Ο BRUNO GRONING ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΤΟΥ

 Ο Bruno Gröning (1906 -1959) και οι «θεραπείες» του
Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Γεωργόπουλος, Αναπληρωτής Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

I. Ο Bruno Gröning

Ο Bruno Gronkowski γεννήθηκε στις 30 Μαΐου 1906 στο Danzig,και ήταν παιδί πολυμελούς ρωμαιοκαθολικής οικογένειας. Νυμφεύθηκε σε ηλικία 21 ετών και γερμανοποίησε το επώνυμό του σε Gröning. Μετά το δημοτικό σχολείο, εργάστηκε ως περιστασιακός εργάτης. Το 1943 εντάχθηκε στη Βέρμαχτ και όταν το 1946 επέστρεψε από τη ρωσική αιχμαλωσία μετακόμισε στο Dillenburg (Έσση). Εκεί η σπιτονοικοκυρά του άρχισε να διαδίδει ότι είχε θεραπεύσει την ανιψιά της. Τα νέα για τη «θεϊκή δύναμη» του Β. Groning εξαπλώθηκαν πολύ γρήγορα.

Η υποτιθέμενη θεραπεία προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον από τα μέσα ενημέρωσης το 1949 και πολλοί άρρωστοι άνθρωποι συνέρρευσαν στον «θαυματουργό θεραπευτή» στο Herford. Άλλοι σταθμοί των δραστηριοτήτων του κατά τα έτη 1950 έως 1953 ήταν oι πόλεις Hamburg, Oldenburg και η Άνω Βαυαρία.

Ωστόσο, λόγω της έλλειψης ιατρικής άδειας, ο Β. Gröning σύντομα ήρθε σε σύγκρουση με τις κρατικές υγειονομικές αρχές. Επειδή αγνόησε έπανειλημμένως τις νομικές διατάξεις, ξεκίνησε εκτεταμένη έρευνα στο Μόναχο το 1954. Κατηγορήθηκε ότι εν γνώσει του παραβίασε τον νόμο και αποδέχθηκε εξ αμελείας το θάνατο τουλάχιστον ενός ατόμου. Καταδικάστηκε σε οκτώ μήνες φυλάκιση. Σε μία άλλη δικαστική υπόθεση, στο ερώτημα που του τέθηκε ποιες ασθένειες θα μπορούσε να θεραπεύσει, απάντησε: «θεραπεύω όλες τις ασθένειες στη γη». Όταν ρωτήθηκε γιατί δεν ξεκίνησε με τον εαυτό του και δεν θεράπευσε την εμφανή βρογχοκήλη του, απάντησε, ότι προέχει το να θεραπεύσει τις ασθένειες των ανθρώπων.

Την ίδια χρονική περίοδο σε γνωμοδότηση για δικαστική χρήση, ο Γερμανός Ψυχίατρος Alexander Mitscherlich έκανε λόγο για την «παθολογική προσωπικότητα του Groning […] με βαθμό υποβλητικής ισχύος άνω του μέσου όρου». Υποσχόταν θεραπεία σε πολλούς ανθρώπους, που ζητούσαν συμβουλές και τους συμβούλευε να μην δούν άλλο γιατρό. Είχε επίσηςαπορρίψει οποιαδήποτε επιστημονική ιατρική βοήθεια στη θεραπεία των δύο άρρωστων παιδιών του που τελικά πέθαναν σε νεαρή ηλικία.

Ο ίδιος ο Β. Gröning αρρώστησε από καρκίνο του στομάχου και υποβλήθηκε σε θεραπεία βασισμένη στην επιστημονική ιατρική στο Παρίσι το 1958. Ωστόσο, ο καρκίνος τον οδήγησε στο θάνατο στις 26 Ιανουαρίου 1959. Κάθε χρόνο, από τους οπαδούς του, πραγματοποιούνται ποικίλες τελετές μνήμης στην επέτειο της γέννησης και του θανάτου του.

II.Ένας οργανισμός προώθησης των δοξασιών του

Προκειμένου να διαδώσει τις θέσεις του ο Β. Gröning ίδρυσε το 1953 την «Ένωση για την Προώθηση των Ψυχικών, Πνευματικών και Φυσικών Θεμελίων της Ζωής», η οποία δημιούργησε τις πρώτες ομάδες «θεραπευμένων» ανθρώπων στη Γερμανία. Είκοσι χρόνια μετά το θάνατο του Β. Gröning, το 1979, υπήρξε διάσπαση. Αυτοί που αποχώρησαν από τον αρχικό οργανισμό ίδρυσαν τον «Κύκλο Φίλων Bruno Gröning» (BGF) υπό την ηγεσία της αυστριακής δασκάλας Grete Hausler (1922-2007). 

