ΧΑΙΡΕ ΝΥΜΦΗ ΑΝΥΜΦΕΥΤΕ- Η ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ

ΦΑΡΑΓΓΙ ΛΟΥΣΙΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ: ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

 Φαράγγι Λούσιου ποταμού:

Το Μικρό Άγιο Όρος της Πελοποννήσου

 

Ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Αρκαδίας στην Πελοπόννησο είναι, αναμφίβολα, το φαράγγι του Λούσιου ποταμού. Ο Λούσιος, όπως αποκαλύπτει και το όνομά του, θεωρείτο το ποτάμι όπου οι νύμφες Θεισόα, Νέδα και Αγνώ έλουσαν το νεογέννητο Δία.
Είναι ένα μικρό ποτάμι μήκους 23 χλμ., που πηγάζει κυρίως από το οροπέδιο της Καρκαλούς (μικρό χωριό πάνω στον οδικό άξονα Τρίπολης – Πύργου, μεταξύ Βυτίνας και Λαγκαδίων) και βορειότερα από την περιοχή του χωριού Καλονέρι.
Το φαράγγι εκτός από την απαράμιλλη ομορφιά έχει και έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα, αφού στην γύρω περιοχή βρίσκονται Μονές λαξεμένες πάνω στους βράχους, εκκλησίες και ασκηταριά.
Συγκεκριμένα, στις δύο πλευρές του φαραγγιού βρίσκονται δύο ιστορικές μονές, η Μονή Φιλοσόφου και η Μονή Προδρόμου που προσφέρουν απόλυτη γαλήνη και μαγευτική θέα. Δεν είναι τυχαίο ότι η περιοχή αποκαλείται το «Άγιον Όρος» της Πελοποννήσου.
Η Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου ή Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Στεμνίτσας είναι ιστορικό μοναστήρι της Αρκαδίας, χτισμένο σε απόσταση 14 χλμ. νότια της Δημητσάνας (έδρα του δήμου) και 47 χλμ. βορειοδυτικά της Τρίπολης σε κοντινή απόσταση από την Στεμνίτσα. Η Μονή βρίσκεται σφηνωμένη μέσα σε βράχο και μοιάζει λες και αιωρείται στο χείλος του γκρεμού της ανατολικής όχθης του φαραγγιού του ποταμού Λούσιου, σε υψόμετρο 520 μέτρων. Από το μπαλκόνι της Μονής, οι επισκέπτες μπορούν να θαυμάσουν την μαγευτική θέα στην άγρια ομορφιά του φαραγγιού.
Το ιστορικό μοναστήρι απoτελείται από δύο κτίρια, τo αρχικό στα ανατολικά και τo vεώτερo στα βόρεια, το οποίο χρονολογείται τo 1860. Ιδρύθηκε από μοναχούς που ζούσαν σε κοντινά ασκητήρια από τov 12o αιώνα και τα οποία με την πάροδο των χρόνων συvεvώθηκαν (στα τέλη περίπoυ τoυ 16oυ αιώvα, 1500-1600) και σχημάτισαν τo κoιvόβιo της Μονής. Κατά την επανάσταση του 1821 η Μονή αποτέλεσε καταφύγιο και ιατρείο για τους αγωνιστές.
Από το μονοπάτι που κατεβαίνει στον Λούσιο και διασχίζει το φαράγγι μπορείτε να φτάσετε στη Μονή Φιλοσόφου, νότια της Δημητσάνας. Η Μονή είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και γιορτάζει στην απόδοση της εορτής, στις 23 Αυγούστου. Είναι χτισμένη στη δυτική πλευρά του φαραγγιού του Λούσιου, 11 χλμ. νοτιοδυτικά της Δημητσάνας και περίπου 86 χλμ. από την Τρίπολη. Η Μονή αποτελείται από δύο μοναστηριακά συγκροτήματα, ένα παλαιό και ένα νέο, τα οποία βρίσκονται σε μικρή απόσταση μεταξύ τους.
