Αγία Σοφία της Κλεισούρας: Ἅμα τὰ πράγματα τὰ ἀφήκεις στὸν Θεό, ἔρχονται μονάχα. Μὴν προσπαθεῖς νὰ βγάλεις, ἅμα δὲν σὲ δώσει ὁ Θεός. Ὅσο τρέχεις, τόσο λίγο βγάζεις (=κερδίζεις).
Τετάρτη 8 Μαΐου 2024
ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ: ΔΕΝ ΘΑ ΛΕΤΕ ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΠΙΚΡΑΙΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!
Αγία Σοφία της Κλεισούρας: Δεν θα λέτε λόγια που πικραίνουν τους ανθρώπους· πικραίνετε τον Χριστό.
Τρίτη 7 Μαΐου 2024
ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ;
Γιατί οι Τούρκοι πιστεύουν
στον Άγιο Γεώργιο;
Γι’ αυτό και εκείνοι του ζητούν ό,τι έχουν περισσότερο ανάγκη. Γιατί, όμως, οι Τούρκοι πιστεύουν τόσο βαθειά στον Άγιο Γεώργιο;
Το 963 μ.Χ., επί Βυζαντίου ακόμα, ένας Βοσκός είδε στον ύπνο του τον Άγιο Γεώργιο. Εκείνος του είπε να πάει σε ένα βουνό και να σκάψει εκεί που θα ακούσει τα «κουδούνια». Ο βοσκός έσκαψε και βρήκε την εικόνα του. Η εικόνα του έμεινε άφθαρτη και ο βοσκός του αφιέρωσε μια μονή. Πήρε το προσωνύμιο «Ο Άγιος Γεώργιος ο Κουδουνάς» και η εικόνα του βρίσκεται σήμερα στην Πρίγκηπο, το μεγαλύτερο νησί από τα Πριγκηπονήσια στον Μαρμαρά.
Το παράξενο είναι πώς κάθε χρόνο, περισσότεροι από 250.000 Τούρκοι, συρρέουν στο μοναστήρι και προσκυνούν την εικόνα του. Οι λόγοι που τόσοι Τούρκοι πιστεύουν στον Άγιο Γεώργιο είναι τρεις.
Πρώτος και βασικότερος; Πιστεύουν στα θαύματα του Αγίου Γεωργίου, τα οποία όπως λένε συμβαίνουν σε όσους πιστεύουν σε αυτόν, ανεξαρτήτως θρησκείας. Οι Τούρκοι γράφουν σε ένα χαρτάκι την ευχή τους και την αφήνουν στον μοναστήρι. Ως αντάλλαγμα παίρνουν ένα κουδούνι, το οποίο επιστρέφουν όταν πραγματοποιηθεί η ευχή. Και όλο και περισσότεροι, αναφέρουν ότι αυτό που ζήτησαν συνέβη.
Δεύτερον, το πράσινο χρώμα της στολής του (στην εικόνα), είναι για τους μουσουλμάνους το χρώμα της ζωής. Δηλαδή ιερό.
Και τρίτον, ειδικά οι Τούρκοι της Κωνσταντινούπολης, στην όψη του τροπαιοφόρου με το ξίφος πάνω στο άλογο, ένιωθαν πάντα έναν φόβο.
Ανήμερα της εορτής του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά, μάλιστα, γίνεται το αδιαχώρητο στη Μονή.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών, άνδρες, γυναίκες και παιδιά ανεβαίνουν προς το μοναστήρι κρατώντας στα χέρια κουβάρια κλωστής, την οποία ξετυλίγουν μέχρι να φτάσουν στην είσοδο της εκκλησίας. Όσο ανεβαίνουν δεν επιτρέπεται να μιλούν, μόνον όταν κατεβαίνουν και αφού έχουν κάνει την ευχή που θέλουν να τους πραγματοποιήσει ο Άγιος. Την ευχή την γράφουν σε χαρτί και την αφήνουν στη μονή. Κάποιοι πάλι, δένουν μικρές κορδέλες ή μαντίλια στα κλαδιά των δέντρων και αφήνουν σημειώματα ή ζωγραφιές.
dogma.gr
ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΛΕΠΤΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ
Ένα μάθημα
λεπτότητας από τον Άγιο Πορφύριο
Ομιλεί η κυρία Αθηνά Σιδέρη.
