Πέμπτη 11 Μαΐου 2017
ΑΓΙΟΙ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΟΣ
Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος
Οι Φωτιστές των Σλάβων
Ο Μιχαήλ ακολούθησε την σταδιοδρομία του πατέρα τους.
Έγινε στρατιωτικός και ανέλαβε την διοίκηση της περιοχής των πηγών του
Στρυμόνος, δηλαδή στα σημερινά σύνορα Βουλγαρίας και Σερβίας, όπου και γνώρισε
καλά τους Σλάβους. Παρά την επιτυχημένη σταδιοδρομία και των δύο αδελφών, βαθιά
τους συγκλόνιζε ο ζήλος για την πνευματική ζωή. Είχαν μοναστική κλίση, αλλά
πίστευαν στη μαρτυρική διακονία της κλίσεώς τους αυτής, για να σωθούν και άλλες
ψυχές.
Ο 9ος αιώνας μ.Χ., όταν και έλαμψαν οι Άγιοι, είναι μια μεγάλη εποχή του Βυζαντίου. Χαρακτηρίζεται από ακμή στην πολιτική και στρατιωτική δύναμη και από άνθηση στην οικονομία, στα γράμματα, στις τέχνες. Η Εκκλησία της Ανατολής ανασυγκροτείται μετά την τρικυμία της εικονομαχίας. Το πρόβλημα της εικονομαχίας, αν μπορεί η φύση του Θεού, η θεία και η ανθρώπινη, να παρασταθεί εικονικά, έχει επιλυθεί. Τα ρήγματα όμως από τις εκκλησιαστικές και πολιτικές συγκρούσεις μεταξύ Δύσεως και Ανατολής γίνονται βαθύτερα. Τα εγκόσμια συμφέροντα, οι ανταγωνισμοί για την πνευματική και πολιτική εξουσία διασπούν την μέχρι τότε ενιαία Χριστιανική Οικουμένη σε δύο παράλληλους κόσμους, το Βυζαντινό και το Φραγκικό. Οι διαφορές είναι ορατές στα μέσα του 9ου αιώνα μ.Χ., όταν ανέκυψε το θέμα του εκχριστιανισμού των Σλάβων της Δύσεως. Σε αυτήν την αντιδικία μπλέκονται οι δύο Θεσσαλονικείς αδελφοί.
Αρχικά ο Κωνσταντίνος αναπτύσσει ιεραποστολικό έργο μεταξύ της Τουρκικής φυλής των Χαζάρων. Η μεγάλη όμως ευκαιρία δίνεται το καλοκαίρι του 862 μ.Χ., όταν φθάνει στην Κωνσταντινούπολη πρεσβεία του ηγεμόνος των Μοραβών Ραστισλάβου, που το έθνος του κατοικούσε από τη Βοημία μέχρι τα Καρπάθια και το Δούναβη. Ο Ραστισλάβος ζητά από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ έναν Επίσκοπο και δάσκαλο, για να τους διδάξει στη γλώσσα τους την αληθινή πίστη και να προσέλθουν και άλλοι στον Χριστό. Είχαν βαπτισθεί πολλοί, αλλά και οι βαπτισμένοι από τους Λατίνους ιεραποστόλους αγνοούσαν τον Χριστιανισμό, όσο και οι αβάπτιστοι, αφού οι Λατίνοι, συνεπείς στην παράδοσή τους, τους επέβαλαν την γνώση του Ευαγγελίου στα λατινικά και την λατρεία πάλι στα λατινικά, δηλαδή σε μία γλώσσα που αγνοούσαν.
Ο αυτοκράτορας Μιχαήλ προσκαλεί τον φιλόσοφο Κωνσταντίνο να αναλάβει αυτήν την αποστολή προς τους Μοραβούς. Το έργο το δέχεται ο Κωνσταντίνος υπό την προϋπόθεση της δημιουργίας γραφής στη γλώσσα των Μοραβών. Μετά από μελέτες φτιάχνει το λεγόμενο γλαγολιτικό (όχι το κυριλλικό) αλφάβητο και αρχίζει την μετάφραση του Ευαγγελίου και της Βυζαντινής Λειτουργίας, καθώς και άλλων βιβλίων.
Την άνοιξη του 863 μ.Χ., ο Κωνσταντίνος παίρνει τον αδελφό του Μιχαήλ, που είχε γίνει μοναχός με το όνομα Μεθόδιος, και φθάνει στην αυλή του Ραστισλάβου. Η εργασία τους διαρκεί τρία χρόνια. Έκαναν σπουδαίες μεταφράσεις, εισήγαγαν την βυζαντινή παράδοση της Μεγάλης Εκκλησίας στη Μοραβία. Άνοιξαν τους πολιτιστικούς ορίζοντες του ευαγγελιζόμενου λαού. Έγιναν οι πραγματικοί φωτιστές του. Με αφετηρία την αρχή ότι κάθε λαός έχει το δικαίωμα να λατρεύει τον Θεό στη μητρική του γλώσσα, οι άγιοι αδελφοί συγκρότησαν γραπτή σλαβική γλώσσα, μετέφρασαν τα λειτουργικά βιβλία στη γλώσσα αυτή, καθιέρωσαν την σλαβική ως λειτουργική γλώσσα, έγραψαν και πρωτότυπα έργα και κατέστησαν διδάσκαλοι δεκάδων μαθητών για την επάνδρωση της τοπικής Εκκλησίας με διακόνους και πρεσβυτέρους, άριστους γνώστες της λειτουργικής παλαιοσλαβικής γλώσσας.
Η διείσδυση όμως αυτή ενόχλησε τους Φράγκους και τη Ρώμη που άρχισαν να υποσκάπτουν αδιάκοπα την ιεραποστολική εργασία τους.
Η θέση η δική τους, καθώς και των συνεργατών τους μοναχών, έγινε δύσκολη, όταν στην Πόλη την εξουσία κατέλαβε ο Βασίλειος ο Β', που ξαναέφερε στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως ως Πατριάρχη τον Ιγνάτιο και επανασύνδεσε το Βυζάντιο με την Εκκλησία της Ρώμης. Το 866 μ.Χ. και οι Βούλγαροι είχαν συνδεθεί με την Ρώμη. Έτσι η ιερποστολή απομονώθηκε από τις ρίζες της και αναγκάσθηκε να έλθει σε συνδιαλλαγή με τους Λατίνους.
Στις αρχές του 868 μ.Χ., ο Κωνσταντίνος και ο Μεθόδιος φθάνουν στη Ρώμη κομίζοντας τα ιερά λείψανα του ιεραποστόλου Κλήμεντος, που είχε μαρτυρήσει στη χώρα των Χαζάρων. Προσπαθούν να τακτοποιήσουν τις διαφορές τους με τους Λατίνους ιεραποστόλους ενώπιον του Πάπα Ανδριανού Β'. Η μόρφωση και η ευσέβεια των δύο αδελφών κατέπληξε τους Ρωμαίους κληρικούς. Ο Πάπας αναγνώρισε το έργο τους πανηγυρικά, αλλά επεδίωξε να το αποσυνδέσει από την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και να το προσεταιρισθεί. Ο Πάπας Ανδριανός παρέλαβε από τους ιεραποστόλους τα σλαβικά βιβλία, τα ευλόγησε, τα απέθεσε στο ναό της Αγίας Μαρίας, τον αποκαλούμενο Φάτνη και τέλεσε με αυτά την Θεία Λειτουργία. Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμισθεί ότι ο Πάπας απέθεσε τα σλαβικά βιβλία στην Αγία Τράπεζα και τα πρόσφερε ως αφιέρωμα στο Θεό. Έδωσε μάλιστα εντολή σε δύο Επισκόπους, τον Φορμόζο και τον Γκόντριχον, να προχωρήσουν στη χειροτονία των μαθητών του Αγίου Κυρίλλου και Μεθοδίου, των μελλοντικών κληρικών των Σλάβων στη μητρική τους γλώσσα. Και μετά ταύτα δόθηκε η άδεια σε αυτούς, τους νεοχειροτόνητους κληρικούς, να τελέσουν τη θεία λειτουργία σλαβιστί στους ναούς του Αγίου Πέτρου, της Αγίας Πετρωνίλλας και του Αγίου Ανδρέου.
Ο Πάπας καταδίκασε ακόμη τους πιστούς που αντιδρούσαν στην λειτουργική χρήση της σλαβικής γλώσσας και τους αποκάλεσε Πιλατιανούς και Τριγλωσσίτες. Μάλιστα υποχρέωσε έναν Επίσκοπο, που υπήρξε οπαδός του Τριγλωσσισμού, να χειροτονήσει τρεις ιερείς και δύο αναγνώστες από τους Σλάβους μαθητές των δύο Αγίων αδελφών.
Και το επιστέγασμα της λειτουργικής πανδαισίας σλαβιστί συνδέθηκε με τον Απόστολο των εθνών Παύλο. Οι Σλάβοι μαθητές κληρικοί λειτουργούσαν την νύχτα πάνω στον τάφο του μεγάλου διδασκάλου των εθνικών, του Παύλου. Και μάλιστα είχαν ως συλλειτουργούς τους τον Επίσκοπο Αρσένιο, δηλαδή έναν από τους επτά επισκόπους συμβούλους του Πάπα, και τον Αναστάσιο τον Βιβλιοθηκάριο. Η πράξη αυτή δεν ήταν τυχαία. Είχε συμβολικό χαρακτήρα. Συνέδεε και παραλλήλιζε το έργο των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου με τους ιεραποστολικούς άθλους του Παύλου. Σημειωτέον ότι ο ναός του Αποστόλου Παύλου βρισκόταν έξω από τα τείχη της πόλεως. Και συνεπώς η μετάβαση και η τέλεση Λειτουργίας σε αυτόν σλαβιστί και μάλιστα επάνω στον τάφο του Αποστόλου δεν αποτελούσε πράξη ρουτίνας, που απέβλεπε απλώς στην τέλεση ορισμένων λειτουργιών στη σλαβική γλώσσα. Ήταν η πανηγυρική έγκριση της σλαβικής ως λειτουργικής γλώσσας από τον Απόστολο των εθνών και της ακροβυστίας.
Στο διάστημα της παραμονής τους στη Ρώμη, ο Κωνσταντίνος αρρωσταίνει βαριά. Προαισθάνεται το τέλος του και ζητά να πεθάνει ως μοναχός. Κείρεται μοναχός και ονομάζεται Κύριλλος. Στις 4 Φεβρουαρίου του 869 μ.Χ. ο πύρινος ιεραπόστολος, που άναψε την φωτιά της πίστεως και του πολιτισμού στο σλαβικό κόσμο, κοιμήθηκε με ειρήνη. Ο Μεθόδιος θέλει να μεταφέρει το σκήνωμά του στη Θεσσαλονίκη, αλλά ο Πάπας Ανδριανός δεν το επιτρέπει και τον θάβει στο ναό του Αγίου Κλήμεντος, όπου μέχρι και σήμερα δείχνεται ο τάφος του.
