ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΘΕΜΕΛΙΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Ο Χριστιανισμός θεμελιώνεται στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη. Γιατί αυτά τα τρία μόνο σώζουν: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη.

Η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη συναποτελούν την αισιοδοξία. Μόνο η αισιοδοξία μάς σώζει. Αν δεν έχουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη. Χωρίς πίστη είμαστε σαν τα ζώα που σήμερα το πρωί σφαγιάστηκαν στο σφαγείο. Χωρίς την αισιοδοξία όλοι μας είμαστε ανάπηροι. Μεγαλύτερη αναπηρία έχει ο άνθρωπος χωρίς αισιοδοξία παρά ο άνθρωπος χωρίς πόδια.  Ο Θεός τα πάντα εν σοφία εποίησε. Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ηλίου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ το πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα η ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή. Ο πρώτος καθημερινά βλέπει τα λουλούδια, ενώ ο δεύτερος τον σκουπιδότοπο. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά δημιουργία χωρίς αισιοδοξία.

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ: Ο ΑΜΑΡΤΑΝΩΝ ΔΕΝ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙ ΕΠΕΙΔΗ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙ, ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΕΙ!

Άγιος Συμεὼν ο Νέος Θεολόγος: Ο αμαρτάνων δεν αμαρτάνει, επειδή αμαρτάνει, αλλά επειδή δεν μετανοεί.

ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ: ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΑΓΑΠΑ ΟΛΟΥΣ ΕΞΙΣΟΥ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗ, ΑΥΤΟΣ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ!

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Όποιος με τη δύναμη του Θεού και μέσα στην κοινωνία του Θεού, αγαπά όλους εξίσου και χωρίς διάκριση, αυτός έφτασε την τελειότητα.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΜΕ ΟΛΟΥΣ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Το θέλημα του Θεού είναι το να αγκαλιάζουμε και να τους αγαπάμε όλους. Αν όμως τον τάδε αγαπάς και τον τάδε δεν αγαπάς, ακολουθείς το δικό σου θέλημα και όχι του Θεού. 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Ο ΦΤΩΧΟΣ ΔΕΝ ΛΑΧΤΑΡΑΕΙ ΤΟΣΟ ΤΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ, ΟΣΟ Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΤΑ ΠΕΡΙΤΤΑ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Ο φτωχός δεν λαχταράει τόσο τα αναγκαία, όσο ο πλούσιος τα περιττά. Ο φτωχός δεν έχει τόση ικανότητα στην τίμια δουλειά, όση ο πλούσιος στην απάτη και το παράνομο κέρδος.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΕΚΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ, ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΧΑΡΑ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Εκπληρώνοντας τις κοσμικές επιθυμίες της καρδιάς, δεν έρχεται η πνευματική χαρά, άγχος έρχεται. Η κοσμική χαρά φέρνει και το άγχος στους πνευματικούς ανθρώπους. Η κοσμική χαρά δεν είναι μόνιμη, αληθινή χαρά, είναι μια χαρά πρόσκαιρη, εκείνης της στιγμής. Αυτή είναι υλική χαρά, δεν είναι πνευματική, από υλικές χαρές όμως δεν “γεμίζει” η ψυχή του ανθρώπου. Ίσα-ίσα γεμίζει σαβούρα μέσα. Όταν νιώσουμε την πνευματική χαρά, δεν θα θέλουμε την υλική χαρά.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΒΟΗΘΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΤΟΥ, ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ!

Εκείνος που βοηθά τον πλησίον του, λαμβάνει βοήθεια από το Θεό. Εκείνος που κατηγορεί τον συνάνθρωπό του με φθόνο, έχει κατήγορό του το Θεό. 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Εκείνος που αγωνίζεται πολύ καιρό και δεν βλέπει πνευματική πρόοδο, υπάρχει υπερηφάνεια και εγωισμός. Πνευματική πρόοδος υπάρχει εκεί που υπάρχει πολύ ταπείνωση.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΙΛΑΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΙΕΡΕΑ!

 Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Γιατί πρέπει να φιλάμε το χέρι του Ιερέα 

Ο Ιερέας σας μπορεί να είναι μόλις 25 χρονών. Μα η Ιερωσύνη του είναι από καταβολής κόσμου. Όταν λοιπόν, του ασπάζεστε το χέρι, προσκυνάτε την Ιερωσύνη του, που φθάνει διαδοχικά από τον Χριστό και τους Αποστόλους μέχρι τον Ιερέα σας. Όταν φιλάτε το χέρι του παπά σας, φιλάτε ολόκληρη την αλυσίδα των Οσίων και Αγίων Ιερέων και Ιεραρχών, από τους Αποστόλους μέχρι σήμερα. Ασπάζεστε και προσκυνάτε τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, τον Άγιο Νικόλαο, τον Άγιο Βασίλειο, τον Άγιο Σάββα και όλους τους ”επίγειους αγγέλους και Ουρανίους ανθρώπους”, που όταν ήταν στη γη, κοσμούσαν την Εκκλησία και τώρα στολίζουν τον Ουρανό! Είναι φίλημα Άγιον, όπως γράφει στους Κορινθίους ο Απόστολος Παύλος. Να ασπάζεστε λοιπόν το χέρι του Ιερέα που σας ευλογεί. Είναι ευλογημένο από τον Θεό. Με την Χάρη της Ιερωσύνης. Με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Να το φιλάτε το χέρι του Ιερέα σας. Όσο νέος και αν είναι. Και να τον ακούτε. 

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΕΙ ΤΟΥΣ "ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΥΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ", ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΑΚΥΡΩΣΕ ΤΟ ΣΤΕ

 «Το Υπουργείο Παιδείας, επιβραβεύει τους  «μεταμοντέρνους Θεολόγους», τα Θρησκευτικά των οποίων ακύρωσε το ΣτΕ»

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ

Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων

 