– Χριστός Ανέστη.
– Πάτερ Αληθώς Ανέστη, χαρούμενοι εμείς.
Αυτήν την ώρα ήρθαν κάποιοι άλλοι. Βγαίνουμε έξω από το κελάκι του και τους λέει,
– Καλημέρα σας.
Μου έκανε εντύπωση αυτό το πράγμα, τους χαιρέτισε με τον καθιερωμένο χαιρετισμό. Τους μίλησε, δεν ξέρω τι είπανε, φύγανε οι άνθρωποι. Εμένα, μου σφηνώθηκε ο λογισμός, το ξέχασε το Χριστός Ανέστη ο Γέροντας κιόλας;
Μας φωνάζει,
– Ελάτε μέσα. Βρε κουτό, τι σκέψεις είναι αυτές που κάνεις; Δεν μπορούσα να τους πω Χριστός Ανέστη, δεν το δεχόταν η ψυχή τους. Καταλαβαίνεις μωρέ;
Και άρχισε να κλαίει. Έβλεπε τις ταλαιπωρημένες ψυχές, τις μη δεκτικές να χαρούν αυτή τη χαρά της Αναστάσεως. Το σεβότανε.
Ωραία συμπεριφορά. Για μένα ήταν, το μάθημα. ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ. Εμείς τι λέμε; Εμείς θα το πούμε κι ας πέσει κάτω.
Όχι. Πριν το πούμε, Κύριέ μου, έλα να πούμε στον συνάνθρωπό μου, στον αδελφό μου, Χριστός Ανέστη. Μέσα μας, ταυτόχρονα γίνονται αυτά. Αυτά όταν το θέλεις, τα επιθυμεί η καρδία σου, γίνονται ταυτόχρονα και πληροφορείσαι αν ο απέναντί σου δεν το δέχεται. Τι όμορφα!
Και του λέω,
– Γέροντα, να ευχηθούμε να ‘ρθει η στιγμή να το απαγγείλει το Χριστός Ανέστη.
– Ε, δε θα ‘ρθει το Πεντηκοστάρι, θα το λέει και αυτός.
Τι κάνει, η αγάπη. Τι κάνει, η προσευχή. Τι κάνει, η μη κακή κρίση, η λεγόμενη κατάκριση. ..
Έλεγε ο Γέροντας,
– Μωρέ. Θέλεις να ευλογηθείς; Μην κατακρίνεις. Θέλεις να ελεηθείς; Να ελεείς. Θέλεις να συγχωρηθείς; Να συγχωρείς.
Απλά πράγματα. Που τα λέμε έτσι, πόσο απλά μας φαίνονται αδέλφια μου. Αλλά όμως, ο Γέροντας τα βίωνε …
Απομαγνητοφώνηση Φαίη/Αβέρωφ
Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!
Ο άγιος Πορφύριος
είναι μεγάλο δώρο του Θεού»!
