ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΚΑΙ ΠΑΜΠΤΩΧΟΣ ΔΕΣΠΟΤΗΣ!

Μητροπολίτης Σιατίστης Αντώνιος: Ένας απλός και πάμπτωχος Δεσπότης

 

(Ο ”πιο ταπεινός δεσπότης της Εκκλησίας”, όπως τον αποκάλεσαν πολλοί άφησε την τελευταία πνοή του στο “Μποδοσάκειο” νοσοκομείο Πτολεμαΐδας σε ηλικία 85 ετών, μετά από τρίμηνη μάχη με τον καρκίνο. Ο θάνατος του, προκάλεσε μεγάλη οδύνη στον λαό της Σιάτιστας και της ευρύτερης περιοχής της ιεράς Μητρόπολης ).
 
Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Αντώνιος Κόμπος γεννήθηκε το 1920 στο Άργος Αργολίδος. Ηταν απόφοιτος της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Αθηνών και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Κάτοχος μεγάλης θεολογικής παιδείας, συμπλήρωσε της σπουδές του στα Πανεπιστήμια Οξφόρδης και Παρισίων.
Διετέλεσε καθηγητής και Διευθυντής Ιερατικών Σχολών. Κατά τα έτη 1971-74 υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας εις την Ιεράν Μητρόπολιν Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Διάκονος εχειροτονήθη εις τας 3.12.67, πρεσβύτερος δε εις τας 4.12.67. Την 23ην Μαΐου 1974 εξελέγη Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης.
Εξέδωσε αξιόλογα επιστημονικά έργα. Δημοσίευσε βιβλιοκρισίας και άρθρα εποικοδομητικά εις διάφορα περιοδικά. Εκοιμήθη εν Κυρίω τη 17/12/2005.
Απλός καί πάμπτωχος ό Δεσπότης Αντώνιος. Δέν είχε Μερσεντές μέ οδηγό, αλλά ανέβαινε καί στίς καρότσες τών αγροτικών γιά τίς μετακινήσεις του. Όταν τά έργα μιλούν από μόνα τους τότε τά σχόλια περιτεύουν…
 
============================================
 
Αιτία, ένα γράμμα…
 
“Στέλιο, αγαπητέ φίλε και αδελφέ, Καλημέρα,
Άργησα να σου γράψω. Απουσίαζα. Σου οφείλω τα βιογραφικά που τα φωτοτύπησα από τον τόμο που εκδόθηκε για τα τριάντα χρόνια της επισκοπικής του διακονίας.
Εκείνο πού θά ήθελα να σε βεβαιώσω είναι ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν Άγιος. Ζούσε άγια. Είκοσι χρόνια που τον έζησα από κοντά το έβλεπα, το ένοιωθα. Ακτινοβολούσε φως, γέλιο, ήρεμο. Απλός σ’ όλα του. Φτωχός μέχρι τρέλας. Λιτός απερίγραπτα.
Ντρέπομαι όταν αναλογίζομαι το πόσες φορές λειτούργησα μαζί του κι εγώ φορούσα στολές πλούσιες κι αυτός ήταν πλάι μας φτωχότατος.
Θα σου πω κάτι για να θαυμάσεις πάνω σ’ αυτό. Αγόρασα μια βαλίτσα, κάποτε, για τις στολές μου όταν μετακινούμουνα. Δερμάτινη. Ήλθε λοιπόν στην Εκκλησία, ως τοποτηρητής. Είχε μια βαλίτσα ξύλινη – εσωτερικά επενδυμένη με ταπετσαρία χάρτινη, σαν κι αυτές που έχουν κάτι λαϊκά μπαούλα.
Ντράπηκα. Παπάς εγώ. Δεσπότης αυτός.
Του λέω, «Γέροντα δεν πάει άλλο. Θα πάρετε τη βαλίτσα τη δική μου».
Επαναστάτησε. «Όχι» μου λέει, «εσύ είσαι οικογενειάρχης, έχεις παιδιά και άλλα τέτοια». Τελικά την πήρε. Ύστερα από μέρες μου τηλεφώνησε. «Έλα να πάμε να λειτουργήσουμε σε κάποια κωμόπολη». Πάω, τι να δω. Η ξύλινη βαλίτσα. «Πάλι τα ίδια» του λέω. «Παιδάκι μου, μου λέει, «έπιασε τόπο, την έδωσα σε μια φτωχιά».
Πήγαμε, κάποτε με του δικούς μου στη Σιάτιστα να τον επισκεφθούμε. Και τι να δούμε: Σφουγγάριζε τις σκάλες της Μητρόπολης. «Αυτά τα λεφτά που θα ’δινα σε μια γυναίκα τα βάζω στο φιλόπτωχο – κι ύστερα μη ξεχνάτε πως αν ήμουνα στο μοναστήρι θα έκανα κάποιο διακόνημα».
 
Μου διηγήθηκε κάποιος:
Ήταν ο πρώτος καιρός που είχε έλθει στη Μητρόπολη. Δεν ήταν ακόμα γνωστός. Πήγε μια Κυριακή σε χωριό στο Βόιο. Τέλειωσε η Λειτουργία. Βγήκε έξω και περίμενε κανένας να τον μαζέψει για τον πάει στη Σιάτιστα. Αυτοκίνητο δεν είχε μέχρι που πέθανε. Στάθηκε ένας με το αυτοκίνητό του, αυτός που μου τα διηγείται, και του λέει. «Παπούλη που πας»; Λέει αυτός Σιάτιστα». «Και εγώ εκεί πάω, αλλά έχω δίπλα μου τη γυναίκα μου. Πρέπει να στριμωχθούμε».
Του λέει ο Δεσπότης.
«Στην καρότσα με παίρνεις;
Λέει «Ναι».
Ανέβηκε στην καρότσα ό Δεσπότης. Φτάσαμε στη Σιάτιστα. Θέαμα. Έτρεξαν άνθρωποι. Στάθηκαν μπροστά στον επίσκοπο. Τον βοήθησαν να κατέβει. Χειροφιλήματα. Ρωτάει ο άνθρωπος.
«Ποιος είναι;»
«Ο Δεσπότης», τού λένε.
Αρχίζει να κλαίει. «Έβαλα», μου λέει, «τον Δεσπότη στην καρότσα κι άφησα τη γυναίκα μου στο κάθισμα».
 
Και τέτοια περιστατικά, Στέλιο πολλά. Αυτός ο Άγιος άφησε περιουσία στη Μητρόπολη. Τα μοναστήρια του.
Ατέλειωτες ώρες εξομολόγηση. Η μισή Κοζάνη πήγαινε σ’ αυτόν. Αγρυπνίες. Κόσμος από Καστοριά, Γρεβενά, Κοζάνη, Πτολεμαΐδα. Δυο φορές έκανε τοποτηρητής από 2-3 μήνες και τα γύρισε όλα τα χωριά της περιοχής, εκατόν πενήντα (150) τον αριθμό, από δύο φορές!
Στην Κηδεία του, όταν ο Αρχιεπίσκοπος είπε ότι σήμερα κηδεύουμε έναν άγιο, ο κόσμος όλος φώναξε με μια φωνή τρεις φορές «Άγιος». Ακόμα σηκώνεται η τρίχα μου…
Αυτές τις ημέρες κυκλοφόρησε ένα βιβλίο «Ένας Φιλομόναχος Επίσκοπος».
Μόλις το πάρω θα στο στείλω. Χαιρέτα όλους. Εύχου – Εύχομαι.
Δικός σου,
Παπα-Γιώργης Μπετσάκος
Κοζάνη, 12 Μαρτίου 2006
 
============================================
 
Μιά μαρτυρία…
 
Ήταν ένας σεμνός ηλικιωμένος κληρικός, ψηλός, αδύνατος, ασκητικός, πού ταξίδευε με το καραβάκι στη γραμμή “Δάφνη-Αγία Άννα.
Στη διαδρομή ήταν λιγομίλητος, συμμαζεμένος. Το καραβάκι πέρασε τα μοναστήρια και έφτασε τον αρσανά της Ι. Μονής Αγίου Παύλου, όπου ο ταξιδιώτης κληρικός έκανε, όπως και σε κάθε μοναστήρι, το σταυρό του.
Πέρασαν από το μουράγιο της Ν. Σκήτης και σε λίγο αντίκρισαν την Αγία Άννα και έκανε πάλι με ευλάβεια το σταυρό του.
Εδώ ήταν ο προορισμός του ευλαβούς κληρικού. Σηκώθηκε από τη θέση του μαζί με τους άλλους και μόλις το καραβάκι έπιασε στο μουράγιο οι περισσότεροι κατέβηκαν εκεί. Κατέβηκε και αυτός.
Γύρισε όμως το κεφάλι του προς τα πίσω και είδε έναν νεαρό ιερομόναχο να αγωνίζεται να βγάλει από το καραβάκι ένα σωρό πράγματα που είχε. Δεν χάνει ευκαιρία και τον ρωτάει..
-Να σε βοηθήσω, πάτερ;
–Να είναι ευλογημένο γέροντα, απαντά ο νεαρός ιερομόναχος, κι αμέσως ο ηλικιωμένος κληρικός παρά την ηλικία του με νεανικό φρόνημα, βοήθησε σβέλτα στη μεταφορά των πραγμάτων από το καραβάκι στο μουράγιο. Τελείωσαν, και ο μοναχός ευχαρίστησε τον άγνωστο κληρικό και εκείνος ξεκίνησε από την άκρη του μουράγιου για να πάρει στη συνέχεια τον ανήφορο…
Τότε τον γνώρισαν μερικοί και έτρεξαν κοντά του. Έβαλαν μετάνοια κατά το συνηθισμένο…
– Ευλόγησον, Δέσποτα!
– Ο Κύριος.
– Ευλογείτε, Σεβασμιότατε!
– Ο Κύριος.
Ο μοναχός τα έχασε!
 