Στη συνέχεια, ο Μεθόδιος χειροτονείται από τον Πάπα Αρχιεπίσκοπος Σιρμίου, για να εγκατασταθεί στην Παννονία. Η Ρώμη επιδέξια οικειοποιείται το ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.
Η ζωή όμως του Μεθοδίου, ως Αρχιεπισκόπου, περιπλέκεται στους ανταγωνισμούς των Λατίνων και των Φράγκων Επισκόπων, στις δολοπλοκίες των ηγεμόνων και των αρχόντων και γίνεται μαρτυρική. Τον φυλακίζουν δυόμιση χρόνια σε μοναστήρι του Μέλανος Δρυμού και μόλις το 873 μ.Χ. ο Πάπας Ιωάννης Η' τον ελευθερώνει και τον αποκαθιστά. Η λατρεία όμως στα σλαβονικά απαγορεύεται και μόνο το κήρυγμα επιτρέπεται. Το 885 μ.Χ., στη Μοραβία, ο Μεθόδιος παραδίδει το πνεύμα του μέσα σε ένα κλίμα αντιδράσεων και ραδιουργιών. Είχε όμως προετοιμάσει διακόσιους νέους ιεραποστόλους. Αυτοί ξεχύθηκαν στην Ανατολική Ευρώπη, διέδωσαν και στερέωσαν την Ορθοδοξία στα σλαβικά Έθνη. Ήταν τέτοια δε η δύναμη και το ρίζωμα του έργου τους, ώστε ούτε η λαίλαπα της Ουνίας κατόρθωσε να εξανεμίσει το θεολογικό και πολιτισμικό έργο των δύο Ισαποστόλων αδελφών, του Κυρίλλου και του Μεθοδίου.
Κατά την εξόδιο ακολουθία του Αγίου Μεθοδίου αναρίθμητος λαός, αφού συγκεντρώθηκε, τον συνόδευσε με λαμπάδες και θρήνησε τον αγαθό διδάσκαλο και ποιμένα. Άνδρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι, πλούσιοι και φτωχοί, ελεύθεροι και δούλοι, χήρες και ορφανά, ξένοι και ντόπιοι, ασθενείς και υγιείς, όλοι τον συνόδευσαν, γιατί έδινε τα πάντα σε όλους, για να τους κερδίσει.
Η ιεραποστολική πορεία τους, παρά τα τόσα θρησκευτικά και πολιτιστικά επιτεύγματά της για ολόκληρο το Βορρά, δεν μας είναι γνωστή από τους Βυζαντινούς. Αν και εργάσθηκαν όσο λίγοι για την δόξα της Ορθοδοξίας, άργησαν οι Ελληνόφωνες Ορθόδοξες Εκκλησίες να τους περιλάβουν στον κατάλογο των εκλεκτών του Θεού Αγίων. Τη ζωή και τη δράση τους τη μαθαίνουμε από σλαβικές και λατινικές πηγές και από δύο παλαιοσλαβονικές βιογραφίες. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίων Κύριλλου και Μεθόδιου στις 11 Μαΐου.
Οι δύο Άγιοι ανεδείχθησαν άξιοι μιμητές του Αποστόλου Παύλου σε πολλούς τομείς του βίου και της δράσεώς τους. Καταρχάς εντάσσονται μέσα στο σχέδιο της Θείας Οικονομίας. Και μετά την έλευση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στη γη η Θεία Οικονομία εκφράζεται κατά τον καλύτερο τρόπο με τη φράση του Αποστόλου Παύλου «ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν», την οποία επαναλαμβάνει ο βιογράφος του Αγίου Μεθοδίου, τον οποίο ο Θεός ανέστησε ως διδάσκαλο στους καιρούς του χάριν του Σλαβικού γένους, για το οποίο ποτέ κανείς ποτέ δεν είχε ενδιαφερθεί.
Ο Άγιος Μεθόδιος μιμήθηκε τον Απόστολο Παύλο στην περιφρόνηση των κινδύνων, ιδίως στα ταξίδια και τις περιπλανήσεις του. Γι' αυτό και ο βιογράφος του σημειώνει ότι σε όλα τα ταξίδια του ο Μεθόδιος περιέπεσε σε πολλούς κινδύνους, που προκλήθηκαν από τον κακό εχθρό (το διάβολο). Κινδύνευσε στις ερήμους από τους ληστές, στη θάλασσα από τρικυμίες, στα ποτάμια από θανάσιμους κινδύνους και έτσι εκπληρώθηκε σε αυτόν ο λόγος του Αποστόλου: «Κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εν θαλάσση, κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις, εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν λιμώ και δίψη» και σε όλα τα παθήματα, τα μνημονευόμενα από τον Απόστολο. Και οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι στο σχόλιο αυτό δεν υπάρχει κάτι το υπερβολικό, αν αναλογισθούμε τα ταξίδια του στην Κριμαία, τη Χαζαρία και τη χώρα των Φούλλων, τη ματάβασή του στη Μοραβία, το ταξίδι στη Ρώμη μέσω Παννονίας και Βενετίας, την επιστροφή στην Παννονία και τη Μοραβία, τη σύλληψή του από τους Φράγκους, τη δίκη και καταδίκη του, τη φυλάκισή του επί δυόμισι έτη, την απελευθέρωσή του, τις συκοφαντίες σε βάρος του, τη μετάβασή του στη Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη.
Ο 9ος αιώνας μ.Χ., όταν και έλαμψαν οι Άγιοι, είναι μια μεγάλη εποχή του Βυζαντίου. Χαρακτηρίζεται από ακμή στην πολιτική και στρατιωτική δύναμη και από άνθηση στην οικονομία, στα γράμματα, στις τέχνες. Η Εκκλησία της Ανατολής ανασυγκροτείται μετά την τρικυμία της εικονομαχίας. Το πρόβλημα της εικονομαχίας, αν μπορεί η φύση του Θεού, η θεία και η ανθρώπινη, να παρασταθεί εικονικά, έχει επιλυθεί. Τα ρήγματα όμως από τις εκκλησιαστικές και πολιτικές συγκρούσεις μεταξύ Δύσεως και Ανατολής γίνονται βαθύτερα. Τα εγκόσμια συμφέροντα, οι ανταγωνισμοί για την πνευματική και πολιτική εξουσία διασπούν την μέχρι τότε ενιαία Χριστιανική Οικουμένη σε δύο παράλληλους κόσμους, το Βυζαντινό και το Φραγκικό. Οι διαφορές είναι ορατές στα μέσα του 9ου αιώνα μ.Χ., όταν ανέκυψε το θέμα του εκχριστιανισμού των Σλάβων της Δύσεως. Σε αυτήν την αντιδικία μπλέκονται οι δύο Θεσσαλονικείς αδελφοί.
Αρχικά ο Κωνσταντίνος αναπτύσσει ιεραποστολικό έργο μεταξύ της Τουρκικής φυλής των Χαζάρων. Η μεγάλη όμως ευκαιρία δίνεται το καλοκαίρι του 862 μ.Χ., όταν φθάνει στην Κωνσταντινούπολη πρεσβεία του ηγεμόνος των Μοραβών Ραστισλάβου, που το έθνος του κατοικούσε από τη Βοημία μέχρι τα Καρπάθια και το Δούναβη. Ο Ραστισλάβος ζητά από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ έναν Επίσκοπο και δάσκαλο, για να τους διδάξει στη γλώσσα τους την αληθινή πίστη και να προσέλθουν και άλλοι στον Χριστό. Είχαν βαπτισθεί πολλοί, αλλά και οι βαπτισμένοι από τους Λατίνους ιεραποστόλους αγνοούσαν τον Χριστιανισμό, όσο και οι αβάπτιστοι, αφού οι Λατίνοι, συνεπείς στην παράδοσή τους, τους επέβαλαν την γνώση του Ευαγγελίου στα λατινικά και την λατρεία πάλι στα λατινικά, δηλαδή σε μία γλώσσα που αγνοούσαν.
Ο αυτοκράτορας Μιχαήλ προσκαλεί τον φιλόσοφο Κωνσταντίνο να αναλάβει αυτήν την αποστολή προς τους Μοραβούς. Το έργο το δέχεται ο Κωνσταντίνος υπό την προϋπόθεση της δημιουργίας γραφής στη γλώσσα των Μοραβών. Μετά από μελέτες φτιάχνει το λεγόμενο γλαγολιτικό (όχι το κυριλλικό) αλφάβητο και αρχίζει την μετάφραση του Ευαγγελίου και της Βυζαντινής Λειτουργίας, καθώς και άλλων βιβλίων.
Την άνοιξη του 863 μ.Χ., ο Κωνσταντίνος παίρνει τον αδελφό του Μιχαήλ, που είχε γίνει μοναχός με το όνομα Μεθόδιος, και φθάνει στην αυλή του Ραστισλάβου. Η εργασία τους διαρκεί τρία χρόνια. Έκαναν σπουδαίες μεταφράσεις, εισήγαγαν την βυζαντινή παράδοση της Μεγάλης Εκκλησίας στη Μοραβία. Άνοιξαν τους πολιτιστικούς ορίζοντες του ευαγγελιζόμενου λαού. Έγιναν οι πραγματικοί φωτιστές του. Με αφετηρία την αρχή ότι κάθε λαός έχει το δικαίωμα να λατρεύει τον Θεό στη μητρική του γλώσσα, οι άγιοι αδελφοί συγκρότησαν γραπτή σλαβική γλώσσα, μετέφρασαν τα λειτουργικά βιβλία στη γλώσσα αυτή, καθιέρωσαν την σλαβική ως λειτουργική γλώσσα, έγραψαν και πρωτότυπα έργα και κατέστησαν διδάσκαλοι δεκάδων μαθητών για την επάνδρωση της τοπικής Εκκλησίας με διακόνους και πρεσβυτέρους, άριστους γνώστες της λειτουργικής παλαιοσλαβικής γλώσσας.
Η διείσδυση όμως αυτή ενόχλησε τους Φράγκους και τη Ρώμη που άρχισαν να υποσκάπτουν αδιάκοπα την ιεραποστολική εργασία τους.
Η θέση η δική τους, καθώς και των συνεργατών τους μοναχών, έγινε δύσκολη, όταν στην Πόλη την εξουσία κατέλαβε ο Βασίλειος ο Β', που ξαναέφερε στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως ως Πατριάρχη τον Ιγνάτιο και επανασύνδεσε το Βυζάντιο με την Εκκλησία της Ρώμης. Το 866 μ.Χ. και οι Βούλγαροι είχαν συνδεθεί με την Ρώμη. Έτσι η ιερποστολή απομονώθηκε από τις ρίζες της και αναγκάσθηκε να έλθει σε συνδιαλλαγή με τους Λατίνους.
