ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ!

 Ο ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ

 

Κάποτε στο Άγιον Όρος ήταν ένας μοναχός που διέμενε στις Καρυές. Έπινε καθημερινά και μεθούσε και γινόταν αιτία να σκανδαλίζονται οι προσκυνητές. Κάποια στιγμή πέθανε και ανακουφισμένοι κάποιοι πιστοί πήγαν στον γέροντα Παΐσιο να του πουν με ιδιαίτερη χαρά ότι επιτέλους λύθηκε αυτό το τεράστιο πρόβλημα.
 
Ο π. Παΐσιος τους απάντησε ότι γνώριζε για το θάνατο του μοναχού, αφού είδε ολόκληρο τάγμα αγγέλων που ήρθαν να παραλάβουν την ψυχή του. Οι προσκυνητές απόρησαν και διαμαρτυρήθηκαν και κάποιοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν στον γέροντα Παΐσιο για ποιόν ακριβώς μιλούσαν, νομίζοντας ότι δεν κατάλαβε ο γέροντας.
 
Ο γέροντας Παΐσιος τους διηγήθηκε: “Ο συγκεκριμένος μοναχός γεννήθηκε στη Μ. Ασία, λίγο πριν την καταστροφή όταν οι Τούρκοι μάζευαν όλα τα αγόρια. Για να μην το πάρουν από τους γονείς του, αυτοί το έπαιρναν μαζί τους στο θερισμό και για να μην κλαίει, του έβαζαν λίγο ρακί στο γάλα για να κοιμάται. Ως εκ τούτου μεγαλώνοντας έγινε αλκοολικός. Εκεί βρήκε γέροντα και του είπε ότι είναι αλκοολικός. Του είπε ο γέροντας να κάνει μετάνοιες και προσευχές κάθε βράδυ και να παρακαλεί την Παναγία να τον βοηθήσει να μειώσει κατά 1, τα ποτήρια που έπινε.
Μετά ένα χρόνο κατάφερε με αγώνα και μετάνοια να κάνει τα 20 ποτήρια που έπινε, 19 ποτήρια. Ο αγώνας συνέχισε με την πάροδο των χρόνων και έφτασε τα 2-3 ποτήρια, με τα οποία όμως πάλι μεθούσε.”
 
Ο κόσμος έβλεπε χρόνια ένα αλκοολικό μοναχό που σκανδάλιζε τους προσκυνητές, ο Θεός έβλεπε ένα αγωνιστή μαχητή που με μεγάλο αγώνα αγωνίστηκε να μειώσει το πάθος του.

Π. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΠΟΝΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ!

 O ΠΟΝΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος, από το Γεροντικό

 

Κάποτε χριστιανοί μου κάποιος μοναχός, έφυγε από το κοινόβιο και την ευλογημένη υπακοή και πήγε στην έρημο να γίνει ησυχαστής. Ο λογισμός του απαιτούσε να αφοσιωθεί μέρα νύχτα στη μελέτη και θεωρία του ονόματος του Ιησού Χριστού και μάλιστα στο μυστήριο της Τριαδικότητος του Αγίου Θεού.
Έτσι πίστευε ότι θα μπορούσε μέσα στην ερημιά και στη γαλήνη της ησυχίας να ενωθεί με τον Θεόν χωρίς μέριμνες και χωρίς σκοτούρες.

Ύστερα όμως από δύο τρεις ημέρες, δεν μπορεί κανένας να αντέξει και παραπάνω εδώ που τα λέμε, σε κάποια στιγμή των ιερών του στοχασμών, αισθάνθηκε κοντά του την παρουσία κάποιου;
Τι ήταν; Ένα μικρό ποντίκι.
Είχε ανεβεί στην μπαλωμένη και τρύπια παντούφλα του, και μύριζε το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού του. Έτσι αποσπάσθηκε η προσοχή του και ήταν αδύνατον να κρατήσει αμετακίνητο το νου του, στην ενθύμηση του Θεού και στην προσευχή του.

Το είδε και είπε μέσα του, τι είπε μέσα του τώρα, «Εγώ άφησα τα πάντα για να επικοινωνώ αμέριμνα και σωστά με τον Θεόν και να έρχεται τώρα να μου την χάλασε ένας ποντικός. Ε, αυτό δα, παρατραβάει το κορδόνι, και λέγει νευριασμένος στο ποντίκι, δυνατά τώρα:
-«Γιατί βρε σιχαμένο μου διακόπτεις την προσευχή μου;»
-«Γιατί πεινάω, απάντησε το ποντίκι».

Και ο ησυχαστής ανταπάντησε με αγανάκτηση, χωρίς να αναρωτηθεί, πως το ποντίκι μίλησε με ανθρώπινη φωνή,
-«Φύγε από δω βρε μαγαρισμένο, εγώ προσπαθώ με χίλιους κόπους να δω πως θα ενωθώ με τον Θεό, και συ ήρθες να μου ζητήσεις να ασχοληθώ με την κοιλιά σου;» και φραπ, τίναξε το πόδι του και πέταξε τον ποντικό στην απέναντι γωνία της σπηλιάς του. 

Και τότε το ποντίκι γυρίζει και με πολύ ηρεμία, αφού τον κοίταξε στα μάτια, του απάντησε, με ανθρώπινη γλώσσα:
- «Μάθε το μία για πάντα, πάτερ, αν δεν μπορέσεις με τους γύρω συνασκητάς σου και με τον γέρο Αββακούμ, που ψήνεται στον πυρετό, και πεθαίνει από την πείνα μέσα σε μία διπλανή σου σπηλιά, αλλά και με τον κάθε Αββακούμ, δηλαδή τον πλησίον σου, που πονάει και υποφέρει, που πεινάει και διψάει και κείται γυμνός και πληγιασμένος, και δεν τον συμπονέσεις, και δεν του σταθείς, στα προβλήματά του, τότε, ποτέ, μα ποτέ δεν θα μπορέσεις να ενωθείς με τον Θεόν της αγάπης και του ελέους. » Και χάθηκε ο ποντικός.

ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ

ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ

 

Είναι η ιστορία 2 φίλων που περπατούν στην έρημο.
Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.
 
Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο.
Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε.
Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ
 
Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε:
όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα.
Γιατί?
Ο άλλος φίλος απάντησε:
«όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν.
Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».
 
ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Στυλιανή Κιουτσούκαλη, θεολόγος

Οι αγώνες των γυναικών στην Ινδία για αξιοπρέπεια

16 Ιουλίου 2015

Ινδικός φεμινισμός

Ο Ινδικός φεμινισμός είναι το κίνημα εκείνο των ινδουϊστριών γυναικών, το οποίο αποσκοπεί να ανατρέψει τις περί την θέση και τον ρόλο της γυναίκας αντιλήψεις που επιβάλει η ινδουιστική θρησκευτική παράδοση.

Με την εδραίωση της ινδικής ανεξαρτησίας οι γυναίκες κινήθηκαν προς την κατεύθυνση της διεκδίκησης ίσων δικαιωμάτων με τους άνδρες. Αν και με το σύνταγμα του 1950 κατοχυρώθηκε η ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών, δεν δρομολογήθηκε η συγκρότηση ενός νέου ινδουιστικού οικογενειακού δικαίου (Hindu Code Bill). Έτσι αιτήματα που συνδέονταν με την αύξηση του μέσου ορίου ηλικίας προς αρραβώνα και γάμου, το δικαίωμα της γυναίκας να αιτήσει την έκδοση διαζυγίου και αλλαγές στην νομοθεσία σχετικά με την προικοδότηση και την κληρονομιά,δεν υλοποιήθηκαν.

Στις δεκαετίες του 1970 και 1980 πολιτικοποιημένες και μορφωμένες γυναίκες προέβησαν σε συγκρότηση συλλόγων και ομάδων, ανεξαρτήτως κάστας, σε πόλεις , κωμοπόλεις και χωριά, αγωνιζόμενες κατά της απόδοσης προίκας, της κακομεταχείρησης γυναικών, του βιασμού. Σταθμός στην ιστορία του Ινδικού φεμινιστικού κινήματος ήταν η έκδοση του ΄΄Manushi΄΄, το 1978, ενός περιοδικού για τις γυναίκες από γυναίκες.

           Γενικότερα, η θέση της γυναίκας στην ινδική κοινωνία

Στην Ινδία, οι προσυμφωνημένοι γάμοι πάντοτε προτιμώνται κι οι γάμοι από αγάπη θεωρούνται ζήτημα που προκαλεί κοινωνική ενόχληση. Πολλοί Ινδοί υποστηρίζουν ότι οι προσυμφωνημένοι γάμοι είναι πιο επιτυχημένοι από τους γάμους στη Δύση, ιδίως αν πάρει κάποιος υπόψη τα τεράστια ποσοστά διαζυγίων. Η ρομαντική αγάπη δεν οδηγεί κατ’ ανάγκη σ’ ένα καλό γάμο και συχνά αποτυγχάνει, όταν το πάθος υποχωρεί. Μια ανύπαντρη κόρη φέρνει ντροπή στην οικογένειά της κι είναι βάρος. Από τη στιγμή, όμως, που θα παντρευτεί, θεωρείται ιδιοκτησία των πεθερικών της. Σε αυτό το πλαίσιο, οι ανύπαντρες, διαζευγμένες, μόνες ή άπιστες γυναίκες αντιμετωπίζονται ως παρίες. Το να ζεις με τον σύντροφό σου εκτός γάμου είναι ακόμη ουσιαστικά ανήκουστο.

Κατά τη διάρκεια του γάμου, ο πατέρας της νύφης είναι υποχρεωμένος να πληρώσει προίκα με τη μορφή μεγάλου χρηματικού ποσού, επίπλων, κοσμημάτων και ακριβών οικιακών ειδών- ακόμη και σπιτιών και ακριβών διακοπών στο εξωτερικό στον γαμπρό. Κι όμως, η φράση «το κάψιμο της νύφης», επινοήθηκε στην Ινδία αφότου είτε οι σύζυγοι ή τα πεθερικά πολλών νεαρών νυφών πυρπόλησαν τα σάρι που εκείνες φορούσαν, εξαιτίας της αποτυχίας των πατεράδων τους να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μιας υψηλότερης προίκας. Καθώς υπάρχει το έθιμο της κοινής οικογένειας, μια νύφη έχει να αντιμετωπίσει τα τυραννικά πεθερικά της. Παρόλα αυτά η παραδοσιακή ινδική κοινωνία απορρίπτει τις διαζευγμένες. Σε ό,τι αφορά τη σεξουαλικότητα, ο ενεργός ρόλος της γυναίκας ποτέ δεν ήταν αποδεκτός και δε θεωρείται ότι η γυναίκα πρέπει να εκφράζει ανοιχτά τις σεξουαλικές της επιθυμίες.

Τους απαγορεύεται, εξάλλου, να συμμετέχουν σε θρησκευτικές τελετουργίες. Στον τομέα της πολιτικής, αν και όλα τα κόμματα έχουν στο προγραμματικό επίπεδο δεσμευτεί ότι θα διαθέσουν το 33% των εδρών στην Κάτω Βουλή και σε όλα τα κρατικά νομοθετικά σώματα σε γυναίκες, αυτό δεν έχει γίνει νόμος, γιατί τα κόμματα που κυριαρχούνται από άντρες είναι αντίθετα. Στα οικονομικά, αν και επιτρέπεται στις γυναίκες να δουλεύουν εκτός σπιτιού, τους αρνούνται τα δικαιώματά τους σε οικιακά ζητήματα. Η γυναίκα πρέπει να είναι υπεύθυνη για την κουζίνα, ακόμη κι αν εργάζεται και χρειάζεται γι’ αυτό το λόγο να βρίσκεται εκτός σπιτιού. Ο άντρας, ακόμη κι αν είναι άνεργος, δε μαγειρεύει, γιατί υποτίθεται ότι κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στον ανδρισμό του. Σύμφωνα με το νόμο, ωστόσο, οι γιοι κι οι κόρες έχουν ίσα δικαιώματα στην πατρική περιουσία, αλλά, ακόμη και τώρα, στην πράξη η ιδιοκτησία αλλάζει χέρια από τον πατέρα στον σύζυγο κι έπειτα στον γιο κι ο ρόλος της κόρης ή της νύφης δεν είναι αποδεκτός. Αυτές είναι ορισμένες κοινωνικές συνθήκες που διαφοροποιούν τον ινδικό από το δυτικό φεμινισμό.