Η παλαιά Μονή Φιλοσόφου είναι η πιο ιστορική και παλαιά μονή της Αρκαδίας και από τα παλαιότερα βυζαντινά μνημεία της Ελλάδας. Ιδρύθηκε το 963 από τον Ιωάννη Λαμπαρδόπουλο από τη Δημητσάνα, τον επονομαζόμενο «φιλόσοφο», ο οποίος ήταν γραμματέας («Πρωτοκρίτης») του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά. Από το προσωνύμιό του πήρε και η Μονή το όνομά της. Είχε χαρακτηριστεί σταυροπηγιακή. Ήταν χτισμένη στο εσωτερικό μιας σπηλιάς, πάνω από μια απόκρημνη χαράδρα και σήμερα διατηρείται μόνο ένα μικρό εκκλησάκι Βυζαντινής τεχνοτροπίας του 10ου αιώνα με τις αξιόλογες τοιχογραφίες του. Είναι ναός εγγεγραμμένος τετράστηλος σταυροειδής με οκτάπλευρο τρούλο. Από την υπόλοιπη μονή σώζονται μόνο ερείπια κελλιών και άλλων κτισμάτων, καθώς και μια στέρνα.
Η παλαιά μονή είναι γνωστή και ως «Κρυφό Σχολειό», γιατί κατά την παράδοση λειτουργούσε εκεί στα χρόνια της Τουρκοκρατίας σχολείο που αργότερα εξελίχθηκε σε σπουδαία ιερατική σχολή που λειτούργησε στη Νέα Μονή. Στη Σχολή αυτή φοίτησε πλήθος δασκάλων, ιερέων, μοναχών, ανωτέρων κληρικών, καθώς και ηγετικές μορφές της Εκκλησίας. Από αυτήν αναδείχτηκαν τέσσερις πατριάρχες Ιεροσολύμων, δύο Οικουμενικοί Πατριάρχες και πολλοί ανώτατοι εκκλησιαστικοί άνδρες (Γρηγόριος ο Ε΄, Παλαιών Πατρών Γερμανός).
Η νέα Μονή Φιλοσόφου ιδρύθηκε μετά τα μέσα του 17ου αιώνα (λειτουργούσε ήδη το 1691). Βρίσκεται σε απόσταση τετρακοσίων περίπου μέτρων από την παλαιά Μονή, σε ομαλότερη θέση. Το καθολικό της κτίστηκε το 1661, και κατόπιν κτίσθηκαν και αρκετά κελιά, χωρίς όμως να εγκαταλειφθεί η παλαιά μονή. Το τέμπλο του καθολικού είναι ξυλόγλυπτο με εξαιρετική διακόσμηση και φέρει εικόνες κρητικής τεχνοτροπίας που αποδίδονται στο ζωγράφο Βίκτωρα (1663). Ο ναός αγιογραφήθηκε το 1693 με δαπάνη του «Μαυραηδή-πασά Φαρμάκη» από τη Στεμνίτσα, ο οποίος είχε εξισλαμισθεί, αλλά επανήλθε στο Χριστιανισμό επί Ενετοκρατίας. Απεικόνιση του χορηγού υπάρχει στη δυτική πλευρά του ναού (υπό τη μορφή τυπικού Ανατολίτη με βλοσυρό ύφος, πολυτελές ένδυμα και κομπολόι) δίπλα στην Αγία Ελένη.
Μεταξύ των ετών 1834-1836 η Μονή διαλύθηκε με απόφαση της Βαυαρικής Αντιβασιλείας, με τη δικαιολογία ότι είχε κάτω από έξι μοναχούς. Η περιουσία της δημεύθηκε και πωλήθηκε σε ιδιώτες. Μετά τη διάλυση, η Μονή ερήμωσε και σταδιακά κατέρρευσε. Σήμερα λειτουργεί ως ανδρική Μονή, μετόχι (με βασιλικό διάταγμα, από τις 14 Απριλίου 1922) της γειτονικής Μονής Τιμίου Προδρόμου Στεμνίτσας. Το 1955 χαρακτηρίστηκε διατηρητέο μνημείο και από το 1992 άρχισε να ανακαινίζεται ριζικά με την επίβλεψη του Υπουργείου Πολιτισμού.
Τέλος, να σημειωθεί ότι το φαράγγι εκτός από τόπο υψηλής οικολογικής σημασίας, έχει κηρυχθεί και αρχαιολογικός χώρος και τελεί υπό την προστασία του Υπουργείου Πολιτισμού.
 
ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΜΑΣ ΕΙΣΑΓΑΓΕΙ ΣΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕΩΣ!

 Η Μ. Τεσσαρακοστή μας εισαγάγει στα στάδια της Τελειώσεως

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ,

Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων

 

Οι 40 ημέρες της Μ. Σαρακοστής και οι 3 εβδομάδες του Τριωδίου, που προηγούνται, είναι μέρες πνευματικής εκγύμνασης και ασκητικής πορείας για τους Χριστιανούς, καθώς στηρίζουν, πνευματικά, το ταξίδι τους στη θεάρεστη κάθαρση, που οδηγεί στη βίωση της Σταύρωσης του Χριστού και της Αγίας Του Αναστάσεως. Η Σαρακοστή μας δείχνει πού βρισκόμαστε, από πλευράς πνευματικής ζωής αλλά και πώς μπορούμε να επανέλθουμε στη ιερή κανονικότητα του εαυτού μας, ανεβαίνοντας, από τα χαμηλά και γήινα, στα ψηλά και ουράνια. Η έναρξη του αγώνα, που μας προτείνει η Μ. Σαρακοστή προκειμένου να μπορέσουμε να αναστηλώσουμε την εικόνα, που μας χάρισε ο ίδιος ο Δημιουργός, γίνεται κατά την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Εκεί η Λατρεία της Εκκλησίας, μας διδάσκει τον τρόπο ανάπλασης και ανάτασης του εαυτού μας: «Υψηγορίαν φύγωμεν Φαρισαίου κακίστην, ταπείνωσιν δε μάθωμεν του Τελώνου αρίστην, ίν’ υψωθώμεν τω Θεώ». Ο Θεός, ο οποίος, θέλοντας «πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμ. 2, 4), μας υπενθυμίζει διά του Απ. Παύλου ότι δεν σωζόμαστε με τις δικές μας δυνάμεις ή με την προβολή των ηθικών μας πράξεων και κυρίως με τη δική μας ύψωση στη σύγκριση του εαυτού μας με τους άλλους, αλλά με τη χάρη του Θεού και την εμπιστοσύνη μας στο έλεός Του: «τη γαρ χάριτι έστε σεσωσμένοι δια της πίστεως·  και τούτο ουκ εξ υμών, Θεού το δώρον, ουκ εξ έργων, ίνα μη τις καυχήσηται» (Εφεσ. 2, 8-9). Η επίγνωση της αλήθειας, που προσφέρει η βίωση της Σαρακοστής, μας επαναφέρει στη γνώση του μεγαλείου του εαυτού μας, ως Υιών και κληρονόμων των θείων αγαθών. Η συνειδητοποίηση της πνευματικής κληρονομιάς, στην οποία έχουμε μερίδιο, έχει ως βάση της την βαθιά πίστη ότι η σωτηρία είναι δώρο του Θεού και όχι δική μας κατάκτηση. Αυτό που είναι δικό μας έργο στη σωτηρία μας είναι αυτό που έκανε ο Άσωτος Υιός: «Εις εαυτόν δε ελθών είπε· πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισσεύουσιν άρτων, εγώ δε λιμώ απόλλυμαι! Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ· Πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου· ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου· ποίησόν με ως ένα των μισθίων σου» (Λουκ. 15, 17-24). Αυτό που συνειδητοποιεί, πρωτίστως, ο Άσωτος υιός και κάθε άσωτος είναι ότι, παρά το σκόρπισμα  της περιουσίας που λαμβάνει από τον Θεό - Πατέρα, ο Χριστός Λυτρωτής τον ονομάζει και τον θεωρεί στην Παραβολή Υιό, δείχνοντας, έτσι, ότι και μετά την αμαρτωλή δράση του κάθε ανθρώπου συνεχίζεται, απαράλλακτα, η προσφορά του Ελέους του Θεού Πατρός για τη σωτηρία του.
Αυτό, ακριβώς, συνειδητοποιείται την περίοδο της Σαρακοστής, όπου τονίζεται, ιδιαίτερα, η έγνοια της Εκκλησίας, ως θεραπευτικής μονάδας, καθώς όλοι μας έχουμε ανάγκη άμεσης θεραπείας. Ο Μακαριστός Καθηγητής π. Ιωάννης Ρωμανίδης γράφει σχετικά: «Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος, που να είναι φυσιολογικός, εκτός από τους Αγίους. Η Πατερική Θεολογία, λοιπόν, έρχεται και λέγει ότι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο νοερά ενέργεια, η οποία είναι  ένα φυσιολογικό συστατικό της ανθρώπινης φύσεως και η οποία, δυστυχώς, στον συνήθη άνθρωπο δεν λειτουργεί καθόλου ή λειτουργεί υποτυπωδώς. Για να επαναλειτουργήσει αυτή η νοερά ενέργεια, χρειάζεται να προηγηθεί η θεραπεία της ανθρώπινης προσωπικότητας. Αυτή η ανάγκη θεραπείας της ανθρώπινης προσωπικότητας συνιστά την ουσία της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Σήμερα, μιλάμε για αλλαγή νοοτροπίας του ανθρώπου, για αλλαγή της θεωρήσεως της ζωής και αυτήν την θεωρούμε μετάνοια. Δεν είναι όμως αυτό μετάνοια. Αυτό είναι απλώς μεταμέλεια. Η μεταμέλεια είναι η αρχή της μετάνοιας. Δεν καθαρίζεται η ψυχή του ανθρώπου από τα πάθη με μια απλή μεταμέλεια. Για να καθαρισθεί η ψυχή από τα πάθη προηγείται ο φόβος του Θεού και η μετάνοια, η οποία συνεχίζεται κατά το στάδιο της καθάρσεως και ολοκληρώνεται με τον θείο φωτισμό, τη φώτιση, δηλαδή, του νου του ανθρώπου από την χάρη του Αγίου Πνεύματος… Η θεραπεία της νοεράς ενέργειας της ψυχής του ανθρώπου, δημιουργεί αυτομάτως κοινωνικό άνθρωπο, δηλαδή, υγιή ψυχικά άνθρωπο, που είναι έτοιμος να δράση κοινωνικά σε όλους τους τομείς».
