Όσιος
Παΐσιος ο Αγιορείτης: Μόνον με την εξομολόγηση καθαρίζει κάποιος τα μπάζα που
έχει μέσα του. Πριν από την εξομολόγηση στην κορυφή του υπάρχει ομίχλη, βλέπει
θαμπά και δικαιολογεί τα σφάλματά του. Γιατί, όταν ο νους του είναι σκοτισμένος
από τις αμαρτίες, δεν βλέπει καθαρά. Με την εξομολόγηση κάνει μια «φούουου»,
φεύγει η ομίχλη και καθαρίζει ο ορίζοντας.
Όσιος Παΐσιος: «χαλάσαμε
μισό κυβικό ξύλα
για
να μάθεις να λές το νάναι ευλογημένο»
Να αναφέρουμε κι ένα παράδειγμα από τη ζωή του Αγίου
Γέροντα Παϊσίου που το αναφέρει ο Ηγούμενος της Μονής Δοχειαρίου στο Άγιον
Όρος.
Όταν πήγε ο Γέροντας στο
Μοναστήρι να κοινοβιάσει-να γίνει δόκιμος μοναχός, τον ρώτησε ο Ηγούμενος αν
γνωρίζει κάποια τέχνη. Εκείνος του απάντησε ότι είναι ξυλουργός.
Τον παρέπεμψε στον Γέροντα τον υπεύθυνο του ξυλουργείου. Εκείνος του είπε:
«πάρε μέτρα από το τάδε παράθυρο να δούμε αν ξέρεις να δουλεύεις.» Ενώ τα μέτρα
ήταν 120 Χ 80 ο Γέροντας του έλεγε ότι δεν μέτρησε καλά και τον ανάγκαζε να
κόψει τα ξύλα μικρότερα. Αφού τελείωσε το παράθυρο δεν ταίριαζε στα μέτρα που
πήρανε. Αυτό επαναλήφθηκε άλλες δύο φορές. Ο π. Παϊσιος αντιδρούσε λέγοντας
στον Γέροντα ότι ενώ έπαιρνε σωστά τα μέτρα εκείνος δεν τον άφησε να τα
εφαρμόσει. Την επόμενη φορά που μετρούσαν σκέφθηκε ότι ο Γέροντας θα έχει
κάποιο πρόβλημα και για να μην συνεχίζεται αυτή η δουλειά, του λέει: «νάναι
ευλογημένο Γέροντα.»
Και
τότε ο γέρο-μαραγκός που έδινε σημασία περισσότερο στην πνευματική κατάρτιση
του δοκίμου και λιγότερο στην τεχνική του ικανότητα, του λέει: «βρε παιδί μου
χαλάσαμε μισό κυβικό ξύλα για να μάθεις να λές το νάναι ευλογημένο, εδώ ήρθες
να γίνεις καλόγερος και όχι μαραγκός.»
Σημασία
έδιναν οι παππούδες στην πνευματική κατάρτιση κυρίως και λιγότερο στα
πρακτικά-καθημερινά ζητήματα. Όταν πηγαίναμε να γίνουμε μοναχοί το πρώτο
που μας μάθαιναν οι Γεροντάδες ήταν «το νάναι ευλογημένο» και το «ευλόγησον»
αυτό που οδηγεί στην ταπείνωση, την κοπή του θελήματος και τελικά την μετάνοια.
Να πούμε και ένα λίγο ευτράπελο. Είχαμε ένα γεροντάκι μεγάλης ηλικίας, άρρωστο,
δυσκολεμένο και που περίμενε το θάνατο για να λυτρωθεί. Έλεγε λοιπόν: «Τόσο
δύσκολο ήταν να πει εκείνος ο κερατάς ο Αδάμ, εννοώντας τον προπάτορα, ένα
ευλόγησον για να μην υποφέρουμε εμείς τώρα; Αλλά βρε παιδί μου και με όσα
παθαίνουμε μήπως βάλαμε μυαλό να το λέμε κι εμείς; Μας τρώει ο εγωϊσμός μας.»
Παρ’ όλα τα χάλια μας, παρ’ όλους τους εγωϊσμούς μας, παρά την έλλειψη αγάπης,
εκείνο που μας παρηγορεί είναι ότι η σωτηρία, το άνοιγμα των ουρανών δεν είναι
επίτευγμα των πράξεών μας αλλά της αγάπης και του ελέους Του Θεού. Είπαν στον
Κύριο: «καὶ τίς δύναται σωθῆναι; ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ
παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν»
Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ
«Όταν μου τα είπε αυτά ο Γέροντας χωρίς να με ξέρει,
ταράχτηκα τόσο πολύ»
Όταν βρισκόμουν στο τελευταίο έτος των σπουδών μου,
είχα ακούσει από φίλους μου πως είχε επισκεφτεί τον π. Παΐσιο [νυν όσιο Παΐσιο]
κάποιος στρατιωτικός. Είχε πάει για πρώτη φορά. Όταν τον αντίκρισε ο Γέροντας,
του είπε:
Σημειωτέον ότι ο Γέροντας δε γνώριζε τον στρατιωτικό, καθώς τον έβλεπε για πρώτη φορά.
