«Τι με διώκεις;
σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν»
Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής
–Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ
Η
απαξίωση και αλλοίωση των προτύπων, των αρετών των αρχών, των αξιών και των
νοημάτων των Ελλήνων, που γίνεται ιδιαίτερα αισθητή κατά τα τελευταία χρόνια,
με πρωταγωνιστές εκείνους
που, εκ της θέσεως ή του ρόλου τους, είναι
ταγμένοι για να τα διαφυλάττουν, να τα υπερασπίζουν και να τα καλλιεργούν ως
πολιτισμικούς θησαυρούς της πατρίδας μας, δημιουργεί δικαιολογημένες ανησυχίες
στο μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, που κρατάει σταθερά τις πατροπαράδοτες
Θερμοπύλες του γένους.
Αυτή η
αλλοίωση και παραμόρφωση, στην ουσία, στοχεύει στη φθορά και στον αφανισμό των
ηθικοκοινωνικών πνευματικών και χριστιανικών χαρακτηριστικών του ελληνικού
πολιτισμού, ο οποίος είναι εκείνος, που στεγάζει στους κόλπους του όλα τα
διδακτικά στοιχεία της κληρονομιάς του γένους, που αξίζει και μπορούν να
μετατραπούν σε ζωή και συμπεριφορά από τη σύγχρονη γενιά.
Δυστυχώς,
οι εχθροί της παραδόσεως είναι τρεις: Από τη μια πλευρά, είναι η Νέα Τάξη, που
εισβάλλει, με τα γνωστά ομογενοποιητικά της σχέδια, στη χώρα μας έχοντας ως
αποδομητικούς στόχους, κάποιες δήθεν προοδευτικές και εκσυγχρονιστικές ιδέες
και φιλοσοφίες, όπως είναι εκείνες της νεωτερικότητας και της
μετανεωτερικότητας.
Από την
άλλη, είναι η αλλόκοτη βούληση της πολιτικής ηγεσίας και των κυβερνώντων, που
κατευθύνεται ή πιέζεται, συνήθως, για πολιτικούς, ιδεολογικούς ή
οικονομικούς λόγους, από εξωτερικούς ή εσωτερικούς παράγοντες.
Η τρίτη
κατηγορία είναι η μερίδα εκείνων, που, όχι μόνον δεν αντιδρούν και δεν
υπερασπίζονται τα πολιτισμικά μας πρότυπα, αλλά, αντίθετα, συνδράμουν, είτε με
την αδράνειά και την ανοχή τους είτε με την συνδρομή τους, στην κατασκευή της
κατάλληλης αφηγηματικής νομιμοποιητικής βάσης που να μπορεί να υπερασπίζεται,
προπαγανδιστικά, την πολιτισμική αλλοίωση και να μετατρέπει το ψέμα σε αλήθεια
και το σκότος σε φως.
Ως
παράδειγμα, μνημονεύουμε την δήθεν επιστημονική - ιστορική επιχειρηματολογία,
που πρόθυμα προσφέρθηκε, ως αφήγημα, στη εξουσία τον τελευταίο καιρό, από
κάποιους, για να στηρίξει εκείνη, με τη σειρά της, το εθνικό, κατά τη γνώμη
μας, έγκλημα παραχωρήσεως στους βόρειους γείτονές μας,
της Μακεδονικής εθνότητας, γλώσσας και φυσικά του ονόματος της
Μακεδονίας και των Μακεδόνων και ό, τι άλλο πρόκειται να ακολουθήσει, με βάση
τη συμφωνία –κόλαφος- σε βάρος της Ελλάδος και των κατοίκων της Μακεδονίας μας.
Ένα
δεύτερο παράδειγμα είναι η περίεργη δράση ορισμένων κληρικών και λαϊκών, που
ανήκουν στην κατηγορία των θεωρούμενων «πνευματικών» ανθρώπων, οι οποίοι, όμως,
με την «πνευματική» τους αυθεντία προσφέρουν στους αποδομητές της εξουσίας,
αφενός στήριξη και, αφετέρου, το απαιτούμενο «θεολογικό» οπλοστάσιο.