Στις αρχές του 868 μ.Χ., ο Κωνσταντίνος και ο Μεθόδιος φθάνουν στη Ρώμη κομίζοντας τα ιερά λείψανα του ιεραποστόλου Κλήμεντος, που είχε μαρτυρήσει στη χώρα των Χαζάρων. Προσπαθούν να τακτοποιήσουν τις διαφορές τους με τους Λατίνους ιεραποστόλους ενώπιον του Πάπα Ανδριανού Β'. Η μόρφωση και η ευσέβεια των δύο αδελφών κατέπληξε τους Ρωμαίους κληρικούς. Ο Πάπας αναγνώρισε το έργο τους πανηγυρικά, αλλά επεδίωξε να το αποσυνδέσει από την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και να το προσεταιρισθεί. Ο Πάπας Ανδριανός παρέλαβε από τους ιεραποστόλους τα σλαβικά βιβλία, τα ευλόγησε, τα απέθεσε στο ναό της Αγίας Μαρίας, τον αποκαλούμενο Φάτνη και τέλεσε με αυτά την Θεία Λειτουργία. Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμισθεί ότι ο Πάπας απέθεσε τα σλαβικά βιβλία στην Αγία Τράπεζα και τα πρόσφερε ως αφιέρωμα στο Θεό. Έδωσε μάλιστα εντολή σε δύο Επισκόπους, τον Φορμόζο και τον Γκόντριχον, να προχωρήσουν στη χειροτονία των μαθητών του Αγίου Κυρίλλου και Μεθοδίου, των μελλοντικών κληρικών των Σλάβων στη μητρική τους γλώσσα. Και μετά ταύτα δόθηκε η άδεια σε αυτούς, τους νεοχειροτόνητους κληρικούς, να τελέσουν τη θεία λειτουργία σλαβιστί στους ναούς του Αγίου Πέτρου, της Αγίας Πετρωνίλλας και του Αγίου Ανδρέου.
Ο Πάπας καταδίκασε ακόμη τους πιστούς που αντιδρούσαν στην λειτουργική χρήση της σλαβικής γλώσσας και τους αποκάλεσε Πιλατιανούς και Τριγλωσσίτες. Μάλιστα υποχρέωσε έναν Επίσκοπο, που υπήρξε οπαδός του Τριγλωσσισμού, να χειροτονήσει τρεις ιερείς και δύο αναγνώστες από τους Σλάβους μαθητές των δύο Αγίων αδελφών.
Και το επιστέγασμα της λειτουργικής πανδαισίας σλαβιστί συνδέθηκε με τον Απόστολο των εθνών Παύλο. Οι Σλάβοι μαθητές κληρικοί λειτουργούσαν την νύχτα πάνω στον τάφο του μεγάλου διδασκάλου των εθνικών, του Παύλου. Και μάλιστα είχαν ως συλλειτουργούς τους τον Επίσκοπο Αρσένιο, δηλαδή έναν από τους επτά επισκόπους συμβούλους του Πάπα, και τον Αναστάσιο τον Βιβλιοθηκάριο. Η πράξη αυτή δεν ήταν τυχαία. Είχε συμβολικό χαρακτήρα. Συνέδεε και παραλλήλιζε το έργο των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου με τους ιεραποστολικούς άθλους του Παύλου. Σημειωτέον ότι ο ναός του Αποστόλου Παύλου βρισκόταν έξω από τα τείχη της πόλεως. Και συνεπώς η μετάβαση και η τέλεση Λειτουργίας σε αυτόν σλαβιστί και μάλιστα επάνω στον τάφο του Αποστόλου δεν αποτελούσε πράξη ρουτίνας, που απέβλεπε απλώς στην τέλεση ορισμένων λειτουργιών στη σλαβική γλώσσα. Ήταν η πανηγυρική έγκριση της σλαβικής ως λειτουργικής γλώσσας από τον Απόστολο των εθνών και της ακροβυστίας.
Στο διάστημα της παραμονής τους στη Ρώμη, ο Κωνσταντίνος αρρωσταίνει βαριά. Προαισθάνεται το τέλος του και ζητά να πεθάνει ως μοναχός. Κείρεται μοναχός και ονομάζεται Κύριλλος. Στις 4 Φεβρουαρίου του 869 μ.Χ. ο πύρινος ιεραπόστολος, που άναψε την φωτιά της πίστεως και του πολιτισμού στο σλαβικό κόσμο, κοιμήθηκε με ειρήνη. Ο Μεθόδιος θέλει να μεταφέρει το σκήνωμά του στη Θεσσαλονίκη, αλλά ο Πάπας Ανδριανός δεν το επιτρέπει και τον θάβει στο ναό του Αγίου Κλήμεντος, όπου μέχρι και σήμερα δείχνεται ο τάφος του.
Στη συνέχεια, ο Μεθόδιος χειροτονείται από τον Πάπα Αρχιεπίσκοπος Σιρμίου, για να εγκατασταθεί στην Παννονία. Η Ρώμη επιδέξια οικειοποιείται το ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.
Η ζωή όμως του Μεθοδίου, ως Αρχιεπισκόπου, περιπλέκεται στους ανταγωνισμούς των Λατίνων και των Φράγκων Επισκόπων, στις δολοπλοκίες των ηγεμόνων και των αρχόντων και γίνεται μαρτυρική. Τον φυλακίζουν δυόμιση χρόνια σε μοναστήρι του Μέλανος Δρυμού και μόλις το 873 μ.Χ. ο Πάπας Ιωάννης Η' τον ελευθερώνει και τον αποκαθιστά. Η λατρεία όμως στα σλαβονικά απαγορεύεται και μόνο το κήρυγμα επιτρέπεται. Το 885 μ.Χ., στη Μοραβία, ο Μεθόδιος παραδίδει το πνεύμα του μέσα σε ένα κλίμα αντιδράσεων και ραδιουργιών. Είχε όμως προετοιμάσει διακόσιους νέους ιεραποστόλους. Αυτοί ξεχύθηκαν στην Ανατολική Ευρώπη, διέδωσαν και στερέωσαν την Ορθοδοξία στα σλαβικά Έθνη. Ήταν τέτοια δε η δύναμη και το ρίζωμα του έργου τους, ώστε ούτε η λαίλαπα της Ουνίας κατόρθωσε να εξανεμίσει το θεολογικό και πολιτισμικό έργο των δύο Ισαποστόλων αδελφών, του Κυρίλλου και του Μεθοδίου.
Κατά την εξόδιο ακολουθία του Αγίου Μεθοδίου αναρίθμητος λαός, αφού συγκεντρώθηκε, τον συνόδευσε με λαμπάδες και θρήνησε τον αγαθό διδάσκαλο και ποιμένα. Άνδρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι, πλούσιοι και φτωχοί, ελεύθεροι και δούλοι, χήρες και ορφανά, ξένοι και ντόπιοι, ασθενείς και υγιείς, όλοι τον συνόδευσαν, γιατί έδινε τα πάντα σε όλους, για να τους κερδίσει.
Η ιεραποστολική πορεία τους, παρά τα τόσα θρησκευτικά και πολιτιστικά επιτεύγματά της για ολόκληρο το Βορρά, δεν μας είναι γνωστή από τους Βυζαντινούς. Αν και εργάσθηκαν όσο λίγοι για την δόξα της Ορθοδοξίας, άργησαν οι Ελληνόφωνες Ορθόδοξες Εκκλησίες να τους περιλάβουν στον κατάλογο των εκλεκτών του Θεού Αγίων. Τη ζωή και τη δράση τους τη μαθαίνουμε από σλαβικές και λατινικές πηγές και από δύο παλαιοσλαβονικές βιογραφίες. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίων Κύριλλου και Μεθόδιου στις 11 Μαΐου.
Οι δύο Άγιοι ανεδείχθησαν άξιοι μιμητές του Αποστόλου Παύλου σε πολλούς τομείς του βίου και της δράσεώς τους. Καταρχάς εντάσσονται μέσα στο σχέδιο της Θείας Οικονομίας. Και μετά την έλευση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στη γη η Θεία Οικονομία εκφράζεται κατά τον καλύτερο τρόπο με τη φράση του Αποστόλου Παύλου «ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν», την οποία επαναλαμβάνει ο βιογράφος του Αγίου Μεθοδίου, τον οποίο ο Θεός ανέστησε ως διδάσκαλο στους καιρούς του χάριν του Σλαβικού γένους, για το οποίο ποτέ κανείς ποτέ δεν είχε ενδιαφερθεί.
Ο Άγιος Μεθόδιος μιμήθηκε τον Απόστολο Παύλο στην περιφρόνηση των κινδύνων, ιδίως στα ταξίδια και τις περιπλανήσεις του. Γι' αυτό και ο βιογράφος του σημειώνει ότι σε όλα τα ταξίδια του ο Μεθόδιος περιέπεσε σε πολλούς κινδύνους, που προκλήθηκαν από τον κακό εχθρό (το διάβολο). Κινδύνευσε στις ερήμους από τους ληστές, στη θάλασσα από τρικυμίες, στα ποτάμια από θανάσιμους κινδύνους και έτσι εκπληρώθηκε σε αυτόν ο λόγος του Αποστόλου: «Κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εν θαλάσση, κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις, εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν λιμώ και δίψη» και σε όλα τα παθήματα, τα μνημονευόμενα από τον Απόστολο. Και οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι στο σχόλιο αυτό δεν υπάρχει κάτι το υπερβολικό, αν αναλογισθούμε τα ταξίδια του στην Κριμαία, τη Χαζαρία και τη χώρα των Φούλλων, τη ματάβασή του στη Μοραβία, το ταξίδι στη Ρώμη μέσω Παννονίας και Βενετίας, την επιστροφή στην Παννονία και τη Μοραβία, τη σύλληψή του από τους Φράγκους, τη δίκη και καταδίκη του, τη φυλάκισή του επί δυόμισι έτη, την απελευθέρωσή του, τις συκοφαντίες σε βάρος του, τη μετάβασή του στη Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη.
Τετάρτη 10 Μαΐου 2017
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΠΕΘ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ
Επιστολή προς τον
Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο
Αθηνών και Πάσης
Ελλάδος κ. Ιερώνυμο και άπαντες τους Ιεράρχες της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της
Ελλάδος
Μακαριώτατε,
Σεβαστοί
μας Αρχιερείς
Πληροφορηθήκαμε
ότι ο Σύμβουλος του Υπουργού Παιδείας, κ. Σταύρος Γιαγκάζογλου, σε επιμόρφωση
εκπαιδευτικών στο 2ο ΠΕΚ
Αθηνών, στις 9/5/2017, δήλωσε δημόσια ότι έχει επέλθει συμφωνία μεταξύ Πολιτείας
και Iεραρχίαςγια τα νέα Προγράμματα του μαθήματος των
Θρησκευτικών. Η δήλωση αυτή έχει μεγάλη βαρύτητα στη συνείδηση των Θεολόγων που
θεωρούν δεδομένο ότι η Ιεραρχία, με βάση τις έως τώρα αποφάσεις της,προστατεύει
και θα προστατεύει το μάθημα, απ΄ό,τι χαρακτηρίσατε ως «επικίνδυνο» και
«ακατάλληλο».
