε μεγάλην απάθειαν.
Εκείνο το βράδυ μου έδειξεν ο Θεός την κακίαν τού Σατανά.
Ήμην πολύ υψηλά εις ένα ωραίον μέρος, και κάτωθεν μεγάλη πλατέα, και πλησίον η θάλασσα. Και είχαν στήσει οι Δαίμονες μυριάδες παγίδες. Και επερνούσαν οι μοναχοί- και πίπτοντας αι παγίδες άλλον έπιαναν από το κεφάλι, άλλον από το πόδι, άλλον από το χέρι, από τα ρούχα, από όπου ήτον τρόπος τον καθένα. Ο δε βύθιος δράκων είχε το κεφάλι του έξω από την θάλασσαν και – βγάζων πυρ από το στόμα του, μάτια και μύτη – έχαιρε και ηγάλλετο εις την πτώσιν των μοναχών. Εγώ δε βλέπων τον ύβριζα.
- Ω βύθιε δράκον! έλεγα. Δι’ αυτό μας απατάς και μας παγιδεύεις!
Και συνήλθα έχων χαράν και θλίψιν ομοίως. Χαράν, διότι είδον τες παγίδες του Διαβόλου. Θλίψιν δια την πτώσιν μας και τον κίνδυνον, όπου κινδυνεύομεν εφ’ όρου ζωής.
Έκτοτε ήλθα εις μεγάλην ειρήνην και προσευχήν. Αλλά δεν παύει αυτός.Εγύρισε κατ’ επάνω μου τους ανθρώπους. Δι’ αυτό σου τα γράφω, να κάμετε υπομονήν συ και οι λοιποί αδελφοί.
Είναι αγώνας εις αυτήν την ζωήν, αν θέλης να κερδίσης, δεν είναι αστεία! Με τα ακάθαρτα πνεύμα­τα πολεμείς, όπου δεν μας ρίχνουν γλυκά και λουκού­μια, αλλά σφαίρες οξείες που θανατώνουν ψυχήν, όχι σώμα.
Πλην μη λυπήσαι. Μη δειλιάς. Έχεις βοήθειαν. Εγώ σε βαστάζω. Σε είδα κατά αλήθειαν εχθές εις τον ύπνον μου, ανεβαίναμε μαζί προς τον Χριστόν.Λοιπόν, ανάστα και δράμε οπίσω μου.
Μόνον πρόσεχε, αφού είδες τες παγίδες των πονηρών και αλλοίμονον εις εκείνον που πιάσουν.
Εύκολα δεν ημπορεί από τα νύχια τους να ξεφύγη.
Βεβαίως δεν ημπορεί – όσον και αν το θέληση – ο Διάβολος μόνος να μας κολάση, εάν ημείς δεν συνερ­γήσαμεν στην κακίαν του˙ άλλ’ ούτε πάλιν ο Θεός θέλει μόνος Του να μας σώση, εάν και ημείς δεν γίνωμεν συνεργοί της Αυτού χάριτος εις την σωτηρίαν μας. Πάντοτε βοηθεί ο Θεός, πάντα προφθάνει, αλλά θέλει και ημείς να εργασθούμεν, να κάμωμεν εκείνο όπου ημπορούμεν.
Όθεν μη λέγης ότι δεν επρόκοψες, και διατί δεν επρόκοψες, και άλλα παρόμοια. Διότι η προκοπή δεν έγκειται εις μόνον τον άνθρωπον, καν θελήση, καν και πολύ κοπιάση. Η δύναμις του Θεού, η χάρις Του η ευλογημένη, αυτή κάμνει το παν, όταν το εξ ημών λάβη. Αυτή σηκώνει τον πεσμένον, αυτή ανορθοί τον κατερραγμένον.
Αυτόν τον Θεόν και Σωτήρα ημών να παρακαλούμεν και ημείς εξ όλης καρδίας να έλθη, να σφίξη τον παράλυτον, να εγείρη τον τετραήμερον Λάζαρον, να δώση οφθαλμούς εις τον τυφλόν, να θρέψη τον πεινασμένον.

Από το βιβλίο «Έκφραση Μοναχικής Εμπειρίας» του μακαριστού γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή το οποίο περιέχει επιστολές προς τα πνευματικά του παιδιά.