Τόση ώρα λοιπόν τον βοηθούσε ένας Δεσπότης να βγάλει τα πράγματα από το καΐκι; Ποιος νά ήταν άραγε αυτός ο ταπεινός παπάς, όπως έμοιαζε;
Έτρεξε, έβαλε μετάνοια, πήρε ευχή, ζήτησε συγχώρεση που δέχθηκε να γίνει βοηθός του ένας Δεσπότης, κι εκείνος δεν αντέδρασε καθόλου, θεωρώντας το γιά κάτι φυσικό καί ανθρώπινο τό νά προσφέρεις βοήθεια στόν διπλανό σου…
Ποιός Δεσπότης όμως ήταν;
Ήταν ο μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος Κόμπος.
Μη μου πείτε τώρα, ότι έχουμε πολλούς σαν κι΄ αυτόν ;
 
============================================
 
Μιά ακόμη μαρτυρία…
 
“…Γειά σας φίλοι μου!
Να σας πω και εγώ λίγα περιστατικά γιά τον μακαριστό Αντώνιο!
Ο επίσκοπος κ. Αντώνιος σπάνια χρησιμοποιούσε αυτοκίνητο, και συνήθως πήγαινε με λεωφορείο σε όλες τις Συνόδους της Εκκλησίας.
Με αποτέλεσμα πολλοί Ιεράρχες τον πείραζαν και τον φώναζαν “ο Επίσκοπος των ΚΤΕΛ”.
Μια φορά πανηγύριζε ένα χωριό κοντά στη Σιάτιστα και θα προεξείχε ο Μητροπολίτης. Οδηγό τότε δεν είχε. Οπότε κάνει ωτο-στόπ και στο δρόμο σταματάει ένα τρακτέρ που κουβαλούσε άχυρα με καρότσα.
Ο οδηγός έτσι φτωχό και χωρίς κάτι να δείχνει πως είναι Μητροπολίτης τον πέρασε για απλό μοναχό και του είπε, πως μόνο πίσω στα άχυρα έχει θέση…
Ο Αντώνιος δέχτηκε με χαρά!
Όταν έμπαιναν στο χωριό μέ τόν Δεσπότη πάνω στα άχυρα, κάποιοι χωρικοί τον αντιλήφθηκαν και άρχιζαν να φωνάζουν.
“Ο Δεσπότης ήρθε !… Ο Δεσπότης ήρθε ! ”
Οί καμπάνες άρχισαν να χτυπάνε δυνατά και ο οδηγός του τρακτέρ τα έχασε, αλλά μετά από λίγο κατάλαβε τι γινόταν…
Ένα ακόμη γεγονός ήταν, πως είχε ένα κήπο που όλο σκάλιζε φορώντας κάτι παλιά ράσα. Έτσι, όταν μια παρέα από γνωστούς καί φίλους του πήγαν να τον δουν, δέν τόν κατάλαβαν νομίζοντας πως είναι ο κηπουρός…
–Πού είναι ο Δεσπότης; τόν ρωτάνε.
–Τί τον θέλετε; τούς λέει.
–Να πάρουμε την ευχή του.
–Να πάω να τον φωνάξω., τούς λέει.
Πήγε, έβαλε ένα άλλο καθαρό ράσο, και γύρισε κοντά τους…
Τέλος από προσωπική εμπειρία μπορώ να πω, πως είχε την αθωότητα και αγνότητα μικρού παιδιού, και πολύ μεγάλη αγάπη γιά όλο τόν κόσμο, πού τήν καταλάβαινες από τήν συμπεριφορά του…
 
============================================
  
Από τήν μαρτυρία ενός μοναχού…
 
Όταν ζούσε ο γέροντάς μου, ο οποίος γνώριζε τον Άγιο Σιατίστης αρκετά καλά προτού αυτός γίνει Μητροπολίτης, μου ανέφερε τον Άγιο Σιατίστης Αντώνιο Κόμπο ως τον κορυφαίο των Ιεραρχών της Εκκλησίας μας. Έτσι όταν κοιμήθηκε ο γέροντάς μου, πήρα τηλέφωνο τον Άγιο Σιατίστης για να τον επισκεφθώ…
Μου είπε, να πάω σε κάποιες ημέρες, στις 22 Ιουνίου 2004, επειδήεκείνες τις ημέρες είχε πολλές υποχρεώσεις. Ξεκίνησα από το σπίτι μου με το αυτοκίνητό μου, και κατά τις έντεκα το πρωΐ ήμουν έξω από την Μητρόπολη Σισανίου και Σιατίστης. Πρώτη μου φορά που επισκεπτόμουν Μητροπολίτη.
Μπαίνω σε ένα μικρό σχετικά δωμάτιο με λίγα γραφεία, που μάλλον υπόγειο θύμιζε, και ζήτησα τον Σεβασμιώτατο. Σε ένα ίσως λεπτό της ώρας έρχεται σε αυτό το υπόγειο ένας ταπεινός Χαριτωμένος Γέροντας, σκυφτός από την ηλικία, που θύμιζε μάλλον Γέροντα μοναχό, παρά τους Επισκόπους που συνήθως βλέπουμε στις μικρές οθόνες.
 
Αυτός ο ταπεινός Γέροντας ήταν ο Σεβασμιώτατος! Ήρθε για να με προϋπαντήσει, έναν τυχαίο νέο, που ούτε καν τον γνώριζε. Αφού μέοδήγησε στο γραφείο του στον επάνω όροφο, εξομολογήθηκα, και μετά άρχισε να με νουθετεί με τα σοφά και πνευματικά του λόγια. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, και θέλω να το καταθέσω, είναι ότι μου μίλησε ότι έχουμε την αίρεση του Οικουμενισμού στην Εκκλησία μας.
Και όταν τον ρώτησα, αν πούμε π.χ. ότι ο τάδε Επίσκοπος είναι Αιρετικός Οικουμενιστής, τότε αυτό είναι Ομολογία Πίστεως;
Ο Άγιος Γέροντας, δεν ήταν θετικός (δεν συμφωνούσε δηλαδή με την διατύπωση αυτή) στην παραπάνω μου ερώτηση, και κατάλαβα ότι οιΆγιοι έχουν την διάκριση και πληροφορούνται από τον Θεό για τις όποιες ενέργειές τους, ειδικά στα θέματα της Εκκλησίας Του…
 
============================================
 
Το παρακάτω κείμενο είναι από την εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”:
 
Τον χαρακτηρίζουν «ασκητή της πόλης». Μαγειρεύει μόνος του, καθαρίζει ο ίδιος το μητροπολιτικό σπίτι, δεν χρησιμοποιεί κινητό τηλέφωνο, ενώ σπάνια μιλά και στο σταθερό.
Επισκέπτεται την Αθήνα για να συμμετάσχει στις Συνόδους χρησιμοποιώντας… το λεωφορείο του ΚΤΕΛ, κάνει περιοδείες στα «κουτσοχώρια» με τα πόδια και έχει ξεχάσει πώς είναι τα πλούσια αρχιερατικά άμφια. «Εγώ είμαι ένας καλόγερος», επιμένει ο ίδιος.
Ο 84χρονος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος ξεχωρίζει για τη λιτή και ταπεινή ζωή που κάνει. Μητροπολίτης από τις «Νέες Χώρες», τρέφει θαυμασμό για τον Οικουμενικό Πατριάρχη, «είναι άγιος άνθρωπος», λέει.
«Τι να το κάνει ένας καλόγερος το κινητό, αφήστε που βλάπτει κιόλας», απαντά με χαμόγελο στην παρατήρηση των «ΝΕΩΝ», ότι δεν ακολουθεί την τεχνολογία.
«Εγώ είχα γέροντα τον Μητροπολίτη Κορινθίας, που πήγε μετά στην Αμερική. Αυτός μου είχε πει ότι ο επίσκοπος είναι καλόγερος και έτσι πρέπει να είναι». Όταν καλείται να σχολιάσει το ότι δεν συμβαίνει το ίδιο με άλλους μητροπολίτες, περιορίζεται να πει πως «πρέπει να έχουμε ακτημοσύνη, καρτερία και παρθενία, αυτές είναι οι αρετές του μοναχού».
« Άγιος άνθρωπος…»
 
Οι κάτοικοι της Σιάτιστας κάνουν λόγο για «άγιο άνθρωπο», που είναι κλειστός, δεν δίνει δικαιώματα και ζει όπως οι καλόγεροι. Μερικοί υποστηρίζουν ότι έχει περιορισμένη παρουσία στα κοινά, τονίζοντας πάντως ότι αποτελεί «στάση ζωής» για τον ίδιο.
«Είναι κάτι παραπάνω από καλός. Δεν είναι διακοσμητικός, αρνείται τα λούσα και τις πολυτέλειες, ούτε αυτοκίνητο δεν έχει», είπε ο κ. Γιώργος Ράμος, που διατηρεί περίπτερο στη Σιάτιστα.
Ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης απαντά με χαμόγελο σε όλα. Όταν όμως καλείται να σχολιάσει τα σκάνδαλα που συνταράσσουν το τελευταίο διάστημα την Εκκλησία της Ελλάδος, παίρνει αποστάσεις.
«Δεν θα κρίνω κανέναν, εγώ είμαι πιο αμαρτωλός απ’ όλους, δεν μπορώ να πω τίποτε. H Ιεραρχία αποφάσισε να γίνει κάθαρση», λέει και κλείνει εκεί το θέμα.
«Ευτυχώς έχουμε δωρεές». Όσο για τις περιουσίες των Μητροπόλεων, ο ίδιος αποκαλύπτει, χωρίς μάλιστα να ερωτηθεί, ότι τα ετήσια έσοδα από τους ναούς δεν υπερβαίνουν τις 4.000 ευρώ. «Ευτυχώς έχουμε και κάποιες δωρεές και φροντίζουμε τα παιδιά να σπουδάσουν· με πενταροδεκάρες και φραγκοδίφραγκα χτίσαμε μοναστήρια», λέει.
H Μητρόπολη Σιατίστης πληρώνει το ενοίκιο δύο φοιτητών στη Θεσσαλονίκη, ενώ χορηγεί μηνιαίο βοήθημα 100 ευρώ σε φοιτητές που κατάγονται από την περιοχή.
Είναι πρόθυμος να ξεναγήσει στα διαμερίσματα της Μητρόπολης, ενώ παράλληλα ικανοποιεί όλα τα αιτήματα υπαλλήλων και μοναχών. H μοναχή Ειρήνη, από το μοναστήρι της Κοίμησης της Θεοτόκου, που επισκέφθηκε τη Μητρόπολη για δουλειές του μοναστηριού, λέει: «Δεν τον βλέπετε, πόσο ταπεινός είναι; Ακόμη και τα ράσα του τα πλένει ο ίδιος, δεν αφήνει κανέναν να τον βοηθήσει».
«Είναι κατ’ ουσίαν ασκητής, ζει γι’ αυτό που τάχθηκε, που δεν είναι επάγγελμα αλλά λειτούργημα», υποστήριξε ο υπάλληλος της Μητρόπολης κ. Ζήσης Γούτας. Ο Μητροπολίτης ασχολείται και με τις δουλειές, εξυπηρετώντας τον κόσμο που έρχεται να τον συναντήσει. «Δεν αρνείται σε κανέναν να ασχοληθεί με το πρόβλημά του».
H μεγάλη αγάπη του είναι τα «κουτσοχώρια», όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος τα ορεινά χωριά της περιφέρειάς του, αυτά των 20 και 30 κατοίκων.
«Πήγαινα σε ένα χωριό με στρατιωτικό αυτοκίνητο και τα υπόλοιπα τα περπατούσα με τα πόδια», λέει. Αισθάνεται ακμαίος για να συνεχίσει τις περιοδείες του σε όλες τις ενορίες της Μητρόπολης, παρά τα χρόνια του. «Όταν ύστερα από χρόνια δεν θα μπορώ άλλο, θα αποσυρθώ στο μοναστήρι, εκεί είναι η ζωή μου», καταλήγει.»
 
