ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος: Εάν στέκεστε μόνο στα χρόνια πολλά πρέπει να ξέρετε ότι χωρίς την Ανάσταση του Χριστού χρόνια πολλά δεν υπάρχουν.

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΣΚΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ: ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΒΓΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ!

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα: Κάποια χρονιὰ δὲν θὰ βγεὶ τὸ Ἅγιο Φώς, θὰ εἶναι ἡ ἐποχὴ τοῦ ἀντίχριστου. 

Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΛΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Ο Θεός να έχει καλά όλο τον κόσμο! 

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ- ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΕΡΑ

Μεγάλη Παρασκευή: Τι συμβολίζει η σημερινή μέρα 

Κορυφώνεται το Θείο Δράμα των Παθών του Χριστού

 

Είναι μέρα πένθους και νηστείας για όλη την Χριστιανοσύνη
 
Η Μεγάλη Παρασκευή είναι η ημέρα της υπέρτατης θυσίας, η ημέρα της «άκρας ταπεινώσεως» του Κυρίου. Είναι μέρα πένθους και νηστείας για όλη την Χριστιανοσύνη, καθώς τότε κορυφώνεται το Θείο Δράμα των Παθών του Χριστού.
«Πώς σε κηδεύσω, υιέ μου;», «Μη θρηνείς, μητέρα, αυτά γίνονται για να ελευθερώσω τον Αδάμ και την Εύα», απαντάται από την Τρίτη στάση των Εγκωμίων και αλλού, με τη σιγουριά της Ανάστασης, «Αναστήσομαι γαρ και υψώσω εν δόξει απαύστως ως Θεός τους εν πίστει και πόθω σε μεγαλύνοντας». Η Αγία και Μεγάλη Παρασκευή είναι η ημέρα του πάθους.
 
Ο πένθιμος χαρακτήρας της Μεγάλης Παρασκευής
 
Στην εκκλησία δεν γίνεται Θεία Λειτουργία, λόγω του πένθιμου χαρακτήρα της ημέρας. Το πρωί, τελείται η ακολουθία των Μεγάλων Ωρών και ο Εσπερινός της Αποκαθηλώσεως, οπότε και ο Χριστός αποκαθηλώνεται και τοποθετείται στον Επιτάφιο, που ετοιμάζεται από τα ξημερώματα της ίδιας ημέρας. Νεαρά κορίτσια στολίζουν τον Επιτάφιο με ανοιξιάτικα λουλούδια (βιολέτες, τριαντάφυλλα και μενεξέδες) και φτιάχνουν στεφάνια ή γιρλάντες, ενώ ψέλνουν το μοιρολόι της Παναγίας.
Το βράδυ πραγματοποιείται η Ακολουθία του Επιταφίου Θρήνου, δηλαδή ο Όρθρος του Μεγάλου Σαββάτου και ακολουθεί η περιφορά του Επιταφίου, (η κηδεία και η ταφή, σαν να λέμε, του Χριστού) και ψάλλονται τα λεγόμενα Εγκώμια του Επιταφίου Θρήνου σε τρεις στάσεις (μέρη), μικρά τροπάρια πολύ αγαπητά στον λαό, αγνώστου ποιητή. Τα πιο γνωστά είναι: («Η Ζωή εν τάφω…», «Αι γεννεαί πάσαι…» , «Άξιον εστί…» και «Ω γλυκύ μου Έαρ…».).
Ο Σταυρός και τα Εξαπτέρυγα ηγούνται της πομπής και ακολουθούν οι ιερείς και οι πιστοί, που κρατούν αναμμένες λαμπάδες. Στις πόλεις προηγούνται μουσικοί, οι οποίοι παίζουν πένθιμα εμβατήρια.
Μετά την επάνοδο του Επιταφίου στην εκκλησία διαβάζεται περικοπή από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (κζ’ 62-66): Αρχιερείς και Φαρισαίοι πηγαίνουν στον Πόντιο Πιλάτο και του ζητούν να σφραγίσουν τον τάφο, επειδή θυμούνται ότι ο Κύριος σε μία αποστροφή των λόγων του είχε πει ότι σε τρεις μέρες θα αναστηθεί. Ο Πιλάτος τους δίνει την άδεια… Και οι πιστοί κατά την είσοδό τους στον ναό, περνούν κάτω από τον Επιτάφιο, για να ευλογηθούν.
Όλη την ημέρα οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα σε όλη την Ελλάδα και παραδοσιακά απαγορεύεται πάσα εργασία και γίνεται άλαδη νηστεία. Στην Κρήτη συνηθίζουν να βράζουν σαλιγκάρια και να πίνουν το ζουμί τους, που είναι σαν χολή. Εξάλλου, σε πολλές περιοχές της χώρας, σήμερα, φτιάχνεται ομοίωμα του Ιούδα το οποίο και καίγεται.
Επίσης, την ίδια μέρα πολλοί πιστοί επισκέπτονται τους τάφους συγγενών και φίλων.
 
pronews.gr

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ!

ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ 

Ὁ Χριστός μὲ τὴν μεγάλη Του ἀγάπη καὶ μὲ τὴν μεγάλη Του ἀγαλλίαση ποὺ σκορπάει στὶς ψυχές τῶν πιστῶν μὲ ὅλες τὶς ἅγιες γιορτές Τοῦ μᾶς ἀνασταίνει ἀληθινά, ἀφοῦ μᾶς ἀνεβάζει ψηλά πνευματικά. Ἀρκεῖ νὰ συμμετέχουμε καὶ νὰ ἔχουμε ὄρεξη πνευματική νὰ τὶς πανηγυρίζουμε πνευματικά· τότε τὶς γλεντᾶμε πνευματικά καὶ μεθᾶμε πνευματικά ἀπὸ τὸ παραδεισένιο κρασί οὐ μᾶς φέρνουν οἱ Ἅγιοι καὶ μᾶς κερνοῦν.
 
Τὶς γιορτές γιὰ νὰ τὶς ζήσουμε, πρέπει νὰ ἔχουμε τὸν νοῦ μας στὶς ἅγιες ἡμέρες καὶ ὄχι στὶς δουλειές ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε γιὰ τὶς ἅγιες ἡμέρες. Νὰ σκεφτώμαστε τὰ γεγονότα τῆς κάθε ἅγιας ἡμέρας (Χριστούγεννα, Θεοφάνεια, Πάσχα κ.λπ.) καὶ νὰ λέμε τὴν εὐχή δοξολογώντας τὸν Θεό. Ἔτσι θὰ γιορτάζουμε μὲ πολλή εὐλάβεια κάθε γιορτή. Οἱ κοσμικοί ζητοῦν νὰ καταλάβουν τὰ Χριστούγεννα μὲ τὸ χοιρινό, τὸ Πάσχα μὲ τὸ ἀρνί, τὶς Ἀποκριές μὲ τὸ κομφετί. Οἱ ἀληθινοί μοναχοί ὅμως κάθε μέρα ζοῦν τὰ θεία γεγονότα καὶ ἀγάλλονται συνέχεια. Κάθε ἑβδομάδα ζοῦν τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα. Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή ζοῦν τὴν Μεγάλη Τετάρτη, τὴν Μεγάλη Πέμπτη, τὴν Μεγάλη Παρασκευή, δηλαδή τὰ Πάθη τοῦ Χριστοῦ, καὶ κάθε Κυριακή τὸ Πάσχα, τὴν Ἀνάσταση. Τί, θὰ πρέπη νὰ ἔρθη ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα, γιὰ νὰ θυμηθῆ κανεὶς τὰ Πάθη τοῦ Χριστοῦ; Πρέπει νὰ ἔρθη τὸ Πάσχα μὲ τὸ ἀρνί, γιὰ νὰ καταλάβω τὸ «Χριστός ἀνέστη»σάν τούς κοσμικούς; Ὁ Χριστός τί εἶπε; «Ἕτοιμοι γίνεσθε» (1) εἶπε. Δὲν εἶπε, «ἑτοιμασθῆτε τώρα!».Ἀπὸ τὴν στιγμή ποὺ λέει ὁ Χριστός, «ἕτοιμοι γίνεσθε», πρέπει ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἰδίως ὁ μοναχός, νὰ εἶναι ἕτοιμος συνέχεια. Νὰ μελετάη καὶ νὰ ζῆ τὰ θεία γεγονότα συνέχεια. Ὅταν κανεὶς μελετάη τὰ γεγονότα τῆς κάθε γιορτῆς, φυσιολογικά θὰ συγκινηθῆ καὶ μὲ ἰδιαίτερη εὐλάβεια θὰ προσευχηθῆ. Ἔπειτα στὶς Ἀκολουθίες ὁ νοῦς νὰ εἶναι στὰ γεγονότα ποὺ γιορτάζουμε καὶ μὲ εὐλάβεια νὰ παρακολουθοῦμε τὰ τροπάρια ποὺ ψάλλονται. Ὅταν ὁ νοῦς εἶναι στὰ θεία νοήματα, ζῆ τὰ γεγονότα ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἔτσι ἀλλοιώνεται. Ὅταν σκεφτώμαστε λ.χ. ἕναν Ἅγιο ποὺ τὸν ἔχουμε σὲ εὐλάβεια ἤ τὸν Ἅγιο ποὺ γιορτάζουμε, ὁ νοῦς θὰ πάη καὶ λίγο παραπάνω· θὰ πάη στὸν Οὐρανό. Καὶ ὅταν σκεφτώμαστε τούς Ἁγίους, μᾶς σκέφτονται καὶ οἱ Ἅγιοι καὶ μᾶς βοηθοῦν. Ἔτσι πιάνει κανεὶς φιλία μὲ τούς Ἁγίους, ποὺ εἶναι καὶ ἡ πιὸ σίγουρη φιλία. Τότε μπορεῖ νὰ εἶναι μόνος καὶ νὰ ζῆ μὲ ὅλους· καὶ μὲ Ἁγίους καὶ μὲ Ἀγγέλους καὶ μὲ ὅλον τὸν κόσμο. Νὰ εἶναι μόνος καὶ νὰ νιώθη ὅλη αὐτήν τὴν συντροφιά! Εἶναι ζωντανή ἡ παρουσία τῶν Ἁγίων. Ὅλοι οἱ Ἅγιοι εἶναι παιδιά τοῦ Θεοῦ καὶ βοηθοῦν ἐμᾶς τὰ ταλαίπωρα παιδιά τοῦ Θεοῦ.
 