Η οργάνωση αυτή αυτοπροβάλλεται ποικιλοτρόπως σε παρά πολλές γλώσσες και χώρες, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, ως «μία από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως ενεργές ενώσεις για θεραπεία στον πνευματικό δρόμο», ως κληρονόμος και διαχειριστής των διδασκαλιών του Β. Gröning και ως οργανισμός διαμεσολάβησης του «θεϊκού θεραπευτικού ρεύματος». Παραλλήλως αντιτίθενται σ’ αυτήν κοινότητες και άτομα που οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται, επίσης, ως αυθεντικοί εκπρόσωποι του Β. Gröning και απορρίπτουν το BGF. Είναι επίσης αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι ορισμένες κοινότητες σήμερα του Κύκλου Φίλων Bruno Groning έχουν συνδυάσει τις θέσεις του ιδρυτή με κάποιες Ινδουιστικές και Απω-ανατολίτικες θρησκευτικές δοξασίες.

III. Διδασκαλία και πρακτική

Ο Β. Gröning δήλωνε απεσταλμένος από τον Θεό και υποσχέθηκε στους αρρώστους βοήθεια και θεραπεία σε ένα πνευματικό μονοπάτι. Οι θεραπείες του, υποστήριζε, λαμβάνουν χώρα στο πνευματικό πεδίο.

Ο πυρήνας της διδασκαλίας και της πρακτικής του Β. Gröning αφορά ένα «θεραπευτικό ρεύμα» που, κατά τις δοξασίες του, προέρχεται από «Κύριο τον Θεό» και μπορεί να θεραπεύσει τους αρρώστους μέσω αυτού. Προκειμένου να απορροφήσει το «θεϊκό θεραπευτικό ρεύμα», το άτομο που ζητά βοήθεια κάθεται με τα χέρια ανοικτά προς τα πάνω μπροστά από μία φωτογραφία του Β. Gröning. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, όταν το «θεϊκό θεραπευτικό ρεύμα» ρέει μέσα στο σώμα του ασθενούς και συναντά τα όργανα που νοσούν, αρχίζει να τα καθαρίζει. Η δύναμη του «θεϊκού θεραπευτικού ρεύματος» του Β. Gröning, υποστηρίζουν οι οπαδοί του, λειτουργεί αμείωτη μέχρι σήμερα, αρκεί κάποιος να το ζητήσει και να «συντονιστεί» με αυτό.

Ο Κύκλος Φίλων Bruno Gröning (BGF ) προβάλλει τον Β. Groning ως διαμεσολαβητή του «θεϊκού θεραπευτικού ρεύματος» που μπορεί να σώσει τον κόσμο. Οι φωτογραφίες του «θεραπευτή» αποσκοπούν στην ενίσχυση της υποδοχής του ρεύματος.

Το δικό μας τελικό σχόλιο είναι η επικρότηση των θέσεων του γερμανού ειδικού ερευνητή Michael Utsch που, αναφερόμενος στο θέμα, εύστοχα επισημαίνει: «Υποτιθέμενοι θαυματουργοί θεραπευτές ,όπως ο Bruno Gröning, οι οποίοι μπορούν να προκαλέσουν ισχυρά φαινόμενα placebo μέσω τελετουργικών και ομαδικών δυναμικών στοιχείων, ασκούν μία διαρκή γοητεία. Οι άνθρωποι μερικές φορές καθοδηγούνται από παράλογους μύθους.(…) Η λαχτάρα για θεραπεία και η φαντασία είναι βασικές ανθρώπινες σταθερές που μπορούν εύκολα να αξιοποιηθούν».

 Σημείωση. Για την σύνταξη του παρόντος λάβαμε υπόψη τα: H.J.Ruppert, “ Bruno Gröning- Anhängerim Aufwind”, MD 59(1996), 139- 144. R. Hempelmannu.a(Hrsg), Panoramaderneuen Religiosität,Gütersloh 2001.M Pöhlmann – Chr. Jahn (Hrsg), Handbuch Weltanschauungen, Religiöse Gemeinschaften, Freikirchen, ( im Auftrag der VELKD), Gütersloh 2015.

pemptousia.gr

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΥ;

 Υπάρχει θεραπεία της ασθένειας του ατομοκεντρισμού;
Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ,
Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων

Ο ατομοκεντρισμός αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες ψυχικές και πνευματικές ασθένειες της εποχής μας, που επηρεάζει αρνητικά τις υγιείς κοινωνικές σχέσεις.

Το να θεωρεί κάποιος το άτομό του, ως κέντρο όλων των γύρω του, αποτελεί τον ορισμό της ασθένειας της ατομοκεντρικότητας. Η αγάπη προς τον εαυτό θεωρείται θεμιτή και ωφέλιμη, σύμφωνα με την ορθόδοξη πίστη, μόνον όταν και εφόσον εκφράζεται, ταυτόχρονα και με την ίδια ένταση και προς τον πλησίον: «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν».

Η ζωή του Ορθόδοξου Χριστιανού δεν έχει νόημα ούτε προσδοκία ζωής αιωνίου, χωρίς την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Η προς τον άλλον αγάπη, συνεπώς, αποτελεί,  όχι μια απλή τάση ή έκφραση  κοινωνικότητας,  αλλά μια οργανική πνευματική ανάγκη,  χωρίς την κάλυψη της οποίας ο εαυτός μας  πάσχει από υπαρξιακή αναπηρία.

Ο άνθρωπος, με άλλα λόγια,  γίνεται προβληματικό άτομο, ακριβώς, όταν διαχωρίζεται από τον «άλλο», καθώς δεν ακολουθεί  τη φυσική σχέση της ανιδιοτελούς αγάπης, που ως ανώτερο πνευματικό δημιούργημα οφείλει να έχει προς τον πλησίον του. 

Η ευρωπαϊκή φιλοσοφική σκέψη του διαφωτισμού, μετέτρεψε τον  οποιονδήποτε «άλλο» ή «πλησίον», σε άτομο,  καθώς τον θεώρησε, ως μια επικίνδυνη ύπαρξη, που αντίκειται, στέκεται δηλαδή εχθρικά απέναντι στο «εγώ».

Αυτός ο απέναντι ονομάστηκε στον διαφωτισμό αντι-κείμενο, καθώς σημαίνει τον πλησίον, ο οποίος, όμως, εκ προοιμίου, θεωρείται εχθρός και απειλή για τον εαυτό.

 Υποκείμενο στη φιλοσοφία του διαφωτισμού είναι το «εγώ», ο εαυτός, που αισθάνεται διαρκώς τον συγκρουσιακό φόβο της απειλής εκ μέρους του «άλλου», του αντι-κειμένου και γι αυτό κάνει τα αδύνατα δυνατά να αντεπιτεθεί εναντίον του, προκειμένου να γίνει αυτός ο κυρίαρχος,  ο εξουσιαστής, ο νικητής του.

Συνεπώς, στον διαφωτισμό, η έγνοια του  ανθρώπου είναι όχι πώς θα αγαπήσει και θα βοηθήσει ή θα ελεήσει τον «άλλο», αλλά πώς θα γίνει πιο δυνατός από αυτόν, προκειμένου να μπορεί να τον κατεξουσιάζει και να τον κατασπαράζει, σε όλα τα επίπεδα, ως αδύναμο.

 Η ορθόδοξη αγιοπνευματική παράδοση, αντίθετα, έχει διδάξει, με τα παραδείγματα του Χριστού, των Αγίων και των Ηρώων της, ότι, οι άνθρωποι του Θεού, έχουν, ως θείο προορισμό, να αξιοποιούν το εκ Θεού τάλαντο της φύσεώς τους, προκειμένου να ζουν τη ζωή, ως φιλική,  ειρηνική και αγαπητική σχέση με τον «άλλο», αρνούμενοι τα διαβολικά πάθη, του πολέμου, της βίας, της πόλωσης και της επιθετικότητας.

Ο όρος «πρόσωπο», στην ορθόδοξη παράδοση,  αντίθετα από το άτομο και το υποκείμενο, χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τον άνθρωπο, ως φορέα και δημιουργό πολιτισμικών αγαθών, αρετών και άλλων  υγιών τάσεων και σκοπών μέσα σε μια κοινοτική ομάδα.