           Μια γυναίκα δολοφονείται κάθε ώρα, λόγω προίκας

 Μια γυναίκα δολοφονείται κάθε ώρα στην Ινδία για διαφορές σε θέματα προίκας, ένα παλιό έθιμο, που παρότι έχει απαγορευθεί με νόμο, συνεχίζει να εφαρμόζεται. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Εθνικού Γραφείου Εγκλημάτων, τον περασμένο χρόνο, έχασαν τη ζωή τους 8.233 γυναίκες για  διαφορές που σχετίζονται με αυτό το έθιμο.  Όπως δήλωσε η Suman Nalwa, αξιωματικός της αστυνομίας στο Νέο Δελχί, υπεύθυνη για δολοφονίες γυναικών , η προίκα εξακολουθεί να εφαρμόζεται σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. “Ακόμη και εξαιρετικά μορφωμένοι άνθρωποι δεν λένε όχι στην προίκα» , λέει.

  Κάθε χρόνο εκατοντάδες Ινδές καίγονται ζωντανές από τους συζύγους τους, που θεώρησαν ότι εξαπατήθηκαν από τους συγγενείς της γυναίκας τους και δεν πήραν την προίκα που είχαν συμφωνήσει.

   Σύμφωνα με τις οργανώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών, οι ανθρωποκτονίες αυξάνονται σταθερά, λόγω των νομοθετικών κενών, των καθυστερήσεων στην εκδίκαση των αγωγών και του χαμηλού ποσοστού των καταδικών.  Σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, το ποσοστό καταδίκης για τα εγκλήματα αυτά φτάνει μόλις το 32%.

Επιφανειακά το μέλλον το γυναικών στην Ινδία εμφανίζεται δυσοίωνο αλλά υπάρχει ένας εξισορροπητικός παράγοντας, η αυξανόμενα επαναστατική κίνηση μεταξύ των ίδιων των γυναικών. Γυναίκες που είναι διατεθειμένες να παλέψουν, να αντισταθούν και να αντιπαρατεθούν με μία κοινωνική πραγματικότητα που υπονομεύει την ίδια την ύπαρξή τους. Έχουν σημειώσει νίκες τα τελευταία είκοσι χρόνια, από την εποχή της εκστρατείας τους ενάντια στην αναβίωση του Sati το 1987. Έχουν δημιουργήσει ένα κίνημα, βασισμένο σε ένα δίκτυο περιφερειακών ομάδων και ΜΚΟ το οποίο προορίζεται να προκαλέσει στα αμέσως επόμενα χρόνια αναταραχή στην υπάρχουσα ισορροπία δυνάμεων. Στο μεταξύ, ο δρόμος που πρέπει να διανυθεί παραμένει δύσβατος, γεμάτος παγίδες και ανηφορικός.

http://www.pemptousia.gr

Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ (Β' ΜΕΡΟΣ)

Στυλιανή Κιουτσούκαλη, θεολόγος

Η καταπίεση της γυναίκας στην Ινδική κοινωνία
13 Ιουλίου 2015

Η απειλή του βιασμού

Η καθημερινότητα κάθε κοπέλας που ζει στην Ινδία, μεταφράζεται σε μία αόρατη απειλή. Πάνω από 100 εκατομμύρια γυναίκες ωθούνται στην πορνεία, ενώ, εάν μία ελεύθερη κοπέλα βγει το βράδυ για να διασκεδάσει, θεωρείται πόρνη. Οι πιθανότητες να πέσει θύμα βιασμού είναι πολλές, αλλά πολύ συχνά, το θύμα θεωρείται θύτης, καθώς επικρατεί η άποψη ότι παρασύρει, μέσω της προκλητικής του συμπεριφοράς. Για την ινδική πρωτεύουσα, ο βιασμός είναι σύνηθες φαινόμενο.

Η κάλυψη ενός βιασμού από τον εγχώριο τύπο είναι συνήθως, μικρή γιατί θεωρείται κοινό φαινόμενο, ενώ η αναφορά επικεντρώνεται περισσότερο, στο θύμα και το αίσθημα ντροπής που νιώθει, παρά στο ίδιο το γεγονός και τον δράστη.

Από το 1971 έως 2012, το Εθνικό Γραφείο Καταγραφής εγκλημάτων, κατέγραψε ότι οι περιπτώσεις βιασμών εκτοξεύτηκαν από τις 2.500 (1971) στις 25.000 (2012), αν και οι ακτιβιστές πιστεύουν ότι μόνο το 10% των περιπτώσεων αναφέρεται στην αστυνομία. Στην Ινδία επίσημα καταγράφεται κατά μέσο όρο ένας βιασμός ανά 22 λεπτά.

Όσο αφορά στις αστικές περιοχές, η τεράστια άνοδος των περιστατικών βιασμού έχει αποδοθεί στην επιθετικότητα εναντίον των γυναικών που εισέρχονται στο εργατικό δυναμικό. Όσο αφορά στις αγροτικές περιοχές, οι βιασμοί σχετίζονται με το σύστημα των καστών, όπως στην προκειμένη περίπτωση, όπου τα κορίτσια ανήκαν σε χαμηλότερη κάστα από τους βιαστές τους. Όμως, τα βασικά προβλήματα αντικατοπτρίζουν τη βαθύτερη κοινωνική κρίση στην Ινδία.

Το Δελχί φαίνεται πως κρατά τα σκήπτρα σ’ αυτό το θέμα.

Το 1/3 των συνολικών βιασμών στη χώρα πραγματοποιείται εδώ. Κάθε εικοσιτέσσερις ώρες βιάζεται μια γυναίκα στην ινδική πρωτεύουσα. Μόνο  μία  στις εξήντα εννέα περιπτώσεις  καταγγέλλεται και μόνο το 20% από αυτές τις καταγγελίες καταλήγει στην καταδίκη του δράστη.  Καθημερινά κορίτσια που χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς  αντιμετωπίζουν κάθε είδους ασέλγειες και παρενοχλήσεις από τους άνδρες συνεπιβάτες τους. Στο μετρό της πόλης υπάρχουν βαγόνια μόνο για γυναίκες, αλλά κι εκεί παρά τη σχετική απαγόρευση παρεισφρύουν κάθε μέρα εκατοντάδες άνδρες και οι γυναίκες δεν έχουν το κουράγιο να τους πετάξουν έξω. Πολλοί βιασμοί διαπράττονται ομαδικά από συμμορίες ανδρών.

Σύγκριση της γυναίκας στο Δυτικό Πολιτισμό με την γυναίκα στην Ινδία.