[ΤΑ ΝΕΑ , 05/03/2005 , Σελ.: N18 Κωδικός άρθρου: A18182N181, ID: 458191]
 
«Δεν με πειράζει που δεν έχω αυτοκίνητο, όπως οι άλλοι μητροπολίτες, ούτε που με αποκαλούν δεσπότη των τρόλεϊ. Μπορεί να κουράζομαι αλλά, δόξα τω Θεώ, ακόμη κρατιέμαι γερά στα πόδια μου».»
[ΤΑ ΝΕΑ , 22/11/2001 , Σελ.: N04, Κωδικός άρθρου: A17199N043, 14Μαρτίου, 2009 στο 12:49 πμ
 
============================================
 
Οί τελευταίες στιγμές του, κι΄ ένα θαυμαστό γεγονός !
 
Ο γνωστός διορατικός γέροντας Γαβριήλ πού βρίσκεται λίγο έξω από τίς Καρυές, διαβεβαίωσε ότι όταν κοιμήθηκε ο Μακαριστός Αντώνιος έγινε τέτοιο “γλέντι” στον Παράδεισο που είχε να γίνει από την εποχή τής κοίμησης του Αγίου Νεκταρίου!
Άς δούμε τώρα την περιγραφή πού έδωσε ένας πιστός χριστιανός, σχετικά με τις τελευταίες ώρες του Μητροπολίτου Αντωνίου:
«…Βρέθηκα », λέει, «με το μοναχό, στα χέρια του οποίου κοιμήθηκε ο μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος. Τον παρακάλεσα να μου περιγράψει τις τελευταίες στιγμές της κοιμήσεώς του, και μού είπε»:
«Ο Μακαριστός κατά τις τελευταίες ημέρες ήταν σε άσχημη κατάσταση και είχε δυσκολία ακόμη και στο να μιλήσει. Τον είχαμε πάει στην Αθήνα όπου εκεί έκανε εγχείρηση αφαίρεσης του στομάχου λόγω του καρκίνου που είχε. Την επόμενη ημέρα μετά την εγχείρηση μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο τον είδαμε να κλαίει έντονα κοιτάζοντας τον Εσταυρωμένο σε μια εικόνα μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου
“Τι έπαθες Δέσποτα;” τον ρωτήσαμε. Με δυσκολία ψέλλισε “θα σας πω… θα σας πω…” αλλά μετά από εκεί πλέον δεν μπορούσε να μιλήσει.
Προφανώς κάτι είδε που τον συγκλόνισε…
Μετά, τον φέραμε στο γυναικείο μοναστήρι στο Μικρόκαστρο αλλά δεν ήθελε να τον περιποιούνται οι μοναχές και έτσι καθόμασταν δίπλα του εναλλάξ διάφοροι μοναχοί. Είχα μια αδιόρατη διαίσθηση ότι θα κοιμηθεί στα χέρια μου. Δεν ξέρω γιατί…
Η υγεία του επιδεινώθηκε και τον πήγαμε στο νοσοκομείο Μποδοσάκειο στην Πτολεμαΐδα. Κάποια μέρα δεν υπήρχε άλλος μοναχός να πάει στον Μακαριστό και ο Γέροντας είπε σ’ εμένα να πάω μιας κι έτυχε να είμαι δίπλα του εκείνη την στιγμή.
Πήγα στο νοσοκομείο. Ο Μακαριστός ήταν στην εντατική αλλά επειδή ήταν κι άλλοι ασθενείς μέσα δεν ήθελα να είμαι εκεί και παρέμενα στον διάδρομο. Μετά από ώρα η προϊσταμένη με φώναξε και μου είπε ότι ο Δέσποτας τελείωσε…
Με θλίψη μπήκα μέσα κι ασυναίσθητα του έπιασα το χέρι και προσευχόμουνα για περίπου είκοσι λεπτά. Σε κάποια στιγμή πετάχτηκα πάνω συνειδητοποιώντας ότι έπρεπε να ειδοποιήσω την Μητρόπολη και το Μοναστήρι για την κοίμησή του.
Τότε έρχεται κατά πάνω μου έντρομη η προϊσταμένη, μια σκληρή γυναίκα και μου λέει :
–“Πάτερ τι κάνατε όση ώρα τού κρατούσατε το χέρι;”
–“Τι συμβαίνει;” την ρώτησα.
–“Πάτερ αυτό που έγινε είναι εκπληκτικό! Ενώ όταν σας φώναξα όλες οι ενδείξεις από τα μηχανήματα βεβαίωναν ότι ο Δέσποτας είχε πεθάνει από την στιγμή που του πιάσατε το χέρι άρχισαν πάλι να δείχνουν ενδείξεις ανθρώπου εν ζωή!!!
Δεν το πιστεύω! Είμαι συγκλονισμένη… Μόλις του αφήσατε το χέρι οι ενδείξεις στό μηχάνημα ξαναμηδενίστηκαν…””
Αυτός ήταν ο Μακαριστός Μητροπολίτης Αντώνιος Σισανίου, καί την ευχή του νά ‘χουμε…”
 
============================================

Οι τελευταίες στιγμές του μακαριστού Μητροπολίτου Σιατίστης κυρού Αντωνίου και οι εμφανίσεις του μετά την κοίμησή του…
 
Λίγο πριν αρρωστήσει, φαίνεται ότι διαισθάνθηκε το τέλος του και ζήτησε από τον παπα-Στέφανο να πάνε στο Εξομολογητήριο. Τον έβαλε να καθήσει στο γραφείο και του είπε να φορέσει πετραχήλι.
Ο Δεσπότης γονάτισε μπροστά στον παπα-Στέφανο, παρά τις αντιρρήσεις του και εξομολογήθηκε.
Μετά ζήτησε να του διαβάση την συγχωρητική ευχή. «Αφού εξομολογήθηκα πρέπει να μου διαβάσεις και την ευχή», είπε.
Πήγε στον γιατρό για εξέταση και του βρήκε διάσπαρτο καρκίνο στην κοιλιακή χώρα από πολλά χρόνια. Όμως δεν είχε πόνους, μέχρι τότε αισθανόταν υγιής και ευκίνητος.
Εγχειρήσθηκε και έλεγε ότι κατά την εγχείρηση είδε θαυμαστά πράγματα από την βασιλεία του Θεού και ευχαριστούσε τον Θεό που τον αξίωσε να τα δει. Μετά την ανάρρωσή του από την εγχείρηση προσευχόταν με υψωμένα τα χέρια του και έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυά του.
Σε γνωστό του που τον επισκέφθηκε το πρωί του αγίου Νικολάου του έσφιξε το χέρι και είπε: «Ο Κύριος απεφάσισε να με πάρει. Να πεις σε όλους ότι τους αγαπώ και θα προσεύχομαι από ψηλά».
Τον επισκέφθηκε υψηλό πολιτικό πρόσωπο όταν ήταν άρρωστος και του φίλησε το χέρι. Είπε σε άλλους: «Πρώτη φορά ασπάζομαι χέρι ρασοφόρου γιατί τον θεωρώ άγιο».
Τα τελευταία χρόνια αγαπούσε συχνά να επαναλαμβάνει στα κηρύγματά του το «αγαπάτε τους εχθρούς ημών και αγαθοποιείτε», αναφερόμενος στο παράδειγμα του αγίου Διονυσίου που συγχώρεσε τον φονιά του αδελφού του. Ηυδόκησε ο Θεός να κοιμηθεί ο Σεβασμιώτατος την ημέρα της εορτής του αγίου Διονυσίου, στις 17-12-2005.
Στον τάφο του περνούν πολλοί, προσκυνούν και ζητούν πνευματική βοήθεια, γιατί είναι πεπεισμένοι ότι έχει παρρησία στον Θεό. Προσκύνησαν δύο σε περίοδο χειμώνος και αισθάνθηκαν παρατεταμένη ευωδία, χωρίς να κάψουν θυμίαμα και χωρίς να υπάρχουν λουλούδια.
Τον είδε γνωστός του σε όνειρο μετά την κοίμησή του και ο Σεβασμιώτατος του είπε: «Κοντά σας είμαι. Σας βοηθώ. Να, βλέπεις αυτήν την κυρία; Έχει πρόβλημα και πρέπει να την βοηθήσω», και του έδειξε μία μεσήλικη γυναίκα.
Άλλος την τεσσαρακοστή ημέρα από την κοίμησή του τον είδε σε όνειρο και του είπε: «Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά. Παρακαλώ την Παναγία να σου χαρίσει μια άριστη σύζυγο», πράγμα που συνέβη μετά από λίγο καιρό.
Παρουσιάστηκε σε πνευματικοπαίδι του σε όνειρο και του είπε: «Ετοιμάσου, θα έρθω να σε πάρω». Δεν κατάλαβε την σημασία και ενώ ήταν υγιής, χωρίς κάποιο πρόβλημα, εκοιμήθη σε λίγους μήνες.
Ο απλός και ταπεινός Ιεράρχης, όπως αθόρυβα έζησε και αγωνίστηκε έτσι αθόρυβα έφυγε απ’ αυτήν την ζωή, αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο πνευματικό έργο, την φωτεινή ζωή του και την διδακτική του ταπείνωση.
Την ευχή του να έχουμε. Αμήν. 