 Ετοιμάζοντας σταυρικά τον εαυτό μας για την Ανάσταση, είναι ωφέλιμο να νηστεύουμε αληθινά, όχι μόνον από τις τροφές, αλλά και από τις κακίες, με τη μετατροπή τους σε αρετές του Χριστού. Στο πλαίσιο αυτό, είναι ανάγκη να διατηρούμε τον εαυτό μας στερεωμένο στη βάση της πίστεως, ελεύθερο από τον καταναγκασμό και τη δουλεία της λογικής. Θεολογία είναι ο λόγος για τον Θεό· Και για τον Θεό δεν μιλάμε με τη λογική και δεν μπορούμε να τον φτάσουμε με τη γνώση. Η πίστη της Εκκλησίας δεν είναι οι διανοητικές κατασκευές και τα λογικά σχήματα, καθώς μας προβάλλει στα νεώτερα χρόνια το πνεύμα της Δύσεως. Η ορθόδοξη Θεολογία είναι πείρα και φρόνημα αγιωσύνης, αφοσιώσεως και εμπιστοσύνης στη Θεία Ευσπλαχνία και Δωρεά, καθώς ο Χριστός λέγει: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Η Αγία Τεσσαρακοστή κάνει αισθητή την αποστολή της Εκκλησίας, που είναι να κάνει προσιτό και εύληπτο στη ζωή μας τον Σωτήρα και Λυτρωτή Θεάνθρωπο. Η Εκκλησία, με την Σαρακοστή, δεν βιάζει, αλλά ελευθερώνει τον κάθε άνθρωπο από τις δουλείες και τα πάθη, που εμποδίζουν την πρόσβασή του στον Λυτρωτή. Τα πάθη διευκολύνουν και παροτρύνουν τον άνθρωπο να πορεύεται προς τα κάτω, προς την απώλεια και τον θάνατο, ενώ τον δυσκολεύουν να  ανεβαίνει, ως άνθρωπος (άνω + θρόω) προς τα πάνω, προς τον Γολγοθά, εκεί που βιώνει το Μυστήριο του Σταυρού και μετουσιώνει σε προσωπική εμπειρία, το Μυστήριο της Αναστάσεως. Η Εκκλησία, συνεχίζοντας το έργο της Θείας Απολυτρώσεως, προβάλλει προς όλους τους Χριστιανούς αλλά και προς όλους τους ανθρώπους το μήνυμα της Μ. Τεσσαρακοστής, ως τον τρόπο ζωής, με τον οποίο ο άνθρωπος απαντά στα Μυστήρια της Θείας Ενανθρωπήσεως, της Σταυρώσεως και της Αναστάσεως του Σωτήρα του κόσμου.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς έλεγε ότι: «Ο Σταυρός είναι για μας το να σταυρώνουμε τη σάρκα, μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες της. Αυτή η σταύρωση οδηγεί τον άνθρωπο στην πνευματική του απελευθέρωση. Πρέπει να αντιληφθούμε καλά ότι η Βασιλεία των Ουρανών βιάζεται και την αρπάζουν οι βιαστές. Για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει κληρονόμος και βιαστής της Βασιλείας του Θεού είναι ανάγκη, πρωτίστως να μπορεί να εφαρμόζει τη Θεολογία της Σαρακοστής. Η νηστεία είναι εντολή ζωής. Δόθηκε από τον Θεό στον Αδάμ για τη διαφύλαξη της θείας χάριτος, που είχε προσφερθεί σε αυτόν από τον Θεό. Η ακρασία συμβάλλει στον θάνατο σώματος και ψυχής. Ποιος άνθρωπος λοιπόν δεν θέλει να βρει ζωή και χάρη από τον Θεό;».
Τροπάριο κατανυκτικό του Εσπερινού της Κυριακής της Τυροφάγου, δίνει το έναυσμα της Μ. Τεσσαρακοστής: «Τον της νηστείας καιρόν φαιδρώς απαρξώμεθα προς αγώνας πνευματικούς εαυτούς υποβάλλοντες, αγνίσωμεν την ψυχήν, την σάρκα καθάρωμεν, νηστεύσωμεν  ώσπερ εν τοις βρώμασιν εκ παντός πάθους, τας αρετάς τρυφώντες του πνεύματος». Η νηστεία, συνεπώς, αποτελεί μια διόρθωση της ανυπακοής των Πρωτοπλάστων στον Θεό, μια διόρθωσης ή επανόρθωσης της άρνησής τους να νηστέψουν το κακό, τον εγωισμό, την απόλαυση των υλικών, που τους οδήγησε στην απώλεια της αιώνιας ζωής. Είναι ωφέλιμο, συνεπώς, να προσλάβουμε τη Μ. Τεσσαρακοστή ως την πλέον κατάλληλη παιδαγωγική και πνευματική περίοδο για να εισάγουμε στη ζωή μας την αδιάλειπτη νηστεία, την κάθαρση των παθών και την απόκτηση των αρετών, βοηθώντας τον εαυτό μας να αρχίσει την άνοδό του στη βαθμίδα της πνευματικής του τελειώσεως: Από τη μετάνοια στην Κάθαρση, από την Κάθαρση στον Φωτισμό και από τον Φωτισμό στη Θέωση.
 