Κυριακή 14 Μαΐου 2023

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ: ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ;

 Γέρων Κλεόπα Ηλίε
Είναι αμαρτία να πιστεύουν οι χριστιανοί στα όνειρα
και τα οράματα;
 
Λέγει ό άγιος Ιωάννης της Κλίμακας ότι αυτός πού πιστεύει στα όνειρα ομοιάζει μ’ αυτόν πού τρέχει για να πιάσει την σκιά του. Επίσης λέγει, ότι οί δαίμονες της κενοδοξίας γίνονται προφητικοί στα όνειρα. Αυτοί σαν πονηροί πού είναι φαντάζονται τα μέλλοντα καί μας τα γνωστοποιούν εκ των προτέρων. Και όταν εκπληρωθούν τα όνειρα μας, θαυμάζουμε καί καυχώμεθα ότι αποκτήσαμε το χά­ρισμα της προοράσεως. Αυτοί πού άκούουν σ’ αυτά τους δαίμονες αποδεικνύονται συχνά ψευδοπροφήτες.
 
Καί παρακάτω λέγει: «οί δαίμονες δεν γνωρίζουν τα μέλλοντα με το να ειπούν μια είδηση εκ των προτέρων. Διότι καί οί γιατροί μπορούν να μας μιλήσουν για το θάνατο μας εγκαίρως». Κατόπιν τελειώνει, λέγοντας: «Όταν αρχί­σουμε να πιστεύουμε στα όνειρα των δαιμόνων αυτοί οί ίδιοι μας εμ­παίζουν ακόμη καί όταν είμεθα ξύπνιοι. Αυτός πού πιστεύει στα όνειρα καί τίς νυκτερινές φαντασίες είναι τελείως ανόητος. Ενώ αυ­τός πού δεν πιστεύει σ’ αυτά είναι φιλόσοφος» (Ένθα. ανωτέρω).
 
Όποτε λοιπόν, είναι αμαρτία να πιστεύουμε στα όνειρα καί ο­ράματα, με τα όποια μας εξαπατούν πολύ εύκολα οί δαίμονες καί μας ρίχνουν στην φοβερή αμαρτία της υπερηφάνειας καί κενοδο­ξίας, Όταν ό άνθρωπος δώσει πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό του καί όχι στον λόγο του Θεού. Με αυτό το πονηρό τέχνασμα οί δαίμο­νες ξεγέλασαν πολλούς χριστιανούς καί μοναχούς, τους όποιους κατόπιν οδήγησαν στον γκρεμό της απώλειας. Ενώ, Όταν κάποιος έχει παρ’ όλα αυτά αμφιβολία σ’ αυτά πού βλέπει, να εξομολογείται στον Πνευματικό του καί να ζητά την συμβουλή του, διότι δια μέ­σου του Πνευματικού ομιλεί ό Θεός.
 
Από ποιες αιτίες εξαπατώνται οί άνθρωποι με τα ψεύτικα όνειρα καί οράματα;
Από επτά αιτίες πλανώνται οί χριστιανοί άπ’ αυτά πού βλέ­πουν καί συγκεκριμένα: Από υπερηφάνεια, από κενοδοξία, ή οποία είναι ή πρώτη θυγατέρα της υπερηφάνειας, από επιπολαιότητα καί ανοησία των χριστιανών, από τον αδιάκριτο ζήλο μερικών, οί όποιοι προσεύχονται καί νηστεύουν περισσότερο για να ιδούν οπτα­σίες, για τίς όποιες λέγει ό άγιος Ισαάκ ό Σύρος: «ότι από μεγάλη ασθένεια ασθενεί αυτός πού έχει τον ζήλο «ου κατ’ επίγνωση». Πέμ­πτη αιτία από την οποία εξαπατώνται με τα όνειρα καί οράματα εί­ναι ή παρακοή στους Πνευματικούς των καί το πείσμα μερικών πι­στών, προπαντός από υπερηφάνεια, λόγω της οποίας αιχμαλωτίζονται από τον διάβολο. Έκτη αιτία είναι ή κρυφή καί ανεξομολόγητη ζωή των καί τελευταία είναι ή αγνοία της πνευματικής κατα­στάσεως του εαυτού των και ή έλλειψης αναγνώσεως των Αγίων Γραφών καί των Αγίων Πατέρων.
 
