ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΤΟ ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ!

ΤΟ ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ

 
Το 1967 είχε πάει μια επιτροπή επιστημόνων (ιατροδικαστών) για να εξετάσουν το λείψανο του Αγίου Γερασίμου και να δώσουν μια “επιστημονική” (αν μπορούσαν) λύση για την αφθαρσία του Ιερού Λειψάνου.
Κάθησαν αρκετές ημέρες και το εξέτασαν. Στο τέλος, συνέταξαν μια έκθεση που μεταξύ άλλων ομολογούσαν πως η αφθαρσία του Αγίου Λειψάνου είναι πάνω από την σφαίρα της επιστήμης.
Το θαυμαστότερο όλων όμως ήταν πως ο επικεφαλής τους ο οποίος ήταν ψυχρός και αδιάφορος ως προς την πίστη, επί είκοσι μέρες ήταν στο σπίτι του κλεισμένος και προβληματισμένος. Όταν αργότερα τον ρώτησαν γιατί, ομολόγησε πως καθώς εξέταζε το λείψανο, κάποια στιγμή, αισθάνθηκε στο χέρι του Αγίου σφυγμό (δείγμα ζωντανού ανθρώπου)!
 
Γενική περίληψη από ηχογραφημένη ομιλία του μακαριστού λαϊκού ιεροκήρυκα Δημητρίου Παναγόπουλου (+13 Φεβρουαρίου 1983 ή 1984).
 
ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ
 

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΠΟΡΟΣ, Η ΣΥΧΩΡΕΣΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΡΠΟΣ!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Η μετάνοια είναι ο σπόρος, η συχώρεση είναι ο καρπός. Ο σπόρος δεν έχει καμιά αξία αν δεν καρποφορήσει. Καμιά μετάνοια δεν έχει αξία χωρίς συχώρεση. Τι θα ήταν η κοινωνία των ανθρώπων χωρίς συχώρεση; Ένα θηριοτροφείο, τοποθετημένο στη μέση του θηριοτροφείου της φύσης. Τι άλλο θα ήταν όλοι οι νόμοι των ανθρώπων στη γη παρά αλυσίδες αφόρητες, αν δεν υπήρχε η συχώρεση να τις μαλακώσει;
Θα μπορούσε μια γυναίκα ν’ αποκαλείται μητέρα αν δεν είχε συχώρεση, ή ένας αδερφός να ονομάζεται αδερφός, ο φίλος φίλος, ή ο χριστιανός χριστιανός; Όχι! Η συχώρεση είναι η καρδιά κι η ρίζα όλων αυτών των τίτλων. Αν δεν υπήρχαν οι λέξεις «συχώρεσέ με» και «νά ‘σαι συχωρεμένος», η ζωή των ανθρώπων θα ήταν αβάσταχτη, ανυπόφορη. Δεν υπάρχει σοφία στον κόσμο ικανή να δημιουργήσει τάξη και να επιβάλει την ειρήνη, χωρίς την εφαρμογή της συχώρεσης. Ούτε υπάρχουν σχολεία ή άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα ικανά να μεταδώσουν στους ανθρώπους τη μεγαλοψυχία και την ευγένεια, χωρίς να εφαρμόσουν την πρακτική της συχώρεσης.
Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο η κοσμική γνώση αν δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να συγχωρέσει τον πλησίον του, να του πει ένα καλό λόγο ή να του ρίξει μια γλυκιά ματιά; Τίποτα απολύτως. Τι θα χρησιμεύσουν στον άνθρωπο εκατοντάδες μπουκάλια λάδι μπροστά στο καντήλι, αν κανένα απ’ αυτά δεν έχει να μαρτυρήσει τη συχώρεση μιας τουλάχιστο ταπεινωτικής προσβολής; Τίποτα απολύτως. 

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

Κάποιος παρακαλούσε συνέχεια τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο της Ευβοίας, πέρασε καιρός και του λέει έντονα: Βρε Γέροντα δεν βλέπεις! Δεν βλέπεις τα προβλήματα! Γιατί δεν κάνεις κάτι!

Βλέπει λοιπόν στον ύπνο του τον Γέροντα…, έλαμπε… και του λέει: Το μυστικό είναι η Υπομονή και η Προσευχή! Όλα θα λυθούν!