Στον δυτικό κόσμο, έγιναν αρκετά βήματα μέχρι σήμερα στην θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Αυτά τα βήματα έχουν να κάνουν με την συμμετοχή της γυναίκας στην εργασία, στην παραγωγή, με την απόκτηση πολιτικών δικαιωμάτων κλπ. Παρόλα αυτά τα μεγάλα βήματα προκύπτουν όλο και νέα ζητήματα. Π.χ. η γυναίκα βγήκε από τη στενότητα και αποκλειστικότητα του ατομικού νοικοκυριού, από την άμεση οικονομική εξάρτηση από τους εργαζόμενους της οικογένειας. Πέρασε όμως στην άμεση οικονομική εκμετάλλευσή της από το κεφάλαιο στην καθημερινή της εργασία. Αυτό αυξάνει τη φθορά της δύναμης της στην παραγωγική διαδικασία, την οποία αδυνατεί όλο και πιο πολύ να την καλύψει. Επίσης εντείνεται η εργοδοτική βία. Είναι επίσης σημαντικό ότι συχνά μια γυναίκα δεν καταφέρνει να συνταξιοδοτηθεί. Επίσης με την νέα θέση της γυναίκας στην παραγωγή δυσκολεύουν οι συνθήκες για να δημιουργήσουν οικογένεια τα νεαρά ζευγάρια. Αλλάζει ο τρόπος ζωής των μελών της οικογένειας και οι ανάγκες τους. Συνεχώς περιορίζεται ο ελεύθερος χρόνος των γυναικών. Παράλληλα με αυτά διατηρείται η ενδοοικογενειακή βία ενώ η θρησκοληψία παίρνει νέες μορφές, γίνεται πιο συγκαλυμμένη η παρέμβαση της εκκλησίας στα προβλήματα των γυναικών (έκτρωση, σχέσεις κ.α.).

Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία της ανεργίας στο σύνολο των 27 Ευρωπαϊκών χωρών όπου οι δείκτες ανεργίας κυμαίνονται από το 8,7% για τις γυναίκες και 6,7% για τους άνδρες. Σε κάποιες χώρες όπως η Ελλάδα τα στοιχεία αυτά είναι αποκαλυπτικά. Στην Ελλάδα οι ανεργία στις γυναίκες ανέρχεται στο 13,3% έναντι του 5,4% στους άνδρες. Επίσης χαρακτηριστικές είναι και οι κινήσεις που γίνονται από τις κυβερνήσεις της ΕΕ για την κατάργηση νόμων που προστατεύουν την μητρότητα. Κατάργηση πρόωρης συνταξιοδότησης, αδειών εγκυμοσύνης κλπ. Επίσης έχει αξία να σημειωθεί ότι και οι ασθένειες των γυναικών στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες είναι εξαιρετικά συχνές και χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: «Στην πρώτη υπάγονται οι κοινές παθήσεις ανδρών και γυναικών, όπως οι καρδιοπάθειες, οι λοιμώξεις, οι ψυχικές διαταραχές και στη δεύτερη οι λεγόμενες «γυναικείες παθήσεις», που σχεδόν αποκλειστικά προσβάλλουν τις γυναίκες, όπως ο καρκίνος του μαστού, η οστεοπόρωση κλπ.» (περιοδικό ΚΟΜΕΠ τεύχος 1 έτος 2006).

Με βάση τα παραπάνω στοιχειοθετείται η εικόνα της γυναίκας στον δυτικό κόσμο. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολλά στοιχεία που την διαφοροποιούν με την γυναίκα στην Ινδία όμως το βασικό παραμένει και στις δύο κοινωνίες: η ανισοτιμία μεταξύ των δύο φύλλων κυριαρχεί, άσχετο αν εκφράζεται διαφορετικά.

Στην Ινδία οι γυναίκες ζουν με βασικό καθήκον να ζήσουν και να πεθάνουν για τους συζύγους τους, βάζοντας πάντα τα συμφέροντα εκείνων πάνω από τα δικά τους.

Συνεχίζοντας την περιγραφή αξίζει να αναφέρουμε ένα στοιχείο: Μέχρι και το 45% των έγγαμων ανδρών στην Ινδία παραδέχθηκαν ότι κακοποιούν σωματικά τις συζύγους τους, στοιχείο που διαφέρει με τον δυτικό κόσμο. Επίσης είναι σημαντικό ότι μεγάλος αριθμός θηλυκών νεογνών θανατώνεται αμέσως μετά τη σύλληψή τους (μεταξύ των πλουσίων) ή μέσα σε λίγες ημέρες μετά τη γέννησή τους (μεταξύ των φτωχών) από τις ίδιες τους τις μητέρες.

Αυτή η πραγματικότητα δεν είναι μονόδρομος για τον λαό της Ινδίας. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η καταπολέμηση της ανισοτιμίας των φύλλων δεν είναι ζήτημα που θα το λύσει ένα νέο φεμινιστικό κίνημα ή ένα κίνημα γυναικών γενικότερα που θα βάζει σε αντιπαράθεση τα δύο φύλλα, προσπαθώντας να βρει ανάμεσα στις σχέσεις των δύο φύλλων την ρίζα του προβλήματος. Η ανισοτιμία των δύο φύλλων θα σταματήσει να υπάρχει όταν εξαφανιστεί αυτό που την γέννησε, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όταν θα γεννηθεί ένα νέος κοινωνικοπολιτικός σχηματισμός που θα βάζει σε πρώτο πλάνο της ανάγκες του λαού και τις ιδιαίτερες ανάγκες των γυναικών.

http://www.pemptousia.gr

Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ (Α' ΜΕΡΟΣ)

Στυλιανή Κιουτσούκαλη, θεολόγος

Αν γεννηθείς γυναίκα στην Ινδία…

7 Ιουλίου 2015

Πριν από δύο χρόνια, ένας ομαδικός βιασμός μέσα σε λεωφορείο στο Νέο Δελχί οδηγεί μία 23χρονη κοπέλα στο θάνατο, υποκινώντας τον λαό σε εντεταμένες μαζικές διαδηλώσεις για την ενίσχυση νόμων κατά των σεξουαλικών επιθέσεων. Δύο χρόνια μετά, μία 20χρονη κοπέλα βιάζεται και πάλι, ομαδικά κατόπιν εντολής ενός αυτοσχέδιου δικαστηρίου, με την αιτιολογία ότι ερωτεύτηκε άνδρα από άλλη φυλή. Το γεγονός θέτει περισσότερο από ποτέ, στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης την θέση της γυναίκας στην Ινδία, επανεξετάζοντας τις παραδόσεις και τις πολιτισμικές αξίες της χώρας.

