ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ: ΜΗΝ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΝ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣΕΙΣ!

Άγιος Μάρκος ο Ασκητής: Μη χαίρεσαι όταν ευεργετήσεις κανέναν, αλλά όταν χωρίς μνησικακία υποφέρεις την έχθρα για το καλό που έκανες. Γιατί όπως οι νύχτες διαδέχονται τις ημέρες, έτσι και οι κακίες διαδέχονται τις ευεργεσίες.

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ!

Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς!

ΛΑΤΡΕΥΤΗ ΜΑΣ ΜΗΤΕΡΑ, ΚΡΑΤΑ ΜΑΣ ΣΦΙΧΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ!

Λατρευτή μας Μητέρα, κράτα μας σφιχτά στην αγκαλιά σου!

ΤΗΝ ΠΑΣΑΝ ΕΛΠΙΔΑ ΜΟΥ ΕΙΣ ΣΕ ΑΝΑΤΙΘΗΜΙ, ΜΗΤΗΡ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι Μήτηρ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου!

ΑΓΙΟΙ ΤΡΟΦΙΜΟΣ ΚΑΙ ΕΥΚΑΡΠΙΩΝ

 
Άγιοι Τρόφιμος και Ευκαρπίων

 
Οι Άγιοι Τρόφιμος και Ευκαρπίων ήταν στρατιώτες στη Νικομήδεια και έζησαν στα χρόνια του Mαξιμιανού (περί το 298 μ.Χ). Ειδωλολάτρες στην αρχή, εδίωκαν σκληρά τους χριστιανούς, συνέπρατταν μάλιστα στις φυλακίσεις και τους βασανισμούς τους. Aλλά ο Χριστός έκανε το θαύμα του και επί των διωκτών αυτών. Η χάρη Του, άνοιξε τα μάτια τους και τους έφερε στην πίστη Του. Ένθερμοι δε τώρα χριστιανοί και κήρυκες του Λυτρωτή τους, διαλαλούσαν ελεύθερα το όνομα Του και προσπαθούσαν να πολλαπλασιάζουν τις φάλαγγες των οπαδών Του.
Όταν καταγγέλθηκαν στη Νικομήδεια, έμειναν σταθεροί στην ομολογία τους και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Στην αρχή έσχισαν τις σάρκες τους με σιδερένια όργανα, και κατόπιν τους θανάτωσαν αφού τους έριξαν μέσα σε αναμμένο καμίνι. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη των Αγίων στις 18 Μαρτίου.
 
https://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ: ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ!

 Όσιος Θεοφάνης ο Εγκλειστος: Θάνατος και Αιωνιότητα

 

Στα σοβαρά ετοιμάζεσθε ν’ αναχωρήσετε; Δεν το πιστεύω. Θα υποφέρετε νομίζω, λίγο και μετά θα σηκωθήτε υγιής.
Θα έλθη φυσικά και για μας η ώρα του θανάτου. Ο θάνατος δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς ν’ αποφύγη. Άλλος χθες, άλλος σήμερα, άλλος αύριο, όλοι αναχωρούμε για την αιώνια ζωή.
Σημασία δεν έχει το πότε, αλλά το πως θα φεύγει κανείς. Ετοιμαστήκατε καθόλου;
Αλλοιώς κανείς αντικρύζει τον θάνατο από μακρυά και αλλοιώς από κοντά. Ο υγιής και ακμαίος δυσκολεύεται να νοοήση τον εαυτό του στα πρόθυρα της άλλης ζωής. Ο θάνατος είναι μεγάλο μυστήριο για όλους. Φωτίζεται αρκετά με την πίστη στον Χριστό, παραμένει όμως βασικά σαν μυστήριο. Δεν υπάρχει λόγος να θλιβώμαστε με ανώφελους φόβους. Ο ίδιος ο Κύριος πέθανε και πέρασε το κατώφλι του θανάτου. Έτσι έκανε ευκολώτερη την διάβασι αυτή για μας. Βαδίζοντας κι εμείς στα ίχνη Του ας μην φοβηθούμε διότι μαζί Του θα βρεθούμε στην αιώνια μακαριότητα.
 
****
 
Μακάριος εκείνος που διαρκώς περιμένει την ώρα του θανάτου και καθημερινά ετοιμάζεται.
Ποιος είναι ικανός να πη: «Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ μετ’ εμού ει»; Εκείνος πουπ στην ζωή του κοπίασε και κοπιάζει να ευαρεστήση τον Κύριο. Γι’αυτόν ο θάνατος είναι μία μετάβασις σε άλλη περιοχή γεμάτη παρηγοριά.
Βέβαια το πλησίασμα του θανάτου ίσως δημιουργεί κάποιο φόβο. Ας έχετε όμως θάρρος. Ο Κύριος νίκησε τον θάνατο. Αυτός θ’αναδείξη νικητή και κάθε πιστό.
Ο εχθρός θα κάνει την τελευταία του κίνηση. Ο πιστός που ετοιμάσθηκε δεν θα δειλιάσει αλλά θα παραδώσει τον εαυτό του στον Κύριο. Άγγελοι θα πλησιάσουν και θ’ απομακρύνουν κάθε διαμονική επήρεια. Δεν βαδίζουμε προς το άγνωστο και η ελπίδα μας δεν θα μας πλανέψει.