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ο Π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο Π. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΦΑΡΟΣ

Ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος και ο π. Φιλόθεος Φάρος

 

Το 1978 που ήλθε ο αείμνηστος Πατριάρχης Δημήτριος στην Αθήνα συνέβη το εξής χαρακτη­ριστικό στιγμιότυπο, το οποίο διηγήθηκε σε συ­νεργάτρια της Π.Ε.Γ., γνωστός μας ιερέας.  Βρι­σκόμουνα, είπε ο ιερέας  στο ιερό του Μη­τροπολιτικού Ναού Αθηνών.
Ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος ήλθε στο ιερό να χαιρετήσει τον Πατριάρχη που εκείνη τη στιγμή καθόταν. Όταν έσκυψε να φιλήσει το χέρι του, ο Δημήτριος ση­κώθηκε όρθιος και του είπε: Εγώ να σκύψω να φιλήσω το χέρι Σας. Εγώ μπορεί να μη σώσω καμμία ψυχή, εσείς όμως σώζετε πολλούς.
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε εκατοντάδες τέτοιες δηλώσεις από Πατριάρχες, Μητρο­πολίτες, ιερείς, διακεκριμένους πολίτες διεθνούς ακτινοβολίας από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που ομιλούν για την προσωπικότητα του ακαταπόνητου ποιμένα μακαριστού π. Αντωνίου και το σωτήριο έργο του.
 
Ο Ρώσσος Καθηγητής Alexander Dvorkin συ­μπυκνώνει… χαρακτηριστικά όλους όσους αναφέ­ρονται στα χαρίσματα του φλογερού αγωνιστού και το επωφελές έργον του. Όταν ήμουν στην Ελλάδα  γράφει σε επιστολή του ο κ. καθηγη­τής μετά την κοίμηση του πατρός  είδα πόσο πολύ ετιμάτο και εθαυμάζετο στη χώρα του. Μέ­σα από τη δουλειά του, από τα γραφόμενά του, από τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα του, ήταν γνωστός από όλους και είχε βοη­θήσει χιλιάδες ανθρώπων, βρίσκοντάς τους μέσα στο σκοτάδι της αυταπάτης και φέρνοντάς τους πίσω στο Χριστό. Ακαδημαϊκοί και μαθητές, πο­λιτικοί και άνθρωποι ταπεινών επαγγελμάτων, καλλιτέχνες και αγρότες, νέοι και γέροι, κλήρος και λαός, όλοι έρχονταν σ αυτόν, όλοι είχαν την ανάγκη από τη βοήθειά του, τη συμβουλή του. Ήταν ένας λαμπρός ποιμένας και ενδιαφερόταν για τις ψυχές εκατοντάδων ανθρώπων. Και με όλες του τις δραστηριότητες και τη ζωή του, πα­ρέμεινε ο δικός μας ιερέας, παράδειγμα προς μίμηση, έτοιμος να εγκαταλείψει τα πάντα, προκει­μένου να σώσει ένα χαμένο πρόβατο.
 
Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, κ. κ. Χριστόδουλος, Μητροπολίτης τότε Δημητριά­δος, σε επιστολή του στην αείμνηστη πρεσβυτέ­ρα του π. Αντωνίου, έγραφε μεταξύ άλλων: Η προς Κύριον εκδημία του φιλτάτου συζύγου σας και αγαπητού μας αδελφού εν Χριστώ αειμνή­στου π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου ύπηρξε βαρύ πλήγμα δια την στρατευομένην επί γης Εκκλησίαν μας, η οποία είχεν εύρει εις το πρόσωπόν του τον αδιαφιλονίκητον πρωταγωνιστήν του αγώνος αντιμετωπίσεως των ποικίλων εχθρών της Εκκλησίας.
 
Μοναδική,  ναι, μοναδική  εξαίρεση αποτε­λούν οι δηλώσεις του ιερέα π. Φιλοθέου Φάρου στο περιοδικό Μετρό. Γράφει ο συντάκτης του άρθρου μεταξύ άλλων:
Του περιοδικού Διάλο­γος, λέει ο πατέρας Φιλόθεος Φάρος που … εκπλήσσει με το λόγο του, ηγείτο ο πατέρας Αλεβιζόπουλος, σαλεμένος άνθρωπος με έμμονες ιδέες καταδίωξης. Παντού ανακάλυπτε μαύρες δυνάμεις. Αυτοί οι άνθρωποι και αυτό το κλίμα εξυπηρετεί όλες τις εξουσίες.
 
Τι να πει κανείς τώρα γι’ αυτές τις δηλώσεις ποιμένα της Εκκλησίας που μόνος αυτός δεν κατάλαβε, ότι το πρόβλημα των αιρέσεων και της παραθρησκείας αποτελεί το πιο σημαντικό ποιμαντικό πρόβλημα της Εκκλησίας μας. Πρό­κειται για ένα καθ’ αυτό οντολογικό ζήτημα κι όχι μόνον πρόγραμμα αντιμετώπισης εχθρών της Ορθόδοξης Πίστεώς μας. Εκφράζουμε όχι μόνο την πικρία μας, αλλά και την αγανάκτησή μας γι’ αυτές τις δηλώσεις, οι οποίες αποτελούν πισώπλατη βολή εναντίον του έργου της Π.Ε.Γ. και του Διορθοδόξου Συνδέσμου Πρωτοβουλιών Γονέων.
Η δήλωση αυτή του π. Φιλοθέου Φάρου τί­θεται κάτω από την παράγραφο του συντάκτου του άρθρου που λέγει: Καταδικάζονται συλλή­βδην οι άλλες θρησκευτικές δοξασίες, ο διαλογι­σμός και η γιόγκα, τα κέντρα ψυχικής υγιεινής, οι πολεμικές τέχνες, η ομοιοπαθητική, ο βελονι­σμός (ολιστική ιατρική) κ.λ.π.. Όπερ έδει δείξαι, θα λέγαμε για τον π. Φιλόθεο Φάρο, όπως έλεγαν οι μαθηματικοί, παλαιότερα, μετά την απόδειξη θεωρημάτων της Γεωμετρίας.
Με τον π. Φιλόθεο Φάρο είχαμε ασχοληθεί και στο παρελθόν και συγκεκριμένα στο τεύχος 13 του Διαλόγου του 1998, με αφορμή την έκδοση βιβλίου του και την ομολογία του σε ρα­διοφωνική συζήτηση στην εκπομπή του π. Κων­σταντίνου Στρατηγοπούλου.
Έγραψε και είπε ο π. Φιλόθεος ότι διαλογισμός και προσευχή είναι το ίδιο πράγμα. Και γράψαμε τότε στο σχόλιό μας ότι: όσοι επαινούν ή παραδέχονται εκδηλώσεις της ασιατικής πνευματικότητας συντελούν αθελήτως ή όχι  στην ευόδωση του καταστρο­φικού έργου των αιρέσεων στη χώρα μας. Είναι οι ηθικοί αυτουργοί στην παγίδευση ανύποπτων ανθρώπων από οργανώσεις αντίθετες και ασυμ­βίβαστες με την ορθόδοξη πίστη.
Με την απαράδεκτη και περίεργη δήλωσή του στο περιοδικό Μετρό ο π. Φιλόθεος Φά­ρος συμπορεύτηκε λεκτικά, δυστυχώς, με τις νε­οφανείς ολοκληρωτικές αιρέσεις και τις ομάδες της παραθρησκείας που πολέμησαν τον π. Αντώνιο, τον συκοφάντησαν και τον εμίσησαν, γιατί στάθηκε εμπόδιο στα σχέδιά τους να εξουδετερώσουν την άμυνα της Εκκλησίας και να εμποδίσουν ν’ ακουστεί η φωνή της στη χώρα μας.
Ναι ο π. Αντώνιος μισήθηκε από τις αιρέσεις. Μισήθηκε απ΄ όλους εκείνους που ενσυνείδητα διάλεξαν την πλευρά του σκότους, απ’ όλους εκείνους που ενσυνείδητα διάλεξαν να εναντιωθούν στο Θεό.
Θα θυμίσουμε στον π. Φ. Φάρο ότι παρόμοιο λεξιλόγιο χρησιμοποίησε ο αποβιώσας δημοσιο­γράφος Βασίλης Ραφαηλίδης ο οποίος σε δημοσίευμά του απεκάλεσε τον αείμνηστο πατέρα Αντώνιο ψυχοπαθή (Ναζισμός με άλλο πρό­σωπο, σελ. 241-274).  Γράφει στο κεφάλαιο αυτό ο π. Αντώνιος, ότι ο κ. Ραφαηλίδης, επαφίεται στην χριστιανική μας ανεκτικότητα και μεγαλοθυμία, όταν αναφέρει ισχυρισμούς γεγονό­των αναληθών.
Λάσπη και συκοφαντίες εξαπέλυσε εναντίον του π. Αλεβιζοπούλου η Σαηεντόλοτζυ, ο Τάκης Αλεξίου και άλλοι πολλοί που κινούνται στους χώρους των νέων κοσμοθεωριακών κινήσεων ή συνηγορούν υπέρ αυτών όπως ο κ. Κουναλάκης και άλλοι. Και είναι μάλλον αυτονόητο να συ­μπεριφέρονται έτσι οι πάσης φύσεως ομάδες και να αποκαλούν θρησκευτικό φανατισμό το ποι­μαντικό έργο της Εκκλησίας που ξεσκεπάζει το αληθινό πρόσωπο των ομάδων αυτών και προ­ειδοποιεί ότι αυτές είναι ασυμβίβαστες προς την Ορθόδοξη πίστη.
Όταν όμως ορθόδοξοι κληρικοί κάνουν τέ­τοιου είδους δηλώσεις ή συμμετέχουν σε εκδηλώσεις και σεμινάρια των ομάδων, όπως έκανε ορθόδοξος καθηγητής θεολογίας ή ακολουθούν την Βασούλα και παρευρίσκονται στις ομιλίες της κ.λ.π., τότε βάλλεται πισώπλατα το έργο.
Περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 25
 