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ: Η ΣΚΕΨΗ ΟΤΙ, ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΒΛΑΠΤΕΙ ΚΑΙ ΣΑΣ ΑΔΙΚΕΙ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΕΧΡΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΗ!

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος: Η σκέψη σας, ότι εκείνος που σας βλάπτει και σας αδικεί, γίνεται όργανο του εχθρού, είναι πολύ σωστή. Γι' αυτό πίσω από κάθε ενόχληση και δυσάρεστη κατάσταση, να διακρίνετε τον πραγματικό ένοχο και να μην εξάπτεστε εναντίον του θύματός του.  

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΑΙ ΠΛΑΝΕΜΕΝΗ, ΑΠΑΤΗΛΗ ΠΑΙΔΕΙΑ, ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΦΩΣ!

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: Η σύγχρονη και πλανεμένη, απατηλή παιδεία, απομακρύνει από το αληθινό φως, που «φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον», δεν το προσεγγίζει. Χωρίς τον Χριστό, κάθε παιδεία είναι μάταιη. 

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: Η ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙΕΙ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ!

Γέρων Εφραίμ Αριζόνας: Η ευχή του Χριστού καίει τα δαιμόνια.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΕΝΑΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΜΑΚΡΥΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ένας που είναι απομακρυσμένος από τον Θεό, δέχεται την δαιμονική επίδραση. Ενώ αυτός που είναι κοντά στον Θεό, δέχεται την θεία Χάρη. Όποιος έχει Χάρη Θεού, θα του δοθή και άλλη. και όποιος έχει λίγη και την περιφρονεί, θα του αφαιρεθή και αυτή. η Χάρις του Θεού λείπει από τους σημερινούς ανθρώπους, γιατί με την αμαρτία πετάνε και την λίγη που έχουν. Και όταν φύγη η θεία Χάρις, ορμούν όλοι οι δαίμονες μέσα στον άνθρωπο... 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΤΟ "ΕΓΩ" ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΕΝΩ ΕΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΚΡΟ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ένα μόνο να πω: το πρόβλημα με τους Αμερικάνους είναι ότι στα Αγγλικά το "εγώ" γράφεται πάντοτε με κεφαλαίο, ενώ εμείς στην Ελλάδα το γράφουμε πότε-πότε και με μικρό».

Γέλασαν με τη χαριτωμένη παρατήρηση και ρωτούν οι Αμερικάνοι: «Αυτό τί σημαίνει; Εμείς τί πρέπει να κάνουμε;».

«Να διαγράψετε το "εγώ" από το λεξιλόγιο σας, παιδιά. Ο εγωισμός είναι ο μεγάλος μας εχθρός. Αυτόν πρέπει να πολεμήσουμε όλοι ανεξαιρέτως». 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΘΑΡΙΣΘΕΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ, ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΡΠΙΣΕΙ ΑΡΕΤΕΣ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ένα δέντρο, αν δεν το περιποιούμαστε στη ρίζα του δεν το σκαλίζουμε, δεν το ποτίζουμε, δε μπορεί να καρπίσει και να προοδεύσει. Έτσι και ο άνθρωπος, αν δεν καθαρισθεί και σκαλιστεί μέσα του, να φύγουν οι αμαρτίες και τα πάθη μέσω του πνευματικού, αν δεν θρέψει την ψυχή του με το λίπασμα του λόγου του Θεού και τη χάρη των Μυστηρίων, δεν θα καρπίσει αρετές. 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΑΝΑΨΕ ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

 Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Άναψε τη ψυχή με την προσευχή

 