Αν γεννηθείς γυναίκα στην Ινδία…

Αν το υπερηχογράφημα μαρτυρήσει πως ένα παιδί που ετοιμάζεται να έρθει στον κόσμο είναι γυναικείου φύλου, ο δρόμος για την άμβλωση δεν είναι μακρύς σε μία χώρα, όπως η Ινδία. Εάν τελικά, έρθει στον κόσμο, κινδυνεύει να θαφτεί ζωντανό, αμέσως μετά την γέννησή του. Τα αμέσως, επόμενα πιθανά σενάρια για ένα κορίτσι που γεννιέται στην δεύτερη μεγαλύτερη χώρα παγκοσμίως σε πληθυσμό, είναι η σωματική κακοποίηση, ένας πιθανός βιασμός, ένας πρόωρος γάμος. Ορισμένες πρακτικές που ορίζουν την μοίρα μίας κοπέλας, που είναι γεννημένη στην Ινδία, έχουν καταργηθεί. Άλλες εφαρμόζονται μέχρι σήμερα, ενδυναμώνοντας την άποψη πως η Ινδία είναι μία από τις πιο επικίνδυνες χώρες στον πλανήτη για να ζει μία γυναίκα.
Ο Μαχάτμα Γκάντι, ο μεγάλος ηγέτης της ινδικής ανεξαρτησίας, ήταν ο πρώτος που είχε θέσει τις βάσεις αλλαγής νοοτροπίας για τα δικαιώματα των γυναικών και τον τρόπο που αντιμετωπίζονται από την κοινωνία. “Η γυναίκα δεν είναι σκλάβα του άντρα, αλλά σύντροφός του και βοηθός του και ισότιμη συνεργάτης σε όλες του τις χαρές και τις λύπες, το ίδιο ελεύθερη όσο και αυτός να επιλέξει το δικό της μονοπάτι”.

Ο Γάμος στην παιδική ηλικία

Γάμος μικρών παιδιών, θανάτωση της νύφης, κάψιμο στην πυρά, σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση είναι μερικές παραδόσεις που έχουν κάνει κατά καιρούς, πολυσυζητημένο τον ρόλο της γυναίκας σε αυτή την χώρα.
Τυπικό παράδειγμα, οι παιδικοί γάμοι. Με βάση τον νόμο, ο γάμος απαγορεύεται στα κορίτσια, που είναι κάτω των 18 χρονών, και στα αγόρια που δεν έχουν συμπληρώσει το 21ο έτος της ηλικίας τους. Πολλοί γονείς μέχρι και σήμερα, υιοθετούν ωστόσο, και ακολουθούν πιστά αρχαίες παραδόσεις, σύμφωνα με τις οποίες ο παιδικός γάμος θεωρείται πρώτιστο μέλημα, δεδομένου ότι εξασφαλίζει την προίκα. Ενστερνίζοντας αυτή την λογική, δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός πως η Ινδία φιλοξενεί από μόνη της, το 1/3 του συνόλου του γυναικείου φύλου που παντρεύεται πρόωρα.
Παρόλο που η ινδική νομοθεσία ορίζει πλέον, πως ο παιδικός γάμος είναι παράνομος, πραγματοποιείται πολύ συχνά σε ορισμένες αγροτικές περιοχές, όπως οι Madhya Pradesh, Uttar Pradesh, Rajasthan, Chhattisgar, Bihar και Andhra Pradesh. Η ινδική πολιτεία του Bihar έχει το υψηλότερο ποσοστό παιδικών γάμων που ανέρχεται στο 69%, αψηφώντας τους νόμους της κυβέρνησης. Οι γάμοι συχνά, πραγματοποιούνται για οικονομικά συμφέροντα. Η προίκα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για εξόφληση παλαιών χρεών ή για το άνοιγμα μίας ιδιωτικής επιχείρησης του συζύγου. Πέρα από την προίκα, ο παιδικός γάμος θεωρείται πως προστατεύει τα κορίτσια από σεξουαλικές κτηνωδίες, όπως ο βιασμός. Ανεξάρτητα από τους λόγους που γίνονται, οι περισσότεροι γάμοι φαίνεται πως αποτελούν μέρος μίας ευρύτερης κοινωνικής κατασκευής, που γίνεται αποδεκτή και δεν χαρακτηρίζεται ως προβληματική, από την κοινωνία.
Τα κορίτσια μπαίνουν στον έγγαμο βίο χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει γάμος. Όπως περιγράφει μία ανήλικη σε σχετικό ντοκιμαντέρ: “Το να πλένεις το δικό σου πιάτο σε μικρή ηλικία μοιάζει μεγάλη υπόθεση. Πώς λοιπόν, ορισμένα κορίτσια πρέπει να μάθουμε να φροντίζουμε παράλληλα, και σύζυγο και παιδιά”; Σε μια ηλικία που κάθε παιδί δικαιούται να παίζει, πολλές κοπέλες έρχονται αντιμέτωπες με μία πρόωρη ωρίμανση, αδυνατώντας να βρουν τον τρόπο για να διαχειριστούν σωματικά η συναισθηματικά προβλήματα.
Όπως όμως, δηλώνει ένας πατέρας που αποφάσισε να παντρέψει την κόρη του σε ηλικία εννιά χρονών: “Εάν περίμενα να μεγαλώσει για να παντρευτεί, θα έπρεπε να δώσω μεγαλύτερη προίκα”.