Τούς Ἁγίους μας, ποὺ ἔχυσαν εἴτε αἷμα εἴτε ἱδρῶτες καὶ δάκρυα γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, πάντα πρέπει νὰ τούς γιορτάζουμε μὲ εὐλάβεια, γιὰ νὰ βοηθιώμαστε. Καὶ ὅταν ἀκοῦμε τὸ Συναξάρι τούς «Τή αὐτή ἡμέρα μνήμη τοῦ Ἁγίου…», νὰ στεκώμαστε ἐκείνη τὴν στιγμή ὄρθιοι, ὅπως καὶ οἱ στρατιῶτες στέκονται προσοχή, ὅταν διαβάζωνται τὰ ὀνόματα τῶν ἠρωικῶς πεσόντων συναδέλφων τους. «Τὴν τάδε τοῦ μηνός… ὁ στρατιώτης δείνα ἔπεσε μαχόμενος ἠρωικῶς στὸ τάδε μέτωπο».
 
Στὴν γιορτή, γιὰ νὰ νιώση κανεὶς τὸ γεγονός, δὲν πρέπει νὰ δουλεύη. Τὴν Μεγάλη Παρασκευή λ.χ., ἐὰν θέλη νὰ νιώση κάτι, δὲν πρέπει νὰ κάνη τίποτε ἄλλο ἐκτός ἀπὸ προσευχή. Στὸν κόσμο οἱ καημένοι οἱ κοσμικοί τὴν Μεγάλη Ἐβδοβάδα ἔχουν δουλειές. Μεγάλη Παρασκευή νὰ δίνουν εὐχές. «Χρόνια πολλά! Νὰ ζήσετε! Μὲ μία νύφη!».… Δὲν κάνει! Ἐγώ τὴν Μεγάλη Παρασκευή κλείνομαι στὸ Καλύβι. Ὅπως καὶ μετά τὸ Ἀγγελικό Σχῆμα ἡ ἑβδομάδα τῆς ἡσυχίας ποὺ ἀκολουθεῖ, βοηθάει, γιατί ποτίζει ἡ θεία Χάρις τὴν ψυχή καὶ καταλαβαίνει ὁ μεγαλόσχημος τί ἔγινε, ἔτσι καὶ στὶς γιορτές ἡ ἡσυχία πολύ βοηθάει. Μᾶς δίνεται περισσότερη εὐκαιρία νὰ ξεκουρασθοῦμε λίγο, νὰ μελετήσουμε καὶ νὰ προσευχηθοῦμε. Θὰ ἔρθη ἕνας καλός λογισμός, θὰ ἐξετάσουμε τὸν ἑαυτό μας, θὰ ποῦμε λίγο τὴν εὐχή καὶ θὰ νιώσουμε ἔτσι κάτι ἀπὸ τὸ θεῖο γεγονός τῆς ἡμέρας. 

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Α'- ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΘΕ ΠΑΣΧΑ ΒΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΤΑΛΛΑΖΟΥΝ ΚΟΚΚΙΝΑ ΑΥΓΑ!

Γιατί βάφουμε κόκκινα τα αυγά το Πάσχα

 
Σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση, το Πάσχα βάφουμε κόκκινα τα αυγά επειδή συμβολίζουν το αίμα του Χριστού που χύθηκε για τη σωτηρία του κόσμου.
 
Σύμφωνα με άλλη παράδοση για το κόκκινο χρώμα στα αυγά, η Παναγία κρατώντας ένα καλάθι με αυγά τα πρόσφερε στους φρουρούς του Υιού της ικετεύοντάς τους για τη ζωή του παιδιού της, και όταν τα δάκρυά της έπεσαν πάνω στα αυγά, αυτά βάφτηκαν κόκκινα.
 
Κατά μία άλλη εκδοχή, τα αυγά βάφονται κόκκινα γιατί, μία μέρα μετά την Ανάσταση του Χριστού, η Μαρία Μαγδαληνή πήγε στον Τιβέριο Καίσαρα και του ανακοίνωσε ότι αναστήθηκε ο Ιησούς. Δίπλα τους εκείνη τη στιγμή υπήρχε ένας άνθρωπος που κρατούσε ένα καλάθι με αυγά. Ο Καίσαρας, απορημένος, ζήτησε από τη Μαγδαληνή να του αποδείξει ότι λέει αλήθεια, βάφοντας τα άσπρα αυγά στο καλάθι, κόκκινα, κάτι το οποίο έγινε.
 

Πότε βάφουμε κόκκινα τα αυγά -Το έθιμο με το τσούγκρισμα

 
Τα κόκκινα αυγά βάφονται τη Μεγάλη Πέμπτη, η οποία θεωρείται η ημέρα του Μυστικού Δείπνου, τότε που ο Χριστός προσέφερε άρτο και κρασί ως συμβολισμό για το σώμα Του και το αίμα Του, έτοιμος να θυσιαστεί για να ελευθερώσει τον κόσμο.
Μάλιστα, σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, σύμφωνα με την παράδοση, οι νοικοκυρές καλύπτουν τη γαβάθα με τα κόκκινα αυγά με μία πετσέτα ώστε να αποκαλυφθούν στην Ανάσταση. Λίγο πριν το «Χριστός Ανέστη» παίρνουν ένα κόκκινο αυγό μαζί τους στην εκκλησία για να το τσουγκρίσουν με το «πρώτο» Χριστός Ανέστη.
 
Το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών είναι ένα έθιμο χρόνων στο Αναστάσιμο τραπέζι, ιδιαίτερα αγαπητό στα παιδιά. Βάσει της χριστιανικής παράδοσης, το κόκκινο αυγό αποτελεί σύμβολο ζωής, καθώς, όπως σπάει, κατά τη διαδικασία του τσουγκρίσματος, έτσι έσπασε και ο τάφος από τον οποίο αναστήθηκε ο Ιησούς Χριστός.
 
anthologioxr.blogspot.com, iefimerida.gr 

ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

 ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

 

Όταν βασίλευε ο ευσεβής αυτοκράτορας Μαυρίκιος (6ος αι.), ζούσε στην περιοχή της Θράκης ένας αρχιληστής. Αυτός είχε τρομοκρατήσει τόσο πολύ τους κατοίκους, ώστε οι δρόμοι κατάντησαν αδιάβατοι. Πολλοί στρατιώτες και ληστοδιώκτες προσπάθησαν να τον συλλάβουν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Το έμαθε ο Μαυρίκιος και αποφάσισε να στείλει στον αρχιληστή τα προσωπικά του φυλαχτά. Αυτή η βασιλική χειρονομία, μαζί με όσα καλά του μήνυσε, έφεραν το ληστή, με τη συνέργεια και του Θεού, σε ντροπή και μετάνοια. Άφησε την παλιά του ζωή, κατέβηκε από τα βουνά και πρόσπεσε στα πόδια του βασιλιά μετανοημένος.
 
Δεν πέρασαν πολλές μέρες, και ο ληστής αρρώστησε με πυρετό. Τον δέχθηκαν και τον περιέθαλψαν στο νοσοκομείο του αγίου Σαμψών. Μια νύχτα ένιωσε να βαραίνει και βλέποντας ότι φεύγει απ' αυτή τη ζωή, εξομολογήθηκε με δάκρυα στο Θεό τα αμαρτήματά του, ζητώντας άφεση και λέγοντας:
-Δεν σου ζητάω, Φιλάνθρωπε τίποτα άλλο: Μόνο ελέησέ με το ληστή, όπως ελέησες και άλλους σαν κι εμένα. Δέξου τούτο το κλάμα της τελευταίας μου ώρας, όπως δέχθηκες και του αποστόλου σου Πέτρου. Πότισε με τα δάκρυά μου το σπόγγο της ευσπλαχνίας Σου, και σβήσε μ' αυτό τις αμαρτίες μου...

Τον άκουγαν τη νύχτα εκείνη οι άρρωστοι από τα πλαϊνά κρεβάτια να λέει και να ξαναλέει τα λόγια αυτά ώρα πολλή, σφογγίζοντας με το μαντήλι τα δάκρυά του, ώσπου παρέδωσε το πνεύμα του.
Την ώρα εκείνη, ο αρχίατρος του νοσοκομείου, ενώ κοιμόταν στο σπίτι του, βλέπει σε όνειρο πολλούς δαίμονες να πλησιάζουν στο κρεβάτι του ληστή με τα χαρτιά των αμαρτιών του. Ύστερα βλέπει και δύο φωτεινούς άνδρες. Οι δαίμονες έφεραν ζυγαριά κι έβαλαν στον ένα δίσκο τις αρετές του και στον άλλον τα χαρτιά με τις αμαρτίες του. Ο δίσκος αυτός κατέβηκε πολύ χαμηλά, ενώ ο άλλος ανέβηκε στα ύψη.

-Εμείς δεν έχουμε να βάλουμε τίποτα, είπαν μεταξύ τους οι δυο άγγελοι. Τι θα πούμε; Δεν έχει ούτε δέκα μέρες που έπαψε τους φόνους και τις ληστείες. Τι καλό ζητάμε να βρούμε σ' αυτόν; Ενώ μιλούσαν έτσι, έψαχναν στο κρεβάτι μήπως βρουν κάτι καλό. Κάποια στιγμή, ο ένας άγγελος βρήκε το μαντήλι του ληστή, με το οποίο σφόγγιζε τα δάκρυά του.
-Κοίτα λέει τότε στον άλλο άγγελο, αυτό είναι το μαντήλι των δακρύων του. Ας το βάλουμε στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς μαζί με τη φιλανθρωπία του Θεού, και κάτι μπορεί να γίνει.

Μόλις το τοποθέτησαν στον υψωμένο δίσκο, εκείνος βάρυνε περισσότερο από τον άλλο και τα χαρτιά σκορπίστηκαν.
-Νίκησε η φιλανθρωπία του Κυρίου μας! Φώναξαν τότε με μια φωνή οι άγγελοι.

Και παίρνοντας την ψυχή του ληστή, την ανέβασαν στον ουρανό, ενώ οι δαίμονες έφυγαν ντροπιασμένοι. Αυτά είδε ο γιατρός στον ύπνο του και μόλις ξύπνησε έτρεξε στο νοσοκομείο, όπου βρήκε το ληστή νεκρό. Το σώμα του ήταν ζεστό και πάνω στα μάτια του ήταν απλωμένο το μαντήλι του, μουσκεμένο στα δάκρυα. Αφού από τους άλλους ασθενείς πληροφορήθηκε όλα τα σχετικά με τις τελευταίες του στιγμές πήρε το μαντήλι του και πήγε στο Μαυρίκιο. Του το έδειξε κι αφού διηγήθηκε όλη την υπόθεση του είπε:
-Ας δοξάσουμε το Θεό, ευσεβέστατε βασιλιά. Είχαμε ακούσει για το ληστή που σώθηκε με τη μετάνοια από τον σταυρωμένο Βασιλιά. Και τώρα γνωρίσαμε έναν άλλο ληστή, που σώθηκε πάλι με τη μετάνοια, στα χρόνια της δικής σου βασιλείας.

Πηγή: «Εμφανίσεις και θαύματα των αγγέλων»

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ
Κύριε, σώσε με, είτε θέλω είτε δε θέλω

Ένας νέος παρασυρμένος από την τρομερή δύναμη της κακής συνηθείας, έπεφτε συχνά σε βαρύ αμάρτημα. Δεν άφηνε όμως τον αγώνα. Ύστερα από κάθε κατρακύλισμα έχυνε πύρινα δάκρυα και προσευχόταν στον Θεό μ’ αυτά τα πονεμένα λόγια: «Κύριε, σώσε με, είτε θέλω είτε δε θέλω. Εγώ σα χωματένιος, που είμαι, τραβιέμαι εύκολα από τη λάσπη της αμαρτίας. Συ όμως έχεις τη δύναμη να μ’ εμποδίσεις. Δεν είναι θαυμαστό, Θεέ μου, αν ελεήσεις τον δίκαιο, ούτε αν σώσεις τον ενάρετο, γιατί αυτοί είναι άξιοι να γευτούν την αγαθότητά σου. Σε μένα τον αμαρτωλό δείξε, Κύριε, το έλεος και τη φιλανθρωπία Σου και σώσε με μέ θαυματουργικό τρόπο, γιατί μ’ όλη την αθλιότητά μου σε Σε μόνο καταφεύγω ο δυστυχής».

Αυτά έλεγε με συντριβή ο νέος και όταν κυριευόταν από το πάθος και όταν ακόμα ήταν ήρεμος. Κάποια φορά που νικήθηκε ύστερα από αγωνιώδη αντίσταση, γονάτισε αμέσως κι επανέλαβε τα ίδια λόγια, χύνοντας ποταμούς δακρύων. Η ακατανίκητη ελπίδα του στη Θεία ευσπλαχνία ερέθισε το διάβολο. Παρουσιάστηκε μπροστά του όλος μανία και του φώναξε:

– Άθλιε, δε νοιώθεις λίγη ντροπή, όταν με τέτοια χάλια τολμάς να προσεύχεσαι και να παίρνεις στο στόμα σου το όνομα του Θεού; Μάθε μια για πάντα πως για σένα δεν υπάρχει σωτηρία.

Ο γενναίος αγωνιστής δε φοβήθηκε, ούτε την ελπίδα του έχασε, όπως περίμενε ο διάβολος.

– Μάθε κι εσύ του αποκρίθηκε θαρρετά, πως το δωμάτιο αυτό είναι σιδηρουργείο. Μια σφυριά δίνεις και μία παίρνεις. Δε θα πάψω να σε πολεμώ με τη μετάνοια και την προσευχή, ώσπου να βαρεθείς να με πολεμάς κι εσύ με την αμαρτία.

– Έτσι λοιπόν; φώναξε ο διάβολος με κακία. Από δω κι εμπρός παύω να σε πολεμώ, για να μην αυξηθούν τα βραβεία της υπομονής σου. Κι έγινε αμέσως άφαντος.

Από τη στιγμή εκείνη έπαψε ο πόλεμος του νέου. Εκείνος όμως ούτε στιγμή δεν έπαυσε να προσέχει τον εαυτό του και έκλαιγε συχνά σαν θυμόταν τα σφάλματά του.

– Εύγε σου! Έχεις κατάνυξη, του ψιθύριζε καμμιά φορά στον λογισμό του ο εχθρός για να τον ρίξει τώρα στην υψηλοφροσύνη.

– Ανάθεμα σε τούτο το καλό, αποκρινόταν με περιφρόνηση ο νέος. Μήπως αρέσει στον Θεό να χάσει ο άνθρωπος την καθαρότητα της ψυχής του με ρυπαρές πράξεις κι ύστερα να κάθεται να κλαίει; 

Μικρός Ευεργετινός, επιμέλεια: Καλλινίκου Ιερομονάχου Αγιορείτου, Έκδοσις Γ΄, Άγιον Όρος, Αθήνα 2002

ΜΟΝΑΧΟΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ: Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ!

 Ο Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης για τον πνευματικό αγώνα

Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης

 

Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι από την πρώτη ηλικία της πνευματικής μας ζωής είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση. Βαπτιζόμενοι αναδυόμαστε από την κολυμβήθρα στρατιώτες. Να καταλάβουμε ότι είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση και χρειάζεται αδιάλειπτος αγώνας. Αλλά προσοχή, ο αγώνας μας πρέπει να γίνεται νομίμως, δηλαδή μέσα στα πλαίσια της διδασκαλίας του Χριστού, των Αποστόλων και των Αγίων.
Υπάρχει σήμερα ένας θαυμάσιος επίσκοπος, ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, ο οποίος ήταν αστροφυσικός στη ΝΑΣΑ. Πριν τον κάνουν Επίσκοπο έκανε μία διάλεξη στην αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρείας. Μα τι διάλεξη ήταν αυτή; Εκστατική! Πώς συναντάται με τον άνθρωπο ο Χριστός. Και είχε πάρει όλες τις περιπτώσεις του Χριστού, μετά την Ανάστασή Του. Παρουσίασε όλες τις εμφανίσεις Του σε Αποστόλους και ανθρώπους της εποχής Του. Αλλά η ουσία της μυστικής ενώσεως έγκειται σ’ αυτό που είπε: “Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστίν ο αγαπών με. Ο δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του πατρός μου και εγώ αγαπήσω αυτόν… και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσωμεν” (Ιω. 14:21-23). Λοιπόν, κατά το μέτρο της καθαρότητας γίνεται και η ένωση.
Ο αγώνας πρέπει να είναι συνεχής και μάλιστα νόμιμος. Μπορούμε να λυτρωθούμε από τις απάτες του δαίμονα με τη γνώση της διδασκαλίας των Πατέρων. Διαβάζουμε και φωτιζόμαστε και μαθαίνουμε τις παγίδες και μεθοδείες του διαβόλου και κάνουμε αγώνα. Είτε στον κόσμο είσαι, είτε στην κορυφή του Άθω, είσαι πολεμιστής και πρέπει να προσέχεις. Προφανώς στον κόσμο, όπου είναι περισσότερα τα αίτια του σκανδαλισμού και της αμαρτίας, επιβάλλεται ο αγώνας να είναι εντονότερος και ασυγκατάβατος.
 
Όλες οι αρετές είναι συνδεδεμένες η μία με την άλλη. Προπαντός το θεμέλιο είναι η ταπείνωση. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ορίζει την ταπείνωση ως την αληθινή γνώση του εαυτού μας.
Όποιος μετανοεί, μετέχει της σωτηρίας. Μόνιμο γνώρισμα της αρετής των Αγίων είναι η αυτομεμψία. Ακόμη και σε ύψη αρετών ν’ ανέβεις, έχεις ανάγκη μετανοίας. Τα δάκρυα της μετανοίας είναι τα τελευταία, όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, και το πιο τελευταίο είναι το μαρτύριο, το οποίο δεν μολύνεται με άλλες αμαρτίες και ηθικούς ρύπους. Λοιπόν, μακάριος είναι εκείνος, ο οποίος έχει το χάρισμα των δακρύων. Μας βοηθούν διότι είναι καθαρτικά. Καθαίρουν και λαμπρύνουν την ψυχή. Βοηθούν στην προσευχή. Ο πατήρ Παΐσιος ήταν ένας κλασικός ασκητής. Νηστεία, αγρυπνία, προσευχή· και μυαλωμένος άνθρωπος. Απέφευγε τις ακρότητες. Ολιγογράμματος μεν, αλλά πολύ φωτισμένος.
Το ζητούμενο από εμάς είναι η μετά ταπεινώσεως και συντριβής υποταγή μας στο θέλημα του Θεού για τη σωτηρία μας.
 
Προπαντός, προσοχή στους λογισμούς, διότι από εκεί αρχίζουν οι αμαρτίες και οι αρετές. Να έχουμε συνεχή επιτήρηση του νου για τους διαφόρους λογισμούς, που περνούν και ζητούν να μπουν μέσα και να διαστρέψουν το ηγεμονικό της ψυχής μας. Οι Πατέρες έχουν κάνει μία διάκριση στον ψυχοδιανοητικό κόσμο. Διακρίνουν τον νου σε διάνοια, φαντασία, αίσθηση και δόξα (δοξασία, γνώμη). Μία απ’ αυτές τις δυνάμεις έχει πολλή ισχύ, διότι άγει και φέρει τον άνθρωπο σε διάφορες καταστάσεις. Κι αυτή είναι η αίσθηση. Βλέπετε ανθρώπους, που είναι ενώπιον του θανάτου ή άλλων μεγάλων γεγονότων, φαίνεται εξωτερικά ότι συμμετέχουν, αλλά εσωτερικά πόρρω απέχουν. Διότι, εάν η αίσθηση αυτή δεν πνευματοποιηθεί, σε οδηγεί εκεί που είναι. Η αίσθηση αυτή δημιουργείται και διαμορφώνεται με την συνήθεια.
 
Όσοι δέχονται τον Θεό επιφανειακά είναι έξω από την αληθινή αγάπη και πίστη στον Θεό. Δεν μπορούμε πρώτα να αγαπήσουμε τον άνθρωπο και μετά τον Θεό, αλλά πρώτα τον Θεό και μετά τον άνθρωπο.
Όταν γευθείς τον Χριστό, δεν θέλεις να ξεκολλήσεις μετά τον νου σου απ’ Αυτόν. Θαυμάζεις το έργο Του. Τι έκανε, τι αγάπη έχει και συνεχώς ποθείς να ζεις με ερωτικές πνευματικές σχέσεις μαζί Του. Η σύντομη ευχή του Ιησού είναι σοφή, διότι ζητάμε το έλεος, το οποίο θα εκδηλωθεί ανάλογα με την ανάγκη που έχουμε. Λέμε: “Χριστέ μου, ελέησέ με. Εσύ ξέρεις από τι έχω ανάγκη και κατά το έλεός Σου, δος μου.”
 
Είναι δύο ειδών φόβοι. Είναι ο φόβος της κολάσεως και δεύτερος φόβος είναι η συναίσθηση της υπεροχής, του μεγαλείου του Θεού. Μας συνέχει φόβος και τρόμος καθώς σκεπτόμαστε και βλέπουμε τα μεγαλεία του Θεού ενώπιόν μας. Όταν έχεις ακατάκριτη την συνείδηση, δεν φοβασαι τον θάνατο, νομίζεις ότι πηγαίνεις σε πανηγύρι. Το πρώτο μου βράδυ στο Άγιον Όρος, αφού κοιμήθηκα, είδα την Παναγία ολοζώντανη μέσα στην εκκλησία της. Καθόταν μία νέα μοναχή σε μία καρέκλα δίπλα στην Εικόνα της. Στο δάπεδο της εκκλησίας ήταν πολλά κατά σειρά φέρετρα και οι άνθρωποι που ήσαν μέσα έδιναν μία άσχημη υποψία για την ζωή τους. Την ρώτησα:
– Τι είναι αυτό το θέαμα;
– Έτσι θα γίνεις και συ, παιδί μου.
Και εννούσε η Παναγία μας την νέκρωση των παθών μέσω της μοναστικής οδού. “Την νέκρωσιν του Κυρίου εν τω σώματι ημών περιφέροντες”.
  
Απόσπασμα από συνομιλία του Γέροντα Δαμασκηνού Γρηγοριάτη με τον Γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη (1916-2006)

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΟΤΑΝ ΛΕΙΠΗ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΦΡΟΝΗΜΑ!

 Ὅταν λείπη τὸ ἐκκλησιαστικὸν φρόνημα
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Τὸ κοσμικὸ πνεῦμα, ὅταν αἰχμαλωτίσει τοὺς χριστιανούς, τοὺς ἀποσυνδέει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ σιγὰ- σιγὰ τοὺς ἀπομακρύνει ὁριστικά. Πρόκειται γιὰ ὀλέθριο ἀποτέλεσμα καὶ ἡ ἀντιμετώπισή του εἶναι σχεδὸν ἀδύνατη. Δυστυχῶς, σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση βρίσκεται ἡ πλειονότητα τῶν χριστιανῶν. Τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῶν κληρικῶν ἀποδίδει ἐλάχιστα, γιατί καὶ αὐτοὶ βρίσκονται στὴν ἴδια πνευματικὴ κατάσταση. Ἀλλὰ καὶ πολλοὶ μητροπολίτες κυριαρχοῦνται ἀπὸ τὸ κοσμικὸ πνεῦμα καὶ εἶναι ἐντελῶς ἀκατάλληλοι νὰ ἐπηρεάσουν τοὺς κληρικούς τους καὶ τὸ λαό. Οἱ ὅποιες δραστηριότητές τους εἶναι χωρὶς πνευματικὸ περιεχόμενο καὶ στοχεύουν στὴν προσωπική τους προβολή. Ἐπιδιώκουν τὸ χειροκρότημα καὶ ἐπιθυμοῦν τὸν δημόσιο ἔπαινο ἀπὸ τοὺς ἄσχετους μὲ τὴν πίστη ἀνθρώπους, γεγονὸς ποὺ ἐπιβεβαιώνει ὅτι εἶναι δοῦλοι τοῦ δαιμονικοῦ πάθους τῆς κενοδοξίας καὶ γιὰ τὴν ἱκανοποίηση αὐτοῦ θυσιάζουν ὅλα τὰ πνευματικά τους καθήκοντα πρὸς τὸ ποίμνιό τους.

  Εἶναι πολλὰ τὰ σχετικὰ παραδείγματα. Ἐνδεικτικὰ σημειώνουμε τρία: Μερικοὶ μητροπολίτες διοργανώνουν μουσικὲς ἐκδηλώσεις ἐντὸς τῶν ἱερῶν ναῶν, οἱ ὁποῖες εἶναι κοσμικές, μὲ καλλιτέχνες ποὺ δὲν ἔχουν ἴχνος θρησκευτικότητας καὶ ὄχι σπάνια δηλώνουν ὅτι εἶναι ἀγνωστικιστές, δηλαδὴ ἄθεοι. Αὐτοὺς οἱ συγκεκριμένοι μητροπολίτες τοὺς προσφωνοῦν μὲ ἀπαράδεκτο καὶ προκλητικὸ τρόπο, ἀναγνωρίζοντάς τους ἰδιαίτερα χαρίσματα, ἀσυνήθιστη πνευματικὴ καλλιέργεια καὶ ἦθος ποὺ σπάνια συναντᾶται, σὲ ἀνθρώπους τοῦ καλλιτεχνικοῦ χώρου. Καὶ βέβαια τούς ἀμείβουν πλουσιοπάροχα μὲ τὸ ἱερὸ χρῆμα, ποὺ ἐκβιαστικὰ συγκεντρώνουν ἀπὸ τοὺς ἱερούς ναούς.

  Συνήθως οἱ ἐκδηλώσεις αὐτὲς εἶναι συμμετοχὴ σὲ ἑορτασμοὺς γιὰ ἱστορικὲς ἐπετείους, ποὺ ἀποφασίζει ἡ πολιτεία καὶ συμμετέχει δουλικὰ καὶ κοσμικὰ ἡ Ἐκκλησία. Ὅσοι διαφωνοῦν μὲ αὐτές, δέχονται τοὺς κεραυνοὺς τῶν ἐνόχων μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα καὶ δὲν σέβονται τὴν παράδοση.

  Τὸ δεύτερο παράδειγμα εἶναι ἡ ἐπιπόλαιη βράβευση δύο κοσμικῶν τραγουδιστριῶν ἀπὸ ἕνα μητροπολίτη, γιατί κάποτε τραγούδησαν καὶ γιὰ τὴ Μικρὰ Ἀσία!  Μεγάλο κατόρθωμα γιὰ τὰ μάτια τοῦ Σεβασμιωτάτου! Δὲν γνώριζε ὅμως ὅτι αὐτὲς οἱ τραγουδίστριες εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας, δὲν διακρίνονται γιὰ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημά τους καὶ φυσικὰ ἀρνοῦνται τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν. Γενικὰ δὲν πιστεύουν, ἀφοῦ ὡς φυσιωμένες καλλιτέχνιδες ἔχουν πίστη μόνο  στὸν ἑαυτό τους. Μὲ δύο λόγια, δὲν γνωρίζουν σὲ ποιὰ ἐνορία ἀνήκουν καὶ εἶναι ἀδιάφορες  σ’ αὐτὰ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία. Δέχονται, ὡστόσο, τὶς βραβεύσεις καὶ ἀπὸ τοὺς μητροπολίτες. Ὄχι πὼς συγκινοῦνται ἰδιαίτερα, ἁπλῶς ἀρέσκονται στὶς διακρίσεις ἀπ’ ὅπου κι ἂν προέρχονται! Εἶναι γνωστὸ βέβαια ὅτι δὲν θὰ στραφοῦν πρὸς τὴν Ἐκκλησία, ἐπειδὴ πῆραν τὴν «εὐλογία» ἑνὸς μητροπολίτη.

  Ἡ πράξη αὐτὴ τοῦ συγκεκριμένου μητροπολίτη σκανδάλισε πολλούς, γιατί σκοπίμως ἀγνόησε ὅτι τὰ πρόσωπα αὐτὰ- ὅπως ὅλοι σχεδὸν οἱ ἄνθρωποι τῆς τέχνης- εἶναι ἐκεῖνα ποὺ διαφθείρουν τοὺς νέους μὲ τὰ τραγούδια τους καὶ τὴν ἐμφάνισή τους,  ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν προσωπικὴ ζωή, τὴν ὁποία μὲ περισσὴ ἀναίδεια περιγράφουν στὰ μέσα ἐνημέρωσης, γιὰ νὰ ἐντυπωσιάσουν τὸν ἀφώτιστο λαό.

  Καὶ τὸ τρίτο παράδειγμα. Ὀρθόδοξοι ἀρχιερεῖς δωρίζουν τὸ κοράνιο σὲ μουσουλμάνους, γιὰ νὰ φανερώσουν μὲ αὐτὴ τὴν κίνηση ὅτι ἔχουν καλὲς διαθέσεις ἀπέναντί τους καὶ ἐπιθυμοῦν στενὴ συν­εργασία σὲ πολλοὺς τομεῖς. Πρόκειται γιὰ παράλογη πράξη. Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι δὲν δίνουμε κάτι, ποὺ δὲν ἀνήκει σέ μᾶς. Τὸ ὀρθὸ εἶναι νὰ προσ­φέρουμε τὸ Εὐαγγέλιο, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι κάποτε θὰ τὸ μελετήσει ὁ ἀποδέκτης καὶ θὰ καταλάβει ὅτι ἡ θρησκεία του δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεό. Τὸ κοράνιο τὸ ἔχει στὸ σπίτι του.

  Ὁ ὀρθόδοξος ἀρχιερέας ποὺ δωρίζει σὲ μουσουλμάνο τὸ κοράνιο, ἔχει δουλικὸ φρόνημα, εἶναι ψοφοδεὴς (δειλὸς) καὶ προφανῶς πάσχει στὸ θέμα τοῦ ὑψηλοῦ καθήκοντος νὰ ὁμολογεῖ τὴν ὀρθόδοξη πίστη του. Εἶναι πολὺ μικρὸς πνευματικὰ καὶ αὐτὸ ἀπογοητεύει τοὺς χριστιανοὺς ποὺ τὸν παρακολουθοῦν.

  Ἴσως κάποιος νὰ ὑποστηρίξει τὴν ἀθῳότητα τοῦ ἀρχιερέα, ἀφοῦ δὲν κάνει τίποτα ἄλλο παρὰ νὰ μιμεῖται τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, στὸν ὁποῖο ὅλοι πρέπει νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη καὶ νὰ εἶναι ὁδηγός μας. Ἀλήθεια, ποιὸς πιστεύει ὅτι ὁ Παναγιώτατος δὲν κάνει λάθη καὶ δὲν παίρνει ἐσφαλμένες ἀποφάσεις γιὰ πολλὰ θέματα πού ἔχουν σχέση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη; Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν ἔχουμε ἀλάθητο πάπα. Εἴμαστε στὴν Ἀνατολή…

 Οἱ κληρικοί, ὅλων τῶν βαθμῶν, πρέπει νὰ εἶναι προσεκτικοί, νὰ ἔχουν διάκριση καὶ νὰ ἐργάζονται μὲ ταπείνωση, χωρὶς νὰ θορυβοῦν κοσμικῶς. Νὰ εἶναι ἀφοσιωμένοι στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ μὴ σκανδαλίζουν τοὺς πιστοὺς μὲ πρωτοβουλίες κενὲς πνευματικοῦ περιεχομένου. 

Ορθόδοξος Τύπος