ΤΟ ΞΕΡΟ ΑΝΤΙΔΩΡΟ (Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ)

Η ιστορία, που θα σας αφηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή, όσα απίστευτα στοιχεία και αν έχει. Συνέβη στις αρχές Δεκέμβρη 2007.

Οι έννοιες και οι φροντίδες της καθημερινότητας με είχαν καταβάλει εκείνο τον καιρό και ιδιαίτερα κάποιες οικογενειακές υποθέσεις μου είχαν προκαλέσει μεγάλη στεναχώρια. Τέλος πάντων σκεφτόμουν, τα έχει αυτά η ζωή. Αυτό, όμως, που ένοιωσα εκείνο το πρωί ήταν για μένα -έτσι σκεφτόμουν τότε- τελειωτικό.

Από την προηγούμενη είχα κάποιες εκκρεμότητες να φέρω σε πέρας και μάλιστα οικονομικές, που με είχαν στενοχωρήσει και με είχαν αγχώσει πολύ. Είχα πάει στο ταμείο των υπαλλήλων της υπηρεσίας που εργάζομαι και είχα εισπράξει το ποσό ενός δανείου 20.000 ευρώ, προκειμένου να εξοφλήσω την τράπεζα η οποία μας έβγαλε το εξοχικό σπίτι σε πλειστηριασμό και προχώρησε σε κατάσχεση. Ήμουν πολύ στεναχωρημένη, γιατί αυτό το σπίτι είχε φτιαχτεί με πολύ μόχθο και κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε με τα παιδιά εκεί για διακοπές.
Μόλις το εισέπραξα σε μετρητά πήγα στην τράπεζα και έστειλα 6.000 ευρώ σε έναν θείο, που είχε καταβάλει εγγύηση για να μη γίνει η κατάσχεση και τα υπόλοιπα 14.000 θα τα έβαζα σε λογαριασμό της τράπεζας, τον οποίο όμως δεν είχα και έπρεπε να τηλεφωνήσω να μου τον πουν. Και ώσπου να τελειώσω με όλα αυτά η τράπεζα έκλεισε.
Έτσι σκέφθηκα να αφήσω τα χρήματα, μαζί με όλα τα χαρτιά, όπως ήταν,μέσα στο αυτοκίνητό μου, στο τσεπάκι της πόρτας του οδηγού. Εκεί ποιός να τα πειράξει. Άλλωστε πρωί-πρωί θα πήγαινα να τα καταθέσω. Ποτέ δεν είχα χάσει κάτι από το αυτοκίνητο. Μάλιστα τα έβαλα σε ένα φάκελο από αυτούς των δημοσίων υπηρεσιών καθώς τους φύλαγα, όταν η ταμίας μας πλήρωνε και μας έβαζε τα χρήματα στο φάκελο.
Εγώ πάντα της γκρίνιαζα γι’ αυτό ότι ο τρόπος αυτός είναι απαρχαιωμένος, αλλά εκείνη εξακολουθούσε το σύστημά της. Έτσι κρατούσα τους φακέλους κι όλο και κάπου μου χρησίμευαν. Ίσως σας κουράζω με λεπτομέρειες αλλά θα δείτε παρακάτω γιατί σας τις αναφέρω.

Εκείνο το πρωί λοιπόν ξεκίνησα να πάω στη τράπεζα για την κατάθεση των χρημάτων. Το αυτοκίνητο, ενώ συνήθως το παρκάρω στην πυλωτή της πολυκατοικίας, εκείνο το βράδυ το είχα παρκάρει λίγο παραπέρα από το σπίτι, γιατί κάποιος μου είχε πιάσει το πάρκιν. Πηγαίνω εκεί που το είχα παρκάρει, πολύ κοντά στο σπίτι και σε σίγουρο μέρος, αλλά το αυτοκίνητο πουθενά. Κοπήκανε τα πόδια μου. Δεν ήταν δυνατόν. Στη γειτονιά. Λίγα μέτρα από το σπίτι.

Ποτέ κανείς δεν είχε παραπονεθεί για κλοπές. Είμαστε ήσυχη γειτονιά. Κόντεψα να τρελαθώ. Δεν ήταν μόνο το αυτοκίνητο που έχασα, κι αν το εύρισκα και πως θα το εύρισκα, και πως θα πηγαίνω στη δουλειά και πως θα πηγαίνει ο γιος μου στο σχολείο που τον πήγαινα εγώ κάθε πρωί, δεν ήταν που δεν είχα καθόλου χρήματα να αγοράσω άλλο, ήταν ότι είχα μέσα και τις 14.000 ευρώ. Πήγα να τρελαθώ πραγματικά.
Και εκτός αυτού και το σπίτι θα έχανα, αφού δεν πρόλαβα να στείλω τα χρήματα στην τράπεζα. Και το αυτοκίνητο και τα χρήματα, αλλά και θα μου κρατούσαν κι από τον μισθό μου 250 ευρώ το μήνα γι’ αυτό το δάνειο. Τρελάθηκα. Ένοιωσα δύσπνοια, κιτρίνισα. Γύρισα στο σπίτι και κάθισα μουδιασμένη. Τώρα τι να κάνω. Παίρνω αμέσως το 100 και καταγγέλλω τη κλοπή.  -Τι να σας πω κυρία μου, μου λέει στην άλλη άκρη της γραμμής ο αστυνομικός, στην Αθήνα κάθε μέρα κλέβονται 100 αυτοκίνητα.

- Θα δώσουμε τα στοιχεία στα περιπολικά κι αν τύχει και πέσουμε επάνω.. αν είστε τυχερή… πηγαίνετε και στο αστυνομικό τμήμα να κάνετε και μήνυση κατά αγνώστων. Όλα μαύρα…Πηγαίνω στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου, κι εκεί τα ίδια. Εκεί ένα παιδί, νέος αστυνομικός, μου φέρνει ένα μπουκαλάκι νερό -πως θα με είδε το παιδί- και μου λέει. 

- Ηρεμήστε μπορεί και να το βρείτε…

Γυρίζω σπίτι και περιμένω…Στη στιγμή άρχισα να σκέφτομαι τα γεγονότα. Πως συνέβη αυτό, γιατί συνέβη αυτό, γιατί ο Θεός να μου δώσει αυτή τη δοκιμασία…Εκεί μου ήρθε τότε στο νου μια κουβέντα, που μου είχε πει ένα σεβάσμιος γέροντας κάποτε, που πήγα κοντά του να εξομολογηθώ. Ήμουν τότε πολύ στενοχωρημένη και ανήσυχη για τα παιδιά μου, για τη ζωή μου…έκλαιγα, μιλούσα κι έκλαιγα…τότε μου λέει.
- Μην κλαις. Ο Θεός μας δίνει τις δοκιμασίες για κάποιο λόγο. Είναι, όμως, πατέρας μας και αγαπάει τα παιδιά του. Το καλό μας θέλει. Πρέπει να του έχουμε εμπιστοσύνη. Για κάποιο λόγο μας τα στέλνει όλα τούτα. Μην κλαις. Είναι αμαρτία, γιατί δείχνεις ότι δεν τον εμπιστεύεσαι…Να κάνεις την προσευχή σου και να αφήνεσαι με εμπιστοσύνη στο θέλημά του.

Εγώ, όμως, είμαι ένας άνθρωπος κοσμικός. Ψάχνω βέβαια τα πνευματικά μονοπάτια, αλλά πολύ μικρή είναι η πίστη μου. Θυμήθηκα τα λόγια τούτα του γέροντα και σκέφτηκα ξανά τα γεγονότα κάτω από άλλη ματιά. Για ποιό λόγο γίνονται όλα, για κάποιο λόγο μας στέλνει ο Θεός τις δοκιμασίες. Για λίγο όμως, γιατί ξανά με κυρίευσε η απελπισία, αλλά πάλι ξανασκέφτηκα τα λόγια του γέροντα.. Και τότε ξαφνικά θυμήθηκα ότι μου είχε δώσει μια προσευχή να διαβάζω στα δύσκολα αλλά… και στα εύκολα μου είχε πει.

Έψαξα πού την είχα καταχωνιάσει εδώ και τόσα χρόνια -θα είχαν περάσει 8-9 χρόνια από τότε. Τη βρήκα όμως, δεν την είχα πετάξει. Την διάβασα πολλές φορές. Ήταν η προσευχή των πατέρων της Όπτινα. Σε λίγο ξαναπήρα τηλέφωνο το 100. Τίποτα. Το αστυνομικό τμήμα τίποτα. Ήρθε μεσημέρι. Γύρισαν τα παιδιά από τα σχολεία τους. Του είπα τα καθέκαστα. Στεναχωρέθηκαν πολύ. Εγώ μουδιασμένη, αλλά κάπου άρχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει να αποδέχομαι αυτά που μου τυχαίνουν στην ζωή. Να έχω εμπιστοσύνη στο Θεό.

Μάλλον, όμως, το ’κανα και αναγκαστικά, αφού δεν μπορούσα να κάνω και τίποτε άλλο. Όμως αυτή η κουβέντα του γέροντα όλο και μεγάλωνε στο μυαλό μου…Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό… Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Άρα πρέπει να σκεφτώ ποιός είναι ο σκοπός, είπα εγώ στον εαυτό μου, αφού αυτή είναι η πάγια τακτική μου, όλα να τα εξηγώ. Έλα, όμως, που ορισμένα είναι πάνω από τη δύναμη του νου μου.

Έτσι πέρασε η μέρα. Κάνοντας τηλεφωνήματα, αγωνιώντας, ξανακάνοντας προσευχή.  Κατά τις 11:30 η ώρα το βράδυ ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο.

- Κυρία μου είμαστε από το αστυνομικό τμήμα Κάτω Πατησίων. Έχετε ένα αυτοκίνητο άσπρο, τάδε μάρκα με τάδε νούμερα. 

Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. - Ναι. Τι έγινε. 

- Έχουμε εδώ δυο άτομα που είχαν το αυτοκίνητό σας, τους σταματήσαμε για έλεγχο και βρήκαμε το δίπλωμα και τα χαρτιά σας. Ελάτε αμέσως.

Έτρεξα κατευθείαν εκεί. Ήταν δυο νεαροί, όχι κακά παιδιά, με σκυμμένο το κεφάλι.

-Κυρία μου, μου λέει ο διοικητής τι είχατε στο αυτοκίνητό σας εκτός από τα χαρτιά σας;  

-Χρήματα κύριε διοικητά.  

-Πόσα; 

- 14.000 ευρώ. 

- Καλά κυρία μου, αφήνουμε τόσα λεφτά στο αυτοκίνητο;

Τι να του πω δίκιο είχε. Βγάζει τότε από το συρτάρι του ένα φάκελο, τον φάκελο της υπηρεσίας μου, που είχα βάλει μέσα τα χρήματα και μου λέει: -Μετρήστε τα.
Κοπήκανε τα πόδια μου. Μα ήταν δυνατόν; Αρχίζω και μετράω.

Τα χρήματα ήταν όλα εκεί δεν έλειπε ούτε ένα ευρώ. - Δεν είναι δυνατόν λέω. Πως έγινε αυτό; 

Ρωτάει τότε ο διοικητής τους νεαρούς. - Τι έγινε παιδιά; Πως και δεν πειράξατε τα χρήματα; Δεν τα βρήκατε;

- Όχι απαντάει ο ένας. Δηλαδή βρήκαμε τον φάκελο, αλλά δεν τον ανοίξαμε. 

- Γιατί τους ρωτά ο αστυνομικός.  

-Να καθώς ψάχναμε το αυτοκίνητο, στο ντουλαπάκι μπροστά, του συνοδηγού βρήκαμε τα διπλώματα της κυρίας και των παιδιών της, την άδεια του αυτοκινήτου και βρήκαμε κι έναν φάκελο ίδιο που είχε μέσα ένα κομμάτι ψωμί από την εκκλησία, ξερό.

- Αντίδωρο το λένε , του λέει ο άλλος.

- Ναι αντίδωρο. Ε, και καθώς ψάχναμε βρήκαμε στο τσεπάκι στο πλάι του αυτοκινήτου και αυτό τον φάκελο και είπαμε ότι αντίδωρο θα ’χει πάλι μέσα αυτή, όπως είχε στο άλλο. Φαίνεται ότι θα ’ναι καμιά θρήσκα… Και έτσι δεν ανοίξαμε τον φάκελο..

Μείναμε όλοι άφωνοι. Μαζεύτηκαν όλοι οι αστυνομικοί γύρω-γύρω και κοιτούσαν παραξενεμένοι. Κανείς δε μιλούσε.

Δεν θα σας κουράσω με άλλες λεπτομέρειες. Σε λίγο ήρθαν οι γονείς τους, καλοί άνθρωποι, απέσυρα τη μήνυση και γύρισα σπίτι. Εκεί έγινε πάλι άλλο σκηνικό. Τα παιδιά μου δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι το αυτοκίνητο βρέθηκε άθικτο, μόνο η βενζίνη είχε τελειώσει, και τα χρήματα όλα. Ήταν συγκλονιστικό. Δηλαδή ένα μικρό κομματάκι αντίδωρο μπόρεσε να ανατρέψει μια σειρά γεγονότων. Γιατί, αν είχαν βρει τα χρήματα, σίγουρα τα πράγματα θα έβαιναν αλλιώς. Και πότε το είχα βάλει εκεί το αντίδωρο ούτε που θυμόμουν. Εκείνο το ντουλαπάκι σπάνια το ανοίγω. Και το αντίδωρο θα το είχα από το καλοκαίρι ίσως, που πηγαίνω καμιά φορά σε κάποιο προσκύνημα. Αλλά πάλι πως το έβαλα μέσα στο φάκελο. Ούτε που μπορώ να θυμηθώ.

Σημασία βέβαια έχει πως το γεγονός αυτό με έκανε να βλέπω τη ζωή αλλιώς. Να βλέπω με σεβασμό το καθετί και να αποδέχομαι με σεβασμό σχεδόν με ευγνωμοσύνη ακόμα και τα άσχημα, που μου συμβαίνουν στη ζωή.

Το περιστατικό έγινε αιτία να επηρεαστούν αρκετοί άνθρωποι. Πρώτη εγώ. Μετά τα παιδιά μου, που συνήθως με κοντράρουν πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα, τώρα όλο και συζητούν θέματα πνευματικά και ο μικρός -τελειόφοιτος λυκείου- εφέτος για πρώτη φορά νήστεψε. Αυτό τον καιρό συμμετέχω σε κάποιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα και επειδή εκείνη την ημέρα δεν πήγα στο μάθημα εξήγησα στον καθηγητή μου τι είχε συμβεί.
Την άλλη μέρα, όταν του είπα την συνέχεια, κούνησε σκεφτικός το κεφάλι και με παρότρυνε να πάω να κοινωνήσω, πράγμα που έκανα καθώς πλησίαζε η γιορτή του Αγίου Νικολάου. Περιττό να πω ότι ανέφερε το γεγονός σε όλο το τμήμα και έμειναν να με κοιτάζουν όλοι κατάπληκτοι.

Η μητέρα του ενός από τα παιδιά, που είχαν πάρει το αυτοκίνητό μου τηλεφώνησε λίγο μετά τα Χριστούγεννα και μου είπε πως ο γιος της τής ζήτησε να νηστέψει και να πάει να κοινωνήσει, γιατί του έκανε λέει μεγάλη εντύπωση το γεγονός με το αντίδωρο και το ότι δεν είχε συνέπειες η κακή του αυτή πράξη για την οποία και είχε μετανιώσει πικρά…
Οι συνάδελφοι στη δουλειά άκουσαν το γεγονός, ορισμένοι μπορεί να το ξέχασαν, ορισμένοι, όμως, που και μου το θυμίζουν και συχνά κουβεντιάζουμε για το αν υπάρχουν δυνάμεις πάνω από μας, που ρυθμίζουν τις ζωές μας. Και ακόμα η διήγηση του γεγονότος αυτού με έκανε να έρθω κοντά με μια φίλη, που με βοηθά να βαδίσω στον δρόμο τον πνευματικό με όλο και πιο σίγουρα βήματα. Τη λένε Αγγελική.
Τα λόγια αυτά του γέροντα, τα λόγια της προσευχής, τα θυμάμαι πάντα στα δύσκολα, αλλά και στα εύκολα. Αυτή η προσευχή τυπώθηκε στο νου και στην καρδιά μου και τη ψιθυρίζω από τότε συχνά, σχεδόν κάθε μέρα…

«Κύριε…Στις απρόοπτες καταστάσεις μη μ’ αφήσεις να ξεχάσω ότι όλα παραχωρούνται από σένα… Δίδαξε με να δέχομαι με ακλόνητη πεποίθηση ότι τίποτε δεν συμβαίνει, χωρίς να το επιτρέψεις εσύ…

Κύριε, δος μου τη δύναμη να υποφέρω τον κόπο της ημέρας αυτής σε όλη τη διάρκειά της. Καθοδήγησε τη θέλησή μου και δίδαξε με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και ν’ αγαπώ. ΑΜΗΝ».

Και μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας δεν βάζει ο νους του ανθρώπου τι μπορεί να του ξημερώσει και τι πράγματα μπορεί να του συμβούν.

«ΕΝΟΡΙΑΚΑ ΝΕΑ» Αγίου Γεωργίου Διονύσου Αττικής

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ: ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ!

Να πώς πρέπει να ζητάς κάτι, από το Θεό: «Κύριε, Εσύ βλέπεις ότι χρειάζομαι το τάδε πράγμα ή ότι υποφέρω από τη δείνα συμφορά. Βοήθησέ με, όπως ξέρεις και όπως θέλεις! Γενηθήτω το θέλημα Σου ...;», 

Μ' αυτή την εσωτερική τοποθέτηση, να προσεύχεσαι πολύ. Όχι μια φορά, εστω και παρατεταμένα, ούτε για μια μέρα μόνο,αλλά για εβδομάδες, μήνες, χρόνια ...; Όλο να ικετεύεις, όλο να κραυγάζεις: «Κύριε, βοήθησέ με! Κύριε, λύτρωσέ με! Ωστόσο, ας μη γίνει ό,τι θέλω εγώ, μα ό,τι θέλεις Εσύ». Αυτό ακριβώς έλεγε και ο Χριστός στη Γεθσημανή, όταν προσευχόταν στον Πατέρα Του. 

Και η χήρα της ευαγγελικής παραβολής βρήκε τελικά το δίκιο της από τον άδικο εκείνο δικαστή, μόνο και μόνο επειδή δεν κουράστηκε να τον παρακαλάει για πολύ καιρό. Κάποιος σοφός είπε το λόγο τούτο: «Πρέπει να γίνεις φορτικός στο Θεό και στους άγιους Του!». 

Γιατί ο Κύριος δεν εκπληρώνει πάντοτε τα αιτήμα­τά μας; 

Η προσευχή ποτέ δεν πάει χαμένη, είτε ο Θεός μας εισακούει είτε όχι. Και φυσικό είναι να μη μας εισακούει πάντα, γιατί συχνά Του ζητάμε πράγματα άχρηστα και ανώφελα. Και τότε όμως, εκτιμώντας τον κόπο της προσευχής μας, μας δίνει, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, κάτι άλλο, χρήσιμο και ωφέλιμο. 

Αυτός που σας είπε, "Και τί κέρδισες ως τώρα από την προσευχή;", είναι ανόητος. Εμείς όταν προσευχόμαστε, ζητάμε από το Θεό κάτι που θεωρούμε αγαθό. Αν, όμως, στην πραγματικότητα είναι ή θα αποβεί επιζήμιο - και αυτό το ξέρει ο Παντογνώστης- τότε Εκείνος δεν εκπληρώνει το αίτημά μας. 

Μη εκπληρώνοντάς το, λοιπόν, μας ευεργετεί, γιατί αλλιώς θα παθαίναμε κακό, κακό που δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε. 

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ: ΚΑΤ’ ΕΞΟΧΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΘΕΜΑ ΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΝ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΝ

Κατ᾽ ἐξοχήν ἐκκλησιαστικόν θέμα τό ἀντιρατσιστικόν νομοσχέδιον*

Γράφει ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης,

Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.

1. «Οὐδένα δέδοικα, ὡς τοὺς ἐπισκόπους, πλὴν ὀλίγων»

Προβληματίσθηκα γιὰ τὸ θέμα τῆς ὁμιλίας μου σήμερα. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους ποὺ τελειώνει σήμερα, στὰ κυριακάτικα κηρύγματα ἀνέλυα τὶς εὐαγγελικὲς περικοπές, ἐκτὸς ἐὰν συνέπιπταν τὴν Κυριακὴ μεγάλες δεσποτικὲς ἢ θεομητορικὲς ἑορτὲς ἢ καὶ μνῆμες Ἁγίων. Γιὰ τὴν σημερινὴ ἑορτὴ εἶχα καταλήξει στὸ νὰ ἀναλύσω τὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὸ κατὰ Ματθαῖον Ἅγιο Εὐαγγέλιο ποὺ μόλις ἀκούσαμε, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στὸ πῶς ἀντιμετώπισε ὁ Χριστὸς ἕναν πλούσιο νέο, ὁ ὁποῖος ἦλθε νὰ Τὸν ρωτήσει τι πρέπει νὰ κάνει, γιὰ νὰ σωθεῖ, γιὰ νὰ κληρονομήσει τὴν αἰώνια ζωή. Καὶ ὅπως κάνω συχνὰ κατέφυγα στὴν ἑρμηνευτικὴ βοήθεια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, τοῦ γίγαντα αὐτοῦ τῆς Θεολογίας καὶ τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τοῦ θαυμαζόμενου καὶ τιμώμενου ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, τὸ μεγαλεῖο τοῦ ὁποίου οὔτε κατ᾽ ἐλάχιστον μποροῦμε νὰ προσεγγίσουμε ἐμεῖς οἱ σημερινοὶ κληρικοὶ καὶ θεολόγοι. 

Γι᾽ αὐτὸ μερικοί, εὐτυχῶς ἐλάχιστοι, μὲ τὴν Μεταπατερικὴ Θεολογία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος θέλουν νὰ βγάλουν ἀπὸ τὴν μέση τοὺς Ἁγίους Πατέρες ὡς δῆθεν ἀνεπίκαιρους, ἐν πρώτοις, γιὰ νὰ μὴ φαίνεται ἡ δική τους μικρότητα καὶ μηδαμινότητα, καὶ κατὰ δεύτερο λόγο, γιατὶ ὁ κοφτερὸς σὰν δίστομο μαχαίρι λόγος τους ἐλέγχει καὶ κονιορτοποιεῖ τὴν πλάνη τῶν αἱρέσεων καὶ τὴν βρωμιὰ τῆς ἁμαρτίας. Συνειρμικὰ λοιπὸν σκέφθηκα τὶς ταλαιπωρίες, τοὺς διωγμοὺς, τὶς ὕβρεις, τὶς συκοφαντίες ποὺ ὑπέστη, τὸν ἐπώδυνο θάνατό του κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐξορίας του στὶς 14 Σεπτεμβρίου τοῦ 407 στὰ Κόμανα τοῦ Πόντου μὲ ἀπόφαση βέβαια τοῦ αὐτοκράτορος Ἀρκαδίου καὶ τῆς βασίλισσας Εὐδοξίας, τὴν ὁποία ἤλεγχε γιὰ τὴν σπάταλη καὶ πολυτελῆ ζωή της καὶ τὶς ἀδικίες εἰς βάρος τῶν πτωχῶν καὶ ἀδυνάτων, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ μὲ τὴν συμμαχία καὶ παρότρυνση πολλῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἔνιωθαν τὸν λόγο τοῦ Χρυσορρήμονος νὰ μὴ ἐξαιρεῖ καὶ τοὺς ἴδιους. Λίγο νωρίτερα εἶχε καθαιρέσει περισσότερους ἀπὸ δέκα ἐπισκόπους ἐξ αἰτίας τῆς σκανδαλώδους καὶ ἀνήθικης ζωῆς τους. Σὲ ποιά πλευρὰ βρισκόταν τὸ μῖσος καὶ ἡ ἐμπάθεια; Στὸν Ἅγιο ποὺ ἤλεγχε ἢ στοὺς ἀνήθικους ποὺ ἐλέγχονταν;

Οἱ συντάκτες τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου, ποὺ τόσο θόρυβο προκαλεῖ αὐτὲς τὶς ἡμέρες, θὰ θεωροῦσαν ὅτι ὁ Ἅγιος ὑποκινεῖ μὲ τοὺς ἐλέγχους του μῖσος καὶ ἐχθροπάθεια. Δακρύζει κανείς, ὅταν διαβάζει τί τράβηξε ὁ Ἅγιος, ὅταν ἐξόριστος ἔφθασε στὴν Καισάρεια, ὅπου ἀντὶ ὁ τοπικὸς ἐπίσκοπος νὰ τὸν ἀναπαύσει καὶ νὰ τὸν ξεκουράσει, ξεσήκωσε φανατικοὺς καὶ ἀκαλλιέργητους μοναχοὺς ἐναντίον του, ποὺ τὸν ἀνάγκασαν τὰ μεσάνυχτα, χωρὶς νὰ ξεκουρασθεῖ, νὰ φύγει ἀπὸ τὴν περιοχὴ καὶ νὰ συνεχίσει τὴν μαρτυρική του πορεία. Ὑπέστη τόσα ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους, ὥστε ἔφθασε σὲ σημεῖο νὰ πεῖ «οὐδένα λοιπὸν δέδοικα, ὡς τοὺς ἐπισκόπους, πλὴν ὀλίγων», δηλαδὴ δὲν φοβοῦμαι κανέναν, ὅπως τοὺς ἐπισκόπους, ἐκτὸς ἀπὸ λίγους1.

2. Τὸ κομματικὸ παρασκήνιο

Τὰ εἶπα αὐτὰ εἰσαγωγικά, γιὰ νὰ ἀποτελέσουν τὴν γέφυρα στὸ νὰ ἐκφράσω τὴν γνώμη μου καὶ νὰ σᾶς ἐνημερώσω γιὰ τὸ δῆθεν ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο, τὸ ὁποῖο μετὰ ἀπὸ τρίατέσσερα χρόνια διαβουλεύσεων καὶ ἀναβολῶν θὰ ἔλθει αὐτὲς τὶς ἡμέρες στὴν Βουλή, γιὰ νὰ ψηφισθεῖ ὡς νόμος τοῦ κράτους. Ὑπάρχουν σοβαρὲς καὶ δικαιολογημένες ἀντιδράσεις κομμάτων, βουλευτῶν, ἀκαδημαϊκῶν δασκάλων, πολλῶν χριστιανικῶν σωματείων, καὶ πλήθους πιστῶν. Πρὸ παντὸς ὅμως καὶ ἐπαινετικῶς ἀντέδρασαν μὲ ἰσχυρὴ νομικὴ καὶ θεολογικὴ κατοχύρωση σοβαροὶ ἱεράρχες μὲ ἀκέραιο ὀρθόδοξο φρόνημα, ὅπως οἱ μητροπολῖτες Πειραιῶς, Κυθήρων, Γόρτυνος, Αἰτωλοακαρνανίας, Κονίτσης, Φλωρίνης καὶ Μεσογαίας, ἔστω καὶ λίγο χλιαρὰ ὁ τελευταῖος. Περιμέναμε καὶ τὴν ἀντίδραση τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπως ἔπραττε παλαιότερα σὲ μεγάλης ἐθνικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς σημασίας θέματα.

Ποῦ ὀφείλονταν οἱ ἀναβολὲς καὶ ἡ καθυστέρηση τῆς ψήφισης τοῦ νόμου; Στὸ ὅτι τὸ Κόμμα τῆς Νέας Δημοκρατίας, ποὺ συγκυβερνᾶ μὲ τὸ ΠΑΣΟΚ, ὀρθῶς διέβλεπε ὅτι ὁ συντηρητικός, παραδοσιακός, χριστιανικός, δικός του κόσμος, ἀπ᾽ ὅπου ἀντλεῖ τοὺς ψηφοφόρους του, θὰ ξεσηκωνόταν καὶ θὰ στρεφόταν ἐναντίον του. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι τριανταοκτώ (38) βουλευταὶ αὐτοῦ τοῦ κόμματος ἐδήλωσαν ὅτι δὲν θὰ ψηφίσουν τὸ νομοσχέδιο, ἐπειδὴ γνωρίζουν τὶς ἀντιδράσεις τῶν πολιτῶν. Εἶναι δυνατὸν ἕνα κόμμα νὰ θέλει νὰ αὐτοκαταστραφεῖ, νὰ μὴ καταλαβαίνει καὶ νὰ μὴ ὑπολογίζει τὶς ἀντιδράσεις αὐτῶν ποὺ τοῦ ἔδωσαν τὴν ἐξουσία νὰ κυβερνᾶ;

Καὶ ὅμως, εἶναι δυνατὸν γιὰ δύο βασικοὺς λόγους. Ἐν πρώτοις, διότι τὸ ἐν λόγῳ νομοσχέδιο εἶναι ξενικῆς προελεύσεως, ἀπαιτοῦν νὰ ψηφισθεῖ οἱ γνωστοὶ μεγάλοι καὶ δυνατοὶ τῆς Νέας Τάξης πραγμάτων, μπροστὰ στοὺς ὁποίους, γιὰ νὰ ὑψώσεις ἀνάστημα καὶ νὰ ἀντισταθεῖς, πρέπει νὰ εἶσαι καὶ σὺ μεγάλος, ὄχι οἰκονομικὰ καὶ στρατιωτικά, ἀλλὰ μὲ μεγάλη δύναμη ψυχῆς καὶ φρονήματος, μὲ πυρωμένη καρδιὰ καὶ ἐμπιστοσύνη στὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἔδειξαν πολλὲς φορὲς οἱ Ἕλληνες, ἀκόμη καὶ στὴν πρόσφατη ἱστορία τους. Ὁ Ἕλληνας πρωθυπουργὸς θὰ μποροῦσε νὰ ἀκούσει τὸν σφυγμὸ τῆς ἱστορίας, νὰ κατορθώσει σιγά-σιγὰ αὐτὸ ποὺ ἔκανε ὁ μεγάλος Πούτιν στὴ Ρωσία, ὅπου ἀνάξιοι προκάτοχοί του, εἶχαν δεσμεύσει καὶ αἰχμαλωτίσει τὴν καταχρεωμένη χώρα στὸ Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμεῖο, τώρα ὅμως τὴν ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν βουλιμία τῶν τραπεζιτῶν καὶ τὴν διαφθορὰ τῶν ὁμοφυλοφίλων. Νὰ ἀκούσει τὸν σφυγμὸ τῶν Χριστιανῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι δικαιολογημένα, ὅπως εἶναι ἐξοργισμένοι ἀπὸ τὸν ἀνόσιο καὶ ἀντιδημοκρατικὸ αὐτὸν νόμο θὰ ἐγκαταλείψουν τὴν συντηρητικὴ παράταξη, γιατὶ ὁ νόμος οὐσιαστικὰ εἶναι ρατσιστικός· στρέφεται κυρίως ἐναντίον τοῦ ἐλεγκτικοῦ λόγου τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία θέλουν ἄφωνη καὶ ὑποταγμένη στὶς μεθοδεύσεις τῶν ἰσχυρῶν.

Ἀνεχθήκαμε τὴν φτώχεια καὶ τὴν ὑλικὴ ἐξαθλίωση μὲ τὶς ἀδιανόητες περικοπὲς τῶν μισθῶν καὶ τῶν συντάξεων, μὲ τὴν δυσβάστακτη φορολογία, ἀκόμη καὶ στὶς ἀποθῆκες καὶ στὰ κοτέτσια, ὅπως εἶχε προβλέψει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς σὲ μία προφητεία του, δὲν θὰ πουλήσουμε τώρα τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ψυχή μας. Ὁ ἴδιος Ἅγιος σὲ μιὰ περίοδο πολὺ πιὸ δύσκολη ἀπὸ τὴν δική μας συμβουλεύει: «Τὸ κορμί σας ἂς τὸ καύσουν, ἂς τὸτηγανίσουν· τὰ πράγματά σας ἂς τὰ πάρουν· μὴ σᾶς μέλει· δώσατέ τα· δὲν εἶναι ἰδικά σας. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζονται. Αὐτὰ τὰ δύο ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέση, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἐκτὸς καὶ τὰδώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε, νὰ μὴ τὰ χάσετε»2. Ἐδῶ καὶ μερικὲς δεκαετίες μᾶς τὰ παίρνουν καὶ αὐτὰ μὲ πολὺ λίγους νὰ ἀντιδροῦν καὶ νὰ ἀνθίστανται.

Ὁ δεύτερος λόγος ποὺ τὸ συντηρητικὸ κόμμα δὲν ἀντιδρᾶ εἶναι γιατὶ οἱ τοῦ ΠΑΣΟΚ ποὺ στηρίζουν τὴν κυβέρνηση εἶναι στὴν κορυφὴ ἐκκλησιομάχοι, ἀμερικανοαναθρεμμένοι καὶ δυτικόπληκτοι, εἰσηγητὲς καὶ ἐφαρμοστὲς ὅλων τῶν νόμων ποὺ κατέστρεψαν τὶς ἠθικὲς ἀξίες, ποὺ μετέφεραν καὶ μεταφέρουν μὲ τὰ ξενοπληρωμένα καὶ ἐλεγχόμενα τηλεοπτικὰ κανάλια ὅ,τι πιὸ βρωμερὸ καὶ ἀκάθαρτο ὑπάρχει στὴν Ἀμερικὴ καὶ στὴν Εὐρώπη. Τώρα ὁμολογοῦν καὶ καυχῶνται ὅτι αὐτοὶ πιέζουν τὴν κυβέρνηση καὶ ἀπειλοῦν ὅτι, ἐὰν δὲν ψηφισθεῖ ὁ νόμος, θὰ ἀποσύρουν τὴν στήριξή τους, ἔχοντας σ᾽ αὐτὸ τὴν ὁλόθυμη στήριξη τῆς ἄθεης ἀριστερῆς κουλτούρας καὶ διανόησης, ἀλλὰ καὶ τῶν περισσοτέρων ἀριστερῶν κομμάτων, ἐκτὸς τοῦ ΚΚΕ, τὸ ὁποῖο πολιτικὰ καὶ ὄχι ἐκκλησιαστικὰ κρίνοντας ἀποφάσισε ὀρθῶς νὰ μὴ ψηφίσει τὸ νομοσχέδιο. Ὑπερθεματίζει δὲ καὶ κραυγάζει ὑπὲρ τοῦ νομοσχεδίου ἡ ἀξιωματικὴ ἀντιπολίτευση, ὁ ΣΥΡΙΖΑ, ἡ ὁποία, ἂν ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, νὰ ἀναλάβει τὴν ἐξουσία, θὰ ρημάξει πνευματικὰ καὶ ἠθικά, ἀλλὰ καὶ ἐθνικά, τὴν Ἑλλάδα, θὰ κόψει ὄντως σύρριζα, θὰ ξερριζώσει ὅ,τι ἄφησαν τὸ ΠΑΣΟΚ καὶ οἱ «φωτισμένοι» τῆς Νέας Δημοκρατίας, ἀφοῦ πρωτοστατεῖ σὲ ὅλες τὶς ἀντιχριστιανικὲς καὶ ἀντεθνικὲς ἐνέργειες, στὸν χωρισμὸ ἐκκλησίας καὶ πολιτείας, στὴν ἀλλοίωση τῆς ἱστορίας στὰ σχολικὰ βιβλία, στὴν πλημμυρίδα τῶν Μουσουλμάνων μεταναστῶν, στὴν ὑποστήριξη τῶν ὁμοφυλοφίλων μαζὶ μὲ τοὺς δημάρχους Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης καὶ σὲ πλεῖστα ἄλλα.

3. Οἱ λόγοι τῆς ἀντιδράσεως

Ἂς δοῦμε ὅμως τώρα σύντομα καὶ ἁπλᾶ γιατὶ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἀντίδραση, ἡ ὑγιὴς καὶ δικαιολογημένη, ἐναντίον τοῦ δῆθεν ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου, τὸ ὁποῖο οὐσιαστικὰ εἶναι ρατσιστικό, ἀντιδημοκρατικό, ἀνελεύθερο, ἀντιχριστιανικό. Γι᾽ αὐτὸ προηγουμένως στὴν περίπτωση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου ἔθεσα τὸ ἐρώτημα: Ποιός ὑποκινοῦσε τὸ μῖσος καὶ τὴν ἐχθροπάθεια; Ὁ Ἅγιος ποὺ δικαιολογημένα ἤλεγχε τοὺς ἰσχυροὺς μὲ τὸν λόγο ἢ οἱ ἰσχυροὶ ποὺ μὲ τὶς πράξεις τους τὸν ἔστειλαν στὴν ἐξορία μέχρι θανάτου; Ποιόν ἐδικαίωσε ἡ ἱστορία; Τὸν δικαίως ἐλέγχοντα μὲ τοὺς λόγους ἢ τοὺς μισοῦντας μὲ νόμους καὶ διατάγματα καὶ ποινές, γιὰ νὰ ἀποφύγουν τοὺς ἐλέγχους; Νὰ δοῦμε ἐπίσης γιατί, ἐνῶ σοβαροὶ καὶ συγκροτημένοι ἀρχιερεῖς, χριστιανικὰ σωματεῖα, ἀκαδημαϊκοὶ δάσκαλοι καὶ πλῆθος πιστῶν μὲ ἐπιστολὲς καὶ ἀναρτήσεις στὸ Διαδίκτυο ἀντέδρασαν καὶ ἀντιδροῦν, ἀντίθετα ἡ Ἱερὰ Σύνοδος συμμαχοῦσα μὲ τοὺς πολιτικοὺς ἔνιωσε τὴν ἀνάγκη νὰ στηρίξει καὶ νὰ ἐπαινέσει τὸ νομοσχέδιο, πλὴν τῶν ὀλίγων ἱεραρχῶν, τοὺς ὁποίους ἐμνημονεύσαμε. Μήπως ἰσχύει ἐπακριβῶς καὶ στὴν προκειμένη περίπτωση αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος: «Οὐδένα δέδοικα, ὡς τοὺςἐπισκόπους, πλὴν ὀλίγων»;

Ὅταν πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια πληροφορηθήκαμε τὸ περιεχόμενο τοῦ μεσαιωνικοῦ καὶ δικτατορικοῦ αὐτοῦ νόμου, ὁ ὁποῖος ποινικοποιεῖ τὴν ἐλευθερία τῆς γνώμης καὶ τῆς ἔκφρασης, καὶ οὐσιαστικὰ καταργεῖ βασικὴ ἀρχὴ τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, ἤμουν αἰσιόδοξος ὅτι οἱ τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔπρεπε νὰ ἀνησυχοῦμε, διότι θὰ ἀντιδράσουν τὰ πολιτικὰ κόμματα καὶ ἡ ἀριστερὴ διανόηση. Τόσοι ἀγῶνες ἔγιναν γιὰ νὰ καταργηθεῖ ὁ αὐταρχικὸς καὶ ἀπολυταρχικὸς χαρακτήρας τῶν τυραννικῶν καθεστώτων ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἰδιαίτερα τοῦ Μεσαίωνα, ἡ παντοδυναμία καὶ τὸ ἀνεξέλεγκτο τῶν μοναρχῶν καὶ τῶν φεουδαρχῶν, ἡ καταπίεση τῶν λαῶν καὶ ἡ φίμωση τοῦ λόγου, νά θεσμοθετηθοῦν ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου καὶ τοῦ τύπου, καὶ τώρα θὰ ἐπανέλθουμε καὶ πάλι στὰ ἴδια; Αὐτὰ ποὺ ἔγιναν μὲ τὸν ῞Αγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο, ποὺ τοῦ ἔκοψαν τὸ κεφάλι, γιατὶ ἤλεγξε ὡς μοιχοὺς τὸν Ἡρώδη καὶ τὴν Ἡρωδιάδα, μὲ τὸν ἴδιο τὸν Θεάνθρωπο Κύριο, τὸν Ὁποῖο πολιτικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἐξουσία, ἰδιαίτερα ἡ δεύτερη, Τὸν κατεδίκασαν σὲ σταυρικὸ θάνατο, γιατὶ ἤλεγχε τοὺς Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους μὲ ἐκεῖνα τὰ φοβερὰ «οὐαί» καὶ ἄλλες ἀπαξιωτικὲς ἐκφράσεις, τὸν πρωτομάρτυρα Στέφανο γιὰ τοὺς ἴδιους λόγους, τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, πολλοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅπως τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, ποὺ μνημονεύσαμε, καὶ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ ὁ ὁποῖος πολεμοῦσε τοὺς Ἑβραίους καὶ τοὺς ἤλεγχε, γιατὶ κατήργησαν τὴν Κυριακὴ ἀργία, ἀλλὰ καὶ γιατὶ ἐκφράζονταν ὑβριστικὰ γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία, ὅλα τὰ θύματα τῆς παπικῆς Ἱερᾶς ἐξέτασης, ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν ὀρθὴ γνώμη τους σὲ ἐπιστημονικὰ θέματα, αὐτὰ λοιπὸν θὰ ἐπαναφέρουμε καὶ στοὺς καιρούς μας; Θὰ στέλνουμε στὶς φυλακὲς ὅσους ὁμιλοῦν, ἐλέγχουν καὶ ἐκφράζουν τὴν γνώμη τους; Αὐτὴν τὴν νέα δικτατορία καὶ τυραννία, ποὺ ὑποκρύπτει ὁ δῆθεν ἀντιρατσιστικὸς νόμος, λίγοι πολιτικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες τὴν ἀντελήφθησαν. Ἡ πλειοψηφία, εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ, ὑποκύπτει στὰ κελεύσματα τῆς Νέας Ἐποχῆς τῶν Ἑβραιομασόνων, τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης τοῦ Ἀντιχρίστου. Σὲ πολλοὺς, ἀκόμη καὶ στὸν ὁμιλοῦντα, ἐφαίνοντο αὐτὰ ὡς σενάρια συνωμοσίας, ὡς φαντασιοπληξίες καὶ συνωμοσιολογίες, ὑπάρχουν ὅμως τώρα, ὄχι ἁπλὲς ἐνδείξεις, ἀλλὰ ἀποδείξεις ὅτι τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας ἤδη ἐνεργεῖται. Καὶ αὐτὸ ποὺ ἐνδιαφέρει τοὺς προσκυνημένους πολιτικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες δὲν εἶναι τόσο ἡ ἐλευθερία τοῦ πολιτικοῦ λόγου, ὅσο ἡ ἐλευθερία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου, διότι ἡ μόνη ἀκατανίκητη δύναμη εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ ἄξιοι ποιμένες της.

Λίγοι κατάλαβαν ὅτι τὸ κέντρο βάρους τοῦ νόμου, ἡ βασικὴ ἐπιδίωξη, εἶναι νὰ φιμώσει τὸν ἐλεγκτικὸ καὶ πατερικὸ λόγο τῆς Ἐκκλησίας· αὐτὸν φοβοῦνται οἱ Ἑβραιομασόνοι· εἶναι οὐσιαστικὰ ρατσιστικὸς ὁ νόμος, γιατὶ στρέφεται ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελίου, ἐναντίον τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ ζωῆς, στὴ θέση τῶν ὁποίων θέλουν νὰ βάλουν τὴν βρώμικη, τὴν σιχαμερὴ ζωὴ τῶν πόρνων, τῶν μοιχῶν, τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀλλὰ καὶ τὴν πλάνη τῆς πανθρησκείας τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῆς Μασονίας, ὅπου δικαιολογοῦνται καὶ ἐνθαρρύνονται οἱ ἠθικὲς παρεκτροπές.

4. Γιατὶ συμφώνησε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος;

Καὶ γεννᾶται ἀμέσως τὸ ἐρώτημα. Καλά, ἂν εἶναι ἔτσι, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος πῶς συμμαχεῖ καὶ συμπορεύεται; Ὅπως συμμάχησε τὸ ἰουδαϊκὸ ἱερατεῖο στὴν καταδίκη τοῦ Χριστοῦ ἢ μᾶλλον πρωτοστάτησε· ὅπως συμμάχησαν οἱ ἐπίσκοποι μὲ τὴν Εὐδοξία στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ συνοδικὴ ἀπόφαση ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Ἰωάνου Χρυσοστόμου καὶ πολλὲς ἄλλες σύνοδοι ἐναντίον Ἁγίων, ὅπως τοῦ Μ. Ἀθανασίου καὶ τοῦ ῾Αγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὁ ὁποῖος ἤλεγξε τὴν μοιχοζευξία τοῦ αὐτοκράτορα καὶ τὴν αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας. Πόσοι ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους καὶ τοὺς ἱερεῖς ἐλέγχουν σήμερα τὰ μεγάλα ἁμαρτήματα τῶν ἀρχόντων, τὶς ἀδικίες καὶ τὶς παρανομίες των, αὐτοὺς ποὺ ὑποστηρίζουν φαντασθῆτε! τὴν σιχαμερὴ ὁμοφυλοφιλία; Πόσοι ἐλέγχουν τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες ποὺ προωθοῦν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἐλάχιστοι. Καὶ δὲν φθάνει ποὺ δὲν ἐλέγχουν· ἐνοχλοῦνται καὶ θυμώνουν ἐναντίον ἐκείνων ποὺ ἐλέγχουν, διότι φαίνεται ὅτι ἐλέγχονται οἱ ἴδιοι καὶ νιώθουν ἐνοχές.

Δέχθηκαν λοιπὸν ἀσμένως οἱ συνεργαζόμενοι μὲ τοὺς Νεοεποχίτες πολιτικοὺς κληρικοὶ καὶ θεολόγοι τὸ νομοσχέδιο, γιατὶ θεώρησαν κατάλληλη τὴν εὐκαιρία νὰ φιμώσουν καὶ στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο τὶς φωνὲς ὅσων ὁμιλοῦν ἐναντίον τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἐναντίον τοῦ Ἰσλάμ, ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν ἄλλων ἐκτροπῶν καὶ αἱρέσεων καὶ νὰ τοὺς παρουσιάσουν ὅτι ἔχουν μῖσος, ὅτι ὑποκινοῦν ἐχθροπάθειες, εἶναι ἀκραῖοι, φανατικοί, δὲν ἔχουν τὸ πνεῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ἀναιρέσαμε πολλὲς φορὲς καὶ δείξαμε πόσο ψεύτικη καὶ ἀντιευαγγελικὴ εἶναι αὐτὴ ἡ ἀγάπη καὶ ὅτι ὁ ἔλεγχος τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς αἱρέσεως γίνεται ἀπὸ ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ ἀποτελεῖ βασικὸ στοιχεῖο τῆς Εὐαγγελικῆς Διδασκαλίας καὶ τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως.

Ἔχομε ἄλλωστε πολλὰ δείγματα αὐτῆς τῆς συμμαχίας καὶ τῆς συμπορεύσεως τοῦ ἀρχιεπισκόπου καὶ ἄλλων ἐπισκόπων σὲ συγκεκριμένες ἐπιδιώξεις τῶν Ἑβραιομασόνων: στὸν χωρισμὸ ἐκκλησίας καὶ πολιτείας, στὴν μεταβολὴ τοῦ ὀρθοδόξου θρησκευτικοῦ μαθήματος σὲ θρησκειολογικό, στὴν καθιέρωση ἰσλαμικῶν σπουδῶν στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης, γιὰ νὰ ἀναθρέψουμε καὶ μέσα στὴν αὐλή μας τζιχαντιστὲς τοῦ Κορανίου, στὴν ἀνέγερση καὶ ἀνακαίνιση τζαμιῶν στὴν Ἀθήνα καὶ στὴν Θεσσαλονίκη ἀπὸ τοὺς δημάρχους τῶν δύο μεγαλυτέρων πόλεων, τῆς πρωτεύουσας καὶ τῆς συμπρωτεύουσας, οἱ ὁποῖοι βάλθηκαν νὰ μᾶς πείσουν καὶ νὰ περάσουν καὶ στὸν νόμο ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο καὶ οἱ Πατέρες ποὺ καταδικάζουν τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς τὸ πιὸ σιχαμερὸ καὶ βρωμερὸ πάθος ἐμπνέονται ἀπὸ ρατσισμό, γι᾽ αὐτὸ πρέπει σιγά- σιγὰ νὰ δεχθεῖ ἡ πολιτεία καὶ τὸν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ τὴν υἱοθεσία παιδιῶν ἀπὸ ζευγάρια ὁμοφυλοφίλων, ὅπως τὸ ἔκαναν ἤδη στὴν «προοδευμένη» Εὐρώπη. Καὶ πρὸ παντὸς συμπόρευση στὴν προώθηση τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τέκνου γνήσιου τῆς Μασονίας.

Καὶ πῶς συμφώνησαν μὲ αὐτὰ ὅλοι οἱ συνοδικοί; Δὲν πληροφορήθηκαν τὶς ἀντιδράσεις τῶν ἑπτὰ ἀρχιερέων ποὺ κατέκριναν τὸ νομοσχέδιο; Ἡ ἀπάντηση γιὰ μερικοὺς βρίσκεται στὸ ὅτι δὲν ἔχουν ἀγωνία καὶ ἀνησυχία γιὰ τὰ τεκταινόμενα, τὰ ἀγνοοῦν καὶ ἀρκοῦνται στὶς τιμὲς καὶ στὶς ἀνέσεις τους· ἄλλοι ἀκολουθοῦν τὸν ἀρχιεπίσκοπο καὶ τοὺς μεμυημένους στὰ δρώμενα τῆς Νέας Ἐποχῆς, γιὰ νὰ προωθήσουν σὲ θέσεις ἐπισκόπων «πνευματικά» τους παιδιὰ καὶ γιὰ ἄλλες ἐξυπηρετήσεις.

Ἐμεῖς πρέπει νὰ συγχαροῦμε ὅσους ἀντέδρασαν καὶ ἀντιδροῦν στὸ ρατσιστικὸ αὐτὸ νομοσχέδιο, ποὺ εἶναι φίμωτρο τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου, κατ᾽ ἐξοχὴν τοῦ ἐλεγκτικοῦ λόγου τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκτὸς τῶν ὀλίγων ἐπισκόπων ποὺ ἐφάνησαν ἄξιοι τῆς ἀρχιερωσύνης νὰ συγχαροῦμε ἰδιαίτερα τὸν ἀνεξάρτητο βουλευτή τῆς Ἀχαΐας Π. Νικολόπουλο ποὺ ἤλεγξε μὲ πολλὴ δύναμη τὸν πρωθυπουργὸ τοῦ Λουξεμβούργου, ὁ ὁποῖος ἐξήγγειλε μὲ καμάρι τὸν γάμο του μὲ τὸν ἀγαπημένο του ἄνδρα· δυνατὰ εἶπε ὁ Ἕλληνας καὶ Χριστιανὸς βουλευτής, ποὺ καταξίωσε τὴν ψῆφο ὅσων τὸν ἐψήφισαν, ὅτι ἡ Εὐρώπη τῶν λαῶν καὶ τῶν ἐθνῶν γίνεται Εὐρώπη τῶν κιναίδων, δεχθεὶς γι᾽ αὐτὸ τὶς ὕβρεις καὶ τὶς εἰρωνεῖες δημοσιογράφων καὶ δημοσιογραφίσκων ἀπὸ τὰ νεοταξικὰ κανάλια, ποὺ εἶναι στρατευμένα στὴν ἀποχριστιάνιση καὶ διαστροφὴ τῆς κοινωνίας καὶ τῶν νέων.

5. Πῶς θὰ σώσει ὁ πρωθυπουργὸς τὴν χώρα;

Γιὰ νὰ συνδεθοῦμε τελειώνοντας καὶ μὲ τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἂς σκεφθοῦμε τὶ θὰ ἀπαντοῦσε ὁ Χριστὸς στὸν πρωθυπουργό, ἂν τὸν ρωτοῦσε τί πρέπει νὰ κάνει γιὰ νὰ σώσει τὴν χώρα του. Θὰ τοῦ ἔλεγε σίγουρα ὅτι πρέπει νὰ ἀκολουθήσει ὡς κυβέρνηση τὶς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως ἔπραξε τὸ Βυζάντιο καὶ ἐμεγαλούργησε ἐπὶ χίλια χρόνια, καταστράφηκε δὲ ὅταν ἀποστάτησε καὶ πρόδωσε τὴν πίστη προσκυνώντας τὸν πάπα· νὰ ἀφήσει τὶς φιλίες μὲ τοὺς Ἑβραίους ποὺ Τὸν ἐσταύρωσαν, μὲ τὸ Ἰσλάμ ποὺ μέχρι σήμερα σφάζει τοὺς Χριστιανοὺς καὶ μὲ τοὺς Φράγκους τοῦ πάπα καὶ τοῦ Λουθήρου ποὺ κατέστρεψαν καὶ διέστρεψαν τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Νὰ ὑπολογίζει στὴν συμμαχία τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι στὶς συμμαχίες τῶν ἀνθρώπων. Ἂν χρειασθῆ, νὰ ἀποχωρήσει ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἡ ὁποία οὔτε οἰκονομικὰ οὔτε στρατιωτικὰ μᾶς βοήθησε, ἠθικὰ δὲ μᾶς παρασύρει στὸν δικό της βόρβορο, στὴν λάσπη τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἀνηθικότητας. Νὰ μὴ ἐμπιστεύεται ὅλους τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ τὶς συνόδους, γιατὶ καὶ Ἐκεῖνον ἀρχιερεῖς καὶ σύνοδος, παράνομα ἰουδαϊκὰ συνέδρια τὸν κατεδίκασαν. Νὰ πάρει ἀποστάσεις ἀπὸ τοὺς Ἑβραιομασόνους καὶ τὶς λέσχες τους, ποὺ νομίζουν ὅτι εἶναι δυνατοὶ καὶ θὰ νικήσουν τὴν Ἐκκλησία, ὅπως ἐνόμισαν πὼς μὲ τὴν Σταύρωση θὰ Τὸν νικοῦσαν, καὶ ἔγιναν καταγέλαστοι μὲ τὴν Ἀνάσταση. Νὰ ἐνστερνισθεῖ, νὰ ἀκούσει ἕνα ἄξιο ἱεράρχη, τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο· νὰ ἐπαναλάβει πρὸς τοὺς ἰσχυροὺς αὐτὰ ποὺ ἐκεῖνος εἶπε: «Τίποτε δὲν εἶναι πιὸ δυνατὸἀπὸ τὴν Ἐκκλησία... ῍Αν πολεμᾶς μὲ ἄνθρωπο ἢ θὰ νικήσεις ἢ θὰ νικηθεῖς. Ἂν ὅμως πολεμᾶς τὴνἘκκλησία, εἶναι ἀδύνατο νὰ νικήσεις· γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι ὁ ἰσχυρότερος ὅλων»3. Οἱ Χριστιανοὶ δὲν τρομάζουμε ἀπὸ τοὺς τρομονόμους, ἀπὸ τὶς συκοφαντίες, τοὺς διωγμούς, τὶς ποινὲς καὶ τὶς φυλακίσεις. Ἀνατέμνοντας τὴν ἱστορία, γνωρίζουμε ὅτι τελικὰ νικητὲς θὰ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του, ὅπως ἐπὶ λέξει λέγει καὶ πάλι ἡ χρυσῆ γλώσσα: «Πόσοι ἐπολέμησαν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο. Αὕτη δὲ ὑπὲρ τὸν οὐρανὸν ἀναβέβηκε.

Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ Ἐκκλησία· Πολεμουμένη νικᾶ·ἐπιβουλευομένηπεριγίνεται· ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματακαὶ οὐ καταπίπτει ὑπὸτῶν ἑλκῶν· κλυδωνίζεται, ἀλλ᾽ οὐ καταποντίζεται·χειμάζεται, ἀλλὰ ναυάγιον οὐχ ὑπομένει· παλαίει, ἀλλ᾽οὐχ ἡττᾶταιπυκτεύει, ἀλλ᾽ οὐ νικᾶται»4. Πλανῶνται πλάνην οἰκτρὰν ὅσοι νομίζουν ὅτι μὲ τὶς ποινὲς καὶ τὶς φοβέρες θὰ ἐμποδίσουν τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. ᾽Αντίθετα θὰ τὸ ἐμπεδώσουν περισσότερο, γιατὶ θὰ φανερωθεῖ γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ἡ θεϊκή του δύναμη καὶ προέλευση.

Σημειώσεις:

* Κήρυγμα τὴν Κυριακή, 31 Αὐγούστου 2014, στὴν Ἱ. Μονὴ Ἁγίου Γεωργίου καὶ Παναγίας Παραμυθίας Γιαννιτσῶν.

1. Ἐπιστολὴ 9η πρὸς Ὀλυμπιάδα, 4 ΕΠΕ 37, 440442.

2. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός (17141779). (Συναξάριον-Διδαχαί-Προφητεῖαι-Ἀκολουθία), ὑπὸ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, μητροπολίτου Φλωρίνης, Ἀθῆναι 2005, σελ.193.

3.Ὁμιλία πρὸ τῆς ἐξορίας 1, PG 52 429: «Οὐδὲν Ἐκκλησίας δυνατώτερον ἄνθρωπε... Ἄνθρωπον ἐὰν πολεμῆς ἢ ἐνίκησας ἢ ἐνικήθης. Ἐκκλησίαν δὲ ἐάν πολεμῇς νικῆσαί σε ἀμήχανον· ὁ Θεὸς γὰρ ἔστιν ὁ πάντων ἰσχυρότερος».

4. Ὅτε τῆς Ἐκκλησίας ἔξω εὑρεθεῖ ὁ Εὐτρόπιος 1, PG 52, 398.

Ορθόδοξος Τύπος, 5/9/2014

ΠΗΓΗ: ΑΚΤΙΝΕΣ 

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ

Φαντάζει ίσως εύτελές και άκαιρο τό έρώτημα πού διατυπώνεται στον τίτλο τού άρθρου τούτου. Όλοι γνω­ρίζουν ότι τό βδελυρό άνοσιούργημα τών κατοίκων τών Σοδόμων, της Γομόρρας και τών γύρω άπό αύτές πόλεων ήταν τό διαστροφικό πάθος της ομοφυλοφιλί­ας. Πάθος τόσο βδελυκτό στά μάτια τού Θεού, ώστε οί πόλεις αύτές νά παραμέ­νουν ύπόδειγμα αιώνιο της φρικτής άποδοκιμασίας τού Θεού μέ τή βαριά τιμωρία πού ύπέστησαν, άφανιζόμενες άπό προ­σώπου γης μέ θειάφι και φωτιά (βλ. Γεν. ιθ' 24-25).

Ωστόσο, μέσα στήν Αγία Γραφή έχου­με μία άναφορά στό άμάρτημα τών Σοδομιτών άπό τό στόμα τού ίδιου τοΰ Θεού, πού μας συγκλονίζει άκόμα περισσότε­ρο. Γύρω στό 600 π.Χ. ό Θεός μέσω τού προφήτη 'Ιεζεκιήλ προειδοποιεί τούς άμετανόητους 'Ιουδαίους γιά τήν τιμωρία πού πρόκειται νά έπέλθει κατά της Ιερου­σαλήμ λόγω τής τραγικής άποστασίας της άπό τό νόμο Του και τής γενικής δι­αφθοράς της. 'Ονομάζει ό παντοκράτωρ Κύριος τά Σόδομα άδελφή τής Ιερουσα­λήμ, έξαιτίας τής παρόμοιας διαφθοράς, και κατονομάζει τό άμάρτημα τής πόλε­ως τών Σοδόμων, έξηγώντας παράλληλα γιατί τήν κατέστρεψε ό Ίδιος και ταυ­τόχρονα άπειλώντας τήν Ιερουσαλήμ ότι τήν 'ίδια τύχη θά έχει κι αύτή.

Αύτό πού μάς έκπλήσσει στά λόγια τού Θεού είναι ότι τό άμάρτημα τών Σοδόμων δέν ονομάζεται άπό τόν καρδιογνώστη Κύριο όπως έμείς τό ξέρουμε, άλλά δια­φορετικά.

Διαβάζουμε: «Πλήν τούτο τό άνόμημα Σοδόμων τής άδελφής σου». πό ήταν τό άμάρτημα τών Σοδόμων, τής πόλε­ως αύτής πού άποδείχθηκε άδελφή σου. Ποιό;

«Ύπερηφανία» (Ιεζ. ις' 49)!

Ή ύπερηφάνεια, ή καύχηση, τό θράσος, ή άλαζονεία! Και έξηγεί ό άγιος Θεός: «Εμεγαλαύχουν και έποίησαν άνομήματα ένώπιον έμού» (στίχ. 50). Ήταν αλαζόνες, λέγει, και καυχώνταν, κόμπαζαν γι΄ αύτά πού έκαναν, και τις αμαρτίες τους δέν τις έκαναν κρυφά, άλλά φανερά, μπροστά μου, στό φώς της ήμέρας, μέ αύθάδεια και άναισχυντία, χωρίς συστολή και φόβο. «Τήν αμαρτίαν... ούχί λάθρα έπαισχυνόμενοι πεποιήκασιν, άλλ' οιονεί έπαγαλλόμενοι τί έργασία των πονηρών άνήγγειλαν πάσι και ένεφάνισαν», σχο­λιάζει σέ άνάλογο άγιογραφικό χωρίο (Ησ. γ' 9) και ό Μ. Βασίλειος. Τήν άμαρτία τή διέπρατταν όχι κρυφά και μέ ντρο­πή, άλλά τή διέδιδαν παντού και τή δια­φήμιζαν, σάν νά άγάλλονταν μέ τά βρώ­μικα έργα πού έκαναν.

Γι' αύτό κι 'Εγώ, συνεχίζει στό λόγο Του ό δικαιοκρίτης Κύριος, τούς άφάνισα άπό προσώπου γης, έτσι πού τούς είδα νά φέ­ρονται. «Και έξήρα αύτάς καθώς είδον» (στίχ. 50).

Συγκλονιστικός ό θεϊκός λόγος: «Τούτο τό άνόμημα Σοδόμων»: όχι αύτό πού θά περιμέναμε νά άκούσουμε, άλλά «ύπερηφάνια».

Έχει βάθος ή θεϊκή έτυμηγορία. Παρου­σιάζει τή ρίζα και αίτία της έκφυλιστικής, διαστροφικής άμαρτίας τών Σοδομιτών, πού δέν ήταν άλλη άπό τήν άλαζονεία, τήν αύθάδεια, τόν κομπασμό, τήν ύβρι ένώπιον τού Θεού. Δέν ήταν μόνο ότι άμάρταναν, άλλά και καυχώνταν γιά τήν άμαρτία τους. Αύτό ήταν τό έξοργιστικό στά μάτια του Θεού. Και γι' αύτό τούς έξήλειψε.

Γιατί τά γράφουμε αύτά;...

Φρίκη! Φρίκη, καθώς παρατηρεί κανείς τήν ταυτότητα στις διαθέσεις τών Σοδο­μιτών μέ τους νεοσοδομίτες. Λές κι έχουν γραφεί τά λόγια αύτά του 600 π.Χ. γιά όσα σήμερα λαμβάνουν χώρα σέ όλο τόν κόσμο, και στήν πατρίδα μας.

«Gay pride»! Παρέλαση ομοφυλοφίλων σέ πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα, μέ κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα και διαφήμισή τους: «Pride»! Καύχηση! 'Υπερη­φάνεια!

Είναι νά μή φρικιά κανείς διαπιστώνον­τας τήν ομοιότητα; «Και έξήρα αύτάς κα­θώς είδον». Γι΄ αύτό τούς κατέστρεψα, δηλώνει ό Θεός...

Όσοι σ' αύτόν έδώ τόν τόπο θέλουμε άκόμα νά στεκόμαστε έπάνω στό φόβο του Θεού- όσοι άγωνιούμε νά μήν καταντήσει ή πατρίδα μας «εις βάθος κακών», ώστε νά «καταφρονεί», νά μήν ύπολογίζει τί­ποτε (Παρ. ιη' 3)· όσοι δέν άντέχουμε νά βλέπουμε τήν πατρίδα μας νά μεταβάλ­λεται σέ Σόδομα και Γόμορρα..., άς έννοήσουμε τό βάθος τών θείων λόγων. 'Άς λεπτύνουμε τά πνευματικά μας αισθητή­ρια, γιά νά μπορέσουμε νά διαπιστώσου­με τό εύρος της «ύπερηφανίας», δηλαδή της προκλητικής και αύθάδους άναισχυντίας πού έχει κατακλύσει τόν κόσμο μας, τήν έποχή μας, τούς δρόμους τών πόλεών μας, τις άφίσες και γιγαντοοθόνες τού ύλόφρονος πολιτισμού μας, τό «στύλ» της ζωής μας, τις ίδιες τις καρδιές μας, γι' αύτό και τις αισθητικές έπιλογές και προ­τιμήσεις μας- όλο αύτό τό κλίμα, τήν άτμόσφαιρα μέσα στήν όποια κινούμαστε και ή όποια εύνοεί τήν έμφάνιση διαρκώς νέ­ων παρόμοιων έκτρωμάτων...

Άς καταλάβουμε τή σοβαρότητα τών περιστάσεων, τό χείλος τοϋ γκρεμού στό όποιο βρισκόμαστε, κι άς φορέσουμε έπά­νω μας «σάκκο και σποδό». Νά πέσου­με στά γόνατα, νά ύψώσουμε τά χέρια, νά κλαύσουμε ένώπιον του Θεού παρα­δεχόμενοι ότι «ήμάρτομεν, ήνομήσαμεν, ήδικήσαμεν» ένώπιον Του (πρβλ. Δαν. γ', Προσ. 5) κι ότι μετανοούμε- έπιστρέφουμε άπό τόν μάταιο όγκο, τήν κενοδο­ξία, τή ματαιοδοξία μας, τόν τύφο και τήν άλαζονεία μας, στόν άγνότατο φόβο Του. Αύτόν τόν φόβο, τόν φόβο του Θεού, τό δέος, τήν εύλάβεια, τή συναίσθηση της άπανταχού παρουσίας Του άς καλλιερ­γήσουμε στούς εαυτούς μας και στά παι­διά μας.

Άλλος δρόμος δέν ύπάρχει. Ή προει­δοποίηση τού νόμου του Θεού είναι σαφής: Τήν ύβρη τήν άκολουθεί ή συντριβή, και «Κύριος ύπερηφάνοις άντιτάσσεται» (Παρ. ις' 18, γ' 34).

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Ένας ασκητής βλέποντας την αδικία πού υπάρχει στον κόσμο προσευχόταν στο Θεό και του ζητούσε να του αποκαλύψει το λόγο που δίκαιοι και ευλαβείς άνθρωποι δυστυχούν και βασανίζονται άδικα, ενώ άδικοι και αμαρτωλοί πλουτίζουν και αναπαύονται.

- Μη ζητάς εκείνα που δε φτάνει ο νους σου και η δύναμη της γνώσης σου.  Ούτε να ερευνάς τα απόκρυφα, γιατί τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος.  Αλλά, επειδή ζήτησες να μάθεις, κατέβα στον κόσμο και κάθισε σ' ένα μέρος και πρόσεχε αυτά που θα δεις, για να καταλάβεις από τη μικρή αυτή δοκιμή, ένα μικρό μέρος από τις κρίσεις του Θεού.  Θα γνωρίσεις τότε ότι είναι ανεξερεύνητη και ανεξιχνίαστη η προνοητική διακυβέρνηση του Θεού για όλα.

Ο γέροντας, όταν τ' άκουσε αυτά, κατέβηκε με πολλή προσοχή στον κόσμο κι έφτασε σ' ένα λιβάδι που το διέσχιζε ένας πολυσύχναστος δρόμος.  Εκεί κοντά ήταν μία βρύση κι ένα γέρικο δέντρο, στην κουφάλα του οποίου μπήκε ο γέροντας και κρύφτηκε καλά.   

Μετά από λίγο πέρασε ένας πλούσιος πάνω στο άλογό του. Σταμάτησε για λίγο στη βρύση, για να πιει νερό και να ξεκουραστεί.  Αφού ξεδίψασε, έβγαλε από την τσέπη του ένα πουγκί με εκατό φλουριά και τα μετρούσε.  Όταν τελείωσε το μέτρημα, θέλησε πάλι να τα βάλει στη θέση τους. Χωρίς όμως να το καταλάβει, το πουγκί έπεσε στα χόρτα.  Έφαγε, ξεκουράστηκε, κοιμήθηκε και μετά καβαλίκεψε το άλογο κι έφυγε χωρίς ν' αντιληφθεί τίποτα για τα φλουριά.

Μετά από λίγο ήρθε άλλος περαστικός στη βρύση, βρήκε το πουγκί με τα φλουριά, το πήρε κι έφυγε τρέχοντας μέσ' απ' τα χωράφια.  Πέρασε λίγη ώρα και φάνηκε άλλος περαστικός. Κουρασμένος, όπως ήταν, σταμάτησε κι αυτός στη βρύση, πήρε λίγο νεράκι, έβγαλε και λίγο ψωμάκι από ένα μαντήλι και κάθισε να φάει.

Την ώρα, που ο φτωχός εκείνος έτρωγε, φάνηκε ο πλούσιος καβαλάρης εξαγριωμένος, με αλλοιωμένο το πρόσωπο από οργή, και όρμισε επάνω του. Με θυμό φώναζε να του δώσει τα φλουριά του. Ο φτωχός, μη έχοντας ιδέα για τα φλουριά, διαβεβαίωνε με όρκους πως δεν είδε τέτοιο πράγμα.  Εκείνος όμως, όπως ήταν θυμωμένος, άρχισε να τον δέρνει και να τον χτυπά, μέχρι που τον θανάτωσε.  Έψαξε μετά όλα τα ρούχα του φτωχού, δεν βρήκε τίποτα και έφυγε λυπημένος.

Ο γέροντας εκείνος τα έβλεπε όλα αυτά μέσα άπ' την κουφάλα και θαύμαζε. Λυπόταν πολύ κι έκλαιγε για τον άδικο φόνο που είδε και προσευχόμενος στον Κύριο, έλεγε:

Κύριε, τι σημαίνει αυτό το θέλημά Σου; Γνώρισε μου, Σε παρακαλώ, πώς υπομένει η αγαθότητα Σου τέτοια αδικία. Άλλος έχασε τα φλουριά, άλλος τα βρήκε κι άλλος άδικα φονεύθηκε!

Ενώ ο γέροντας προσευχόταν με δάκρυα, κατέβηκε ο Άγγελος Κυρίου και του είπε:

Μη λυπάσαι, γέροντα, ούτε να σου κακοφαίνεται και να νομίζεις ότι όλα αυτά γίνονται τάχα χωρίς θέλημα Θεού. Αλλά άπ' αυτά πού συμβαίνουν, άλλα γίνονται κατά παραχώρηση, άλλα για παίδευση κι άλλα κατά οικονομία. Άκουσε λοιπόν:   

Αυτός που έχασε τα φλουριά είναι γείτονας εκείνου που τα βρήκε.  Ο τελευταίος είχε ένα περιβόλι αξίας εκατό φλουριών. Ο πλούσιος, επειδή ήταν πλεονέκτης, τον εξανάγκασε να του το δώσει για πενήντα φλουριά.

Ο φτωχός εκείνος, μη έχοντας τι να κάνει, παρακαλούσε το Θεό να κάνει την εκδίκηση. Γι' αυτό και οικονόμησε ο Θεός και του τα έδωσε διπλά.

Εκείνος, πάλι, ο φτωχός, ο κουρασμένος, που δεν βρήκε τίποτα και φονεύτηκε άδικα, είχε κάνει μια φορά φόνο.  Μετανόησε όμως ειλικρινά και σ' όλη την υπόλοιπη ζωή του τα έργα του ήταν χριστιανικά και θεάρεστα.  Διαρκώς παρακαλούσε το Θεό να τον συγχωρέσει για το φόνο που διέπραξε και συνήθιζε να λέει:  «Θεέ μου, τέτοιο θάνατο πού έδωσα, ίδιο να μου δώσεις!».   

Βέβαια, ο Κύριός μας τον είχε συγχωρέσει από την πρώτη στιγμή πού εκδήλωσε τη μετάνοιά του.  Συγκινήθηκε όμως ιδιαίτερα από το φιλότιμο του παιδιού του, το οποίο όχι μόνο φρόντιζε για την τήρηση των εντολών του, αλλά ήθελε και να πληρώσει για το παλιό του φταίξιμο.  Έτσι δεν του χάλασε το χατίρι, επέτρεψε να πεθάνει με βίαιο τρόπο - όπως του το είχε ζητήσει - και το πήρε κοντά Του, χαρίζοντας του μάλιστα και λαμπρό στεφάνι γι’ αυτό του το φιλότιμο!

Ο άλλος, τέλος, ο πλεονέκτης, που έχασε τα φλουριά κι έκανε το φόνο, θα κολαζόταν για την πλεονεξία και τη φιλαργυρία του.  Το άφησε λοιπόν ο Θεός να πέσει στο αμάρτημα του φόνου για να πονέσει η ψυχή του και να έρθει σε μετάνοια.  Με την αφορμή αυτή αφήνει τώρα τον κόσμο και πάει να γίνει καλόγερος!

Λοιπόν, πού, σε ποια περίπτωση, βλέπεις να ήταν άδικος ή σκληρός και άπονος ο Θεός;  Γι' αυτό στο εξής να μην πολυεξετάζεις τις κρίσεις του Θεού, γιατί Εκείνος τις κάνει δίκαια και όπως ξέρει, ενώ εσύ τις περνάς για άδικες. Γνώριζε επίσης ότι και πολλά άλλα γίνονται στον κόσμο με το θέλημα του Θεού για λόγους που οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν.  Κι έτσι το σωστό είναι να λέει ο καθένας:

«Δίκαιος ει Κύριε, και ευθείαι αι κρίσεις σου.» 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΣΟΔΟΜΙΤΙΚΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ

«Αλλ' ακόμη δεν ανέφερα το αποκορύφωμα των κακών, ούτε το κυριώτερον μέρος της συμφοράς απεκάλυψα, διότι πολλάκις, που ητοιμάσθην να το ειπώ εκοκκίνησα, πολλάκις δε εντράπηκα.

Ποίον λοι­πόν είναι αυτό; Διότι πρέπει πλέον να το αποτολμήσωμεν να το είπωμεν. Αλλωστε θα ήτο μεγάλη ανανδρία, ενώ πρόκειται να εκριζώσωμεν κάτι κακόν, να μη τολμώμεν ούτε καν να ομιλήσωμεν δι' αυτό, ωσάν να πρόκειται η σιωπή να ιατρεύση αφ' εαυτής την ασθένειαν. Δεν θα σιωπήσωμεν λοιπόν, και αν ακόμη πρόκειται μυριάκις να εντραπώμεν και να κοκκινίσωμεν.

Διότι και ο ιατρός, προκειμένου να καθαρίση την μολυσμένην πληγήν, θα παραιτηθή από του να χρησιμο­ποίηση τον σίδηρον, και να βυθίση τα δάκτυλά του εις τον πυθμένα του τραύματος; Λοιπόν, ούτε και ημείς πρόκειται να σταματήσωμεν τον λόγον αυτόν, καθ' όσον η μόλυνσις είναι χειροτέρα. Ποίον λοιπόν είναι το κακόν;

Κάποιος παράδοξος και παράνομος πόθος εισήλθεν εις την ζωήν μας. Επέπεσεν ασθένεια βαρεία και αθερά­πευτος και ενέσκηψε πανώλης χει­ροτέρα όλων' επενοήθη κάποια νέα και φοβερά παρανομία, διότι ανατρέπονται όχι μόνον οι ανθρώ­πινοι, αλλά και οι φυσικοί νόμοι. Κατήντησε λοιπόν μικρόν πράγμα η πορνεία θεωρουμένη ως συνήθης ασέλγεια.

Και όπως εις τας οδύνας, το τυραννικώτερον πάθος, όταν επέλθη, καλύπτει την εντύπωσιν του προηγουμένου, έτσι και το υπερβολικόν μέγεθος αυτής της ύβρεως κάμνει το ανυπόφορον, να μη φαίνεται πλέον ως ανυπόφορον, δηλαδή την ακολασίαν περί την γυναίκα.
Διότι φαίνεται ότι είναι ευχάριστον το να ημπορέση να διαφύγη κανείς από τα δίκτυα αυτά και κινδυνεύει εις το εξής να γίνη περιττόν το γυναικείον φύλον, εφ' όσον οι νέοι αναπληρώνουν αντί εκεί­νων, όλα τα εις εκείνας ανήκοντα. 

Και δεν είναι μόνον αυτό το κακόν, αλλ' ότι με πολλήν ελευθερίαν αποτολμάται τοιαύτη ακολασία και ενομιμοποιήθη η παρανομία. Κανείς λοιπόν δεν φοβείται και δεν τρέμει. Κανείς δεν εντρέπεται ούτε κοκκι­νίζει, αλλά και υπερηφανεύεται δια την γελοίαν αυτήν πράξιν και θεω­ρούνται παράφρονες οι σώφρονες και ότι δήθεν παραπλανώνται οι νουθετούντες' και αν μεν τύχη να είναι κατώτεροι σωματικώς, δέρονται, αν δε είναι ισχυρότεροι χλευ­άζονται, καταγελώνται, περιλούο­νται με μυριάδας εμπαιγμούς.

Εις τίποτε δεν ωφελούν τα δικαστήρια, ούτε οι νόμοι, ούτε οι παιδαγωγοί, ούτε οι πατέρες, ούτε οι υπηρέται, ούτε οι διδάσκαλοι.
Διότι άλλους μεν κατώρθωσαν να διαφθείρουν δια χρημάτων, αυ­τοί δε ενδιαφέρονται πως να απο­κτήσουν μισθόν. Εξ εκείνων δε που είναι φρονιμώτεροι και φροντί­ζουν δια την σωτηρίαν αυτών, που τους έχουν εμπιστευθή, άλλοι μεν πολύ ευκόλως αποκοιμίζονται και εξαπατώνται, άλλοι δε φοβούνται την δύναμιν των ανηθίκων.

Αλλω­στε ευκολώτερον θα ηδύνατο να γλυτώση κάποιος, ο οποίος έχει γί­νει ύποπτος ότι εποφθαλμιά το βασιλικόν αξίωμα, παρά να ξεφύγη από τα χέρια των μιαρών εκείνων, αν προσπαθήση να αρπάξη από αυτούς τα παιδιά.

Ετσι, ωσάν εις μεγάλην ερημίαν, μέσα εις τας πό­λεις οι αρσενικοί με αρσενικούς διαπράττουν την ακολασίαν. Εάν δε μερικοί έχουν ξεφύγει τας παγί­δας αυτάς, δυσκόλως θα αποφύ­γουν όμως την κακήν φήμην αυ­τών, οι οποίοι διαπράττουν τας α­σχήμιας αυτάς.

Πρώτον μεν, διότι είναι πάρα πολύ ολίγοι και κατ' αυ­τόν τον τρόπον ευκόλως θα ημπο­ρούσαν να κρύπτωνται ανάμεσα εις το πλήθος των κακών, δεύτε­ρον δε, διότι και οι ίδιοι οι μιαροί και οι μολυσμένοι εκείνοι δαίμονες, επειδή δεν ημπορούν κατ' άλλον τρόπον να βλάψουν αυτούς οι ο­ποίοι τους περιεφρόνησαν, προ­σπαθούν να τους τιμωρήσουν δια του τρόπου αυτού.

Διότι, αφού δεν ημπόρεσαν να τους πλήξουν θανασίμως ούτε να εγγίσουν την ιδίαν την ψυχήν των, επιχειρούν λοιπόν να πληγώσουν τουλάχιστον τον διάκοσμον της σωφροσύνης των, τον οποίον λαμβάνουν από την κοινωνίαν και να καταστρέψουν την καλήν υπόληψίν των.
Διά τούτο και ήκουσα ότι πολλοί παραξενεύονται, πως ακόμη και σήμερον δεν έβρεξε άλλην πυρίνην βροχήν, πως δεν έπαθεν η πόλις μας αυτά, που έπαθον τα Σόδο­μα ενώ είναι αξία διά πολύ σκληροτέραν τιμωρίαν, καθόσον δεν εσωφρονίσθη ούτε με τα κακά εκεί­νων;

Αλλά μολονότι λοιπόν η χώρα εκείνη επί δύο χιλιάδες έτη βοά δια της όψεώς της λαμπρότερον και από φωνήν, προς όλην την οικουμένην, δια να μη αποτολμήση παρόμοιον αμάρτημα, όχι μόνον δε εμειώθη η τάσις των δια την αμαρτίαν αυτήν, αλλά και περισσότερον αυθάδεις έγιναν, ωσάν να φιλονεικούν και μάχωνται με τον Θεόν και προσπαθούν να αποδείξουν εμ­πράκτως ότι τόσον περισσότερον θα είναι προσκεκολλημένοι εις τα κακά αυτά, όσον περισσότερον τους απειλεί. 

Πώς λοιπόν δεν έγινε τίποτε τέτοιο, ενώ τα μεν Σοδομιτικά αμαρτήματα διαπράττονται, όμως, δεν επιβάλλονται αι τιμωρίαι των Σοδόμων; Επειδή τους αναμέ­νει άλλο πυρ καυστικώτερον και τι­μωρία ατελεύτητος. Αλλωστε και εκείνοι, ενώ διέπραξαν πολύ βαρύ­τερα αμαρτήματα από τους καταστραφέντας δια του κατακλυσμού, εννοώ τους μετέπειτα, καμμία τέ­τοια ραγδαία βροχή, δεν έγινε μετά από εκείνον.
Και εδώ πάλιν ο λόγος είναι ο ίδιος. Διατί τάχα οι πρώτοι άνθρω­ποι, όταν ούτε δικαστήρια υπήρχον, ούτε φόβος υπήρχε από τους άρχοντας, ούτε νόμος να τους α­πειλή, ούτε όμιλος προφητών δια να τους επαναφέρη εις τάξιν, ούτε φόβος κολάσεως, ούτε ελπίς βασι­λείας αιωνίου, ούτε άλλη γνώσις αληθείας, ούτε και τα θαύματα, που ημπορούν να αναστήσουν και τους λίθους, πώς λοιπόν αυτοί, που δεν απήλαυσαν τίποτε από αυτά, ετιμωρήθησαν τόσον αυστηρά διά τας αμαρτίας των και αυτοί, που έχουν συμμετάσχει εις όλα αυτά και ζουν μέσα εις τόσον φόβον και θείων και ανθρωπίνων δικαστη­ρίων, δεν ετιμωρήθησαν ακόμη μέ­χρι σήμερον με τας αυτάς τιμω­ρίας, ενώ είναι άξιοι σκληροτέρας τιμωρίας;

Αρα, δεν είναι ευνόητον και εις ένα παιδί, ότι τους επιφυ­λάσσεται αυστηροτέρα τιμωρία; Διότι, εάν εμείς οργιζώμεθα έτσι και αγανακτώμεν, ο Θεός, που φρο­ντίζει δι' όλα και ιδιαιτέρως δια το ανθρώπινον γένος και αποστρέφε­ται και μισεί σφοδρώς την κακίαν, πώς θα ηνείχετο να αποτολμώνται αυτά χωρίς τιμωρίαν;
Δέν είναι έτσι, όχι! Αλλά θα επιφέρη επ' αυτών την παντοδύναμον χείρα του και την αφόρητον πληγήν και την οδύνην των βασανιστη­ρίων εκείνων, που είναι τόσον φο­βερά, ώστε αι συμφοραί των Σοδό­μων συγκρινόμενοι προς αυτά, θα θεωρούνται αστείαι.

Διότι ποίους βαρβάρους δεν εξεπέρασαν, ποίον γένος θηρίων, δια της μιαράς αυ­τής σαρκικής μίξεως; Υπάρχει εις μερικά από τα άλογα ζώα μεγάλη γενετήσιος ορμή και επιθυμία ασυ­γκράτητος, που δεν διαφέρει κα­θόλου από την τρέλλαν. Αλλ' ό­μως, δεν γνωρίζουν τον έρωτα αυ­τόν του αρσενικού προς το αρσενικόν, αλλά στέκονται εις τα όρια, που έθεσεν η φύσις. Και αν ακόμη μυριάκις κοχλάζει μέσα των το πά­θος, όμως, δεν ανατρέπουν τους νόμους της φύσεως.

Οι δήθεν, ό­μως, λογικοί, που εγνώρισαν την θείαν διδασκαλίαν και διδάσκουν εις άλλους τι πρέπει και τι δεν πρέ­πει να κάμνουν και ήκουσαν Γραφάς, που κατήλθον από τον ουρανόν, συνάπτουν σχέσεις όχι τόσον ελευθέρως με τας πόρνας, όσον με τους νέους. Ωσάν να μη είναι ακριβώς άνθρωποι, μήτε να υπάρχη η πρόνοια του Θεού, η οποία τιμωρει τας παρανομίας, αλλά ωσάν σκότος, που κατέλαβε τα πάντα και κανείς πλέον ούτε βλέπει αυτά ούτε τα ακούει, τοιουτοτρόπως αποτολμούν τα πάντα, και μάλιστα με τόσην μεγάλην μανίαν. Οι δε πα­τέρες των διαφθειρομένων παι­διών υπομένουν αυτά σιωπηλώς και δεν εξαφανίζονται μαζί με αυτά, ούτε σκέπτονται καμμίαν διόρθωσιν του κακού.
Διότι και εάν έπρεπε να μεταφέ­ρουν τα παιδιά των εξορία εις ξένην χώραν εξ αιτίας του πάθους αυτού, είτε εις την θάλασσαν, είτε εις τας νήσους, είτε εις απάτητον γην, είτε εις την υπεράνω ημών οικουμένην, δεν θα έπρεπε να κάνουν το παν και να προσπαθήσουν, ώστε να μη συρ­θούν αυταί αι αισχρότητες;

Και αν υπάρχη κάπου ένα χωρίον προσβληθέν από ασθένειαν και μάλι­στα χολέραν, δεν θα μεταφέρωμεν από εκεί τους υιούς και αν ακόμη πρόκειται να κερδίσουν εκεί πολλά και η υγεία των είναι αρίστη; Τώρα δε, όμως, που τόση διαφθορά υπάρ­χει παντού, όχι μόνον σύρομεν αυτούς προς τα βάραθρα αυτά, αλλά απομακρύνομεν και αυτούς, που θέλουν να τους απαλλάξουν, ωσάν καταστροφείς.

Και πόσης οργής άξια δεν είναι αυτά και πό­σων κεραυνών, όταν το μεν λεκτικόν αυτών προσπαθούμεν να το διορθώσωμεν και να τα καθαρίσωμεν δια της κοσμικής σοφίας, την δε ψυχήν, που κείται μέσα εις τον βόρβορον της ασελγείας και σαπί­ζει διαρκώς, όχι μόνον παραμελούμεν, αλλά και όταν θέλη να ανορθωθή, την εμποδίζωμεν;
Ακόμη λοιπόν θα τολμήση να ειπή κανείς ότι είναι δυνατόν αυ­τοί, που είναι τόσον βυθισμένοι εις τοιαύτας αμαρτίας να σωθούν; Από πού; Διότι αυτοί, που διέφυγον την μανίαν των ακολάστων (εί­ναι δε ολίγοι αυτοί), τους τυραννι­κούς εκείνους έρωτας, που δια­φθείρουν τα πάντα, όμως, δεν διαφεύγουν τον πόθον του πλούτου και της δόξης.

Οι περισσότεροι, όμως, και από τα ίδια αυτά πάθη και από τα πάθη της ασελγείας κατα­λαμβάνονται με μεγαλυτέραν ορμήν. Επειτα θέλοντες να τους καλλιεργήσωμεν την ευγλωττίαν, δεν απορρίπτομεν μόνον τα εμποδίζοντα την παίδευσιν, αλλά δημιουργούμεν και τα συντελούντα διορίζοντες και παιδαγωγούς και διδασκάλους και χρήματα δαπανώντες και απαλλάσσοντες αυ­τούς από τας άλλας ασχολίας και τονίζοντες εις αυτούς τακτικώτερον απ' όσον οι παιδοτρίβαι εις τους Ολυμπιακούς αγώνας αφ' ενός μεν δε την πενίαν λόγω της απαιδευσίας και αφ' ετέρου τον πλούτον, που αποκτά κανείς από την μόρφωσιν και πράττοντες και λέγοντες το παν και μόνοι μας και με άλλους, ώστε να τους οδηγήσωμεν εις το τέλος της εν λόγω παιδείας και παρά ταύτα πολλάκις ούτε έτσι το επιτυγχάνομεν.
Νομίζομεν δε ότι θα προκύψη καλλιέργεια συμπεριφοράς και ορθότητος αρίστου βίου, ενώ υπάρχουν τόσον πολλά, που την διακόπτουν; Και τί χειρότερον θα ηδύνατο να γίνη από τον παραλογισμόν αυτόν; 

Το μεν ευκολώτερον δηλαδή να γίνεται αντικείμενον τόσον μεγάλης τιμής και επιμελείας, ωσάν να μη είναι δυ­νατόν χωρίς αυτήν να κατορθωθή ποτέ αυτό, εκείνο δε που είναι δυσκολώτερον, τούτο να νομίζωμεν ότι θα μας έλθη ενώ κοιμούμεθα, ως να ήτο κάτι από τα ευτελή και μηδαμινά; Διότι η παίδευσις της ψυχής είναι έργον τόσον δυσκολώτερον και επιπλέ­ον, όσον το να πράττη κανείς από το να λέγη και όσον τα έργα είναι κοπιαστικώτερα των λόγων.
Και ποίαν ανάγκην έχουν τα παιδιά μας, λέγει, από την φιλοσοφίαν και ορθότητα βίου; Πράγ­ματι αυτό είναι· αυτό είναι εκείνο, που κατέστρεψε τα πάντα, ότι δη­λαδή πράγμα τόσον αναγκαίον, που συγκρατεί την ζωήν μας, θε­ωρείται περιττόν και πάρεργον. Κανείς δεν θα έλεγε, εάν έβλεπε τον υιόν του να ασθενή κατά το σώμα, ποίαν ανάγκην έχει από καθαράν και ακριβή υγείαν;

(«Απαντα Χρυσοστόμου», 13ος τόμος, έκδοση «Ωφελίμου βιβλίου»)

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ

EAN OI ΜΙΣΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕΤΑΝΟΟΥΣΑΝ ΤΟΤΕ ΘΑ ΞΕΚΙΝΟΥΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ…

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΛΟΓΟΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΤΡΟΠΉ ΤΗΣ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ.
Σε χθεσινή της συνομιλία η γερόντισσα έδωσε μικρές αλλά πολύ σημαντικές αναλύσεις σε πνευματικό της τέκνο.

Ρώτησε πνευματικό παιδί την γερόντισσα χθες και με αφορμή τα γεγονότα στο υπουργείο εργασίας, και τα τεκταινόμενα τις τελευταίες μέρες με τις απεργίες, τις διαμαρτυρίες και την αγανάκτηση των αγροτών.

-Άκου παιδί μου της είπε. Αναρωτιέται ο κόσμος γιατί υποφέρει από τους πολιτικούς. Αυτοί έτσι πορευόταν τόσα χρόνια και με την ίδια λογική πορεύονται και τώρα.

Φταίνε τόσο, όσο ο κόσμος που τους ψηφίζει και τους εμπιστεύεται. Δεν πρόκειται να αλλάξουν οι πολιτικοί όσο ο κόσμος συνεχίζει να τους ψηφίζει πιστεύοντας στις υποσχέσεις τους για καλλίτερες μέρες…

Δεν υπάρχει καμία μεταμέλειά αυτήν την στιγμή στην μεγάλη πλειοψηφία του λαού.

Δεν είμαστε αμέτοχοι στο κατάντημα της πατρίδας. Μόνο το χρήμα και οι οικονομικές του απολαβές, αυτό ενδιαφέρει αυτήν την στιγμή τον Έλληνα.

Η σκληροκαρδία του, αυτή είναι η πραγματική αιτία της κακοδαιμονίας στην σημερινή Ελλάδα. Δεν σου μιλάω μόνο για την αμετανοησία έναντι του Θεού. Αυτό είναι έτσι κι αλλιώς δεδομένο δυστυχώς. Όμως το χειρότερο είναι που ο σημερινός και καλοβολεμένος Έλληνας δεν σκέφτεται και λίγο παραπέρα από το χρήμα,. Είναι διαβρωμένη η ψύχη του από την ευμάρεια, την απόλαυση των προσκαιρων γήινων υλικών.

Και καλά δεν σκέφτεται τον συνάνθρωπο του , δεν θέλει να πει ένα ήμαρτον έναντι του Θεού… Μα ούτε τον εαυτό του πια δεν σκέφτεται; Δεν βλέπει που οδηγεί αυτή η κατάσταση;

Τι περιμένει ο σημερινός άνθρωπος, να αλλάξει η κατάσταση οικονομικά προς το καλλίτερο; Το καλοκαίρι, πόσες φορές ειδοποιήθηκαν οι ψηφοφόροι να μην εμπιστεύονται τον πολιτικό κόσμο; Άκουσε κανείς; Τα ίδια πάλι έγιναν, ξανά τα ίδια πρόσωπα που οδήγησαν την χώρα σε αυτό το χάλι, πάλι τα ίδια πρόσωπα στην κυβέρνηση!! Και τώρα βρίζει τους πολιτικούς, αυτούς που πάλι ο ίδιος επέλεξε να τoν κυβερνήσουν, μα δεν είναι τραγικό!!

EAN OI ΜΙΣΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕΤΑΝΟΟΥΣΑΝ ΤΟΤΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΘΑ ΑΛΛΑΖΕ ΟΛΟ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΠΕΙΝΑ, ΟΥΤΕ ΠΟΛΕΜΟΣ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ, ΟΛΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΗΡΕΜΟΥΣΕ ΚΑΙ ΘΑ ΞΕΚΙΝΟΥΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

Θα σου πω το άλλο τώρα, μόνο το 60% των Ελλήνων θα μετανοιώσει πραγματικά, αυτό όμως όταν ξεκινήσουν για τα καλά τα γεγονότα, κι είναι πίστεψε με πολύ κοντά πια…

Το υπόλοιπο θα μένει έτσι σκληρόκαρδο,

ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ παιδί μου..

Και να ξέρεις αυτό το μικρότερο ποσοστό πάρα πολύ δύσκολα θα μετανοιώσει. Όμως ο Θεός δεν θα επιτρέψει να συνεχιστεί έτσι η κατάσταση. Η θα πρέπει να αλλάξει αυτή η μερίδα των ανθρώπων η δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι και να γίνει μαγιά σκληροκαρδίας. Θα υποφέρουν πολύ οι τραχιές ψυχές.

Κινδυνεύουν!!! Βέβαια στο τέλος μπορώ να σε βεβαιώσω ότι κι από αυτήν την κατηγορία των αμετανόητων θα συντρίβουν και θα μετανοήσουν αρκετοί, όμως προς το τέλος όταν πλέον θα είναι σε πλήρη αδιέξοδο κι όταν ήδη θα ζούμε μέσα στα πραγματικά άσχημα παγκόσμια γεγονότα. Θα το δεις κι εσύ, αρκετοί , παρόλο που θα βλέπουν την πείνα , την δυστυχία δεν θα αλλάζουν, κι αν τους δίνεις ένα κομμάτι ψωμί, θα απαιτούν κι άλλο, κι άλλο. Δεν θα σκέφτονται και τον πεινασμένο δίπλα τους. Άρα ένας τέτοιος άνθρωπος πως μπορεί να να αλλάξει και να βοηθήσει κι άλλους;

Τώρα , θα γίνει η αρχή και άνθρωποι θα βρεθούν στην δεινή θέση να τους βγάλουν κι από τα σπίτια τους, οι μέρες που ζούμε είναι πολύ δύσκολες και θα έρθουν κι ακόμα δυσκολότερες και το κακό είναι ότι ενώ το βλέπουμε δεν μαλακώνουμε.

Πρέπει πια να καταλάβουμε ότι θέλει αγώνα σκληρό, και κυρίως πρέπει να ψάξουμε μέσα μας. Εκεί πρέπει να γίνει η πραγματική αλλαγή… αγάπη στον συνάνθρωπο, αλτρουισμός, να θυσιάσουμε και κάτι από την δική μας καλοπέραση για τον πεινασμένο αδελφό μας. Και να μην ξεχνάμε ότι μόνο ο Θεός όλα μπορεί, με ένα απλό ΗΜΑΡΤΟΝ να τα αλλάξει.

Επιτελούς ποιον περιμένουμε να μας σώσει; Από αυτούς που με την δίκη μας ανοχή και ψήφο μας έφεραν εδώ;

Μη γένοιτο!

Τώρα με την ανεργία και την φτώχεια άλλα και με την βια που αρχίζει να ξεπροβάλλει πολύς κόσμος θα φύγει στα χωριά του. Εκεί μπορούν να παράγουν πολλά γεωργικά και κτηνοτροφικά, όπως και μελισσοκομικά προϊόντα. Θα δεις, θα φέρει αρκετό καρπό η γη, αρκετό να θρέψει τον λαό μας, και κυρίως όταν θα αποκλειστούμε κι από τις εξωτερικές αγορές αργότερα , μέσα στην δίνη των γεγονότων.

Οι μετανάστες θα φύγουν κι αυτοί όταν γίνει πιο δύσκολη η κατάσταση, κι αυτοί ακόμα που είναι χρόνια εδώ, μόλις δουν ότι αγρεύουν τα πράγματα θα ψάχνουν τρόπο να φύγουν.

Και σαν τελευταίο , να ξέρεις δεν είναι καιρός μαρτυρίου τώρα αλλά ιεραποστολής. Πολλοί, και νέοι άνθρωποι κυρίως, τους βλέπεις αδιάφορους και να μην έχουν καταλάβει σε πόσο δεινή θέση βρίσκεται όλος ο σύγχρονος κόσμος. Όμως είναι καλοπροαίρετες ψυχές. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν από Χριστό, όπως ακριβώς μας θέλει ο Κύριος. Όμως εμείς που ξέρουμε τον χριστιανικό βίο και μόνο με το παράδειγμα της βιοτής μας θα τους ωθούμε στο καλό. Πόσο μάλλον όταν μπορούμε να τους μιλήσουμε για τον Θεό και να τους δείξουμε την έμπρακτη αγάπη. Ας βοηθήσουμε λοιπόν τον κόσμο με όλες μας τις δυνάμεις γιατί θα γίνει μεγάλη ιεραποστολή κι εδώ, και αργότερα και στο εξωτερικό.

Ο ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ ΞΕΦΤΙΛΙΣΕ ΤΗ ΡΕΠΟΥΣΗ ΣΤΟ ΚΑΤΑΜΕΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ

Σε ένα κατάμεστο θέατρο, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών & Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου Β’, ο Έλληνας μουσικοσυνθέτης ενθουσίασε το κοινό, και δεν παρέλειψε να σχολιάσει με το δικό του τρόπο τα «κακώς κείμενα». Ιδιαίτερα καυστικός ήταν, προλογίζοντας δύο τραγούδια αφιερωμένα στη Σμύρνη, το «Για την Σμύρνη» και το «Μαύρος Καβαλάρης». 

Για το πρώτο είπε: «Θέλω να το αφιερώσω στην κ. Ρεπούση, και να την ευχαριστήσω. Διότι με τις σαχλαμάρες που λέει, μας ένωσε ακόμη περισσότερο».  Ενώ, προλογίζοντας το «Μαύρος Καβαλάρης», είπε ότι το τραγούδι έχει γραφτεί για τον Νικόλαο Πλαστήρα, και άφησε αιχμές κατά του Κώστα Καραμανλή, λέγοντας «Αν θυμάμαι καλά, ο Πλαστήρας δεν είχε τίποτα…κουμπαριές με Τούρκους, ήταν εκεί και αντιστάθηκε», προκαλώντας έκπληξη, μιας και είναι γνωστή η φιλία με τον πρώην πρωθυπουργό.

Στα…”χάπενινγκ” της συναυλίας ήταν και η αφιέρωση του Σταμάτη Σπανουδάκη του τραγουδιού “Καλημέρα τι κάνεις”, σε ένα ζευγάρι από τους θεατές, το οποίο ο άντρας έκανε εκείνη τη στιγμή πρόταση γάμου στην κοπέλα!

Μέρος των καθαρών εσόδων από τη συναυλία θα δοθεί στην Εστία Κοριτσιού «Φιλοθέη η Αθηναία». Η «Φιλοθέη η Αθηναία» ιδρύθηκε το 1963 και φιλοξενεί, ανατρέφει και μορφώνει κορίτσια ηλικίας από λίγων μηνών έως 18 ετών, ορφανά ή προερχόμενα από διαλυμένες οικογένειες. Στα 50 χρόνια λειτουργίας του ιδρύματος εκατοντάδες κορίτσια, που θα είχαν καταλήξει λόγω των κακών οικογενειακών συνθηκών τους στο δρόμο και την κάθε είδους εκμετάλλευση, μεγάλωσαν με ασφάλεια στην Εστία.

Ο DOBRE, Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ

Ο Dobre κατάγεται από τη Βουλγαρία και είναι 99 ετών. Όλη του τη ζωή την πέρασε δύσκολα, πολλές φορές σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Ζούσε σε τρώγλες και τρεφόταν με ό,τι ... έβρισκε στα σκουπίδια ή του έδιναν οι «καλοί άνθρωποι» στο δρόμο όπως λέει ο ίδιος. Ζει σε μια μικρή πόλη της χώρας, το Bajlo, και κάνει καθημερινά πάνω από 30 χιλιόμετρα για να φτάσει στη Σόφια. Εκεί στέκεται για πολλές ώρες στο προαύλιο μιας ορθόδοξης εκκλησίας και ζητιανεύει. Όχι για τον εαυτό του, αλλά για τους άλλους. Ό,τι χρήματα συγκεντρώσει τα δωρίζει στην εκκλησία, σε γηροκομεία, ορφανοτροφεία αλλά και σε φτωχές οικογένειες «που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εμένα», όπως επισημαίνει.

Αυτή τη στιγμή κάνει τις μεγαλύτερες δωρεές στην εκκλησία, ενώ μέχρι τώρα έχει δωρίσει πάνω από 30.000 ευρώ, χωρίς να κρατήσει τίποτα για τον εαυτό του. Ο ίδιος είναι αυτάρκης, ζει με μια πενιχρή σύνταξη των 80 ευρώ που παίρνει και δείχνει να μην ενοχλείται καθόλου από τις δυσκολίες. Στην πόλη όλοι τον γνωρίζουν με το προσωνύμιο ο «δίκαιος από το Bajlo», αφού και ο ίδιος είναι υπέρμαχος της δικαιοσύνης και της αγάπης. Γιατί ο άνθρωπος αυτός ικετεύει τον συνάνθρωπο όχι για τον εαυτό του αλλά για τους αναξιοπαθούντες. Και συνεχίζει… «Για όσο ζω», λέει ο ίδιος!

ΠΗΓΗ: ΑΓΑΠΗ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ, ΠΕΝΤΑΡΟΣΤΑΓΜΑ           

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟ ΘΕΟ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΩ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Πιστεύω στον Θεό αλλά δεν πηγαίνω στην «εκκλησία».

Την παραπάνω φράση την ακούμε συχνά πυκνά από γνωστούς, φίλους, συγγενείς καθώς η συζήτησή μας θα στραφεί λίγο σε πιο πνευματικά ζητήματα.

Το βασικό λοιπόν επιχείρημα των ανθρώπων που λένε ότι από την μία πιστεύουν στον Θεό και από την άλλη δεν πηγαίνουν στον Ιερό Ναό για να συμμετάσχουν στα Μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησία μας είναι διότι τους ενοχλούν κάποια πράγματα όπως η πολυτέλεια των ναών... οι αντιπαθητικοί παπάδες, οι ψάλτες, η αρχαία γλώσσα (δεν την καταλαβαίνουν), τα μικρόφωνα, τα φώτα, το παγκάρι (ρίχνουν λεφτά για κερί), η ώρα τέλεσης της Θείας Λειτουργίας, κ.α.

Οι αφορμές σίγουρα είναι πολλές όταν κάποιος ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να ζήσει όπως λέει η Εκκλησία. Δυστυχώς οι άνθρωποι αυτοί, θεωρούν τους εαυτούς τους έξω από την Εκκλησία μιας και δεν αποδέχονται το βασικό συστατικό της εν Χριστώ ζωής, δηλαδή της συμμετοχής του χριστιανού στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι χριστιανοί, τουλάχιστον ορθόδοξοι, διότι ενώ (δήθεν) πιστεύουν δεν ακολουθούν κανένα λόγο του Χριστού.

Το θέμα βεβαίως είναι ότι οι περισσότεροι βαπτισμένοι χριστιανοί δεν ξέρουν τι είναι ο Χριστός και τι είναι η Εκκλησία και τι προσφέρουν ο Χριστός και η Εκκλησία στον άνθρωπο. Έτσι δεν εκκλησιάζονται, διότι ουσιαστικά δεν ξέρουν τι χάνουν, δεν γνωρίζουν τι μπορεί να τους προσφέρει η μυστηριακή ζωή.

Η Εκκλησία μας λοιπόν με όλα τα μυστήριά της μας μεταμορφώνει, μας αγιάζει, μας φέρνει σε κοινωνία με τον Θεό. Η συμμετοχή μας λοιπόν στα μυστήρια της Εκκλησίας είναι το κλειδί θα λέγαμε για αυτήν την προσωπική μας ανάσταση.

Η Εκκλησία δεν έρχεται να πάρει απλώς τη θέση της ιατρικής που εξάντλησε όλες της δυνατότητές της, όπως κάποιοι κακώς την αντιμετωπίζουν. Η Εκκλησία έρχεται για να οδηγήσει τον άνθρωπο, τον πιστό, στην Αγάπη, στο Φώς και στην Ζωή του Χριστού δια των μυστηρίων.

Το να λέμε ότι πιστεύουμε στον Θεό είναι εύκολο, το να πιστεύουμε όμως στον Θεό ορθόδοξα και να πράττουμε και τα ανάλογα έργα αυτό είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.

Εάν ο άνθρωπος θέλει όντως να γνωρίσει τον Χριστό μπορεί να το καταφέρει μέσα από τον δρόμο της μυστηριακής ζωής που προσφέρει η Εκκλησία Του, εάν θέλει να κοροϊδεύει τον εαυτό του μπορεί να υποστηρίζει ότι μπορεί να το πετύχει και μόνος του. Πάντως εγώ κανέναν δεν γνωρίζω ο οποίος να αγίασε εκτός Εκκλησίας…(το τρελό είναι ότι μερικοί άνθρωποι αποδέχονται σαν αγίους: τον γέροντα Παϊσιο, τον γέροντα Πορφύριο κ.α. όμως δεν αποδέχονται την ζωή τους!!! Μπερδεμένοι άνθρωποι..)

Όλα αυτά συμβαίνουν για έναν και μόνο λόγο. Εγωισμός. Όταν ό εκάστοτε άνθρωπος πιστεύει ότι μόνος του μπορεί καλύτερα να ερμηνεύσει τις Γραφές, όταν πιστεύει ότι οι Θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίες είναι κατώτεροί του, όταν πιστεύει ότι είναι εξυπνότερος, αξιότερος και αγιότερος από τους «θρησκόληπτους» ηλικιωμένους όπως τους ονομάζει, όταν πιστεύει ότι δεν χρειάζεται να μετανοήσει για τίποτα διότι δεν έχει αμαρτίες(!!!) , όταν πιστεύει ότι ο μόνος του θα σωθεί (ότι κι αν σημαίνει αυτό γι’ αυτόν), τότε το κείμενο αυτό μάλλον δεν θα τον προβληματίσει καθόλου, μάλλον έχει εδώ και καιρό πέσει στο βάραθρο της φιλαυτίας και της πλάνης.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο, που δεν επιτρέπει στο σύγχρονο άνθρωπο να φθάσει στη κοινωνία μετά του Θεού είναι ακριβώς αυτό: ότι προσπαθεί να Τον γνωρίσει με λάθος τρόπο, χρησιμοποιώντας λανθασμένα μέσα, εκτός Εκκλησίας. Απορρίπτει το μυστήριο της αγάπης και παραμένει θεληματικά στην επιφάνεια μιας στείρας πίστης η οποία στην καλύτερη περίπτωση σημαίνει απλά «παραδοχή της ύπαρξης του Θεού» και όχι εμπιστοσύνη και παράδοση στη Θεία Του Πρόνοια.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος 

ΠΗΓΗ: ΑΓΑΠΗ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