thriskeftika.blogspot.com

Η ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ ΤΗΣ "ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗΣ"

 Συγκλονίζει την Γαλλία

η υπόθεση της αίρεσης της «Μεγάλης Μετάλλαξης»

 

Έξι στελέχη της φερόμενης παριζιάνικης αίρεσης με την ονομασία «η Μεγάλη Μετάλλαξη» βρίσκονται ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου από τη Δευτέρα.
Η δίκη ξεκίνησε απουσία του φερόμενου γκουρού, Étienne Guillé, ο οποίος πέθανε το καλοκαίρι του 2018. Πέντε από τους υποτιθέμενους «υπολοχαγούς» του θα πρέπει να λογοδοτήσουν για κατάχρηση της αδυναμίας 20 οπαδών μέσω ψυχολογικής υποταγής. Ένας από αυτούς δικάζεται επίσης για παράνομη άσκηση ιατρικής.
 
Tρομερό εγχείρημα ψυχολογικής υποταγής
 
Στην Ερευνητική Ομάδα των Αιώνιων Δονητικών Ενεργειών και των Αδιάφθορων Δονητικών στηρίξεων (Greve και SVI), το άλλο όνομα της «Μεγάλης Μετάλλαξης», τα φάρμακα απαγορεύονταν. Όπως αναφέρει η Le Parisien όμως πίσω από αυτή κρύβεται ένα τρομερό εγχείρημα ψυχολογικής υποταγής, που έχει συντρίψει δεκάδες οπαδούς της. Για κάποιους, οι συνέπειες ήταν δραματικές: διαλυμένες οικογένειες, απομόνωση ή ακόμη και καρκίνοι που δεν θεραπεύτηκαν, χωρίς καμία παρηγορητική φροντίδα.
Πάνω από έντεκα χρόνια μετά τις πρώτες αναφορές, η δίκη έξι φερόμενων στελεχών του κινήματος ξεκίνησε τη Δευτέρα και αναμένεται να διαρκέσει δέκα ημέρες.
Ο γκουρού της οργάνωσης, Ετιέν Γκιγιέ, που πέθανε το καλοκαίρι του 2018, σε ηλικία 81 ετών ήταν ένας άνθρωπος που εκμεταλλεύτηκε την ιδιότητά του ως δάσκαλος-ερευνητής στη σχολή επιστημών του Orsay (Εσόν) και το έργο του στη φυσιολογία των φυτών, για να δώσει μια επιστημονική επίστρωση στις διατριβές του, οι οποίες ήταν τόσο φανταστικές όσο και επικίνδυνες.
 
Μαρτυρία – σοκ
 
Τη δεύτερη μέρα της δίκης, η Ντομινίκ, πρώην οπαδός, εξιστόρησε πώς βρέθηκε υπό την επιρροή των επικεφαλής της αίρεσης. Σε σημείο να διακόψει κάθε επαφή με τον μονάκριβο γιο της, και να χωρίσει με τον σύζυγό της, ο οποίος κατέληξε να αυτοκτονήσει κάτω από το βάρος της θλίψης.
«Ήμουν μόνη στον κόσμο. Δεν υπήρχε κανείς πια γύρω μου», είπε αυτή η 66χρονη γυναίκα. Η Ντομινίκ τελικά νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρικό τμήμα δύο μήνες αργότερα. Έκτοτε έχει κάνει πολύ δρόμο. Ξανασυνδέθηκε με τον Ρόμπιν, τον μονάκριβο γιο της. «Την ημέρα που με έδιωξαν από την ομάδα, ένιωσα ντροπή, ενοχή. Στην πραγματικότητα, ήταν η τυχερή μου μέρα», είπε.
 
newsbomb.gr

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ Ή ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ!

 «Η ευθύνη των γονέων για την κοινωνική

ή αντικοινωνική δράση των παιδιών τους»

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ

Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων

 