Αντιαιρετικό Εγκόλπιο
Αξίζει να παραθέσουμε τον τρόπο που βλέπει την Ορθόδοξη Εκκλησία ο π. Φιλόθεος Φάρος με δικές του λέξεις.
« Η Εκκλησία είναι η μόνη σήμερα που συνεχίζει την τακτική των ανατολικών χωρών πριν από την περεστρόικα, των οποίων ο μονολιθικός κρατικός τύπος περιέγραφε αποκλειστικά τα επιτεύγματα του καθεστώτος, την επιτυχία του πενταετούς και τις χιλιάδες τόνους καλαμποκιού και πατάτας που παρήγαγαν οι κολεκτίβες και δεν έκανε ποτέ κανέναν υπαινιγμό για την φτώχια, την εξαθλίωση, τον αλκοολισμό, την πορνεία, τις πολλαπλές αντιδράσεις.
Έτσι τα εκκλησιαστικά έντυπα σήμερα ή θριαμβολογούν για τα κουτιά το γάλα που συνελέγησαν για τους Βουλγάρους ή για τα εγκαίνια Πνευματικών Κέντρων, που είτε γίνονται φωλεές νυχτερίδων, είτε εφοδιάζονται με ηλεκτρονικά παιχνίδια και βίντεο για την “…εκκλησιαστική” διαπαιδαγώγηση των νέων και για τις πολυπληθείς συγκεντρώσεις νέων σε μεγάλα στάδια, όπου ακολουθούνται φασιστικά πρότυπα που ακολούθησαν και όλες οι πολιτικές παρατάξεις στον τόπο μας και με τα οποία ο άνθρωπος από πρόσωπο μεταβάλλεται σε μάζα, ή παρουσιάζουν φωτογραφίες χρυσοστολισμένων επισκόπων που παρελαύνουν στους δρόμους και, σπανιώτερα, φωτογραφίες επισκόπων που επισκέπτονται ασθενείς ή άλλους αναξιοπαθούντες, σαν να αποτελεί αυτό το γεγονός είδηση.
Γενικά, βασικός στόχος του εκκλησιαστικού τύπου είναι η προβολή έργων βιτρίνας, που σχεδιάζονται και εκτελούνται σαν έργα βιτρίνας και που ακόμη αποτελούν θλιβερή εφαρμογή μιας ακτιβιστικής κοσμικής ιδεολογίας, προ πολλού χρεωκοπημένης.»
παπα-Φιλόθεος Φάρος
 
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΚΟΥΡΟΥ ΡΑΖΝΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 Η ιστορία του γκουρού Ραζνίς και το σύντομο πέρασμά του από την Ελλάδα
 

Αντώνης Μποσκοΐτης 25.3.2018
 
Πιστεύοντας στην αχρηστία των θεσμών του γάμου και της οικογένειας, ο γκουρού διέταζε τη στείρωση όλων των γυναικών που διέμεναν στην κοινότητα του. Δεν είναι τυχαίο, σύμφωνα με καταγεγραμμένες μαρτυρίες τόσο στον Τύπο επί σειρά δεκαετιών, όσο και στο ντοκιμαντέρ του netflix, που δεν είχε γεννηθεί ούτε ένα παιδί στα κοινόβια του!
Στο netflix πριν λίγες μέρες έκανε πρεμιέρα ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ. Τίτλος του, ''Wild Wild Country'' και θέμα του ο γκουρού Ραζνίς ή Osho, όπως έγινε παγκοσμίως γνωστός μέσα από τη διδασκαλία του. Ένας πνευματικός ηγέτης που κατέκτησε αρχικά τη γενέτειρα του, την Ινδία, για να ξανοιχτεί στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του 1980 δημιουργώντας ολόκληρες στρατιές οπαδών, οι οποίοι αναζητούσαν μία διέξοδο από τον ξέφρενο καταναλωτισμό της Δύσης.  
Το ντοκιμαντέρ του netflix, που τον περασμένο Ιανουάριο προβλήθηκε και στο Φεστιβάλ του Sundance, καταγράφει την εγκατάσταση του Ραζνίς στο Όρεγκον των ΗΠΑ και τις αντιδράσεις των κατοίκων της μικρής πόλης που συνόρευε με την έκταση γης του Ραζνίς. Κεντρικό πρόσωπο η Μα Ανάντ Σίλα, η πιστή γραμματέας του Ραζνίς, η οποία ήταν η αρχιτέκτονας της μετάβασης στο Όρεγκον, ένα πρόσωπο με ισχυρή εξουσία, το δεξί χέρι του Ραζνίς. Στην πορεία η Σίλα όχι μόνο καταχράστηκε την εξουσία της αλλά κατηγορήθηκε για σωρεία εγκλημάτων. Όταν η Σίλα αποχωρεί από το Όρεγκον παίρνοντας μαζί της μια μικρή ομάδα πιστών ακόλουθων, τα σκάνδαλα αποκαλύπτονται το ένα μετά το άλλο ενώ οι λανθασμένες ενέργειες του Ραζνίς ανοίγουν την πόρτα στο FBI. Απόπειρες δολοφονίας, υποκλοπές, σεξουαλικά όργια και πολλά ακόμη βγαίνουν στην επιφάνεια.  
  Στο ντοκιμαντέρ καταγράφεται ακόμη η συγκλονιστική μαρτυρία της Τζέιν Στορκ, μιας Αυστραλέζας νοικοκυράς. Παρασυρμένη από τον οικογενειακό ψυχολόγο της και οπαδό του Ραζνίς, η Στορκ τον ακολούθησε μαζί με το σύζυγο και τα δύο τους παιδιά, φτάνοντας στο σημείο να φυλακιστεί για την απόπειρα φόνου του γιατρού του γκουρού, υποκινούμενη από τη Σίλα.  
 Καθώς το ντοκιμαντέρ απλώνεται σε διάρκεια, ο θεατής σοκάρεται από τις αποκαλύψεις: Σεξουαλικά όργια, οικονομικά σκάνδαλα, εξαπατήσεις πιστών, ένα πραγματικό ''crime drama'', δοσμένο με μαεστρία από το σκηνοθετικό δίδυμο των Τσάπμαν & Μακλέιν Γουέι, που αφήνουν τον θεατή να διαμορφώσει τη δική του άποψη παρά τα όσα συγκλονιστικά λέγονται απ' τους ανθρώπους μπροστά στο φακό.  
 Έτσι, το ''Wild Wild Country'' δίνει μία άλλη όψη της θρησκείας του Ραζνίς, μάλλον άγνωστης, εφόσον προκύπτει από μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν στα κοινόβια του και μοιράζονται μνήμες για έναν εκκεντρικό άνθρωπο, στην πραγματικότητα εκμαυλιστή, εκμεταλλευτή, αχόρταγο με το σεξ και με τον πλούτο, ακόμη και με δολοφονικές τάσεις προκειμένου να εδραιωθεί όλο και περισσότερο η θρησκεία του. 
 Ποια ήταν τα στοιχεία εκείνα της κοσμοθεωρίας του Ραζνίς που τον έφεραν αντιμέτωπο με τις διωκτικές αρχές των χωρών που επέλεγε να εγκατασταθεί κάθε φορά; Πιστεύοντας στην αχρηστία των θεσμών του γάμου και της οικογένειας, ο γκουρού διέταζε τη στείρωση όλων των γυναικών που διέμεναν στην κοινότητα του. Δεν είναι τυχαίο, σύμφωνα με καταγεγραμμένες μαρτυρίες τόσο στον Τύπο επί σειρά δεκαετιών, όσο και στο ντοκιμαντέρ του netflix, που δεν είχε γεννηθεί ούτε ένα παιδί στα κοινόβια του!  
 Κι αν η διδασκαλία του Ραζνίς ήταν επικεντρωμένη στην ευδαιμονία, στην καταπολέμηση των άλλων δυνατών θρησκειών και στην τελική δημιουργία ενός νέου είδους πνευματικού ανθρώπου, τα σοβαρά προβλήματα ξεκίνησαν με τις αποκαλύψεις για απόπειρες δολοφονιών. Φυσικά δεν τις έκανε ο ίδιος, με τα χέρια του, αλλά οι οπαδοί του, σαν την Τζέιν Στορκ, που είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου και χάσει κάθε δυνατότητα ελεύθερης κριτικής σκέψης απέναντι του.
Ο Ραζνίς ευαγγελιζόταν τη δημιουργία αυτού του νέου είδους ανθρώπου που θα λεγόταν ''Ζορμπάς ο Βούδας'' και που θα συνδύαζε τις επίγειες ηδονές του Έλληνα Ζορμπά, όπως τον μάθαμε από τον Νίκο Καζαντζάκη, με το διαλογισμό και την εσωτερική μεταμόρφωση του Βούδα. Ο, κατά Ραζνίς, ''Ζορμπάς ο Βούδας'' δεν ήταν τίποτα άλλο στην ουσία από το μοντέλο ενός ανθρώπου αδιάφορου για τις συμβατικές κοινωνικές αξίες, τις πολιτικές ιδεολογίες και τις θρησκείες.
 
Ο Ραζνίς με τη Σίλα
 
Το ότι μάλιστα ο ίδιος ο Ραζνίς αυτοχαρακτηριζόταν ''γκουρού των πλουσίων'', τον βοηθούσε ενδεχομένως να κυκλοφορεί ανενόχλητος με πανάκριβα ρολόγια χειρός και να αλλάζει καθημερινά τις Ρολς Ρόις! Υπήρχε όμως μία ''φιλελληνική προσέγγιση'' στη θρησκευτική ιδεολογία του, που δεν μπορούμε να παρακάμψουμε κι εδώ σίγουρα ξεκινάει η σχέση του με την Ελλάδα.  
Μία σύντομη σχέση που πέρασε δια πυρός και σιδήρου και που δε θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά, όταν υποστήριζε ότι η Ελλάδα βρίσκεται στα χέρια των ηλιθίων, αφού οι υπήκοοι της γύρισαν την πλάτη στα διδάγματα του Σωκράτη και ακολούθησαν το Βυζάντιο!  
 Αυτή πάλι η θεωρία, που είχε τις βάσεις της στο πνεύμα της μεγάλης αμφισβήτησης της δεκαετίας του '60, ήταν που οδήγησε αρκετούς Έλληνες με ανησυχίες να γίνουν πρόσκαιροι μαθητές και οπαδοί του, συμπεριλαμβανομένου του σημαντικού στιχουργού Μανώλη Ρασούλη. Αν υπολογίσεις και το χρονικό πλαίσιο της εποχής - μιλάμε για τα μέσα του 1980 - μαζί με την πασοκική Αλλαγή που ακολούθησε τη Μεταπολίτευση, το γκρέμισμα του πολυφορεμένου τρίπτυχου ''Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια'' και την ανάδειξη του Σεξ σε Έκσταση, δε θέλει πολύ να αντιληφθείς το λόγο που η θρησκεία του ή η αίρεση του, τέλος πάντων, έδειξε να ριζώνει στη γη της Κρήτης. Ή τουλάχιστον προσπάθησε να ριζώσει...
Η πρώτη φορά που ο Ραζνίς πέρασε από την Ελλάδα ήταν το 1978, τρία χρόνια δηλαδή πριν υλοποιήσει το φιλόδοξο όραμα του για τη δημιουργία μίας παγκόσμιας κοινότητας στις ΗΠΑ. Εκείνη η επίσκεψη του είχε περάσει εσκεμμένα απαρατήρητη και σήμερα μοιάζει σαν την πράξη ενός δαιμόνιου ανθρώπου να ''κόψει κίνηση'' σε μέρη που θα καλοδέχονταν τα κηρύγματα και τη στάση ζωής του. 
 