Την πρώτη επίσημη παρέμβασή τους οι «Θεολόγοι» που αποτελούν την ομάδα των λεγόμενων «εκσυγχρονιστών θεολόγων» την έκαναν με το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών για το Μάθημα των Θρησκευτικών, το οποίο εμπνεύστηκαν, κατάρτισαν και κατάφεραν να εφαρμόσουν, πιλοτικά, το 2011, σε κάποια σχολεία της χώρας το δε 2016 σε όλα τα σχολεία.
Και όλα αυτά,  με τη σύμπραξη της πολιτικής εξουσίας, που, ως γνωστό, τα τελευταία χρόνια, ορέγεται να συνεργάζεται με πρόθυμους, για κάθε μορφή ανατροπές της ορθόδοξης θεολογικής παραδόσεως της χώρας, «μεταμοντέρνους θεολόγους».
Αυτοί οι «θεολόγοι της μόδας», όπως τους ονομάζει ο Αλ. Παπαδιαμάντης, έχουν καταφέρει να εισχωρήσουν στο Υπουργείο Παιδείας και να ελέγχουν τη λειτουργία του Μαθήματος των Θρησκευτικών σε όλες τις πτυχές του, έως και σήμερα.
Με ένα απαράδεκτο και ασύμβατο με την ορθόδοξη εκκλησιαστική Θεολογία πολυθρησκειακό και ουδετερόθρησκο , κινήθηκαν, ως οργανωμένη ομάδα, μέσω υψηλών γνωριμιών και σχέσεων, για να επιβάλουν στην Παιδεία μια ξενόφερτη, κυρίως προτεσταντίζουσα θεολογική γραμμή, με κοσμικά χαρακτηριστικά, που να μπορεί να πετύχει την μετάλλαξη της ορθόδοξης συνείδησης, πίστης και ζωής των μαθητών/τριών.
Με την αλλαγή αυτή σχεδίαζαν, μαζί με τους συνεργάτες τους πολιτικούς, αφενός, να αποορθοδοξοποιηθεί η Ελλάδα και να γίνει μια ουδετερόθρησκη χώρα και, αφετέρου, να γίνουν, βαθμιαία, οι σημερινοί μαθητές συνειδητά μέλη μιας νέας ομογενοποιημένης παγκόσμιας κοινότητας.
Το Πρόγραμμά τους, το έκαναν ελκυστικό και μεταμοντέρνο, με παιχνίδια, θεολογικούς νεωτερισμούς και ανατροπές και κατάφεραν να επιβάλουν, για τους ορθόδοξους μαθητές, έναν ξεχωριστό και ιδιότυπο ρατσισμό, καθώς ήταν οι μόνοι μαθητές στην Ελλάδα, που δεν διδάσκονταν την οικεία πίστη, αλλά ένα πολυθρησκειακό συνοθύλευμα.
 Ο στόχος τους ήταν η αλλαξοπιστία των νέων της χώρας και η μετατροπή τους  σε σύγχρονους γενίτσαρους, όπως είχε συμβεί σε παλαιότερες επώδυνες εποχές στην Ιστορία μας.
Φυσικά, οι αλλόδοξοι και αλλόθρησκοι μαθητές συνέχιζαν και συνεχίζουν να διδάσκονται, αμιγώς, μονάχα τη δική τους πίστη. Και όλες αυτές τις αποδομήσεις τις έκαναν, περιφρονώντας τη γονεϊκή θέληση, τα θεολογικά ταυτοτικά χαρακτηριστικά των ορθόδοξων μαθητών, τις διεθνείς ευρωπαϊκές συμβάσεις, τη συνταγματική συμμόρφωση, τις διαχρονικές αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) και τους νόμους της ελληνικής πολιτείας, που αφορούν στη διδασκαλία των Θρησκευτικών.
Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι, ενώ το Συμβούλιο της Επικρατείας, εξετάζοντας προσφυγές εναντίον τους, ακύρωσε (το 2018 και 2019), με τέσσερις εμπεριστατωμένες διαδοχικές αποφάσεις του, το Πρόγραμμα και τους Φακέλους διδασκαλίας τους, ως αντισυνταγματικό και ακατάλληλο για ορθόδοξους μαθητές, εκείνοι κατάφεραν, με πολιτικά και εκκλησιαστικά μέσα και, φυσικά, με τις ευλογίες του Υπουργείου Παιδείας, να εμφανίζονται ως θύματα του ΣτΕ και να παραμένουν στο Υπουργείο Παιδείας, για να συνεχίσουν το έργο της θεολογικής αποδόμησης της χώρας και της παιδείας της.
 Εμφανίζονταν και εμφανίζονται ως Ορθόδοξοι, αλλά όσα έγραφαν και όσα υποστηρίζουν είναι αντίθετα στην ορθόδοξη πατερική θεολογική παράδοση. Το δήθεν ορθόδοξο Πρόγραμμά τους, για παράδειγμα, αναφέρεται επαινετικά στη διδασκαλία των θρησκειών, τονίζοντας ότι «οι Θρησκείες είναι πηγές θεραπείας και συμφιλίωσης» και επισημαίνοντας ότι «η διευρυμένη γνώση γύρω τις Θρησκείες και τις όποιες κοσµοθεωρήσεις νοηµατοδοτούν τον ανθρώπινο βίο».
Είναι απολύτως σαφές ότι σχέδιό τους ήταν να εναντιωθούν στην «εξοικείωση των µαθητών σε µια µόνο ιδιαίτερη θρησκευτική παράδοση». Ο πρωτομάστορας και συντονιστής, μάλιστα, του πολυθρησκειακού Προγράμματος, προκειμένου να ενταφιάσει το διαχρονικό ορθόδοξο Πρόγραμμα των Θρησκευτικών, προς στήριξη της πολυθρησκείας που εισήγαγε, κατακεραύνωνε το ορθόδοξο Μάθημα:
«Το πρόβληµα του µαθήµατος είναι ο οµολογιακός χαρακτήρας του. Το µάθηµα έχει κατηχητικό χαρακτήρα, είναι µονοφωνικό, ως εκ της φύσεώς του, και, συνεπώς, δεν ανταποκρίνεται στην ανάγκη µιας ελεύθερης πλουραλιστικής κοινωνίας. Το ελληνικό σχολείο αποτελεί ακραία περίπτωση θρησκευτικού κατηχητισµού. Σ΄ ένα πλουραλιστικό και δηµοκρατικό σχολείο, που σέβεται τη θρησκευτική ετερότητα, η λύση δεν είναι παρά η κατάργηση του οµολογιακού µαθήµατος και η µετάβαση σε ένα ουδετερόθρησκο σχολείο».
 Πρόκειται για μια νέα εκσυγχρονιστική γραμμή, με στόχο τη μετάλλαξη της ορθόδοξης θεολογίας, παραδόσεως και ζωής, την οποία οι πρωταγωνιστές «θεολόγοι της μόδας», μαζί με κάποια πολιτικά και εκκλησιαστικά πρόσωπα, παλεύουν μανιωδώς να την επιβάλουν στη χώρα, εισάγοντας αλλότριες και ξένες στην ορθόδοξη παράδοση και ζωή κακοδοξίες και εμφανίζοντάς τις ως ορθόδοξες.
Διότι, πώς μπορεί να είναι ορθόδοξο ένα Πρόγραμμα Θρησκευτικών, όταν δεν αναφέρεται τίποτα σε αυτό για τη  σχέση και αναφορά του ανθρώπου προς τον Θεό, όταν δεν περιλαμβάνεται η συµµετοχή των μαθητών στη λατρευτική και µυστηριακή ζωή, όταν ο µαθητής προτρέπεται σε κοινωνική ζωή, αλλά όχι σε εκκλησιαστική;
Πώς μπορεί να είναι ορθόδοξη μια διδασκαλία, όταν απουσιάζει η βιωματική μάθηση και τη θέση της παίρνει µια εντελώς διανοητική, ουδέτερη και γνωσιολογική διδασκαλία;  
Πώς μπορεί μια αγωγή να είναι ορθόδοξη, όταν προβάλλεται στους μαθητές η «υπέρβαση της θρησκευτικής απολυτότητας (δηλαδή η υπέρβαση της συµµόρφωσης στις χριστιανικές αξίες);
Πώς συνάδει με την Ορθοδοξία μια διδασκαλία, που αποπλανεί τα ορθόδοξα παιδιά, με τη την πλύση εγκεφάλου που τους κάνει, ότι οι ξένες και αντίθετες στην ορθόδοξη πίστη «θρησκείες είναι πηγή ελπίδας για σωτηρία», όταν η ορθόδοξη παράδοση αναγνωρίζει, ως µοναδική πηγή ελπίδας, τον Ιησού Χριστό;
Πώς μπορεί να εκφράζει την ορθόδοξη παράδοση η παραδοχή ότι υπάρχουν «άγιοι άνθρωποι στις θρησκείες του κόσµου» όπως: «ο Βούδας, ο Κοµφούκιος, ο Μωάµεθ, ο Βισνού (Κρίσνα), ο Δαλάι Λάµα, ο Γκάντι και πολλά άλλα πρόσωπα ιστορικά και µυθικά;».
 Πως είναι ορθόδοξη μια διδασκαλία, όταν παροτρύνει τους/τις ορθόδοξους/ες μαθητές/τριες για «χειραφέτηση», δηλαδή,  απελευθέρωση «από ό, τι ονοµάζεται πρόσδεση στο παρελθόν», δηλαδή σε χειραφέτηση από την ορθόδοξη παράδοση;
Πώς μπορεί να είναι ορθόδοξο αυτό το Πρόγραμμα,  όταν, αναφερόμενο στον δάσκαλο ή στον καθηγητή που διδάσκει το θρησκευτικό Μάθημα,  σημειώνει
α) ότι «δεν υφίσταται καμιά ιδιαίτερη θρησκευτικού χαρακτήρα προϋπόθεση για να διδάξει  το Μάθημα. Μάλλον απευκταίες θα πρέπει να θεωρούνται τέτοιες προδιαθέσεις. Ένας άθρησκος ή αγνωστικιστής, ή αδιάφορος μπορεί να διδάξει με επιτυχία το ΜτΘ, όπως και ένας θρησκευόμενος. Αντίθετα ένας ζηλωτής θρησκευόμενος έχει μάλλον εξασφαλισμένη την αποτυχία»;
β) ότι «οι δάσκαλοι στα σχολεία της σύγχρονης πολυπολιτισμικής κοινωνίας είναι σημαντικό, κατά την εκπαιδευτική διαδικασία, να αποστασιοποιούνται κατά το δυνατόν από τη θρησκεία στην οποία ενδεχομένως ανήκουν είτε πατροπαράδοτα είτε από επιλογή»;
Πώς είναι ορθόδοξο ένα Πρόγραμμα, όταν η φιλοσοφία του βασίζεται σε μια αλλοπρόσαλλη θεολογία, που οι ίδιοι οι εμπνευστές της την ονομάζουν «θεολογία της πολυπολιτισμικότητας», που απαιτεί «να αλλάξει φυσιογνωμία και χαρακτήρα» το θρησκευτικό μάθημα, να «αναπλαισιωθεί ο θεολογικός και παιδαγωγικός του χαρακτήρας σε νέες βάσεις και αρχές» και προτρέπει, έτσι ώστε «η θεολογία της πολυπολιτισμικότητας, όχι απλώς να το αγγίξει, αλλά να το διαπεράσει, κομίζοντας μια άλλη μαρτυρία για την αλήθεια της ζωής του ανθρώπου και του κόσμου»;
Στην πραγματικότητα, η διδασκαλία της πολυθρησκείας σημαίνει, ουσιαστικά, απαξίωση της ορθόδοξης πίστεως και της διδασκαλίας της, αλλά, ταυτόχρονα, διάπραξη ενός θεολογικοπαιδαγωγικού σχίσματος, αφού όλο το οικοδόμημα της πολυθρησκείας, αντιτίθεται, τόσο στη διδασκαλία της ορθόδοξης  παραδόσεως όσο και στην, διαχρονικά, καθιερωμένη συνταγματική τάξη της χώρας, που ορίζει να αναπτύσσουν οι μαθητές/τριες την ορθόδοξη χριστιανική τους συνείδηση.
Είναι γεγονός ότι η εφαρμογή των αρχών αυτού του Προγράμματος οδηγεί, τελικά, σε μια απαγκίστρωση της συνείδησης των ορθοδόξων μαθητών από τη χριστιανική τους πίστη, καθώς τους εμποτίζει και τους μυεί σε ένα άθρησκο και άθεο πνεύμα και σε μια εκκοσμικευμένη διαθρησκειακή πνευματικότητα.
Και όμως, μέλη της ομάδας των «θεολόγων της μόδας», των οποίων το Πρόγραμμα και οι φάκελοι (βιβλία) των μαθητών/τριών, μετά από προσφυγές της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων, ακυρώθηκαν από το ΣτΕ, ως ασύμφωνα και ασύμβατα με την ορθόδοξη πίστη και το Σύνταγμα της χώρας, γεγονός που γνωρίζει το Υπουργείο, συνεχίζουν να επιλέγονται από αυτό, ως υψηλόβαθμα στελέχη και να τους ανατίθενται υπεύθυνες θέσεις, για να αποφασίζουν ως προς τις νέες δομές του Μαθήματος. Αλίμονό μας!!!
 
https://thriskeftika.blogspot.com

ΓΕΡΩΝ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ: Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΜΑΣΤΟΡΑΣ ΕΙΝΑΙ;

 Γέρων Αμφιλόχιος Μακρής

Ο πειρασμός ξέρετε τι μάστορας είναι;

 

«Όταν Κάποιος ρίξη στο σκυλί μια πέτρα,  πολλές φορές ο σκύλος αντί να χυθεί σ΄ αυτόν που την έριξε, ορμά και δαγκώνει την πέτρα. Έτσι κάνουμε κι εμείς. Βάζει ο πειρασμός κάποιον άλλο να μας πειράξει είτε με λόγο είτε με φέρσιμο κι εμείς αντί να τα βάζουμε με εκείνον που έριξε την πέτρα, δηλ. τον πειρασμό , δαγκώνουμε την πέτρα, δηλ. τον συνάνθρωπο, που χρησιμοποίησε ο μισόκαλος ως πέτρα. Και ποιος ξέρει τάχα τι γέλιο κάνει ο πειρασμός και πως θα μας κοροϊδεύει, όταν τα βλέπει αυτά.
 
Εν ώρα πειρασμού εμείς πρέπει να έχουμε υπομονή και προσευχή. Ο πειρασμός ξέρετε τι Μάστορας είναι; Τα ελάχιστα τα κάνει μεγάλα. Ο πειρασμός αδημονεί, στενοχωρείται και δημιουργεί πολέμους. Ξέρει πολλές τέχνες και φέρει τον άνθρωπο σε αμφιβολία.
 
Γι' αυτό έχουμε πολλά ναυάγια. Η προστασία του Θεού αδυνατεί (εξασθενίζει) τον πειρασμό. Όταν έχετε πειρασμούς τότε κατέρχεται και η ΧΑΡΙΣ  ΤΟΥ  ΘΕΟΥ. 
Όταν δοκιμάζει κάποιος πειρασμούς , διαπιστώνει την αδυναμία του , ταπεινώνεται και ελκύει την χάριν του Θεού. Να μην σας επηρεάζουν οι άνεμοι των πειρασμών, δεν μπορούν να σας κάνουν τίποτα. »
 
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΠΑΤΜΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ» 

ΓΕΡΩΝ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΕΧΘΡΟΣ!

 Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης:

Ο εαυτός μας είναι ο πιο θανάσιμος εχθρός!

 

Περί αρετών
Τρεις αρεταί εισιν προνοούσαι του νου διά παντός, και χρείαν αυτών έχει· η κατά φύσιν ορμή και η ανδρεία και η αοκνησία. [Αββάς Ησαΐας 7, 1]
Η πνευματική εργασία ενός πιστού γίνεται διά του νου. Για να μπόρεση όμως ο άνθρωπος να ενωθή με τον Θεόν διά του νου, διά του ηγεμονικού, χρειάζεται, λέγει ο αββάς Ησαΐας, τρία πράγματα: την κατά φύσιν ορμή, την ανδρεία και την αοκνησία [ο φιλόπονος, ο εργατικός, αυτός που δεν κουράζεται].
Δεν μιλάει για την ταπείνωσι, ούτε για την αγάπη, ούτε για την προσευχή. Μας εντυπωσιάζει.
 
Γιατί να προτάσση αυτές τις αρετές;
Η κατά φύσιν ορμή είναι η φυσική ιδιότης του ανθρώπου να μπορή να επιδιώκη κάτι με την θέλησί του, να ξέρη δηλαδή τι θέλει, τι ζητάει, και να κατευθύνη την δύναμί του, την γνώσι του, την βουλή του προς αυτόν τον στόχο, ώστε φυσιολογικώς να ρέπη προς αυτόν.
Όπως κάποιος ρέπει προς την φιλαργυρία ή προς την μοχθηρία, έτσι και αυτός, έχοντας την φυσική αυτή ιδιότητα, να κατευθύνη τον νου του προς τον Θεόν και αυτό να είναι μία ενέργεια όλης της ανθρωπίνης φύσεώς του και όχι μόνον του νου.
Τι να σου κάνη ο νους, αν εσύ ολόκληρος δεν νοιώθης την ένωσι με τον Θεόν και δεν τείνης ολοσχερώς προς αυτήν; Να ξέρης ότι δεν υπάρχει άλλος πραγματικός τρόπος θεώσεως, παρά μόνον αυτός.
Η ανδρεία ως αρετή απαντάται επίσης στους Ιουδαίους και στους αρχαίους φιλοσόφους, όλα δε τα πνευματικά εγχειρίδια ομιλούν περί αυτής, κατ’ επίδρασιν βεβαίως των αρχαίων διαιρέσεων των αρετών.
Εν προκειμένω όμως, η ανδρεία είναι κάτι που προϋποτίθεται.
Ανά πάσαν στιγμή χρειάζεται ο άνθρωπος να δείξη ετοιμότητα, υπομονή καθώς και μαρτυρία, δηλαδή να απόδειξη ότι αυτό που κάνει το θέλει και θα συνέχιση να το θέλη.
Ό,τιδήποτε όμως και αν επιδιώκη, ευθύς αμέσως αντιμετωπίζει αντιπάλους, οι οποίοι δεν αφίστανται ποτέ απ’ αυτού.
Κατ’ αρχάς τον δαίμονα, μετά τον κόσμο, εν συνεχεία τους ανθρώπους και προ πάντων τον ίδιο τον εαυτό του, που τον σέρνει μαζί του μέχρι την ώρα που θα παρουσιασθή ενώπιον του Θεού κατά την Δευτέρα Παρουσία Του.
 
Ο εαυτός μας είναι ο πιο θανάσιμος εχθρός.
Επομένως, ο χριστιανός συνεχώς αντιμετωπίζει παγίδες, θλίψεις, πόνους, απρόοπτα, δυσμενείς συνθήκες. Δεν είναι ο δρόμος του έτοιμος και στρωμένος, θα πρέπει ο ίδιος να ποιή «ευθείας τας τρίβους», να εξομαλύνη τα πράγματα.
Άνθρωπος που δεν έχει ανδρεία, αμέσως τα χάνει στον κίνδυνο, πανικοβάλλεται. Σαράντα χρόνια ζης στην έρημο ως μοναχός και μετά από σαράντα χρόνια πέφτεις σε μια αμαρτία, σε έναν πειρασμό, και τα χάνεις. Από μωρό παιδάκι είσαι καθαρός, παρθένος, ποτέ δεν είχες γνωρίσει πειρασμό.
Στα πενήντα, στα εξήντα, στα εβδομήντα χρόνια, όπως αναφέρουν οι Πατέρες, σου συμβαίνει πειρασμός πορνείας. Πανικοβάλλεσαι, τα χάνεις. Λες, τι έπαθα; Αρνήθηκα τον Χριστόν μου. Τον πρόδωσα. Αλλά αυτό τι είναι; Προοίμιο αποτυχίας. Όχι, πρέπει να σταθής γενναιόφρονα στο κάθε τι που παρουσιάζεται μπροστά σου.
Διότι τις περισσότερες φορές στην πνευματική ζωή οι συνθήκες, που συναντούμε, είναι αντίθετες από εκείνες που προσδοκούμε.
Ενίοτε έχομε και την αφέλεια να βάζωμε σε πειρασμό τον Θεόν να μας δώση αυτό που νομίζομε εμείς.
Παραδείγματος χάριν, προσευχόμαστε: Θεέ μου, σε παρακαλώ, δείξε μου εάν ή απόφασίς μου είναι σωστή, με το να συναντήσω τον τάδε ή με το να επιτύχω εκείνο ή με το να με ακούση ο δείνα.
Ο Θεός όμως ουδέποτε ασχολείται με έναν άνθρωπο που είναι τόσο μικροπρεπής και θέλει να έχη τον Θεόν του χεριού του. Ο Θεός δίνει ό,τι προγνωρίζει οικονομικώς με την παντογνωσία και την αγάπη του.
 
Ο ανδρείος λοιπόν άνθρωπος είναι έτοιμος για όλα.
Διότι, ενώ περιμένεις ειρήνη, έρχεται λαίλαπα. Ενώ περιμένεις επιτυχία, έρχεται αποτυχία. Ενώ περιμένεις υγεία, έρχεται αρρώστια. Πας στο νοσοκομείο, γίνεσαι χειρότερα. Κάνεις εγχείρησι, γίνεσαι τρις χειρότερα. Πρέπει να τα περιμένης όλα.
Ανδρεία σημαίνει: εδώ μπροστά σου στέκομαι, Θεέ μου, και εσύ κάνε με ό.τι θέλεις. Εγώ δεν προσδοκώ τίποτε. Προσδοκώ μόνον θλίψεις, διότι άνευ αυτών δεν υπάρχει παράδεισος.
Αντιλαμβάνεσθε λοιπόν ότι η μοναστική ζωή είναι μία πάλη, ένας αγώνας, μία άμυνα ή, μάλλον, μία επίθεσις, διότι ο αμυνόμενος δεν κερδίζει τίποτε, μόνον ο επιτιθέμενος κερδίζει.
Γι’ αυτό χρειάζεται γενναιοφροσύνη και ανδρεία. Άνθρωπος ο όποιος υποχωρεί και δεν υπομένει, άνθρωπος ο οποίος σε κάθε πρόβλημα και δυσκολία, σε κάθε στενοχώρια και αρρώστια, σέ κάθε συκοφαντία, κίνδυνο και πειρασμό έχει αμφιβολία -μήπως δεν πρέπει, μήπως ο Θεός δεν θέλη, μήπως κουρασθώ, μήπως δεν φθάσω στο τέρμα-, δεν θα μπορέση να κάνη τίποτε.
Τέλος, η αοκνησία είναι η αρετή του ανθρώπου ο οποίος δεν καταβάλλεται, δεν παύει να υπηρέτη τον σκοπό της ζωής του. Αν το κάθε τι απαιτή ένα δούλεμα και ένα σκύψιμο επάνω του, πόσο μάλλον η πνευματική ζωή. Η αοκνησία λοιπόν είναι το ακούραστο σμίλευμα του αντικειμένου της εργασίας μας, μάλλον τό ακούραστο και ανελλιπές και αδιάπτωτο κοίταγμα του ίδιου του Θεού.
Όταν κανείς χαλαρώνη, όταν κουράζεται και πέφτη σε ραθυμία, σε ακηδία, τότε όλοι οι εχθροί βρίσκουν τον χώρο και τον χρόνο να μπουν στην ζωή του, για να του καταστρέψουν ο,τιδήποτε έχει δημιουργήσει. Γι’ αυτό χρειάζονται προκαταρκτικά οι τρεις αυτές αρετές για την νοερά εργασία του πιστού.
 
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, «Λόγοι ασκητικοί, Ερμηνεία στον Αββά Ησαΐα», β’ έκδοση, των εκδόσεων Ίνδικτος.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, ΟΤΑΝ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΟ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΓΥΡΩ ΣΟΥ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Θα αρχίσεις να κάνεις δουλειά στον εαυτό σου, όταν πάψεις να ασχολείσαι με το τί κάνουν οι άλλοι γύρω σου. Αν ασχολείσαι με τον εαυτό σου και πάψεις να ασχολείσαι με τους άλλους, θα βλέπεις μόνον τα δικά σου σφάλματα και στους άλλους δεν θα βρίσκεις κανένα σφάλμα. Τότε θα απελπιστείς με την καλή έννοια από τον εαυτό σου και θα κατακρίνεις μόνον τον εαυτό σου. Θα αισθάνεσαι την αμαρτωλότητά σου και θα αγωνίζεσαι να απαλλαγείς από τις αδυναμίες σου. Ύστερα, όταν θα βλέπεις στους άλλους κάποια αδυναμία, θα λες: «Μήπως εγώ ξεπέρασα τις αδυναμίες μου; Πώς λοιπόν έχω τέτοια απαίτηση από τους άλλους;

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΝ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΜΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΖΟΥΝ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Μακάριοι όσοι ζουν στο Φως του Χριστού!