Ο λανθασμένος τρόπος που αντιμετωπίζουν οι γονείς τα προβλήματα που συνήθως εμφανίζουν τα παιδιά τους, ήδη από την παιδική ηλικία, φαίνεται να είναι μία από τις βασικές αιτίες, που δημιουργεί, συντηρεί και αυξάνει την αντικοινωνική, βίαιη και επιθετική τους συμπεριφορά.
Αυτό σημαίνει, όχι πως οι γονείς δεν αγαπούν τα παιδιά τους και δεν πασχίζουν γι’ αυτά, αλλά ότι δεν ενδιαφέρονται με τον σωστό τρόπο και δεν διαθέτουν τον αναγκαίο χρόνο, για να βρίσκονται δίπλα τους, όταν, όσο και όπως αυτά τους χρειάζονται.
Μερικά από τα συνήθη κενά που μπορεί να παρατηρήσει κάποιος σε μια πλημμελή  φροντίδα των γονέων, που πιθανόν να δημιουργούν συνθήκες, παρεκτροπής σε αντικοινωνικότητα και επιθετικότητα των παιδιών είναι τα παρακάτω:
Δεν τα εξοπλίζουν από μικρά με αρετές και με τη διάκριση ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στο δίκαιο και στο άδικο.
 Δεν παρατηρούν και δεν λαμβάνουν υπόψη τις μεταβολές που εμφανίζουν στη συμπεριφορά τους, οι οποίες οφείλονται στις μεγάλες ψυχικές αλλά και σωματικές αλλαγές, που βιώνουν, ιδίως,  κατά την περίοδο της εφηβείας τους.  Έτσι, αντί να συμπαραστέκονται, με αγάπη, υπομονή και κατανόηση στα παιδιά τους, βοηθώντας τα να ξεπεράσουν αυτήν την προσωρινή δύσκολη φάση της ζωής τους, με ελάχιστες απώλειες, τι κάνουν;
Όταν τα βλέπουν να εκδηλώνουν τα συνήθη προβλήματα της εφηβείας, δηλαδή, να γίνονται επιθετικά, υπερκινητικά, ανταγωνιστικά, αντιδραστικά, να εμφανίζουν ξεσπάσματα θυμού, εκείνοι τα επιπλήττουν, τα υποτιμούν και  τα τιμωρούν.
 Έτσι, τα κάνουν πιο αντιδραστικά, ώστε να επιδίδονται, συχνά, σε συγκρουσιακές ενέργειες τόσο απέναντί τους όσο και στο ευρύτερο περιβάλλον τους, να φέρονται με αυθάδεια, πείσμα, νευρικότητα, ανυπακοή, οργή, ασυνέπεια, να απομακρύνονται και να απουσιάζουν αδικαιολόγητα από το σπίτι, να εμφανίζουν μειωμένη απόδοση στο σχολείο και να συμπεριφέρονται βίαια σε βάρος των μελών της οικογένειας αλλά και των συνομηλίκων τους.
Τα προβλήματα αυτά εντείνονται, ακόμη περισσότερο, αν οι γονείς, με την σχεδόν ερασιτεχνική και αυταρχική συμπεριφορά τους, δεν διαθέσουν τον απαιτούμενο χρόνο και τρόπο, για να δίδουν την ευκαιρία στα παιδιά τους να ακουμπούν πάνω τους και να εκφράζουν ή να εκτονώνουν τις εφηβικές και νεανικές τους ανησυχίες.
 Ουσιαστικά, η μη ορθή αντιμετώπιση, εκ μέρους των γονέων, των προβλημάτων των παιδιών τους δυσκολεύει την ομαλή κοινωνικοποίησή τους, επειδή, από τα πολύ βασικά και αναγκαία προσόντα, που έχουν ανάγκη τα παιδιά να διαθέτουν όσο μεγαλώνουν, είναι οι κοινωνικές αρετές και δεξιότητες.
Είναι γεγονός ότι οι γονείς που θέλουν να βοηθήσουν την κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών τους, είναι ανάγκη να επενδύουν με σοφία, τον ψυχικό τους κόσμο, οπλίζοντάς τα, αφενός, με τη δυνατότητα και την εμπειρία να κάνουν σωστή χρήση της ελευθερίας τους, αφετέρου, να έχουν την άνεση να κάνουν, πάντοτε, γόνιμη χρήση του διαλόγου μαζί τους, προκειμένου να μένει διαρκώς ανοιχτός ο δίαυλος ουσιαστικής κοινωνίας και επικοινωνίας τους και να αναπτύσσεται μέσα τους, σταδιακά, το πρότυπο της κοινωνικότητας.
Αν οι γονείς, ενδιαφέρονται να εφοδιάσουν τα παιδιά τους με αρετές, τότε χρησιμοποιούν τη φυσική αγάπη και το γονεϊκό ενδιαφέρον για την ανατροφή των παιδιών τους, με κατανόηση, υπομονή, ενθάρρυνση και ζεστασιά, τρόπος αντιμετώπισης, στον οποίο είναι σχεδόν βέβαιο πως το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων ανταποκρίνονται θετικά, με αποτέλεσμα να προετοιμάζονται να ενταχθούν στην κοινωνία με όσο το δυνατό ψυχοσωματική πληρότητα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Απ. Παύλος θεωρεί υπεύθυνους της σωστής ανατροφής τους γονείς, συμβουλεύοντάς τους να προσέχουν να μην εξερεθίζουν και να μην εξωθούν τα παιδιά τους στο θυμό και στην οργή, αλλά να τα ανατρέφουν με παιδαγωγία και συμβουλές, σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου (Εφ. 6, 4).
Η ορθή κοινωνική ανατροφή υπάρχει μόνον μέσα σε μια υπεύθυνη οικογενειακή ατμόσφαιρα αγάπης, ελευθερίας, εμπιστοσύνης, αποδοχής, κατανόησης και διαλόγου.
 Έτσι, τα παιδιά ενθαρρύνονται και εξωτερικεύουν, αντί να εσωτερικεύουν, τα προβλήματα, τις επιθυμίες, τους φόβους, τις αποτυχίες, τις απογοητεύσεις, τις διαφωνίες και τις ανησυχίες τους, καθώς αισθάνονται την άνεση και τη ζεστασιά της οικογενειακής εστίας.
Σε ένα τέτοιο γόνιμο κλίμα, ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά, εμπνέεται και καλλιεργείται η δημιουργική κοινωνική ανάπτυξη και συνοχή των παιδιών και των εφήβων, οι κοινωνικές συμπεριφορές, ο σεβασμός προς τους άλλους, τους διαφορετικούς.