Ἄ­να­ψε τὴ ψυ­χὴ μὲ τὴ προ­σευ­χή. Πί­στε­ψε μέ, δὲν ἔ­χει τό­σο τὴν ἱ­κα­νό­τη­τα νὰ κα­θα­ρί­ζει τὴ σκου­ρι­ὰ ἡ φω­τι­ά, ὅ­σο ἡ νυχ­τε­ρι­νὴ προ­σευ­χὴ τὴ σκου­ρι­ὰ τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μας.
Ἃς ντρα­ποῦ­με, ἂν ὄ­χι κα­νέ­ναν ἄλ­λον, τοὺς νυ­κτε­ρι­νοὺς φύ­λα­κες. Ἐ­κεῖ­νοι πε­ρι­έρ­χον­ται τοὺς δρό­μους γι­ὰ τὸν ἀν­θρώ­πι­νο νό­μο, φω­νά­ζον­τας δυ­να­τὰ μέ­σα στὴν πα­γω­νι­ὰ καὶ περ­πα­τών­τας μέ­σα ἀ­πὸ τὰ στε­νά, καὶ πολ­λὲς φο­ρὲς βρέ­χον­ται καὶ πα­γώ­νουν γι­ὰ σέ­να καὶ τὴν σω­τη­ρί­α σου καὶ γι­ὰ τὴ φύ­λα­ξη τῶν χρη­μά­των σου.
Ἐ­κεῖ­νος γι­ὰ τὰ χρή­μα­τά σου παίρ­νει τό­σα προ­νο­η­τι­κὰ μέ­τρα, ἐ­νῶ ἐ­σὺ οὔ­τε γι­ὰ τὴ δι­κή σου ψυ­χή; Καὶ μά­λι­στα ἐ­γὼ δὲν σὲ ἀ­ναγ­κά­ζω νὰ πε­ρι­φέ­ρε­σαι ἔ­ξω στὸ ὕ­παι­θρο ὅ­πως ἐ­κεῖ­νος, οὔ­τε νὰ πι­έ­ζε­σαι φω­νά­ζον­τας δυ­να­τά, ἀλ­λὰ μέ­νον­τας μέ­σα σ’ ἕ­ναν ἀ­πό­με­ρο χῶ­ρο, στὸ ἴ­δι­ο το δω­μά­τι­ό σου, γο­νά­τι­σε, πα­ρα­κά­λε­σε τὸν Δε­σπό­τη.
Γι­α­τί αὐ­τὸς ὁ ἴ­δι­ος ὁ Δε­σπό­της δι­α­νυ­κτέ­ρευ­σε πά­νω στὸ ὅ­ρος τῶν Ἐ­λαι­ῶν;
Ὄ­χι γι­ὰ νὰ γί­νει πρό­τυ­πο γι­ὰ μᾶς; Τό­τε ἀ­να­πνέ­ουν τὰ φυ­τά, τὴ νύχ­τα ἐν­νο­ῶ· τό­τε καὶ ἡ ψυ­χή, ἀ­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­π’ αὐ­τά, δέ­χε­ται τὴ δρο­σι­ά.
Αὐ­τὰ τὰ ὁ­ποῖ­α ὁ ἥ­λι­ος τῆς ἡ­μέ­ρας τὰ ξή­ρα­νε, αὐ­τὰ τὴ νύχ­τα δρο­σί­ζον­ται. Ἀ­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρα ἀ­πὸ κά­θε δρο­σι­ὰ εἶ­ναι τὰ δά­κρυ­α ποὺ χύ­νον­ται ἐ­ναν­τί­ον τῶν ἐ­πι­θυ­μι­ῶν καὶ κά­θε φλο­γώ­σε­ως καὶ καύ­σω­να καὶ δὲν ἀ­φή­νουν νὰ πά­θου­με κα­νέ­να κα­κό.
Ἂν δὲν ἀ­πο­λαύ­σει (ἡ ψυ­χὴ) αὐ­τὴ τὴ δρο­σι­ά, τὴν ἡ­μέ­ρα θὰ ξε­ρα­θεῖ ἐν­τε­λῶς. Ἀλ­λὰ ὄ­χι, νὰ μὴ συμ­βεῖ κα­νέ­νας ἀ­πὸ μᾶς νὰ τρο­φο­δο­τή­σει ἐ­κεί­νη τὴ φω­τι­ά, ἀλ­λὰ ἀ­φοῦ δρο­σι­στοῦ­με καὶ ἀ­πο­λαύ­σου­με τὴ φι­λαν­θρω­πί­α τοῦ Θε­οῦ, ἔτ­σι ὅ­λοι νὰ ἐ­λευ­θε­ρω­θοῦ­με ἀ­πὸ τὸ φορ­τί­ο τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μας μὲ τὴ χά­ρη τοῦ Κυ­ρί­ου μᾶς Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ. Ἀ­μήν.
 
(ἱ­ε­ρὸς Χρυ­σό­στο­μος)