Όταν αργότερα, υπηρετώντας τη στρατιωτική μου θητεία, βρέθηκα στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων, εντελώς συμπτωματικά γνώρισα αυτόν τον στρατιωτικό, ο όποιος ήταν ο συνταγματάρχης και διοικητής του στρατοπέδου μου.
Σε μία κατ’ ιδίαν συζήτηση στο γραφείο του αναφέρθηκε στο πρόσωπο του π. Παϊσίου κι εγώ του ανέφερα το συγκεκριμένο περιστατικό.
Τότε αυτός, με περισσή συγκίνηση και σοβαρότητα, μού
είπε:
– Αυτός ο στρατιωτικός ήμουν εγώ. Όταν μου τα είπε αυτά ο Γέροντας χωρίς να με
ξέρει, ταράχτηκα τόσο πολύ, που για πολλές ώρες δεν μπορούσα να συνέλθω. Ούτε
νερό δεν μπορούσα να πιω.
Φυσικά, ο κ. Σωτήρης Σ. από τότε άλλαξε ριζικά τη ζωή
του. Έκοψε τις κακές συνήθειες, μιλώντας πάντα με βαθύτατο σεβασμό για το
πρόσωπο του Γέροντα.
Από το βιβλίο «Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, (1924-1994), Μαρτυρίες προσκυνητών», τόμος β’, των εκδόσεων Αγιοτόκος Καππαδοκία.
Παράδειγμα αγάπης προς τον
εχθρό
Διήγησις
π. Ονουφρίου Ι.Μ. Αγ.Παντελεήμονος Πεντέλης
Ο πατήρ Ονούφριος είναι μοναχός στην ιερά Μονή του
Αγίου Παντελεήμονος στην Πεντέλη Αττικής. Κάποτε, λοιπόν, που επισκέφθηκα
το μοναστήρι του, γιατί γίνονταν παράκληση στον άγιο, μας διηγήθηκε χάριν
ωφέλειας πνευματικής, το εξής συγκλονιστικό περιστατικό:
Πολλές φορές επισκεπτόταν την ογκολογική κλινική του Ιπποκράτειου
νοσοκομείου, για να κάνει πράξη την αγάπη του προς τον πάσχοντα
συνάνθρωπο. Διακονούσε τους ασθενείς, που ήταν βέβαια καρκινοπαθείς!
Γνώρισε εκεί και μία ασθενή, που είχε εγχειρισθεί στο
παχύ έντερο και την οποία διακονούσε με πολύ αγάπη και πιστότητα κάποια άλλη
κυρία.
Ο πατήρ Ονούφριος παρατηρούσε εντυπωσιασμένος αρκετές
ημέρες τη φροντίδα αυτής της κυρίας, γιατί όπως μας είπε, εξ αιτίας της
αφαίρεσης τμήματος του παχέους εντέρου, οι γιατροί είχαν ανοίξει παρά φύση έδρα
στο πλάι της κοιλιάς της ασθενούς, για να εξυπηρετείται η λειτουργία του
εντέρου και αυτή η ταλαιπωρία της ασθενούς συνοδευόταν και από δυσοσμία. Κάποια
ημέρα όμως δεν ήλθε εκείνη η κυρία που τη διακονούσε και την ανάπαυε και
προσφέρθηκε ο πατήρ Ονούφριος να τη διακονήσει.
Καθώς τη διακονούσε την ρώτησε: «Γιατί δεν ήλθε σήμερα
εκείνη η συγγενής σας;» Η ασθενής με σιγανή φωνή, του είπε: «δεν είναι συγγενής
μου», και ο μοναχός απάντησε: «Να με συγχωρείται, αλλά με την αγάπη που σας
δείχνει, νομίζει κανείς ότι είναι αδελφή σας».
Τότε η ασθενής βούρκωσε και με τρεμάμενη φωνή είπε στον μοναχό να πλησιάσει να του πει μυστικά. Ο πατήρ Ονούφριος έσκυψε και συγκλονισμένος ακούει την ασθενή να λέει πως: «εκείνης της γυναίκας, που με διακονεί με τόση αγάπη, εγώ κάποτε της έκλεψα τον άνδρα και διέλυσα το σπίτι της!