Σύμφωνα
με δημοσίευμα (http://orthodoxia.info/9-3-
Σε
περίπτωση που δεν έχει συζητηθεί στη Σύνοδο της Ιεραρχίας το πόρισμα της
επιτροπής διαλόγου και δεν έχουν επικυρωθεί όσα συζητήθηκαν μεταξύ Υπουργείου
και Εκκλησίας, τότε ποιος έδωσε εγγυήσεις για τελική συμφωνία, ώστε να γίνονται
επισήμως τέτοιες δηλώσεις και να καλούνται οι Θεολόγοι για επιμόρφωση, πριν
ακόμη ολοκληρωθεί ο διάλογος και πριν εγκρίνει η Ιεραρχία τα διορθωμένα
Προγράμματα και βεβαιώσει τους Θεολόγους ότι τα Προγράμματα άλλαξαν;
Εσείς
είχατε διακηρύξειμε παρέμβασή σας προς τον Πρωθυπουργό, τους Αρχηγούς των
πολιτικών κομμάτων και τον ελληνικό λαό για αυτά τα Προγράμματα ότι:
1. «Είναι απαράδεκτα επικίνδυνα, δεν θα αποδώσουν
καρπούς, αλλά μεγάλη ζημιά στην Παιδεία και γενικότερα στην Κοινωνία μας».
2. Σεις είπατε ότι: «Το μάθημα των
Θρησκευτικών καταργήθηκε και πρόκειται πλέον για ένα μη θεολογικό μάθημα».
3. Εσείς είπατε ότι: «Η απόπειρα συσσώρευσης κοινών
στοιχείων από διαφορετικές θρησκευτικές παραδόσεις είναι ολοφάνερα πιεσμένη και
επιπόλαια, με αποτέλεσμα την σύγχυση των μαθητών».
4. Εσείς είπατε ότι: «Το εκπαιδευτικό υλικό όχι
μόνο δεν βοηθά το παιδί μιας ορθόδοξης οικογένειας στη διαμόρφωση μιας
συνεκτικής εικόνας για την Ορθοδοξία, αλλά κλονίζει τις θρησκευτικές του
πεποιθήσεις, του προκαλεί σύγχυση, ενσπείροντάς του την λογική αμφιβολία ότι
δεν αποκλείεται τελικά ο Χριστός να είναι και προφήτης του Ισλάμ»
5. Εσείς είπατε ότι: «Το νέο μάθημα έγινε μία
διδασκαλία ηθικής και πολιτικής θεωρίας, καλλιτεχνικής παιδείας, κοινωνιολογία
των θρησκειών, πολιτισμός και ιστορία θρησκειών».
6. Εσείς είπατε ότι: «Δεν μπορεί να εκριζώνεται η
θεολογική επιστήμη από το μάθημα των Θρησκευτικών, προκειμένου το μάθημα να
υπηρετήσει σκοπούς πολιτικής καθοδηγήσεως»
7. Εσείς είπατε ότι: «Το συμπέρασμα είναι ότι το
μάθημα των Θρησκευτικών τώρα πλέον έγινε «κατηχητικό, διότι προσπαθεί, με
σαφή πολιτικά κριτήρια, να κατηχήσει και να στρατεύσει τους μαθητές σε
μια εκκοσμικευμένη στάση απέναντι στο θρησκευτικό φαινόμενο. Παράλληλα συντηρεί
μία θεολογικά ρηχή προσέγγιση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, εκμηδενίζοντας την
ιδιαιτερότητα του ορθόδοξου δόγματος και της χριστιανικής παράδοσης, αφού τα
καταβιβάζει και τα μελετά στο επίπεδο του απλού κοινωνικού ή φιλοσοφικού
κινήματος».
8. Εσείς είπατε ότι: «Τα καινούργια προγράμματα με
έπεισαν ότι δεν πρόκειται για θρησκευτικά αλλά για επιχείρηση αλλοιώσεως της
πίστεώς μας».
Αυτά όλα
Μακαριώτατε διορθώθηκαν; Πότε; Πώς; Ποιες και πού είναι οι διορθώσεις; Ο όρος
που θέσατε να έχουν Ορθόδοξο χαρακτήρα και προσανατολισμό εκπληρώθηκε; Η Ιερά
Σύνοδος μπορεί να βεβαιώσει τους Θεολόγους και τον ελληνικό λαό υπεύθυνα και
στοιχειοθετημένα ότι άλλαξαν τα Προγράμματα και έγιναν Ορθόδοξα; Ή μήπως να
κλείσουμε τα μάτια και να εφαρμόσουμε τα Προγράμματα εκείνα που εδώ και (6) έξι
χρόνια αποδεικνύουμε με επιστημονικά θεολογικά και παιδαγωγικά επιχειρήματα,
αυτό που και εσείς διαπιστώσατε, ότι θα βλάψουν την παιδεία και την ελληνική
κοινωνία ως ακατάλληλα και επικίνδυνα;
Το θέμα
είναι άκρως σοβαρότατο Μακαριώτατε. Αυτό που προσλαμβάνουμε, μετά και από τις
δηλώσεις του κ. Γιαγκάζογλου είναι το εξής: Είτε κάποιοι θεωρούν ότι η Ιεραρχία
των Επισκόπων είναι εύκολα χειραγωγήσιμη, ώστε δεν χρειάζεται να χάνεται
χρόνος, είτε ότι όλοι εμείς οι Θεολόγοι, και το ίδιο το μάθημα, είμαστε πιόνια
σε ένα παιχνίδι που υπηρετεί σκοπιμότητες, τις οποίες ούτε τις γνωρίζουμε ούτε
τις καταλαβαίνουμε.
Παρακαλούμε
για την απάντησή σας.
Με σεβασμό
ασπαζόμαστε τη δεξιά Σας.
Για το ΔΣ
της ΠΕΘ
Ο Πρόεδρος
Κωνσταντίνος
Σπαλιώρας Παναγιώτης
Τσαγκάρης
Δρ Θεολογίας
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΠΕΘ ΓΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΑΠΟ ΣΥΜΒΟΥΛΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Δελτίο τύπου της
Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ)
Καταγγελία
της ΠΕΘ για προσπάθεια εκφοβισμού
και
παραπλάνησης συναδέλφων
από
Σύμβουλο του Υπουργείου Παιδείας
Σύμφωνα με
ενυπόγραφες καταγγελίες, οι οποίες κατατέθηκαν στο ΔΣ της ΠΕΘ, ο Σύμβουλος του
Υπουργού Παιδείας κ. Σταύρος Γιαγκάζογλου περιφερόταν στο 2ο ΠΕΚ Αθηνών, στις 9/5/2017 και
παραπλανούσε τους επιμορφούμενους Θεολόγους λέγοντας τους ότι «ας αντιδράει η ΠΕΘ όσο θέλει, η Εκκλησία έχει αποδεχθεί τα νέα
Προγράμματα και έχει συμφωνήσει με το Υπουργείο και το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής
Πολιτικής (ΙΕΠ) για την εφαρμογή τους στα σχολεία», προσπαθώντας έτσι, να τους
εξουθενώσει ψυχολογικά και να κάμψει τις εντονότατες αντιδράσεις τους εναντίον
των νέων Προγραμμάτων, οι οποίες είναι γενικευμένο φαινόμενο σε οποιοδήποτε
σημείο της χώρας επιχειρούνται οι επιμορφώσεις.
Σημειωτέον
ότι, η Σύνοδος της Ιεραρχίας ούτε έχει λάβει ούτε έχει ανακοινώσει απόφασή της
ότι συμφωνεί με τα νέα Προγράμματα Σπουδών.
Σε ερώτηση
επιμορφούμενου Θεολόγου «επί ποίου επίσημου αποδεικτικού στοιχείου στηρίζετε
αυτή σας την τοποθέτηση κ. Σύμβουλε (ότι η Εκκλησία συμφώνησε);», η απάντηση ήταν η σιωπή.
Η σιωπή
επίσης, ήταν η απάντηση σε επιμορφούμενο που ρώτησε: «Θα
επιμορφώσετε και τους καθηγητές Θεολόγους των ετεροδόξων θρησκευτικών
κοινοτήτων (Ρωμαιοκαθολικών, Μουσουλμάνων, Εβραίων), της χώρας μας για τα
νέα Προγράμματα;»
Σε άλλη
περίπτωση πάλι ο κ. Σταύρος Γιαγκάζογλου ακούγοντας τους προβληματισμούς
συναδέλφου χτύπησε το χέρι του στο έδρανο και φώναξε με ένταση : «Εγώ είμαι ο
Σταύρος Γιαγκάζογλου και Θεολόγους σαν κι εσένα θα τους κάνω ειδική επιμόρφωση
τον Σεπτέμβριο».
Εκτός των
παραπάνω προφορικών δηλώσεων, οι ανακοινώσεις της ΠΕΘ, που είχε τοιχοκολλήσει
συνάδελφος επιμορφούμενος, σκίστηκαν για να μην διαβαστούν.
Γιατί
άραγε υπάρχουν αυτές οι αντιδράσεις, ο εκφοβισμός των συναδέλφων, η ειρωνεία, η
αυταρχική συμπεριφορά; Είναι ξεκάθαρο πως με τραμπουκισμούς καταβάλλεται κάθε
προσπάθεια για την επιβολή ενός μνημονιακού μαθήματος Θρησκευτικών και
συντελείται ένας ψυχικός και πνευματικός βιασμός, σε βάρος της ψυχοπνευματικής
ισορροπίας των καθηγητών και των μαθητών. Σε ένα απόλυτα σκοταδιστικό
κλίμα που θυμίζει σκοτεινές περιόδους της ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας
επιχειρείται η δήθεν επιμόρφωση των συναδέλφων Θεολόγων σε αντικείμενα που τους
είναι ήδη γνωστά από την παιδαγωγική και διδακτική μεθοδολογία, αποκρύπτοντας
τον πραγματικό χαρακτήρα του νέου Προγράμματος του μαθήματος των Θρησκευτικών,
που δεν είναι άλλος από την επιβολή του θρησκευτικού συγκρητισμού και η
προώθηση της ατομικής θρησκείας που θα είναι μείξη από στοιχεία διαφορετικών
θρησκευτικών παραδόσεων.
Θα
συστήναμε αυτοσυγκράτηση σε όλους όσοι αντιμετωπίζουν τους επιμορφούμενους ως
ανθρώπους που μπορούν είτε να εκφοβίσουν είτε να χειραγωγήσουν, ώστε να είναι
πιο πειθαρχικοί στις εντολές τους.