Από τη μικρή του ηλικία, ο ορθόδοξος άνθρωπος θεωρείται πρόσωπο εν εξελίξει,  όχι μόνο γιατί συνειδητοποιεί τον εαυτό του, ως αδελφό, σε σχέση με τους «άλλους»,  αλλά και γιατί έχει ένα είδος συνείδησης του εαυτού του, ως όντος που έχει ανάγκη τον πλησίον, προκειμένου να αναπτύσσει πνευματικά τον εαυτό του, μέσω της ανιδιοτελούς προς αυτόν αγάπης.

Ωστόσο, οι νέοι μας, απομακρυσμένοι από την παράδοσή τους, με αμέλεια των γονέων και του σχολείου, χάνουν το μέτρο της διάκρισης και γίνονται θύματα του εθισμού στον κόσμο του διαδικτύου, το οποίο τους κρατά ως μαγνήτης, μακράν της παραδόσεώς τους, μέσα σε μια εικονική κοινωνία με τους άλλους, καθηλώνοντάς τους στην απομόνωση και στην ανωνυμία, μακράν των αληθινών και διαπροσωπικών σχέσεων, έτσι όπως τις διδάσκει η Ορθοδοξία.

Αποτέλεσμα αυτής της πολιτισμικής αποξενώσεως είναι ότι ο κάθε ένας βρίσκεται μόνος του, βυθισμένος στον εαυτό του, διαμορφώνοντας την ατομικιστική, αλλά όχι την προσωπική του ταυτότητα. Η θεωρούμενη, ως κοινωνική ταυτότητα, όλο και πιο πολύ, φαίνεται να είναι το ζητούμενο της εποχής, καθώς χωρίς κοινωνικές και διαπροσωπικές σχέσεις δεν καλλιεργείται ούτε ζυμώνεται η κοινωνική συνοχή και συγκρότηση των ανθρώπων, αλλά η ατομικιστική συνείδηση.

Η σχέση των νέων με τον Θεό τους, τον εαυτό τους, τους άλλους, το φυσικό περιβάλλον είναι προβληματική. Η πραγματικότητά τους διαμορφώνεται «διαφωτίζεται» και συντελείται, μέσα από κάποια άγνωστα κέντρα, με τη συμβολή των ΜΜΕ και του διαδικτύου, χωρίς τη συμμετοχή ή τη γνώμη των θεατών του.

Δυναμικό και ακαταγώνιστο μέσο όλου αυτού του κυκλώματος παραπλάνησης είναι η αναπτυσσόμενη με ιλιγγιώδεις ρυθμούς τεχνολογία σε όλους τους τομείς, που προσφέρει υπηρεσίες,  που εξυπηρετούν, ακόπως, ανάγκες και επιθυμίες, χωρίς καν να προλαβαίνει κάποιος να τις εξετάσει, πριν τις δεχθεί μέσα από το φίλτρο της πνευματικής διάκρισης, αν βέβαια διαθέτει τέτοιο φίλτρο.

Η γνώση και χρήση της τεχνολογίας γίνεται με ένα άμετρο και ανισόρροπο τρόπο. Το διαδίκτυο, για παράδειγμα, προβάλλει την Τεχνητή Νοημοσύνη και, πριν προλάβει κάποιος να την εξετάσει πολύπτυχα και με πνευματική διάκριση σε όλες της τις παραμέτρους της και να την αποδεχτεί μέσα από τα φίλτρα της διάκρισης, την βλέπει να εφαρμόζεται άμεσα σε διάφορους τομείς.

Οι θεμελιακές αυτές αλλαγές που συντελούνται έχουν συνέπειες και στην κοινωνική και προσωπική ζωή, στο αν, δηλαδή, οι σχέσεις που συγκροτούνται ανάμεσα στο «εγώ» και στο «εσύ» είναι είτε ατομοκεντρικές είτε προσωποκεντρικές, καθώς η μετάπτωση της κοινωνίας μας από προσωπική σε μαζική, ευνοεί και προωθεί την κατάτμησή της σε άτομα, δηλαδή στην επικράτηση της ασθένειας του ατομοκεντρισμού.

Η διάλυση του ουσιαστικού πυρήνα του προσώπου καταλήγει στην εξάλειψη του προσώπου, καθώς το διαλυμένο εσωτερικά πρόσωπο,  ως μέλος της κοινωνίας,  καταντά ένα αδύναμο και ανώνυμο σημείο, χωρίς ταυτότητα και ψυχοσωματική αρμονία, το οποίο χάνεται μέσα στην αχρωμία και στην ανωνυμία απρόσωπων δομών.

