ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΠΥΡΙΝΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ!

 Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Γιατί το Άγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινης γλώσσας

 

Όταν ο Κύριος βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη το Άγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε εν είδει περιστεράς. Εμφανίσθηκε όχι για να προσθέσει κάτι στον Χριστό, αλλά συμβολικά, έτσι ώστε να δείξει αυτό που υπάρχει μέσα στον Χριστό: την ακακία, την καθαρότητα και την ταπεινότητα. Αυτό συμβολίζει το περιστέρι.
Όταν οι Απόστολοι συγκεντρώθηκαν την πεντηκοστή ημέρα από την ήμερα της Ανάστασης, το Άγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινων γλωσσών. Εμφανίσθηκε ως πύρινη γλώσσα για να τους αφαιρέσει κάτι και να τους προσθέσει κάτι.
Δηλαδή, να αφαιρέσει από αυτούς κάθε αμαρτία, κάθε αδυναμία, φόβο και ακαθαρσία της ψυχής και να τους δωρίσει τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά. Οι πύρινες γλώσσες επισημαίνουν συμβολικά αυτά τα τρία: τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά.
Γνωρίζεις ότι το πυρ είναι δυνατό, γνωρίζεις πως φωτίζει και ζεσταίνει. Αλλά όταν μιλάς για το Άγιο Πνεύμα πρόσεξε να μην σκέπτεσαι υλικά αλλά πνευματικά. Γίνεται λόγος λοιπόν, για την πνευματική δύναμη, για το πνευματικό φώς και για την πνευματική ζεστασιά.
Και αυτά είναι: η δυνατή θέληση, ο φωτισμένος νους και η ζέση της αγάπης. Μ’ αυτά τα τρία πνευματικά όπλα εξόπλισε το Άγιο Πνεύμα τους στρατιώτες του Χριστού για να αντιμετωπίσουν τον κόσμο. Ο Διδάσκαλος τους είχε απαγορεύσει ακόμα και ράβδο να φέρουν από τα επίγεια όπλα.
Γιατί το πυρ εμφανίζεται με τη μορφή γλωσσών πάνω από τα κεφάλια τους; Επειδή οι Απόστολοι έπρεπε μέσω της γλώσσας να κηρύξουν στους λαούς το χαρμόσυνο νέο, την ευαγγελική αλήθεια και ζωή, την επιστήμη της μετάνοιας και της συγχώρεσης.
Με τον λόγο έπρεπε να μάθουν με τον λόγο να θεραπεύουν, με τον λόγο να παρηγορούν, με τον λόγο να αγιάζουν και να καθοδηγούν, με τον λόγο να φροντίζουν την Εκκλησία. Επίσης, με τον λόγο να αμύνονται, αφού τους είπε ό Οδηγός να μην φοβούνται τους διώκτες και να μην υπερασπίζονται εαυτούς στα δικαστήρια κατά το δοκούν, επειδή είναι απλοί άνθρωποι, και τους βεβαίωσε: «Ου γαρ υμείς έστε οι λαλούντες αλλά το Πνεύμα του πατρός υμών το λαλούν εν υμίν» (Ματθ. 10,20). Θα μπορούσαν άραγε να μιλούν τη συνηθισμένη γλώσσα των ανθρώπων για το μέγιστο χαρμόσυνο νέο το όποιο έφθασε ποτέ στα αυτιά των ανθρώπων, ότι ο Θεός εμφανίσθηκε στη γη και άνοιξε στους ανθρώπους τις πύλες της αθάνατης ζωής;
Θα μπορούσε άραγε ο άνθρωπος με τη θνητή ανθρώπινη φύση να διαδώσει αυτό το ζωοποιό βάλσαμο μέσα από τη δυσωδία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και μάλιστα έως την άκρη του κόσμου; Με τίποτα και ποτέ. Μόνο το πύρινο Πνεύμα του Θεού μπορούσε να το κάνει, το οποίο διά στόματος αποστόλων σκόρπισε ουράνιες σπίθες στο επίγειο σκοτάδι.
Αλλά, άνθρωπε, δεν αισθάνθηκες ποτέ το Πνεύμα του Θεού μέσα σου; Δες, και εσύ είσαι βαπτισμένος με Πνεύμα· με νερό και Πνεύμα. Άραγε ποτέ δεν σε ξάφνιασε μέσα σου κάποια μεγάλη και φωτεινή σκέψη, σιωπηρός λόγος του Αγίου Πνεύματος; Ποτέ δεν σε ξάφνιασε σαν άνεμος και δεν φούντωσε μέσα στην καρδιά σου η αγάπη για τον Δημιουργό σου φέρνοντας σου δάκρυα στα μάτια;
Παραδώσου στην θέληση του Θεού και φύλαξε αυτό που δονεί την ψυχή· θα γνωρίσεις το θαύμα της Πεντηκοστής, που στάθηκε πάνω από τους Αποστόλους. Ειρήνη και χαρά από το Άγιο Πνεύμα.
 