Η ΠΕΘ
καταγγέλλει τον κ. Σταύρο Γιαγκάζογλου γι΄ αυτή την τακτική
εκφοβισμού (bullying), συναδέλφου, για την όλη προσπάθεια φασιστικής επιβολής
των νέων Προγραμμάτων αλλά και γιατί σπεύδει να προκαταβάλει τη γνώμη της
Εκκλησίας παρουσιάζοντας κάποιες, πιθανόν, θέσεις μελών της Επιτροπής της
Εκκλησίας ως απόφαση του συνόλου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Η ΠΕΘ έχει
ήδη απευθύνει επιστολή στον Αρχιεπίσκοπο. Κατόπιν, όμως, των παραπάνω γεγονότων
αναγκάζεται να δώσει στη δημοσιότητα την επιστολή αυτή και να απευθύνει και
νέα, προκειμένου να λάβει υπεύθυνες απαντήσεις για τη «συμφωνία» της Εκκλησίας
με την Πολιτεία.
Είναι η
εποχή που ο καθένας μας με τη συμπεριφορά του γράφει τη δική του ιστορία και
δίνει τη δική του μαρτυρία.
Το ΔΣ της
ΠΕΘ
ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΠΕΙΛΟΥΝ, ΟΙ ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ ΑΠΟΔΟΜΟΥΝ
Η Τουρκία του Ερντογάν
διεκδικεί κατοικημένα νησιά μας, όπως το Αγαθονήσι, ενώ απειλεί με πόλεμο την
Κύπρο με μήλον της έριδος τους ενεργειακούς πόρους. Ο σύμμαχος του Ερντογάν, ο
Έντι Ράμα, προσβάλλει την Ιστορία μας μιλώντας για τη Μεγάλη Αλβανία. Η εθνική
ομοψυχία, η ενίσχυση της εθνικής ταυτότητας και η επίγνωση της ιστορικής μας
κληρονομιάς είναι απαραίτητα εφόδια για να αντιμετωπίσουμε ως Έλληνες τις
παντοειδείς προκλήσεις.
Κι όμως ο κυβερνών Συριζαϊσμός κινείται προς την αντίθετη
κατεύθυνση. Επιχειρεί να αποκόψει την Παιδεία μας από τις ελληνορθόδοξες ρίζες,
οι οποίες πότισαν επί αιώνες το δέντρο του Ελληνισμού και μάς βοήθησαν να
αντιμετωπίσουμε κατακτήσεις, πολέμους και άλλα δεινά. Αμφισβητεί τα Ορθόδοξα
Θρησκευτικά και στη θέση τους προωθεί ένα πολυθρησκειακό συνονθύλευμα. Αναθέτει
την αναθεώρηση των σχολικών βιβλίων της Ιστορίας σε πρόσωπα που στερούνται
νηφαλιότητος και ορθής τεκμηριώσεως. Αντί για τη συνέχεια του Ελληνισμού θέλουν
να διδάξουν αποτυχημένες υλιστικές θεωρίες. Αντί να προβάλλουν τους ήρωες της
διαχρονικής μας Ιστορίας ενδιαφέρονται για αμφιλεγόμενες κοινωνιολογικές
θεωρήσεις και για την… περιγραφή εμπορευμάτων. Αντί να καλλιεργήσουν την εθνική
ενότητα αναθέτουν τα νέα προγράμματα σε οπαδούς ιδεολογικά φορτισμένων
αντιλήψεων.
Το Σύνταγμα αναφέρει ότι σκοπός της Παιδείας είναι η
καλλιέργεια εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως στα ελληνόπουλα. Οι πρόσφατες
πρωτοβουλίες του Συριζαϊσμού στον χώρο της εκπαιδεύσεως κινούνται προς την
αντίθετη κατεύθυνση. Είναι υποχρέωση όλων μας να αντιδράσουμε. Η Ιστορία που θα
διδάσκεται στα σχολεία μάς αφορά όλους. Δικαίωμα λόγου δεν έχουν μόνον λίγοι
αυτοαποκαλούμενοι «ειδικοί». Με τρόπο ψύχραιμο, δημοκρατικό και ιστορικά
θεμελιωμένο να αποδομήσουμε τους αποδομητές. Να μην επιτρέψουμε νέα φαινόμενα
«συνωστισμού» στα βιβλία των παιδιών μας.
Σε κάθε δύσκολη περίοδο ο Ελληνισμός επέστρεφε στις
ρίζες του για να αντλήσει θάρρος και να αναγεννηθεί. Όταν το 1204 οι
Σταυροφόροι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη, ο Αυτοκράτωρ του ελληνικού κράτους
της Νικαίας Ιωάννης Βατάτζης ζήτησε από τους λογίους της εποχής να
συγκεντρώσουν όλα τα Αρχαία ελληνικά χειρόγραφα για να τα μελετήσουν οι νέοι
και να συνειδητοποιήσουν την ελληνική καταγωγή τους. Ο πρώτος Κυβερνήτης
της νεωτέρας Ελλάδος, ο Ιωάννης Καποδίστριας, διακήρυξε ότι η παιδεία πρέπει να
βασίζεται στην Ορθόδοξη Χριστιανική αγωγή και στα κλασσικά κείμενα της
Αρχαιότητος. Ο Διονύσιος Σολωμός στον Ύμνον εις την Ελευθερίαν επικαλείται τους
Τριακόσιους του Λεωνίδα για να τονίσει τη διαχρονική συνέχεια του Έθνους. Μετά την
πτώχευση του 1893 και τη ήττα του 1897 ο Κωστής Παλαμάς γράφει επικά ποιήματα,
που αναφέρονται στον Βυζαντινό Ελληνισμό, για να προετοιμάσει την Εθνική
Αναγέννηση. Έτσι οδηγηθήκαμε στους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους του
1912-13.
Επιστροφή στις ρίζες, λοιπόν, με σεβασμό στην Ορθοδοξία και
με σωστή διδασκαλία της Ιστορίας μας.
Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 7 Μαΐου 2017
Τρίτη 9 Μαΐου 2017
ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΤΟΥ!
Έχουμε ζωντανή
Ορθόδοξη Θρησκεία και αλλοίμονο σε όσους και όσες προσπερνάνε με αδιαφορία
μικρά και μεγάλα θαύματα πού πιστοποιημένα υπάρχουν γύρω τους…
Κορμός κομμένου
δένδρου από τον οποίο αναβλύζει αίμα «αγνώστου ομάδος αίματος» σύμφωνα με την
χημική ανάλυση!
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά
θαύματα, το οποίο μάλιστα είναι επαναλαμβανόμενο κάθε χρόνο τον Μάϊο, είναι το σημείο
που μαρτύρησε ο Άγιος Νικόλαος στο χωριό Βούνενα της Θεσσαλίας γι' αυτό και στο
μαρτυρολόγιο αναγράφεται: «του Αγίου Νικολάου του εν Βουνένοις», και βρίσκεται 3 χλμ. έξω από την Λάρισα.
Κάθε χρόνο, την παραμονή
της εορτής του, ΑΝΑΒΛΥΖΕΙ από τα δένδρα που βρίσκονται γύρω στον τόπο μαρτυρίου
του ένα ΚΟΚΚΙΝΟ ΥΓΡΟ σαν αίμα.
Παραδοσιακά ο Άγιος γιορτάζει
στις 9 Μαΐου , το φαινόμενο όμως αυτό συμβαίνει με το σημερινό Νέο Εορτολόγιο
δηλαδή στις 22 Μαΐου (9 Μαΐου με το παλαιό ημερολόγιο).
Σταδιακά όλοι οι παλαιοημερολογίτες
εξέλαβαν αυτό το σημείο ως ΘΕΙΑ επιβεβαίωση της διατήρησης του παλαιού ημερολογίου
στην Ορθόδοξη εκκλησία.
Εδώ, ένας νεαρός
μαζεύει σε μπουκάλι το θαυματουργικό αυτό υλικό, κάτι σαν «αίμα ως ευλογία από
το μαρτυρικό δένδρο του Αγίου. Κάποιες φορές «αίμα» βγαίνει και από τα φύλλα
τού δένδρου μόνο στις δυο αυτές ημερομηνίες του Μαΐου !
Από το σημείο
αυτό και μετά συνέβη κάτι που προσέβαλε την μνήμη του ΑΓΙΟΥ, όταν κάποιοι έκοψαν
το δέντρο από τη βάση του, αλλά το θαύμα δεν σταμάτησε αφού στις 22 Μαΐου από
το κέντρο του κορμού που είχε μείνει στη γη, ανέβλυζε σε μεγάλη ποσότητα το «αίμα»
του Αγίου.
Ωστόσο κάποιοι δεν έμειναν
ευχαριστημένοι και μ' αυτό αλλά πήγαν και τσιμέντωσαν εντελώς τον κορμό, σύμφωνα
με καταγγελίες Παλαιοημερολογιτών, οι οποίοι θεώρησαν ως κακοήθεια κάποιων φανατικών
Νεοημερολογιτών, να εξαφανίσουν το σημείο που συνέβαινε το θαύμα κατά το Παλαιό
ημερολόγιο.
Όμως άλλες οι βούλες
του των ανθρώπων και άλλες οι βούλες του Θεού… διότι το αίμα συνέχιζε να ρέει από
από τα φύλλα των γύρω δέντρων.
Το φαινόμενο λαμβάνει χώρα
τις πρώτες πρωινές ώρες, γύρω στις 5 το πρωΐ, και για 10 περίπου λεπτά ακούγεται
ένα θαυμαστό βουητό σε μια ακτίνα 10 μέτρων ,από το σημείο που μαρτύρησε ο Άγιος.
 |
Όμως, το ακόμα πιο παράξενο
σύμφωνα με μαρτυρίες τόσο Νεοημερολογιτών, όσο και Παλαιοημερολογιτών είναι,
ότι λαμβάνει χώρα ΚΑΙ στις 9 αλλά ΚΑΙ στις 22 ΜΑΪΟΥ !!!
Είναι δηλαδή σαν ο Άγιος
από αγάπη να θέλει σήμερα την ειρήνη και όχι την αδελφοκτόνο θρησκευτική
εμπάθεια ανάμεσα στους Ορθοδόξους, και να φανερώνει την αγάπη του προς ΟΛΟΥΣ, και
με το Παλαιό και με το Νέο Εορτολόγιο!
Η λήψη για το παρακάτω
καταπληκτικό βίντεο έχει γίνει στον Άγιο Νικόλαο του χωριού Βούνενα της
Θεσσαλίας.
Ο π. Τιμόθεος, ιερέας της περιοχής, έχει βάλει ένα λαστιχάκι στο δέντρο όπου ρέει αίμα ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ και από κάτω πιστοί να παίρνουν το θαυματουργό ΑΙΜΑ.