Χηρεία και γυναίκα

Σε περίπτωση χηρείας, η κοπέλα είναι “χωρίς ταυτότητα”, θεωρείται σύμβολο κακοτυχίας και είναι συνήθως, ανεπιθύμητη στην κοινωνία. Η πιο αποτρόπαια πρακτική, που εφαρμοζόταν στις χήρες κυρίως, μέχρι το 1829, προέρχεται από την Garuda Purana, ένα ιερό κείμενο του Ινδουισμού, που αναφέρει ότι όλες οι γυναίκες οφείλουν να καούν ζωντανές μετά το θάνατο του συζύγου. Παρά την απαγόρευση του εθίμου, Ινδές χήρες ακόμη και σήμερα, είτε δολοφονούνται από συγγενείς, είτε περιβρέχονται με βενζίνη για να βρουν τραγικό θάνατο μέσα στις φλόγες. Η ινδική παράδοση απαγορεύει σε μία χήρα να ξαναπαντρευτεί, ενώ πολύ συχνή είναι η μαζική απομόνωση αυτών των γυναικών σε σπίτια. Η πόλη Βρινταβάν, λίγες ώρες από το Νέο Δελχί, είναι γνωστή ως η “πόλη των χήρων”. Από τους 50,000 κατοίκους οι 20,000 είναι χήρες που έχουν πάει εκεί από διάφορες περιοχές της χώρας. Τα πράγματα εκεί βέβαια είναι ακόμα πιο δύσκολα αφού όσες δεν έχουν καταφέρει να μπουν σε κάποιο κοινόβιο για χήρες (όπου έχουν ένα πιάτο φαγητό τη μέρα) αναγκάζονται να ζητιανεύουν στους δρόμου. Εξαιρέσεις αποτελούν οι έγκυες και οι μητέρες μικρών παιδιών. Αν δεν το κάνουν, θα τιμωρηθούν και θα ξαναγεννιούνται ως γυναίκες ώσπου να το κάνουν.
Η Ινδική Παράδοση απαγορεύει να ξαναπαντρευτεί κάποια χήρα.
Η χήρα δεν έχει κανένα δικαίωμα και βρίσκεται κάτω από την πλήρη εξουσία της οικογένειας του νεκρού συζύγου της. Είναι κάτι σαν ισόβια δούλη.

Οι χήρες το βράδυ κοιμούνται στους δρόμους ή σε παραπήγματα ή στην καλύτερη περίπτωση  απομονωμένες σε σπίτια όλες μαζί.
Γίνονται εύκολα θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από ιδιοκτήτες σπιτιών, από συγγενείς και από Ινδουιστές ιερείς.
Ζουν με ελεημοσύνη ή ωθούνται στην πορνεία για να πάρουν χρήματα.
Το «περίεργο» είναι ότι ούτε οι ίδιες οι χήρες αντιδρούν σε αυτή την κατάσταση, που οι κοινωνιολόγοι ονομάζουν «κοινωνικό θάνατο». Είναι τόσο απελπισμένες, τόσο ποτισμένες από την Ινδική παράδοση, που ούτε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν λειτουργεί.
«Aκόμα και αν διαμαρτυρηθούμε για δεινά μας ποιος θα νoιαστεί; Αυτό είναι το κάρμα μας. Αυτή είναι η ζωή μας και πρέπει να τη ζήσουμε, ελπίζοντας σε μία καλύτερη μετενσάρκωση την επόμενη φορά» λέει μία Ινδή χήρα που ρωτήθηκε.

http://www.pemptousia.gr

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΛΑΔΙ ΑΠΟ ΛΙΝΟΣΠΟΡΟ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΜΕΛΙ!

Ἀρρώστησε κάποιος ἀπὸ τοὺς Γέροντες καὶ ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ δεχθεῖ τροφή, τὸν παρακαλοῦσε πολλὲς μέρες ὁ μαθητής του νὰ τοῦ κάνει λίγο κουρκούτι ἀπὸ σιμιγδάλι. Πράγματι πῆγε, τὸ ἔκανε καὶ τοῦ τὸ ἔφερε νὰ φάει. Ἀλλὰ ὑπῆρχε ἐκεῖ κρεμασμένο ἕνα ἀγγεῖο μὲ λίγο μέλι μέσα καὶ ἕνα ἄλλο μὲ λίγο λάδι ἀπὸ λινόσπορο, μύριζε μάλιστα αὐτό, γιατὶ ἦταν ἀπὸ πολὺ καιρὸ καὶ προοριζόταν γιὰ τὸ λυχνάρι. Καὶ ὁ ἀδελφὸς κατὰ λάθος ἔβαλε στὸ φαγητὸ τοῦ Γέροντα ἀπ᾿ αὐτὸ ἀντὶ γιὰ μέλι.
Ὁ Γέροντας ὅταν τὸ δοκίμασε, δὲν ἔβγαλε μιλιὰ ἀλλὰ ἔφαγε σιωπηλός. Ὁ ἀδελφὸς ἐπέμεινε νὰ πάρει καὶ δεύτερη φορὰ καὶ ὁ Γέροντας βιάζοντας τὸν ἑαυτό του ἔφαγε.
Τοῦ δίνει καὶ τρίτη φορὰ, ἀλλὰ δὲν θέλησε νὰ φάγει λέγοντας: «Ἀλήθεια, παιδί μου, δὲν μπορῶ».
Κι ὁ ἀδελφὸς γιὰ νὰ τοῦ κάνει τὴ διάθεση, τοῦ λέει: «Ὡραῖο εἶναι, ἀββᾶ μου, νά, κι ἐγὼ θὰ φάω μαζὶ σου».
Μόλις ὅμως τὸ δοκίμασε καὶ ἀντιλήφθηκε τί ἔκανε, ἔπεσε μὲ τὸ πρόσωπο στὴ γῆ λέγοντας:
«Ἀλίμονό μου, ἀββᾶ, σὲ σκότωσα, καὶ σὺ μοῦ φόρτωσες τὴν ἁμαρτία ποὺ δὲν μίλησες».
Κι ὁ Γέροντας τοῦ λέει: «Παιδί μου, μὴ θλίβεσαι, ἐὰν ἤθελε ὁ Θεὸς νὰ φάω μέλι, μέλι θὰ εἶχες βάλει».

ΑΒΒΑΣ ΠΑΜΒΩ: ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ!

Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Παμβὼ ἐὰν εἶναι καλὸ νὰ ἐπαινοῦμε τὸν πλησίον.
Καὶ τοῦ ἀπάντησε: «Καλύτερη εἶναι ἡ σιωπή».

ΟΣΙΟΣ ΤΙΘΟΗΣ: ΠΡΟΤΙΜΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΡΩΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΡΕΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΙΝΕΙ ΚΡΑΣΙ, ΠΑΡΑ ΝΑ ΤΡΩΕΙ ΤΙΣ ΣΑΡΚΕΣ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΛΙΑ!

Αββάς Τιθόης: «Προτιμότερο εἶναι νὰ τρώει κανεὶς κρέας καὶ νὰ πίνει κρασί, παρὰ νὰ τρώει τὶς σάρκες τῶν ἀδελφῶν του μὲ τὴν καταλαλιά».