Με τον τρόπο αυτό, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις επικοινωνίας γονέων-παιδιών και εκπληρώνεται ο γονεϊκός συμβουλευτικός τους ρόλος, απέναντι στα παιδιά τους, έτσι ώστε να τα εμπλουτίζουν με την ωριμότητά τους, για να μπορούν να αναγνωρίζουν και να διορθώνουν τα κενά, που εμφανίζουν στα θέματα της κοινωνικοποίησης και των σχέσεων με τους άλλους και να μαθαίνουν να βάζουν, όταν χρειάζεται, όρια στον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς τους.
Οι γονείς που επενδύουν στην ψυχοσωματική πληρότητα των παιδιών τους, μέσω της ορθής ανατροφής, προλαμβάνουν ή θεραπεύουν πάρα πολλά λάθη στη συμπεριφορά τους, καθώς τα οπλίζουν με χρήσιμα εργαλεία τρόπων ζωής, που καθιστούν τα παιδιά ικανά να αντιμετωπίζουν τις δύσκολες συνθήκες στις σχέσεις με τους άλλους, μικρούς ή μεγάλους.
Μέσω μιας τέτοιας διαρκούς γονεϊκής φροντίδας και συναισθηματικής στήριξης, οι νέοι -και ιδιαίτερα οι έφηβοι- αισθάνονται ασφάλεια και αυτοπεποίθηση, καθώς καλούνται να ζήσουν σε μια δύσκολη εποχή, από πλευράς αληθινής κοινωνίας και κοινωνικότητας, λόγω της αυξητικής τάσεως του ατομοκεντρισμού.
Οι γονείς χρειάζεται να δίνουν μεγάλη προσοχή, καθώς κάποιοι από αυτούς, επιλέγοντας να δίνουν προτεραιότητα σε άλλα θέματα και όχι στην ανατροφή των παιδιών τους, όχι μόνον τους στερούν μερίδια της φροντίδας τους για την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς τους, αλλά τους δημιουργούν κενά και αδιέξοδα στους ορίζοντές τους, τα οποία σπεύδουν να καλύψουν, αναζητώντας μια νέα κοινωνική σχέση θαλπωρής, αποδοχής και κατανόησης σε ποικίλους περιθωριακούς χώρους ή σε άλλα διάφορα εξωοικογενειακά πρόσωπα, με πιθανό τον κίνδυνο ποικίλων εκτροπών  στη ζωή τους.
Στην απομάκρυνση των παιδιών από την οικογένεια επιδρούν και άλλοι παράγοντες, όπως τα αρνητικά πρότυπα του διαδικτύου, κάποιων συνομηλίκων, συγκεκριμένων ξενόφερτων συγκροτημάτων μουσικής και άλλων κερδοσκοπικών κέντρων, που βρίσκουν ανταπόκριση στους νέους, που έχουν προβλήματα επικοινωνίας και συνεννόησης με τους γονείς τους και αναγκάζονται να καταφεύγουν, έξω από την οικογένεια, στην αναζήτηση κατανόησης, συμπαράστασης, αποδοχής και καταξίωσης.
Σε όλες τις αρνητικές συνθήκες λανθασμένης ή πλημμελούς γονεϊκής ανατροφής και φροντίδας προστίθεται και το έντονο πάθος της φιλοπλουτίας που διακατέχει κάποιους γονείς, καθώς επενδύουν με φανατισμό, όχι στον εσωτερικό πνευματικό πλουτισμό των παιδιών τους, αλλά στον εξωτερικό, με αποτέλεσμα να τους εξασφαλίζουν υλικά αγαθά για μια πλούσια και άνετη σε υλικά αγαθά ζωή, αλλά πολλή ανάπηρη  και πτωχή σε πνευματικά.
Πάνω σε αυτό το θέμα, είναι πολύ σημαντικό το μήνυμα που απευθύνει στους γονείς ο Ιερός Χρυσόστομος (4ος αι. μ.Χ.): «Είναι ανάγκη, λοιπόν, οι γονείς να φροντίζουν πώς να αποκτούν τα παιδιά, όχι χρήματα, αλλά ευσέβεια και πλούτο ψυχής. Χρειάζεται να τα διαπαιδαγωγούν, έτσι, που να μην έχουν ανάγκη από πολλά και να μην παραδίνονται στις επιθυμίες της σύγχρονης εποχής». Ο Μεγάλος Ιεράρχης της Εκκλησίας, απευθυνόμενος σε κάθε γονέα, του επισημαίνει την ανάγκη να συνειδητοποιήσει ότι είναι ασύγκριτη η αρετή, σε σχέση με τα υλικά αγαθά ή τις ανέσεις, που, συνήθως, φροντίζει ένας γονέας να κληροδοτήσει στο παιδί του: «Εσύ, όμως, κάνεις ό, τι μπορείς, για ν’ αποκτήσει το παιδί σου άνετο σπίτι, καλό χωράφι, μακροζωία και πολλά άλλα αγαθά. Το αν θα είναι ενάρετο, συνετό και καλόγνωμο, το σκέφτεσαι καθόλου; Γιατί, όσα κι αν είναι τα αγαθά του, όσο μεγάλη κι αν είναι η περιουσία του, θα χαθεί μαζί μ’ αυτό, αν δεν είναι ενάρετο και συνετό. Απεναντίας, αν στην ψυχή του υπάρχει αρετή, εύκολα θ’ αποκτήσει τα πάντα, ακόμα κι αν το σπίτι του είναι ολότελα άδειο... Με αρετή, λοιπόν, να πλουτίζετε τα παιδιά σας και όχι με προσωρινά και πρόσκαιρα αγαθά.  Μην τους αφήνετε πλούτη, αλλά παίδευση, αρετή, ευσέβεια και αγάπη, για να κάνει κι εκείνο το ίδιο στα δικά του παιδιά και, έτσι, θα σχηματιστεί μια αλυσίδα ευλογημένη, χάρη σ’ εσένα, που έγινες η ρίζα όλου του καλού». Φυσικά, όλες οι παραπάνω σοφές προτάσεις του Ιερού Πατρός, είναι μόνον μερικά δείγματα από  όλα όσα μπορούν και είναι ανάγκη να  κάνουν οι γονείς, προκειμένου να καλύψουν τα κενά των παιδιών τους, που ζητούν πλήρωση, προσθέτοντάς τους, έτσι, ισχυρές βάσεις, για να μπορούν να ζουν τη ζωή τους με θετικά και ενάρετα πρότυπα στη σχέση τους τόσο με τον εαυτό τους όσο και με τους άλλους. 