Και, τότε, η εσωτερική διάλυση του προσώπου συντελεί στην καλλιέργεια και δημιουργία μιας ασυγκρότητης κοινωνίας, που πολύ εύκολα καταντά, σε όλους τους τομείς της, παίγνιο στα χέρια ανεξέλεγκτων και αδιάγνωστων δυνάμεων.

Μέσα σε μια τέτοια κοινωνική αταξία, η ορθόδοξη αγωγή έχει να διακονήσει έναν μεγάλο αγώνα, καθώς οφείλει να στραφεί θεραπευτικά σε δύο περιοχές:

Πρώτον, στην περιοχή ενός οργανωμένου στην οικονομία και σε όλες τις άλλες  δομές πολιτειακού συνόλου και, δεύτερον, στην περιοχή των μεμονωμένων ανθρώπων, που νιώθουν να είναι βαθύτατα πληγωμένοι, εντός της μαζοποίησης, της αποξένωσης, της απομόνωσης και της πνευματικής ξηρασίας.

Η θεραπεία έγκειται στην ανατροπή του μοντέλου της ατομοκρατίας και της απρόσωπης ζωής και στην επάνοδο των ανθρώπων στη ζωή των σχέσεων, της συναδέλφωσης, της συνοχής, της συμφιλίωσης, της ενότητας και της αγάπης.

Η αλλαγή είναι δύσκολη, διότι εκεί που σχεδόν τα πάντα έχουν μετατραπεί σε οικονομικά και υλιστικά μεγέθη, με βάση το πάθος της εξουσίας και του πλουτισμού, με τη δημιουργία μηχανισμών εξαπάτησης, επηρεασμού, μοντέλων παραπλάνησης, πλαστής αλήθειας και φαινομενικής ελευθερίας, έρχεται το  διαχρονικό πρότυπο της ορθόδοξης ζωής και αγωγής να υπενθυμίσει το χρέος του ανθρώπου να διασώσει και να διατηρήσει την προσωπική υπαρξιακή του αρμονία και ιερότητα.

Η επάνοδος των ανθρώπων στον αντιατομοκεντρικό τρόπο ζωής της ορθόδοξης παραδόσεως, που, μέσα από τους δεσμούς της φιλίας, της ενότητας, της αδελφοποίησης, της κοινωνικής ειρήνης και συνοχής, της αγάπης και της αληθινής ελευθερίας, μπορεί να λυτρώσει τους ανθρώπους από τα κοινωνικά και υπαρξιακά τους αδιέξοδα και να μπορέσουν να μπορέσουν να ζήσουν στην «κατά φύσιν» ζωή και κοινωνία τους.

Η πρόταση της ορθόδοξης αγωγής δεν αποτελεί μια θεωρητική φιλοσοφική άποψη, αλλά μια πρόταση ζωής που μπορεί να εφαρμοστεί, εμπειρικά και άμεσα, εντός της εκκλησιαστικής και μυστηριακής ζωής.

Εκεί που άλλες προτάσεις προκαλούν τη διάσπαση των ανθρώπων σε αποξενωμένα άτομα και υποκείμενα, που εχθρεύονται και μάχονται μεταξύ τους, η ορθόδοξη πρόταση ζωής τους μετατρέπει, όχι απλώς σε συνανθρώπους, αλλά σε αδελφούς, συγκροτώντας τους μυστηριακά, «επί τω αυτώ», σε ένα Σώμα, το Σώμα του Χριστού.

Ο άνθρωπος, στη ζωή της ορθόδοξης Εκκλησίας του, γίνεται φίλος, αδελφός, μέλος του ίδιου Σώματος, συνδεδεμένος με τα άλλα μέλη με τον αιώνιο σύνδεσμο της του Θεού αγάπης, η οποία κατά τον Απ. Παύλο, «ου ζητεί τα εαυτής».

Γι’ αυτό, σε ολόκληρο τον κόσμο, σε όλες τις θρησκευτικές, φιλοσοφικές, ανθρωπιστικές και κοινωνικές θεωρίες, δεν υπάρχει καμιά άλλη σοβαρή, δοκιμασμένη και εφαρμόσιμη πρόταση (φάρμακο), για τη θεραπεία της βαρύτατης ασθένειας του ατομοκεντρισμού, εκτός από την πρόταση της εν Χριστώ αδελφοσύνης της ορθόδοξης Εκκλησίας.

aktines.blogspot.com