ΟΣΙΟΣ ΤΙΘΟΗΣ: ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΣΕ ΩΡΑ ΟΡΓΗΣ, ΑΥΤΟΣ ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΘΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕΙ ΠΟΤΕ!

Αββάς Τιθόης: «Ἐκεῖνος ποὺ δὲν κυριαρχεῖ στὴ γλῶσσα του σὲ ὥρα ὀργῆς, αὐτὸς οὔτε στὰ πάθη του θὰ κυριαρχήσει ποτέ».

ΟΣΙΟΣ ΤΙΘΟΗΣ: ΠΩΣ ΝΑ ΦΥΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ, ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΚΤΕΣ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΛΙΑ ΜΑΣ;

Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Τιθόη:
«Πῶς νὰ περιφρουρήσω τὴν καρδιά μου;»
Κι ὁ Γέροντας τοῦ λέει: «Πῶς νὰ φυλάξουμε τὴν καρδιά μας, ὅταν εἶναι ἀνοικτὲς ἡ γλῶσσα μας καὶ ἡ κοιλιά μας;»

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΠΡΟΣΦΕΡΘΗΚΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟΝ ΑΒΒΑ ΜΑΚΑΡΙΟ ΣΤΑΦΥΛΙΑ!

Προσφέρθηκαν κάποτε στὸν ἀββᾶ Μακάριο σταφύλια ποὺ ἐπιθυμοῦσε νὰ τὰ φάει. Ἀπὸ ἐγκράτεια ὅμως τὰ ἔστειλε σὲ ἕναν ἀδελφὸ ἄρρωστο ποὺ κι αὐτὸς εἶχε τὴν ἐπιθυμία νὰ φάει σταφύλια. Αὐτὸς τὰ πῆρε, ἔδειξε μάλιστα πάρα πολὺ χαρούμενος, γιατὶ ἤθελε νὰ κρύψει τὴν ἐγκράτειά του, καὶ κατόπιν τὰ ἔστειλε σὲ ἄλλον ἀδελφὸ μὲ τὴ δικαιολογία ὅτι δὲν ἔχει ὄρεξη γιὰ ὁτιδήποτε φαγώσιμο. Τὰ πῆρε κι ἐκεῖνος καὶ ἔκανε τὸ ἴδιο, ἂν καὶ εἶχε μεγάλη ἐπιθυμία νὰ τὰ γευθεῖ. Καθὼς λοιπὸν σὲ πολλοὺς ἀδελφοὺς πῆγαν τὰ σταφύλια καὶ κανεὶς δὲν θέλησε νὰ τὰ φάει, ὁ τελευταῖος ἐπίσης ἀδελφὸς δὲν τὰ ἔφαγε καὶ τὰ ἔστειλε στὸν ἀββᾶ Μακάριο πιστεύοντας ὅτι τοῦ προσφέρει σπουδαῖο δῶρο. Ὁ Μακάριος ὅμως τὰ ἀναγνώρισε καὶ ἀφοῦ ἐρεύνησε τί ἀκριβῶς συνέβη, θαύμασε καὶ εὐχαρίστησε τὸ Θεὸ γιὰ τὴν τόσο μεγάλη ἐγκράτεια τῶν ἀδελφῶν.

ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ: ΕΑΝ ΕΠΙΠΛΗΤΤΟΝΤΑΣ ΚΑΠΟΙΟΝ, ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΝΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΟΡΓΗ, ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙΣ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΑΘΟΣ!

Εἶπε ὁ ἀββᾶς Μακάριος:
«Ἐὰν ἐπιπλήττοντας κάποιον, αἰσθανθεῖς μέσα σου νὰ κινεῖται ὀργή, ἱκανοποιεῖς δικό σου πάθος. Καὶ δὲν σὲ ὑποχρεώνει κανεὶς νὰ χάσεις τὸν ἑαυτό σου, γιὰ νὰ σώσεις ἄλλους».

ΕΙΠΕ ΓΕΡΟΝΤΑΣ: ΑΝ ΕΣΥ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΣΟΥ, ΕΓΩ ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΜΑΘΩ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ;

Κάποιος ἀπὸ τοὺς Γέροντες πῆγε στὸν συνασκητή του γιὰ νὰ πᾶν νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν ἀββᾶ Ἰωσήφ.
Τοῦ λέει λοιπόν: «Πὲς στὸν μαθητή σου νὰ μᾶς στρώσει τὸ γαϊδουράκι».
Καὶ τοῦ ἀποκρίνεται ἐκεῖνος: «Φώναξέ τον καὶ ὅ,τι θέλεις θὰ στὸ κάνει».
Τὸν ρωτᾷ «πῶς ὀνομάζεται» καὶ ἀπαντᾷ ὁ ἄλλος «δὲν γνωρίζω».
Πόσον καιρὸ εἶναι μαζί σου -λέει ὁ Γέροντας- καὶ δὲν ξέρεις τὸ ὄνομά του;»
«Δυὸ χρόνια» τοῦ ἀπαντᾷ.
«Ἂν ἐσὺ δυὸ χρόνια δὲν γνωρίζεις τὸ ὄνομα τοῦ μαθητῆ σου -λέει ὁ ἐπισκέπτης Γέροντας- ἐγὼ τί χρειάζεται νὰ τὸ μάθω σὲ μία μέρα;»

ΑΒΒΑΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ: ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΠΩ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΝΑ ΑΝΕΒΕΙ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ!

Κάποιος ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Ἰσίδωρο, τὸν πρεσβύτερο τῆς Σκήτης: «Γιατί οἱ δαίμονες σὲ φοβοῦνται τόσο πολύ;»
Καὶ τοῦ ἀπαντᾷ ὁ Γέροντας: «Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἔγινα μοναχὸς προσπαθῶ νὰ μὴν ἐπιτρέπω τὴν ὀργὴ νὰ ἀνέβει στὸ στόμα μου».

ΑΒΒΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΚΟΛΟΒΟΣ: ΕΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΖΗΣΕΙ ΜΕ ΝΗΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΠΕΙΝΑ, ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΧΑΝΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ!