****

Βαθειά θλίψη επικρατεί όταν κάποιος πεθαίνη. Αλλά τί είναι ο θάνατος; Είναι η μετάβασις από μία μορφή ζωής στην άλλη, όπως το πέρασμα από το ένα δωμάτιο στο άλλο.
Δεν θλίβομαι για τους νεκρούς όταν είμαι βαθειά πεπεισμένος ότι σώθηκαν και βρίσκονται κοντά στον Θεό. Γιατί να λυπάμαι όταν αυτοί χαίρονται; Εάν αυτοί μας βλέπουν, δεν θα τους είναι δυσάρεστα τα πικρά μας δάκρυα;
Θα πω καλύτερα κλαίμε για τον εαυτό μας, επειδή τους χάσαμε. Και αυτό δεν είναι σωστό. Διότι δεν παύουν να είναι κοντά μας και να μας ευεργετούν, όχι βέβαια ορατά. Τώρα μάλιστα είναι ακόμα περισσότερο κοντά μας.
 
****
 
Αληθινή ζωή δεν είναι αυτή που ζούμε εδώ στην γη, αλλά εκείνη που θα ζήσουμε στον ουρανό. Εάν αυτή εδώ ήταν η αληθινή ζωή, τότε δεν θα πεθαίναμε. Εδώ στην γη προετοιμαζόμαστε για τον ουρανό, όπου δεν υπάρχη η κοσμική τάξις των πραγμάτων αλλά η αγγελική.
 
*από το βιβλίο: Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
Απάνθισμα Επιστολών
εκδ. Ι.Μ.Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής

ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ

 Άγιος και Δίκαιος Λάζαρος

 

Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Χριστού και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία τον φιλοξένησαν πολλές φορές (Λουκ.ι΄, 38-40, Ιωαν.ιβ΄, 1-3) στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα. Λίγες μέρες πρό του πάθους του Κυρίου ασθένησε ο Λάζαρος και οι αδελφές του ενημέρωσαν σχετικά τον Ιησού που τότε ήταν στη Γαλιλαία να τον επισκεφθεί. Ο Κύριος όμως επίτηδες καθυστέρησε μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος, οπότε είπε στους μαθητές του πάμε τώρα να τον ξυπνήσω. Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις αδελφές του Λάζαρου που ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και ζήτησε να δει το τάφο του.

Όταν έφθασε στο μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: Λάζαρε, βγές έξω. Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο τετραήμερος νεκρός μπροστά στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζήτησε να του λύσουν τα σάβανα και να πάει σπίτι του. (Ιωαν. ια΄,44)
Η αρχαία παράδοση λέγει ότι τότε ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών και έζησε άλλα 30 χρόνια. Τελείωσε το επίγειο βίο του στην Κύπρο το έτος 63 μ.Χ. και ο τάφος του στην πόλη των Κιτιέων έγραφε: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού».

Το έτος 890μ.Χ. μετακομίσθηκε το ιερό λείψανό του στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Λέοντα το σοφό, ο οποίος συνέθεσε τα ιδιόμελα στον εσπερινό του Λαζάρου: Κύριε, Λαζάρου θέλων τάφον ιδείν, κλπ
Χαρακτηριστικό της μετέπειτας ζωής του Λαζάρου λέγει η παράδοση, ήταν ότι δεν γέλασε ποτέ παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και είπε την εξής φράση: Το ένα χώμα κλέβει το άλλο. Η Ανάσταση του Λαζάρου επέτεινε το μίσος των Εβραίων που μόλις την έμαθαν ζήτησαν να σκοτώσουν τον Λάζαρο και το Χριστό.
 
Η μνήμη του θαύματος της Αναστάσεως του Λαζάρου γιορτάζεται το Σάββατο πριν από την Κυριακή των Βαΐων. Η ανακομιδή και μετάθεση του ιερού λειψάνου του αγίου Λαζάρου από το Κίτιο στην Κωνσταντινούπολη, η οποία τιμάται από την Εκκλησία τη 17ην Οκτωβρίου, έγινε κατά το έτος 890 μ.Χ. μετά από εντολή του αυτοκράτορα Λέοντα Στ' του Σοφού, ο οποίος συνέθεσε τα ιδιόμελα στον εσπερινό του Λαζάρου.

ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ: ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΥΤΗ Η ΖΩΗ, ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ!

Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης: Νομίζουμε ότι αυτή η ζωή, δεν περνάει. Περνάει πάρα πολύ γρήγορα και σημασία έχει, πού θα βρεθείς μετά.

Π. ΕΥΜΕΝΙΟΣ ΣΑΡΙΔΑΚΗΣ: ΧΩΡΙΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΔΕΝ ΣΤΕΡΙΩΝΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΡΕΤΗ!

Π. Ευμένιος Σαριδάκης: Χωρίς ταπείνωση δεν στεριώνει καμιά αρετή, γιατί δεν υπάρχει βάση να πατήσει. Αυτός που θέλει να αποκτήσει αρετές να ξεκινά από την ταπείνωση. Χωρίς ταπείνωση θα γίνει περίγελο των δαιμόνων, είναι σαν να θέλει να οικοδομήσει πάνω στην άμμο. Η ταπείνωση προφυλάσσει τον θησαυρό και η υπερηφάνεια τον σκορπίζει.

ΓΕΡΩΝ ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΤΖΕΒΕΛΕΚΑΣ: ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΚΟΣΚΙΝΟ ΚΑΙ ΧΟΡΟΠΗΔΑΜΕ!

Γέρων Δωρόθεος Τζεβελέκας: Ο Θεός έχει ένα μεγάλο κόσκινο και κοσκινίζει το πλήρωμα της Εκκλησίας. Θα αλλάξει πλήρωμα η Εκκλησία κάποια στιγμή. Στο κοντινό μέλλον. Τώρα λοιπόν και ο Δεσπότης κοσκινίζεται και ο παπάς κοσκινίζεται και ο λαϊκός κοσκινίζεται και ο μοναχός κοσκινίζεται.