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται, Εκδ. Εν πλω, σ. 104)

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: Η ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ!

Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Η στενοχώρια είναι η πιο μεγάλη αρρώστια, να τη διώχνετε... Να διώχνετε τους κακούς λογισμούς, τις φαντασίες που φέρνει ο διάβολος. Να μη δίνετε σημασία , να τα ρίχνετε πίσω.

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΠΕΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ!

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Ο Κύριος μάς αφήνει να πειραζόμαστε, για να δοκιμάζει το ζήλο και την αγάπη, που έχουμε προς αυτόν. Γι’ αυτό χρειάζεται υπομονή. Χωρίς υπομονή ο άνθρωπος δεν βαθαίνει τα πνευματικά, δεν φθάνει σε μέτρα αρετής και τελειώσεως.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΩΤΙΣΜΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΩΤΗΡΑΣ ΜΟΥ!

Ψαλμός 26,1: Ο Κύριος είναι ο φωτισμός μου και ο Σωτήρας μου, ποιόν θα φοβηθώ;

ΑΒΒΑΣ ΗΣΑΪΑΣ Ο ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ: ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΓΟ!

Όσιος Ησαΐας ο Αναχωρητής: Τη σιωπὴ νὰ τὴν ἀγαπᾷς περισσότερο ἀπὸ τὸ λόγο. Γιατὶ ἡ σιωπὴ φέρνει θησαυρό, ἐνῷ ἡ ὁμιλία τὸν διασκορπίζει.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΓΙΑΤΙ ΠΕΦΤΟΥΜΕ ΣΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ;

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Πέφτουμε σε μεγάλες αμαρτίες, γιατί δεν φροντίσαμε όσο πρέπει, για να κόψουμε τα μικρότερα ελαττώματα μας.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΠΡΑΟΤΗΤΑ!

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: Ο Θεός, ο κοινός μάς Πατέρας, στον Οποίο αμαρτάνουμε ξανά και ξανά, μας συμπεριφέρεται πάντα με πραότητα. Δεν μάς καταστρέφει. Μάς ανέχεται και μας ευεργετεί ακατάπαυστα. Οφείλουμε και εμείς να γίνουνε πράοι, επιεικείς και μακρόθυμοι προς τους αδελφούς μάς. 

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΘΛΙΨΙΣ, ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ!

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Η ζωή του ανθρώπου, παιδί μου, είναι θλίψις, διότι είναι στην εξορία. Μη ζητής τελείαν ανάπαυσιν. Ο Χριστός μας σηκωσε τον σταυρόν, και ημείς θα σηκώσωμεν. Όλας τα θλίψεις εαν τας υπομένωμεν ευρίσκωμεν Χάριν παρά Κυρίου. Δι’ αυτό μας αφήνει ο Κύριος να πειραζώμεθα. δια να δοκιμάζη τον ζήλον και την αγάπην προς αυτόν όπου έχομεν. Δι’ αυτό χρεία υπομονής. Χωρίς υπομονήν δεν γίνεται ο άνθρωπος πρακτικός, δεν μανθάνει τα πνευματικά, δεν φθάνει εις μέτρα αρετής και τελειώσεως.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΘΕΟΣ, ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΘΕΛΕΙ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΘΗ ΔΙΑΘΕΣΗ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ο Θεός από εμάς θέλει μόνο την προαίρεση και την αγαθή διάθεση που θα την εκδηλώνουμε με το λίγο φιλότιμο αγώνα μας και την συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας. Όλα τα άλλα μας δίνει εκείνος.