Εἶπε ὁ ἀββᾶς Ἰωάννης ὁ Κολοβός:
«Ἐὰν ἕνας βασιλιὰς θελήσει νὰ καταλάβει μία ἐχθρικὴ πόλη, πρῶτα δεσμεύει τὸ νερὸ καὶ τὴν τροφή. Καὶ ἔτσι οἱ ἐχθροὶ κινδυνεύοντας νὰ πεθάνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα ὑποτάσσονται σ᾿ αὐτόν. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ σαρκικὰ πάθη. Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος ζήσει μὲ νηστεία καὶ πεῖνα, οἱ ἐχθροὶ ποὺ εἶναι στὴν ψυχή του χάνουν τὴ δύναμη τους».

ΑΒΒΑΣ ΗΣΑΪΑΣ Ο ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ: ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΓΟ!

Εἶπε ὁ ἀββᾶς Ἡσαΐας:
«Τη σιωπὴ νὰ τὴν ἀγαπᾷς περισσότερο ἀπὸ τὸ λόγο. Γιατὶ ἡ σιωπὴ φέρνει θησαυρό, ἐνῷ ἡ ὁμιλία τὸν διασκορπίζει».

ΑΒΒΑΣ ΖΗΝΩΝ: ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ, ΜΗΝ ΚΛΕΒΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΡΩΣ!

Ἔλεγαν γιὰ τὸν ἀββᾶ Ζήνωνα ὅτι βαδίζοντας κάποτε στὴν Παλαιστίνη κουράστηκε καὶ ἔκατσε νὰ φάει κοντὰ σ᾿ ἕναν κῆπο μὲ ἀγγουριές.
Καὶ τοῦ λέει ὁ λογισμός του: «Πάρε ἕνα ἀγγουράκι καὶ φᾶγε, δὲν εἶναι τίποτε αὐτό».
Κι αὐτὸς ἀπάντησε στὸν λογισμό του: «Οἱ κλέφτες πᾶνε στὴν κόλαση».
Σηκώθηκε λοιπὸν καὶ στάθηκε μέσα στὸν καύσωνα πέντε μέρες. Καὶ ἀφοῦ τσιγαρίσθηκε, εἶπε: «Δὲν μπορῶ νὰ ἀντέξω τὴν κόλαση».
Λέγει τότε στὸν λογισμό του: «Ἂν δὲν μπορεῖς, μὴν κλέβεις γιὰ νὰ τρῶς».

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΕΛΕΓΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΕΛΛΑΔΙΟ!

Ἔλεγαν γιὰ τὸν ἀββᾶ Ἑλλάδιο ὅτι ἔτρωγε ψωμὶ καὶ ἁλάτι. Ὅταν ἔφτανε τὸ Πάσχα ἔλεγε στὸν ἑαυτό του: «Οἱ ἀδελφοὶ τρῶνε ψωμὶ καὶ ἁλάτι. Ἐγὼ ὅμως ὀφείλω νὰ κάνω λίγο κόπο γιὰ τὸ Πάσχα καὶ ἐπειδὴ τὶς ἄλλες μέρες τρώγω καθιστός, τώρα ποὺ εἶναι Πάσχα θὰ κάνω τὸν κόπο νὰ τρώγω ὄρθιος».
 
***
 
Ἔλεγαν γιὰ τὸν ἀββᾶ Ἑλλάδιο ὅτι ἔμεινε εἴκοσι χρόνια στὰ Κελλία καὶ δὲν σήκωσε ποτὲ τὰ μάτια του νὰ δεῖ τὴ στέγη τῆς ἐκκλησίας.

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΟΥΝ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΑΝΤΩΝΙΟ!

Κάποιοι ἀδελφοὶ ἀπὸ τὴ σκήτη ξεκίνησαν νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν ἀββᾶ Ἀντώνιο. Μπῆκαν λοιπὸν σ᾿ ἕνα καράβι γιὰ νὰ πᾶνε καὶ σ᾿ αὐτὸ βρῆκαν ἕναν ἄλλο Γέροντα, ποὺ ἤθελε κι αὐτὸς νὰ πάει ἐκεῖ. Δὲν τὸν γνώριζαν ὅμως αὐτὸν οἱ ἀδελφοί. Καθισμένοι λοιπὸν μέσα στὸ καράβι ἀνέφεραν μεταξύ τους ἀποφθέγματα Πατέρων ἢ ρητὰ ἀπὸ τὴ Γραφὴ καὶ ἀπὸ ἀνάμεσα γιὰ τὸ ἐργόχειρό τους. Ὁ Γέροντας ἔμενε ἐντελῶς σιωπηλός. Σὰν βγῆκαν στὸ λιμάνι, παρατήρησαν ὅτι καὶ ὁ Γέροντας πήγαινε πρὸς τὸν ἀββᾶ Ἀντώνιο.
Κι ὅταν ἔφτασαν ἐκεῖ τοὺς εἶπε ὁ ἀββᾶς Ἀντώνιος: «Καλὴ συνοδεία βρήκατε τὸν Γέροντα αὐτόν». Καὶ στὸν Γέροντα εἶπε: «Καλοὺς ἀδελφοὺς εἶχες μαζί σου, ἀββᾶ». Καὶ ὁ Γέροντας τοῦ ἀπαντᾶ: «Καλοὶ βέβαια εἶναι, ἀλλὰ ἡ αὐλή τους δὲν ἔχει πόρτα, καὶ ὅποιος θέλει μπαίνει στὸν στάβλο καὶ λύνει τὸ γαϊδούρι».
Καὶ αὐτὸ τὸ εἶπε, γιατὶ ὅ,τι ἐρχόταν στὸ στόμα τους, τὸ ἔλεγαν.
 
***

Ὁ ἴδιος βάδιζε κάποτε μαζὶ μὲ τοὺς μαθητές του, καὶ ἕνας ἀπ᾿ αὐτοὺς βρῆκε πάνω στὸν δρόμο ἕνα μικρὸ ἀρακὰ χλωρὸ καὶ λέει στὸν Γέροντα:
«Πάτερ, μοῦ ἐπιτρέπεις νὰ τὸ πάρω αὐτό;»
Τὸν κοίταξε μὲ ἀπορία ὁ Γέροντας καὶ τοῦ λέει: «Ἐσὺ τὸ ἔβαλες ἐκεῖ;»
«Ὄχι» ἀπαντᾷ ὁ ἀδελφός.
«Και πῶς λοιπὸν θέλεις νὰ πάρεις -τοῦ λέει ὁ Γέροντας- αὐτὸ ποὺ δὲν τὸ ἔβαλες ἐσύ;»