Ο Ραζνίς ευαγγελιζόταν τη δημιουργία αυτού του νέου είδους ανθρώπου που θα λεγόταν ''Ζορμπάς ο Βούδας'' και που θα συνδύαζε τις επίγειες ηδονές του Έλληνα Ζορμπά, όπως τον μάθαμε από τον Νίκο Καζαντζάκη, με το διαλογισμό και την εσωτερική μεταμόρφωση του Βούδα.
 Οχτώ χρόνια αργότερα, όντας διωγμένος από τις ΗΠΑ και με τα πολλά σκάνδαλα να μην έχουν βγει ακόμη στο φως, εγκαθίσταται στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης. Όχι οπουδήποτε, όμως, αλλά στο σπίτι του σκηνοθέτη Νίκου Κούνδουρου, ένα σπίτι που ακόμη και κατά τη διάρκεια της απουσίας του Έλληνα σκηνοθέτη στο εξωτερικό, είχε φιλοξενήσει τεράστιες προσωπικότητες. Μεταξύ αυτών, τον Σάχη της Περσίας, αλλά και τους Beatles όταν αυτοί είχαν επισκεφτεί την Ελλάδα πολύ νωρίτερα από τον Ραζνίς, τον Απρίλιο του 1967.  
 Ανατρέχω σε συνέντευξη του Κούνδουρου στον γράφοντα, που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 2007 για το ραδιόφωνο Στο Κόκκινο 105,5: ''Γύριζα το Vortex, το Πρόσωπο της Μέδουσας τότε, και πηγαινοερχόμουν μεταξύ Κρήτης, Λονδίνου και Ρώμης. Σε ένα πέρασμα μου από τον Άγιο Νικόλαο, πληροφορήθηκα πως κάποιοι χίπηδες είχαν αράξει στο σπίτι μου. Με την άδεια μου φυσικά, εφόσον πάντα το σπίτι μου ήταν και είναι ανοιχτό για τον οποιοδήποτε, όχι μόνο για διασημότητες. Θυμάμαι αυτούς πώς τους λένε, τον Λένον και τον Μακ Κάρτνεϊ, νέα παιδιά, αδύνατοι όλοι, να καπνίζουν ασύστολα τσιγαριλίκια. Είχε πιάσει τέτοιο ντουμάνι μες το δωμάτιο που καθόντουσαν, που για μένα ήταν αδύνατο να σταθώ. Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια, ανταλλάξαμε δυο λόγια και τους άφησα στην ησυχία τους''...
 Δεν αναφέρω τυχαία την ιστορία αυτή με το πέρασμα των Beatles από τη μεγαλοπρεπή οικία του Κούνδουρου στην Κρήτη. Στη συνέχεια της συζήτησης μας, ο Πάπας του ελληνικού σινεμά είχε βρει πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ εκείνων των φιλοξενούμενων του και του γκουρού Ραζνίς δεκαεννέα χρόνια μετά και πιο συγκεκριμένα το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Φλεβάρη του 1986. Η μαρτυρία του Κούνδουρου έχει μεγάλο ενδιαφέρον, παρουσιάζεται για πρώτη φορά εκτός ερτζιανών και, όπως θα δούμε, περιέχει και ένα μάλλον κωμικό κομμάτι: 
 ''Ο Osho είχε μείνει στον Άγιο Νικόλαο μαζί με το επιτελείο του. Πιο πολύ ενημερωνόμουν γι' αυτόν από ένα σάλο που είχε ξεσπάσει σχετικά με τον Ινδό σατανά που ήρθε να χαλάσει την Κρητική λεβεντιά. Δεν είχα σκοπό να τον συναντήσω, παρόλο που δεχόμουν πιέσεις από την Εκκλησία και τις τοπικές αρχές. Θυμάμαι τη Φλέρυ Νταντωνάκη, την τραγουδίστρια του Χατζιδάκι, να μιλάει όλο θαυμασμό για την περίπτωση του. Πιο νωρίς αυτό, γιατί το '86 ήδη κάποιοι από τους εδώ υποστηρικτές του είχαν αρχίσει να διατυπώνουν ενστάσεις. Πήγα στην Κρήτη. Ο Άγιος Νικόλαος είχε γεμίσει από ανθρώπους με πορτοκαλί κελεμπίες, χάντρες στο λαιμό και χασίσια. Ένα κλίμα ''παιδιών των λουλουδιών'' που μπορεί να έμοιαζε αθώο, αλλά εμένα δεν μου έλεγε τίποτα, όπως δεν μου έλεγαν και οι Beatles τίποτα τα χρόνια εκείνα.
 
Δεν έτυχα ιδιαίτερης αντιμετώπισης παρόλο που ήξεραν οι πιο δικοί του ότι ήμουν ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που έμεναν και που θα μπορούσα να τους πετάξω έξω όποτε ήθελα. Σκόπευαν μάλιστα να αποχωρήσουν όλοι μαζί, όπως ήρθαν, τα επόμενα 24ωρα, επομένως δες κι αυτό το πέρασμα μου σαν ένα είδος επιθεώρησης. Καλά που το έκανα! Πέφτει στα χέρια μου ο λογαριασμός του τηλεφώνου: 200.000 δραχμές, ίσως και παραπάνω, ασύλληπτο νούμερο για την εποχή!  
Ζητάω να δω τον Osho αυτοπροσώπως. Τα κατάφερα μετά από πιέσεις, δε χαμπάριαζα τίποτα και δεν φοβόμουν κανέναν! Μπαίνω στο δωμάτιο του, φορτωμένο με τόνους βιβλίων, άρχισα να λέω μέσα μου ότι αυτός θα την κοπανήσει και θα μου αφήσει τη σαβούρα του. Θυμάμαι έναν τύπο κοντό, μαυριδερό με άσπρα γένια και με ένα δαιμονισμένο πανέξυπνο βλέμμα.
 Μπαίνω στο ψητό κατευθείαν με τη βοήθεια διερμηνέα: ''Θα μου πληρώσεις τα τηλέφωνα που κάνατε''! Προσπάθησε να με αποφύγει, άρχισε να λέει για το πόσο άχρηστα είναι τα υλικά αγαθά και να μου ασκεί υψηλή κριτική ως ανθρώπου του συσσωρευμένου πλούτου. Κατέληξε στο ότι θα μου έστελνε επιταγή από τον επόμενο προορισμό του. Αυτό ήταν! Ξέχασα ποιος ήταν, ας ήταν κι ο θεός ο ίδιος, τον άρπαξα από το λαιμό, τον κόλλησα στον τοίχο και πήρα την επιταγή την ίδια στιγμή''! 
Εδώ τελειώνει η αφήγηση του Νίκου Κούνδουρου, που έχει μάλλον ανεκδοτολογικό χαρακτήρα και που δεν σχετίζεται άμεσα με τις διώξεις που υπέστη ο Ραζνίς και οι ακόλουθοι του από την τοπική κοινωνία της Κρήτης. Διώξεις που βλέποντας κανείς το τωρινό ντοκιμαντέρ, καταλαβαίνει πως ήταν όμοιες σε διεθνές επίπεδο.  
Οι μαρτυρίες δηλαδή ανθρώπων του Όρεγκον δεν απέχουν πολύ από την επίσημη θέση της Ιεράς Συνόδου (Μάρτιος 1986) που χαρακτήρισε τον Ραζνίς ''επικίνδυνον δια την δημόσιαν ασφάλειαν'', ίσως ούτε κι από τη χαρακτηριστική κίνηση ενός τότε βουλευτή των Χανίων που έφερε το θέμα έως και με επερώτηση στη Βουλή των Ελλήνων. Έτσι, με απόφαση του Υπουργού Δημοσίας Τάξης, καθώς και με την παρακίνηση τοπικών παραγόντων και της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο Ραζνίς - Osho απελαύνεται οριστικά από τη χώρα μας για να συνεχίσει κάπου αλλού, πιο μακριά, τη δράση του μέχρι και το θάνατο του σε ηλικία 58 ετών, στις 19 Ιανουαρίου του 1990.
Το ντοκιμαντέρ ''Wild Wild Country'' χωρίζεται, όπως είπαμε, σε έξι συνεχόμενα επεισόδια και είναι το πιο πρόσφατο που φέρνει στην επικαιρότητα τον Ινδό γκουρού. Η περίπτωση του άρχισε να απασχολεί τους ντοκιμαντερίστες από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 με αποτέλεσμα να γυριστούν πολλά αφιερώματα στον ίδιο και στη θρησκεία του, από το 1974 μέχρι το 2018. Ντοκιμαντέρ από την Αμερική, τη Γερμανία, την Αγγλία, αλλά και τη γενέτειρα του, την Ινδία, που καθώς τα χρόνια προχωρούσαν, γίνονταν ολοένα και πιο αποκαλυπτικά για τη σκοτεινή δράση του.     
 
Το πρώτο επεισόδιο του netflix εστιάζει στο δεξί χέρι του Ραζνίς, την Μα Άναντ Σίλα, που ο ίδιος είχε ορίσει ''θεϊκή εκπρόσωπο του'' η οποία κατηγορήθηκε για σωρεία εγκλημάτων. Το δεύτερο επεισόδιο περιγράφει τον αγώνα των τοπικών παραγόντων του Όρεγκον ενάντια στη νεοφερμένη θρησκεία και τις δολοπλοκίες της Σίλα κατά αυτού του αγώνα. Στο τρίτο επεισόδιο βλέπουμε πάλι τη Σίλα να συγκεντρώνει τα πλήθη των άστεγων και των αδύναμων ανθρώπων στους κόλπους της κοινότητας προκειμένου να κερδίσει την πλειοψηφία στις τοπικές εκλογές, μάλιστα!   
 Από το τέταρτο μέχρι και το έκτο και τελευταίο επεισόδιο, περιγράφονται οι κόντρες μεταξύ του Ραζνίς και της εξίσου διψασμένης για εξουσία Σίλα που οδήγησαν στο άνοιγμα των πυλών της κοινότητας από το FBI και τη σύλληψη στη Γερμανία της Σίλα και κάποιων υψηλά ιστάμενων ακόλουθων του Osho. Καθώς το ντοκιμαντέρ απλώνεται σε διάρκεια, ο θεατής σοκάρεται από τις αποκαλύψεις: Σεξουαλικά όργια, οικονομικά σκάνδαλα, εξαπατήσεις πιστών, ένα πραγματικό ''crime drama'', δοσμένο με μαεστρία από το σκηνοθετικό δίδυμο των Τσάπμαν & Μακλέιν Γουέι, που αφήνουν τον θεατή να διαμορφώσει τη δική του άποψη παρά τα όσα συγκλονιστικά λέγονται απ' τους ανθρώπους μπροστά στο φακό. 
 Είναι γνωστό πως υπάρχει τεράστια βιβλιογραφία για τον Ραζνίς - Osho, γραμμένη όχι από τον ίδιο ως επί το πλείστον, αλλά από θαυμαστές και πολέμιους του. Η προσωπικότητα του, για την οποία δε χωράει αμφιβολία πόσο αμφιλεγόμενη ήτανε, θεωρείται πια ένα σύμβολο της αμερικανικής ποπ κουλτούρας του 20ου αι.  
Υπό αυτή την έννοια, υπάρχουν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που ακόμα πίνουν νερό στ' όνομα του και παραδέχονται την ξεχωριστή θεόσταλτη παρουσία του στον πλανήτη. Εγώ πάλι δε θα μείνω στην ούτως ή άλλως διασκεδαστική άγνωστη αφήγηση του Νίκου Κούνδουρου. Με αφορμή το ντοκιμαντέρ ''Wild Wild Country'' θα κλείσω τούτο το αφιέρωμα με δυο λόγια της ερμηνεύτριας Φλέρυς Νταντωνάκη από τηλεοπτική συνέντευξη της στην Έλενα Ακρίτα εν έτει 1984: ''Πέρασα από διάφορους γκουρού στην Αμερική που λένε ότι διδάσκουν ινδουισμό ή δεν λένε ποια θρησκεία διδάσκουν. Θα τους χαρακτήριζα όλους Λαιστρυγόνες επικίνδυνους. Η γνωριμία μου με τον Ραζνίς την εποχή των λουλουδιών στην Αμερική με έμαθε να αντιμετωπίζω τους κινδύνους, αλλά μέσα από τους κινδύνους που οι ίδιοι αντιπροσώπευαν''.  
 
ΑΚΤΙΝΕΣ

ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΑΙΓΙΝΗΣ: ΕΙΔΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΠΟΤΗΡΙΟ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΣΑΡΚΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ!

 Γέροντας Ιερώνυμος: Είδε μέσα στο Άγιο Ποτήριο

τη μορφή της σάρκας και του αίματος! 

Μετά τη χειροτονία του λειτούργησε συνέχεια σαράντα μέρες. Τις μέρες αυτές ο π. Βασίλειος [όταν ο όσιος Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης τον έκειρε Μεγαλόσχημο Μοναχό του έδωσε το όνομα Ιερώνυμος] τις έζησε σε κατάσταση θείας έκστασης και μεταρσίωσης, κάτι ανάμεσα στον ουρανό και τη γη.
Ούτε ο ίδιος αλλ’ ούτε και όσοι τις έζησαν μαζί του ξέχασαν ποτέ τις ουράνιες αυτές εμπειρίες. Μαζί με τον ιερέα του Υψίστου ανυψώνονταν στα ουράνια κι όσοι τον παρακολουθούσαν σ’ αυτές τις θείες αναβάσεις του.
Οι εμπειρίες του αυτές αύξησαν ακόμη περισσότερο το φόβο του Θεού, που τόσο έντονα αισθανόταν μέσα του. Όσο η ψυχή του υψωνόταν στα ουράνια και προσέγγιζε στο θρόνο της Θείας μεγαλειότητας, τόσο περισσότερο αισθανόταν τον εαυτό του ανάξιο να υπουργήσει [να υπηρετήσει] τα άχραντα μυστήρια και να ψηλαφήσει τον Κύριο της Δόξης.
Η μέθεξη των θείων τον έκανε να ξεφύγει απ’ τα ανθρώπινα και να δει τα «υπερφυώς τελούμενα» όχι πια σαν άνθρωπος, με μάτια θνητά, αλλά με τα νοερά μάτια της καθαρής κι αγνής ψυχής του, που βλέπουν «αυτό τούτο το σώμα του Κυρίου σφαγιαζόμενο».
Κι’ ενώ ζούσε σ’ αυτή την κατάσταση της θείας μέθεξης και του θείου γνόφου, προσφέροντας καθημερινά την αναίμακτη θυσία, τη τεσσαρακοστή μέρα απ’ τη χειροτονία του σε ιερέα αξιώθηκε να δει ένα φοβερό όραμα. Αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα πορεία του, ως λειτουργού του Υψίστου.
 
Κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας κι ενώ, ως συνήθως, η προσευχή του τον είχε συναρπάσει και τον είχε αναβιβάσει ψηλά, στο θρόνο του «εσφαγμένου» αρνίου, ξαφνικά είδε το Τίμιο Σώμα και Αίμα του Κυρίου να μετουσιώνεται πραγματικά και να παίρνει μέσα στο Άγιο Ποτήριο τη μορφή της σάρκας και του αίματος.
Ο π. Βασίλειος συγκλονίστηκε στη θέα του υπερφυσικού αυτού φαινομένου. Για πολλή ώρα προσευχόταν μπροστά στο θείο αυτό μυστήριο, χύνοντας άφθονα και καυτά δάκρυα. Μετά, με βήμα ασταθές από συγκίνηση και φόβο Θεού, βγήκε στην Ωραία Πύλη και έκανε απόλυση, χωρίς ν’ αποκαλύψει σε κανένα το υπερφυσικό θαύμα που έλαβε χώρα μέσα στο ιερό.
Όταν έφυγαν όλοι από την εκκλησία, ο π. Βασίλειος γονάτισε κι άφησε την αγνή ψυχή του να «κενωθεί» μπροστά στο Δημιουργό Του.
Για ώρες πολλές προσευχόταν με δάκρυα και παρακαλούσε το Θεό να νεύσει και να λάβει το θείο Σώμα Του ξανά τη μορφή του άρτου και του οίνου, για να μπορέσει να καταλύσει.
Η ταπεινή ψυχή του έβλεπε ακόμα κι αυτή την εύνοια του Θεού, να του αποκαλυφθεί με τόσο ορατό τρόπο, σαν ένδειξη της αναξιότητάς του. Κι’ αυτό του προκαλούσε συντριβή και παρακαλούσε με μεγαλύτερη θέρμη και με περισσότερα δάκρυα το Θεό.
Τέλος, μετά από προσευχή και δάκρυα αρκετών ωρών, που θα μπορούσαν να παραλληλιστούν με τις ημέρες που πέρασε ο Θεόπτης Μωυσής στο Θεοβάδιστο Όρος Σινά, τα Άχραντα Μυστήρια ξανάρθαν στην αρχική τους μορφή. Κι ο π. Βασίλειος «κοινώνησε» κυριολεκτικά το Τίμιο Σώμα και Αίμα του Κυρίου.
 
Από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση, “Γέροντας Ιερώνυμος ο Ησυχαστής της Αίγινας”, Αθήνα, 1999.

ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΗΝ ΕΥΧΗ, Η ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΚΛΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΘΕΙΟ ΠΥΡ!

Μόλις ἀρχίζω νά διαβάζω τήν εὐχή, 

ἡ Ἁγία Τράπεζα κυκλώνεται ἀπό θεῖο Πῦρ

 

Σε μια από τις εκκλησίες του χωριού λειτουργούσε κάποιος παπάς, που τον έλεγαν Ιωάννη. Ήταν οικογενειάρχης. Τις καθημερινές πήγαινε στα χωράφια, τις Κυριακές και γιορτές λειτουργούσε στην εκκλησία. Ήταν πολύ απλός, ταπεινός, ατημέλητος. Αν τον έβλεπες στο δρόμο δεν του΄ δινες και πολλή σημασία…
Γι΄ αυτόν λοιπόν τον π. Ιωάννη ο γέροντας Ιερώνυμος (της Αίγινας) μας διηγόταν πράγματα θαυμαστά, που μόνο στους παλιούς ασκητές με τη φλογερή πίστη μπορούσε να συναντήσει κανείς. Το χαρακτηριστικότερο γεγονός, που σημάδεψε την παρουσία του στο Γκέλβερι, ήταν το εξής.
 
Όταν λειτουργούσε, πάντα σχεδόν δάκρυζε, αναστέναζε και πολλές φορές δεν μπορούσε να συγκρατήσει τους λυγμούς. Τόση πίστη είχε και τόσο έντονα ζούσε το μυστήριο της Θείας ευχαριστίας ! Όταν όμως έφτανε στην ώρα του καθαγιασμού των τίμιων δώρων, η συγκίνησή του κορυφωνόταν. Οι ψαλτάδες τέλειωναν το «Σε υμνούμεν…», που το έψελναν όσο πιο μακρόσυρτα μπορούσαν, και μέσα απ΄ το ιερό ακούγονταν ακόμα οι προσευχές και οι αναστεναγμοί του ιερέα. Ξανάρχιζαν το «Σε υμνούμεν…», το έλεγαν ξανά. Συχνά έπρεπε να το επαναλάβουν πέντε – έξι φορές μέχρι να τελειώσει ο π. Ιωάννης και να εκφωνήσει το «Εξαιρέτως….». Όταν η καθυστέρηση αυτή για την εκφώνηση του «Εξαιρέτως….» επαναλήφθηκε μερικές Κυριακές, οι ψαλτάδες άρχισαν να ‘ρχονται σε αμηχανία. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Δεν μπορούσαν να πουν και τίποτ΄ άλλο, π.χ. πολυέλαιο, γιατί το αιδέσιμο της στιγμής δεν το επέτρεπε. Δεν τολμούσαν όμως και να κάνουν παρατήρηση στον ιερέα, γιατί τον σέβονταν πολύ. Μια μέρα λοιπόν λένε στους επιτρόπους το πρόβλημά τους.
-Ο Ιερέας αργεί πολύ να τελειώσει την ευχή κατά την ώρα του καθαγιασμού των τίμιων δώρων και μεις ερχόμαστε σε αμηχανία. Ψάλλουμε και ξαναψάλλουμε το «Σε υμνούμεν…» αλλά έτσι, νομίζουμε, γίνεται χασμωδία. Δεν του λέτε να συντομεύσει όσο γίνεται ;
Οι επίτροποι διαβίβασαν την παράκληση των ψαλτών στον ιερέα. Εκείνος τους απάντησε :
-Πώς μπορώ να τελειώσω νωρίτερα; Αυτό δεν εξαρτάται από μένα. Μόλις αρχίσω να διαβάζω την ευχή, η αγία τράπεζα κυκλώνεται από θείο πυρ, που φτάνει τα 2-3 μέτρα ύψος. Κι εγώ δεν μπορώ να πλησιάσω. Πέφτω κατά γης και προσεύχομαι, ως ότου ευδοκήσει ο Θεός ν΄ αποσυρθεί το θείο αυτό πυρ ή πολλές φορές να χωριστεί στα δύο και τότε εισέρχομαι και συνεχίζω την ευχή «και ποίησον τον άρτον τούτον……».
Οι ψαλτάδες όταν τ’ άκουσαν αυτά, θαύμασαν την αγιότητα του ιερέα τους. Και δεν τόλμησαν να τον ξαναενοχλήσουν.
 
ΠΗΓΗ : ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΤΣΗ, ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ, ΑΘΗΝΑ 1991, σ. 28 κ.ε.

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ: ΕΠΕΣΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΔΕΝΔΡΟ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΙΩΣΕ ΣΑΝ ΜΑΛΑΚΗ ΚΟΥΒΕΡΤΑ!

 Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός

Έπεσε ένα μεγάλο δένδρο πάνω του και το ένιωσε σαν μαλακή κουβέρτα!

 

Ο Γέροντας [Μοναχός, π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός] το φθινόπωρο του 1995 γύρισε στην Μονή [από το μετόχι της Μονής Βατοπαιδίου στη Λίμνη της Βιστωνίδας, στο Πόρτο Λάγος, της Ξάνθης], στο κελλί του μέσα στο κτιριακό συγκρότημα της Μονής [Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου]. Άρχισε τις εξερευνήσεις στην γύρω από την Μονή περιοχή, για να βρει μέρος κατάλληλο να ησυχάσει.
Δεν υπήρχε κάποιο κτίσμα έτοιμο. Βρήκε κάποια ερείπια από κάποιο παλιό κηπόσπιστο που του άρεσε ο χώρος, διότι ήταν σε απόμερο μέρος, πίσω και κοντά στη Μονή, σε δέκα λεπτά περίπου απόσταση.
Άρχισε το έργο της αποψίλωσης. Υπήρχαν λιθόκτιστα πεζούλια από παλαιά φυτευμένα ελαιόδενδρα. Ο Γέροντας έδινε οδηγίες για την διαμόρφωση του χώρου.
Στο χώρο που θα κτιζόταν το κελλί υπήρχε ένα παλαιό και μεγάλο ελαιόδενδρο. Ο Γέροντας δεν ήθελε να το καταστρέψει, γι’ αυτό και με εκσκαφέα έσκαψαν βαθιά περιφερειακά από τις ρίζες του δένδρου, για να μεταφυτευθεί.
Καθώς το δένδρο δέθηκε και αναρτήθηκε ψηλά, ξαφνικά λύθηκε και έπεσε επάνω στον Γέροντα με όλο το βάρος του.
Ο χειριστής του οχήματος μετά μας διηγήθηκε:
– Κόντεψα να λιποθυμήσω. Είπα, σκότωσα τον Γέροντα. Πετάχτηκα τρέμοντας από το όχημα και βλέπω τον Γέροντα πεσμένο κάτω να μου χαμογελά και να μου λέει.
– Βλέπεις τι ζωντανή που είναι η πίστη μας;
Το ελαιόδενδρο ούτε τον γρατσούνισε, ήταν δύο μέτρα πιο μακρυά. Πανικοβλημένος του είπα:
– Γέροντα τι έγινε; Φοβήθηκα για τα χειρότερα. Πες μου τι έγινε;
Και μου είπε:
– Αφού έπεσε το δένδρο με τις ρίζες και τα χώματα πάνω μου, εγώ το αισθάνθηκα σαν να έπεσε μια μαλακή κουβέρτα και με το χέρι μου αντανακλαστικά το απώθησα πλάι. Αλλά ήταν λίγο βαριά η κουβέρτα και έχασα την ισορροπία μου.
Πήγα να τον βοηθήσω να σηκωθεί, αλλά σηκώθηκε μόνος του.
 
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Εφραίμ Βατοπαιδινού, «Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός», έκδοση Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου. 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΜΟΥ ΤΑ ΕΙΠΕ ΟΛΑ, ΗΞΕΡΕ ΤΙ ΘΑ ΤΟΥ ΠΩ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗΣΕ ΗΔΗ!

 Όσιος Παΐσιος: Μου τα είπε όλα, ήξερε τι θα του πω

και θαυματούργησε ήδη!

 

Μαρτυρία Ιερομονάχου Βασιλείου Θεοδωρίδου, από το Καρακαλληνό Κελλί του Αγίου Νικολάου:

«Το 1990 ήμουν στην Θάσο, εφημέριος στο χωριό Ποταμιά, και κάποτε με κάλεσε μια οικογένεια στο σπίτι της. Συζητήσαμε και μου είπε η κυρία του σπιτιού ότι ο σύζυγός της έχει πάθει εγκεφαλικό, ήταν παράλυτος και δεν μπορούσε να σηκωθεί.
Μου είπε ότι υπάρχει ένας μοναχός Παΐσιος στο Άγιον Όρος που κάνει θαύματα, με την Χάρη του Θεού.
– Προσωπικά, της λέω, δεν τον γνωρίζω, αλλά ακούω ότι είναι σε μια Καλύβη.
– Άμα πάτε, μου είπε, κάνετε την καλωσύνη να τον ενημερώσετε και ίσως τον κάνει καλά, με την Χάρη του Θεού.
– Ευχαρίστως λέγω.
– Να σου δώσω και μια αμοιβή να του δώσεις. Και μου έδωσε 2.000 δραχμές. Για να μην την στενοχωρήσω τα πήρα, αν και ξέρω ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι ασκητές, δεν θέλουν χρήματα, είναι ανάργυροι άνθρωποι.
Σε μια βδομάδα πήγα να δω τον Γέροντα, μπήκα από κάτω απ’ τα σύρματα, τον αντάμωσα.
– Ευλογείτε, π. Παΐσιε.
– Ο Κύριος. Έλα, παπα-Βασίλη, μου λέει, με κέρασε και μετά, μου λέει:
‘Εσύ είσαι από την Θάσο, έκανες εφημέριος τέσσερα χρόνια στην Ποταμιά και τώρα γύρισες στο Άγιον Όρος, στο σπίτι σου. Το επώνυμό σου είναι Μαυρουδής, τον πατέρα σου τον έλεγαν Γιώργο, την μάννα σου Ευαγγελία. Είχες ακόμη δύο αδέλφια πέθαναν κι αυτά’.
Όλα αυτά απ’ έξω μου τα είπε και άλλα πολλά. Αφού τελείωσε, του λέω:
– Π. Παΐσιε, σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ, τώρα έχω κι εγώ μια παραγγελία. Μια οικογένεια από την Θάσο άκουσε για κάποιον π. Παΐσιο που θεραπεύει άρρωστους και μου έδωσαν και λίγα χρήματα.
– Τίποτα, ούτε χρήματα παίρνω και ξέρω τους ανθρώπους. Είναι καλά, μου λέει. Όταν θα πας, θα τους δεις με τα μάτια σου ο ίδιος. Να μην ανησυχείς καθόλου.
Μετά από δύο-τρεις μήνες πήγα στην Θάσο και πέρασα τους είδα αυτοπροσώπως. Τελικά, έγινε καλά ο σύζυγος. Είναι πολύ καλά, έφυγαν όλα και πήγε να εργασθεί στο κτήμα του».
 
Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Όσιος Παΐσιος», έκδοση Ενωμένη Ρωμηοσύνη, Θεσσαλονίκη 2015, σ. 126-127.

ΑΓΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ: ΑΓΑΠΑ ΤΟ ΘΕΟ!

Αγάπα το Θεό…
Αν σιωπάς, να σιωπάς από αγάπη.
Αν μιλάς, να μιλάς από αγάπη.
Αν διορθώνεις κάποιον, να τον διορθώνεις από αγάπη.
Αν συγχωρείς, να συγχωρείς από αγάπη.
Στο βάθος της καρδιάς σου, να έχεις τη ρίζα της αγάπης.
Από μια τέτοια ρίζα, μόνο καλό μπορεί να προέλθει.
Αγάπα το Θεό, και κάνε ότι θέλεις.
 
Ιερός Αυγουστίνος 

Ο ΘΕΟΣ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ ΟΛΑ!

Για κάθε δάκρυ που έχυσες, για κάθε αδικία που σου έκαναν, για κάθε αχαριστία που έχεις υποστεί ενώ έδωσες την ψυχχή σου... Ο Θεός τα βλέπει όλα! Μπορεί να αργεί αλλά ποτέ δεν λησμονεί!!!