Ο ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

 Ο Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης

για τη ζωή στο Άγιο Όρος και τους δαίμονες

 

- Γέροντα, πες μου πώς ζούσες, όταν ήσουν στο Άγιον Όρος;
- Στο Άγιον Όρος ήταν βαρύς χειμώνας. Πάνω από ένα μέτρο χιόνι στο Κουτλουμούσι…
Είχαμε φασόλια, ρεβίθια, ψωμί, παστή σαρδέλα, κρεμμύδι και κουκιά. Κρέας δεν τρώγαμε ποτέ, ψάρια τρώγαμε. Μια φορά, με βάλανε εκεί που έχουνε τα βαρέλια με τα κρασιά. Με βάλανε εκεί δύο χρόνια, γιατί είχε πολλά αμπέλια το Μοναστήρι. Κάτω, στη θάλασσα το ένα, και κάτω από το Μοναστήρι, ένα χιλιόμετρο, το άλλο. Μετά με βάλανε τραπεζάρη. Εγώ φρόντιζα στο τραπέζι το κρασί. Πήγαινα κάθε μέρα στην αποθήκη και έπαιρνα δέκα κιλά κρασί σε μία νταμιτζάνα και έβαζα πάνω στο τραπέζι από ένα ποτήρι. Αλλά είχα ένα κελί ξεχωριστό, που είχα τα πράγματα. Κάνανε ωραίο κρασί τα σταφύλια μας. 
 
- Ποιόν μοναχό είχες ξεχωρίσει;
- Ο παπά-Κύριλλος ήταν ο καλύτερος, στη σκήτη του Κουτλουμουσίου, καλόγερος τέλειος ψυχικώς και σωματικώς. Τον ξέρανε όλοι, στις Καρυές και παντού. Τον φέρανε εκεί, κάθισε ένα φεγγάρι και μετά δεν τ” άρεσε κι έφυγε. Έβλεπε ότι δεν γινότανε πρόοδος στο Μοναστήρι μέσα και τα παρατάει και πάει στο καλύβι του. 

- Και από προσευχή πώς πήγαινες;
- Εγώ στις αρχές έκανα κάποιες προσπάθειες. Δεν κοιμόμουνα τα βράδια, έκανα προσευχή να πετάξω το αμαρτωλό σαρκίο. Κάποτε, λοιπόν, που έκανα προσευχή, ακούω έναν θόρυβο, ένα πράγμα σαν να είχε γκρεμιστεί το Μοναστήρι. Και έρχονται, που λες, κάτι θηρία και μου κοπανάνε μαγκουριές στη πλάτη… μα δεν το πιστεύεις αυτό. Την άλλη μέρα με φώναζαν, γιατί ήμουν κανονάρχης. Ψάχνανε να με βρούνε, ήμουνα κάτω από το ξύλο. Αυτά είχα πάθει. 
 
- Πώς ήταν, Γέροντα, οι δαίμονες;
- Μη συζητάς! θηρία, άγρια θηρία. Μορφή δεν είχανε σχηματισμένη. Ήταν μαύροι, κατάμαυροι. Αλλά τότε ήμουνα νέος και άντεχα λιγάκι. 
 