π. Ανανίας Κουστένης
Είχε κόσμο πολύ. Και περιμέναμε. Ήτανε πασχάλιος περίοδος, Πεντηκοσταρίου. Και περιμέναμε να βγει ο Γέροντας. Είχε προβλήματα, δεν μπορούσε. Σε κάποια στιγμή βγαίνει. (Ήταν στο παλιό καλυβάκι, δεν είχε φτιάξει ακόμη το μοναστήρι.) Δεν φορούσε ούτε ράσο. Είχε μια πατατούκα, την είχε ρίξει επάνω του. Βγαίνει και περιμέναμε όλοι, χριστιανοί και μη, περιμέναμε να πει ο Γέροντας «Χριστός Ανέστη»! Δεν είπε «Χριστός Ανέστη». Είπε: «Καλημέρα σας!» Τι ωραία! Γιατί αργότερα μας έλεγε: «Εγώ, βρε, δεν μιλάω για τον Χριστό, αν δεν μου ζητήσουν. Δεν πάω γυρεύοντας, βρε. Ο Χριστός είπε: “Όστις θέλει”. Δεν είναι πίεση, είναι αρχοντιά, είναι αγκαλιά, είναι μεγαλείο, είναι δημοκρατία». Είπε, λοιπόν, αυτά ο Γέροντας και κάτσαμε κει πέρα και λέει: «Ο παπάς να ρθει μέσα». Θα ᾽ταν 100-150 άτομα, γιατί ήταν και αργία και ο καθένας πήγαινε να πει τα βάσανά του, όπως κι εγώ. Το δικό μου φαίνεται ήταν μεγαλύτερο απ᾽ όλων στη φάση αυτή και με κάλεσε μέσα και κάτσαμε. Εγώ δεν μίλαγα, άκουγα, καθόμουν.
«Ε», μου λέει, «βρε, γι᾽ αυτό στενοχωριέσαι; Αυτό δεν ήτανε κακό, μωρέ παιδάκι. Σε ξερίζωσε από κει ο Θεός για να σε φυτέψει αλλού. Αλλά σε ξερίζωσε λίγο άγαρμπα. Γιατί αλλιώς θα σου στοίχιζε το ξερίζωμα περισσότερο». Άκου τι μου είπε. Εγώ λέω: «Που τα ξέρει Αυτός αυτά;» Δεν μου είχε τύχει άλλη φορά. Είπε κι άλλα διάφορα, που δεν λέγονται εδώ, και με παρηγόρησε ου μετρίως. Σε λίγο μου έφυγαν όλα όσα είχα. Κινδύνευα να τρελαθώ. Ηρέμησα. Αισθάνθηκα μετά ότι είναι δικός μου αυτός. Σαν να τον ήξερα χρόνια και πήγαινα πρώτη φορά. Και μετά έφυγα. Και μ᾽ ακολούθησε, με συνόδευσε μέχρι κάτω, ευχόμενος, σταυρώνοντας. Και νόμισα πως πήγα στον Παράδεισο. Εγώ αυτό εισέπραξα, και στη συνέχεια που πήγαινα στον Γέροντα αυτό εισέπραττα από Εκείνον. Τώρα τι είναι Εκείνος δεν ξέρω. Είναι ένα θαύμα. Είναι η αγάπη του Θεού χειροπιαστή. Είναι η εν ανθρώποις ευδοκία. Είναι ένας δεύτερος Χριστός, είναι ένα μεγαλείο. Τέτοιοι άνθρωποι γεννιώνται μετά παρέλευση αιώνων. Είναι το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στη Γη όλη ο Γέροντας Πορφύριος. Εγώ αυτό εισέπραξα, αυτό λέω.
Και με ᾽παιρνε και τηλέφωνο εκείνος. Χωρίς να ξέρει το τηλέφωνό μου, μ᾽ έπαιρνε τηλέφωνο. Είναι θαύμα αυτό. Έπαιρνε και μιλούσε και συμβούλευε. Και μετά είχα κι άλλες δυσκολίες, κι άλλες… Ήτανε από κοντά.