Πώς
αλλιώς, άλλωστε, μπορεί να ερμηνεύσει κάποιος το γεγονός ότι, για το πολύ
σημαντικό και πρώτιστο σε σπουδαιότητα θέμα της χριστιανικής παιδείας, που
σχετίζεται, άμεσα, με την πολιτισμική συνέχεια του τόπου μας, η ως άνω ομάδα
στηρίζει το κυβερνόν κόμμα και το Υπουργείο Παιδείας στην παράνομη,
αντισυνταγματική και αντορθόδοξη επιβολή ενός νέου Προγράμματος και βιβλίων
θρησκευτικών, που επιβάλλουν ένα μάθημα πολυθρησκειακό, που, αποδεδειγμένα, με τη
σύγχυση και τον συγκρητισμό που επιφέρει, επιδιώκει την αλλαξοπιστία των
ορθοδόξων μαθητών του ελληνικού σχολείου;
Όμως
τόσο οι προσπάθειες όσο και οι συμμαχίες που κάνουν όλοι οι προηγούμενοι, δεν
μπόρεσαν, δεν μπορούν, ούτε θα μπορέσουν, να πετύχουν τη συντριβή της
εκκλησιαστικής αλήθειας, που είναι μία και μοναδική, δηλαδή, ο ίδιος ο Ιησούς
Χριστός.
Είναι
πολύ σημαντικό να κατανοηθεί η φράση που είπε ο Ιησούς Χριστός στον Απ. Παύλο,
λίγο πριν τη μεταστροφή του στη Χριστιανική πίστη: «Σαούλ, Σαούλ, τι με
διώκεις; σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Σαούλ, Τι με καταδιώκεις; Είναι
σκληρό για σένα να κλωτσάς στα καρφιά) (Πράξ 26, 14). Οι προσπάθειες που
γίνονται, από ορισμένους, να πολεμηθεί ο Χριστός, η μοναδική Αλήθεια του
κόσμου, είτε με ιδεοληψίες είτε με νομικές παρεμβάσεις και αλλαγές, είτε με
συμμαχίες που πραγματοποιούνται με τις δυνάμεις και τις εξουσίες του κόσμου
τούτου, αποτελούν διωκτικούς αγώνες του σκότους εναντίον του φωτός, των
δαιμονικών δυνάμεων και εξουσιών εναντίον του Θεανθρώπου, που, μέσω της έσχατης
και μέχρι Σταυρού ταπεινώσεως και Θυσίας Του, νίκησε και νικά το σκότος το
οποίο προσπαθεί, αν και μάταια, να σβήσει το αιώνιο Φως της Αλήθειας, που
έλαμψε και φωτίζει τον κόσμο διά της Αγίας Αναστάσεώς Του.
Στην
εποχή μας, Συνέδρια, Ημερίδες, Συμπόσια, ψευτοδιδάσκαλοι, ακαδημαϊκά
ιδρύματα, «σπουδαία» ονόματα, με τίτλους ιερατικούς, αρχιερατικούς ή
ακαδημαϊκούς, δυνάμεις και εξουσίες, «επιστήμονες» με περγαμηνές,
στρατευμένοι συγγραφείς, με επιστημονικοφανή ή θεολογικοφανή επιχειρήματα,
έχουν επιστρατευθεί για να νικήσουν ή να αλλοιώσουν το Φως και την Αλήθεια, που
έφερε ο Ιησούς στον κόσμο, αλλά ουδείς και τίποτα, έως τώρα, μπόρεσε να νικήσει.
Στο
παρελθόν, επίσης, πολλοί επιχείρησαν και πειραματίστηκαν να στήσουν, διά
της κρατικής βίας και αυθαιρεσίας και μέσα από ψεύτικες ιδεοληψίες, πολιτισμούς
μακράν και εναντίον του Θεανθρώπου! Όμως, όλοι απέτυχαν οικτρά, είτε στη
φιλελεύθερη Δύση είτε στην (κομμουνιστική) Ανατολή.
Ιστορικό
παράδειγμα αποτελεί, στα τέλη του 20ού αιώνα, η μαρτυρία του τότε αρχηγού του
Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας Γ. Ζιουγκάνωφ. Σε μια, παρόμοια με εκείνη
του Ιουλιανού του Παραβάτη παραδοχή ότι η Θεία Δύναμη δεν νικιέται από την
ανθρώπινη, ο Ζιουγκάνωφ καταδίκασε, απερίφραστα, τους διωγμούς κατά
της Ορθοδοξίας, επί των ημερών της παντοδυναμίας του «υπαρκτού σοσιαλισμού»,
λέγοντας ότι «Ήταν μεγάλο λάθος των προκατόχων μου, επί ΕΣΣΔ, όταν ήρθαν σε
αντίθεση με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και εδίωκαν τους πιστούς της».
Ομολόγησε, επίσης ότι: «Το κόμμα μας πιστεύει στις αρχές της Ορθοδοξίας και
έχει ιδεολογικό αρχηγό του τον Ιησού Χριστό» (Εφημ. “ΤΑ ΝΕΑ" 11/12/98).
Όσο για
τους σύμμαχους και συνοδοιπόρους της σύγχρονης Χριστομάχου εξουσίας, κυρίως
εκείνους, με τις θεολογικές περγαμηνές και τους θεολογικούς συλλόγους, που,
προσχηματικά, συνασπίσθηκαν για να αναμορφώσουν το μάθημα των θρησκευτικών,
τελικά τι κατάφεραν; Να το παραμορφώσουν και να το εκτρέψουν από τον σκοπό και
τον προσανατολισμό του, με αποτέλεσμα να δηλητηριάζουν, με τα πολυθεϊστικά τους
Προγράμματα και Βιβλία, από το 2016 και μετά, τις αθώες ψυχές των ορθοδόξων
μαθητών.
Να
θυμίσουμε αυτά που έγραφε ο Φώτης Κόντογλου γι’ αυτές τις περιπτώσεις: «Αυτοί
οι επιστημονικοί θεολόγοι και νεορθόδοξοι καταξεράνανε με την άπιστη σοφία τους
το δροσόφυλλο δέντρο της πίστεως του Χριστού… Αφήσανε τα ηφαίστεια της
Ορθοδοξίας, που πυρπολήσανε τις ψυχές των ανθρώπων και πήγανε στα παγόβουνα του
ορθολογισμού και της απιστίας, για να φέρουνε σ’ εμάς, που μας έθρεψε επί
αιώνες το μάνα της παράδοσης, την ψύχρα της πονηρής γνώσης… Τόσο αφιονισθήκανε,
που διαφημίζουνε πως φέρνουνε μια ευρωπαϊκή Ορθοδοξία, μαζί με τα ευρωπαϊκά
σπίτια και τα ευρωπαϊκά προϊόντα… Η πίστη του Χριστού, που μας έφερε την
αλήθεια απλή και καθαρή και που γλύτωσε την ανθρώπινη ψυχή από την
πολύπλοκη και μπερδεμένη ψευτιά της γνώσης, έπεσε πάλι στα πονηρά συστήματα
εκείνων, για τους οποίους είπε ο Χριστός πως είναι κλέφτες και ληστές, που
ληστεύουνε τις ψυχές. Αυτοί δεν μπαίνουνε στην αυλή των προβάτων από τη θύρα,
δηλαδή από το Ευαγγέλιο, όπως είπε ο Χριστός, αλλά πηδάνε απάνω από τη μάντρα
και παρουσιάζονται, σαν ποιμένες, ενώ είναι ληστές και κλέφτες… Είναι τούτοι οι
λαοπλάνοι, που έρχονται από τα Πανεπιστήμια της απιστίας, βαστώντας στα χέρια
τους διπλώματα και πιστοποιητικά της θεολογίας… και χαλάνε, με την πονηρή
διδασκαλία τους, τα απλοϊκά πρόβατα του Χριστού, λέγοντάς τους πως η ιερή
παράδοση της Εκκλησίας μας την εμποδίζει να συγχρονισθεί… Και θέλουνε να
ξεγελάσουνε τα αθώα πρόβατα που ζούνε την πατροπαράδοτη ευσέβεια και που
γνωρίζουνε καλά τον Χριστό και Εκείνος τα γνωρίζει».
Όμως, όπως επιβεβαιώνει και ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:
«Έτσι συνέβαινε πάντα στην Ιστορία: Πάντοτε οι προσπάθειες του ενός ή του άλλου
χριστιανομάχου εκμηδενίζονται, διαλύονται σαν καπνός. Σκληρόν σοι προς κέντρα
λακτίζειν. Ω, πόσο μάταιη και χαμένη είναι κάθε μάχη εναντίον του Χριστού!».
"Ορθόδοξη
Αλήθεια", 10-04-2019