- Γέροντα, όταν εκείνη την ώρα επικαλεστείς το όνομα του Ιησού, δεν φεύγουνε;
- Δεν φεύγανε, κατά παραχώρησιν Θεού. Πρέπει να αποταθείς στον Κύριο, για να ελεήσει, ώστε να γίνει αυτό, και άξαφνα να σταματήσει κάθε ενέργεια, ακόμα και μέσα στο μυαλό μας. Ακόμα αυτοί μένουνε μέσα στο μυαλό μας, είναι εδώ σαράντα χρόνια και δεν φεύγουνε. Για κάνε ότι φυλάς τις εντολές του Χριστού, και θα με θυμηθείς – να δεις τί θα πάθεις!
 
- Πες μου λίγα για τον σατανά και τους δαίμονες.
- Ο Θεός έπλασε πρώτα τους Αγγέλους στον Ουρανό και μετά έπλασε τον άνθρωπο επί της γης. Ταξίαρχος ο πρώτος ήτανε αυτός, τόση δόξα τού είχε δώσει κι ελευθερία και είχε υπό την υποταγή του πεντακόσιες χιλιάδες Αγγέλους. Οι Άγγελοι δεν είναι πέντε, δέκα κι εκατό∙ καλύπτουν όλον τον Ουρανό και τη γη. Αυτός ήταν αρχηγός, τον είχε αρχηγό ο Κύριος. Εκεί που είχε αυτή τη δόξα, μια μέρα τού λέει το μυαλό τού σατανά: «Μωρέ, μ’ αυτή τη δόξα που έχω εγώ, θα κάνω το έξης: θ’ ανεβώ πάνω στον Ουρανό, θα πιάσω τον Θεό, θα τον στραγγαλίσω και θα Του πάρω τη δόξα». Μόλις, λέει ο Απόστολος, το σκέφτηκε αυτό, «είδον τον σατανάν ως αστραπήν εκ του Ουρανού πεσόντα». Και έφυγε η Χάρις που ήταν επάνω του και από Άγγελος φωτός έγινε αυτό το θηρίο, μαύρος, κατάμαυρος και μισερός∙ και μισεί όλους τώρα. 

- Πώς είναι το πρόσωπό του, Γέροντα;
- Μην το συζητάς! 
 
- Όπως είναι τώρα, κι αυτός δεν βασανίζεται;
- Αυτός περισσότερο από όλους βασανίζεται. Διότι θυμάται τη δόξα που είχε -Πρωτάγγελος, πρώτος των Αγγέλων- και τρώει τα δόντια του. 
 
- Αν ζητούσε συγχώρεση τότε;
- Θα τον συγχωρούσε ο Κύριος. Αν μετανοούσε, λέει, εκείνη την ώρα, αμέσως θα τον συγχωρούσε. 
 
- Το ξέρει το τέλος του ο σατανάς, Γέροντα;
- Το ξέρει. Μέσα στη φωτιά είναι, δεν πρόκειται να βγει από εκεί ποτέ. Γιατί τώρα μέσα εκεί δεν έχει μετάνοια. Προτού να πέσει μέσα στη φωτιά, στη φλόγα, όταν έκανε το λάθος αυτό, [έπρεπε] να πει: «Θεέ μου, συγχώρεσε με, έκανα λάθος». Ο Θεός θα τον συγχωρούσε. 
 
- Και τί θέλει από τον άνθρωπο;
- Ο Θεός τον έχει τον σατανά, όπως ο άνθρωπος το σκυλί. Του αφήνει λίγο χαλαρό το σκοινί, για να δει μέχρι που αντέχεις. Και μετά το τραβάει, άμα δει ότι δεν αντέχεις πολύ. Ο πόλεμος με κάποιο άλλο κράτος έχει μία ημερομηνία λήξεως. Ενώ ο πόλεμος τον σατανά δεν έχει ποτέ ημερομηνία λήξεως, μέχρι να πεθάνουμε. Τώρα όλα τα στρατεύματα του σατανά έχουν ξεχυθεί στον κόσμο και παρασύρουν τους ανθρώπους στην απώλεια – με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του. Εσύ ή με τον Θεό θα είσαι ή με τον σατανά. 
 
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ – Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΔΑΔΙΟΥ – ΜΕΡΟΣ Β’, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ.