ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Φρικτή Αποκάλυψις! Εμπαίζονται οι Αρχιερείς, εκπρόσωποι της Ιεραρχίας και οι τεχνικοί σύμβουλοί των

OXI ΕΙΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Ενώ υποτίθεται ότι γίνεται διάλογος με την Εκκλησίαν, το υπουργείον Παιδείας καλεί αφνιδίως εις διημερίδας απο  8 έως 19 Μαΐου 70 εκπαιδευτικούς, δια  να  εκπαιδευθούν ως ινστρούκτορες των νέων προγραμμάτων σπουδών  δια τα Θρησκευτικά.

Ποιά είναι η ιδεολογική βάση του νέου προγράμματος σπουδών για τα Θρησκευτικά: Απόλυτος σχετικισμός και άρνηση ότι υπάρχει αντικειμενική αλήθεια στο χώρο της θρησκείας.

Αυτήν την περίοδο διεξάγεται συζήτηση με εκπροσώπους της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και ειδικούς που όρισε η Σύνοδος με εκπροσώπους του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής για το θέμα του μαθήματος των Θρησκευτικών. Επειδή στο χώρο υπάρχει πολλή παραπληροφόρηση η εφημερίδα μας ερευνώντας σε βάθος το θέμα αποκαλύπτει σήμερα κείμενα των ιδίων των εμπνευστών του προγράμματος, τα οποία σαφώς αποκαλύπτουν ποιές είναι οι ιδεολογικές προϋποθέσεις των σχεδιαστών τους. Επιπλέον παρουσιάζουμε για τους αναγνώστες μας απομαγνητοφωνημένα τμήματα της ομιλίας ενός εξ αυτών, ο οποίος μίλησε για το υποτιθέμενο παιδαγωγικό μέρος του μαθήματος. Τα πράγματα έχουν ως εξής:

Ο τότε Λέκτωρ κ. Κουκουνάρας-Λιάγκης, ο οποίος σημειωτέον είναι μέσα στην ομάδα ευθύνης του ΙΕΠ για την επιμόρφωση 70 εκπαιδευτικών, οι οποίοι καλούνται ονομαστικά 2 με 4 Μαΐου να μετεκπαιδευτούν σε αυτό το πρόγραμμα, ενώ υποτίθεται ότι για το περιεχόμενό του γίνεται διάλογος με την Εκκλησία (69511_ΕΓΚΡΙΣΗ_ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ_ΠΣ_ΘΡΗΣΚ_ΥΑ_27_04_2017), σε άρθρο του στο περιοδικό «Επιστημονικό Εκπαιδευτικό Περιοδικό «eκπ@ιδευτικός κύκλος» Τόμος 3, Τεύχος 1, 2015 © eκπ@ιδευτικός κύκλος ISSN: 2241-4576, σελ. 141, παρουσιάζει ένα πίνακα (σελ. 141-142) για τις κατά την άποψή του διαθέσιμες παιδαγωγικές φιλοσοφίες ως προς το μάθημα των Θρησκευτικών, τις οποίες και συγκρίνει.

Τις διαχωρίζει σε κατηγορίες, σε αυτήν του ιδεαλισμού, του ρεαλισμού, του κριτικού ρεαλισμού, του πραγματισμού και του υπαρξισμού. Κατ’ αυτόν ιδεαλιστική προσέγγιση, είναι όταν πιστεύεις ότι η πραγματικότητα είναι πνευματική, ηθική, αμετάβλητη, ότι ο άνθρωπος είναι λογικό ον, αιώνιος στη φύση όπως ο Θεός και η φύση του είναι ίδια στο χωροχρόνο και υπάρχουν αξίες απόλυτες και αιώνιες. Ο ρεαλισμός δέχεται κατά τον συγγραφέα ότι υπάρχει πραγματικότητα υλική-αντικειμενική, η οποία ορίζεται από φυσικούς νόμους και η οποία υπάρχει ανεξ­άρτητα από τον άνθρωπο, ο άνθρωπος είναι πνευματικό ον, Tabula Rasa, οι δε αξίες είναι απόλυτες και αιώνιες και βασίζονται στους φυσικούς νόμους. Κατά τον κριτικό ρεαλισμό, όπως τον αντιλαμβάνεται ο συγγραφέας, υπάρχει μία υλική πραγματικότητα ανεξάρτητη από τον άνθρωπο, ο άνθρωπος είναι βιολογικό και κοινωνικό ον, οι δε αξίες είναι σχετικές και αποτελούν κοινωνικές κατασκευές συγκεκριμένου πλαισίου. Ως προς τον πραγματισμό ο συγγραφέας θεωρεί ότι η πραγματικότητα βρίσκεται στην εμπειρία, στην αλληλεπίδραση προσώπου-πλαισίου, η οποία αλλάζει και δεν υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς, ο άνθρωπος είναι βιολογικό και κοινωνικό ον, οι δε αξίες είναι σχετικές και υποκείμενες σε αλλαγές. Τέλος, ως προς τον υπαρξισμό η πραγματικότητα είναι υποκειμενική και απροσδιόριστη, το άτομο ζει το δράμα της ζωής και η πραγματικότητα υπάρχει στη δράση του ατόμου. Ο άνθρωπος είναι ένα τίποτα μέχρι να δράσει, γίνεται όπως θέλει λόγω προσωπικής επιλογής και είναι καταδικασμένος στην ελευθερία του. Οι αξίες είναι σχετικές, όχι απόλυτες, επιλέγονται ελεύθερα, βασίζονται στις ατομικές αντιλήψεις και μεγαλύτερη αξία είναι η ελευθερία και η υπευθυνότητα του ατόμου.

Ο κ. Κουκουνάρας-Λιάγκης στην παρουσίαση που έγινε για το μάθημα των θρησκευτικών από το σύλλογο ΚΑΙΡΟΣ στην αίθουσα της Στοάς του Βιβλίου στις 3 Απριλίου 2017 ανέφερε τα ακόλουθα, τα οποία έχουν αναρτηθεί και ως βίντεο στην ιστοσελίδα του ΚΑΙΡΟΥ και στο youtube (https://www.youtube.com/watch?v =H5VgSx3uMqU). Στα 56 λεπτά του βίντεο αναφέρει τα ακόλουθα:

«τα νέα προγράμματα σπουδών γόνιμα αναπτύ­χθηκαν με βάση τον κριτικό ρεαλισμό και στις μεγαλύτερες τάξεις με βάση τον πραγματισμό του Dewey και της κονστρουκτιβιστικής προσέγγισης της θρησκευτικής εκπαίδευσης του Grimmitt αλλά του Grimmitt της δεκαετίας του ’90.»

Ο περίφημος Michael Grimmitt (2000) στη σελίδα 144 του ανωτέρω άρθρου του κ. Κουκουνάρα-Λιάγκη κατατάσσεται στους πραγματιστές. Επελέγησαν δηλαδή από το Υπ. Παιδείας από τις ανωτέρω περιγραφόμενες φιλοσοφίες μόνο οι σκληρά σχετικιστικές. Απαντώντας στις αντιρρήσεις για τα νέα προγράμματα σπουδών ο ομιλητής ανεφέρθη και στις αντιρρήσεις ως προς το αν προκύπτει εξ αυτών κίνδυνος σχετικισμού. Στη 1 ώρα και 10  τοῦ βίντεο προσθέτει επίσης και τα εξής:

«Ποιός θα νοηματοδοτήσει αυτό το σούπερ μάρκετ της αγοράς και του διαδικτύου αν δεν το κάνει αντικειμενικά και με σεβασμό το ίδιο το σχολείο… Ως προς το φόβο του σχετικισμού είναι ομολογουμένως ρεαλιστικός και έχει βάση όντως… Από την άλλη ωστόσο δεν έχουμε κανένα δικαίωμα κινούμενοι στενά ομολογιακά αφενός να αρκούμαστε στην αλήθεια της δικής μας πίστης και αφετέρου να δίνουμε υπεραπλουστευμένες και προκατασκευασμένες απαντήσεις στις μεγάλες πνευματικές και διανοητικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στη ζωή τους.»

Επίσης στο 56 λεπτό του βίντεο και λίγο πιο πριν και μετά, προεβάλλετο πίσω από τον ομιλητή η εικόνα μιας ζυγαριάς, η οποία από τη μία μεριά έδειχνε τη χαμένη φιλοσοφία, δηλ. τον ιδεαλισμό, και από την άλλη τις κερδισμένες φιλοσοφίες που γίνονται αποδεκτές στο νέο πρόγραμμα σπουδών, οι οποίες είναι ο κριτικός ρεαλισμός και ο κονστρουκτιβισμός. Η ζυγαριά λοιπόν στην οποία ζυγίζεται η τύχη των εκατομμυρίων των Ελλήνων έδειξε βάσει της ταξινόμησης του ίδιου του ομιλητή, ότι τα παιδιά πρέπει να εκπαιδευτούν στο ότι ο άνθρωπος είναι μόνο ένα βιολογικό και κοινωνικό ον και ότι οι αξίες είναι σχετικές και αποτελούν κοινωνικές κατασκευές, η δε αναφορά σε απόλυτες και αιώνιες αξίες συνιστά η ιδεαλισμό η όπως ελέχθη κατά φρικτό τρόπο κατηχητισμό. Η υποτιθέμενη αντικειμενική πληροφόρηση την οποία οφείλει να δώσει το σχολείο κατά τον ομιλητή, στο ανωτέρω απομαγνητοφωνημένο κείμενό του, είναι απλά ότι αντικειμενικές αξίες δεν υπάρχουν, ότι όλα είναι σχετικά και κοινωνικές κατασκευές.

Ο κ. Κουκουνάρας αναφερόμενος στο άρθρο του «οι θρησκείες στο σχολείο: μία μετανεωτερική προσέγγιση της θρησκευτικής εκπαίδευσης με τεχνικές από το θέατρο στην εκπαίδευση» (Θέατρο & Εκπαίδευση δεσμοί αλληλεγγύης, επιμ. Γκόβας, Ν., Κατσαρίδου, Μ., Μαυρέας, Δ. (επιμ.). (2012). Αθήνα: Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση) αναφερόμενος στην κονστρουκτιβιστική θεώρηση της μάθησης γράφει τα εξής:

«Ο κονστρουκτιβισμός αποτελεί μία ψυχολογική και φιλοσοφική θεωρία και ερμηνεία της φύσης της μάθησης (Simpson 2002), κατά την οποία ο μαθητής δημιουργεί τη δική του μάθηση (Schunk 2010: 252). Επηρεάστηκε από τη θεωρία και έρευνα της ανθρώπινης ανάπτυξης, κυρίως των Piaget (1970,1972), Vygotsky (1997) και άλλων (Von Glasersfeld 1995, Bruner 1996, 1997). Έχει ως βάση τη πραγματιστική παραδοχή ότι η αλήθεια έχει σχετική αξία, γιατί δεν είναι μία αντικειμενική, αμετάβλητη και απόλυτη. Σχετική αξία έχει και η γνώση της, γι’ αυτό δεν υπάρχει απόλυτη και αντικειμενική γνώση η εξήγηση του κοινωνικού κόσμου. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι η υποκειμενική οικοδόμηση της γνώσης μέσα από πολλαπλά νοήματα και σημασιοδοτήσεις, που προσδίνει ο καθένας».

Ο ίδιος ο συγγραφέας στο άρθρο του «Η χρήση βιβλικών κειμένων στην κονστρουκτιβιστική προσέγγιση του μαθήματος των Θρησκευτικών» (Δελτίο Βιβλικών Μελετών, 29Β, 2011) αναφερόμενος στην κονστρουκτιβιστική θεώρηση της μάθησης έγραφε τα εξής:

«Η κονστρουκτιβιστική θεώρηση της μάθησης αμφισβητεί ότι η σκέψη ενυπάρχει στο  νου, λόγω ενδείξεων ότι αυτή λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο καταστάσεων. Ακόμη, δέχεται ότι οι διεργασίες της γνώσης, κατά κύριο λόγο, οικοδομούνται από τα άτομα, σε συνάρτηση με τις εμπειρίες τους (Bredo 1997). Η θεωρία ότι ο μαθητής δημιουργεί τη δική του μάθηση είναι περισσότερο ανατρεπτική από ο,τι φαίνεται. Τοποθετεί στο κέντρο της θεωρίας την πραγματιστική παραδοχή ότι η αλήθεια δεν είναι μία αντικειμενική, αμετάβλητη, αδιαπραγμάτευτη και απόλυτη. Για αυτό η αξία της ίδιας, αλλά και η γνώση της είναι σχετικές. Η γνώση στην πραγματικότητα, για τον κονστρουκτιβισμό, διαμορφώνεται υποκειμενικά, οικοδομείται μέσα από τα πολλαπλά νοήματα και σημασιοδοτήσεις, που προσδίδει ο καθένας».

Είναι αυτονόητο κατόπιν όλων αυτών ότι το να μιλήσουμε για συγχυτικό μείγμα θρησκειών η πανθρησκεία είναι πολύ λίγο και ίσως και κολακευτικό. Στην πραγματικότητα επιχειρείται μία θρασύτατη εισαγωγή στο γενικευμένο σχετικισμό, ο οποίος αποδομεί όχι μόνο την Ορθοδοξία αλλά και κάθε μορφή θρησκείας. Ο μαθητής υποχρεούται να προσηλυτισθεί στο σχετικισμό και όπως ανέφερε κάποιος άλλος ομιλητής «όποιος καθηγητής δεν εφαρμόζει το νέο πρόγραμμα απλά φεύγει».

Από τα ανωτέρω κείμενα, τα οποία είναι κείμενα πιστής αντιγραφής και απομαγνητοφώνησης της παρουσιάσεως των εμπνευστών της νέας αντικατήχησης των εκπαιδευτικών, προκύπτει ότι βρισκόμαστε σε διαδικασία μακιαβελικού τύπου παραπληροφόρησης της Εκκλησίας πρώτα απ’ όλα, των γονέων, των μαθητών και του θεολογικού κόσμου. Αυτό που παρουσιάζεται σαν γνώση που προκύπτει από την εμπειρία-βίωμα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που όλες οι θρησκείες εννοούν ως βίωμα, η κάθε μία με το δικό της τρόπο βέβαια, αλλά με αυτό που εννοούσε ο Dewey. Στο βιβλίο του «Α Common Faith» (Yale University Press) που εκδόθηκε το 1934 (επί τη ευκαιρία οι συντάκτες του προγράμματος είναι πολύ ενημερωμένοι με τις πρόσφατες εξελίξεις της παιδαγωγικής βασιζόμενοι στα ευφυολογήματα του προπολεμικού Dewey του 1934!) μας διαβεβαίωνε ότι η παραδοσιακή θρησκεία οδεύει προς τη λησμονιά και θα αφορά μόνο την περιέργεια της ιστορίας. Όπως το αυτοκίνητο, συνεχίζει, ξεπέρασε το άλογο έτσι και η επιστήμη θα ξεπεράσει τη θρησκεία. Όλες οι θρησκευτικές μορφές, συνεχίζει, είναι μυθολογικές και όλες οι μυστικές εμπειρίες έχουν μία φυσική εξήγηση. Στη σελίδα 30 του βιβλίου αυτού προσδοκά όλοι οι μορφωμένοι άνθρωποι να εγκαταλείψουν τη θρησκεία, τον Θεό, τα περί σωτηρίας, χάριτος, προσευχής, μυστηρίων, κλήρου, αποκαλύψεως κ.α. Για να βοηθήσει ο φιλάνθρωπος κ. Dewey τα αμερικανάκια και τους ντόπιους θαυμαστές του το 2017 να ξεπεράσουν το ψυχολογικό πρόβλημα από την απώλεια του Θεού πρότεινε δύο αλλαγές: τον κοσμικό μετασχηματισμό της θρησκείας, που πλέον δεν θα δεχόμαστε σαν αγίους αυτούς που αγωνίζονται κατά των παθών, αλλά θα δεχόμαστε στη θέση τους τους ακτιβιστές, που θα ασχολούνται με τη βελτίωση της ζωής σε αυτόν τον πλανήτη. Επίσης πρότεινε, η δεύτερη πρότασή του, ότι η έννοια Θεός δεν θα αντιστοιχεί σε κάποια συγκεκριμένη θεότητα, αλλά θα αντιστοιχεί στην έννοια της ενότητος όλων των σκοπών, τα οποία διεγείρουν σε εμάς επιθυμίες και δράσεις. Το ότι βέβαια διαψεύστηκε ο κ. Dewey από την ιστορία το ξέρουν οι πάντες. Το ότι όμως εμφανίζεται αυτό το κωμωδιογράφημα ηλικίας σχεδόν 100 ετών ως λύση για τα παιδαγωγικά προβλήματα της ελληνικής νεότητος το 2017 μάλλον θα πρέπει να το αποδώσει κανείς στο θουκυδίδειο, ότι οι έννοιες έχουν χάσει τη σημασία τους, για να μην πούμε το βαρύτερο ότι, όταν μία ιστορία αυτού του τύπου επαναλαμβάνεται, δεν είναι κωμωδία αλλά τραγωδία. Όταν αυτοί οι κύριοι με ύφος 40 Καρδιναλίων μας κουνούν το δάχτυλο και μας ζητούν να εκσυγχρονιστούμε, ίσως θα πρέπει να υποψιαστούν πριν μας απειλήσουν με τις περισπούδαστες παραπομπές τους, ότι μπορεί να υπάρχουν και άνθρωποι που είναι σε θέση να διαβάσουν αυτές τις παραπομπές, να ξέρουν ξένες γλώσσες και κυρίως να ξέρουν ιστορία της εκπαίδευσης. Αν λοιπόν κοπτόμαστε ότι η αναγκαιότητα της αλλαγής που προτείνεται στα νέα προγράμματα σπουδών είναι θέμα παιδαγωγικής ανάγκης, είναι καλό να λεχθεί ποιός τα είπε αυτά, πότε τα είπε και αν το όραμα της ελληνικής παιδείας είναι ο εξαμερικανισμός προπολεμικής παλιάς κοπής. Για να καταλάβουν οι αναγνώστες της εφημερίδας μας περί τίνος πρόκειται ως προς τον μακαρίτη Dewey, είναι  ενδιαφέρον  να  λεχθεί ότι η περίφημη φιλοσοφία του πραγματισμού του βασίζεται σε μία αμίμητη φράση του: «ό,τι δεν μετριέται σε δολλάριο δεν αξίζει τον κόπο να το λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη»! Μπορεί να είμαστε αποικία χρέους υλικά λόγω του υπερδανεισμού μας, αλλά δεν χρειάζεται να γίνουμε και αποικία λοβοτομημένων δολλαριοπλήκτων η ευρωπλήκτων και να θεωρούμε νομική μας υποχρέωση να πείσουμε δικαίους και αδίκους ότι αυτό είναι το προοδευτικό μέλλον της παιδαγωγικής στην Ελλάδα.

Η Εκκλησία της Ελλάδος και οι Άγιοι Αρχιερείς που συμμετέχουν στον διάλογο πρέπει να προσέξουν, γιατί το παιχνίδι παίζεται με σημαδεμένα χαρτιά. Όσο και να προσθέσουμε στοιχεία στον προετοιμαζόμενο φάκελο σπουδών από την Ορθοδοξία μέσα σε αυτό το γκεμπελιστικό πλαίσιο, το μόνο το οποίο θα καταφέρουμε είναι να γελοιοποιήσουμε και την Ορθοδοξία με υπογραφή μάλιστα της Ι. Συνόδου. Όταν η φιλοσοφία των νέων προγραμμάτων είναι ότι όλα είναι σχετικά και δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, έχουμε την έναρξη της επιβολής ενός ριζοσπαστικού αθεϊσμού, ο οποίος ακολουθεί λογικά την αποδόμηση όλων των θρησκειών. Είναι καιρός εγρήγορσης, καιρός αποφάσεων και καιρός ενός όντως ριζοσπαστικού ΟΧΙ από κλήρο και λαό στο νέο αισχρό παιδομάζωμα εις βάρος της ελληνικής νεότητας. Επιπλέον ας λε­χθεί ως υποσημείωση ότι η ιδέα του να εκκοσμικευθεί η παιδεία στην Τουρκία  μέσω  του  πρα­γματισμού του Dewey ήταν «ευφυής» ιδέα του Κεμάλ Ατατούρκ. Ο ίδιος ο John Dewey εκλήθη το 1923 από τον τότε Υπ. Δημόσιας Εκπαίδευσης Σεφά Μπέη και μετέβη στην Τουρκία. Παρέμεινε δύο μήνες περιοδεύοντας την Τουρκία και συνομιλώντας με Τούρκους εκπαιδευτικούς και υπέβαλε δύο εκθέσεις μία πρώτη πριν φύγει από την Τουρκία και μία δεύτερη πιο περιεκτική, όταν επέστρεψε στην Αμερική. Αν ο κεμαλισμός έχει και ελληνική έκδοση θα το δούμε σύντομα στις αίθουσες των ελληνικών σχολείων. Ελπίζουμε η ηγεσία του Υπ. Παιδείας να μη θέλει να συνδέσει το όνομά της με ένα τόσο παλιομοδίτικο αμερικανοκεμαλισμό.

Ορθόδοξος Τύπος

ΤΑ «ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ» ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΤΣΑΚΩΝΑ

ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗΣ Ο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΠΟΥ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΝΕΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Ο Δημήτρης Ανδρεάκος, έδωσε την μάχη και με την βοήθεια του Θεού την κέρδισε.

Τον διώξανε από την Αστυνομία διότι για λόγους Ορθόδοξης Χριστιανικής συνείδησης αρνήθηκε να παραλάβει το Νέο δελτίο ταυτότητος πού κατά δοκιμή και προτεραιότητα έναντι των άλλων πολιτών (προφανώς) δίνεται στους αστυνομικούς υπαλλήλους.

Μετά από 5 ολόκληρα χρόνια δικαστικής περιπέτειας δικαιώθηκε προ ημερών και επανήλθε στο Σώμα παίρνοντας και όλους τους μισθούς πού τόσα χρόνια αναιτίως του στέρησαν! 

Αν μάλιστα οι υπεύθυνοι της αδικίας πλήρωναν από την τσέπη τους και την περιουσία τους τα χρήματα αυτά κι όχι από το Δημόσιο Ταμείο τότε θα ήταν και η πιο δίκαιη απόφαση !

Στις 17 Μαρτίου παίχτηκε η τελευταία πράξη του δράματος, η τελική απόφαση της δικαίωσης του αστυνομικού Ανδρεάκου, ο οποίος είχε γίνει γνωστός στο πανελλήνιο όταν αποτάχθηκε από τις τάξεις της ΕΛ.ΑΣ., καθώς αρνήθηκε να παραλάβει το νέου τύπου Δελτίο Ταυτότητας που η υπηρεσία ήθελε να του χορηγήσει.

Πέντε χρόνια μετά την απόταξή του ο συνεπής αυτός άνθρωπος δικαιώθηκε και η ΕΛΑΣ υποχρεώθηκε να τον επαναφέρει στις τάξεις της. Πρόκειται για μια πολύ σημαντική απόφαση, καθώς όχι απλά δικαιώνεται ένας άνθρωπος ο οποίος βασανίστηκε πολύ για πέντε χρόνια αλλά και αποδεικνύεται ότι είναι δυνατόν να είναι κανείς συνεπής στις αρχές του και να ζει εντός του σύγχρονου κόσμου.

Δικηγόρος του κ. Ανδρεάκου ήταν ο Γ. Ζωγράφος, καθόλη την διάρκεια αυτής της περιπέτειας. Έτσι λοιπόν εμείς αποφασίσαμε να μιλήσουμε και με τους δύο προκειμένου να δούμε τόσο τι σημαίνει αυτή η εξέλιξη όσο και το πώς αντιμετωπίζουν και οι δύο τους το μέλλον από εδώ και πέρα.

Μιλάμε με τον δικηγόρο κ. Γ. Ζωγράφο

-- Κερδίσατε μια ομολογουμένως δύσκολη δίκη και πετύχατε να επανέλθει ο κ. Ανδρεάκος στην θέση του. Το περιμένατε;

-- Για την ακρίβεια, δεν μιλάμε για μια μόνο δίκη. Μιλάμε για ένα διοικητικό εφετείο ουσίας και για τρία πειθαρχικά, πρωτοβάθμιο και δύο δευτεροβάθμια. Στον μαραθώνιο αυτό, που χρονικά εκτείνεται σε βάθος 5 χρόνων, από τη μέρα της αποτάξεως του Δημήτρη Ανδρεάκου μέχρι την αποκατάστασή του, οφείλω δημόσια να αναδείξω τη συνεισφορά της έμπειρης συναδέλφου κ. Χριστίνας Τσαμπάζη, που έφερε μεγάλο μέρος του φόρτου της υποθέσεως αυτής, καθώς και μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας, ασφαλώς. Η απάντηση στο αν το περίμενα είναι σχετική. 

Δεν είμαι όμως από εκείνους που με την πρώτη ευκαιρία, δημοσίως και  για ευνόητους λόγους, «αναπέμπουν ύμνους» στη Δικαιοσύνη, διατρανώνοντας την εμπιστοσύνη τους σε αυτή...

Και οι κρίνοντες, πρέπει να κρίνονται και μάλιστα αυστηρότερα από τον απλό πολίτη. Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Υπό το πρίσμα αυτό, ήμουν σίγουρος ότι ο Ανδρεάκος είχε απόλυτο δίκιο, τόσο στο αυτονόητο αίτημά του να επιστρέψει το Σώμα, όσο και συνακόλουθα, στο παράνομο της αποτάξεώς του, επειδή αρνήθηκε να πάρει την «κάρτα του πολίτη» για λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως. 

Επομένως, για να γίνω πιο συγκεκριμένος, περισσότερο περίεργος ήμουν για το σκεπτικό της όποιας απόφασης, δηλαδή για τον τρόπο με τον οποίο θα δικαιολογούσαν νομικά την απόρριψή ή την αποδοχή της προσφυγής του, παρά για το αποτέλεσμα καθεαυτό.

-- Στέκει η δικαστική αυτή απόφαση ως δεδικασμένο, το οποίο θα εμποδίσει παρόμοιες περιπέτειες για άλλους ανθρώπους;

-- Σε συνέχεια λοιπόν των όσων είπα παραπάνω, θεωρώ ότι η απόφαση που εξεδόθη είναι «Σολομώντεια». Δηλαδή αφενός δικαίωσε ως προς το αίτημά του τον Ανδρεάκο, αφετέρου έκλεισε την πόρτα για οποιαδήποτε άλλη παρόμοια περίπτωση. Πώς το έκανε αυτό; 

Δεν μπήκε στην ουσία των λόγων για τους οποίους ο προσφεύγων αρνήθηκε να πάρει την ταυτότητα (γιατί τότε θα ήταν με βάση την ΕΣΔΑ μονόδρομος η αποδοχή της προσφυγής στην ουσία της και θα ανέτρεπε ολόκληρο το «νομιμοποιητικό καθεστώς» των ταυτοτήτων ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου), αλλά ακύρωσε την διαταγή του τότε Υπαρχηγού της ΕΛΑΣ περί της αποτάξεώς του, για τυπικούς λόγους. Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος!

Ο δε παραλογισμός των δήθεν «πειθαρχικών» της ΕΛΑΣ, αντικατοπτρίζεται στο εξής γεγονός: Τα δύο πρώτα (πρωτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο) πριν την ακύρωση της αποφάσεως από την τακτική δικαιοσύνη, τον έκριναν ομόφωνα (!), και μάλιστα στην ουσία και όχι για τυπικούς λόγους ως άξιο απόταξης από το Σώμα, λόγω απείθειας. Το τρίτο δευτεροβάθμιο (το οποίο προβλέπεται από τον κανονισμό της ΕΛΑΣ σε περίπτωση που μεσολαβήσει απόφαση της δικαιοσύνης), επίσης ομόφωνα, τον απάλλαξε! Τα συμπεράσματα στην κρίση σας…

-- Το νομικό μας σύστημα προσφέρει όπλα για την αντιμετώπιση της «απο-θρησκευτικοποίησης» της χώρας μας;

-- Ασφαλώς και διαθέτει. Όλο το φάσμα της διοικητικής δικαιοσύνης, που όμως αργεί χαρακτηριστικά σε περίπτωση εμπλοκής με το Δημόσιο εν γένει, καθώς και τον Εισαγγελέα, δηλαδή την ποινική δικαιοσύνη σε περιπτώσεις εμπλοκής φυσικών προσώπων, είτε πρόκειται για δημοσίους υπαλλήλους είτε για άλλους. Από τη μήνυση για παράβαση καθήκοντος και για κατάχρηση εξουσίας για τις σοβαρότερες περιπτώσεις, μέχρι την ψευδή καταμήνυση και τη συκοφαντική δυσφήμηση για τις απλούστερες, κάποιος μπορεί πράγματι να δικαιωθεί από τα τακτικά ποινικά δικαστήρια, αναλόγως της περιπτώσεως, προφανώς.

Μια έξυπνη ιδέα, την οποία συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους δεινοπαθούν από τον «προοδευτισμό» και τις ιδεοληψίες των ημιμαθών που σιτίζονται από τις διάφορες ΜΚΟ και έχουν βάλει στόχο την εκθεμελίωση όσων ξέρουμε, είναι η χρήση του λεγόμενου «αντιρατσιστικού νόμου», εναντίον τους: 

Η διατύπωση των ποινικών διατάξεών του είναι ευτυχώς τέτοια, που επιτρέπει να μηνυθούν και να καταδικαστούν με βαριές ποινές για εκείνο ακριβώς που θα ήθελαν αυτοί να τιμωρήσουν όσους τους αντιστέκονται! Δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε!

Μιλάμε παρακάτω με τον διωγμένο αστυνομικό κ. Δ. Ανδρεάκο...

-- Θεωρείτε ότι υποστήκατε έναν «σύγχρονο διωγμό»; Ότι διωχθήκατε με βάση τις Θρησκευτικές πεποιθήσεις σας;

-- Ναι, έχω υποστεί θρησκευτικό και ιδεολογικό διωγμό. Γιατί η άρνησή μου ως προς την δημιουργία και παραλαβή προσωπικού εγγράφου (Δελτίο Ταυτότητας) εδράζεται τόσο στα θρησκευτικά μου πιστεύω όσο και στις ιδεολογικές μου αντιλήψεις περί ελευθερίας και προστασίας του έθνους και του λαού που κατοικεί στα γεωγραφικά μας όρια. καθώς και της υποχρεώσεως μου για την τήρηση και την προστασία του Συντάγματος.

Πέραν τούτου το κύριο χαρακτηριστικό των θρησκευτικών και πολιτικών διωγμών είναι η έλλειψη προσωπικής ευθύνης. Αναζητείστε λοιπόν τους υπευθύνους της υλικής και ηθικής εξοντώσεώς μου, γιατί όσο και εάν προσπαθήσαμε με τους δικηγόρους μου δεν βρήκαμε κάποιον υπεύθυνο, φυσικό τουλάχιστον πρόσωπο, της παρανομίας που έγινε εις βάρος μου. 

-- Πώς το αντιμετωπίζετε αυτό όταν ζούμε σε μια χώρα που συνεχώς θεσπίζει νόμους για την «προστασία» των αλλόθρησκων;

-- Δεν θεωρώ ότι ένα πολιτισμένο κράτος έχει ανάγκη θεσπίσεων ιδιαιτέρων νόμων για την προστασία μέρους του πληθυσμού του. Παρά ταύτα εάν θεωρήσουμε ότι η ευαισθησία του κράτους είναι αναπτυγμένη ως προς την προστασία των θρησκευτικών ελευθεριών του λαού του, τότε είναι καλώς καμωμένοι. 

Από την στιγμή όμως που δεν τηρούνται για όλους, δηλαδή έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά, είναι τουλάχιστον ύποπτοι. Λειτουργούς ως μανδύας προστασίας των διωγμών που θα ακολουθήσουν - στην περίπτωσή μας των Ορθοδόξων Χριστιανών και αργότερα ποιος ξέρει ποίων. Αλλά και στην δημιουργία ειδικής τάξεως «χαϊδεμένων παιδιών» που θα λειτουργήσουν ως 5η φάλαγγα για λογαριασμό της εκάστοτε κυβερνητικής ελίτ.

-- Πώς αισθάνεστε με την επιστροφή σας στην ενεργό δράση μετά την δικαστική σας δικαίωση;

-- Ικανοποίηση για την ηθική αποκατάστασή μου, , χαρά για την τόνωση του φρονήματος των ορθοδόξων Χριστιανών. Αλλά και επιφυλακτικότητα γιατί θεωρώ βέβαιη την προσπάθεια αποδομήσεως της προσωπικότητάς μου και της δημιουργίας εντυπώσεων εκ μέρους της ΕΛ.ΑΣ. Μην ξεχνάτε ότι δεν έχει λήξει έστω και τυπικά η σχέση μου με την ΕΛΑΣ ως διώκτη και διωκόμενου. Δηλαδή δεν μου έχει χορηγηθεί άλλου τύπου δελτίο ταυτότητας που δεν θίγει την θρησκευτική μου συνείδηση.

-- Πώς αντιμετωπίζεστε από συναδέλφους στην υπηρεσία;

-- Οι συνάδελφοί μου με αντιμετωπίζουν ανάλογα με την κατηγορία που ανήκουν. Είναι οι καλοπροαίρετοι οι οποίοι δείχνουν γνήσιο συναδελφικό ενδιαφέρουν. Άλλη όμως κατηγορία είναι τα εργαλεία του συστήματος, που παρακολουθούν, ενημερώνουν και περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να εμφανιστούν. Και τέλος οι χρήσιμοι ηλίθιοι που είναι εμφανώς εχθρικοί, νομίζοντας ότι θα γίνουν αρεστοί και θα κερδίσουν την εύνοια του συστήματος.

-- Με δεδομένη την δικαστική απόφαση που σας δικαίωσε, πώς κρίνετε την στάση τόσο του Σώματος το οποία τόσα χρόνια υπηρετήσατε όσο και του Κράτους γενικότερα έναντί σας; 

-- Η στάση της ΕΛΑΣ και του κράτους είναι παράξενα εχθρική και εκδικητική απέναντί μου. Ιδίως για χώρα δημοκρατική που θεσπίζει διαρκώς νόμους προστασίας υπέρ της θρησκευτικής ελευθερίας. Οφείλω δε να επισημάνω ότι η ΕΛΑΣ δεν με έχει αποζημιώσει ακόμη ούτε για την απόταξή μου, ούτε μου έχει χορηγήσει τα υποτιθέμενα ήδη εκταμιευμένα από την δημόσιο προϋπολογισμό αναδρομικά μου για την πενταετία που παρανόμως ήμουν εκτός Σώματος.

-- Υπάρχουν άλλοι συνάδελφοί σας που επηρεασμένοι από την δική σας επιτυχία έχουν αποφασίσει να ακολουθήσουν τον δρόμο σας;

-- Ναι, έχουν έλθει αρκετοί συνάδελφοι σε επαφή με τους δικηγόρους μου ήδη.

-- Είχατε συμπαράσταση από τους συνδικαλιστικούς σας φορείς;

-- Η στάση τους ήταν από ανύπαρκτη έως παγερά αδιάφορη, αντιστρόφως ανάλογη της ευαισθησίας που δείχνουν για τα επιδόματά τους, τις συνεστιάσεις, και κάθε είδους πλεονεκτήματα που τους παρέχει το Δημόσιο λόγω της θέσης τους.

http://kaini-ktisis.blogspot.gr

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΝΕΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

ΣΤΙΣ 8/5/2017 ΚΑΙ ΣΤΙΣ 9/5/2017

ΑΠΟ ΤΙΣ 14.00 - 20.00 Μ.Μ.

ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

ΕΣΥΡΕ ΤΟΥΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ ΣΕ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ

ΓΙΑ ΤΑ ΝΕΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ

ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ.

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΛΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ

ΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ

ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟ

ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΟΣ!

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΑΝ ΜΙΑ ΨΥΧΗ, ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΘΑΡΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ...

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΡΙΞΤΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα σας στην προσευχή, γιατί αυτή μας κρατάει σε επαφή με τον Θεό.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΜΗ ΖΗΛΕΥΕΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΑΝΕΣΕΙΣ, ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΙΣΧΥ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Μη ζηλεύετε ανθρώπους που έχουν χρήματα, ανέσεις, δόξα και ισχύ, αλλά εκείνους που ζουν με αρετή, λογική και ευσέβεια.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, Σ' ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Αγάπη και ταπείνωση, σ’ αυτή τη συχνότητα εργάζεται ο Θεός!

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΣΙΝΑΪΤΗΣ: ΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩΜΕ ΝΑ ΜΑΘΩΜΕ ΤΑ ΘΕΙΑ ΜΕ ΙΔΡΩΤΕΣ ΜΑΛΛΟΝ ΠΑΡΑ ΜΕ ΞΗΡΑ ΛΟΓΙΑ!

Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης: Ἂς προσπαθήσωμε νὰ μάθωμε τὰ θεῖα μὲ ἱδρῶτες μᾶλλον παρὰ μὲ ξηρὰ λόγια. Διότι στὴν ὥρα τοῦ θανάτου θὰ χρειασθῆ νὰ δείξωμε ὄχι λόγια, ἀλλὰ ἔργα.

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!

Ο ΣΩΤΗΡ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!

Η ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Η ειρήνη στη ζωή μας έρχεται μόνο μέσω του Ιησού Χριστού!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Κυριακή του Παραλύτου

Η Κυριακή του Παραλύτου αντλεί το θέμα της από την ευαγγελική περικοπή, που αναγινώσκεται στην θεία λειτουργία. Αυτή περιλαμβάνει τήν διήγηση της ιάσεως του παραλυτικού στην Προβατική κολυμβήθρα, την Βηθεσδά, στα Ιεροσόλυμα (Ιω. 5, 1-15). Το δράμα του επί 38 έτη παραλύτου συγκινεί τον Κύριο και τον θεραπεύει. Ο Χριστός παρουσιάζεται σαν ιατρός ψυχών και σωμάτων. Τον παράλυτο δεν τον θεραπεύει η κολυμβήθρα, αλλά ο πανσθενουργός λόγος του Κυρίου.

ΚΥΡΙΑΚΗ, ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΟΥ!

Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Μία από τις δέκα εντολές που έδωσε ο Θεός στους Εβραίους αναφέρεται στην ημέρα που είναι αφιερωμένη στον Κύριο. Είναι η τέταρτη εντολή: Φύλαξαι την ημέραν των Σαββάτων αγιάζειν αυτήν, ον τρόπον ενετείλατό σοι Κύριος ο Θεός σου. Εξ ημέρας εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου, τη δε ημέρα τη εβδόμη σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου. Δηλαδή: Πρόσεξε να αφιερώνεις στον Θεό την ημέρα του Σαββάτου, όπως σε διέταξε Κύριος ο Θεός σου. Έξη ημέρες να εργάζεσαι και να κάνεις όλα τα έργα σου, την δε εβδόμη ημέρα θα έχεις σάββατα, δηλαδή ανάπαυση αφιερωμένη στον Κύριο και Θεό σου.
Για τους Εβραίους ημέρα αφιερωμένη στον Θεόν ήταν το Σάββατο, δηλαδή η ημέρα της αναπαύσεως του Δημιουργού από την εξαήμερον δημιουργίαν. Για μας τους Χριστιανούς η ημέρα που είναι αφιερωμένη στον Κύριο είναι η Κυριακή, η ημέρα της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Χριστού και της νίκης Του κατά του Διαβόλου. Είναι η ημέρα που κατεξοχήν πρέπει να ευγνωμονούμε τον Κύριο για όσα εργάσθηκε για την σωτηρία μας. Η ημέρα της δοξολογίας της αγάπης Του.
Η Κυριακή είναι η γενέθλιος ημέρα της σωτηρίας και της αναδημιουργίας του ανθρώπου. Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, «όπως η πρώτη δημιουργία άρχισε την ημέρα της Κυριακής, έτσι και η δευτέρα δημιουργία άρχισε πάλι από την Κυριακή». Αυτή η καινούργια Δημιουργία του Θεού, λέει ο άγιος Γρηγόριος, είναι πιο λαμπρή και πιο θαυμαστή από την λαμπρή και θαυμαστή πρώτη Δημιουργία «διότι οδηγεί στην ουράνια κατάσταση». Οι πιστοί που δεν τιμούν την ημέρα του Κυρίου, δεν λαχταρούν ούτε την ουράνια βασιλεία Του.
Η Κυριακή ήταν πάντα για τους πιστούς ημέρα αφιερωμένη στον Κύριο και την δοξολογία Του στον Ναό. Ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει ότι την ημέρα της Κυριακής δεχθήκαμε από τον Κύριο κάθε αγαθό. «Αυτήν την ημέρα, γράφει, αρχίσαμε να ζούμε οι πιστοί». Γι’ αυτό, λέει ο Άγιος, δεν θα ήταν λάθος να ονομάσει κανείς την Κυριακή γενέθλιο ημέρα ολόκληρης της ανθρώπινης φύσεως. «Διότι ήμασταν χαμένοι και βρεθήκαμε, νεκροί πνευματικά και αναζωογονηθήκαμε, εχθροί του Θεού και συμφιλιωθήκαμε».

Την ημέρα της Κυριακής, λέει ο άγιος Ιωάννης, «κατελύθη ο θάνατος, έσβησε η κατάρα, εξαφανίστηκε η αμαρτία, έσπασαν οι πύλες του Άδου, έγινε αιχμάλωτος ο Διάβολος, σταμάτησε ο διαρκής πόλεμος και έγινε η συμφιλίωση του Θεού με τους ανθρώπους». Για όλα αυτά τα μεγάλα δώρα που μας έδωσε ο Κύριος κατά την ημέρα της Κυριακής, καταλήγει ο Ιερός Χρυσόστομος, «πρέπει να αποδίδουμε στην ημέρα αυτήν την πνευματική τιμή που αρμόζει».

Ο καλύτερος τρόπος να τιμήσουμε την ημέρα του Κυρίου είναι να μεταβούμε στον άγιο Οίκο Του και να συμμετάσχουμε στην κοινή λατρεία της Εκκλησίας. Εκεί κατά την θεία Λειτουργία είναι παρών ο Χριστός, όπως ακριβώς κατά Κυριακήν επισκεπτόταν τους μαθητές Του μετά την Ανάσταση: Ούσης οψίας τη ημέρα εκείνη τη μιά των σαββάτων (δηλαδή την Κυριακή) και των θυρών κεκλεισμένων όπου ήσαν οι μαθηταί συνηγμένοι διά τον φόβον των Ιουδαίων, ήλθεν ο Ιησούς και έστη εις το μέσον και λέγει αυτοίς, Ειρήνη υμίν... Και μεθ’ ημέρας οκτώ (δηλαδή την επομένη Κυριακή) πάλιν ήσαν έσω οι μαθηταί Αυτού και Θωμάς μετ’ αυτών. Έρχεται ο Ιησούς των θυρών κεκλεισμένων και έστη εις το μέσον και είπεν Ειρήνη υμίν.

Ερμηνεύοντας την περικοπή αυτή ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει: «Βλέπετε ότι Κυριακή συνέβησαν η συνάθροιση των Μαθητών και ο ερχομός του Κυρίου προς αυτούς; Διότι Κυριακή ήταν, όταν για πρώτη φορά ήλθε στην συνάθροιση τους και ύστερα από οκτώ ημέρες, πάλι Κυριακή, έρχεται σε σύναξη τους. Εκείνες τις συνάξεις των μαθητών εικονίζει διαρκώς η Εκκλησία του Χριστού με το να επιτελεί κυρίως κατά την Κυριακή τις συνάξεις, όπου και εμείς οι επίσκοποι είμαστε ανάμεσα σας και κηρύττουμε δημοσίως τα χρήσιμα για την σωτηρία και οδηγούμε προς την ευσέβεια και τον ευσεβή βίο». Και ο άγιος Γρηγόριος συνεχίζει : «Κανένας λοιπόν να μην απουσιάζει από αυτές τις ιερές και θεοπαράδοτες συνάξεις, είτε από ραθυμία, είτε από την συνεχή ασχολία με τα γήινα, ώστε να μην εγκαταλειφθεί δικαίως από τον Θεό και έτσι πάθει κάτι παρόμοιο με τον Απόστολο Θωμά που δεν ήλθε στην ώρα του. Και αν ακόμη πνιγμένος από τις φροντίδες απουσιάσει μία φορά, να ανταποδώσει την επομένη, φέρνοντας τον εαυτό του στην εκκλησία του Χριστού... Ας συναθροιζόμαστε στην Εκκλησία του Θεού και ας την επισκεπτόμαστε συχνά. Διότι κάθε αληθινά ευλαβής χριστιανός παρευρίσκεται στον Ναό. Και όταν ο καθένας έρχεται στον Ναό ας παρατηρεί τους ευλαβέστερους και σεβόμενους τον Κύριο (εκείνους που στέκονται με σιωπή και προσοχή) και πλησιάζοντας ας προσκολλάται σ’ αυτούς και ας συμπαραστέκεται στον Θεό μαζί με αυτούς».

Η Κυριακή είναι η ημέρα την οποία ευλόγησε και αγίασε η αγάπη του Κυρίου. Είναι η ημέρα η οποία, κατά τον Μέγα Βασίλειο, φανερώνει «την ημέρα που δεν τελειώνει, που δεν βασιλεύει ο ήλιος, την ημέρα που δεν διαδέχεται νύχτα, τον αιώνα που δεν τελειώνει και δεν γηράσκει. Αναγκαστικά, λοιπόν, η Εκκλησία διδάσκει τα παιδιά της να προσεύχονται όρθια την ημέρα της Κυριακής, ώστε με την διαρκή υπόμνηση της αιωνίου ζωής, να μην αμελούμε τα εφόδια για την εκεί μετάβαση μας». Με την όρθια στάση του σώματος κατά την θεία Λειτουργία της Κυριακής υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας την Ανάσταση του Κυρίου, «ότι δηλαδή αναστηθήκαμε και εμείς μαζί με τον Χριστό και ότι οφείλουμε να επιζητούμε τα ουράνια». Και ταυτόχρονα διδασκόμαστε ότι η ημέρα της Κυριακής είναι εικόνα της μελλούσης ζωής.

Κατά τον Μέγα Βασίλειο η ημέρα της Κυριακής τώρα μεν είναι εικών του μέλλοντος αιώνος, μετά δε θα είναι ο ίδιος ο μέλλων αιών. Συμμετέχοντες στην θεία Λειτουργία, ιδιαίτερα κατά την ημέρα της Κυριακής, ο νους μας μεταφέρεται από τα γήινα στα ουράνια, στην ανέσπερο ημέρα της Βασιλείας του Κυρίου. Εορτάζοντες σε κάθε θεία Λειτουργία το Πάσχα του Κυρίου υμνούμε τον Χριστό: «Ω πάσχα το μέγα και ιερώτατον, Χριστέ, ω σοφία και Λόγε του Θεού και δύναμις, δίδου ημίν εκτυπώτερον (δηλαδή τελειότερον και καθαρότερον) Σου μετασχείν εν τη ανεσπέρω ημέρα της Βασιλείας Σου. 

ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ Η ΕΝ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ: ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΒΛΕΠΟΥΝ!

Αγία Σοφία της Κλεισούρας: Τα μάτια να βλέπουν και να μη βλέπουν. Τ' αυτιά ν’ ακούν και να μην ακούν. Το στόμα να μη βλασφημεί. Κλειδί στο στόμα. Να μη μεταφέρετε λόγια από τον ένα στον άλλο. Να έχετε για όλους αγάπη. Να σκεπάζετε, να σας σκεπάζει ο Θεός. Πολλάν υπομονήν να κάμετε, πολλάν υπομονήν !!!

ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ Η ΕΝ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ ΑΣΚΗΣΑΣΑ

Οσία Σοφία η εν Κλεισούρα ασκήσασα

Η Οσία Σοφία Χοτοκουρίδου, το γένος Αμανατίου Σαουλίδου, γεννήθηκε το 1883 μ.Χ. στο χωριό Σαρή-ποπά (ή Σαρή-παπά) της επαρχίας Αρδάσης Τριπόλεως, Νόμου Τραπεζούντας του Πόντου. Το 1907 μ.Χ. παντρεύεται με τον Ιορδάνη Χοτοκουρίδη στο χωριό Το(γ)ρούλ της επαρχίας Αρδάσης και μετά από τρία χρόνια, το 1910 μ.Χ., απέκτησε ένα παιδί. Έπειτα από δύο χρόνια, χάνει το παιδί της το οποίο βρίσκει τραγικό θάνατο, αφού φαγώθηκε από χοίρους, ενώ δυο χρόνια μετά, το 1914 μ.Χ. χάνει και τον άντρα της τον οποίο τον πήραν οι Τούρκοι στα τάγματα εργασίας, όπου και μάλλον απεβίωσε.

Η νεαρή χήρα κατέφυγε στα βουνά, όπου ζούσε ασκητικά, με μεγάλη νηστεία. Εκεί της εμφανίστηκε ο Άγιος Γεώργιος και την προειδοποίησε για επικείμενη επιδρομή των Τσετών. Η Σοφία ενημέρωσε τους συγχωριανούς της, που κρύφτηκαν και απέφυγαν τον κίνδυνο.

Στην ανταλλαγή των πληθυσμών το καράβι που μετέφερε τους συγχωριανούς της Σοφίας στην Ελλάδα κινδύνεψε να καταποντιστεί. Αυτή έβλεπε τα κύματα γεμάτα από Αγγέλους και την Παναγία. Ζήτησε απ᾿ αυτήν να πνιγεί η ίδια και να σωθούν οι συγχωριανοί της. Η Παναγία τους έσωσε όλους. Ο καπετάνιος δεν το πίστευε πώς σώθηκαν κι έλεγε: «Κάποιον άγιο έχουμε» και οι χωριανοί του απάντησαν: «Τη Σοφία».

Το 1927 μ.Χ. με παρότρυνση της Παναγίας πηγαίνει στο μοναστήρι της στην Κλεισούρα της Καστοριάς, στην Ιερά Μονή του Γενεθλίου της Υπεραγίας Θεοτόκου, όπου έζησε ασκητικά για μισό περίπου αιώνα. Εκεί βρήκε έναν ενάρετο ιερομόναχο, τον π. Γρηγόριο, που είχε έλθει από το Άγιο Όρος, ο οποίος την κατάρτισε στη μοναχική ζωή. Έζησε ασκητικά ως λαϊκή, φορώντας τα μαύρα της χηρείας και της ασκήσεως, καθισμένη πάνω στο τζάκι και αλείφοντας το πρόσωπό της με στάχτη, για να μη φαίνεται η ομορφιά του.

Τα περισσότερα χρόνια τα πέρασε μόνη της, με μόνο τον Θεό, μια και το μοναστήρι έμεινε χωρίς μοναχούς. Υπέμεινε τους δριμείς χειμώνες, με τη θερμοκρασία να πέφτει στους -15 βαθμούς, και την πολλή υγρασία του τόπου. Όταν της έλεγαν ν’ ανάψει φωτιά, φώναζε ένα μακρόσυρτο «Όχι!», που ακόμα ηχεί στα αυτιά όσων την άκουσαν. Κυκλοφορούσε ξυπόλητη, ενώ τα ρούχα της ήταν πάντα κουρελιασμένα και ανεπαρκή για τις συνθήκες της περιοχής. Της έδιναν καινούργια. Δεν τα φορούσε, αλλά τα πρόσφερε σε όσους είχαν ανάγκη. Κοιμόταν και σ’ έναν άλλο χώρο, πάνω σε άχυρα, αλλά από κάτω είχε βάλει σουβλερές πέτρες. Δεν λουζόταν ποτέ ούτε χτενιζόταν, και τα μαλλιά της είχαν σκληρύνει πολύ. Όταν κάποτε χρειάστηκε να τα σηκώσει από τα μάτια της, για να βλέπει καλύτερα, αναγκάστηκε να τα κόψει με το ψαλίδι που κούρευαν τα πρόβατα. Παρ’ όλα αυτά όμως, το κεφάλι της ευωδίαζε.

Το φαγητό της ήταν λιτότατο, συνήθως με ό, τι έβρισκε στην περιοχή: μανιτάρια, μούσκλια, αγριόχορτα, φτέρη, φύλλα των δέντρων, ή με λίγη ντομάτα τουρσί, μουχλιασμένη. Τα σαββατοκύριακα έβαζε και μια κουταλιά λάδι στο πιάτο της. Άλλες φορές άνοιγε καμιά κονσέρβα ψάρι και το έτρωγε όταν είχε πιάσει ένα δάχτυλο μούχλα. Έτρωγε και σε παλιά σκουριασμένα ορειχάλκινα σκεύη, αλλά δεν πάθαινε τίποτα. Νήστευε και με το παλαιό και με το νέο ημερολόγιο, για να μη σκανδαλίζει κανέναν και όταν κάποιοι διαμαρτύρονταν για τις «υπερβολές» της, τους απαντούσε: «Παιδεύω το σαρκίο μου».

Κι όμως, αυτή η αυστηρή με τον εαυτό της ασκήτρια ήταν πολύ γλυκιά και επιεικής με τους άλλους. Δεν κρατούσε δραχμή από τα χρήματα που της έδιναν, αλλά τα έκρυβε για να τα δώσει στους αναγκεμένους όταν θα ερχόταν η ώρα. Τα τότε κοριτσάκια, σημερινές γερόντισσες της Κλεισούρας, που μιλούσαν ελληνικά και βλάχικα, αγαπούσαν τη συντροφιά της, έστω κι αν δεν καταλάβαιναν τα ποντιακά της. Νουθετούσε τις άγαμες κοπέλες που τύχαινε να παραστρατήσουν, φρόντιζε να παντρευτούν, τις προίκιζε από τα χρήματα που της έδιναν και ανέθετε στην Παναγία την προστασία τους. «Η Παναΐα κι θα χαντ᾿ σας» (δεν θα σας χάσει η Παναγία), τους έλεγε.

Ποτέ δεν πλήγωσε ή στενοχώρησε κανένα. Αν καταλάβαινε ότι κάποιος είχε προβλήματα μέσα του, περνούσε από δίπλα του, του έλεγε ένα δυο λόγια, χωρίς να την αντιληφθούν οι άλλοι, απομακρυνόταν, κι εκείνος την ακολουθούσε. Τον παρηγορούσε, τον συμβούλευε, τον ενίσχυε με τη χάρη του Θεού, κι αυτός έφευγε άλλος άνθρωπος. Έλεγε πολλές φορές: «Αυτοί ήρθαν μαύροι στην Παναγία και φεύγουν άσπροι». Γνώριζε πολλά σκάνδαλα από ιερείς, μοναχούς, λαϊκούς... Δεν κατηγορούσε ποτέ κανέναν, αλλά έλεγε: «Να σκεπάζετε, να σας σκεπάζει ο Θεός».

Αγαπούσε και τα ζώα. Είχε μια αρκούδα, που ζούσε στο δάσος και την έλεγε «ρούσα». Ερχόταν κι έπαιρνε τροφή από τα χέρια της, της έγλειφε τα χέρια και τα πόδια από ευγνωμοσύνη κι επέστρεφε στο δάσος. Έβαζε ψίχουλα στα περβάζια των παραθύρων για τα πουλάκια, κι αυτά, όταν η αγία προσευχόταν, φτερούγιζαν γύρω της και κελαηδούσαν. Σαν να ζούσε στον Παράδεισο, πριν από την πτώση.

Είχε κοινωνία με την Παναγία και τους Αγίους. Το 1967 μ.Χ., αρρώστησε βαριά, από σκωληκοειδίτιδα ή κήλη, ώστε να διπλωθεί στα δύο από τον πόνο. Δεν δέχτηκε γιατρό αλλά έλεγε: «Θα ‘ρθει η Παναγία να με πάρει από τον πόνο». Έβαζε στουπιά η φυτίλια από τις κανδήλες, ώσπου σάπισε η πληγή κι έβγαζε κακοσμία. Τότε της εμφανίστηκε η Παναγία με τον αρχάγγελο Γαβριήλ και τον Άγιο Γεώργιο. Της είπε ο αρχάγγελος: «Θα σε κόψουμε τώρα». Αυτή απάντησε: «Είμαι αμαρτωλή, να εξομολογηθώ, να κοινωνήσω, και να με κόψεις». Μια «εγχείρηση θα σου κάνουμε», της απαντά. Έγινε η επέμβαση, η Σοφία έγινε καλά και συχνά σήκωνε χωρίς ντροπή την μπλούζα ή το φόρεμά της, για να δείξει στον κόσμο την τομή που έκλεισε μόνη της.

Η Οσία Σοφία, η «ἀσκήτισσα τῆς Παναγιᾶς» όπως αποκαλείται, εκοιμήθη εν Κυρίω στις 6 Μαΐου 1974 μ.Χ. Στις 7 Ιουλίου 1981 μ.Χ. γίνεται η πρώτη ανακομιδή των λειψάνων της, τα οποία ευωδιάζουν. Στις 27 Μαΐου 1998 μ.Χ. γίνεται η δεύτερη ανακομιδή των λειψάνων της τα οποία μεταφέρονται στο μοναστήρι από το Σεβ. Μητροπολίτη Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ.

Η Μεγάλη Εκκλησία την ενέταξε το 2011 μ.Χ. στις αγιολογικές δέλτους της και την 1η Ιουλίου 2012 μ.Χ., έγινε η επίσημη ανακήρυξή της από τον Οικουμενικό Πατριάρχη στην Καστοριά. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμάει τη μνήμη της στις 6 Μαΐου.

Τόσο την Ακολουθία του Εσπερινού και του Όρθρου όσο και τον Παρακλητικό κανόνα και τα Εγκώμια προς την Οσία, έγραψε ο Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας, χαρισματούχος Δρ Χαράλαμπος Μπούσιας.