Τον Θεό τον ψηλαφούμε μέσω των αγίων. Μας Τον μεταδίδουν, μας Τον κοινοποιούν. Μας κάνουν να Τον αισθανθούμε και να Τον ψηλαφήσουμε, ει δυνατόν. Γίνεται αυτό. Αφού βρήκα κι εγώ το μέλι, έγλειφα τα δάκτυλά μου. Πήγαινα στον Γέροντα. Πάρα πολλά έδωσε, και βοήθησε κι εμένα και αμέτρητους. Και παρακαλούσε πάντοτε κι έλεγε: «Να αγαπάτε, να συγχωράτε. Να εξομολογείσθε καθαρά και να τα λέτε όλα. Να τα λέτε όλα, γιατί τότε φεύγει το κακό από πάνω σας. Και να προσεύχεσθε. Να προσεύχεσθε απλά. Να μιλάτε στον Θεό απλά. Όπως μιλάτε στον πατέρα σας, στη μάνα σας, στον φίλο σας, στον άνθρωπό σας. Καταλαβαίνει ο Θεός».
Και κάποια άλλη φορά που πήγα εκεί -γλίτωσα από άλλη δυσκολία, ελύθη κάποιο πρόβλημα-, του λέω: «Έγινε με την ευχή Σας». «Όχι, βρε. Με τη δική σου ευχή». «Γιατί;» του λέω. «Μ᾽ αυτά που τραβάς, σε ακούει ο Θεός». «Και γιατί τα τραβάω;» «Έτσι, για να γίνεις καλύτερος. Εγώ, όταν δεν είμαι καλά και μου λένε “Γέροντα, Σας ευχόμεθα να γίνετε καλά”, τους απαντώ: “Όχι καλά να γίνω, να γίνω καλός”».
Και συμβούλευε πάντα να αγαπάμε και πάντα να συγχωράμε. Και πάντα, αν μπορούμε, να διαβάζουμε το Ευαγγέλιο. «Τίποτα, βρε, να μην κάνετε, να διαβάζετε το Ευαγγέλιο. Ει δυνατόν όρθιοι. Αυτό είναι και λατρεία και νηστεία και προσευχή και άσκηση και όλα τα καλά».
Είχε μάθει τα Ευαγγέλια απ᾽ έξω. Και μια φορά μου έλεγε πως μιλούσε ο Ιησούς. Και μου παρίστανε ακριβώς τον Ιησού. «Που το ξέρεις, Γέροντα;» «Μπορώ να πάω κει πέρα εγώ και να ρθω». Πως; Δεν ξέρω. Δεν υπόκεινται στον χωρόχρονο αυτοί. Κι όταν ζούσε αυτό. Τώρα μάλλον.
«Όταν θα φύγω», έλεγε, «θα απαλλαγώ από το σώμα και τις αρρώστιες -είχε πολλές αρρώστιες, ως γνωστόν- και θα ᾽μαι πανελεύθερος, θα πηγαίνω παντού, θα βοηθάω όλους. Δεν θ᾽ αφήνω κανέναν, γιατί τους ανθρώπους τους αγαπώ, γιατί αγαπώ τον Ιησού μου Χριστό». Τα είχε κάνει ένα αυτά τα δυό. Οι δύο εντολές της αγάπης προς τον Θεό και προς τον άνθρωπο.
Ήταν αγάπη ο Γέροντας, ο άγιος Πορφύριος, ο βασιλέας της αγάπης. Έγινε αγάπη, έγινε στοργή, έγινε κατανόηση. Ήτανε αστενόχωρη η αγάπη του. Κι απλωνότανε παντού. Σε όλους και σε όλα. Σε Ορθόδοξους, σε ετερόδοξους, σε ετερόθρησκους. Μπορεί να μη συμφωνούσε με τις αμαρτίες και τις αιρέσεις, αλλά συναντιόταν η ψυχή του με την ψυχή τους, όπως και ο Αθάνατος Χριστός. Αγαπούσε τους αμαρτωλούς και τους τελώνες. Δεν συμφωνούσε με τα έργα τους, αλλά αγαπούσε την ψυχούλα τους.
Άσε που δεν άφηνε να λέμε γι᾽ Αυτόν. Όχι. «Τι πας εσύ και λες για μένα ότι είμαι καλός; Να μη μιλάς. Να μη μιλάς. Αφού δεν είμαι καλός». Ήταν ταπεινός κι είχε αγάπη. Αυτό ήταν ο Γέροντας. Ο,τι άλλο να πω δεν ξέρω.