Ο π. Τιμόθεος, ιερέας της περιοχής, έχει βάλει ένα λαστιχάκι στο δέντρο όπου ρέει αίμα ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ και από κάτω πιστοί να παίρνουν το θαυματουργό ΑΙΜΑ.
Ο π. Τιμόθεος θυμάται σχετικά
και εξιστορεί στην εφημερίδα «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»:
«Την Καθαρά Δευτέρα είχε έρθει να προσκυνήσει μια οικογένεια από τα Γρεβενά, μα όσο και αν προσευχόταν δεν έβγαζε κάποιο αίμα το δέντρο. Αντίθετα, ένα μικρό κοριτσάκι εκείνη την ημέρα παρακαλούσε τον πατέρα του, ο οποίος δεν πολυπίστευε σ΄αυτά τα θέματα…, να το αφήσει να πάει να μαζέψει αίμα από ένα δέντρο. Πράγματι, το άφησε και το αίμα έτρεχε άφθονο… Μόλις το είδε με τα μάτια του ο πατέρας της, τα έχασε…». «Όλα είναι θέμα πίστης και θέλησης», λέει τώρα χαρακτηριστικά ο ίδιος.
Mάλιστα, ύστερα από εξέταση που έγινε στο Χημείο του Κράτους, στέλνοντας το “αίμα» του Αγίου, έλαβαν την απάντηση ότι «όντως αυτό το κόκκινο υγρό περιέχει στοιχεία γνήσια και αληθινά ανθρώπινου αίματος και ότι δεν μπορεί όμως να καταταχτεί σε κάποια γνωστή και συγκεκριμένη ομάδα αίματος».
«Την Καθαρά Δευτέρα είχε έρθει να προσκυνήσει μια οικογένεια από τα Γρεβενά, μα όσο και αν προσευχόταν δεν έβγαζε κάποιο αίμα το δέντρο. Αντίθετα, ένα μικρό κοριτσάκι εκείνη την ημέρα παρακαλούσε τον πατέρα του, ο οποίος δεν πολυπίστευε σ΄αυτά τα θέματα…, να το αφήσει να πάει να μαζέψει αίμα από ένα δέντρο. Πράγματι, το άφησε και το αίμα έτρεχε άφθονο… Μόλις το είδε με τα μάτια του ο πατέρας της, τα έχασε…». «Όλα είναι θέμα πίστης και θέλησης», λέει τώρα χαρακτηριστικά ο ίδιος.
Mάλιστα, ύστερα από εξέταση που έγινε στο Χημείο του Κράτους, στέλνοντας το “αίμα» του Αγίου, έλαβαν την απάντηση ότι «όντως αυτό το κόκκινο υγρό περιέχει στοιχεία γνήσια και αληθινά ανθρώπινου αίματος και ότι δεν μπορεί όμως να καταταχτεί σε κάποια γνωστή και συγκεκριμένη ομάδα αίματος».
ΠΗΓΗ: pentapostagma.gr/2012/04/blo … z1tV8MTUSD
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ο ΝΕΟΣ Ο ΕΝ ΒΟΥΝΕΝΟΙΣ
Άγιος Νικόλαος ο Νέος ο εν Βουνένοις
Ὁ Ἅγιος Ὁσιομάρτυρας Νικόλαος ὁ Νέος γεννήθηκε πιθανῶς στὴ γῆ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.
Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία διακρινόταν γιὰ τὴν θερμὴ πίστη, τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν εὐσέβειά του.
Ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ ἀνδρεία τοῦ Νικολάου δὲν μποροῦσαν νὰ κρυφθοῦν.
Ἡ φήμη του ξεπέρασε γρήγορα τὰ στενὰ ὅρια τῆς πατρίδος του καὶ ἁπλώθηκε μέχρι καὶ αὐτὴ τὴν Βασιλεύουσα, τὴν Κωνσταντινούπολη.
Ὁ τότε αὐτοκράτορας Λέων ὁ ΣΤ' ὁ Σοφὸς (886 – 912 μ.Χ.) ζήτησε καὶ γνώρισε τὸ Νικόλαο.
Ἐκτίμησε ἀμέσως, μὲ τὴν πρώτη ἐπαφὴ μαζί του, τὰ σωματικὰ καὶ ψυχικά
του χαρίσματα καὶ τὸν διόρισε ἀρχηγὸ τοῦ αὐτοκρατορικοῦ ἀποσπάσματος τῆς Λαρίσης, ποὺ εἶχε ὡς σκοπὸ νὰ φρουρεῖ καὶ νὰ ὑπερασπίζεται τὴν πόλη αὐτὴ τῆς Θεσσαλίας.
Ἀνέλαβε τὰ καθήκοντά του μὲ ζῆλο. Τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου αὔξανε τὴν πνευματικότητα τοῦ Νικολάου καὶ τὴν ἀγάπη τῶν στρατιωτῶν καὶ τοῦ λαοῦ στὸ πρόσωπό του.
Ὅταν οἱ Ἄβαροι ἔφθασαν μέχρι τὴ Θεσσαλία, ἔκαναν βαρβαρικὴ ἐπιδρομὴ καὶ σκορποῦσαν παντοῦ τὴν ἐρήμωση καὶ τὸ θάνατο.
Ὁ Νικόλαος μὲ τὶς λιγοστὲς δυνάμεις του προσπάθησε νὰ ἀναχαιτίσει τὸν ἐχθρό. Οἱ παμπληθεῖς ὅμως δυνάμεις τῶν ἀντιπάλων εὔκολα ἐπικράτησαν καὶ ἐπιδόθηκαν σὲ γενικὲς σφαγὲς καὶ λεηλασίες.
Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς κατοίκους ἐγκατέλειψαν τὴν πόλη καὶ τὴν περιοχὴ καὶ κατέφυγαν σὲ ὀρεινὰ μέρη. Τελικὰ καὶ ὁ Νικόλαος μὲ ὅσους στρατιῶτες εἶχαν ἀπομείνει πορεύθηκε στὸ δάσος ποὺ βρισκόταν στὸ ὄρος τῆς Βουνένης, ὅπου ὑπῆρχαν πολλοὶ ἀσκητὲς μὲ τὰ ἀσκητήριά τους στὰ ἀπόκρημνα ὑψώματα.
Ἐγκαταστάθηκε κοντά τους συναγωνιζόμενος αὐτοὺς στὴν ἄσκηση καὶ τὴν προσευχή. Μαζί του εἶχε καὶ τοὺς στρατιῶτες του, ποὺ ζοῦσαν καὶ αὐτοὶ τὴν ἀγγελικὴ ζωὴ τῶν μοναχῶν.
Κάποιο βράδυ, ἐνῷ ὁ Ὅσιος προσευχόταν, Ἄγγελος Κυρίου
παρουσιάσθηκε καὶ προανήγγειλε τὸν μαρτυρικό τους θάνατο: «Δεῦρο, ἀθληταὶ τοῦ
Χριστοῦ, πρὸς τὸ μαρτυρῆσαι ἑαυτοὺς εὐτρεπίσατε».
Πράγματι οἱ ἐχθροὶ τοὺς συνέλαβαν καὶ τοὺς ὑπέβαλαν σὲ πλῆθος βασανιστήρια. Τοὺς προέτρεψαν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους. Ἐκεῖνοι ἔμειναν ἀμετακίνητοι στὴν πατρώα εὐσέβεια καὶ τελειώθηκαν μαρτυρικά.
Τὰ ὀνόματά τους γράφηκαν στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς. Ἀπὸ αὐτὰ μᾶς εἶναι γνωστὰ τὰ ἀκόλουθα:
Ἀκίνδυνος, Ἁρμόδιος, Γρηγόριος, Δημήτριος, Εὐώδιος, Θεόδωρος, Ἰωάννης, Μιχαήλ, Παγκράτιος, Παντολέων, Χριστόφορος καὶ Αἰμιλιανός.
Πράγματι οἱ ἐχθροὶ τοὺς συνέλαβαν καὶ τοὺς ὑπέβαλαν σὲ πλῆθος βασανιστήρια. Τοὺς προέτρεψαν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους. Ἐκεῖνοι ἔμειναν ἀμετακίνητοι στὴν πατρώα εὐσέβεια καὶ τελειώθηκαν μαρτυρικά.
Τὰ ὀνόματά τους γράφηκαν στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς. Ἀπὸ αὐτὰ μᾶς εἶναι γνωστὰ τὰ ἀκόλουθα:
Ἀκίνδυνος, Ἁρμόδιος, Γρηγόριος, Δημήτριος, Εὐώδιος, Θεόδωρος, Ἰωάννης, Μιχαήλ, Παγκράτιος, Παντολέων, Χριστόφορος καὶ Αἰμιλιανός.
Ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου Νικολάου μαζὶ μὲ τὰ ὀνόματα τῶν στρατιωτῶν
Μαρτύρων ἀναφέρει καὶ τὰ ὀνόματα δύο γυναικῶν μαρτύρων, Εἰρήνης καὶ Πελαγίας.
Προφανῶς θὰ πρόκειται γιὰ δύο ἡρωίδες Χριστιανὲς γυναῖκες, ποὺ μαρτύρησαν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Θὰ ἀνῆκαν στὸν ἄμαχο πληθυσμὸ τῆς πόλεως Λαρίσης, ποὺ εἶχε καταφύγει στὰ ὀρεινὰ τοῦ Τυρνάβου.
Προφανῶς θὰ πρόκειται γιὰ δύο ἡρωίδες Χριστιανὲς γυναῖκες, ποὺ μαρτύρησαν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Θὰ ἀνῆκαν στὸν ἄμαχο πληθυσμὸ τῆς πόλεως Λαρίσης, ποὺ εἶχε καταφύγει στὰ ὀρεινὰ τοῦ Τυρνάβου.
Ὁ μακάριος Νικόλαος, διακρινόμενος γιὰ τὴν ἀνδρεία του, κατόρθωσε
νὰ διαφύγει τὴ μανία τοῦ ἐχθροῦ.
Φεύγοντας ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Λαρίσης καὶ τοῦ Τυρνάβου, ἔφθασε στὰ ἐνδότερα τῆς Θεσσαλίας, στὰ μέρη τῆς Καρδίτσας, ὅπου τὸ χωριὸ Βούνενα. Ἐκεῖ βρῆκε κατάλληλο τόπο γιὰ ἄσκηση.
Ὁ Ὅσιος διάλεξε γιὰ κατάλυμα μία σπηλιά, ποὺ τὴν σκέπαζε μία βελανιδιά. Ἐκεῖ συνέχισε τὴν ἀσκητικὴ ζωή, ποὺ εἶχε ἀρχίσει κοντὰ στοὺς ἀσκητὲς τοῦ Τυρνάβου. Ὑπέταξε κάθε σωματικὴ ἐπιθυμία καὶ δαιμονικὴ παρεμβολή. Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ τὸν εἶχε ἐπισκιάσει.
Φεύγοντας ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Λαρίσης καὶ τοῦ Τυρνάβου, ἔφθασε στὰ ἐνδότερα τῆς Θεσσαλίας, στὰ μέρη τῆς Καρδίτσας, ὅπου τὸ χωριὸ Βούνενα. Ἐκεῖ βρῆκε κατάλληλο τόπο γιὰ ἄσκηση.
Ὁ Ὅσιος διάλεξε γιὰ κατάλυμα μία σπηλιά, ποὺ τὴν σκέπαζε μία βελανιδιά. Ἐκεῖ συνέχισε τὴν ἀσκητικὴ ζωή, ποὺ εἶχε ἀρχίσει κοντὰ στοὺς ἀσκητὲς τοῦ Τυρνάβου. Ὑπέταξε κάθε σωματικὴ ἐπιθυμία καὶ δαιμονικὴ παρεμβολή. Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ τὸν εἶχε ἐπισκιάσει.
Ὅμως οἱ βάρβαροι ἐπιδρομεῖς ἀνακάλυψαν τὸν ἀθλητὴ τοῦ Χριστοῦ
Νικόλαο. Τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν πίεζαν μὲ ὑποσχέσεις καὶ κολακεῖες νὰ ἀρνηθεῖ
τὴν πίστη του. Ἐκεῖνος ἀντιστεκόταν γενναία.
Τὸν βασάνιζαν καὶ ἐκεῖνος εὐχαριστοῦσε τὸν Θεό, διότι τὸν ἀξίωσε νὰ ὑπομείνει γιὰ χάρη Του βασανιστήρια.
Τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ ἔτσι ὁ Ὁσιομάρτυς Νικόλαος ἔλαβε τὸν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας καὶ εἰσῆλθε στὴ χαρὰ τοῦ Κυρίου του.
Ὁ ἐπίσκοπος τῆς Λαρίσης Φίλιππος μετέφερε μὲ πομπὴ στὴν πόλη τὰ λείψανα τῶν μαρτύρων τοῦ Τυρνάβου.
Τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἀνακαλύφθηκε ἀπὸ τὸν δούκα Εὐφημιανὸ τῆς Θεσσαλονίκης.
Ὁ Εὐφημιανὸς ἀρρώστησε κάποτε βαριὰ ἀπὸ τὴ φοβερὴ ἀσθένεια τῆς λέπρας. Ἀναζήτησε τὴν θεραπεία του σὲ ὅλους τοὺς ἰατρούς, ἀλλὰ μάταια. Ἄρχισε τότε νὰ ἐπικαλεῖται τοὺς διαφόρους Ἁγίους καὶ νὰ κάνει ἀγαθοεργίες ἐλπίζοντας στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Προσέφερε τὰ χρήματά του σὲ χῆρες, ὀρφανὰ καὶ φτωχούς. Παρακαλοῦσε τὸν Θεὸ νὰ τὸν ἐλεήσει καὶ νὰ τοῦ χαρίσει τὴν πολυπόθητη ὑγεία του. Κατέφυγε στὸν πολιοῦχο τῆς Θεσσαλονίκης Ἅγιο Δημήτριο καὶ τὸν πολιοῦχο τῆς Λαρίσης Ἅγιο Ἀχίλλιο, ποὺ εἶχε ἀκούσει πολλὰ γιὰ τὰ θαύματά τους.
Τὸν βασάνιζαν καὶ ἐκεῖνος εὐχαριστοῦσε τὸν Θεό, διότι τὸν ἀξίωσε νὰ ὑπομείνει γιὰ χάρη Του βασανιστήρια.
Τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ ἔτσι ὁ Ὁσιομάρτυς Νικόλαος ἔλαβε τὸν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας καὶ εἰσῆλθε στὴ χαρὰ τοῦ Κυρίου του.
Ὁ ἐπίσκοπος τῆς Λαρίσης Φίλιππος μετέφερε μὲ πομπὴ στὴν πόλη τὰ λείψανα τῶν μαρτύρων τοῦ Τυρνάβου.
Τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἀνακαλύφθηκε ἀπὸ τὸν δούκα Εὐφημιανὸ τῆς Θεσσαλονίκης.
Ὁ Εὐφημιανὸς ἀρρώστησε κάποτε βαριὰ ἀπὸ τὴ φοβερὴ ἀσθένεια τῆς λέπρας. Ἀναζήτησε τὴν θεραπεία του σὲ ὅλους τοὺς ἰατρούς, ἀλλὰ μάταια. Ἄρχισε τότε νὰ ἐπικαλεῖται τοὺς διαφόρους Ἁγίους καὶ νὰ κάνει ἀγαθοεργίες ἐλπίζοντας στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Προσέφερε τὰ χρήματά του σὲ χῆρες, ὀρφανὰ καὶ φτωχούς. Παρακαλοῦσε τὸν Θεὸ νὰ τὸν ἐλεήσει καὶ νὰ τοῦ χαρίσει τὴν πολυπόθητη ὑγεία του. Κατέφυγε στὸν πολιοῦχο τῆς Θεσσαλονίκης Ἅγιο Δημήτριο καὶ τὸν πολιοῦχο τῆς Λαρίσης Ἅγιο Ἀχίλλιο, ποὺ εἶχε ἀκούσει πολλὰ γιὰ τὰ θαύματά τους.
Ἐνῷ ὅμως βρισκόταν στὴ Λάρισα καὶ προσευχόταν μπροστὰ στὸ λείψανο
τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου, τοῦ ὑποδείχθηκε νὰ μεταβεῖ στὰ ὄρη τῶν Βουνένων.
Τὸ σχετικὸ ὅραμα τοῦ ἔλεγε νὰ φροντίσει νὰ βρεῖ τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νικολάου, νὰ λουσθεῖ σὲ πηγὴ ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὸν τόπο τοῦ ἱεροῦ λειψάνου καὶ νὰ πιστεύει ὅτι ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ θὰ εὕρισκε τὴν θεραπεία του. Χαρούμενος ἀπὸ τὸ ἐλπιδοφόρο τοῦτο ἄγγελμα ὁ Εὐφημιανὸς ξεκίνησε γιὰ τὰ Βούνενα, ὅπου βρῆκε τὸ τίμιο σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Νικολάου καὶ τὴν δική του θεραπεία. Γεμάτος χαρὰ καὶ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴ θεραπεία ποὺ τοῦ χάρισε ὁ Ὁσιομάρτυρας τοῦ Χριστοῦ, ἔκτισε ἕνα μικρὸ ναὸ καὶ ἐνταφίασε ἐκεῖ τὸ ἱερὸ λείψανο.
Τὸ σχετικὸ ὅραμα τοῦ ἔλεγε νὰ φροντίσει νὰ βρεῖ τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νικολάου, νὰ λουσθεῖ σὲ πηγὴ ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὸν τόπο τοῦ ἱεροῦ λειψάνου καὶ νὰ πιστεύει ὅτι ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ θὰ εὕρισκε τὴν θεραπεία του. Χαρούμενος ἀπὸ τὸ ἐλπιδοφόρο τοῦτο ἄγγελμα ὁ Εὐφημιανὸς ξεκίνησε γιὰ τὰ Βούνενα, ὅπου βρῆκε τὸ τίμιο σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Νικολάου καὶ τὴν δική του θεραπεία. Γεμάτος χαρὰ καὶ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴ θεραπεία ποὺ τοῦ χάρισε ὁ Ὁσιομάρτυρας τοῦ Χριστοῦ, ἔκτισε ἕνα μικρὸ ναὸ καὶ ἐνταφίασε ἐκεῖ τὸ ἱερὸ λείψανο.
ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ: ΕΚΑΝΕ ΕΜΕΤΟ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΠΙΝΟΝΤΑΣ ΑΓΙΑΣΜΟ!
Επειδή όμως η κατάστασή της επιδεινώθηκε, αντί να βελτιωθεί,
αποφάσισε να πάει. Όταν τον επισκέφθηκε, είχε έντονη δύσπνοια κι εκείνος της
συνέστησε να βγάλει αξονική τομογραφία στους πνεύμονες. Όταν του την πήγε,
διαπίστωσε, ότι υπήρχε πολύ σοβαρό πρόβλημα. Από 'κείνη τη στιγμή ξεκίνησε το
δράμα της.
Την έστειλε στο Νοσοκομείο «ΣΩΤΗΡΙΑ», όπου της έκαναν
βρογχοσκόπηση κι επειδή διέγνωσαν προχωρημένον καρκίνο στον πνεύμονα, ξεκίνησαν
αμέσως χημειοθεραπείες, γιατί της έδιναν μόνον 20 μέρες ζωής. Τόσο εκείνη, όσο
και οι δικοί της, όπως ήταν φυσικό, κόντεψαν να τρελαθούν. Για καλή τους τύχη,
μία μέρα, κάποιος τους μίλησε για τον Θαυματουργόν Άγιον Εφραίμ, που τους ήταν
άγνωστος μέχρι τότε κι ένιωσαν να φουντώνει μέσα τους η ελπίδα. Ο σύζυγός της
την πήγε αμέσως στην Ι. Μονή Του, στη Ν. Μάκρη, όπου προσκύνησαν με πίστη και
ευλάβεια το ιερό σκήνωμά του και παρακάλεσαν την Παναγία και τον Άγιο να την
κάνει καλά, γιατί έχει κι ένα ανάπηρο κορίτσι, που τη χρειάζεται.
Το βράδυ επέστρεψαν σπίτι τους και το επόμενο πρωΐ είχε
φοβερή δύσπνοια κι αβάσταχτο πόνο στο στήθος, που έφτανε μέχρι την πλάτη. Πήγε
στο μπάνιο να νιφτεί, σκοπεύοντας να ξυπνήσει τον άντρα της, για να την πάει
στο Νοσοκομείο και στη συνέχεια μπήκε στην κουζίνα, όπου κρατήθηκε από τον
νεροχύτη, γιατί πονούσε φοβερά. Το βλέμμα της έπεσε τότε στον αγιασμό, που είχε
πάρει από το Μοναστήρι τού Αγίου. Έκανε με δυσκολία το σταυρό της κι ήπιε λίγο.
Ξαφνικά, άρχισε να βογγάει και να βήχει κι έβγαλε από το στόμα της κάτι σαν συκώτι,
που γύρω γύρω είχε αίμα. Αμέσως η δύσπνοια κι ο πόνος εξαφανίστηκαν κι ανάσανε
μ΄ ανακούφιση. Σκέφθηκε με χαρά, πως με τη Χάρη τού Αγίου, βγήκε ο καρκίνος κι
ήπιε πάλι αγιασμό, αφού σταυροκοπήθηκε. ΄Οταν ξαναέβγαλε αξονική τομογραφία,
για να τη δει ο γιατρός που την παρακολουθούσε, διαπιστώθηκε, ω! του θαύματος,
ότι ο καρκίνος είχε πράγματι εξαφανιστεί.
Έκτοτε, κάνει κατά διαστήματα τις εξετάσεις που τις
συνέστησαν οι γιατροί και βγαίνουν όλες καθαρές. Γι’ αυτό δοξάζει την Παναγία
και τον Άγιον Εφραίμ, που της χάρισαν τόσο γρήγορα την υγεία της.
Από ευγνωμοσύνη, ο σύζυγός της έχτισε μόνος του, σ’ ένα
κτήμα τους, στα Παλιάλωνα Αρφαρά Ν. Μεσσηνίας, ένα μικρό Εκκλησάκι, όπως το
έταξε στον Άγιο.
ΑΓΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΦΡΑΙΜ, ΔΥΣΩΠΟΥΜΕΝ ΣΕ, ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ
ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑΝ ΣΟΥ. ΑΜΗΝ!
Πηγή: orthodoxianews
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ
– Γέροντα, ποιος
πρέπει να κάνει τις δουλειές του σπιτιού; Η γυναίκα ή ο άντρας;
– Όποιος προλάβει
πρώτος… Αυτός θα έχει και το μεγαλύτερο μισθό.
ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΤΕ! Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ ΚΙ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ!
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης:
Μην απελπίζεστε. Ο Θεός είναι πανταχού παρών και αγαπάει τον άνθρωπο!
ΑΓΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ
Άγιος Χριστόφορος ο
Μεγαλομάρτυρας
Ο Άγιος ως προς την
εξωτερική ήταν τόσο πολύ άσχημος, γι' αυτό και αποκαλείτο
«κυνοπρόσωπος».
Η μεταστροφή του στον Χριστό έγινε με τρόπο θαυμαστό. Συνελήφθη αιχμάλωτος σε μάχη, που διεξήγαγε το έθνος του με τα Ρωμαϊκά αυτοκρατορικά στρατεύματα. Κατατάγηκε στις Ρωμαϊκές λεγεώνες και πολέμησε κατά των Περσών, επί Γορδίου και Φιλίππου.
Όταν ήταν ακόμη κατειχούμενος, για να ευχαριστήσει τον Χριστό, εγκαταστάθηκε σε επικίνδυνη δίοδο ποταμού και μετέφερε δωρεάν επί των ώμων του εκείνους που επιθυμούσαν να διέλθουν τον ποταμό. Μια μέρα παρουσιάσθηκε προς αυτόν μικρό παιδί, το οποίο τον παρακάλεσε να τον περάσει στην απέναντι όχθη. Ο Ρεμπρόβος πρόθυμα το έθεσε επί των ώμων του και στηριζόμενος επί της ράβδου του εισήλθε στον ποταμό. Όσο όμως προχωρούσε, τόσο το βάρος του παιδιού αυξανόταν, ώστε με μεγάλο κόπο κατόρθωσε να φθάσει στην απέναντι όχθη. Μόλις έφθασε στον προορισμό του, κατάκοπος είπε στο παιδί ότι και όλο τον κόσμο να σήκωνε δεν θα ήταν τόσο βαρύς. Το παιδί του απάντησε: «Μην απορείς, διότι δεν μετέφερες μόνο τον κόσμο όλο, αλλά και τον πλάσαντα αυτόν. Είμαι Εκείνος στην υπηρεσία του Οποίου έθεσες τις δυνάμεις σου και σε απόδειξη αυτού φύτεψε το ραβδί σου και αύριο θα έχει βλαστήσει», και αμέσως εξαφανίσθηκε. Ο Ρεμπρόβος φύτεψε την ράβδο και την επομένη την βρήκε πράγματι να έχει βλαστήσει. Μετά το περιστατικό αυτό βαπτίσθηκε Χριστιανός από τον Άγιο Ιερομάρτυρα Βαβύλα, ο οποίος τον μετονόμασε σε Χριστόφορο. Η άκτιστη θεία Χάρη, που έλαβε την ώρα του βαπτίσματος και του Χρίσματος, μεταμόρφωσε όλη του την ύπαρξη. Και αυτή ακόμα η δύσμορφη όψη του φαινόταν φωτεινότερη και ομορφότερη.
Στην Ορθόδοξη αγιογραφία ο Άγιος εικονίζεται να μεταφέρει στον ώμο του τον Χριστό. Εξ' αφορμής ίσως του γεγονότος αυτού θεωρείται προστάτης των οδηγών και στο Μικρόν Ευχολόγιον και συγκεκριμένα στην Ακολουθία «επί ευλογήσει νέου οχήματος» υπάρχει, πρώτο στη σειρά, το απολυτίκιό του.
Κατά τον τότε εναντίον των Χριστιανών διωγμό, λίγο μετά την βάπτισή του, είδε Χριστιανούς να κακοποιούνται από τους ειδωλολάτρες. Από αγανάκτηση επενέβη και έκανε δριμύτατες παρατηρήσεις προς αυτούς, διέφυγε δε τη σύλληψη χάρη στο γιγαντιαίο του παράστημα και την ηράκλεια δύναμή του. Καταγγέλθηκε όμως στον αυτοκράτορα και διατάχθηκε η σύλληψή του. Για τον σκοπό αυτό απεστάλησαν διακόσιοι στρατιώτες. Αυτοί, αφού ερεύνησαν σε διάφορα μέρη, τον βρήκαν κατά την στιγμή την οποία ετοιμαζόταν να γευματίσει ένα κομμάτι ξερό ψωμί. Κατάκοποι οι στρατιώτες και πεινασμένοι ζήτησαν από τον Άγιο Χριστόφορο να τους δώσει να φάγουν και ως αντάλλαγμα του υποσχέθηκαν ότι δεν θα τον κακομεταχειρίζονταν. Ένας από τους στρατιώτες, βλέποντας ότι πλην του ξερού άρτου δεν υπήρχε καμία άλλη τροφή, ειρωνευόμενος τον Χριστόφορο, του είπε ότι ευχαρίστως θα γινόταν Χριστιανός, εάν είχε την δύναμη να τους χορτάσει όλους με το κομμάτι εκείνο του άρτου. Τότε ο Άγιος, αφού γονάτισε, άρχισε να παρακαλεί τον Χριστό να πολλαπλασιάσει το κομμάτι εκείνο του άρτου, όπως πολλαπλασίασε τους πέντε άρτους στην έρημο, για να χορτάσουν οι πεινώντες στρατιώτες και να φωτισθούν στην αναγνώριση και ομολογία Αυτού. Η παράκληση του Αγίου εισακούσθηκε και το τεμάχιο του άρτου πολλαπλασιάσθηκε. Βλέποντας οι στρατιώτες το θαύμα αυτό, προσέπεσαν στα πόδια του Αγίου και τον παρακαλούσαν να τους γνωρίσει καλύτερα τον Θεό του. Ο Άγιος εξέθεσε με απλότητα τη Χριστιανική διδασκαλία και αφού όλοι εξέφρασαν την επιθυμία να γίνουν Χριαστιανοί, τους οδήγησε προς τον Επίσκοπο Αντιοχείας Βαβύλα, ο οποίος, αφού τους κατήχησε, τους βάπτισε. Όταν ο αυτοκράτορας Δέκιος πληροφορήθηκε το γεγονός, τους μεν στρατιώτες συνέλαβε και αποκεφάλισε, τον δε Χριστόφορο προσπάθησε με υποσχέσεις και κολακείες να μεταπείσει, αλλά οι προσπάθειές του προσέκρουσαν στην επίμονη άρνηση αυτού. Κατόπιν τούτου έστειλε προς αυτόν δύο διεφθαρμένες γυναίκες, την Ακυλίνα και την Καλλινίκη, ελπίζοντας ότι με τα θέλγητρά τους θα τον σαγήνευαν και θα τον παρέσυραν. Οι δύο γυναίκες, αφού άκουσαν την προτροπή του Αγίου, για να επανέλθουν στον δρόμο της αγνότητας και της αρετής, έγιναν Χριστιανές και, αφού παρουσιάσθηκαν ενώπιον του αυτοκράτορα Δεκίου, ομολόγησαν τον Χριστό. Γι' αυτό και βρήκαν μαρτυρικό θάνατο.
Στη συνέχεια ο Άγιος Χριστόφορος υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια και τέλος υπέστη τον δι' αποκεφαλισμού θάνατο το 251 μ.Χ.
Η Σύναξη αυτού ετελείτο στο Μαρτύριο αυτού κοντά στο ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου στο Κυπαρίσσιον και στο ναό του Αγίου Μάρτυρος Πολυεύκτου, πλησίον της Αγίας Ευφημίας των Ολυβρίου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμάει τη μνήμη της στις 9 Μαΐου.
Δευτέρα 8 Μαΐου 2017
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ, Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο
ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ
Και αυτός τίμησε την
επιθυμία του Κυρίου και μέχρι την Κοίμηση της την φρόντιζε ως αληθινή του
μητέρα. Μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τον Πέτρο αποτελούσαν την τριάδα τον
μαθητών που είχε μαζί του ο Χριστός στην ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, στο
όρος Θαβώρ, όπου «μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών», καθώς και στην Γεσθημανή, όπου
προσευχήθηκε πριν από το πάθος Του.
Ο Ιωάννης είναι ο συγγραφέας του 4ου κατά σειρά Ευαγγελίου στην Καινή Διαθήκη, το θεολογικότερο όλων και θεωρούμενο ως Ευαγγέλιο της αγάπης, καθώς επίσης τριών Καθολικών Επιστολών και της Αποκάλυψης.
Τη ζωή του κοντά στον Κύριο τη γνωρίζουμε μέσα από τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης. Ο Ιωάννης συνέχισε έντονα την δράση του και μετά την Ανάληψη του Κυρίου. Αυτός και ο Πέτρος ήταν οι πρώτοι που κήρυξαν μετά την επιφοίτηση του Αγ. Πνεύματος σε όλο τον κόσμο το λόγο του Κυρίου.
Η παράδοση, επίσης, μας λέει ότι ο Ιωάννης κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία, και ιδιαίτερα στην Έφεσο. Στα χρόνια του αυτοκράτορα Δομετιανού βασανίστηκε και εξορίστηκε στη Πάτμο, όπου έγραψε την Αποκάλυψη. Σε μεγάλη ηλικία ξαναγύρισε στην Έφεσο όπου συνέγραψε το ευαγγέλιο του.
Ο Ιωάννης έζησε γύρω στα 100 χρόνια (κοιμήθηκε ειρηνικά γύρω στο 105 με 106 Μ.Χ.). Εκείνο, όμως, που αξίζει να αναφέρουμε, είναι η φράση που συνεχώς έλεγε στους μαθητές του: «Τεκνια, αγαπατε αλληλους» (Ιωαν. ιγ΄ 34), που σημαίνει, παιδιά μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο.
Τη μνήμη του η εκκλησία μας τι γιορτάζει στις 8 Μαΐου και στις 26 Σεπτεμβρίου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)