Για όλα αυτά λέγει τα έξης ό σοφός Σειράχ: «Μαντείαι καί οιωνισμοί καί ενύπνια μάταια είσι καί ως ώδινούσης φαντάζεται καρ­δία…πολλούς γαρ πλάνησε τα ενύπνια καί έξέπεσον  έλπίζοντες έπ’ αυτοίς» (Σοφ. Σειράχ 34,5-7). Αυτός πού πιστεύει με ευκολία στα όνειρα καί οράματα, χωρίς πολλή εξέταση καί συμβουλές από ενά­ρετους Πνευματικούς, κανονίζεται κατά τον ίδιο τρόπο, με αυτούς πού πηγαίνουν στους μάγους καί γητευτάς, δηλαδή να εμποδίζεται από την Θεία Κοινωνία επί επτά χρόνια.
 
από:  Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα. – Πρωτοπρεσβύτερος. Δημήτριος Στανιλοάε Καθηγητής Δογματικής

ΑΝ ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΜΕΝΟ ΘΑ ΕΔΙΝΑΝ 10 ΛΙΡΕΣ, ΤΙ ΛΕΤΕ ΘΑ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕ ΚΑΝΕΝΑΣ;

Αν κάθε Κυριακή σε κάθε εκκλησιαζόμενο θα έδιναν 10 λίρες,
τι λέτε θα απουσίαζε κανένας;
 

«Εξ ημέρας εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου· τη δε εβδόμη Σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου».
 
Κάποτε ένας ιεροκήρυκας είπε στο ακροατήριό του το εξής:
Ένας πλούσιος συνάντησε ένα πτωχό και βάδιζαν μαζί. Λυπήθηκε τον πτωχό και από τις επτά λίρες που είχε του έδωσε δύο.
Μετά από λίγο, όταν άκουσε τα βάσανά του του έδωσε και άλλες δύο.
Σε μια βρύση, που κάθησαν του έδωσε από το φαγητό του και συγχρόνως και άλλες δύο λίρες. Του έδωσε λοιπόν σύνολον έξι λίρες και αυτός κράτησε μία για τον εαυτό του. Τόσο πολύ σπλαγχνικά συμπεριφέρθηκε.
Ξαφνικά όμως αυτός που πήρε τις έξι λίρες αντί ευγνωμοσύνης σηκώνεται πάνω και με την απειλή μαχαίρας του αρπάζει και την έβδομη. Τον αχάριστο! Τι αξίζει σ᾽ αυτόν; Ρώτησε ο Ιεροκήρυκας;
 
Το ακροατήριο απάντησε: «θάνατος»!
Σε σας λοιπόν αξίζει η αυστηρή αυτή τιμωρία, διότι είσθε οι αγνώμονες.
Ο Θεός μας έδωσε έξι ημέρες και κράτησε μία, την Κυριακή. Αλλά του την παίρνουν και αυτή. Με διάφορες εργασίες ασχολούμενοι αφήνουν την Κυριακή.
Αχ δυστυχείς: Αν υποτεθή ότι κάθε Κυριακή σε κάθε εκκλησιαζόμενο θα έδιναν 10 λίρες, τι λέτε θα απουσίαζε κανένας;
 
Λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος «Εκκλησίας ουδέν ίσον· μη απέχου Εκκλησίας· ουδέν γαρ Εκκλησίας ισχυρότερον. Η ελπίς σου η Εκκλησία· η σωτηρία σου η Εκκλησία· η καταφυγή σου η Εκκλησία».
Και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς παρατηρεί τα εξής: «Κανείς να μη απουσιάζη από αυτές τις ιερές και θεοπαράδοτες συνάξεις, είτε από ραθυμία, είτε από την συνεχή ασχολία με τα γήινα, για να μη εγκαταλειφθή δικαίως από τον Θεό και, επειδή δεν έρχεται στις τακτές συνάξεις, πάθει κάτι παρόμοιο με τον Απόστολο Θωμά.
Και αν ακόμη από κάποια περίσταση απουσιάση μία φορά, την επομένη ας επανορθώση με το να προσέλθη στην Εκκλησία του Χριστού».
 
Κυριακή είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Χριστού, ημέρα του Κυρίου και γι᾽ αυτό λέγεται Κυριακή. Από την εποχή των Αποστόλων η Κυριακή ξεχωρίζει και έχει ιδιαίτερη θέση στη ζωή της Εκκλησίας.
Ο άγιος μάρτυρας Ιουστίνος (150 μ.Χ.) σε μία μαρτυρία που δίδει, ονομάζει την Κυριακή «ημέρα ηλίου» (ήλιος είναι ο Χριστός) και γράφει ότι όλοι οι χριστιανοί συγκεντρώνονταν και διάβαζαν τα έργα των Αποστόλων και μετά ο προϊστάμενος της συνάξεως έκανε κήρυγμα και συμβούλευε τον κόσμο να μιμηθή τα καλά που άκουσε.
Οι χριστιανοί αυτοκράτορες Κωνσταντίνος και Θεοδόσιος με ειδικά διατάγματα εξασφάλισαν την αργία της Κυριακής προτρέποντας τους χριστιανούς «την σωτήριον ημέραν να μετέχουν της ενθέου πίστεως ακωλύτως τη εκκλησία του Θεού» (Θεοδ. Κωδ. VIII 8,3 & XV 5,2).
Από τότε και μέχρι σήμερα οι γενιές των χριστιανών τήρησαν με ευλάβεια την αργία της Κυριακής. Στην Ελλάδα προστατεύεται με διάφορα νομοθετήματα και κατοχυρώνεται και από το Σύνταγμα, όπου στο άρθρο 13 αναφέρεται, η λατρεία να τελήται ανεμπόδιστα. […]
 
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE

Σάββατο 13 Μαΐου 2023

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ, Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ, Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ
 
Μια μέρα ένας μαθητής αποφάσισε να προκαλέσει τον δάσκαλό του. 
Έτσι σκέφτηκε να του στήσει μια παγίδα. Έπιασε μια πεταλούδα και την κράτησε στη χούφτα του. Όταν θα πήγαινε στο δάσκαλο θα τον ρώταγε τι είχε στο χέρι του. Κι αν ο δάσκαλος το έβρισκε, τότε θα τον ρωτούσε εάν η πεταλούδα ήταν ζωντανή ή νεκρή. Στην περίπτωση που απαντούσε ότι η πεταλούδα ήταν ζωντανή, τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα τη σκότωνε και το αντίστροφο.
Όταν είχαν μάθημα λοιπόν, πλησίασε τον δάσκαλο, μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους μαθητές, έτεινε το χέρι προς το μέρος του και τον ρώτησε:
- "Δάσκαλε, τι έχω στο χέρι μου;"
- "Την ψυχή σου έχεις παιδί μου", απάντησε ατάραχος ο δάσκαλος. 
Ο μαθητής προβληματίστηκε για λίγο σκεπτόμενος την απάντηση. Κατέληξε ότι ο δάσκαλος είχε δίκιο. Η πεταλούδα ήταν μια ψυχή που θα μπορούσε να είναι και δική του. Ωστόσο, συνέχισε: 
-"Και είναι ζωντανή η ψυχή μου δάσκαλε ή όχι;"
Ο δάσκαλος τον κοίταξε με καλοσύνη στα μάτια και του είπε χαμογελαστά:
- "από το χέρι σου εξαρτάται".
Αυτήν την μικρή ιστορία την είχα πει κάποτε και σε ένα αδελφικό μου φίλο. Συγκινήθηκε, προσπάθησε να βρει ξανά τον πραγματικό του στόχο, πάλεψε αλλά μετά από καιρό την ξέχασε, έχασε ξανά τον στόχο του και σήμερα ψάχνει σε λάθος βοσκοτόπια να βρει αυτό που θα τον γεμίσει ξανά.
Αν καταφέρει και κοιτάξει ξανά προς τον ουρανό θα δει, θα καταλάβει πως θα γεμίσει ξανά και πραγματικά την ψυχή του, την καρδιά του, την διάνοια του.
Τώρα αυτήν την μικρή ιστορία την λέω και σε εσάς και σας λέω ακόμη πως τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει την ψυχή μας παρά μόνο εάν το επιτρέψουμε εμείς οι ίδιοι!!!!!
O Δάσκαλος της ιστοριούλας είναι ο ίδιος ο Θεός, το παιδί ένας από εμάς και η πεταλούδα η ψυχή μας. Πραγματικά ωφέλιμη ιστορία με πολύ βαθύ νόημα. Σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό σε βάζει σε σκέψεις, έστω και για λίγο. Αυτό το λίγο μπορεί να είναι αρκετό να πάρεις καινούριες αποφάσεις βασισμένες σε κάτι όχι επιφανειακό αλλά βασισμένες στο συμφέρον της ψυχής σου της ίδιας.
Δύσκολο ε; Στα λόγια όλοι είμαστε άνετοι και θαρραλέοι στις πράξεις είναι εκεί που τα βρίσκουμε σκούρα. Λίγο όμως αν προσπαθήσουμε θα δούμε μια εσωτερική αναγέννηση η οποία θα μας εκπλήξει θα μας κάνει άλλον άνθρωπο. Στο χέρι μας είναι που θέλουμε να φτάσουμε.
Η κορυφή του βουνού είναι ψηλά και μακριά από εδώ. Ο δρόμος δύσβατος, απόκρημνος στενός χωράει μόνον δύο, εσένανε και τον Δάσκαλο που θα είναι εκεί έστω κι αν δεν τον βλέπεις για να σε στηρίζει όχι με τον τρόπο που εσύ περιμένεις αλλά με τον τρόπο που Αυτός γνωρίζει πως θα μπορέσεις να οδηγηθείς στην κορυφή.
Εσύ επιλέγεις, από το δικό σου χέρι εξαρτάται αν θα προχωρήσεις και θα αποτελέσεις ίσως ακόμη και παράδειγμα προς μίμηση η θα μείνεις στάσιμος αλλά ποτέ σου δεν θα νιώθεις γεμάτος, ποτέ σου δεν θα είσαι πραγματικά ευτυχισμένος και ξέρεις γιατί; Γιατί μόνον ο Θεός μπορεί να σε γεμίσει εσωτερικά. 
Μόνον ο Θεός μπορεί να σε ολοκληρώσει ως άνθρωπο. Μόνον αυτόν αν έχεις ως συνοδοιπόρο έχεις τα πάντα, αν έχεις όλους τους άλλους εκτός από Αυτόν, τότε λυπάμαι αλλά να ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα και θα βασανίζεσαι σε όλη σου την ζωή για να βρεις κάτι που σε γεμίζει. Όσα κι αν κάνεις, όσα κι αν αποκτήσεις αν δεν καταφέρεις να έχεις τον Θεόν-Πατέρα-Δάσκαλο στην καρδιά σου τότε μόλις αποκτάς κάτι καινούριο πάλι άδειος θα αισθάνεσαι.
Μόνον όταν φτάσεις και καταφέρεις αυτό που ίσως και να σε δυσκολεύει μόνο και μόνο στο άκουσμα, να έχεις Θεό μέσα σου, θα νιώσεις αγαλλίαση, ηρεμία, θα νιώσεις ο πιο πλούσιος άνθρωπος πάνω στην γη, μόνον τότε θα νιώσεις ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος.
Θα γίνεις κι εσύ ένας μικρός Θεός, όπως ο Σπυρίδων ο Τριμυθούντος, όπως ο Λουκάς ο Συμφερουπόλεως, όπως η Παρασκευή η αθληφόρος. 
Τους ξέρεις αυτούς; Τους έχεις ακούσει; Ναι τους ξέρεις. Τους έχεις ζητήσει και την μεσιτεία τους στον Θεό. Μπορείς να τους μοιάσεις και να τους ξεπεράσεις;
Μπορείς να φτάσεις πιο κοντά από ότι έφτασαν αυτοί στον ίδιον τον Θεόν. Ναι μπορείς γιατί ο Θεός για εκεί σε προορίζει, για τόσο ψηλά σε έχει.
Εσύ είσαι αυτός που δεν θες και δεν κυνηγάς αυτό που θα σε κάνει ολοκληρωμένο σαν άνθρωπο και θα είναι αυτό μέσα στο οποίο δεν θα σου λείπει τίποτα γιατί θα τα έχεις όλα, θα έχεις Θεό. Στο χέρι σου είναι...
Στο εύχομαι!
Στο χέρι σου είναι μην το ξεχνάς.
Ελπίζω να συναντηθούμε στην κορυφή…
 
ΡΟΜΦΑΙΑ

Ο ΑΦΙΛΟΧΡΗΜΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

 Ο ΑΦΙΛΟΧΡΗΜΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ
 
(Παράδειγμα σύγχρονης αγιότητος)
 
Του Δρ Χαραλάμπη Μ. Μπούσια, 
Μεγάλου Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας
 
Στις 17 Δεκεμβρίου του 2005 «μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος, ένα παράδειγμα σύγχρονης αγιότητος, ο ταπεινός και αφιλοχρήματος. Καταθέτω ένα περιστατικό, όπως μου το διηγήθηκε ο Γέροντας Στέφανος και τούτο προς δόξαν Θεού και παραδειγματισμό όλων μας.
 
Ένα απόγευμα ο φιλάγιος και φιλακόλουθος Μητροπολίτης Αντώνιος έψαλλε τον Εσπερινό μόνος του με ψάλτη τον νυν Ηγούμενο της Μονής του Δρυοβούνου, πατέρα Στέφανο. Στο τέλος του Εσπερινού τον πλησίασε μία γυναίκα και ζήτησε να εξομολογηθεί. Ο π. Στέφανος τον αποχαιρέτισε και ο Δεσπότης έμεινε για να εξομολογήσει την ψυχή που του έστειλε ο Κύριος.
 
Την επομένη ημέρα το πρωϊ, όρθρου βαθέος, ο Δεσπότης πήρε τηλέφωνο τον πατέρα Στέφανο. Εκείνος τα έχασε. Τόσο πρωϊ τηλέφωνο καλό δεν προμηνύει. Το σήκωσε και άκουσε τον Δεσπότη να του λέει.
 
-Δεν είμαι καθόλου καλά. Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ!
 
-Γιατί, Δεσπότη μου, τον ρώτησε με αγωνία αυτός. Μήπως είσθε άρρωστος και πρέπει να έλθω να σας μεταφέρω σε νοσοκομείο; Σημειωτέον ότι ο Δεσπότης δεν είχε ούτε αυτοκίνητο.
 
-Όχι, πάτερ Στέφανε, απάντησε. Αλλά θυμάσαι χθες εκείνη την γυναίκα που ζήτησε να εξομολογηθεί; Αυτή φεύγοντας μου άφησε ένα φακελλάκι. Όταν το άνοιξα είδα μέσα δέκα λίρες.  Τα έχασα! Μου ανέβηκε η πίεση. Όλο το βράδυ δεν μπόρεσα ούτε να ξαπλώσω στο κρεββάτι. Έλεγα. «Σκέψου, Αντώνιε, να πεθάνεις σήμερα το βράδυ και οι άλλοι να βρουν αυτές τις λίρες και να πουν ότι ήσουν φιλοχρήματος και προσποιητά έκανες τον αφιλάργυρο»! Ανέβαινα και κατέβαινα σκάλες και παρακαλούσα τον Θεό να μην με πάρει αυτή τη βραδιά και φανώ ασυνεπής στα λόγια που διδάσκω για την πτωχεία του Ιησού. Έλα, σε παρακαλώ, να τις πάρεις και να τις διαθέσεις, όπου εσύ θέλεις. Θέλω να φύγουν από κοντά μου!
 
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ

Παρασκευή 12 Μαΐου 2023

“ΧΤΥΠΑ ΞΥΛΟ”– ΜΙΑ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ, ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ

 “ΧΤΥΠΑ ΞΥΛΟ” – ΜΙΑ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ, ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ
ΚΑΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ
 
Διάφορες κακές συνήθειες στη ζωή των ανθρώπων, παρουσιάζονται λαθεμένα ως λαϊκές παραδόσεις, ενώ πρόκειται για πλάνες και παραλογισμούς που όπως όλα τα «ανθρωποκαμώματα» διαδόθηκαν στο πέρασμα των αιώνων.
Επί παραδείγματι, όταν κάποια άτομα συνομιλούν και αναφέρονται σε κάτι κακό, όπως θάνατο, αρρώστια, ή συμφορά, τότε κτυπούν ξύλο νομίζοντας ότι τα κακά αυτά που σημαίνουν οι λέξεις που ανέφεραν, θα μεταφερθούν στο ξύλο και όχι σ’ εκείνους, ή ότι δεν θα ακούσουν οι δαίμονες λόγω του θορύβου που προκαλεί το κτύπημα του ξύλου, και έτσι δεν θα πειράξουν τους συνομιλούντες.
Στις περιπτώσεις αυτές οι άνθρωποι αψηφούν ότι το κακό δεν δημιουργείται από τις λέξεις, αλλά από την αμαρτωλότητα εκείνων που δεν έχουν σωστή πνευματική ζωή και σχέση με τον Θεό.
Ο συνειδητός Χριστιανός γνωρίζει ότι οι δοκιμασίες παραχωρούνται στην ζωή του, για να τον ωφελήσουν στον αγώνα για την σωτηρία του.
Ο πιστός που προσεύχεται, νηστεύει, εξομολογείται καθαρά και κοινωνεί τον Χριστό δεν έχει να φοβηθεί τις «κακές λέξεις», νομίζοντας ότι έχουν αρνητική επήρεια στη ζωή του που εξαλείφεται με το χτύπημα του ξύλου!
Εάν σε διάφορες περιστάσεις της ζωής του, ο άνθρωπος νιώθει αδύναμος και φοβισμένος, είναι πρέπον να κάνει τον Σταυρό Του. 

ΙΕΡΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