Ο,τι εισέπραξα από τον Γέροντα οφείλω να το πω. Και να ευχαριστήσω τον Θεό που με έφερε στον δρόμο του Γέροντα και στη ζωή του, και να ευχαριστήσω κι Εκείνον, ο οποίος δεν εγκατέλειψε κανέναν, ούτε κι εμένα τον ελάχιστο και αμαρτωλό. Κι αν σήμερα ζω και είμαι στην Εκκλησία και “κάνω” πέντε πράγματα, αυτά τα οφείλω στον άγιο Πορφύριο.
Δευτέρα 6 Μαΐου 2024
ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ ΤΟΝ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ
Πάσχα με τον Άγιο
Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη
Αντί άλλης Πασχάλιας ευχής, θα σας μεταφέρω τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα του μακαριστού γέροντα Πορφυρίου, όπως τα έζησα μια Τρίτη Διακαινησίμου στο κελλάκι του. Πήγα να τον δω σαν γιατρός. Μετά την καρδιολογική εξέταση και το συνηθισμένο καρδιογράφημα με παρεκάλεσε να μη φύγω.
Κάθησα στο σκαμνάκι κοντά στο κρεβάτι του. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπό του. Με ρώτησε:
– Ξέρεις το τροπάριο που λέει: «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν… »;
– Ναι γέροντα, το ξέρω.
– Πες το.
Άρχισα γρήγορα-γρήγορα. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν. Καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν των πατέρων καί υπερένδοξον».
– Το κατάλαβες;
– Ασφαλώς το κατάλαβα. Νόμισα πως με ρωτάει για τη ερμηνεία του.
Έκανε μια απότομη κίνηση του χεριού του και μου είπε:
– Τίποτε δεν κατάλαβες, βρε Γιωργάκη! Εσύ το είπες σαν βιαστικός ψάλτης…Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο: Ο Χριστός με την Ανάστασή Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γης, από μια διώρυγα, από μια λίμνη ή από την Ερυθρά θάλασσα. Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μια άβυσσο, που ήταν αδύνατο να την περάσει ο άνθρωπος μόνος. Αιώνες περίμενε αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα. Ο Χριστός μας πέρασε από το θάνατο στη ζωή. Γι’ αυτό σήμερα «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν». Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε την «απαρχή» της «άλλης βιωτής, της αιωνίου» ζωής κοντά Του.
Μίλαγε με ενθουσιασμό και βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε για λίγο και συνέχισε πιο δυνατά:
– Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Άδης. Τώρα όλα χαρά, χάρις στην Ανάσταση του Χριστού μας. Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε κι εμείς να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του…Τί ευτυχία η ανάσταση! «Και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον». Ξέρεις τι θα πει ῾σκιρτώντες᾽; Θα πει χοροπηδώντας. Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι. Να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα. Έτσι έπρεπε κι εμείς να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση του Κυρίου μας και τη δική μας. Δεν υπάρχει χαρά μεγαλύτερη απ᾽ αυτή.
Διέκοψε πάλι το λόγο του. Ανέπνεα μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα.
– Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; συνέχισε. Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου, να συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στον εαυτό σου και να λες αργά-αργά αυτό το τροπάριο. Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου- και στη ζωή του κόσμου όλου- έγινε. Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας. Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου.
Μου έσφιξε το χέρι λέγοντας:
– Σου εύχομαι να σκιρτάς από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο σε πέρασε ο Αναστάς Κύριος, « ο μόνος ευλογητός των πατέρων»…Ψάλλε τώρα και το «Χριστός Ανέστη».
Υστερόγραφο δικό μου
«Αληθώς Ανέστη»
ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
«Χριστός Ανέστη!»
Αγίου Γέροντος
Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
.
Αυτό ζητάει ο Κύριος. Γι ́ αυτό ευχόμαστε η Ανάστασή Του να βοηθήσει, να ευδοκήσει να κατατροπώσουμε και να θανατώσουμε τον«παλαιόν ημών άνθρωπον», να γίνουμε άξιοι της Εκκλησίας Του.
Έτσι ευχόμαστε ο Κύριος να μας βοηθήσει. Το μεγαλύτερο θαύμα που έκανε ο Χριστός είναι η Ανάστασή Του. Αυτό ποτέ να μην το ξεχνάμε. Χρόνια πολλά!
Κάποιος έλεγε ότι σήμερα όλα προσεύχονται, η γη, ο ουρανός, τ ́ αστέρια, τα λουλούδια που μοσχοβολούν, τα ρυάκια που κελαρύζουν, τα γάργαρα νερά, τ' αηδονάκια που κελαηδούν, οι πεταλούδες που πετούν, όλα ψάλλουν το «Χριστός Ανέστη!».
Είχα πάθει τρέλα. Ανοίγω σε λίγο την Παλαιά Διαθήκη. Έπεσα πάνω σ ́ αυτά τα λόγια της Σοφίας Σολομώντος:
«Θεέ πατέρων και Κύριε του ελέους, ο ποιήσας τα πάντα εν λόγω Σου και τη σοφία Σου κατασκεύασας άνθρωπον, ίνα δεσπόζη των υπό Σου γενομένων κτισμάτων και διέπη τον κόσμον εν οσιότητι και δικαιοσύνη και εν ευθύτητι ψυχής κρίσην κρίνη, δός μοι την των σων θρόνων πάρεδρον σοφίαν και μη με αποδοκιμάσεις εκ παίδων Σου. Ότι εγώ σούλος Σος και υιός της παιδίσκης Σου, άνθρωπος ασθενής και ολιγοχρόνιος και ελάσσων εν συνέσει κρίσεως και νόμων»
Δόθηκα ολόψυχα σ ́ αυτά τα θεία λόγια.
Ξεχάστηκα ώρες, με χάσανε…
Ακούστε παρακάτω τον σοφό Σολομώντα: «…και μετά Σού η σοφία η ειδυία τα έργα Σου και παρούσα, ότε εποίεις τον κόσμον, και επισταμένη τι αρεστόν εν οφθαλμοίς Σου και τι ευθές εν εντολαίς Σου.
Εξαπόστειλον αυτήν εξ αγίων ουρανών και από θρόνου δόξης Σου πέμψον αυτήν, ίνα συμπαρούσά μοι κοπιάση και γνω τι ευάρεστόν εστι παρά Σοί. Οίδε γαρ εκείνη πάντα και συνίει και οδηγήσει με εν τοις πράξεσί μου σωφρόνως και φυλάξει με εν τη δόξη αυτής».
Καταλάβατε τι σημασία είχαν αυτά για μένα; «Επισταμένη τι αρεστόν εν οφθαλμοίς Σου» και «τι ευάρεστόν εστι παρά Σοί». Αυτά να ζητάτε, σ ́ αυτά να εντρυφάτε, αυτά να λαχταράτε. Χωρίς να το καταλάβετε θα ερωτευθείτε τον Χριστό.
.
Από το βιβλίο Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος και Λόγοι, σελ. 180-182 Ιερά Μονή Χρυσοπηγής 2003
Κυριακή 5 Μαΐου 2024
Σάββατο 4 Μαΐου 2024
ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!
Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος: Εάν στέκεστε μόνο στα χρόνια πολλά πρέπει να ξέρετε ότι χωρίς την Ανάσταση του Χριστού χρόνια πολλά δεν υπάρχουν.
ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΣΚΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ: ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΒΓΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ!
Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα: Κάποια χρονιὰ δὲν θὰ βγεὶ τὸ Ἅγιο Φώς, θὰ εἶναι ἡ ἐποχὴ τοῦ ἀντίχριστου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)