thriskeftika.blogspot.com

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: ΕΑΝ ΜΑΣ ΔΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΡΟΝΤΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΜΕ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ!

Μέγας Βασίλειος: Εάν μας δει ο Θεός να δεχόμαστε τα παρόντα δυσάρεστα με ευγνωμοσύνη, ή θα απομακρύνει τα λυπηρά, ή θα μας αμείψει με τα μεγάλα στεφάνια της υπομονής. 

ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ ΤΗΣ ΒΙΤΟΒΝΙΤΣΑ: ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΟΙ, ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ!

Γέρων Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα: Οι χριστιανοί είμαστε πράγματι πολύ τυχεροί που έχουμε την Υπεραγία Θεοτόκο να πρεσβεύει για μας ενώπιον του θρόνου του Θεού.

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΖΥΜΩΜΕΝΗ ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ!

Γέρων Εφραίμ Αριζόνας: Ταπεινωθείτε παιδιά μου. Η Αληθινή αγάπη του Χριστού μας είναι ζυμωμένη με ταπείνωση. Όταν κάνουμε το δικό μας θέλημα, όταν δικαιώνουμε τους εαυτούς μας, όταν κάνουμε κρυφά το θέλημά μας, να γνωρίζουμε πως νοσούμε άσχημα από υπερηφάνεια και οίηση.
Ποτέ δεν θα πετύχουμε τίποτε το ωραίο και σπουδαίο, αν δεν ποδοπατήσουμε το «εγώ» μας. Η αυτομεμψία (ο πρόδρομος της ταπείνωσης) του εαυτού μας, μας βοηθά άκρως επιτυχημένα για να φθάσουμε σιγά-σιγά στην πανέμορφη ταπείνωση.
Η ταπείνωση κατέβασε τον «Θεόν Λόγον» στη γη. Η ταπείνωση της Παρθένου Μαρίας την αξίωσε να γίνει Θεοτόκος. Η ταπείνωση αξιώνει τον τιποτένιο άνθρωπο της θεοπτίας. Εύχομαι ολόψυχα και ανύστακτα, παιδιά μου, να αξιωθείτε της Πανέμορφης αυτής αρετής… 

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ: ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΔΙΑΠΡΑΤΤΕΙ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΡΙΝΕΙΣ!

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς: Ἀκόμη καὶ τὴν ὥρα ποὺ βλέπεις κάποιον νὰ διαπράττει τὴν ἁμαρτία, μὴν τὸν κατακρίνεις, ἀδελφέ. Καὶ αὐτὸς εἶναι ἡ ὀμορφιὰ τοῦ Θεοῦ λαβωμένη.